Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er was niemand met wie Edyn liever door het Verboden Bos wilde lopen dan met Michael. Linn had vanaf het eerste jaar duidelijk gemaakt dat ze de plaats niet vertrouwde. Ze had Edyn zelfs laten beloven dat ze er niet in haar eentje naar toe ging. Linn viel dus al af. Op het moment zou Edyn niet eens naar Calum in de klas willen zitten, laat staan dat ze met hem op zoek had gewild naar een eenhoorn. Rhi had behoorlijk duidelijk gemaakt dat ze nooit meer het bos in had gewild. Ergens had Edyn het ook niet erg gevonden om met Naylene door het bos te lopen. Toch verkoos ze Michael echt boven ieder ander. Zeker omdat er een kans was dat ze een eenhoorn zouden zien. Dat moment wilde Edyn het liefste met Michael delen.
De duisternis van het bos deed niets met Edyn. Voor haar voelde het als ieder ander bos. Met uitzondering van het bos bij haar huis. Dat was echt háár bos. "Als je van het zomer op bezoek komt, neem ik je mee naar het bos achter mijn huis." Edyn had Michael er wel eens over verteld. In de kerstvakantie hadden ze niet echt de tijd gehad om het bos te bezoeken. Dan werd het snel donker, wat betekende dat ze op tijd weer terug moesten zijn. In de zomer hadden ze dan de hele dag!
Edyn knikte, ze hoopte dat het bos zou luisteren. De vorige keer was het niet gelukt en toen had Edyn ook wel gevraagd of ze de eenhoorns had mogen zien. Er waren toen genoeg andere wezens geweest met wie ze een praatje had gemaakt. Uiteindelijk had ze dat ook heel erg leuk gevonden. Als dat vandaag weer zou gebeuren, zou ze het ook niet erg vinden. Toch zou ze nog blijer worden als ze een echte eenhoorn kon zien.
"Lief bos." Begon Edyn zachtjes. "Ik ben Edyn en dit is Michael." Ondanks dat Edyn hier al eerder was geweest, wilde ze zichzelf wel even voorstellen. Daarbij wist ze niet of Michael hier ooit was geweest, dus hij moest ook even voor worden gesteld. "We zouden graag eens eenhoorns zien. Weet u waar we dan naar toe moeten?" Edyn keek omhoog naar de bomen die hoog boven haar uittorenden, alsof ze ieder moment de weg konden gaan wijzen.
Het duurde eventjes, voordat er ook echt iets gebeurde. Er veranderde dan wel niets aan het bos. Er waren zelfs geen blaadjes die opwaaiden en ergens naar toe leidden. Niets van dat alles. Edyn had haar ogen dicht toen ze het voelde. Een kracht in haar lichaam die haar een kant op leek te willen trekken.
Voorzichtig opende Edyn haar ogen en keek ze naar Michael, misschien had hij het gevoel ook wel gehad?
"We moeten deze kant op." Fluisterde Edyn. Omdat ze de hand van Michael nog vast had, kon ze hem voorzichtig in de juiste richting trekken. Ze vond het fijn op deze manier met hem te lopen. Nog niet zo heel lang geleden waren de twee nog niet eens bevriend geweest. Nu wilde Edyn er niet eens over na denken dat ze Michael niet op de ze manier kende. Ze hadden al heel wat gesprekken gehad, die er voor zorgden dat ze elkaar hadden leren kennen. Daarbij kreeg Michael het altijd voor elkaar om Edyn aan het glimlachen te maken, zelfs als ze zich niet zo lekker voelde. Want zelfs Edyn was niet altijd haar vrolijke zelfs. De eerste keer dat ze echt met elkaar hadden gesproken bewees dat wel. Ook vandaag was een goed voorbeeld. Michael liet haar nu ook helemaal vergeten dat zij en Calum nog een half uur geleden een ruzietje hadden gehad.
Edyn liep een tijdje, af en toe stelde ze haar richting een beetje bij. Haar gevoel trok haar de juiste richting uit, zo voelde het in ieder geval.
Na een tijdje in stilte te hebben gelopen, voelde ebde het gevoel bij Edyn weg. Ze wist niet meer welke kant ze op moest. Wat voor haar betekende dat dit de plek was waar ze had moeten. Hoopvol keek ze om zich heen, maar ze zag niet zo snel een eenhoorn. Het kon ook best zijn dat de bos ook aan de eenhoorns vroeg om op deze plek te komen.
"We moeten hier even wachten."
Edyn liet de hand van Michael los, zodat ze hem even kon omhelzen. "Dankjewel dat dit voorstelde." Er was nog nooit iemand geweest die haar had gevraagd om naar het Verboden Bos te gaan. Op de Slytherin meisjes na. Die wilde Edyn echter niet meetellen. Ze hadden haar immers alleen gelaten. Nu was ze niet alleen, ze was met Michael in het bos. Iets wat ze echt geweldig vond, of er nou eenhoorns zouden komen of niet.
De armen van Edyn bleven niet lang om Michael zijn middel liggen. Niet omdat ze niet meer verder wilde knuffelen, maar omdat ze een geluid hoorde, dat ze nog nooit eerder had gehoord. Het leek alsof het tegen haar praatte.
Voorzichtig stapte Edyn naar voren. "Hallo?" vroeg ze zachtjes. Ze hoorde ook geritsel van de bosjes die om zich heen bevonden. "Wij zijn Edyn en Michael. Je hoeft niet bang voor ons te zijn, we willen niets kwaads doen." Er kwamen haast nooit kwade gedachten bij Edyn naar boven. Ze zou zichzelf het nooit vergeten als ze iemand pijn deed, voor haar viel het bos, gras en al het andere van het natuur daar ook onder. Daarom vroeg ze nog altijd of ze over een grasveld mocht lopen en ze zou nooit een bloem plukken als ze niet kon beloven dat hij bleef leven.
Uit de duisternis lijkt het licht te verschijnen. Een sneeuwwit wezen verscheen in het zicht van het tweetal. Het was het meest magische wat Edyn ooit had gezien. De eenhoorn liep op een trotste manier op het tweetal af.
"Je bent zo mooi." Fluisterde Edyn zachtjes.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Edyn leek ontzettend blij te zijn met dat ze naar het verboden bos waren gegaan. Michael moest toegeven dat hij die blijheid met haar deelde. Hij vond het heel speciaal dat Edyn hier met hem naar toe had gewild, dat ze hem mee had willen nemen. Eigenlijk hadden ze in de les moeten zitten, maar dat leek geen van hen te deren. Het missen van een les zo vlak voor hun O.W.L’s was misschien niet het meest verstandige, maar soms gingen andere dingen voor. Dit was zo’n ding. Michael had Edyn willen opvrolijken en dat leek nu wel te zijn gelukt. Hij kreeg zelfs een knuffel als bedankje. Eentje die hij koesterde, totdat Edyn hem los liet omdat er niets anders gebeurde.
‘Wauw,’ zei Michael zacht, verbaasd door de schoonheid van het wezen. Het had een stralend witte vacht en het was in niets te vergelijken met een ander wezen. Wat Michael echter nog het meest verbaasde, was dat het had gewerkt. Dat Edyn het bos had gevraagd welke kant ze op hadden gemoeten en dat ze echt de eenhoorn had gevonden. Hij keek opzij naar het blonde meisje. Haar blauwe ogen waren groot van verwondering en leek ademloos naar het prachtige wezen te kijken.
‘Ga er naar toe,’ zei Michael zachtjes, waarna hij Edyn voorzichtig een duwtje richting de eenhoorn gaf. Het was haar droom geweest om het wezen te zien. Michael had niet verwacht dat het zou lukken, in ieder geval niet de eerste keer dat ze samen naar het verboden bos waren gegaan. Nu stond er echter echt een eenhoorn voor hen en Michael vond dan ook dat Edyn er op af moest gaan.
‘Dit is Edyn,’ stelde hij haar voor aan de eenhoorn. Waarom wist hij niet. Waarschijnlijk omdat ze hetzelfde zou doen voor hem. ‘Ze is heel erg lief en ze heeft al heel erg lang gewacht om iemand zoals… jij te zien,’ legde hij uit aan de eenhoorn. Het voelde gek om tegen een dier te praten, net zoals dat het vreemd voelde om tegen een bos te praten. Naast Edyn voelde het echter heel normaal, omdat ze het zelf ook vaak deed. Het zou gekker zijn als hij zou doen alsof het bos hem niet begreep. Want de bomen leken wel degelijk te luisteren als iemand het echt probeerde.
Michael gaf Edyn voorzichtig nog een klein duwtje, zodat ze naar de eenhoorn toe zou kunnen en hem misschien wel zou kunnen aaien. Zelf probeerde Michael de afstand te bewaren. Hij had nog wel onthouden dat eenhoorns het meer op meisjes dan op jongens hadden en het laatste wat hij wilde, was de eenhoorn wegjagen. Dan zou Edyn vast verdrietig worden en hij had haar nu juist zo vrolijk gekregen. Het was zeker de eerste keer dat hij Edyn zo rustig en voorzichtig zag, omdat ze vaak veel praatte en anders wel op een andere manier aanwezig was.
Er klonk nog meer geritsel uit de bosjes. Michael was al verbaasd geweest door de grote, witte eenhoorn, maar wat er nu uit de bosjes kwam, verbaasde hem enkel nog meer. Het was hetzelfde wezen, maar dan kleiner. Hij had nog geen witte vacht, maar wel een gouden. Het goud glom hem licht tegemoet in het donkere bos. Hij was duidelijk nog jong. Michael bleef nog steeds op afstand, omdat hij geen van de wezens af wilde schrikken.
Ondanks dat Michael op afstand bleef, leek het jong het niks te interesseren. Hij hupte richting Michael en Edyn. Edyn stond ondertussen naast de eenhoorn en Michael leek op te vangen dat ze vroeg of ze de eenhoorn aan mocht raken. Het gouden jong kwam Michael zijn kant op, waardoor Michael zijn aandacht daar naartoe ging.
‘Hé kleintje,’ zei Michael voorzichtig. Wat twijfelend stak hij zijn hand uit naar de kleine eenhoorn. Hij wist niet echt hoe hij zich moest gedragen tegenover een eenhoorn. Sommige wezens hadden gebruiken. Zo moest je altijd voor een Hippogrief buigen, zodat hij wist dat je hem respecteerde. Hij wist niet of dat ook zo was bij eenhoorns, maar het zou zomaar kunnen. Het kleine paardje leek zich daar echter niks van aan te trekken, want hij snuffelde voorzichtig aan Michael zijn vingers.
Voorzichtig zakte hij door zijn knieën, zodat hij op de hoogte zat van de jongste eenhoorn. Het jong snuffelde nog steeds aan zijn hand en besloot hem uiteindelijk een lik te geven, net zoals Pixie dat ook wel eens deed. Het kietelde een beetje, waardoor Michael moest lachen.
‘Edyn, de wortels hadden gelijk,’ zei hij tegen zijn vriendin, waarna hij zich omdraaide naar het meisje. Edyn leek echter nog steeds bij de eenhoorn te staan. Ze praatte zelfs met hem! Iets wat Michael wel had verwacht, maar hij leek niet te kunnen horen wat ze precies zei. Zelfs als hij zijn best deed om goed te luisteren, klonken de woorden die uit Edyn haar mond kwamen, niet als de woorden die hij vroeger op school had geleerd. Het leek haast alsof ze een compleet andere taal sprak. Eentje die Michael met zekerheid niet kende.
‘Edyn?’ vroeg hij zachtjes, omdat hij niet echt wist wat hij nu moest doen. Hij had Edyn wel eens tegen dieren horen praten, of tegen het bos, maar niet op deze manier. Ondertussen stond de kleine eenhoorn nog steeds naast Michael, maar toch leek die ook aandacht te hebben voor wat Edyn aan het fluisteren was.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het duistere bos werd opgelicht door het prachtige wezen. In de tovenaarswereld was het normaal dat mensen samen leefden met wezens. Er waren dan wel mensen die dachten dat de wezens minderwaardig waren. Eenhoorns werden daar niet onder geschaad. Iedereen vond ze bijzonder. Er waren echter ook mensen die ze zagen als hun prooi. Het bloed van een eenhoorn was sterk genoeg om iemand te laten leven, zelfs als ze op het randje van de dood stonden. Daarvoor moesten ze echter zoiets puurs als een eenhoorn doden.
Daar stonden eenhoorns om bekend, om het feit dat ze pure wezens waren. Mensen daarentegen hielden de wereld in hun macht. Omdat ze konden praten, lopen op twee benen en alles in bedwang konden houden, vonden zij dat ze het te zeggen hadden tegenover de rest van de wezens die op de aarde woonden. Dan was er nog de hele strijd tussen de mensen die magisch waren en diegene die daar helemaal geen weet van hadden.
Als je naar een puur mens zocht, kwam je toch wel snel uit bij het meisje dat nu onder de indruk was van de schoonheid van de eenhoorns. Er was niets wat Edyn zou doen om iemand pijn te doen, mensen of natuur. Ze deed haar best om iedereen dicht bij haar zo vrolijk mogelijk te houden. Als ze iets in de natuur wilde doen, vroeg ze eerst of het oké was. Er waren allemaal kleine dingetjes die je bij elkaar moest nemen om de schoonheid in Edyn te kunnen zien.
De eenhoorn leek zich op zijn gemak te voelen, zelfs toen Edyn voorzichtig op hem afstapte leek hij er geen probleem mee te helpen. Het witte van de vacht stak af bij de rest van het bos. Alsof ze hier niet hoorden. Edyn zag het voor zich hoe de eenhoorn over een prachtige groene heuvel rende. Ergens vond ze het zielig, omdat ze wist dat de wezens hier verstopt waren omdat mensen op ze jaagden.
Heel erg voorzichtig stak Edyn haar hand uit in de richting van het prachtige wezen voor haar.
"Mag ik je aaien?" Vroeg ze voorzichtig. Voor Edyn was het alsof ze normaal praatte. Alsof de woorden eruit kwamen zoals ze het altijd deden. Ze had niet door dat ze een compleet andere taal aan het praten was. Ze had ook geen idee dat ze het überhaupt kon.
Voorzichtig boog de eenhoorn met zijn kop, zodat Edyn haar hand er voorzichtig op kon leggen. Haar vingers kriebelden zachtjes over het hoofd van het prachtige wezen heen.
"Het is zo fijn om jullie te zien." Het was de wens van Edyn geweest sinds ze zich het kon herinneren. Met ieder wezen zou ze blij zijn geweest. Eenhoorns stonden boven aan haar leven.
"En samen met Michael. Dat is nog wel het leukste." De twee hadden echt een bijzondere band gekregen. Op de momenten waarop ze elkaar nodig hadden waren ze er voor elkaar. Michael wist Edyn altijd op te vrolijk en ze probeerde hetzelfde voor hem te doen. "Hij is zo lief, want ik was een beetje verdrietig omdat Calum gemeen deed over mijn worteltjes, maar hij wilde me hier mee naar toe nemen omdat hij wist dat ik jullie graag een keer wilde zien."
De snuit van de eenhoorn kwam dicht bij Edyn haar gezicht en er kwamen woorden terug vanuit het wezen. Hij vertelde haar dat hij het fijn vond dat ze hier was. Waar ze zelf ook echt blij mee was. Ze kon haast niet geloven dat ze hier echt was. Ook vertelde de eenhoorn haar dat Michael lief was, waar Edyn het ook mee eens was. "Michael is heel erg lief. Ik ben echt blij dat we vrienden zijn geworden."
Even keek Edyn in de richting van Michael omdat haar naam van die kant had geklonken. Haar ogen werden naar het jong getrokken dat bij Michael stond. In tegenstelling tot zijn vader was het kleintje goud, een kleur die nog meer afstak tegen het duistere bos.
"Voelen jullie je hier op jullie gemak? Het is wel heel erg donker hier." Edyn moest weten of het wel goed met ze ging. Anders zou ze misschien kunnen helpen met een andere plaats vinden. De eenhoorn vertelde haar dat ze het gewend waren. Dat ze wezens hadden die hen hielpen te beschermen, zoals de centaurs. Natuurlijk ging Edyn daar ook meteen op in, want ze had de centaurs ook ontmoet en ze had het echt geweldige dieren gevonden. Daarbij vertelde de eenhoorn dat het hoofd van de school er voor zorgde dat ze veilig waren.
Heel erg voorzichtig legde Edyn haar armen om de hals van de eenhoorn heen. De kop van de eenhoorn nestelde zich voorzichtig op haar schouder. "Ik heb meer over je gehoord, Edyn." Vertelde de eenhoorn haar zachtjes. "De rest van de wezens in het bos vertellen me hoe hartelijk je bent. Ik ben blij dat ik jou kan ontmoeten, net zoals je vriend Michael." Edyn keek even in de richting van Michael en knikte, ze was echt blij dat ze hier nu was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren weinig tovenaars en heksen die het geluk hadden om een eenhoorn zelf te vinden. Het was nooit een doel van Michael geweest, maar wel dat van Edyn. Als er iets was wat ze graag had willen zien, dan was het een eenhoorn. Zelfs zo graag dat ze een keer het bos in was gelokt door een paar meiden die er van hadden geweten. Michael vond het heel erg dat ze zo op Edyn in hadden gepraat, maar nu was het anders. Nu had hij haar meegevraagd en waren ze samen opzoek gegaan. Ze hadden rustig door het bos gelopen en Edyn stond nu naast een eenhoorn, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Dat was het echter niet, iets wat Michael ook wel wist.
Het was een vreemde gewaarwording om Edyn met de eenhoorn te zien. Het leek haast alsof ze in een geheel andere wereld zat dan Michael. Alsof de donkere, hoge bomen er niet meer toe deden. Het leek haast alsof ze was vergeten dat Michael er nog was. Hoe meer hij naar haar luisterde, hoe meer hij besefte dat Edyn een compleet andere taal sprak. Eentje die bij absoluut niet kende en hij haar ook nog nooit eerder had horen spreken. Kwam het door de eenhoorn? Klonk hij ook zo als hij praatte? Voor zijn gevoel had hij alleen maar Engelse woorden gezegd, zoals hij dat altijd deed.
Michael was voorzichtig gaan zitten, terwijl hij de eenhoorn was blijven aaien. Ergens voelde het vreemd om naar Edyn te luisteren. Hij probeerde om de klanken samen te brengen in zijn hoofd, zodat hij zou kunnen begrijpen wat ze precies tegen de eenhoorn zei, maar ook dat lukte niet. Het klonk haast als een taal die elfen spraken, of andere wezens. Maar hoe kon Edyn dat nou zomaar kennen? Als ze het had gekend, had Michael het waarschijnlijk wel eerder moeten horen, maar ook dat was nog nooit gebeurd. Hij snapte echt niet wat er nu aan de hand was en daardoor voelde hij zich toch wat ongemakkelijk.
‘Snap jij het?’ vroeg Michael zacht aan de kleine eenhoorn naast zich, ondanks dat hij geen antwoord terug verwachtte. Misschien snapte de eenhoorn wel degelijk wat Edyn allemaal zei, maar Michael verwachtte niet dat hij een hele uitleg zou krijgen van het gouden wezen.
Het kleintje knielde naast Michael neer en legde zijn kop op de benen van de jongen. Voorzichtig liet Michael zijn hand door de manen gaan. Ze waren intens zacht, alsof hij door zijde heen ging met zijn vingers. Terwijl hij dat deed, bleef hij luisteren naar de stem van Edyn. Het leek haast alsof ze een bezwering aan het uitspreken was, zodat ze iets kon betoveren. Het leek echter eerder alsof ze een vriendelijk gesprek met elkaar hadden, ondanks dat Michael er niks van leek te snappen. Edyn en de eenhoorn stonden dicht bij elkaar, waardoor het witte licht van de eenhoorn weerkaatste in haar lange, blonde haren. Je zou haast denken dat Edyn ook deel uit maakte van het magische bos.
‘Ze is echt heel erg speciaal,’ fluisterde hij tegen de eenhoorn, omdat Michael het idee had dat Edyn hem nu toch niet kon horen. Hij had nog nooit hardop tegen iets of iemand over Edyn gepraat. Alleen met Naylene, maar Naylene pestte hem eerder met zijn gevoelens. Ze ging er ook wel serieus op in, maar dat was hoe hun vriendschap in zijn werk ging.
‘Ze voorspelde met haar worteltjes dat ik vandaag een kusje zou krijgen,’ vertelde hij het wezen. ‘Ze had wel gelijk, want ik heb er één van jou gekregen.’ Michael aaide over de snuit van de eenhoorn en hij kreeg zowaar nog een keer de tong van het wezen over zijn lippen, wat het zijn tweede kusje van vandaag maakte.
Michael keek over zijn schouder naar Edyn, om te kijken of ze naar hem luisterde of nog steeds druk was met het wezen naast zich. Dat laatste leek het geval te zijn, waardoor Michael het idee had dat hij vrijuit kon spreken. ‘Ik hoopte eigenlijk dat het een kusje van haar zou krijgen,’ fluisterde hij zachtjes. Het was alsof hij een heel groot geheim aan de eenhoorn toevertrouwde. Dat was het ook wel, omdat Edyn van niets wist. Ze had geen idee van de gevoelens die Michael had en hij zou ze ook niet zo snel aan haar vertellen.
‘Maar dat moet je niet tegen haar zeggen. Ik ben ook heel erg blij dat jij me een kusje gaf,’ zei Michael tegen de eenhoorn, voordat hij hem zou beledigen. Dat was absoluut niet zijn bedoeling. Michael zuchtte en keek naar zijn Hufflepuff vriendinnetje. Ondanks dat hij geen idee had wat ze nu zei, klonk het ontzettend bijzonder. Dat was zij ook, dus het paste goed bij elkaar.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Eenhoorns waren geen makkelijke wezens. Ze werden zelfs geclassificeerd als gevaarlijk. Alleen tovenaars met speciale kennis konden ze onder controle houden. Dit kwam meer omdat het soort werd bedreigd. In vele gevallen zouden de wezens zich dan ook genoodzaakt voelen om voor zichzelf op te komen, tot aan het gevaarlijke toe. De trappen konden alle botten in een lichaam breken. Daarin waren ze niet veel anders dan paarden.
Edyn, die ieder dier met respect behandelde, had de eenhoorn kunnen laten zien dat ze te vertrouwen was. Ze was niet in het bos gekomen om het bloed van de eenhoorn te drinken, zelfs niet om een van de haren te kunnen plukken. De schoonheid van de wezens had haar getrokken.
Alle gedachten, fantasieën zelfs, hadden de eenhoorns ten niet gedaan. Een manier om ze te beschrijven was er eigenlijk niet. Al het duister leek weg te gaan. Donker werd licht. Zelfs alle minder leuke gedachten leken het hoofd van Edyn te hebben verlaten. Geen Calum meer die gemeen was over haar worteltjes. Ook niets over de cijfers die ze zou gaan halen met haar O.W.L.’s. Helemaal niets. Alleen zichzelf en de eenhoorn voor zich. Ergens nog de gedachten aan Michael die achter haar zat.
De knuffel met de eenhoorn zorgde voor complete rust in het lichaam van Edyn. Zelfs de woorden leken langzaam af te sterven. Alleen puur geluk was te voelen. Niets in de wereld deed er nog toe.
Er gingen minuten voorbij, misschien zelfs wel een kwartier totdat Edyn de eenhoorn voorzichtig weer los liet. Over haar schouder keek Edyn naar Michael, die met de baby eenhoorn zat. Het kleine wezentjes leek in slaap te zijn gevallen tegen de Slytherin aan. Het beeld dat Edyn voor haar zag, was heel erg lief om te zien.
Voorzichtig liep Edyn naar haar vriend toen, zodat ze het kleine eenhoorntje niet wakker maakte. Ook de ouder van het kleine schatje leek in de gaten te willen houden wat er allemaal aan de hand was.
"Hee." Zei Edyn voorzichtig, terwijl ze naast Michael kwam zitten. "Wat een lieverds zijn het he?" Heel erg voorzichtig stak de blondine haar hand uit zodat ze de baby kon aaien. Toch keek ze even twijfelend naar de vader. Toen ze zeker wist dat het mocht, streek ze voorzichtig door de manen van het gouden wezen voor haar.
De rest van de middag hadden de twee vrienden besteed in het verboden bos. Een groot deel daarvan hadden ze op de plaats gezeten met de twee eenhoorns. Op een gegeven moment had Edyn zelfs rond gerend met het kleintje, terwijl Michael en de andere eenhoorn toe hadden gekeken.
Op de weg terug naar het kasteel, had Edyn nog meer gehuppeld dan op de heenweg. Een paar keer had ze gezegd dat het de beste middag ooit was geweest. Zo zag Edyn het wel echt. Dit wilde ze al jaren. Een eenhoorn zien was haar liefste wens geweest en vandaag was die eindelijk uitgekomen. Alle zorgen, de hele ruzie met Calum, waren weggevaagd.
Ondertussen waren de lessen al afgelopen, wat te merken was toen het tweetal terug kwam op het Hogwarts terrein. Er liepen her en der mensen die wilden genieten van de lentezon. Er zaten groepjes op de grond, bezig met hun huiswerk. Zaken waar Edyn en Michael ook weer aan moesten gaan denken. Hun schoolleven was nu weer echt. Ze waren misschien maar een paar uur weg geweest, maar voor het gevoel hadden het net zo goed dagen kunnen zijn.
Bij het kasteel stond diegene te wachten wie Edyn het liefste niet had willen zien. Calum had er voor gezorgd dat ze verdrietig was geweest en nu stond hij meteen weer voor haar. Pixie kwam haar kant op lopen, waardoor Edyn al door haar knieën ging. Uiteindelijk kon ze haar hondje oppakken. "Ik zei toch dat je niet met Calum mocht spelen." Fluisterde ze zachtjes. Ergens was ze niet blij met het feit dat haar hondje bij Calum was geweest. Al was het meer zo geweest dat Calum, Pixie had gevolgd omdat hij met Edyn had willen praten.
"Edyn? Ik wil eventjes met je praten over vanmiddag." Gaf Calum aan toen Edyn op gehoor afstand was. Even keek Edyn naar Michael. Snel pakte ze zijn hand weer vast, ondanks dat ze Pixie ook nog vast moest houden. Ze wilde niet dat Michael nu weg ging. Ze hadden net samen een hele fijne middag gehad in het bos. Michael had haar zelfs verteld dat de worteltjes gelijk hadden gekregen, want Michael had een kusje van de eenhoorn gehad!
"Oké." Fluisterde Edyn voorzichtig. Ze wilde best met Calum praten, want ze wilde niet dat hun ruzie door bleef gaan. Een halve dag was al lang genoeg. Dit gesprek wilde ze echt niet houden zonder Michael in de buurt.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De middag met Edyn in het verboden bos was oprecht het meest magische wat Michael ooit mee had gemaakt. Magie was voor hem misschien altijd al een deel van zijn leven geweest, maar dit was anders. Het oefenen van spreuken en bezweringen was er niets bij. Zelfs zijn magische gave om zijn uiterlijk te veranderen was lang niet zo speciaal als wat hij had meegemaakt met Edyn. Ze hadden er een hele lange tijd gezeten. Michael had geprobeerd om de kleuren van de eenhoorns te evenaren met zijn haar, maar het was lang niet zo glanzend wit of sprankelend goud geworden. Toch had Edyn gezegd dat de eenhoorns het heel mooi hadden gevonden. Mooi en bijzonder.
Aan alles kwam echter een eind. Zo ook aan de magische middag van Edyn en Michael. Ze hadden weer terug gemoeten naar het kasteel, waar de lessen ondertussen al waren afgelopen en de meeste leerlingen de lentezon op hadden gezocht. Ondanks dat Michael zijn klasgenoten hard zag leren, of bezig zag met zijn huiswerk, voelde hij geen greintje spijt of schuld dat hij in de middag niet naar zijn lessen was gegaan. Wie kon er nou zeggen dat hij met twee eenhoorns in een bos had gezeten? Niet veel mensen, dat wist Michael zeker.
Hun middag kreeg echter een naar einde toen Michael zag wie er op Edyn aan het wachten was. Pixie, haar hondje, zoals die dat wel vaker deed, maar Calum stond er ook bij. Michael wist niet wat hij kon verwachten. Hij hoopte voor Calum dat hij zich had beseft dat hij iets had gezegd wat echt niet had gekund en dat hij nu zijn excuses aan wilde bieden aan Edyn, maar Michael zag het ook nog gebeuren dat hij alleen maar zou klagen dat ze hun lessen hadden gemist. Gelukkig was hij geen Prefect, dus veel zou hij hen niet kunnen maken.
Edyn greep naar Michael zijn hand toen ze tegenover Calum stonden, terwijl ze met haar andere haar hondje vast probeerde te houden. Michael stond niet graag tegenover Calum. In zijn ogen was het Calum die met de pet naar hun vriendschap had gegooid. Michael had dan ook nooit het gevoel gehad dat hij degene was die sorry moest zeggen of de eerste stap moest zetten. Calum had dat echter ook niet gedaan. Normaal gesproken probeerde Michael hem dan ook zoveel mogelijk te negeren, maar nu het om Edyn ging, bleef hij naast haar staan. Hij zou het niet nog een keer laten gebeuren dat Calum zijn vriendin aan het huilen zou maken.
Michael zag dat de bruine ogen van Calum zijn kant op keken. Waarschijnlijk vroeg hij zich af waarom hij er bij stond. ‘Kunnen we niet even apart praten?’ vroeg Calum dan ook aan Edyn.
Michael zijn vingers omsloten die van Edyn wat beter. ‘Edyn wil me hierbij hebben. Ik weet wat je tegen haar hebt gezegd en dat ging echt te ver,’ zei Michael. Ja, waarschijnlijk had Edyn de carrot-reading verward met iets anders en ja, af en toe was ze een beetje vreemd, maar Calum was haar vriend en hij zou dat soort dingen juist moeten accepteren en bemoedigen, want dat was hoe vrienden zich hoorden te gedragen.
Calum zuchtte, maar hij leek zich te beseffen dat hij geen keuze had. Dat als hij wat wilde zeggen, hij dat zowel tegen Edyn als Michael zou zeggen.
‘Ik bedacht me, toen ik je niet zag in de les, dat ik misschien te snel heb gereageerd op wat je me probeerde te vertellen.’ Het was wel duidelijk dat hij de worteltjes in het midden liet. Waarschijnlijk dacht hij te logisch om dat soort dingen te begrijpen. Vreemd, want hij was ook een hond gevolgd in de hoop dat hij uiteindelijk bij Edyn zou komen. De tovenaarswereld zat vol met vreemde dingen, dus Michael zag niet in waarom Edyn niet de toekomst kon voorspellen met haar worteltjes. Haar voorspelling voor hem was immers ook uitgekomen.
‘En?’ drong Michael aan. Hij wilde in ieder geval van Calum horen dat hij de worteltjes niet dom vond, dat hij Edyn niet dom vond. Voor de rest maakte het niet uit wat hij zou zeggen en was het Edyn haar keuze om te bepalen of ze Calum zijn excuses zou accepteren. Al wist Michael eigenlijk al wel dat ze dat zou doen. Edyn hield niet van ruzie en ze gaf veel om Calum, dus waarschijnlijk zou ze hem met gemak vergeven.
‘En,’ herhaalde Calum, wie nog wel een blik naar Michael schoot die duidelijk vertelde dat hij zich er niet mee moest bemoeien. ‘En, misschien kan je mij en Linn een andere keer nog een carrot-reading geven? Misschien zit er wel een kern van waarheid in.’ Dat laatste kwam wat stroef over de lippen van Calum, alsof hij het niet helemaal geloofde. Dat terwijl Michael nu wel zeker wist dat Edyn haar worteltjes iets in zich hadden. Edyn had immers voorspeld dat Calum het goed zou maken met een goede vriend en misschien was die goede vriend wel Edyn. Michael hield echter verstandig zijn mond, ook omdat hij eerst Edyn wilde laten reageren op wat Calum haar zojuist had verteld.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Als het had gekund had Edyn het bos nooit meer verlaten. Dan was ze voor altijd bij de eenhoorn gebleven, samen met Michael. Voor haar was het de perfecte setting geweest. Op het moment verkoos ze Michael boven iedereen. Vandaag had de jongen maar weer eens bewezen hoe lief hij voor haar was en dat zag Edyn ook echt wel in, daarom was ze ook zo blij dat de eenhoorns ook zo goed op hem hadden gereageerd. De oudere was misschien wat terughoudender geweest, maar had zich uiteindelijk ook wel even laten aaien door de jongen. Het veulen was echter iets gewilliger geweest en had zelfs een hele tijd tussen de twee vrienden gelegen.
Aan alles kwam het einde, dus ook aan het magische moment in het bos. Het was echter iets wat ze altijd zou blijven koesteren. Er was een grote kans dat ze de eenhoorns nooit meer terug zouden zien. Edyn had in de gesprekken met de wezens wel begrepen dat ze zich op hun hoede hielden. Er waren veel mensen die iets van ze wilden hebben. Zij en Michael hadden dat niet gewild, ze hadden alleen knuffels willen hebben en een gesprek, wat ook nog was gelukt.
Als het had gekund had Edyn het gevoel van het bos altijd bij zich gehouden. Nu ze tegenover Calum stond, was het een klein beetje weggevaagd, het ene fijne aan de situatie was dat Michael naast haar bleef staan.
Edyn en Calum hadden nog nooit ruzie gehad, dat terwijl ze al jaren bevriend waren. Edyn snapte niet wat ze mis had gedaan en waar Calum zijn woede tegenover haar worteltjes vandaan was gekomen.
Nu stond Calum echter tegenover haar en leek hij wel echt haar excuses te willen maken. Er kwamen niet heel erg veel woorden over de lippen van Edyn heen. Ze wist ook even niet wat ze moest zeggen. Haar worteltjes hadden haar alleen maar een verhaal verteld. Calum had het onzin gevonden, misschien omdat het worteltjes waren, maar het zou ook best kunnen door hetgeen wat er was gezegd.
Hoe het ook was, uiteindelijk had Edyn gelijk. Haar worteltjes hadden haar de waarheid verteld, of ze had het zelf gedaan. Hoe het ook precies werkte. Calum stond nu tegenover haar en bood haar excuses aan. Twee goede vrienden die het bijlegden. Dat was precies hetgeen wat ze Calum had verteld.
Edyn wilde het er niet inwrijven, ergens had ze niet eens echt door wat er was gebeurd en dat ze gelijk had gehad. Michael had haar wel verteld dat het bij hem wel het geval was geweest, want hij had een kusje gekregen van de kleine eenhoorn, wat Edyn op haar beurt weer heel erg bijzonder had gevonden.
Het gezicht van Edyn lichtte op toen Calum voorstelde dat ze hem nog een keer een carrot-reading zou geven, samen met Linn. "Dat wil ik graag!" Bracht Edyn uit. Daarmee was alles voor haar ook weer goed. Calum had laten merken dat ze geen rare dingen had gedaan. Er zat waarheid in, dat was het ook echt.
Even keek Edyn opzij naar Michael. Ze had de hand van de jongen nog vast en kneep er even zachtjes in. Ze vond het lief dat hij bij haar was gebleven, ze wist dat hij niet altijd even fijn vond om bij Calum in de buurt te zijn. Hij was het eigenlijk nooit en nu had hij het wel gedaan, voor haar. Dat had ze echt wel door.
Calum had een nieuwe carrot-reading voorgesteld, maar Edyn wilde Michael niet zomaar achterlaten. "We doen het later wel een keer oké? Ik wil nog even bij Michael blijven." Edyn was niet de persoon die om zoiets heen zou draaien en zou zeggen dat ze nog afgesproken hadden om iets gaan doen. Ze wilde gewoon zelf nog even wat tijd doorbrengen met Michael, misschien dat ze samen konden gaan eten in de keuken, want daar konden ze nog verder praten over de eenhoorns. Midden in de Grote Zaal ging dat niet. Edyn was bang dat andere mensen het zouden horen en op zoek zouden gaan naar de eenhoorns om de verkeerde redenen.
Edyn liet Michael los en gaf Pixie even aan hem over, het kleine hondje was ook echt aan de Slytherin gehecht geraakt. Nu Edyn haar armen vrij had, liep ze naar Calum en gaf ze hem een korte knuffel.
Calum fluisterde nog een zachte "Sorry." in Edyn haar oor, waardoor ze lichtelijk begon te glimlachen.
Vervolgens stapte Edyn weer terug naar Michael, waar ze over Pixie zijn hoofdje begon te kriebelen. Edyn keek Michael aan en glimlachte zachtjes. "Dankjewel, dat was heel erg lief van je." Hij had het wel echt voor haar opgenomen. Zonder Michael was het waarschijnlijk niet eens een gesprek tussen haar en Calum geweest. Edyn had namelijk echt niet geweten wat ze had moeten zeggen, Michael had daarin het voortouw genomen.
"Wat wil je nog gaan doen? Heb je al honger?" Dan wist Edyn of ze voor zou stellen om naar de keukens te gaan. Anders konden ze gewoon even rustig samen gaan zitten, om het nog even te hebben over wat ze allemaal hadden gezien. Zelf zou Edyn er niet zomaar over uitgesproken raken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De zomervakantie was eindelijk aangebroken. Het was een welverdiende pauze van al het harde werken. Nu hadden de zesdejaars het misschien niet zo stressvol ervaren als het jaar ervoor, toen ze de O.W.L’s moesten maken, maar het was nog steeds een drukke periode geweest, waarin veel geleerd en gemaakt had moeten worden. Daarnaast was de vakantie ook nog eens één van de laatste vrije momenten die ze zouden hebben, want de zevende-jaars zouden in hun laatste schooljaar belanden en die was ontzettend belangrijk. Daarnaast was het aankomende jaar ook nog eens speciaal.
Het World Wizard toernooi was aangekondigd aan het einde van het jaar. In oktober zouden de zesde en zevende-jaars naar Brazilië reizen, om daar het toernooi te aanschouwen en lessen te volgen. Zelfs de N.E.W.T’s van de laatstejaars zouden daar worden afgenomen. Omdat het toernooi weer voor het eerst sinds jaren werd gehouden, was het uitgebreid en deden er scholen over de gehele wereld mee. In totaal zouden er dan ook elf scholen meedoen, met dus ook elf kampioenen. Eén van elke school en ouder dan zeventien jaar. Ondanks dat Ashton aan het begin van de zomervakantie zeventien was geworden, zou hij er zelf nooit aan mee doen. Dat gold echter niet voor iedereen.
Wel zag hij het als een groot avontuur. Hij was nog nooit echt op vakantie geweest, zeker niet naar een ander continent. Hij zou met Naylene kunnen reizen, net zoals met de rest van zijn vrienden. Toen hij had gehoord dat ook de zesdejaars mee zouden gaan, omdat sommigen van hen blijkbaar ook al zeventien waren geworden, was hij dolblij geweest. Calum, Linn en Edyn zouden hen vergezellen en Ashton wist zeker dat het een hele leuke tijd zou worden.
Voor nu wilde hij echter eerst genieten van de zomer en de tijd die hij voor zichzelf had. Hij had besloten om een baan te nemen, zodat hij geld kon sparen voor een opleiding die hij na Hogwarts zou willen volgen. Ondanks dat het mensengeld niks waard was in de tovenaarswereld, zou hij het wel om kunnen ruilen en zo zou hij dan toch een beetje kunnen sparen. Het was een idee van Naylene geweest, die vooral heel hard had moeten lachen toen hij uit had gelegd dat hij nu een paar dagen in de week achter de kassa stond bij een restaurant dat gefrituurde kip verkocht.
Omdat hij en Naylene nu toch zeker anderhalf jaar een relatie hadden, had hij Naylene uitgenodigd bij hem thuis. Iets wat ze niet zomaar had kunnen aannemen, vanwege haar ouders. Die wisten nog steeds niks van Ashton en als ze het wel zouden weten, zouden ze het nooit goed keuren dat hun dochter om ging met iemand die uit de mensenwereld kwam. Dat terwijl Naylene daar zelf ontzettend in geïnteresseerd was. Met wat hulp van haar oom en tante hadden ze geregeld dat Naylene een weekje bij Ashton zou kunnen verblijven. Of zijn moeder daar echt heel blij mee was, wist Ashton niet. Ze vond Naylene wel aardig en ze was blij geweest om een andere tovenaar te ontmoeten, al had ze Calum ook al vaak genoeg gezien. Het feit dat Naylene een meisje was en ze een relatie had met haar zoon, leek ze moeilijk te vinden. Dat Ashton had gezegd dat als hij en Naylene iets hadden willen doen samen, het op school al wel was gebeurd, had het niet veel beter gemaakt.
Het was vandaag een zonnige dag, maar Ashton had hem voor een groot deel binnen doorgebracht, omdat hij onverwachts toch had moeten werken. Naylene had het niet erg gevonden en was juist blij geweest met de kans om alles rustig te ontdekken, omdat de rest van zijn familie ook niet thuis was geweest. Ashton was net teruggekeerd van zijn werk en had twee zakken met eten mee, omdat hij zeker wist dat Naylene het muggle-junkfood wel zou waarderen.
Nadat hij zijn fiets weg had gezet en zijn werkkleding in de was had gegooid, had hij snel een schoon shirt aan gedaan en was hij met het eten naar zijn kamer gelopen. Daar had hij Naylene lezend aangetroffen, met zijn radio aan. Hij had niet uitgelegd hoe dat laatste werkte, maar ze kende zijn discman en het werkte vrijwel hetzelfde.
‘Hoi!’ zei Ashton vrolijk, waarna hij op het bed ging zitten. Hij duwde het boek van Naylene iets naar beneden en gaf haar een kus. ‘Ik weet dat mijn moeder eten voor ons klaar had gezet, maar ik heb wat meegenomen van werk.’ Hij hield de twee zakken met eten omhoog en zette ze vervolgens naast zich neer op het bed. Het zou toch wel weer gewassen moeten worden, dus het maakte niet veel uit als er nog wat meer vlekken in kwamen van het eten.
‘Heb je je nog een beetje vermaakt? Het spijt me dat ik moest werken. Ik hoop dat je je niet hebt verveeld,' zei Ashton, terwijl hij één van de zakken open maakte. De geur waar hij de hele dag in stond, kwam hem al snel tegemoet. Ondertussen was hij wel gewend aan de vette lucht.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De wereld had zoveel te bieden. Ieder land was weer anders. Ze hadden eigen gebruiken, gerechten, soms zelfs een hele eigen bouwstijl. Om al dat te kunnen ontdekken was iemand een hele lange tijd bezig. Het was niet eens haalbaar in een mensen leven. Dan moest je er bij bedenken dat er gewoon een heel ander deel was van de mensheid dat geen weet had van iets wat zich vlak onder hun neus bevond. Er waren zoveel mensen die niets wisten van de hele magische wereld, terwijl ze in ieder land genoeg mensen hadden die deze krachten bezaten.
Voor Naylene was het de eerste keer dat ze voor een langere tijd in de Muggle wereld was, ondanks dat ze dat woord probeerde te vermijden. Ze had al wel van Ashton gehoord dat de niet-magische mensen, zoals zijn moeder, zusje en broertje, de term niet heel erg konden waarderen. Omdat ze de mensen voor het eerst had leren kennen had ze ook geen verkeerde indruk achter wilde laten, daarom probeerde ze wel een beetje op te letten met haar woorden.
De vakantie kwam als geroepen. Het zesde jaar was wat minder hectisch geweest voor de meeste mensen, dan het jaar van de O.W.L’s. De leerlingen van Hogwarts zagen het als een jaar waar ze het wat rustiger aan konden doen, voordat ze in hun laatste jaar zaten. Naylene had het, zoals gewoonlijk, anders gezien. Dit was juist het jaar geweest waar ze een goede basis voor het laatste jaar had kunnen bouwen, misschien zelfs al wel voor een vervolgopleiding. Ze had zoveel mogelijk lessen gevolgd.
Naast de lessen had Naylene ook wel proberen genieten van de tijd die ze had. Van haar relatie met Ashton, maar ook de banden die ze had met haar vrienden. Zelfs van het kasteel en de gronden daar omheen. Iets wat maar goed was ook, want volgend jaar kreeg ze er geen tijd meer voor.
Er zat een toernooi aan te komen. Iets wat Naylene echt geweldig in de ogen klonken. Ze kon laten zien wat ze kon met haar krachten. Hetgeen waar ze jaren voor had geleerd, kon er tijdens het World Wizard toernooi uit kunnen komen, als ze daar in ieder geval het kans voor kreeg. Ze had ondertussen wel besloten dat ze echt deel wilde nemen, ze was echter niet de enige en daar zou eerst een selectie in moeten worden gemaakt.
Al dat was zorg voor laten. Nu wilde Naylene vooral genieten van de week die ze had. Ergens vond ze het spannend dat ze hier was. Niet omdat ze bij het gezin van Ashton was, of zelfs maar in de Muggle-wereld, maar omdat haar ouders hier niets van wisten. Ze hoopte maar dat haar tante en oom hun leugen goed in stand konden houden.
Vandaag was een zorgeloze dag geweest voor Naylene. Ze dacht niet veel aan haar ouders. Het enige wat ze had gedaan, was op ontdekkingsreis gaan. Ze had zich alleen in het huis bevonden en ze had zich niet als een slechte gast willen gedragen, toch had ze op onderzoek uit willen gaan. Er waren zoveel dingen die ze niet had gekend. Zo had ze een tijdje voor de televisie gezeten, om te kijken hoe het precies werkte. Het was gek op mensen ergens op te zien, terwijl ze er niet waren. In ieder geval wel als ze zich dan bedacht dat er geen magie aan te pas was gekomen. Ook had Naylene de magnetron heel erg interessant gevonden. Een plaats waar je voedsel kon verwarmen. Ashton had haar wel verteld dat ze er niet veel andere dingen in had kunnen doen, want anders zou het gruwelijk mis gaan en dat was natuurlijk niet wat ze wilde.
Nadat ze beneden op onderzoek was gegaan, had Naylene zich gesetteld in de kamer van Ashton. Zelf sliep ze met Lauren op de kamer, omdat de moeder van Ashton dat prettiger had gevonden. Het was nu midden op de dag geweest en Naylene had zich toch iets prettiger gevoeld op de kamer van Ashton. Ze had zelfs voor elkaar gekregen om de radio aan te zetten. Het had dan wel eventjes geduurd, maar uiteindelijk was het haar gelukt.
De geluiden van beneden hadden ver weg geklonken omdat Naylene zo meegetrokken was in haar boek. Ze had wel doorgehad dat Ashton thuis was gekomen, maar ze had ook geweten dat hij haar uiteindelijk wel zou vinden. Iets wat hij inderdaad ook deed. Met wat moeite trok Naylene haar blik weg van de letters die op papier stonden.
"Hé." Zei Naylene glimlachend terug. Ze vond het fijn dat ze tijd met hem door kon brengen. Haar vakanties bevonden zich vaak alleen maar tussen de vier muren van haar huis, bezig met de lessen die het volgend schooljaar zouden komen.
Naylene haar blik gleed af naar de zakken met eten, waar een geweldige geur vandaan leek te komen. "Dat ruikt echt heel erg goed!" Ze keek toe hoe Ashton de zakken opmaakte, de stukken kip die tevoorschijn kwamen zagen er echt heerlijk uit.
Voorzichtig stak Naylene haar hand in de zak en haalde ze er een stuk uit, waar ze meteen een hap van nam. Ze maakte een goedkeurend geluid.
"Ja, het was heel erg leerzaam." Zei Naylene lachend. "Jullie hebben zoveel gekke dingen." Ze had nog niet eens alle apparaten uit kunnen proberen. Diegene die ze had kunnen gebruiken, hadden haar wel echt verrast.
"En hoe was het op werk?" Naylene vond het knap dat Ashton een baan had genomen. De financiën voor school waren wel goed geregeld, maar aan een vervolgopleiding zaten nog zoveel meer dingen kijken en dan was het handig om wat geld achter de hand te hebben.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton wist hoeveel geluk hij had dat Naylene haar tijd met hem door wilde brengen. Vooral dat het mogelijk was. Dit, omdat ze vaak al met moeite naar Linn ging. Ashton had Emmet en zijn familie dan ook al meerdere malen bedankt. Als je een heel jaar met iemand doorbracht, dan was het moeilijk om opeens zonder diegene te zijn. Hij was dol op Naylene en hij zou al haar leuke trekjes niet voor zes weken kunnen missen. Hij had haar wel kunnen schrijven, maar ook die brieven zouden eerst naar Emmet moeten gaan, aangezien haar ouders zelfs haar post controleerden. Gelukkig keken ze nooit verder dan de naam die bij de afzender hoorde, anders hadden ze al een behoorlijk probleem gehad. Nu zat Naylene gelukkig hier, tegenover hem. Ze zouden maar een paar dagen samen hebben, maar voor Ashton was het meer dan genoeg. Voor nu in ieder geval.
‘Je hebt niks kapot gemaakt, toch?’ vroeg Ashton plagend. Hij wist wel dat Naylene voorzichtig was met de spullen die ze hadden. Hij had haar gewaarschuwd voor een aantal belangrijke dingen, zoals de magnetron, het gast en andere dingen waar echt iets mis mee had kunnen gaan. Naylene was ondertussen wel een beetje thuis in de mensenwereld en kon ook het internet gebruiken, dus ze had vast eerst wat opgezocht. Toen Ashton haar het internet had laten zien, met name de zoekmachine, was ze echt verwonderd geweest over hoe snel iemand informatie op kon zoeken. Het maakte haast boeken overbodig. Al zou dat volgens Naylene nooit gebeuren.
‘Werk was leuk!’ Asthon had het niet echt gedacht, maar hij vond het oprecht heel erg leuk om er te staan. Voornamelijk om te praten met de mensen die in de rij stonden, of om een beetje te dollen met zijn collega’s. Er waren momenten waarop het echt niet druk was, waardoor hij dan niet echt iets te doen had. Dan ging hij toch vaak in gesprek met de mensen die naast hem stonden. Hij had vandaag ook een leuke tijd gehad, maar hij was blij dat hij weer was uitgeklokt en bij Naylene op het bed zat. ‘Maar ik ben wel blij om weer thuis te zijn. Nu zijn we tenminste eindelijk even alleen.’
Met zijn broertje en zusje en zijn moeder, was er altijd wel iemand in de buurt van de twee. Naylene sliep ook niet bij hem op de kamer, waardoor ze nooit echt een momentje samen hadden. Wel eens, maar het was de afgelopen week nog niet heel erg vaak gebeurd. Iets wat op Hogwarts wel makkelijk kon. Ondanks dat het een drukke school was, was er altijd wel ergens een plekje te vinden waar ze samen zouden kunnen zitten.
‘Ik heb ook dipsaus,’ zei Ashton, waarna hij een paar bakjes uit de zak haalde. Hij haalde de plasticjes er af en zette ze ook tussen hen in op het bed. Hij pakte zelf ook een stuk van de kip en dipte deze vervolgens in de witte saus. Ondertussen keek hij naar Naylene, die de kip wel erg lekker leek te vinden. Het kon ook niet echt anders, want ze was dol op dit soort eten. Zelfs met al het magische eten dat de tovenaars hadden, at Naylene redelijk gezond. Op school at ze dan wel wat ze kon, maar ook daar hadden ze geen fastfood zoals ze dat in de mensenwereld had.
‘Je hebt saus op je lippen,’ zei Ashton lachend, nadat Naylene ook wat van de saus had geproefd. Hij boog zich naar haar toe, zodat hij de saus weg kon vegen. ‘Kom hier.’ Met zijn vingers ging hij langs haar lippen, zodat hij het er af kon vegen. Vervolgens likte hij zijn eigen vingers af, aangezien hij het toch ergens moest laten. Ook haalde hij uit de zakken nog wat servetjes, zodat ze die zouden kunnen gebruiken voor als er nog iets anders vies zou worden.
Hij keek naar Naylene en besefte zich dat ze het komende jaar misschien wel minder van dit soort momenten zouden hebben. Toen het toernooi aan was gekondigd, had Naylene al laten vallen dat ze mee wilde doen. Iets waar hij zich niet echt goed bij voelde. Het was een gevaarlijk toernooi en er was een reden voor dat het een hele tijd niet gehouden was. Er waren mensen dood gegaan! Het laatste toernooi had zelfs voor de terugkeer van een duistere tovenaar gezorgd. Ondanks dat daar nu misschien geen dreiging voor was, vond Ashton het idee totaal niet prettig. Er zou genoeg met Naylene kunnen gebeuren.
‘Nay?’ begon Ashton. ‘Denk je er nog steeds over om mee te doen aan het World Wizard toernooi?’ vroeg hij voorzichtig. Hij vond dat hij, als haar vriend, wel zijn zorgen mocht uiten naar haar. Zeker omdat hij wel een idee had van de reden dat ze graag mee wilde doen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene genoot van haar tijd bij Ashton. De tijd die ze in de vakanties hadden was schaars. Normaal moesten ze het doen van de dagen dat Naylene naar haar oom en tante ging. Daar was Ashton ook altijd welkom. Voor hem was het alleen wat moeilijk om daar naar toe te reizen. Al hadden ze nu geluk dat ze sinds kort konden verschijnselen. Daar hadden ze dan wel eerst wettelijke toestemming voor moeten krijgen. De ouders van Naylene hadden er voor gezorgd dat ze de lessen op school hadden kunnen volgen, zodat ze op haar zeventiende verjaardag ook meteen gebruik had kunnen maken van de spreuk.
Juist het feit dat Naylene de spreuk onder de knie had, zorgde ervoor dat ze dit weekje aan had gedurfd. Samen met heel veel gesprekken die ze met haar oom en tante had gehad om dit in goede banen te kunnen leiden. Er was een hele kleine kans dat haar ouders op bezoek kwamen bij haar oom en tante. Voor het geval dat het wel zo was, hadden ze afgesproken dat Naylene op de hoogte zou worden gebracht en dan kon ze zo snel mogelijk naar het huis verdwijnselen. Nu kon dat, want binnen en paar minuten zou ze in het huis kunnen staan.
Naylene was blij dat ze de kans had gekregen om de week met Ashton door te brengen. In de tijd dat ze elkaar niet hadden gezien, was ze hem toch behoorlijk gaan missen. De twee waren al een tijdje vrienden en ze hadden zelfs al anderhalf jaar een relatie. Dan wilde je ook zoveel mogelijk bij elkaar zijn.
De aanwezigheid van Ashton was het eerste wat Naylene was gaan missen. Soms kon de jongen door blijven praten. Naylene hield van de enthousiasme, ze luisterde er heel erg graag naar. Na een tijdje was ze ook de kleinere dingen gaan missen. Hoe Ashton zachtjes met zijn vingers op willekeurige voorwerpen kon trommelen.
"Ik heb niets kapot gemaakt!" Daar had Naylene wel echt op gelet. Ze was hier te gast, dus ze was sowieso wel voorzichtig met de dingen die ze deed. Zeker omdat ze niet van alle voorwerpen wist hoe ze werkten.
Tot nu toe had ze het heel erg leuk gehad. Ondanks dat het wel echt wennen was om zoveel mensen in het huis te hebben. Naylene was opgegroeid bij haar ouders, zonder broers of zussen. Naast zij drieën woonden er een paar huiselven bij hun thuis, maar daar had het ook echt opgehouden. Bij Ashton thuis woonde maar één persoon meer, maar het leek zoveel drukker. Zowel zijn broertje als zusje waren behoorlijk aanwezig. Iets wat Ashton ook wel kon.
Het broertje van Ashton, Harry, was al een paar keer naar Naylene toegekomen om haar te vragen of ze hem wat van de toverkrachten had willen laten zien. Omdat ze het nu met gemak had kunnen én mogen doen, had ze wel een paar dingen laten zien. De jongen had zijn ogen echt uitgekeken.
"Het is fijn om eventjes alleen te zijn." Naylene had genoten van de tijd die ze rustig in haar eentje door had kunnen brengen. Ze vond het nog fijner dat Ashton er nu was. Nu konden ze even samen op bed zitten en praten over alles waar ze ook wel even behoefte aan gehad. Gewoon tijd met z’n tweeën, want echt alleen waren ze nog niet geweest.
Geïnteresseerd keek Naylene naar het saus dat in een klein bakje. Ze had wel gemerkt dat ze van heel erg veel dingen geen verstand had. Thuis kookte ze nooit en van wat ze wist werd er vooral met verse ingrediënten werd gekocht. De huiselven maakten daar dan weer wat van. Dingen uit bakjes en zakjes kende ze haast niet. Ze kende wel restaurants, natuurlijk, daar kwamen ze vaak genoeg, maar een restaurant zoals die waar Ashton werkte, was voor haar ook heel iets nieuws.
De saus smaakte desondanks lekker bij de kip. De saus eindigde echter ook op haar gezicht, zelfs toen het stukje kip al op had gehad. Naylene keek glimlachend naar Ashton. Het waren de kleine dingetjes als deze die ze gewoon fijn vond. Kleine aanrakingen die haar aangaven dat ze meer waren dan alleen vrienden. Die zorgden dat ze zich fijner voelde. "Dankjewel."
Naylene pakte één van de servetjes zodat ze haar vingers af kon vegen. Vervolgens kroop ze iets verder op bed. Ze had vandaag nog geen schoenen aangehad, waardoor ze gewoon had kunnen zitten waar ze wilde. Nu kroop ze weer op het bed zodat met haar rug tegen de muur aan kon zitten.
Haar naam kwam serieus over de lippen van Ashton heen, waardoor Naylene ook echt met een ernstig gezicht in zijn richting keek. Het gesprek nam ook echt een serieuze wending. Het toernooi was iets wat logischer wijze al naar boven was gekomen, omdat iedere zevendejaars er mee te maken hadden. Niet iedereen was oud genoeg om mee te doen, Naylene en Ashton waren dat allebei wel. Ze hadden beiden er een andere mening over.
Voorzichtig knikte Naylene. "Ik wil heel erg graag mee doen." Of het om de meest goede redenen waren, wist ze zelf ook niet. Het was voor haar de beste manier om haar ouders te laten zien dat het niet erg was dat ze niet in Slytherin zat, want na al die jaren hadden ze het nog niet geaccepteerd dat hun dochter in Ravenclaw terecht was gekomen. Hoe goed ze haar best ook deed, ze leken het niet echt op te merken. Als ze mee zou doen met het toernooi zouden ze het wel recht kunnen trekken.
Naylene draaide zich wat bij naar Ashton, zodat ze hem aan kon kijken. "Je hoeft je geen zorgen te maken." Het was wel duidelijk dat Ashton dat deed en ergens vond Naylene dat echt heel erg lief. "Dat ik mee wil doen betekent ook nog lang niet dat ik uit wordt gekozen voor onze school?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het World Wizard toernooi was voor de meeste scholen iets nieuws. Enkel de leraren hadden de vorige misschien nog meegemaakt. Toen was er veel gebeurd. Dingen die ze zelfs nu tijdens hun geschiedenislessen leerden. Hoe een duistere tovenaar alles had gemanipuleerd en twee van de kampioenen aan had gevallen, om zichzelf weer volledig tot leven te wekken. Eén van de twee kampioenen had het niet overleefd. De ander had dapper gevochten. Nu was Ashton nog niet bang dat er een nieuwe, duistere tovenaar op zou komen dagen, maar wel voor andere gevaren die zich af zouden kunnen spelen tijdens het toernooi.
Ashton sloeg zijn ogen neer toen hij hoorde dat Naylene heel graag mee wilde doen. Stiekem had hij gehoopt dat ze haar gedachten had veranderd. Dat ze in had gezien dat het echt heel gevaarlijk zou zijn om mee te doen, maar dat leek niet het geval te zijn. Ze leek nog net zo graag mee te doen als toen McGonnagal het aan had gekondigd. Ze zouden nog een brief krijgen met extra informatie en ook toestemmingsformulieren, aangezien er een hele reis zou moeten worden gemaakt. De reis zelf was nog niet het probleem. Ze zouden gewoon met de trein gaan. Ashton had zich al beseft dat er dan iets magisch zou moeten gebeuren, want er was geen treinverbinding tussen Engeland en Brazilië. Die zouden de mensen ook nooit kunnen bouwen, aangezien er hele oceanen zich tussen de twee landen bevonden.
‘Ik maak me wel zorgen.’ Dat zou hij ook blijven doen, hoe vaak Naylene ook zou zeggen dat het niet hoefde. Ashton wist dat hij niet de enige was. Haar neefje, Emmet, zou zich vast ook zorgen maken. Linn, Edyn, Calum en Michael ook! Natuurlijk zou ze ook het support van de hele school krijgen, als ze echt mee zou doen. Dan maakte het niet meer uit dat ze een Ravenclaw was en dat die soms niet bij iedereen in de smaak vielen. Mensen zouden dan allemaal voor haar juichen en haar aanmoedigen. Dat was de trots van de school. Het was een mooi iets, maar Ashton vond het raar klinken om mensen aan te moedigen die met elkaar het gevecht aan gingen, op wat voor manier dan ook. Uiteindelijk zou hij wel voor haar juichen, mocht het er ooit van komen. Toch zou hij minstens net zo bezorgd zijn. Misschien nog wel meer dan dat hij nu was.
‘Dat is waar,’ bevestigde Ashton haar opmerking. Dat ze haar naam op zou schrijven, betekende niet automatisch dat ze mee zou doen. Er was een kans dat ze voor Hogwarts zou strijden, maar het kon ook iemand anders worden. Toch was Ashton er niet gerust op. ‘Maar als je jouw naam opschrijft en je verkiesbaar stelt, dan is er wel meer kans. En zoveel mensen gaan er niet meedoen? Een groot deel is nog niet oud genoeg en dan zijn er nog de mensen die absoluut niet mee willen doen, door wat er gebeurd is tijdens het vorige toernooi. Dus uiteindelijk is de kans best groot dat jij het gaat worden.’
Ashton wist dat hij haar niets zou kunnen verbieden. Naylene had haar eigen wil en hij was juist trots op haar dat ze die liet zien, zeker met ouders zoals de hare. Ashton was echter ook bang dat het juist haar ouders waren voor wie ze mee wilde doen. Alsof ze hen iets moest bewijzen. Ze was al een geweldige heks. Eén van de slimste van de school, misschien wel dé slimste. Er was nauwelijks een spreuk die ze niet kon, dus waarom zou ze zich dan nog moeten bewijzen.
‘Ik snap het gewoon niet? Waarom wil je zo graag meedoen? Je weet toch dat je je tegenover niemand hoeft te bewijzen?’ Ashton snapte het gewoon niet. Vaak had hij het idee dat hij wel in haar hoofd kon kijken en haar gedachtegang kon volgen, maar nu snapte hij er niks van. Hij zag niet in waarom ze mee zou willen doen, wetende dat ze gewond zou kunnen raken. Ze zou zelfs dood kunnen gaan! Dat was er het vorige toernooi ook gebeurd, dus waarom zou het nu dan niet gebeuren? Ze zou in ieder geval zwaar gewond kunnen raken en dat was niet iets waar hij bij toe wilde kijken.
‘Ik wil gewoon niet dat er iets met je gebeurd?’ Naylene leek ook niet boos op hem te zijn, waar hij blij mee was. Het was ook niet zijn bedoeling om haar boos te maken. ‘En als je echt mee wil doen, dan kan ik ook niets anders doen dan je steunen, maar er is zoveel gebeurd in het verleden en ik zou het echt doodeng vinden als er weer zoiets gaat gebeuren? Misschien niet zo extreem, maar er kan van alles mis gaan en ik zou het echt haten om op een tribune te zitten en niet te weten wat er met je is gebeurd en of alles wel goed gaat.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor het World Wizard toernooi gekozen worden was een grote eer. Er waren niet veel mensen die konden zeggen dat ze hadden mogen laten zien wat ze konden. Voor het eerst zouden alle scholen op de wereld meedoen met het toernooi. Wat betekende dat je één van de elf was, mocht je uitgekozen worden.
Het nieuwe toernooi had iets bijzonders in zich. Het was voor het eerst. Mocht je mee doen, dan zouden er genoeg mensen weten wie je was. De hele tovenaarswereld zou het toernooi op de voet volgen, of dat nou was omdat ze bang waren voor een herhaling van de vorige keer of omdat ze echt geïnteresseerd was.
Naylene zag dit alles als kans om te laten zien wat ze in zich had. Ze wist dat ze een goede heks had. Daar had ze jaren lang voor geleerd. Veel wijsheiden had ze uit boeken gehaald, maar ze wist ook zeker hoe ze alles toe moest passen. Een toernooi was de uitgelezen kans om dat alles nog eens te oefenen en ook aan andere mensen te laten zien dat ze haar magie serieus nam. Dat nam ze ook zeker en wilde kansen creëren voor wanneer ze klaar was met school. Goed leren was in de tovenaarswereld soms lang niet genoeg als je hogerop wilde komen. Mensen kennen daarentegen kon je wel heel erg ver brengen.
Voor Naylene was dat alles zeker een reden om mee te doen. Toch had ze ook nog andere motieven. Haar ouders hadden het nooit geaccepteerd dat ze in Ravenclaw terecht was gekomen. Ondanks dat het echt de afdeling was waar Naylene thuis hoorde, wilde ze ook laten zien dat ze wel degelijke Slytherin-eigenschappen bezat. Ze was ambitieus en dat kon ze met het toernooi laten zien.
Een kleine zucht kwam over Naylene haar lippen heen. Ze vond het echt wel lief dat Ashton bezorgd was. Het liet haar zien dat hij om haar gaf. In haar ogen was het echter niet nodig om bezorgd te zijn. Ze wilde graag meedoen. De wil was er, maar het betekende niet meteen dat ze uit werd gekozen. Er waren vast genoeg mensen van hun school die ook mee wilden doen. Zoals Ashton zei, er waren genoeg mensen die wel mee wilden doen, maar niet konden omdat ze te jong waren. Zelfs als je alleen de zeventienjarige telde en bekeek wie mee wilde doen, kwam je vast op een aardige groep.
"Maar ik wil ook mee doen." Als ze haar naam op zou geven, dan zou ze inderdaad uit kunnen worden gekozen uit de groep die dat ook had gedaan. Voor haar was dat juist de bedoeling .Ze wilde een kans maken om uit te worden gekozen. Mocht het weer gaan zoals de vorige keer, dan werd er echt wel gekeken naar de talenten. Iemand die echt niet kon toveren, zou niet zomaar uitgekozen worden. Naylene was gek op Edyn, maar ze wist dat wanneer het meisje zich op zou geven, haar naam niet zomaar werd getrokken. Het object dat hen zou kiezen, hield echt wel rekening met hetgeen wat iemand kon. Naylene wist dat ze het kon, Ashton leek daar anders over te denken.
Naylene haalde haar schouders op om de woorden van Ashton. Hij zag het misschien op een andere manier dan zij het deed, het betekende niet dat ze zich niet hoefde te bewijzen. Dat moest ze juist wel! Haar ouders zouden pas echt zien wat hun dochter kon als ze zagen dat ze zich staande hield in zo’n groot toernooi. Dan was er hoop dat ze voor de rest van haar leven minder druk op zich zou hebben.
"Er is altijd wel iets wat te bewijzen valt. Iedereen heeft dat." Zei Naylene uiteindelijk wijselijk. Zo zag zij het wel. Was het niet tegenover iemand anders, dan was het wel tegenover jezelf. Iedereen had wel iets te bewijzen in zijn leven.
"Maar ik wil ook gewoon mee doen omdat het kansen bied. Het is een uitdaging. Ik wil zien hoe ik daarin ben." Iedereen had zijn eigen ding? Naylene snapte soms ook niet heel erg goed hoe Calum echt alles in het Quidditch gooide. Maar als ze hem zag spelen, snapte ze het altijd wel weer. Hij hield er van om op die bezem te zitten. Er kon daar ook van alles gebeuren? Hij kon vallen en nooit meer wakker worden. Dat soort dingen waren ook wel eens gebeurd. Daar had ze echter nooit iemand iets over zeggen. Ashton in ieder geval niet!
Voorzichtig kroop Naylene op de schoot van Ashton. Ze vond het niet fijn dat ze nu een beetje afstandelijk van elkaar waren. Ze hadden deze week juist om samen te zijn. Het gesprek had er wel aan zitten komen, maar Naylene wist ook dat ze het niet zomaar eens zouden zijn over de uitkomst.
"Mocht ik mee mogen doen, beloof ik je dat ik voorzichtig doe?" Naylene wist niet hoeveel die belofte betekende. Ze wilde het echt wel voorzichtig aan doen, maar het lag er net aan voor welke uitdagingen ze kwam te staan.
"Ik weet dat ik de angst niet weg kan halen. Ook niet als je daar dan op de tribune zit. Maar denk maar aan het feit dat je daarna trots op je vriendin kan zijn, omdat ze misschien wel één van de opdrachten heeft gewonnen." Naylene ging er echt niet vanuit dat als ze mee mocht doen, ze van alles zou winnen. Er waren genoeg mensen die mee zouden doen en allemaal vast goed waren in hun eigen ding!
"Tenzij je denkt dat ik het niet kan en daarom bang bent?" Naylene wilde niet dat het de reden was dat Ashton angstig was. Als ze mee zou mogen doen, wilde ze juist wel de steun vanuit zijn kant hebben.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks alles was Ashton wel bereid om te luisteren naar Naylene. Hij wilde haar een kans geven om haar ideeën aan hem te vertellen, hem uit te leggen waarom ze zo graag mee wilde doen. Hij kreeg immers ook de kans om aan haar te vertellen wat hem dwars zat, dus dat was wel het meest logische om te doen. Ondanks dat hij liever van haar hoorde dat ze niet mee zou doen, maar dat zou toch nooit over haar lippen komen. Naylene was misschien niet de meest eigenwijze persoon, en zeker niet zo eigenwijs als hijzelf, maar ze had nu wel een doel voor ogen en daar zou ze niet zo gemakkelijk van afwijken.
‘Wijsneus,’ merkte Ashton op, op een plagende manier. Naylene had ook gelijk. Iedereen had iets te bewijzen. Er was niemand die dat niet had. Naylene wilde zich misschien bewijzen tegenover haar ouders, Ashton wilde aan zijn moeder laten zien dat het de juiste keuze was geweest om hem hier naartoe te sturen. Er waren vast wel meer mensen die iets te bewijzen hadden, dus dat zou hij ook niet kunnen ontkennen. Naylene had het echter op zo’n manier gezegd dat het ook van een wijze, oude dame kon komen. Dat was juist één van de dingen die Ashton leuk vond aan haar, ondanks dat het hem nu niet echt hielp in het gesprek.
Dat het een uitdaging was, was ook waar. Daarom had Ashton niet echt een tegenargument. Hij snapte dat Naylene ambitieus was, al haar kennis nu wilde inzetten en wilde zien hoe ze zich er van af zou brengen. Hij zou kunnen zeggen dat ze voor een minder gevaarlijke manier zou kunnen kiezen, maar hij vroeg zich af in hoeverre hun gesprek dan zou veranderen in een discussie. Hij wilde niet dat dit uit zou lopen op een ruzie, want Naylene was bij hem voor een leuke tijd en niet voor geruzie en gedoe.
Ze beloofde hem voorzichtig te doen, als ze mee zou doen. Meer kon hij eigenlijk ook niet van haar vragen, want ze wisten beiden niet wat er zou gebeuren. Het toernooi was onvoorspelbaar, zelfs de opdrachten waren dat. Het was niet als een examen, het was veel intenser dan dat. ‘Dat vind ik al heel erg fijn om te horen,’ zei Ashton zachtjes, waarna hij haar hand vastnam. Meer kon ze waarschijnlijk ook niet zeggen, want de toekomst was niet te bepalen en geen van hen zou weten wat er zou gaan gebeuren. Als ze dat wel zouden weten, dan zou het toch behoorlijk handig zijn.
Dat Naylene dacht dat hij misschien bang was omdat hij geen vertrouwen in haar had, deed hem ergens wel pijn. Niet omdat ze hem verweet van hoe hij haar zou steunen, maar meer omdat hij zich besefte dat hij inderdaad niet als een vriendje klonk dat achter zijn vriendin stond. Dat wilde hij wel zijn. Ook als ze mee zou doen, wilde hij haar niet het idee geven dat ze er alleen voor stond.
‘Nee, nee! Natuurlijk is dat het niet!’ verzekerde Ashton haar meteen. Als er iemand was van wie hij overtuigd was dat ze genoeg spreuken kende, dan was het Naylene. Ze was bijna overal wel goed in. Er waren vakken zoals Divination die ze nooit echt goed had gekund, maar dat was ook niet iets waar je kennis voor nodig had. Niet de soort kennis die Naylene interessant vond. Ashton had nooit aan haar getwijfeld. Hij wist dat hij een ontzettend slimme vriendin had, misschien was ze wel het slimste meisje van de school. Haar kennis en vaardigheden waren niet de reden dat hij bang was. Hij wist dat ze zich zou kunnen verdedigen en dat ze met gemak de opdrachten zouden halen.
‘Maar ik weet niet hoe de anderen zijn? Jij bent heel erg goed, dat weet ik. Anderen zullen je daarom misschien ook wel als competitie gaan zien en wie weet hoe eerlijk ze het dan spelen? Ik wil niet dat je iets overkomt, omdat een ander niet tegen zijn verlies kan.’ Ashton wist niet of dat de echte reden was. Hij was bang dat er iets met haar zou gebeuren, op wat voor manier dan ook. Hij schoof de zakken met kip voorzichtig iets aan de kant en sloeg zijn armen wat twijfelend om Naylene heen, omdat hij niet zeker wist of ze nu behoefte had aan een knuffel, maar hij had die wel.
‘Ik weet zeker dat jij het heel erg goed zou doen als kampioen, daar twijfel ik echt niet over. En natuurlijk zal ik trots zijn als je een opdracht haalt of wint, maar ik wil gewoon niet dat er iets met je gebeurt?’ Hij probeerde zijn best te doen om zijn gevoelens zo goed mogelijk duidelijk te maken. Om Naylene te laten snappen wat er precies door zijn hoofd spookte en waarom hij het geen fijn idee vond. Hij hoopte dat ze het zou begrijpen, maar Naylene kennende zou ze dat wel doen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In een relatie was naar elkaar luisteren één van de belangrijkste dingen. Er waren geen twee mensen op de hele wereld die het altijd met elkaar eens waren. Als dat al zo was, dan loog één van hun beiden waarschijnlijk. Naylene en Ashton hadden beiden hun eigen gedachten, vaak waren die hetzelfde. Er waren echter ook momenten, zoals deze, dat ze van elkaar verschilden. Meningen waren er om gedeeld te worden, maar er kon soms een discussie over ontstaan.
Naylene wilde niet dat het zo ver zou komen. Ze wilde graag meedoen met het toernooi en ze had zelf het recht om te besluiten of dat wel ging of niet. Toch vond ze het niet vervelend om de woorden van Ashton te horen. Hij bedoelde het niet verkeerd, dat wist ze ook maar al te goed. Ze zou het echter niet zo ver laten komen dat ze zich niet zou inschrijven voor het toernooi.
"En ik zou het heel erg fijn vinden als je me aan zou moedigen." Naylene wist niet wat er aan zat te komen, als ze mee mocht doen. De opdrachten waren niet bekend en dat zouden ze ook niet worden totdat de leerlingen op het punt stonden om te doen. Naylene had echter haar voorbereidingen gedaan. Ze had zich ingelezen in de eerdere toernooien die er waren geweest. Veel hadden echt kracht gevergd. Niet alleen als het ging om de magie, maar ook om mentale kracht. Het roodharige meisje wilde graag denken dat ze die denken bezat.
Het voelde als een opluchting toen Ashton duidelijk maakte dat hij dacht dat ze wel sterk genoeg was. Van zichzelf vond Naylene dat ook, maar het was zo gek om dat hardop te zeggen. Natuurlijk, ze was één van de betere leerlingen in haar jaar. Ze deed altijd haar best om hoge cijfers te halen. Er waren echter nog wel andere mensen die ook goed waren, misschien wel krachtiger in sommige spreuken. Naylene wist echter dat haar kennis op een goede manier werd gebalanceerd. Van de meeste onderwerpen had ze wel verstand.
Ergens kon Naylene wel in de angst van Ashton komen. Als hij mee zou willen doen, zou ze zich ook wel even ongerust maken als hij mee mocht doen. Niet omdat ze dacht dat hij het niet kon. Helemaal niet. Ze snapte eigenlijk niet waarom Ashton zich niet op wilde geven. Er waren genoeg mensen die over lijken gingen om te winnen.
"Dan worden ze gediskwalificeerd. Ik weet dat het niet echt een geruststelling is, omdat het dan al is gebeurd. Ik hoop echter gewoon dat iedereen ziet wat de bedoeling is."
Voorzichtig knikte Naylene nog op de woorden van Ashton. "Dat is lief van je." Fluisterde ze zachtjes.
"Ik weet dat er niets is wat die angst weg zou kunnen nemen. Maar laat mij dit alsjeblieft gewoon doen?" Naylene had de toestemming van Ashton niet nodig. Voor haar was het echter wel belangrijk dat hij achter haar stond. Was het niet voor de volle procent, dan gewoon waar het voor hem wel kon.
Naylene bekeek Ashton even. Op de een of andere manier koos hij er voor om zijn bril niet op te doen naar zijn werk. Ze snapte niet heel erg goed waarom precies. Als ze mocht kiezen, zag ze haar vriend het liefst met de glazen voor zijn ogen. Zelfs op school deed hij ze soms af, terwijl ze soms echt noodzakelijk waren om hoofdpijn tegen te gaan.
"Ik snap niet waarom je zo eigenwijs bent." Fluisterde Naylene. Ze liet wel een lachen zien, om Ashton te laten weten dat het niet meer over het toernooi ging. Daar waren ze ook wel over uitgepraat.
Zonder Ashton los te laten, leunde Naylene in de richting van het nachtkastje, waarvan ze de lade openschoof.
Haar slanke vingers tastte over de houten ondergrond. In plaats van een bril kwam ze uit op een doosje, dat ze oppakte. Ze trok hem naar zich toe en las de letters die samen een woord vormden op de voorkant.
"Condooms?"
Er waren veel dingen waar niet-magische mensen een hele andere oplossing voor hadden dan mensen die wel in de magische wereld op waren gegroeid. Enkele waren bij Naylene van de week al onder de aandacht gekomen. Ze had ze uit mogen proberen, er over mogen vragen. Zowel Ashton, als zijn broertje, hadden er geen problemen mee gehad om haar precies uit leggen hoe alles werkte. Eén van haar favoriete dingen was de zoekmachine op het ding dat een computer heette, het gaf haar alle antwoorden die ze wilde hebben.
Nu was ze weer op iets gekomen waar Naylene totaal geen verstand van had. Het hele woord wat ze net uit had gesproken, was haar niet bekend voorgekomen. Aangezien Ashton het doosje in zijn nachtkastje bewaarde, was het vast iets belangrijks. Misschien waren het snoepjes, Naylene had al wel door dat die ook de meest gekke namen konden hebben.
"Wat is dit?" Die zin had Naylene van de week al vaak uitgesproken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld