Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was alsof Ashton aan het zoeken was naar iets wat hij onmogelijk zou kunnen vinden. Hij probeerde op de omgeving te letten, iets wat aangaf dat de wezens in de buurt zouden zijn. Ook probeerde hij het gezicht van Naylene in de gaten te houden. Altijd als ze over de Thestrals sprak, heerste er een soort kalmte in haar stem en op haar gezicht. Hij hoopte dat diezelfde blik en diezelfde kalmte zich weer zouden laten zien als de gevleugelde paarden in de buurt zouden zijn, maar Ashton zou het nooit zeker kunnen weten. Hij zou ze immers niet kunnen zien.
Toen Naylene vertelde dat ze er waren, keek Ashton automatisch om zich heen. Iets wat niks uithaalde, want of ze er nou waren of niet, voor Ashton zijn ogen zouden ze nooit zichtbaar worden. Dat was een geluk en hij vond het ook vreselijk voor Naylene dat zij ze wel kon zien, maar hij wist dat Naylene ontzettend veel troost haalde uit de wezens. Voor haar waren ze een manier geworden om de dood van haar broer te verwerken. Iets waar ze thuis vast geen tijd voor had gekregen. Ashton had nooit gehoord hoe het daarna verder was gegaan, maar als de ouders van Naylene al zo om ware gegaan met één van hun eigen kinderen, dan kon hij zich voorstellen dat Naylene geen traan had mogen laten om haar broer. Iets wat onmogelijk was, want iedereen gaf om zijn familie. Er zat alleen een verschil in hoe sommigen dat deden.
Naylene begon te praten, waarschijnlijk tegen één van de Thestrals. Ashton was wel wat gewend, aangezien Edyn dagelijks praatte tegen de dieren die ze tegen kwam in de Common Room. Ashton was zelfs een keer met haar naar de uilentoren gegaan en hij had niet geweten wat hij had gezien. Binnen een paar minuten was Edyn omringd geweest door de vogels. Ze hadden om haar heen gefladderd, waren op haar schouders gaan zitten en ze hadden met haar gespeeld, volgens Edyn dan. Natuurlijk had haar zoete stem ook daar weer geklonken. Ashton vroeg zich altijd af of de dieren haar echt leken te begrijpen, maar hij moest toegeven dat Pixie wel echt naar Edyn luisterde, aangezien het hondje hem en Linn op had gezocht in de leerlingenkamer van Hufflepuff toen Edyn in het Verboden Bos had gezeten.
Toch was het anders om Naylene te horen praten. Misschien kwam dat ook wel doordat ze over hem praatte, maar het was anders. Het klonk rustiger en ze leek er wel echt zeker van te willen zijn dat het goed was dat hij hier was. Al waren dit ook de wezens die de karren voorttrokken, op de eerste dag van het schooljaar, dus ze waren leerlingen vast wel gewend.
‘Ik wilde Naylene niet alleen laten gaan,’ vertelde Ashton, al had hij het idee dat hij tegen niks praatte. Toch was er wel degelijk iets, want hij zag dat Naylene een Thestral aan het aaien was. Tenminste, hij gokte dat ze dat aan het doen was. Haar hand maakte een aaiende beweging in de lucht, nog vrij hoog zelfs. Ashton had er wel rekening mee gehouden dat ze op paarden leken, maar het idee dat er een onzichtbaar wezen ter grote van een paard voor hem stond, was een beetje onwerkelijk.
Plotseling voelde Ashton wat arme lucht tegen zijn hand aan blazen, haast alsof er een hond aan zijn hand aan het snuffelen was. Ondanks dat Naylene nog steeds verdrietig was, kwam er bij hem wel een lach over zijn lippen. ‘Hé daar,’ zei hij lachend. Hij wist niet goed waar het wezen zich precies bevond, maar het was ergens dicht bij hem. Waarschijnlijk wilde het wezen zeker weten of Ashton wel echt oké was, maar hij zou de dieren nooit wat aan doen. Daarvoor zou hij ze ten eerste al moeten zien, maar zelfs dan zou hij nooit iets pijn doen wat zoveel voor Naylene betekende.
Naylene vertelde hem dat de Thestrals het wel oké leken te vinden, waar hij blij mee was. Dat betekende dat ze hier gewoon zouden kunnen staan, al wist Ashton niet zo goed wat hij nu moest doen. Hij wist niet of Naylene er over wilde praten. Het was een zwaar onderwerp. Misschien kon hij het beter hebben over iets anders beginnen, maar hij wist eigenlijk niet zo snel wat. Het leek nog maar een paar seconden geleden dat ze samen in het klaslokaal van professor Lowell hadden gestaan.
‘Misschien…’ begon Ashton, al wist hij niet zeker of hij hier wel iets over moest zeggen. ‘Misschien moet je praten met professor Lowell en professor Rhammar? Over deze les?’ Professor Rhammar was het hoofd van Ravenclaw en als hij zou weten wat Naylene had gezien, zou hij haar misschien kunnen excuseren van deze specifieke opdracht. Ashton wist niet of het ook bij de O.W.L’s zou komen, maar het leek hem onmenselijk dat Naylene haar dode broer nog een keer zou moeten zien. ‘Misschien dat je dan een andere opdracht kan doen voor de O.W.L’s, als dit er in komt.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Veel mensen zouden de Thestrals ontwijken als ze ze konden zien. Naylene wist niet hoe Ashton zou reageren op de wezens als hij ze kon zien. Het waren geen mooie wezens, maar ze hadden in Naylene haar ogen waren ze dat juist wel.
Sinds haar tweede jaar had ze gezien hoe de Thestrals de koetsen aan het begin en het einde van het schooljaar voorttrokken. Ze had ook gezien dat er mensen waren geweest die de wezens hadden gezien. Terwijl de meerderheid van de leerlingen dachten dat de koetsen zichzelf voor bewogen. De mensen die de wezens echter wel konden zien, leken er altijd met een smerige blik naar te kijken. Iets wat Naylene totaal niet begreep.
De Thestrals hadden Naylene veel meer steun gebonden dan sommige mensen konden doen. Ondertussen had ze wel mensen met wie ze over de dood van haar broer kon praten, waar ze wel blij mee was. Ondanks dat ze er niet veel gebruik van maakte. Ze wilde haar verhalen niet opdringen. Dan kwam ze liever hier. Hier vroeg niemand om haar verhaal. Naylene wist zeker dat de Thestrals het verhaal wisten. Het waren slimme wezens, net zoals de Boggart die ze had moeten zien. Ze kon vast op de een of andere manier tot het diepste van haar hoofd dringen, misschien zelfs haar hart. Er waren net iets te weinig studies gedaan, wat Naylene best jammer vond.
De woorden van Ashton, lieten Naylene zich iets meer op haar gemak voelen. Ze vond het lief dat Ashton met haar mee was gekomen en het was nog liever als ze bedacht dat hij haar inderdaad niet in haar eentje had willen laten gaan, ondanks dat ze hier al vaak genoeg was geweest. Niet in deze staat. Haar hele lichaam werd nog beheerst door het beeld wat ze in de klas had gezien en ze wist ook wel zeker dat dat beeld nog een hele tijd in haar hoofd zou gaan spoken. Misschien wel maanden. Iets waar ze wel echt heel erg tegenop zat.
Naylene keek naar de Thestral die bij Ashton was gaan staan. Volgens mij snapte het wat jongere wezen nog niet echt waarom Ashton hem niet kon zien. Al was het ook wel weer lief om te zien, omdat Ashton wel zijn best deed om contact te maken met hem. Het was ook moeilijk om hem te aaien, als hij niet eens zag waar de kop zich bevond, laat staan de rest van de wereld.
"Kom eens." Zei Naylene zachtjes. Ze pakte de hand van Ashton al vast en voorzichtig legde ze beiden handen op de Thestral die voor hen stond. Zo begon ze zachtjes met Ashton zijn hand over het wezen heen te aaien. Ze probeerde een beetje in de gaten te houden wat Ashton er precies van vond. Het moest echt een gek gevoel zijn! Want er was wel iets en omdat mensen er ook gewoon op konden vliegen, voelden ze beesten ook vast wel. Al waren het misschien de Thestrals zelf wel die konden bepalen wanneer iemand hen voelde en wanneer niet. Er waren nog zoveel geheimen achter deze wezens en Naylende wilde ze het liefste allemaal leren.
Een voorzichtig zucht kwam over Naylene haar liep door het voorstel van Ashton. Het was niet dat ze het voorstel vervelend vond. Ze vond het juist wel lief dat Ashton er over was gevonden, want het betekende dat hij niet wilde dat ze nog een keer die pijn voelde.
"Ik denk niet dat ik anders wil worden behandeld?" Fluisterde Naylene zachtjes.
"Iedereen heeft wel een angst en voor sommige mensen zijn die ook heel erg. Ik had nooit verwacht dat ik Chris zou zien en dat was echt vreselijk. Maar ik denk niet dat ik daardoor een aangepast examen verdien te krijgen." Er was een manier waardoor Naylene er doorheen moest komen. Ze had echt nog geen idee hoe ze dat zou gaan doen, want het zou alles behalve makkelijk worden. Het moest echter wel. Het waren haar O.W.L’s en die waren echt heel erg belangrijk voor de rest van de jaren op school! Als ze het niet goed deed, mocht ze die lessen niet verder volgen voor haar N.E.W.T’s!
"Misschien kan ik wel een paar keer oefenen?" Daar zat Naylene zelf ook niet op te wachten, maar dat was op het moment het enige wat ze zelf kon bedenken. Als het uiteindelijk maar goed ging. Ze het maar onder ogen kon komen. Iets wat nu heel erg ver weg leeg.
Voorzichtig kneep Naylene in de hand van Ashton. Het idee vond ze echt vreselijk. Maar ze zouden op een gegeven moment Chris weer op die manier zien. Ze zou er mee moeten werken. Iets bedenken waardoor ze aan het lachen werd gemaakt. Iets wat ze nu al niet meer kon.
"Ik wil het niet meer, maar het moet wel. Het moet." Fluisterde Naylene terwijl er weer tranen in haar ogen kwamen, alleen al bij het idee. Maar ze moest het wel. Ze was hier om goede cijfers te halen. Ze wilde niet dat mensen haar op een andere manier zouden behandelen. Zeker niet als haar leraren zich er ook nog eens mee zouden gaan bemoeien. Dat kon namelijk ook nog wel eens betekenen dat haar ouders er achter kwamen en dan zat ze helemaal in de problemen."Straks willen ze meer weten en lichten ze mijn ouders in. Dat mag niet." Naylene schudde haar hoofd, het idee was het echt vreselijk.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene verraste Ashton door zijn hand vast te nemen. Ondanks dat ze elkaar wel eens een knuffel gaven, hadden ze nog nooit echt elkaars hand vast genomen. Iets wat onmogelijk ging als ze beide met hun veer hun huiswerk aan het opschrijven waren. Ze hadden echter vaak genoeg naast elkaar in de gang gelopen en Ashton had er wel eens over getwijfeld om haar hand vast te nemen. Hij had het echter nooit gedaan. Naylene had die stap nu wel genomen, zonder twijfel. Het was dan wel om samen de Thestrals te aaien, maar Ashton was in zijn hoofd meer bezig met de warme hand van Naylene die op de zijne lag, dan dat hij echt lette op het feit dat hij een onzichtbaar wezen aan het aaien was en dat het een stuk ruwer aanvoelde dan dat hij eigenlijk had verwacht.
‘Het voelt… Anders dan dat ik had verwacht,’ bekende hij. Naylene had ze beschreven als een soort paarden en daardoor was hij er ook vanuit gegaan dat ze een vacht hadden gehad. Een korte, gladde vacht zoals hij dat kende van de paarden op de kinderboerderij. De huid van de Thestral voelde echter heel anders aan. Ashotn had het idee dat hij over ruw leer aan het aaien was, maar dat was nog niet eens het meest vreemde aan dit alles. Het was nog vreemder om zijn eigen hand, omklemd door die van Naylene, in de lucht te zien hangen. Alsof er niets voor hen stond. Ashton voelde het echter wel degelijk onder zijn eigen hand. Er stond echt iets voor hem en Naylene.
Hij luisterde naar de bekentenissen van Naylene, terwijl hij opzij keek om haar gezicht goed in de gaten te houden. Naylene was heel duidelijk over wat ze wel of niet wilde doen. Ze wilde er duidelijk niet met het hoofd van haar afdeling over praten, of met professor Lowell. Ergens snapte Ashton het wel, want er waren inderdaad meer leerlingen en iedereen kreeg zijn angst te zien. Misschien vond hij dit erger omdat hij het verhaal achter Naylene haar angst kende. Ergens verbaasde het hem dat haar ouders niet tevoorschijn waren gekomen, want het klonk alsof ze ontzettend bang was voor hen. Misschien dat ze Chris had zien liggen, omdat ze nog banger was voor waar haar ouders toe in staat waren. Dat had ze immers met haar eigen ogen gezien.
‘Misschien is het dan inderdaad een idee om wat extra te oefenen,’ sprak Ashton bedachtzaam. ‘We kunnen het zelfs samen doen?’ Als ze samen aan professor Lowell zouden vragen of ze een paar keer extra zouden mogen oefenen met de Boggart, zou het vast wel mogen? Over het algemeen vonden leraren het geweldig als ze in de gaten kregen dat leerlingen graag wat meer bezig wilden gaan met hun opdrachten en voor Naylene was het haast normaal dat ze wat meer uitdaging wilde, dus hun professor van Defense Against the Dark Arts zou er vast weinig op tegen hebben. Daarnaast wilde Ashton er wel graag bij zijn, zodat hij haar zou kunnen helpen. Hij had niet het idee dat hij de spreuk nu al perfect kon. Hij had niet eens nagedacht over zijn angst, want hij had enkel Naylene willen beschermen tegen hetgeen wat zij, en de rest van de klas, had gezien.
Ondanks dat Ashton begreep dat Naylene niet wilde dat haar ouders zouden worden ingelicht, leek het hem wel beter. Niet zozeer zodat ze zouden weten wat er op school was gebeurt, maar zodat de school zou weten wat er allemaal bij Naylene thuis gebeurde. Ashton wist dat zijn brieven niet aan kwamen. Meestal bracht zijn uil ze ongeopend terug. Iets waar Linn hem al voor had gewaarschuwd, maar hij was te eigenwijs geweest om het niet eens te proberen. Het negeren en terugsturen van Naylene haar brieven was nog maar het puntje van de ijsberg. Ashton kon niet geloven dat er nog steeds tovenaars waren die zo belachelijk dachten als de ouders van Naylene. Ze waren nog altijd boos dat ze niet in Slytherin was beland en dat was de reden dat Naylene zo hard werkte. Ashton sprak zijn gedachten echter niet hardop uit, want hij wist hoe Naylene zou reageren. In plaats daarvan, richtte hij zich op de Thestral voor hen, waar zijn hand en die van Naylene nog steeds op lag.
Met zijn vrije hand sloeg hij zijn arm rond haar schouder, zodat hij zachtjes over haar arm kon wrijven als troost. Hij had op sommige momenten echt medelijden met Naylene, alleen al om in wat voor gezin ze was geboren. Hij had misschien ook niet al het geluk van de wereld gehad, maar hij had zijn broertje en zusje nog, net zoals dat hij een lieve moeder had die heel erg veel om hem gaf. Genoeg om hem naar een grote, magische wereld te sturen waar zij niks vanaf wist.
‘Wat vond je trouwens van mijn knuffelhaai?’ vroeg Ashton, in de hoop dat hij de sfeer een beetje zou kunnen verbeteren. Hij wist niet waarom de haai opeens een mond vol knuffels had gehad, maar het was wel lachwekkend geweest. Hij had eigenlijk geen idee of Naylene het wel echt mee had gekregen, maar hij hoopte dat ze er nu toch een beetje om zou kunnen lachen. Al zou hij nu liever ook niet meer voor een grote haai willen staan. Het was dat hij er te weinig aandacht aan had besteed om er echt bang voor te zijn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De Thestrals hielden van aandacht, juist omdat het wezens waren die vaak werden gemeden. Soms had Naylene wel een beetje medelijden met de wezens, ondanks dat ze echt wel een goed leven hadden. Ze leefde in een kudde in het verboden bos en Naylene wist ook wel zeker dat ze eens uitvlogen. Ze had eigenlijk geen idee of Muggles de wezens ook konden zien. Het kon best dat ze daarom een beetje werden beschermd door de bomen van het verboden bos.
Omdat Naylene, Edyn een paar keer in de week bijlessen gaf, hadden ze wel eens over het verboden bos gepraat. Vooral nadat ze er zelf in was geweest. Naylene deelde Edyn haar mening niet als het ging om het verboden bos. Ze vond dat het verboden bos zo heette zodat het bos werd beschermd tegen de mensen er om heen. Naylene had gehoord dat er wezens leefden die je liever niet in je eentje tegen wilde komen. Zo was ze zelf niet zo heel erg gerust op het idee van de immens grote spin die ergens was met z’n grote spinnenkinderen. Terwijl Edyn ze lief en schattig had genoemd! Naylene had na dat verhaal de uitdruk die ze op het gezicht van Rhi had gezien, helemaal begrepen.
Ondanks dat ze misschien het risico’s liep om de spinnen tegen te komen of zelfs wezens die nog duistere en enger waren dan dat, voelde Naylene zich niet anders op deze plaats. Het was juist een plek waar ze zich op haar gemak voelde.
Dat wilde ze nu ook met Ashton delen. Naylene bleef heel goed in de gaten houden wat de Thestrals van haar acties vond, maar ze vond het ook belangrijk om te weten hoe Ashton reageerde. Het was een beetje gek om iets onzichtbaars te moeten aaien, zeker omdat het ook nog wel een gekke huid was. Het was een soort van leer. Maar er zaten ook echt wel manen op het lichaam, het was deels paard, het andere deel wist Naylene niet echt te plaatsen in haar beschrijving.
De hand van Ashton, zorgde als een soort van troost onder die van Naylene. Ze wist dat de jongen er voor haar was, altijd naar haar zou luisteren als ze iets wilde vertellen. Zelfs als dat gesprek dan over Chris zou gaan. Het was niet ze iedere dag over hem praten, maar zo nu en dan was het wel ter sprake gekomen. Daarom was Naylene wel blij dat ze deze les met Ashton had gehad, zo snapte nog iemand waar het over ging. De rest hoefde het niet te weten? Zo hoefden haar afdelingshoofd het in haar ogen ook niet te weten. Haar leraar Defence Against the Dark hoefde volgens Naylene ook niet al te veel te weten. Alleen dat ze het moeten had met haar angst en dat ze er op wilde oefenen.
Gelukkig leek Ashton het ook niet erg te vinden, hij drong zijn idee in ieder geval niet op. Ze vond het een lief idee, maar het was niet iets wat ze graag wilde doen. Er zou onnodig veel aandacht op haar gericht worden en dat wilde ze echt niet.
"Wil je dat?" Vroeg Naylene zachtjes. Ze had niet heel veel mee gekregen van hoe Ashton het had gedaan. In haar ogen had alles heel erg lang geduurd, maar Ashton had het wel voor elkaar gekregen. Vast veel sneller dan het in haar ogen was geweest. Ze vond het nog steeds heel erg dapper dat hij voor haar was gesprongen, dat had vast niet iedereen gedaan.
Naylene leunde voorzichtig tegen Ashton aan toen ze voelde dat hij zijn arm om haar heen had geslagen. Het voelde troostend, maar dat voelde heel zijn aanwezigheid. Zelfs toen Ashton begon te praten over de knuffelhaai. Ze had wel snel gezien hoe zijn haai er uit had gezeten, iets wat best wel grappig was. Iets wat de rest van de klas ook wel had gevonden, er had immers heel erg veel gelach geklonken!
"Hij was wel echt grappig. Hoe kreeg je het zo snel voor elkaar?" Daar was Naylene toch wel benieuwd naar. Het was niet zomaar iets. Hij had voor een haai gestaan. Iets wat hij duidelijk behoorlijk bang voor was!
"Waar komt het eigenlijk vandaan?" De twee wisten heel veel van elkaar. Ze hadden heel wat gesprekken met elkaar gehad, over van alles en nog wat. Naylene kon zich echter niet herinneren dat Ashton het over haaien had gehad. Het hoefde ook niet meteen zo te zijn dat het uit een herinnering kwam, het kon ook zijn waar je vanzelf bang van was geworden door iets wat je had gelezen. Daardoor konden heel erg veel angsten ontstaan! Toch had Naylene het idee dat het bij Ashton wel iets dieper zat dan dat en ze hoopte dat hij haar er iets over wilde vertellen. Toch hoopte ze ook dat hij wist dat hij haar niets hoefde te vertellen als hij dat niet wilde.
Ondertussen ging Naylene nog zachtjes over de Thestral heen, die er echt van genoot. Naylene zelf genoot ook wel een beetje van het moment. Ondanks dat ze nog verdrietig was, vond ze het ook wel heel fijn om Ashton even vast te houden. Het tweetal was nu op een leeftijd waarop ze op een andere manier naar het andere geslacht, of in sommige gevallen hetzelfde, begonnen te kijken. Naylene wist wel zeker dat het bij haar was gebeurd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat het tweetal toestemming had gekregen om het lokaal voor even te verlaten, wist Ashton wel zeker dat het niet de bedoeling was geweest dat hij en Naylene samen naar het Verboden Bos waren vertrokken. Toch had hij er geen erg in. Dit was wat Naylene op dit moment nodig had gehad en hij had het haar kunnen bieden, samen met een troostende knuffel en de Thestrals. Ondanks de gehele situatie kon hij zijn geluk niet op dat Naylene dit speciale plekje met hem had willen delen en dat ze nu ook nog eens tegen hem aanleunde.
Ashton pestte zijn beste vriend, Calum, vaak met dat hij verliefd was op Linn. Nu de twee jongens beide in de puberteit zaten was het niet meer dan logisch dat ze ook naar het andere geslacht keken en daar iets voor begonnen te voelen, of juist niet. Het kwam er allemaal bij kijken en het was volkomen normaal. Ashton vond ook dat Calum een goede keuze had gemaakt, maar toch pestte hij de jongen er graag mee. Dat terwijl hij zelf heel goed wist dat hij verliefd was geworden op Naylene. Toch was het aftasten, want hij wist niet precies hoe Naylene er over dacht. Ze had dan wel zijn hand vastgenomen, maar Ashton wist niet wat dat betekende.
‘Natuurlijk wil ik je helpen!’ Misschien zouden ze met professor Lowell kunnen regelen dat ze tussen de lessen door, of eventueel na de lessen, bezig zouden kunnen gaan. Ashton had het zojuist heel goed gedaan, dat wist hij zelf ook. Hij wist echter ook dat het niet hoefde te betekenen dat hij het altijd zo goed zou doen. Deze keer was het echt een soort impuls geweest en had hij vooral Naylene willen helpen.
Toen Naylene vroeg naar waar de angst voor de haai vandaan kwam, besefte Ashton zich dat hij het nooit aan haar had verteld. Nu was het ook geen angst die hem elke dag in bedwang hield en hij kon het ook redelijk goed scheiden van andere gebeurtenissen. Iets wat vooral kwam doordat hij er honderd procent zeker van was dat haaien niet zomaar voor hem op zouden duiken, tenzij hij ooit nog een keer een willekeurige Boggart tegen zou komen. Het enige waar hij niet zo snel meer in de buurt zou komen, was open zee. Al was het ook nooit zijn bedoeling geweest om bij het open water te komen.
‘Het komt van een paar jaar geleden,’ begon Ashton zijn verhaal. Hij wist dat hij dit best met Naylene zou kunnen delen. Ze zou hem er niet om uitlachen of hem er raar om aan kijken. Waarschijnlijk zou ze zijn angst juist heel goed begrijpen. ‘We gingen met onze familie een weekendje naar de kust, in het zuiden van Engeland. Ik was heel blij dat we eindelijk eens in de zee zou kunnen zwemmen. Ik denk dat ik een jaar of tien was. Toen we op een middag naar het strand gingen, kreeg ik ruzie met mijn moeder om iets onbenulligs en toen ben ik, boos en al, gaan zwemmen.’
Iedereen wist dat kinderen die magische krachten bezaten, vroeg of laat een teken van magie toonden. Vaak gebeurde dat bij hele heftige emoties, zoals angst of woede. Het kon zich ook uiten als iemand heel blij of verrast was, maar dat gebeurde toch iets minder vaak. In Ashton zijn geval was hij vol woede gaan zwemmen, waardoor de magie het waarschijnlijk van hem over had genomen.
‘Ik wist in die tijd nog niks van magie en er waren ook nog nooit echt vreemde dingen gebeurd, zoals je wel eens hoort bij kinderen die opgroeien bij gewone mensen. Toen ik echter in alle woede ging zwemmen, kwam ik een stuk verder dan dat ik in eerste instantie had gepland. Ik lette niet eens echt op waar ik naar toe zwom, waardoor ik op een gegeven moment heel ver van de kust af stond.’
Als Ashton er aan terug dacht, voelde hij de rillingen over zijn rug lopen. Hij kon zich nog precies herinneren hoe zijn armen hem door het water hadden geslagen, de kou die zijn lichaam had omringd zonder dat hij er erg in had gehad. Pas op het moment dat hij was gestopt met zwemmen en om zich heen had gekeken, had hij zich beseft hoe ver hij wel niet was geweest.
‘Het bleek dat mijn moeder en de anderen me hadden geprobeerd te roepen, om me te waarschuwen voor hoe ver ik was gezwommen, maar ik heb ze nooit gehoord. Ik kan het me ook niet herinneren. Op dat moment vond ik het ook niet erg om zo ver weg te zijn, aangezien ik daarvoor ruzie had gemaakt.’ Hij haalde kort zijn schouders op. Elk joch van tien zou op dat moment hetzelfde hebben gedaan, namelijk het frustreren van zijn moeder.
‘Wat ik echter niet wist, was dat er die zomer verschillende bruinvissen, dat is een soort zoogdier, aan waren gespoeld. Vaak zelfs met grote happen er uit.’ Ashton gokte dat Naylene wel zou kunnen raden waardoor de grote happen waren ontstaan. Het was dan wel niet gebruikelijk voor de Engelse kust om te dienen als thuishaven voor echt gevaarlijke haaien, maar die zomer waren ze er wel geweest en dat had Ashton ook wel geweten.
‘Ik zag iets bewegen in het water, dus ik probeerde weg te zwemmen. Natuurlijk kwam het achter me aan en toen ik over mijn schouder keek, zag ik zijn snuit al half uit het water, samen met de scherpe tanden. Ik was zo bang en ik dacht dat ik nooit meer uit die zee zou komen, maar opeens belandde ik weer op het strand.’ Dat hij daar klappertandend en huilend in het zand had gezeten, liet hij voor nu maar achterwege. Naylene zag hem als een grote held die zijn Boggart voor haar had bevochten, ook nog eens succesvol. Ondanks dat ze het vast zou begrijpen, hield hij die kleine details voor zichzelf.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In de jaren dat Naylene en Ashton op school hadden gezeten, hadden ze beiden heel wat medeleerlingen leren kennen. Ashton waarschijnlijk wat meer dan Naylene. Er waren veel gezichten te gezichten, die niet alleen verschilden van leeftijd, maar ook nog in een hele andere afdeling konden zitten. Het was vanzelfsprekend dat ze lang niet iedereen kende, zelfs niet van gezicht.
Tussen al die honderden leerlingen die zich op school bevonden, hadden Naylene en Ashton het geluk gehad dat ze elkaar hadden leren kennen. Ze waren van dezelfde leeftijd geweest, Naylene net een paar maandjes ouder dan dat Ashton was, waardoor ze in hetzelfde jaar waren gekomen. Het tweetal had vooral geluk gehad dat ze elkaar hadden leren kennen, die avond op de astronomietoren, daardoor hadden ze elkaar pas echt leren kennen en waren ze uiteindelijk bevriend geraakt.
Als dat alles niet was gebeurd, hadden ze hier nooit zo tegen elkaar aan gestaan. Had Naylene waarschijnlijk veel meer uitleg moeten geven bij haar angst. Ze was blij dat Ashton het nu al wel wist. Daardoor hoefden ze helemaal niets te vertellen. Al had ze best een paar vragen willen beantwoorden als Ashton die had gehad. Op de een of andere manier ging dat bij Ashton wat gemakkelijker. Naylene wist zeker dat hij écht naar haar luisterde en ondanks dat hij het gevoel zelf niet kende, het wel zo goed mogelijk probeerde te begrijpen.
Nu hadden ze het over de angst van Ashton. Iets waar Naylene hem ook echt niet in had willen dwingen. Uiteindelijk was het zijn eigen keus of hij het wel wilde vertellen of niet. Naylene wist wel zeker dat wanneer hij dat niet had gewild, hij haar dat eerlijk aan had gegeven. Zo waren de twee wel met elkaar. Ze hadden elkaar leren vertrouwen, waardoor er een behoorlijk diepe band was ontstaan.
Naylene liet Ashton rustig praten. Het was wel duidelijk dat het meer was dan alleen maar een angst omdat de jongen ooit over haaien had gelezen en had gedacht dat het enge beesten waren. Naylene moest toegeven dat ze dat ook echt wel waren. Ze wist er misschien niet heel erg veel van, maar ze wist dat de beesten hele grote tanden hadden en daar ook nog eens heel erg veel van. Met één hap kon je al gewond raken! Wat natuurlijk al een heel eng idee was!
De angst van Ashton ging jaren terug en het was wel duidelijk dat hij toen een heel angstig moment mee had gemaakt. Het was niet niets om in het water te liggen met het idee dat er ergens een haai kon zwemmen! Hij had hem ook nog eens gezien! Iets wat de magie misschien zelfs wel aan had getrokken. Dat soort dingen waren niet echt terug te leiden. Soms gebeurde er iets zonder dat de kinderen het echt door hadden. Ook bij de kinderen van tovenaars was dat wel eens zo, maar hun ouders waren natuurlijk wel het een en ander gewend. Wat betekende dat ze er iets aan konden doen of konden helpen.
Ashton had er helemaal alleen voor gestaan en of het nou door de magie dat in hem had gezeten was gekomen of niet, het was echt een hele enge situatie geweest! Waardoor het alleen maar heel erg logisch was dat hij een angst voor haaien had ontwikkeld. Iedereen zou dat hebben gedaan.
Naylene haalde haar hand van die van Ashton af, zodat ze haar arm om zijn middel kon leggen. Ze vond het echt dapper dat hij haar het verhaal vertelde, want het was wel duidelijk dat er nog een behoorlijke angst zat. Wat niet meer dan logisch was.
"Dat moet vast vreselijk eng zijn geweest." Zei Naylene zachtjes. Zeker omdat Ashton nog heel wat jonger was geweest. Dan was alles ook nog eens groter? Misschien zelfs ook nog wel enger!
Naylene wist verder niet echt wat ze moest zeggen. Ze kon de angst niet weggenemen en dat wilde ze ook helemaal niet. Iets wat haar ouders vast zouden doen. Die zouden alleen maar heel erg hard moeten lachen en roepen dat er haast geen haaien voorkwamen in Engeland en dat Ashton zich niet zo aan moest stellen! Naylene zelf wist dat angst bij het leven hoorde en die hoefde je echt niet de kop in te drukken. Net zoals verdriet. Ondanks dat ze misschien het liefst had dat niemand het zag wanneer ze huilde.
"Dan is het alleen nog maar dappere dat je voor me bent gesprongen." Fluisterde Naylene. Ze was hem er echt heel erg dankbaar voor. Ze kon zich echter voorstellen dat het voor Ashton alles behalve leuke was geweest. Hij had weer een haai moeten zien! Het kon best dezelfde soort zijn geweest die hij die dag had gezien! Dat was toch ook vreselijk! Naylene begon steeds meer haat te kregen aan deze les, terwijl het helemaal niets voor haar was.
"Bedankt." Zei Naylene. De woorden hadden al een tijdje in haar hoofd gespookt. Ze had ze zelf uit willen spreken, maar in het begin had ze dat niet kunnen doen door de tranen. Het was misschien vanzelfsprekend dat ze Ashton dankbaar was voor wat hij had gedaan, maar ze wilde het hem toch echt wel graag laten weten. Hij had iets gedaan wat lang niet iedereen zou doen! Wat heel erg bijzonder was.
Voorzichtig leunde Naylene iets naar Ashton toe, zodat ze hem een kus op zijn wang kon geven als bedankje.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was iets wonderlijks dat hij over zijn angst kon praten zonder dat hij er echt bang van werd. Natuurlijk deed het wel iets met hem als hij er aan terug dacht. Dat was niet meer dan normaal. Toch was het fijner nu Naylene naast hem stond. Met haar erbij, leek het allemaal niet meer zo eng als voorheen. Hij had het idee dat hij juist door haar zo gemakkelijk de Boggart af had kunnen weren.
Naylene noemde hem dapper. Iets wat misschien wel het grootste compliment was wat hij ooit had gekregen. Hij wist dat hij sociaal was en makkelijk praatte. Er waren bepaalde vakken waar hij goed in was en daar was hij zich ook wel van bewust. Dat hij dapper was, was iets nieuws voor hem. Dapper was een eigenschap die bij een Gryffindor paste, niet bij een Hufflepuff. Toch vond Ashton het ergens nog wel logisch dat hij dapper was geweest voor een vriendin van hem. Hij had haar enkel graag willen helpen en hij was ook blij dat hij dat had gedaan. Nu stonden ze namelijk samen hier.
Ashton kon zijn geluk haast niet op toen hij de zachte lippen van Naylene voorzichtig langs zijn wang voelde strijken. Een grote glimlach verscheen dan ook op zijn gezicht. Zijn angst, de haai en het verhaal deden er helemaal niet meer toe. Zelfs nu Naylene hem al een kus had gegeven, voelde hij de warmte nog prikkelen op een hele fijne, aangename manier. Hij had alleen maar kunnen hopen dat hij ooit een kus van Naylene zou krijgen, maar nu had hij die toch echt mogen ontvangen en hij was er ontzettend blij mee, ondanks dat hij eigenlijk niet zo goed wist wat het betekende.
‘Het was niks,’ wimpelde hij het een beetje weg, terwijl het wel degelijk iets was geweest. Misschien was het wel een dappere actie geweest, dapperder dan dat hij eigenlijk was, maar hij had enkel Naylene willen helpen. Hij had het zo erg voor haar gevonden toen hij zijn broer zo had zien liggen en hij had geweten hoe erg het voor haar was geweest. Daarbij was zijn haai eigenlijk niks geweest, vooral omdat hij nog had kunnen relativeren dat een haai nooit echt zonder water kon overleven. Een dood lichaam had daar gewoon kunnen blijven liggen.
Ashton liet zijn hand van de Thestral zakken, al bleef hij de hand van Naylene wel goed vasthouden. Zelf wist hij niet zo goed wat hij moest zeggen. Was dit het moment om zijn gevoelens aan haar kenbaar te maken en haar te laten weten hoe hij precies over haar dacht? Of nam hij haar acties aan voor meer dan wat ze eigenlijk betekenden? Linn en Edyn knuffelden hem ook wel eens, maar ze hadden hem nog nooit een kus op zijn wang geven. Dat was iets wat alleen Naylene nog maar had gedaan en zelfs dat voelde al ontzettend speciaal.
‘Nay?’ vroeg Ashton, onzeker over wat hij precies daarna ging zeggen. ‘Wil je misschien even ergens samen gaan zitten?’ Het voelde een beetje ongemakkelijk om het staand aan haar te vertellen. Als hij het al ging vertellen. Hij was nu alleen met haar, maar eigenlijk gebeurde dat wel vaker. Dit was een speciale plek voor haar, nu ook deels voor hem omdat zij het met hem had willen delen, maar waren ze niet al op genoeg speciale plekken geweest? Toen had Ashton het echter niet gedurfd. Waarom het nu anders was, wist hij niet. Misschien lag het aan het feit dat Naylene hem een kus had gegeven op zijn wang en dat hij daardoor nu iets meer vertrouwen in zichzelf had.
Toen Naylene instemde dat ze ergens konden gaan zitten, nam Ashton haar mee naar een plekje naast een grote boom. Hij nam plaats op de zachte ondergrond van bladeren, die ondertussen al van de bomen waren gevallen. Daardoor bevonden ze zich in een kleurrijk geheel, ondanks dat het herfstzonlicht nog een beetje tegen werd gehouden door de dikke takken boven hen.
Hun mantels lagen verspreid op de grond. Ashton had nog steeds geen idee van waar de Thestrals precies waren. Misschien waren ze hen wel gevolgd, misschien bleven ze op afstand. Hoe dan ook: Ashton had het idee dat hij nu beter maar kon vertellen wat er allemaal in zijn hoofd om ging. Anders zou het ook vreemd zijn dat hij hier graag had willen zitten, zonder dat hij haar iets nuttigs vertelde.
Voorzichtig nam hij haar handen vast. Met een lichte glimlach op zijn gezicht streek hij met zijn duimen over haar bleke huid. Hij had zich vanochtend nooit kunnen bedenken dat hij hier nu zo met Naylene zou zitten.
‘Ik weet niet of jij er ook zo over denkt, maar de laatste tijd ben ik wel anders naar onze vriendschap gaan kijken?’ Ashton schraapte zijn keel, niet echt wetend hoe hij nu verder moest. ‘Ik vind je gewoon heel erg leuk?’ Meer viel er eigenlijk niet te zeggen. Op dit moment in ieder geval niet. Hij wilde haar wel vertellen waarom hij haar zo leuk vond en wat er precies voor had gezorgd dat hij verliefd op haar was geworden. Hij wilde echter eerst peilen wat Naylene op dit moment dacht.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene en Ashton hadden tot nu toe heel erg veel gesprekken gehad. Ze wisten nagenoeg alles van elkaar. Er waren altijd dingen die ze van elkaar konden leren. Of het nou ging om een angst, of om iets heel anders. Dit was een plaats waar ze heel goed met elkaar konden praten. Hier was niemand die de woorden hoorden. De Thestrals misschien, maar die hielden elk woord voor zich. Net zoals het tweetal deed als ze wisten dat de woorden alleen voor elkaar waren bedoeld.
Naylene was samen met Ashton gaan zitten. Iets wat op het moment wel fijn voelde. Ze wilde nog lang niet weg van deze plek. Het voelde fijn, ze werd er rustig door. Iets wat ze op het moment nodig had. Het meisje wist echter ook wel dat niet alleen de Thestrals zorgden voor de gevonden rust in haar lichaam, Ashton had daar ook een aandeel in. Hij had haar zelfs over zijn angst verteld, waardoor Naylene het idee had dat ze weer iets dichter bij elkaar waren gekomen.
De ogen van Naylene bleven de Thestrals volgen, die het ook prima vonden dat ze even wat minder aandacht kregen. Ze deden hun eigen dingen. Al wist Naylene wel zeker dat ze zo op hen af konden komen om nog ven te worden geaaid. Ze vond het lief hoe voorzichtig de wezens konden zijn.
Het ging nu echter niet meer om de Thestrals. Het was wel duidelijk de Ashton met haar wilde praten. Iets waar ze zo goed mogelijk naar wilde luisteren. Naylene draaide zich dan ook een beetje om, zodat ze hem aan kon kijken. Ze had geen idee waar Ashton over wilde praten. Ze hoopte dat het niet ging over de O.W.L’s, die er aan zaten te komen. Normaal vond Naylene dat echt geen probleem, maar nu was het gewoon even anders. Het tweetal had echter al wel afgesproken dat ze de angsten met z’n tweeën zouden oefenen en ze hoopte dan ook dat het daar bij bleef.
De kleine bewegingen die Ashton maakten zorgde er voor dat Naylene wat rode wangen kreeg. Hoe zachtjes de vingers van over die van haar gleden voelden gewoon fijn. Anders dan normaal. Naylene had de hand van Ashton niet vaak vast gehad, natuurlijk wel eens, maar dit was heel erg anders. Zelfs anders dan hoe hun handen net op de Thestral hadden gelegen.
De woorden van Ashton maakten Naylene aan de ene kant heel erg opgelucht. Het ging niet over de examens die ze zouden krijgen, het ging zelfs niet meer over de angsten. Hun gesprek had een hele andere wending genomen. Naylene had nooit gedacht dat ze dit gesprek met Ashton zou voeren. Misschien dat ze het ergens diep van binnen had gehoopt, maar die hoop had ze ook meteen weer weggedrukt. Nu was het echter wel zo ver en ze moest de woorden echt even tot zich door laten dringen.
De twee leerlingen waren ondertussen beiden vijftien, wat betekende dat om hen heen al het een en ander was veranderd. Naylene had gemerkt dat er in haar jaar al wel een paar stelletjes waren ontstaan, soms met mensen uit hun eigen jaar, maar zelfs met een jaar hoger of lager.
Zelf had Naylene nog niet echt op die manier na gedacht. Natuurlijk had ze aan haarzelf gemerkt dat ze Ashton soms op een andere manier zat. Hij was nog vooral haar beste vriend. Op andere momenten had ze er wel over na gedacht hoe het was om een relatie te hebben. Niet met zomaar iemand, maar juist diegene die ze het meeste vertrouwde.
Naylene was langzaam aan verliefd geworden, ondanks dat ze het nog tegen had proberen te houden. Nooit had ze gedacht dat Ashton precies diezelfde gevoelens tegenover haar voelde. Door de woorden kreeg Naylene toch wat rode wangen, maar die werden wel gecombineerd met een glimlach op haar gezicht.
"Ik snap wat je bedoelt." Zei Naylene allereerst. "Ik heb precies hetzelfde. Maar ik dacht dat het raar was of dat het dingen zou kunnen verpesten, dus ik wilde er eigenlijk helemaal niets mee doen." Voorzichtig kneep Naylene in de hand van Ashton, wie die van haar nog steeds vast hield.
"Maar dit verandert dat helemaal." Wat voor Naylene echt zo was. Ze waren jong en natuurlijk konden ze niet meteen een relatie aangaan zoals mensen dat deden als ze ouder waren. Ze konden echter wel een relatie hebben, als ze dat beiden willen. Ze konden samen dingen ontdekken, maar het was vooral genieten van elkaars aanwezigheid. De twee hadden dat al altijd gedaan, maar vanaf nu konden ze dat misschien wel op een hele andere manier doen.
Het hele gesprek was een beetje ongemakkelijk te noemen. Toch vond Naylene, Ashton ook nu weer dapper. Hij was wel diegene die hier over had willen praten, wat hij gewoon had gedaan. Daardoor konden ze nu wel eerlijk tegenover elkaar zijn over wat ze voor elkaar begonnen te voelen.
Zelfs nu dit eruit was, wist Naylene niet echt wat ze moest doen. Ze wist zelfs niet echt wat ze wilde doen. Daarom begon ze zachtjes met de vingers van Ashton te spelen, terwijl ze probeerde om een beetje het rood van haar wangen af te krijgen. Iets wat natuurlijk niet op die manier werkte. Door er aan te denken, werden haar wangen waarschijnlijk alleen nog maar roder!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dit soort momenten waren altijd spannend. Het waren de momenten waarop je jouw eigen woorden niet meer terug kon nemen en enkel nog af kon wachten wat de ander zou zeggen. De controle van het gesprek was nu compleet verdwenen en Ashton zou moeten afwachten op wat Naylene precies te zeggen had. Hij kon wel op bepaalde woorden hopen, hij had zelfs wel eens nagedacht over wat er zou gebeuren als hij het aan haar zou vertellen, maar hij wist zeker dat haar reactie nu compleet anders zou zijn dan hij zich zou hebben voorgesteld. Zo ging het altijd in de realiteit. Net even anders dan hoe iedereen het voor zich zag.
Ashton kon zich nog wel herinneren dat zijn moeder hem aan had gesproken over meisjes op school. Voor haar was het altijd al eng geweest om Ashton naar een plek te sturen waar ze zelf nooit naar toe zou mogen reizen, maar nu hij ouder werd, stuurde ze hem ook naar een plek waar hij een heel jaar zou zitten, zonder dat ze zou weten wat hij precies uit zou spoken. Ashton had zijn moeder al verzekerd dat het allemaal niet zo snel zou gaan als zij dacht en dat het kasteel op zijn eigen manier wel jongens uit de meisjeskamers hield. Hij wist in ieder geval dat de trappen van Gryffindor veranderden in een glijbaan als een jongen naar de meisjeskamers probeerde te komen. Wat er in Hufflepuff gebeurde, wist hij eigenlijk niet. Hij had het nog nooit geprobeerd.
Ashton had destijds moeten lachen om zijn bezorgde moeder, al had hij Naylene wel in zijn achterhoofd gehad. Natuurlijk had hij aan haar gedacht toen zijn moeder hem had geprobeerd te vertellen over meisjes en dat hij ze misschien wel eens anders zou kunnen gaan zien. Ashton had dan geen normale lessen meer, zoals biologie, maar hij wist wel hoe het menselijk lichaam werkte en dat iemand uiteindelijk ook verliefd kon worden op een ander, wie dat dan ook zou zijn.
Waarschijnlijk had zijn moeder enkel willen voorkomen dat hij verliefdheid niet zou verwarren met andere gevoelens en ze had vast ook willen bereiken dat hij meisjes met respect zou behandelen. Iets wat hij, voor zover hij wist, nog altijd had gedaan en dat zou hij ook altijd blijven doen. Zeker als het om Naylene zou gaan. Dat respect verdiende ze absoluut.
Heel even voelde Ashton zijn hart naar beneden zakken toen Naylene zei dat ze er niets mee had willen doen. Ergens kon hij dat wel begrijpen. Ze hadden samen een hele fijne vriendschap opgebouwd en dat zou hij ook niet kwijt willen, maar dat betekende niet dat hun vriendschap zou kunnen evalueren in nog iets veel mooiers dan dat? Ondertussen waren er al wel een paar stelletjes in hun jaar, of de twee jaren er boven, en Ashton hoopte stiekem toch dat hij en Naylene daar ook bij zouden kunnen horen. Dan moest dat echter wel iets zijn wat ze zou willen en door haar woorden leek het toch alsof ze er zelf anders over dacht.
Toen zei ze dat Ashton zijn bekentenis het helemaal veranderde, waardoor zijn hart meteen terugsprong naar de juiste plek. Naylene dacht er anders over nu hij zijn eigen gevoelens ook had bekend, wat betekende dat ze misschien wel meer zouden kunnen worden dan alleen vrienden. Hij wist echter niet hoe hij dat aan haar zou moeten vragen, want elk woord klonk in zijn hoofd ontzettend stom. Hij voelde de zenuwen in zijn buik kriebelen, al was hij er van overtuigd dat het goede zenuwen waren.
Naylene was begonnen met het spelen van zijn vingers en gewillig liet hij die van hem door haar zachte, smalle vingers glijden. Hij vond het wel lief hoe ze daar zat: met haar rode wangen en haar ogen gericht op haar eigen vingers. Waarschijnlijk voelde zij zich net zo ongemakkelijk als hijzelf en wist zij ook niet wat ze tegen hem zou moeten zeggen. Toch had ze al wel iets heel belangrijks gezegd, namelijk dat haar ideeën over haar gevoelens nu helemaal waren veranderd. Misschien wilde ze het wel proberen, samen met hem.
‘Wil je dan mijn vriendinnetje zijn?’ vroeg Ashton, al besefte hij zich meteen hoe stom dat wel niet klonk. ‘Of iets anders. We hoeven het niet perse zo te noemen. We hoeven het niet eens meteen aan iedereen te vertellen,’ zei hij er nog snel achteraan, waarna hij wat ongemakkelijk de hand van Naylene los liet en aan zijn achterhoofd krabde. Hij wist wel zeker dat als ze het niet zouden vertellen, mensen er toch wel snel achter zouden komen. Vooral mensen zoals Linn. Die leek ook altijd alles te weten. Misschien kwam het wel omdat ze veel mensen kende. Toch waren er ook dingen waar Linn echt niets van wist, zoals het feit dat Calum een crush op haar had. Al gaf zelfs Calum dat nog lang niet altijd toe.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren genoeg relaties ontstaan op Hogwarts. Er waren zelfs mensen die elkaar hadden leren kennen op de school, daar op een gegeven moment in een relatie waren gekomen en nu nog steeds bij elkaar waren.
Naylene wist niet precies hoe het bij haar ouders was gegaan. Ze hadden beiden op Hogwarts gezeten, in Slytherin. Het kon best dat de twee elkaar daar hadden leren kennen .Er misschien zelfs al wel een relatie was ontstaan op dat moment en dat ze nu nog steeds bij elkaar waren. Het was geen gesprek dat ze ooit met haar ouders had gehad.
De ouders van Naylene waren behoorlijk duidelijk in de dingen die ze zelf geloofden. Dingen die ze vaak genoeg aan Naylene verkondigden. Het was behoorlijk duidelijk dat de twee hadden gewild dat Naylene in Slytherin had gezeten. In die afdeling werden vrijwel alleen mensen met puurbloed toegelaten. Wat een van de redenen waren dat Naylene daar volgens haar ouders had moeten zitten.
Naylene was in haar eerste jaar in Ravenclaw gesorteerd en dat hadden ze niet leuk gevonden. Haar ouders hadden vanaf dat moment hadden ze er op gehamerd dat Naylene vooral om moest gaan met de mensen die in Slytherin zaten. De mensen die dat niet waren, of vooral diegene die geen puur bloed waren, waren ook niet welkom bij hen thuis.
Door hun geloven, wist Naylene ook maar al te goed dat haar ouders een idee hadden voor haar toekomst. Op een gegeven moment zou een relatie moeten hebben met iemand die uit Slytherin kwam Daar was geen twijfel over mogelijk. Hij moest goedgekeurd worden door haar ouders. Iets wat bij Ashton nooit zou gaan gebeuren. Het maakte Naylene echt helemaal niets uit. Ze had gevoelens ontwikkeld voor Ashton en nu kwam ze er achter dat hij die ook had voor haar!
Op het moment dacht Naylene er helemaal niet over na wat haar ouders precies zouden vinden. Het enige waar ze over na kon denken waren de woorden die Ashton net tegen haar had gezegd en wat ze daar zelf op had geantwoord. Er zaten echt gevoelens van beide kanten! Iets wat ze bijna kon niet geloven! Ze had het zelfs een beetje raar gevonden dat ze gevoelens voor Ashton had gekregen! Daarom had ze het zo ver mogelijk naar achteren gedrukt, ze had niet gewild dat hun vriendschap was veranderd door haar gedrag!
Nu zou hun vriendschap veranderen! Het kwam niet door Naylene haar gedrag, maar door de gevoelens die van beide kanten zaten. Daardoor konden ze de stap verder nemen en van de vriendschap een relatie maken. Zelf had Naylene op het moment geen idee wat het precies in hield. Ze waren vijftien, wat een redelijke leeftijd was voor een eerste relatie, maar ze waren nog lang niet de stelletjes die ze soms zag lopen! Die kwamen vaak uit het laatste jaar, waardoor ze toch twee jaar ouder waren!
Het tweetal hoefden niet te kijken naar andere relatie. Het zou hun relatie worden en ze konden zelf kijken wat ze daarin wilde en wat niet. Het moest goed voelen voor hen beiden, maar Naylene wist wel zeker dat dat ging gebeuren. Ze kende Ashton nu al even en ze had zich altijd bij hem op haar gemak gevoeld. Ze wist ook wel dat hij dat bij haar deed.
Naylene moest zachtjes lachen om het woord vriendinnetje, niet omdat ze het grappig vond of ze Ashton uitlachte. Ze vond het ergens juist wel schattig klinken. Al snel leek Ashton niet meer echt te weten wat hij wilde zeggen en er kwamen allerlei andere dingen over zijn lippen heen. Naylene vond het geen probleem dat ze het meteen aan mensen zouden vertellen. Haar ouders hoefden het niet te weten, maar er waren genoeg mensen die dat wel mochten weten.
Voorzichtig knikte Naylene, om antwoord te geven op de vraag van Ashton. Ze wilde zijn vriendinnetje wel zei! Hij hoefde zich in haar ogen niet zo zorgen te maken over het woord of wat er gebeurde. Daarom leunde Naylene heel voorzichtig naar voren. Ze bekeek het gezicht van Ashton om af te tasten hoe het allemaal zat. Hij zag er nog steeds een beetje gespannen uit, ondanks dat ze aan had gegeven dat ze zijn vriendinnetje wel wilde zijn. Het was echter zonder woorden geweest, dus misschien had hij het niet meegekregen.
Heel voorzichtig legde Naylene haar lippen op die van Ashton. Het voelde misschien een beetje onwennig, maar niet op een slechte manier, maar juist op een hele fijne en veilige manier.
Op het moment liet Naylene het ook bij een kus. Het was voor hen beiden een eerste kus en het hoefde ook niet meteen meer te worden dan dat. Ze hadden nog genoeg tijd om te kijken wat ze wilden en wat fijn voelde en wat niet. Wat op het moment fijn voelde voor Naylene, was haar armen om Ashton heen slaan.
"Ik wil graag je vriendinnetje zijn." Fluisterde Naylene zachtjes, omdat ze daar nog geen antwoord op had gegeven en Ashton dat wel echt verdiende.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton wist niet wat dit betekende voor Naylene. Hij gokte dat haar ouders er niet heel erg blij mee zouden zijn. Iets wat hij vorig jaar al van Linn had gehoord. Naylene haar ouders waren tovenaars die heel erg gefocust waren op het pure tovenaarsbloed. Iets wat iemand alleen maar kon bezitten als diegene geboren werd met twee magische ouders, wiens ouders ook weer toverkracht hadden gehad. Toen Ashton net op Hogwarts aan was gekomen, had hij niet eens geweten wat puurbloed precies had betekend. Hij wist zelf niet eens wat hij was. Hij wist honderd procent zeker dat zijn moeder een gewoon mens was, zonder magische krachten. Misschien was zijn vader wel een tovenaar geweest, maar wie weet had Ashton gewoon geluk gehad en was hij geboren met magische krachten.
Er waren werkelijk miljoenen soorten gezinnen, of dat nou ging om magie of niet, maar Ashton wist wel dat het gezin van Naylene heel uniek was. Ze zouden het nooit goedkeuren dat hun dochter omging met iemand wie opgevoed was door een mens, net zoals dat ze het ook niet goed zouden vinden dat Naylene om ging met Linn of Edyn, want Edyn was toch wel een heel groot geval apart. Naylene haar ouders waren echter niet op Hogwarts. Dus misschien zouden ze er ook wel nooit achter komen. Naylene zou het hen vast niet snel vertellen.
Ook Ashton zou niet meteen een brief schrijven om het aan zijn moeder te verkondigen. Wie weet wat ze allemaal naar hem terug zou schrijven. Vast dat hij voorzichtig zou moeten doen en Naylene zou moeten respecteren, maar dat zou hij heus wel doen. Hij wist hoe bijzonder Naylene was en hij zou haar nooit iets aan willen doen. Misschien dat hij het wel aan Calum zou vertellen, maar ook nog niet meteen. Hij wilde eerst vooral weten wat Naylene er van vond en hoe ze het samen zouden vormgeven.
Naylene had zich naar voren gebogen en voor een paar seconden lagen haar lippen op die van hem. Ze smaakten nog een beetje fruitig, naar de gummybeertjes die Linn altijd aan Naylene gaf omdat ze wist dat ze die lekker vond. Ashton voelde de vlinders in zijn buik kriebelen en hij kon zijn geluk niet op. Hij vond het zelfs jammer dat Naylene zich zo snel al weer weg had getrokken, maar hij keek haar wel met een grote glimlach op zijn gezicht aan. Naylene was het eerste meisje wat hij ooit had gekust en dat vond hij best wel iets speciaals.
‘Echt?’ vroeg Ashton toen hij Naylene hoorde zeggen dat ze graag zijn vriendinnetje wilde zijn. Hij had de woorden wel gehoord, maar echt verwerken was nog niet gebeurd. Hij was vooral heel erg blij om wat ze net had gezegd, want ze wilde zijn vriendinnetje zijn! Dat was echt het beste nieuws wat hij deze hele week had kunnen krijgen. Misschien wel de hele maand! Naylene wilde zijn vriendinnetje zijn! Dat was echt geweldig!
Ashton sloeg zijn armen om haar heen, zodat hij haar tegen zich aan kon trekken. ‘Daar ben ik echt heel erg blij mee.’ Hij wist nog niet echt wat het inhield, een vriendinnetje hebben. Misschien verwachtte Naylene nu wel bepaalde dingen van hem, zoals dat ze samen dingen deden. Hij wilde haar best een keer meenemen naar Hogsmeade, maar hij wist dat haar ouders nooit toestemming hadden gegeven voor Naylene om mee te gaan. Misschien dat hij het toch een keer zou kunnen proberen, als Prefect zijnde. Al ging zijn gezag absoluut niet op tegen dat van de directrice van de school, wie behoorlijk streng was met dit soort dingen.
‘Wil je eigenlijk nog terug naar de les?’ vroeg hij aan Naylene. Ze waren nu een tijdje buiten en Ashton gokte dat de les waar ze van weg waren gegaan, nu wel af was gelopen. Ze hadden echter nog wel andere lessen. Ashton zelf in ieder geval wel. Hij wist dat hij aan het einde van de dag nog Muggle Studies had, net zoals Naylene. Dus daar zouden ze nog wel naar toe moeten. Hij was er ook wel zeker van dat Naylene nog een les had in de tijd tussen die les en Defense Against the Dark Arts. Zelf had hij een paar tussenuren, dus voor hem maakte het vrij weinig uit.
‘We kunnen ook hier blijven,’ suggereerde Ashton. Niemand zou hen hier vinden. Tenminste, niemand zou merken dat ze het verboden bos in waren gegaan. Alleen Edyn zou hier misschien rond kunnen lopen en hen toevallig tegen kunnen komen, maar zelfs die kans was klein. Ashton wist namelijk dat het meisje wel een preek had gekregen van Linn, over dat ze daar echt niet meer alleen naar toe had gemogen. Al was het nog niet eens echt haar schuld geweest.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Terwijl het buiten steeds kouder begon te worden, werd het in het kasteel veel gezelliger. De koude tijd bracht een aantal feestdagen met zich mee, waaronder natuurlijk Halloween en Kerstmis. De feesten werden met de hele school gevierd. Vooral Halloween was één van de grote favorieten, waar de leerlingen vaak een groot diner hadden met allemaal lekkere en vooral zoete dingen. Halloween zat er voor dit jaar op, wat betekende dat er werd afgeteld naar Kerstmis.
Daar waar Naylene vaak met Edyn buiten had gezeten om haar dingen proberen te leren, hadden ze nu hun intrekken in verschillende delen van het kasteel gevonden. Vaak spraken ze af in het bibliotheek, maar wanneer het daar druk werd, ging Naylene lever ergens anders met Edyn naar toe.
Voor vandaag hadden ze een lokaal weten te regelen. Naylene lag goed bij de meeste leraren, dus ze kreeg nog wel eens wat voor elkaar. Edyn was misschien niet iemand waar de leraren heel gek op waren, vooral door het feit dat ze het niet heel erg goed. Toch het had meisje wel iets over zich heen waardoor mensen haar nooit echt vreselijk konden vinden. Iets wat Naylene zich voor kon stellen, want de grote blauwe ogen van Edyn waren toch best wat om naar te kijken en zeker als ze eens wat zielig stonden. Niet dat het vaak gebeurde.
In de tijd dat Naylene, Edyn bijles gaf, had ze wel gemerkt dat het meisje meer was dan alleen maar lachjes en blijheid. De vakken waren moeilijk voor haar en het duurde soms echt uren voordat ze het meest simpele onderwerp een beetje onder de knie had. Er waren al wel eens tranen gekomen en dat was iets wat Naylene niet graag nog een keer wilde zien. Op de momenten dat het moeilijker werd om een glimlach op het gezicht van Edyn te bewaren, begon Naylene dan ook al snel over iets anders. De dingen waar Edyn wel goed in was. Want dat waren echt hele bijzondere dingen! Naylene snapte nog steeds niet waar het precies vandaan kwam, maar ze wist honderd procent zeker dat het niet iets normaals was!
De bijles voor vandaag zat er op. Iets waar Naylene wel een beetje blij mee was. Hoe aardig ze Edyn ook vond, soms was het gewoon irritant dat het meisje gewoonweg niet leek te luisteren. Ondertussen wist Naylene wel dat ze dat echt wel deed, maar dat het gewoon veel moeilijker ging dan normaal. Edyn was dan misschien geen Squib, maar Naylene wist wel dat ze er ook niet heel erg ver vandaan zat. Niet dat ze het meisje dat ooit zou vertellen. Waarschijnlijk zou ze het woord al vreselijk vinden. Iets waar Naylene het eigenlijk wel mee een was. Het was een stom woord! Het zei helemaal niets over diegene.
"We zijn klaar voor vandaag." Zei Naylene. Edyn had het voor elkaar gekregen om Naylene te ontwapen. Iets wat een hele vooruitgang was! Edyn was zo blij geweest dat ze Naylene om haar hals was gevlogen. Naylene was op haar beurt trots geweest op het meisje. Het was misschien iets geweest wat ze in het tweede jaar al had moeten leren, maar tot nu toe was het meisje er nog niet toe in staat geweest. Dan was het juist goed dat het nu wel lukte.
"Dankjewel Nay! Dat was echt heel erg leuk!" Naylene glimlachte naar Edyn die haar armen weer om haar heen sloeg. Soms kon ze niet geloven dat Edyn een jaar onder haar zat. Het meisje was al zo ontwikkeld dat het leek alsof ze een jaar ouder was dan Naylene. Aan de andere kant kon ze zich gedragen als een meisje dat een jaar of elf was.
Naylene knikte nog op Edyn haar woorden. Ondanks dat ze zich soms echt vreselijk aan het meisje kon ergeren, vond ze het altijd nog wel leuk om met haar te praten. Ze had altijd veel leuker verhalen over wezens en planten. Al moest ze daar soms ook wel van afgeleid worden.
Edyn nam de hand van Naylene vast tussen haar twee handen. Het oudere meisje wist eigenlijk al wel wat er ging gebeuren, maar iedere keer verbaasde het haar weer. Soms verscheen er ineens een bloem in haar handen en ze snapte gewoon niet hoe Edyn dat voor elkaar kon krijgen. Daarom probeerde ze Edyn haar gezicht in de gaten te houden, maar daar stond een net zo’n grote glimlach als normaal op.
Toen Edyn haar handen weer weghaalde zag Naylene een Rozenkwarts in haar handpalm liggen. Verbaasd keek ze naar Edyn. Ze had het meisje nog nooit stenen of kristallen zien maken! Dit was weer iets heel anders dan een bloem!
Naylene wist dat ze er niet naar kon vragen, Edyn wist de antwoorden toch niet. Ze wist ook niet hoe ze het deed, of ze zou zeggen dat het vanzelf gaan. Daarom hield Naylene het maar op de zachte woorden die Edyn vertelden dat ze het mooi vond. Dat vond ze ook! Ze snapte er alleen helemaal niets van!
"Volgens mij is Pixie op me aan het wachten! Laten we gaan!" Bracht Edyn uit. Het hondje wist precies waar hij op welke tijd moest zijn. Iets wat Naylene ook merkwaardig vond. Alsof Edyn echt met het hondje kon communiceren. Iets wat ook haast wel moest! Want anders luisterde hij echt niet zo goed.
Naylene pakte haar boeken bij elkaar en liep samen met Edyn naar buiten, daar zat ze Pixie al snel lopen. Maar dat was niet het enige, iets verder op zag Naylene ook Michael, waardoor ze zachtjes moest lachen. Hij was te doorzichtig.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Halloween was voorbij gegaan. Menig leerling had er naar uit gekeken en dat ook niet zonder uiteindelijk een geweldige avond te hebben beleefd. In het gehele kasteel was veel zoetigheid aanwezig geweest en Michael had zelfs van zijn ouders nog een grote doos van Honeydukes gekregen, waarin een mix had gezeten van al hun lekkerste snoepjes. Voor Michael was Halloween dan ook één van zijn favoriete feestdagen en hij vond het jammer dat hij nu weer een heel jaar zou moeten wachten op het lekkere diner van Hogwarts en alle enge decoraties die rondhingen in het kasteel. Toch waren er ook mooie dingen waar Michael naar uitkeek als er geen feest werd gevierd. Of eigenlijk: er was één mooi iemand.
Sinds de avond dat Michael rustig in de common room van Slytherin had gezeten en er opeens een meisje was geweest die daar eigenlijk niet had mogen zijn, had ze zijn aandacht getrokken. Edyn was een verschijning op zichzelf, met haar mopshondje die in haar tas overal mee naar toe ging en de vleugeltjes die ze op haar vrije dagen vaak combineerde met een roze, pluizig pak, maar Michael had die avond ook een hele andere kant gezien. Een rustige kant.
Edyn had voor het grote raam gezeten, starend naar het meer. Terwijl ieder ander niets zag in het donkere water, Michael had het zelf ook al vaak genoeg geprobeerd, had Edyn zich er niet door tegen laten houden. Ze had zelfs magische lichtjes het water ingestuurd, zonder spreuk of toverstok. Iets wat Michael heel bijzonder had gevonden. Rhi had hem die avond echter wel duidelijk gemaakt dat hij bij Edyn uit de buurt had moeten blijven, want anders zou ze hem wel laten zien dat hij het niet nog een keer zou moeten proberen. Michael had dan ook geprobeerd om zijn afstand te bewaren. Er was echter niets mis met staren op afstand.
Ze was een heel mooi meisje. Met haar lange, blonde haren en haar gezicht dat een beetje leek op dat van een pop. Ze had grote, blauwe ogen die altijd leken te stralen en de vrolijke glimlach op haar gezicht maakte iedereen om haar heen net zo vrolijk. Ze leek Michael ook heel erg lief. Toch waren er hem ook wel een paar dingen aan haar opgevallen. In de meeste lessen, al hadden ze bijna geen lessen samen, was Edyn niet echt iemand die uitblonk. Ze was eigenlijk best wel slecht. Iets waardoor Michael zich toch afvroeg waarom Edyn dan wel zonder spreuken kon toveren, maar geen simpel drankje kon maken tijdens de les Potions.
Ook wist Michael dat Edyn bijles kreeg van zijn goede vriendin Naylene. Hij had haar er wel eens over gehoord, maar het had hem nooit hele erg veel gedaan. Eerder had hij Edyn altijd een beetje vreemd of apart gevonden, maar nu vond hij dat juist wel leuk aan haar.
Omdat hij en Edyn niet veel lessen had en Michael soms wel de behoefte had om haar eventjes te zien, probeerde hij Naylene en Edyn wel eens op te zoeken tijdens de bijlessen. Heel moeilijk was dat niet, aangezien ze vaak in de bibliotheek zaten en hij dan op een afstandje kon gaan zitten, zodat het niet zou lijken op dat hij daar alleen maar voor Edyn was.
Vandaag was het tweetal echter niet in de bibliotheek geweest, waardoor Michael zijn zoektocht toch een stukje moeilijk was geworden. De twee konden letterlijk overal in het kasteel zijn. Toen hij echter het hondje van Edyn had zien lopen, had hij besloten om die maar te volgen. Over het algemeen liep dat hondje zelf rond in het kasteel, maar was hij dan ook wel weer opzoek naar Edyn. Dus als hij Edyn wilde vinden, hoefde hij alleen maar het hondje te volgen.
Michael hoorde het gehuppel, wat hij ondertussen al herkende, en niet veel later zag hij Edyn en Naylene samen. Edyn zag als eerste haar hondje en liep er dan ook vrolijk op af, waarna ze hem optilde en hem een dikke knuffel gaf. Michael had geluk dat hij een beetje op afstand was gebleven, waardoor hij niet meteen naast het hondje had gestaan. Hij had niet geweten wat hij dan had moeten zeggen.
‘Nogmaals bedankt, Nay!’ zei Edyn vrolijk. Nu pas leek ze Michael door te hebben. ‘Hallo, Michael!’ zei ze vervolgens, waarna ze zwaaide, terwijl ze met één hand haar hondje probeerde te ondersteunen.
Een beetje verrast doordat Edyn zijn naam wist en hem begroette, wist Michael niet wat hij moest doen. Hij stak zijn hand snel op en mompelde iets wat tussen “hoi” en “hee” viel. Wat hij niet wist, was dat zijn zwarte haren aan het verkleuren waren naar een diepe, rode kleur.
Michael stak dan ook snel zijn hand weer in de zak van zijn mantel en hij liep door naar Naylene. ‘Hé,’ zei hij snel, waarna hij nog over zijn schouder keek of Edyn er nog was. Die was echter al weggehuppeld, met haar hondje in haar armen. Hij draaide zich dan ook weer naar Naylene.
‘Ik was je aan het zoeken,’ begon hij, al had hij eigenlijk nog niet bedacht waarom hij Naylene aan het zoeken was. Nu pas viel hem het kristal op wat Naylene in haar handen had. ‘Heb je die van Edyn?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Als je de twee meiden zag lopen, zag je al duidelijke verschillen. Ondanks dat Edyn al in haar puberteit zat, was ze nog niet heel erg gegroeid. Naylene daarentegen was behoorlijk lang, waardoor ze boven de meeste mensen van haar jaar uittorende, het grappigste was dat ze op het moment nog wat groter was dan Ashton. Naylene wist ook wel dat het niet heel erg lang zou gaan duren. Ze wist echter wel dat ze waarschijnlijk altijd wat groter zou blijven dan Edyn, die ook al aan het groeien was. Bij haar waren het echter op andere plekken.
De twee waren gekleed in hun uniform, wat betekende dat een tweede verschil al behoorlijk duidelijk was. Naylene die de blauwe kleuren eerst vreselijk had gevonden omdat het niet het groen van Slytherin was geweest, was nu trots op haar afdeling. Het was echter een heel ander gezicht als de gele tinten die naar boven kwamen in Edyn haar uniform.
Naylene had wel eens met Edyn over de sortering gehad. Iets wat bij haarzelf behoorlijk lang had geduurd, juist omdat al haar familie in Slytherin had gezeten. De stem die naar haar had gefluisterd, was eng geweest en toen ze uiteindelijk in Ravenclaw was gekomen had ze echt niet geweten wat ze precies had moeten doen. Edyn had dat duidelijk niet gehad, wat ze van het verhaal had begrepen, maar ze had het niet erg gevonden om in één van de andere afdelingen te komen. De Sorteerhoed had het namelijk wel over zowel Slytherin als Gryffindor gehad. In Naylene haar ogen hoorde Edyn toch echt in Hufflepuff, het meisje was aardig tegen iedereen en natuurlijk was dat niet haar enige eigenschap, maar ze schreeuwde gewoon in alles Hufflepuff.
Een laatste duidelijk verschil zat bij de meiden toch echt van binnen. Naylene nam school serieus, het was één van de belangrijkste dingen en dat was echt niet omdat haar ouders van haar verwachtte dat ze het goed deed op school, het interesseerde haar ook echt. Bij Edyn kon ze gewoon zien dat de meeste lessen haar niet interesseerde, misschien ook wel omdat ze er niet goed in was. Iets wat Naylene ook wel een beetje had. In Edyn haar geval was het gewoon dat het iets te veel vakken waren.
Toch was Naylene op het moment heel erg trots. Ze waren heel erg lang bezig geweest met de spreuk die er voor zorgde dat iemand ontwapend werd. Iets wat ze niet hadden kunnen doen in de bibliotheek, maar ze hadden iedere week wel een plek gevonden waar ze het toch even konden oefenen. Het gezicht van Edyn toen het niet lukte was echt vreselijk geweest. In de lessen had Naylene dan ook wel echt een andere kant van het meisje leren kennen.
Nu was Edyn vrolijk, wat voor iedereen te zien was. Zo was hoe Edyn altijd rond liep. Soms snapte Naylene echt niet hoe vrolijk iemand kon zijn. Maar door de andere kant wist ze ook dat niet altijd vrolijkheid was, waar ze eigenlijk best blij mee was.
Nu voerde de vrolijkheid weer de overtoom, wat misschien wel kwam door de goed gelukte spreuk. Hoe het ook was, Edyn begroette Michael op haar altijd vrolijke manier. Hetgeen wat Naylene opviel was niet de ongemakkelijke begroeting die terug kwam van de jongen of de ongemakkelijke zwaai, maar de haren van Michael. Het felle rood was behoorlijk opvallend, helemaal omdat de jongen probeerde zijn haren zoveel mogelijk tegen het zwart aan te houden. Iets wat duidelijk nog niet helemaal onder controle had. Dat was de reden dat Naylene begon te lachen. Echt niet omdat Michael het niet onder controle had, maar juist om wat het betekende.
"Hee." De grijns op Naylene haar gezicht was duidelijk zichtbaar. Ondertussen stond Michael wat dichterbij, maar hij leek zelf nog niet door te hebben dat zijn haar een andere kleur waren. Het was blijkbaar niet iets wat hij kon voelen. Iets wat wel zou moeten! Naylene wist dat er een manier was om te voelen wanneer het aan kwam en het zo aan te gaan, want op deze manier liet hij echt iedereen zien wat er in zijn hoofd om ging, iets wat Naylene zomaar liet rusten.
"Je vond het wel heel leuk om Edyn te zien." Michael zou haar niet voor de gek houden, Naylene wist maar al te goed dat hij Pixie had gevolgd. Het hondje liep misschien overal en nergens, maar na een tijdje ging hij altijd wel weer op zoek naar Edyn. Op de een of andere manier leek hij precies door te hebben wanneer Edyn ergens klaar mee was en natuurlijk waar ze dan precies was.
Naylene schudde nog even met haar hoofd. "Je mag ook gewoon zeggen dat je Edyn aan het zoeken was hoor." Naylene wist niet waar de fascinatie naar het meisje ineens vandaan was gekomen, maar het had vast iets met hormonen te maken en daar hoefde ze verder niet heel erg veel over te weten. Wel wilde ze Michael er graag eventjes mee pesten. Dat was wat ze deden, hoe vaak ze nu al wel niet iets over Ashton had gehoord.
De blik van Naylene gleed af naar het kristal in haar hand. Ze vond het zelf echt heel erg mooi en ze snapte totaal niet hoe Edyn het voor elkaar kreeg. "Ja ik kreeg hem als bedankje." Iets wat Naylene zelf heel erg lief vond! Het had niet gehoeven, ze wilde Edyn gewoon helpen zodat ze uiteindelijk een paar O.W.L’s zou halen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een jaar geleden had Michael het nog allemaal onzin gevonden. Verliefd zijn: was had iemand daar nou eigenlijk aan? In Michael zijn ogen helemaal niks. Het was maar een beetje onzin en je ging je er alleen maar raarder dan nodig door gedragen. Nu zag Michael het wel anders, al zou hij nooit hardop toegeven dat hij verliefd was geworden op Edyn. Misschien was hij dat ook niet echt. Hij wist het eigenlijk niet zo goed? Hij vond het leuk om Edyn te zien. Sterker nog: als hij haar zag, werd hij zelf ook heel erg vrolijk. Hij durfde echter niet met haar te praten. Zelfs zijn begroeting was er niet heel normaal uit gekomen. Misschien vond ze hem nu wel raar? Al viel Edyn nauwelijks iets op. Misschien had hij wel niet hard genoeg gepraat en had ze hem niet eens gehoord. Dat zou pas een domper zijn.
Michael wist ook wel dat Edyn veel te hoog gegrepen was. Als hij keek naar Ashton en Naylene, die waren eigenlijk wel perfect voor elkaar. Misschien dat Naylene zelfs nog wel iets beters had kunnen krijgen, maar dat vond Michael ook alleen maar omdat hij Naylene goed kende en Ashton niet, aangezien hij zelf nooit les had met ouderejaars. Edyn was echter heel anders.
Edyn was een speciaal meisje. Dat wist iedereen wel. Ze kon magie beoefenen die lang niet iedereen kende en dat was ook iets wat heel erg speciaal was. Daarnaast was ze ook echt heel erg knap. Michael plaatste zichzelf nou niet meteen in die categorie. Hij wist dat hij anders was. Edyn had bijvoorbeeld heel erg veel vrienden, terwijl Michael die eigenlijk niet had. Hij had Rhi, maar hij wist zelf ook heel goed dat Rhi alleen maar met hem praatte omdat ze Luke opeens negeerde en hem waarschijnlijk dwars wilde zitten. Dan had hij nog Naylene, wie zelf een vriendin van Edyn was. Dat bood hem wel opties. Al was het duidelijk dat Naylene zijn plannen door had.
‘Wat? Helemaal niet!’ ontkende Michael meteen. Hij had het dan wel leuk gevonden om Edyn te zien, maar dat was niet iets wat hij aan Naylene wilde vertellen! Straks zou ze het nog doorvertellen aan Ashton of Linn en dan zou het vanzelf wel een keer bij Edyn terecht komen. Iets wat Michael al helemaal niet wilde hebben. Michael bedacht zich dat er echter iets anders was wat weg zou kunnen geven dat hij het wel degelijk leuk had gevonden om Edyn eventjes te zien. Daarom greep hij ook met zijn handen in zijn haar en probeerde hij zijn pony iets voor zijn ogen te trekken. Toen hij zag dat zijn haar naar een rode kleur was veranderd, zuchtte hij gefrustreerd. ‘Oh, Merlin’s beard!’
Hij keek naar Naylene, wie het helemaal geweldig leek te vinden dat ze door had wat hij had gedaan. Hij wilde echter niet meteen haar gelijk geven, want dan zou ze de rest van de dag maar door blijven praten over hoe hij eigenlijk naar Edyn had gezocht en een hondje achterna had gelopen, in de hoop dat hij op weg was geweest naar Edyn en niet naar iets compleet anders.
‘Ik was niet opzoek naar Edyn,’ hield Michael dan ook vol. Hij had nog nooit met Edyn gepraat en Naylene wist ook niet dat het meisje in de Common room van de Slytherins was geweest. Of misschien wist ze het wel. Michael wist niet waar Edyn en Naylene allemaal over konden praten. Misschien had Edyn het wel verteld, wat misschien ook wel betekende dat ze had verteld dat hij er ook was geweest! Ze had die avond ook eventjes naar hem gezwaaid en hij had het idee gehad dat hij er wel bij had mogen zitten, maar Rhi had hem zodanig duidelijk gemaakt dat hij niet bij Edyn in de buurt had mogen komen dat hij het niet had gedurfd. Nu was Rhi nergens te bekennen geweest, dus had ze er ook niks van kunnen zeggen. ‘Jij bent gewoon zo verliefd dat je meteen denkt dat iedereen opzoek is naar iemand. Ga zelf naar Ashton opzoek!’
Michael bekeek het kristal dat Naylene in haar handen had nog eens goed. Het was nu duidelijk dat ze hem van Edyn had gekregen. Michael vroeg zich af of Edyn het ook zelf had gemaakt. Hij had namelijk nog nooit gezien dat hij ergens rondom Hogwarts aan kristallen had kunnen komen. Zelfs in Hogsmeade waren er niet veel winkels waar dat soort dingen te koop waren. Daarnaast zag deze er heel mooi uit. Het deed hem wel degelijk denken aan de lichtjes die hij die avond zelf had gezien.
‘Heeft ze die gemaakt?’ vroeg hij nieuwsgierig aan Naylene. Hij had Edyn vaak genoeg met bloemen rond zien lopen en als er meisjes rondliepen met bloemen in hun haar, was het ook wel zeker dat Edyn dat had gedaan. Kristallen waren iets nieuws, of misschien had Michael het wel gewoon nooit gezien. Die Naylene in haar handen had, vond hij wel heel erg mooi. Hij was wel nieuwsgierig of het echt een nieuw kristal was, of dat het gewoon iets was wat in Edyn haar hoofd had rond-gedwarreld.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld