Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Door de vakantie waren alle huizen weer gevuld. Bij Edyn thuis was het behoorlijk druk geweest, maar nu werd het nog heel wat drukker. Niet alleen haar eigen vrienden, maar ook de vrienden vaar haar broers en zusje. Iets waar Edyn al een paar dagen heel erg naar uit had gekeken. Ze had gekeken waar haar vrienden hadden kunnen slapen en daar had ze samen met haar moeder plaats voor gemaakt. Daarbij had ze al helemaal een idee van wat ze konden doen. Ze wilde sowieso naar het bos, want dat was toch wel een beetje haar tweede huis. Er waren nog zoveel andere ideeën, die ze allemaal een keer opgenoemd en dat ook nog wel een paar keer zou doen als Linn en Calum hier eindelijk waren.
Ze stond al even buiten met Jackie, te wachten op de auto die aan zou komen. Ondertussen wist ze maar al te goed wat een auto, ze had er vaak genoeg eentje in de straten van Londen gezien. Jackie had haar net al uitgelegd dat een auto lang niet zo snel was als reizen via brandstof, waar Calum, Luke en zijn broers wel mee zouden komen. Ze had er ook wel graag willen staan, maar misschien waren ze wel net op tijd. Daar hoopte ze in ieder geval op, want ze wilde niet dat Calum zich ongemakkelijk voelde, omdat hij ineens in een wildvreemd huis kwam, met heel wat mensen die hij niet kende.
Toen er een auto in het zicht kwam, kwam er een grote glimlach op het gezicht van Edyn. "Daar heb je ze!" Riep ze nog even naar haar moeder. Die haar hand vast moest pakken, om er voor te zorgen dat ze niet in de richting van de auto zou rennen, dat kon immers gevaarlijk zijn, als ze niet goed uitkeken.
Edyn bleef ongeduldig, maar wel netjes wachten totdat de auto voor hen stopte. Dat hield haar niet tegen in het zwaaien en natuurlijk bekeek ze iedereen even goed. Ze had al wel een paar foto’s van de vaders van Linn gezien, die er echt uitzagen als twee hele lieve mannen. Zowel op de foto, als hoe ze ze nu zag.
Al snel werd Edyn afgeleid door de kat die haar kant op kwam gerend. "Mitten! He schatje." Ze pakte haar vriendje, want dat was hij wel een beetje, op en trok hem dicht tegen zich aan. Ze had wel eens met Mitten op een bed geslapen. Ze wist nog heel erg goed hoe Linn haar uit had genodigd voor een soort van slaapfeestje in haar bed. Nu zouden ze een beetje hetzelfde doen, maar dan in haar huis! Daar had Edyn wel echt heel erg veel zin in! Ze konden toch net weer anders kletsen dan ze in het kasteel deden, want dit keer zouden ze met z’n drieën blijven slapen. Het had een hele tijd geduurd om haar moeder om te krijgen, maar uiteindelijk had ze er mee ingestemd dat Calum bij haar op de kamer mocht en Luke bij Rhi. Terwijl ze eerst van plan was geweest dat Rhi bij Edyn en Linn sliep, terwijl Luke en Calum dan de andere kamer deelden. Dat was niet de bedoeling van dat Linn en Calum hier waren!
"Linnie!" Bracht Edyn ook nog vrolijk uit, terwijl ze haar vriendinnetje een dikke knuffel gaf, samen met twee kussen op haar wang. "Dankjewel!" Edyn had natuurlijk al wel genoeg gehad op haar verjaardag zelf, maar ze vond het fijn dat ze het nu ook met haar vrienden kon delen.
Al snel liep Edyn ook naar de vaders van Linn, om hem beiden een dikke knuffel te geven. "Dankjewel dat jullie Linn hebben gebracht!"
Heel wat kilometers verderop, kreeg Luke ook nog heel wat knuffels van zijn ouders. Het was de bedoeling dat hij naar Rhi zijn huis ging, samen met Evan en Ethan. Niet voor één dag, maar meerderen. Vanuit daar zouden ze met z’n allen terug gaan naar de trein. Daarom kreeg hij nog wat extra knuffels van zijn moeder, die hem vertelde dat ze trots op hem was en dat hij het vast goed zou doen.
Luke had het fijn gevonden om weer terug te zijn in huis, maar lang niet zo fijn als zijn moeder het had gevonden. Hij was de jongste van de drie jongens en dus de laatste die naar school ging. Nu was het huis helemaal leeg als ze weg waren, wat betekende dat het voor zijn moeder natuurlijk op een gegeven moment saai begon te worden. Liz mistte al haar zoons, maar Luke was zeker haar jonkie. Iets wat hij ook vaak genoeg te horen kreeg van Ben en Jack.
"En zoveel mogelijk schrijven he?" Luke knikte, het deed hem denken aan de dat toen hij voor het eerst op de trein was gestapt. Ondertussen was hij toch best wel veel verder gekomen. Hij had een vriendin gemaakt, waar hij zelf heel erg blij mee was. Op de een of andere manier, wisten hij en Rhi elkaar op een goede manier aan te vullen. Ze hadden kunnen bonden door de kaart en daarna waren de ideeën pas echt gaan vloeien. En hij wist zeker dat het de komende dagen door zouden gaan. Nu konden ze niet zomaar hun broers te grazen nemen, zonder er voor te worden gepakt. Dus ze moesten wachten totdat ze terug waren op het kasteel. Rhi had echter laten weten dat ze de kaart mee had genomen, dus daar konden ze wel echt mee bezig.
Luke nam zijn spullen mee naar de haard. "Ben gaat eerst. Dan kan jij Luke. En Jack als laatste." Liz had al een paar keer gezegd dat ze had gewild dat haar jongste als tweede zou gaan. Dan wisten ze het in ieder geval al iets mis was gegaan. Ze had er wel over getwijfeld om niet even mee te gaan. Ze mocht Jackie en Keith wel, ze had hen vaker gezien omdat Ben en Jack al lang genoeg bevriend waren met de oudste telgen van de familie. Haar man had echter nog plannen gehad voor de rest van de dag, waardoor ze niet meer konden.
Uiteindelijk was het Ben die als eerste ging, niet voordat hij Luke een duwtje had gegeven en nog even had geroepen dat hij snel weer in de armen van zijn vriendinnetje kon zijn. Luke wist maar al te goed dat Ben het op een hele andere manier bedoelde dan dat hij en Rhi bevriend waren. De jongen was elf! Hij wilde er nog niet eens over nadenken dat hij meiden ook op een hele andere manier kon zijn. Rhi was zijn beste vriendin en dat wilde hij graag zo houden.
Toen Ben was verdwenen, pakte Luke een flinke hand met het floo powder en stapte met zijn bagage in de haard. "Jenkins." Riep hij luid en duidelijk, voordat hij het stof neergooide. Hij was het gewend op deze manier te reizen, maar soms gaf het alsnog een raar gevoel. Gelukkig kwam hij al snel uit in een haard en zag hij, gelukkig wat bekende gezichten.
Luke stapte uit de haard en zette zijn spullen weg. Toch sloeg hij even zijn armen om Rhi heen. "Hee." Zei hij, waarna hij haar meteen weer los liet, omdat hij er niet een te groot ding van wilde maken, zoals zijn broers het wel zagen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het zouden een paar drukke dagen worden in huize Jenkins. Normaal gesproken renden er in de vakantie al zes kinderen rond, maar nu zouden er nog eens vijf bij komen. Er hadden wat regelingen getroffen moeten worden. Wie waar ging slapen, hoe het allemaal zou gaan passen, maar nu waren de kamers van Edyn en Rhi volledig omgebouwd. Vooral die van Edyn, aangezien daar nu drie kinderen moesten slapen. Jackie had in eerste instantie moeilijk gedaan over dat de jongens bij de meiden op de kamer hadden geslapen, maar Rhi en Edyn hadden haar beide kunnen overtuigen. Rhi had vooral niet bij Edyn en Linn op de kamer gewild, omdat ze al wist hoe dat zou gaan. Niet dat zij en Luke netjes op tijd naar bed zouden gaan, maar Linn en Edyn zouden zo hyper kletsen dat Rhi er gek van zou worden.
Er klonk wat gerommel in de haard, wat Rhi haar aandacht trok. Niet veel later verscheen de eerste Hemmings-broer al in de openhaard. Of het Ben of Jack was, wist Rhi niet meer precies. Ze gokte op Ben, omdat Jack wat meer weg had van Luke. De jongen werd begroet door zijn vrienden en Rhi gaf hem een kort knikje, maar ze wachtte nog steeds totdat Luke ook zou komen.
Luke was de tweede die plotseling in de openhaard verscheen. Rhi zette een stap naar achteren, zodat Luke de openhaard ook uit kon. Iets wat hij deed en daarna stapte hij op haar af, om haar een korte knuffel te geven.
‘Hemmings, je doet klef,’ zei ze lachend, al kon ze het niet laten om ook eventjes haar armen om Luke heen te slaan. Ze had hem toch wel een beetje gemist, vooral omdat ze zoveel lol hadden gehad samen. Ze had er ook echt naar uit gekeken om terug te gaan naar school, omdat ze dan samen met Luke zou kunnen keten. Nu hoefde ze daar niet op te wachten, want ze zouden hier ook nog wel een paar grappen uit kunnen halen. Dat gebeurde hier vaak genoeg. Zeker tussen de twee broers en Rhi. Edyn had meestal niet door wat er gebeurde. Pas als de grap af was gelopen, leek ze te begrijpen dat haar broers en zusje weer iets raars hadden gedaan.
‘Stiekem zijn ze wel vriendje en vriendinnetje,’ hoorde Rhi, Evan zeggen.
‘Bek houden, Evan. Of er ontploft straks nog een keer iets in je gezicht.’ Tot nu toe had Rhi haar mond daar over gehouden, ondanks dat iedereen op Hogwarts wel had geweten dat er iets mis was gegaan bij de jongens. De groene kleur had immers een hele tijd op de gezichten van de jongens had gezeten. De hele school had het kunnen zien. Iets wat de grap van Rhi en Luke nog veel leuker had gemaakt.
‘Hoe weet jij nou dat er iets is ontploft?’ vroeg Ethan.
Nog voordat Rhi kon antwoorden, kwam de laatste Hemmings-broer door de openhaard. Dat zag Rhi als een perfect moment om er vandoor te gaan. ‘Kom, dan zetten we je spullen meteen op mijn kamer.’ Ze wachtte tot Luke zijn spullen weer had gepakt en trok hem vervolgens mee naar haar kamer. Er lag al een matras klaar, bedekt met een kussen en een warme deken. Rhi kroop er zelf overheen en ging vervolgens op haar eigen bed zitten.
‘We moeten die vier echt te grazen nemen nu je hier bent.’
Ondertussen ging het er in de tuin heel anders aan toe. Er werd heel wat af geknuffeld, door iedereen.
Linn had haar best gedaan om opzoek te gaan naar cadeautjes voor Edyn. Ze had het wel moeilijk gevonden, omdat ze had geweten dat Edyn al behoorlijk wat leuke, magische spulletjes had. Spullen waar Linn zelf niet aan kon komen, niet waar zij woonde in ieder geval. Ze had wel aan haar vaders verteld wat Edyn allemaal leuk had gevonden, zodat ze haar hadden kunnen helpen. Byron had voorgesteld om wat “normale” planten voor haar te kopen, omdat ze die misschien niet heel goed kende. Daarom was Linn samen met haar vaders naar een tuinwinkel gegaan en had ze een paar dingetjes uitgezicht. Ze had niet alleen maar planten in potten willen kopen, omdat ze wist hoe leuk Edyn het vond om er echt voor te zorgen. Daarom had ze verschillende zaden en potjes uitgezocht, zodat Edyn er mee aan de slag kon gaan. Ze wist nog niet wanneer ze de plantjes aan Edyn zou geven. Nu werd ze nog geknuffeld door het meisje en ze zouden vast eerst op Calum wachten, want die had vast ook een cadeautje voor Edyn meegenomen.
Edyn had Linn losgelaten, zodat ze naar de vaders van Linn kon om hen te bedanken. Linn moest er om glimlachen, omdat het precies iets was voor Edyn om te doen. Ze kende haar vaders niet, maar dat maakte haar helemaal niets uit. Ze liep gewoon op hen af om hen een knuffel te geven. Zelf liep Linn naar de moeder van Edyn, wie er heel vriendelijk uitzag. Ze had dezelfde, vrolijke ogen als Edyn, waardoor Linn zich al een beetje op haar gemak voelde.
‘Heel erg bedankt dat ik hier mocht komen logeren,’ sprak Linn zachtjes, niet echt wetend wat ze anders moest zeggen. Haar vaders hadden haar wel verteld dat ze de ouders van Edyn zou moeten bedanken, zeker omdat ze al zoveel kinderen in huis hadden, dus dit was het eerste wat er bij Linn op was gekomen.
‘We vinden het heel erg leuk dat je er bent, Linn! Edyn heeft al zoveel leuke dingen over je verteld! Je mag trouwens gewoon Jackie zeggen, hoor!’ De vrouw stak haar hand uit naar Linn, die Linn snel aannam en hem schudde. Ze had wel geweten dat Edyn uit een lief en zorgzaam gezin was gekomen, maar dat werd nu alleen maar bevestigd door de lieve vrouw die voor haar stond.
‘Zouden jij en je vaders wat eten en drinken lusten?’ vroeg Jackie aan Linn. Linn knikte en draaide zich vervolgens om naar haar vaders, wie nog steeds het blonde meisje zaten te knuffelen.
‘Willen jullie wat eten?’ vroeg Linn aan hen.
‘Oh nee, bedankt. We moeten nog een hele tijd terug rijden,’ zei Brent.
‘Des te meer redenen om toch even naar binnen te komen en wat te eten!’ zei Jackie en ze draaide zich al om, zodat ze naar binnen kon gaan. Lachend liep Linn naar haar vaders en Edyn. ‘Ik denk dat jullie niet heel erg veel keuze hebben.’ Ze herkende wel wat trekjes van Edyn in haar moeder, maar dat kon eigenlijk ook niet anders.
Zelf liep Linn om de auto heen, zodat ze haar ingepakte koffer kon pakken. Ze had geprobeerd om zo min mogelijk mee te nemen, maar uiteindelijk had de koffer nog maar net dicht gepast.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Jackie en Keith hadden zich wel echt voorbereid op deze dag. De twee ouders, vonden het totaal niet erg dat er allemaal vriendjes over de vloer kwamen. Ze vond het alleen maar fijn, want zo wisten ze zeker dat ze op Hogwarts ook in goede handen waren. Bij Rhi was daar geen twijfel over mogelijk, ook de twee oudsten van de familie waren echt niet het probleem. De moeder en vader van het gezin, hadden zich echter nog wel eens zorgen gemaakt over Edyn. Het meisje was toch wel iets anders dan anderen. Iets wat vroeger op school ook wel duidelijk was geworden. Gelukkig had ze ook een natuurlijke charme over zich heen en had ze wel degelijk wat vriendjes gehad. Toch was ze heel erg in haar eigen wereldje en Jackie was wel bang geweest dat haar dochter geen aansluiting had kunnen vinden met de rest van de kinderen van haar leeftijd. Daarom was ze toch wel echt blij dat ze vandaag niet één, maar twee vriendjes op bezoek kreeg.
Edyn zelf had helemaal niet zo door dat ze anders was dan de rest en ze verschilde helemaal niet van Linn en Calum. Ze waren echt met z’n drieën een groepje, die samen leuke dingen deden. Het maakte niets uit dat Calum in een andere afdeling zat en ook echt niet dat hij een jongen was, terwijl Linn en zij meiden waren. Voor Edyn zat daar ook helemaal geen verschil in en ze wist dat Linn precies hetzelfde had. Het was sowieso een stom iets, in Edyn haar ogen, om mensen zo te voordelen om dat soort dingen. Geslacht maakte niets uit, net zoals het haar helemaal niets uitmaakte op wie je verliefd werd.
Edyn had niet anders gereageerd dan normaal, toen ze had gehoord dat Linn twee vaders had. En nu Brent en Byron voor haar stonden was het niet heel erg veel anders. Ze wilde de mannen vooral bedanken dat ze Linn hier naar toe hadden gebracht en ze was echt blij dat haar moeder hen nog uit had genodigd om binnen iets te komen eten en drinken. Ze kwamen er ook niet echt meer onderuit en liepen dan ook uiteindelijk mee met Jackie. Edyn hielp Linn met haar spulletjes mee naar binnen krijgen. Ze liep meteen door de woonkamer. "Misschien kan je het wel hier neer zetten. Ik denk dat het niet zo heel erg lang meer duurt voordat Calum komt." Ondertussen zag Edyn, dat Luke en zijn twee broers er ook al waren, daarom begroette ze hen ook vrolijk.
Voorzichtig pakte Edyn de spulletjes uit Linn haar had en zette die neer. Ze zocht een plaatsje voor de haard, waar ze op de grond ging zitten. Ze vouwde haar benen over elkaar en klopte naast zich neer op de grond, om Linn aan te geven dat ze ook moest zitten. Edyn zag wel dat Linn een beetje twijfelend naar de haard zat te kijken. "Hij reist via de haard! Dat heeft hij geschreven. Het is echt heel erg snel?" Ze wist niet of Linn er ooit van gehoord had of niet, maar zelf ging ze vaak op die manier Londen. Ze moest daarvoor wel vaak genoeg samen met haar moeder oefenen dat ze het juiste zei.
In dezelfde woonkamer keek Luke naar de twee meiden die zich voor de haard verzamelden om hun vriend op te wachten. Rhi had hem voorgesteld om naar boven te gaan en daar was het hij wel mee eens. Daarom knikte hij ook. Het begon nu wel echt druk te worden in de woonkamer en Luke vond het wel eventjes fijn om dan even rustig met zijn vriendin te kunnen praten over wat er was gebeurd. Zij had de kaart bij zich gehad de afgelopen weken en hij was benieuwd of ze nog iets interessants had gezien. Veel meer dan wat mensen waren er niet echt te zien, maar dat maakte niets uit. Er waren ook gangen en die zouden ze zeker nog een keer moeten ontdekken, ze moesten echter altijd best wel voorzichtig zijn met wie het zag.
Luke liep mee met Rhi naar haar kamer, waar hij zelf ook zou gaan slapen. Daar hadden ze niet echt over geschreven, maar hij had er wel een beetje op gehoopt. Hij vond het niet erg om in zijn eentje te slapen, maar ergens was hij wel een beetje bang geweest dat hij dan bij zijn broers en die van Rhi op de kamer had gemoeten. Iets waar hij totaal geen zin in had. Iedere keer als Luke ook maar iets over Rhi zei, werd er meteen geroepen dat ze zijn vriendinnetje was. Ze waren gewoon vrienden en als elfjarige wilde Luke echt nog niet denken aan een vriendin. Iets wat hij zijn broers niet zomaar uit had kunnen leggen. Al had hij op een gegeven moment uit frustratie geroepen dat hij dan tenminste een vriendin had en dat zij dat niet konden zegen. Wat natuurlijk helemaal voor ophef had gezorgd.
Daarom was Luke het ook echt eens met Rhi haar woorden. Die vier moesten echt terug worden gepakt. Al had Rhi net bijna haar mond voorbij gepraat. Het maakte niet zo heel erg veel uit, ze mochten best wel weten dat die twee het waren geweest, helemaal omdat ze niet verwachten dat hun broertje en zusje tot zoiets in staat waren.
"Dat verdienen ze echt. Ze konden echt hun mond niet houden over ons." Het leek erop alsof de broers van Rhi precies hetzelfde hadden gedaan, alsof ze het samen af hadden gesproken. Ze hen zoveel mogelijk lastig probeerden te vallen. Daar konden ze best wel iets aan doen. Ondertussen wisten ze wel hoe ze samen moesten werken. Wat de kracht van de ander was en hoe ze dat met elkaar konden combineren.
"We moeten iets verzinnen zodat ze voor altijd hun mond houden." Bedacht Luke. Hij wist niet precies wat. Al had Luke net wel gemerkt dat Ethan of Evan, hij kon de namen soms niet echt uit elkaar houden omdat niet alleen de namen, maar ook de jongens zelf, zo op elkaar leken.
"Maar eerst, laat je bezem zien!" Bracht Luke enthousiast uit. Hij had het enthousiasme wel een beetje uit haar brief kunnen halen. Het was misschien niet zo dat Rhi normaal gesproken rond stond te springen omdat ze ergens enthousiast of blij om was, maar er waren wel een paar weken in de brief, die aan hadden gegeven dat ze wel degelijk was. Iets wat Luke maar al te goed snapte, een bezem was niet niks! Luke kon zelf wel redelijk vliegen, maar ook hij moest het vaak doen met de afdankertjes van zijn broers.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Linn steeds meer leerde over magie en waar men het allemaal voor gebruikte, waren er nog steeds zaken waar ze vrij weinig van af wist. Ze snapte bijvoorbeeld niet waarom haar uil had geweten waar Calum en Edyn woonden en hoe hij daar was gekomen, maar ze waardeerde het dat haar kleine, witte uil rond was gevlogen om haar brieven te bezorgen. Ook had ze zich afgevraagd hoe tovenaars normaal gesproken rondreisden, want Edyn had in haar brief geschreven dat zij zelf helemaal geen auto hadden gehad. Ook Calum had er geen gehad, maar hij had nog wel geweten wat het was geweest. Een bezem op wielen, had hij het genoemd. Iets wat Linn heel grappig had gevonden, omdat ze een bezem voor zich had gezien met daaraan autobanden en een stuur. Ze had geprobeerd een tekening te maken van hoe een echte auto er uit had gezien, maar heel goed was hij niet gelukt. Toch had ze hem wel naar Calum opgestuurd.
Linn had Edyn naar binnen gevolgd. Achter hen liepen Jackie en haar vaders. Jackie was allerlei dingen aan het vertellen, maar Linn lette meer op haar omgeving. Ze had niet geweten wat ze had moeten verwachten van het huis van Edyn, behalve dat het vol met kinderen had gezeten. Ze had wel gedacht dat er veel planten zouden staan, er veel speelgoed zou liggen en dat het allemaal heel gezellig en knus er uit zou zien. Iets waar ze wel een beetje gelijk in had gekregen. Ook had ze magische objecten gezien die ze nog nooit in haar leven had gezien, maar ze was er behoorlijk nieuwsgierig naar.
Edyn vertelde dat het niet heel lang meer zou duren voordat Calum er ook zou zijn en dat ze het beste in de woonkamer op hem zouden kunnen wachten. Linn zag nog net hoe er vier blonde jongens hun weg maakten naar boven. Ze gokte dat het vrienden waren van de broers van Edyn, maar heel veel tijd had ze niet gehad om er echt aandacht aan te besteden. Edyn had al een deel van Linn haar spullen aan de kant gezet en Linn deed hetzelfde.
‘Via de haard? Net als de kerstman?’ vroeg Linn verbaasd. Niet dat ze nog geloofde in de Kerstman, maar vroeger had ze altijd te horen gekregen dat de oude man cadeautjes door de openhaard naar beneden gooide. Iets wat natuurlijk fysiek onmogelijk was, daar kwam ieder kind uiteindelijk achter. Edyn had echter echt gezegd dat Calum door de haard zou komen. Ze was zelfs al voor de openhaard gaan zitten, wachtend tot haar vriendje ook zou komen. Linn kon ook niet veel anders doen dan naast Edyn te gaan zitten en mee te wachten.
Volgens Edyn was reizen via de haard heel erg snel. Linn wist niet wat ze er van moest verwachten. Daarom bleef ze ook afwachtend staren naar de haard, hopend dat Calum ieder moment er door zou komen.
Linn had niet eens door wat er precies gebeurde, maar opeens stond er een oudere vrouw, en overduidelijk de moeder van Calum, in de haard. Ze had dezelfde huidskleur als Calum en haar gezicht deed Linn meteen denken aan haar goede vriend. Linn was echter zo verbaasd door de plotselinge verschijning van de vrouw, dat ze niet goed wist wat ze moest zeggen.
‘Jullie zijn vast Linn en Edyn! Wat leuk om jullie eindelijk te zien! Calum kan er ieder moment aan komen, maar we wilden er toch zeker van zijn dat het reizen helemaal goed zou gaan,’ zei ze, terwijl ze uit de haard stapte. Linn kwam overeind, omdat ze het onbeleefd vond om te blijven zitten. Met een verlegen glimlach stak ze haar hand uit naar de vrouw. ‘Ik ben Linn.’
Ondertussen zaten Rhi en Luke al boven. Waarschijnlijk zouden ze daar voor de rest van de dag blijven. Rhi voelde er zelf niet heel erg veel voor om ook nog bij Edyn en haar vrienden te gaan zitten, maar vroeg of laat zouden ze vanzelf en keer naar beneden moeten om te eten. Het lag er ook wel een beetje aan wat Luke wilde doen. Ondanks dat Rhi vaak de plannen maakte, was Luke gewoon haar gast en ze wist dat ze daar, een beetje, rekening mee moest houden. Ze wilde ook niets iets doen wat hij niet leuk vond, aangezien hij zich hier wel moest vermaken. Ze had echter het idee dat het wel goed zou komen, want hij leek het met haar eens te zijn dat ze hun broers nog een keer terug zouden moeten pakken.
Rhi knikte op Luke zijn idee. Het leek haar inderdaad ook een heel verstandig idee om er voor te zorgen dat hun vervelende broers een keer hun mond zouden houden. Ze wist niet precies wat Ben en Jack allemaal tegen Luke hadden gezegd, maar het was duidelijk dat hij ze vervelend genoeg vond om er voor te zorgen dat ze een tijdje met hun lippen op elkaar zouden zitten.
‘We bedenken wel iets! Misschien kunnen we morgen wel naar het dorp om een beetje rond te neuzen voor ingrediënten.’ Waarschijnlijk zouden ze niet zomaar alleen weg mogen, maar Rhi wist heel goed hoe ze dit soort dingen aan moest pakken. Jackie ging vaak mee, maar die had haar handen vol aan kinderen en over het algemeen wist Rhi haar wel te overtuigen dat ze in de buurt zou blijven. Daarnaast had ze Rhi nog nooit gecontroleerd op wat ze had gekocht. Niet dat ze nou ook hele vreemde dingen naar binnen had gesmokkeld, alleen een aantal kleine dingetjes om haar broers te pesten.
Een trotse glimlach sierde Rhi haar gezicht toen Luke zei dat ze haar bezem moest laten zien. Ze was er heel trots op. De bezems van Evan en Ethan stonden vaak bij die van Jackie en Keith, maar Rhi had geweigerd om haar eigen bezem daar ook bij te zetten. Ze vertrouwde haar pleegbroers voor geen meter en ze wilde niet dat één van hen opeens op haar bezem zou zitten. Daarom had ze hem in haar eigen kamer staan.
Rhi kwam overeind en liep naar de hoek waar ze hem neer had gezet. Voorzichtig sloot ze haar handen rondom de steel. Ze had er al een paar keer op gevlogen in de afgelopen dagen. Jammer genoeg had ze nog geen Quidditch kunnen spelen, en winnen, maar die dag zou vast nog wel komen deze vakantie. Ze draaide zich om naar Luke en legde hem vervolgens voor hem neer, zodat hij hem zou kunnen bekijken. Ze wist dat Luke er goed mee om zou gaan. Edyn zou hem waarschijnlijk meteen proberen aan te raken en dat was niet iets waar Rhi op zat te wachten.
‘Hij vliegt echt heel erg fijn,’ liet ze Luke weten, al had ze dat ook wel in haar brief verteld. Ze was er nog steeds heel erg blij mee. Ze kon ook nog steeds niet geloven dat Keith en Jackie er eentje voor haar hadden gekocht, want ze wist dat bezems behoorlijk prijzig waren. Daarom wilde ze er ook echt goed voor zorgen. Ze was er tot nu toe heel zuinig op geweest, maar dat was ze eigenlijk altijd wel geweest. Iets wat was gekomen doordat ze vaak niet veel spullen had gehad.
Ze zag de nieuwsgierige, enthousiaste ogen van Luke en ze keek vervolgens naar haar bezem. ‘Je mag hem straks wel een keertje uitproberen? Als je niet te ver vliegt.’ Dat was wel een regel van Jackie en Keith. Ook omdat er vroeg of laat een keer muggles in de buurt zouden komen en het was niet de bedoeling dat ze iemand op een bezem zouden zien vliegen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De drukte in het huis, nam alleen nog maar meer toe op het moment dat Joy de kamer binnen stapte. Calum zijn ouders hadden hem niet alleen willen laten reizen en hadden daarom besloten om met hun zoon mee te gaan, ook zodat ze de ouders van Edyn hadden kunnen ontmoeten. Wat ze niet hadden geweten, was dat de ouders van Linn er ook waren en ze die ook meteen konden zien.
Aangezien de meeste kinderen nu boven waren, viel het nog heel erg mee met de drukte in de woonkamer. Linn en Edyn waren de enigen die er zaten en ook Keith kwam weer terug, de woonkamer binnen. Ondertussen was de man even boven gaan kijken bij de twee jongste kinderen van de familie en had hij de vier oudste jongens gevraagd om iets rustiger te doen, aangezien Maddie en Tyler nu nog lekker lagen te slapen en hij dat nu ook wel eventjes zo wilde houden, anders zou hun hele ritme omver worden gegooid.
Edyn was overeind geschoten toen ze iemand had zien verschijnen in de openhaard. Ze wist zelf ook niet precies hoe ze Linn uit had moeten leggen hoe het werkte. Ze wist wat ze moest doen als ze zelf in de haard stond en ze had nog wel echt de hulp van haar ouders nodig, want anders zou ze heel ergens anders uitkomen. Calum kon Linn echter beter uitleggen hoe het precies werkte, Calum wist dat namelijk wel en als Linn echt vragen had, dan kon de jongen die vaak wel beantwoorden. Edyn was dan vaak ook nog wel diegene die aan Calum zijn lippen hing, om het verhaal te horen, alsof ze er nog nooit eerder van had gehoord.
Toen Linn en Joy handen hadden geschud, stapte Edyn ook op de vrouw af, om haar te omhelzen. "Wat leuk dat jullie hier ook zijn gekomen. De vaders van Linnie zijn er ook! Ik denk dat mama en papa dat echt heel erg gezellig vinden!" Het leek haar heel erg gezellig om alle ouders bij elkaar te hebben. Toen er nog een geluidje te horen was vanuit de openhaard, liet Edyn, Joy weer los. Keith liep ondertussen naar haar toe om voor te stellen om in de keuken wat te komen drinken. Calum was immers diegene die in de haard was verschenen.
Ook Calum ontkwam niet aan een knuffel van Edyn, die meteen op hem af was gerend. Terwijl hij nog alles nog een beetje zag duizelen voor zijn ogen. Hij vroeg zich wel eens af of verdwijnselen ook zo zou gaan voelen. Het duurde echter nog wel een tijdje voordat hij dat kon ondervinden, wat hij jammer vond, want het was zo’n makkelijke manier om te reizen. Toch prefereerde Calum zijn bezem. Niet dat hij het met zijn ouders voor elkaar kreeg om het hele eind te vliegen. Nu was hij op een makkelijker manier hier gekomen
Calum sloeg zijn armen ook om Edyn heen. "Nog gefeliciteerd." Zei hij glimlachend. Ook Calum had wel een brief gestuurd op haar verjaardag en met wat hulp van zijn moeder, had hij een cadeautje voor Edyn meegenomen. Dat had hij wel zo netjes gevonden. Het hoorde toch een beetje bij een verjaardag en hij wist zeker dat Edyn alles wel leuk zou vinden. Het maakte ook niet zo heel erg veel uit, wat ze voor Edyn hadden gekocht, ze was overal blij mee.
Nadat Calum, Edyn los had gelaten, sloeg hij zijn armen om Linn heen, om haar ook te begroeten. In het begin had hij echt niet zomaar één van hen omhelsd, maar de twee waren nu echt zijn beste vrienden geworden, dus hij voelde zich er al lang niet meer ongemakkelijk bij.
Boven waren ze al lang voorbij de begroetingen. Ergens vond Luke het totaal niet erg dat zijn ouders niet mee waren geweest. Ze hadden er wel voor willen zorgen dat hij veilig over was gekomen en daarvoor had hij zijn broers gehad. Ondanks dat ze elkaar veel pestte, wist Luke zelf ook wel, dat ze er echt wel iets aan zouden doen mocht hij in gevaar zijn. Luke was het echter wel gewend om via de haard te reizen en hij had het ook best in zijn eentje kunnen doen. Vond hij zelf dan.
Nu was hij hier en ze zouden ook pas weer weg gaan, als ze naar school gingen. Luke wist nog niet precies hoe dat allemaal zou gaan lopen, maar dat was ook niet iets waar hij nu stil bij wilde blijven staan. Hij had nog een paar dagen hier, met Rhi en daar wilde hij toch wel zoveel mogelijk van genieten. Er waren zoveel dingen wat die twee konden gaan doen. Vliegen was er één van. Luke vond het zelf best wel leuk om te vliegen en hij kon het ook wel redelijk in de lessen. Hij zag zichzelf echter niet zo snel bij een Quidditch-team, terwijl hij wel wist dat Rhi die ambities wel had.
In het begin hadden die twee niet heel erg veel met elkaar gepraat. Rhi had helemaal niets te maken willen hebben met Luke. Hij had het op een gegeven moment maar naast zich gelegd. En toen was het er juist van gekomen. Luke zag in Rhi een vriend, die hij eigenlijk in Gryffindor ook had gezocht, maar niet had kunnen vinden. Samen konden ze van alles uithalen en het kwam toch ook wel goed uit dat hun broers bevriend waren en ze hen dus samen konden pakken. Dat was toch wel een beetje wat familie bij elkaar deed.
Met grote ogen keek Luke naar de bezem. Hij zag er perfect uit. Alles lag nog netjes op zijn plaats en de steel leek nog te stralen met de lak die er pasgeleden overheen was gesmeerd. Het was echt een perfecte bezem en Luke wist zeker dat hij echt heel erg snel ging. "Ik kan niet geloven dat je dit hebt gekregen voor Kerst! Dan heb je echt iets goeds gedaan." Dat kon haast niet anders. Als haar ouders haar zo’n cadeau hadden gekocht, dan moest het haast wel dat ze echt heel erg blij waren met Rhi en haar prestaties.
"Echt?!" vroeg Luke verbaasd toen Rhi vertelde dat hij er op mocht vliegen. Het was wel haar bezem en ze had hem nog heel erg lang, dus hij had het ook best begrepen als ze het niet met hem had willen deden. Het was heel erg lief dat ze dat wel wilde doen, dat gaf hem toch ook wel een beetje aan hoe hun vriendschap in elkaar zat. Het was ook wel echt een goede vriendschap. Rhi was zeker iemand die Luke voor de volle honderd procent vertrouwde.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De koude winterdagen waren vergeten. De sneeuw was gesmolten en had plaats gemaakt voor groen gras, nieuwe bloemen en vogels en vlinders die rond dwarrelden over het terrein van Hogwarts. Toen de vaders van Linn aan het begin van het jaar aan haar hadden verteld dat het jaar voorbij zou gaan voordat ze het door zou hebben, had ze hen niet willen geloven. Nu kon ze zich echter alleen nog maar in de woorden van haar vaders vinden. Het jaar was voorbij gevlogen. Er was zoveel gebeurd en als ze het allemaal achter elkaar in haar hoofd afspeelde, leek het haast alsof het veel langer had geduurd dan een jaar. Toch was het nu mei en zouden ze nog maar een aantal weken naar school moeten voordat de zomervakantie aan zou breken.
Linn had zich het gehele jaar als een voorbeeldige leerlinge gedragen, op het zachte gegiechel en geklets van haar, Edyn en Calum na dan. Ze had altijd haar huiswerk op tijd af gehad, haar verslagen waren op tijd ingeleverd en ze had nooit straf gehad. Linn had ook heel graag haar best willen doen, vooral in het begin. Ze had het idee gehad dat ze automatisch een afstand had gehad omdat haar ouders mensen waren en geen tovenaars, maar daar had ze al snel anders over gedacht. Ze was in veel vakken goed en ze vond ook heel veel vakken leuk. Ze had het idee dat dat haar heel erg had geholpen, net zoals de uitleg van Calum. Hij had vaak de tijd genomen om haar iets rustig uit te leggen, als Edyn dat niet had gekund. Ze hadden met z’n drietjes de grootste lol gehad en ze waren in al die maanden ook behoorlijk hecht geworden, maar Linn had nog veel meer vrienden gemaakt.
Ze had nooit durven dromen dat ze zoveel mensen om zich heen had gehad, dat er echt mensen waren die met haar bevriend wilden zijn. Iets wat nu wel zo was. Haar sociale leven was volledig om gegooid en er waren zelden momenten dat Linn ergens alleen zat. Als ze één van de eersten was in de eetzaal, dan kwam er vaak iemand bij haar zitten en ook in de klas zat ze nooit alleen. Iets waardoor Linn zich heel erg geliefd voelde, maar ze probeerde al die liefde ook terug te geven aan haar vrienden. Ze probeerde met iedereen te praten en ook hun verhalen te onthouden, zodat ze later daar weer naar kon vragen.
Vandaag was echter een dag waarop Linn er voor had gekozen om in haar eentje een rondje te lopen. Het was iets wat Edyn vaak deed, en soms deden ze het ook samen, maar Linn had na al het huiswerk en de lange lessen wel behoefte gehad aan een beetje rust. Ondanks dat het jaar nu bijna ten einde kwam, werden de lessen alleen maar zwaarder. Aan het einde van het jaar moesten ze immers examens maken en daar werden alle leerlingen op voorbereid. Zelfs de eerstejaars moesten nu echt hun best doen.
Zelf maakte Linn zich niet heel erg veel zorgen om de examens. Dit kwam omdat ze vaak met Calum haar huiswerk had gemaakt en ze samen ook veel leerden. Calum was absoluut de slimste van de drie, dat durfde Linn wel te zeggen. Hij leerde gemakkelijk en hij leek vaak alles te begrijpen. Ze had zelfs het idee dat hij in de les expres zijn hand niet opstak, terwijl hij het antwoord wel wist. Iets wat ze niet snapte, want als zij alle kennis zou hebben die Calum al had, dan zou ze daar heel erg trots op zijn. Wel maakte Linn zich zorgen om Edyn. Ze had voor een aantal vakken wel goede cijfers, maar lang niet voor alle en hoe vaak Linn het ook samen met Calum had geprobeerd om haar te helpen, het was lang niet altijd even goed gegaan. Edyn leek soms echt niks te begrijpen van de spreuken die ze moesten leren, terwijl Linn het idee had dat er sowieso niet veel aan te begrijpen viel. Het was iets waar je gevoel voor moest hebben, maar aan gevoel had Edyn juist genoeg. Het was moeilijk en Linn hoopte dat Edyn wel met haar over zou gaan naar het tweede jaar.
Linn was zo in haar gedachten verzonken dat ze niet door had hoe ver ze ondertussen het bos in was gewandeld. Ondanks dat de lentezon nog genoeg verlichtte, leek het steeds iets donker te worden. Pas toen een tak luid onder haar voeten kraakte, besefte ze zich waar ze was en hoe ver ze van haar pad was afgedwaald. Ze realiseerde zich dat ze hier misschien wel niet mocht komen en besloot dan ook weer om te draaien, zodat ze terug kon naar het kasteel.
Toen ze zich had omgedraaid, stond ze echter oog in oog met een wezen dat ze niet kende, maar het deed haar zo erg schrikken dat ze meteen haar toverstok pakte. Het leek op een uitgehongerd paard, met grote, zwarte vleugels. In alle paniek wist ze echter niet meer welke spreuk ze kon gebruiken om het wezen weg te jagen, waardoor ze niks anders kon dan langzaam achteruit te lopen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De maanden vlogen voorbij, alsof ze er nooit echt waren geweest. Nieuwe lessen, nieuw materiaal, nieuwe toetsen en verslagen. Niet dat het allemaal zo nieuw was voor Naylene. Die had de pagina’s uit haar boeken allemaal al lang versleten. Ondanks dat, was ze wel heel erg druk bezig met zich voor te breiden op de laatste toetsen van het jaar, die over een paar weken zouden komen. Ze keek er tegenop, niet tegen de toetsen zelf, maar meer door wat daarna zou komen. Iedereen zou voor de zomer terug gaan naar huis. Hierin hadden ze geen optie, zoals ze dat met Kerstmis wel hadden. Deze kerst had ze in het kasteel doorgebracht en diep van binnen hoopte Naylene dat deze zomer anders zou worden, dat de leerlingen de keuze hadden om te blijven. Niet dat haar ouders dat toe hadden gelaten. Maar ze was wel echt liever hier, dan in haar eigen huis.
De zon scheen, wat voor veel leerlingen een reden was geweest om bij het meer te zitten. Het was overal druk buiten. Zelfs Naylene had de bibliotheek verruild voor de buitenlucht. Iets wat ze wel vaker deed. Aan het einde van vorig jaar had ze dat ook gedaan, toen ze op een paar wezens was gestuit, waar ze al wel eerder van had gehoord. Thestrals waren onderschatte wezens. Naylene was graag bij ze in de buurt om naar ze te kijken. Ondanks dat hun afwijkende uiterlijk, hadden ze wel hechte banden met elkaar. Naylene was er achter gekomen dat de Thestrals eigenlijk altijd in families of kuddes leefden en ze had ook al wel vaak genoeg gezien dat ze met elkaar hadden gespeeld.
Voor veel mensen zou de uiterlijk van de paard-achtige wezens, afschrikkend werken, maar voor Naylene was het precies het tegenovergestelde geweest. De eerste keer had ze wel iets over de wezens geweten, maar toen ze meer had gelezen in haar boek en ze vervolgens ook nog onderzoek had gedaan in de bibliotheek, was ze langzaam aan gek geworden op de dieren. Voor haar was het dan ook een behoorlijke verrassing geweest toen ze begin dit jaar naar de koetsen had gemoeten. De meeste mensen hadden geroepen dat de koetsen zichzelf voortrokken. Zelf wist ze wel anders. De wezens waren echter onzichtbaar voor de mensen die de dood niet hadden gezien. Naylene had daarom haar mond ook dichtgehouden tegen haar vrienden, die er duidelijk niets mee te maken hadden gehad.
Toen ze het bos in liep, vond ze een meisje, die dat duidelijk wel had. Die de wezens zag en er duidelijk door geschrokken. In de tijd dat Naylene in het bos kwam, had ze nog nooit iemand anders gezien. Zelf wist ze maar al te goed dat ze niet in het stuk bos mocht komen. De eerste keer was ze ook helemaal in gedachten verzonken geweest en had niet echt door gehad dat ze überhaupt in de richting van het verboden bos was gelopen. Het was ook net de afscheiding tussen het gewone bos en het verboden bos. Nu was er echter wel iemand anders in het bos en Naylene vond het aanzicht echt vreselijk. Hoe het meisje dreigend tegenover de Thestrals stond, met haar toverstok uitgestoken. Dreigend.
"Expelliarmus." Bracht Naylene uit, terwijl ze met haar stok op de goede manier bewoog en het duurde niet lang voordat ze de toverstok van het meisje door de lucht heen vloog en ergens op de grond eindige. "Wat ben je aan het doen?!" Vroeg ze een klein beetje geïrriteerd, al voelde ze zich ook wel een beetje schuldig tegenover het meisje. Naylene wist waarom ze de wezens zag, het meisje zelf misschien wel niet. Daarbij waren de Thestrals in het eerste opzicht wel wezens die heel erg dreigend leken. Ze waren duister, hadden bijna iets sinister over zich heen. Dus ergens kon Naylene ook wel begrijpen dat het meisje er van was geschrokken.
Naylene stapte naar de toverstok die tussen de plukjes mos waren gevallen en pakte hem op. Ze stak de toverstok naar het meisje uit, wie ze wel eerder had gezien. Ze durfde haast wel te wedden dat het meisje goed bevriend was met Calum. Dat betekende echter niet dat ze het toe zou laten dat ze de wezens waar ze stiekem wel van was gaan houden, iets aan zou doen. "Ze doen niet, ze zijn totaal onschuldig. Als je ze geen reden geeft om je aan te vallen, doen ze dat niet." Zei Naylene zachtjes. Ze vond het wel jammer dat het meisje totaal niet leek te weten waar ze tegenover stond. Zelf vond ze dat ze eerder moesten leren over de wezens als ze dicht bij het kasteel woonden. Zo stond er namelijk heel erg veel onbegrip, terwijl het zulke lieve wezens konden zijn. Een van de kleintjes kwam zelfs voorzicht hun kant op gelopen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een stem had door het rustige bos geklonken en had Linn nog meer laten schrikken. Ze had gedacht dat ze alleen was geweest en ze wist niet of ze nu opgelucht moest zijn omdat er nu iemand anders bij was, of dat ze nu bang moest zijn omdat ze misschien wel nog iemand in gevaar had gebracht.
Het laatste wat Linn had verwacht was dat haar toverstok spontaan uit haar handen zou vliegen. Nu gebeurde er in een wereld als deze niet vaak iets spontaan. Haar toverstok was dan ook uit haar handen gevlogen doordat iemand een spreuk had geroepen. Linn was er zo van geschrokken dat ze niet had geweten hoe ze zich had moeten gedragen nu ze zonder haar toverstok tegenover het gevleugelde paard stond. Het wezen deed haar denken aan een bizar, eng wezen uit een horrorfilm die ze nog niet mocht kijken omdat haar vaders haar daar te jong voor vonden. Nu ze het wezen voor zich had, was ze het daar volledig me eens. Ze begreep dan ook niet dat iemand haar had ontwapend, want Linn had het idee dat het wezen nog altijd gevaarlijk was en dat ze alle magie die ze tot haar beschikking had, nodig had om het wezen te verslaan.
‘I-ik weet het niet?’ antwoordde Linn zachtjes op het meisje, wie boos leek omdat ze haar toverstok had getrokken en haarzelf had willen beschermen tegenover het wezen. Het wezen had enkel toegekeken en had verder nog niets gedaan. Het was ook niet weggerend. Iets wat Linn wel vreemd vond, maar op dit moment was het boze, roodharige meisje belangrijker. Vooral omdat Linn niet wist wat er zo erg aan was dat ze zichzelf had geprobeerd te beschermen. ‘Het liet me schrikken en ik weet niet wat het is? Ik wist echter geen spreuk en… En toen kwam jij?’ vertelde ze het meisje, wie vreemd genoeg zelf al opzoek ging naar de toverstok van Linn. Er was niets gebeurd en waarschijnlijk had Linn ook geen spreuk uitgesproken. Ze wist niet eens wat voor wezen het was, laat staan hoe ze het zou moeten aanvallen.
Beduusd pakte Linn haar toverstok aan van het meisje, terwijl ze haar bekeek. Ze leek ouder dan Linn te zijn. Misschien zat ze een jaar hoger, of zelfs twee. Aan het blauw in haar stropdas en trui was te zien dat ze in Ravenclaw zat, net als Calum. Misschien kende ze Calum ook wel. Linn had haar eigenlijk nog nooit gezien, maar ze kende vooral veel mensen uit het eerste jaar, omdat ze daar zelf ook in zat.
Het roodharige meisje vertelde dat de wezens niets zouden doen als Linn ze daar ook geen reden voor had gegeven. Misschien had het wezen zich wel net zo bedreigd gevoeld als Linn, juist omdat ze haar toverstok er bij had gepakt. Linn wist echter nog steeds niet wat voor wezens het waren. Misschien dat ze het aan Edyn zou kunnen vragen als weer terug zou gaan. Edyn had namelijk wel verstand van wezens, al had Linn soms het idee dat Edyn alle wezens iets te goedaardig inschatte.
‘Sorry, ik schrok er gewoon van. Het was niet mijn bedoeling om ze aan te vallen,’ vertelde Linn het meisje nog een keer, hopend dat ze haar ook echt zou geloven. Het meisje leek al iets minder boos te zijn. Misschien had ze ook alleen maar zo gereageerd omdat het had geleken alsof Linn het wezen iets aan had willen doen. Misschien had Edyn wel hetzelfde gedaan. Edyn was totaal geen gewelddadig persoon, maar ze gaf om alles wat leefde en ze zou dan ook altijd haar best doen om het te beschermen.
Linn zag vanuit haar ooghoeken iets bewegen. Hetzelfde wezen, maar dan veel kleiner, kwam langzaam hun kant op gelopen. Ondanks dat het nog steeds leek op een uitgehongerd paard met vleugels, had het kleintje iets kwetsbaars over zich heen. Linn wist zeker dat als Edyn hier was geweest, ze al opzoek was gegaan naar wat eten wat ze aan het kleintje kon geven.
‘Sorry dat het leek alsof ik je papa of mama aan wilde vallen,’ fluisterde Linn. Als er iets was wat ze had geleerd van Edyn, dan was het dat ze moest praten tegen de wezens om haar heen. Ze zou niet zo snel tegen een boom gaan praten, maar ze praatte wel eens met Mitten en volgend Edyn begreep hij het ook echt. Linn vond het wel mooi hoe Edyn daarin geloofde en soms leek het nog echt waar te zijn ook. Daarom probeerde ze het advies van Edyn ook op te volgen.
‘Weet jij wel wat het zijn?’ vroeg Linn aan de Ravenclaw, al ging ze er eigenlijk wel vanuit dat ze het wist. Ze leek iets over de wezens te weten, namelijk dat ze heel onschuldig waren. Daarnaast had ze de wezens ook willen beschermen van Linn, ondanks dat Linn waarschijnlijk niet veel tegen ze had kunnen beginnen.
Het kleintje was steeds iets dichterbij gekomen en stond nu bij het roodharige meisje. Linn zag hoe het zijn snuit tegen de hand van het meisje aandrukte. Het deed haar denken aan wat Mitten deed als hij aandacht wilde. Dan duwde hij zijn kopje net zo lang tegen iemand zijn hand totdat diegene hem wel moest aaien. Al kreeg haar kat vaak genoeg aandacht. De pluizige lapjeskat gedroeg zich soms als de koning van de leerlingenkamer. Soms zat hij zelfs op een kussen te wachten totdat iemand naar hem toe zou komen om hem aandacht te geven.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Thestrals waren onbegrepen wezens. Ze waren niet lief, klein en pluizig. Iemand zou ze niet zomaar op zijn of haar schoot kunnen zetten om te aaien. Het waren geen mythische wezens zoals eenhoorns. Ze hadden hun uiterlijk zeker niet mee. De wezens kwamen griezelig over. Alsof ze zelf op het randje van leven en dood stonden en ze ieder moment iemand mee konden treken de dood in. Zeker in de omgeving van het donkere bos, hadden ze een niet al te beste indruk.
Toch was Naylene nooit echt bang geweest voor de wezens. Ze hadden haar juist alleen maar geïnteresseerd. Zelf had ze al wel nagedacht om de les Care of Magical Creatures, volgend jaar te gaan volgen. Ze was er nog niet helemaal uit. Naylene was zeker geïnteresseerd in sommige wezens, maar het was niet echt een les waar ze zichzelf bij zag, juist omdat ze er later niet heel erg veel aan had. Ze wilde niets met wezens gaan doen, dat wist ze haast wel zeker. Haar ouders zouden dat ook echt niet toelaten. Voor nu waren dit ook de enige wezens waar ze echt iets van wilde weten en ze had dan ook wel het een en ander opgezocht. Naylene begreep echter niet heel erg goed waarom de Thestrals als gevaarlijk werden gemarkeerd, zolang je ze zelf niets aandeed, deden ze ook niets terug.
Naylene snapte ergens wel waarom het meisje voor haar geschrokken was, maar ze had beter moeten weten. Ze was in het Verboden Bos en daar liepen nou eenmaal wezens rond waar ze het bestaan nog niet van wist. Vaak deed Naylene niets tegen de regels in, of Michael moest haar er in overhalen. Aan de bezoekjes naar het Verboden Bos, had Naylene echter nooit getwijfeld. Soms had ze het gewoon even nodig om hier in haar eentje te zijn. Iets wat vandaag duidelijk niet doorging.
Het meisje, van wie Naylene nog steeds zeker was dat ze met Calum omging, gaf wel aan dat ze vooral was geschrokken omdat ze de Thestrals niet kende. Ze leek er echter wel spijt van te hebben. Ze had het meisje ook echt niets aangedaan, ze had enkele de Thestrals willen beschermen en dat had makkelijk gekund door haar te ontwapenen. "Ik snap wel dat je er van geschrokken bent. Ze zijn ongewoon en heel erg onbegrepen." Soms voelde Naylene zich precies zo, vooral in haar eigen huis. Daarom waarschijnlijk dat ze zo’n goede band had met de wezens.
Het meisje begon tegen de kleine Thestral te praten, waardoor Naylene wel een beetje moest glimlachen. Zelf praatte ze ook wel eens met de wezens, ondanks dat ze wel wist dat ze nooit iets terug zouden zeggen. Toch voelde het zo nu en dan ook wel fijn om haar hart te luchten bij iets, wat zelf niet zijn mening verkondigde of er überhaupt een had. Misschien begrepen ze haar wel, maar ze zouden haar nooit vreemd aankijken door hetgeen wat ze te vertellen had. Daarbij voelde Naylene zich verbonden met haar broertje, die ze dood had zien gaan. Ze brachten hem dan wel niet terug, maar soms voelde het alsof ze hierdoor weer een klein beetje dichter bij elkaar waren.
Eén van de pasgeborene was steeds dichterbij gekomen. Naylene had hem al vaker gezien en het viel haar mee dat andere meisje hem niet af had geschrokken. Het wezen snuffelde zachtjes aan haar hand en gaf vervolgens aan dat hij meer aandacht wilde, door zijn snuit echt tegen Naylene haar hand aan te drukken. Voorzichtig ging ze dan ook langs zijn kop heen om hem zachtjes te aaien. Het was geen paard en het voelde dan ook totaal niet zo, maar ze vond de stugge huid juist wel iets hebben. Zeker als de Thestral het zelf vond om geaaid te worden.
Ondertussen bleef Naylene naar het zwartharige meisje kijken en knikte ze op de vraag die ze had gesteld. "Het zijn Thestrals." Zei Naylene dan ook zachtjes, terwijl ze het kleintje bleef aaien. De rest voelde zich duidelijk ook al wel iets meer op zijn gemak, want ze waren duidelijk weer bezig met hun eigen dingen. "Ik heb geen eten voor je, bij me." Zei Naylene lachend toen het kleintje met zijn snuit tegen haar onderarm aan drukte. Het was niet makkelijk om eten voor de wezens mee te nemen, aan gezien ze vaak rauw vlees aten. Maar ze konden vast genoeg vangen in het bos.
"Ze zijn niet zichtbaar voor iedereen." Naylene wilde wel meer over de wezens vertellen, zodat het meisje zich misschien wat meer op haar gemak voelde en de volgende keer in ieder geval niet meer haar toverstok zou trekken. Al had ze daar misschien ook al wel voor gezorgd. "Alleen mensen die iemand hebben zien overlijden, kunnen ze zien." Ergens was het best een mooi idee, vond Naylene zelf dan. Ze had er wel echt iets aan en ze werd vaak behoorlijk rustig van de wezens.
"Het is een apart, maar mooi idee." Fluisterde Naylene terwijl ze nog eens rond keek naar de wezens.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het laatste wat Linn had verwacht, was er iets als dit zou gebeuren. Ze snapte nu waarom Edyn soms wat langer deed over haar wandeling. Het was blijkbaar heel gemakkelijk om verdwaald te raken in je eigen wereldje en op je gevoel ergens naar toe te lopen. Waar ze nu naar toe was gelopen, was een compleet nieuwe plek voor Linn. Nieuwe wezens, een plek in het bos waar ze nooit was geweest en een nieuw persoon tegenover haar. Iemand wie ze nog niet kende, maar misschien zou daar, nu ze haar excuses aan had geboden, verandering in komen.
Ondanks dat het meisje er voor had gezorgd dat Linn haar toverstok met een grote boog uit haar handen was geraakt, kreeg ze niet een heel vijandig beeld van haar. Misschien had ze vooral de beestjes willen beschermen. Eigenlijk had ze Linn ook niets aan gedaan, behalve dat Linn nog meer was geschrokken van haar plotselinge aanwezigheid. Als het roodharige meisje haar echt iets aan had willen doen, dan had ze dat waarschijnlijk al gedaan. Ze gaf ook aan dat ze begreep dat Linn er door geschrokken was, wat betekende dat het waarschijnlijk wel een aardig meisje was. Linn kreeg een hele rustige indruk van haar, ondanks dat ze in eerste instantie een beetje boos had geleken. Dat leek nu volledig te zijn verdwenen.
‘Thestrals,’ herhaalde Linn, om er zeker van te zijn dat ze de naam niet meer zou vergeten. Ze had er nog niet over geleerd, maar misschien zou dat nog wel komen. Misschien waren het wel wezens die specifiek hier woonden. Ze waren onschuldig, dus het klonk alsof ze niet thuishoorden in het Verboden Bos, maar Linn hoorde hier eigenlijk ook niet te zijn. Aan het begin van het jaar was haar al duidelijk gemaakt dat dit stuk van het terrein verboden was voor leerlingen. Toch stond ze hier, en ze was niet de enige.
Linn glimlachte om het kleintje, wie de Raveclaw heel leuk leek te vinden, en andersom. Misschien kwam ze hier wel vaker en kende ze de wezens daarom. Ze leek best gesteld op hen en Linn kon zien dat het meisje heel voorzichtig met het kleintje omging, een beetje alsof het haar huisdier was. Het meisje vertelde dat ze geen eten mee had, waardoor Linn zich iets herinnerde. Ze voelde in de zakken van haar mantel en haalde er vervolgens een zakje met gummibeertjes uit. ‘Ik heb dit? Al denk ik niet dat ze dit mogen.’ Ze wist eigenlijk niet wat ze magische wezens wel en niet kon voeren, maar veel suiker was al niet goed voor een mens, laat staan voor een magisch wezen. Een Thestral, zoals het roodharige meisje het eerder had genoemd.
Toen het meisje zei dat ze niet voor iedereen te zien waren, vroeg Linn zich meteen af waarom zij ze dan wel kon zien, en waarom het meisje tegenover haar de wezens ook kon zien. Ze wist echter wel beter dan meteen een vraag te stellen. Het meisje vertelde dan ook al snel verder. Linn schrok wel van haar woorden, want het meisje vertelde dat alleen mensen die een ander hadden zien overlijden, de wezens konden zien. Dat betekende dat de Ravenclaw iemand had zien overlijden, waardoor Linn automatisch een beetje medelijden met haar had. Linn kreeg het nu van iemand anders te horen, maar misschien had zij wel zelf uit moeten vogelen waarom ze de beestjes kon zien.
Aan de andere kant vond het Linn het heel vreemd dat zij hen ook kon zien, want ze kon zich niet herinneren dat ze iemand had zien overlijden. Ze had wel eens gehoord of gelezen over iemand die was overleden, maar het was nooit voor haar ogen gebeurd. Iets wat best heftig klonk, maar er moest dus wel iets zijn gebeurd, anders zou ze de wezens niet kunnen zien.
Voorzichtig stak Linn ook haar hand uit naar het kleintje. Nu ze wist waarom ze de wezens kon zien, al snapte ze het nog niet helemaal, had ze wel iets meer begrip voor hen en snapte ze hun uiterlijk ook wel iets beter. Ze stonden niet voor iets moois en magisch, zoals eenhoorns dat bijvoorbeeld deden. Het leken haar echter, nu ze Naylene zo bezig had gezien met één van de wezens, wel zachtaardige wezens die inderdaad een beetje verkeerd werden begrepen.
‘Ik vind het inderdaad wel een mooi idee,’ zei Linn zacht, ‘maar ook een beetje vreemd.’ Ze kende dit meisje niet, maar ze wist nu wel dat ze iemand had zien overlijden. Dat kon op veel verschillende manieren, maar het was wel vreemd als dat één van de eerste dingen was die je van iemand wist. Het voelde een beetje alsof ze er nu wel over moesten praten, maar dat was behoorlijk raar om te doen als je elkaar nog maar net kende. Daarnaast wist Linn nog steeds niet waarom zij ook in staat was om de wezens te zien.
‘Ik ben trouwens Linn. Ik zit in het eerste jaar, maar ik heb een vriend die in Ravenclaw zit. Ken je Calum?’ vroeg ze aan Naylene, omdat ze had besloten dat ze er nu nog niet aan toe was om meteen te vragen naar waarom Naylene de wezens kon zien. Ze besefte zich dat niet iedereen uit Ravenclaw elkaar hoefde te kennen, maar ze vond dat Calum wel opviel. Zijn rust en stilte was ook zijn kracht. Daarnaast praatte Linn graag over haar vrienden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het Verboden Bos was geen plaats voor leerlingen. Het werd ieder jaar expliciet gezegd dat de leerlingen zich daar niet mochten bevinden. De naam zei het zelfs al wel. De straffen die werden gegeven omdat leerlingen het woud toch betraden, waren dan ook niet mals. Soms was het voor een lange tijd nablijven, helpen met schoonmaken, maar er waren ook gevallen geweest dat de leerlingen van school waren gestuurd. Dan moest er wel iets heftigs zijn gebeurd.
Naylene kon begrijpen dat ze het bos wilden beschermen. De Thestrals waren niet de enige wezens die er leefden en door een bezoekje aan het bos werden niet alleen de leerlingen, maar ook de wezens in gevaar gebracht. Dit was hun leefomgeving en als de wezens zich bedreigd voelden, dan deden ze daar ook vast wel iets aan. Er waren echter leerlingen, zoals het meisje dat nu voor Naylene stond, die ook hun toverstok zouden trekken en dan konden er heel wat ellende gebeuren. Daarom was Naylene nu wel echt heel erg blij dat ze dit moment juist had gekozen om het bos in te komen en het meisje tegen had kunnen houden. Al wist ze wel zeker dat ze niet heel erg veel had gedaan en het vooral de schrik was geweest.
Toen het meisje over eten begon en iets uit haar zak haalde, was Naylene vrijwel meteen geïnteresseerd. Ze had echt geen idee wat ze precies uit haar zak had gehaald, maar de gekleurde figuurtjes, die wel een beetje op teddybeertjes leken, zagen er heel erg lekker uit. Voor haar in ieder geval, het was niet iets wat de Thestrals zouden eten. "Wat zijn het?" vroeg Naylene nieuwsgierig terwijl ze het van dichterbij probeerde te bekijken door iets naar het meisje toe te leunen. "Thestrals eten eigenlijk alleen rauw vlees, dus ik denk niet dat ze dat willen" Ze had zelf ook al wel aangegeven dat ze het niet mochten en daar had ze wel gelijk in, het leek Naylene ook niet gezond voor de beestjes. Toch wilde ze zelf nu wel heel erg graag weten wat het was.
Naylene was opgegroeid ver weg van de Muggle-wereld. Haar ouders hadden niet gewild dat ze ook maar iets te maken kreeg met niet-magische mensen. Al hadden ze daar weinig te zeggen in, nu ze op school zat. Er waren hier genoeg mensen die geen magische ouders hadden, of niet helemaal precies wisten waar ze nu vandaan kwamen. Haar ouders konden er niet voor zorgen dat ze met geen van hen praatte, al wilden ze dat wel het liefste. In Slytherin zaten de meeste mensen die puur bloed waren en dat was één van de redenen dat ze hadden gewild dat hun dochter daar in terecht was gekomen. Dat was ze niet en heel diep van binnen was er een grote nieuwsgierig naar Muggle dingen. Naylene ging er vanuit dat het snoep dat ook was, ze mocht dan wel niet veel snoepen van haar ouders, maar ze wist wel van het meeste hoe het eruit zag. Deze dingen had ze echt nog nooit gezien.
Naylene gaf het meisje even de tijd om te verwerken wat ze net had verteld. Ze snapte ook wel dat het een raar idee was dat deze alleen voor hen zichtbaar waren. Er waren vast nog wel meer leerlingen op de school die ze konden zien. Zij en het meisje wisten nu van elkaar dat ze iets met elkaar deelden, maar Naylene zat er niet meteen op te wachten om te vertellen waarom ze de Thestrals precies kon zien. Er waren niet veel mensen die het wisten. Tot nu toe had ze haar vrienden er niet over verteld, op Michael na dan, maar die wist ook beter hoe alles in elkaar stak.
"Het is inderdaad een beetje vreemd. Dat is niet het eerste wat je normaal van iemand weet." Ze ging er vanuit dat het meisje daar een beetje op had gedoeld en ze was het er ook wel mee eens. Gelukkig begon het meisje al over iets anders. Haar naam, iets wat je normaal wel als één van de eerste dingen van elkaar leerde. Naylene knikte op haar vraag. "Ik dacht al dat je me bekend voor kwam." Ze had het meisje vaak genoeg bij Calum zien zitten, samen met een blond meisje. Nu wist ze haar naam ook zeker: Linn.
"Ik ben Naylene. Calum en ik praten wel eens en ik had wel opgevangen dat hij het goed met twee meisjes uit Hufflepuff kon vinden ja." Michael vond het helemaal niets en dat had hij ook wel duidelijk laten weten. Al wist Naylene niet precies of dat kwam omdat hij jaloers was of door iets anders. Het maakte ook niet heel erg veel uit. Ze was hier nu niet samen met Michael, maar met Linn.
Ondertussen waren er nog meer Thestrals om hen heen komen staan, maar Naylene vond het eigenlijk nooit dreigend. Ze vond het juist wel mooi. De beestjes kregen vrijwel nooit aandacht van mensen, dus als ze het wel kregen, dan wilde ze het stiekem wel een beetje. Daarnaast had het iets troostend. Alsof ze wezens probeerden te laten zien dat ze er voor haar en Linn waren, wat ze ook mee hadden gemaakt of hadden gezien.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het zou zomaar zo kunnen zijn dat er een onvoorspelbare vriendschap op zou kunnen bloeien tussen de twee meisjes. De roodharige Ravenclaw was iemand die zich liever begroef in een boek, terwijl de Hufflepuff zich graag bezighield met de mensen om haar heen. Ze waren heel verschillend, in vele opzichten, maar er was nu iets tussen hen wat ze beide niet meer zouden kunnen negeren. De Thestrals verschenen voor hun ogen en dat was iets speciaals.
‘Gummybeertjes!’ antwoordde Linn, een beetje verbaasd dat Naylene niet wist wat voor snoepjes er precies in het zakje hadden gezeten. Heel speciaal waren ze misschien ook niet. Ieder kind in de menselijke wereld kende ze wel en waarschijnlijk had ieder kind ook wel een favoriete kleur, ondanks dat ze eigenlijk allemaal hetzelfde smaakten. Oranje was de favoriete kleur, en smaak, van Linn. Het leek altijd alsof het smaakte naar een frisse sinaasappel. Linn had echter gedacht dat er wel een soortgelijk snoep zou bestaan in de tovenaarswereld, al had ze hier nog geen snoep gezien zonder vreemde bijwerkingen, zoals andere smaken of iets waardoor je zomaar “ziek” werd en de klas kon verlaten. Het zakje met gummybeertjes was dan behoorlijk gewoon, maar Naylene had het geëxamineerd alsof het iets heel interessants was geweest.
‘Wacht, je mag er wel een paar proeven.’ Linn opende het zakje en haalde er een paar beertjes uit, elk een andere kleur, zodat Naylene alles zou kunnen kiezen. Vervolgens gaf ze de beertjes aan het meisje. ‘Ze zijn niet heel speciaal, maar wel heel erg lekker,’ vertelde ze er bij. ‘Een beetje fruitig.’ Dan wist het meisje wat ze kon verwachten van het snoep. Linn moest toegeven dat er, ook in de mensenwereld, wel lekkerder snoep bestond dan een simpel zakje gevuld met beertjes, maar het was goed genoeg. Naylene leek het niet te kennen, wat ze eigenlijk wel leuk vond. Het was wel vaker voor gekomen dat sommige leerlingen echt geen verstand hadden gehad van voorwerpen die uit de mensenwereld kwamen, maar Linn vertelde er graag over. Niet alleen aan Calum en Edyn, maar ook aan de rest van de kinderen die naar haar toe kwamen met een vraag. Soms waren de vragen wel een beetje vreemd, maar tot nu toe had Linn ze nog altijd kunnen beantwoorden.
Om hen heen leken de Thestrals steeds meer te wennen aan het nieuwe meisje in hun midden. Misschien kwam het ook wel doordat Linn zich nu wat opener opstelde, minder bang. Ze kwamen in ieder geval steeds iets dichterbij en ze leken te snappen dat Linn hen niets aan zou doen. Ze had eerlijk gezegd ook niet geweten wat ze had moeten doen om de wezens op afstand te houden. Nu ze de uitleg van Naylene wist, hoe vreemd die ook was, snapte ze de wezens wel een klein beetje beter.
Gelukkig leek Naylene het er mee eens te zijn dat het vreemd was om als eerste van elkaar te weten dat je iemand had zien overlijden. Linn was dan ook blij dat ze er niet meteen naar vroeg, maar dat ze gewoon in ging op het gesprek wat Linn had geprobeerd te beginnen door naar Calum te vragen. Het was maar een gok geweest, want niet iedere Racenclaw hoefde elkaar te kennen, maar Naylene kende Calum blijkbaar wel! Ze had haar zelfs herkend! Nu moest Linn ook wel toegeven dat ze best vaak met Calum om ging, dus zo gek was het dan ook niet dat Naylene haar wel eens had gezien.
‘Ja, we kunnen het heel goed vinden met hem!’ antwoordde Linn vrolijk, waarna ze zich bedacht dat Naylene waarschijnlijk niet wist wie “we” waren. ‘Met we bedoel ik mezelf en Edyn. Ik denk dat je Edyn ook wel aardig zal vinden. Ze houdt heel erg van wezens, net zoals jij?’ Dat laatste kwam er wat vragend uit, omdat ze niet honderd procent zeker wist of Naylene ook wel van wezens hield zoals Edyn dat deed. Ze leek wel een speciaal plekje in haar hart te hebben voor de Thestrals. Waarschijnlijk kwam Naylene hier al het hele jaar, misschien zelfs nog wel langer dan dat.
‘We kennen elkaar eigenlijk al vanaf de eerste dag. Edyn en ik konden de kerkers niet zo goed vinden en toen we eenmaal in het lokaal waren, konden we niet meer naast elkaar zitten. Er was een plekje vrij naast Calum, dus ik ben daar gaan zitten!’ Linn vond het leuk om te praten over hoe ze haar beste vriend, want zo kon ze hem ondertussen wel noemen, had ontmoet. Zij en Calum deden nog steeds vaak opdrachten samen en ze vond het heel erg leuk om naar hem te luisteren. Hij wist echt al heel erg veel. Veel meer dan zij of Edyn, maar dat maakte hem juist alleen maar leuker. Op haar beurt vond Linn het ook heel leuk om iets te vertellen aan Calum, want hij kon echt goed luisteren. Dat klonk misschien stom, maar het was wel echt als compliment bedoeld.
‘Hoe ken jij Calum?’ vroeg Linn nieuwsgierig, waarna ze een gummybeertje in haar mond stopte. Eén ban de Thestrals leek het snoep nu ook door te hebben en begon aan de hand van Linn te snuffelen. Snel trok ze haar hand weg. ‘Dat lijkt me geen goed idee, maar als jullie echt van rauw vlees houden, dan kom ik wel een keer langs met iets.’ Ze wist nog niet hoe ze aan rauw vlees zou komen, maar misschien dat ze mevrouw Ripple, want die zag ze ook nog steeds regelmatig, net zoals meneer Orin. Edyn en Linn gingen nog vaak naar de huiselven en ondertussen leek meneer Orin steeds meer gewend te raken aan het idee dat mensen ook vriendelijk konden zijn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In welke afdeling iemand zat, maakte niet heel erg veel uit. Mensen trokken makkelijker naar de mensen die bij hen in de afdeling zaten, maar er waren ook genoeg vriendschappen ontstaan tussen mensen uit de verschillende afdelingen. De verschillende kleuren die zich met elkaar vermengden. Naylene en Linn waren dan nog wel geen vrienden, op dit moment in ieder geval nog niet, maar het was niet zo dat ze elkaar uit de weg gingen omdat ze ergens anders in waren gedeeld.
Voor Naylene was het in het begin natuurlijk niet makkelijk geweest om te accepteren dat ze niet in Slytherin was ingedeeld. Ondertussen had ze daar al lang vrede mee, ondanks dat het op sommige momenten gewoon alles een beetje moeilijker maakte. De afdelingen maakten niet zo heel erg veel uit als ze het over lieten komen. Ze had vrienden in Ravenclaw, die in een paar opzichten veel op elkaar leken. Toch had ze ook genoeg raakvlakken met Michael.
Geen van haar vrienden hadden haar echter ooit kennis laten maken met Gummybeertjes. Iets wat Linn nu wel deed. Niet dat het woord Naylene wel iets zei, al klonk het wel heel erg schattig in haar oren. Het waren wel echt beertjes, maar dan in een soort van snoepvorm. Naylene werd er alleen maar blijer van toen ze van Linn te horen kreeg dat ze er ook echt een paar mocht proeven en al heel snel lagen er verschillende kleuren beertjes op haar hand.
Voorzichtig pakte Naylene één van de beertjes, ze koos voor de groene, tussen twee vingers. Ze kneep er in en moest zachtjes lachen. "Dat voelt echt een beetje gek." Zo hadden ze er voor haar ook al wel uitgezien. De snoepjes waren echt heel erg klein, maar ze hadden echt vrolijke kleurtjes, waardoor ze er echt al heel erg lekker uit zagen. Voorzichtig stopte Naylene het groene beertje dan ook in haar mond en liet hem eventjes op haar tong liggen. Uiteindelijk begon ze te kauwen, waardoor de smaak veel beter vrij kwam in haar mond. De smaak beviel haar wel. "Het smaakt echt lekker!" Linn had gelijk gehad, ze waren een beetje fruitig geweest. Daar kwam Naylene wel achter toen ze ook de rest probeerde.
Ondertussen was er een gesprek gaande over Calum. Naylene kende de jongen dan wel niet zo heel erg goed. Maar ze praatte wel eens met hem. Ze vond het altijd wel leuk om te doen. Calum was, net zoals zij zelf, behoorlijk rustig. Hij leek echt goed na te denken over sommige woorden en van wat Naylene wist, was hij heel geïnteresseerd in het leren. Het was echt niet zo dat mensen alleen om die reden in Ravenclaw werden ingedeeld, maar ze zag wel een paar overeenkomsten tussen haarzelf en de jongen. Iets wat Linn dan ook wel zou doen, want anders zouden ze het nooit zo goed met elkaar kunnen vinden. Het was toch wel grappig dat ze het nu juist over de jongen hadden.
Linn vertelde ook al snel over Edyn, Naylene ging er vanuit dat het ging over het blonde meisje dat er dan ook vaak bij was. Van wat ze Michael had begrepen was het een beetje een raar meisje en ze durfde ook wel te wedden dat het meisje rond had gelopen met vleugeltjes op haar rug en ze haar zelfs ooit in een soort van Muggle pyjama had gezien, wat had geleken op een soort van blije eenhoorn met allemaal kleurtjes. Naylene haalde haar schouders even op. "Het is niet zo dat ik van alle wezens houd. Ze zijn wel interessant en ik zit er over na te denken om volgend jaar Care of Magical Creatures te gaan volgen, maar dat weet het nog niet zeker. Ik wil er later denk ik niets mee gaan doen." Dan had ze er niet heel veel aan, ondanks dat ze het wel interessant vond. Ze had echt uren in de boeken gezeten om zoveel van de Thestrals te leren en uiteindelijk was ze wel een beetje van de wezens gaan houden. Ze wist niet precies of ze ook zo gek zou zijn op andere wezens.
"Maar ze klinkt heel erg vrolijk? Volgens mij heb ik haar ook wel eens zien lopen. Is ze het meisje dat ook wel eens vleugeltjes opheeft of een Muggle-pyjama aan?" Daar was Naylene wel benieuwd naar. Ze vond het zelf ook wel een beetje gek, maar ergens bewonderde ze het ook wel weer? Omdat het best iets moedigs was. Naylene en met haar heel wat andere leerlingen zouden dat niet zomaar durven en daarom riepen ze misschien ook nog wel eens nare dingen tegen het meisje. Ze wist niet precies hoe het zat.
"Ik ben bevriend met Michael. Ik weet niet of je ooit van hem hebt gehoord? Hij en Calum waren heel lang vrienden, ze hebben samen op school gezeten. Toen ze begin dit jaar een plaatsje zochten in de trein, zijn ze bij mij en wat vrienden komen zitten." Zo kende ze Calum eigenlijk wel. Ze vond het nog steeds naar voor Michael dat ze nu geen vrienden meer waren. Hij deed misschien alsof het hem niet deed, maar door sommige dingen die over zijn lippen heen kwamen, wist Naylene dat het hem wel echt iets deed. "En ik zie hem nog wel eens in de leerlingenkamer en dan praten we wel eens met elkaar." Naylene vond het altijd wel gezellig en ze was altijd wel benieuwd hoe het Calum beviel, hij leek het ook niet vervelend te vinden om even een praatje te maken.
"Nee!" zei Naylene op een strengere toon tegen de Thestral. Soms moest ze wel even streng zijn, om het wezen te laten weten dat iets niet mocht. Zeker als het om zoiets als dit ging, het kon heel slecht voor hem zijn. Toch was ze wel een beetje verbaasd door Linn. "Dat is lief van je, daar zijn ze vast blij mee."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn had haar snoep wel eens vaker met haar vrienden gedeeld. Haar vaders stuurden zo nu en dan wat op, vooral toen Linn in een brief uit had gelegd dat velen het soort snoep wat ze in hun wereld hadden niet kenden. Ze deelde de zakjes met gummybeertjes vaak met Calum en Edyn en ook zij hadden het snoep wel eens bekeken, maar ze waren nooit zo secuur te werk gegaan als Naylene. Die had de kleine beertjes zo lang bekeken dat Linn zich toch even af had gevraagd of ze het wel echt op zou eten. Ze had er zelfs in geknepen! Linn had er wel een beetje om moeten lachen, vooral omdat het er heel grappig uit had gezien. Ze had nog nooit iemand in een gummybeertje zien knijpen, dus dat maakte Naylene weer een heel nieuw persoon. Eentje die ze, hopelijk, nog wel zou leren kennen.
Gelukkig leek Naylene ze wel lekker te vinden. ‘Het zijn mijn favoriete snoepjes! Nou ja, één van de velen! Mijn vaders sturen ze soms op. Het snoep hier is heel anders.’ Ondertussen schaamde Linn zich niet meer voor het feit dat ze twee vaders had, of dat haar vaders niets van magie wisten. Ze had door het jaar heen geleerd dat ze echt niet de enige was wie aan het begin niets van spreuken en magie af had geweten. Dat was niet iets geweest om zich voor te schamen. Daarnaast waren de meeste leerlingen dol op de verhalen over haar vaders. Linn had dan ook besloten dat als er andere leerlingen waren die er niet naar wilden luisteren, ze maar ergens anders naar toe moesten gaan. Want haar ouders waren nou eenmaal twee mannen, maar in Linn haar ogen waren ze de meest geweldige mannen die ze ooit zou leren kennen. Daarnaast leek Naylene haar ook wel een aardig meisje.
Linn had eigenlijk nog maar weinig leerlingen ontmoet die ze echt niet had gemogen. Natuurlijk was het onmogelijk om iedereen aardig te vinden, maar er waren er maar een paar geweest bij wie ze echt niet meer in de buurt wilde komen. De leerlingen op Hogwarts waren heel anders ingesteld dan de kinderen die op haar oude school hadden gezeten. Ook had Linn hier vrienden gemaakt wie iets minder menselijk waren, zoals de huiselven. Edyn had haar vaak genoeg meegenomen en Linn vond het daar oprecht heel gezellig. De elven waren heel lief en zorgzaam, maar Linn probeerde ook vaak iets voor hen mee te nemen. Dan plukte ze samen met Edyn wat bloemetjes en maakten ze daar kransen van, of Edyn maakte een mooie bos bloemen om ze te bedanken voor alle liefde die ze de meisjes hadden geschonken.
De wezentjes in de keuken waren ondertussen ook zo gewend aan Linn en Edyn, dat het haast raar was als ze elkaar een week niet zagen. Linn was ook heel gesteld geraakt op de huiselven. Misschien had Naylene dat ook wel met de Thestrals. De huiselven waren een beetje de wezentjes van haar en Linn kreeg het idee dat de Thestrals de wezentjes waren van Naylene. Nu ze hier een tijdje stond, snapte ze in ieder geval dat ze niet gevaarlijk waren.
‘Dat is jammer. Het klinkt als een leuk vak!’ zei Linn. Ze wist wel zeker dat Edyn het zou gaan kiezen, als ze eenmaal zo ver waren. Al snapte ze niet waarom het uitmaakte of ze er later iets mee ging doen. Linn vond dat je een vak moest kiezen omdat het je interesseerde en omdat je er plezier in had. Wat je er later mee deed, was een zorg voor later.
Linn stopte nog een snoepje in haar mond en begon enthousiast te knikken toen Naylene vroeg of Edyn het meisje was met de muggle-pyjama. Het woord muggle vond ze eigenlijk niet zo leuk, omdat het ook maar gewoon mensen waren. Ze snapte echter wel dat het gewoon een woord was voor niet-magische mensen en dat er niet meteen iets slechts mee bedoeld werd. ‘Ja, dat is Edyn! Die pyjama heet een onesie, het is zeg maar een joggingpak, maar dan aan elkaar?’ probeerde Linn uit te leggen. ‘En het is heel zacht! Volgens mij zit het best lekker.’ Linn had het vanaf het begin al heel stoer gevonden dat Edyn rond had gelopen in haar vleugeltjes. Toen ze een paar maanden geleden onesie voor haar verjaardag had gekregen, had ze die vaak aan gehad tijdens de weekenden op school. Linn vond het alleen maar leuk dat haar vriendinnetje dat durfde en zich niets aantrok van de mensen om haar heen, want ze trok er absoluut de aandacht mee.
Linn luisterde op haar beurt naar het verhaal van Naylene, over hoe ze Calum kende. Blijkbaar kwam het door Michael. Linn wist wie de jongen was, maar ze had vrijwel nooit met hem gepraat. Ook wist ze dat hij ooit bevriend was geweest met Calum, maar dat ze uit elkaar waren gegroeid. Linn had wel eens aan Calum gevraagd of hij het niet goed had willen maken, door simpelweg bij Michael te gaan zitten, maar Calum had gezegd dat het niet had gehoeven en Linn had hem op zijn woord geloofd. Ze knikte vervolgens. ‘Hij is heel rustig, maar als je praat over iets wat hij leuk vindt, dan gaat hij helemaal los.’ Dat was juist wat ze zo leuk vond aan Calum. Hij wist wanneer hij zijn mond moest houden en dat was ook een kwaliteit.
Linn glimlachte en aaide de Thestral voorzichtig. Hij voelde heel anders aan dan dat ze had verwacht. Ze had gedacht dat ze zwarte, korte haren zouden hebben, maar de huid van de Thestral voelde haast aan als leer. ‘Edyn heeft me geleerd dat elk wezen even veel aandacht verdient,’ zei Linn met een lichte glimlach op haar gezicht. ‘En als niet iedereen hen kan zien, dan moeten ze zeker wat meer aandacht krijgen dan een normaal wezen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene wist helemaal niets van de wereld waar Linn in op was gegroeid, maar ze was er diep van binnen altijd wel een beetje nieuwsgierig naar geweest. Haar ogen waren vaak genoeg afgegleden naar muggle-items die haar medeleerlingen hadden gehad. Vaak wist ze niet precies wat het was en zelfs na een tijdje te hebben gekeken, kon ze niet echt inzien wat het precies was. Als ze deze beertjes had gezien zonder een uitleg van Linn, had ze nooit geprobeerd ze in haar mond te stoppen. Nu ze het kende, zou ze het toch wel graag nog een keer eerder willen eten.
"Wat lief!" Naylene zag het echt niet voor zich dat haar ouders haar zoiets als snoep op zouden sturen. Ze kreeg wel af en te een brief, maar zelfs die waren niet heel erg fijn. Totaal niet liefdevol. Haar ouders probeerden vooral duidelijk te maken dat ze goed haar best moest doen op school en dat ze niet afgeleid moesten worden. Ze wist zeker dat ze het totaal niet goed zouden keuren als ze wisten dat ze op het moment in het bos was en daar helemaal niets anders uitvoerde dan alleen maar praten met een meisje dat ze niet kende en duidelijk ook nog eens muggle-ouders had.
Naylene maakte het echt niets uit waar iemand vandaan kwam. Of ze magische ouders hadden of niet. In het geval van Linn, was het wel duidelijk dat haar vaders, nog nooit van magie hadden gehoord. Daarbij waren het twee mannen. Iets wat Naylene ook totaal niet vreemd vond, als ze er zelf over nadacht. Haar ouders dachten daar heel erg anders over en zouden haar dat ook meteen vertellen als ze daar de kans voor kregen. Naylene was echter niet van plan om ze hier over te vertellen. Ze wisten niet wat hier gebeurde en dat wilde ze het liefst zo houden.
"Kun je vertellen over de andere snoepjes?" Vroeg Naylene nieuwsgierig. Linn had aangegeven dat dit één van haar lievelingssnoepjes waren, er waren er nog heel veel meer en daar was ze wel benieuwd naar! Ze dacht na over andere snoepjes, die misschien dan ook wel in de vorm van diertjes waren? Ze stopte ondertussen de rode in haar mond. "Oooh deze was echt heel erg lekker!" Uit de beertjes wist ze wel zeker dat ze deze het lekker vond, ondanks dat ze de rest ook totaal niet vies had gevonden! Juist niet! Als het kon, dan had ze de snoepjes vast vaker gegeten.
Naylene had het bij het rechte eind gehad over Edyn, wat het meisje in de pyjama was geweest. Ze had het heel erg dapper gevonden toen ze haar had gezien, maar het was wel duidelijk dat ze het vaker deed. Volgens Linn heette het ding een onesie, nog zo’n woord waar Naylene nog nooit van gehoord. "Onesie." Kwam er dan ook over haar lippen heen, om er een beetje aan te wennen. Het pluizige kledingstuk had haar inderdaad heel erg zacht geleken en ze kon begrijpen dat iemand er graag in liep. Toch zou ze zelf nooit zomaar in haar pyjama rondlopen. Ze had in het weekend vaak wel haar eigen kleding aan, maar omdat haar moeder kleding voor haar had gekocht, was het alsnog heel erg netjes. Waar ze zich soms nog ongemakkelijker in voelde dan in haar uniform, waar ze ondertussen wel aan was gewend.
Het was echt aan Linn te zien dat ze gek was op haar vrienden, wat Naylene echt mooi vond om te zien. Ze was zelf ook wel echt gek op haar vrienden, maar ze wist maar al te goed dat ze niet op die manier klonk als ze over hen praatte. "Edyn heeft wel heel erg veel lef." Zei Naylene zachtjes, dat moest Linn toch ook wel inzien. Niet iedereen liep zomaar in zo’n pyjama rond, misschien in de leerlingenkamer, maar daarbuiten niet. Naylene zou zelf niet zoiets aantrekken buiten haar eigen slaapkamer die ze deelde met één iemand.
Ook Linn had het over Edyn, al ging het vooral nog over de Thestrals. Naylene vond het wel heel erg mooi klinken en ergens was ze het er wel mee eens. Alle wezens verdienden aandacht. Niet alleen de mooie, maar ook zeker wezens als deze. Ze was echt van de wezens gaan houden en ze hoopte dat ze hier tot haar laatste jaar zouden zitten. "De Thestrals verdienen het. Ze lijken misschien eng, maar ze kunnen zoveel helpen?" Dat was in ieder geval wat ze bij haar hadden gedaan. Ze bracht haar iets dichter bij diegene die ze zo miste en dat was iets wat helemaal niets of niemand anders haar kon geven.
"Ik denk niet dat er iets anders is, die op deze manier iets naar boven kan houden, maar ook heel erg troostend kan aanvoelen. Zonder een woord geven ze eigenlijk al genoeg aan." Zo voelde het voor haar in ieder geval aan. Ze wilden graag aandacht, maar dat kregen zen normaal niet. Naylene gaf ze juist wel graag aandacht. Het waren niet begrepen wezens en soms voelde Naylene zich eigenlijk precies hetzelfde.
De twee meiden wisten eigenlijk wel dat ze het er op een gegeven moment moesten hebben en Naylene was er nu best wel benieuwd wie Linn had zien overlijden. Het was geen fijn onderwerp om over te praten. Naylene praatte er zelf niet heel erg veel over, eigenlijk nooit.
"Wil je praten over wat er is gebeurd?"
Naylene gebaarde naar de grond, waar ze best even op konden zitten. Iets wat ze wel vaker deed. In de meeste gevallen kwamen er dan wel een paar Thestrals bij haar liggen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld