Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The illiterate of the 22nd century will n

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
It's alive!

Hij meende wat hij zei: Hij had er vertrouwen in dat Shae er alles aan doen om te bewijzen dat ze een plek in de kolonie verdiende. Minder dan dat zou ze niet kunnen doen, niet met waar zij vandaan kwam. Niet met de instelling die haar altijd aangeleerd was. Alleen perfect was goed genoeg. Ze zou vanzelf merken dat het hier niet zo strikt was als in haar vroegere thuis, maar haar mentaliteit zou in de eerste maand in ieder geval geen kwaad kunnen. Ze zou Anna geen reden geven om haar zomaar weg te sturen.
'Kom maar mee,' zei hij dan ook, waarna hij begon te lopen. De tuinen lagen nog dieper, vlak langs de rivier die ondergronds stroomde. Het was de makkelijkste manier om de planten te irrigeren zonder ongelofelijk veel leidingen aan te moeten leggen. Na een korte afdaling kwamen ze dan ook in een ruimte die vrij helder verlicht was, al was het waarschijnlijk nog steeds donkerder dan Shae gewend was. 'De gewassen zijn genetisch gemodificeerd,' legde Thomas uit, al ging hij er eigenlijk wel vanuit dat Shae dat begrepen had. Normaal hadden planten veel zonlicht nodig om goed te kunnen groeien, maar deze gewassen deden het ook prima zonder dat er een felle zon op scheen.
Het geruis van water was een constante aanwezigheid in deze ruimte. Aan de rechterzijde van het tweetal stroomde het water in een gestaag tempo langs en voor hen waren nette rijen met verschillende planten te zien. Sommige planten waren te herkennen als groenten die ze vroeger ook hadden gehad, anderen waren zo gemodificeerd, zo vernieuwd, dat je niet meer kon zien wat het originele gewas was.
Tussen de gewassen waren mensen aan het werk. Iedere stuk fruit en iedere groente werden hier met de hand geplukt en uitgezocht. Onkruid werd met zorg tussen de planten weggehaald. Alleen het irrigatiesysteem was gesystematiseerd, verder ging alles met de hand. Op die manier werd de kwaliteit gegarandeerd.
Op een apparaat vlakbij de ingang van de ruimte tikte Thomas een aantal dingen in, voordat hij verder liep. 'Dat is het aanmeldingssysteem. Vroeger deed men dat handmatig, nu gaat dat digitaal. Je checkt in als je begint, je checkt uit als je klaar bent met je dienst. Als jij binnenkort je eigen rooster hebt, zal je zelf kunnen in- en uitchecken.' Hij wilde nog meer vertellen, maar werd onderbroken toen een man van een jaar of veertig op hen af kwam lopen.
'Thomas? Jij kan in rij vier aan de slag,' instrueerde de man. Hij was al bijna weer weggelopen, maar zijn blik bleef even hangen op Shae. 'Wie...'
'David, dit is Shae. Ze werkt vandaag met mij mee, Anna is bezig met het regelen van een rooster voor haar,' zei Thomas snel. De man. David, leek aan Thomas' stem te horen dat er liever geen vragen gesteld worden. Hij knikte, glimlachte naar de jonge vrouw. 'Welkom, Shae. Je mag met Thomas mee naar rij vier, hij weet wel wat dat is. En succes met je eerste dag.'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een lange dag geweest. Met de hand werken was iets wat Shae niet meer gewend was. Niet op deze manier. Ze had zich altijd gericht op het trainen van haar lichaam, het vergaren van kennis. Plannen en organiseren, een strategie bepalen. Dat was waar ze goed in was geweest. Hun eigen gewassen waren altijd met machines bediend. Fruit met de hand plukken was voor haar een werkje wat volledig verouderd was. Ze had het echter zonder mopperen gedaan. Toch had het werk veel energie van haar gevraagd. Ze was blij geweest toen ze eindelijk een pauze hadden gekregen en toen ze aan het einde van de dag weer naar hun vertrekken hadden kunnen gaan.
Tijdens het eten had Shae zich erg rozig gevoeld. Alsof ze ieder moment in slaap had kunnen vallen. Ondanks dat de slaap nu nog aanwezig was in haar lichaam en ze haar spieren voelde, zeker in combinatie met de wonden die aan het helen waren, had ze een voldaan gevoel. Ze had haar eerste dag in de nieuwe kolonie overleefd. Als ze dit aan had gekund, kon ze de rest van haar tijd hier vast ook aan.
Shae had zich al klaar gemaakt voor de avond. Er waren een aantal stukken kleding voor haar bezorgd en er waren wat extra spullen, specifiek voor haar. Toch had ze er voor gekozen om in een schoon shirt van Thomas naar bed te gaan. Ze zat op de rand van het bed en keek toe hoe Thomas zich ontdeed van het meeste van zijn kleding en dit omwisselde voor een shirt om in te slapen.
Hij liep naar haar toe en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Je hebt hard gewerkt vandaag, Shae. Ze zullen allemaal zien dat je hier thuis hoort.’
Bij Shae verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht. Ze hoopte dat ze hier thuis zou kunnen horen. Misschien alleen al omdat Thomas hier ook hoorde. Ze wilde hier blijven, bij hem.
‘Ik ga nog even naar de badkamer.’ Het was een mededeling die er in eerste instantie niet toe deed, maar het liet Shae realiseren dat ze liever had dat Thomas bij haar bleef. Ze wilde hem vasthouden, tegen hem aan leunen. Ze wilde met hem op het bed zitten en genieten van zijn aanwezigheid.
‘Thomas?’ Shae haakte haar vingers in de rug van zijn shirt, zodat ze hem terug kon trekken. Ze kwam overeind van de bedrand en sloeg haar arm rond zijn hals. Als ze op haar tenen stond, kon ze net bij zijn lippen. Voor een aar seconden gaf ze hem een kus. Ze proefde de vertrouwde smaak van zijn lippen en zodra ze terug trok, voelde ze zijn warme adem over haar eigen mond glijden.
‘Dankjewel, voor alles,’ fluisterde ze.
‘Shae, je hoeft me niet-‘ Verder dan dat kwam Thomas niet met het uitspreken van zijn zin, want wederom plaatste ze haar lippen op die van hem. Het voelde alsof het al maanden geleden was dat ze elkaar hadden gezoend. Elkaar hadden aan geraakt. Voordat haar kolonie op bezoek was gekomen, hadden ze op het punt gestaan om iets heel intiems aan te gaan met elkaar. Iets wat voor Shae de eerste keer zou zijn geweest. Ondanks dat ze moe was, was het iets wat ze nog steeds wilde. Ze was er toen al klaar voor geweest.. Daar was niks aan veranderd.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij had zijn zin nog af willen maken, haar willen vertellen dat ze hem echt niet hoefde te bedanken voor wat hij deed. Dat het deels ook eigenbelang was, omdat hij haar anders niet dicht bij zich kon houden. Daar kreeg hij echter de mogelijkheid niet voor, niet toen Shae haar lippen weer op die van hem plaatste. Ondanks de vermoeidheid die hij in zijn lichaam voelde, borrelde een verlangen bij hem op. Een verlangen dat al eerder zijn weg naar buiten had gevonden, maar weer op de achtergrond geduwd was nadat ze ontdekt waren. Hier was echter de angst niet meer dat ze ontdekt zouden worden. Ze waren veilig. Dit was zijn thuis, maar zou ook dat van Shae worden, daar vochten ze beiden voor. Vandaag was een zware dag geweest, maar het was fijn geweest om samen met haar aan het werk te zijn, te laten zien dat ze een plek in de kolonie waard was. En dat was een rustgevend gevoel. Doordat Thomas wist dat ze alles deden om dit een thuis te maken voor hen beiden, bracht het een bepaald soort rust. En die rust gaf ruimte voor andere gevoelens.
Het was niet zeker dat zij hetzelfde dacht als hij. Misschien was haar intentie wel anders dan die van hem. Thomas kon er alleen maar raden, maar wanneer hij terugdacht aan die ene avond voordat ze ontdekt werden, kon hij bijna niet geloven dat ze nu ineens niet meer zou willen. Dat ze nu ineens weer zou twijfelen. Haar woorden van die avond echoden nog door zijn hoofd. Dat het zijn schuld was geweest dat ze zich niet meer in had kunnen houden, als hij haar niet verteld had over het genot van zo'n samenzijn, had het nog weken geduurd voordat ze ooit intiem met elkaar zouden worden. Hij kon het zich nog exact herinneren. De extase, de realisatie dat het zo ver was. En daarna de ontdekking.
Dit keer was het anders. Ze zouden niet ontdekt worden. Thomas tilde de vrouw op, zoals hij tijden geleden had gedaan, vlak voordat hij haar had verleid met verhalen over hoe geweldig en intiem seks kon zijn. Nu hield hij haar echter niet lang vast, maar legde hij haar op het bed, zijn lichaam boven het hare. Hoewel hij haar op deze manier vastzette, zou hij direct stoppen als ze blijk gaf van twijfels. Die voelde hij echter niet aan, waardoor hij alleen maar gestimuleerd werd om door te gaan. Ze deelden een kus, een lange, intieme kus. Het shirt, dat Thomas net aan had getrokken om in te gaan slapen, verwijderde hij weer van zijn lichaam. Hij verlangde naar haar. God, hij verlangde naar Shae, hij verlangde ernaar om haar te laten voelen hoe liefde kon voelen. Hoe fijn het kon zijn. Hij verlangde naar haar lichaam, naakt tegen het zijne. Hij wilde haar verlangen voelen, horen. Zijn lippen drukte hij in haar hals, waar haar zwakke plek zat. Aan het geluid dat zij produceerde, merkte Thomas direct dat hij de goede plek te pakken had. Zacht beet hij in de huid, maar al snel liet hij zijn tanden achterwege en kuste hij de huid enkel, wat ook het gewenste effect had.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Thomas had haar al nieuwsgierig gemaakt met zijn woorden, toen ze nog boven de grond bezig waren geweest met hun werk. Zij had hem gevraagd hoe het was. Wat het precies voorstelde om zo intiem bij elkaar te liggen, om de huid van een ander te voelen gloeien op die van jezelf. Shae had het zich nooit in kunnen denken, omdat haar kolonie seks enkel zag als een manier van voortplanten. Het was niet voor het genot. Het was hun taak om het meest perfecte nageslacht te creëren. Zijn woorden hadden dat echter veranderd. Ze kon zich zijn vingers op haar heup nog herinneren, evenals de fluisteren van zijn stem die haar nekharen overeind hadden doen laten staan. Sinds die dag was ze gevuld met een nieuwsgierig verlangen, wat keer op keer groter was geworden. En toen ze dat verlangen eindelijk los had kunnen laten, waren ze betrapt. Dat voelde al als een compleet ander leven.
Nu zouden ze niet betrapt kunnen worden. Ze waren in Thomas zijn vertrekken. Dat was van hem en van hem alleen. Niemand kwam binnen zonder toestemming, of zonder zijn of haar bezoek aan te kondigen. Want zo beleefd waren de mensen hier. Dat betekende dat Shae en Thomas ongestoord konden genieten van elkaar. En Shae wilde niets liever dan dat. Ze wilde proeven en voelen wat Thomas al eerder geproefd en gevoeld had. Ze wilde ervaren hoe het was om, als Thomad het goed zou doen, het toppunt van extase te bereiken.
Ondertussen bevonden Thomas zijn lippen zich al in haar hals. Ze herinnerde nog van de vorige keer hoe fijn ze het had gevonden. Hoe ze haar nek had gestrekt en hem meer toegang had kunnen geven, zodat hij elk stukje huid zou kunnen beminnen met zijn lippen. Het was een afwisseling tussen zijn tanden die zachtjes haar huid vastnamen en zijn lippen die als het ware troostend over de eerder gebeten plek geen gleden. Hij liet haar hele lichaam tintelen en zachte kreuntjes van genot vlogen over haar lippen, terwijl haar handen over zijn blote schouders gleden.
Doordat Thomas zijn heupen bewoog, werd het geleende shirt automatisch omhoog geduwd. Shae trok haar benen iets op, zodat ze de frictie tussen hen twee lichamen beter kon voelen. Ze wist dat Thomas opgewonden was. Ze merkte het aan de manier waarop hij zijn heupen tegen die van haar schuurde. Het irriteerde haar dat er nog steeds zoveel stof tussen hen leek te zitten en daarom stopte ze Thomas zijn acties voor enkele seconden. Ze schoof iets naar achteren, zodat ze met gemak het shirt uit kon trekken. Hij had haar al eerder op deze manier gezien. Ze had zich herinnerd hoe zijn handen haar lichaam hadden verkend. Hij had haar wel bekeken, maar het waren zijn handen geweest die op zoek waren gegaan naar de rondingen van haar lichaam en hoe ze er precies uit had gezien.
Shae glimlachte naar Thomas en streek door zijn haren. Thomas zijn hand gleed langs haar ontblootte bovenbeen en sloeg hem vervolgens zelf rond zijn heup. Beiden waren ze alleen nog maar gekleed in een onderbroek. Het leek op de vorige keer, behalve dat Shae nog een aantal helende wonden op haar lichaam had en ze beiden misschien wel te moe waren. Moe, maar voldaan. En ondanks dat Shae de moeheid op de achtergrond nog voelde, was het niks in vergelijking met de adrenaline die door haar lijf heen ging toen Thomas haar weer zoende en haar bost vastnam in zijn hand.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Zijn ogen waren niet zo slecht dat hij niet kon onderscheiden dat Shae van haar shirt ontdaan was. Hij zag haar naakte huid, herinnerde zich dat deze vrouw geen ondersteuning voor haar borsten nodig had. Dat ze perfect was, dat haar lichaam perfect was. Net zoals de vorige keer liet hij zijn hand rond haar borst glijden, hij zocht de tepel en kneep zacht in de donkerdere huid. Hij lette goed op wat voor reacties hij bij Shae teweeg bracht: Iedere siddering die door haar heen ging, iedere hapering in haar ademhaling, iedere zucht van genot die ze liet.. Hij hoorde het. Hij onthield het. Want zo was hij. Hij wist dat dit voor hem toch heerlijk zou zijn, dat hij zijn staat van euforie wel zou bereiken. Zaak was om te ontdekken wat zij fijn vond, waar hij haar gek en opgewonden mee kon maken. Tot nu toe leek het wel goed te gaan, de reactie die haar lichaam op het zijne had was alles behalve onprettig.
Hij wilde haar.
Thomas voelde hoe de lust in hem opborrelde, steeds lastiger om te beheersen. Hij wilde haar, hij wilde voelen hoe haar lichaam zich rondom hem aanspande wanneer hij bij haar naar binnen drong. Hij wilde de schokken in haar lichaam voelen wanneer hij bewoog. Hij wilde het gevoel voelen van haar spieren, die zich rondom hem zouden aanspannen wanneer zij haar moment van extase bereikte. Hij had al meerdere malen over dit moment gedacht, maar nooit was het zo dichtbij geweest. Nog dichterbij dan hun laatste poging, bovengronds.
Een luttele seconde aarzelde hij. Wat als hij haar mooie verhalen verteld had, die een leugen bleken te zijn? Wat als hij overdreven had, dat het allemaal niet zo bijzonder was? Die gedachte liet hij echter snel varen, wetende dat het niet zo was. Hij wilde gewoon dat haar eerste keer fijn zou zijn, zodat ze dit soort momenten in de toekomst vaker konden delen.
Zijn hand, die om haar borst had gelegen, gleed over haar ietwat gehavende huid naar beneden. De oneffenheden deerden hem niet. Ze was nog steeds prachtig, verwondingen deden daar niets aan af. Zijn hand bereikte de rand van haar onderbroek, het laatste stukje stof dat zij nog om haar lichaam had. Even keek hij op, alsof hij zeker wilde weten dat hij haar toestemming had.
Dat ze haar onderlichaam iets optilde, zodat hij de stof makkelijk van haar heupen af kon trekken, was voldoende bevestiging. Het stukje stof viel op de grond, bij de shirts die ze eerder uitgetrokken hadden. God, hoe geneigd was Thomas om ook zijn eigen ondergoed uit te trekken, zich bij haar naar binnen te duwen. Maar hij hield zich in, nog even.
Hij kuste haar lippen, maar bewoog zijn heupen niet meer tegen haar aan. Hij hield zich in, maar dat weerhield zijn hand er niet van om via haar heup naar de binnenkant van haar dijen te glijden, daar de huid te strelen. Het kostte hem weinig moeite om het meest intieme deel van haar lichaam te bereiken en hij realiseerde zich dat ze eigenlijk al voldoende opgewonden was. Toch nam hij de tijd om de gevoelige huid nog te strelen, haar meest intieme deel te stimuleren. De reactie die hij bij haar losmaakte was op zich al bevredigend. Hij kon niet langer meer wachten.
'Shae,' begon hij, zijn stem rauw van de opwinding, 'ik wil je,' maakte hij zijn zin uiteindelijk af. Eindelijk ontdeed hij zich van zijn laatste kledingstuk. Hij was óók opgewonden, daar bestond geen twijfel over als je hem zo zag.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nooit had ze gedacht dat haar lichaam dit kon voelen. Dat haar huid het gemis van zijn vingers kon ervaren. Dat alles in haar schreeuwde dat ze Thomas zijn lichaam tegen dat van haar aan wilde wrijven. En dan was er nog het overheersende, plezierige gevoel dat van haar tenen tot aan haar hofd door haar lichaam trok. Het deed haar licht voelen, alsof ze boven het bed zweefde. Het genot was niet te beschrijven. Geen enkele woord zou het juiste zijn voor wat Thomas tot nu toe met haar lichaam had gedaan. De kusjes in haar hals, zijn ruwe vingertoppen over haar tepels en als laatste zijn vingers op een plek waarvan ze nooit had gedacht dat het voor zoveel genot zou kunnen zorgen.
‘Neem me dan,’ fluisterde ze terug, haar stem hoger en gevangen in een versnelde ademhaling. Met haar ellebogen duwde ze zichzelf iets overeind, zodat ze alles van Thomas in zich op kon nemen. Ze wist wat het betekende als een penis volledig erect was. Dat betekende dat een man er klaar voor was. Thomas was er klaar voor om haar te nemen, om hun lichamen samen te laten smelten. En nadat Shae zijn vingers langs haar intiemere delen had gevoeld, was alles wat ze wilde haar benen verder spreiden en Thomas alle toegang geven die hij nodig had.
Thomas boog zich naar voren en zoende haar. Het was een snelle zoen, gevuld met lippen die ruw over elkaar gleden en happen naar adem tussendoor. Zijn hand gleed langs haar bovenbeen en die plaatste hij met een soepele beweging over zijn heup. Shae nam het voorbeeld op en sloeg uit haarzelf haar andere been om zijn heupen. Ze voelde hem al tegen zich aan. Zijn erectie drukte zachtjes tegen de binnenkant van haar dijen. Haar tanden vonden haar onderlip en ze plaatste haar handen op Thomas zijn schouders. Afwachtend keek ze naar hem op. Thomas schonk haar een glimlach terug, gepaard met een blik vol lust.
Eén van zijn handen omsloot de hare, zodat hij die naar beneden kon leiden. Nu waren de rollen omgedraaid. Thomas zijn vingers hadden zich zojuist rondom haar gevoelige huid bevonden en nu waren het haar vingers die het, voor hen nog onbekende, stuk huid aanraakte. Samen met Thomas zijn hand leidde Shae hem bij haar naar binnen. Zodra de top binnen was, schoot Shae haar hand weer naar Thomas zijn schouder om zich aan hem vast te houden.
Het gevoel van Thomas die bij haar naar binnen drong, deed iets met haar. Ze voelde hem in zich, haar spieren om hem heen.Ondanks dat Thomas zo voorzichtig mogelijk leek te doen en het vocht tussen Shae haar benen het zeker ten goede deed, was het een nieuw gevoel waar ze op z’n zachts gezegd aan moest wennen. Maar onprettig was het zeker niet.
‘Als je wil dat ik stop-‘ Shae gaf hem niet eens de kans om zijn zin af te maken. Ze wilde niet dat hij zou stoppen. Niet nu de opwinding door haar lichaam gierde en juist vroeg om meer. Iets wat ze hem duidelijk maakte met een zoen. Eentje die Thomas, gelukkig ook zag als een reden om te beginnen.
Eerst was het zacht en rustig, om Shae te laten wennen aan wat er precies gebeurde. Het gevoel van Thomas die met gemak in en uit haar gleed, gecombineerd met zijn lippen die langs haar huid gleden en het gehijg wat zijn mond verliet. Het was het gehijg en het zachte gekreun wat Shae alleen nog maar meer opwond. De lichte pijn en ongemak waren in haar ogen al lang verdwenen. Ze wilde Thomas nog dichterbij zich hebben, ze wilde hem nog beter kunnen voelen. Ze verstevigde de grip van haar benen rond zijn heupen en probeerde hem met elke stoot te ontmoet. Het geluid van hun huid dat tegen elkaar aan kwam vulde de ruimte en Shae sloot genietend haar ogen. Thomas had precies de juiste woorden gekozen om haar te beschrijven hoe het kon zijn om samen met een ander te liggen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoe moeilijk het ook was, hij was voorzichtig met haar. De eerste minuten hield hij zich in, wachtend op de onbewuste tekenen dat Shae aan het binnendringen gewend raakte, de subtiele verandering in haar lichaam wanneer de pijn begon te vervagen. Hij haatte het dat hij geduld moest hebben, maar tegelijkertijd haatte hij het ook dat hij haar zeer deed, al was het resultaat dan wel bevredigend.
Het was nog vele malen beter dan hij had verwacht. Thomas had ervaring, had met verschillende vrouwen mogen liggen, maar geen van die momenten was zo intiem en zo fijn geweest als dit specifieke moment samen met Shae. Misschien had er een stuk verliefdheid gemist, of een connectie die hij alleen met Shae had gemaakt. Misschien kwam het doordat zij perfect was en haar lichaam daardoor perfect met het zijne samensmolt. Hij wist het niet zeker, maar hij wist wel dat dit gevoel, dit was nergens mee te vergelijken.
Ze zochten naar een ritme, een ritme dat voor hen beiden prettig was. En toen ze dat ritme te pakken kregen, was het duidelijk dat het goed was. Thomas voelde de scheuten van genot door zijn lichaam schieten, voelde hoe de spieren in Shae haar lichaam zich ritmisch aanspanden terwijl zij hun dans van lust en genot voortzetten. Thomas wist hoe dit ging. Hij wist hoe lastig het zou zijn om haar een punt van extase te laten bereiken tijdens de gemeenschap, maar dat maakte niet dat hij er niet naar streefde. In tegendeel, hij zou er zijn uiterste best voor doen om haar eerste keer te perfectioneren. Hij steunde op één hand, waardoor de manier waarop hij haar binnendrong iets veranderde, pakte met zijn vrije hand haar borst weer, kneep zacht in de meegevende huid en speelde met de gevoelige tepel, die trots naar voren pronkte. Hij wilde nog zo veel meer met haar doen, haar nog zo veel meer laten voelen, maar realiseerde zich dat er nog meer momenten zouden komen, dat niet alles in één keer hoefde te gaan. Er was nog tijd.
Nog even. Thomas voelde hoe hij steeds dichter naar zijn punt van climax naderde. Nog even, maar nog niet nu. Hij wist, dat wanneer hij zo ver was, het voor Shae gedaan zou zijn met het genieten. Dan was het moment voorbij, in ieder geval voor nu. Hij wilde zo lang mogelijk genieten, zo lang mogelijk dit vol blijven houden. Maar lang zou het niet meer duren en de zachte, opwindende geluiden die Shae produceerde hielpen niet mee met zijn zelfbeheersing.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was zijn eerste keer bovengronds. Zijn taak als onderzoeker had voornamelijk bestaan uit het analyseren van verschillende monsters die waren verzameld door de onderzoekers die wel bovengronds waren geweest. Toch voelde het niet onbekend. Hij had genoeg materiaal bestudeerd om te weten hoe het er boven uit had gezien. Hij wist de lucht dichtheid, het zuurstof gehalte –nihil-, het klimaat, welke gemuteerde dieren er rondzwierven en hij kende de kaart uit zijn hoofd. Zijn kennis hing aan elkaar, feit na feit aan elkaar gekoppeld met meer informatie en het had een perfect beeld geschept van hoe de bovenwereld zou zijn. En nu hij het met zijn eigen ogen had gezien, wist hij dat zijn vermogen om dingen in te beelden hem niet in de steek had gelaten.
Het was drie maanden geleden sinds de grote ramp boven. Zo werd er naar gerefereerd, maar Aries wist wat er mee bedoeld werd. Men doelde op het verraad van één van hun inwoners. De vrouw die met hun toekomstige leider aan de top van de kolonie zou staan, was gevallen voor iemand van de andere kolonie. Iemand met imperfecties, slecht zicht en, volgens de verhalen die hij had gehoord, een goede vriend van de verrader vanuit zijn kant. Aries had Shae nooit persoonlijk gekend of gesproken, maar hij had wel van haar geweten. Nu wist hij dat ze alles weg had gegooid. Voor zover hij wist, was ze verbannen naar de bovenwereld en volgens de berekeningen was ze nu al lang dood.
De experimenten boven waren weer opgepakt. Hun toekomstige leider, Will, had de leiding genomen bij de missie en had nieuwe mensen naar boven laten komen. Mensen die hij had kunnen vertrouwen. Aries was één van die mensen. Hij vermaakte zich uitermate met alle onderzoeken die hij bovengronds uit kon voeren, in het basiskamp.
Enkele dagen geleden was er iets vreemds gebeurd. Een aantal verkenners waren met veel kabaal terug gekomen. En niet alles. Ze hadden iemand gevonden. Een levend mens. Iemand die zonder zuurstofmasker had weten te overleven in de buitenlucht. Hen zelfs had geprobeerd te beroven van hun proviand. Ze was echter zwak geweest en daardoor hadden ze haar met gemak kunnen overmeesteren. En nu was ze hier. Op het basiskamp, veilig opgesloten in een ruimte waar ze niet zelfstandig uit zou kunnen komen.
In de afgelopen dagen had geen van de onderzoekers succes bij haar geboekt. Als men tegen haar had gepraat, had ze niet geantwoord. Medische onderzoeken waren onmogelijk geweest door haar koppigheid en ze hadden nog niet eens haar naam weten te achterhalen. In een vergadering was Aries degene geweest die had gevraagd of het duidelijk was van welke kolonie ze afkomstig was. Niemand had daar antwoord op geweten. Aries vermoedde dat ze van hun kolonie kwam. Haar zicht was te goed, dat kon hij concluderen uit de observaties die hij had gelezen. Er was geen andere kolonie in de buurt en haar lichaam leek niet gebouwd te zijn voor een lange reis. Ze leek echter al wel een tijd boven te hebben geleefd en niemand had haar ontdekt tot nu. Dus hij wilde de optie van een andere kolonie ook niet uitsluiten.
Door zijn opmerkingen was Aries nu meer bij het project betrokken. Sterker nog, hij had de uitdaging gekregen om in gesprek te gaan met haar. Of om haar te observeren. Hij zou in ieder geval in dezelfde ruimte zijn als haar. Enkel een glazen wand zou hen van elkaar scheiden.
‘Aries, was het toch?’ Ter voorbereiding had Aries de rapporten over de vreemde vrouw nog doorgenomen. Hij was er zo verdiept in geweest, dat hij niet had gemerkt dat iemand naar hem toe was komen lopen. En niet zomaar iemand. Het was Will.
‘Ja, Aries. Dat ben ik. Ik bedoel, eh. Ja, meneer.’ Snel klapte hij de mappen dicht en kwam hij overeind, zodat hij zijn hand uit kon steken naar Will. Dat was de man die zijn leider zou worden, als Adrian eenmaal af zou treden.
Will schudde kort zijn hand, maar leek niet veel aandacht te besteden aan zijn gestamel. ‘Ik dacht dat ik je wel kon begeleiden naar haar.’
Aries knikte en verzamelde snel zijn spullen, inclusief een schrift en een aantal goede pennen en potloden. In stilte volgde hij de man naar de ruimte waar ze de vrouw hielden.
‘Het is mij verteld dat jij denkt dat ze afkomstig is van onze kolonie. En dat je een aantal nieuwe ideeën had over hoe haar te benaderen.’
‘Ik sluit het niet uit, maar het is niet de enige optie. Haar lichaam lijkt niet in staat te zijn om een lange reis vol te houden en de dichtstbijzijnde kolonie, naast onze buren, is honderden kilometers verderop.’
Wederom was de man voor hem stil. Aries wist niet goed wat dat betekende.
Ze kwamen aan bij de afgesloten ruimte. Will opende de deur met een code en ging opzij, zodat Aries naar binnen kon treden.
‘Succes. Ik ben benieuwd naar de ontdekkingen die je zal gaan doen.’ Aries knikte, bedankte de man en liep naar binnen. Daar vond hij haar. Zo ver mogelijk van het glas weg, zittend op de grond met haar rug tegen de muur. Het leek alsof ze hem nog niet eens had gezien.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Stom. Stom, stom, stom. Als ze had geluisterd naar Rosa, was ze hier nu niet geweest. Maar Shira had zo veel honger gehad dat ze het advies van Rosa in de wind had geslagen. De honger had de overhand genomen, maar ze was te zwak geweest om uiteindelijk succesvol met haar buit te ontsnappen. Dat had ze ook kunnen weten, Rosa had haar gewaarschuwd dat de mensen te sterk zouden zijn. Shira had het ook moeten weten, ze kende deze mensen. Het was jaren geleden, maar ze herkende de gezichten nog steeds. Dat zij haar niet hadden herkend, was niet verrassend. In de kolonie was het een gewoonte om buitengesloten mensen zo snel mogelijk te vergeten, te wissen uit het geheugen. En Shira was op haar twaalfde al weggestuurd, ruim acht jaar geleden. Van haar werd toen verwacht dat ze zou sterven, overgeleverd aan de grillen van de natuur. De monsterlijke wezens, het gebrek aan zuurstof. Het zuurstofmasker had het maar een paar maanden volgehouden. Shira had verwacht dat het toen voorbij zou zijn. Zelfs op jonge leeftijd was ze zich bewust geweest van de giftigheid van de lucht en ze had rustig op haar dood gewacht. Een dood die niet gekomen was. En ze had overleefd.
Acht jaar had ze overleefd op weinig eten en op haar snelheid, haar vaardigheden om zich te verbergen. Rosa was bij haar geweest, had haar altijd geholpen en geadviseerd. Stom, stom dat ze niet had geluisterd. Rosa-
‘Daar komt iemand,’ zei de andere vrouw, die bij het glas had gestaan. Shira hoorde het wel, maar gaf geen kik toen ze de deur open hoorde gaan. Ook niet toen ze de voetstappen hoorde, de deur die zich sloot.
’Hij lijkt wel aardig,’ zei Rosa, alsof ze Shira op die manier tot reactie kon dwingen, ‘beter dan die van gisteren, in ieder geval.’
Shira moest een flauwe glimlach onderdrukken. Rosa was veel speelser dan zij, probeerde het positieve in de situatie in te zien. Waar Shira zich zorgen maakte om hun gevangenneming, maakte Rosa er een spelletje van om iedere onderzoeker met hun klembordjes en witte jassen een beoordeling te geven. Shira had een andere tactiek. Ze hield haar mond gewoon, in de ijdele hoop dat ze haar weer vrij zouden laten als ze niets konden leren. Natuurlijk wist ze eigenlijk wel beter, ze kende de mentaliteit van haar kolonie.
Eindelijk keek de tengere vrouw op. De man torende boven haar uit, doordat zij op de grond zat, in elkaar gedoken. Slechts een enkele seconde keken ze elkaar aan, daarna keek Shira direct weer weg. Ze wilde zo min mogelijk aanleiding geven tot conversatie of onderzoek. Ze hadden al bloed afgenomen, dat was al geen pretje. Liever had ze dat deze mensen ver bij haar vandaan bleven. Van hun aanwezigheid kon niets dan slecht verwacht worden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren zoveel vragen die bij Aries op kwamen. Hoe had ze al die tijd overleefd? Hoe lang was ze al boven en wat had ze allemaal wel niet meegemaakt? Wat maakte haar zo anders, dat ze het zonder hun gezuiverde zuurstof had kunnen overleven? Aries had de laatste metingen van de lucht gezien. Ondanks dat de giftige stoffen af waren genomen, was het nog niet volledig verdwenen en dat maakte het onmogelijk om als mens daar te overleven. Maar zij had het wel gedaan. Hij wilde ontzettend graag antwoorden op zijn vragen, maar hij wist ook dat hij ze nu niet zou krijgen. Ze had zich volledig afgesloten. Ze had slecht één seconde naar hem gekeken, maar daarna leek ze weer in haar schulp te kruipen. Hij zou nu geen antwoorden uit haar krijgen.
Aries nam plaats aan een tafel, waar hij al zijn benodigdheden op uitstalde. Vervolgens ging hij zitten, met zijn zicht op haar gericht. Hij pakte één van de mappen en vouwde die open, waarna hij door de papieren heen bladerde. ‘Ik zie dat ze bloed hebben afgenomen. Dat ging niet zonder slag of stoot,’ merkte hij op. ‘Je bent een taaie, of niet?’ Zoals hij had verwacht, negeerde ze hem volledig. Ze keek niet eens zijn kant op.
‘Er zijn nog geen resultaten, maar het gaat er voornamelijk om dat we zeker weten dat je geen gevaarlijke bacteriën met je meedraagt. Als dat niet het geval is, kunnen we dit gesprek misschien voortzetten zonder een glazen muur tussen ons in. Dat is, naar mijn mening, wel een betere manier van converseren.’ Aries haalde zijn schouders op en sloeg de map weer dicht. Hij pakte een andere map en las de tekst door.
Daar was te lezen dat ze haar een aantal keer water aan hadden geboden, om haar in leven te houden. Van eten was echter geen spraken geweest. Dat terwijl een mens vroeg of laat ook iets moest eten. En hij gokte dat ze meer mee zou werken als ze haar zouden laten zien dat ze haar niet behandelden als een gevaarlijk monster, maar als een mens met dezelfde basisbehoeften als ieder ander.
‘Je hebt vast honger.’ Weer geen reactie. Maar geen reactie was ook een reactie, nam hij zich voor. Aries doorzocht de ruimte en vond in een kastje uiteindelijk wat van het eten wat de onderzoekers hier vast hadden bewaard voor zichzelf. Bruut, vond hij het. Zelf eten terwijl zij waarschijnlijk uitgehongerd was. Het eten bestond uit niets meer dan een pakje met crackers, een zak met zoutjes en een flesje water. Hij verzamelde alles op een bord en liep vervolgens naar de deur in de glazen wand, die hem afzonderde van haar. Al was het eigenlijk andersom.
In de deur was een kleiner luikje gemaakt, waardoor eten en drinken kon worden doorgegeven. Aries opende het luikje met de sleutel en plaatje het eten op het daarvoor bedoelde vlak. Vervolgend deed hij het luikje weer dicht. Zelf ging hij weer op zijn stoel zitten, met het zakje met overgebleven zoutjes. Teveel zout was immers niet goed voor een uitgehongerd en uitgedroogd lichaam.
‘Mijn naam is trouwens Aries.’ Hij had zich niet voorgesteld. Dat was hem ontschoten, maar hij vond het wel zo beleefd. Hij wist echter wel zeker dat ze hem diezelfde beleefdheid niet zou schenken. ‘Je weet wel, zoals het sterrenbeeld; de Ram?’ Voor hem was het vanzelfsprekende kennis. Hij dacht er niet eens bij na dat zij misschien wel geen idee had waar hij het over had.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
‘Oh, hij doet echt aardig!’ zei Rosa, met een toon die duidelijk liet blijken dat ze wel interesse had in deze onderzoeker. In de seconde die Shira naar de man had gekeken, had zr niets bijzonders gevonden, maar Rosa blijkbaar wel.
Eventjes had ze verbaasd opgekeken toen ze het geluid van een schuifdeurtje hoorde. Dat was weer wat anders dan de grote deur, of de voetstappen. Dit had ze nog niet eerder gehoord. Ze hadden haar wel eerder gevraagd of ze water wilde, maar ze had er geen reactie op gegeven. Maar ze had dorst en honger, zo veel honger.
Langzaam schoof ze naar het bord toe. Ze wilde de man aan de andere kant niet de voldoening gunnen, maar ze had het echt even nodig. Het eten raakte ze niet aan, bang dat ze er iets in gestopt hadden. Het waterflesje was echter nog geheel verzekerd, de dop was er niet af gedraaid, dus dat vertrouwde ze. Met trillende vingers van de verzwakking draaide ze de dop van het flesje, om een paar aarzelende slokken te nemen. Het koude water voelde goed op haar tong en ze kreeg de neiging om het hele flesje achterover te slaan, maar deed dit niet. De dop werd er weer op gedraaid, de crackers verder weg geschoven. Ze was eigenlijk van plan om weer terug te kruipen naar haar hoekje, toen de onderzoeker haar aandacht trok met zijn woorden. Rosa had het ook opgemerkt, want ze snoof.
’Wat weet hij nou van sterrenbeelden?’ becommentarieerde Rosa zijn woorden en het maakte dat Shira flauw glimlachte. Ditmaal kon ze het niet onderdrukken. Langzaam kwam ze overeind. Nu ze rechtop stond, was goed te zien hoe tenger ze was, een lichaamsbouw die nog extra geaccentueerd werd door het feit dat ze mager aan het worden was. Shira had weinig vrouwelijke vormen, al had ze wel iets can rondingen, en ze had al gehoord dat ze enkele jaren jonger geschat was dan ze daadwerkelijk was. Een foute observatie die ze niet wilde corrigeren.
Ze ging niet zitten, maar liep wel naar de tafel toe. Keek de onderzoeker, met zijn witte jas en notitieblokken, nog een keer recht aan. ‘Ik slaap iedere avond onder de sterrenbeelden,’ vertelde ze hem. Dat had hij moeten weten. ‘Ik ben geboren onder de Ram, het eerste sterrenbeeld van de dierenriem. Je hoeft mij niet te vertellen wat je naam betekent, onderzoeker.’
Haar stem had vrij zacht geklonken, lief bijna. Onschuldig. Maar er zat een venijnige ondertoon in haar laatste woorden en vanuit haar ooghoek zag Shira dat Rosa bemoedigend knikte. De eerste dagen had ze gezwegen en hoewel Shira niet van plan was om die traditie geheel te doorbreken, was het goed om deze man duidelijk te maken dat ze haar niet moesten onderschatten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Aries kon het niet laten om zacht te lachen om de sneer die hij van haar kreeg. Ze had een scherpe tong en ze was duidelijk niet op haar mond gevallen. Dat was goed. Dat betekende dat ze vroeg of laat een echt gesprek met haar aan zouden kunnen gaan.
‘Goed om te weten dat je er bekend mee bent.’ Hij had de snerende ondertoon in haar opmerking wel gehoord, maar hij had besloten er niet op te reageren. Het deed er verder niet toe. Hij vond het niet meer dan vanzelfsprekend dat ze zo op hem reageerde. Op iedere onderzoeker. Ze hadden haar immers gevangen genomen, haar afgesloten van de wereld waarin ze had geleefd. Als hij in haar positie zou zitten, dan zou hij het de onderzoekers ook kwalijk nemen. Ze had echter al wel gesproken. Dat was meer dan dat een ander voor elkaar had gekregen. Aries maakte dan ook een aantekening, waarin stond dat ze in staat was om te spreken. Ze leek bij kennis te zijn, maar daarvoor had hij nog te weinig gehoord om het met zekerheid te concluderen.
‘Ik stel voor dat je die crackers nog wel op gaat eten. Je lichaam heeft duidelijk energie nodig. Het zou zonde zijn als je ze afslaat.’ Waarschijnlijk vertrouwde ze het niet. Het water wel. Dat was afgesloten in een flesje. Niemand had daar iets mee kunnen doen. Crackers waren gemakkelijker te beïnvloeden en mee te knoeien. ‘Ik snap je beweegredenen, maar waarom zouden we ons eigen voedsel expres vergiftigen? Veel hebben we hier niet. We moeten het hier doen met hetgeen wat we van onder aangeleverd krijgen. We zouden niks verspillen, ook niet om iemand zoals jou te vergiftigen. Het zou simpelweg niet logisch zijn.’
Weer snoof ze. Ze had het al eerder gedaan. En dit keer herkende hij het. Niet omdat ze het enkele minuten geleden ook al had gedaan, maar van iets anders. Aries kwam iets overeind, bestudeerde haar iets meer. Ze was tenger gebouwd, haar bruine haren waren warrig en onverzorgd. Hij kon zien dat ze het meerdere keren af had gesneden met een mes, zodat het niet in de weg zou zitten. Het was nog steeds ontzettend lang.
Shira.
Haar naam kwam opeens weer in hem op. Het was Shira. Hij had haar niet persoonlijk gekend. Hij was ouder dan haar geweest, maar hij herinnerde haar zich nu wel. Ze was een behoorlijke sensatie geweest in de kolonie. Meerdere keren hadden mensen haar betrapt op het voeren van gesprekken in het niets. Zij had gepraat, en gereageerd alsof iemand haar had geantwoord. Dat was echter nooit het geval geweest. Ze had zich vreemd gedragen, en vervolgens een fictief persoon de schuld gegeven. Het was geen perfect gedrag geweest, dat had iedereen opgemerkt.
Hetgeen wat er echter voor had gezorgd dat iedereen had geweten wie Shira was geweest, was de misdaad die ze had gepleegd. Eén van haar ouders was vermoord en zij was aangewezen als schuldige. Aries kon zich niet meer herinneren hoe lang het geleden was, maar zelf had hij niet ouder kunnen zijn dan vijftien of zestien. En Shira was toen twaalf of dertien geweest. Dat betekende dat ze nu rond begin twintig zat.
Aries pakte zijn pen, wilde opschrijven wat hij zojuist had ontdekt. Maar zijn pen bleef boven het papier hangen. Wat zou er met haar gebeuren als ze er achter zouden komen wie ze was? Wat ze had gedaan? De anderen hadden de connectie duidelijk nog niet gemaakt. Misschien moest hij het voor nu zo laten. Want ondanks dat ze bestempeld was als een moordenaar, oogde ze niet zo.
‘Weet je, je hebt veel losgemaakt hier. Iedereen heeft het over je.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Shira had aan de man gezien dat hij de sneer in haar stem heus wel gehoord had, maar hij besloot er niet op te reageren. Waarom hij dat niet deed, begreep Shira ook wel. Hij wilde de vrede bewaren, waarschijnlijk. Dat was de beste manier om iemand aan het praten te krijgen, tenzij je ze wilde dwingen. Shira kende het trucje heus wel. Ze had misschien niet haar hele leven in de kolonie gewoond, ze had genoeg dingen geleerd over de manier waarop ze hun onderzoeken deden. Wat dat betreft was het misschien wel een zegen geweest dat ze vertrokken was, verbannen naar de bovenwereld.
'Hij realiseert zich iets,' merkte Rosa op. Shira keek naar de onderzoeker, maar merkte niet direct op wat Rosa bedoelde. Even had de man iets op willen schrijven, maar uiteindelijk had hij het potlood niet op het papier gezet. Ze kneep haar ogen even samen, alsof ze op die manier kon lezen wat hij niet had opgeschreven. Dat gaf ze al snel op. In plaats daarvan luisterde ze naar de volgende poging van de onderzoeker om een gesprek te starten. Alsof hij, door haar ego te strelen, een extra reactie los kon weken uit haar.
Rosa rolde haar ogen. 'Dat was ons ook al opgevallen,' zei ze, maar Shira maande haar om stil te zijn. De tengere vrouw was uitgepraat en liet dit dan ook blijken door zich om te draaien en weer weg te lopen bij de tafel. Ondanks haar tengere bouw en gebrek aan vrouwelijke vormen, had ze een sierlijke, lichte pas en ze draaide gemakkelijk een halve draai om weer met haar rug tegen de muur te kunnen gaan zitten. Wat haar betreft was het gesprek afgelopen en mocht de onderzoeker, de Ram, wel weer vertrekken. En zijn crackers mocht hij meenemen, die hoefde ze niet. Het ging haar niet om gif, het ging haar om eventuele verdovingsmiddelen die erin konden zitten. Zodat ze haar makkelijker konden onderzoeken. Of opensnijden. Misschien zelfs wel beiden. Wel draaide ze de dop weer van het flesje af, nam nog enkele slokken van het water. De rest moest ze bewaren, het was maar afwachten wanneer ze weer de mogelijkheid kreeg om wat te drinken. Dat kon morgen zijn, maar dat kon ook nog dagen duren. Het was maar net de vraag wat de onderzoekers exact wilden onderzoeken. En Shira was niet van plan het spelletje mee te spelen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het achterhouden van deze informatie was absoluut strafbaar, daar was Aries zich bewust van. Hij had het voordeel dat geen van de anderen haar had herkend. Iets wat ze wel zouden moeten doen. Een groot deel van de onderzoekers was rond zijn eigen leeftijd. Slechts een paar waren ouder. Maar zelfs zij zouden haar moeten herkennen, want dan zouden ze haar ouders hebben gekend. Het leek wel alsof iedereen Shira was vergeten. Hij niet. Hij wist zelfs nog waar hij was geweest op het moment dat hij had gehoord dat een twaalfjarig meisje was verbannen, omdat ze één van haar ouders om het leven had gebracht. Zoiets vergat je niet snel.
De informatie zou hem moeten beangstigen. Hij zat in de ruimte met een moordenaar. Iemand die, misschien wel koelbloedig, haar eigen ouder om het leven had gebracht. Dat deden niet veel mensen. Zeker niet de mensen uit zijn kolonie. Daarom dacht Aries dat ze er een goede reden voor zou moeten hebben gehad. Er moet iets zijn gebeurd waar niemand weet van had gehad. Op het moment kon hij zich moeilijk indenken dat dit zwakke meisje in staat was om zomaar iemand te vermoorden. En in zijn hoofd had ze er niet anders uit gezien op haar twaalfde. Misschien minder mager.
Een paar minuten bleef het stil. Ze zeiden allebei niks. Aries krabbelde wat op zijn blaadjes. Een aantal observaties die niet veel anders waren dan die hij al eerder had gelezen. Het feit dat ze had gedronken was belangrijk, evenals dat ze het eten weigerde. Hij hoopte dat als hij de crackers zou laten liggen, ze die misschien nog wel aan zou raken als de honger haar teveel zou worden. Iets in hem zei echter dat dat nog een hele tijd zou kunnen duren.
‘Het is duidelijk dat je wel genoeg hebt van mijn aanwezigheid op het moment,’ concludeerde Aries. Ze had zich weggedraaid van hem, wat hem al genoeg liet weten. Op dit moment zou hij niks uit haar krijgen. Hij zou nog uren naar haar kunnen kijken, zoals anderen hem al voor waren gegaan. Dat zou echter niks nieuws brengen. Dan zou hij hetzelfde noteren als er al geschreven was. Daarom besloot hij dat het voor nu genoeg was. Zij was waarschijnlijk klaar met alle starende ogen, met de vragen waar ze nog geen antwoord op wilde geven. Er moest voorzichtig om worden gegaan met haar, met hetgeen wat ze wel en niet vertelde. Iets wat Aries zeker zou delen met zijn mede-onderzoekers.
‘Probeer wat rust te nemen. Ik zal er voor zorgen dat er vandaag niemand meer zal komen.’ Ze zouden niks hebben aan een uitgeput persoon. En haar lichaam leek al jaren uitgeput te zijn. Het zou een lange tijd duren voordat ze weer aan zou sterken. Daar zouden ze haar de tijd voor moeten geven, zouden ze meer uit haar willen halen.
Aries verzamelde zijn spullen. Hij stopte de meegenomen mappen in zijn tas en schoof zijn eigen balderen er als laatste in. Hij borg zijn pennen en potloden op in het daarvoor bedoelde etui en hees vervolgens de tas over zijn schouder. Hij liep naar de deur en keek nog één keer over zijn schouder naar het meisje, dat zich nog altijd had afgezonderd van hem.
‘Tot snel, Shira.’
Wetend dat ze zou schrikken van het horen van haar eigen naam, verliet Aries de ruimte. Nu hadden ze allebei wat stof om over na te denken.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Tot snel, Shira.
Even had ze het niet geregistreerd. Heel even. Toen was ze verstijfd, geschokt. Toch liet ze nog geen reactie zien, niet totdat ze de deur hoorde sluiten. Nog geen halve seconde later was ze opgesprongen, een paniekerige blik in haar ogen. Rosa had die blik in haar ogen en de twee keken elkaar in lichte paniek aan.
'Hoe wist hij dat?' vroeg Shira. Rosa, Rosa wist alles. Als iemand het kon uitleggen, was het Rosa.
'Ik weet het niet!' antwoordde Rosa, een lichte paniek hoorbaar in haar stem. Dat maakte dat Shira alleen maar meer paniek op voelde borrelen. Als zelfs Rosa het niet wist, wat moesten ze dan?
'Hoe kan dit nou? Hoe weet hij mijn naam?'
'Ik wéét het niet, Shira! Denk na!'
'Ik heb het niet gezegd! En aan mijn sterrenbeeld kan hij het niet raden, toch?'
Even twijfelde Rosa, toen schudde ze haar hoofd. 'Nee, dat kan niet. Dat is onmogelijk.'
'Dan moet hij het al geweten hebben voordat hij binnen kwam lopen!'
'Betekent dat dat ze ons er toch in geluisd hebben?' vroeg Rosa, nu twijfelend.
Shira was even stil. Toen schudde ze haar hoofd. 'Nee, dat geloof ik niet.'
'Omdat hij aardiger leek dan een van die andere onderzoekers?' Rosa snoof. 'Ik dacht dat je snapte dat we hier niemand kunnen vertrouwen, Shira.'
'Dat weet ik wel, Rosa. Ik ben niet achterlijk.'
'Dus hoe wist hij het?'
Shira beet op haar lip, keek naar de tafel waar de man net nog had gezeten. Ze probeerde hem zich voor de geest te halen, maar realiseerde zich dat ze niet genoeg contact met hem gemaakt had om hem zich echt goed te kunnen herinneren. Misschien had hij haar herkend, van vroeger? Het was mogelijk, maar onwaarschijnlijk.
'Het is de enige mogelijkheid,' zei Rosa, inspelend op de gedachten van de tengere vrouw.
'Je hebt gelijk,' beaamde Shira. De man, de Ram, Aries, hoe ze hem ook wilde noemen, hij had haar herkend. En nu ze wisten wie ze was, moest ze alleen maar meer op haar hoede zijn. Ze was verbannen uit deze kolonie voor moord. Hoe interessant ze ook was als onderzoeksobject, de kans was zeer aanwezig dat ze haar liever kwijt dan rijk waren. Permanent kwijt.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld