Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Natuurlijk zal ik op lieve, kleine Lukey letten,’ zei Rhi lachend. Aan alles was te zien dat Luke het niet fijn vond dat zijn moeder hem zo vertroetelde en knuffelde, zeker niet voor de ogen van Rhi. Dat terwijl hij in feite niks te klagen had. Hij had een eigen moeder die dol op hem was. Rhi was niet jaloers, want ze wist dat als ze zou vragen om een knuffel van Jackie, ze die meteen zou krijgen, maar het was toch anders als het ging om een eigen, biologische moeder. Dat voelde vast anders. Niet dat Rhi daar ooit achter zou komen. Er was een reden dat ze in het pleeggezin van Keith en Jackie zat.
‘Echt? Maar het is zo leuk om met je moeder te praten!’ zei Rhi toen Luke vertelde dat ze de trein in moesten. 'Volgens mij gaat hij pas over vijf minuten. We kunnen best nog eventjes blijven.’ Ze zei het vooral om Luke een beetje te pesten. Ze merkte aan alles aan hem dat hij niet langer bij zijn moeder in de buurt wilde blijven, omdat ze hem voor schut zette.
Luke had haar hand echter al vastgenomen, zodat hij haar in de trein kon trekken. Rhi zwaaide nog naar de moeder van Luke. Ondanks dat Rhi het had op moeders, was die vrouw nog best oké. Ze had in ieder geval nergens over gezeurd toen zij bij Luke was geweest, ondanks dat Rhi en Luke wel wat grappen uit hadden gehaald met zijn oudere broers. Die grappen hadden ze echter meer dan verdiend. Iets wat ze, volgens Rhi, nu ook wel wisten.
‘Je bent echt een mama’s kindje,’ zei Rhi lachend, toen zij en Luke beide in de trein waren gestapt. Ze had Luke zijn moeder al vaker ontmoet, aangezien ze in de vakantie ook een paar dagen bij hem was geweest. Toen had ze al gemerkt dat de blonde moeder toch wel een lichte voorkeur had voor haar jongste zoon. Misschien was voorkeur een groot woord, maar Luke was de jongste, dus die had automatisch net wat meer zorg nodig dan een ander. Tenminste, Rhi gokte dat het zo ging in een normaal gezin. In haar gezin was Edyn vaak degene die de meeste aandacht kreeg, maar die had ze ook wel echt nodig.
Rhi begon door de trein te lopen. Luke had wel gelijk gehad, want veel van de coupés zaten al vol. Rhi zat er niet echt op te wachten om bij willekeurige mensen te gaan zitten, zeker niet als ze hen niet kende. Ze had liever een plek voor haar en Luke alleen, maar ze merkte wel dat het meeste al bezet was. Toch zouden ze ergens moeten gaan zitten, want ze had geen zin om te staan en Luke zou vast niet mee gaan naar het dak.
Ze kwam een coupé tegen die nog maar gevuld was door één iemand, een jongen uit haar eigen afdeling. Het was Michael. De jongen die altijd een andere haarkleur had en de aartsvijand van Luke, als Rhi het zo kon noemen, maar de rest van de coupés waren ook vol. Michael viel wel mee, vond Rhi zelf. Vooral omdat hij soms best leuke opmerkingen kon hebben. Hij had ook nog wel iets rebels. Iets wat Luke ook had.
‘Alle andere coupés zijn vol,’ zei ze enkel tegen Luke, waarna ze de deur open duwde. ‘Mogen we hier zitten?’ vroeg ze aan Michael, al nam ze al meteen plaats op de bank tegenover hem.
Michael had een tijdje voor zich uit gestaard en het verbaasde hem dan ook dat de deur zo plotseling open was gegaan. In eerste instantie had hij alleen Rhi gezien, wat hij nog wel leuk had gevonden. Ze hadden zo nu en dan eens gepraat en hij vond haar wel oké. Ze was niet heel erg vervelend, ondanks dat ze wel een uitgesproken mening had. Heel goed bevriend waren ze niet, maar hij zou het niet erg vinden om zijn reis met haar door te brengen.
Tenminste, dat was wat hij had gedacht toen hij alleen Rhi had gezien. Achter haar had hij de blonde haren van iemand gezien. Hij had ergens nog gehoopt dat het haar pleegzusje was geweest, maar dat was niet het geval geweest. Het was Luke. De jongen wie hij vanaf zijn eerste lesdag al intens haatte. Luke was degene geweest die hun drankje had verpest, omdat hij zo nodig de baas had moeten spelen. Iets wat Michael niet toe had willen laten. Hij was er nog altijd van overtuigd dat het drankje had kunnen slagen als Luke hem gewoon zijn gang had laten gaan.
‘Je meent dit niet serieus, toch?’ vroeg hij aan Rhi, die had gevraagd of ze er bij mochten komen zitten. Als het alleen Rhi was geweest, dan had het hem niet heel erg veel uit gemaakt. Daar had hij nog wel mee kunnen leven. Nu was Luke er echter ook nog eens bij en dat was niet iets waar Michael heel erg veel zin in had. Vooral omdat er dan weer allerlei discussies zouden komen.
‘Alles is vol. Jullie kunnen toch wel normaal tegen elkaar doen?’ vroeg Rhi, waarna ze haar voeten naast Michael neerlegde. Michael fronste en keek naar Luke, maar daarna schudde hij zijn hoofd. Hij wilde niet eens moeite doen om met die jongen te praten. Luke zou dat vast ook niet doen. Hij stond zelfs nog zo stom te staan in de ingang van de coupé, wat niet veel goeds betekende. Als Luke hier zou gaan zitten, dan zou Michael opstaan en weglopen. Dan zou hij maar een andere plek zoeken. Er waren vast nog wel een paar andere Slytherins die een plekje voor hem over hadden. Tenminste, daar hoopte hij op.
Iemand die het ondertussen wel heel gezellig had, was Linn. Ze was ontzettend blij dat ze weer naar school mocht, dat ze weer nieuwe dingen zou kunnen leren en ze stond te springen om nieuwe avonturen te beleven met haar vrienden.
‘Ik ben ook heel erg benieuwd!’ zei Linn glimlachend. Ook zij had haar boeken al eventjes bekeken. Alles wat ze vorig jaar al had geleerd, had ze zo bijzonder en geweldig gevonden en ze keek er naar uit om nog meer te leren. Wel vond ze het ontzettend jammer dat ze niks aan haar vaders had mogen laten zien. Dat was de regel. Leerlingen onder de 17 mochten geen magie gebruiken buiten de school. Dat was in de magische wereld al zo, dus het zou al helemaal niet mogen in de mensenwereld. Linn wilde graag alles laten zien wat ze had geleerd, wat jammer genoeg niet had gekund. Wel kon ze haar vaders veel dingen vertellen over wat ze had geleerd. Ze had hen wel laten beloven dat ze niets door zouden vertellen, want het was niet de bedoeling dat mensen wisten van magie.
‘Vooral naar de nieuwe lessen van Charms!’ Dat vond Linn echt het leukste vak. Ook omdat het iets lieflijks over zich heen had. De naam van het vak klonk al heel schattig en je leerde er hele leuke, maar ook nuttige, spreuken. Het waren geen spreuken waar je iemand mee kon verwonden, maar het waren juist de spreuken die iemand zouden kunnen helpen. Vorig jaar had Linn bijvoorbeeld geleerd hoe ze een bepaald object kon laten zweven. Iets wat ze nog steeds heel leuk vond om te doen, zeker met de bloemblaadjes die Edyn kon laten verschijnen.
De deur schoof open, waardoor Linn haar aandacht naar de persoon werd getrokken die de opening had veroorzaakt. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht toen ze Edyn zag staan, al was er wel iets vreemds aan de hand met Edyn. Het blonde meisje hield haar mantel op een bepaalde manier vast, alsof er iets onder kon zitten. Eerst dacht Linn dat het Mitten zou zijn, aangezien Mitten altijd al dol was geweest op Edyn en ze hem er juist op uit had gestuurd om haar beste vriendin te vinden, maar Edyn deed zo geheimzinnig dat het niet zo kon zijn dat Linn verborgen zat onder de mantel van Edyn.
‘Ompraten?’ herhaalde Linn verbaasd. Edyn had soms nogal willekeurige ideetjes, maar ze waren over het algemeen altijd leuk. Dus Linn snapte niet wat er aan de hand moest zijn dat Edyn dacht dat ze haar om zouden praten.
Buiten klonk een fluitje, wat betekende dat de trein zou vertrekken. De deuren gingen dicht en langzaam maar zeker kwam de Hogwarts expres op gang. Het station verdween achter hen, samen met alle overgebleven familieleden. Het zou een aantal maanden duren voordat de leerlingen van Hogwarts de kans zouden krijgen om naar huis te gaan.
Edyn stond nog altijd en Linn zag hoe ze eerst goed de omgeving controleerde. Ze keek zelfs nog een keer door de glazen deur naar buiten, om er zeker van te zijn dat er niemand anders in de buurt was. Vervolgens liep ze iets dichter naar Calum en Linn toe, waarna ze haar mantel heel voorzichtig open vouwde.
Linn zag iets kleins bewegen, iets met een vacht. Pas toen het dier zijn kopje optilde, zag ze zijn grote, bange ogen. Het was een hondje! Een klein, bang hondje dat verstopt had gezeten onder de mantel van Edyn.
‘Edyn…’ begon Linn zacht. ‘Waarom heb je een hondje verstopt in je mantel?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er gebeurde genoeg gekke dingen op Hogwarts, daarbuiten, maar ook op de weg daar naar toe. Het ging wel om leerlingen die magische krachten bezaten. Het was niet de bedoeling dat ze deze zouden gebruiken in hun huis als ze nog onder de leeftijdsgrens van zeventien zaten. Daarin was men best wel streng. Toch gebeurde er vaak genoeg iets wat als gek te beschouwen was.
Calum had er niet heel erg lang over hoeven te doen om door te hebben dat Edyn anders was. Dat was ook wel algemeen bekend op school. Toch kreeg de jongen haar nog van een hele andere kant te zien, aangezien ze beste vrienden waren. Op sommige momenten konden de twee niet meer van elkaar verschillende. Calum was de rustige jongen die over alles nadacht, zijn woorden soms heel zorgvuldig koos en wijsheid uit boeken verkoos boven de dingen die hij ergens op had gevangen. Edyn daarentegen was de vrolijke flierefluiter, die zonder zorg door het leven heen ging. Niet nadacht over sommige dingen en maar gewoon deed. Toch waren de twee vrienden geworden. Dat nam echter niet weg dat Calum soms echt niet snapte wat er aan de hand was.
Vorig jaar had Calum al wel eens met Linn gepraat over Edyn, niet op een negatieve manier, helemaal niet zelfs. Hij had juist meer van haar willen begrijpen, iets waar Linn wel een beetje mee had kunnen helpen. Linn was bijna de hele dag bij Edyn, ze zaten in dezelfde afdeling, wat betekende dat ze alle lessen samen hadden. Daarnaast sliepen ze samen, want blijkbaar sliep in Hufflepuff iedereen bij elkaar. Daar wilde Calum liever niet aan denken, maar dat even terzijde. Zelfs Linn leek niet helemaal te begrijpen waar de krachten van Edyn vandaan waren gekomen. Er was een verhaal van het bos, maar het leek Calum behoorlijk onwerkelijk dat het ook daadwerkelijk was gebeurd. De jongen zat er over na te denken om dit jaar op zoek te gaan naar wat boeken die hem misschien wat verder konden werken. Niet dat hij Edyn wilde veranderen, maar het leek hem toch wel fijn om te weten of er meer mensen waren die dezelfde soort magie bezaten, want Calum had er nooit van gehoord.
Er waren dan wel genoeg rare dingen gebeurd, wat Calum ook allemaal niet had begrepen. Maar het kon overduidelijk nog gekker, dat werd wel duidelijk toen Edyn hun coupé binnen was gekomen. Eerst had hij er niet veel over gedacht. Linn had haar kat op avontuur gestuurd om Edyn te zoeken en dus ook Calum ging er vanuit dat het Mitten was die Edyn onder haar mantel had verstopt. Door Edyn’s plotselinge binnenkomst was het gesprek wat Calum en Linn hadden gehad, afgepakt. Hij was zelf ook heel erg benieuwd naar Charms en hij had nog iets willen zeggen over het vliegen, maar die woorden leken nu uit zijn keel te zijn geslagen.
Het meisje was niet zomaar binnen komen lopen met Mitten, zelfs niet met een kat. Er zat echter een heel klein hondje onder haar mantel, waar Linn gelukkig al naar vroeg, want Calum had niet echt geweten hoe hij het op een normaal manier had moeten vragen. Toch had hij zelf genoeg vragen. "Hij was zielig, alleen!" Bracht Edyn allereerst uit. "Waar heb je hem gevonden?" Ondanks dat Edyn had gezegd dat hij alleen was geweest, kon het ook best dat zijn baasjes hem even uit het oog waren verloren. Dan had Edyn nu een hond meegenomen die bij een gezin hoorde en er was helemaal geen weg terug meer, omdat de trein net was vertrokken.
Edyn was zich helemaal niet bewust van de dingen die er aan de hand konden zijn. In haar ogen had ze net een hondje gered. Hij had in een doos gezeten! Iets wat ze heel erg zielig had gevonden. Daar hadden hondjes helemaal niet gehoord! Ze had maar al te goed aan het hondje kunnen zien dat hij heel erg bang was geweest. Ondertussen voelde ze aan hem dat het wel iets minder was geworden, maar er zat nog genoeg angst in het kleine lijfje, dat nog steeds zachtjes aan het schudden was.
Edyn nam voorzichtig plaats op één van de banken van de coupé wel met haar rug wat naar de gang gedraaid, zodat mensen het niet door zouden hebben dat ze hier met een hondje zou zitten. Ze wist maar al te goed wat mocht en wat niet. Een hondje op school, mocht niet. Anders hadden die wel overal rond gelopen. Ze had hem echter niet achter kunnen laten.
Calum had haar een vraag gesteld, waar Edyn even mee wachten om antwoord te geven. Ze zette het hondje eerst op haar schoot en fluisterde zachtjes dat alles goed zou komen en dat hij veilig bij haar was. Ze ging nog zachtjes met haar vingers over het kopje heen, terwijl ze opkeek naar Calum. "Ze hadden haar in een doos gestopt. Dat is toch gemeen? Kijk nou wat voor schatje het is en ze is nog zo klein. Dat kunnen ze toch niet maken?" Edyn was er zelfs een beetje boos door. Ze kon er echt niet bij hoe iemand een hondje zo achter kon laten.
"Dat is inderdaad niet heel erg netjes." Zei Calum zachtjes, die er nog steeds niet veel van leek te begrepen, maar soms moesten ze bij Edyn gewoon rustig wachten. "Maar je kunt geen hondje mee nemen naar school?" Fluisterde Calum echter zachtjes. Hij wist dat hij het beter nu kon zeggen dan ergens in het midden van de reis. Ze konden er nu nog een oplossing voor zoeken. Dat zou over een uur of twee heel wat minder goed gaan. Niet dat de trein nu ineens te stoppen was, maar alsnog! Ze konden wel iemand vinden die ze kon helpen.
Edyn schudde fel met haar hoofd. "Ik ga dit schatje niet achterlaten. Iemand heeft haar al achtergelaten dat ga ik niet doen." De blik die Edyn naar Calum wierp, was bijna boos te noemen. Waardoor de jongen zijn mond ook even niet open durfde te trekken. Edyn bedoelde het goed, maar hij wilde niet dat ze zich te veel hechtte aan het hondje, als ze hem straks weer moest laten gaan.
Verderop in de trein was er ook iemand die boosheid voelde. Dat was iets wat Michael altijd leek te doen met Luke. De eerste keer meteen al was het raar geweest. De eigenwijze jongen had zijn eigen weg willen gaan met het brouwen van een drankje, iets wat echt niet de manier was. Dat had Luke hem ook goed duidelijk proberen te maken, maar natuurlijk had hij daar niet naar geluisterd. Sindsdien hadden de twee een hekel aan elkaar gehad. Luke snapte ook niet waarom Rhi juist deze coupé uit had gekozen om te gaan zitten. Misschien omdat de jongen alleen was geweest, wat betekende dat ze hem niet hadden hoeven delen met te veel mensen. Of Rhi probeerde Luke nog een beetje te pesten, zoals hij net had gedaan met de dingen die zijn moeder had gezegd. Natuurlijk was ze daar op door gegaan. Luke was nou eenmaal de jongste van het gezin, wat betekende dat zijn moeder meteen een iets beschermende rol op zich nam als het ging om Luke. Hij kon het wel hebben dat Rhi er iets over zei, maar van andere mensen vond hij niet echt geweldig om te horen. Daarom hoopte hij ook echt dat ze er mee stopte nu ze in een coupé stonden met iemand wie hij totaal niet mocht.
"Is dit echt nodig?" vroeg Luke toch even. Hij had geen zin om de hele reis met Michael door brengen. Dan konden hij en Rhi helemaal over niets praten. De kaart was meestal al een kritiek onderwerp. Ze moesten echt goed kijken of er iemand in de buurt was voordat ze over praatte. Luke had gehoopt dat ze in de reis naar Hogwarts plannen hadden kunnen maken over wat ze dit jaar wilden gaan ontdekken. Er waren nog zoveel gangen, ook geheime, die ze nog niet hadden ontdekt. Nu zou dat niet kunnen, want Michael was er bij.
"Ik dacht nooit dat ik het ooit met je eens zou zijn. Maar ja, je meent dit toch niet serieus?" Vroeg Luke ook nog even aan Rhi, wie dit allemaal nog best wel leuk leek te vinden. Zelf had hij het waarschijnlijk ook wel gevonden als dit niet was gegaan om hem en Michael! Hij had echt geen zin om de hele reis naar zijn chagrijnige hoofd te kijken. Iets wat hij wel echt wel had. Elke keer als hij de jongen zat was er een norse blik op zijn gezicht te vinden. Hoe vrolijk de kleuren in zijn haar op sommige momenten ook waren geweest. Nu was het haar van Michael, wat Luke beter bij hem vond passen. "Eindelijk een kleur gevonden die matcht met je innerlijk?" Luke kon de vraag gewoon niet laten. Ondertussen stond hij nog ergens in de coupé en was hij niet van plan om te gaan zitten. Hij zou Rhi zo wel weg krijgen. Dat was hij in ieder geval wel van plan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren al veel zaken waar Linn zich over had verbaasd het vorige jaar. Ze had leren vliegen, ze kon licht en vuur uit haar toverstok laten ontstaan, er bestonden snoepjes die je voor een paar minuten ziek konden maken zodat je de klas uit kon en er bestonden drankjes om gebroken botten te helen. Calum had haar verbaasd met al zijn kennis, maar ook met zijn vriendelijkheid en hun vriendschap. Er was zoveel geweest wat Linn nog niet had gekund, of waar ze nog niks van had geweten en ze had het allemaal geweldig gevonden om te leren. Ook Edyn had haar in het vorige jaar heel erg verrast. Met haar verhaal, maar ook met de keukens die ze zo plotseling had gevonden. Nu had Edyn haar echter opnieuw verbaasd. Ze had een diertje meegenomen. Niet zomaar een diertje, het was een hondje! Een hondje dat misschien wel van iemand anders was geweest. Hij had geen halsband om, maar niet elke hond had standaard een halsband!
Edyn vertelde dat ze het hondje had gevonden in een doos. Als hij echt in een doos had gezeten, dan hadden mensen hem waarschijnlijk niet meer willen hebben. Iets wat natuurlijk verschrikkelijk was, maar je kon niet zomaar een hondje meenemen? Zeker als je geen spullen had om voor het beestje te zorgen, of wist hoe je dat moest doen! Edyn was dan wel heel zorgzaam, maar ze had geen hondenvoer of wat dan ook! Daarnaast was er nog iets anders waar de beste vriendin van Linn geen rekening mee had gehouden. Er waren dieren toegestaan op Hogwarts, maar honden waren daar geen onderdeel van. Dat wist Linn nog heel erg goed. Dus als leraren de hond zouden zien, dan zou Edyn hem misschien alsnog wel weg moeten doen.
Calum wees Edyn er al op dat ze een hond niet mee mocht nemen. Iets wat niet goed viel bij Edyn. Ze was niet echt boos, maar ze was wel heel beschermend over het hondje. Iets wat Linn snapte, want ze wist dat haar beste vriendinnetje gewoon zo in elkaar zat. Ze hield van dieren en ze hield er al helemaal van om voor hen te zorgen. Ze zou het kleine, bange hondje nooit in de steek laten.
Linn zuchtte en keek naar het hondje. Ondanks dat hij wel rustig leek te zijn bij Edyn, leek hij nog steeds een beetje bang te zijn. Edyn zou vast beweren dat hij door had dat ze het er over hadden dat hij weg moest.
‘Edyn,’ begon Linn voorzichtig. ‘Calum heeft wel gelijk. Hondjes zijn niet toegestaan. Ik begrijp dat je hem mee hebt genomen, want geen enkel diertje verdient het om zomaar ergens achter te worden gelaten, maar we moeten wel een docent er over vertellen?’ Linn durfde nog niet meteen te zeggen dat het hondje weg moest. Edyn was er echt heel defensief over en ze wilde het jaar niet verkeerd beginnen met haar beste vriendin. ‘Misschien kunnen we naar professor Longbottom?’ Dat was de favoriete professor van Edyn en soms leek hij ook wat beter te begrijpen hoe Edyn dacht, dus Linn hoopte dat hij misschien zou begrijpen waarom Edyn de hond mee had genomen én dat hij een goede oplossing zou hebben.
Terwijl Linn en Calum zich bogen over een crisis, keek Rhi toe hoe een crisis vanzelf zou ontstaan tussen haar twee vrienden, al was Michael niet echt een vriend te noemen. Ze hadden wel eens gepraat en ze vond Michael zo slecht nog niet. Ze wist dat Luke een intense hekel aan hem had, maar alleen maar omdat Michael niet had geluisterd tijdens een opdracht aan het begin van het eerste jaar. Ondertussen moest hij daar wel eens een keer overheen zijn, net zoals Michael. Rhi had namelijk wel gemerkt dat de jongens best veel gemeen hadden met elkaar. Niet dat ze meteen vrienden moesten worden. Voor nu wilde Rhi ze gewoon een beetje pesten.
‘Ja, dit moet. De meeste plekken zijn al vol en ik heb geen zin om bij Edyn of wie dan ook te zitten,’ beantwoordde Rhi de vraag van Luke, wie nog altijd in de doorgang van de coupé stond. Soms was Luke echt heel erg eigenwijs. Hij had een hekel aan Michael en hij zou zijn idealen niet aan de kant zetten voor een plekje in de trein. Hij was trots. Iets wat hem een typische Gryffindor maakte, al was trots ook zeker iets wat terug kwam bij Slytherin. Eigenlijk snapte Rhi de afdelingen niet echt. Uiteindelijk leek alles toch op elkaar en had iedereen wel een deel van een afdeling in zich.
Luke vroeg of ze dit serieus meende, waarop ze grijnzend knikte. ‘Jullie zijn echt een stelletje aanstellers,’ merkte ze enkel op. De jongens waren echt wel wat gewend, dat wist ze zeker. Luke ging met genoeg irritante mensen om en Michael was zo nu en dan gewoon een stom joch, maar op andere momenten ook wel weer aardig. Dus ze konden het vast wel met elkaar vinden. Rhi had in ieder geval geen tot weinig zin om weer op te staan en vervolgens door de hele trein te lopen. Dan zou ze vast Edyn tegen komen, want die liep ook altijd rond te dwalen, en dan zou ze daar bij moeten gaan zitten. Dat was iets wat ze al helemaal niet wilde. Uiteindelijk zou ze hier wel weg gaan, samen met Luke, maar ze vond het voor nu leuk om hem eventjes te pesten.
Luke maakte een behoorlijk gemene opmerking over de zwarte haren van Michael, maar Rhi kon er wel om lachen. Ze zag dat Michael er niet hetzelfde over dacht, maar het was maar een domme opmerking. ‘Let maar niet op hem. Hij is gewoon een beertje verdrietig omdat hij zijn mammie moet missen en dan haalt hij uit naar mensen,’ legde Rhi hem uit, waarna ze een plagende, onschuldige blik aan Luke gunde. Ze hoopte echter wel dat Luke zou weten dat als hij hier echt wilde, ze ook echt weg gaan.
Michael was het, ondanks alles, echter met Luke eens. Dit was alles behalve leuk en hij had ook niet heel erg veel zin om zijn reis met iemand zoals Luke door te brengen. Er was een reden waarom ze elkaar niet meer aan hadden gekeken het vorige jaar en Michael had die trend eigenlijk willen voortzetten. Al had hij Luke ook wel eens geïrriteerd, maar dat was dan voor een goed doel geweest. Nu was het Rhi die hen beide irriteerde en Michael vond het steeds vervelender worden, al maakten de opmerkingen van Luke het niet beter.
Rhi zei dat hij niet moest letten op Luke, of zijn opmerking, omdat hij zijn moeder miste. Ondanks alles kon Michael er niet echt om lachen. Zijn haar was, stiekem, wel iets waar hij trots op was. Niet zozeer de textuur, maar wel dat hij het van kleur kon veranderen wanneer hij maar wilde. Er waren niet veel mensen die dat konden en Michael had van de zomer hard geoefend om er meer controle over te krijgen. Iets wat niet echt was gelukt, behalve dat hij nu zelf een kleur kon bepalen. Soms veranderde zijn haar echter alsnog, zonder dat hij er iets aan kon doen.
‘Ik kan tenminste iets aan mijn haar doen. Jij niet,’ snauwde Michael naar de blonde jongen. Luke zijn blonde haar zat altijd zo dom op zijn voorhoofd geplakt, met een soort pony. Eentje die Michael ook wel had. Zijn zwarte haar viel soms deel voor zijn ogen. Iets wat zijn moeder nooit kon waarderen, maar Michael bond het juist fijn zo. Hij hoefde niet veel te doen aan zijn haren. Het viel gewoon. Daarnaast was hij er ook blij mee dat hij de kleur zo nu en dan kon bepalen. Luke zou voor altijd vast zitten met dat stomme, donkerblonde haar van hem.
Michael keek naar Rhi, wie zich ondertussen al wel had genesteld in één van de bakken. Luke stond nog steeds, maar Michael zou hem ook niet uitnodigen om te gaan zitten. Daar had hij helemaal geen zin in. Hij zat er in ieder geval niet op te wachten. Niet dat hij ook echt met Rhi had willen zitten, maar als ze nou alleen was geweest, hadden ze nog ergens over kunnen praten. Nu zou Luke zich er constant in mengen en dat was iets waar Michael geen behoefte aan had.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een vriendschap met iemand ontwikkelen kon snel. Een hekel aan iemand krijgen was vaak al sneller gedaan. Er was niet heel erg veel voor nodig. Sommige mensen hadden genoeg aan één blik. Eén opslag die hen vertelde wat ze vonden van de persoon die tegenover hen stond. Vaak waren dat soort dingen gebaseerd op het uiterlijk. Niemand kon bepalen hoe iemand was, alleen maar door te kijken naar hoe diegene eruit zag.
Luke had in de eerste week vorig jaar, wel een paar ontdekkingen gedaan. Precies een jaar geleden had hij Rhi gevonden op het dak en over haar had hij wel meteen een mening klaar gehad. Voor een elfjarig meisje had ze er echt heel erg stoer uitgezien. Er was meteen iets in hem geweest wat er voor had gezorgd dat hij vrienden met haar had willen worden. Hij had tegen Rhi opgekeken en in eerste instantie had hij gedacht dat ze in dezelfde afdeling zouden worden gesorteerd. Dat was niet gebeurd, maar nu waren ze een jaar later wel vrienden en ze hadden geheimen met elkaar die niemand anders zou begrijpen.
Michael was meteen een jongen geweest waar Luke een ander gevoel bij had gekregen. Hij had dan wel niet meteen een hekel gehad aan de jongen, maar het had niet heel erg lang geduurd voordat het wel was gebeurd. De eerste les die ze samen hadden gehad, was vreselijk geweest. Voor Luke zelf was het dan ook wel behoorlijk duidelijk geweest dat hij nooit meer samen wilde werken met de jongen. In zijn ogen dacht Michael alleen maar aan zichzelf. De opdracht die ze hadden moeten doen, was eenvoudig geweest maar omdat de jongen niet had willen lezen en luisteren, was het helemaal misgegaan. Luke voelde nu nog steeds het schaamrood op zijn wangen verschijnen. De hele klas had naar het tweetal gekeken en natuurlijk hadden ze vervolgens problemen gehad met hun leraar. Luke vergat moment niet heel erg snel en dat zorgde er ook voor dat zijn haat tegenover Michael ook niet zomaar weg zou gaan.
"Rhi." Bromde Luke toen hij haar woorden hoorden, die helemaal nergens op sloegen. Dat wist hij zelf, dat wist Rhi, maar dat zou Michael niet weten Luke had echt geen zin dat het idiote verhaal straks door de hele school zou gaan, terwijl het niet eens waar was. Hij miste zijn moeder wel eens als hij in Hogwarts was, maar dat was niet meer dan normaal. Ze waren ook heel wat maanden van huis en voor vorig jaar waren het altijd hij en zijn moeder geweest. In Luke zijn ogen was het niet meer dan normaal dat hij zijn moeder miste, maar niet op de manier waarop Rhi het bracht.
Luke besloot maar te gaan zitten, maar wel zo ver mogelijk van Michael vandaan. Als het nodig was zou hij meteen op staan en weer de coupé uitlopen. Iets waar hij nu al tegen aan zat omdat Rhi ook zo idioot had gedaan. Die opmerking was namelijk alles behalve nodig geweest.
Natuurlijk had Michael het ook nog nodig gevonden om iets over zijn haar te zeggen, al moest Luke er vooral om lachen omdat het helemaal nergens op sloeg. "Nou wow, dat is echt iets waar ik heel erg blij mee zou zijn als ik jou was." Zei Luke nog op Michael zijn woorden, bij een ander had hij het misschien cool gevonden dat diegene zijn of haar haarkleuren kon veranderen, bij Michael was dat totaal niet het geval.
In de coupé waar het andere drietal zich bevond, was er een hele andere sfeer. Normaal gesproken was het bij de drie heel erg gezellig en luchtig. Op het moment was het wel anders. Maar er zou nooit op elkaar worden gehaat. Ze zouden elkaar proberen te begrijpen en dat was ook wel wat Calum op het moment probeerde te doen.
Het was niet heel erg makkelijk om Edyn helemaal te leren kennen, toch had Calum wel het idee gehad dat hij genoeg van haar had leren kennen in het afgelopen jaar. Hij had het proces van het leren kennen van haar en Linn, heel erg leuk gevonden. De meiden waren zo verschillend, maar in sommige opzichten waren ze heel erg hetzelfde. Ze trokken mensen heel snel naar zich toch omdat ze zo vriendelijk en open waren. Maar als je de twee meiden goed leerde kennen, zag je genoeg verschillen. Edyn was dan ook echt de enige die hier zomaar met een hondje in de coupé had kunnen staan en dat wist Calum maar al te goed.
Calum was meer realistisch ingesteld. Hij wist maar al te goed wat wel en niet mag. Het regelement van school was behoorlijk duidelijk geweest. Er waren een aantal soorten dieren toegestaan, waarom de kat van Linn. Op sommige momenten klitten de katten wel samen en Calum kon zich alleen maar voorstellen hoe het moest zijn voor mensen die allergisch waren. Katten waren dieren die hun eigen weg wel vonden, maar honden hadden echt aandacht en liefde nodig. Iemand die hen zag als een vriend. Calum had er geen twijfel over dat Edyn dat zou doen, maar ze kon het hondje niet zomaar door de gangen laten lopen. De jongen zag het al voor zicht hoe dat helemaal mis zou gaan lopen.
Linn leek het gelukkig met Calum eens te zijn, waardoor hij niet in zijn eentje tegen de twee meisjes in hoefde te gaan. De kans was groot geweest dat hij dat niet eens had gedaan als het zo was geweest. Linn leek ook nog eens met een hele goede oplossing te komen. Het was geen geheim dat Edyn gel was op hun professor voor Herbology. Of dat nou kwam doordat hij precies wist hoe hij met plantjes om ging of dat Edyn andere redenen had, maakte niets uit. Als de man hen op het moment kon helpen dit allemaal uit te zoeken, zou dat alleen maar heel erg fijn zijn.
"Dat lijkt me een goed idee." Zei Calum daarom ook meteen. Ze moesten dit oplossen voordat ze in de problemen kwamen. Het hondje was een schatje en natuurlijk was er van alles in Calum zijn lichaam dat hem vertelde dat hij even met het hondje wilde knuffelen. Hij was altijd al gek geweest op hondjes en het kleine beestje zag er zo zielig en bang uit. Hij wilde echter niet dat Edyn straks in tranen zou zijn omdat ze het hondje weg zou moeten doen. Al was hij al bang dat ze zich op het moment al te veel aan het hondje had gehecht. Hij was wel opgelucht dat hij nog ze het beestje nog geen naam had gegeven, dan was het al zoveel erger geweest.
Wat Calum niet wist, was dat Edyn al na had gedacht over namen voor het kleine schatje dat ze nog altijd stevig in haar armen had. Pixie was de naam die de hele tijd door haar hoofd heen was gegaan en ze vond het wel echt heel erg bij het kleine diertje passen. Ze was echter nog niet zo ver gekomen om het hondje te vragen of ze de naam mooi vond en hem wilde hebben. Ze wist ook wel zeker dat ze op het moment niet echt het juiste antwoord zou krijgen. Het beestje was nog steeds bang al had Edyn net wel zachtjes het neusje tegen haar huid aan gevoeld.
Zelf voelde Edyn zich op het moment ook niet meer helemaal geweldig. Haar vrienden leken niet echt te begrijpen dat ze dit hondje echt graag wilde hebben. Ze had het hem net beloofd! Dan kon het toch niet zomaar dat ze hem weer achter zou laten. Zelfs niet bij iemand die goed voor haar zou gaan zorgen. Ze wilde haar gewoon echt niet alleen laten.
"Maar ik wil niet dat ze haar van me afpakken. Ik heb het haar beloofd. Ik heb haar verteld dat ik goed voor haar zorgen. Ik. " Zei Edyn zachtjes. Wat ook de aandacht van Pixie leek te trekken. Die kroop alleen nog maar dichter naar Edyn toe, alsof ze had gehoord dat ze misschien wel niet bij haar nieuwe vriendinnetje mocht blijven.
"Edyn." Zo zacht als haar naam klonk, zo zacht voelde ze ook een hand op haar schouder. Ze keek opzij naar Calum en zuchtte zachtjes. "We kunnen niet beloven dat je haar mag houden. Maar de kans is groter dat je haar mag houden als je aangeeft wat er gebeurd is. Je vertrouwt professor Longbottom toch? Dan kunnen we hem het beste zoeken en het hem vertellen. Voordat een andere leraar er achter komt en haar meteen van je afpakt." Edyn kroop in elkaar bij de gedachten. Ze wilde niet dat haar nieuwe vriendinnetje van haar af werd gepakt!
"Oké." Gaf Edyn zachtjes toe. "Moeten we hem dan gaan zoeken?" Ze zag Calum al meteen knikken, terwijl zijn hand nog even over haar rug heen wreef. "Het komt wel goed. We gaan proberen dat het goed komt." Edyn knikte, het moest goedkomen, ze wilde haar schatje graag dicht bij zich houden. Dat was ook de reden dat het drietal opstond en hun weg baanden door de rest van de trein, opzoek naar Edyn haar favoriete professor.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In een jaar kon ontzettend veel gebeuren. Banden werden gesmeden, zoals die van Luke en Rhi, maar er werden ook banden verbroken. Calum en Michael waren daar een voorbeeld van. Er werden ook negatieve vanden gesmeerd, zoals die van Luke en Michael. Vanaf het begin van hun eerste les hadden ze elkaar niet gemogen en door het jaar heen was het alleen maar erger geworden. Iets wat Rhi vaak genoeg had gemerkt. Luke was vaak genoeg bij haar komen klagen voer iets wat Michael had gedaan. Zelf hield Rhi niet echt van klagen. Als er iets aan de hand was, dan had ze liever dat er ook wat aan werd gedaan dan dat er maar over door werd gezeurd. Daarom had ze Luke ook wel een aantal keer geholpen met een paar kleine grapjes tegenover Michael. Iets wat hij niet wist, maar dat was maar beter ook.
Stiekem vond Rhi het heel leuk om de chaos voor haar te zien ontstaan. Michael was niet dol op Luke en ze wist dat haar beste vriend de jongen echt verachtte. Rhi pestte Luke graag, op een vriendschappelijke manier. Ze had wel door dat hij dit echt niet leuk vond, maar ze zou het ook wel weer goed maken met hem. Uiteindelijk had zij ook geen zin om de hele reis te luisteren naar het gekibbel van de twee jongens. Ze leken haast een getrouwd stel. Rhi wist echter dat als ze dat zou zeggen, de twee jongens alleen nog maar meer zouden protesteren.
Luke was naast haar komen zitten, duidelijk zo ver mogelijk bij Michael uit de buurt als het maar kon. ‘Niet zo onaardig doen, Lukey,’ zei Rhi grinnikend. Al moest ze toegeven dat Michael zijn speciale krachten niet iets waren wat zij graag zou willen hebben. Ze hoefde haar haren niet echt te laten verkleuren. Het leek haar alleen maar onhandig, aangezien Michael het niet onder controle had en het soms verkleurde naar zijn gevoel. Rhi hield haar gevoelens liever voor haarzelf, dus in dat geval was het maar beter dat zij niet kon wat Michael kon. Ze vond het echter ook wel cool, want niet iedereen kon het en Rhi wist dat je zelfs gezichten van andere mensen over kon nemen, als je echt leerde hoe je er mee om moest gaan. Dat was best cool, en vooral heel handig. Zeker omdat andere tovenaars daar een wisseldrankje voor moesten innemen.
‘Michael heeft er vast ook niet voor gekozen om zijn haar soms per ongeluk roze te laten kleuren.’
‘Mijn haar is niet roze!’ riep Michael meteen. Hij was er van overtuigd dat het niet zomaar roze was gekleurd. Het was zwart. Toch had hij het niet kunnen laten om toch eventjes te kijken en te controleren of zijn haren nog altijd zwart waren. Dat waren ze, gelukkig, nog wel. Luke maakte hem al belachelijk om wat hij kon en als zijn haren nu roze waren geworden, dan zou hij al helemaal nooit meer van de Gryffindor en zijn stomme gedoe af komen.
Michael snapte eigenlijk niet waarom Rhi met iemand zoals Luke om ging. Niet dat hij haar nou zo goed kende, maar hij had altijd wel het idee gehad dat ze niet echt van vervelend mensen hield. Ze negeerde haar pleegzusje vaak, of ze wimpelde haar af, terwijl Luke, in Michael zijn ogen, net zo vervelend en irritant was. Luke wilde ook altijd van alles doen en soms leek hij echt achter Rhi aan te lopen, alsof hij haar schoothondje was. Misschien genoot Rhi daar wel van, een hersenloze volger als Luke, die vast allerlei klusjes en huiswerk voor haar maakte. Michael zag het nog wel zo voor zich dat Luke dat echt deed, omdat hij Rhi te vriend wilde houden. Rhi leek hem namelijk een behoorlijk wisselend persoon, waardoor ze vast ieder moment de jongen zou kunnen dumpen.
Michael hoorde iemand roepen in de gang en hij veerde meteen overeind. Het was het dametje met de snoepkar. Vorig jaar had hij zijn kans verkeken, vreemd genoeg. Hij was haar kwijt geraakt en op die dag zelf was het ook al snel duidelijk geweest dat hij zijn beste vriend ook had moeten gaan missen. Calum was toen naar Ravenclaw gegaan en hij was bevriend geraakt met die studiebollen, waaronder Naylene. Nu was er nog niet veel mis met haar, maar Michael kon het nog steeds niet hebben dat Calum hem gewoon had verlaten en dat hij ook nooit meer moeite had gedaan om het goed te maken.
‘Ik ga snoep halen,’ kondigde Michael aan. Hij had het eigenlijk tegen niemand in het bijzonder, want Rhi en Luke zou het beide niet veel boeien als hij weg zou gaan.
Michael duwde de benen van Rhi aan de kant, aangezien ze die op het bankje had gelegd en hij wierp Luke nog een blik toe, waarna hij de deur open duwde en de gang op rende.
‘Hé, wacht op mij! Ik wil snoep!’ riep Michael naar het vrouwtje, die al een paar meter verderop liep met het karretje vol lekkers. Michael rende dan ook snel achter haar aan. Wat Michael echter niet wist, was dat er een trio dat hij ook niet zo geweldig vond, een stuk of vijftig meter achter hem liep, opzoek naar iets heel anders dan snoep.
Ondanks dat het Calum was geweest die Edyn er op had gewezen dat honden niet welkom waren op Hogwarts, had Linn het idee dat ook hij het hondje wilde houden. Ze begreep het wel. Het idee van een huisdier was heel fijn. Linn had zelf een kat en ondanks dat Mitten vaak overal en nergens was, was het fijn om een knuffelvriendje te hebben die soms bij haar in bed kroop. Iemand met wie je een beetje kon spelen. Met een hond kon dat nog veel beter dan als met een kat, dus ze snapte dat ook Calum er wel iets voor voelde om het hondje bij zich te houden. Edyn was echter degene die het er het meeste van overtuigd was dat het hondje wel zou kunnen blijven, ongeacht de regels van de school. Ze leek in ieder geval niet bereid te zijn om het hondje weer aan een ander te geven. Linn dacht dat Edyn het al haar hondje vond, wat het moeilijker zou maken om er afstand van te nemen. Gelukkig ging Edyn er nog wel in mee dat ze professor Longbottom moesten zoeken. Linn wist ook niet wat die man er aan zou kunnen doen, maar ze hoopte dat Edyn wel naar hem zou luisteren.
Linn kwam weer overeind en besloot haar twee vrienden te volgen. Misschien dat ze Mitten onderweg ergens nog tegen zouden komen, want die had ze nog nergens gezien. Waarschijnlijk was die arme kat opzoek naar Edyn, terwijl Edyn zich ergens anders bevond.
Ondanks dat de trein net was begonnen met rijden, was het overal al behoorlijk vol. Iedereen had zijn of haar plekje al gevonden en zou er waarschijnlijk ook niet meer van af komen. Linn wist wel zeker dat als ze straks weer terug zouden komen, ze hun plekje kwijt zouden zijn, maar dat maakte haar niet veel uit. Ze zou een gezellige treinreis hebben als haar vrienden bij haar zouden zijn en aangezien er al aan die voorwaarde werd voldaan, maakte de plek waar het gezellig zou zijn helemaal niets uit.
Linn wist echter niet waar ze de professor zouden kunnen vinden. Ze had geen idee of er een speciale coupé gereserveerd was voor leraren, of die überhaupt wel met de trein kwamen of dat ze misschien wel via de openhaarden reisden, net zoals andere tovenaars dat ook deden. Misschien was de professor waar ze naar op zoek waren ook wel helemaal niet aan boord. Daar zouden ze echter maar op één manier achter komen.
‘Misschien moeten we aan iemand vragen of er wel docenten aanwezig zijn op de trein?’ stelde Linn voor, terwijl ze met Calum en Edyn langs alle andere leerlingen liep. Linn vond het wel leuk om te zien. Vooral omdat ze een aantal gezichten wel had herkend. Ze had al een paar keer gezwaaid naar iemand en het liefst wilde ze nog eventjes praten met de mensen die ze kende, maar ze was nu met iets belangrijkers bezig, namelijk Edyn en haar hondje. Het was wel weer een nieuw, spannend verhaal, maar Linn was echt bang dat het slecht af zou lopen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De hele trein zat vol met leerlingen. Er waren genoeg plaatsen voor iedereen. Toch had ook een deel besloten om ergens op de gang rond te gaan hangen, omdat ze anders bij anderen in de coupé moesten zitten of omdat ze gewoon een plaats had gevonden waar ze hadden willen blijven staan. Het kwam echter niet echt voor dat een coupé lang leeg zou blijven. Dus het was te verwachten dat Calum, Edyn en Linn straks geen plaats hadden om te zitten. In ieder geval niet de plaats waar ze net hadden gezeten.
Voor nu maakte het niet heel erg veel uit of ze konden zitten of niet. Er moest het een en ander worden opgelost. Calum hoopte ook echt dat het zou gaan gebeuren. Hij wist dat Edyn niet echt om te praten was, niet in dit geval en stiekem hoopte hij misschien ook wel een beetje dat hij het hondje in de buurt kon houden. Het was een klein beestje, het zou groeien, maar niet zo heel erg veel. Het nam niet veel ruimte in, in het kasteel. Ze hoefde niet overal rond te gaan lopen, zeker niet als Edyn haar aan zou geven wat ze wel en niet mocht. Calum snapte niet hoe ze het deed, maar dieren leken écht naar haar te luisteren. Als zoiets aangaven bij hun leraar moest het misschien nog wel haalbaar zijn om het hondje bij hen te houden.
Om daar achter te komen, moesten ze echter wel opzoek naar een leraar. Calum zijn treinreis had er vorig jaar een beetje hetzelfde uitgezien. Hij was door de smalle gangen van de trein gelopen op zoek naar het snoepvrouwtje én naar Michael. Vervolgens waren ze hun coupé kwijtgeraakt en waren ze uitgekomen bij Naylene en haar vrienden waar ze haar de rest van hun tijd door hadden gebracht. Toen Linn voorstelde om aan iemand te vragen of er docenten aanwezig waren, was Naylene ook de eerste aan wie Calum dacht. Het meisje zat niet alleen in zijn afdeling, maar Calum had ook meegekregen hoe ze bevriend was geraakt met Linn. Dus als ze hier iemand mee konden vertrouwen was dat Naylene waarschijnlijk wel.
"Dat lijkt me een goed idee." Gaf Calum dan ook aan. Linn had ook wel gelijk in zijn ogen. Ze wisten niet eens of er wel leraren aanwezig waren in de trein. Nu Calum het zich zo bedacht, kon hij zich niet herinneren dat hij vorig jaar een leraar had gezien, terwijl hij de hele trein door had gelopen. Als er oudere mensen in de trein hadden gezeten, was het hem vast opgevallen. Het kon echter best dat er deel was waar hij niet van wist, waar de leraren zaten. Er moesten toch mensen zijn om de leerlingen in gareel te houden? Er kon altijd een ruzie ontstaan, zelfs op de eerste dag van het jaar. Calum had maar al te goed door hoe sommige verhoudingen lagen. Niet alle afdelingen konden het goed met elkaar vinden en er waren ook echt leerlingen die zich daar aan houden.
"Misschien kunnen we opzoek naar Naylene?" Opperde Calum, waardoor Edyn voorzichtig met haar gezicht begon te knikken. Ze kende het meisje niet heel erg goed. Het enige wat ze wist was dat Linn wel eens met haar om ging en ze zelfs een tijdje door had gebracht met haar in de zomervakantie. Dan moest het meisje wel lief zijn en ook te vertrouwen. Edyn hoopte in ieder geval dat haar geheim een beetje veilig zou blijven of dat ze het niet eens hoefden te vertellen omdat ze daar niets over te vragen hadden. Pixie moest nu vooral veilig brengen en dat was ook de reden dat het kleine beestje weer goed onder haar mantel was verstopt.
Ondertussen hield Edyn de omgeving zo goed mogelijk in de gaten. De trein bestond uit verschillende deden. Coupés met aan de zijkant een gang werden afgewisseld met grote coupés met in het midden een gangpad. In de laatste bevonden zich vaak grote groepen mensen. Op de een of andere manier verzamelden zich er vaak Hufflepuffs. Dus toen Edyn de grote ruimte binnen kwam voelde ze zich meteen op haar gemak. Het was alsof ze de leerlingenkamer van Hufflepuff binnen liep en er waren dan ook genoeg gezichten die ze herkende.
Er klonk overal gepraat en gelach. Edyn probeerde zich voorzichtig tussen de mensen door te wurmen, want niet iedereen zat op de bankjes, maar er stonden ook wat van haar medeleerlingen op het gangpad! Met kleine zachte sorry’s probeerde Edyn zichzelf er een weg doorheen te banen zonder dat ze Pixie ook maar iets van pijn deed.
Edyn was bijna aan het einde van de coupé toen ze we een heel bekend gezicht zag, waardoor ze zich wel wat opgeluchter voelde. "Ashton." Zei ze glimlachend. Ze had de jongen eerder in de dingen vertrouwd en hij had wel bewezen dat hij zijn mond kon houden. Dus hierin kon ze hem ook zeker vertrouwen! Dat wist ze zeker. Helemaal omdat hij ook goed bevriend was met Linn! Het was in haar ogen net zo goed als Naylene. Ze zaten in hetzelfde jaar, waren beiden te vertrouwen. Daarbij wist ze zeker dat Ashton hen wel zou helpen.
"Kunnen we je wat vragen? Of kun je even meelopen, naar waar het wat rustiger is?" Vroeg Edyn, normaal had ze echt wel gevraagd naar zijn vakantie en naar nog wat andere dingen. Op het moment wilde ze gewoon weten of ze haar hondje wel mocht houden. Ze werd nu namelijk wel echt angstig het niet mocht en dan zou haar nieuwe jaar in echt heel wat tranen beginnen. Iets wat ze zelf echt niet wilde! Ze wilde haar hondje houden en het liefst voor een lange tijd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ook voor Ashton was de vakantie af gelopen. Zelf had hij het heel erg leuk gehad. Hij had genoten van de tijd met zijn familie, vooral met zijn broertje en zusje. Wederom hadden ze haam hem gevraagd of hij iets van zijn magie had kunnen laten zien, maar ook dit jaar had hij ze, met pijn in het hart, weer teleur moeten stellen. Zijn broertje en zusje hadden geen magische krachten. Ashton probeerde er zelf wel iets beter op te letten nu hij wist hoe die krachten zich konden uiten, maar hij was er vrij sterk van overtuigd dat ze nooit op Hogwarts zouden komen. Dat vond hij jammer, maar tevens bevestigde het wel dat zijn moeder gelijk had gehad en dat de krachten van Ashton, waarschijnlijk, van zijn vaders kant waren gekomen. Helemaal zeker zou hij het natuurlijk niet kunnen weten.
Zelf had Ashton heel erg veel zin in het schooljaar. Het zou dit jaar al zijn derde jaar worden. Dat betekende dat hij iets meer vrijheid had in de vakken die hij kon kiezen. Hij had vooral de vakken gekozen die hem leuk en interessant leken, waaronder de geschiedenis van de Oude Runen, Muggle studies en een paar andere vakken. Waar hij echter nog enthousiaster over was, waren de bezoekjes aan het stadje Hogsmaede. Pas vanaf het derde jaar mochten leerlingen daar naar toe. Waarom wist Ashton niet. Misschien dachten ze dat hij, als veertien jarige, net wat meer controle en verantwoordelijkheid dan kinderen uit het eerste of tweede jaar. Wat ook de reden was dat hij nu wel naar het stadje zou mogen, hij had er onwijs veel zin in. Hij zag het als een nieuw avontuur dat hij graag aan wilde gaan met de rest van zijn vrienden, die ook verspreid zaten over de verschillende afdelingen op Hogwarts.
Zoals altijd stond Ashton met zijn vrienden in een gedeelde coupé. Dit had hij altijd al leuker gevonden dan dat hij ergens had moeten zitten met maar een paar mensen. Op het moment was hij stil en was hij aan het luisteren naar een verhaal wat één van zijn vrienden aan het vertellen was over zijn zomervakantie. Ashton zijn aandacht werd echter getrokken door drie gezichten die hij herkende, namelijk Linn, Edyn en een vriend van hun: Calum.
Edyn begroette hem al met haar eeuwige glimlach, maar Linn kwam zelfs op hem afgelopen om hem een knuffel te geven. Hij had de twee meisjes vorig jaar leren kennen en hij mocht ze beide heel erg graag. Ze waren beide namelijk heel vriendelijk en gezellig. Edyn had soms wel iets aparts over haar heen hangen, maar Ashton vond dat juist alleen maar mooi en speciaal.
Edyn vroeg of ze hem iets mochten vragen en of hij eventjes mee wilde lopen. Hij kreeg de indruk dat het serieus was, dus hij twijfelde geen moment en besloot om met het groepje van drie mee te kopen. Linn had Ashton zelfs een beetje mee getrokken, door haar hand vast te klemmen in de mauw van zijn mantel. Pas toen ze op een rustigere plek aan kwamen in de trein, liet Linn hem los.
‘Is er iets aan de hand?’ vroeg Ashton, terwijl hij de drie bekeek. Linn haar gezicht stond zorgelijk, dat van Edyn zelfs een beetje bang en wantrouwend en het gezicht van de mannelijke Ravenclaw kon hij niet zo goed inschatten, omdat hij de jongen zelf ook niet heel erg goed kende.
Ondanks dat Linn haar gezicht zorgelijk stond, was ze wel degelijk blij om haar goede vriend weer te zien. Zij en Ashton hadden vaak gepraat in de leerlingenkamer en ze vond hem een hele leuke, vriendelijke jongen. Hij zou nooit de plek van Calum kunnen vervangen, maar Linn zag niet in waarom ze geen vrienden kon zijn met beide jongens. Ook was ze heel erg blij dat ze Ashton nu hadden gevonden, want ze wist dat ze hem konden vertrouwen en dat Edyn dat ook deed. Edyn was namelijk degene die Ashton mee had genomen naar de keukens, waar de huiselven werkten. Hij had niet gezien hoe ze er in waren gekomen, maar hij had er ook nooit nare vragen over gesteld en van wat Linn wist, had hij het nooit aan een ander verteld.
‘Sorry dat we je zomaar weghalen bij je vrienden,’ zei Linn als eerste, omdat ze het idee had dat Edyn en Calum beide niks zouden zeggen. Edyn stond nog steeds met het hondje onder haar mantel, omdat niemand anders mocht zien wat ze bij zich had en Linn wist dat haar beste vriend zo nu en dan behoorlijk verlegen kon zijn, terwijl dat helemaal niet nodig was. Hij was heel slim en hij zei altijd hele nuttige, of leuke, dingen. ‘Maar we willen eigenlijk weten of er docenten aanwezig zijn in de trein? Het liefst nog professor Longbottom.’
Ze zag Ashton verbaasd kijken. Misschien was het ook wel een rare vraag om nu al over docenten te beginnen, zeker omdat de docent niks te maken had met de afdeling Hufflepuff. Professor Longbottom was namelijk het hoofd van Gryffindor en op dit moment was er welgeteld heen enkele Gryffindor aanwezig in hun gezelschap, maar hij was wel de favoriete professor van Edyn en hij leek haar soms iets beter te begrijpen dan andere docenten, dus daarom was het voor Linn van belang dat ze de professor zouden vinden, zodat hij aan Edyn uit zou kunnen leggen wat er zou gebeuren met het hondje. Ze hoopte echter dat Ashton ook mee zou willen denken.
‘Ik denk dat er wel wat leraren aanwezig zijn? Volgens mij is er aan het begin van de trein een aparte coupé voor hen,’ zei Ashton bedenkelijk. Door zijn antwoord werd Linn wel meteen blij. Er bestond een kans dat professor Longbottom niet aanwezig was op de trein, maar ze focuste zich liever op de kans dat hij er wel was en dat ze met hem zouden kunnen praten, zodat hij daarna weer met Edyn kon praten over dit alles.
‘Denk je dat je met ons mee kan lopen daar naar toe?’ vroeg Linn aan hem, aangezien Ashton wel leek te weten waar die coupé dan precies was. Ze zouden zelf ook wel naar het begin van de trein kunnen lopen, maar Linn had het idee dat de trein soms één groot doolhof was en dat ze helemaal nergens zouden komen als ze niet goed op zouden letten.
Ashton knikte. ‘Natuurlijk, maar waarom moeten jullie naar professor Longbottom?’ vroeg Ashton.
Er werd een blik door de drie gedeeld. Edyn, Linn en Calum keken elkaar allemaal aan en Linn gaf als laatste een knikje naar Edyn. Ze was er namelijk van overtuigd dat ze Ashton zouden kunnen vertrouwen en dat hij niet meteen zou roepen dat er geen hondjes aan boord mochten.
‘Laat het hem maar zien.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Tijd was een relatief begrip, dat was wetenschappelijk bewezen. Er waren wetenschappelijke formules die dat konden bewijzen. Berekeningen die konden worden gedaan. Maar was tijd ook niet een beetje een gevoel dat je zelf had? Iedereen riep dat tijd sneller ging als men het naar zijn of haar zin had. Kwam dit omdat je de hele tijd bezig had en de tijd niet eens door had? Of kwam het door iets wat in je brein zat. Er was immers ooit beschreven dat wanneer men het naar zijn zin heeft, het brein zich ontspant en daarom langzamer werken, waardoor de tijd sneller lijkt te gaan.
Wat men ook geloofde, niemand kon ontkennen de jaren zo voorbij waren gevlogen. Naylene kon zich nog zo goed herinneren hoe ze als elfjarige op school aan was gekomen. Nerveus, bang zelfs dat ze in een andere afdeling zou worden ingedeeld dan haar ouders zouden willen hebben. Iets wat precies op die manier was gebeurd.
Inmiddels was de Ravenclaw veertien jaar, werd ze bijna vijftien, maar dat zou pas gebeuren in de zomervakantie. In de tijd dat ze op Hogwarts had gezeten, had ze heel erg veel geleerd. School ging om zoveel meer dan alleen de lessen. Ondanks dat Naylene nog steeds gek was op zoveel mogelijk leren, was ze in de afgelopen tijd wel wat veranderd. Ze was nog even druk bezig met leren, maar als ze kon deed ze ook dingen met andere leerlingen. Ze ging vaak genoeg eventjes met Linn naar het bos, om daar naar de Thestrals te gaan. Ze ging naar de Quidditch wedstrijden, waar Ravenclaw moest spelen, omdat Calum het tot het team had geschopt. Als ze nog vrije tijd had, was ze bezig met bijlessen.
In eerste instantie had ze ingestemd met de bijlessen die ze had gegeven, omdat ze er extra punten bij zou krijgen, iets wat nooit verkeerd was. Alles ging om cijfers in de familie van Naylene, dus voor haar was het alleen maar goed uitgekomen dat er een meisje was geweest die zoveel mogelijk hulp nodig had gehad. Ze had Edyn al wel een beetje gekend, omdat ze zowel bevriend was met Calum als met Linn. Veel had ze echter niet over het meisje geweten. Ondertussen was ze al een paar maanden bezig met de bijlessen en ze had sowieso meer over haar geleerd. Van de buitenkant zag Edyn eruit zoals ieder ander, maar er was genoeg wat het meisje anders maakte. Haar magie was alleen maar bijzonder te noemen. Naylene had nog nooit echt gehoord van iemand die bloemen uit het niets had kunnen laten verschijnen. Alleen in mythes en ze was nou niet echt iemand die er in geloofde. Toch had Naylene het al vaak genoeg met haar eigen ogen gezien, waardoor soms misschien een klein beetje irritatie was ontstaan, wat ze niet had laten merken want ze wist hoe het blonde meisje daar onder was.
Vandaag had Naylene geen andere afspraken staan met anderen. Ze had wel aan haar lerares voor Astronomie gevraagd of ze bezig mocht in de toren. Zodat ze bezig kon met het vak. Over iets van twee maanden moesten ze een verslag ingeleverd hebben. Naylene had het liefst dat ze zoiets meteen achter haar rug had, dan dat ze er op het laatste moment nog tegen aan zat te hikken. Hoe langer ze er de tijd voor nam, hoe beter haar cijfer werd en dat wist ze maar al te goed. Daarom wilde ze nu al zeker een beginnetje hebben.
Vanavond was er geen les op de astronomietoren, waardoor Naylene tijd genoeg had om bezig te gaan. Het was nog lang niet donker, maar het roodharige meisje wist maar al te goed dat ze wel een tijdje bezig zou zijn met alles klaar zetten.
Naylene liep met haar boeken, perkament, veren en inkt naar boven op de trap die in de rondten naar boven liep. Het was een plaats waar ze wel graag kwam. Het was één van de hoogste punten van het kasteel, wat er voor zorgde dat het al een mooi uitzicht gaf. Naylene hield daarbij ook nog eens van de wereld die de sterren haar boden. Het leek zo ver weg, alsof het een hele andere wereld was. Er was ook nog zoveel meer dan alleen de sterren die ze kon zien, dan de verschillende planeten die mensen al hadden ontdekt. De ruimte was oneindig en op sommige momenten voelde Naylene zich daardoor heel erg klein, de kennis maakte haar echter weer groter.
Toen Naylene liep de laatste paar treden op naar boven. Ze was van plan om straks weer naar beneden te lopen, omdat ze nog een telescoop en andere dingen moest pakken om alles goed te kunnen bekijken. Daarvoor zou ze toch met best wat lenzen moeten gaan sjouwen. Toch stond Naylene ineens stijf van de schrik, omdat ze een gedaante zag zitten. "Oh god." Bracht ze dan ook uit, terwijl ze moeite deed om haar spulletjes in haar armen te houden. Het duurde even voordat ze door had dat het een jongen was die in hetzelfde jaar als zij zelf zat, maar dan in Hufflepuff. Hij had haar echter nog niet opgemerkt. "Hee?" Zei ze, waarop ze geen antwoord kreeg en het haar een klein beetje begon te irriteren. Ze wist dat sommige mensen haar niet konden horen. Zoals haar neef, maar ze wist zeker dat er niemand in haar jaar zat, die doof was. Daarom liep ze nog dichter naar de jongen toe.
"Hallo?!" Bracht ze nog een keer uit, maar deze keer heel wat harder.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Jaar in jaar uit gebeurde er hetzelfde. De leerlingen van Hogwarts gingen naar school. Ze schoven steeds een jaar op, er kwamen nieuwe vakken bij kijken, oudere leerlingen verdwenen van de school en nieuwe studenten bezochten de school voor het eerst. Op sommige momenten leek het schooljaar eeuwen te duren. De opdrachten werden zwaarder en er waren dagen waarop sommige leerlingen het niet meer inzagen omdat ze ergens te laat mee waren begonnen, een onvoldoende hadden gehaald of dat het simpelweg niet lukte, terwijl er andere dagen waarop het allemaal verliep zoals het hoorde te verlopen. Tijd was iets wat door iedereen anders werd opgevat. De tijd ging sneller voor de één dan voor de ander. Toch zat elke leerlingen even lang op de school. Vanaf begin september tot ergens in juli was het zo goed als vanzelfsprekend dat ze zich op Hogwarts bevonden. De leerlingen zelf hadden echter een andere opvatting over tijd dan bijvoorbeeld de docenten, de conciërge of de verpleegster die elke dag weer een leerling moest oplappen.
Voor Ashton verliepen zijn schooljaren sneller dan hij had gedacht. Misschien kwam het doordat hij echt plezier had op school. Hij vond zijn afdeling geweldig, maar ook de vrienden die hij daar buiten had gemaakt. Er waren weinig leerlingen met wie hij het niet kon vinden en hij was een redelijk goede leerling. Hij had nooit hele hoge cijfers gehaald, maar ze waren ook niet belachelijk laag geweest en er waren wel twee of drie vakken waar hij echt in uit blonk. Het leukste aan school vond Ashton echter dat er zoveel mensen om hem heen waren. Vrienden met wie hij kon praten, vrienden door wie hij ook weer andere leerlingen kon leren kennen.
Zo was het Linn geweest die hem voor had gesteld aan Calum, een jaar geleden. Nu kon Ashton zich haast niet voorstellen dat hij geen vrienden zou zijn met de jongen. Op creatief gebied hadden hij en Calum veel gebied. Soms zaten ze uren naast elkaar bij het meer, terwijl Calum iets in zijn schrift krabbelde en Ashton eindeloze strepen trok in zijn schetsboek, in de hoop dat het uiteindelijk ergens op zou gaan lijken.
Tekenen was één van zijn favoriete bezigheden. Het deed hem denken aan thuis, de mensenwereld. Het was iets simpels. Een potlood en een papier, soms een gum. Er kwam geen papier aan te pas, al was het ook mogelijk om met magie tekeningen te laten bewegen. Ondanks dat Ashton ook dat heel gaaf vond, vond hij het zelf fijn om het echt te houden bij het oude papier en de potloden die hij al jaren met zich mee sleepte naar school.
Ashton had het oude altijd al gewaardeerd. Dat was ook één van de redenen dat hij met een koptelefoon op zijn hoofd zat, die aangesloten was aan een oude discman die hij ooit van zijn moeder had gekregen om zijn muziek op te luisteren. Ashton vermoedde dat ze het niet gewaardeerd dat hij zijn muziek soms zo hard aan had gezet thuis. Hij was echter ontzettend blij dat hij de discman niet had, want er was geen andere mogelijkheid om zijn eigen cd’s te beluisteren op een plek zoals Hogwarts.
Al een aantal uur geleden was Ashton stiekem naar de Astronomie toren gegaan. Buiten lessen om was de plek verboden voor leerlingen, maar Ashton was er eind vorig jaar achter gekomen dat de plek nooit werd gecontroleerd. Hij vond het een fijne plek om gewoon te kunnen zitten en te tekenen. Hier was hij volledig alleen en kon hij zich echt ergens op concentreren. Ondanks dat hij de mensen in zijn afdeling heel erg leuk vond, was het daar niet mogelijk
Zijn knieën dienden als een soort tafeltje voor zijn schetsboek, maar in plaats van dat zijn potlood bezig was met het natekenen van de bewegende planeten voor hem, tikte het mee op het ritme van het nummer dat hij momenteel aan het luisteren was. Het geluid van zijn muziek stond hard en voerde hem mee. Zo erg dat hij niet door had gehad dat er nog iemand de toren binnen was gekomen en dat diegene zijn aandacht probeerde te trekken door hem te roepen.
Pas bij de tweede poging drong de stem van het meisje tot Ashton door. Hij keek op en zag een Ravenclaw staan. Eentje wie hem al vaker was opgevallen. Ze zat in hetzelfde jaar als hij. Ashton wist dat ze een vriendin was van Calum, dat ze bijles gaf aan Edyn –een ander meisje uit zijn afdeling- en dat ze ook bevriend was met Linn. Ook wist hij dat ze altijd hele hoge cijfers haalde, wat misschien Ravenclaw eigen was, maar hij wist ook dat ze er heel erg hard voor werkte.
‘Hé!’ riep Ashton, waarna hij zich besefte dat hij waarschijnlijk boven zijn muziek aan het uit schreeuwen waren. Hij pakte zijn discman en zette de cd op pauze, waarna hij de koptelefoon van zijn hoofd af duwde, zodat hij op zijn nek rustte.
‘Sorry, zei je iets?’ vroeg Ashton aan haar, terwijl hij het roodharige meisje bekeek. Ze had van alles bij zich. Perkament, boeken, veren. Het leek er op dat ze bezig wilde gaan met school, maar voor Ashton zijn gevoel was het al behoorlijk laat. Hij was zich er van bewust dat hij hier niet mocht zijn, wat betekende dat ook zij hier eigenlijk niet hoorde te zijn. Ashton zou niets zeggen als zij dat ook niet zou doen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Hogwarts was kilometers weg van de bewoonde wereld. Het dorp ernaast was het enige in de wijde omgeving. Leerlingen waren soms wel honderden kilometers van de plaats waar ze op waren gegroeid. Hun ouders waren ver weg, wat voor sommige van hen betekende dat ze hen miste. Voor anderen was het juist het moment waarop ze zich helemaal zichzelf konden voelen. Naylene hoorde zeker bij de laatste groep.
In de jaren dat ze op 1 september vertrok naar school, had ze toch wel heel erg veel geleerd. Niet alleen in de lessen, maar ook over zichzelf. Ze wist dat ze op sommige momenten niet naar de woorden van haar ouders moest luisteren. Het kostte haar soms wel moeite, zeker als ze aan het ontbijt weer eens een brief voor haar kreeg, waardoor ze in principe al geen honger meer had. Toch probeerde Naylene zoveel mogelijk een balans te vinden. Zelf vond ze school ook belangrijk, ze wilde nog steeds hoge cijfers halen. Deels voor haarzelf, maar ook deels om haar ouders te laten zien dat het geen ramp was dat ze niet in Slytherin in was gedeeld. Ze deed toch wel haar best.
Op de vrije momenten probeerde Naylene wel zoveel mogelijk tijd door te brengen met haar vrienden. Ondertussen wist ze wel zeker dat ze sommige mensen zo kon noemen. De mensen met wie ze omging, waren allemaal heel erg verschillend. Allereerst had je Michael, met wie Naylene echt al jaren lang bevriend was. De jongen was misschien niet de meest positieve invloed in haar leven, maar ze ging nog steeds graag met hem om. Ondanks dat hij soms zeurde over haar andere vrienden. Calum en Linn waren twee mensen wie Michael duidelijk niet –meer- mocht. Dat hield Naylene echter niet tegen. Ze zat wel eens samen met Calum in de leerlingenkamer en met Linn had ze gewoon gesprekken die zelf ook wel belangrijk vond om te houden. Edyn was nog niet heel lang geleden toegevoegd aan het groepje dat Naylene zag als haar vrienden, maar dat was het meisje zeker wel. Ze was lief en onschuldig. Naylene had vaak de neiging om haar te beschermen, deels omdat ze haar deed denken aan Chris. Daarnaast had ze nog een paar leeftijdsgenootjes uit Ravenclaw, die ze als haar vrienden zag.
Toch hield Naylene we van dit soort avonden. Iedereen wist dat ze haar soms even moesten laten gaan om haar eigen ding te doen. School bleef heel erg hoog staan in haar prioriteitenlijst en daar was ze dan ook maar al te graag mee bezig. Het was niet alleen dat het moest, maar ze wilde het ook echt heel erg graag. Ze hield van de rust in haar hoofd. Die ze alleen maar kon krijgen als ze echt in haar eentje was en rustig bezig kon met school. Als ze alles ver van te voren af had. Daarom had ze ook echt een hele planning. Waarbij ze in principe rekening hield met alles.
Waar ze geen rekening mee had gehouden was dat ze de Astronomie toren had moeten delen. Ze had professor Sinistra er niets over horen zeggen. Terwijl de vrouw normaal gesproken haar wel zou vertellen of ze de plaats moest delen of niet. Er waren niet heel veel leerlingen die in de avond de toren op mochten. Nou lag Naylene wel goed bij haar lerares en werd daarom nog wel eens een uitzondering gemaakt. Helemaal omdat ze had bewezen dat ze de toren altijd weer netjes achter hield.
De jongen, die Naylene kende als Ashton, was echt niet heel erg aanwezig. Hij leek zelfs niet echt mee te krijgen dat ze aan het praten was. Naylene probeerde rustig te blijven, want ze had niet echt een idee waardoor het kwam en het kon best dat hij gewoon last had van zijn oren. Het duurde eventjes voordat ze iets terug kreeg en toen kwam er echt geschreeuw uit. Waardoor Naylene alleen nog maar raarder ging kijken.
Toen Ashton zijn koptelefoon af deed, begreep Naylene dat hij daardoor waarschijnlijk niets had kunnen horen. Ondanks dat ze totaal niet begreep wat hij in zijn handen had. Daar probeerde ze ook achter te komen door er zo goed mogelijk naar te kijken. Ze wist zeker dat het een Muggle ding was, wat Naylene zeer interessant vond.
De jongen leek nu weer alles te kunnen horen. Naylene had misschien niet echt wat gezegd, maar ze vroeg zich wel af waarom haar professor niet had gezegd dat ze de toren had moeten delen. "Ik dacht dat ik hier alleen was. Professor Sinistra heeft niet gezegd dat er nog iemand zou zijn. Sorry dat ik je stoor." Ze zag dat de jongen iets aan het tekenen was, misschien was hij ook wel bezig met het verslag of was hij bezig met het leren van de O.W.L.’s die ze volgend jaar hadden.
Naylene was zo afgeleid door hetgeen waardoor de jongen voor haar niet had kunnen horen. Ze had geen idee wat het was en probeerde in de schemering, te kunnen zien wat het precies was door haar ogen iets bij elkaar te knijpen. Ze zag dat de draadjes uitkwamen bij een ander voorwerp wat naast Ashton op de grond lag. Dat was helemaal iets nieuws voor haar. Het moest een soort van ronde vorm hebben, maar dat was het niet helemaal. Ze zag ook iets wat glinsterde erin zitten. Ze was nou niet heel erg van de glimmende dingen. In ieder geval ze zou er niet meteen naar vragen, maar van dit wist zee zeker dat het iets bijzonders was, wat ze nog nooit had gezien.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er konden soms uren voorbij gaan op Hogwarts zonder dat de leerlingen het door hadden. Vaak werd er geklaagd over de lengte van de lessen, maar als het eenmaal avond was, dan leek de klok opeens twaalf uur te slaan. Sommige leerlingen dachten dat de klokken werden betoverd door de docenten, zodat iedereen uiteindelijk op tijd in bed zou liggen. Ashton wist echter wel beter. Tijd kon niet betoverd worden. Mensen konden niet vooruit in de tijd, al kon een klok natuurlijk wel verzet worden. De tijd ging echter niet zo snel omdat er een paar eerstejaars hadden geklooid met de klok. De tijd ging snel als iemand het echt naar zijn zin had. Ashton zelf zat voor zijn gevoel nog maar een paar minuten te tekenen, maar in werkelijkheid zat hij er al uren.
Ashton bekeek het meisje dat voor hem stond. Haar rode haren waren opgestoken in een staart, maar tegelijkertijd leek het alsof ze bij elkaar werden gehouden door de toverstok van het meisje. In het maanlicht dat door de ramen van de toren gluurde, leek haar huid behoorlijk blank naast alle sproetjes op haar gezicht. Het was hem nog nooit echt opgevallen, maar Naylene was echt een mooi meisje.
Ondanks dat Ashton nog nooit echt met Naylene had gepraat, wist hij heel goed wie ze was. Ze was een leerling die opviel, het meisje dat altijd het hoogste cijfer had in de klas. Toch hoorde Ashton haar er nooit over opscheppen. Hij wist dat ze niet het type was dat hard werkte om zich vervolgens uit te sloven. Naylene was eerder het meisje dat stilletjes blij was met het goede cijfer dat ze had gekregen. Daardoor kreeg Ashton wel het idee dat het meisje hier echt voor haarzelf zat. Ze wilde graag leren. Soms iets te graag, dacht Ashton. Hij dacht terug aan alle keren dat hij Naylene met een boek voor haar neus had gezien en dat waren er meer dan dat hij haar had zien praten met leeftijdsgenootjes of andere leerlingen. Hij wist dat ieder mens anders was en misschien had Naylene wel niet zoveel behoefte aan gepraat om haar heen, maar zelf zou hij niet kunnen overleven zonder zijn vrienden.
Toch wist Ashton ook dat het meisje genoeg vrienden had. Hij had haar wel eens bij Calum zien zitten. Ashton en Calum waren nog niet op het punt waren dat ze over meisjes praatten, al pestte Ashton zijn beste vriend er nog wel eens mee dat hij een kleine crush had op Linn, dus Naylene kwam eigenlijk ook nooit ter spraken in hun gesprekken, tenzij Calum vertelde over iets wat ze aan hem had geleerd. Ook zag Ashton haar wel eens bij de Quidditch wedstrijden, aangezien Calum in het Ravenclaw team speelde. Ashton vond het heel knap van de jongen, aangezien hij nog maar in zijn derde jaar zat.
Eigenlijk hadden hij en Naylene best veel gezamenlijke vrienden. Linn, Calum, Edyn. Toch was het nooit in Ashton opgekomen om het meisje aan te spreken en een gesprek met haar te beginnen. Misschien dat er vanavond verandering in zou komen, al leek Naylene er niet echt op ingesteld te zijn om een gesprek met iemand te voeren. Tenminste, als Ashton naar al die spullen keek die ze in haar armen had, leek ze van plan bezig te gaan voor school.
‘Professor Sinistra weet ook niet dat ik hier ben,’ zei Ashton grinnikend. Naylene had blijkbaar toestemming om hier te zijn. Waarschijnlijk zou ze alles voor elkaar krijgen als ze iets zou vragen aan een docent, omdat ze toch wel zouden weten dat ze echt zou gaan doen wat ze van plan was te doen. Ashton daarentegen was de trappen op geklommen en had zich gevestigd in de toren zonder dat een docent er van af wist.
Hij zag Naylene kijken naar de discman, die hij naast zich neer had gelegd. Hij wist dat het echt een muggle-ding was. Zoiets bestond niet voor tovenaars. Die hadden geen weet van cd’s en koptelefoons. Door de vragende, maar ook nieuwsgierige blik van Naylene, wist Ashton haast wel zeker dat ze zelf geen menselijke ouders had. Nou ja, ze waren wel menselijk. Daar twijfelde hij niet aan. Ze hadden echter vast krachten. Krachten die zijn moeder en de rest van zijn gezin niet had.
‘Het is een discman,’ merkte Ashton op. Zelf vond hij het heel erg leuk om anderen te vertellen over de spullen die hij mee nam. Hij probeerde vaak ook wel iets mee te nemen wat andere tovenaars nog nooit hadden gezien. De discman was echter voor zijn eigen plezier. Hij had een hele verzameling aan cd’s. Sommigen zelf gebrand, anderen had hij voor gespaard en zo had hij op zijn veertienjarige leeftijd toen al een redelijke collectie aan cd’s opgebouwd.
‘Je kan er muziek mee luisteren, maar maak je geen zorgen. Als het goed is hoor jij er niks van.’ Naylene zou het vast niet waarderen als Ashton zijn muziek constant door haar werk heen zou klinken, maar de discman werkte enkel en alleen maar als hij aangesloten was op een koptelefoon, of op een speaker. Aangezien Ashton dat laatste niet had, zou Naylene niks merken van de muziek die hij graag luisterde terwijl hij bezig was met het tekenen. Al kon dat ook nog redelijk verschillen. Op deze cd stond vooral rock muziek, maar hij had ook cd’s die behoorlijk rustig waren. Vreemd genoeg werkten de elektrische gitaren vaak beter voor hem dan de rustige melodieën.
‘Is het erg als ik hier blijf zitten?’ vroeg Ashton aan Naylene, waarna hij zijn koptelefoon al weer op deed. Hij wachtte echter nog eventjes met het aanzetten van de muziek, omdat hij er wel zeker van wilde zijn dat Naylene het echt goed zou vinden dat hij hier zou blijven zitten terwijl zij aan het werk zou zijn voor school.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het grote kasteel had meer dan genoeg plaatsen waar leerlingen zich terug konden trekken. De leerlingenkamers waren hetgeen waar de meeste mensen gingen zitten. In de één was de gemeenschappelijke ruimte drukker dan bij het andere. In Hufflepuff zouden er zo veel meer mensen te vinden zijn dan in Slytherin.
In iedere afdeling was er ook een andere manier waarop de leerlingen sliepen. In Naylene haar geval, was het zo dat ze haar kamer met één iemand deelde. Ze had van Michael gehoord dat ze in Slytherin hun eigen kamers hadden, waar de leerlingen zich dan makkelijker in terug kon trekken. In Hufflepuff sliepen alle leerlingen van hetzelfde geslacht en uit hetzelfde jaar, bij elkaar. Naylene was in dat geval wel blij dat ze haar kamer maar met één iemand moest delen. Al zou ze het ook niet erg vinden om zoiets als Michael te hebben.
Naylene gebruikte haar leerlingenkamer niet echt als een plaats waar ze zich terug trok. Als ze daar ging zitten, was het vooral om nog een beetje van de gezelligheid mee te krijgen. Mocht ze iets willen lezen, willen leren of in sommige gevallen zelfs tot rust komen. Gelukkig voor Naylene had ze genoeg plaatsen, waar ze dat soort dingen wel kon doen. Het maakte niet eens uit wat precies, voor alles had ze wel haar eigen plaatsje. Soms was het de bibliotheek, al merkte ze wel dat het in sommige periodes drukker werd, waardoor ze de plaats juist graag ontweek. Zeker omdat ze zich een beetje irriteerde aan het gezeur wat dan overal vandaan leek te komen. De meeste van haar medeleerlingen begonnen namelijk veel te laat met leren of het maken van opdrachten. Dat was in Naylene haar ogen hun eigen schuld, waar ze niet echt over konden gaan zeuren.
Er waren plaatsjes zoals deze, waar Naylene graag kwam. Zeker buiten de lessen om. Nou was het niet heel erg makkelijk om ergens in de avond op de toren te komen. Omdat er bijna iedere dag lessen waren. Als ze hier kwam, was het vaak al in het weekend, omdat er dan geen lessen waren of ze bleef op de plaats totdat de leerlingen kamen. Zelf vond ze het vak wel heel erg leuk om te volgen, ook al was het midden in de nacht. Het had juist wel iets in haar ogen. Daarbij had het meisje geen probleem met laat opblijven. Ze was vaak genoeg de tijd kwijt geraakt als ze bezig was geweest in haar boeken.
Het verbaasde Naylene een beetje toen Ashton aangaf dat hij geen toestemming had. Ze wist niet precies hoe ze daar mee om moest gaan. Ze was zelf best wel van de regeltjes, maar dat was als het om haarzelf ging. Al jaren geleden had ze besloten dat wanneer andere mensen dingen deden die officieel niet mochten, het niet aan haar was om daar iets over te zeggen. Zelf had ze er niet echt over te zeggen omdat ze zich ook niet altijd even goed aan de regels van haar ouders had gehouden, iets wat ze nog steeds niet deed. Ze ging met mensen om die ze nooit goed zouden keuren, ze had kleren aan die ze stiekem had gekocht. Ze had weinig te zeggen over regels die gevolgd moesten worden.
"Ik zou mijn mond houden." Besloot Naylene, zolang de jongen haar niet te last was, konden ze de plaats best wel delen in haar ogen. Al zou ze er wel iets van zeggen als hij haar wel tot last was.
Nog steeds nieuwsgierig keek Naylene naar de discman, hoe Ashton het ronde ding naast hem benoemde. Ze had er nog nooit van gehoord, maar ze besloot om Linn er later naar te vragen, zij moest ook haast wel weten wat het precies was! Op het moment had Naylene iets in haar hoofd en ze wilde dan ook dat het ging gebeuren. Ze moest bezig met de sterrenhemel.
"Dat klinkt heel erg leuk." Zei Naylene. Ze probeerde wel niet zo nieuwsgierig over te komen, maar ze was nu wel echt benieuwd naar hetgeen wat Ashton precies gebruikte. Er kwam muziek uit, maar op de een of andere manier kon alleen hij er naar luisteren en zou zij het niet horen. Ze hoorde nu ook helemaal niets, terwijl Ashton net blijkbaar toch muziek had gehoord. Iets wat ze helemaal niet begreep. Er waren genoeg vragen, maar ze durfde ze ten eerste niet te stellen en ze mocht het van haarzelf niet.
"Veel plezier met luisteren." Zei Naylene nog zachtjes. Ze legde haar spulletjes neer op een plaatsje waar ze niet weg zouden waaien. Ze leek even te twijfelen of ze haar spullen achter kon laten bij Ashton. Omdat hij nooit echt de aanleiding had gegeven dat hij niet eerlijk om ging met verslagen, besloot Naylene dat het wel kon. Daarom liep ze de vele trappen weer af.
Het duurde ongeveer tien minuten voordat Naylene de telescoop op had gehaald en vervolgens zich weer bevond op de bovenste verdieping. Ze keek naar Ashton, wie ondertussen duidelijk weer muziek aan het luisteren. Haar spulletjes leken onaangetast, zoals ze wel van Ashton had verwacht. Ze wist niet heel erg goed hoe de jongen het deed met zijn lessen. Ze wist dat ze hem soms wel eens hoorde praten en dat hij altijd omringt was door mensen, maar dat betekende niet meteen dat de jongen ook slechte cijfers haalde. Als de jongen hier was, wist ze wel zeker dat school ook echt wel serieus nam.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Regels waren er soms om gebroken te worden. Daar waren de meeste leerlingen van Hogwarts het wel over eens. Zo nu en dan moest er rond worden gedwaald op de gangen, een opdracht iets later ingeleverd worden of werd er een andere regel gebroken. Het hoorde bij het schoolleven. Geen enkele leerling kwam door zijn of haar schooljaren heen zonder minstens één keer in de problemen te komen of een regel te breken. Nu hoefde dat niet meteen de meest extreme regel te zijn. Ashton bevond zich nu op een plek waar hij niet hoorde te zijn en ondanks dat het hem misschien een kleine straf op zou leveren, riskeerde hij het maar al te graag.
Hij was best een druk persoon, aanwezig. Iets wat hij wist van zichzelf en hij zag het vaak ook als een kracht, maar op sommige momenten wilde ook hij graag rust. Hij kon de rust krijgen bij Calum, naast wie hij soms uren kon zitten zonder echt te praten, maar dit was ook fijn. Een plek voor hem alleen, ondanks dat hij die nu moest delen met Naylene. Naylene was echter ook zo rustig en stil dat Ashton geen last van haar zou hebben, al was het duidelijk dat ze niet zo goed wist of ze hem er bij moest lappen of dat ze hem hier zou moeten laten zitten.
‘Dankjewel. Ik zal je niet tot last zijn,’ beloofde hij haar. Naylene kwam hier immers om school te doen. Ashton vond haar behoorlijk toegewijd. Misschien wel iets te, maar als zij graag op haar vrije avond hier wilde zitten om de sterrenhemel te bestuderen, dan zou hij haar daar ook niet in tegenhouden. Misschien had ze van de middag wel iets leuks gedaan met haar vrienden en had ze nu simpelweg tijd over gehad.
‘Dat is het ook!’ Zelf werd Ashton altijd heel enthousiast van de muziek die hij luisterde. Hij kon zich er soms helemaal in verliezen. Als hij dan zijn ogen sleet, leek hij in een andere wereld te zijn. Het was ook vaak genoeg voorgekomen dat hij mee had gezongen, soms zelfs zonder dat hij het echt door had gehad. Dan had zijn zusje weer geschreeuwd dat hij zijn mond moet houden, of had iemand in de leerlingenkamer hem vreemd aangekeken omdat hij uit het niets was begonnen met zingen, terwijl hij zelf natuurlijk al een hele tijd een nummer had geluisterd en het voor hem haast vanzelfsprekend was om mee te zingen.
‘Dankjewel. Succes met school!’ Ashton ging er nog steeds vanuit dat Naylene bezig zou gaan met school. Ze had niet al haar boeken en stukken perkament hier mee naar toe genomen om vervolgens iets compleet anders te gaan doen. Ashton had ondertussen zijn muziek weer aan gezet en hij wilde eigenlijk weer gaan tekenen, maar Naylene leidde hem onbedoeld af. Hij vond het wel grappig om te zien dat ze er even over leek te twijfelen of ze haar spullen wel achter zou kunnen laten. Ondanks dat hij niet in alle vakken even goed was, was Astronomie er wel eentje van. Hij had de planeten altijd al interessant gevonden. De manier waarop ze bewogen, de reden waarom ze er waren. Als Ashton de planeten bekeek, kon hij zich haast niet voorstellen dat de aarde de enige planeet was met leven. Vroeger had hij nooit geloofd in tovenaars en nu bleke hij er zelf één te zijn, dus waarom zou het dan niet mogelijk zijn dat er nog een andere, levende soort bestond?
Door zijn eigen hersenspinsels had Ashton niet eens door dat Naylene naar beneden was. Hij snapte pas waar ze was gebleven toen hij zich bedacht dat ze waarschijnlijk een telescoop nodig had, omdat ze de planeten en de sterren wilde bekijken. Haar spullen had ze achter gelaten, maar Ashton voelde er totaal niks voor om te kijken wat ze tot nu toe allemaal al had geschreven. Hij maakte vaak grapjes in de les en soms redde hij iets niet met zijn huiswerk, maar hij zou nooit iets van een andere student stelen en zeker niet van iemand die zojuist had beloofd haar mond te houden omdat hij op een plek was waar hij niet hoorde te zijn. Hij zou wel gek zijn als hij dat zou gaan verpesten.
Ashton zijn bril was ondertussen afgezakt, dus met zijn vingers duwde hij de bril weer terug op de brug van zijn neus. Zijn bruingroene ogen rustten op het papier, waar het model van de planeten was geschetst. Het was een tekening waar hij aan het begin van de avond heel enthousiast over geweest, maar hoe meer hij probeerde te veranderen, hoe slechter het eigenlijk werd. De planeten werden maar niet rond, de verhoudingen klopten niet. Zuchtend sloeg hij de bladzijde van zijn schetsboek om, zodat hij een nieuw, blank canvas had om iets op te tekenen.
Willekeurig begon Ashton wat te schetsen, maar het leek nergens op uit te komen. Vanuit zijn ooghoeken kon hij zien dat Naylene weer terug was gekeerd. In eerste instantie wilde hij haar aanbieden om te helpen met de telescoop, maar toen bedacht hij zich dat hij dat waarschijnlijk had moeten doen voordat ze naar beneden was gegaan en al die trappen in haar eentje had moeten beklimmen. Het leek haar echter wel allemaal prima te lukken, dus hij hoefde zich nergens schuldig om te voelen. Wel vroeg hij zich af wat Naylene precies ging bekijken, want naar zijn eigen weten was het de hele dag al bewolkt geweest en zou de nacht niet veel anders zijn.
Ondertussen stond de muziek van Ashton zo hard dat hij niet eens hoorde hoe Naylene alles klaar leek te zetten. De wereld buiten hem was stil, zonder geluid. Het leek alsof hij in zijn eigen bubbel zat, maar wel een bubbel vanuit waar hij zich had op alles. Wat Ashton zelf echter niet door had, was dat hij zowel met zijn handen, voeten en potlood aan het meetikken was op het ritme van het nummer dat hij aan het luisteren was.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het kasteel bracht geweldige uitzichten. Met een bos aan de rand, een groot meer en omringt door groene heuvels, had de plaats toch wel idyllisch. Het was een serene plaats op de momenten dat er geen leerlingen rond renden over het terrein en lawaai aan het maken waren. Voor sommige mensen was dat misschien iets wat ze leuk vonden om te zien. Het nam in Naylene haar ogen toch echt iets weg van de pracht die de omgeving kon hebben.
Niet ver van het kasteel af, lag Hogsmeade. Een stadje dat in de ogen van Muggles waarschijnlijk stil was blijven staan in de tijd. Zelfs voor Tovenaars begrippen was dat misschien wel. Er waren oude huisjes. Cafeetjes waar al jaren niets aan was gebeurd. En winkels die er alleen maar waren gevestigd omdat de grote stromen met leerlingen tevreden te kunnen houden. Dat waren dan ook de dagen waarop de winkels het druk hadden. Voor de rest was het veel rustiger.
Naylene was al meer dan een jaar benieuwd naar hoe het stadje er precies uitzag en ze probeerde zich ook in te denken wat ze er allemaal zou kunnen doen. Ze had haar ouders echter nooit zover gekregen dat ze het toestemmingsbriefje hadden ondertekend. Vorig jaar had ze het al vervelend genoeg gevonden om de verhalen van haar vrienden uit hetzelfde jaar te horen. Dit jaar was het nog wel wat erger geworden, omdat ook haar andere vrienden zich vaak naar het dorpje begaven als het weer toegestaan was.
Soms dacht Naylene er wel eens over na om de regels te breken. In ieder geval als het daar om ging. Maar ze kon niet echt een kant op. Zonder briefje kon ze niet naar het dorpje. Haar tante had haar in de zomervakantie nog wel aangegeven dat zij het wel had willen ondertekenen, maar dat had ook niet gemogen. Ondanks dat de vrouw wel familie was, was het niet gelukt om met het briefje zo ver te kunnen komen dat ze mee had gemogen dit jaar. Misschien dat Naylene haar mond ook maar had moeten houden en niet zo eerlijk had moeten zijn door te zeggen dat de handtekening van haar tante was.
Nu was Naylene op de weekenden dat ze niet meer kon naar het dorpje, druk met haar eigen dingen. Iets wat ze ieder weekend eigenlijk al wel deed. Ze besteedde er zelfs haar vrije avonden aan, maar dat vond ze alles behalve erg. Het leren van nieuwe dingen, vond ze oprecht leuk. Zeker dingen zoals dit. Het heelal fascineerde het jonge meisje en dat had het al gedaan sinds ze heel wat jonger was geweest. De keren dat ze door een boek met de verschillende planeten en sterren had gebladerd, was ontelbaar.
Naylene zette de telescoop op goede plaats neer en begon alles af te stellen. De rust en stilte die op de toren had geheerst was echter ineens verdwenen. Waardoor Naylene haar telescoop even liet voor wat het was en een blik over haar schouders wierp. Het geluid had van niemand anders kunnen komen dan van Ashton, maar toch verbaasde het haar een beetje dat het echt van hem kwam. Zijn stem was alles behalve slecht. Naylene moest toegeven dat het alles behalve slecht klonk. Toch begon ze het getik van het potlood wel een beetje irritant te vinden. Ze kon zich er niet heel erg goed door concentreren.
Omdat Ashton zelf haast niet door leek te hebben dat hij irritant bezig was, stapte Naylene weg van haar telescoop, om voor de jongen te gaan staan. Nog geen tien minuten geleden had hij haar beloofd dat hij niet van last zou zijn. Nu was hij dat toch! Zo kon ze zich namelijk echt niet concentreren op de sterren en planeten boven hen.
Naylene kreeg door dat Ashton zo in zijn eigen wereldje zat, dat hij niet eens door had wat hij precies aan het doen was, laat staat dat hij door had dat zij zich om had gedraaid en in zijn richting was gestapt. Daarom zette ze nog wat stappen dichter naar hem toen en ging ze vervolgens door haar knieën, zodat ze op ooghoogte was met de jongen en ze ook iets beter met haar armen kon zwaaien. Ze wist inmiddels wel hoe ze de aandacht moest trekken van iemand die niets hoorde. Al was Ashton wel echt heel erg in zijn eigen wereldje.
"He?" Bracht Naylene maar uit, misschien kwam ze toch nog over de muziek heen. Die duidelijk behoorlijk hard stond. Ze wilde niet heel erg zeurderig overkomen, maar ze was hier wel om rustig te komen werken en de jongen had haar net beloofd dat ze rustig had kunnen werken. Ze was nu nog niet eens begonnen en dat had ze dus zelfs nu nog niet kunnen doen!
Toen ze eenmaal zijn aandacht had en dus ook kon praten, bekeek ze Ashton even goed. Ze had hem vaak genoeg in de lessen gezien. Een jongen als Ashton viel op en echt niet alleen om zijn uiterlijk. Hij was aanwezig. Hij was het typische voorbeeld van een Hufflepuff: hij lag goed bij iedereen. Maar hij was ook geen jongen die er verkeerd uitzag en dat moest Naylene ook wel toegeven. Zeker nu hij voor haar zat. Met zijn bril op zijn neus en een beetje een verwarde blik in zijn ogen.
"Je was behoorlijk veel geluid aan het maken." Zei Naylene, terwijl ze naar zijn handen keek, die nu weer stil lagen. Net zoals zijn stem die uitgedoofd was. Ergens vond ze het wel jammer. Hoe irritant ze het net ook had gevonden, moest ze nu toegeven dat het echt goed had geklonken, zeker omdat het zo makkelijk en zonder enige gedachten had geklonken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het vierde jaar was een jaar waarin alles toch net iets serieuzer werd genomen dan in andere jaren. Natuurlijk moesten leerlingen in elk jaar hun best doen, maar het vierde jaar was het jaar voorafgaand aan de O.W.L’s. Dit waren examens en aan de hand van hoe goed een vijfdejaars zijn examens maakte, kon hij of zij verder gaan met bepaalde vakken en konden ze daar weer hun N.E.W.T’s in halen. Het was behoorlijk veel om over na te denken, maar Ashton prefereerde het om zich eerst te focussen op alles wat ze in het vierde jaar moesten doen, voordat hij zou gaan denken aan het vijfde jaar. Vele leerlingen deelden die opvatting wel.
Eentje die waarschijnlijk anders dacht dan Ashton, was Naylene. Ze was altijd te vinden in de bibliotheek en als ze daar niet was, had ze alsnog wel een boek bij zich. Ashton vond het wel heel knap van haar dat ze zoiets kon doen. Dat ze echt de motivatie had om altijd maar bezig te zijn met school. Zelf zou hij dat namelijk echt niet kunnen. Hij had genoeg andere interesses.
Zingen, muziek maken: het waren handelingen waar Ashton niet eens meer over nadacht. Hij had altijd al interesse gehad in muziek. Hoe een paar instrumenten samen opeens een heel ander geluid konden veroorzaken. Het was iets heel speciaals en Ashton vond het werkelijk prachtig om te horen. In zijn eigen huis, bij zijn moeder, had hij zelfs een drumstel staan. Jammer genoeg kon hij die niet altijd bespelen, aangezien hij maar een paar weken in het jaar thuis was. Gelukkig had hij zijn eigen drumkit nog wel in zijn hutkoffer weten te krijgen, zodat hij die mee had kunnen nemen en ook had kunnen laten zien aan iedereen die nieuwsgierig was hoe daar ooit muziek uit zou kunnen komen.
Zingen was iets wat vooral onbewust ging. Als Ashton een goed nummer hoorde en hij kende de tekst, dan zong hij mee. Zelfs als hij nog niet eens zo goed de tekst uit zijn hoofd wist, probeerde hij mee te zingen. Soms kwamen er dan wel een paar vreemde woorden die in niets leken op woorden uit de Engelse taal, mar Ashton zat er nooit mee. Het gaf hem plezier om te zingen, dus hij zou het nog een hele lange tijd blijven doen.
De muziek zorgde er wel vaak voor dat Ashton totaal niet in de gaten had wat er precies om hen heen gebeurde. Het kwam deels door de koptelefoons, die ieder ander geluid om hem heen konden wegfilteren, waardoor hij écht alleen nog maar de muziek hoorde, maar soms kwam het ook door zijn eigen gedachten. Hij probeerde altijd naar de tekst te luisteren, uit te vinden wat er precies bedoeld werd. Natuurlijk waren het woorden en hadden ze een letterlijke betekenis, maar in muzieknummers werd er zo vaak gebruik gemaakt van beeldspraak en Ashton vond het haast een soort puzzel om er achter te komen wat er nou precies werd gezongen en waarom een nummer een bepaalde titel had.
Ook nu zat Ashton volledig in zijn eigen bubbel. Hij leek alweer vergeten te zijn dat Naylene ook nog aanwezig was. Hij was het ook echt even vergeten, totdat hij weer twee benen voor zijn blikveld zag verschijnen. Wat ze precies probeerde te roepen, wist Ashton niet, maar hij gokte dat het iets te maken had met zijn muziek. Daarom zette hij opnieuw weer zijn discman uit en haalde hij de koptelefoon van zijn hoofd, zodat hij kon horen wat Naylene probeerde te vertellen.
‘Deed ik dat?’ vroeg Ashton verbaasd. Blijkbaar had hij toch iets harder meegezongen dan dat hij had gedacht. Hij had ook met zijn handen mee gedrumd op de beat en nu besefte hij zich pas dat Naylene dat wel eens als irritant kon ervaren. Zijn eigen moeder vond het al vervelend als Ashton veel geluid maakte met zijn muziek, dus ergens kon hij het wel begrijpen dat ook Naylene het vervelend vond.
‘Sorry, ik zet mijn muziek wel uit. Dan gebeurd het niet meer,’ verzekerde hij Naylene. Hij wilde haar niet irriteren? Ze leek hem een aardig meisje en hij wilde haar niet lastig vallen met zijn afleidende gedrum.
Hij pakte de discman op en maakte hem open, zodat hij de cd er weer uit kon halen en die terug kon stoppen in het hoesje. Ashton kon hem ook met gemak in de discman laten zitten, dat wist hij, maar hij vond het zelf fijner om te weten dat de cd ook in het hoesje zat, waar hij thuis hoorde. Daarnaast waren er nog wel eens wat nieuwsgierige mensen die het niet konden laten om dit soort spullen te bekijken. Dan had Ashton liever dat ze alleen de discman meenamen en niet de cd die er in zat.
‘Waar ben je eigenlijk mee bezig?’ vroeg Ashton aan haar, terwijl hij de cd weer opborg in zijn tas. ‘Het is toch helemaal niet zo helder vannacht? Kun je wel iets zien?’ Het leek hem niet echt verstandig om alleen maar naar wolken te staren. Hij gokte dat Naylene bezig was voor het verslag over een planeet. Iedere leerling had een andere planeet toegewezen gekregen en het was wel de bedoeling dat ze die zouden bestuderen, maar voor zover Ashton wist, was de deadline nog een hele tijd weg. Dus Naylene zou vast op een andere avond terug kunnen komen om haar toegewezen planeet te bekijken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld