Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Constrained

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ik weet dat wat er tussen ons is gebeurd en vergissing was, en ik betreur alle problemen die het heeft veroorzaakt. Maar ik hoop dat we ondanks alles onze vriendschap kunnen behouden."

Dat was de zin geweest die ronddwaalde in Torrance's gedachten, die hij alsmaar opnieuw en opnieuw liet afspelen. Het was niet in hem opgekomen haar een reactie op die uitspraak te bieden, gezien geen woorden goed genoeg waren geweest. Het deed hem iets, dat ze vond dat wat er tussen hen gebeurde tijdens en na het boogschieten een vergissing was. Torrance wist dat het niet hoorde, dat het verkeerd was. Het rationele in hem besefte dat het inderdaad een vergissing was geweest. Desalniettemin, had zijn hart daar een andere mening over, eentje die inging tegen de wetten en zich daar niet van bewust wilde zijn. Torrance had er geen spijt van, wat hem als een egoïst deed voelen, zowel tegenover zijn verloofde als Margaux, die klaarblijkelijk het meeste last van hun 'misdaad' had. Eleanor, die ongeduldig en kuchend met een tweetal jurken in haar handen stond, deed Torrance ontwaken uit zijn diepe gedachten.
"Hallo? Aarde aan Torrance? Beige of lichtblauw?"
"Beige, dat is veiliger," was Torrance's antwoord geweest, ongeïnteresseerd. Zonder op te kijken had hij op Eleanor's bed gezeten, wachtend tot ze eindelijk klaar was met inpakken. Ze zou bovendien moeten doordoen, gezien ze over een tiental minuten aan de poort van het paleis werden verwacht voor hun vertrek.
"Waar zit je met je gedachten?" vroeg Eleanor hem.
"Niks, nergens. Zenuwen voor de missie waarschijnlijk," zuchtte hij, maar wederom loog hij tegen haar. De missie was iets dat hem gesloten kon worden, iets dat weinig interesse bij hem opwekte. Doch, kon hij moeilijk zeggen dat zijn eerdere gesprek met Margaux door zijn hoofd spookte, nietwaar?
"Het komt goed, Torrance. We zijn samen, en samen kunnen we alles aan. Je weet wat ik heb gezegd." Torrance wist dat de aanmoedigende woorden die Eleanor uitbracht doelden op hetgeen dat ze hem enkele dagen geleden in de vergaderkamer zei. Ze had hem verteld over hoe ze hem zou helpen, hoe ze er samen voor zouden zorgen dat alles op zijn pootjes terecht zou komen. Nochtans was dat hetgeen waarvoor Torrance een afkeer bezat, wat heb afschrikte; hun twee samen. Iets waar hij niet onderuit kon.
Voor hij het doorhad had hij samen met Eleanor in de koets richting de locatie van de missie gezeten. De heenrit had hij zijn mond amper opengetrokken en in stilte naar buiten gekeken.

Desondanks Torrance naar de missie vertrok alsof hij een strafkamp betreden zou, viel het uiteindelijk mee. Hij had het niet uitermate naar zijn zin, maar hij besefte dat dat kwam doordat hij zichzelf niet tegenhouden door zijn gedachtegang. Het feit dat zijn leven niet meer de vrijheid bezat die hij wilde, had ervoor gezorgd dat hetgeen dat onbeschikbaar was aantrekkelijk was geweest en dat hij hetgeen dat voor hem werd gekozen onmogelijk gewaardeerd kon worden door hemzelf. De missie bestond uit verscheidene leerrijke momenten. Informatie over hoe een koning en koningin op elkaar dienden in te spelen werd verreikt en maakte hem bewust van enkele zaken. Torrance besefte dat als hij het regeren van twee koninkrijken in goede banen wilde leiden, dat dat niet kon met iemand van een lagere stand aan zijn zijde. Bovendien accepteerde hij zijn lot alsmaar harder en harder en kon hij zich inbeelden dat ook zijn ouders toen ze jong waren voor hetzelfde dilemma hadden gestaan. Uiteindelijk hadden ook zij elkaar weten te vinden.
De vrije tijd die ze hadden, verplichtte Torrance vervolgens ook om meer tijd te spenderen met Eleanor en haar echt te leren kennen. Dat was iets waar Torrance eerder de moeite niet voor deed, iets waaraan hij liever geen aandacht besteedde. Echter, had hij tijdens de missie geen andere keus en zat hij zodanig constant met haar opgescheept dat hij niets anders kon dan omgaan met haar. Haar leren kennen, los van de omstandigheden die zich in het paleis hadden voorgedaan. Desondanks Torrance onwetend was of hij ooit een andere soort band voor haar kon voelen dan louter vriendschap, had hij de gevoelens van wrok voor zijn lot aan de kant weten te schuiven. Hij had Eleanor toegelaten op een manier waarop hij dat eerder niet deed, wat maakte dat ook haar vijandigheid langzamerhand leek te dalen en ervoor zorgde dat de narigheid tussen hen beide stukje voor stukje verminderde. Wellicht had de missie toch zijn vruchten geplukt.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Met Torrance en Eleanor op hun missie, had Margaux eindelijk wat tijd voor zichzelf. Ze wist dat deze missie goed zou zijn voor de band tussen Torrance en Eleanor en dat ze langzaam maar zeker uit beeld zou verdwijnen. Op zich vond ze dit geen probleem, omdat Eleanor zich hierdoor wellicht milder tegenover haar zou gedragen. Gedurende deze dagen hield Margaux zich bezig met haar taken rond het kasteel. Ze poetste en ruimde de kamers op en kwam in contact met andere dienstmeisjes die in het kasteel werkten. Ze probeerde haar hoofd gebogen te houden en uit de problemen te blijven, maar het was moeilijk om het gevoel van vernedering van zich af te schudden na gestraft te worden en in de stallen te slapen. De dagen gingen snel voorbij en het weer varieerde van zonnig en warm tot regenachtig en koud. Margaux probeerde haar geest bezig te houden door zich op haar taken te concentreren, maar ze kon het gevoel van eenzaamheid en het verlangen naar Torrance's gezelschap niet van zich afschudden. Ze merkte dat ze constant aan hem dacht, zich afvragend wat hij aan het doen was en of hij aan haar dacht.Naarmate de dagen verstreken, merkte Margaux dat ze steeds onrustiger werd. Ze kon het gevoel niet van zich af te zetten dat ze in de val zat, en de gedachte om voor altijd vast te zitten in het kasteel begon zwaar door haar hoofd te wegen. Ze merkte dat ze constant uit de ramen keek, verlangend naar buiten en de zon op haar gezicht voelde.Op een avond, nadat iedereen was gaan slapen, begaf Margaux zich stiekem naar Torrance's kamer. Ze ging aan zijn bureau zitten en begon een brief aan haar vader te schrijven. Ze wilde hem verzekeren dat het goed met haar ging, ondanks de recente gebeurtenissen. Ze schreef over het mooie weer en de lieve mensen die ze had ontmoet. Ze wilde hem niet ongerust maken, dus liet ze het gedeelte over gestraft worden en slapen in de stallen achterwege. Ze liet ook het deel over Eleanors wrede gedrag tegenover haar weg. Ook schreef ze over haar verlangen naar huis en hoe erg ze haar familie miste. Ze schreef hoezeer ze het geluid van haar vaders gelach miste. Ze schreef hoe ze de warmte van haar huis en het gevoel van veiligheid en geborgenheid miste. Ze ondertekende de brief met liefde en verzegelde hem zorgvuldig. Diezelfde avond, nadat ze de brief aan haar vader vluchtig had weggestopt, besloot Margaux zichzelf te trakteren op een heerlijk warme douche. Ze trok haar kleren uit en drapeerde ze over Torrance's bureaustoel voordat ze in het warme water stapte. Ze liet het water over haar lichaam stromen, de stoom omhulde haar terwijl ze haar ogen sloot en een zucht van tevredenheid slaakte. Even vergat ze al het andere en concentreerde ze zich alleen op het gevoel van warmte en ontspanning.Na het douchen trok Margaux haar nachtkleed aan en klom ze in Torrance's bed. Het bed voelde zacht en uitnodigend aan en ze begon het te vergelijken met het hooi in de stal waar ze de afgelopen week had geslapen. Maar naarmate de nacht vorderde, begon de kamer te warm voor haar te worden. Ze merkte dat ze aan het woelen en draaien was, niet in staat om zich op haar gemak te voelen. Elke keer dat ze zich omdraaide, dwaalden haar ogen naar Torrance's kussen, dat gedeukt was alsof zijn hoofd erop had gelegen. De gedachte aan hem naast haar deed haar glimlachen, ondanks het feit dat ze wist dat hij er niet was. Ze miste zijn gezelschap en het gevoel dat hij haar gaf.
Ondanks het risico om in zijn bed betrapt te worden, kon Margaux niet anders dan het gevoel hebben dat dit de beste beslissing was die ze in lange tijd had genomen. Het was een van de eerste dingen die ze zelf had besloten sinds ze vastzat in het kasteel en deze kleine daad van rebellie gaf haar een gevoel van vreugde en kracht. Ze wist dat ze daar niet zou moeten zijn, maar voor het eerst sinds lange tijd had ze het gevoel dat ze haar eigen acties onder controle had.
Uiteindelijk besloot ze haar nachtjapon uit te doen, de koele lucht op haar huid was een welkome verademing. Ze liep naakt naar het raam en zorgde ervoor dat niemand haar van buitenaf kon zien voordat ze het opendeed en de koude lucht naar binnen liet stromen. De kou bezorgde haar kippenvel, maar dat vond ze niet erg. Ze was gewoon dankbaar dat ze in een warme kamer was, op een zacht bed en niet in de stallen op deze koudste nacht van het jaar. Toen ze terugliep naar het bed, voelde Margaux hoe de luxueuze zijden lakens haar blote huid streelden. Terwijl de koele lucht uit het open raam naar binnen stroomde en de zachtheid van het bed haar omhulde, voelde Margaux dat haar geest zich begon te ontspannen en haar lichaam zwaar begon aan te voelen. Ze wist dat ze waarschijnlijk terug naar haar eigen bed moest gaan voordat ze betrapt werd, maar voorlopig ging ze gewoon genieten van dit moment van rust. Ze omhelsde het kussen steviger en slaakte een zachte zucht voordat ze diep in slaap viel.

*** De volgende ochtend ***

Margaux werd de volgende ochtend heel vroeg gewekt door de vogels die buiten het raam fluiten. Het was een prachtig geluid, maar het gaf haar ook een adrenalinestoot toen ze besefte dat ze nog steeds in Torrance's bed lag en dat ze weer beneden moest zijn voordat iemand erachter kwam. Ze trok snel haar kleren weer aan en probeerde zo min mogelijk geluid te maken terwijl ze zo snel mogelijk het bed opmaakte. Ze probeerde het te laten lijken alsof ze er nog nooit was geweest, maar ze wist dat het haar niet zo goed was gelukt. Ze wierp nog een laatste blik in de kamer om er zeker van te zijn dat alles op zijn plaats lag, voordat ze zich weer naar beneden haastte. Toen Margaux de binnenplaats net buiten het kasteel bereikte, hoorde ze het geluid van paarden die door de poorten kwamen. Ze wist dat het Torrance en Eleanor moesten zijn die terugkeerden van hun missie. Ze deed snel haar haar weer in een paardenstaart en probeerde haar wilde ochtendhaar te temmen. Toen ze opkeek, zag ze Torrance door de poort rijden en hun blikken ontmoetten elkaar even. Ze keek snel weg en voelde een mix van emoties over haar heen komen. Ze wist niet wat ze moest zeggen of hoe ze zich moest gedragen, dus haastte ze zich naar de stallen, in de hoop dat niemand zou merken waar ze was geweest.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ondertussen was het de laatste avond van hun missie geweest. Een missie die ontstond vanuit economisch nut, maar voor hen eerder diende om de scherven van hun band die was stuk gegaan, weer aan elkaar vast te lijmen. Het was een drukke dag geweest, wat maakte dat Eleanor als een blok naast hem in slaap was gevallen. Normaliter had Torrance liever alleen geslapen, de ruimte voor zichzelf gehad in plaats van deze te moeten delen met iemand waarvan hij niet wist wat hij van haar moest vinden. Uren lag hij te praktiseren over zijn toekomt, een toekomst die vastgelegd was, maar waar hij toch zo weinig over wist. Dat was de reden geweest dat hij geen slaap wist te vatten.
Torrance lag op zijn zij, kijkend naar het individu dat vredig naast hem sliep, onwetend welke gedachten hem wakker hielden. Hij wist dat Eleanor niet degene was die hij naast zich wilde hebben, ondanks dat de situatie was die voor hem gekozen werd. Bovendien kon hij, als hij zijn ogen een beetje dichtkneep, de vrouw inbeelden die hij wél naast hem wou hebben liggen, hoe streng het ook verboden was. Iemand waarbij hij zich normaal voelde, iemand die hem aan het lachen kon brengen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Iemand waarmee hij lol kon maken en waarbij hij hoopte dat de momenten tussen hen voor eeuwig zouden duren. Margaux. Hij moest eraan denken hoe de tijd stil leek te staan wanneer ze bij hem was, maar toch voorbij raasde, ervoor zorgde dat hij nooit genoeg tijd met haar had. Flashbacks van hun momenten verschenen als korte fragmenten doorheen zijn hoofd. Zijn toekomstige vrouw lag in zijn zicht terwijl hij dacht aan een ander. Torrance voelde zich schuldig, laf, kwaadaardig. Hij verachtte zichzelf dat hij die emoties niet voor Eleanor kon opbrengen, dat hij nooit de man zou zijn die ze verdiende omdat hij nooit hetzelfde voor haar zou voelen. Desondanks het tussen hem en Margaux louter een vriendschap was geweest, wist hij dat hij een zelfde soort band onmogelijk kon opbouwen met Eleanor. Hij hield van haar, gaf om haar, maar niet op de manier waarop ze het verdiende. Dat idee pijnigde hem, evenals het idee dat hij niet kon doen wat zijn hart begeerde. Met die gedachte wist de slaap hem te pakken en dook hij de duisternis van zijn eigen dromen in.

- Ts. Volgende ochtend. -

Slechts de ochtend was aangebroken, maar Torrance had het gevoel gehad dat zijn dag al uren bezig was. Die belevenis kwam wellicht door het feit dat Eleanor en Torrance al vroeg moesten opstaan om weer naar het paleis te gaan, de dagen weer op te pikken alsof ze nooit weg waren geweest. Torrance wist niet of de missie hem goed had gedaan. De kans om te leren omgaan met zijn verloofde had hij gretig aangenomen. Hij had zijn best gedaan haar aanwezigheid te leren waarderen, wat hij inmiddels immers kon, maar hij besefte zich eveneens dat gevoelens niet te forceren waren. Ze was en bleef zijn verloofde op papier, wat volledig losstond van zijn wensen. Inmiddels had de koets hen afgezet aan het einde van de lange oprit van het kasteel en deed de portier de koets open, aan de kant gegaan en even gebogen terwijl de prins en prinses uitstapten.
"Ah, als dat mijn zoon en mooiste schoondochter niet zijn!" Enthousiast kwam Torrance's vader naar hen toe, de koning van Frankrijk achter hem aan die nadien louter zijn dochter begroette.
"Ik ga naar mijn kamer en daar mijn spullen uitpakken," zei Torrance, waarna hij afscheid nam van Eleanor door kort een kus op haar wang te drukken uit pure beleefdheid.
"Maar daar hebben we toch mensen voor?" vroeg Eleanor, al besefte ze zich al snel dat dat betekende dat hij Margaux zou moeten roepen om hem te helpen en dat wellicht geenszins iets was dat zij wenste. "Ach, laat ik maar." Haar opmerking had Torrance genegeerd terwijl hij zijn weg door de ellenlange gangen van het kasteel, op weg naar de kamer waarin hij al wekenlang sliep.
Een vlaag van verwarring had hem overspoeld bij het betreden van de ruimte die er klaarblijkelijk ietwat chaotischer had uitgezien dan hoe hij er vertrok. Eveneens de lakens op het bed waren anders opgedekt dan hoe hij het normaliter deed. Torrance dekte immers zijn eigen bed op gezien hij zo min mogelijk wou profiteren van Margaux diensten. De vermoeidheid in hem maakten dat hij de gedachten losliet zich voorlover op het bed liet ploffen.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux trok zich terug in de stallen. Ze was een van de paarden aan het borstelen toen ze het geluid van hakken op de kasseien hoorde. Ze draaide zich om en zag Eleanor daar staan, een grijns op haar gezicht. "Nou, nou, nou, als het niet mijn favoriete meid is," zei Eleanor, haar woorden druipend van venijn. "Ik zie dat je het druk hebt, ik neem aan dat de stallen naar je zin zijn?" Margaux zei niets, ging gewoon door met het poetsen van het paard. Eleanor stapte dichterbij, een sluwe grijns op haar gezicht. "Ik wilde je alles vertellen over onze missie", zei ze. "Torrance en ik hebben zo'n geweldige tijd samen gehad, onze band is volledig hersteld. We hebben onze relatie zelfs naar een hoger niveau getild, snap je..." De kroonprinses bleef praten over hun missie, haar stem doorspekt met afschuw terwijl ze alle vermeende romantische momenten beschreef die ze met Torrance deelde. Ze vertelde hoe ze samen boogschieten en hoeveel plezier het hem gaf om te schieten met iemand die ervaren was en daadwerkelijk in de roos kon schieten. “Het heeft hem een hoop frustratie bespaard,” zei Eleanor met een grijns. ”Ik kan er niet eens aan denken hoe erg hij zich aan jou ergerde toen je hem zo stoorde in het bos.” Margaux voelde een steek van pijn bij Eleanors woorden, wetend dat ze bedoeld waren om haar te kwetsen. Ze probeerde de gedachten van zich af te zetten en zich op haar werk te concentreren, maar Eleanors woorden bleven in haar hoofd nagalmen. Ze vroeg zich af of het waar was wat Eleanor zei, of Torrance zich werkelijk aan haar ergerde en of hij daarom de laatste tijd zo afstandelijk was. Eleanor beschreef vervolgens tot in detail alle vermeende romantische momenten die ze met Torrance had gedeeld, inclusief kussen en intieme aanrakingen. Margaux probeerde haar te negeren, maar het was moeilijk om geen steek van jaloezie en verdriet te voelen bij Eleanors woorden. Eleanor leek plezier te hebben in het kijken naar de reacties van Margaux, haar glimlach werd steeds kwaadaardiger. "Weet je," zei ze, "het is jammer dat je nooit een kans krijgt bij een man zoals Torrance, je weet toch dat enkel mensen van adel zulke manieren hebben…". Eleanors woorden troffen Margaux hard, maar ze weigerde het haar te laten zien. Ze hield een uitdrukking op haar gezicht en probeerde onverschillig over te komen. Ze wist dat Eleanor haar probeerde te kwetsen en ze wilde haar die voldoening niet geven. “Ik weet niet waar je het over hebt,” zei Margaux, haar stem kalm en vast. "Ik ben hier gewoon om mijn werk te doen en dat is het enige dat telt voor mij." Eleanor keek grijnzend op Margaux neer, haar ogen speurden de stallen af op tekenen van vuil. "Misschien wil je meer aandacht besteden aan je werk," zei ze, wijzend op een paar dingen die Margaux was vergeten schoon te maken. "Ik zou je niet als mijn persoonlijke dienstmeisje moeten aannemen en je alle vuile klusjes moeten geven om je te leren hoe je je werk goed moet doen." Margaux voelde het bloed van onder haar nagels komen. Ze wist dat Eleanor haar alleen maar probeerde te manipuleren en onder controle te houden, maar het was moeilijk om het niet tot haar door te laten dringen. Ze haalde diep adem en probeerde kalm te blijven. "Ik zal ervoor zorgen dat ik voor die dingen in orde komen," zei Margaux met vaste stem. “Maar ik laat me niet door jou bedreigen.” Eleanor lachte even, "Bedreigd? Schat, ik bedreig je niet, ik wijs je alleen op je fouten. Je moet dankbaar zijn dat ik je help je vaardigheden te verbeteren.”
Terwijl Margaux haar werk in de stallen aan het afronden was, kwam een van de andere werknemers naar haar toe en zei dat ze Torrance's koffer moest gaan legen en zijn vuile kleren moest wassen. Margaux knikte en liep naar Torrance's kamer, maar toen ze Eleanor passeerde, kon ze niet anders dan de walging op Eleanor's gezicht opmerken. “Ik heb hem extra vuil gemaakt, als je begrijpt wat ik bedoel,” zei Eleanor met een grijns, duidelijk in een poging Margaux te irriteren. De opmerking maakte Margaux misselijk, ze kon niet geloven dat Eleanor zoiets vulgairs en respectloos zou zeggen. Het was duidelijk dat Eleanor een reactie uit haar probeerde te krijgen, maar Margaux weigerde haar die voldoening te schenken. Ze versnelde haar pas, verlangend om weg te komen van Eleanor en haar venijnige gedrag.
Toen Margaux de kamer van Torrance binnenkwam, was ze verrast hem uitgeput op zijn bed te zien liggen. Hij was net terug van zijn missie met Eleanor en het was duidelijk dat het zijn tol had geëist. Margaux voelde een steek van schaamte toen ze besefte dat ze zojuist zijn kamer was binnengelopen zonder te kloppen, zonder te verwachten dat hij binnen zou zijn. “Het spijt me,” zei ze snel, “ik wilde niet storen. Ik kreeg net te horen dat ik je koffer moest komen leegmaken en je kleren moest wassen.” Torrance knikte, maar zei niets. De sfeer in de kamer was gespannen, aan de ene kant was Margaux blij hem weer te zien, maar aan de andere kant voelde ze zijn afstandelijke aanwezigheid en wist ze dat ze dat moest respecteren. Ze ging snel aan het werk en probeerde zo min mogelijk lawaai te maken terwijl ze zijn koffer leegde en zijn vuile kleren bij elkaar pakte. "U moet u omkleden, Sire," zei ze zacht, de stilte tussen hen brekend, "Er is straks een chic diner om de geslaagde missie te vieren en u kunt er zo niet uitzien. "Terwijl ze sprak, merkte Margaux de vermoeide ogen van Torrance op. Ze vroeg zich af of hij de vorige nacht wel had geslapen, en met die gedachte kon ze niet anders dan zich afvragen of Eleanors woorden over hun relatie waar waren. Ze probeerde de gedachte uit haar hoofd te zetten, omdat ze er niet wilde stilstaan bij iets wat totaal niet haar zaken waren. Ze opende zijn kast en begon te zoeken naar iets geschikts. Ze haalde er een donkerblauw pak uit, en een prachtig wit overhemd. Ze legde ze op het bed, en overhandigde hem een strik.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Torrance had louter geknikt bij Margaux' binnenkomst en melding dat ze hem diende te helpen. Hij had niet de moeite gedaan om zijn plaats op het bed te verlaten. Desalniettemin had hij zichzelf rechtgezet aan de rand van het bed, haar met licht opgetrokken wenkbrauwen aangekeken bij het horen wat ze zei. Een zwakke glimlach had zich gevormd rondom zijn mond en hij wist zeker, dat indien hij minder vermoeid was geweest, zijn glimlach er groter had uitgezien.
"Ik kan er zo niet uit zien?" vroeg hij haar, nep beledigd. "Ik ben nog geen half uur terug en ik word al beledigd. Wat voel ik me welkom." Zijn woorden klonken plagend, uitdagend zoals zijn woorden voor de problematiek van start ging ook hadden geklonken. "Het zal eerder vieren dat ik weer terug ben zijn. De missie viel wel mee," zei hij nadien. Torrance zou liegen als hij vertelde dat hij het niet naar zijn zin had gehad afgelopen dagen, gezien hij zich absoluut niet rot had verveeld. Echter, had hij ook niet de tijd van zijn leven gehad.
Geduldig had Torrance toegekeken hoe Margaux de kleding voor het diner vanavond zorgvuldig op zijn bed klaarlegde. Het bestond uit een donkerblauw pak en een wit overhemd, een veilige, maar chique keuze. Uit beleefdheid had Torrance zijn plaats op het bed opgegeven, de mogelijkheid gecreëerd om de outfit die ze voor hem had klaargelegd aan te doen. Een ietwat ongemakkelijke stilte heerste zin Torrance's kamer, eentje die hij zo snel mogelijk wilde verbreken.
"Ik euhm..." Aarzelend had Torrance's stem geklonken, onwetend of hetgeen dat hij zeggen wou al dan niet gepast was. Doch wist hij de moed te verzamelen om zijn ideeën uit te spreken, de woorden die in zijn hoofd spookten naar buiten gebracht. "Ik ben blij dat ik je weer zie," begon hij, hoewel zijn woorden relatief kwetsbaar en ongemakkelijk klonken. "En ik heb aan je gedacht toen ik daar was." Torrance kon zichzelf echter voor zijn kop gaan en de schaamte overspoelde zijn lichaam per direct nadat de woorden zijn mond verlieten. Het toegeven dat hij aan haar had lopen denken tijdens de missie pasten niet bij zijn plan om afstand te creëren tussen hen beide. Sterker nog, het verklapte dat hij toenadering zocht en de band die ze hadden mistte. Hij zocht een smoes om zichzelf te redden uit de situatie waar zijn impulsiviteit hem naartoe bracht. "Ik bedoel euhm, omdat de tuin er zo mooi was en ik weet dat je jij hier ook soms uren in de tuin kan ronddwalen om van de buitenlucht te genieten." Zijn woorden klonken stamelend, waaruit elkander individu had kunnen afleiden dat wat hij zei louter een slecht excuus was geweest.
Ongegeneerd begon Torrance vervolgens de knoopjes van zijn witte blouse die hij al aanhad los te maken, één voor één. Langzamerhand was er steeds meer huid van zijn ietwat getinte bovenlichaam zichtbaar, gecontrasteerd met de spierwitte blouse die hij nadien zou vervangen met een ander, schoon wit overhemd. Het had Torrance weinig kunnen deren dat Margaux zijn ontbloot bovenlijf in volle glorie kon aanschouwen eens hij de witte stof nonchalant om te grond liet vallen, om vervolgens het nog geplooide overhemd van het bed te nemen en aanstalten te maken om die aan te doen. Desalniettemin kon ze zich omdraaien als ze het ongemakkelijk vond om hem zich te zien omkleden of het ongepast vond.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
"Ik probeer alleen maar te helpen," zei Margaux met een kleine glimlach, "Maar als je bij het diner wilt verschijnen alsof je net terug bent van een oorlog, be my guest. " Ondanks haar speelse woorden kon Margaux het gevoel niet van zich afzetten dat er iets tussen hen veranderd was. Ze kon er niet precies de vinger op leggen, maar ze wist dat het speelse geplaag die ze vroeger deelden nu een vleugje voorzichtigheid bevatte. Ze vroeg zich af of hij net zo was met Eleanor, en die gedachte maakte dat ze zich een beetje minder speciaal voelde. Ze moest zichzelf eraan herinneren dat ze niet weer te dicht bij hem mocht komen, niet na wat er in het bos was gebeurd. Ze moest voorzichtig zijn, afstand houden en niet te veel opgaan in het moment.
Margaux voelde haar hart sneller kloppen toen Torrance liet weten dat hij aan haar had gedacht, maar ze onderdrukte het gevoel snel. Ze wist dat ze hem niet kon laten zien hoeveel zijn woorden haar raakten. "Dank je," zei ze, haar stem vast en professioneel houdend. "Ik ben blij dat je genoten hebt van de tuinen." Ze probeerde het gesprek luchtig te houden en niet te diep in te gaan op de emoties achter zijn woorden. Ze wilde niet het risico lopen oude wonden open te rijten en het fragiele evenwicht dat ze hadden gevonden te ruïneren.
"Ik heb van Eleanor vernomen dat de missie voor jullie beiden goed is verlopen," zei Margaux terloops, in een poging nieuwsgierigheid in haar toon te maskeren. "Hebben jullie het leuk gehad samen?" Ze probeerde nonchalant te klinken, maar haar hart bonsde in haar keel terwijl ze op zijn antwoord wachtte. Ze vroeg zich af of hij tijdens hun afwezigheid een nieuwe, frisse interesse in Eleanor had gevonden. De gedachte deed haar maag draaien en ze probeerde het weg te duwen terwijl ze zich concentreerde op Torrance's antwoord.Margaux voelde verdeeldheid in haar emoties toen ze zag hoe Torrance zich nonchalant voor haar uitkleedde. Aan de ene kant kon opwinding voelen bij het zien van zijn ontblote borst, maar aan de andere kant kon ze het gevoel niet van zich afschudden dat het verkeerd van hem was om er zo nonchalant mee om te gaan. Ze probeerde haar kalmte zo professioneel mogelijk te houden, maar ze kon het niet helpen dat er een zweem van irritatie in haar stem kroop terwijl ze sprak. "Sire, misschien is het beter als je vraagt of ik de ruimte wil verlaten als je je omkleedt," stelde ze voor, terwijl ze haar toon zo neutraal mogelijk probeerde te houden. "Ik begrijp dat je misschien niet dezelfde overwegingen hebt als ik, maar het is belangrijk om na te denken over hoe onze acties door anderen kunnen worden waargenomen." Ze zag de verwarring op zijn gezicht terwijl hij haar woorden verwerkte, en ze vroeg zich af of hij ooit had nagedacht over de gevolgen van zijn gedrag voor haar. Ze dacht dat als hij net als zij in de stallen zou moeten slapen, hij zich meer bewust zou zijn van zijn daden. Maar voorlopig kon ze alleen maar proberen een professionele houding aan te nemen en hopen dat hij haar woorden ter harte zou nemen.
Margaux rolde met haar ogen toen ze het weggegooide overhemd van de vloer zag. "Weet je, als je je kleren zo overal laat liggen, geef je me meer werk dan ik nodig heb," grapte ze met sarcastische toon in haar stem. Terwijl Margaux zich bukte om het hemd te pakken dat hij achteloos op de grond had laten vallen, moest ze hem even passeren, waardoor er weinig ruimte tussen hen overbleef. Ze voelde een klein gefladder in haar borst bij de nabijheid van hun lichamen. Ze voelde de warmte uit zijn blote borst komen en ze zag de kleine zweetdruppeltjes glinsteren op zijn huid. Margaux stond behendig weer op en op dat moment ontmoetten hun ogen elkaar. Het was een kort maar intens moment, alsof de tijd enkele seconden had stilgestaan. Margaux brak snel de blik en wandelde snel naar de deuropening, in een poging het gevoel dat in haar borst bleef hangen weg te duwen. Daar bleef ze even staan en durfde ze niet naar hem om te kijken. Ze wist dat als ze dat deed, ze spijt zou hebben van de gevolgen. “Eet smakelijk, Sire.” zei ze nog kort, als soort van afscheid en liep weg, haar gedachten en emoties volledig in verwarring en met volle wasmand onder de arm.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Met een glimlach op zijn gelaat had hij zijn hoofd geschud. "Je maakt het alleen maar erger, Margaux." Zijn woorden klonken plagend, alsof de problemen tussen hen nooit hadden bestaan. Als sneeuw voor de zon was hij het bestaan van zijn verloofde vergeten nu hij opnieuw, één op één, met Margaux in zijn slaapkamer stond als vanouds. Het was de speelsheid in haar, de onschuldigheid en mysterie in haar dat Eleanor ontbrak en Margaux zoveel interessanter maakten. Echter waren dat gedachten die hij aan zichzelf niet durfde toegeven. Gedachten die zijn onderbewustzijn bovendien nooit mochten verlaten.
"Het ging prima. Ik was er uiteindelijk toch, dus ik kon er maar beter het beste van maken." Schouderophalend had hij zijn antwoord naar buiten gebracht. "Verder niks speciaals, ik heb me gefocust op wat er van me werd verwacht," had hij er nadien aan toegevoegd. Het wàs dan ook niets speciaals geweest, afgezien de verscheidene activiteiten waaraan hij had deelgenomen met zijn verloofde. Desalniettemin waren het de activiteiten geweest die hen dichter bij elkaar brachten en Torrance deden denken dat Eleanor zo slecht niet was. Op momenten van stilte, waarbij er even niets te doen was, begon het piekeren echter. Zijn mening bleef immers geldig; het was en bleef en jammere zaak dat hij zelf niet mocht kiezen met wie hij trouwde. Het idee dat dat voor iedereen van zijn stand het geval was geweest, faciliteerde het acceptatieproces echter wel.
"Misschien is dat ook wel de bedoeling. Het is dat of veel vervelendere klusjes," zei Torrance. Desondanks zijn woorden grappend bedoeld waren, was het louter de werkelijkheid geweest. Het feit dat hij zich dagenlang buiten de muren van het kasteel had bevonden, had ervoor gezorgd dat zijn nood aan haar in zijn buurt nog versterkt was. Zij was immers de enige geweest die hem behandelde als een normaal persoon, iemand zonder adelijk bloed dat door de aderen stroomde. Elkander individu behandelde hem alsof er geld op de grond viel vanaf het moment dat hij zijn mouw schudde, alsof hij niet anders was dan iemand die de armoede in zowel Frankrijk en Engeland kon uitroeien. De mensheid mocht dan wel naar hem opkijken, maar hij was ervan op de hoogte dat men het louter om zijn geld te doen had. Voor Margaux was dat niet zo geweest, althans, dat dacht hij.
Ongegeneerd en vragend had hij Margaux aangekeken, gedaan alsof hij niet begreep waar haar zorgen vandaan kwamen. "Wat?" vroeg Torrance nonchalant, alsof hij niet doorhad wat er in haar optiek niet kon. "Oh, maak je geen zorgen, ik heb me vaker omgekleed in de buurt van een dienstmeid. Dat is normaler dan je denkt hoor, daar kijkt niemand van op." Ondanks zijn woorden geen leugens waren, amuseerde hij zich met de reacties die ze hem gaf. Hoe ze de moeite deed het beeld van zijn ontblote bovenlichaam te negeren. Desalniettemin had hij zich daadwerkelijk vaker moeten omkleden in de buurt van een dienstmeid; zo zat zijn leven nou eenmaal in elkaar. Normaliter had hij er echter niet zoveel vreugde en amusement uit gehaald.

Met een glimlach op zijn gelaat had hij Margaux nagekeken, ongegeneerd over hoe zijn eigen gedrag was geweest. Voordat hij op missie vertrok had hij amper de moeite gekend afstand te creëeren van haar. Nu daarentegen, na enkele dagen haar uit zijn leven verbannen te hebben, leek er iets in hem te ontlokken; een gevoel van speelsheid en vurigheid dat hij zelf niet plaatsen kon. Die gedachte schudde hij van zich weg terwijl hij als een speer de rest van zijn outfit aantrok en evenzeer zijn kamer verliet. Zijn weg baande hij naar de reusachtige eetkamer, waar het diner, dat klaarblijkelijk diende om de missie te vieren, zou plaatsvinden. Wellicht hadden de koningen gehoopt dat Torrance het zogenaamde 'licht' had gezien, dat hij van mening was verandert. Bovendien hadden ze een heuse som geld ontvangen wegens hun deelname aan de missie, dat ze konden verdelen over de koninkrijken. Redenen genoeg om de missie te vieren. Althans, voor de rest van de koninklijke families.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:

Henry J. Blaxhall

Henry arriveerde bij het kasteel net toen de zon onderging, zijn paard hinnikte toen het op de binnenplaats tot stilstand kwam. Hij was al dagen onderweg, bezocht verschillende dorpen en steden om informatie voor de koning te verzamelen, en hij was meer dan toe aan een warme maaltijd en een warm bed. Toen hij afsteeg, werd hij begroet door de stalknechten die zijn paard pakten en wegleidden om te worden verzorgd. Hij baande zich een weg naar het kasteel, zijn laarzen galmden op de stenen vloer. Hij was hier altijd welkom geweest, sinds hij een kind was, en hij was opgegroeid met zijn halfbroer Torrance. Ze waren altijd hecht geweest, ondanks het feit dat ze geen bloedverwant waren, maar er was altijd een gevoel van competitie tussen hen. Henry was de oudste onwettige zoon van de koning, geboren uit een eenvoudige kleermaakster uit een klein dorp. Ondanks zijn bescheiden afkomst werd hij altijd met respect en vriendelijkheid behandeld door de koninklijke familie. Hij was samen met Torrance opgeleid en hij had altijd het gevoel gehad dat hij deel uitmaakte van de familie. Toen hij de grote zaal binnenkwam, werd hij begroet door de bekende gezichten van het kasteelpersoneel en de hovelingen.
Toen Henry de eetkamer binnenkwam en Torrance aan het hoofd van de tafel zag zitten, kon hij niet anders dan een speels lachje laten horen. "Wat lief," zei hij, "het lijkt erop dat het kleine broertje eindelijk volwassen is en zijn rechtmatige plaats aan het hoofd van de tafel heeft ingenomen." Hij grijnsde en sloeg Torrance op de rug, en voegde er gekscherend aan toe: 'Ik denk dat ik je nu 'Majesteit' moet gaan noemen.''Het is goed je te zien, Henry,' zei Torrance. "Ik heb je gemist." "En ik jou," antwoordde Henry.

Terwijl de borden met eten naar buiten werden gebracht door de bedienden, inclusief Margaux, viel het Henry op hoe Eleanors blik iets te lang op Torrance bleef gericht, en hoe ze zijn arm of schouder aanraakte in wat verondersteld werd een informele manier te zijn. . Hij wist dat ze haar territorium probeerde af te bakenen, en dat maakte hem ongemakkelijk. Terwijl hij de tafel rondkeek, ontmoetten zijn ogen even die van Margaux, en hij kon het niet helpen een sprankje interesse te voelen.
Terwijl Margaux het bord met eten voor hem neerzette, kon Henry niet anders dan naar haar opkijken. Het viel hem op hoe haar haar in een strakke knot naar achteren was getrokken en hoe haar uniform haar plaatje paste perfect. Het viel hem ook op hoe ze rook, een subtiele maar verleidelijke geur waar hij de vinger niet helemaal op kon leggen. "Dank je," zei hij, zijn stem zacht en oprecht. Het was niets voor hem om de bedienden te bedanken, maar iets aan Margaux trok zijn aandacht.Terwijl ze wegliep, bekeek Henry haar van top tot teen. Ze bewoog gracieus, haar stappen licht en vrouwelijk. Hij merkte dat hij niet van haar weg kon kijken, en hij vroeg zich af wie ze was en waar ze vandaan kwam. Het hele diner kreeg Henry Margaux niet uit zijn hoofd. Hij merkte dat hij constant in haar richting keek, in een poging haar aandacht te trekken. Maar ze was altijd gefocust op haar taken, ze keek nooit op of maakte geen oogcontact met hem. Henry nam zich voor om Torrance naar haar te vragen na het diner en ervoor te zorgen dat hij haar snel weer zou zien.
Elke keer dat ze dicht bij hem kwam, rechtte hij zijn houding en haalde een hand door zijn haar, in een poging een goede indruk te maken. Hij merkte dat hij haar schoonheid en haar ingetogen karakter bewonderde, en voelde zich tot haar aangetrokken.
Terwijl Henry van zijn glas wijn nipte, complimenteerde hij Torrance met zijn keuzes: “Uitstekende wijnkeuze, Torrance,” zei Henry lachend, "maar je hebt een goede smaak in meer dan alleen drankjes, zo lijkt het." Hij knikte subtiel naar Eleanor, die tegenover hen zat. "Ik zie dat je een even goede keuze hebt in vrouwen." Hij voegde er met een grijns aan toe, in een poging zijn interesse in Margaux te suggereren door kort zijn blik naar haar te richten. Eleanor giechelde: “Je bent zo'n charmeur, Henry”' zei ze met een speelse glimlach. "Maar ik moet het met je eens zijn, Torrance heeft een geweldige smaak in vrouwen." Ze boog zich dichter naar hem toe. “Over geweldige vrouwen gesproken, heb je Margaux al ontmoet? Ze is een van de bedienden hier, en zo'n braaf meisje. Je zou haar zeker eens moeten leren kennen.”Henry trok verrast een wenkbrauw op. Dit was de eerste keer dat Eleanor die avond met hem sprak, en hij schrok van haar plotselinge belangstelling voor hem. Hij was nog meer verrast dat ze voor een keer iets positiefs over iemand te zeggen had. "Werkelijk?" zei hij, zijn nieuwsgierigheid gewekt. "Dat houd ik in mijn achterhoofd….". Hij nam nog een slok van zijn wijn en wierp nog een laatste blik op Margaux. Hij kon het niet helpen dat hij geïntrigeerd was door haar, en Eleanors woorden droegen alleen maar bij aan zijn interesse. Het leek alsof Margaux meer te bieden had dan op het eerste gezicht leek.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De overdreven aandacht die Eleanor Torrance schonk, hield hij voor lief. Torrance had een vermoeiende dag achter te rug, dus tegengas bieden zou zijn dag louter vermoeiender maken. Desalniettemin had Torrance meer oog gehad voor de blikken die zijn broer, Henry, Margaux gaf. Ogen met pure lust had hij op het vrouwelijke individu afgevuurd, een blik die Torrance maar al te goed wist te herkennen. Als bastaard zoon kon Henry doen en laten wat hij wilde en de kleine fractie van adelijk bloed dat door zijn aderen stroomde gebruikte hij al te graag om vrouwen te versieren. Manipuleren zelfs. In tegenstelling tot Torrance hoefde Henry maar in zijn vingers te knippen en had hij een vrouw om de avond mee te spenderen. Niet meer, niet minder. Normaliter had het geen interesse opgewekt bij Torrance, hij was het inmiddels gewend hoe zijn broer in elkaar stak. Doch was het dit keer anders geweest. Hij was jaloers.
Een sarcastische lach verliet Torrances mond. "Het is maar wat je keuze noemt." Eleanors blik had kort op onweer gestaan, al liet ze zich uiteindelijk niet kennen en deed ze alsof Torrance een grappige opmerking had gemaakt. Alsof het haar niet deren kon welke woorden Torrance's mond verlieten.
"Zelfs na zo'n vermoeiende dag, nog steeds zo grappig!"

De opmerking die Eleanor maakte over Margaux deed Torrance echter verslikken en liet hij zijn bestek op zijn bord vallen. Hard had het weerklonken waardoor elk individu, bestaande uit zijn familie en de familie van Eleanor, opkeek. Eens Torrance zijn servet van tafel nam uit pure schaamte, stootte hij evenals zijn glas rode wijn omver. De rode vloeistof verspreide zich over de lichtroze gekleurde jurk die Eleanors lichaam omsloot. Torrance wist echter niet wat er roder uitzag; haar inmiddels natte jurk met de grote wijnvlek of Eleanors hoofd dat rood kleurde van furieusheid. Strak had ze voor zich uit gekeken, haar best gedaan niet uit te barsten van woede. "Los het op! Iemand!" riep ze. Al snel kwam er een dienstmeid om de onoplosbare schade te observeren, haar best gedaan om Eleanors jurk droog te deppen. Gezien Torrance eetlust als sneeuw voor de zon verdwenen was, stond hij op. Zijn broer, Henry, keek hij met een strakke, onplezierige blik aan.
"Meekomen. Nu," zei Torrance waarna hij naar de deur knikte en vervolgens zijn weg zelf naar buiten baande. De voetstappen die hij achter zich hoorde, verklapte dat Henry hem gehoorzaamde. Wellicht niet omdat hij dat wou, maar simpelweg omdat hij een aantrek tot drama had. Aan zijn blik te zien had hij immers genoten van het tafereel dat zich binnen had afgespeeld.
"Wat bezielt je Henry? Je bent hier amper een dag!" Torrance was boos, furieus zelf. Ondanks hij er geen reden toe had boos te zijn, gezien Henry meer recht had op Margaux dan dat Torrance ooit zou hebben. Hij had geen verloofde, evenmin de druk dat hij zou moeten regeren na de sterfdatum van hun vader. Hij kon wél het leven geven dat Margaux verdiende; samen zijn, trouwen. Alle dingen die hij diende te doen met een vrouw die hij niet wilde. Desalniettemin hield dat niet in dat Torrance deed alsof hij Margaux al geclaimed had; dat hij de fouten van zijn vader herhaalde, en het ook niet kon laten zijn handen van een dorpsmeid af te houden vooraleer hij trouwde met degene waarmee hij uitgehuwelijkt was. Op dat vlak leek Torrance meer op zijn vader dan dat hij ooit zou toegeven.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
"Wow, whoa, wacht even," Henry hief zijn handen op alsof hij zich overgaf. “Ik weet niet zeker waar je het over hebt, Torrance. Ik was gewoon aan het eten en aan het praten. Ik wist niet dat het zo'n scène zou veroorzaken.”
“Zo behandel je een dame trouwens niet bepaald. Ik denk dat je nog veel moet leren, broertje." Hij kon het niet helpen zijn broer een beetje te plagen, genietend van Eleanors kletsnatte rode jurk en de schaamte op haar gezicht. “Misschien moet je toch eerst oefenen met een dienstmeisje voordat je gaat trouwen. Of zal ik je gewoon laten zien hoe het moet?' Henry's woorden waren speels, maar hij kon het gevoel niet van zich afzetten dat er een onderliggende stroom van concurrentie tussen hem en Torrance om Margaux' interesse bestond. Hij wist dat hij voorzichtig moest zijn, maar hij kon het gevoel van opwinding niet onderdrukken dat gepaard ging met de gedachte haar voor zich te winnen.
"Kom op, Torrance. Het was maar een klein incident. Je hebt grotere dingen aan je hoofd, zoals je toekomstige vrouw en je plichten als kroonprins. Verspil je tijd niet aan een gewoon dienstmeisje, je hebt veel belangrijkere dingen om je op te concentreren." zei Henry, in een poging zijn broer gerust te stellen. “Laten we nu maar weer naar binnen gaan en genieten van de rest van de avond. We hebben veel bij te praten en ik wil niet de hele tijd praten over gemorste wijn.” Toen Henry en Torrance de eetzaal weer binnenkwamen, waren alle ogen op hen gericht. Eleanor, die woedend was geweest, was afgekoeld en probeerde het nu te doen alsof er niets was gebeurd. “Oh, daar ben je,” zei ze met een geforceerde glimlach. 'We vroegen ons al af waar jullie twee naartoe waren verdwenen.” De rest van de avond verliep relatief vlot, waarbij de conversatie verschoof naar meer luchtige onderwerpen. Henry probeerde Margaux verder te negeren.Hij wist dat hij nu niet naar zijn gevoelens kon handelen, niet met Torrance's verloving met Eleanor en het mogelijke schandaal dat dit zou kunnen veroorzaken.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Torrance had de rest van het diner vrijwel geen woord meer aan de situatie vuilgemaakt. Bovendien had hij de rest van de tafel genegeerd, desondanks de gasten merendeels aanwezig waren voor hem en Eleanor. Het maakte er een onbeleefde boel van, maar dat was iets dat Torrance niet baten kon. Zijn koppigheid zette hij ook niet opzij toen hij na het diner de grote eetkamer verliet en hij zonder gêne vertikte de gasten te begroeten vooraleer ze het paleis verlieten. Al wat Torrance had gedaan was zijn weg in stilte naar zijn kamer begaan, hopend dat iedereen hem met rust liet. Hij was niet in de stemming geweest om te praten. Desalniettemin dacht Eleanor daar anders over en had ze Torrance achterna gelopen.
"Wat bezielde je? Zomaar één van mijn mooiste jurken besmeuren met rode wijn. Dat gaat er niet meer uit he!" Haar woorden klonken kwaad, maar minder furieus dan dat ze eerder die avond had geklonken.
"Het spijt me, Eleanor. Het was een ongeluk, ik verslikte me. Ik koop wel een nieuwe voor je," zei Torrance ongeïnteresseerd.
"Ik kan het niet geloven, Torrance. We zijn dagen aan een stuk bij elkaar geweest ergens anders en dat ging prima. Ik dacht dat je het naar je zin had. We zijn nog geen hele dag terug hier en je hebt alweer je zinnen gezet op die dienstmeid. Zie je niet in hoe vernederend dat voor me is?" Gebroken had het gedaante voor hem gestaan, hem wanhopig aangekeken.
"Er is niets vernederend aan, aangezien er niets aan de hand is. Ik zie niks in haar en dat zal ook nooit gebeuren," zei Torrance. Naarmate de woorden zijn mond verlieten, distantieerde hij van zichzelf; alsof het woorden waren die niet uitgesproken werden door zijn hart. Het waren woorden geweest die mentaal geweld vereiste vooraleer hij ze uitspreken kon. "Ik ben echt heel moe, Eleanor. Als je me alsjeblieft zou kunnen excuseren, dan kan ik gaan slapen. Ik spreek je morgen wel weer." Bedroeft had Eleanor zijn slaapkamer verlaten, waarna hij de deur gesloten had. Zijn aandacht werd echter al snel getrokken door de wit-gelige enveloppe die zich onder zijn bureau bevond. Het was niet de eerste keer geweest dat Torrance zijn brieven slordig achterliet, maar hij wist dat het een belangrijk document kon zijn dus raapte hij het op. Desalniettemin zag hij aan het geschrift op de enveloppe en het adres dat de brief niet van hem was. Verward had Torrance de brief geopend, onwetend waar hij vandaan kwam gezien hij het geschrift niet plaatsen kon. Naarmate hij de inhoud las, kreeg hij door wie de brief geschreven had. Margaux. Woord voor woord las hij de brief, het leek wel alsof hij nog nooit zo aandachtig iets gelezen had. In mooie, sierlijke letters die volgens hem in de buurt kwamen van perfectie, had ze haar gevoel geuit in de brief. Louter tekenen van dankbaarheid voor de mensen die ze had ontmoet, maar ook het gemis van haar familie had ze erin beschreven. Elk ander aspect, alle narigheid, alle miserie die ze had ondergaan, had ze achterwegen gelaten. Wellicht zodat haar vader op zijn oude dag zich geen zorgen hoefde te maken over haar. Zuchtend liet hij zich neerzakken op de kruk die aan het bureau stond. Meerdere keren las hij de brief opnieuw, zich ingebeeld hoe haar stem had geklonken. De kwetsbaarheid, de oprechtheid.
Torrance werd echter uit zijn gedachten gesleurd bij het aanhoren van gelach, dat hij uitbundig kon horen gezien zijn raam openstond. Het was een geluid dat hij maar al te goed herkende. Een geluid dat hij veelvuldig, maar toch te weinig had gehoord. Een geluid dat hij mistte. Het was Margaux lach, gecombineerd met die van zijn halfbroer. Het maakte dat Torrance opstond uit zijn stoel om vervolgens uit het raam te kijken waar het vandaan kwam. Een bedroefd gevoel overspoelde zijn lichaam bij het aantreffen van het tweetal, plezier makend terwijl ze door de tuinen wandelde.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Terwijl Margaux zich klaarmaakte voor het diner, waren haar zenuwen gespannen. Ze kon het gevoel van angst dat in haar maag nestelde niet van zich afschudden. De gedachte Eleanor weer te moeten dienen, vervulde haar met een gevoel van angst en ze kon het niet helpen dat ze zich afvroeg welke nieuwe manieren de vrouw zou vinden om haar te irriteren. Bovendien wist ze dat Torrance aanwezig zou zijn, en de gedachte hem weer te zien bracht een heleboel emoties met zich mee die ze niet helemaal kon plaatsen.Terwijl ze naar de eetzaal liep, voelde ze een onbehaaglijk gevoel. Maar naarmate het diner vorderde en Eleanor zich niet zo irritant leek te gedragen als ze had gevreesd, begon Margaux wat te ontspannen. Haar opluchting was echter van korte duur toen Torrance per ongeluk een glas rode wijn over Eleanors jurk liet vallen. Margaux voelde zich geamuseerd bij de aanblik, maar had ook medelijden met Eleanor. Ze wist hoeveel de vrouw om haar uiterlijk gaf en de gedachte dat ze met een grote wijnvlek op haar jurk zou moeten rondlopen, vond ze zeker doodeng.
Terwijl Margaux het diner aan de gasten opdiende, voelde ze zich niet helemaal op haar plaats voelde. Ze was gewend om op de achtergrond te blijven, onopgemerkt door de meeste gasten. Maar vanavond voelde er iets anders. Haar ogen dwaalden steeds af naar een nieuw gezicht aan tafel, een man die ze nog nooit eerder had gezien. Hij was lang en knap, met een hoofd vol donker haar en een charmante glimlach die hij steeds naar haar toe wierp. Margaux voelde zich gevleid door de aandacht, maar ook een beetje in de war. Terwijl ze de gasten hun eten opdiende, viel het haar op hoe de man haar aandacht trok en haar een kleine glimlach schonk. Het deed haar hart sneller kloppen, zich afvragend wat zijn bedoelingen waren. Naarmate het diner vorderde, begon ze zich af te vragen of dit gewoon een spelletje voor hem was. Was hij een van die mannen die flirtte met elke vrouw die hij tegenkwam of was hij oprecht in haar geïnteresseerd? Margaux was een beetje op haar hoede voor hem, en deed haar best om er niet te veel achter te zoeken. Hem verder aandacht geven deed ze ook niet.
Terwijl Margaux na het diner klaar was met haar werk in de keuken, duizelde haar geest nog van de gebeurtenissen van de avond. Ze had het nog niet helemaal verwerkt door Henry bekeken te worden, en door de manier waarop hij naar haar had gekeken, voelde ze zich nog steeds zowel gevleid als ongemakkelijk. Toen ze terugging naar de stal, waar ze de nacht zou doorbrengen, voelde ze een wolk van tegenzin over zich heen komen. Ze wist dat ze een lange nacht voor de boeg had, zeker na een nacht in Torrance’s bed te hebben gelegen, en keek er niet naar uit. Maar toen ze de stal naderde, was ze verrast om Henry naar haar toe te zien lopen. Hij vroeg haar of ze zin had om die avond met hem door de tuinen te gaan wandelen. Margaux was overrompeld, maar kon de opwinding in haar borst niet ontkennen bij de gedachte enige tijd alleen met hem door te brengen. Ze aarzelde even, keek de stal rond en vroeg zich af of het gepast zou zijn om alleen gezien te worden met een gast van het kasteel. Maar voordat ze iets kon zeggen, boog Henry zich dichter naar haar toe, zijn adem warm tegen haar oor, terwijl hij fluisterde: "Alsjeblieft, Margaux. Ik beloof je dat ik het de moeite waard zal maken." Margaux' hart sloeg een slag over en ze kon de aantrekkingskracht die ze op hem voelde niet langer tegenhouden. Ondanks haar beter weten, merkte ze dat ze instemmend knikte, met een knoop in haar maag van de spanning en een gevoel van angst, terwijl ze Henry volgde naar de tuinen.

De tuinen waren werkelijk adembenemend, met weelderig groen en levendige bloemen waar ze ook maar keek. Het maanlicht droeg alleen maar bij aan de betovering van de plek. Maar wat haar het meest opviel, was de tijd die ze doorgebracht had met Henry. Hij had een manier om haar aan het lachen te maken en op haar gemak te laten voelen, ook al was ze in het begin zenuwachtig geweest. Ze merkte dat ze zich openstelde voor hem, iets wat ze niet vaak deed met mensen die ze net had ontmoet. Hij had een manier om haar het gevoel te geven dat zij de enige persoon ter wereld was die er op dat moment toe deed.Het gesprek dat ze hadden was luchtig en gemakkelijk, gevuld met geestige opmerkingen en gelach. Zelfs het gênante moment waarop Eleanor wijn op haar jurk had gemorst, was een bron van amusement voor beiden. Margaux kon niet anders dan dankbaar zijn voor de afleiding die Henry bood en haar gedachten afleidde van de stress van haar taken als bediende.
Terwijl Margaux met Henry door de tuinen liep, viel het haar op hoe hij naar haar keek. Hij probeerde het gesprek professioneel te houden, maar ze zag aan de twinkeling van zijn pupillen dat hij smachtte naar meer.
Toen ze terugliepen naar de stallen, voelde Margaux tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant had ze echt genoten van haar tijd met Henry en had ze meer gelachen dan in lange tijd. Aan de andere kant doemde de realiteit van haar straf boven haar hoofd. "Ik moet vannacht in de stallen slapen," zei ze, een frons op haar gezicht voelend. "Met dank aan Eleanor." Henry's uitdrukking weerspiegelde die van haar. "Dat meen je niet. Eleanor is zo wreed om je zo te behandelen," zei hij met oprechte bezorgdheid in zijn stem.Margaux kon het niet helpen, maar was het daarmee eens. Eleanor was wreed, maar daar kon ze niets aan veranderen. Ze sloeg haar schouders op, als tegen van hopeloosheid.
Toen kreeg Henry een idee. "Wat als je in plaats daarvan mijn kamer binnensluipt? Ik heb een logeerkamer in mijn kamers, daar kun je een nacht blijven." Margaux' ogen werden groot. “Maar wat als we gepakt worden? Ik zou mijn baan kunnen verliezen,” zei ze, terwijl haar hart sneller ging kloppen bij de gedachte alleen te zijn met Henry in zijn kamers. “Ik zal ervoor zorgen dat we niet gepakt worden. Bovendien verdien je een comfortabele slaapplek. Alsjeblieft, Margaux, laat me je helpen,” smeekte hij, haar hand in de zijne nemend. Margaux keek hem in de ogen en zag de oprechte bezorgdheid en zorg. Ze kon niet ontkennen dat ze liever in een warm bed wou liggen, ook al betekende dat dat ze haar baan op het spel moest zetten. Ze knikte, een kleine glimlach speelde om haar lippen. "Oké, laten we het doen."
Terwijl ze naar zijn kamers liepen, kon Margaux niet geloven wat ze aan het doen was. Ze sloop in de gangen met een semi-prins binnen en ze stond op het punt daar de nacht door te brengen. Het was riskant, maar om de een of andere reden gaf het samenzijn met Henry haar het gevoel dat alles goed zou komen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Minuten, die uren leken te duren had Torrance het stel in de gaten gehouden. Ze met zijn ogen tot op de voet gevolgd totdat hij niet meer de kans had om ze te zien. Het was voor hem onmogelijk geweest om daadwerkelijke details van hun conversatie te horen, maar het was hem zeker opgevallen dat ze het heugelijk naar hun zin hadden samen. Een gevoel van wrok en verraad overspoelde zijn lichaam, een gevoel dat hij eerder om die reden nooit had ervaren. Het was zeker niet de eerste keer dat Torrance jaloers was op zijn broer. Henry had kunnen genieten van dezelfde educatie als die hij kreeg, maar kreeg evenals de vrijheid waar Torrance louter van dromen kon. Het was een onuitputtelijke jaloezie naar elkaars leven, dat tussen hen beide door de jaren heen was ontstaan. Zeker nu ze klaarblijkelijk dezelfde interesse in vrouwen hadden.

Torrance had geen slaap kunnen vatten en besloot om een zoveelste dwaaltocht doorheen het paleis uit te voeren. Bovendien zou hij op die manier kunnen controleren of zijn broer inmiddels in zijn kamer gearriveerd was en uit de buurt van Margaux was. Zonder al te veel lawaai te maken wandelde hij richting de kamer waar Henry zou slapen de komende tijd, maar Torrance vertraagde nog meer toen hij zag wat er aan de hand was. Margaux en Henry bevonden zich beide kort bij zijn kamerdeur. Wellicht had Henry haar met zijn mooie praatjes weten te overtuigen om bij haar te slapen, al wist Torrance dat hij andere plannen had dan dat hij ooit toegeven zou. Torrance begreep waarom, gezien Margaux een charmante verschijning had en eveneens haar karakter niet ontbrak van een portie speelsheid. Ook Torrance had zich laten vangen door haar charmes. Doch, kon Torrance het niet laten gebeuren; hij moest er wat aan doen. Hij benaderde het tweetal langs achter, waardoor zijn aanwezigheid wellicht onverwacht was.
"Wat denken jullie dat jullie aan het doen zijn?" vroeg Torrance, met zijn rug tegen de muur geleund en het stel emotieloos aangekeken. Een vorm van verraad overspoelde zijn lichaam, ervoor gezorgd dat er geen fractie van vreugde in zijn gelaat te bespeuren viel.
"Ervoor zorgen dat ze niet doodvriest buiten in een stal," had Henry simpelweg gezegd, aanstalten gemaakt om haar mee in zijn kamer te nemen. Desalniettemin had Torrance de deur geblokkeerd, ervoor gezorgd dat het stel onmogelijk de kamer betreden kon.
"Er is een reden dat ze in een stal slaapt, Henry. Wat ga je doen, als iemand anders erachter komt en ze uiteindelijk vastgeketend wordt in de kerkers omdat ze het vertikt zich aan de regels te houden?" Torrance was zich er bewust van dat hij net zoals de rest van zijn familie klonk, dat hij gemeen was en negeerde dat hij evenzeer aandeel had in het feit dat Margaux in de stallen sliep.
"In tegenstelling tot jou, Torrance, heb ik nog enigszins menselijkheid," zei Henry, al had Torrance geweten dat zijn woorden louter bestonden uit leugens. Henry bezat evenmin menselijkheid, gezien hij vrouwen slechts gebruikte voor zijn eigen leedvermaak.
"Menselijkheid? Ach, laat me niet lachen Henry," zei Torrance spottend. De goede band die hij normaliter met zijn broer had leek van de baan geveegd te zijn, iets dat hem evenzeer deed overvallen. "We weten allebei dat je haar gewoon wil gebruiken als één van je spelletjes en gewoon onder haar rok wil zitten." Henry had intussen zijn mond gehouden, wetende dat wat Torrance zei de waarheid was geweest en niets er nog voor zou kon zorgen dat de situatie geblust werd. Inmiddels had Torrance zich naar Margaux gekeerd, haar met een ietwat teleurgestelde blik aangekeken. "Ik dacht echt dat jij iets minder makkelijk was en wat meer zelfrespect had," zei hij, het feit dat zijn woorden wellicht brutaal overkwamen genegeerd.
Torrance richtte zich wederom tot Henry, dichtbij hem gestaan en zijn kraag bruut vastgepakt. Vervolgens had hij hem doordringend in zijn ogen aangekeken onderwijl hij zijn woorden uitsprak. "Als je hierheen kwam om gewoon een beetje herrie te schoppen, laat ik je gewoon weer overplaatsen naar Engeland, Henry. Je weet dat ik daar de bevoegdheid voor heb. Als je nog één keer de wetten vertikt te respecteren, pak je meteen je spullen." Na zijn woorden uitgesproken te hebben, nam hij afstand van Henry. Opnieuw had hij zijn blik gericht op Margaux die ontdaan het toespel aanschouwde. Emotieloos en droog had hij haar aangekeken, niks overgelaten van de Torrance die ze normaliter van hem had gekregen.
"Ga naar je stal, en zorg dat dit niet nog eens gebeurt. Of wil je dat ik je hoogstpersoonlijk zelf daar afzet?"

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux' hart sloeg een slag over toen ze voetstappen om de hoek hoorde komen. Ze keek snel naar Henry, die net zo geschrokken leek als zij. Toen de voetstappen dichterbij kwamen, herkende ze de vertrouwde manier van lopen van Torrance. Ze voelde een golf van angst over zich heen komen toen ze besefte dat ze op het punt stonden gepakt te worden. Haar geest racete met gedachten over wat er zou gebeuren als ze ontdekt zouden worden. Maar voordat ze zelfs maar kon overwegen om weg te rennen, kwam Torrance de hoek om en zijn ogen vielen op die van hen. Ze zag de verbazing en verwarring in zijn ogen en ze wist dat ze diep in de problemen zaten. Ze deed haar mond open om het uit te leggen, maar er kwamen geen woorden uit. Margaux stond daar als verstijfd terwijl ze luisterde naar het gesprek tussen de twee broers. Ze voelde haar hart sneller kloppen terwijl ze probeerde alles te verwerken wat er werd gezegd. Ze kon de woede en het verraad in Torrance's ogen zien terwijl hij met Henry sprak, en ze voelde de spanning tussen hen terwijl ze elkaar boos aankeken. Ze kon ook zien hoe Henry zichzelf probeerde te verdedigen, maar zijn woorden leken aan dovemansoren gericht.
"We weten allebei dat je haar gewoon wil gebruiken als één van je spelletjes en gewoon onder haar rok wil zitten." Terwijl Torrance die harde woorden sprak, voelde Margaux een golf van emotie over zich heen komen. Ze had echt geloofd dat Henry's bedoelingen met haar oprecht waren en dat hij om haar gaf, maar nu kon ze het gevoel niet van zich af te schudden dat ze voor hem niet meer dan een spelletje was. De gedachte dat hij gewoon 'onder haar rok zou willen kruipen' gaf haar het gevoel geobjectiveerd en afgeprijsd te zijn. Ze kon niet geloven dat ze zich had laten misleiden door zijn charmante woorden en daden. Ze schaamde zich en schaamde zich omdat ze haar waakzaamheid had laten verslappen en zich in deze situatie had laten meeslepen.
Terwijl Torrance zijn aandacht op haar richtte, voelde ze haar hart wegzinken. De teleurstelling en walging in zijn ogen was als een stomp in haar maag, en ze kon het niet helpen zich schuldig te voelen over wat er was gebeurd. Ze wist dat ze een fout had gemaakt en daarmee Torrence had teleurgesteld.Terwijl hij tegen haar sprak, waren zijn woorden koud en emotieloos, en het was duidelijk dat hij haar niet langer zag als de vriendelijke en zorgzame persoon die ze altijd was geweest. Ze zag de teleurstelling in zijn ogen en het gaf haar het gevoel dat ze een vriend had verloren. "Het spijt me, Torrance. Ik weet dat ik hier beter over had moeten nadenken, maar hij probeerde me gewoon te helpen. Ik kan mijn daden niet goedpraten, maar ik vind het ook niet eerlijk dat je zo tegen hem praat. Hij probeerde gewoon wat menselijkheid te tonen.” zei Margaux teleurgesteld, terwijl ze met moeite Torrence in de ogen aankeek. Ze wist dat ze eigenlijk haar plaatst moest kennen, maar eigenwijs als ze was vervolledigde Margaux haar monoloog met: "Maar ik wist niet dat het zo belangrijk was voor jou dat ik in de stallen sliep. Dat tripje met Eleanor heeft je blijkbaar van mening doen veranderen."
Margaux wendde zich tot Henry, haar ogen gevuld met verwarring en pijn. “Bedankt voor de leuke avond, maar ik denk dat het het beste is als ik nu ga. Ik wil geen problemen meer veroorzaken tussen jullie tweeën.” zei ze, haar stem vol van verdriet. Daarmee draaide ze zich om en liep weg, terwijl ze de twee broers alleen in de gang achterliet. Ze begreep niet waarom Torrance zo hard zou zijn tegen zijn eigen broer, vooral als Henry haar alleen maar had willen helpen. Ze voelde zich schuldig omdat ze de oorzaak van hun ruzie was en dit alle deed haar denken dat ze als pion in hun broederlijke rivaliteit was gebruikt geweest. Ondanks haar gemengde gevoelens wist ze dat ze naar Torrance moest luisteren en zijn bevelen moest opvolgen. Ze kon het niet riskeren nog meer problemen te krijgen en ze wist dat ze daarvoor bij Henry uit de buurt moest blijven.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Geschrokken van zijn eigen reactie, ontlokt uit de gekwetstheid en jaloezie die de situatie in hem naar boven had gebracht had hij Margaux nagekeken. Na enkele verontschuldigingen had ze haar weg gebaand naar de plek waar ze haar onverdiende straf zou verderzetten, koud en eenzaam. Het laatste dat Torrance haar in de eerste instantie had willen aandoen, maar hetgeen dat hij zei kon hij niet meer terugnemen. Wederom was zij de dupe geweest van Torrance's impulsiviteit. Vanaf het moment dat zijn woorden zijn mond verlieten had hij spijt gehad. Behalve van de zaken die hij over Henry zei, gezien hij Margaux daadwerkelijk wilde beschermen voor de lust en wreedheid van zijn broer.

"Wel, wel, wel," zei Henry met een lichte grijns die zijn mond omsloot. De woorden die Henry zei deden Torrance uit zijn gedachten ontwaken. "Je hebt het goed te pakken, he broertje?" Na die woorden uitgesproken te hebben klopte Henry kort op Torrances schouder, waarna hij zijn kamer binnenwandelde en de deur voor Torrance's neus sloot. Gefrustreerd had hij zijn weg gebaand naar zijn kamer, waar hij met een klap de deur achter hem dichttrok. Gevoelens van kwaadheid leken zijn lichaam over te nemen terwijl hij niets anders kon dan alle papieren die op zijn bureau lagen op de grond te zwieren, zijn volledige kledingkast overhoop te gooien en van zijn kamer simpelweg een pure ravage te maken.
Eenmaal hij uitgeraasd was had hij toegekeken naar hoe hij zijn kamer had aangericht. Bovendien had hij even naar buiten gekeken, met zijn ogen gezocht naar de stal waarin Margaux sliep. Een zachte schemering van licht ontsnapte tussen de ramen door, wellicht veroorzaakt door een kaars die ze had aangestoken. Desalniettemin ging hij al snel in bed liggen, gezien nog meer denken aan de toestand waarin hij haar had gebracht het schuldgevoel louter sterker deed aanwakkeren. De dekens had hij strak om zich heengeslagen en één van zijn kussens had hij vastgenomen, ermee geknuffeld alsof het een persoon was geweest. Het kussen dat hij vasthield had daarnevens een geur die hem deed denken aan iemand. De zoete, sensuele geur kon hij precies plaatsen. Het bracht Torrance herinneringen aan de laatste keer dat hij Margaux dichtbij zich had mogen hebben, hoe hij slechts enkele millimeters bij haar vandaan was geweest na het boogschieten. Torrance wist dat het zo niet verder kon, dat hij uiteindelijk zou doorslaan als hij zijn gevoelens voor Margaux nog langer zou verbergen. Het deed hem pijn hoe zijn hart iets begeerde dat constant bij hem, maar toch zo ver weg was.

TS. Volgende ochtend.

Amper slaap had Torrance weten te vatten. Verscheidene herinneringen bleven afspelen in zijn hoofd, gecombineerd met een schuldgevoel dat aan hem knaagde. Het was al vroeg dag geweest toen Torrance uit bed was gestapt om zich vervolgens klaar te maken. Eleanor had hij ondertussen gevraagd om Henry buiten de deuren van het kasteel te sturen; gezien hij meer kennis van de paarden had werd hij aangesteld om op jaarlijkse controle te gaan met de dieren om hun staat te bekijken. De paarden werden immers gebruikt als vervoermateriaal en als verzetmiddel bij spellen. Hun staat was zeer belangrijk. Daardoor wist Torrance dat Henry het grootste deel van de dag weg zou zijn van het paleis en hij op die manier Margaux weinig kon lastigvallen. Desalniettemin besloot hij extra maatregelen te nemen, ervoor te zorgen dat ze hem de volledige dag amper wijken kon. Bovendien moest er iets gedaan worden aan de ravage die hij in zijn kamer had begaan uit pure frustratie. Hoeveel hij dan wellicht ook van de zaak profiteren zou; het was simpelweg teveel werk geweest om alleen op te ruimen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld