Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ieder persoon was uniek. Er was altijd wel iets wat een persoon onderscheidde van de rest. Mensen zagen misschien als eerste het uiterlijk. Daardoor kon je mensen al apart van elkaar zien. Maar van binnen was ook iedereen anders. De combinatie van eigenschappen was bij iedereen weer net een beetje anders, wat betekende dat iedereen anders kon reageren op een situatie. Er waren misschien afdelingen op Hogwarts, om de leerlingen onder te brengen op een plaats waar mensen zoals hen zaten. Toch waren daar zelfs nog grote verschillen te vinden.
Naylene had karaktereigenschappen die er voor hadden gezorgd dat ze in Ravenclaw terecht was gekomen. Ze kon niet ontkennen dat ze graag leerde en als ze wilde, kon ze ook best wel creatief zijn. Ze leek in zekere zin wel op de rest van de leerlingen van haar afdeling, ze wist echter ook dat iedereen anders was. Niemand reageerde hetzelfde op dingen? En ze had genoeg mensen om haar heen om hele andere eigenschappen te kunnen zien. Op sommige momenten wenste ze wel eens dat ze een eigenschap van één van haar vrienden bezat.
Naylene had genoeg mensen om haar heen die anders dan haar waren. Natuurlijk werd ze daardoor beïnvloed, maar ze dacht er echt wel over hoe het was geweest als ze zelf meer zo geweest. Op sommige momenten had ze het totaal niet erg gevonden als ze meer zoals Edyn was geweest. Het meisje liep rond in het kasteel alsof er helemaal niemand was die naar haar keek. Wat ze wel degelijk deden. Soms voelde Naylene zich wel een klein beetje bezwaard als ze naast Edyn liep, omdat ze dan ook gewoon ogen op zichzelf gericht voelde. Toch kon ze het meisje alleen maar respecteren. Hoe ze huppelend door de gangen heen liep, met een rugzakje op haar rug, waar haar hondje vaak met zijn hoofd uit kwam kijken. Op andere momenten had ze vleugeltjes op haar rug en er kwamen genoeg momenten voor dat ze overal bloemen had. Soms wilde Naylene wel de zorgeloosheid van het meisje hebben.
Linn was een meisje dat door echt iedereen geliefd was. Naylene wist dat de jongen voor haar ook bevriend met haar was. Iets wat ze ook totaal niet gek vond. Linn maakte zo snel vrienden, dat Naylene het soms niet eens echt helemaal door had. Ze stond altijd wel met mensen om haar heen, of die nou uit hetzelfde jaar waren of zelfs uit jaren hoger. De hele school leek te weten wie Linn was en ze mochten haar ook allemaal. Soms wilde Naylene wel een beetje van Linn hebben, zelf praatte ze gewoon niet heel erg snel met mensen die ze niet kende. Dat ze hier nu voor Ashton stond, was absolute noodzaak, in haar hoofd dan. Naylene zou niet kunnen werken als de jongen de rest van de tijd geluid bleef maken.
Naylene knikte voorzichtig, om Ashton te laten weten dat hij mee had gezongen en ook nog eens me had getikt met zijn potlood. Ze snapte dat het fijn was als iemand muziek hoorde, het was in feite hetzelfde als dansen. Muziek nam dan even het lichaam over en dan hoefde je aan helemaal niets anders te denken. Niet dat ze zich zelf vaak zo voelde. Ze had wel eens samen met Edyn gedanst, omdat het meisje weer eens te afgeleid was geweest om te leren en dan was beweging goed. Maar uit haarzelf zou Naylene echt niet gaan dansen.
"Dankjewel." Zei Naylene voorzichtig. Ze wilde nou ook niet als een spelbreker overkomen, maar ze wist zelf wel dat het beter voor haarzelf was dat de muziek uit ging. Dan waren er geen extra geluiden en kon ze zich volledig concentreren op de hemel boven zich.
Toen Ashton in de weer ging met zijn discman, raakte Naylene weer afgeleid. Ze snapte totaal niet hoe het apparaatje werkte. Het fascineerde haar hoe het open ging en Ashton er een schijfje uit haalde. Ze kon zich echt niet indenken dat er geluid uit kwam. Het was niet iets waar het geluid uit hoorde te komen. Normaal was daar iets groots voor nodig. "Hoe komt er geluid uit?" Naylene haar nieuwsgierigheid overwon het van de drang om meteen weer verder te gaan met haar planeet.
De vraag van Ashton deed haar ook nog eens beseffen dat het inderdaad een slechte avond was. Waar ze net al van had gebaald. "Ik weet het. Ik dacht dat het misschien nog een beetje weg zou trekken, omdat het in de avond vaak wel helder is?" Naylene had het vooral aan willen kijken. Ze had dit nou eenmaal ingepland. Vanavond zou ze hier mee bezig gaan. De rest van de week had ze er geen tijd voor omdat ze andere dingen wilde doen. Daarbij was het nog maar net de vraag of ze dan wel op de toren kon komen, omdat er dan gewoon lessen waren.
"Het valt echter tegen." Mompelde Naylene, terwijl ze nog even richting de lucht keek. Ze wilde proberen of ze alsnog iets zag, maar ze wist dat de kans niet heel erg groot was. Dan zou ze hier wel een tijdje blijven zitten en wachten. Ze kon ook nog wel wat andere dingen doen. Ondanks dat ze echt van plan was geweest om haar tijd door te brengen met Neptunes.
"Waarom werken dat soort dingen nooit echt mee?" mompelde Naylene. Het was echt typisch dat ze er weer last van had en ze baalde ook wel echt. Want nu zou ze ook niet zomaar terug gaan naar haar kamer om boeken op te halen en iets anders te doen. Die andere dingen waren voor andere momenten! Dat had ze allemaal al ingedeeld. Ze was echt niet iemand die helemaal in paniek raakte als iets niet ging zoals ze het wilde, maar op het moment irriteerde ze zich er wel een beetje aan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vriendschappen konden op de meest gekke momenten ontstaan. Op Hogwarts al helemaal. De meeste leerlingen maakten vrienden tijdens de lessen of zochten iemand van hun eigen afdeling op, maar voor Ashton lag het vaak anders. Hij had vooral veel vrienden binnen zijn eigen afdeling, maar iemand zoals Calum had hij op een hele vreemde manier ontmoet. Hij kon het zich nog goed herinneren. Calum was samen met Linn en Edyn naar hem toegekomen vorig jaar, met de vraag of hij had geweten waar professor Longbottom was geweest. Toen Ashton had willen weten waarom ze juist hem hadden gezocht, had Edyn hem een hondje laten zien. Een hondje dat ook Calum graag had willen houden, ondanks dat hij al vaak hardop had gezegd dat het hondje waarschijnlijk weg had gemoeten. Toch was het hondje er nog steeds en juist door die gekke middag in de trein, waren Ashton en Calum vrienden geworden.
Ashton had altijd al gemakkelijk vrienden gemaakt. Hij had zich nooit verlegen gevoeld als hij met iemand had moeten praten en ook nu vond hij het niet erg om een gesprek te voeren met Naylene.
Het laatste wat Ashton wilde was iemand zoals Naylene irriteren. Ze leek hem best een aardig persoon. Dat moest haast ook wel, als ze bevriend was met zoveel vrienden van hem zelf. Hij had echter nooit gepraat. Hij wist niet eens zo goed waarom. Misschien kwam het wel door de boeken die ze altijd las. Over het algemeen wist je dat je een lezend persoon beter niet kon storen en Naylene was best vaak aan het lezen, zelfs tijdens het eten. Daardoor was ze een stuk minder bereikbaar dan iemand zoals Linn, die altijd lachend met haar vrienden rond een tafel zat en graag genoeg een plekje voor een ander vrij maakte, zodat ook die persoon mee zou kunnen genieten van het leuke gesprek. Niet dat hij Naylene er nog nooit bij had zien zitten, want ook dat had hij wel eens gezien. Hij had gewoon nooit een moment gevonden waarop hij Naylene zo had zien zitten dat hij haar wel aan had kunnen spreken. Iets wat hij best jammer vond, want zoals hij haar nu zag, vond hij haar best leuk.
Ashton keek eventjes fronsend naar zijn discman. Hoe kwam er eigenlijk geluid uit? Hij wist dat het een speaker nodig had, of een koptelefoon. Als hij er alleen een cd in zou doen, zonder dat hij er iets op aan zou sluiten, dan zou er geen muziek te horen zijn. Waarom er dan wel speakers nodig waren, wist hij niet precies. Alleen dat ze wel echt nodig waren, omdat het anders niet zou werken.
‘Via deze komt er muziek uit,’ legde Ashton uit en hij wees naar zijn koptelefoon, die nog altijd rond zijn hals hingen. ‘Het zijn een soort versterkers? De muziek gaat door het draadje en dan hoor je het via de koptelefoon.’ Eigenlijk was het best iets bijzonders. Dat geluid op zo’n manier kon reizen voordat je het uiteindelijk pas hoorde. Naylene was waarschijnlijk weer een hele andere manier van muziek maken gewend. Zelf vond Ashton het nog veel mooier om muziek echt persoonlijk te kunnen horen en niet via een cd, maar de muzikanten van wie hij cd’s had, gaven alleen hele dure concerten en die zou hij niet zomaar kunnen betalen.
Het leek er op dat Ashton zijn vraag Naylene aan het denken had gezet. Naylene was zich duidelijk wel bewust geweest van het feit dat het weer niet optimaal was geweest. Ze was ook wel slim genoeg om even door de ramen naar buiten te kijken en de conclusie te trekken dat het vanavond niks zou worden. Het was jammer, zeker als ze deze avond graag aan haar verslag had willen werken, maar Ashton zou er zelf alleen maar blij mee zijn geweest. Dan zou het een excuusje zijn geweest om even niet aan school te werken, ondanks dat het verslag wel af zou moeten.
In tegenstelling tot Ashton, reageerde Naylene een beetje geïrriteerd. Hij snapte haar irritatie wel. Als je eindelijk de motivatie voor school had gevonden, dan was het heel irritant als de omstandigheden niet meewerkten, maar soms kon je daar gewoon niks aan doen? Daarnaast kon je het weerbericht voor de komende paar dagen wel opzoeken, dus Naylene had best kunnen weten dat het er niet in had gezeten. Het leek hem echter niet verstandig om er nu al te veel op in te gaan, want ze was geïrriteerd en Ashton wist hoe hij zou reageren als hij in haar plaats zou zijn.
‘Volgens mij wordt het morgenavond beter?’ Hij wist het niet zeker, maar de dag zelf zou in ieder geval al beter worden. Dus hij hoopte voor Naylene dat ook de nacht helderder zou worden dan de vorige, zodat ze alsnog aan haar verslag zou kunnen gaan werken.
Ashton keek naar zijn discman, waar Naylene net nog interesse in had gehad. Misschien was het beter als hij haar aandacht zou verleggen, zodat ze niet meer zou denken aan wat ze op dit moment niet zou kunnen doen.
‘Hé, zal ik je anders uitleggen hoe deze werkt?’ vroeg Ashton aan Naylene, waarna hij de discman omhoog hield. Hij legde zijn tekenspullen aan de kant en schoof een stukje op, zodat er een plek naast hem ontstond waar Naylene zou kunnen gaan zitten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren twee zo verschillende werelden. De tovenaarswereld en de wereld waar niet-magische mensen woonden. Muggles zoals Naylene ze noemde. De werelden waren zo verschillend, ze hadden allemaal hun eigen oplossingen. In Naylene haar wereld was vaak één beweging met haar toverstok genoeg om iets voor elkaar te krijgen. In de Mugglewereld waren er hele andere oplossingen, waar Naylene heel erg nieuwsgierig naar was.
De twee werelden hadden altijd naast elkaar geleefd. De ene wist niet dat de andere bestond. Iets wat Naylene zich helemaal niet kon bevatten. Ze had wel van Linn te horen gekregen dat ze pas iets over magie had gehoord toen ze de brief voor school had gekregen. Daarvoor was het allemaal maar een begrip geweest, iets wat ze in boeken had gelezen. Iets waar Naylene soms echt niet bij kon. Zij was opgevoed met de kennis dat er Muggles bestonden. Het waren personen die ze volgens haar ouders niet graag in de buurt zou moeten hebben. Ondertussen wist het meisje wel wat anders. Het waren net zo goed mensen. Naylene raakte dan ook steeds meer geïnteresseerd in de dingen die Muggles gebruikten.
Sinds Naylene, Emmet en Linn samen met Naylene haar tante, naar Londen waren geweest om te shoppen, was het een soort van traditie geworden in de zomervakantie. Ieder jaar had Naylene wat kleding gekocht, die Linn dan mee had genomen naar huis, om ze voor haar mee te nemen naar school. Als het kon, had Naylene de kleding aan, omdat ze gewoon echt heel erg leuk vond. Muggle kleding waren toch net weer anders dan de kleding die Naylene haar moeder haar aansmeerde.
Nu ging het niet over kleding, maar het kwam er op neer dat Naylene echt geïnteresseerd was in dingen die Muggles maakten, die hun leven naar eigen zeggen gemakkelijker maakte. Zelf snapte ze het nog niet zo heel erg goed. Wat was makkelijker dan een toverstok pakken, er mee zwaaien terwijl er een zachte spreuk over je lippen kwam? Juist, helemaal niets! Niet in Naylene haar ogen in ieder geval. Ze wist echter ook wel dat ze tot haar zeventiende zelf niet mocht toveren en dan waren de kleine dingetjes die Muggles maakten wel heel erg handig. Niet dat ze het ooit voor elkaar zou krijgen om die mee naar huis te nemen.
Naylene bekeek het geval, de versterker, die om de hals van Ashton heen hing. Ze snapte er vrij weinig van. "Hoe kan de muziek nou door het draadje?" vroeg ze zich hardop af. Het klonk heel erg vreemd voor iemand die er echt nog nooit van had gehoord. Naylene deed wel echt haar best om te bedenken hoe het werkte. Misschien was het toch wel een soort van magie? In dat geval zou ze er zelf wel iets van hebben gehoord? "Het klinkt heel erg bijzonder als er geen magie aan te pas kwam." Dan vroeg ze zich wel echt af hoe het dan precies klonk? Ze hoorde wel eens muziek, maar dat kwam niet uit een klein dingetje en het ging zeker niet door draadjes.
Heel erg lang de tijd om bij het dingetje stil te staan, had Naylene echter niet. Ze werd al snel weer herinnerd aan het weer. De wolken die boven het kasteel aan het cirkelen waren hadden misschien nog niet voor regen gezorgd, maar ze waren duister genoeg om het zicht op het sterrenstelsel te kunnen ontnemen. Ashton leek niet helemaal te begrijpen dat het voor haar echt heel erg vervelend was. Morgen werd het misschien beter, maar daar had ze heel erg weinig aan? "Morgen kan ik niet. Er zijn dan ook lessen. Ik wilde er vandaag aan werken." Naylene had een hele planning en als ze zich er niet aan hield, viel alles één voor één om. Nou zou ze weer een nieuwe avond moeten plannen en dan had ze vast al iets anders willen doen.
Naylene haar aandacht werd weer afgeleid van het weer doordat Ashton was begonnen over het muziek ding dat hij bij zich had. Nu ze toch niets beters kon doen, leek het Naylene alles behalve een vervelend idee. Ze wilde juist wel heel erg graag weten hoe het werkte. Dat was ook de reden dat ze naast Ashton ging zitten. Het meisje was echt benieuwd wat de jongen te vertellen had over het voorwerp waarmee hij muziek luisterde.
"Dus hoe werkt het precies? Hoe komt het geluid naar je oren?" Naylene snapte ook nog wel dat de koptelefoon op de oren moest worden gezet. Dat had ze Ashton net ook zien doen. Daar kwam dan vast de muziek uit. Maar het moest er wel eerst naar toe? En ze vroeg zich echt af hoe dat precies ging. Het moest op de een of andere manier door de kabels, maar ze kon zich niet echt indenken hoe dat dan moest.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er zat een groot verschil in hoe leerlingen te werk gingen als ze een opdracht kregen. Sommige leerlingen renden meteen naar de bibliotheek om informatie op te zoeken en er mee aan de slag te gaan. Anderen lieten het liever even bezinken, waarna ze er naar een paar dagen wel mee aan de slag gingen. Uiteindelijk bleven dan de leerlingen die het links lieten liggen tot een paar dagen voor de deadline over. Ashton wist zelf niet zo goed bij welke groep hij hoorde. Het lag ook vooral aan het vak. Als hij het leuk en interessant vond, dan ging hij sneller aan iets werken. Dat had hij ondertussen wel gemerkt. Naylene hoorde overduidelijk bij de groep die meteen aan de slag ging, misschien zelfs nog wel eerder dan dat het nodig was.
Ashton keek naar het draadje. Naylene stelde wel een hele goede vraag. Hoe kwam het geluid daar eigenlijk door? Hij moest toegeven dat hij dat ook niet precies wist. Hij had niet heel erg veel ervaring met de techniek. Hij was zelf al lang blij dat het werkte, want dat betekende dat hij muziek zou kunnen luisteren.
‘Ik denk niet dat je er vandaag aan kan werken,’ zei Ashton voorzichtig, omdat hij toch enige irritatie bij Naylene had gehoord en hij haar niet nog meer wilde irriteren. Het was wel vervelend dat ze er niet aan kon werken op het moment dat ze er juist voor had gepland, maar soms gebeurden die dingen? Het leven ging ook gewoon door, net zoals het weer. Het weer zou echt geen rekening houden met en leerling die een verslag wilde maken over een planeet. ‘Maar de deadline duurt toch nog wel eventjes, dus je kan vast op een andere dag verder werken.’
Gelukkig leek Naylene niet zo geïrriteerd te zijn dat ze niks meer wilde weten van de discman. Ze was nog steeds behoorlijk nieuwsgierig en ze had Ashton zijn uitnodiging om naast hem te zitten aangenomen. Glimlachend schoof Ashton nog iets op, zodat ze beide genoeg ruimte hadden. Nu Naylene dichter bij hem zat, kon hij haar nog beter bekijken. Natuurlijk waren hem de sproeten al opgevallen, maar nu hij beter kon kijken, zag hij dat het er echt heel erg veel waren. Het had wel iets heel schattigs. Het maakte haar net iets minder serieus.
‘Ik weet niet precies hoe het werkt,’ bekende Ashton. Hij was geen technicus. Het enige wat hij wist, was dat de discman een versterker nodig had om de muziek eruit te krijgen. Op dit moment waren dat zijn koptelefoons, maar een gewone speaker zou ook moeten werken. Als hij de koptelefoons in had geplugd en hij drukte op play, dan begon de cd te draaien en kwam er muziek uit. Hoe dat precies door de draadjes reisde en hoe het uiteindelijk werd vertaald in muziek, wist hij zelf ook niet. Hij wilde echter wel zijn best doen om het aan Naylene uit te leggen, zeker nu ze naast hem was komen zitten.
Ashton nam de discman en de koptelefoon vast en legde ze op zijn schoot, zodat Naylene het goed zou kunnen zien. Hij opende de discman en haalde de cd er uit. ‘Hier staat de muziek op? Het is opgenomen in een studio en vervolgens hebben mensen de muziek via een computer hierop gezet,’ legde hij uit, maar toen bedacht hij zich dat Naylene misschien wel niet wist wat een computer was. ‘Een computer is… Ehm, eigenlijk maakt het ook niet echt uit wat het is. Het is een digitaal ding, waar je op kan schrijven en kan praten met andere mensen.’
Hij wist niet zo goed hoe hij dit als een logisch verhaal moest laten klinken voor iemand die nog nooit van een computer of een cd had gehoord. Dat maakte het niet echt makkelijker. Toch zat Naylene nog steeds naast hem en met nieuwsgierige ogen bekeek ze de cd die Ashton in zijn handen had. Voorzichtig had hij hem aan haar. ‘Je kan hem het beste aan de randen vastpakken, dan wordt hij niet vies door je vingerafdrukken,’ adviseerde hij haar, al had hij liever wel dat ze het ook echt zou doen.
‘Maar goed, daar staat dus de muziek op? Die doe je dan hier in.’ Ashton hield de discman omhoog. ‘Dan druk je op het driehoekje en begint hij rond te draaien en dan begint hij bij het eerste nummer dat op de cd staat.’ Zo simpel was het eigenlijk.
‘Je moet wel een koptelefoon of een ander soort speaker aansluiten op de discman, anders hoor je niks.’ Hij wees het ronde gaatje aan dat in de discman zat, waar zijn koptelefoons zojuist in hadden gezeten. De cd zou er ook wel in kunnen zonder die aan te sluiten, maar dan zou niemand iets kunnen horen.
‘Wil je het een keer proberen?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Op Hogwarts werden er tegenwoordig ook lessen gegeven over Muggles. Iets wat Naylene maar al te graag had willen volgen. Iets wat ze niet voor elkaar had gekregen, omdat haar ouders er ook iets over te zeggen hadden gehad. Daarbij vond ze het toch wel leuker om dingen te leren door ze aan bijvoorbeeld Linn te vragen. Zij wist hoe het was om in de Muggle-wereld te wonen. Ze was zelfs wel eens mee geweest naar het huis van Linn. Iets wat haar ouders echt nooit zouden mogen weten. Gelukkig hadden haar oom en tante maar al te goed door wat Naylene gelukkig maakte en waren zij dan ook de mensen die haar altijd de handen boven het hoofd hielden. Ze hielpen met genoeg smoesjes en daar was ze hen echt heel erg dankbaar voor.
Naylene vond het jammer dat ze vandaag niet kon werken, maar ze wist ook wel dat mopperen niet zou gaan helpen. Daardoor gingen de wolken niet weg. Ze kon het ook niet over haar hart verkrijgen om boos te worden op Ashton. Hij kon er ook niets aan doen dat er wolken waren vanavond. Hij begreep misschien niet helemaal dat ze het voor vandaag had gepland en het dan ook vandaag wilde doen. Naylene wist echter dat er genoeg mensen waren die het niet begrepen. Daar was ze al vaak genoeg mee geconfronteerd. De jongen probeerde het nu alleen maar iets beter voor haar te maken door haar af te leiden en dat vond ze eigenlijk alleen maar heel erg lief van hem.
Afgeleid was Naylene zeker. Nu was ze ook vooral bezig met het apparaatje. Ashton leek ook niet helemaal te weten hoe het werkte, wat ze wel een klein beetje gek vond. Het nam echter niet weg dat het ding zeker bijzonder was. In Naylene haar ogen was dat het namelijk wel echt. Er ging toch wel echt muziek doorheen en dat was bijzonder. Het zorgde er voor dat niemand anders het kon horen. Ashton had het net gehoord, maar Naylene had er niets van mee gekregen. Op zijn getik en gezang mee dan.
Naylene volgde de bewegingen die Ashton maakte zo nauwkeurig mogelijk. Waardoor ze ook het muziekding goed in de gaten hield. Het ging open, waardoor Naylene helemaal onder de indruk raakte. Helemaal door het glimmende ding wat er uit leek te komen, bang dat Ashton het ding kapot had gemaakt. Want zo leek het wel een beetje. Maar het bleek al snel dat daar de muziek op stond. Naylene probeerde te kijken waar de muziek dan stond, het was niet echt te zien? In de tovenaarswereld hadden ze ook wel dingen om muziek mee af te spelen, maar dat ging allemaal met een spreuk. Naylene had niet eens een idee waar de muziek dan stond. Waarschijnlijk in het voorwerp zelf.
Er kwam een bekend woord voorbij. Een computer. "Volgens mij heeft Linn daar wel eens over verteld." zei Naylene zachtjes. Ze wist dat Ashton, Linn ook kende. Linn had het ooit een keer over een computer gehad. Ze had er eentje in haar huis staan, die Naylene ook had gezien, ze hadden er echter niet heel erg veel tijd voor gehad om hem echt te laten zien. Naylene hoopte dat ze hem nog wel eens keer helemaal uit zou leggen, zoals Ashton dat nu probeerde te doen met het muziekdingentje.
Zo voorzichtig mogelijk probeerde Naylene de CD aan te pakken, zodat ze hem niet vies zou maken met haar vingers. "Is het erg als er wel vingers op komen?" vroeg ze zachtjes. Het had geklonken alsof het wel zo was? Daar was ze dan wel benieuwd naar. Want in feite kwam op alles wat je aanpakte vingerafdrukken en was het niet meer dan logisch dat het dan een klein beetje vies werd.
Naylene kon niet anders dan heel erg enthousiast knikken toen Ashton vroeg of ze een keer wilde. Dat wilde ze echt heel erg graag? Ze was nu echt heel erg benieuwd hoe het allemaal werkte en hoe de muziek dan klonk. Naylene bewoog nog een beetje met de glimmende CD, voordat ze die voorzichtig in de discman stopte, op het rondje wat er precies voor gemaakt leek te zijn. Toen ze door had dat de CD kon draaien, gaf ze hem een kleine draai waardoor ze zachtjes moest lachen. Het zag er heel erg grappig uit in haar ogen.
De vingers van Naylene drukten het klepje van de discman dicht en ze drukte op het knopje dat Ashton aan had gegeven. Waardoor de CD alleen nog maar sneller begon te draaien. "Wooow!" Bracht Naylene vol ongeloof uit. Ze hoorde nog helemaal geen muziek, maar het feit dat het apparaatje er voor kon zorgen dat een ander voorwerp zo kon draaien, was voor haar al indrukwekkend.
Ze keek opzij naar Ashton. "Mag ik het luisteren?" vroeg ze zo voorzichtig mogelijk. Omdat ze niet wist of het een rare vraag was of niet.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een avond zoals deze was niet speciaal. Er waren vaak donkere wolken rondom het kasteel te vinden, zeker rond deze tijd van het jaar. Het was dan ook wel te verwachten geweest dat Naylene niets had kunnen zien. Toch vond Ashton het wel jammer voor haar, want ze had duidelijk graag aan het werk gewild.
Misschien zou hier nog een onverwachte vriendschap uit ontstaan, dacht Ashton stilletjes terwijl hij naar Naylene keek. Hij zou het niet erg vinden om iemand zoals haar als vriendin te hebben. Ze leek hem een heel lief persoon. Hij wist wel wat Linn vaak met Naylene deed en dat was samen naar het bos gaan om Thestrals te bekijken. Thestrals waren hele speciale wezens, wist Ashton. Ze werden alleen gezien door mensen die de dood van dichtbij hadden gezien. Dat zei wel iets over Naylene, maar hij zou haar er nooit zomaar naar vragen. Dat zou eigenlijk gewoon vreemd zijn. Ashton had wel een beetje moeten lachen om Edyn, die de beesten ook graag had willen zien. Niemand had het over hun hart kunnen verkrijgen om haar te vertellen dat ze dat liever niet zou willen.
Hij en Naylene leken niet heel erg op elkaar, maar dat deden Linn en Naylene ook niet. Je hoefde ook niet meteen op elkaar te lijken om vrienden te zijn. Ashton wist ook dat Naylene bevriend was met Edyn en die twee konden niet meer van elkaar verschillen.
‘Ik denk dat Linn inderdaad wel een computer heeft,’ zei Ashton en hij knikte bevestigend. Bijna iedere muggle-familie had ondertussen wel een computer. Ashton vond het zelf heel handig, want op die manier kon hij een stuk sneller praten met vrienden zoals Linn. Iemand als Calum moest hij een brief sturen met een uil. Iets wat hij ook heel erg leuk vond, eigenlijk was het ook leuker om een brief te schrijven, maar een mail kwam sneller aan en daardoor kreeg je ook weer sneller antwoord.
‘Nee, nou ja. Eigenlijk wel,’ zei Ashton zachtjes. Een paar vingerafdrukken zouden niet heel erg zijn, tenzij ze echt heel vettig waren. ‘De onderkant van de cd is best kwetsbaar. Als daar een vettige vlek op komt, of een kras, dan speelt hij de muziek vaak niet meer goed af en dat zou jammer zijn.’ De meeste cd’s had Ashton namelijk zelf gekocht. Een aantal had hij gekregen voor zijn verjaardag, of voor kerst, maar de meeste cd’s had hij uit zijn eigen zak betaald. Hij was er dan ook heel erg zuinig op. Naylene leek er gelukkig erg rustig mee om te gaan, waar hij wel blij mee was. Als hij had gezien dat ze de cd vast zou pakken alsof het ieder ander voorwerp was, dan had hij het waarschijnlijk alweer uit haar handen gehaald. Gelukkig hoefde dat nog niet.
Ashton had het altijd al leuk gevonden om mensen-spulletjes aan andere tovenaars uit te leggen, maar hij wist zeker dat hij nog nooit iemand zo geïnteresseerd had zien kijken als Naylene. Het leek er haast op alsof ze het hele apparaat uit elkaar wilde halen, om zo te kijken wat er allemaal in zat en hoe het werkte. Als ze dat echt graag zou willen, zou Ashton nog wel kunnen kijken of hij thuis een oude discman zou vinden. Dan zou ze daar mee aan de slag kunnen. Zijn eigen discman zou hij nooit afstaan, ook omdat hij wel een beetje bang was dat hij het nooit meer terug zou krijgen. Al leek Naylene er wel heel erg voorzichtig mee om te gaan. Daar was hij blij mee.
Lachend schudde hij zijn hoofd om de enthousiaste reactie van Naylene. Voor hem was het niet meer dan normaal dat de cd begon te draaien. Dat was hoe de muziek zich afspeelde. Naylene had het duidelijk nog nooit gezien, waardoor ze zo enthousiast reageerde. Iets wat hij oprecht heel leuk vond om te zien. Het was iets wat ieder mens eigenlijk wel kende, maar Naylene had echt geen weet gehad van het heel voorwerp en alles wat de discman deed, leek ze geweldig te vinden.
‘Ja, natuurlijk!’ zei Ashton meteen toen Naylene vroeg of ze mocht luisteren. Hij wist niet of dit haar smaak muziek was, maar dat stond los van het feit dat ze graag wilde luisteren. Hij haalde de koptelefoons van zijn hals, zodat hij ze aan Naylene kon geven. ‘Er staat een L en R op,’ vertelde hij. Naylene was slim genoeg om zich te bedenken dat het voor links en rechts stond en dat ze de koptelefoon dan ook op die manier zou moeten dragen.
Hij pakte de discman voorzichtig vast, al haalde hij hem niet uit de handen van Naylene. Hij draaide hem iets bij, zodat een soort knopje met ribbels te zien was. ‘Als je deze verschuift, gaat hij harder of zachter,’ legde hij haar uit, waarna hij met zijn vinger over het knopje ging om te laten zien dat hij echt kon bewegen. Naylene had de koptelefoons nog niet op, dus ze zou nog geen gehoorbeschadiging oplopen. Zelf luisterde Ashton altijd graag zo hard mogelijk naar zijn eigen muziek. Vandaar dat hij Naylene ook niet had horen roepen.
Hij liet de discman weer los en keek afwachtend naar het meisje. Hij was heel erg benieuwd wat ze er van zou vinden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren genoeg banden op Hogwarts. Mensen hadden in hun eerste jaar al heel wat vrienden gemaakt. Sommige van die vriendschappen bestonden nog steeds. Anderen waren al weer minder geworden. Er waren genoeg mensen die elkaar pas later hadden leren kennen. Er waren echter ook genoeg mensen die best vrienden hadden kunnen zijn, maar waar het nog niet was gebeurd.
Naylene en Ashton waren twee van die personen. Ze hadden heel wat dezelfde vrienden. Het was niet zo dat Naylene zelf dagelijks bij Linn, Calum en Edyn te vinden was. Maar ze ging wel eens met hen om en ze wist dat Ashton dat ook vaak genoeg deed. Ze had hem ook bij Quidditch wedstrijden gezien om Calum te moedigen en het kwam vaak genoeg voor dat hij lachend aan tafel zat samen met Linn en Edyn. Naylene had er echter nooit over na gedacht om bij hem te gaan staan om samen Calum aan te moedigen of er bij te gaan zitten als hij bij haar vriendinnen zat.
De twee kwamen elkaar natuurlijk ook heel erg vaak tegen in de lessen. Vanaf het eerste jaar had Ravenclaw al best veel lessen samen met Hufflepuff gehad. Natuurlijk werd het ook wel eens gemixt, maar op de een of andere manier waren het altijd de twee afdelingen die vaker bij elkaar zaten, net zoals Gryffindor en Slytherin. Naylene hoorde je er niet over klagen. Ondanks dat Hufflepuffs soms een beetje luidruchtig waren. Was dat nog erger bij Slytherins en Gryffindors. Naylene was vaak niet echt bezig met de mensen om haar heen, maar ze hoorde echt wel als er heel wat mensen waren die vonden dat ze allemaal zo geweldig waren dat ze de les niet meer hoefde te volgen. Naylene wist van haarzelf dat ze de stof die er werd behandeld toch lette ze altijd op. De leraar kon nog wel eens wat aan de stof toevoegen en soms maakte hij of zij uitstapjes die alleen maar interessant waren omdat ze op die manier weer eens iets anders leerde. Niet alles was immers nodig om goede cijfers te halen.
Nu zaten de twee leerlingen wel samen op de toren en geen van beiden leek er een einde aan te willen maken. Naylene was heel erg nieuwsgierig naar de discman, ze had nog nooit zoiets gezien. Haar nieuwsgierigheid naar Muggle-voorwerpen was de afgelopen jaren alleen nog maar meer toegenomen. Linn had haar er al wel een paar laten zien. Daarbij was zo lief dat ze vaak genoeg Gummybeertjes voor Naylene meenam of aan haar gaf als haar vaders ze hadden opgestuurd. De kleine beetjes vond ze nog wel het lekkerste snoep, helemaal omdat het het eerste was wat ze echt had gegeten uit de Muggle-wereld. Ondertussen had ze wel meer dingen gegeten en gezien, maar alles bleef voor haar even bijzonder.
Naylene probeerde wel zo goed mogelijk op te letten op wat Ashton zei. Ze wilde niets kapot maken en het leek haar niet heel erg goed klinken dat de CD het niet meer goed zou doen. Dat zou inderdaad heel erg jammer zijn! Ze had echt geen idee van de muziek die de jongen luisterde, maar daar was ze nu juist wel heel erg benieuwd naar! Daarom was ze alleen maar heel erg blij toen Ashton haar vertelde dat ze mocht luisteren. Natuurlijk bleef ze gewoon luisteren naar wat Ashton te zeggen had, dan wist ze wat ze moest doen.
Voorzichtig pakte Naylene de oortjes en keek naar de L en de R. Ze deed ze in haar goede oren, de muziek was heel erg zachtjes te horen en daarom draaide ze ook een beetje aan het draaiwieltje wat Ashton net had laten zien. Ineens was er heel wat meer geluid, waardoor ze toch wel een klein beetje schrok. Het was hele erg hard! En ze had de gitaren niet verwacht. Daarom draaide ze hem eigenlijk meteen weer wat zachter.
Het duurde eventjes voordat Naylene aan de muziek gewend was "Dit is best wel leuk!" Riep Naylene uit, boven de muziek. Het was geen muziek die ze kende en ze moest er heel erg aan wennen. Ze snapte echt totaal niet hoe Ashton hier naar kon luisteren en tegelijk bezig kon met zijn werk voor school. "Ik snap alleen niet dat je zo ook aan school kan werken?!" Schreeuwde ze dan ook bijna uit. Iets wat ze zelf gewoon echt niet door had. De muziek was gewoon hard en ze probeerde er over heen te komen. Ze vond het wel echt knap van Ashton dat hij hier echt mee kon leren of iets kon maken. Ze had geen idee waar hij precies mee bezig was geweest.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dit was een hele andere avond dan de avonden die Ashton meestal op Hogwarts had. Vaak zat hij in het midden van de Common Room met een leuk verhaal en veel van zijn vrienden om zich heen. Hij moest toegeven dat hij de aandacht nooit vervelend had gevonden, maar hij vond het vooral leuk om zijn verhalen aan anderen te vertellen en vervolgens hun reacties te zien. Zeker als hij een grapje vertelde. Hij wilde graag mensen aan het lachen maken. Iets wat hem wel heel erg vaak lukte, wat hem dan zelf ook weer blijer maakte. Vaak zorgde het voor een hele gezellige sfeer in de leerlingekamer. Ashton vond het altijd leuk als mensen zoals Linn en Edyn bij hem kwamen zitten. Het waren echte vriendinnen van hem, ondanks dat hij af en toe nog steeds met een scheef oog naar Edyn keek, wie dan met haar hondje in een rugzakje rond de school liep. Vreemd was het zeker, maar Ashton had wel geaccepteerd dat zijn vriendin nou eenmaal zo in elkaar zat en eigenlijk maakte haar dat ook net wat leuker dan andere mensen. Al bleef ze gewoon een normale vriendin, net zoals dat Linn dat ook van hem was.
Misschien dat Naylene ook wel een vriendin van hem zou worden. Er zouden nog wel meer gesprekken voor plaats moeten vinden en misschien wilde zij wel niet eens vrienden worden met hem, maar het leek Ashton wel leuk als ze samen nog vaker hier zouden kunnen zitten. Misschien zou hij haar dan ook nog meer kunnen uitleggen.
Ashton hield Naylene haar gezicht goed in de gaten toen ze de koptelefoon op de juiste manier had opgezet. Hij moest zijn lach inhouden toen hij zag dat ze schrok van de muziek. Tovenaars waren harde, elektrische gitaren een stuk minder gewend dan gewone mensen. Zelf vond Ashton het juist leuker klinken dan een akoestische gitaar. Natuurlijk had aan akoestische gitaar ook wel wat, maar dat was in Ashton zijn ogen meer voor wat rustigere muziek. Hij had liever muziek waar hij echt op mee kan drummen en dan waren dit soort nummers, waar Naylene nu naar luisterde, echt perfect. Zelf leek ze het echter niet zo gewend te zijn, waardoor ze waarschijnlijk was geschrokken. Het was wel echt grappig om haar zo te zien zitten. Want ondanks dat ze geschrokken was, leek het alsof ze wel echt probeerde te luisteren.
‘Het is inderdaad heel erg leuk!’ riep Ashton terug, zo hard dat Naylene hem waarschijnlijk wel zou horen. Hij had de muziek immers al wat zachter voor haar gezet, zodat ze niet meteen doof zou zijn door de koptelefoons die ze nu op had! Ze leek het wel echt leuk te vinden, al was haar volgende vraag wel een typische vraag voor haar. Ashton kende haar misschien nog niet heel lang, maar hij wist dat het meisje met het rode haar behoorlijk gericht was op school en alles wat daar bij kwam kijken. Waarschijnlijk had ze gedacht dat hij aan school had gezeten toen ze hem hier zo had zien zitten, maar niets was minder waar.
‘Ik zat niet aan school!’ bekende Ashton, waarna hij naar Naylene gebaarde dat ze de koptelefoon eventjes af moest doen. Anders zouden ze de hele tijd naar elkaar moeten schreeuwen. Ondanks dat het wel heel grappig was, was het niet de bedoeling dat iemand er achter zou komen dat Ashton hier zat. Naylene had misschien toestemming om hier te zitten, maar Ashton niet. Daar probeerde hij wel op te letten, want hij wilde niet dat hij alsnog betrapt zou worden en dat hij dan punten zou verliezen voor zijn afdeling. Al gebeurde dat haast nooit bij Hufflepuff. De meeste leraren waren dol op het huis van Ashton, puur omdat een groot deel van de leerlingen vriendelijk en ijverig waren en nooit een grote mond hadden tijdens de les, al waren ze soms wel iets te gezellig.
Ashton pakte zijn schetsboek en bladerde terug naar de tekening waar hij mee bezig was geweest. Heel even twijfelde hij of hij zijn tekeningen wel aan Naylene wilde laten zien. Ondanks dat deze tekening maar een reproductie was van het planetenmodel dat in de toren stond, stonden er ook wel iets meer persoonlijke tekeningen in zijn schetsboek en aangezien Naylene behoorlijk nieuwsgierig was, zou ze vast door de rest van zijn boek bladeren. Toch besloot dat hij dat iemand zoals Naylene wel te vertrouwen was en dat het niet erg zou zijn als ze een paar van zijn tekeningen zou zien.
‘Ik was aan het tekenen. Dat doe ik hier graag, want het is hier rustig,’ legde hij aan het meisje uit, toen ze de koptelefoons af had gedaan. Waarom hij hier graag tekende, wist Ashton eigenlijk ook niet. Misschien omdat hij hier echt alleen kon zijn. Als hij naar het meer ging, werd hij vaak vergezeld door zijn beste vriend. Ashton vond het niet erg, aangezien Calum vaak ook in stilte in een boekje zat te krabbelen. Wat daar dan precies in stond, wist Ashton echter niet. Hij had wel eens gegrapt dat er gedichten in hadden gestaan die over Linn waren gegaan, of voor Linn waren geweest. Calum was er toen niet echt op in gegaan. Ashton vond het echter wel leuk om hem er een beetje mee te pesten. Hij wist dat Calum pas een jaar of veertien was, net zoals Linn, maar dat betekende niet dat je niet een beetje verliefd kon zijn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vriendschappen konden op allerlei momenten beginnen. Het kon op het eerste gezicht gebeuren, net zoals mensen zeiden over liefde. Soms ontstond er een vriendschap vanuit haat. Hoe vaak hoorde je wel niet dat vrienden tegen elkaar zeggen dat ze in elkaar in het begin niet eens mochten of hadden gedacht dat het echt een vreselijk persoon was. Iets wat ze dan lachend konden zeggen.
Je zou Naylene horen zeggen dat ze ooit had gedacht dat Ashton een vreselijk persoon was geweest. Ze had wel heel wat van hem meekregen en natuurlijk had ze zich er wel eens aan geïrriteerd als hij weer luid was geweest. Toch had ze soms ook wel om zijn opmerkingen moeten lachen. Binnensmonds. Want Naylene was niet echt de persoon die ronduit zou gaan lachen in de klas.
Op dit moment zou je Naylene misschien ook niet horen zeggen dat ze al vrienden was met Ashton, maar ze voelde wel dat er een klik was en ze zou het zeker niet erg vinden als er meer van dit soort avondjes zouden zijn. Dat kwam echt niet alleen maar om de discman, waar ze heel erg nieuwsgierig naar was. Naar Ashton zelf was ze zeker ook wel nieuwsgierig. De jongen wie normaal gesproken het grootste woord had, had hier nu heel erg rustig op de toren gezeten, druk bezig met zijn eigen ding. Als je het aan Naylene zou vragen, vond ze dat toch wel iets fijner om te zien. Het maakte hem in ieder geval al meer toegankelijker. Want normaal gesproken had ze echt niet zomaar met hem gesproken.
Er kwam een zacht lachje over de lippen van Naylene heen toen ze door had dat ze echt aan het schreeuwen was. Het was niet haar bedoeling geweest en ze was zich er ook niet heel erg bewust van geweest. Ze had het vooral gezien doordat Ashton ook aan het schreeuwen was. Ze had zijn stem zelfs boven de muziek kunnen horen. Daarbij zag je het gewoon aan iemands gezicht?
Al snel deed Naylene de koptelefoon al af, ook omdat Ashton dat aan had gegeven. Ze had nog meegekregen hoe Ashton had gezegd dat hij niet bezig was geweest met school. Iets wat haar wel verbaasde. Hij zat hier niet voor niets? Het was een fijne plaats, dan moest Naylene toegeven. Als Ashton hier niet was geweest en ze had niet naar de sterren kunnen kijken, was ze hier waarschijnlijk in haar eentje gaan zitten om toch nog even te werken. Het was rustig, maar niet helemaal stil. Het was nog goed te horen hoe er vogels rond vlogen. Dat de wind rond het kasteel suisde. Op sommige momenten waren er zelfs geluiden uit de bossen te horen. Er waren zoveel dieren daar. Waar Naylene soms nieuwsgierig naar was. Al was ze lang niet zo nieuwsgierig als Edyn, die haar soms wel eens vragen stelde over de wezens die er leefden.
Ashton legde al snel uit dat hij bezig was met tekenen. Iets wat ze niet achter de jongen had gezocht. Ze wist niet precies waarom. Ze had wel eens gezien dat er momenten in de klas waren dat hij niet heel erg goed oplette. Daar waren er genoeg leerlingen van. Ze had nooit gedacht dat hij op die momenten wel eens had kunnen tekenen. Iets wat natuurlijk weer anders was dan hetgeen wat in zijn schetsboek stond.
Voorzichtig leunde Naylene iets naar Ashton toe, zodat ze mee kon kijken naar zijn schetsboek. Het leek alsof hij dat op het moment wel toe wilde laten. Ze wilde ook niet meteen het boek uit zijn handen trekken om te zien wat hij had gemaakt. Naylene liet haar ogen over de tekening van Ashton glijden. Ze kon niet geloven wat ze zag. In haar ogen was de tekening perfect. Ze wist zeker dat het voor hem wel wat anders was. Bij jezelf was je immers altijd iets strenger. In haar ogen was het echt heel erg mooi? "Dat lijkt echt precies!" Bracht Naylene uit, waarna ze naar het model keek dat hij na had getekend. "Ik vind hem echt heel erg mooi geworden." Complimenteerde ze Ashton, want dat verdiende hij wel.
"Heb je meer van hier getekend? Of kom je hier omdat het zo lekker rustig is?" Naylene wist niet precies hoe Ashton ter werk ging, het kon best dat hij ook gewoon tekende wat er in zijn hoofd op kwam en dat hij niet eens een voorbeeld nodig had. Het leek haar wel dat hij op een gegeven moment ook klaar was met de verschillende modellen die op de toren stonden. Maar de plaats bood zoveel meer. Vooral een fijne plaats om rustig te zitten. Iets wat de twee leerlingen op het moment samen deden. Het was ook een plaats waar ze elkaar echt een beetje konden leren kennen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Misschien dat ze vaker hier zouden kunnen zitten. Het was wel tegen de regels, maar als Naylene het voor elkaar kon krijgen om hier met toestemming te zitten, zou het misschien wel mogelijk zijn om toestemming voor hen beide te vragen? Niet dat Ashton gebruik wilde maken van Naylene haar goede instelling en haar reputatie bij de docenten, maar het zou wel heel handig zijn als hij hier in alle vrijheid zou kunnen zitten. Hij vond het nu vooral heel erg leuk om samen met Naylene te praten en haar wat meer te vertellen over het muggle-ding wat hij bij zich had, ondanks dat hij niet zo fan was van die term. Muggle klonk zo neerbuigend, terwijl zijn moeder en de rest van zijn familie echt geweldig was. Als er iemand was die een neerbuigende term verdiende, dan was het zijn vader wel die hem op jonge leeftijd had verlaten en hem had opgezadeld met zijn krachten. Niet dat hij de krachten zo erg had gevonden, maar het was jammer dat hij nu thuis niemand had die het echt begreep. Hij had zijn vrienden, maar die woonden vaak kilometers verderop.
Opnieuw hield Ashton het gezicht van Naylene in de gaten toen ze zijn tekening bekeek. Ondanks dat hij haar nog niet zo heel erg lang kende, vond hij het wel belangrijk om te weten wat ze er precies van vond. Misschien had ze nog wat opmerkingen, maar dat zou dan ook begrijpelijk zijn. Hij had nog lang niet alles goed uitgewerkt voor zijn gevoel, maar zijn concentratie had het niet toegelaten om verder te tekenen, niet sinds Naylene ook de toren had betreden. Niet dat hij het haar kwalijk nam. Hij vond het juist leuk om hier samen met haar te zitten.
‘Vind je? Dankjewel,’ zei Ashton zachtjes. Normaal was hij degene die enthousiast praatte en reageerde, maar dit was anders. Hij had iets van zichzelf laten zien. Ondanks dat het maar een simpele tekening was die hij had gebaseerd op wat hij voor zich had gezien, was het wel een tekening die hij had gemaakt en hij zag iedere tekening toch wel als een stukje van hemzelf. Dit was misschien niet de meest persoonlijke tekening die er in zijn schetsboek verstopt zat, maar het was één van de velen en dat Naylene er zo enthousiast over was, maakte hem best verlegen. Zij vond het echt lijken, terwijl Ashton hier en daar nog wel wat imperfecties zag. Misschien kon je ook wel nooit blij zijn met een tekening. Je kon altijd wat veranderen, je kon altijd wat weggummen en het verbeteren. Misschien vond hij het tekenen daarom ook zo leuk. Omdat met één veeg van een gum het weer een compleet ander beeld kon worden. ‘Hij is alleen nog niet helemaal af hoor, er moet nog wat bij,’ vertelde hij aan Naylene. Hij was echter niet verder gegaan sinds hij ook in de toren aanwezig was geweest, maar hij nam het haar niet kwalijk.
Hij moest wel even nadenken over haar vraag. Hij had niet heel veel meer getekend van hier. Misschien een paar schetsen van de planeten, gewoon voor de lol, maar echte tekeningen had hij niet. ‘Ik vind het fijn om hier te zitten. Als hier niemand is, is het echt heel rustgevend,’ gaf hij daarom eerlijk toe. ‘Ik ga wel eens naar het meer, samen met Calum?’ Misschien had Calum daar wel eens over gesproken met Naylene. Hij wist eigenlijk niet hoe close ze precies waren. Niet zo close als Calum en Linn, maar dat vond Ashton eigenlijk ook wel logisch. Die twee kenden elkaar al vanaf de eerste lesdag. Daarnaast zagen ze elkaar ook elke dag omdat ze samen les hadden. Als je les met elkaar had, dan maakte je ook veel meer dingen samen mee? ‘Het meer is ook wel fijn en rustig, maar er komen soms wel meer mensen.’ Het was zelfs eens voorgekomen dat Edyn daar rond had gelopen en toen ze hem en Calum had zien zitten, was ze er bij komen zitten. Ondanks dat Ashton er niet op tegen was geweest, had het zijn creatieve bui wel verpest en hij wist zeker dat dat ook het geval was geweest bij Calum.
Ashton keek naar zijn schetsboek en vervolgens naar Naylene. Nu pas merkte hij op dat ze wat dichter naar hem toe was geschoven, zodat ze de tekeningen kon bekijken. Een verlegen glimlach verscheen op zijn gezicht, waarna hij het schetsboek naar haar uitstak. ‘Je mag er wel in kijken, als je wil? Niet alles wat er in staat is even goed,’ waarschuwde hij haar van te voren. Er stonden genoeg schetsen in die hij nooit af had gemaakt, of tekeningen waar hij toch niet zo tevreden mee was. Toch had hij het idee dat hij Naylene herin wel kon vertrouwen. Ze zou zijn tekeningen vast niet bekritiseren.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Iedereen had wel iets wat zij of hij graag deed. Een soort van hobby. Iets waardoor alles in de wereld even werd vergeten en het zelfs voor die kleine momenten stil leek te staan. Dan leken de uren die voorbij gingen soms maar een paar minuten te duren. Mensen riepen vaak genoeg dat de tijd voorbij ging als je het leuk had. Het was voor iedereen natuurlijk anders.
Naylene had niet zo’n duidelijk hobby als Ashton had. Ze hield van lezen, wat ze ook voor haar lol deed. Het was echter niet te vergelijken met het tekenen. Voor haar was het wel echt iets waar ze zichzelf in kon verliezen, waar ze soms zelfs uren mee bezig kon zijn, als ze de tijd niet een beetje in de gaten hield. Vaak liet ze het niet toe om een boek te pakken om het echt te lezen, vaak wilde ze er dan ook wel iets van leren. Wilde ze bezig met iets wat ook nuttig zou zijn voor school of haar dingen leerde.
De ogen van Naylene gleden nog een keer naar het model wat voor hen stond, om vervolgens nog eventjes naar de tekening van Ashton te kijken. Ze wist niet heel erg veel van tekenen, maar ze wist wel genoeg over de afstand van de planeten tot elkaar. In het model was de afstand in verhouding. Iedere planeet stond alsnog op de juiste afstand van elkaar. Naylene kon aan de tekening van Ashton wel zien dat hij dat zo goed mogelijk had proberen voor elkaar te krijgen. Misschien niet geheel bewust en had hij het gewoon gedaan omdat hij het model na had getekend.
"Ja ik vind het echt heel erg goed gelukt! Je hebt zelfs de afstanden goed gedaan!" Met dat soort dingen kon je Naylene wel echt een beetje blij maken. Het was misschien gek, maar ze wist gewoon dat het op die manier hoorde en als het dan geheel anders was, dan klopte het gewoon totaal niet. Dan had Naylene de tekening waarschijnlijk ook heel wat minder gevonden. Ze wist dat het misschien een beetje vreemd was. "Sorry, op dat soort dingen let ik gewoon." Zei ze wat zachter. Het schaamrood was op haar wangen gekropen en ze wist niet echt wat ze moest zeggen. Normaal gesproken was ze niet eens het vrolijke meisje dat een gesprek op deze moment voerde, dat was meer iets voor Linn of Edyn. Soms deed ze echt wel mee als die twee weer vrolijk aan het babbelen waren. Maar bij iemand die ze amper kende was ze vrijwel nooit zo enthousiast.
Ook Naylene kon wel zien dat de tekening nog niet af was, er moest nog wel het een en ander aan gebeuren. Zo had de ene planeet al meer structuur dan de andere. Dat betekende dat de rest het waarschijnlijk ook nog zou krijgen. Ashton zou het haar best aan kunnen geven als hij er verder mee wilde, dat zou ze maar al te goed begrijpen. Hij was hier niet voor niets gekomen. Misschien wilde hij wel verder in alle rust tekenen. Al had hij misschien niet veel te zeggen, omdat hij hier in eerste instantie niet had mogen zitten. Toch wilde Naylene haarzelf ook niet echt opdringen en hem zeker niet van zijn hobby afhouden.
Naylene knikte voorzichtig ze had wel eens van Calum gehoord dat hij naar het meer was geweest die dag. Niet dat hij meteen had gezegd dat Ashton er ook was geweest of ook weer wel, maar dat wist ze niet zeker. Toch wist ze wel zeker dat het best wel fijn was om er samen te zitten. Calum was vaak ook wel druk met z’n eigen dingen, ze had hem al wel vaker gezien met een boekje. Ze had totaal geen idee wat hij er precies in opschreef, maar dat hoefde ook niemand te weten? Dat waren Calum zijn gedachten en die hoefde hij niet met iemand te delen als hij dat niet wilde.
Ashton wilde zijn tekeningen wel met Naylene delen, waardoor ze wel een beetje verbaasd was. Ze was heel nieuwsgierig naar de rest, maar ze had ook niet zomaar alle pagina’s om willen slaan om het te bekijken, dat was niet wat ze hoorde te doen. Nu kreeg ze er toestemming. Toch kreeg ze nog even naar het gezicht van Ashton, dat toch best wel dichtbij was, doordat ze zo naar hem toe was geschoven.
Met het boek in haar handen schoof Naylene een heel klein beetje op, zodat haar lichaam dat van Ashton niet meer aanraakte, wat hun benen net wel een beetje hadden gedaan. Nu had ze even de rust om te kijken naar te tekeningen. Ze waren heel erg uiteenlopend. Van bloemen tot aan verschillende kleuren door elkaar, die niet echt een duidelijk beeld gaven.
Naylene stopte bij een tekening van een vogel. "Deze lijkt net echt!" Bracht ze was verbaasd uit. Het leek net alsof het van het papier weg zou kunnen vliegen. Iets wat ze voor elkaar konden krijgen, maar iets in haar zei dat Ashton dat niet heel erg zou gaan waarderen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Ashton zijn gevoel zouden ze hier nog een hele tijd kunnen zitten. Ze zouden niet de hele tijd naar zijn tekeningen hoeven kijken, maar hij had het idee dat hij nog lang niet uitgepraat was met Naylene. Ze was slim, wat betekende dat ze veel te vertellen had en hij vond het ook niet erg om op sommige momenten te luisteren. Het moest hem wel interesseren, maar hij had het gevoel dat Naylene hem wel op een bepaalde manier geboeid kon houden, waarschijnlijk door hoe ze over bepaalde onderwerpen zou spreken.
‘Daar hoef je geen sorry voor te zeggen?’ zei Ashton, haast verbaasd. Hij had misschien niet bewust de afmetingen opgemeten, maar hij had wel gelet op waar de planeten ongeveer waren geweest en dat ze niet te dicht op elkaar hadden gezeten. Dat maakte de tekening vaak ook veel te vol en dat vond hij zelf niet mee. Volgens Naylene had hij de afstanden echter heel goed ingeschat en hij vond het juist heel leuk dat ze hem daar een compliment over gaf en niet alleen maar over wat hij had getekend. ‘Ik vind het juist wel leuk dat je naar dat soort dingen kijkt,’ zei hij vervolgens iets zachter. Het maakte dat Naylene op een andere manier naar zijn tekening keek, waardoor haar complimenten misschien nog wel echter werden dan dat ze al waren geweest.
Naylene was weer iets opgeschoven, waardoor Ashton nu pas merkte hoe dichtbij ze eigenlijk had gezeten. Normaal lette hij daar nooit op, ook omdat het voor vrienden best normaal was om dicht bij elkaar te zitten. Naylene was echter een meisje wat hij nog niet zo goed kende. Toch had hij het niet erg gevonden dat haar knie lichtjes tegen die van hem aan had gelegen. Nu dat niet meer zo was, voelde hij toch een klein gemis. Het zou echter raar zijn als hij nu weer naar haar toe zou schuiven. Misschien zou ze dan wel denken dat hij meer wilde en dat was niet het geval, al had hij ook niet kunnen ontkennen dat het best prettig had gevoeld.
Naylene bladerde het schetsboek door, waardoor Ashton niet goed wist wat hij moest doen. Hij wilde zeker weten wat ze er van vond, maar hij had het idee dat als hij te lang naar haar zou staren, het raar zou worden. Daarom probeerde hij zichzelf af te leiden met alles wat er om hem heen gebeurde. De bewegende planeten, de sterrenhemel die bewoog op het plafond van de toren. Misschien was dit nog wel de meest magische plek van heel het kasteel, juist omdat het ook zo simpel was. Er hingen geen pratende schilderijen, er waren geen bewegende trappen. Enkel de sterren en planeten. Het was heerlijk rustgevend. Ashton keek weer naar Naylene, wie echt nieuwsgierig leek te zijn naar alles wat hij had getekend. Iets wat hij alleen maar leuk vond om te zien. Het was lief dat ze zoveel interesse toonde.
Waarom hij er voor had gekozen om Naylene te vertrouwen met zijn tekeningen, wist hij niet. Ze hadden gewoon een klik? Eentje die hij niet zo snel met anderen had. Ondanks dat hij Edyn heel aardig vond, zou hij haar niet zo snel zijn tekeningen laten zien. Misschien kwam dat ook wel omdat hij wist hoe Edyn er op zou reageren. Ze was altijd enthousiast, maar dat was ze eigenlijk over alles wel. Het maakte haar niet onecht of nep, maar soms voelde het dan wel minder speciaal? Als iemand alles maar mooi en goed vond, dan wist je eigenlijk niet zeker hoe mooi en goed het precies was. Al was Ashton er wel van overtuigd dat Edyn haar enthousiasme en complimenten oprecht waren. Toch zou hij zijn tekeningen niet snel aan haar laten zien. Naylene kende hij een stuk minder goed, maar hij vertrouwde haar genoeg om zijn schetsboek uit handen te geven en haar naar zijn tekeningen te laten kijken. Hij werd er ook niet nerveus van, terwijl hij dat wel eens had gehad.
Ashton glimlachte toen Naylene bij de vogel aan kwam. Het was een tekening waar hij best trots op was, aangezien hij het voornamelijk vanuit zijn herinneringen had getekend. Hij had de vogel kort gezien in zijn achtertuin toen hij daar had gezeten, maar toen zijn broertje aan was komen rennen was de vogel weggevlogen. Hij had het zijn jongere broertje niet kwalijk kunnen nemen, maar daardoor had hij maar eventjes naar de vogel kunnen kijken. Naylene vond hem echter net echt lijken, wat betekende dat zijn trots terecht was.
‘Dankjewel,’ zei hij glimlachend. ‘Ik heb de vogel maar heel eventjes kunnen bekijken. Ik zat thuis in de tuin te tekenen en toen kwam hij in het gras zitten, maar voordat ik echt iets op papier kwam zetten, kwam mijn broertje de tuin in rennen en vloog hij weg.’ Toch was de tekening nog aardig goed gelukt. Zelf was Ashton best trots dat hij het vanuit zijn herinneringen zo goed op papier had kunnen zetten, want hij wist dat dat niet makkelijk was. Hij tekende zelf wel liever met een referentie, maar soms was het ook wel leuk om iets op deze manier te tekenen. Ashton vond dat je daarin wel echt kon zien in hoeverre iemand getalenteerd was. Al was het net zo knap als iemand een voorwerp of een persoon heel goed na kon tekenen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Diep van binnen vond Naylene het helemaal niet zo erg dat ze vanavond niet aan haar verslag had kunnen werken. Net was ze misschien nog een klein beetje geïrriteerd geweest, maar dat was ze nu zeker niet meer. Ze vond het juist heel erg fijn om hier samen met Ashton te zitten. Ze had net een nieuw voorwerp leren kennen en nu leerde ze de eigenaar er van kennen.
Naylene snapte wel waarom haar vrienden zoveel met de jongen naast haast omgingen. Er was gewoon iets aan hem waardoor ze zich nu echt op haar gemak voelde. Iets wat hij misschien wel bij iedereen had. Het was echt niet zo dat Naylene zich echt ongemakkelijk voelde bij heel erg veel mensen, maar in de meeste gevallen was het toch echt niet zoals het nu met Ashton was. Ze konden gewoon met elkaar praten alsof ze elkaar echt al jaren kenden. Misschien indirect een soort van, maar voor Naylene was Ashton altijd gewoon een jongen geweest die bij de meeste lessen bij haar in de klas had gezeten. Iemand met wie haar vrienden om gingen, maar niet zijzelf. Ze zou het nu alles behalve erg vinden om wat vaker met hem om te gaan.
Ashton liet Naylene alleen nog maar meer op haar gemak voelen door aan te geven dat ze zich niet druk hoefde te maken dat ze anders naar de tekening keek dan andere mensen dat waarschijnlijk zouden doen. Voor haar waren dat soort dingen wel belangrijk. Het sterrenstelsel zat op een bepaalde manier in elkaar, zo was het miljoenen jaren geleden al ontstaan en voor Naylene moest het dan ook wel kloppen als mensen daar iets mee deden. Ze wist echter ook wel dat Ashton vooral voor het plezier tekende en dat het niet erg hoorde te zijn als er geen rekening werd gehouden met afstanden in dit soort gevallen. Toch waardeerde ze het vooral dat hij het juist wel had gedaan.
"Dankjewel." Zei Naylene zachtjes, omdat ze toch wel een soort van compliment had gekregen en daardoor voelde ze alleen nog maar meer dat haar wangen rood werden. Ze kon er vaak niet veel tegen doen, het ging vanzelf. Zelfs als ze door had dat er veel mensen waren die in de klas naar haar keken, gebeurde het nog wel eens. Dat hield haar echter nooit tegen om antwoorden te geven in de klas. Als ze iets wist, wilde ze dat ook wel laten weten, zeker als dat ook nog eens punten opleverde voor Ravenclaw.
De wind was ondertussen best goed te voelen op de toren, daarom wikkelde Naylene zichzelf nog iets beter in haar gewaad. Ze had zich wel goed aan proberen te kleden omdat ze maar al te goed wist dat het op deze plaats koud was. Ze waren op één van de hoogste plaatsen van het kasteel, waar het op dit soort avonden best wel tochtig kon worden.
Omdat Naylene nog steeds het schetsboek van Ashton vast had, verstevigde ze haar grip daar ook een beetje op. Ze wilde niet dat er iets weg zou waaien ondanks dat het goed ingebonden was. Ondertussen lette ze wel op dat ze de tekening niet verkreukelde door haar goede grip. Ze keek zelfs opzij naar Ashton om goed naar zijn verhaal te luisteren. Het maakte de tekening alleen nog maar bijzondere. De jongen had hem vrijwel geheel van herinnering getekend, omdat zijn broertje de tuin in was komen lopen. "Hoe heet je broertje?" vroeg Naylene ten eerst, omdat ze zich niet kon herinneren dat hij hier op school zat, maar het kon best? Ze kende lang niet iedereen. Daarbij kon het ook nog zo zijn dat de jongen alsnog op school zou komen.
Naylene liet haar ogen weer afglijden naar het elegante vogeltje dat op het papier was gezet met een potlood. "Dat is echt heel erg knap. Het is zo goed gelukt." Iedereen had wel eens vogels gezien, men wist hoe het eruit zag. Daarom was het helemaal niet makkelijk om zoiets te tekenen. Iedereen wit namelijk precies hoe ze eruit zagen, ieder klein foutje was zichtbaar. Naylene wist echter zeker dat het vogeltje dat Ashton had gezien er precies zo uit had gezien. Ze vond het echter wel jammer dat hij er niet heel erg lang van had kunnen genieten.
"Wil je hem nog een keer zien vliegen?" vroeg Naylene dan ook zo zachtjes mogelijk. Ze kon het met een simpele spreuk doen, uiteindelijk zouden de lijnen wel weer stil komen te staan op het papier, ook met een spreuk natuurlijk. Als Ashton het niet wilde, dan zou Naylene het natuurlijk niet doen! Het was zijn werk en daar wilde ze voor hem zeker niets aan verpesten

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Familie was wel iets heel vreemds. Ashton had thuis familie, waaronder zijn broertje en zusje, zijn moeder en iedereen die daar bij kwam kijken , maar deze school voelde haast ook als een familie. Dat was ook niet zo gek, want hij bracht hier behoorlijk wat tijd door. Hufflepuff hoorde ook te dienen als een groep mensen bij wie hij zijn verhaal kwijt kon. Iets wat ook mogelijk was, dat wist Ashton. In de leerlingenkamer voelde hij zich echt thuis, net zoals de kamer waar hij op sliep. Toch had hij ook genoeg vrienden die haast nog meer aanvoelden als een familie. Met zijn vrienden beleefde hij avonturen, volgde hij lessen en besprak hij van alles en nog wat. Hij hield van het gevoel wat deze school en zijn vrienden hem konden bieden. Hij hoopte eigenlijk dat de school voor iedereen zo was. Dat ook het meisje naast hem het idee had dat ze hier thuis was, dat dit een plek was waar ze zich op haar gemak voelde. Het leek er wel op, want hij zag haar ook wel vaak met een lach op haar gezicht. Vooral als ze met anderen rondliep.
Zelf vond Ashton het ook leuk om over zijn familie te vertellen. Hij was echt dol op hen. Ook omdat hij zich toch verantwoordelijk voelde voor zijn jongere broertje en zusje. Ze hadden geen vader gehad, dus hij had de man in huis moeten zijn. Iets wat hij, ondanks dat het zwaar was, graag deed. Hij was dol op hen en hij zou er altijd, maar dan ook echt altijd, alles aan willen doen om voor hen te zorgen. Iets wat wel moeilijk ging vanaf een plek zoals Hogwarts, maar hij probeerde toch echt zijn best te doen. Meer kon hij ook niet doen.
‘Mijn broertje heet Harry. Ik heb ook nog een zusje, die heet Lauren,’ vertelde Ashton met een glimlach op zijn gezicht. Soms had hij het idee dat hij hier de enige was met broertjes en zusjes die niet op Hogwarts zaten. Het kwam zo vaak voor dat iedereen een familielid had die ook rondliep in dit kasteel. Ashton wist dat Calum een zus had, wie nog een paar jaar boven hem zat. Edyn had twee oudere broers en ze had nog een zusje, al kende Ashton haar niet heel erg goed. Edyn praatte echter altijd heel positief over haar. Linn had verder geen broers of zussen, maar die had ook een hele bijzondere situatie. Ze had zelfs twee vaders! Aan het begin had Ashton dat wel een beetje gek gevonden, waardoor hij er vooral heel veel vragen over had gesteld. Hij had willen weten hoe zo’n soort situatie in elkaar had gezeten. Daarnaast had Linn twee vaders meer dan dat hij ooit had gehad. Al was hij heel erg blij met zijn moeder, broertje en zusje.
‘Heb jij broertjes of zusjes?’ vroeg Ashton aan Naylene. Hij kon zweren dat hij haar wel eens had zien zitten met een roodharige jongen, maar niet alle roodharigen waren familie van elkaar! Toch had het er we op geleken dat ze best close waren geweest. Linn zat er zo nu en dan ook wel eens bij, maar de jongen was nooit ter spraken gekomen in de gesprekken die Linn en Ashton voerden. Die gesprekken gingen eigenlijk vooral over thuis. Ze begrepen elkaar en konden vrijuit praten over voorwerpen onderwerpen die ze beide kenden zonder dat ze het aan iemand zouden moeten uitleggen. Al deed Ashton dat best graag, net zoals dat hij aan Naylene uit had gelegd wat een discman was en hoe dat werkte.
‘Vind je? Dankjewel!’ Naylene vond het goed, waar hij wel heel erg blij mee was. Hij wist niet of ze ook echt heel veel verstand had van vogels en hoe ze eruit zagen, maar Naylene vond hem echt heel erg mooi en daardoor had Ashton toch wel een grote glimlach op zijn gezicht. Hij vond het best jammer dat er geen vak was waar hij echt bij kon tekenen. Voor het vak waar Naylene voor had willen leren vandaag moesten ze wel een sterrenkaart kunnen tekenen, maar dat was toch anders. Hij zou het best leuk vinden om zo’n vak te volgen op een school zoals Hogwarts.
Naylene vroeg aan hem of hij de vogel nog een keer zou willen zien vliegen. Waarschijnlijk door middel van een spreuk. Ashton wist dat de spreuken bestonden en ondanks dat het absoluut magisch was om een tekening tot leven te zien komen, hield hij er ook van om het op papier te zien. Het was iets heel simpels, maar het was iets wat hem wat dichterbij thuis liet voelen. Dat betekende echter niet dat hij het idee van Naylene af zou wijzen. Ze had het zo lief en voorzichtig aan hem gevraagd, dat hij eigenlijk geen nee kon zeggen.
‘Als dat zou kunnen, zou dat echt heel mooi zijn,’ zei Ashton daarom ook. Hij wist wel dat het zou kunnen, maar zelf kende hij de spreuk niet. Hij had er nooit veel interesse in getoond, maar hij was er zeker van dat Naylene de spreuk wel zou kennen. Ze leek alles te weten? Dat idee had hij in ieder geval wel als ze samen in de les zaten. Ondanks dat het hem best handig leek om zoveel te weten, leek het hem ook best vermoeiend. Vooral omdat al die kennis eerst geleerd moest worden. Zoiets sloeg je niet zomaar op.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Alle families zaten op een andere manier in elkaar. Er was niet één standaard. Sommige mensen waren het enig kind, in een hele kleine familie. Andere mensen woonden in een huis met heel erg veel broertjes en zusjes. Ouders waren er ook in verschillende soorten en maten. Er waren families met twee ouders, een man en een vrouw. Ook dat kon heel erg anders zijn. Families met één ouder of zelfs twee ouders van hetzelfde geslacht. Naylene had het allemaal al voorbij zien komen.
De gezinnen van haar vrienden waren geen van allen standaard te noemen. Als je naar de samenstelling keek, dan waren de families van Calum en Michael misschien nog het meest gewoon. Maar wanneer was iets gewoon? Niemand was dat? Voor iedereen was iets bijzonders. Er hoorde geen standaard te zijn. Dat was iets wat Naylene echt wel had geleerd de afgelopen jaren. Ze was gek op haar eigen tante en oom. Maar ze was ook al wel eens bij Linn thuis geweest en Brent en Byron waren twee mannen die niet alleen heel erg liefdevol met hun dochter omgingen, maar ook met alle andere mensen die hun huis betraden.
Misschien nog wel bijzondere dan de familie van Linn, was die van Edyn. Naylene had er in het begin niet heel erg veel van begrepen. Ook omdat Edyn het niet op een hele duidelijk manier uit had kunnen leggen. Uiteindelijk wist Naylene nu ook dat de ouders van Edyn, kinderen in hun gezin opnamen, die zelf geen ouders meer hadden die voor hen konden zorgen. Ze wist niet precies hoe en wat, maar Naylene wist wel dat het een hele grote familie was en dat een paar van haar broers en zussen hier ook op school zaten. Ze zagen er misschien niet hetzelfde uit, maar wat maakte dat uit? Naylene kon zien dat Edyn om haar broers en zussen gaf, zeker door de manier waarop ze over hen praatte.
Voor Naylene was het natuurlijk een ander geval. Haar familie zat op een hele andere manier in elkaar dan die van haar vrienden. Ze had misschien twee ouders en was nu een enig kind, zoals Michael dat ook was. Toch was het bij haar heel erg anders. Het was niet altijd zo geweest en soms maakte dat het wel een beetje moeilijk. Toch vond ze de verhalen over de families vaak heel erg leuk om te horen. Zo ook die van Ashton. Daarom probeerde ze zo goed mogelijk te luisteren naar de namen die haar haar vertellen. Harry en Lauren, moest ze nog wel kunnen onthouden, dat wist ze zeker.
Naylene wilde nog vragen of de jongen het meisje, die duidelijk jonger waren dan Ashton zelf, ook bij hen op school zat. Totdat ineens de vraag van Ashton kwam. Het hoorde geen rare vraag te zijn, maar voor Naylene was dat wel. Er waren momenten waarop ze veel aan Chris dacht. Op de dagen dat ze naar het bos ging om de Thestrals te zien, was ze er bewust mee bezig. Van te voren wist ze al dat de gevoelens omhoog zouden komen. Dan liet ze ze ook toe. Als ze opeens kwamen, zoals nu, wist ze nog steeds niet heel erg goed hoe ze het een plaatsje moest geven.
Het gebeurde niet vaak dat mensen Naylene vroeger naar haar familie. En als het over families ging, wist Naylene het onderwerp vaak te verbuigen naar iets anders voordat er vragen haar kant op kwamen. Ze praatte er niet graag over? Wie zou dat wel doen? Ze had iemand verloren van wie ze heel erg veel had gehouden, op de meest vreselijke manier ooit. Ze moest ieder vakantie naar de mensen kijken die er verantwoordelijk voor waren en soms had Naylene echt geen idee hoe ze daar precies mee om moest gaan. Het was ook heel erg zwaar?
Op school dacht ze iets minder aan Chris dan thuis. Hij kwam elke dag wel omhoog, maar op sommige momenten was het iets heftiger dan op anderen. Dit was één van de manieren die ze niet graag had. Het was alsof een spreuk er ineens voor had gezorgd dat ze alles weer op haar netvlies had staan. Hoe haar ouders hen uit elkaar hadden gehouden. Wat ze daar tijdens hadden gedaan, ze hadden geprobeerd elkaar toch zoveel mogelijk te zien. Hetgeen wat het ergste was, was het moment dat het was gebeurd. Dat haar ouders haar mee naar de woonkamer had genomen en al helemaal wat zich daarna had afgespeeld. Hoe haar broertje daar levenloos op de grond had gelegen. Dat beeld ging nooit meer weg van het netvlies.
Naylene had net voorgesteld om het vogeltje te laten vliegen, maar daar leek ze nu helemaal niet aan te denken. Ze hoorde niet eens meer dat Ashton er nog iets over zei. Ze was even helemaal in haar eigen wereld, niet op de manier die Edyn had, maar op een hele andere. Ze was even terug op een hele diepe duistere plaats, waar ze op het moment niet uit kon komen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld