Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG; The Rain

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kristine
Ken je dat gevoel? Het gevoel dat je de wereld beleeft door een bubbel, alsof iemand een laagje glas tussen jou en de realiteit heeft gelegd. Dat verdoofde, afgestompte gevoel wanneer je al zoveel gevoeld hebt dat je emoties simpelweg op zijn.
Dat was hoe ze zich nu voelde. Kristine lag in het bed in de kamer waar ze na het binnengaan van het huis haar spullen al had achtergelaten. Haar rugzak stond naast het voeteneinde van het bed, volgepakt met blikjes en potjes eten die ze uit de voorraadkast had gehaald. Het was een routineklusje geworden, het plunderen van voorraden in huizen. En juist de eenvoud van dat klusje had geholpen om haar gedachten weg te trekken van Perci’s lijk in de voortuin.
Een diepe zucht rolde over haar lippen terwijl ze zich op haar zij draaide. Ze trok het dekbed verder over haar schouder heen en maakte zich klein in het bed. Waar een klein half uur geleden het laatste beetje daglicht nog door het raam naar binnenviel, was de schemering nu overgenomen door een dik pak wolken. De wolken die al dreigend in de verte hadden gehangen toen ze bij het huis aan waren gekomen - grijs en grauw en vol met de belofte van regen. Van de dood. Ze schatte dat het niet lang zou duren voor ze de eerste regendruppels tegen de ramen zou horen tikken. Kristine kon zich nog goed herinneren hoe dat vroeger altijd een rustgevend geluid was geweest, een knus geluid zelfs. Vroeger voelde als een totaal ander leven.
Beneden hoorde ze wat gestommel van Isme die dingen aan het verslepen was. Ze hadden afgesproken dat Isme als eerste de wacht zou houden, waarna Kristine het over zou nemen. Vlak daarna was ze naar de bovenverdieping van het huis gevlucht, waar ze eerst een extra rondje had gelopen en de plafonds uitvoerig had geïnspecteerd. Het zag er allemaal prima uit.
Maar dat had de dakgoot ook gedaan.
Het beeld van Perci bleef door haar hoofd spoken, hoe hard ze ook probeerde te denken aan de leuke momenten die ze zich van hem herinnerde. Gek genoeg voelde ze weinig bij het beeld. Ze had verdriet verwacht, schrik, angst. Maar het enige dat ze voelde was een gapende leegte. Ze voelde zich verdoofd. Op de politieacademie had ze geleerd dat je, je emoties uit moest schakelen in bepaalde situaties, maar daar was ze nooit goed in geweest. Ze kon niet niets voelen, wellicht omdat ze vaak genoeg had gezien wat het met een mens deed als je niet meer tot empathie of emoties in staat was. Het maakte monsters van mensen.
En dat maakte haar doodsbang voor de leegte die nu in haar huisde.

Een luide klap galmde door de stilte van het huis. Kristines ogen vlogen open en in een reflex zat ze rechtop in bed, haar hart luid bonkend in haar borstkas. De lichte slaap waarin ze weggedommeld was, was op slag verdwenen. Doodstil bleef ze in het bed zitten, luisterend naar de geluiden die beneden klonken.
Heel even bleef het stil. Ze vroeg zich bijna af of het geen verbeelding was geweest, een realistisch stukje nachtmerrie wellicht. Echter, op dat moment klonken meerdere voetstappen beneden. Die konden onmogelijk alleen van Isme zijn. Daar klonken ze bovendien te zwaar voor.
Flarden van een stem dreven via de trap omhoog, kwamen door de op een kier staande slaapkamerdeur naar binnen. Kristine schoof de dekens van zich af en reikte naar haar rugtas. Haar vingers klemden zich om het lemmet van haar mes.

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Aleksei.

In stilte werden blikken uitgewisseld. Kristian keek hem aan en het was duidelijk wat er gedaan moest worden. Even keek Aleksei naar Jess om te bevestigen dat zij er ook klaar voor was. Zijn blik ging naar het wapen in haar hand voordat hij weer Kristian aankeek en na een instemmende knik werd de voordeur met een harde klap ingetrapt. De impact van zo een klap kon zelfs in de bekken gevoeld worden maar Aleksei wist dat de adrenaline op dit moment wen verdovende werking had. Al had hij zelf echter op de een of andere manier willen helpen had dat niet gekund met de stekende pijn in zijn onderrug.
Hij hield zijn wapen in de aanslag terwijl hij achter Kristian naar binnen liep. Ze hadden dit al talloze keren eerder gedaan en hadden een vaste routine ontwikkeld. Kristian ging als eerste naar binnen waarop Jessica en Aleksei kort volgden als het veilig was. De grote ruimte waarin ze binnenkwamen was duidelijk leeg met geen enkele verstopplaats.
Ze liepen verder en hoewel Kristian voorop liep, controleerde Aleksei toch achter elke hoekje uit gewoonte. De ruimte waar ze in liepen leek op de woonkamer zou kunnen zijn. Op de grond lag een slaapzak uitgerold en een vrouw stond in het midden van de kamer. Kristian hield haar onder schot. Een licht schuldgevoel overkwam Aleksei toen hij zag dat ze redelijk jong leek maar hij had geleerd dat soort gevoelens weg te drukken. Achter een onschuldig uiterlijk kunnen slechte intenties schuilen en toch keek hij de vrouw niet aan in haar ogen.
”Jess, controleer haar spullen op wapens,” de toon in zijn stem was omgeslagen naar commanderend en hij vertrouwde erop dat ze zijn bevel zou uitvoeren. Hij liet hen achter met de onbekende vrouw en liep verder, zijn aandacht gefocust op geluiden zoals voetstappen, gekraak of zelfs ademhaling. Hij bleef dicht bij de muren, slechts zijn hoofd voorzichtig om de hoek stekend om te zien of er niemand met een wapen in de aanslag stond. Zijn zwarte laarzen lieten in elke kamer een zandspoor achter terwijl hij de begane grond zo snel maar goed mogelijk controleerde. Hij keek achter elke deur en bank en onder de tafels maar tot zover leek het veilig. Na alles snel gecontroleerd te hebben liep hij terug naar de trap.
Even ademde hij in. Een zacht gekraak zou hem al kunnen verraden en in deze positie had hij niet bepaald het voordeel. Als iemand van boven met een goede aim op hem zou schieten, zou hij een kleine kans van overleven hebben. Even keek hij omhoog voordat hij voorzichtig de trap opstapte. Het moment deed hem denken aan vroeger. Als beginnende soldaat had hij de spanning duidelijk gevoeld in de vorm van gesuis in zijn oren en het harde bonzen van zijn hart, zo hard dat het leek alsof zijn hart op de een of andere manier zou kunnen ontsnappen. Daarna werd hij een tikkeltje té enthousiast en kon hij de geveinsde zelfvertrouwen van de adrenalinekick niet onder controle houden. Hij was overgevoelig geweest voor elk geluidje, elke beweging en elke aanraking. Het had echter niet lang geduurd voordat hij leerde omgaan met de zenuwen.
Nu was de adrenaline eerder een pijnstiller en energieaanvoer ineen. De vermoeidheid en pijn voelde hij niet meer terwijl zijn ogen snel heen en weer bewogen, zijn hart sneller klopte dan gezond was en hij op elk geluidje en beweging alert was. Hij stapte verder, dankbaar voor het feit dat de trap hem niet verraadde.
Eenmaal boven voelde hij zich wat kalmer. Hij stond in een gang die aan beiden kanten liep en nogmaals bevond hij zich in een riskante situatie. Twee richtingen waar aan beide kanten zich kamers bevonden en hij was alleen. Welke kant hij ook koos, zijn rug zou relatief onbedekt zijn. Wat er ook zou gebeurde, als er enig gevaar was zou hij ten minste de kans willen krijgen om Jess en Kristian te waarschuwen.
En hoewel hij een belangrijke gok moest wagen, duurde het slechts enkele seconden voordat hij met zijn rug naar de muur, de rechterkant koos. Zo stil en snel als hij kan liep hij naar de eerste deur, zijn blik constant verplaatsend naar links om een aanval in de rug aan te zien komen. Aan deze kant waren er twee kamers. De deur was open en een bed bevond zich in de kamer, perfect opgemaakt en met een laagje stof die ook de vloer had bedekt. Hier was duidelijk niemand binnen geweest maar hij maakte een mentale aantekening van het feit dat de deur open was geweest. Hij liep achteruit, een zacht gekraak van de vloer verraadde zijn positie terwijl hij met twee korte stappen bij de volgende deur kwam die gesloten was.

Account verwijderd

schreef:
Isme

Het gebeurde zo snel. Nooit meer sinds het ontvoeren van haar zus door het leger was Isme overvallen. Haar gehoor liet haar nooit in de steek en daarnaast had ze ook dat voorgevoel dat op magische wijze haar op haar ongemak liet voelen als er iets dreigde te gebeuren. Nu was ze zo uit haar lood geslagen door het verlies van Perci na al die tijd, dat ze daar stond - aan de grond genageld met een blik vis in haar handen.
Twee seconden geleden had ze besloten om zich een potje te zetten janken, zichzelf heel even wat zelfmedelijden te gunnen en daarna verder te gaan met haar leven dat alweer een persoon minder telde. Nu had ze daar echter de tijd niet meer voor. Als ze zich nu niet sterk hield, dan liep dit niet goed af. Er werd namelijk nog niet geschoten wat betekende dat haar aanvallers nog niet zeker waren over hun lot. Al twijfelde Isme er niet aan dat er bij de minste beweging geschoten zou worden. Ondertussen kwam de opmerking hard aan. Empathie stond in deze wereld blijkbaar niet meer in zijn woordenlijst.
"Wow. Rude," bracht Isme uit terwijl ze op de achtergrond iemand naar boven zag verdwijnen.
De tijd in de wildernis had de twee mannen in het gezelschap duidelijk goed gedaan. Beiden zagen er afgetraind uit en de baard stond hen goed. Het grootste verschil tussen hen twee was dat de man op de achtergrond eruit zag of hij in pijn was, wat ze echter niet goed kon inschatten omdat haar blik vermeden werd. De man recht tegenover haar had een harde blik met ogen, zo donker en verstopt onder zijn gefronste wenkbrauwen, waarvan ze het kleur niet kon zien.
"Je vindt haar boven. Geef het door aan je vriend."
Het was niet bedoelt om Kristine te verraden. Er was gewoon geen ontsnappen aan vanaf de bovenverdieping. De dakgoten waren namelijk duidelijk onveilig waardoor de enige ontsnappingsweg naar beneden via de trap was en die kwam rechtstreeks op deze kamer uit. Net de kamer waar Ismes aanvaller nog stond met een knappe brunette met lang en warrig haar. Hopelijk met een heads-up schrok er niemand van Kristine en werd ze levend naar beneden gebracht. Ondertussen schoten Ismes gedachten alle kanten uit om haar ongelukkige lot niet onder ogen te moeten komen.
Dit was het, nu ging ze dood.
Het ene moment door een dakgoot, het andere moment door een bende gekken die zomaar een leegstaand huis binnenstormen en geen genade kennen voor de inwoners of enige andere reizigers. Het was een bizarre wereld geworden.
Hoeveel Krav Maga Isme vroeger ook had uitgeoefend, dit ging haar niet redden. Haar mes brandde als een gek tegen haar huid en haar vingers jeukten om of het geweer af te nemen of dat mes te gebruiken. Helaas stond ze meer dan een armlengte van de man af én was hij niet alleen.
"Ik ben niet gewapend, oké," mompelde Isme.
Haar blik hoefde ze niet onschuldig te doen lijken. Ze stond doodsangsten uit en ongetwijfeld was het op haar gezicht te lezen. Ondertussen hief ze haar handen de lucht in, het blik nog in haar handen. Dan waagde ze het om een stap naar voor te zetten.
"Hier, je mag mijn eten hebben."
Met die woorden zette ze met omhoog getilde armen nog een stap dichter, het blikje vis naar de man uitstekend. Als ze nu dichtbij genoeg kwam, ontwapende ze hem in een mum van tijd. Of takelde ze hem op zijn minst lelijk toe voor ze stierf, dat zou pas karma zijn.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kristine
Krampachtig klemde ze haar vingers om het heft van het mes, tot haar knokkels er wit van zagen en ze het mes nog net niet fijnkneep van de adrenaline die door haar lichaam gierde. Geruisloos duwde ze de dekens verder van haar af en plaatste ze haar blote voeten op de houten vloer. De eerste twee stappen drie planken van het bed af, daarna een plank verder stappen om een krakend stuk te vermijden. Kristine had niet eens door gehad dat ze zich het kraken van de vloer zo precies in haar geheugen geprent had, dat ze er überhaupt aandacht aan had besteed. Het al dan niet bewust overanalyseren van van alles en nog wat was een eigenschap die haar wel eens tegenwerkte, maar nu was ze zichzelf er dankbaar voor.
Ze bleef stilstaan bij de slaapkamerdeur, waar ze door het smalle kiertje een blik de gang in kon werpen. Ze zag de deur tegenover de kamer die zij had bezet en een deel van het traphek. Het was niet veel, maar genoeg om de schaduw te zien die langs de muur gleed, afkomstig van iemand die zich de trap op bewoog. Kristine trok zich terug achter de deur en spitste haar oren. Als ze de schaduw niet had gezien, zou ze niet hebben kunnen zeggen dat er iemand onderweg was naar de bovenverdieping. Het maakte de zorgen die in haar broeiden er enkel groter op - zo zachtjes kunnen lopen was niet bepaald een eigenschap die de meeste mensen vanuit huis meekregen. Daarbij kwam nog dat de barse mannenstem die uit het woongedeelte klonk, doelgericht en een tikkeltje kil over kwam. Dit waren niet zomaar wanhopige mensen die een schuilplaats zochten, dit waren mensen die wisten wat ze deden - en die waarschijnlijk niet bang waren om tegenstand uit de weg te ruimen. Echter was Kristine ook niet van plan zich zó gemakkelijk over te geven.
Een moment sloot ze haar ogen, liet ze haar adem langzaam en stilletjes tussen haar lippen door ontsnappen. Ze had niet eens gemerkt dat ze haar adem in had gehouden. Ieder geluidje dat ze maakte leek ineens tien keer zo hard in de stilte. Ze had het gevoel dat het hevige bonken van haar hart een kilometer verderop nog te horen zou zijn.
Een zacht gekraak verraadde de persoon. Het was één van de planken voor de deur van de kamer tegenover de hare, herinnerde ze zich. Kristine sprak zichzelf nog een laatste beetje moed in, herhaalde in gedachten nog één keer wat een trainer van de academie altijd had gezegd over dit soort situaties, en boog zich toen nogmaals voorzichtig naar het kiertje van de deur toe. Ze ving een glimp op van een mannelijke gestalte die de kamerdeur aan de overkant van de gang open maakte. De gang was nauwelijks anderhalve meter breed, misschien nog wel minder. Twee, drie grote stappen en ze zou bij hem zijn.
Op het moment dat ze de deur van haar kamer een stukje verder open duwde, daalde er een eigenaardige vastberadenheid over haar heen. Ze had niet twee jaar aan dodelijke regen en voedseltekorten overleefd om zich nu hier om zeep te laten helpen door een paar inbrekers.
Zodra de man over de drempel van de kamer was gestapt, schoot Kristine naar voren. Haar blote voeten maakten nauwelijks geluid op de vloer. In minder dan twee seconden overbrugde ze de afstand tussen haar en de indringer. Met een oogopslag inventariseerde ze de situatie. Hij was groter dan zij, gespierder en had een wapen in zijn hand, maar hij stond met zijn rug naar haar toe. Kristine ramde de deur, die hij half had geopend, met een harde klap helemaal over. Het geluid was hopelijk genoeg om hem af te leiden, al was het maar voor even. Zodra de man zich in een reflex omdraaide, haalde ze met haar voet uit naar de hand waarin hij een pistool had. Ze legde al haar kracht in de trap. Het pistool kletterde met een luid kabaal op de grond en meteen dook Kristine erop af. Een mes was iets, maar zolang hij een pistool had gehad, was ze kansloos geweest. Nu, echter, kon ze die rollen omdraaien. Ze griste het wapen van de vloer, deinsde achteruit buiten zijn directe bereik en richtte de loop op hem, haar vinger tegen de trekker.
‘Niet zo netjes van je om niet te kloppen.’

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Aleksei.

Een harde klap aan zijn rechterkant overviel Aleksei. Net toen hij zich wilde omdraaien, klaar om meteen de trekker in te drukken, werd met een krachtige trap het wapen uit zijn handen geschopt. Hij wist wat er gebeurde en hij wist precies wat hij had moeten doen maar de pijn in zijn rug zorgde ervoor dat hij zich te langzaam omdraaide en dus ook niet op tijd het wapen van de grond kon pakken.
De onbekende vrouw deed enkele stappen achteruit terwijl ze het wapen naar hem ophief. Er was geen paniek in zijn ogen te zien terwijl hij haar van top tot teen analyseerde, haar opmerking negerend. Nu hij haar zo zag was ze jonger dan hij in de eerste instantie had verwacht. Ze kon niet ouder zijn dan vijfentwintig, rond dezelfde leeftijd als de vrouw die ze eerder hadden gezien. Hij vroeg zich af wat haar achtergrond was aangezien een normale burger niet snel zo een actie zou uithalen. Sproetjes detailleerden haar gezicht en op de een of andere manier droeg dat bij aan het schuldgevoel dat hem nogmaals overviel.
Hij zuchtte, lichtelijk geïrriteerd door het feit dat er weer iets mis had moeten gaan waardoor hij in deze situatie zat. Langzaam bracht hij zijn handen verslagen omhoog met zijn palmen naar haar toe.
”We willen hier alleen schuilen tot na de regen,” maakte hij duidelijk, zijn blik slechts gericht op haar ogen. Onderhandelen leek hem op dit moment de beste optie, voor hen beiden. Naast het feit dat hij niks riskants wilde ondernemen, wilde hij haar ook geen pijn doen. Hij wist niet of ze überhaupt de moed had om te durven schieten en als de rest faalde, dan zou hij het risico maar moeten nemen. Wat er ook gebeurde, hij zou haar niet naar beneden laten gaan met een geladen wapen in haar handen. Hoewel de radartjes in zijn hoofd op volle toeren werkten terwijl hij een plan probeerde te bedenken, leek hij van buitenaf kalm zonder enige spoor van angst.
Het geluid van donder zorgde ervoor dat hij zijn blik kort afwendde om naar het raam te kijken dat zich aan het einde van de gang bevond. Het was donker buiten door de donkere wolken die de zonnestralen tegenhielden.
Het getik. Het getik van de druppels die op de ramen sloegen, de muren en het dak leek iets uit een psychologische thriller. Het getik dat hij vroeger opzette om in slaap te kunnen vallen, het geluid dat de beelden van bloed en verderf verdreef, wekte ze nu juist op. De individuele druppels gleden omlaag over het glas, kwamen samen om eigenaardige patronen te vormen. De heldere druppels droegen gif met zich mee en dit huis bood hen nu de enige bescherming.
Zijn aandacht ging weer naar de persoon voor zich die hij vragend aankeek. Hoewel ze hem onder schot hield was hij ervan overtuigd dat zij en de vrouw beneden geen slechte bedoelingen hadden. Voor zo ver hij kon zien had ze ook geen wapens op haar lichaam afgezien van een mes en aangezien ze hem van achter had aangevallen, had ze hem makkelijker kunnen neersteken als haar intentie was om te doden. Nu de regen was begonnen zou het moord zijn om hen weg te sturen en hij hoopte dat dat niet iets was wat ze op haar geweten zou willen hebben.
“We willen niemand pijn doen. Slechts bescherming,” ging hij verder met een knik naar het raam,” van de regen.”

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Jessica

Het duurde slechts seconde voor de jongens in actie kwamen nadat Jessica een bevestigend knikje had gegeven. Kristian, die voorop liep, trapte met forse kracht de deur in, en niet veel later bevonden ze zich in de ruimte. Ze waren niet alleen. Op dat moment stonden ze oog in oog met een jonge vrouw van ongeveer haar leeftijd, maar dat maakte geen verschil. De kille woorden van Kristian hadden zo te zien weinig effect op haar, al gaf ze zonder twijfel aan dat er nog iemand boven was. Hoewel ze zei het door te geven aan Aleksei, zag Jessica geen reden om dat te doen. Hij zou het vanzelf merken. Ze vertrouwde erop dat hij ook wel één vrouw aan kon.
Zowel Kristian als Jessica hadden hun wapen op haar gericht, maar aangezien Jessica de taak kreeg om te kijken of ze nog meer wapens bij zich had, stopte ze die van haar terug in het holster, buiten haar bereik, en zette een stap in haar richting.
''Blijf staan.'' Zei ze direct, zodra ze dichterbij kwam. Hoewel ze aangaf geen wapens bij zich te hebben, was dat geen reden voor Jessica om dat te geloven. Op datzelfde moment hoorde ze boven gestommel, en ze wist niet zeker of dat in het voordeel of nadeel van Aleksei was. Ze had de neiging om Aleksei te hulp te schieten, maar ze wist niet zeker of dat nodig was, en daarnaast was ze hier nog niet klaar.
Zonder aan te kondigen zocht Jessica haar lichaam af naar wapens. Haar zakken waren leeg, en voor een moment dacht ze dat ze geen wapens had, maar ze voelde overduidelijk het handvat van een mes bij de rand van haar buik. Op dat moment begaf ze zich aan een fout, en vanaf dat moment ging alles razendsnel.
Jessica's ogen schoten naar die van haar, en ze wilde het mes van haar afnemen. Tegelijk grepen ze naar het handvat, en onverwachts haalde ze flink naar Jessica uit, waardoor ze haar grip op het mes verloor evenals haar evenwicht. Ze deinsde enkele stappen achteruit, aan een oog verblind door de harde stoot, maar herpakte zichzelf in een fractie van een seconde, enkel om de situatie verder uit de hand te zien lopen. Oogcontact had haar verraden.

Account verwijderd

schreef:
Isme

"Blijf staan," commandeerde het meisje.
"Houd je afstand," droeg de man haar nogmaals op.
Het gaf niet. Ze was dichtbij genoeg. Omdat ze haar handen dicht bij haar gezicht opgeheven had, was haar armbereik voldoende. Nu stond ze ook in oog met de loop van het geweer wat precies de bedoeling was. Nu was het vooral de vraag of het haar zou lukken om niet één, maar twee mensen te overmeesteren. Het was haalbaar want de vrouw kwam dichter, maar niet met een geweer op haar gericht. Dit was waar haar vroegere training met Eve en haar partner Iben van pas kwam. De bewegingen zaten nog in haar geest onder de vorm van muscle-memory. Echter was het nu de vraag of ze dit nog juist kon uitvoeren. Tenslotte had ze nu een meer vermoeid lichaam dat hoofdzakelijk op conditie en uithoudingsvermogen getraind was, geen kracht.
Toen uit het niets begon de brunette haar te betasten. Haar handen gingen grondig te werk waardoor Ismes hart zo hard bonkte dat het geluid het gestommel boven oversteeg. Het was glashard gelogen daarnet, dat ze geen wapens bij had. Als de brunette haar handen over haar buik liet glijden, wist ze dat haar leugen ontdekt zou worden. Liegen werd nooit goed ontvangen bij vreemden.
Te laat.
Een stel ogen met een geschrokken blik staarden haar aan. Isme greep de loop van het geweer beet zonder oogcontact te verbreken en haalde simultaan het mes boven. Fout één. Dit was geen handwapen. De loop was lang waardoor ze de man nooit zou kunnen ontwapenen. Terwijl ze het mes uit haar broekband trok maakte ze fout twee. Isme struikelde mee omdat ze het geweer omlaag trok - wat dus geen steun bood- en ze tegen het lichaam van de brunette leunde die ook omver viel - wat dus nog minder steun bood -. In een poging om zichzelf niet in de maag te steken met haar getrokken mes op buikhoogte, zwaaide ze haar arm naar buiten. Met die beweging sloeg ze tegen de oogkas van het meisje aan wat meer een schram naliet dan echt een klap te vormen. Daardoor had ze nog maar één kans om de man aan te vallen. Hij was namelijk haar hoofdzakelijk doelwit, met zijn stugge blik én gigantisch machinegeweer.
Helaas voor haar kwam ze te kort. Haar arm was gewoon niet lang genoeg. Het was niet alsof haar aanval uit het niets kwam want Isme en de brunette stonden welgeteld een dikke seconde al te sukkelen, half struikelend, half vechtend. Iemand met een machinegeweer en zijn looks, kon vast wel in die seconde een inschatting maken van de situatie. Het voelde namelijk alsof het zich allemaal in slow-motion afspeelde. Isme vloog languit voorover waardoor ze niet meer dan een vleeswonde maakte in zijn bovenbeen en een lange snee naliet. In die fractie van een seconde waarbij ze grond zag naderen, wist ze echt niet hoe deze ellendige situatie ging aflopen. Vast niet goed voor haar alleszins. De kans dat ze als eerste recht krabbelde om weg te vluchten, was groot gezien de ravage die ze aanrichtte, echter besefte ze dat ze niet in bosgebied zat, maar omringt door een fucking open veld.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kristine pinde haar blauwe ogen vast op de persoon aan het einde van de loop. Waar haar vastberadenheid een paar seconden geleden een boost had gekregen, begon het langzaam barstjes te vertonen zodra ze de kalmte in zijn ogen zag. Er was geen paniek in te bekennen, zelfs geen spoortje, terwijl hij haar opnam in een gespannen stilte waarin zij hem observeerde. Kristine verstevigde haar grip op het wapen en ademde uit. Het voelde onwennig en vertrouwd tegelijkertijd om weer een vuurwapen in haar handen te hebben, al wenste ze met heel haar hart dat ze het niet zou hoeven gebruiken. Als hij geen domme dingen zou doen, als hij gewoon zou doen wat ze zei…
Een beetje van haar hoop verdampte toen de man tegenover haar zuchtte. Het klonk geïrriteerd, nonchalant bijna. Alsof hij zich geen zorgen maakte over de afloop van dit alles - gewoon een situatie die uitdagend was, maar weinig meer. Hij bracht zijn handen omhoog in een teken van overgave, maar Kristine was niet overtuigd. Wantrouwend kneep ze haar ogen iets samen. Ze volgde zijn blik, die een moment de kamer naast hem in gleed, waarschijnlijk naar het raam. Het getik van de regen tegen het glas en het geroffel op het dak was haar niet ontgaan. Niet lang nadat de klap haar gewekt had, was het begonnen.
Langzaam knikte ze. ‘Jullie hadden niet veel later moeten zijn’, deelde ze hem mee. Kristine had er begrip voor dat ze ergens binnen waren gevallen om aan de regen te ontkomen, maar iets aan de man tegenover haar maakte dat ze het pistool niet liet zakken. Ze twijfelde er geen seconde aan dat hij in actie zou schieten zodra ze hem ook maar iets de ruimte gaf. Zoals hij daar stond, onbewogen en vrijwel zonder het oogcontact te verbreken, gaf haar de indruk dat het niet de eerste keer was dat hij in de loop van een wapen staarde. Of dat het in ieder geval niet de eerste keer was dat hij in een benarde situatie zat.
‘Ik wil jou en je vrienden hier best laten schuilen’, zei ze, terwijl ze langzaam achteruit stapte richting het trapgat. ‘Maar wat garandeert mij dat jullie ons niet afmaken zodra jullie de kans daarvoor krijgen?’ Geringschattend staarde ze hem terug aan, koortsachtig haar hersenen brekend over welke stap ze als volgende ging zetten. Ze wist niet met hoeveel de man het huis binnen was gedrongen, maar Kristine hoorde ten minste twee onbekende stemmen vanaf beneden komen. Ze betwijfelde of Isme tegen twee mensen op kon, helemaal als deze gewapend waren met vuurwapens. Kristine hoopte met heel haar hart dat haar gijzelaar mee zou werken.
Met het pistool maakte ze een kort gebaar richting de trap. ‘Hier komen’, commandeerde ze hem. ‘Naar beneden. Zeg je vrienden dat ze hun afstand moeten houden en dan kunnen we hierover praten.’ Zo zelfverzekerd als haar stem klonk, zo benauwd voelde ze zich vanbinnen. Kristine hield zichzelf graag voor dat ze de controle over de situatie had, maar hoe meer ze eraan dacht dat het drie tegen twee was, hoe meer het voelde alsof die controle als water tussen haar vingers door glipte. Onhoudbaar.
Hij bewoog zich geen millimeter. Niets in zijn houding wees erop dat hij aanstalten maakte haar bevel op te volgen. Sterker nog, de manier waarop zijn wenkbrauwen subtiel een minuscuul beetje omhoog bewogen, straalde uit dat het hem weinig deed. Hij zag eruit alsof hij verbaasd was om gecommandeerd te worden.
Kristine klemde gefrustreerd haar kaken op elkaar, probeerde verwoed uit te puzzelen hoe ze hem in beweging kon krijgen. Wellicht dat hem tonen dat ze niet bang was te schieten hem over de streep zou trekken.
Ze stond op het punt een kogel vlak naast zijn voeten de vloer in te boren toen gestommel beneden haar aandacht trok. Dit keer waren het niet enkel voetstappen en stemmen. Het waren gestamp en een kreet van pijn en geluiden van lichamen die klappen kregen en gebonk op de vloer.
‘Isme!?’ Het was meer een kreet uit bezorgdheid en angst voor het lot dat haar reisgenote te wachten stond als zíj degene was die op de grond was beland dan dat het erg veel uithaalde. Haarzelf hielp het in ieder geval niet.
Ze was maar een seconde afgeleid door het lawaai van beneden, maar dat was alles dat de man tegenover haar nodig had om haar de controle helemaal af te pakken. Vanuit haar ooghoeken zag Kristine hem naar voren stappen. Zijn handen gingen doelbewust en razendsnel op het wapen af, terwijl zijn lichaam met hoge vaart op het hare afkwam. Automatisch bewoog ze haar hand met het pistool omlaag, alles om te voorkomen dat híj het in handen zou krijgen. De klap waarmee hij tegen haar aan botste, maakte hen beide aan het wankelen en het pistool glipte tussen haar vingers weg. Haar rug en hoofd sloegen tegen de muur achter haar. Heel even draaide de wereld voor haar ogen. Kristine voelde de man tasten naar het mes dat ze in haar andere hand hield. Ze zou het hebben gebruikt, ware het niet dat hij haar pols in een doodsgreep had.
Ze zette een voet tegen de muur achter haar en zette zichzelf af, zodat ze opnieuw samen met de man achteruit tuimelden. Dit keer was er echter geen muur om hen op te vangen, alleen een gapend trapgat dat hen maar al te graag op slokte. Zodra ze doorhad dat ze met z’n tweeën richting de trap struikelden, hij achteruit en zij vooruit, probeerde ze zich te ontworstelen aan zijn greep. Tevergeefs. Hij pakte haar alleen maar steviger vast, alsof zij nog zou kunnen voorkomen dat ze naar beneden zouden rollen.
Maar ze was niet sterk genoeg.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het betrof een tragedie, de situatie die binnen een mum van tijd escaleerde nadat één van hun vrouwelijke tegenstanders de controle overnam. De loop van Kristian’ geweer speelde niet langer meer den baas; het doorzochte slachtoffer had de stalen schietbuis met haar tengere vingers vastgegrepen en zij had daarenboven een dolk uit één van haar kledingstukken vandaan gehaald.

Hij nam het Jessica kwalijk. Mede om haar indolentie, maar voornamelijk om haar nalatigheid. Had zij niet --

WIP, het lukt niet

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kristian
Het gebeurde razendsnel. Het ene moment hadden hij en Jess de situatie onder controle, het volgende moment lag de hand van de brunette om de loop van het geweer en strompelde Jess achteruit, haar hand tegen haar oog gedrukt om de klap die ze daar blijkbaar had gevangen. Hij wist het niet eens zeker - het was zo snel gegaan dat hij het nauwelijks had kunnen volgen. En waar was de dolk in de andere hand van de brunette ineens vandaan gekomen? Waarom had Jessica dat wapen niet ontdekt toen ze het meisje gefouilleerd had? Het waren vragen voor een later tijdstip, op dit moment had hij andere dingen aan zijn hoofd, vooral aangezien hij er niet bepaald op zat te wachten een kogel dóór zijn hoofd te krijgen.
Kristians vingers klemden zich in een reflex steviger om het geweer, zodat het meisje deze niet uit zijn hand kon trekken. Het gevolg was dat ze hem meesleepte in haar val, waarbij ze bovendien het mes langs zijn been haalde. Hij gromde van de pijn, maar drukte het gevoel naar de achtergrond. Schakelde dat deel van zijn hersenen dat pijn registreerde uit, leek het haast, zoals hij geleerd had vlekkeloos te doen in zijn tijd bij het leger.
Hij zakte op een knie op de grond, zijn spieren dwingend hem verder overeind te houden. Met een ruk trok hij de loop van zijn wapen uit de hand van de brunette, waarna hij onmiddellijk met het metaal uithaalde naar haar hoofd. Een klap die te zacht was om haar buiten bewustzijn te brengen, maar hard genoeg om haar een paar seconden te verdwazen.
Kristian stond op het punt overeind te komen en haar met een voet in haar rug tegen de grond gedrukt te houden, toen er gestommel van boven klonk, gevolgd door een gil, duidelijk afkomstig van een vrouw. De brunette had hen gezegd dat er nog iemand boven was, maar zowel hij als Jess had het nagelaten Aleksei te waarschuwen. Waarschijnlijk hadden ze beiden hetzelfde gedacht: Aleksei kon één persoon wel aan, vooral een vrouw. Maar nu hij in deze hachelijke situatie was beland, begon hij zich te beseffen dat ze hen wellicht enigszins onderschat hadden.
Het gestommel liet hem met een ruk opkijken richting het trapgat, net op tijd om te zien hoe Aleksei samen met iemand naar beneden tuimelde. Het was zo onverwacht dat Kristian een moment lang verbijsterd naar het schouwspel keek vooraleer hij in actie schoot. Het zag er niet naar uit dat Aleksei de overhand had - en waar was zijn wapen gebleven?

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Aleksei

Meerdere mogelijke scenario’s gingen door Aleksei’s hoofd terwijl hij daar stond, handen opgeheven in geveinsde verslagenheid, maar geen enkele was waterdicht. Zijn geweten vertelde hem dat als het erop aankwam, ze hem niet zou neerschieten maar een schot in zijn arm of been was ook niet iets waar hij op stond te wachten. Aangezien het leek alsof ze al enige ervaring had met wapens en het overmeesteren van tegenstanders, kon het net zo goed zijn dat ze al eerder in zo een soortgelijke situatie had gezeten. Daarnaast konden mensen in deze tijden net zo gemakkelijk omslaan als het weer. Niemand was onaangeraakt gebleven door het leven in constante angst, als een of ander opgejaagd prooidier. Hij gaf haar ook geen schuld van de situatie, ze deden slechts beiden wat ze moesten doen.
Ze knikte, langzaam, instemmend maar het wantrouwen was duidelijk. Wat ze zei was waar, als ze iets later waren geweest hadden ze het niet gehaald. Na meerdere keren in levensgevaar te hebben verkeerd was een mogelijkheid van doodgaan niks nieuws voor hem. Hij had vrede gesloten met dat onmisbaar feit maar de dood van de anderen wilde hij koste wat kost voorkomen. Eerlijk gezegd, als hij ‘s nachts laat in slaap probeerde te vallen, was hij toch wel opgelucht dat hij nog leefde. Elke dag tot noch toe was een nieuwe kans geweest en hij hoopte dat het geluk ten minste met hem zou zijn tot de dag dat er een kuur werd gevonden.
Hoewel het niet te zien was, kon hij de humor in haar volgende opmerking wel vinden. Laten schuilen? Alsof er ook maar enige kans was dat een van hen het huis zou verlaten. Een zelfmoordactie zou het zijn om in dit weer ook maar de deur of een raam open te doen als zelfs één enkele druppel fataal was. Garantie geven? Dat kon alleen door al hun wapens in te laten leveren, iets wat Aleksei nooit vrijwillig zou doen. Hij keek hoe ze een stap achteruit deed, richting de trap en gebaarde hier vervolgens naar. Haar commando’s verrasten hem zó dat het duidelijk op zijn gezicht te zien was in de vorm van een lichtelijk opgeheven wenkbrauw. Het feit dat ze dacht dat hij braaf zou gehoorzamen verbaasde hem ook en hij verzette geen stap. Hij zou haar in geen enkel geval naar beneden laten gaan met een wapen in haar handen.
Zijn ongehoorzaamheid zorgde ervoor dat iets in haar houding veranderde, de loop van het wapen ging wat omlaag, net voordat er harde geluiden van beneden te horen waren. Het klonk als een worsteling en een val. Het was dat ene moment dat ze haar blauwe ogen van hem afwendde, haar aandacht naar beneden ging en haar grip om het wapen onbewust iets verslapte, dat Aleksei zijn kans zag. Zonder enig moment van aarzeling, dook hij op haar af. Zijn doel was het wapen bemachtigen maar als dat niet ging dan zou hij haar ten minste willen ontwapenen. Het ging echter anders dan verwacht. Ze kwam hard tegen de muur aan en het wapen gleed uit haar handen, over de vloer naar ergens buiten hun bereik. Zijn aandacht verplaatste hij naar het mes in haar andere hand waarvan hij de pols strak vastpakte. Voordat hij wist wat er gebeurde, werd hij naar achteren geduwd, de leegte in. Instinctief pakte hij de vrouw nog bij haar arm vast, alsof er een manier was waarop ze kon voorkomen dat hij viel maar in plaats daarvan trok hij haar slechts mee. De wereld veranderde in een waas van kleuren en de paar seconden dat ze vielen leken uitgerekt. Hij zag een rode vlek die zich over Kristian’s broek verspreidde en de andere vrouw lag op de grond, haar hand op haar achterhoofd.
Aleksei had geen controle en met een harde klap kwam hij op zijn rug terecht aan de onderkant van de trap, het gewicht van een ander persoon kwam er ook nog bij. Een schok van pijn ging vanuit zijn rug, zijn hele lichaam door en onbewust liet hij haar pols los. Het was slechts een seconde die hij nodig had om zich van de pijn af te zetten voordat zijn hand naar de schede op zijn heup ging om zijn bajonet uit te halen. Een mes gebruiken was te primitief voor zijn smaak, te bloederig maar als het moest, zou hij er niet voor terugdeinzen. Tegelijkertijd als haar bracht hij zijn hand naar haar keel, het scherpe lemmet van zijn mes drukte lichtjes in haar huid, precies hetzelfde als wat hij nu voelde.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kristian
Waar zat hij verdomme met zijn gedachten vandaag? Zodra Kristian zichzelf erop betrapte dat hij teveel tijd verdeed, dat hij de verbijstering een moment de overhand had laten nemen, herpakte hij zichzelf. Zonder nog meer kostbare seconden te voorspellen dook hij op de brunette naast hem af, die aanstalten maakte overeind te krabbelen van de houten vloer. De worsteling tussen Aleksei en de jongedame met wie hij van de trap was geflikkerd - hoe had hij dat in godsnaam voor elkaar gekregen? - was niet geëindigd met die val en hoewel Kristian met heel zijn wezen hoopte dat Aleksei haar dit keer wel wist te overmeesteren, was hij niet van plan die uitkomst af te wachten. Hij nam de controle liever zelf terug in handen.
Voor de brunette overeind kon komen, trapte hij het mes uit haar handen en greep hij haar arm vast. Met een ruk trok hij haar met hem mee overeind, waarna hij haar tegen zich aan klemde en de loop van zijn geweer tegen haar achterhoofd drukte.

Kristine
De wereld draaide om hen heen. Een waas van traptreden, houten spijlen, haar blonde lokken die om haar hoofd zwierden en het lichaam van haar tegenstander, waar ze uiteindelijk met een doffe klap op terecht kwam.
‘Fuck, fuck, fuck’, vloekte ze binnensmonds. Kristine knipperde met haar ogen en dwong haar hersenen en ogen om hun oriëntatie terug te krijgen. Een paar vlekken dansten in haar blikveld, maar bleven aan de zijkanten haperen. Ze kromde de vingers van haar rechterhand en een stroom opluchting ging door haar heen. Het mes was haar niet ontglipt.
Kristine plantte haar andere hand naast de jongeman op de grond en duwde zichzelf een stuk overeind, zodat ze van hem af kon klauteren om hem in een stevigere greep te nemen. Wat haar ogen even geleden al hadden gezien, kon ze nu bevestigen: gespierd was hij zeker. Nog meer reden om hem uit te schakelen voor hij de overhand zou verkrijgen.
Nog steeds ietwat verdwaasd richtte Kristine haar ogen op hem. Zijn gezicht, even geleden nog een stoïcijns en kalm masker, vertoonde nu pijn, ondanks dat hij die probeerde te verbijten.
‘Eigen schuld’, siste ze, waarna ze het mes vliegensvlug tegen zijn keel plaatste. Echter, op vrijwel datzelfde moment voelde ze iets kouds en scherps tegen haar eigen hals aan drukken. Hoe? Waar had hij dat zo snel vandaan getoverd? Kristine vervloekte zichzelf erom dat de val haar zo verdwaasd had. Hoe had ze zo’n fout kunnen maken? Aannemen dat hij naast het pistool, dat nog bovenaan de trap lag, geen wapens bij zich had gedragen?
‘Het lijkt erop dat we een impasse bereikt hebben.’
Het was pas toen een zware, donkere stem naast haar de stilte verbrak dat het tot haar doordrong dat ze anderen er ook nog waren. In een automatisme drukte ze haar mes steviger tegen de keel van de jongeman tegenover haar aan, terwijl haar ogen opzij schoten naar de persoon die gesproken had. Haar ogen vergrootten zich zodra haar blik op Isme viel, die door de man onder schot werd gehouden. Ze zag er een tikkeltje gehavend uit, hoewel de man zelf er ook niet geheel ongeschonden uitzag.
‘Maar maak je niet druk’, ging de man verder. Zijn stem klonk een tikkeltje minachtend, geamuseerd bijna. Hij wist dat hij de overhand had zelfs al zou hij Isme ruilen voor Kristines gijzelaar - het was immers twee tegen drie en de man was degene met het geweer. ‘Ik heb een goede deal voor je. Jij krijgt je vriendin hier, maar daarvoor zouden wij Aleksei graag terug hebben.’
Kristine keek naar de man aan het uiteinde van haar mes. Aleksei, herhaalde ze in haar hoofd, een naam om te onthouden. ‘En dan wat? Dan schiet je ons alsnog overhoop zeker?’ Het ging er bij haar niet in dat de man genadig zou zijn en ook Aleksei leek haar niet bepaald het vergevingsgezinde type. Maar dat zou zij ook niet zijn als iemand een mes tegen haar keel had gedrukt.
Dus beter paste hij goed op.
Haar ogen vlogen terug naar de andere man toen deze een kort lachje uitstootte. ‘Zien we er echt zo barbaars uit? Ik geloof dat je ook niet bepaald in een positie bent om eisen te stellen. Neem maar van me aan dat Aleksei geen seconde zal aarzelen om je keel door te snijden als hij ook maar vermoedt dat je iets van plan bent. En ik ook niet.’ Hij drukte het geweer steviger tegen Isme aan. ‘Dus wat dacht je ervan, eerlijk oversteken?’
Kristine klemde verbeten haar kaken op elkaar. Hij had gelijk. Isme en zij konden dit onmogelijk winnen. Misschien, heel misschien dat ze nog een kans zouden hebben om de indringers af te kopen met eten of andere spullen. Ze achtte die kans verschrikkelijk klein in, maar wat zat er anders op?
Nijdig boorde ze haar ogen in die van Aleksei. ‘Tegelijk’, beval ze hem, doelend op het laten zakken van hun wapens. ‘Eén, twee, drie.’

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Isme
Haar hele lichaam kwam hard in aanraking met de houten vloer die slechts bedekt was met een dun gevlochten tapijt die niks deed om haar val te breken. Meerdere emoties gingen door haar heen maar spijt was daar geen van. Het maakte niet uit in wat voor situatie ze zat; niet vechten is altijd opgeven maar de klap die ze tegen de zijkant van haar hoofd kreeg zorgde ervoor dat ze nogmaals de controle over haar lichaam kwijtraakte. Enkele seconden bleef ze op haar knieën zitten.
Toen ze zich had herpakt en wilde opstaan, hoorde ze harde geluiden achter zich en toen ze omkeek zag ze dan ook Kristine al worstelend met de man van eerder, de trap af vallen. Ze wilde haar helpen maar de vlekken die zich door de klap in haar oogveld hadden gevestigd, zorgden ervoor dat ze niet eens kon opstaan.
Zoals ze had verwacht, was Kristine ook niet iemand die snel opgaf en toen ze zag dat ze een mes tegen haar tegenstanders keel aangedrukt had, slaakte ze bijna een zucht van opluchting. Dit gevoel was van korte duur aangezien nog geen moment later de andere man het mes uit haar slappe hand schopte en haar overeind trok. Het gevoel van opluchting maakte plaats voor de kou van de loop die tegen haar slaap werd gehouden.
Isme had geleerd om de kleine veranderingen in Kristine’s gezicht op te merken en zag een weerspiegeling van haar eigen emoties. Verbazing, verslagenheid en woede. Daarnaast was een blik van schaamte op Isme’s gelaat te zien. Ze voelde zich schuldig dat Kristine geen keus had dan een compromis te sluiten om haar veilig te houden. Als ze iets sterker was geweest, had ze de situatie om kunnen draaien. Ze dacht erover na. Misschien kon ze op de een of andere manier de man achter haar nog overmeesteren maar zo simpel ging dat niet. En terwijl ze nadacht over een mogelijk plan, zag ze hoe Kristine haar mes terugtrok.

Aleksei
De druk van het lichaamsgewicht van de vrouw op zijn eigen lichaam was niks vergeleken met de dreiging van het mes tegen zijn keel.
Hij hoorde Kristian praten maar zijn aandacht bleef op de vrouw boven hem. De woorden waren harder dan waar Aleksei zelf voor zou hebben gekozen maar leugens waren het niet. Al zou hij iemands leven willen sparen, als het erop aankwam zou hij bijna altijd voor zichzelf kiezen.
De geluiden die hij hoorde maakten dat hij zich wel kon voorstellen wat er zich achter hem afspeelde. Een gijzelaar nemen was altijd de beste manier om iemand te ontwapenen.
De blik in de ogen van de vrouw leek even verslagen toen ze zich realiseerde dat ze niet veel keuze had dan te doen waar Kristian om vroeg. Hij knikte instemmend en liet zijn mes zakken voordat hij haar voorzichtig van zich af duwde om overeind te komen, halverwege bleef hij echter zitten alsof hij zich iets realiseerde. Zijn blik was gericht op Jessica die achter de vrouw stond, haar ogen wijd van verbazing.

Jessica
De situatie was van kwaad naar erger gegaan toen de onbekende vrouw het voor elkaar had gekregen om Kristian zo toe te takelen dat hij niet eens meer rechtop kon staan en het bloed uit de wond op zijn bovenbeen, zijn broer donker kleurde. Ze had net het eerste vastgepakt wat ze kon vinden, een tafellamp, toen harde bonzen haar aandacht in beslag namen. In de seconde die volgde ging alles zo snel dat er nauwelijks tijd was om te reageren. Aleksei kwam al worstelend de trap afgerold en kwam terecht in een benarde situatie met een mes tegen zijn keel. Kristian vond de kracht terug om met zijn wapen de andere vrouw als gijzelaar te nemen. Hoewel de stem van de vrouw op de grond herkenbaar klonk, was het pas toen ze haar gezicht zag dat Jessica zich realiseerde wie voor haar stond.
''Kristine?'' Ze deed enkele stappen vooruit, als om te controleren of de vrouw voor haar echt was en dit geen illusie was, voortgekomen uit haar eigen verslagenheid.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Kristine
Het voelde alsof ze hadden verloren, alsof ze hadden gefaald. Ergens had ze kunnen weten dat dat moment vroeg of laat zou aanbreken. Al vanaf het moment dat de eerste dodelijke druppels uit de hemel neer waren gedaald twee jaar geleden, had die knagende gedachte in haar achterhoofd geleefd. Ze hadden kennis en overlevingsskills van tv, maar wat wisten zij nu echt van overleven in zo’n verwoeste wereld? De laatste maanden waren steeds meer begonnen te voelen als een aaneenschakelingen van momenten van geluk. Geluk dat ze op tijd onderdak vonden, dat ze geen kwaadwillenden tegen waren gekomen. Geluk dat ze nog leefden, hoewel dat op sommige momenten meer als een afstraffing voelde.
Een zucht verliet haar lippen en een deel van de spanning ebde weg uit haar lichaam op het moment dat ze haar mes liet zakken. Het voelde als opgeven. Maar diep vanbinnen was er een klein deel dat dat eigenlijk helemaal niet zo heel erg vond - opgeven. Twee jaar, één week en zes dagen. En misschien was het wel genoeg zo.
Wat bezielde haar toch? Zodra Kristine zich bewust werd van haar gedachtegang, van het verloren gevoel dat haar lichaam in sloop, drukte ze het resoluut weg naar de achtergrond.
‘Laat vallen.’ De man met het geweer had Isme haar kant op geduwd en hield zijn wapen nu op hen beide gericht. Hij knikte naar het mes. Kristine knarste geërgerd met haar tanden, gefrustreerd om de machteloosheid. Hoeveel kans zou ze maken als ze het mes met een goedgemikte worp zijn kant op smeet? Het was verleidelijk, ware het niet dat ze het in een wedstrijdje sprinten nooit zou kunnen winnen van een kogel.
Met een grom wierp Kristine het mes van haar af, waarna ze even opzij keek naar Isme. Ze waren ontwapend en in de minderheid. Hoe gingen ze zichzelf hier ooit uit redden?
‘Kristine?’
Kristine verstijfde toen ze haar naam hoorde. Een frons ontstond tussen haar wenkbrauwen. Ze herkende die stem. De herinnering was vaag, maar het klonk bekend. Ze negeerde Ismes vragende blik en draaide zich langzaam om naar het meisje dat bij de twee indringers hoorde. Door alle gedoe had Kristine haar nog geen aandacht geschonken, maar zodra de persoon in haar blikveld verscheen, had deze in één klap al haar aandacht.
‘Jessica?’ Ze schudde haar hoofd, langzaam, ongelovig, en knipperde met haar ogen. Het was geen verbeelding. Kristine kon wel huilen van geluk of van opluchting of van ongeloof, haar hoofd was een puinhoop van emoties nu ze voor het eerst in maanden een bekend gezicht zag van vóór de uitbraak. ‘Jess!’ Ze wilde naar voren stappen, wilde Jessica omhelzen en talloze vragen stellen, maar zodra ze aanstalten maakte om te bewegen, greep de man met het geweer in.
‘Staan blijven.’
Kon hij niet meer dan twee woorden achter elkaar zeggen?
‘Het is oké, Kristian’, kwam Jessica tussen beiden. ‘Ik ken haar.’
‘Dat hoeft niets te zeggen.’
‘Hé, ik ben niet degene die hier zwaarbewapend binnen komt vallen en mensen onder schot houdt hoor’, beet Kristine hem toe. Het was misschien niet helemaal waar - ze had Aleksei immers onder schot gehouden - maar dat waren details die Kristian niet hoefde te weten.
‘Kris, doe dat geweer weg. Of laat het op z’n minst zakken.’ Jessica stapte naar de man toe en duwde het geweer omlaag. Heel even leek het alsof Kristian ging protesteren, maar uiteindelijk bromde hij slechts wat onverstaanbaars, waarna hij zijn armen liet zakken.
‘Eén verkeerde beweging en…’
‘We weten het nu wel, oké?’ Dit keer was het Isme die hem onderbrak, geërgerd maar ook vermoeid. ‘En schieten zal vast erg goed gaan terwijl je aan het doodbloeden bent.’
Kristine keek naar het bovenbeen van de man. Zijn broek vertoonde een scheur en de jeansstof was rond de scheur roodgekleurd van het bloed. Het was overdreven dat hij dood zou bloeden, maar ze kon zich niet inbeelden dat hij helemaal geen last had van de wond.

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Aleksei keek hoe de twee naar boven liepen voordat hij zich op Kristian richtte. Hij had al aardig wat bloed verloren maar hoewel de snee redelijk diep was, was het niet levensbedreigend voor zover hij met zijn beperkte medische kennis kon zien. De grimas op de man zijn gelaat liet echter zien dat de pijn bijna ondraaglijk was, nu dat de adrenaline was gezakt. “Hou de druk erop,” raadde Aleksei hem aan terwijl hij zijn rugzak opende om er een shirt en verband uithaalde. Ze hadden genoeg verband en pleisters over maar geen ontsmettingsmiddel, iets dat bij een wond als deze nodig was om een infectie te vermijden. Hij rolde het shirt op en verving de roodgekleurde lap stof die Kristian tegen de wond had aangehouden. Toen draaide hij zich naar de vrouw toe, die de wond had toegebracht.“Hoe heet je?” De vraag was simpel maar blijkbaar wilde ze zelfs die informatie niet toegeven. Het laatste waar Kristian zin in had, was kinderachtig gedrag. In tijden als deze kon je geen wrok koesteren. “Probeer hem niet te vermoorden in de minuten dat ik weg ben,” vroeg hij op een sarcastische toon voordat hij zich omdraaide en de trap opliep. Het was geen verassing voor hem toen hij zag dat het wapen dat hij enkele momenten geleden had weggeschopt, nu nergens te bekennen was. Aan de ene kant vetrouwde hij de zogehete Kristine niet, maar de situatie was net bedaard en hij wilde het niet meer laten escaleren door haar te dwingen het wapen op te geven. Misschien later, besloot hij. De doffe stemmen die hij had gehoord terwijl hij de trap op liep, waren gestopt toen hij boven kwam. Hij zag net nog Jess een van de kamer in lopen aan het begin van de gang.''Jess, zodra je ontsmettingmiddel hebt gevonden, kun je Kristian verbinden. Hijheeft al teveel bloed verloren,'' zei hij tegen de brunette voordat hij zich omdraaide en iets verder liep naar de kamer waar hij eerder kleding in had gevonden. Hij nam aan dat dat de kamer was geweest die een van, of allebei, de vrouwen hadden gebruikt. Als ze pijnstillers hadden, dan zou het in deze kamer liggen. Hij was niet verrast toen haar aantrof in de kamer en hoewel hij vrijwel zeker wist dat ze het wapen had opgepakt, was er geen angst te bekennen toen hij richting haar toeliep, om in de deuropening te blijven staan. Hij leunde tegen de deurpost aan met zijn schouder, zijn armen over elkaar geslagen en zijn blik op de blonde lokken die over haar rug vielen. ''Kristine?'' De toon van zijn stem liet blijken dat het geen vraag om haar aandacht was maar eerder om zeker te zijn dat hij haar naam juist had meegekregen. Hoewel hij wist dat ze hem niet kon zien, hief hij een vragende wenkbrauw voordat hij zich van de muur afzette om verder naar haar toe te lopen. Ze had iets uit haar rugzak gehaald, de pijnstillers, zag hij nu. Zijn redding. Hij onderdrukte een kreun, veroorzaakt door de pijnscheut die door zijn rug heen schoot toen hij naast haar neer hurkte en op ooghoogte met haar kwam.''We zijn hier niet voor ruzie, om te vechten en elkaar uit te moorden. Ons doel is allemaal hetzelfde: overleven,'' begon hij. Zijn stem nu kalmer, begrijpend en de blik op zijn gezicht was nog steeds serieus, maar enigszins zachter. Hij hield zijn gezicht iets schuin om in haar ogen te kunnen kijken terwijl hij sprak. ''Omwille van iedereen, vrede?''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld