Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Sommige vragen konden beter niet gesteld worden. Iedereen had vaak wel een onderwerp waar hij of zij het niet graag over had. Ashton had het zelf niet graag over zijn vader. Hij vond het lastig om iets over de man te vertellen, ook omdat hij niet bizar veel meer van hem wist. Het enige waarvan hij nog zeker was, was dat zijn vader degene was geweest die hem zijn krachten had gegeven. Ondanks dat dat misschien het meeste coole was wat een ouder achter kon laten, maakte het alles alleen nog maar moeilijker. Toch was Ashton wel heel blij met zijn krachten. Hij had een plek gevonden waar hij zich echt thuis voelde, met vrienden wie hij eigenlijk wel kon rekenen tot zijn familie.
Wat er precies vreemd of moeilijk aan de vraag van Ashton was geweest, wist hij niet, maar Naylene leek niet eens meer door te hebben dat hij naast haar zat. Het was alsof zijn vraag iets had getriggerd en ze vast zat in de wereld van haar eigen gedachten. Een wereld waar Ashton onmogelijk binnen zou kunnen komen en op dit moment wist hij niet of hij dat ook wel zou willen. Wat er ook in Nalyene haar leven was gebeurd, deze vraag leek heel erg lastig voor haar te zijn. Iets wat Ashton onmogelijk had kunnen weten, maar hij voelde zich wel schuldig dat hij had veroorzaakt dat Naylene nu enkel voor zich uitstaarde. Waarschijnlijk gebeurden er voor haar ogen verhalen die zowel vreselijk als vervelend konden zijn en het had iets te maken met haar broers of zussen, want daar had Ashton naar gevraagd.
Hij wist niet goed hoe hij nu moest handelen, wat hetgeen was wat hij nu moest doen. Moest hij zijn excuses aanbieden voor de vraag? Moest hij ergens anders over beginnen, of moest hij iets doen waardoor Naylene zou stoppen met staren en weer terug zou komen in de astronomietoren? Hij wist het echt niet, maar hij zou haar hier niet zo kunnen laten zien. Hoe langer hij naar haar keek, en hoe erger de blik in haar ogen werd, hoe schuldiger hij zich voelde. Hij had de vraag niet verkeerd bedoeld. Hij had enkel interesse willen tonen in haar leven, omdat zij dat ook bij hem had gedaan, maar belijkbaar was dat geen goed idee geweest.
‘Hé,’ zei Ashton zacht en hij legde zijn hand zo voorzichtig mogelijk op haar schouder, omdat hij haar niet wilde laten schrikken van zijn plotselinge beweging. Soms zag je dat, dat mensen zo in hun eigen gedachten zaten dat ze schrokken als iemand opeens weer tegen hen praatte. ‘Naylene?’ vroeg Ashton vervolgens en hij schudde iets in aan haar schouder. Dat leek wel te werken, want plotseling leek het alsof Naylene weer terug was. Alsof ze zich had beseft dat ze ergens anders was geweest en dat er nog iemand naast haar had gezeten.
‘Sorry dat ik die vraag stelde. Ik wist niet dat het een gevoelig onderwerp was,’ verontschuldigde Ashton zich. Hij was nu wel nieuwsgierig. Hij wilde wel weten wat er was gebeurd en waarom dit een rare, of nare, vraag was geweest. Iets wat hij nu niet meer durfde te vragen. Hij wilde haar niet nog meer pijn doen, want dat was ze niet waard. Misschien dat hij de volgende dag naar Linn zou kunnen gaan. Zij kende Naylene heel goed, dus misschien zou hij kunnen uitleggen wat er was gebeurd en haar vertellen dat hij zich een beetje zorgen maakte om Naylene. In ieder geval om wat hij had gevraagd, want het was duidelijk iets gevoeligs geweest. Hij had het van tevoren niet kunnen weten, maar hij bleef zich wel een beetje schuldig voelen om wat hij had gevraagd, want Naylene had er duidelijk een trieste blik in haar ogen aan over gehouden.
‘En je hoeft hem, uiteraard, niet te beantwoorden,’ verzekerde Ashton haar. Wat twijfelend sloeg hij zijn armen om het meisje heen, zodat hij haar naar zich toe kon trekken voor een knuffel. Hij knuffelde vaak genoeg met Linn en Edyn, maar dat was anders. Linn was het type meisje dat op je af rende om zo op je rug te springen, al deed ze dat het meeste bij Calum, en Edyn gaf je letterlijk om alles een knuffel. Ashton had het idee dat Naylene een heel ander meisje was, maar op dit moment verdiende ze twee armen om haar heen die haar konden beschermen tegen waar ze dan ook aan had gedacht.
Zachtjes streek hij over de rug van Naylene, hopend dat het iets zou gaan helpen. Het speet hem echt als hij haar van streek had gemaakt. Het was nooit zijn bedoeling geweest, maar het enige wat hij nu zou kunnen doen, was het proberen iets beter te maken.
‘Wil je me nog laten zien hoe je de vogel kan laten vliegen?’ vroeg hij na een tijdje aan Naylene. Als ze dat niet meer wilde doen, zou hij dat volledig begrijpen, maar misschien zou het haar iets opvrolijken. Zelf zou het hem wel iets helpen, maar op dit moment was het belangrijkste dat Naylene zich weer iets beter zou voelen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het gebeurde niet vaak dat Naylene zich echt mee liet slepen in haar gedachten. Natuurlijk kwam het wel eens voor dat ze aan Chris dacht, maar dat was dan op een hele andere manier. Ze had zichzelf vaak genoeg verteld wanneer ze er wel aan mocht denken en ook vooral wanneer niet. Er waren wel eens momenten in de klas geweest dat ze iets hadden besproken waardoor ze aan haar broer had moeten denken, toch had ze zichzelf op dat soort momenten makkelijk kunnen corrigeren, want het laatste wat ze had gewild was met tranen in haar ogen in de klas zaten. Op dat soort momenten sprak ze met zichzelf af dat ze die middag de Thestrals zou gaan bezoeken, waar haar gedachten altijd de vrije loop konden gaan. Zelfs als Linn mee was.
Nu was Naylene echter zo diep in haar gedachten verzonken, dat ze helemaal niets meer meekreeg van hetgeen wat om haar heen gebeurde. Er was al iets aan de plaats waar ze op het moment was, waardoor ze soms dacht aan Chris.. Voor astrologie was geen magie nodig, de sterren en alles wat daar boven was, was er toch al. Magie of niet. Ze wist zeker dat Chris het geweldig had gevonden om hier te kunnen staan en door de telescoop naar boven te kunnen staren. Het had sowieso wel iets, omdat het leek alsof alles er niets toe deed. Op het moment deed echter alles er toe. Iedere gebeurtenis die Naylene in haar jonge leven mee had gemaakt. Het was niet iets wat een jong meisje mee hoorde te maken. Niemand zou zoiets mee moeten maken. Soms hoorde ze het gegil nog zo goed in haar oren, alsof het er nooit meer uit zou kunnen gaan.
Heel ver weg hoorde Naylene een zachte hé maar ze kwam pas echt terug toen ze haar naam hoorde, gevolgd door een klein druk tegen haar schouder aan. Al hoorde ze ook even de stem van Chris die haar naam zei. Toch liet het beeld van Ashton die naast haar zat, haar weten waar ze nou precies was. Iets waardoor ze zich eigenlijk meteen schaamde. Hier had ze nog nooit last van gehad en ze had echt geen idee waarom het nu wel zo was. Het was een gewone vraag geweest, Ashton had allemaal interesse getoond en daar had ze best wel antwoord op kunnen geven. Het was niet zo dat ze de vraag nog nooit eerder had gehoord. Haar antwoord was dan gewoon een nee geweest, ondanks dat ze zich daar vaak schuldig door had gevoeld. Ze had wel een broer, die had ze in haar ogen nog steeds, maar ze wilde gewoon liever niet tot in details gaan en die zouden sowieso komen als mensen zouden weten dat ze een broer had. Waarom zat hij niet op school? Als ze vertelde dat hij er niet meer was, wilden mensen weten waarom dan en dat zou ook weer voor leugens zorgen. Dan kon ze maar beter met een leugen beginnen.
Toch had Naylene het gevoel dat ze tegen Ashton niet had kunnen liegen. Dat had ze niet eens willen doen. Ze wilde het er nu echter ook niet over hebben, iets wat de jongen leek te begrijpen. Waar Naylene wel echt blij mee was, al hoefde hij zich niet schuldig te voelen in haar ogen. Het was een hele normale vraag. "Het geeft niet. Dat wist je inderdaad niet." Ze wist dat ze net aan had gegeven dat het inderdaad een gevoelig onderwerp was, maar dat was in haar ogen ook wel duidelijk geweest, haar gedrag was niet echt goed te praten op een andere manier. Niet dat ze het echt goed hoefde te praten.
De armen van Ashton, voelde voor de eerste paar seconden misschien wat onwennig op haar heen, maar al snel merkte Naylene dat ze het eigenlijk totaal niet vervelend vond. Daarom bewoog ze ook een klein beetje naar hem toe en liet ze de knuffel toe. Naylene was niet iemand die vaak geknuffeld werd, in ieder geval niet voordat ze op school was gekomen. Haar ouders waren totaal geen mensen wie hielden van knuffelen. Natuurlijk had ze wel eens met Chris geknuffeld en ook van Emmet en zijn ouders kreeg ze wel eens knuffels. Nu ze bevriend was met Linn en Edyn, waren knuffels echt een ding die er bij hielden, maar toch had ze zich eigenlijk nog nooit zo gevoeld zoals ze zich op het moment voelde. Ze moest toegeven dat de armen van Ashton een soort van veiligheid gaven.
"Sorry." Zei Naylene nog zachtjes. Het was niet haar bedoeling geweest om het ongemakkelijk te maken. Iets wat ze nu ook niet echt voelde, maar ze snapte wel dat het voor Ashton heel erg raar over kwam dat ze zo’n simpele vraag niet kon beantwoorden.
Naylene keek naar de vogel op het papier en knikte, dat was wel wat ze op het moment nodig had, iets anders waar ze over konden praten. Misschien dat ze niet eens hoefden te praten. Daarom pakte ze haar toverstok ook en richtte ze zich op het schetsboek dat op haar benen lag. Zachtjes sprak ze de spreuk uit en al snel begon het kleine vogeltje te vliegen over het papier.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was niet ongemakkelijk? In sommige situaties kon dit ongemakkelijk worden, maar in dat geval voelde Ashton daar niks van. Hij vond het wel oprecht erg dat hij Naylene pijn had gedaan met een simpele vraag, en hij zou er nu alles over kunnen denken, maar hij vond het veel erger dat het meisje in zijn armen een vraag zoals deze niet kon beantwoorden. Dat vond hij wel heel sneu, want dat betekende dat er iets aan de hand was met haar familie. Wat dat was, wist hij zelf ook niet. Misschien zou hij er wel nooit achter komen, maar dat maakte voor hem niet uit. Het ging er om dat Naylene iets niet wilde vertellen en hij, als een vriend van haar, hoorde dat te accepteren. Ze was niet de eerste die stil was gebleven op het moment dat Ashton een vraag had gesteld. Calum had daar ook een handje van, maar ook dat vond Ashton niet erg. Iedereen verdiende zijn eigen privacy. Daar had ieder mens recht op, tovenaar of niet.
‘Nee, je hoeft geen sorry te zeggen!’ zei Ashton meteen. Natuurlijk hoefde dat niet! Hij was degene die een vraag had gesteld die blijkbaar gevoelig had gelegen. Hij had het niet kunnen weten, wat Naylene net ook al had beaamd, maar was hij hier degene die in eerste instantie fout had gezeten. Misschien had hij de vraag anders moeten stellen, of misschien had hij haar familie wel buiten beschouwing moeten laten. Iets wat hij ook onmogelijk had kunnen weten, want eigenlijk ging Ashton er vanuit dat ieder kind een fijne plek had om op te groeien. Hij wist dat niet ieder gezin perfect was, maar het bleef wel een gezin. Misschien lag dat voor Naylene toch anders. Hij zou het voorzichtig aan Linn kunnen vragen. Niet dat hij het hele verhaal van haar wilde horen, maar Linn wist vast wel welke vragen hij wel en niet zou kunnen stellen aan Naylene. Hij wilde zich daar wel op voorbereiden, want hij wilde Naylene nooit nog een keer zo zien zitten door een vraag die hij had gesteld.
‘Het geeft echt niks. Ik had die vraag overduidelijk niet moeten stellen. Het is ook oké als je er niks over wil vertellen.’ Ze kenden elkaar nog maar net, dus Ashton vond het logisch dat ze nog niet alles aan elkaar wilden vertellen. Zelf was hij een heel open persoon. Hij vond het niet erg om bepaalde dingen uit zijn leven met anderen te delen, maar hij wist dat het niet voor iedereen zo was. Voor Naylene was het misschien wel veel lastiger dan voor haar. Dat was iets wat hij dan zou moeten accepteren, wat hij ook deed.
Naylene leek het wel fijn te vinden dat hij zijn armen om haar heen had geslagen. Zelf vond Ashton het ook niet vervelend om zo te zitten. Dit betekende namelijk dat hij zijn vraag toch een soort van goed kon maken. Hij had zijn excuses al aangeboden en meer kon hij nu ook niet doen, behalve dan haar vasthouden en hopen dat ze hem zou vergeven voor het stellen van een vraag waar ze duidelijk niet het antwoord op wilde geven. Hij hoopte wel dat ze het niet erg zou vinden als hij wat dingetjes aan Linn zou vragen. Hij wilde het ook niet meteen achter haar rug aan doen, maar zo was Linn ook helemaal niet. Waarschijnlijk zou ze hem toch wel vertellen dat Naylene vanzelf een keer uit zou leggen waarom de vraag zo moeilijk voor haar was, als ze elkaar nog vaker zouden zien.
Een glimlach verscheen op Ashton zijn gezicht toen Naylene knikte. Ze wilde de vogel nog steeds laten vliegen. Hij trok één van zijn armen dan ook terug, zodat Naylene haar handen vrij had om de spreuk te doen. In stilte keek hij toe hoe ze haar toverstok pakte. Het was een vrij bijzondere, hij was zelfs blauw van kleur. Alsof de toverstok al had geweten dat Naylene een Ravenclaw zou worden voordat ze het kasteel ook maar binnen was gelopen.
Naylene sprak de spreuk uit en niet veel later dwarrelde het vogeltje over het papier. Het was iets heel bijzonders om zijn eigen werk tot leven te zien komen. Natuurlijk zou de vogel niet echt van het papier kunnen vliegen, maar het zag er prachtig uit. Nu pas besefte hij zich hoe goed hij de anatomie van de vogel over had genomen, want hij vloog net zo sierlijk op papier als in de lucht. Het was iets wat hij had gemaakt en door de magie van Naylene was het nu tot leven gekomen. Dat was echt heel speciaal.
‘Wauw,’ sprak Ashton zachtjes, toen de vogel uiteindelijk weer neer was gestreken op zijn originele plek. Het was maar iets kleins geweest, maar ook heel erg bijzonder. ‘Ik denk dat dat het meest magische was wat ik tot nu toe hier heb gezien.’ Hij had zelf genoeg spreuken geleerd, hij had ze zelfs uitgevoerd en ook hij had genoeg magie om zich heen gezien, net zoals iedere andere leerling op Hogwarts, maar dit? Dit was heel speciaal in zijn ogen. Het was iets heel puurs en simpels, maar juist daarom was het zo speciaal. Het was iets wat in de mensenwereld nooit zou kunnen, tenzij je het frame voor frame zou tekenen en dan de blaadjes zou laten bewegen.
‘Dat was echt heel erg cool, Naylene.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De seizoenen gingen snel voorbij. Wanneer de leerlingen op school kwamen, konden ze vaak genoeg genieten van de laatste paar mooie dagen die het jaar te bieden had. Na die paar mooie dagen, die ze nog mee konden pikken, vielen de bladeren al snel van de bomen af en werd de zon vervangen door de witte sneeuw die alles bedekte. Het was koud, maar zelfs in die tijd waren de leerlingen buiten te vinden. Er waren overal sneeuwballengevechten, sommigen waren zelfs bezig geweest met het maken van een sneeuwpop of iets anders.
De sneeuw was al lang weer gesmolten. De groene blaadjes waren weer aan de bomen gekomen en de lentezonnetje stond vaak weer hoog aan de hemel. Er was niets wispelturige dan het lenteweer. Het kon het ene moment lekker warm zijn, het andere moment kon het zo hard regenen dat alles werd weg gespoeld.
Vandaag was het een redelijke dag. Een dag die Calum aan had genomen om naar buiten te gaan. Hij was niet als enige, het gebeurde wel vaker dat hij en Ashton samen hun weg maakten naar het meer of een andere plaats waar ze even rustig konden zitten. Er was iets aan de rust die ze samen konden vinden, wat Calum aansprak. Soms kon het uren stil zijn, terwijl ze beiden hun eigen ding deden, wat in Calum zijn geval vooral schrijven. Natuurlijk waren er ook wel momenten waarop ze allebei wat afgeleid waren en ze er gewoon gingen zitten om rustig te praten. Ondanks dat Calum gek was op zijn beiden vriendinnen, was het soms ook wel fijn om een jongen te hebben waar hij mee kon praten.
De lente bracht van alles met zich mee. Volgens sommige mensen bracht het ook liefde met zich mee. Was er iets aan de lente wat er voor zorgde dat men mensen in een ander daglicht zagen. Calum kon wel vertellen dat het niet heel erg veel met de lente te maken had. Voor hem in ieder geval niet. De jongen zat nu een aantal jaren op school. Vanaf één van de eerste dagen, had hij twee meisjes in zijn leven gehad die zijn schooljaren alleen maar leuker hadden gemaakt. Er waren mensen die het raar hadden gevonden dat hij zo goed om was gegaan met twee meiden. Hij had zelfs van wat vrienden van zijn zus gehoord dat het nooit goed kon gaan omdat er uiteindelijk wel gevoelens zouden komen als ze ouder waren. Iets waar Calum alleen maar om had moeten lachen. Dat was niet de manier waarop hij Linn en Edyn had gezien! Totaal niet!
De afgelopen tijd was er echter iets geworden, misschien was het inderdaad gekomen omdat Calum ouder was geworden. Op een gegeven moment was hij Linn anders gaan zien, dan hij bij Edyn deed. Hij mocht hen allebei, maar toch was het bij Linn wat anders? Of er echt sprake was van gevoelens, wist Calum niet, in zijn eigen ogen was hij nog veel te jong voor dat soort dingen. Daarbij wilde hij zijn vriendschap niet verpesten. Het was ook niet echt iets waar hij nu iets meer wilde doen. Het gaf hem echter wel inspiratie om dingen te schrijven. Het waren verschillende dingen. Soms gedichten, korte verhalen, maar sinds kort was hij ook bezig met nummers.
Vandaag was het een mooie dag, wat betekende dat Calum en Ashton al een tijdje geleden hun weg hadden gemaakt naar het meer. Dat was toch wel één van de favoriete plekjes van Calum. Zeker als het rustig was, bracht het genoeg inspiratie. Nu was het misschien niet zo rustig als Calum het het liefste had, maar dat had hij niet voor het kiezen. Het gebeurde ook wel eens dat ze ineens iemand naast zich hadden staan. Als het Linn was, had hij er natuurlijk totaal geen problemen mee, die was vaak ook wel dat ze het beste ook rustig kon zijn of hen alleen eventjes gedag zouden zeggen. Edyn daarentegen kwam het tweetal ook wel eens opzoeken, waardoor alles toch een beetje in het water viel. Niet dat Calum er boos om kon worden. Hij vond het altijd wel grappig om het meisje in de buurt te hebben en omdat ze buiten waren, kwam het dan wel eens voor dat er allemaal bloemen om hen heen kwamen.
Naast de twee Hufflepuffs was er laatste nog iemand bij hem en Ashton komen zitten: Naylene. Iemand wie hij niet zomaar bij hen had verwacht. Natuurlijk had ze nog steeds haar boeken bij zich gehad, daarom had ze juist in rust bij hen gezeten en had ze ook haar eigen ding gedaan.
Voor nu waren het alleen Calum en Ashton, iets wat Calum totaal niet erg vond. Een deel van hun vriendschap ging toch wel om deze rustige momentjes. Al hadden de jongens ook genoeg van elkaar leren kennen. Ze kwamen beiden uit hele andere families, maar ze dachten over heel veel zaken hetzelfde, waardoor de gesprekken altijd heel erg fijn waren om te hebben.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was weer één van de dagen waarop Calum en Ashton hadden besloten om apart te gaan zitten bij het meer. Zelf had Ashton daar nooit erg in. Hij vond het fijn om gewoon met zijn beste vriend te kunnen zitten in stilte. Soms werden er wel woorden over en weer gesproken, maar het was nooit een grote discussie of een diep gesprek. Ze kwamen hier beide voor hun rust en dat werd ook door beide kanten gewaardeerd. Al kon Ashton het nooit laten om zo nu en dan te spieken in het boekje van Calum. Wat hij er allemaal in schreef wist Ashton niet, maar hij probeerde er vaak genoeg achter te komen. Hij respecteerde Calum zijn privacy en als Calum uiteindelijk lachend zijn boek terug trok, zeggend dat het Ashton niks aan ging, dan ging het hem ook niet aan. Al bevestigde het voor Ashton vaak dat het over Linn ging, of iemand anders die hij kende.
Zelf wilde Ashton weer gaan tekenen. Hij wist ook al wat, of eigenlijk wie. Hij kon het niet helpen, maar Naylene spookte iedere dag door zijn hoofd. Zelfs als ze naast hem zat, konden de gedachten nog afdwalen naar haar. Hij was echt blij dat ze elkaar die avond in de toren tegen waren gekomen, want sindsdien waren ze hele goede vrienden geworden. Hij had het vooral grappig gevonden dat Calum en Linn beide zo verbaasd waren geweest om de plotselinge vriendschap, al hadden ze er verder geen rare dingen over gezegd. Misschien kwam het omdat Naylene in eerste instantie zo anders leek dan Ashton, maar ze hadden veel gemeen. Ze lachten om dezelfde dingen en ze konden heel wat met elkaar bespreken. Ashton voerde gesprekken met Naylene die hij nooit met een ander zou voeren en dat vond hij speciaal.
Naylene was ook speciaal. Ze was anders dan Ashton gewend was. Hij ging wel met meer meiden om, maar de meesten waren zo uitgesproken. Niet dat daar iets mis mee was. Hij hield er van dat Edyn en Linn altijd aanwezig waren en hem begroeten met een dikke knuffel, maar de voorzichtige knuffels die hij soms van Naylene kreeg, deden voor hem veel meer. Daarnaast hield hij er van om naar haar te luisteren. Ze hadden vaker samen in de astronomietoren gezeten en soms had hij geluisterd naar hoe Naylene iets voor had gelezen uit een boek. Anderen vonden het misschien saai, maar hij vond het geweldig.
Daarnaast vond hij Naylene ook een heel mooi meisje. Met haar rode hare en lichte huid, die oneindig was bedekt met sproeten, was ze voor hem een geweldige verschijning. Eentje die hem elke keer aan het lachen maakte als hij geluk had om haar te zien. Hij kreeg haar niet uit zijn hoofd, ondanks dat hij het misschien wel zou willen. Daarom wilde hij proberen Naylene te tekenen. Het zou wel een geheim moeten blijven, want hij zou niet willen dat ze hem vreemd aan zou kijken als ze er achter zou komen dat hij haar in zijn schetsboek had staan. Toch wilde hij het wel proberen.
Ashton zijn bruingroene ogen gleden over de rand van zijn schetsboek naar Calum, die verdiept leek te zijn in zijn eigen wereldje. Iets wat goed was, want dan zou hij ook niet door hebben wat Ashton aan het doen was.
Hij pakte één van zijn grijze potloden, zodat hij daar mee zou kunnen schetsen. Hij was wel van plan om kleur te gaan gebruiken, vooral omdat het contrast met haar rode haren en het blauwe Ravenclaw uniform te mooi was om te negeren. Om nog maar niet te spreken over haar blauwe ogen.
Omdat Ashton het moest doen met het beeld van Naylene in zijn hoofd, begon hij rustig en voorzichtig aan de eerste lijnen op het papier. Hij wilde het niet verpesten, ondanks dat hij het nog honderden keren zou kunnen uitgummen voordat iemand het te zien zou krijgen. Waarschijnlijk zou niemand het zien, want het was nogal persoonlijk. Misschien dat Calum zo nu en dan op zijn blaadje zou kijken, maar het zou nog een hele tijd duren voordat Calum door zou kunnen hebben wie Ashton aan het tekenen was. Hij zou de lijnen van Naylene haar gezicht toch nooit in één keer goed krijgen.
Ondanks dat Ashton nog maar een paar lijnen had getekend, kon hij het niet laten om weer naar Calum te kijken. Zijn beste vriend leek druk bezig te zijn met iets, want zijn veer vloog over het papier. Ashton had hem al meerdere malen aangeraden om met een pen te schrijven, want ook die zat in zijn etui, maar Calum was altijd eigenwijs als het daar om ging. Al wist Ashton dat Calum wel een glitterpen van Linn had. Hij leek er alleen nooit mee te schrijven.
‘Is dat weer een nieuw gedicht voor Linn?’ vroeg Ashton grijnzend. Hij was er zeker van dat Calum heel wat gedichten en verhalen had opgeschreven die over zijn beste vriendin gingen, ondanks dat Calum altijd ontkende dat ze meer dan een beste vriendin was. Dat maakte het eigenlijk alleen maar leuker voor Ashton om de jongen er een beetje mee te pesten.
‘Waar gaat het dit keer over? Haar lange, donkere haar? Of haar ogen?’ vroeg Ashton plagend, waarna hij naar Calum toe schoof en deed alsof hij in het boek wilde kijken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor Calum was het heel erg fijn om dit soort momenten te hebben. Het betekende dat hij even in rust kon zitten, maar toch niet helemaal in zijn eentje was. Toch was het voor hem heel erg anders dan met andere mensen zitten. Ashton was zelf op dit soort momenten ook creatief bezig. Als hij met iemand anders zat, kreeg hij nog wel eens de vraag wat hij nou precies aan het schrijven was. Natuurlijk kwam Ashton ook wel eens met opmerkingen, maar Calum wist dat hij niet verplicht was om te laten lezen waar hij mee bezig was.
Een paar jaar geleden had Calum nooit gedacht dat hij zo goed bevriend had kunnen raken met Ashton. In het eerste jaar had hij Linn en Edyn wel eens over de jongen horen praten, maar veel had hij er niet over nagedacht. Het was een jongen die bij zijn twee vriendinnen in de afdeling had gezeten, maar heel erg veel meer was het eigenlijk niet geweest?
Dat alles was veranderd op het dat het drietal door de trein was gelopen met een klein mopshondje verstopt onder het gewaad van Edyn. Calum had het op dat moment misschien niet gezegd, maar hij had ook stiekem gehoopt dat ze het hondje hadden kunnen houden, maar daarvoor hadden ze een leraar moeten vinden, waar Ashton ze toen mee had geholpen. Dat was niet het enige, de jongen had zelfs nog heel erg rustig gereageerd op het feit dát ze een hond bij zich hadden gehad. Er waren vast genoeg leerlingen geweest die het rond hadden gebazuind, waardoor het hondje niet eens de kans had gekregen.
Nu was Pixie, want zo was het hondje genoemd, niet meer weg te denken uit het kasteel. Er waren nog steeds wel mensen die raar omkeken naar het meisje dat soms een hondje in haar rugzak meedroeg. Maar Calum was er zeker aan gewend en heel soms vroeg hij ook wel aan Edyn of hij het hondje mee mocht nemen naar het meer. Ze moesten dan wel uit kijken dat het hondje er niet in wilde gaan zwemmen, er waren genoeg wezens te vinden in het meer en ze waren echt niet allemaal zo aardig als Edyn ze liet voorkomen. Het laatste wat Calum wilde was dat Pixie op de een of andere manier gewond raakte of misschien nog wel erger. Hij zou ten eerste het hondje zelf heel erg missen, maar hij wist ook zeker dat Edyn ontroostbaar zou zijn. Hij had Edyn nog niet vaak in tranen gezien, maar het was echt één van de ergste dingen die hij mee had gemaakt.
Voor Calum was het best wel bijzonder om twee meiden als vriendinnen had. Natuurlijk vond hij het fijn dat hij iemand zoals Ashton had als vriend. Maar toch waren de twee meiden er vanaf de eerste dag geweest en hij was ze er ook wel heel erg dankbaar voor. De vrolijkheid kon soms aanstekelijk werken, zeker als ze met z’n tweeën op de tribunes stonden als Calum quidditch moest spelen, ze waren er zelfs wel eens bij de trainingen. Het was voor Calum een fijn idee om te weten dat de twee meiden er dan voor hem waren.
Diep van binnen vond Calum het misschien net even iets fijner om Linn in de buurt te hebben. Iets wat kwam door de gevoelens die langzaam aan in zijn lichaam binnen slopen. Het was in het begin niet eens heel erg duidelijk geweest voor de jongen dat er gevoelens voor zijn vriendin was ontstaan. Op een gegeven moment had hij gewoon door gehad dat hij het toch nét iets fijner had gevonden om haar in zijn armen te vinden. En het erger had gevonden om haar te zien huilen. Alles was net iets meer bij Linn en dat was echt niet omdat hij haar als een betere vriendin zag. Calum wist dat er gevoelens speelden, maar hij was jong, Linn was jong. Ze waren vrienden. Er waren genoeg redenen waarom Calum er niet heel erg veel mee deed. Dat wilde hij op het moment ook helemaal niet? Hij vond het prima om Linn zo af en toe te bewonderen van een afstandje, helemaal omdat hij wist dat hij haar op het volgende moment in haar armen had of heel erg hard met haar kon lachen.
Calum keek op van zijn boekje, door de woorden van Ashton. Hij had het al vaker naar zijn hoofd gekregen. Toch voelde hij zich er toch wel een beetje ongemakkelijk door, al was het helemaal niet hoe Ashton het zei. Hij schreef niet vaak écht over Linn. Ze was misschien wel in zijn achterhoofd, maar het was niet zo dat hij beschreef hoe haar donkere ogen konden glinsteren alsof ze juist heel erg licht waren. Of hoe haar haren mee werden gevoerd door de wind en soms een beetje in de war konden zitten, wat haar juist alleen maar schattiger maakte. Zelfs als ze omringt was door de mooiste bloemen of andere dingen die Edyn had gemaakt, was Linn voor Calum het mooiste wat er bestond. Dat zou hij echter nooit op die manier opschrijven. Het had niets, het deed juist aan Linn af.
"Linn is meer dan haar haar of haar ogen." Mompelde Calum. Hij zag het wel echt op die manier? Het was juist haar hele innerlijk wat haar nog zoveel mooier maakte.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De rust bij het meertje was iets wat Ashton koesterde, in ieder geval als hij met Calum was. Ondanks dat zij tweetjes hier vaak als eerste zaten, kwamen er door de dag nog wel eens mensen bij. Edyn was vaak de eerste, want die maakte nog wel eens een wandeling door het bos. Vaak had ze Pixie dan ook mee. Iets wat Ashton en Calum beide nooit erg vonden, vooral Calum niet. Ashton kon zich nog goed herinneren hoe hij en Edyn, samen met Linn, voor hem hadden gestaan met het hondje. Linn had hem toen wel duidelijk gemaakt dat Edyn niet zomaar afstand zou nemen van het hondje. Uiteindelijk was dat ook niet nodig geweest. Pixie was er immers nog steeds.
Linn kwam er ook vaak bij zitten, waardoor Ashton altijd aan Calum merkte dat hij net wat vrolijker keek als hij het meisje in de gaten kreeg. Linn was vaak heel gezellig, maar soms kwam het nog wel eens voor dat ze rustig met een magazine er bij kwam zitten, al was Calum dan weer heel geïnteresseerd in het magazine. Zelfs als er hele stomme dingen, naar Ashton zijn mening, in stonden.
Ook Naylene kwam wel eens langs. Die kwam er vaak in stilte bij zitten en pakte dan één van haar schoolboeken, al duurde het nooit lang voordat Ashton een gesprek met haar begon te voeren. Als hij Naylene zag, dan wilde hij gewoon met haar praten. Het maakte hem niet eens uit waar over, als hij maar eventjes een gesprek met haar kon voeren. Al vond hij het nog steeds het leukste als hij haar aan het lachen kon maken. Voor hem voelde dat toch als iets speciaals. Niet dat Naylene nooit lachte, maar ze was vaak best serieus bezig. Iets wat hij wel aan haar bewonderde. Ze had echt toewijding als het ging om haar schoolwerk.
Meestal reageerde Calum niet echt op de plagende woorden van Ashton. Soms schudde hij zijn hoofd, maar het kwam niet vaak voor dat hij er iets over zei. Vaak draaide hij zich dan iets weg van Ashton en deed hij zijn best om zijn boek een beetje te verstoppen. Ashton zou echter nooit zonder zijn toestemming ergens in kijken. Hij wist hoe vervelend was als mensen het wel deden en hij gaf zelf ook niet iedereen toestemming om in zijn schetsboek te kijken, dus hij snapte Calum zeker. Daarnaast was hij die gesloten houding over dit onderwerp ook wel gewend. Daarom verbaasde het Ashton ook dat Calum dit keer wel reageerde. Sterker nog, hij reageerde haast verdedigend op zijn woorden door te zeggen dat Linn veel meer was dan haar haren of haar ogen. Dat betekende dat Calum verder had gekeken naar het meisje. Natuurlijk kon hij dat ook wel zeggen over een goede vriendin, maar voor Ashton bevestigde het alleen maar dat Calum inderdaad gevoelens voor haar had. Of in ieder geval een soort van gevoelens. Iets wat Ashton best snapte, want hij had nog weinig negatiefs kunnen ontdekken aan het meisje. Linn was echter totaal niet zijn type. Die plek was gereserveerd voor iemand anders.
‘Wat is ze dan nog meer?’ vroeg Ashton grijnzend. Waarschijnlijk was het niet de bedoeling geweest voor Calum om zoiets te zeggen, want hij had zichzelf nu weggegeven. Iets wat Ashton zelf best grappig vond, maar hij zag dat Calum zijn wangen meteen rood werden toen hij door had wat hij eigenlijk had gezegd. Zelf vond Ashton het hilarisch en hij wilde zijn beste vriend dan ook best een stukje op weg helpen.
‘Is ze lief, gezellig en speciaal?’ vroeg Ashton. Het waren simpele woorden, maar het waren wel woorden die zou gebruiken om iemand te beschrijven die hij leuk vond. Hij had er waarschijnlijk hele andere redenen bij dan Calum, maar de woorden waren wel een goede manier om iemand uit te leggen hoe een ander in elkaar zat.
Zelf vond Ashton, Naylene heel erg lief. Dat kwam omdat ze altijd de tijd nam om naar hem te luisteren. Dat deden wel meer mensen, maar hij had bij Naylene altijd het idee dat ze echt luisterde. Ze was oprecht geïnteresseerd in alles wat hij zei en dat kwam niet vaak voor. Daarom vond hij het ook zo fijn om met haar te praten. Naylene kon echter ook heel goed vertellen en dat maakte haar heel erg gezellig. Als ze bij Ashton aan tafel kwam zitten, kreeg hij automatisch een glimlach op zijn gezicht omdat hij wist dat ze weer een leuk gesprek zouden hebben. Zo zat het in elkaar. Ze hadden nog nooit een vreemd of saai gesprek gehad. Het was zelfs nog nooit ongemakkelijk geweest, terwijl ook Ashton wel een ongemakkelijke kant had. Die kwam niet vaak naar buiten, maar hij was er wel.
Ook vond hij Naylene heel speciaal. Er was iets met haar aan de hand waardoor Ashton haar altijd in de gaten had. Hij zag haar, zelfs als anderen haar niet zagen. Als ze in de grote zaal waren, dan zag hij Naylen meteen ergens tussen zitten. Dat terwijl zij niet de enige leerlinge was met rood haar. Toch viel ze Ashton heel erg op. Misschien omdat hij, onbewust, ook altijd naar haar opzoek was. Hij wilde weten of ze er was, of hij haar die dag in de les zou zien. Iets wat over het algemeen wel het geval was. Hij had het nog niet meegemaakt dat Naylene een les had gemist. Zo zat ze niet in elkaar.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren veel plaatsen die leerlingen hadden ontdekt. Het kasteel had genoeg geheimen, waar niet heel erg veel mensen van wisten, maar een plaats zoals het meer was zeker populair te noemen. Zeker als het mooi weer werd. Er kon niet echt gezwommen worden in het meer, omdat er allerlei verschillende wezens in leefden en het de leerlingen nog wel eens in gevaar kon brengen. Of andersom natuurlijk.
Calum wist echter ook maar al te goed dat er plekken waren in het kasteel, waar niet heel erg veel mensen van wisten. Het eerste jaar had hij er al één te zien gekregen en dat was een plaats waar hij nog steeds wel eens naar toe ging. De keukens was een plaats die Edyn had ontdekt, maar waar het drietal zich nog steeds wel eens bevond. Daar konden ze met z’n drieën zitten, ook nadat ze eigenlijk al terug hadden moeten zijn in hun leerlingenkamer. Dat was namelijk het enige nadeel aan het hebben van vrienden uit een andere afdeling: Je kon ze vaak in de avond niet zien. Soms moesten zelfs gesprekken af worden gekapt, omdat het tijd was om terug te gaan naar hun eigen afdelingen.
Calum vond het echt niet erg dat hij niet altijd bij Linn, Edyn of zelfs Ashton kon zijn. Maar soms vond hij het wel jammer. Zeker op de momenten dat Linn dicht tegen hem aan was gekropen en hem zachtjes een verhaal vertelde over thuis of juist iets wat ze mee had gemaakt in de lessen. Het maakte Calum niet eens heel erg veel uit wat ze te vertellen had. Hij luisterde er echt heel erg graag na en dat was ook echt wat hij deed. Luisteren. Hij probeerde haar altijd te laten praten, maar ook zijn vragen te stellen omdat hij dan gewoon zag dat haar ogen iets oplichten. Dat Linn haar mondhoeken nog net dat kleine beetje omhoog krulden en hoe het kleine littekentje boven haar lippen een beetje bewoog.
De keukens waren wel echt iets waar de drie dan langer in bleven hangen. Edyn was er sowieso wat vaker te vinden en als ze daar dan ook als drietal waren, deed ze vooral haar eigen ding. Dat was vaak zo met het meisje, maar ondertussen was Calum het helemaal gewend. In het begin had hij het misschien vreemd gevonden dat ze ineens heel ergens anders over was begonnen te praten of dat ze midden in een gesprek weg was gelopen omdat ze iets had gezien. Maar ondertussen was het niet meer dan normaal. Dan bleven hij en Linn zitten en praatten ze samen wat met de huiselven die ondertussen ook veel meer in hun buurt durfden te komen. Zelfs de kleine meneer Odin, die in het begin helemaal niets van Calum te maken had willen hebben, was blij als de jongen zich in de keuken bevond. Het resulteerde vaak in wat grapjes van de huiself zijn kant, waar Calum dan echt wel om moest lachen.
Calum vond het wel fijn dat het nu ook best rustig was aan het meer. Af en toe verdween zijn veer in de inkt, waarna hij de woorden op het papier schreef. Het was een langzaam proces, het was niet zo dat hij binnen vijf minuten alles op papier had staan. Vaak dacht hij nauwkeurig na over de woorden die op het papier kwamen te staan. Hoe ze bij elkaar pasten en wat het effect was van zijn zinsconstructies. Het moest in zijn ogen wel fijn lezen en het was echt niet zo dat alle gedachten die in zijn hoofd spookten, ook echt op het papier kwamen.
Calum keek opzij naar Ashton en dat was ook pas het moment dat hij besefte dat hij iets had gezegd wat hij eigenlijk niet had moeten zeggen. Al vond hij het nog steeds raar over komen? Linn was sowieso veel meer dan alleen haar uiterlijk. Meer dan alleen haar ogen of haar haar. Zelfs meer dan haar lach, die er ook een op die van hem tevoorschijn kon toveren. "Je kent Linn, je weet hoe ze is." Mompelde Calum, omdat hij zich echt niet mee ging voeren in het spelletje wat Ashton speelde. Dat was iets wat hij echt niet zou doen? De Ravenclaw jongen was er misschien achter gekomen dat hij gevoelens had voor zijn beste vriendin, maar hij ging echt niet over haar lopen dagdromen bij Ashton. Dat kon hij mooi zelf gaan doen over Naylene.
"Moet je niet over Naylene dagdromen?" Calum wist bij lange na niet zeker of daar gevoelens zaten en hij wilde het ook niet aannemen, maar ondertussen was hij er wel een beetje gek van geworden dat hij er telkens iets van Ashton van te horen kreeg. Het was echt niet zo dat hij het helemaal niet meer aan kon, maar Ashton mocht in zijn ogen wel een keer aanvoelen hoe het was om telkens zoiets te horen.
Calum richtte zich weer op zijn boekje voor zich, in zijn ogen was het gesprek ook wel afgelopen, veel was er niet meer over te zeggen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het jaar ging snel. Het zou nog maar een paar weken duren voordat de zomervakantie zou beginnen. Ashton zou na de zomervakantie al in zijn vijfde jaar zitten en dat was over het algemeen wel het jaar waarin de meeste studenten wat serieuzer werden. Dat kwam door de O.W.L’s die aan het einde van het jaar werden gehouden. Ze waren best belangrijk voor de laatste twee jaar. Ashton probeerde zich er nu nog niet mee bezig te houden, maar het was wel iets wat hij in zijn achterhoofd moest houden. Hij wilde uiteindelijk wel goede cijfers halen. Niet dat hij veel moeite had met de vakken, maar er waren er een aantal waar hij wat minder in was.
Volgens jaar zou hij al na moeten denken over zijn toekomst, over wat hij na Hogwarts wilde doen. Hij wist het nog niet, deels omdat hij er nog niet over na had gedacht, maar ook omdat hij simpelweg niet wist wat er dan zou gebeuren met zijn familie. Daarom wilde Ashton er liever nog niet over nadenken.
‘Maar ik ken haar niet zoals jij haar kent!’ hield Ashton vol. Calum had wel gelijk. Ashton kende Linn, hij wist hoe ze was. Hij wist dat ze lief en vrolijk was, open voor allerlei ideeën en dat ze zowel graag praatte als luisterde. Ze was een goede vriendin en dacht anderen en ondanks dat ze soms enthousiast en spontaan was, was het voor hem nooit vervelend geworden. Toch wist Ashton voor honderd procent zeker dat Calum haar op een andere manier kende. Ze hadden inside jokes, verhalen die ze enkel met elkaar deelden. Hun vriendschap zat op een heel ander niveau dan die van Ashton en Linn en daar had hij vrede mee. Het ging Ashton er vooral omdat hij Calum er een beetje mee kon pesten. Iets wat nu wel goed leek te werken, want Calum leek zich er een beetje ongemakkelijk bij Ashton zijn woorden te voelen.
Calum begon over Naylene. Iets wat Ashton in eerste instantie terug kon verwachten. Hij pestte Calum met Linn, dus het was niet logisch dat Calum precies op die manier Ashton terug probeerde te pesten. Normaal zou Ashton het niet erg vinden, maar nu er op zijn schoot een lichte schets lag van het meisje wiens naam Calum had genoemd, wist hij niet zo goed wat hij moest zeggen. Vooral omdat dagdromen over Naylene iets was wat hij best vaak deed. Hoe zou hij ook anders kunnen als ze hem zo’n fijn en veilig gevoel gaf. Als je dat gevoel wilde blijven ervaren, dacht je vanzelf aan diegene. Toch wilde hij Calum niet in die waan laten.
‘Ik dagdroom niet over Naylene,’ zei Ashton daarom ook, waarna hij zijn schetsboek iets dichter naar zich toe trok. Hij wilde niet riskeren dat Calum door zou hebben wat hij aan het tekenen was. Misschien zou hij het wel raar vinden, maar Ashton vond dat Calum daar weinig over te zeggen had. Calum scheef ook over Linn? Of hij dacht aan Linn terwijl hij schreef. Ashton dacht aan Naylene als hij tekende en het liefst wilde hij haar een keer tekenen. Hij zou het heus niet boven zijn bed hangen, maar hij wilde het wel een keer proberen. Anders zou het beeld van een lachende Naylene enkel in zijn hoofd blijven spoken en hij wilde er zoveel meer mee dan alleen dat. Hij wilde die lach en de honderden sproetjes die er bij ontstonden vastleggen op zijn papier.
‘En Naylene en ik zijn gewoon vrienden,’ bevestigde Ashton nog eventjes, ondanks dat Calum zijn boekje al weer had gepakt en verder was gaan schrijven. Ashton wilde toch nog even benadrukken dat er niets tussen hem en Naylene aan de hand was. Hij zou niet ontkennen dat hij Naylene leuk vond, want dat vond hij zeker, maar op dit moment waren ze nog gewoon vrienden. Daarnaast had Naylene al nauwelijks tijd voor haar vrienden, dus ze zou al helemaal geen tijd hebben voor meer dan dat! Het was ook bijna zomervakantie, dus dit zou wel de slechtste tijd zijn om zijn gevoelens aan Naylene te bekennen.
Het gesprek was nu echter wel af gelopen. Calum had duidelijk geen zin meer om er nog over te praten en ergens was Ashton er wel blij mee, al vond hij het wel leuk om Calum een beetje te pesten. Genoeg was echter genoeg en Ashton wist wel wanneer Calum er niet meer over wilde praten. Daarom besloot Ashton om weer verder te gaan met zijn tekening, aangezien er nog niet eens heel erg veel op papier stond.
Een tijdje bleef hij zittend teken, totdat hij zo goed als alles had getekend van Naylene. Haar haren, de contouren van haar gezicht, haar ogen, neus en lippen en een deel van haar hals. Door de stilte die er tussen Calum en Ashton had geheerst was Ashton vergeten dat hij ergens mee bezig was geweest wat zijn beste vriend niet had mogen zien. Hij was op zijn buik gaan liggen en had het schetsboek in het groene gras gelegd. Hij ging er met zijn gezicht boven en focuste zich op dit moment op de details rondom haar ogen. Zijn bril zakte voortdurend van zijn neus, maar ergens vond hij het niet. Zeker niet omdat de tekening steeds meer op Naylene begon te lijken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Bij jongeren was het misschien wel nooit echt helemaal tegen te gaan. Op een gegeven moment begonnen ze anders te kijken naar mensen van het andere of in sommige gevallen, hetzelfde geslacht. Ineens waren ze toch wel heel erg leuk. Aantrekkelijk. Een woord dat ze daarvoor misschien wel hadden gehoord, maar nooit echt had ervaren. Aan een elfjarige kon je wel vragen of diegene iemand er leuk uit vond zien, maar dan werd er heel erg anders gekeken dan op de manier die men in de loop van de jaren deed.
Als je Calum op tijdens zijn elfde levensjaar had gevraagd of hij Linn en Edyn er leuk uit had vinden zien, dan was zijn antwoord zeker positief geweest. Hij was echt niet de enige geweest die dat had gevonden. Ondertussen zag hij ook echt wel in dat het twee hele mooie meiden waren, maar er was een verschil tussen mooi en waar hij zelf aangetrokken toe tot was. Iets wat bij Linn gewoon het geval was.
Er waren zoveel mensen die Linn kenden. Haar naam ging vaak genoeg door de gangen heen en dan kwamen er vaak positieve woorden achterna. Iets wat Calum maar al te goed begreep. Linn was een heel erg lief meisje, ze was heel erg vaak vrolijk en op die manier begroette ze ook mensen. Calum wist echter ook wel dat ze zich op sommige momenten even niet fijn voelde. Dat achter het meisje met een glimlach in het begin vooral een onzeker meisje had gezeten, want mensen waren niet altijd even aardig tegen haar geweest. Gelukkig merkte Calum dat ze zich echt op haar gemak voelde hier op school en dat mensen ook geen gemene dingen over haar zeiden. Hij was misschien niet iemand die er meteen iets over zou zeggen, maar voor Linn zou hij het zeker opnemen.
Het was een lange tijd rustig tussen Calum en Ashton. Iets wat Calum de tijd gaf om te schrijven. Af en toe kwamen er woorden op het papier. Het was ook al wel voorgekomen dat hij met een zwier van zijn toverstok wat van de woorden weg moest halen. Hij hield er niet van om dingen weg te krassen. Dat maakte alles een beetje onoverzichtelijk. Dan begon Calum nog liever op een nieuwe bladzijde, wat hij soms ook wel deed omdat hij geen zin had in spreuken. Het zorgde voor alleen nog maar meer afleiding.
Vanuit zijn ooghoeken zag Calum wel hoe Ashton af en toe een andere houding aan nam. Hij kon zelf maar al te goed begrijpen dat het niet fijn was om de hele tijd op dezelfde manier te zitten. Zelf had hij het vaak niet echt door. Hij was meer de persoon die er pas achter kwam wanneer het te laat was. Wanneer hij last begon te krijgen van zijn rug of iets anders. Dan baalde hij als hij Quidditch moest spelen. Of daar voor moest oefenen. Al hoorde je Calum eigenlijk nooit klagen. Hij was al lang blij dat hij bij het team was gekomen, hij was op het moment namelijk de jongste van het team, iets wat wel heel erg bijzonder was.
Toen Ashton nog een keer bewoog, trok de jongen Calum zijn aandacht. Niet alleen Ashton zelf, maar ook de tekening die hij aan het maken was. Het waren toch heel wat minuten geleden dat Calum had opgemerkt dat Ashton over Naylene moest gaan dagdromen. Iets wat vooral een grapje was geweest. Het was nu echt niet bewust dat Calum keek naar hetgeen wat Ashton aan het tekenen was, maar het viel toch wel behoorlijk op. Helemaal omdat hij de jongen nog nooit een persoon had zien tekenen. Vaak waren het random objecten, soms hun omgeving, maar nooit een persoon en zeker niet Naylene.
Calum wist niet echt hoe hij er op moest reageren. Aan de ene kant vond hij het heel erg knap wat Ashton voor elkaar had gekregen. Als hij naar de tekening keek, zag hij gewoon Naylene. Er was geen twijfel over mogelijk dat het het meisje uit zijn afdeling was. Er was echter ook een kant waardoor Calum het toch een klein beetje gek vond. Linn had hem ooit verteld dat het niet netjes wat om foto’s te maken van mensen zonder dat ze het wisten. Ondanks dat het makkelijk kon met de Muggle-mobieltjes die ze hadden. Zoiets was dit ook?
Er was echter nog een gedachten die door Calum zijn hoofd heen ging en hij moest er wel een beetje om lachen. Ashton had hem al zo vaak gepest met het feit dat hij ‘verliefd’ was op Linn. Calum had dat nooit zo laten blijken. Maar nu wist hij wel dat hij Ashton een beetje terug kan plagen met Naylene en hij het dan ook wel echt bij het rechte eind had.
"Dus je dagdroomt niet over Naylene he?" vroeg Calum lachend, terwijl hij de tekening nog eens goed bekeek. Hij wilde de privacy van Ashton echt niet schenden, maar dat had hij wel een beetje zelf gedaan? "Je weet anders wel heel erg goed hoe ze er uit ziet." Calum wist misschien niet precies waar Naylene haar sproeten zaten en het zou ergens eng zijn als hij dat wel zou doen, maar het leek alsof Ashton met nauwkeurige precisie de kleine puntjes op haar gezicht had getekend, alsof hij had geweten waar ze hadden moeten staan.
"Ga je die aan haar geven?" Calum wist niet echt wat er de bedoeling van was, maar hij kon zich indenken dat Naylene zich er vooral ongemakkelijk bij zou voelen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Als Ashton tekende, zat hij in zijn eigen wereld. Zeker met alle rust om hem heen. Calum had niets meer gezegd, waardoor Ashton zich volledig had kunnen concentreren op de tekening voor hem. Het was een aantal keer voorgekomen dat hij wat lijnen weg had geveegd met een gum, terwijl Calum vaak woorden had laten verdwijnen met een zwaai van een toverstok. Ondanks dat Ashton dat ook zou kunnen doen, gebruikte hij liever een gum. Hij hield juist van tekenen omdat het zo simpel was, omdat er geen magie nodig was om iets moois te creëren met een potlood. Ongetwijfeld was de spreuk die Calum had gebruikt ontzettend nuttig, maar Ashton hield het toch liever bij een gum.
Tijdens het tekenen was Ashton wel degelijk een beetje weggedroomd. Deels omdat hij zich echt in had moeten beelden hoe Naylene er uit had gezien. De plaats van haar sproetjes, de manier waarop haar rode haren langs haar gezicht vielen, de kleur van haar ogen, maar daardoor had hij ook vaker aan Naylene gedacht. Vooral aan de momentjes waarop ze samen waren. Ashton hield er van om ergens apart met haar te zitten, want dan wist hij dat ze weer uren een gesprek zouden kunnen voeren over van alles en nog wat.
Ashton vond het ook niet erg als Nalyene bij hem en zijn vrienden kwam zitten, of andersom, maar dan was het toch anders. Voornamelijk als Ashton zich voegde bij de groep vol Raveclaws. Hij had er een paar wel gekend, maar net zoals Naylene had hij er nog nooit mee gepraat. Waarschijnlijk hadden ze het aan het begin daarom een beetje vreemd gevonden dat hij er zomaar bij was komen zitten, maar de vrienden van Naylene waren ook hele leuke jongens? Slim en wel wat stiller dan Ashton, maar wel heel erg aardig en het was duidelijk dat ze goed bevriend waren met Naylene.
Het potlood tussen Ashton zijn vingers bleef boven het papier hangen toen hij de opmerking van Calum hoorde. Hij was eigenlijk gewoon vergeten dat Calum in de buurt was geweest en daarom was hij ook op de grond gaan liggen. Calum was echter wel degelijk in de buurt en nu had hij zijn tekening gezien. Ashton wist dat hij het verdiende om er over geplaagd te worden, aangezien hij precies hetzelfde deed bij Calum als hij eens in gedachten aan het schrijven was, maar Ashton vond een tekening toch wel iets anders dan een geschreven stuk, omdat een geschreven stuk over van alles kon gaan!
‘Ik eh.’ Wat betrapt keek Ashton op. Hij duwde zijn haren uit zijn gezicht en keek vervolgens naar Calum. Ashton kon niet peilen of de jongen het vreemd vond dat hij haar had gekeken of dat hij er verder niets over zou zeggen. Het was Calum, dus waarschijnlijk zou hij er geen rare opmerkingen over maken, maar Ashton wist nu niet meer wat hij moest zeggen. Hij vond Naylene wel degelijk leuk en nu hij haar portret had getekend, was het ook moeilijk te ontkennen tegenover Calum. Die had het immers gezien.
‘Niet aan Nay vertellen?’ zei Ashton zachtjes. Als Calum zou vertellen wat Ashton had getekend, dan zou ze hem waarschijnlijk vreemd vinden. Ergens was het ook vreemd en waarschijnlijk zou Naylene dat ook denken. Als Ashton dan zou uitleggen waarom hij de tekening had gemaakt, zou het waarschijnlijk ook niet veel beter worden. Hoe zou hij ook zoiets uit moeten leggen? Naylene had al nauwelijks tijd om wat met vrienden te doen, laat staan om meer dan dat met iemand te worden. Hij zou het beter voor zichzelf kunnen houden. Nu was het de vraag of Calum dat ook zou doen, maar waarschijnlijk wel. Als je iets aan Calum vroeg, dan zou hij dat ook doen. Dat wist Ashton ondertussen wel van de jongen.
‘Nee, natuurlijk niet!’ zei Ashton toen Calum vroeg of hij de tekening aan Naylene zou laten zien. Ashton was zich er namelijk nog wel van bewust dat het vreemd was dat hij haar had getekend. Als hij de tekening aan haar zou geven, dan zou ze zich er waarschijnlijk heel ongemakkelijk bij voelen. Hij ook, dus dat was geen goed idee. Waarschijnlijk zou de tekening in zijn schetsboek blijven en zou ze het nooit te zien krijgen, maar dat vond Ashton zelf prima. De tekening was niet voor Naylene. De tekening was enkel ontstaan omdat hij haar in zijn hoofd had gehad en op deze manier had hij zijn gevoelens kunnen uiten.
‘Het is gewoon een tekening.’ Ashton haalde zijn schouders op en klapte zijn schetsboek dicht. Hij was redelijk ver gekomen en Calum had duidelijk van een afstandje kunnen zien wie het was geweest, maar hij was nog niet af. Toch voelde Ashton zich niet heel comfortabel om nog verder te tekenen nu Calum wist waar hij mee bezig was. Daarnaast had zijn vriend hem toch een beetje in verlegenheid gebracht door zijn vorige opmerking, want hij had wel gelijk gehad.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De zomervakantie was al weer achter de rug. De zomer was op sommige dagen echter nog volop aanwezig. Het verlichtte de gronden om het grote kasteel heen. Het zorgde voor vrolijke mensen die nog de laatste zonnestralen van het seizoen wilden meepakken voordat het landschap veranderde in een landschap dat zo van een schilderij had kunnen komen. Met bladeren in allerlei kleuren. Er waren dan echter ook buien die je niet tegen kon gaan en waardoor buiten rondhangen een verlangen werd in plaats van een dagelijkse bezigheid.
Luke had het warme weer vroeger altijd geassocieerd met zijn verjaardag. Als het mooi weer was geworden, dan was hij bijna jarig geweest. Juli was nu al weer een hele tijd geleden. In ieder geval in zijn hoofd. Hij had genoten van de tijd die hij had gehad thuis, maar hij had het ook heel erg fijn gevonden dat Rhi hem op was komen zoeken voor zijn verjaardag. Iets waar hij iets voor terug had willen doen. Rhi was namelijk afgelopen week zelf jarig geweest. Natuurlijk had Luke wel een cadeautje voor haar gekocht, maar om haar de meest onvergetelijke dag ooit te geven hadden ze samen een grap uitgehaald.
Een grap die zo goed was gegaan dat ze de aandacht hadden getrokken van vrijwel de hele school. Overal had gelach geklonken. Het was echter niet helemaal gelopen zoals het tweetal had verwacht. Het was nooit de bedoeling geweest om gepakt te worden. Normaal gesproken wisten ze ook precies hoe ze terug hadden moeten komen vanuit de plaats waar ze een grap hadden uitgehaald. Er waren gangen genoeg waar ze door heen konden sneaken.
Ondertussen wist Luke niet helemaal precies meer hoe het was gekomen. Er had geschreeuw geklonken dat ze daar waren geweest en niet heel erg veel later had hij in het kantoor van zijn afdelingshoofd gezeten. Daarnaast was ook Rhi haar afdelingshoofd er geweest en op een gegeven moment was zelfs McGonagall binnen komen lopen. Er waren heel wat woorden om de oren van Luke en Rhi heen geslingerd, maar het had hem niet heel erg veel gedaan. In zijn hoofd was Luke al bezig geweest met het volgende geintje dat hij samen met Rhi uit had kunnen halen of aan een paar vrije uren die ze met z’n tweeën door hadden kunnen brengen in Hogsmeade, een plaats waar ze veel tijd door brachten. Het liefst als de rest van de school er niet naar toe ging.
Van dat soort dingen kwam waarschijnlijk niet heel erg veel. Ze moesten heel wat uren nablijven. Iets waar ze de komende maanden nog wel zoet mee zouden zijn. Het waren geen regels schrijven, maar ze moesten juist bezig met het schoonmaken van de gangen. Gangen die ze zelf als het theater voor hun grap hadden gebruikt. Maar ondanks dat de twee vroeg op moesten en vaak na de lessen nog door moesten met de werkjes, vond Luke het totaal niet erg.
Nu zat hij dan ook aan de tafel met Rhi. Er ging eigenlijk niet veel ochtenden voorbij dat hij niet bij Rhi zat. Luke had dan ook wel vrienden gemaakt in zijn eigen afdeling, maar hij bracht toch liever zijn tijd door met het meisje uit Slytherin. De twee begrepen elkaar gewoon, zeker na al die dagen die ze met elkaar door hadden gebracht. De dingen die ze samen uit hadden gehaald. De kaart die ze samen hadden bestudeerd, want daar was het allemaal mee begonnen.
Luke at wat van zijn toast, terwijl hij een gaap probeerde te onderdrukken. Het was behoorlijk vroeg geweest die ochtend, maar het had wel gemoeten. Het was ook al wel eens voorgekomen dat Luke en Rhi hun straf hadden proberen te ontlopen door gewoon niet naar de nablijfuren te komen. Maar hier ging dat niet zo makkelijk. Als het nodig was, werden de twee gewoon uit hun bed getrokken en dat was ook al we gebeurd.
De zaal werd gevuld met uilen, die de post kwamen brengen. Luke keer er ondertussen niet meer van op, maar waren wat eerstejaars niet heel erg veel verder op aan de tafel waarbij het leek alsof het de eerste keer was dat ze het aanzicht zagen.
Luke verwachtte geen post, dus daarom lette hij ook niet echt op de uilen die rondvlogen. Had hij dat maar wel gedaan. Het duurde namelijk niet lang voordat er wel dergelijk iets voor zijn neus viel. Het was niet zomaar iets, maar het was een Howler! Voordat Luke de brief weg probeerde te grissen, opende de enveloppe zichzelf al.
"Lucas Robert Hemmings!" Schelde de stem van Luke zijn moeder door de hele zaal. Luke voelde alle ogen van de mensen om zich heen en misschien ook nog wel verder, op zich gericht. Hij wist maar al te goed dat er niet heel erg veel te doen was tegen een Howler. Die dingen konden zelfs niet verbrand worden. Hij probeerde niet ineen te krimpen door de stem van zijn moeder.
"Hoe kun je?! Ik ben er echt helemaal klaar mee! Je weet hoe ik denk over die rot grapjes van je en nu ben je veel en veel te ver gegaan!" Luke keek even naar Rhi en rolde met zijn ogen, het was maar goed dat zijn moeder dit niet kon zien, anders zou hij zeker zijn kamer niet meer uit komen, maar hij was nu niet thuis.
"En ik wil dat je vanaf nu bij Rhi uit de buurt blijft en als ik merk dat je nog één keer in de problemen kom, haal ik je van school af!" Luke moest lachen om de woorden, die helemaal nergens op sloegen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De zomervakantie leek net zo snel te zijn gegaan als de voorgaande jaren op Hogwarts. Ondertussen was het voor de meeste leerlingen een gewoonte om een groot deel van het jaar op school door te brengen en alleen tijdens de vakanties naar huis te gaan. Ondanks dat Hogwarts bijna het hele jaar open was, was het in de zomervakantie gesloten en dwong het kasteel zijn leerlingen om naar huis te gaan. De één vond dat leuker dan de ander. Sommige leerlingen wachtten dan ook hoopvol op de dag dat het weer 1 september zou worden en het kasteel zijn deuren weer zou openen.
Ondanks dat Rhi graag op school was, omdat ze daar de privacy had die ze thuis niet kon krijgen, had ze genoten van haar zomervakantie. Vooral de delen die ze samen met Luke had doorgebracht. Na drie volle jaren op Hogwarts kon ze met alle zekerheid zeggen dat Luke haar beste vriend was, haar maatje. Ze hadden misschien niet altijd les samen, maar ze vonden altijd wel een moment om eventjes bij elkaar te komen. Vaak in de ochtend. Rhi hield er van dat Luke de eerste persoon was die ze sprak, ondanks dat er ook wel ochtenden waren waarop er niet veel werd gepraat. Rhi was niet echt een ochtendpersoon en als Luke met zijn been uit het verkeerde bed was gestapt, was ook hij niet te genieten. Dat accepteerden ze echter van elkaar, wetend dat hun gesprekken door de dag heen wel op gang zouden komen.
Rhi had het jammer gevonden dat ze Luke niet iedere dag had kunnen zien in de vakantie, want dat was ze immers gewend door school. Gelukkig hadden ze elkaar nog vaak genoeg kunnen zien. Ze was zelfs voor zijn verjaardag naar hem toe gereisd, zodat ze het samen hadden kunnen vieren. Iets wat Luke ook op haar verjaardag had willen doen.
Zelf was ze nooit zo van feestjes en cadeautjes, maar het cadeautje van Luke had ze maar wat graag in ontvangst willen nemen. Hij had haar verjaardag willen vieren met een grote grap, misschien wel de grootste die de school ooit had gezien. Toen Luke haar het idee had verteld, had ze enthousiast gereageerd en had ze niet kunnen wachten om te beginnen.
Vroeg in de ochtend, op 7 september, waren Luke en Rhi naar het trappenhuis gegaan. Daar hadden de trappen op hen gewacht, zwevend in het niks. Rhi en Luke hadden beide hun bezem bij zich gehad, Rhi had nog altijd haar bezem die ze twee jaar geleden voor kerst had gekregen. De bezems waren een groot deel geweest van hun plan. Met een spreuk hadden ze iedere trap in het trappenhuis betoverd, zodat ze niet meer zouden bewegen. Om zo snel mogelijk bij alle trappen te komen, hadden ze rond moeten vliegen.
Ze hadden onwijs veel lol gehad. Luke en Rhi hadden achter elkaar aangevlogen, ze hadden elkaar uitgedaagd en zelfs een paar spreuken op elkaar afgevoerd die niet te veel kwaad hadden kunnen doen. Haar verjaardag was toen nog maar even gebeuren, maar Rhi had die ochtend al behoorlijk veel gelachen.
Toen de eerste leerlingen wakker waren geworden en het kasteel in beweging was gekomen, hadden Rhi en Luke zich onder één van de trappen verstopt om hun grap te aanschouwen. Leerlingen waren verbaasd en prefects en headboys probeerden machteloos de trappen weer te laten bewegen. Rhi en Luke waren wel zo slim geweest om niet de meest eenvoudige spreuk te gebruiken om de trappen te betoveren. Zelf hadden ze heel erg moeten lachen om de frustratie van de leerlingen. Tenminste, ze hadden gelachen totdat iemand er achter was gekomen dat het hun schuld was geweest. Docenten waren er bij gekomen en dat was het moment dat de grap over was geweest. Luke had naar zijn afdelingshoofd gemoeten en Rhi naar het haren. Vervolgens hadden ze beide nog een speech van McGonnagal gekregen, maar Rhi had het idee dat ze er beide niet naar hadden geluisterd.
Ondanks dat Rhi en Luke een behoorlijke straf hadden gekregen, was het nog niet eens zo erg. Rhi speelde sinds haar derde jaar Quidditch als beater en ze was bang geweest dat ze haar uit het team hadden gezet, maar haar afdelingshoofd had geweten dat het team hopeloos zou zijn zonder haar, dus dat had hij kunnen voorkomen. Wel had Rhi, samen met Luke, de opdracht gekregen om voor en na elke lesdag de gangen schoon te maken. Het ergste was nog dat het zonder magie moest.
Rhi had net een hap genomen van haar roerei toen de uilen naar binnen vlogen. Ze had niet verwacht dat ze post zou krijgen, maar voor Luke viel er wel iets voor zijn neus. De rode envelop herkende Rhi maar al te goed, net zoals de mensen om haar heen. Luke had een howler gekregen. Als er één ding was die je absoluut niet wilde krijgen, dan was het wel een howler. Rhi gokte dat het over de grap ging en dat de moeder van Luke woedend was.
In stilte luisterde ze naar het geschreeuw van de moeder van Luke. Steeds meer mensen keken om, om te weten naar wie er zo werd geschreeuwd. Normaal gesproken trok Rhi zich de woorden van ouders nooit zo aan, maar dit keer deed ze het wel. De moeder van Luke, de vrouw die haar nog hartelijk had ontvangen deze zomervakantie, zei nu dat Luke niet meer met haar om mocht gaan.
Luke leek de woorden van zijn moeder niet zo serieus te nemen. Hij moest er zelfs om lachen. ‘Hoe kan je daar nou om lachen?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het tweetal had al verscheidene grappen uitgehaald. Heel veel van hun medeleerlingen, maar ook zeker hun leraren en zelfs hun families waren de dupe geworden van de twee, die altijd precies wisten wat ze aan moesten pakken.
Luke en Rhi waren een soort van begrip geworden ondertussen. Het kon haast niet dat de ene naam werd genoemd zonder dat de andere volgde. De twee waren heel veel met elkaar, al hadden ze ook wel hun eigen dingen. Zo zat Rhi bij het Quidditch team van Slytherin. Luke was misschien ook wel bezig met de sport en hij had vaak genoeg samen met Rhi gevlogen en natuurlijk kwam hij ook naar al haar wedstrijden kijken. Hij was trots dat ze daar dan vloog, helemaal omdat ze het enige meisje was dat in het team zat. Toch deed ze zeker niet onder voor de rest. Dat liet ze wel zien doordat ze een Beater was! Zelfs de andere teams hadden geen meisje op die positie.
Luke had dan wel andere vrienden, hij ging wel eens om met Linn en Calum, die in hetzelfde jaar als hem zaten en met wie hij afzonderlijk wel eens lessen had. Toch waren ze geen vrienden zoals Rhi dat wel voor hem was. De twee konden uren met elkaar praten, het maakte niets uit waar het precies om ging? Ze raakten vrijwel nooit uitgepraat en als ze een keer niets te vertellen hadden, dan was het een hele fijne stilte die tussen hen heerste. Op andere momenten zaten ze tot diep in de nacht bij elkaar om nieuwe grappen te plannen. Daardoor was het ook vaak genoeg gebeurd dat Luke in slaap was gevallen in het kamertje van Rhi, die ze toch niet deelde met iemand anders.
Zelfs in de vakanties, niet alleen in de zomer, maar ook in de winter, zochten de twee elkaar op. Een paar weken zonder elkaar was al veel te lang. Iets wat ook helemaal niet zo gek was als je zoveel tijd met elkaar doorbracht. Er waren geen mensen met wie ze meer tijd doorbrachten. Met wie ze konden zeuren, maar natuurlijk ook konden lachen.
Door dat alles nam Luke zijn moeder ook lang niet zo serieus. De stem klonk misschien hard door de zaal en ergens schaamde hij zich er een beetje voor. Het was niet een goed iets om een Howler te krijgen en dat iedereen mee zou kunnen luisteren naar alles wat er te zeggen was. Zeker als het alles behalve fijn was. Dat was dan ook waar Luke zich in eerste instantie het meeste zorgen om maakte. Rhi leek er anders over te denken, het was alsof ze zich meer zorgen maakte over hetgeen wat zijn moeder had gezegd. Het was niet zo dat ze het echt meende? Niet in de ogen van Luke. Zijn moeder was gewoon boos geweest en uit die woede had ze dan ook gesproken. Ze zou wel weer bijdraaien, daar hoopte Luke op het moment in ieder geval op.
"Wat?" Vroeg Luke aan Rhi. "Je denkt dat ze dit serieus meent?" Dat deed ze echt niet! Hoopte hij in ieder geval. "Ze kan niets doen." Gaf hij ook nog aan. Want dat was echt zo. Zijn moeder had niet echt grip op wat er op school gebeurde. Ondertussen zat nog maar één van Luke zijn broers op school en deed hij ook echt niet altijd alles wat zijn moeder graag wilde. Zijn beide broers hadden zelfs vaak genoeg bij hun afdelingshoofd gezeten en ze hadden ook wel echt straf gekregen. Luke had een beetje het stokje over genomen al vond hij zelf dat hij beter zijn best deed. Dat de grappen die hij samen met Rhi uithaalde, veel beter waren dan alle grappen die Ben en Jack samen ooit uit hadden gehaald.
"Kom op Rhi." zei Luke toen haar gezicht niet leek te veranderen. Ondertussen was Howler uitgeschreeuwd en had hij zichzelf verscheurd. De stukjes lagen op de tafel. Er waren nog steeds genoeg blikken op hen gericht, maar dat boeide Luke op het moment weinig. Het enige wat hem wel echt uitmaakte was dat Rhi het allemaal zo serieus leek te nemen. Natuurlijk hadden de woorden van zijn moeder hem zelf ook wel eens had gedaan. Maar als het iets was dan zorgde het er alleen maar voor dat Luke zich bedacht dat ze de volgende keer voorzichtiger moesten zijn met hun grappen en misschien dat ze even pauze zouden moeten nemen voordat ze weer een grote grap uit zouden halen.
Luke wenkte Rhi even en stond vervolgens zelf op. Er waren genoeg mensen die hun gesprek aan het mee luisteren waren en daar had Luke op het moment geen zin in. Hij wilde met Rhi praten over wat er net allemaal was gezegd door zijn moeder, maar ook gewoon de manier waarop Rhi had gereageerd. Want als hij iets niet van haar had verwacht dan was het wel dat het haar iets deed. Daarom wilde hij haar sowieso even duidelijk maken dat hij niet naar zijn moeder zou gaan luisteren. Hij vond zijn vriendschap met Rhi veel belangrijker dan de beste zoon ooit te zijn. Voor die titel kwam hij toch al lang niet meer in aanmerking. Hij was niet meer die jongen die een paar jaar geleden voor het eerst naar Hogwarts was gegaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks de hevige straf die Rhi en Luke hadden gekregen, vond Rhi het nog altijd een geweldige grap. Ze had heel erg moeten lachen om de verwarde eerstejaars die niet hadden geweten wat ze hadden moeten doen omdat de trap niet had bewogen en ze toch echt naar de grote zaal hadden gemoeten. Wat ze nog grappiger was geweest, waren de prefects en de headboys – en girls die hadden geprobeerd om de trappen weer te laten bewegen en vervolgens hadden geroepen dat iedereen naar hen had moeten luisteren, wat uiteindelijk toch nooit gebeurde zoals het hoorde. Toch vond niet iedereen de grap even leuk als zij en Luke. Dat was nu wel duidelijk.
Normaal gesproken was Rhi niet iemand die zich wat aantrok van wat anderen dachten. Het had haar niks uitgemaakt dat het gehele Slytherin team in lachen uit was gebarsten toen zij, als meisje, naar de trainingen kwam om te laten zien wat ze kon. Toen ze had gezegd dat ze voor de positie van beater had willen gaan, was dat gelach alleen maar harder geworden. Ondertussen waren er redelijk meisjes die Quidditch speelden, maar niet als beater. Daarom hadden de jongens uit haar team waarschijnlijk ook gelachen, maar Rhi had zich er niets van aangetrokken. Ze was op haar bezem gestapt, met een knuppel in haar rechterhand en vervolgens had ze elke bludger die in de buurt was gekomen van een teamgenoot een andere kant op geslagen. Zonder moeite had ze het team gehaald en nu keek het hele team redelijk naar haar op, net zoals de rest van de school. Ze was misschien niet het enige meisje dat Quidditch speelde, maar wel het enige meisje in een team waar voor een hele lange tijd alleen maar jongens in hadden gezeten.
Nu was het echter niet een team vol lacherige jongens die haar belachelijk maakten om wat ze wilde. Dit ging om de moeder van Luke. Rhi had de vrouw ondertussen al vaak genoeg ontmoet en ze wist dat ze behoorlijk serieus en streng kon zijn. Misschien iets minder naar Luke, omdat hij haar jongste zoon was, maar ze was wel een echte moeder en ze was duidelijk ook woedend dat Luke weer een grap uit had gehaald. Dit keer eentje die blijkbaar zo erg was dat ze er klaar mee was. In Rhi haar ogen hadden ze nog wel ergere dingen gedaan, maar dit was de grap geweest waarvoor ze waren gepakt en blijkbaar was dat de druppel geweest. Luke zijn moeder had gezegd dat hij niet meer met haar om zou mogen gaan en dat als hij nog een keer een grap uit zou halen, hij van school zou moeten.
Luke leek het niet serieus te nemen. Normaal gesproken zou Rhi dat ook niet doen, maar het was wel duidelijk dat Luke zijn moeder het idee had dat ze verkeerd was voor haar zoon. Dat terwijl ze al minstens drie jaar bevriend waren en ze er altijd voor Luke was geweest. Blijkbaar was dat niet goed genoeg en nu verwachtte de blonde vrouw dat Luke haar zou dumpen. Luke was echter degene die alles weglachte en deed alsof er niets aan de hand was. Alsof zijn moeder niets over hem te zeggen had nu hij hier was. Rhi wist wel beter en daarom bleef ze hem ook met een nors gezicht aankijken.
Toen Luke haar wenkte, kwam ze met een zucht overeind. Ze wierp nog een blik op de verscheurde Howler en schudde haar hoofd, waarna ze Luke volgde naar de gang. Het maakte haar niet veel uit als anderen hun gesprek zouden horen. Luke gaf daar blijkbaar wel iets om, maar vreemd genoeg boeide het hem niet als zijn moeder zei dat ze hem van school zou halen als hij weer in de problemen zou komen. Iets wat dan waarschijnlijk haar schuld zou zijn, maar dit keer was het ook allemaal Luke zijn idee geweest? Het was zijn cadeautje aan haar geweest voor haar veertiende verjaardag.
Toen ze eenmaal in de gang stonden, sloeg Rhi haar armen over elkaar en keek ze naar Luke. In haar ogen gedroeg zich hij gewoon als een typische puber die zijn moeder niet serieus na, maar vroeg of laat zou hij toch wel doen wat er van hem werd gevraagd. Dat betekende dat hij binnen nu een paar dagen zich zou gaan beseffen dat hij maar beter naar zijn moeder kon luisteren en dat hij haar alsnog zou dumpen. Hij dacht nu misschien dat zijn moeder er niet achter zou komen, maar Rhi loog niet als dit kasteel letterlijk ogen en oren had. Daarnaast waren er ook nog de docenten en afdelingshoofden, plus de broer van Luke die hier nog ergens rondliep. Vroeg of laat zou ze er wel achter komen dat Luke niet naar haar had geluisterd.
‘Nou, waar wacht je op?’ vroeg Rhi aan Luke. ‘Als je wacht op een moment om me te dumpen, dan is dit het beste moment.’ Niet dat ze Luke er de kans voor zou geven om haar echt te dumpen. Dan zou hij namelijk degene zijn die het zou hebben gedaan en dat gaf hem de controle. Daarnaast zou hij haar er wel pijn mee doen, ondanks dat ze nu zo koeltjes tegenover hem stond. Luke was haar beste, en eigenlijk ook enige, vriend. Ze zou hem gaan missen, ongeacht wie de vriendschap zou verbreken, maar dan had ze liever dat zij degene zou zijn die de pleister er van af zou trekken, want dan had ze tenminste controle over de pijn die het zou veroorzaken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld