Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De drie, Edyn, Michael en het aapje, waren volledig afgeleid door wat er op het scherm van Naylene gebeurde. Michael had niet eens door dat Calum voor hun bestelling had betaald en wachtte totdat alles er was. Misschien omdat hij ook Calum zijn stem hoorde, waaruit hij concludeerde dat ook hij wel aan het kijken was. Pas toen Calum, met zijn handen vol snacks, naast hen kwam staan, wist Michael weer wat ze precies hadden gedaan en waarom ze even weg waren gelopen van de tribune.
Verwonderd had Michael naar het scherm gekeken. Naylene had in een erg lastige situatie gezeten en het had er niet op geleken alsof ze iets had kunnen doen om van de Chimaera af te komen. Juist op dat moment waren er allemaal aapjes gekomen die het beest af hadden geleid, waardoor de spreuk van Naylene het beest met een volle treffer had geraakt. Het was volkomen onlogisch dat de aapjes uit het niks waren verschenen. Zoiets zouden ze nooit doen, laat staan dat ze iemand zouden helpen. Dat hadden ze echter wel gedaan. En Edyn, die naast Michael stond, had het aapje trots in haar handen en knuffelde het goed. Ze leek erg blij te zijn dat de vriendjes van het aapje, Naylene hadden geholpen.
‘Jij hebt dat gedaan, of niet?’ vroeg Calum aan Edyn. Michael fronste, maar snapte toen waar Calum het over had. ‘Je kwam later bij ons zitten, met een aapje. Je bent naar het bos gegaan om te vragen of ze Naylene willen helpen!’ Calum leek erg trots te zijn dat hij het vreemde verschijnsel had opgelost. Zelf had Michael er niet eens aan gedacht, maar dat wilde hij niet al te snel aan de Ravenclaw laten merken.
‘Is dat niet… Valsspelen?’ vroeg Michael wat zachter, omdat hij niet wilde dat iemand hem zou horen.
‘Niemand kan het bewijzen. Het is echt heel erg slim! Dieren doen wel vaker onverklaarbare dingen. Niemand kan weten dat Edyn de oorzaak is van de geboden hulp.’ Michael vond het niks voor Calum om zo soepel te doen over de grote regels van een toernooi. Als dit een Quidditch wedstrijd was geweest, had hij er waarschijnlijk wel anders over gedacht. Nu prees hij Edyn echter de hemel in, al was dat zeker wel verdiend. ‘Dat was echt heel erg slim van je, Edyn! Nu maakt Naylene misschien nog een kans.’
‘Wat bedoel je precies, als je zegt dat Naylene nu nog een kans maakt door wat Edyn heeft gedaan?’ Hoorde Michael achter zich. Geschrokken draaide hij zich om. De ouders van Naylene leken hen gevolgd te zijn. Tenminste, dat gokte Michael. Ze waren hier echt niet om snoep en drinken te halen. Alle keren dat hij thuis was geweest bij Naylene, was er geen snoep te vinden geweest.
De vraag was gericht aan Calum en Michael kon zien dat hij het moeilijk had. De Ravenclaw leek geen slimme uitweg te kunnen vinden en Michael nam het hem ook niet kwalijk. De ouders van Naylene waren ontzettend intimiderend en ze hadden zeker de juiste woorden, voor hen, opgevangen. Michael zette dan ook een stap naar voren, zodat Edyn achter hem kwam te staan. Hij kneep in haar hand, hopend dat ze zou begrijpen dat ze nu niks zou moeten zeggen.
‘Ik-ik bedoelde er eigenlijk niks mee?’ probeerde Calum, maar zijn rode wangen hadden hem al verraden. Het was niet zijn schuld dat de ouders van Naylene het hadden gehoord, maar Michael wist dat Calum zichzelf dit heel erg kwalijk zou nemen. Iedereen had immers zo hard geprobeerd om de speciale krachten van Edyn voor hen verborgen te houden.
‘We hadden het over iets anders,’ viel Michael Calum bij. ‘Edyn had samen met Naylene spreuken opgezocht die goed zouden kunnen werken in het oerwoud, zonder de planten en dieren te beschadigen. Edyn is erg begaan met alles wat leeft en groeit, zoals u weet,’ legde Michael uit. Hij hoopte dat ze het zouden geloven. Dat ze niet door zouden vragen op wat er net was gebeurd, maar Michael wist zeker dat ze het wel zouden doen. Zelfs de ouders van Naylene wisten dat hun dochter geen hulp nodig had bij spreuken. Naylene kende haast elke spreuk die ooit op was geschreven.
‘De spreuk die Naylene net gebruikte? Die kent ze al jaren,’ merkte haar vader dan ook op. Michael slikte. Het was wel duidelijk dat hun verhaal niet zou worden geloofd. Hij zag dat de vader van Naylene zich wat meer op Edyn richtte. Michael probeerde dan ook meer voor haar te staan. ‘Michael, ga eens aan de kant. Ik kan zo toch niet met Edyn praten?’
Zuchtend stapte Michael aan de kant. Op dat moment hoorde hij Calum iets zachtjes mompelen. Het leek op een spreuk, maar Michael was eerst niet zeker van wat er was gebeurd, totdat hij nergens anders meer geluid vandaan hoorde komen. Zelfs niet van het toernooi. ‘Wat heb je gedaan?’
‘Ze kunnen ons niet horen, maar het werkt niet lang,’ waarschuwde Calum.
‘Dat is… Wauw,’ mompelde Michael. Hij wist niet eens dat er een spreuk als deze bestond. Hij snapte echter wel waarom Calum de spreuk had gebruikt.
‘Edyn, je mag echt niks zeggen over wat je hebt gedaan met de aapjes. De ouders van Naylene geloven maar in één soort magie en wie weet wat er gebeurt als ze er achter komen dat je praat met dieren, of in het bos bent verdwaald en dat er nimfen waren die je hebben geholpen,’ legde Michael zo snel mogelijk uit, maar hij vroeg zich af of Edyn het ook echt begreep.
‘Precies, je kan het echt niet aan ze vertellen,’ bevestigde Calum. ‘Zeg maar dat je Stupefy hebt aangeraden omdat het de wezens geen pijn doet. Naylene kende de spreuk natuurlijk al, maar ze wist niet of het ook veilig was om te gebruiken op dieren en jij hebt haar daarmee geholpen.’
Michael keek vanuit zijn ooghoeken naar de ouders van Naylene. Lang zou het niet duren voordat ze hen weer zouden kunnen horen. ‘Edyn, begrijp je wat we bedoelen?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn had niet zeker geweten of haar plan wel zou werken. Ze had er ergens op gehoopt dat de aapjes niet nodig waren geweest. Ze wilde hen niet onnodig in gevaar brengen. De hele groep was echter sterker dan één van de krachtigste wezens waar Edyn ooit over had gelegen. Ergens wilde ze nu best wel in de jungle zijn, zodat ze het dier ook kon bekijken. Nu was daar echter niet het moment voor. Naylene moest verder met haar wedstrijd. Het kon nog wel even duren voordat hij af was gelopen, misschien waren de aapjes zelfs nog wel een keer nodig.
Voor nu was Naylene weer even buiten gevaar en kon ze verder met haar opdracht. Al voelde het voor Edyn niet alsof ze echt in gevaar was in het bos. De wezens die er rondliepen werden niet goed begrepen en ergens was het best wel zielig dat ze lastig werden gevallen voor een opdracht. Edyn snapte het niet helemaal, maar ze was blij dat ze de stappen had ondernomen.
Ergens was Edyn wel een beetje bang dat ze vals had gespeeld, maar Calum leek dat al heel erg snel weg te nemen. Wat bij Edyn een beetje voor opluchting zorgde. Ze wilde niet dat Naylene werd gediskwalificeerd, omdat ze zelf voor wat bescherming had willen zorgen. Ze werd zelfs een beetje geloofd door Calum, waardoor Edyn een lichte, trotste glimlach op haar gezicht had. Het gebeurde niet vaak dat Edyn gecomplimenteerd werd over de keuzes die ze maakte.
Ineens stonden de ouders van Naylene weer bij het drietal en wat daarna gebeurde snapte Edyn niet helemaal. Calum leek heel erg trots te zijn op hetgeen wat ze had gedaan en nu leek het alsof het helemaal niet was. Ze was helemaal niet naar Naylene gegaan met de spreuk? Daar wilde ze net iets over zeggen, maar dat ging niet helemaal op die manier. Michael stond voor haar en het volgende moment had Calum een spreuk gebruikt waardoor de ouders van Naylene hen blijkbaar niet konden horen.
Edyn werd aangesproken over de aapjes. Ze snapte niet wat er allemaal mis was. Er was net ook al verteld dat ze niet heel erg veel over de aapjes had mogen zeggen of dat de ouders van Naylene het niet leuk hadden gevonden dat ze een aapje op haar schoot had gehad, maar ze had hem niet meteen weg moeten doen.
Een beetje spelend met het aapje dat ze nog vast had, luisterde Edyn naar haar beste vriend en haar vriendje. Ze leken er echt op te hameren dat ze niets moest vertellen en ze vroegen zelfs of ze het wel echt had begrepen. Ze moest er wel even over na denken of ze het echt begreep.
"Ja ik begrijp dat ik niet moet zeggen dat ik de aapjes heb gevraagd om te helpen." Fluisterde Edyn. Ze was behoorlijk trots op wat de dieren voor haar en haar vriendin hadden gedaan, maar als haar van beide kanten werd geadviseerd dat ze haar mond er over moest houden, dan zou ze dat doen.
Wat niemand door had, was dat de spreuk van Calum uit was gewerkt en de ouders van Naylene de laatste woorden van Edyn maar al te goed hadden gehoord.
"Heb je de primaten daadwerkelijk gevraagd om Naylene bij te staan?" Vroeg Marie-Claire, waardoor Calum behoorlijk schrok. Zelfs hij had niet doorgehad dat zijn eigen spreuk uit was gewerkt. Edyn wist ook even niet wat ze moest zeggen. Ze had net moeten zeggen dat ze Naylene had geholpen met de spreuk, daarom begon ze ook te schudden met haar hoofd. "Nee ik heb geholpen met de spreuk." Fluisterde Edyn, terwijl ze naar beneden keek. Ze wist nu ook niet goed wat ze moest doen.
"Nou kind, ik weet zeker dat je ouder je hebben geleerd dat je niet mag liegen. Ik weet niet wat deze twee je hebben verteld, maar je kunt gewoon eerlijk met ons zijn." Gaf de vader van Naylene aan. Edyn wist al helemaal niet meer wat ze moest geloven en wat ze daar op moest doen. Nu voelde ze zich helemaal niet meer zo gemakkelijk. Ze wilde wel iets doen of iets zeggen, maar nu was ze ook gewoon bang dat ze iets verkeerd zei.
"Mikey, ik weet niet wat ik moet doen." Fluisterde ze zachtjes. Ze was nu echt een beetje aan het afwachten totdat Michael haar hierin zou helpen. Al leken hij en Calum ook niet echt te weten wat ze moesten doen. Calum leek voor te balen dat zijn spreuk niet lang genoeg had geduurd en op het moment leek hij ook niet echt een slimme opmerking te weten. Edyn zelf wist het ook allemaal niet meer en op het moment wilde ze gewoon dat de wedstrijd af was gelopen, zodat de ouders van Naylene naar hun dochter toe zouden kunnen, dan hoefde zei niet meer met hen te praten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het goede plan van Calum had niet gewerkt. De spreuk had het niet lang genoeg uitgehouden en de Kimbells hadden de laatste zin van Edyn gehoord. Ze hadden daadwerkelijk gehoord dat ze met de dieren had gecommuniceerd op een manier die niet normaal was. Michael zag aan Calum dat hij er ontzettend van baalde dat de spreuk niet lang genoeg tot stand was gebleven, maar het was niet zijn schuld. Hij had zijn best gedaan om Edyn te kunnen helpen. Hij had zelfs nog sneller gehandeld dan Michael, dus hij kon zijn voormalige beste vriend niks kwalijk nemen. Michael zelf was ook in paniek, want ook hij wist niet wat hij nu moest doen, of zeggen. Hij had het idee dat het toch niet uitmaakte, want de ouders van Naylene waren heel erg goed in woorden verdraaien en het krijgen van hun zin.
Ook Edyn leek niet meer te weten wat ze moest doen. Ze had netjes gezegd wat Calum en Michael haar hadden geïnstrueerd, maar het had niet meer mogen baten. De Kimbells hadden hen gehoord, dus ze geloofden niet meer dat Edyn samen met Naylene een aantal spreuken had besproken. Edyn keek nu zelfs op naar Michael, hopend dat haar vriendje een oplossing zou kunnen verzinnen. De moed zakte echter bij Michael in de schoenen. Hij wist niets meer, wat betekende dat hij Edyn teleur had gesteld.
‘Als we Michael er nou eens buiten laten? Het lijkt erop dat zijn ouders een hartig woordje met hem moeten spreken, als hij zich zo gedraagt,’ zei de moeder van Naylene, die vervolgens naar Edyn toeliep en haar arm rond de schouders van het meisje legde. Michael probeerde Edyn nog goed vast te houden, maar één blik van Marie-Claire Kimbell was genoeg om Edyn los te laten, waardoor zij het meisje nog wat dichter naar zich toe kon trekken. ‘Als wij nou eens eventjes samen gaan praten, zonder Michael? Het lijkt me niet heel erg aardig van hem dat hij je vertelt wat je wel en niet kan zeggen? Zo hoort dat natuurlijk niet te gaan.’
‘Dat doe ik helemaal niet!’ wierp Michael meteen tegen. Oké, misschien deed hij dat wel, maar het was voor Edyn haar eigen bestwil. Hij wilde niet dat zijn vriendinnetje iets fout zou zeggen, waardoor ze haarzelf in gevaar zou brengen. De Kimbells waren niet te vertrouwen, de meeste vrienden van Naylene wisten dat wel! Edyn niet. Niemand had haar ooit kunnen vertellen wat de ouders van Naylene hadden gedaan. Deels omdat Edyn het echt niet zou trekken als ze het zou horen, maar ook omdat Edyn het goede in iedereen in wilde zien. Zelfs van twee moordenaars die hun eigen kind hadden gedood, voor de ogen van zijn zusje.
‘Edyn zou vrij moeten zijn in hetgeen wat ze aan ons wil vertellen, Michael. Het is overduidelijk dat er iets aan de hand is wat jij niet wilt dat ze met ons deelt, terwijl het uiterst bijzonder is als ze wel degelijk met dieren en beesten kan communiceren. Dat is een talent waar ze trots op moet zijn, maar jij lijkt het alleen maar weg te willen stoppen,’ zei de moeder van Naylene, wie een troostend gebaar maakte door haar hand even op Edyn haar hoofd te leggen. Alsof ze het meisje wilde beschermen tegen haar vriendje. De werkelijkheid was andersom.
‘Kom, kind. Dan zoeken we een rustig plekje op, waar we kunnen praten over wat je ons net vertelde.’ Omdat deze school niet dezelfde regel had als Hogwarts, was het voor de Kimbells een makkelijke taak om het volgende te doen. Samen met Edyn verdwenen ze in het niets, zonder dat het meisje er echt iets tegen kon doen.
‘Nee!’ riep Michael uit, starend naar de lege plek waar Edyn zojuist had gestaan. Hij wist wat er zou gebeuren. Ze zouden zo op haar in praten dat Edyn vroeg of laat alles wel aan hen zou vertellen. Ze zou vertellen over de eenhoorns die ze samen met hem had gezien, over de aapjes met wie ze had gepraat, maar ook over hoe ze door het bos had gewandeld en de nimfen tegen was gekomen. Hoe ze, waarschijnlijk, krachten van hen had gekregen in plaats van de magische krachten die de rest van de school had. En wie weet wat de ouders van Naylene zouden doen als ze het allemaal zouden horen.
‘Wat moeten we doen? We moeten iets doen!’ zei Calum, waar Michael het volledig mee eens was. Het was echter niet heel erg helpend.
‘Ik… Ik weet het niet? We hebben geen idee waar ze zijn! Ze kunnen letterlijk overal naartoe zijn gegaan!’ zei Michael, overduidelijk in paniek. Ze zouden terug kunnen zijn gegaan naar school, maar voor hetzelfde geld waren ze aan de andere kant van de wereld. Zelfs aan Pixie zouden ze niet veel hebben als Edyn niet in de buurt was. Ook hij zou haar dan nooit kunnen vinden.
‘Moeten we het aan de rest vertellen?’ vroeg Calum. Michael keek om naar de tribune. Hij kon Linn en Ashton nog net zien zitten. Beiden keken ze naar het scherm waar Naylene op te zien was. Luke en Rhi zaten een eindje verderop, maar leken meer met elkaar bezig te zijn dan met het toernooi. Michael wist niet of ze het aan de rest zouden moeten vertellen. Ze zouden sowieso wel zien dat Edyn er nu niet bij was, maar veel zouden ze ook niet meer kunnen doen. Maar misschien zouden Ashton en Linn nog met een ander idee komen.
‘Laten we dat maar doen,’ zei Michael, waarna hij snel terugliep naar zijn vrienden. Hopelijk zouden ze hen kunnen helpen, of in ieder geval er voor zorgen dat Michael wat rustiger zou worden. Want op dit moment wist hij niet wat hij moest doen. Hij kon zich nergens meer concentreren, zelfs nog nauwelijks op het terugvinden van zijn plekje op de tribune. Edyn was ergens met de Kimbells en er zou van alles kunnen gebeuren.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Op het ene moment had Edyn midden tussen de mensen gestaan die vol enthousiasme hadden gekeken naar het toernooi. Het volgende moment was Edyn echter heel ergens anders. Ze voelde nog steeds de warmte, ondanks dat ze ergens binnen was. Ze snapte niet heel erg goed waarom ze nu ineens mee had gemoeten. Ze had alleen maar gedaan wat er van haar was gevraagd. Calum en Michael hadden haar gezegd dat ze niets had moeten zeggen en dat had ze beaamd.
"Ach kind, ga toch lekker zetten." Edyn deed wat er van haar werd gevraagd en ging op één van de banken zitten die in de ruimte stonden. Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk zonder de steun van Michael, ondanks dat ze de ouders van Naylene tot nu toe alleen maar heel erg aardig had gevonden. Ze hadden haar nog geen aanleiding gegeven om ze niet te mogen. Daarbij was Edyn ook niet moeilijk met mensen, iedereen had goede kwaliteiten in haar ogen. In sommige gevallen was het gewoon iets beter te zien dan bij anderen.
"Michael is een goede jongen, maar ik vind het niet beleefd van hem om je aan te sporen zoiets bijzonders van jezelf te verzwijgen." De moeder van Naylene leek vooral het woord te willen doen, dat was al wel vaker gebleken. Oliver had ook wel eens wat te zeggen, maar het kwam minder vaak voor. Voor Edyn was het gesprek wel degelijk een beetje ongemakkelijk, omdat de ouders van Naylene het niet helemaal leken te begrijpen.
"Mikey vindt niet dat ik iets moet verzwijgen?" Michael was juist diegene die erg graag naar leek te kijken als ze bezig was met haar bloemen. Hij was zelfs al verscheidene keren met haar mee was geweest naar het bos, waar ze samen toch wel hele bijzondere wezens tegen hadden gekomen. "Hij vindt het juist heel erg leuk! We hebben zelf samen een hele tijd samen in het bos gezeten bij de eenhoorns."
"Eenhoorns, maar kind toch, die kunnen heel erg gevaarlijk zijn." Edyn voelde zich wat ongemakkelijk, maar ze vond het niet fijn dat de mensen tegenover haar eenhoorns als gevaarlijk zagen. Ze waren niet gevaarlijk! Het waren juist hele mooie dieren.
"Ooh nee hoor mevrouw Kimbell. Het zijn hele lieve wezens, als je ze zelf maar op een goede manier benadert. Dat is eigenlijk met alle wezens zo." Ze had vaak genoeg gehoord dat dieren gevaarlijk worden. Dat je bij sommige wezens niet in de buurt moest komen. Gelukkig waren er ook genoeg leraren die daar anders over dachten. Vooral hier. Ze had hier een leraar die soms precies hetzelfde leek te denken als zijzelf deed. Stiekem hoopte ze dat de ouders van Naylene dat ook konden doen.
"En hoe is een goede manier." Edyn was blij met de vraag, want het betekende dat ze echt wel wilden leren en zij wilde hen daar graag in helpen. "Ik vraag ze altijd of ze iets wel willen? Want misschien willen ze wel niet geaaid worden of hebben ze juist even iemand nodig die normaal met ze praat."
De moeder van Naylene kwam dichter bij de bank en ging uiteindelijk naast haar zitten. Voorzichtig legde ze hand op de arm van Edyn. Het meisje voelde zich al veel beter op haar gemak. Deze mensen wilden niets verkeerd, ze waren alleen maar geïnteresseerd in Edyn en vooral in de wezens. Ze hoopte dat ze over kon brengen dat ze lief moesten zijn voor alle dieren om hun heen.
"Je hebt conversaties met de dieren. En ze vertellen je ook dingen terug? Je hebt door wat ze willen?" Voorzichtig knikte Edyn.
"Dat is echt wonderlijk Edyn. Heel erg bijzonder." Diep van binnen voelde Edyn zich wel een beetje trots worden. Ze had gedacht dat de mensen het niet hadden begrepen. Dat was haar ook verteld, daarom had ze van Michael en Calum niets mogen zeggen! Nu wist ze wel dat ze verkeerd waren geweest en dat het helemaal niet erg was om de mensen te vertellen wat ze kon. Helemaal niet als het hen ook zou helpen. Misschien konden andere mensen daar ook weer wat van leren. Edyn had al wel begrepen uit hun etentje dat er behoorlijk wat vrienden waren die vaak kwamen eten bij de Kimbells.
Toen het ijs een beetje was gebroken begon Edyn nog wat meer te vertellen. Het begon met de momenten die ze had gehad in het jungle, maar het ging veel verder dan dat. Ze vertelde zelfs hoe ze aan haar magie was gekomen. Het verhaal van de nimfen was heel erg bijzonder. Het was ondertussen wel duidelijk dat Edyn daar aan haar magie was gekomen. Zelf wist ze niet dat ze anders helemaal geen magie had gehad, maar het was niet meer dan logisch, in de normale vakken kwam ze niet heel erg ver. De meeste had ze ook laten vallen. Wat betekende dat ze nu alleen maar deed wat ze leuk vond en waar ze ook nog eens goed in was.
De ouders van Naylene reageerden heel erg positief op het verhaal van Edyn. Ze stelden veel vragen, maar dat vond het meisje juist heel erg prettig. Voor haar voelde het in ieder geval zo. Ze had echter niet door dat deze mensen een hele andere kijk op het leven hadden dan zij zelf en de familie waar ze in op was gegroeid. Deze mensen vonden alles wat anders was al niet zoals het hoorde, ze waren er heel erg negatief over, maar ze waren verstandig en lieten dat niet aan Edyn blijken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Houdt je in, Oliver. Eén geluid teveel en we wekken ze beide,’ siste de vrouwenstem in het donker. De kamer werd slechts verlicht door het puntje van haar toverstok. Voor haar zag ze haar eigen dochter vredig slapen. Haar rode haren samengebonden in een staart, zodat ze er geen last van had. Op het andere bed lag een ander meisje te slapen. Ook zij sliep rustig. Iets wat haast onmogelijk was. Om haar heen fladderden meerdere vlinders. Sommigen namen zelfs plaats op haar armen, hoofd en zelfs haar gezicht. Daar zou iedereen wakker van worden, maar niet zij. Alsof het compleet normaal was dat de vlinders er waren.
‘Ik ben nog steeds van mening dat we Naylene aan de voorhand hadden moeten inlichten,’ fluisterde Oliver, waarop de vrouw zuchtte. ‘Als we dat hadden gedaan, had ze ons tegengehouden. Dat weet je best. Door dat addergebroed wat ze in haar jaren op Hogwarts heeft leren kennen, is ze héél anders gaan denken. Plus, ze geeft om haar. Dat zou haar belemmeren in het aanhoren van het verhaal. Dus natuurlijk hebben we haar niet ingelicht, Oliver.’
De waarden en normen van haar dochter waren volledig verdraaid. Ondanks dat ze haar N.E.W.T’s met hoge punten had gehaald, was er van alles gebeurd op de school. Het was duidelijk dat de juiste mensen om toezicht te houden daar niet aanwezig waren. Háár dochter, die omging met half- en modderbloed. Die nota bene samen met één of andere Asher naar Londen had willen gaan, om daar te studeren. Haar dochter, die geheimen voor haar ouders had verborgen. Het enige goede aan Naylene haar tijd op Hogwarts was de vriendschap met Edyn geweest. Een uiterst speciaal meisje, met krachten ongekend. Het was een wonder dat het niemand nooit eerder op was gevallen. Al was dat haast onmogelijk geweest. Wellicht hadden ze de potentie gewoon niet gezien, zoals Marie Claire die wel zag.
‘Neem haar nu maar mee, en zorg dat ze niet wakker wordt!’ Dat zou alles al in de soep kunnen gooien. Het was belangrijk om Edyn af te zonderen van haar vriendin. De Kimbells hadden namelijk al gemerkt dat als het meisje alleen was, er veel gemakkelijker op haar in zou kunnen worden gepraat. Naylene, die de stem van reden en logica was, zou keer op keer zorgen dat Edyn niet naar hen zou luisteren. Dat mocht niet gebeuren. Het was belangrijk voor hun plan dat ze zelf op Edyn in zouden kunnen praten.
‘Levicorpus,’ fluisterde Oliver, met zijn toverstok op Edyn gericht. Haar lichaam ging iets omhoog, maar ze bleef slapen. Met een simpele beweging van zijn toverstok tilde meneer Kimbell het meisje de lucht in. De vlinders bewogen zelfs mee. Het meisje bleef echter slapen, gelukkig.
Na de controle over hun dochter nog steeds sliep, gebaarde Marie Claire dat ze konden lopen. De twee verlieten de kamer, met Edyn al zwevend achter hen aan. Toen het meisje voor het eerst had verteld dat ze met dieren kon praten, was ze bijna niet geloofd door de Kimbells. Ze hadden echter al snel het bewijs gekregen. Het meisje kon wel degelijk met dieren praten. En niet alleen de dieren die in de muggle-wereld leefden. Ook de wezens uit de tovenaarswereld. Van zoiets kleins als een Bowtruckle tot aan iets groots als een Occamy of een draak. Het meisje was in staat om met hen te communiceren en zou hen zelfs opdrachten kunnen geven. Met een kracht als dat kon men een zeer machtige tovenaar worden. Edyn zelf leek dat niet in te zien, maar daar had ze hen voor. De Kimbells zouden haar nog wel haarfijn uit kunnen leggen wat er al wel niet bereikt zou kunnen worden met haar krachten. Daarvoor hadden ze echter niemand van buitenaf nodig. Anderen, waaronder Naylene en haar zogenaamde vrienden, hadden er al geprobeerd voor te zorgen dat de Kimbells niet achter de krachten van het meisje zouden komen. Daarin hadden ze gefaald. Ze hoefden echter ook niet te weten wat de Kimbells er precies mee wilden.
De twee liepen door het huis. Marie Claire voorop, terwijl Oliver zijn toverstok onder controle hield en het meisje voor zich uit liet zweven. Een aantal trappen moesten worden afgedaald voordat ze op hun bestemming waren. Het was ook een ruimte die vrijwel niet meer gebruikt was. De laatste keer dat ze hier beneden waren gekomen, was toen ze zich hadden ontdaan van een verschrikking in hun leven. Dat was meteen een reden dat ze Edyn hier naartoe brachten. Naylene zou hier namelijk nooit zo snel komen.
In het oude huis van de Kimbells bevond zich onder de grond een kelder, die vele jaren voor hen wel eens was gebruikt om mensen vast te houden. Omdat het bij het huis hoorde, en het geschiedenis was van hun familie, hadden de huidige eigenaren van het huis er nooit wat aan veranderd. Het leek ook nog eens van pas te komen. De zogenaamde cellen zouden iemand zoals Edyn zeker wel vasthouden. Al zou ze er snel genoeg weer uit zijn als ze in zou gaan op hun aanbod.
Marie Claire opende de cel, zodat haar man er voor kon zorgen dat Edyn rustig werd neergelegd op de grond. Vervolgens sloot ze de deur weer. Met haar toverstok wees ze op de deur. ‘Colloportus.’ Daarmee werd de deur gesloten. Samen met nog een aantal andere spreuken, werd er voor gezorgd dat de deur niet met een simpele spreuk als Alohomora geopend zou kunnen worden. Niet dat Edyn haar toverstok zou krijgen, niet voordat ze in zou zien dat de Kimbells het beste met haar voor hadden.
Voor nu zou, behalve Naylene, niemand door hebben dat het meisje hier zat. Het was het einde van de zomervakantie en de Kimbells hadden afgesproken om Edyn af te leveren op Kings Cross station. Wat er zou gebeuren tussen die plek en Hogwarts, was aan Edyn zelf. Daarnaast hadden ze nog wel een aantal trucjes bedacht waardoor niemand ook maar door zou hebben dat Edyn compleet ergens anders was. Dat waren echter hulpmiddelen voor als het slapende meisje niet mee zou werken. Iets wat ze vast snel zou doen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren niet veel mensen die uit werden genodigd om een tijdje bij de Kimbells te logeren. Edyn had al verhalen gehoord van Linn dat ze niet bij de ouders van Naylene had mogen komen. Zo waren er nog meer verhalen geweest. In Edyn haar ogen waren ze niet waar geweest. De twee volwassenen waren tegen haar altijd heel erg hartelijk geweest. Ze leken soms niet alles te begrijpen over de natuur, maar de jonge Hufflepuff vond het nooit erg om over haar kijk te vertellen. Iets wat ze de afgelopen dagen vaak genoeg had gedaan. Omdat Edyn rond de kerst zeventien was geworden, mocht ze nu ook buiten school toveren. Niet dat ze haar magie normaal gesproken in had gehouden. Echt toveren was het namelijk niet echt geweest.
Edyn had zoveel mogelijk proberen te genieten van de tijd die ze samen met Naylene had gehad. Het zou niet lang meer duren of het roodharige meisje zou verhuizen naar Londen, waar ze zou beginnen met haar vervolgstudie, terwijl Edyn zelf weer terug naar Hogwarts moest. De twee zouden elkaar daarom heel wat minder zien. Nu ze er tijd voor hadden, konden ze ook echt wat dingen samen doen. Voor zover de ouders van Naylene dat toelieten. Edyn had wel door dat ze iets strenger waren dan haar eigen ouders.
Toch hadden de twee wat leuke dingen samen gedaan. Ze hadden vooral veel tijd buiten doorgebracht. Waar Marie-Claire veel interesse in had gehad. Op een gegeven moment had Edyn er wel voor gezorgd dat de tuin er wat vrolijker uit had gezien door wat bloem te laten verschijnen. Ze was zelfs een kabouter tegen te gekomen, die ze op een vrolijke manier had begroet.
Tot nu toe had Edyn een hele goede tijd gehad. Zo goed dat ze iedere avond als een blok in slaap was gevallen. Zelfs toen er van alles met haar gebeurde, had het meisje het niet door. Haar dromen namen haar mee naar de mooiste plaatsen. Rustige bossen waar ze eenhoorns aan het aaien was met Michael of haar eigen bos waar ze Linn en Calum mee naar toe nam, om eens samen te genieten van de natuur.
Op een rustige manier werd Edyn pas uren later wakker. Ze was totaal verwart door haar omgeving. Ze had verwacht om het matras te liggen bij Naylene op de kijken. Uitkijken naar het antieke bed waar hee vriendin op lag te slapen. Vaak was Edyn diegene die eerder wakker was.
Nu werd ze echter niet wakker op de kamer, maar in een nog killere ruimte. Eentje die Edyn nog nooit eerder had gezien. Daardoor raakte ze toch lichtelijk in paniek. Het was wel eens vaker voorgekomen dat ze in haar slaap was gaan wandelen. Dan was ze echter op een plaats uitgekomen waar het veilig was geweest. Nu was ze op een plaats die ze niet thuis kon brengen.
Edyn stond al snel op, haar voeten kwamen op de koude ondergrond terecht. Ze liep naar de deur die zich in de ruimte bevond. Dat was de manier om er weer uit te komen. De deur gaf echter helemaal niets mee, hoe hard Edyn ook begon te trekken. Dat was het moment dat ze echt in paniek begon te raken. Ze begon te roepen. Ze wist niet hoe ze hier terecht was gekomen, maar het was zeker niet goed en er moest juist iemand zijn die haar kon komen helpen!
Er kwam niet zomaar iemand langs. Het duurde zelfs heel erg lang voordat er een lichtje verscheen. Edyn had het ondertussen al opgegeven en had zichzelf huilend op de grond laten zakken. Ze was bang. Ze wist niet waar ze was en ze voelde de kou helemala optrekken. Nu leek toch iemand haar te hebben gevonden. Niet zomaar mensen, maar de ouders van Naylene stonden aan de andere kant van de deur. Toen Edyn er naar toe liep, zag ze echter een paar gezichten die ze niet echt herkende als de mensen die haar hartelijk hadden begroet in hun huis.
"We moeten eens goed met je praten Edyn." Edyn stond op en liep naar de deur. Ze was nog zachtjes aan het huilen omdat ze het zo eng had gevonden dat ze alleen in deze ruimte was geweest. In haar hoofd waren er ook al minstens drie uur voorbij gegaan sinds ze wakker was geworden. Edyn knikte maar uiteindelijk, want ze wist niet wat er met haar aan het gebeuren was.
"We weten dat je een hele bijzondere soort van magie hebt en dat je heel wat dingen in de wereld kan bereiken. Niemand kan je beter begeleiden dan wij, maar we willen wel een paar dingen van je." Edyn snapte niet waarom ze haar niet uit de ruimte lieten. Het was een vreselijk plaats om te zijn. Niemand hoorde hier te zijn! Laat staan vast te zetten.
"Je kan vast dieren vast tegen mensen opzetten. Andere wezens misschien ook wel. We willen dat je gaat oefenen met de duistere kant van je magie. Samen kunnen we heel erg groot worden, Edyn." De woorden kwamen bij Edyn heel erg vreemd aan. Ze hoorde wel wat de moeder van Naylene, want die deed voornamelijk het woord, van haar wilde hebben. Het was echter iets wat ze niet wilde. Daarom begon ze ook met haar hoofd te schudden. Dieren hadden hun eigen wil, ze moesten zelf doen wat ze wilde en dat waren geen slechte dingen en ze wilde er niet over nadenken dat ze het duistere in haarzelf naar boven moest halen. Dat hoorde niemand te doen. Er waren ooit wel van die tovenaars geweest, dat had haar moeder haar ooit wel eens verteld, maar ze wilde daar niets mee te maken hebben.
"Ik denk dat je op een gegeven moment wel anders gaat denken." Er werd nog iets gefluisterd aan de andere kant van de deur, waarna Edyn de meest vreselijke pijn door heel haar lichaam voelde gaan. Het was alsof er iemand die messen in heel haar lichaam stak en een keer rond draaide. Van de pijn viel het meisje op de grond.
De weken daarna zagen er op dezelfde manier uit. Bijna iedere dag kwamen de twee volwassenen bij haar op bezoek om te vragen of ze er al over uit was. Of haar hoofd bij was gedraaid en ze wilde hen mee wilde helpen. Wanneer ze hen vertelde dat ze dat niet wilde, werd ze gemarteld, in de hoop dat ze haar gedachten bij zou draaien. Niemand had door dat Edyn hier zat. Haar ouders kregen af en toe een brief van Edyn dat ze het goed had op school. De leraren dachten dat Edyn een half jaar in Brazilië zat om daar zich te verdiepen in de vakken waar ze nog goed waren geweest. Ook haar vrienden gingen daar vanuit. Niemand wist wat er echt aan de hand was. Behalve de Kimbells, waar ook Naylene onder viel. Ze had al meerdere keren geprobeerd om haar ouders tegen te houden. Voor dit alles had ze zelfs haar studie en haar flatje waar ze met Ashton wilde gaan wonen, opgegeven. Ze deed haar best om er voor te zorgen dat Edyn uiteindelijk vrij werd gelaten zonder dat ze hetgeen moest doen wat haar ouders wilden. Tot nu toe was het haar echter niet gelukt.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het laatste jaar van Rhi was in eerste instantie goed begonnen. De laatste paar dagen van de vakantie had ze doorgebracht bij Luke, die zichzelf nu toch graag haar vriendje noemde. Daarnaast was hij ook nog eens hoofdmonitor geworden, wat groots was gevierd bij de familie Hemmings, aangezien de broers van Luke dat nooit hadden bereikt. Ook het feit dat Rhi teamcaptain van haar Quidditchteam was geworden, was daar gevierd. Luke en Rhi waren samen naar school gereisd, ondanks dat Luke eigenlijk de trein in de gaten had moeten houden. Rhi kom hem vaak wel overtuigen om zijn taken iets te verwaarlozen.
Op school leek het opeens een stuk rustiger zonder de laatstejaars van het voorgaande jaar. Rhi mistte bijvoorbeeld Naylene. Ondanks dat ze geen hele goede vriendinnen waren geweest, waren ze wel met elkaar opgetrokken. Al was het grootste gat toch wel het gat dat haar pleegzusje had achtergelaten. Rhi had begrepen dat zowel Linn, Calum en Michael dachten dat Edyn in Brazilië was, om nog aan aantal vakken daar te volgen. Rhi had er niet veel van geweten, maar ze had zich dan ook niet veel bemoeid met Edyn in de vakantie. Ze gingen vaak hun eigen weg.
Op school had Rhi zich er ook geen zorgen om kunnen maken. Met de vele lessen die ze volgde, of hoorde te volgen, Quidditch en haar uitstapjes met Luke, was Rhi al lang weer vergeten dat haar pleegzusje aan de andere kant van de wereld had gezeten. Ze had het zich pas weer herinnerd toen de huisuil voor haar neer was gedaald tijdens het ontbijt een aantal dagen geleden. Zoals gebruikelijk had Rhi een brief van Jackie gekregen, maar het vreemde was dat de uil een tijdje had rondgevlogen en uiteindelijk weer bij Rhi was komen zitten met nog een brief. Eentje gericht aan Edyn. Vreemd, aangezien Edyn in Brazilië was en iedereen dat wist. Iemand die het zeker zou moeten weten, was haar moeder. Maar juist haar moeder had de brief naar Edyn gestuurd. Omdat Rhi het zo vreemd had gevonden, had ze de brief geopend en hem doorgelezen. Uit de brief had Rhi kunnen concluderen dat Jackie hem niet per ongeluk naar Hogwarts had gestuurd. De brief was zodanig over school en de vakken gegaan dat het onmogelijk was dat het over Brazilië ging. Het leek haast alsof Jackie dacht dat Edyn op Hogwarts was.
Ze was al samen met Luke, en de rest van de studenten, naar Hogsmeade gegaan. Daar had ze Jackie gebeld en ze had geprobeerd om onopvallend over Edyn te praten. Ook toen had Rhi geconcludeerd dat haar pleegmoeder dacht dat de blonde Hufflepuff nog altijd op Hogwarts zat. Iets wat iet waar was, want Rhi had haar pleegzusje nog niet gezien in de eerste paar weken. Ondanks dat Edyn tot veel dingen in staat was, zou ze nooit zomaar naar Brazilië gaan en het niet aan haar moeder vertellen. Dat was iets wat niet klopte.
Rhi had haar zorgen nog bij niemand geuit. Ondanks dat ze wel aan Linn, Calum en Michael had gevraagd of ze nog iets van Edyn hadden gehoord, had ze niet vermeld dat ze dacht dat er iets raars aan de hand was. Als Edyn niet hier was, en misschien ook wel niet in Brazilië, waar was ze dan wel? Rhi had een brief van Michael weten te bemachtigen, door zijn kamer binnen te sneaken. In die brief, van Edyn, stond dat ze wel degelijk in Brazilië was. Hoewel de brief klonk als Edyn, was er iets wat gewoon niet klopte. Daarom had Rhi een aantal spreuken opgezocht in de bibliotheek, om uit te proberen op de brief. Ze was er namelijk van overtuigd dat hij niet geschreven was door haar pleegzusje. Rhi had haar gelijk gekregen. De brief was namelijk afkomstig van niemand minder dan de Kimbells.
Via via had Rhi gehoord dat Ashton, de vriend van Naylene, in Londen was, maar dat Naylene nooit op was komen dagen. Ashton was er behoorlijk van slag door geraakt, maar dat interesseerde Rhi niet. Wat haar wel interesseerde, was dat Naylene dus ook niet was waar ze hoorde te zijn. Daarom had Rhi contact met haar opgenomen. Niet met een brief, want dat zou te gemakkelijk worden onderschept door haar ouders. Op een andere manier, door middel van de Protean spreuk, had ze Naylene een datum en een plek laten weten, hopend dat ze op zou dagen. De datum was vandaag, de plek was de Shrieking Shack. Daar kon Rhi immers ongezien komen door middel van de Marauders Map.
Enkele minuten geleden was ze aangekomen in het krot. Naylene was er nog niet, maar Rhi was ervan overtuigd dat ze zou komen. Zeker als ze zou denken dat Rhi haar en haar ouders door had. Wat er dan ook precies aan de hand was. Iets klopte er niet en Rhi was er van overtuigd dat Naylene en haar ouders iets te maken hadden met de verdwijning van Edyn. Naylene was misschien derde geworden in het TriWizard toernooi, maar Rhi was niet bang om haar te lijf te gaan met een aantal spreuken. Tenminste, als Naylene niet mee zou werken. Rhi had wel haar manieren om er voor te zorgen dat ze dat wel zou doen.
Zelf bewoog Rhi rustig door de kamer. Er was een in elkaar gezakt bed en een piano die overduidelijk niet meer werkte. Alles, inclusief de muren en de vloeren waren kapot. De koude herfstwind blies door het huis. Waarschijnlijk zou Naylene ieder moment kunnen verschijnen, aangezien ze vorig jaar al had geleerd hoe ze moest verschijnselen. Rhi was er zelf net mee bezig, maar ze prefereerde haar bezem boven alles. Zeker omdat ze op school niks had aan het verschijnselen.
Luid gekraak klonk door het huis, maar niet het soort wat werd veroorzaakt door de wind. Rhi draaide zich om en ze zag Naylene staan. Meteen pakte ze haar toverstok, die ze op de roodharige, voormalige Ravenclaw richtte. ‘Je bent gekomen,’ merkte Rhi op. ‘Ik heb maar één vraag voor je en ik wil geen slimme, vage antwoorden. Als je dat probeert, dan maak je het jezelf alleen maar moeilijker. Waar. Is. Edyn?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De afgelopen weken waren vreselijk geweest. Waar Naylene zich eerst had verheugd op het nieuwe schooljaar, wist ze nu niet eens meer wat er precies met school gebeurde. Haar ouders, die ze nooit had vertrouwd met Edyn, hadden het ergste plan ooit in hun hoofd gehaald. Sinds het eind van de zomervakantie had Naylene alleen nog maar aan haar vriendin kunnen denken. De hele situatie was vreselijk.
Wat haar ouders precies wilden wist Naylene ook niet. Het was wel duidelijk dat haar ouders wilden dat Edyn naar hen ging luisteren, haar magie zou gebruiken op de manier waarop zij wilden. Ze wist hoe die twee waren en ze wist maar al te goed dat het niet heel veel goed betekende. Ze hoorden Edyn met rust te houden! Maar in de plaats daarvan zat het meisje al een tijdje in de kelder van de Kimbells, waar ze bijna iedere dag werd gemarteld en het enige wat Naylene kon doen was toekijken. De keren dat ze er iets over had gezegd, hadden haar ouders er niet een seconde over getwijfeld of zij had ook voel pijn op de grond gelegen.
Haar hele leven was op de kop gezet. Ze moest niet alleen haar mond houden over wat er in haar eigen huis gebeurde. Ze had ook moeten besluiten om Ashton totaal uit haar leven te houden. Hij had misschien geen magische krachten zoals Edyn die wel had, maar haar ouders hadden al vaak genoeg laten weten dat ze het niets vonden dat de twee met elkaar omgingen. Wie weet wat ze zouden doen als hij ook maar een beetje in de weg kwamen van wat ze zelf graag wilden hebben.
Als het kon, bracht Naylene een bezoekje aan Edyn. Ze nam het niet heel erg goed op, wat ook wel te verwachten was geweest. Onder haar ogen lagen vaak wallen, omdat ze niet goed slim, samen met de rood doorlopen ogen van het vele huilen en het haar dat alle kant op ging zitten, leek ze een heel ander meisje. Naylene vond het vreselijk haar op die manier te zien, maar nog erger vond ze de smekende woorden. Als het mogelijk was, dan deed ze precies wat Edyn van haar vroeg. Haar daar los laten. Ze wist echter ook wel dat het op het moment geen goed idee was. Ten eerste kon je als mens niet zomaar uit de kelder verdwijnselen, daarbij zouden haar ouders snel genoeg door hebben dat Edyn weg was. Vanaf dat moment zouden er echt alles aan doen om haar weer terug te krijgen. Alles. Dan kwamen waarschijnlijk alleen nog maar meer mensen in de problemen.
Eén ding snapte Naylene nog niet helemaal. Haar ouders vonden het niet erg om onvergeeflijke vloeken te gebruiken. Hoe vaak ze al wel niet de cruciatusvloek hadden gebruikt, daarbij hadden zelfs ooit gebruik gemaakt van de ergste vloek die er was. Waarom zouden ze nu dan geen gebruik maken van de imperiusvloek? Waarschijnlijk wisten zelfs zij niet precies wat ze Edyn moesten laten doen, omdat ze nooit de kans hadden genomen om te leren wat haar magie precies in hield.
Er moest een einde aan het alles komen. Daar was Naylene meteen zeker over geweest. Ze kon het echter niet in haar eentje. Daarom was ze ergens blij dat Rhi contact met haar op had genomen. Haar ouders controleerde alles wat in en uit het huis ging. Dus zelf had ze helemaal niemand een brief kunnen sturen, hoe graag ze dat ook wilde.
Het plan van haar ouders leek waterdicht. Alsof niemand door had wat er precies aan de hand was met Edyn. De meeste mensen dachten dat ze in Brazilië zat, terwijl haar ouders dachten dat ze op school was. Alles lekke makkelijke te gaan. Ergens had Naylene hoop gehad dat Calum, Linn of Michael er achter zouden komen dat er iets niet klopte. Uiteindelijk was Rhi diegene geweest die iets door leek te hebben en Naylene was maar al te graag op haar verzoek in gegaan. Zo konden ze samen misschien een plan bedenken.
Naylene had gepland dat ze even ongezien weg kon, zonder dat haar ouders het door hadden. Daarom was ze verdwijnseld naar het oude huis waar Rhi haar wilde hebben. Ze had geen hartelijke welkom verwacht. Rhi was slim, maar ze had ook genoeg dingen in haar hoofd. Zoals ze dat nu had. Want het was wel duidelijk dat ze Naylene iets te maken had met de verdwijning van Edyn. Iets wat niet zo was! Als ze er zelf iets aan kon doen, dan had Edyn al een tijd op school gezeten.
"Rustig Rhi, ik kom hier niet om me ergens voor te verantwoorden. Ik denk dat ik je hulp nodig heb." Begon Naylene rustig. Ze had haar eigen toverstok nog niet eens vastgenomen. Ze was niet van plan om met Rhi te dueleren, dat was ook helemaal niet nodig.
"Mijn ouders hebben haar." Zei Naylene zachtjes. Ze vond het vreselijk om de woorden uit te spreken. Ze kon nog steeds niet geloven dat het echt zo was. Dat haar ouders, Edyn echt gevangen hadden genomen. "Ze willen dat ze hen mee helpt. Ik weet niet eens wat ze precies willen, maar het is niet veel goeds." Naylene voelde zichzelf er ook ellendig door! Maar ze wist dat ze het lang niet zo erg had als Edyn. Iemand wie het totaal niet verdiende? Ze was normaal de vrolijkheid en liefheid zelve.
"We moeten iets verzinnen om haar daar weg te krijgen. Iets zonder dat ze et zelf door hebben en ik weet niet hoe."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Tot nu toe wist niemand anders er nog van. Dat wilde Rhi ook zou houden. Aan Michael zou ze niet veel hebben. Die zou waarschijnlijk alleen maar in paniek raken om alles. Linn en Calum waren nog redelijk slim, maar ook die vertrouwde Rhi niet meteen. Jackie had ze al helemaal niks laten weten, want ook die zou behoorlijk in paniek raken als ze door zou hebben dat haar dochter nooit op school aan was gekomen. Op dit moment deed Rhi het allemaal zelf, maar dat was hoe ze het liefste werkte. Nu had ze Naylene enkel nodig om te bevestigen dat zij en haar ouders inderdaad iets met Edyn van plan waren en dan zou Rhi kunnen bedenken hoe ze haar pleegzusje zou kunnen redden.
‘Vertel me niet dat ik rustig moet doen! Ik weet niet wat jij en je ouders van plan zijn met Edyn, maar ik weet dat ze daar is!’ Rhi was er nog niet klaar voor om haar toverstok te laten zakken. Natuurlijk ontkende Naylene meteen alles, als dat betekende dat ze niet in gevaar zou zijn. Naylene had echter nog niet haar eigen toverstok gepakt. Ze leek niet te willen vechten. Het drong ook nu pas door tot Rhi dat Naylene had gezegd dat ze hulp nodig had gehad. Als er iemand was die hulp nodig had, was het Edyn. Haar pleegzusje wilde ze maar al te graag helpen, maar ze wist nog niet of ze ook stond te springen om datzelfde voor Naylene te doen.
‘Jouw ouders hebben haar?’ Rhi had wel gemerkt hoe de ouders van Naylene voor de vakantie waren geweest. Ze had voornamelijk gemerkt hoe iedereen rondom Edyn hun best had gedaan om er voor te zorgen dat er niks met haar zou gebeuren. Dat ze niks zou laten vallen over haar eigen krachten, zodat die geheim zouden blijven voor de Kimbells. Blijkbaar was er toch iets mis gegaan, want Edyn was daar en het was overduidelijk niet goed. Al vertrouwde Rhi het nog steeds niet. Misschien was Naylene wel een boodschapper en zou ze met één of ander voorstel komen. Eentje die absoluut niet in Edyn haar voordeel zou werken.
‘Dus ze hebben haar ergens opgesloten, omdat ze iets van haar willen?’ Het klonk als onzin. Edyn was namelijk erg snel geneigd om iemand te geven wat ze wilden. Tenzij het echt tegen haar eigen normen en waarden in ging. Met de Kimbells leek dat nog geen vreemd scenario. Het waren immers behoorlijk vreemde mensen en Rhi had altijd wel de indruk gekregen dat Naylene het niet heel erg goed had gehad thuis. Voorzichtig liet Rhi haar toverstok iets zakken, al was ze nog niet klaar om hem ook los te laten. Wie weet wat Naylene voor trucjes achter de hand had.
‘Je wil Edyn helpen?’ Zo klonk het wel. Naylene wilde Edyn daar weghalen, maar het moest zonder dat haar ouders het door hadden. Rhi had al wel gemerkt dat Naylene haar ouders slim waren. Ze hadden de perfecte leugen samengesteld. Waarschijnlijk waren alle andere brieven naar “Edyn” ook nooit aangekomen op school. Waarom deze het dan wel had gered, wist Rhi niet. Misschien hadden ze een steekje laten vallen. Daardoor was Rhi er echter wel achter gekomen dat het niet had geklopt. Er was iets aan de hand en Naylene bevestigde nu haar vermoedens.
‘Als je ouders het niet door mogen hebben, dan zijn er weinig opties.’ Het zou opvallen als Edyn zomaar weg was. Als Naylene daar dan ook nog was, dan zou zij hoe dan ook in de problemen komen. Het enige logische wat Rhi kon bedenken, was als ze Edyn daar weg zouden halen en iemand anders er voor terug zouden zetten. Iemand die op Edyn leek, zodat ze niet door hadden dat het meisje weg was. Er was een manier om dat te bereiken, maar het was erg lastig. Voornamelijk omdat het nog een hele tijd zou duren.
‘We zouden wisseldrank kunnen gebruiken,’ stelde Rhi voor. ‘Ik weet dat het een maand duurt om te maken en ik moet ongetwijfeld naar de voorradenkamer van Potions om de ingrediënten te pakken, maar dit lijkt me de enige oplossing. Als we Edyn daar weg moeten halen zonder dat jouw ouders het door hebben, dan is dit de enige manier.’ Ze zouden kunnen omwisselen. Een haar of iets anders van Edyn zou genoeg zijn voor de drank en Rhi zou, voor een tijdje, door kunnen gaan als Edyn. Dan zou Edyn in ieder geval weg zijn daar, wat belangrijker was. Rhi wist niet precies waar de Kimbells toe in staat waren, maar het leek haar dat zij er beter tegen bestand was dan Edyn.
‘Weet jij waar ze Edyn precies vasthouden en hoe we haar daar uit kunnen krijgen?’ vroeg Rhi aan Naylene. Dat was ook nog een belangrijk punt. Rhi zou er al helemaal uit kunnen zien als haar pleegzusje, maar als ze Edyn niet zouden kunnen bevrijden, dan zou het niks uithalen. ‘En we moeten bedenken hoe ze daar weg kan komen. Verschijnselen kan ze niet en vliegen lijkt me ook niet het beste.’ Ondanks dat Edyn zich wel kon voortbewegen op een bezem, was dat niet het beste. Rhi wist echter ook niet goed op wat voor manier Edyn dan weg zou moeten komen, want ook door de wc zou het niet lukken. Ze zou ongezien weg moeten kunnen komen, zonder dat de ouders van Naylene ook maar iets door zouden hebben.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had al wel doorgehad dat Rhi een slimme heks was. Ze kon hele plannen bedenken om een grap uit te halen. De twee hadden goed met elkaar kunnen sparren tijdens het toernooi vorig jaar. Ze had best op die zelfde plaats kunnen staan, het enige wat haar tegen had gehouden was haar leeftijd geweest, ondanks dat ze het zelf wel had gewild.
Dat Rhi diegene was die alles door leek te hebben, verbaasde Naylene ook niet. Ergens vond ze het juist wel prettig. Ondanks dat Michael misschien niets beter had geweten in wat voor situatie Edyn zich moest bevinden, omdat hij Naylene haar ouders kende, was het fijn om iemand te hebben die rustig bleef en met wie Naylene wellicht een plan kon bedenken.
Natuurlijk was Rhi overstuur, dat was ook niet meer dan normaal. Ze was er achter gekomen dat haar zusje niet op de plaats was waar ze wel hoorde te zijn! De plaats waar ze nu zat, was echt vreselijk. Niemand hoorde daar vast te zitten, zeker niet iemand zoals Edyn. Al het goede leek weg te worden getrokken uit haar leven te worden getrokken.
Naylene knikte enkele keren op de vragen van Rhi. Ze hadden Edyn inderdaad en ze hadden haar opgesloten omdat ze iets wilden. Daar waren ze zelfs tegenover hun dochter niet helemaal duidelijk over. Het was wel duidelijk dat ze Naylene ook niet helemaal vertrouwden. Wat misschien ook wel weer slim was, want als het aan haar lag zou Edyn daar zo snel mogelijk weg moeten!
"Natuurlijk wil ik Edyn helpen!" Bracht Naylene vol verbazing uit. Het leek alsof Rhi het niet helemaal geloofde, maar natuurlijk wilde Naylene haar daar weg hebben. "Ze moet daar weg. Ze doen vreselijke dingen met haar. Niemand hoort daar doorheen te gaan, zeker Edyn niet." In haar eentje kreeg ze het niet voor elkaar! Misschien dat samenwerken wel zou gaan werken. Er moest iets gebeuren en het liefst zo snel mogelijk!
"Ik weet het." Naylene had zelf ook al wel het een en ander proberen te bedenken. Al haar plannen waren echter zo slecht geweest dat ze het geen tweede kans had willen geven. Het beste was nog wel geweest, dat ze gewoon moesten vluchten. Dat betekenden echter wel dat Edyn zich voor jaren schuil moest houden, iets wat Naylene zelf ook zou moeten. Iets waar Naylene misschien nog wel mee kon leven, maar ze wist dat Edyn haar familie en vrienden het liefst zo vaak mogelijk zag. Dus dat was ook geen optie.
"Wisseldrank?" Het was iets waar Naylene nog niet over na had gedacht. Ze wist niet precies hoe het zou moeten lopen, maar als het werkte om Edyn daar weg te krijgen, zou het al goed zijn.
"En jij neemt dan de wisseldrank?" Dat leek haar in ieder geval de bedoeling. Wat betekende dat Rhi dan op die vreselijke plaats moest gaan zitten, daar misschien ook wel werd gemarteld. Het zou echter ook betekenen dat ze samen konden werken, om het van binnen af te kunnen laten stoppen. Omdat het nog wel een tijdje duurde voor een wisseldrank was gemaakt, konden ze nog wel even nadenken over hoe ze dat precies doen.
"Dan kunnen we daarna wel iets bedenken hoe we het van binnen af kunnen stoppen." Sprak Naylene haar gedachten uit. Daar moesten ze wel echt iets op kunnen verzinnen. Al was het nu inderdaad belangrijker om te kijken hoe ze Edyn er uit konden krijgen.
"Het zijn speciale kerkers, niemand kan er in of uit verschijnselen." Mompelde Naylene. Vroeger was het heel erg normaal om dat soort ruimtes in huis te hebben, zodat gevangen op geen mogelijke manier konden ontsnappen. Niet dat Edyn zich er in haar eentje uit kon redden. Maar nu dus ook niet met de hulp van anderen. In ieder geval niet van mensen.
"Wacht even." Mompelde Naylene. "Er zijn geen tovenaars die er in en uit kunnen komen, maar huiselven zouden dat wel kunnen." Aangezien Edyn altijd goed bevriend was geweest met de huiselven die in de keukens van Hogwarts hadden gewerkt. Zij zouden misschien wel kunnen helpen. Op hun beurt konden ze er misschien wel voor zorgen dat Rhi er naar binnen kwam, wat ze daarna gingen doen, konden ze later nog bedenken!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ja, natuurlijk neem ik dan de wisseldrank.’ Rhi wist dat ze niemand anders zo gek zou krijgen. Daarnaast zou ze ook geen dieren of wezens kunnen gebruiken. Dat ging zeker mis, zoals ze had gelezen in het boek. De enige optie zou zijn dat zij de wisseldrank zou nemen. Daardoor zou ze zichzelf misschien in een gevaarlijke situatie brengen, maar het belangrijkste was dat Edyn er dan uit zou worden gehaald. Rhi wist van haarzelf dat haar karakter een stuk sterker was, dus ze zou het hoogstwaarschijnlijk beter overleven dan haar pleegzusje.
‘We verzinnen vast wel een manier. Edyn durft haar magie vast niet te gebruiken, ze zou niet eens weten hoe.’ Edyn kon heel veel, maar ze kon haarzelf absoluut niet verdedigen. Defense Against The Dark Arts was nooit haar beste vak geweest. Het was echter wel Rhi haar beste vak, maar ze wist ook dat ze er enkel met een paar spreuken niet zou komen. Als ze Naylene moest geloven, en dat deed ze –ze had immers geen andere keuze-, dan behandelden ze Edyn niet erg goed. Dus Rhi zou er niet moeilijk over doen om spreuken tegen hen te gebruiken. Spreuken die ze in eerste instantie helemaal niet zou mogen gebruiken. Dat was echter iets voor later.
Bedenkelijk keek Rhi naar Naylene. Kerkers waar niemand in of uit kon verschijnselen was niet ongebruikelijk. Vroeger waren die veel gebruikt en het verbaasde Rhi niet dat mensen zoals de Kimbells er nog steeds gebruik van maakten. Het maakte alles echter wel een stuk ingewikkelder. Gelukkig kwam Naylene al snel met een oplossing: huiselven. En het was nu net zo dat er heel wat huiselven waren in dit kasteel die dol waren op Edyn. Rhi had ze wel eens ontmoet, al waren de huiselven lang niet altijd een groot fan van haar. Edyn bezocht de elven vaak en ze had wel eens haar pleegzusje meegenomen. Rhi had onthouden hoe ze in de keukens had moeten komen en op haar beurt had ze Luke een aantal keren meegenomen, voor wat extra eten. Rhi wist echter ook dat als ze naar de huiselven ging met het bericht dat Edyn hun hulp nodig had, ze meteen zouden helpen.
‘Er zijn genoeg huiselven die Edyn willen helpen. Ze woont ongeveer in die keukens.’ Iets wat Naylene vast ook wel wist. Iedereen die Edyn kende, wist dat ze van alle wezens hield en dat ze graag in de keukens kwam.
‘Ik zal binnenkort eens naar de keukens gaan. Er zijn er vast een paar die haar willen helpen en dan kunnen ze mij meenemen tijdens het verschijnselen.’ Dat was het fijne aan verschijnselen. Als je het kon, was je ook in staat een ander mee te nemen. Huiselven zouden dat ook kunnen doen, dus als Rhi naar mevrouw Ripple zou gaan, dan zou zij haar mee kunnen nemen naar de kerkers van de Kimbells.

Het duurde iets meer dan een maand voordat de voorbereidingen getroffen waren. Het meeste was als snel geregeld. Na haar ontmoeting met Naylene had Rhi meteen de huiselven opgezocht en mevrouw Ripple had meteen ingestemd om Edyn te helpen. De elf had zich behoorlijk zorgen gemaakt, ook om hetgeen wat Rhi van plan was, maar daar had Rhi zich niks van aangetrokken. Ook was Rhi snel begonnen met het brouwen van de wisseldrank. Ze had een grote hoeveelheid gemaakt, genoeg voor meerdere dagen. DNA van Edyn had ze ook nog weten te vinden, namelijk de blonde haren in haar borstel. Het meest praktische was allemaal geregeld.
De uitvoering had echter nog wat haken en ogen gehad. Rhi had, volgens Naylene, nog iemand anders in moeten wijden over haar plan. Edyn zou namelijk naar een veilige plekken moeten en mevrouw Ripple zou haar daar naar toe brengen. Volgens Naylene had Rhi het beste naar Michael kunnen gaan. Ondanks dat Rhi daar eerst op tegen was gegaan, had ze het toch maar gedaan. Michael was immers Edyn haar vriendje en hij gaf erg veel om haar. Rhi had hem dan ook ingelicht en de jongen had erg geschrokken gereageerd. Hij had zich vooral ook erg schuldig gevoeld, aangezien zijn vriendin al meer dan een maand afwezig was geweest en hij er niks van had gemerkt.
Rhi had hem geprobeerd te kalmeren door hem te vertellen dat hij had kunnen helpen door een veilige plek te zoeken, waar hij samen met Edyn zou kunnen zitten. Michael had het gehad over een tante in Noorwegen. Dat had Rhi wel ver genoeg geleken. Mevrouw Ripple wist waar ze Edyn naar toe kon brengen.
Vandaag was de dag dat het zou gebeuren. Michael was, samen met Edyn haar hondje, enkele uren geleden al vertrokken naar het huis van zijn tante, wat betekende dat ook hij Hogwarts had verlaten. Rhi had een aantal spullen gepakt, met name voor Edyn. Schone kleren. Materiaal om brieven mee te schrijven. Haar eigen kamer had ze zo normaal mogelijk achter gelaten. Ze had niemand anders laten weten wat ze van plan was, zelfs Luke niet. Ze had de sluipwegwijzer op zijn bed achtergelaten, aangezien zij er niks aan zou hebben bij de Kimbells. Het deed haar pijn om hem achter te laten, het deed zelfs een beetje pijn om te weten dat ze haar laatste jaar niet af zou maken. Dat, ondanks ze net captain was geworden, haar team niet meer zou kunnen helpen naar de overwinning.
Op de afgesproken tijd had Rhi zich gemeld in de keuken. Mevrouw Ripple had een zorgelijke blik in haar ogen. ‘We kunnen nog altijd mevrouw Minerva benaderen. Het is nog niet te laat.’
Rhi schudde haar hoofd. Het schoolhoofd zou hier niets aan kunnen doen. Ze hadden nu een plan. De wisseldrank, Mevrouw Ripple kon er voor zorgen dat Rhi in de cel belandde en Edyn eruit, bij Michael. Naylene zou de schijn ophouden bij haar ouders en samen met Rhi zouden ze er voor zorgen dat Rhi niet hetzelfde lot zou moeten doorstaan als Edyn. ‘Dit is het plan, we gaan er nu niet meer van afwijken.’
Mevrouw Ripple knikte, maar Rhi zag dat ze het er niet mee eens was. Toch nam ze de hand van Rhi vast. ‘Dan gaan we naar mevrouw Edyn.’
Met die woorden leek het alsof Rhi in een draaikolk belandde. Ondanks dat ze al vaker had verschijnseld, was ze nog steeds niet gewend aan het misselijke en draaierige gevoel. Ze prefereerde zeker een bezem. Toch duurde het niet lang voordat de wereld weer helderder werd. Zowel Rhi als de huiself bevonden zich in een donkere kamer, waar twee anderen personen waren. Naylene, aan de andere kant van de deur, en Edyn. In elkaar gedoken, haar kleren vies en verscheurd. Het was overduidelijk dat ze het leven niet meer trok.
Rhi liet de tas van haar schouder zakken en liep zo snel mogelijk naar haar pleegzusje. ‘Edyn?’ Rhi knielde voor haar neer en probeerde haar blik te vangen. De sprankelende, blauwe ogen waren nergens meer te bekennen. De Kimbells hadden haar volledig gebroken en Rhi haar lichaam vulde zich meteen met spijt. Ze had veel eerder moeten komen, maar het maken van de wisseldrank had dat niet toegestaan.
Ze nam de handen van Edyn vast en kneep er zachtjes in. ‘Het komt allemaal goed. Je kan hier weg. Het is nu allemaal voorbij.’ Althans, voor Edyn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De afgelopen maanden hadden voor Edyn meer gevoeld als jaren. Vanaf dag één was het al zwaar voor haar geweest, maar het was alleen nog maar erger geworden. Na al die dagen dat ze alleen in de kelder van de Kimbells had gezeten, snapte ze nog steeds niet wat er aan de hand was. Ze vroeg zich nog steeds af waarom ze hier zat. Ze had echter de energie niet meer om het te vragen als er iemand aan de andere kant van de deur stond. Als dat gebeurde, beefde ze eerder van angst. Bang dat iemand binnen zou komen. Soms was het een opluchting en bleek het dat Naylene aan de andere kant van de deur stond, dat betekende namelijk dat ze niet werd gepijnigd en er een kans was dat ze eten kreeg. Maar zelfs de hoopvolle woorden die Naylene soms fluisterden, leken niets meer te doen.
Het leek alsof alles uit Edyn haar lichaam verdwenen was. Alle geluk en daarmee alle magie. Waar ze in het begin had geweigerd om de Kimbells te helpen, omdat ze haar magie niet voor slechte dingen had gebruiken. Was ze nu niet eens meer in staat om die magie te gebruiken. Het was vaak genoeg gezegd door haar vrienden, Edyn haar magie kwam uit haar hart. Een hart dat nu duister was gemaakt, de hoop had verloren. Een hart dat aan moest voelen hoe de rest van het lichaam van het jonge meisje, keer op keer zo werd gepijnigd. Zelfs het geschreeuw kwam er op een hele andere manier uit dan het in het begin had gedaan.
De blondine snapte nog steeds niet wat ze in de cel deed. De ouders van Naylene hadden haar altijd aardig geleken. Natuurlijk hadden ze soms wat rare dingen gevraagd, maar ze waren altijd heel erg open naar haar geweest. Ze had zelfs bij haar vriendin mogen logeren. Dat had haar uiteindelijk hier gebracht. In een vreselijke cel. Eentje met een koude vloer, waar ze op moest slapen. Een gat, wat een toilet voor moest stellen en verder helemaal niets.
De uren die Edyn er door had gebracht waren in haar ogen allemaal even vreselijk geweest. De laatste paar weken waren ze echter nog erger. Ze had geen besef van tijd, maar het leek alsof ze hier al jaren zaten. Ze leefde van het moment totdat iemand haar alleen liet, totdat het moment dat ze weer terug kwamen. Op die momenten kroop ze strak in een hoekje, in de hoop dat ze haar niet konden vinden en dan misschien ook geen spreuk op haar konden gebruiken. Tot noch toe was ze daar behoorlijk in gefaald.
Ook nu ze haar naam hoorde kroop Edyn in elkaar. Ze had niet eens meer door dat het van een ander persoon afkomstig was. Ze fluisterde nog zo zacht mogelijk dat ze geen pijn wilde, smeekte om haar geen pijn te doen. Tot nu toe was dat niet gelukt en ze wist dat het ook haast onmogelijk was om er nu wel om te vragen.
Toch bleef de pijn uit, even als de vreselijke stemmen die haar van alles verplichtten. Allemaal dingen waar ze niets mee te maken wilde hebben. Daarom keek ze voorzichtig op. Waar ze het gezicht van Rhi zag. Voorzichtig schudde ze haar hoofd, omdat ze haast wel zeker wist dat het niet echt haar zusje was die nu tegenover haar zat. Het was vast één of ander trucje. Zoals ze dat al wel vaker hadden gedaan! Ze hadden zelfs gedreigd dat ze haar familie en vrienden iets aan zouden doen als ze niet mee zouden werken. Misschien zouden ze dat nu wel echt doen.
Toch stak Edyn voorzichtig haar hand uit, zodat ze het gezicht van haar zusje aan kon raken. Ze wilde dat ze echt was en het leek er op dat het echt zo was. Iets wat slecht was! Rhi hoorde hier niet te zijn, misschien zouden ze haar wel echt iets aan gaan doen.
"Rhi." Fluisterde Edyn zachtjes. De woorden van Rhi leken haast niet door te komen. Het kwam allemaal goed. Ze kon hier niet weg. Dat was iets wat ze haarzelf had verteld, maar tot nu toe was er niets van gekomen. De enige manier waarop ze hier uit zou komen, was door de Kimbells te helpen met hun vreselijke ideeën.
Haar handen werden vastgenomen door Rhi, waardoor het nog iets meer echt leek te worden. Ze kreeg iets meer hoop dat de woorden die haar net waren verteld, echt waren. Dat ze echt weg zou kunnen gaan en dat alles goed kwam. Ze wist niet hoe Rhi hier was gekomen, maar ze leek hier echt te zijn. Naylene stond nog aan de andere kant van de deur, het waren niet haar ouders. Wat misschien wel echt iets goeds betekenden.
"Jullie moeten gaan." vertelde Naylene aan de andere kant. "Komt u maar met mij mee, mevrouw Edyn." Nu pas had Edyn door dat zich er nog een derde wezen in de ruimte was. Mevrouw Ripple! Normaal gesproken was Edyn opgesprongen om naar de huiself toe te lopen en haar te omhelzen. Op het moment had ze daar echter geen energie voor. Ze liet de huiself naar haar toe lopen en voelde hoe haar kleine rimpelige handje de hare vastnam.
Voordat Edyn iets kon vragen of doen, nam de huiself alles al in eigen handen. Ze wenste Rhi nog succes en daarna leek alles om Edyn haar heen te duizelen. Het gevoel in haar maag, zorgde er voor dat ze misselijk werd. Als er iets meer in haar maag had gezeten, had ze zeker over moeten geven.
Door de vreselijk kracht waarmee ze rond was geslingerd, kon ze niet helemaal meer op haar voeten blijven staan. De houten vloer waar ze op terecht kwam, voelde echter als een warm welkom. Ze had echter geen idee waar ze was. De huiskamer waar ze terecht was gekomen, was haar onbekend.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het verbaasde Rhi hoe gemakkelijk Edyn weg was gegaan. Misschien kwam het doordat ze heel wazig leek te zijn en zich niet leek te beseffen wat er allemaal aan de hand was. Rhi had verwacht dat haar pleegzusje zou protesteren, dat ze niet zou willen dat Rhi hier zou blijven of dat ze het vreemd zou vinden dat Rhi niet mee zou gaan met haar en de huiself. Edyn had echter niet geprotesteerd. Ze was gewoon mee gegaan met mevrouw Ripple, zoals de bedoeling was geweest. Ze zou veilig bij Michael zitten, ver weg van de Kimbells en alles er omheen. Dat deel van het plan was gelukt. Nu de rest nog.
‘Vlug, voordat je ouders iets merken,’ zei Rhi tegen Naylene, die ondertussen de deur open had gemaakt. Alleen zo zou ze Rhi kunnen helpen. Rhi haalde de benodigdheden uit haar tas, met onder andere de wisseldrank die ze had gemaakt. Lekker zag het er niet uit en de geur was nog veel erger, maar het was wat nodig was om hier te kunnen blijven. Naylene had een glas en een lepel meegenomen, zodat Rhi die kon vullen. Zelf had Rhi een borstel van Edyn meegenomen, waar haar blonde haren nog in zaten. Ze liet één van de blonde haren in het glas zakken en wachtte tot de toverdrank volledig uit geborreld was.
Rhi legde haar vingers rond het glas en wilde het opdrinken, maar Naylene hield haar tegen. ‘Weet je echt zeker dat je dit wil doen, Rhi? We kunnen ook iets anders verzinnen.’
Rhi knikte. ‘Er is niets wat we nu nog kunnen doen, niet op korte termijn. Dit zorgt dat we meer tijd krijgen.’ Opnieuw probeerde ze de drank te drinken, maar dit keer pakte Naylene haar arm vast, wat haar wederom weerhield van haar geplande actie.
‘Maar je weet hoe wreed ze zijn,’ zei Naylene. ‘Je hebt Edyn zojuist gezien. Dat kan ook met jou gebeuren.’
‘Ik overleef het wel, Ik heb nog wel wat trucjes achter de hand.’ Rhi trok haar arm los, klaar met het feit dat Naylene het plan op het laatste moment probeerde te veranderen. Dit was de enige manier. Ze hadden meer tijd nodig, wat betekende dat iemand Edyn haar plek in zou moeten nemen. De enige die dat zou doen, was Rhi. Dat was altijd al het plan geweest en daar zouden ze nu niet meer van afwijken, wat Naylene ook zou vertellen over haar ouders.
Met volle overtuiging nam Rhi een slok van de dikke toverdronk. Het voelde als drab in haar keel en het plakte aan haar gehemelte, maar ze voelde ook dat het begon te werken. Er borrelde iets in haar lichaam en de pijn trok door haar hoofd en gezicht. Haar zicht werd waziger, maar ze kon zien hoe haar handen veranderden van vorm. Ze voelde zichzelf enkele centimeters zakken en ook werden haar haren langer. Ze zag de blonde slierten groeien, net zo lang als die van Edyn. Veel van Naylene zag ze niet, maar die staarde vast in verbazing naar de verandering die voor haar ogen plaatsvond. Rhi was verdwenen en er stond een perfecte replica van Edyn in de ruimte.
‘En?’ vroeg Rhi, met de hoge stem van Edyn.
‘Ik denk niet dat ze het zullen opmerken.’

Michael was op van de zenuwen geweest. Al vanaf het moment dat Rhi haar plan aan hem voor had gesteld, en hem had verteld waar Edyn was, was hij nerveus geweest om alles wat er stond te gebeuren. Hij had behoorlijk moeten liegen om zich aan zijn deel van het plan te houden. Rhi had hem gevraagd om een veilige plek te zoeken, eentje waar ze Edyn naar toe zou kunnen sturen. Dat had hij gedaan. Het huis van zijn tante in Noorwegen was onbewoond geweest, vanwege de werkreis die zijn tante maakte op het moment, dus daar was hij naar toe gegaan. Hij had bericht gehad van Rhi dat ze was vertrokken, wat had betekend dat hij niks anders had kunnen doen dan wachten.
Hij wachtte nu al uren, hopend op Edyn en de huiself. Wat er precies verder ging gebeuren, wist hij niet. Rhi had niet veel met hem gedeeld. Alleen dat Edyn bij de Kimbells was geweest, dat Rhi haar eruit zou halen en dat Michael haar op zou moeten vangen. Wat er tussenin zat, wist hij niet.
Het bekende geluid van iemand die verschijnselde klonk door de ruimte. Michael veerde overeind en zag de huiself verschijnen, samen met zijn vriendin.
‘Edyn!’ Michael wilde op zijn vriendin af rennen, maar bedacht zich op het laatste moment. Ze zag er zo kwetsbaar uit dat hij het idee had dat als hij haar om de hals zou vliegen, ze meteen in elkaar zou zakken. Ze was niet meer de Edyn die hij gewend was. De vrolijke lach was van haar gezicht verdwenen en haar blauwe ogen glommen niet meer zoals voorheen. Ze had wallen onder haar ogen en haar huid zelf leek ook minder te glanzen. Alles aan haar was dof, grijs en verdrietig. Michael wist niet precies wat ze door had gemaakt, maar wat het ook was geweest. Het moest vreselijk zijn geweest als dit hetgeen was wat er nog van haar over was gebleven.
‘Mevrouw Edyn heeft het erg zwaar gehad,’ zei de huiself die met Edyn mee was gekomen. Michael kende mevrouw Ripple nog wel. Het was één van de huiselven die in de keuken werkten op Hogwarts. Michael had de keuken vaak genoeg gezien en hij had meerdere gesprekken gevoerd met de elf. Hij wist dat ze erg om Edyn gaf. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat ze hier nu stond én dat ze het plan van Rhi had geaccepteerd. Een plan waar Michael nog steeds niet alles van wist.
‘Kom, mevrouw Edyn.’ De elf nam Edyn voorzichtig mee naar de bank in de huiskamer, waar ze het blonde meisje liet zitten. Ze liet ruimte over voor Michael, zodat hij naast Edyn zou kunnen zitten. Ondanks dat hij niet goed wist of hij dat wel moest doen, en of Edyn daar behoefte aan had, had hij eigenlijk geen keuze. Daarom liep hij ook naar de bank, waarna hij voorzichtig naast Edyn ging zitten. Ze leek haast niet in de ruimte te zijn. Alsof ze ergens anders was in haar hoofd. Waar het ook was, het was vast geen fijne plek, zoals normaal.
Mevrouw Ripple pakte één van de warme dekens en drapeerde die over Edyn haar schouders. Ze legde er nog één extra op haar schoot, waarna de elf weer van de bank af sprong. Ze legde haar rimpelige handen even op de knie van Edyn. ‘Blijf hier maar lekker zitten, bij meneer Michael. Ik zal zorgen dat het wat warmer wordt hier en dat je wat te eten en te drinken krijgt.’ De huiself liep als eerste naar de haard, die ze met een simpele knip in haar vingers aanstak. Vervolgens nam ze de vrijheid om door het huis te lopen, opzoek naar wat eten en drinken. Michael wist dat het er was, maar hij had er zelf ook nog niks van aangeraakt. Hij was zo bezig geweest met Edyn en alles er omheen, dat hij niet eens aan eten had gedacht.
Michael keek opzij naar Edyn. Hoe ze daar zat, met de dekentjes, deed het hem denken aan hoe hij haar in de Slytherin leerlingenkamer had gezien. Ook helemaal ingepakt in een dekentje, verwonderd door het grote raam dat uitkeek op het meer. Nu was de verwondering ver te zoeken, maar toch deed het hem denken aan die avond.
‘Edyn?’ voorzichtig legde Michael zijn arm rond haar schouder. Ergens wilde hij haar tegen zich aan trekken, haar beschermen tegen wat er dan ook was gebeurd. Maar daar was hij eigenlijk al te laat voor. Hij kon het nu alleen maar beter maken, als Edyn dat toe zou staan.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Wat er precies om haar heen was gebeurd, wist Edyn niet. Alles wat langs haar heen gevlogen. Ze had geen idee waar ze zich op het moment bevond, maar ze kon zich er ook niet heel erg druk over maken. Alles wat beter dan de ijskoude ruimte waar ze ongeveer twee maanden had moeten zitten.
Zelfs de woorden die om haar heen werden gezegd, kwamen niet helemaal binnen. Het feit dat Michael bij haar in de ruimte stond en Rhi er juist niet was, werd totaal niet geregistreerd.
Toch liet Edyn zich meenemen naar de bank die in de kamer stond, waar ze voorzichtig opkroop. De zachte kussens voelde heerlijk en het liefst wilde ze zich meteen om laten vallen, zodat ze eens goed kon liggen en kon slapen. Daar had ze al snel geen ruimte meer voor omdat iemand naast haar kwam zitten.
De dekentjes kwamen als een heerlijk cadeautje. Edyn kroop er echt helemaal in weg. Zachte rillingen gingen over haar lichaam heen. Nu pas besefte haar lichaam hoe koud het de hele tijd was geweest. Edyn trok de deken iets verder over zich heen, zodat ze het nog wat warmer zou krijgen. Terwijl haar lichaam eindelijk een beetje leek te ontspannen. Haar hoofd was nog niet uit de kelder, maar de rest van haar lichaam leek te weten dat ze niet meer bang hoefde te zijn dat er ieder moment iemand binnen kon komen die haar martelde.
Het was niet veel maar beetje bij beetje kwam Edyn in de ruimte. Ze was niet meer in de vreselijke kelder, maar in een warme omgeving. Vanbinnen voelde ze zich echter leeg. Alsof al haar fijne herinneren uit haar hoofd waren geweest, en er was niet eens voor een Dementor voor nodig geweest.
Door de aanraking van Michael, keek Edyn opzij. Ze had nog niet eens doorgehad dat de jongen ook bij in de ruimte was geweest. Ze vond het echter prettig dat hij er ook was.
"Michael." Fluisterde ze zachtjes. Ze had hem een hele tijd niet gezien. Iedere dag had ze aan hem gedacht. Ze had gehoopt dat er een dag was waarop ze hem weer kon knuffelen en dicht tegen hem aan kon zitten. Nu was ze echt bij hem in de buurt. Dat beseft zorgde er voor dat er tranen in Edyn haar ogen opwelden. Ze had zoveel gehuid. Bij iedere keer dat er pijn door haar lichaam heen was gevlogen. Het had haast gelegen alsof zelfs de tranen op een gegeven moment op waren geraakt. Jammer genoeg waren ze er iedere keer wegweest, want had het er alleen maar voor gezorgd dat de pijn nog meer aanwezig was geweest in haar lichaam. Met iedere snik was er een pijnscheut door haar lichaam heengetrokken. Ook nu haar schouders langzaam begonnen te schokken, trok de pijn weer door haar lichaam heen.
Voorzichtig liet Edyn haar hoofd tegen Michael zijn schouder zakken. Op het moment wilde ze niet meer dan dat. Dicht tegen Michael aanzitten, niet praten, maar vooral de veiligheid hebben. Warmte. Alles wat ze de afgelopen tijd niet had gehad. Er kwamen niet veel woorden uit, maar dat hoefden ook niet. Edyn wist niet eens wat ze precies moest zeggen. Zelfs niet toen haar tranen eenmaal op waren gedroogd.
Het duurde een tijdje voordat mevrouw Ripple terug kwam met twee borden bedekt met eten. Die van Edyn werd ergens boven op de dekentjes op haar schoot gezet. "U krijgt weer iets meer kleur op uw gezicht. Eet hier van, het doet u vast goed."
De maag van Edyn begon zich er ook mee te bemoeien. Voorzichtig kwam er één arm onder de dekens vandaan, waar ze voorzichtig mee in het eten begon te prikken. Hoeveel honger ze ook had, het eten kreeg ze niet op de manier door haar keel zoals ze zou willen. Na een paar happen leek het alsof haar maag niet meer wilde, dus liet ze haar vork ook weer liggen op het bord.
Edyn nam de omgeving in zich op. Ze had geen idee waar ze was, maar ze was al weer iets meer in de wereld. Ze wist dat ze weg was uit de kelder. Dat Michael naast haar zat en dat mevrouw Ripple er was. De huiself keek haar zelfs met een zorgelijke blik aan.
Er begon echter iets bij Edyn te dagen. Het was logisch dat Naylene niet mee had gekund. Maar Rhi was haar op komen halen samen met mevrouw Ripple. Nu was haar zusje nergens te zien.
"Waar is Rhi?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael had niets anders kunnen doen dan luisteren naar het gesnik van Edyn. Alles was eruit gekomen. Misschien niet in woorden, maar Michael had kunnen horen hoeveel pijn ze Edyn hadden gedaan. Hij had zijn armen om haar heen gehouden en haar laten huilen, net zolang totdat de tranen en het gesnik langzaam minder waren geworden. Hij wist nog altijd niet wat de Kimbells precies hadden gedaan, maar hij kende hen goed genoeg om te weten dat het alles behalve goed was geweest. Hij wist in wat voor leven ze Naylene hadden gedwongen, wat er met haar broer was gebeurd. Edyn had dan nog wel magie, maar vreemde magie die niet gebruikelijk was. De Kimbells hadden er alle kanten mee op kunnen gaan, maar wat er ook was gebeurd, het was duidelijk dat ze de vrolijke geest van het meisje hadden gebroken. Er was nauwelijks nog iets over van de Edyn die hij kende en het deed hem pijn om te zien.
Mevrouw Ripple had duidelijk genoeg ingrediënten gevonden om mee te koken. Tenminste, Michael ging er vanuit dat ze het op die manier had gedaan. Voor zover hij wist, konden tovenaars eten niet uit het niets laten verschijnen. Ze hadden wel de juiste benodigdheden nodig. Magie van huiselven was echter anders. Hoe dan ook, het rook heerlijk. Het deed Michael zelfs een beetje denken aan Hogwarts, omdat het leek op het eten wat ze daar altijd geserveerd kregen.
Ondanks dat ook hij een bord had gekregen en kon eten, had hij één arm stevig om Edyn heen gehouden. Veel honger leek zijn vriendin niet te hebben, want na een paar happen had ze genoeg gehad. Bij Michael was het juist andersom. Nu hij eindelijk weer wat in zijn maag had, leek zijn lichaam wakker te zijn geschud en kreeg hij juist alleen maar meer honger.
De vraag van Edyn leek even in de lucht te blijven hangen. Mevrouw Ripple keek naar Michael en hij staarde terug. Vervolgens legde hij zijn vork op het bord. Hij wist niet waar Rhi was. Eerlijk gezegd had hij gedacht dat Rhi mee terug zou gaan met Edyn. Ze had hem echter nooit het hele plan verteld, dus zeker kon hij er nooit van zijn geweest. Toch had hij gehoopt dat ze samen terug zouden komen. Dat was niet gebeurd, want alleen mevrouw Ripple en Edyn waren terug gekeerd.
‘Ik weet niet waar Rhi is. Ik dacht dat ze samen met jou terug zou komen,’ fluisterde Michael zacht. ‘Maar waar ze ook is, ze weet vast wat ze doet.’ Michael wist niet of ze nog bij de Kimbells was. Hij hoopte van niet, want zelfs iemand zoals Rhi zou die twee niet aan kunnen.
De huiself liep naar voren en ging weer op de bank zitten, zodat ze naast Edyn plaats kon nemen. Haar kleine, rimpelige handen zochten die van Edyn. ‘Mevrouw Rhi heeft beloofd dat alles goed komt. Zij vond het belangrijkste dat u weer ergens op een veilige plek terecht kwam. Dat is nu gebeurd.’
Mevrouw Ripple gebruikte niet de juiste woorden, maar Michael kon wel raden wat dit betekende. Rhi haar grootste doel was duidelijk geweest dat Edyn daar weg zou komen. Ze was zelf niet mee terug gegaan. Betekende dat dat ze daar nog steeds was, bij de Kimbells? Als dat zo was, moest hij Naylene proberen te spreken. Dat zou echter niet zomaar kunnen, want het was van belang dat niemand zou weten waar Edyn was. Als hij een uil naar Naylene zou sturen, dan zouden de Kimbells er snel genoeg achter kunnen komen.
‘Ze is toch niet nog steeds daar?’ vroeg Michael toch maar aan de huiself, omdat hij zelf wel dat idee had. Hij hoopte dat het niet zo zou zijn, maar de blik van de huiself vertelde hem al genoeg. Rhi was nog steeds bij de Kimbells. Wat was ze van plan? Wilde ze hen aanvallen, duelleren om hetgeen wat ze met Edyn hadden gedaan? Rhi was wel iemand die de confrontatie aan ging, dat wist Michael ook. De Kimbells waren echter niet bang om mensen uit hun weg te ruimen, om vloeken te gebruiken die verboden waren. Ze hadden het immers al eens eerder gedaan en dat bij hun eigen zoon. Rhi was niets meer dan een vreemdeling voor hen.
Wat verslagen sloeg mevrouw Ripple haar bolle ogen neer. ‘Ik heb echt geprobeerd om mevrouw Rhi op een ander idee te brengen, maar ze bleef volhouden dat ik alleen mevrouw Edyn mee terug moest nemen. Dus dat heb ik gedaan.’
Michael zette zijn bord aan de kant, zodat hij weer beide armen om Edyn heen kon slaan. Hij had niet door of Edyn wist wat mevrouw Ripple probeerde te zeggen, of ze begreep dat Rhi zich nu op een verschrikkelijke plek bevond. Michael kon alleen maar hopen dat Rhi het zou redden, wat de Kimbells ook zouden doen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld