Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

8 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The illiterate of the 22nd century will n

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Een aantal mensen van Shae's kolonie besloten erbuiten te blijven. Begrijpelijk, aangezien ze hier niets mee te maken. Het verrast hem echter wel dat Shae zelf bezig was gegaan met het verzamelen van stenen. Ze mocht dan nog een appeltje met Simon te schillen hebben, hij had niet gedacht dat ze daadwerkelijk mee zou gaan in een straf die relatief barbaars was. De verbazing en zelfs de lichte afkeur in haar stem waren goed te horen geweest toen ze voor het eerst had gehoord wat voor een straf Simon zou krijgen.
Uiteindelijk waren er voldoende stenen verzameld en was de verrader ingegraven. Mensen hadden zich in een cirkel om de man heen opgesteld en afwachtend werd er naar Thomas gekeken. Dit was het dan. Dit was het moment dat hij echt liet zien dat hij de leider van dit stel was, zijn taak op zich nam. Even keek hij naast zich, naar de figuur van Shae. Het voelde apart dat ze naar hem luisterde, terwijl hij eerder toch haar bevelen had moeten opvolgen. Maar dit was anders. De executie van een van zijn eigen mensen. Flauwtjes glimlachte hij naar haar, al was er niets om om te lachen. 'Ik zal het kort uitleggen,' begon hij, zijn stem iets verheven. Het had geen nut om alleen aan Shae te vertellen hoe het in zijn werk ging, puur omdat er meer mensen uit haar kolonie wilden assisteren bij het werpen van de stenen en hun gehoor niet zo goed was als dat van Thomas' kolonie.
'Thuis zouden er meer rituelen aan deze executie voorafgaan. Hier moeten we improviseren, maar dit is met Anna besproken en zij heeft mij haar zegen gegeven.' Hoe stom het ook klonk. 'Ik spreek zo nog eenmaal mijn beschuldiging uit. God oordeelt dan of de beschuldiging terecht is.' Dat hield in, als een plotselinge bliksem zou inslaan, dat ze Simon het voordeel van de twijfel zouden moeten geven. Thomas geloofde echter niet dat er een God zou zijn die tegen deze executie was. Moord en verraad, dat waren zonden. 'Daarna werp ik de eerste steen. Wanneer die de grond geraakt heeft, is de rest aan de beurt. De eer van de laatste steen, om het hoofdstuk af te sluiten, komt ook aan mij toe. Helder?'
Er klonken geen vragen meer op, slechts een zacht instemmend gemompel. Thomas' hart bonsde in zijn keel. Daar stond hij dan, op het punt om een man die hij al jaren kende als vriend om het leven te brengen. Langzaam pakte hij een van de stenen die hij verzameld had, een groot en fraai exemplaar, en woog deze in zijn hand. 'Simon. Je wordt beschuldigd van het opzettelijk toebrengen van letsel aan een onschuldige. Van het plegen van een moord. Maar bovenal wordt je beschuldigd van het verraad van je eigen kolonie.' Geen reactie. Niet van Simon, niet van een God. Thomas hief zijn hand met de steen erin, richtte op gevoel en wierp. 'De straf is steniging,' besloot hij toen de steen met een knal tegen Simon's kaak kwam en daarna op de grond landde. Dat was het teken voor de rest om hun stenen te gaan gooien.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De uitleg van Thomas was helder geweest. Als leider kreeg hij de eerste en de laatste steen. Hij had het een eer genoemd. Shae wist niet of ze het daar volledig mee eens was. In principe was het moord. Als Simon nog zou leven tegen de tijd dat de meeste stenen gegooid waren, dan zou de steen van Thomas er zeker voor zorgen dat hij buiten westen zou raken en vervolgens ook dood zou gaan, want niemand zou hem nog uit het gat helpen en het was onmogelijk om al die klappen te overleven. Shae vroeg zich af wat dit precies goed praatte, want het was dan wel een straf, maar het bleef zo goed als moord en een moord kon in haar ogen nooit goed worden gepraat. In haar eigen kolonie werden mensen naar boven gestuurd, wetend dat ze het niet zouden overleven, maar daar kregen ze wel een “waardiger” afscheid.
De eerste steen was gegooid, wat een teken was voor de rest om te beginnen. Shae was overweldigd door het geweld dat er plaats vond, waardoor ze zelf enkel toekeek hoe de anderen de stenen gooiden. Ze leken geen tijd te nemen om Simon bij te laten komen. Steen na steen kwam op hem af en hij kon er weinig aan doen. De harde, kleine rotsen belandden tegen zijn kaaklijn, zijn slaap, maar ook zijn armen en borstkas kregen het te verduren. Het was een bijzondere gewaarwording, al wist Shae nog niet of bijzonder ook het juiste woord was om de situatie naam te geven.
Shae keek naar de steen in haar hand en schudde elke gedachte van zich af. Simon verdiende dit. Hij was degene die hen had verraden, die meerdere mensen van haar kolonie had verwond. Zelfs de kolonie van Thomas leek geen medelijden met hem te hebben en waren er klaar voor om dit te doen, om de dood van Simon op hun naam te hebben staan. Omdat Shae nog deels geleid werd door haar woede, gooide ze haar stenen richting de man. Zijn geschreeuw negeerde ze, alsof zijn pijnlijke kreten haar niks deden.
In totaal had ze zeven stenen gevonden. Na de eerste was de tweede al snel gevolgd en langzaamaan was Shae alle twijfels en bedenkingen die ze had gehad, vergeten. Het luchtte op om Simon te straffen voor wat hij had gedaan en elke steen die ze gooide, kwam harder aan. Twee tegen zijn hoofd, drie vlogen op zijn bovenlichaam af, de een na laatste steen raakte zijn schouder en de laatste kwam met veel geweld tegen zijn voorhoofd.
Er vlogen hier en daar nog stenen door de lucht, maar al snel werd het duidelijk dat een steeds groter gedeelte van de groep zijn stenen al op had gemaakt. Shae had Thomas een paar keer zien gooien, maar ze wist dat hij er nog eentje had bewaard. Hij mocht immers de laatste klap uitdelen.
Nu Shae niks meer had om te gooien, keek ze voor het eerst écht naar Simon. Zijn gehele gezicht zat onder het bloed. Het was onduidelijk waar het nou vandaan kwam. Ondanks dat hij ingegraven was, leunde hij voorover. Hij had zichzelf zo klein mogelijk gemaakt, maar het had niet mogen baten. Iedereen die hem had willen raken, had hem geraakt. De man had geen schijn van kans.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het regende stenen. Zo zag het eruit, zo klonk het ook. De doffe klappen van stenen gonsden door de omgeving, niet overstemd door het geluid van Simon zijn stem. Niemand reageerde erop, niemand leek medelijden te hebben met de man die voor zoveel moeilijkheden had gezorgd. Een enkeling uit Shae's kolonie leek het wel lastiger te vinden, twijfels te hebben bij deze barbaarse manier van straffen nu de stenen gegooid werden, maar er was niemand die zich uiteindelijk terugtrok. Ook Shae zelf niet, al leek ze aan het begin even geaarzeld te hebben. Dat kon hij zich voorstellen, voor een buitenstaander moest dit simpelweg op moord lijken. Dat het dat niet was, dat het een zware straf was, voor fouten die Simon al begaan had, leek daardoor een beetje weg te vallen. Een beetje maar.
Uiteindelijk stopte de regen, werd Simon omringd door stenen. Er was een reden dat ook zijn handen vast hadden gezeten, zodat hij niet de stenen op had kunnen pakken of zijn gezicht had kunnen beschermen. Nu lagen de stenen op hem, voor hem, achter hem en naast hem aan beide kanten. Na zijn sterven zouden de stenen gestapeld worden, zodat er een soort graf ontstond. Drie dagen na de steniging zelf, om precies te zijn. Als Simon dit zou overleven, zou hij na drie dagen zeker gestorven zijn. Al vermoedde Thomas dat ze zich daar geen zorgen over zouden moeten maken, de man leek moeite te hebben met ademhalen en uit zijn vele wonden stroomde al bloed. Veel bloed, dat de stenen een donkere kleur gaf en zich met de aarde vermengde. Er was een stilte gevallen, waarin alleen de raspende ademhaling van Simon nog te horen viel. Thomas haalde diep adem, pakte de allerlaatste steen goed vast. 'Laat het voor iedereen duidelijk zijn dat moord en verraad onacceptabel zijn en dat de straf hierop niet mild is.' Zijn blik gleed over de groep heen, gevuld met twee koloniën die samenwerkten. Een unicum. Thomas sloot zijn ogen, waar hij toch weinig aan zou hebben bij het mikken van de steen, waarna hij de laatste worp deed. Met een doffe klap belandde de steen tegen de slaap van Simon, die daardoor het bewustzijn verloor. Een geladen stilte was het enige dat nog restte. Het was klaar, maar het voelde nog niet af. Ze hadden iemand gestenigd, iemand vermoord die het verdiende gedood te worden. Maar dat maakte de sfeer er niet minder raar op. Uiteindelijk schraapte Thomas zijn keel. Van de act die hij net had opgevoerd, was weinig meer over. Hoe sloot je zoiets af? Gelukkig waren er nog de andere mensen uit zijn kolonie, die het aan leken te voelen en weg begonnen te lopen. De stilte bleef hangen, maar in ieder geval leek er een einde te zijn gekomen aan dit ritueel. Thomas wierp een blik op de lucht, om een tijdstip vast te kunnen stellen. 'Over drie dagen zal hij daadwerkelijk onder de stenen begraven worden,' zei hij, tegen niemand in het specifiek. Exact drie dagen. Waarschijnlijk hadden ze in de tussentijd wel een andere dood om te herdenken, een ander ritueel. Het zou vast heel anders zijn dan dit voorval.
Simon was uitgeschakeld.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een ijzige stilte gleed over de groep heen. Thomas had zijn laatste woorden uitgesproken, zijn laatste steen was gegooid. De halve cirkel die om Simon heen stond, staarde in stilte naar de man in hun midden. De man die zo goed als uitgeschakeld was. Shae kon niet zien of hij nog ademhaalde. De vele stelen om hem heen belemmerde haar zicht. Ze hoorde hem niet meer schreeuwen van de pijn, zoals hij eerder wel had gedaan. Het was moeilijk om te geloven dat de man überhaupt had geleefd. Zeker nu hij hier drie dagen zou blijven liggen. Hij zou vanzelf te komen overlijden. Of dat nou door de slechte omstandigheden van zijn lichaam was, of de wilde dieren die af zouden komen op zijn vlees, zou vanzelf duidelijk worden.
Normaal had Shae geen moeite met stiltes. Ze liet ze zelfs nauwelijks vallen. Nu wist ze echter niet of het aan haar was om de stilte te verbreken. Haar ogen gleden naar Thomas. Op dit moment was hij de leider. Hij wist wat de gebruiken waren, hoe dit alles in zijn werk was gegaan. Hij had hen perfect aangestuurd. Zijn stem was hard en duidelijk geweest, maar toch had ze Thomas er nog steeds in herkend. Hij had het beste willen doen voor de meerderheid, zelfs als dat had betekend dat hij afscheid had moeten nemen van Simon.
Shae bewonderde Thomas in zekere zin voor wat hij had gedaan. Ze had niet verwacht dat hij zo standvastig had kunnen zijn, echt besluiten had kunnen maken op de momenten dat het nodig was geweest. Het sierde hem en haar sympathie voor hem werd zeker groter. Ook had ze bewondering voor hoe stevig hij op dit moment in zijn schoenen stond. Hij had geen moment getwijfeld over zijn keuze, zelfs niet nu hij het levenloze lichaam van Simon tussen de stenen zag liggen.
Ondanks haar eigen twijfel over de stilte, had ze het gevoel dat ze wel iets moest zeggen. Ze wist immers niet wat nu de bedoeling was, in hoeverre Simon een idee had over hoe ze deze nieuwe situatie aan zouden moeten pakken. Het leek haar het beste om dat aan hem te vragen, maar daar was op dit moment geen kans voor. Daarvoor zouden ze eerst terug moeten gaan naar het basiskamp.
‘Ik stel voor dat we terug gaan naar het kamp,’ zei Shae. Ze zou ook niet weten waar ze anders naar toe zouden kunnen gaan. Terug naar huis misschien? Maar dat was niet alleen aan haar om te bepalen. ‘En dan kunnen jij en ik, Thomas, de situatie samen bespreken en kijken hoe we vanaf nu verder gaan?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
In zijn hoofd was Thomas nog bezig met het verwerken van wat er was gebeurd, hij probeerde zich de woorden van Anna voor de geest te halen. Hoe sloot je zoiets af? Was er een manier om dit af te sluiten? Nee, die was er niet. Niet echt. Bij een normale begrafenis wel, bij een normale dood waren er andere rituelen. Omdat Simon de belangrijkste regels overtreden had, kreeg hij het privilege van die rituelen niet. Ze zouden hem niet sturen, geen zetje in de goede richting geven naar de Hemel, als dat al bestond. Nee, Simon was gekluisterd aan de aarde en zou daar ook blijven, voor eeuwig gestraft. Een naar idee, voor iemand die zo lang zijn vriend geweest was. Maar goed, Thomas had ook niet gedacht dat Simon een verrader bleek te zijn, en ook dat was anders geweest.
De woorden die Shae sprak, trokken hem uit zijn gedachten. Hij knikte langzaam. 'Ga maar alvast, ik volg zo. We zullen een hoop te bespreken hebben.' Dat klonk grimmig, maar was wel waar. Ze hadden nog niet echt de tijd genomen om dit voorval door te spreken, om het over Jared en de twee gewonden te hebben. Om het over deze executie te hebben. Over de toekomst, of ze überhaupt nog samen verder wilden gaan. Wat als dit voor Shae enkel een bewijs was geweest dat een samenwerking tussen de twee koloniën nooit zou werken? Wat als ze had besloten dat ze allemaal terug naar beneden zouden gaan, dat de missie zo benadeeld was geworden dat het onmogelijk was om verder te gaan? Nee, dat waren zorgen voor straks. Eerst wilde hij een moment van eenzaamheid. Stilte. Simon leefde nog, maar was buiten bewustzijn en zou binnen enkele uren sterven aan het bloedverlies. Met een beetje geluk zou de man zijn ogen nooit meer openen, niet meer bewust meekrijgen dat het leven langzaam uit zijn lichaam stroomde.
Om hem heen liepen mensen weg, tot uiteindelijk iedereen buiten gehoorsafstand was geraakt. Terug naar het basiskamp, waar hij nog in gesprek zou moeten gaan met Shae. Thomas hurkte op de grond neer, enkele meters bij Simon vandaan. Beiden zeiden niets, de een omdat hij buiten bewustzijn was, de ander omdat er niets te zeggen was. Vanbinnen rouwde hij om zijn vriend, maar dat was niet de persoon die hij heer gestenigd had. Toch kwam dit er het meest dicht bij in de buurt, het zou het enige afscheid zijn dat hij zou kunnen nemen.
Na enkele minuten kwam hij overeind, wierp nog één blik op het lichaam van de man die voor zoveel problemen had gezorgd, waarna hij zich omdraaide en weg begon te lopen. Vaarwel, Simon. Moge God je eerlijk straffen voor de fouten die je hebt gemaakt.
Iets later dan de rest kwam hij aan bij het basiskamp. De sfeer was nog steeds bedrukt, maar dat had ook te maken met het lichaam van Jared, dat nu in één van de ruimtes lag. Dit was dan weer Shae's zaak, zij moest uiteindelijk beslissen hoe ze Jared een waardig afscheid zouden geven. Daar had Thomas weinig over te zeggen. Hij voegde zich geruisloos bij haar, merkte dat haar aanwezigheid rustgevend op hem werkte. Zo was dat ook geweest tijdens de steniging, al had hij het toen niet zo gemerkt. 'Zullen we dan maar?' zei hij, op zachte toon. Ze zouden hem toch wel horen, maar het voelde raar om hardop te praten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Shae had volledig begrepen dat Thomas nog achter had willen blijven. Simon was gestraft voor zijn daden, maar dat waren zijn acties. Hij was ooit een heel ander persoon geweest, wellicht zelfs een vriend voor Thomas. In dat geval gunde Shae, Thomas de tijd om afscheid te nemen van een voormalige vriend. Iets wat zij met haar eigen kolonie ook nog zou moeten doen, nu ze het lichaam van Jared hadden. Er was echter nog zoveel meer wat er nu zou moeten worden besproken. Zouden de twee kolonies nog samen verder gaan, of hield één het voor gezien? Ze hadden geen voorraden meer, dus hoe zouden ze dat oplossen? Was er nog vertrouwen tussen de twee groepen, of was die volledig verdwenen door de acties van de verrader? Het waren punten die Shae allemaal met Thomas wilde bespreken en ze hoopte dat hij dat ook wilde.
In het kamp had ze de anderen opdrachten gegeven. De troep moest opgeruimd worden, alles moest nog een keer worden gecontroleerd en er moest gecheckt worden hoe het met de gewonden ging, als er nog meer waren gevallen in de tijd dat ze buiten waren geweest. Iedereen had immers behoorlijk hard gerend en hier en daar een val was niet uitgesloten geweest.
Thomas was terug gekeerd en in eerste instantie had Shae hem de tijd willen geven om bij te komen. Ondanks dat zij het liefste alles meteen geregeld had, kon ze het opbrengen om begrip te tonen voor wat Thomas net had moeten doorstaan. Het was echter Thomas die naar haar toe kwam, om te vragen of ze nu meteen zouden kunnen praten. Dat leek Shae ook het beste. Hoe sneller ze het allemaal geregeld zouden hebben, hoe beter.
‘Ja, laten we maar gaan.’ Ondanks dat ze het grootste gedeelte van de tijd een stukje hadden gelopen om buiten het bereik van anderen te staan, besloot Shae dat het nu slimmer was om naar een afgesloten ruimte te gaan, waar ze rustig met elkaar zouden kunnen praten. Daarom liep ze naar de ruimte waar de voorraden eerst hadden gestaan. De mensen die bezig waren geweest om het op te ruimen, hoefde ze niet eens weg te sturen. Zodra ze Shae en Thomas zagen, wisten ze dat dit een gesprek was waar hun aanwezigheid niet werd gevraagd.
Shae keek om zich heen. Het meeste was nu al aan de kant geschoven of opgeruimd, maar de sporen die Simon had achtergelaten, waren duidelijk. Ze hadden niet meer genoeg eten om hier te kunnen verblijven. Dus vroeg of laat zouden ze moeten vertrekken. De vraag was echter of ze weer terug zouden keren naar de kolonies.
‘Ik had niet verwacht dat jullie op die manier om zouden gaan met Simon,’ zei ze als eerste tegen Thomas, al gokte ze dat hij haar verbazing al wel had opgemerkt. Niks leek hem te ontgaan, zelfs met zijn mindere zicht. Ze waren hier echter niet om te praten over de straf die Thomas uit had gekozen en wat zij daar van vond. Het straffen had volledig bij zijn kolonie gelegen en Shae en haar mensen hadden zich daar aan moeten houden.
‘Hij heeft behoorlijk wat voor elkaar gekregen en het is nu aan ons om te bepalen hoe we verder gaan.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ditmaal gingen ze naar een afgesloten ruimte, waar het overleg kon plaatsvinden zonder de oren van anderen. Er waren wel wat mensen, maar die leken de hint te begrijpen en verlieten de ruimte zwijgend. De ruimte, die in eerste instantie gevuld was geweest met voorraden, maar waar nu wel heel veel gaten waren ontstaan. Simon had goed huisgehouden, zijn manier van vernietigen was effectief geweest en nu zaten ze in het midden van de schamele resten voorraden die nog over waren. Het zag er niet rooskleurig uit, zelfs al hadden ze de verrader zelf nu onschadelijk gemaakt. Dat zou de voorraden niet terugbrengen, dat zou de gewonden niet helen. Het zou Jared niet terug tot leven brengen.
De verbazing die ze nu uitsprak, was inderdaad niets nieuws voor hem. Het bracht zelfs een glimlach op zijn gezicht. Een treurige glimlach misschien, die eerder sprak van verdriet dan van vreugde, maar een glimlach. 'Het zijn de regels zoals ze vele jaren geleden zijn opgesteld. Simon wist dit toen hij besloot te doen wat hij deed.' De man had geweten dat hem een brute dood te wachten stond toen hij eenmaal een kogel op een onderzoeker afgevuurd had, maar toch had hij ervoor gekozen om zijn pad te vervolgen. Toch had Simon ervoor gekozen om een verrader te blijven, iemand te vermoorden en zijn punt te maken. Terwijl hij wist, zou moeten weten, dat de enige straf die daarop volgde, de dood was. Een brute dood, die door een aantal van Shae's mensen afgekeurd was. Niet verrassend.
Hoe zouden ze nu verder gaan? Simon had nogal wat aangericht, voorraden vernietigd, mensen verwond en sowieso de vertrouwensband tussen de twee koloniën ernstig aangetast. Tenminste, wat er überhaupt bestaan had aan zo'n band. Toch was Thomas niet van plan om het op te geven, al kon hij niet zo goed inschatten hoe Shae daarover dacht. Hij richtte zijn ogen op haar, al zou hij waarschijnlijk toch langs haar kijken. 'Simon wilde de samenwerking tegengaan, ervoor zorgen dat de missie mislukte. Wat we ook doen, hoe we ook verder gaan, ik wil niet dat hij met zijn acties teweeg heeft kunnen brengen dat we inderdaad falen.' Het zou lastig worden. Ze zouden voorraden moeten vinden, misschien zelfs enkele dagen teruggaan om nieuwe te halen. Ze zouden wederom een band van vertrouwen met elkaar op moeten bouwen, want hoewel Shae en haar mensen begripvol waren, konden ze niet uitsluiten dat er nog iemand zoals Simon in de groep zou zijn. Thomas wist dat het nu veilig was, dat de rest van zijn mensen te vertrouwen waren, maar hij had eerder ook gedacht dat hij dat wist. Hij kon niet stellig blijven beweren dat zijn mensen goed waren, niet wanneer hij keer op keer met zijn neus op de feiten gedrukt werd. Simon was goed geweest, tot hij niet meer goed was. Thomas vertrouwde zijn mensen tot ze het tegendeel bewezen, maar datzelfde kon hij niet van Shae en haar mensen verwachten. Uiteindelijk zou het dus aan haar zijn of ze deze samenwerking überhaupt voort zouden zetten, of er een einde aan maakten en met mislukking op hun schouders weer richting huis moesten lopen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren zoveel verschillen tussen de twee kolonies. Het geloof was misschien wel het meest bekende verschil geweest, maar Shae had niet verwacht dat het zo diep zou zitten. Ondanks dat zij ook wel over de vroegere straffen had gelezen in de boeken die zij in haar kolonie tot haar beschikking had gehad, had ze niet gedacht dat ze in de huidige samenleving nog steeds toe zou worden gepast. Ze had echter haar ongelijk gekregen toen ze zelf deel had genomen aan de steniging. Ze had er geen spijt van, maar het was nog altijd een concept waar ze moeilijk haar gedachten om kon wikkelen.
‘Hij dacht vast dat hij niet gepakt zou worden, of dat hij nog meer zou kunnen doen.’ Hij had al genoeg gedaan, daar waren Thomas en Shae zich beide bewust van. Er was meer dan genoeg gebeurd en Simon had veel veroorzaakt, maar als hij had geweten wat de straf was geweest, dan had hij vast nog meer willen doen. Of hij had gedacht dat hij er mee weg zou kunnen komen, maar dat laatste was niet gebeurd.
‘Je hebt goed gehandeld, Thomas,’ zei Shae. Het was niet direct een compliment, maar ze wilde hem wel laten weten dat ze onder de indruk was van hoe hij het aan had gepakt.
‘Ik zou niet willen dat zijn acties daadwerkelijk hun doel hebben bereikt,’ stemde ze met Thomas in. Ondanks dat er genoeg vragen waren en het vertrouwen weg was gevallen op sommige vlakken, wist Shae beter dan de hele kolonie de schuld te geven van één persoon zijn acties. Simon had hen kapot willen maken, hen willen verdelen zodat zijn kolonie in zou zien wat voor een verschrikkelijke wereld het hierboven was. Als ze hem nu niet hadden betrapt, dan was hij wellicht nog veel verder gaan. Wie weet wat zijn handen voor schade aan hadden kunnen richten als Shae en Thomas onwetend door waren gegaan met de missie. Hoeveel mensen hadden nog gewond moeten raken? Shae wilde daar niet eens over nadenken.
‘Wil je de missie voortzetten?’ vroeg ze, heel direct, aan Thomas. ‘Want als dat zo is, moeten we nieuwe voorraden ophalen uit de kolonies. Met de schade die Simon heeft veroorzaakt, zal dat enkele dagen kunnen duren, voordat we weer genoeg proviand hebben om hier enkele weken te verblijven.’ Er lag hier en daar nog wel wat eten, maar genoeg zou het voor de groep niet zijn, ondanks dat ze nu nog maar achttien monden hadden om te vullen.
Shae zuchtte en keek naar Thomas. Het was een vreemde situatie. Zij had haar eigen kolonie nog niet eens ingelicht over alles wat er was gebeurd, maar dat wilde ze ook pas doen als ze samen met Thomas had besloten wat er zou gebeuren.
‘Als je de missie niet voor wil zetten, dan moeten we de kolonies laten weten dat we terug keren én dan moeten we ook contact opnemen met de andere groepen die bovengronds zijn.’ Er waren immers nog meer groepen die bezig waren met een soortgelijk onderzoek. Het was de bedoeling dat ze dit met z’n allen deden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Wilde hij de missie voortzetten? Dat was de grote vraag die hier speelde en Thomas wist dat er veel van zijn antwoord afhing. Shae was het met hem eens wat betreft het feit dat Simon zijn doel niet mocht bereiken, maar was dat voldoende houvast om verder te werken? Dat was belangrijk, want ze zouden -bij wijze van spreken- helemaal opnieuw moeten beginnen. Nieuwe voorraden. Opnieuw heen en weer reizen. Vertrouwen opbouwen tussen de twee koloniën, zelfs al gaf Shae haar kolonie de schuld niet aan alle mensen die Thomas had meegebracht. Het zou een uitdaging worden, maar Thomas was ervan overtuigd dat er maar één antwoord mogelijk was op de vraag die Shae stelde. 'Ja,' was dan ook hetgeen dat hij zei als antwoord op haar vraag. 'Het zal waarschijnlijk even lastig worden. Maar zoals ik zei, ik wil niet dat Simon zijn zin alsnog krijgt en we dit af moeten breken.' Ze zouden mensen naar huis moeten sturen voor voorraden. Het waren niet alleen de voorraden van Shae haar kolonie geweest die vernietigd waren, Thomas' mensen hadden ook proviand en dingen mee genomen van beneden. Simon had beweerd dat hij zijn eigen kolonie geen schade toegebracht had, maar hij had wel degelijk voorraden van beide koloniën vernietigd. Nog steeds hadden ze geen zicht, de lenzen die Jared zou halen waren nooit aangekomen. Die konden nu wel geregeld worden, als ze toch terug zouden moeten voor nieuwe voorraden. Al was er ook wat voor te zeggen dat de lenzen niet meer nodig waren, niet nu vastgesteld was dat Simon opzettelijk gehandeld had door iemand neer te schieten. Daar zouden ze het later nog wel over hebben, voor nu moest hij ook weten wat haar standpunt was. 'En jij? Wil jij dit door blijven zetten?' Zelfs als ze door zouden gaan, zou de missie zo veel vertraging op lopen dat het misschien niet eens meer relevant was om door te blijven gaan. Toch speelde er meer dan enkel de missie en het feit dat hij Simon geen gelijk wilde geven. Thomas was van de wereld hierboven gaan houden, zelfs als kon hij er weinig van zien. Als ze besloten weer naar beneden te gaan, was de kans dat hij de bovenwereld ooit nog zou zien, nihil. Daar was hij nog niet klaar voor, in tegendeel. Door alles wat gebeurd was, wilde hij enkel nog meer van de wereld zien. Of ja, zien... Meemaken, dat was eerder het juiste woord.
De blik van Shae lag nog steeds op hem gericht en Thomas had zijn ogen al afgewend, omdat het vreemd voelde om haar kant op te kijken wanneer zij hem aankeek, terwijl hij haar niet goed zou kunnen zien. Er zat geen enkele logische beredenering achter, maar toch keek hij maar weg. Hij pakte in ieder geval de tablet die zij hem eerder geleend had uit zijn zak en reikte die aan haar aan. Die had hij in ieder geval niet meer nodig, zijn kolonie was al op de hoogte van de ontwikkelingen hier.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Lastig wordt het zeker. Ik vermoed dat lang niet iedereen met het volle vertrouwen naar elkaar kan kijken nu.’ Shae vertrouwde Thomas. Er was nooit iets gebeurd waardoor ze dat in twijfel had hoeven trekken. Ondanks dat hij van dezelfde groep was gekomen als Simon, zag ze dat Thomas heel anders dacht, dat er geen enkel moment was geweest waarop Thomas de missie af had willen blazen, of had geprobeerd een ander pijn te doen. Ze ging er vanuit dat de rest van zijn mensen net zoals hem waren, dat Thomas een rotte appel was geweest die ze hadden moeten elimineren. Wellicht al jaren geleden, zoals bij haar eigen kolonie was gebeurd.
‘Maar het is iets wat we moeten proberen,’ besloot ze dan ook. Ze konden nu niet stoppen. Dan zou Simon zijn zin krijgen, zoals Thomas dat al had gezegd. Simon had veel voor elkaar gekregen en het had zomaar gekund dat zijn acties de twee groepen uit elkaar hadden gedwongen, maar het tegenovergestelde leek nu bereikt te zijn.
‘Ik wil de missie absoluut doorzetten,’ zei Shae zonder twijfel. Opgeven was geen optie. Dat was niet iets wat ze binnen haar perfecte kolonie snel deden. Ondanks dat ze haar kolonie nog in zou moeten lichten over de tegenslagen en het verlies van Jared, wist Shae zeker dat Adrian en Will haar aan zouden moedigen om door te gaan. Zij waren één van de kolonies die het meeste wisten van deze wereld, die al vaker boven waren geweest en daarin zouden ze anderen kunnen helpen. Anderen, zoals de kolonie van Thomas. Nee, de missie stopzetten was zeker geen optie. Al helemaal niet omdat Simon dan zijn zin zou krijgen en dat gunde ook Shae hem absoluut niet.
Dankbaar nam ze de tablet weer aan van Thomas. Hij had al gezegd dat hij had gesproken met Anna, dus ze ging er vanuit dat alles was verlopen zoals ze ook had verwacht. Rustig en beheerst. Zo was Thomas ook op haar over gekomen de laatste paar uur. Ondanks dat er misschien wel paniek in zijn lichaam had gezeten, had Shae het niet kunnen spotten. Hij was een echte leider geweest, ondanks dat hij een beslissing had moeten maken die hij waarschijnlijk liever niet had gewild.
‘Ik zal mijn eigen kolonie binnenkort ook informeren over wat zich hier heeft afgespeeld. Ik weet zeker dat ze, ondanks alles, zullen begrijpen dat we de missie voort willen zetten. Wellicht kunnen ze ons zelfs tegemoet komen in het brengen van voorraden, zodat we niet het gehele stuk weer terug hoeven te lopen,’ stelde Shae voor. Efficiëntie was op dit moment zeer belangrijk. Ze zouden al vertraging oplopen door de acties van Simon, maar Shae wilde die vertraging wel zoveel mogelijk beperken.
Shae legde haar armen om de tablet en hield die tegen haar bovenlichaam aan, terwijl ze naar Thomas keek. Ze vond dat hij haar waardering verdiende, ondanks dat ze de zojuist ook al uit had gesproken. Eigenlijk verdiende hij het om van iedereen te horen hoe goed hij had gehandeld.
Voorzichtig legde ze haar hand op zijn arm, zoals ze eerder op de dag ook had gedaan. ‘Ik snap dat het niet makkelijk was om een beslissing te maken over Simon, maar ik ben blij dat je het hebt gedaan. Meer had je ook niet kunnen doen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dat zij ook door wilde gaan met de missies, ondanks hetgeen voorgevallen was, deed hem goed. Misschien was het juist om wat er gebeurd was, dat ze door moesten gaan. Juist omdat iemand ze tegen had willen werken, moesten ze nu doorgaan en zich niet laten kennen. Tenminste, dat was de beredenering van Thomas. Het zou lastig worden. Shae bevestigde dat het vertrouwen waarschijnlijk ver te zoeken zou zijn de eerste tijd. Maar dat zou ze niet tegenhouden. In tegendeel. Thomas wist dat de mensen uit zijn eigen kolonie er alles aan zouden doen om zich te bewijzen, zoals ze eigenlijk al deden sinds ze deze missie begonnen waren. Bewijzen dat ze niet minderwaardig waren aan de kolonie van Shae, die zichzelf voordeed als perfect zijnde. Hoewel het contrast er nog steeds was, merkte Thomas wel dat zelfs deze perfecte, bijna ideële mensen steeds menselijker gingen lijken. Hoe meer tijd hij met Shae doorbracht, hoe minder hij het gevoel kreeg dat hij zich ieder moment van iedere dag moest bewijzen tegenover de vrouw. In het begin had zij hem minderwaardig geschat, al helemaal toen ze uitgevonden had dat ze met blinden moest werken, maar langzaam maar zeker leek dat te verdwijnen. Een goede ontwikkeling, die enkel een betere samenwerking tot gevolg kon hebben. Vooral nu ze het in ieder geval met elkaar eens leken te zijn over de voortzetting van de missie.
'Dat zou fijn zijn,' reageerde hij op de suggestie dat Shae haar kolonie hen tegemoet zou kunnen komen met voorraden. Het zou ervoor zorgen dat ze sneller weer door konden met onderzoeken en verkennen, de missie had al meer dan genoeg vertraging opgelopen op deze manier. Als ze niet helemaal terug hoefden naar hun respectievelijke koloniën voor voorraden, zou dat een boel schelen. Eventueel zou Thomas zelfs nogmaals met Anna contact op kunnen nemen, zodat er ook ondergronds gecoördineerd kon worden in de voorzieningen voor de mensen die boven aan het werk waren. Hij wilde het voorstel net doen, toen hij de hand op zijn arm voelde.
Er ging iets door hem heen, een raar gevoel dat niet te omschrijven viel als schok, verrassing of warmte. Maar het was geen onprettig gevoel en de woorden die Shae sprak, waren op een bepaalde manier troostend. Met een lichte aarzeling legde hij zijn eigen hand op de hare, bedekte deze. Ze had kleinere handen dat hij, maar dat had hij eerder al vastgesteld. Zacht, maar niet vanwege de luxe waarin ze geleefd had. Integendeel. Hij sloot zijn ogen, haalde diep adem voordat hij sprak.
'Simon was mijn vriend,' waren zijn woorden. Waar hij eerder nog als een leider had geklonken, de beslissing had genomen die voor de missie en zijn eigen kolonie het beste was, klonk het verdriet nu in zijn stem door. Hij opende zijn ogen weer, keek naar Shae. 'Hij was mijn vriend, we zijn zo goed als samen opgegroeid. Misschien was ik daarom wel blind voor zijn twijfels, zijn ongeschiktheid voor deze missie.' Hij haalde zijn hand weer van de hare af, knipperde een enkele keer om opwellende tranen te onderdrukken. De aanraking maakte meer in hem los dan hij had willen tonen, maar hij wilde niet dat Shae zich dat zou realiseren. Het was niet onprettig, om zo aangeraakt te worden. Troostend, bemoedigend. Met wat moeite perste hij een flauwe glimlach op zijn gezicht, alsof dat zou helpen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Shae was Simon enkel een doorn in het oog. Iemand die haar had geprobeerd te saboteren. Voor Thomas was hij veel meer geweest. De kolonies waren immers niet al te groot, dus iedereen kende elkaar. Aangezien Simon en Thomas eruit zagen alsof ze van dezelfde leeftijd waren, had Shae kunnen raden dat ze ook vrienden waren geweest. Dat maakte wat Thomas had gedaan, nog bewonderingswaardiger. Hij had niet alleen een verrader bestraft, maar ook een vriend. Dat was geen makkelijke taak, totaal niet.
Bemoedigend gaf ze een kneepje in zijn hand, die hij op de hare had gelegd. Veel momenten van troost had Shae niet gekend in haar leven, zeker niet als de reden van haar troostende gebaar een rouwend iemand was. Er ging bij hen niet iemand dood aan een ziekte. De meeste doden zag iedereen aankomen, aangezien het gebeurde op de dag dat ze veertig werden. Afscheid was al genomen en iedereen had er vrede mee, omdat het een normaal gebruik was binnen hun kolonie. Het kwam nauwelijks voor dat er iemand spontaan dood ging, waardoor er mensen rouwend achter werden gelaten. Zelfs nu Jared dood was, ook een vriend, werd er niet gerouwd zoals Thomas dat nu deed. Er glinsterden zelfs tranen in zijn ogen.
‘Ik kan me voorstellen dat Simon veel meer voor je betekende en dat het lastig was om hem opeens in een heel ander licht te…’ Shae besefte zich dat de uitspraak totaal geen vat zou hebben op Thomas, aangezien zijn zicht niet optimaal was. ‘Hij was niet wie hij dacht dat je was,’ herpakte ze zichzelf. ‘En dat is ontzettend jammer.’
Thomas zijn hand was weer van de hare gegleden, waardoor de koele lucht tegen haar huid blies. Het voelde haast als een gemis om de warmte van zijn vingers niet meer rond de hare te hebben. Shae trok haar hand ook terug en liet hem wat ongemakkelijk naast haar lichaam vallen.
‘Ik zal Adrian en Will straks informeren over wat er is gebeurd en of ze ons tegemoet willen komen in de voorraden,’ beloofde ze Thomas. ‘En als je hoofd er niet naar staat, wil ik wel contact opnemen aan Anna om datzelfde aan haar te vragen. Al weet ik niet of ze heel blij wordt van mijn stem,’ zei Shae met een flauwe glimlach. Shae had namelijk niet de indruk dat Anna echt dol op haar was geweest, maar dat gevoel was wederzijds.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Simon was niet wie Thomas had gedacht dat hij was. Dat was wat Shae zei en de waarheid in die woorden was niet te onderkennen. En natuurlijk was dat jammer. Maar er zat meer in haar woorden, iets dat Shae niet zo expliciet leek te zeggen. Zet je er overheen. Ga door. Simon was dood, daar kon Thomas niets meer aan doen. Maar er was hier nog een hele groep met mensen, de mensen die hij handmatig had uitgekozen voor de missie, die hem nodig hadden. Als leider. Als degene die hielp met het organiseren van voorraden. Die contact met Anna op zou nemen om een regeling te treffen voor het voortzetten van de missie. De persoon die Shae niet zou gaan laten zitten met deze bullshit, maar zou helpen het te fiksen. Hij keek haar kant weer op. Zelfs nu ze haar hand weer teruggetrokken had, had haar aanwezigheid iets kalmerend. Het was de professionaliteit waarmee ze handelde, de neutraliteit waarmee ze te werk ging. Het was rustgevend, zorgde ervoor dat Thomas zichzelf makkelijk weer kon herpakken. De enkele tranen die in zijn ooghoeken gestaan hadden, veegde hij ruw aan de kant. Simon was maar één persoon geweest. Er waren er nog veel meer die niets aan hem hadden als hij alleen maar kon janken, zich niet als een leider kon gedragen.
De glimlach van Shae werd beantwoord. Ze had goed ingeschat dat Anna haar niet echt mocht, al zou de oudere vrouw haar vijandige houding wel iets laten varen als Thomas een woordje voor haar deed. Niet dat het nodig was, hij zou zelf wel met Anna praten om te kijken of ze wat konden regelen, maar het was lief aangeboden. 'Niet om het één of ander hoor, maar het grootste deel van mijn kolonie ziet jullie als elitaire perfectionisten met een superioriteitscomplex.' De toon in zijn stem was wat meer ontspannen, het was geen serieus verwijt aan de kolonie van Shae of aan Shae zelf. 'Net zoals dat ik vrij zeker weet dat de meeste mensen van jouw kolonie ons nog steeds zien als tweederangs, godsdienstige sukkels.' Wat ze, tot een bepaalde hoogte, natuurlijk ook waren. Tenminste, als je het vergeleek met de andere kolonie. Ach, hij had wel wat zelfspot meegekregen. Het was realistischer om zichzelf op die manier te zien, in ieder geval. 'Maar maak je geen zorgen, ik kan zelf wel contact met haar opnemen om iets te regelen. Misschien dat zij voorraden bij jouw kolonie kunnen brengen, zodat het vanaf daar naar boven getransporteerd kan worden.' Dat zou het voor iedereen makkelijker zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zelf wilde Shae niet veel aandacht meer besteden aan Simon. Hij had zijn straf gekregen, zijn lichaam zou vanzelf gevonden worden door de wilde dieren en ze zouden nooit meer wat van hem horen. Ze wist dat het voor de andere kolonie anders was. Simon was voor hen veel meer geweest dan een verrader. Thomas had het zelf al gezegd: hij was een vriend geweest. Dat maakte dat het verraad waarschijnlijk nog extra pijn deed voor hen.
‘Oh ja, wij zijn het ergst,’ zei Shae grinnikend. Ze wist dat Thomas een grapje maakte, maar er zat wel degelijk een kern van waarheid in. Perfectie stond hoog in hun kolonie. Ze probeerden het na te streven en daar deden ze soms zelfs de meest belachelijke dingen voor. Shae wist zeker dat Thomas zijn kolonie het nooit goed zou keuren dat de meest sterke, slimme mensen aan elkaar werden gekoppeld, om zo voor een nog sterker en perfecter nageslacht te zorgen. Dat was echter wel hoe het er bij Shae aan toe ging en zelf dacht ze er niets van. Zo was het immers altijd al gegaan.
‘Misschien niet complete sukkels, maar zeker tweederangs,’ zei Shae lachend. Ze wist niet hoe ze zo snel van het gesprek over Simon hierop waren gekomen, maar ze vond het niet erg. Ze vond het fijn om Thomas te zien lachen, om te weten dat het ijs tussen hen was gebroken. Ze hadden het eerst moeilijk gehad door de verschillen tussen hen. Thomas was meer betrokken, dacht sneller aan de anderen. In Shae haar samenleving waren ze individualistischer, wat er voor zorgde dat ze ook minder snel stilstonden bij kleine dingen, wat Thomas bijvoorbeeld wel deed. Die verschillen hadden er voor kunnen zorgen dat ze uit elkaar zouden groeien, maar dat was niet gebeurd. Simon had er vervolgens een stokje voor willen steken, maar het leek juist tegenovergesteld te hebben gewerkt. Hij zou vast niet hebben verwacht dat zijn acties hadden veroorzaakt dat Shae en Thomas hier nu lachend naast elkaar stonden.
‘Nee, jullie zijn zo slecht nog niet,’ gaf Shae eerlijk toe. Er viel genoeg over hen te zeggen, maar Thomas en zijn kolonie waren, ondanks hun beperkingen, echt niet de ergste bondgenoten die ze op dit moment konden hebben.
Shae keek naar de tablet in haar handen en besefte zich dat ze maar weer eens aan het werk moest gaan. Er was nog genoeg wat moest gebeuren voordat ze weer volledig op zouden kunnen starten en verder kunnen gaan met hun missie. ‘Ik zal contact opnemen met Adrian en Anna. Hopelijk kunnen ze iets voor ons betekenen als het gaat om de voorraden. Daarna zal ik overleggen wat we met Jared doen.’
Er zou ongetwijfeld een soort van afscheid komen. Het was nog niet zijn tijd geweest en er waren velen die hem zouden missen. Hij verdiende het om een waardig afscheid te krijgen, niet hetgeen wat Simon voor hem had gepland.
‘Neem jullie tijd om te rouwen om Simon vandaag, Thomas,’ zei ze nog tegen hem, waarna ze de ruimte verliet. Ondanks dat ze het liefst zo snel mogelijk door wilde, en dat ook verlangde van Thomas en de rest, gunde ze hem vandaag.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was... fijn. Apart, net zoals haar hand die hij eerder nog op zijn huid gevoeld had. Het was fijn om hier te staan, grapjes te kunnen maken over waar ze vandaan kwamen, alsof het enkel een klein detail was. Dat het eigenlijk een levensgroot verschil was, dat hun dagelijks leven iedere keer weer beïnvloedde, dat bij iedere bijzonderheid schrijnend duidelijk werd, maakte niet uit. Ze stonden hier, maakten elkaar uit voor elitaire perfectionisten en tweederangs mensen, zonder erdoor gekrenkt te raken. Hoe bizar was het dat ze enkele tijd terug die beledigingen nog gemeend hadden, toen ze bij het eerste overleg tegenover elkaar stonden? Hoewel Thomas nog niet helemaal van mening was veranderd, nog steeds zeker wist dat de kolonie van Shae bizarre dingen deed om zo perfect te zijn en blijven, stoorde het hem veel minder dan hij aan het begin gedacht had. Ergens was het misschien zelfs bewonderenswaardig, maar dat waren woorden die hij nooit hardop uit zou spreken. Ze gaven zo veel op om perfect te blijven, wat aan de ene kant belachelijk was en aan de andere kant misschien wel respect verdiende.
Zoals verliefdheid.
Thomas had de tijd genomen om met mensen uit Shae haar kolonie te praten. Ze te leren kennen, het verschil in gebruiken te herkennen. Enkele grote verschillen in hun samenlevingen waren naar voren gekomen. Zo waren de mensen uit Shae haar kolonie op hun veertigste gedoemd om naar boven te gaan, daar hun laatste dagen uit te vechten en uiteindelijk te sterven. Want, vanaf veertig jaar begon je kracht af te nemen, werd je zwakker. Niet perfect genoeg meer voor de mensen daar boven. Thomas kon zich niet voorstellen dat iemand Anna zou vertellen dat ze naar boven moest gaan om zich dood te vechten. Hoewel hij vermoedde dat de oudere vrouw haar mannetje wel zou staan, zou het respectloos voelen.
Maar dat was niet het raarste wat hij had gehoord. Blijkbaar deed de kolonie ook niet aan verliefdheid. Iedereen werd uitgehuwelijkt, de sterkste koppels moesten zich samen voortplanten om op die manier voor de meest perfecte kinderen te zorgen. Het was ook geen liefde te noemen, die huwelijken. Een zakelijke overeenkomst, voor de toekomst van de kolonie. Ze bedreven de liefde niet, maar plantten zich voort. Thomas kon het zich niet voorstellen. Als er één plek waar hij zich na een zware dag wilde bevinden, was het tussen de dijen van een zachte vrouw. Dat was bij hun juist heel normaal, het was een manier om emoties te uiten en een band op te bouwen binnen de kolonie. Nu was de kolonie van Shae sowieso een stuk meer individualistisch dan de zijne, dus wat dat betreft klopte het wel weer.
Hij keek het figuur van de jonge vrouw na toen ze de ruimte verliet. 'Ik hoop dat Anna je niet te hard aanpakt,' riep hij haar nog na, waarna hij even bleef staan. Hij wist wel dat ze hem had verteld dat ze vandaag moesten rouwen, maar dat zou niet werken. Niet hier. Hij liep uiteindelijk achter haar aan de ruimte uit, op zoek naar de andere mensen uit zijn kolonie. Er zouden mensen zijn die het nog zwaarder hadden met het verraad van Simon dan hij, dat wist hij gewoon. Simon was, naar maatstaven, populair geweest binnen de kolonie.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld