Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Constrained

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ik heb de laatste tijd misschien veel meegemaakt, maar dat betekent niet dat ik vergeet wat ik moet doen. En ik heb zeker niet iemand zoals jij nodig om me te vertellen wat ik moet doen."

Het was een opmerking die Torrance aan het lachen bracht. Hetgeen dat ze nadien uitbracht vond hij zelf nog grappiger. Leunend tegen het kozijn van de deur had hij naar haar geluisterd, zijn armen had hij over elkaar heen geslagen. "Maar ik doe het in mijn eigen tijd, wanneer ik er zin in heb. Ik laat me door niemand opjagen of onder druk zetten, zeker niet door jou." Het was naïef van haar om te denken dat ze het voor het zeggen had, dat ze zomaar de status die hij bezat aan de kant zette en deed alsof ze meer was dan hij. Alsof zij slimmer was en meer recht had van spreken. Desalniettemin deed hem dat niks, hij wist immers beter. Torrance vond het niets anders dan grappig. Ze had geluk dat hij het was die tegenover haar stond.
"Grappig hoe je vergeet tegen wie je het hebt, Margaux. Natuurlijk, de kroonprins van zowel Engeland als Frankrijk heeft niets te zeggen over een dorpeling, die toevallig domicilieert in één van zijn landen," sprak hij sarcastisch, maar rustig uit. "Wat maakt dat jij denkt zo speciaal te zijn en dat jij een andere behandeling verdient?" vroeg hij zich luidop af. Desalniettemin was die vraag eerder naar zichzelf toe bedoeld: Wat maakte Margaux zo speciaal waardoor hij haar de illusie gaf dat ze recht van spreken had? "Of je het nu wil accepteren of niet, ik sta boven jou, Margaux. Ver boven jou. Zo is het nu eenmaal en daar kan ik helemaal niks aan veranderen, dat is simpelweg het systeem waaronder we allemaal moeten leven. Ik ben daar evenmin tevreden mee. Maar als je zo blijft doorgaan, geef je me geen andere keus dan mij daar ook naar te gedragen. Ik heb genoeg voor je gedaan, ik heb je genoeg dagen vrij gegeven. Je hebt je eigen kamer met een eigen badkamer en kleding met hopen. Denk je dat dat privileges zijn die andere bedienden hier krijgen? Die mensen staan verdomme van zes uur in de ochtend tot twaalf uur in de avond te werken en slapen met zijn allen gezellig in één grote slaapzaal en zelfs zij leggen zich daarbij neer," zei Torrance ongelovig. "Je leeft een prinsessenleven hier, Margaux en het wordt tijd dat iemand je met je voeten op de grond zet. Het spijt me dat ik die persoon moet zijn, maar je mag echt een beetje dimmen," zei Torrance vervolgens, ietwat gefrustreerder dan eerst. "Ik doe echt mijn best om je het hier zo makkelijk mogelijk te maken, maar ik heb evenzeer mijn plichten. H-het draait om traditie, mijn familie, hetgeen dat mij toevertrouwd wordt." Hij wandelde wat dichter naar haar gedaante toe en had haar met haar rug tegen de muur gedreven, net zoals Eleanor eerder bij hem gedaan had. Zijn blik sprak zijn serieusheid uit toen hij op haar neer keek, al had hij zijn woede achterwegen gelaten. Torrance voelde geen woede. Met zijn hand had hij haar kin ietwat omhoog gehaald, ervoor gezorgd dat ze hem evenzeer aankeek. De manier waarop ze zich dichtbij elkaar hadden bevonden leek ervoor te zorgen dat hun adem met elkaar vermengde. Zijn hand haalde hij weer van haar kin weg.
"En dat is exact waarom ik om een andere dienstmeid gevraagd heb," zei hij, haar evenzeer strak aangekeken. Hoezeer het hem ook geïrriteerd was hoeveel ruzie ze de afgelopen tijd hadden gemaakt; hij wist dat zijn frustratie voortkwam uit het feit dat hij haar aantrekkelijk vond als ze woede bezat en op hem neerkeek. Hij kickte op de tegengas die hij van haar kreeg. "Vertel me dan hoe ik in godsnaam in dezelfde ruimte als jou kan zijn na gisteren. Ik ben mijn zelfbeheersing verloren," bracht Torrance uit. "Ik weet dat dit allemaal niet kan, maar ik kwel mezelf liever dan dat ik jouw in de problemen breng of mijn broer moet kwetsen." Zijn woorden waren niets anders dan de waarheid geweest: hij was zijn zelfbeheersing verloren. Amper had hij geweten met zijn fluctuerende emoties om te gaan. Het ene moment was hij gelukkig, het volgende moment voelde hij trotsheid. Nu daarentegen, voelde hij woede, voor de zoveelste keer. En een gevoel van leegte, een grote leegte die hij slechts op één manier kon invullen. "Het is zo verdomd frustrerend wat voor impact jij hebt op mijn hoofd. Ik heb mezelf niet meer in de hand," zei hij, lichtelijk kwaad, maar die had hij niet op haar uitgewerkt. "Ik ben helemaal niet opvliegerig of wat er de afgelopen tijd ook aan de hand is geweest en ik ben al helemaal niet zo slecht in mijn grenzen te behouden." Terwijl hij zijn woorden uitsprak had hij met één hand haar hoofd vastgehad, met zijn duim over haar onderlip gegaan. Hij smachtte naar de zachtheid van haar lippen tegen de zijne. Torrance keek Margaux aan met een blik vol verlangen, de il om de vorige avond met haar te herbeleven. Hij bekeek haar op manieren waarop hij Eleanor nooit had bekeken. Bovendien had hij nooit iemand op dat niveau gewild. "Het ergste is dat ik er niet eens spijt van heb," mompelde hij. Zijn gevoelens van schaamte en trots had hij aan de kant gegooid, evenals zijn plichten en trouwheid tot een vrouw die hem niet interesseren kon. Zonder na te gaan of het voor zijn tegenpartij, Margaux, gewenst was, had hij zijn lippen hongerig op die van haar gedrukt.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux voelde zich gevangen toen Torrance haar omsingelde, zijn aanwezigheid overmeesterde haar zintuigen. De spanning tussen hen was voelbaar, en ze kon zijn frustratie voelen. Maar er hing ook iets anders in de lucht - een sensuele spanning die te groot was om te bedwingen.Ze voelde haar hart sneller kloppen toen hij met zijn hand haar kin optilde en haar dwong in zijn intense blik te kijken. Hun adem leek zich te vermengen en ze kon de warmte van zijn lichaam voelen. Ondanks de woede die ze tegen hem voelde vanwege zijn arrogantie en koppigheid, was er ook een aantrekkingskracht naar hem toe die ze niet kon verklaren. Margaux voelde haar weerstand wegglijden toen de ogen van Torrance de hare vasthielden, en even vergat ze al het andere. Margaux voelde zich fysiek tot hem aangetrokken, wilde dichterbij komen en zijn lichaam tegen het hare voelen. Terwijl Torrance sprak, ging Margaux' hart tekeer en voelde ze een vreemde mengeling van angst, woede en een groeiend verlangen dat ze niet kon negeren. Haar lichaam spande zich op toen ze zijn hand op haar gezicht voelde, zijn duim langs haar onderlip, en ze werd vervuld van een diep verlangen dat ze niet kon weerstaan. De hitte in haar wangen steeg toen ze in zijn ogen keek, het verlangen daarin zag en haar eigen verlangen sterker voelde worden met elk moment dat voorbijging. Haar gedachten waren een warboel terwijl ze de tegenstrijdige emoties die ze voelde probeerde te begrijpen. Aan de ene kant was ze geïrriteerd en gefrustreerd over Torrance vanwege zijn arrogante gedrag, maar aan de andere kant wilde ze meer van hem. Wilde ze verdrinken in zijn aanraking.. Ze voelde zich gevangen, alsof haar lichaam op zijn streling reageerde voordat haar geest de tijd had om te verwerken wat er gebeurde.Ondanks haar innerlijke onrust voelde Margaux zich in zijn aanraking plooien, niet in staat haarzelf nog in te houden. De gedachte aan wat ze deed was zowel opwindend als beangstigend, maar ze kon zichzelf er niet toe brengen zich terug te trekken. Toen Torrance mompelde dat hij geen spijt had van wat er tussen hen was gebeurd, voelde Margaux een rilling over haar rug lopen, zich realiserend dat zij er ook geen spijt van had. De spanning tussen hen was voelbaar, en voor een moment vervaagde al het andere, zodat alleen zij tweeën overbleven, verloren in het moment. Het was alsof ze beiden gevangen zaten, niet in staat zich van elkaar los te maken. Ze kon de spanning tussen hen voelen, elektrisch, en ze wist dat als ze niets deden, ze allebei zouden ontploffen. Toen hun lippen elkaar ontmoetten, ging Margaux' hart tekeer en voelde ze een warme blos door haar lichaam. Ze werd volledig in beslag genomen door het moment, door het gevoel van Torrance's lichaam tegen het hare gedrukt, door de manier waarop zijn lippen tegen de hare bewogen in een sensuele dans. Het was alsof al haar frustraties en woede jegens hem waren omgezet in een diep, hartstochtelijk verlangen. Haar handen gingen over zijn borst en voelden de sterke spieren onder zijn shirt. Ze had zo lang tegen deze gevoelens gevochten, maar nu kon ze zich niet langer verzetten. Het was alsof haar lichaam het overnam en haar dingen liet doen waartegen haar geest zich had verzet.Toen ze de kus verbraken, snakten ze allebei naar lucht, hun ogen ontmoetten elkaar in een blik van wederzijds verlangen. ‘Dit kan niet’ dacht Margaux bij zichzelf. ‘Dit is verkeerd,’. Maar zelfs toen ze die woorden dacht, kon ze het niet laten om nog een kus te geven. Hun lichamen werden tegen elkaar gedrukt, hun harten klopten perfect synchroon, terwijl ze toegaven aan hun verlangens. De spanning en frustratie tussen hen was eindelijk losgelaten en omgezet in een diepe, hartstochtelijke verbinding. Het was een moment dat voor altijd in hun geheugen gegrift zou staan, een moment dat hun beider leven voor altijd zou veranderen. Margaux trok zich terug van de kus en hijgde lichtjes terwijl ze probeerde op adem te komen. Haar geest kolkte van de emoties, en even kon ze geen samenhangende gedachten vormen. Maar toen ze in Torrance's ogen keek, vond ze eindelijk de woorden die ze wilde zeggen."Torrance, we kunnen dit niet blijven doen," zei ze, terwijl haar stem licht trilde. "Ik weet dat ik boos op je was, en ik weet dat jij gefrustreerd was op mij. Maar dit maakt alles alleen maar erger. We moeten een manier vinden om samen te werken, om in dezelfde kamer te zijn zonder elkaar te willen verslinden."Margaux's ogen dwaalden van Torrance's blik naar zijn lippen, verlangend naar meer. Ze voelde haar lichaam reageren op zijn aanraking en de warmte tussen hen was onmiskenbaar. Maar hoe graag ze zich ook wilde overgeven aan de passie, ze wist diep van binnen dat het niet zo mocht zijn. De herinnering aan de gebeurtenissen van de vorige nacht, de gevolgen die hun acties konden hebben en het feit dat ze uit twee verschillende werelden kwamen, wogen zwaar op haar gedachten. Ze wendde haar blik af van zijn ogen en keek weer naar zijn lippen. De strijd tussen wat ze wilde en wat ze wist dat goed was, was tastbaar, en ze zag dezelfde strijd weerspiegeld in Torrance's ogen. Ze stonden daar even, in stilte de verboden aard van hun verlangens erkennend.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zijn handen waren inmiddels afgezakt naar haar middel, haar op die manier nog dichter naar zich toegetrokken onderwijl hun lippen als bezetenen tegen elkaar bewogen. Zijn ogen hield hij genietend gesloten, om zich op die manier nog dieper in het moment te laten indringen. De spanning gierde door zijn lijf, ervoor gezorgd dat hij meer wilde. Torrance wilde elke centimeter van haar bij zich hebben, op manieren die hij niet luidop kon uitspreken. Zijn beheersing ging lichtelijk verloren, terwijl hij voorzichtig met zijn vingertoppen een stukje onder haar blouseje ging, die inmiddels voor een stuk uit haar rok geglipt was. Hoe weinig hij ook daadwerkelijk van haar huid voelen kon en hoeveel meer hij nog wou kunnen voelen, hij genoot ervan. Een zucht verliet zijn lippen echter toen Margaux de afstand tussen hen beide ietwat verbrak door de verbintenis van hun lippen te verwijderen. De woorden die ze uitsprak weerspiegelden de waarheid, wezen hen op de misstap die ze voor de zoveelste keer waren begaan.
"Ik weet het, ik weet het," zuchtte Torrance. Hij was teleurgesteld geweest dat ze de kus tussen verbroken had, dat hij slechts kort mocht genieten van hun toegevingen van elkaar. Zijn blik verdween van de hare, gezien hij wist dat hij zich anders niet kon inhouden. De zelfbeheerste Torrance die hij normaliter was, bleek verdwenen te zijn. "Dat is het hem net, Margaux. Ik kan op deze manier niet met jou samenwerken. Ik ben er niet bij met mijn hoofd en ik moet constant gefocust kunnen zijn." Torrance verbrak de afstand tussen hen iets meer, door fysiek daadwerkelijke enkele korte passen achteruit te zetten. Hij wist immers dat ze anders hun vergissing zouden herhalen, god mocht weten hoe vaak het zou gebeuren. "Ik moet een trouwfeest plannen en dat gaat niet als dit is wat we aan het doen zijn als we in elkaars buurt zijn," zei hij, onwetend wat hij moest doen. Hij hing vast aan een huwelijk met een vrouw die naar hem verlangde, maar waarvoor hij geen enkele vorm van verlangen bezat. Torrance had het geprobeerd, om gevoelens te forceren voor Eleanor, maar ondanks hij haar respecteerde en op de hoogte was van het belang van hun huwelijk, was dat een onmogelijke zaak. Een verloren zaak om precies te zijn. Bovendien wist hij dat, met Margaux in zijn buurt, de schijn ophouden van zijn zogenaamde liefde voor Eleanor nog lastiger zou worden. Het was immers haar aanwezigheid in de plaats die een afstand had gecreëerd tussen het verlovingspaar en desondanks ze inmiddels dichter naar elkaar toe waren gegroeid, was dat van Torrance's kant louter een toneelspel. "Maar wees gerust, mijn vader staat erop dat je mijn dienstmeid blijft. Voor zolang je je straf hier nog moet uitzitten tenminste."
Torrance dacht na over een manier om hun gedachten te verzetten, iets amusant waardoor de gespannen sfeer verbroken zou worden. Hij had op zijn klok gekeken. Kwart over negen. "Ik heb misschien niet zo per ongeluk het avonddiner overgeslagen, omdat ik al genoeg oude mensen op één dag had gezien," zei Torrance. "Ik denk dat als ik nog langer naar hun zou kijken en luisteren dat mijn eigen haar zelfs grijs zou beginnen worden," grapte hij. "Aangezien jij zo graag dat meisje wou zijn uit die droom die ik je gister vertelde, ga ik daar een stukje van waarmaken," zei Torrance. "Kom." Hij knikte met zijn hoofd dat Margaux hem moest volgen en zonder daadwerkelijk na te kijken of ze zijn verzoek aannam, verliet hij de zolderruimte. Op zijn gemak, maar toch snel genoeg omdat hij er geen gras over wilde laten groeien, ging hij de trappen af. De extra voetstappen die achter hem weerklonken, bewezen dat ze hem gehoorzaamde en hem volgde naar wat zijn, wellicht slechte, plan ook was. Vervolgens wandelde hij de inmiddels lege eetzaal in waar alles opgeruimd was. Niemand was er nog te bespeuren. Via de binnendeur vervolgde hij zijn weg naar de gigantische keuken, waar ondertussen ook geen werkvolk meer te zien was. Torrance wist inmiddels de routine van de bedienden in het kasteel en had op voorhand geweten dat er wellicht niemand in de keuken te vinden zou zijn. Hij keek weer naar Margaux, die met een vragende blik achter hem stond.
"Ik kan toevallig erg goed koken, al zeg ik het zelf. Dus wat wil je dat ik voor je maak?" vroeg Torrance haar. "Het mag alles zijn."

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux voelde een werveling van emoties toen ze voor Torrance stond en hem hoorde praten over zijn aanstaande huwelijk met Eleanor. Ze had altijd al geweten dat hun verboden liefde een hopeloze zaak was, maar het hem hardop horen zeggen was als een mes in het hart. Ondanks de realiteit van de situatie kon ze niet anders dan een golf van jaloezie voelen tegenover de vrouw die uiteindelijk Torrance's vrouw zou worden. Het was een constante herinnering aan de nutteloosheid van haar eigen aantrekking naar hem toe. De woorden van Torrance trokken haar uit haar gedachten en ze voelde een gevoel van teleurstelling in haar borst. Ondanks het feit dat ze altijd had geweten dat hun relatie nooit meer kon zijn dan een kortstondige ontsnapping aan de werkelijkheid, was het als een koude douche om hem er zo zakelijk over te horen praten. Ze kende echter het belang van hun professionele relatie en de noodzaak om de schijn op te houden, en dus dwong ze zichzelf om kalm en professioneel te blijven.
Toen Torrance haar de trap af leidde naar de lege eetkamer en keuken, voelde Margaux een mengeling van verwarring en opwinding. Ze had geen idee wat hij van plan was, maar de gedachte alleen met hem te zijn in deze intieme omgeving was opwindend. Ze kon de spanning die door haar aderen gierde niet ontkennen bij de gedachte zo dicht bij hem te zijn, al was het maar voor even.
Toen ze de keuken binnenkwamen, werd ze verrast door Torrance's woorden. Hij bood aan voor haar te koken, en Margaux was even verbijsterd. Ze was niet gewend om bediend of verwend te worden, zeker niet door iemand met Torrance's sociale status. Ondanks haar eerste schok herstelde ze zich snel en antwoordde met een glimlach: "Dat is erg aardig van je, Torrance. Ik zou graag willen dat je iets voor me maakt. Ik ben niet kieskeurig, dus verras me gerust met je culinaire kunsten." Terwijl ze Torrance vol vertrouwen door de keuken zag lopen, voelde Margaux een gevoel van trots over hem. Hij was niet alleen een echte heer, maar een man met vele talenten en vaardigheden. Ze begreep waarom zoveel vrouwen zich tot hem aangetrokken voelden, waaronder zijzelf. Ze probeerde die gedachten opzij te schuiven en zich te concentreren op het moment zelf, genietend van de kans om wat tijd alleen met Torrance door te brengen, al was het maar voor een paar minuten.
Toen de heerlijke geur van het eten de lucht vulde, voelde Margaux het water haar in de mond lopen. Ze kon niet wachten om te proeven wat Torrance voor haar had klaargemaakt. Dit was een moment dat ze nooit zou vergeten, een gestolen moment van geluk in een verder ingewikkeld en tumultueus leven. En ook al wist ze dat het nooit kon blijven duren, ze was dankbaar voor dit moment en zou het voor altijd koesteren. Terwijl Torrance in de keuken bezig was een maaltijd in elkaar te flansen, begon Margaux de tafel te dekken voor hun tête-a-tête. Ze wilde er zeker van zijn dat alles perfect was en de juiste sfeer voor de avond creëerde. Ze begon met het tafelkleed, zodat het kreukvrij was en elegant over de zijkanten van de tafel hing. Ze koos een zachte ivoorkleur die zou passen bij het kaarslicht dat ze van plan was aan te brengen. Vervolgens schikte ze de couverts, waarbij ze zorgvuldig een mes, vork, lepel en een set delicate porseleinen borden neerzette. Ze zorgde ervoor dat ze hun mooiste zilverwerk en kristallen glazen gebruikte, omdat ze wilde dat alles extra speciaal zou voelen voor dit intieme diner.
Terwijl ze werkte, dacht ze aan het belang van dit moment. Dit was een kans voor haar en Torrance om alleen te zijn en vrij van hun gebruikelijke rollen. Ze wilde er een avond van maken die ze zich allebei zouden herinneren, een moment dat ze konden vasthouden.
Toen haalde ze een handvol kaarsen tevoorschijn en zette ze in een groepje in het midden van de tafel. De warme gloed van de flikkerende kaarsen creëerde een romantische sfeer, en ze kon niet anders dan glimlachen als ze zich voorstelde hoe ze samen bij kaarslicht zouden dineren.Tenslotte nam ze een boeket vers geplukte wilde bloemen en zette ze in een vaas. De zachte geur van de bloemen vulde de lucht, waardoor de kamer nog magischer aanvoelde.
Toen alles klaar was, ging Margaux achteruit om haar werk te bewonderen. Ze was er trots op hoe ze de keuken in een romantische eetkamer had veranderd, en ze kon niet wachten tot Torrance zag wat ze had gedaan. Ze haalde diep adem, opgewonden en nerveus tegelijk. Dit zou een onvergetelijke avond worden. Na de tafel gedekt te hebben ging ze achter hem staan, haar lichaam dicht tegen het zijne aan, terwijl ze toekeek hoe hij groenten hakte en de gerechten zorgvuldig op smaak bracht. De geur van het eten deed haar maag rommelen van de honger, en ze voelde een sterke drang om hem aan te raken. Net toen ze dat wilde doen, betrapte ze zichzelf en fluisterde in plaats daarvan in zijn oor: "Ik verlang naar je, Torrance." Ze corrigeerde zichzelf snel met een grijs op haar gezicht: "Ik bedoel, ik verlang naar het eten. Het ruikt zo heerlijk." Margaux’s grijns werd enkel groter toen ze besefte dat ze nogal stoutmoedig was met haar woorden. Maar bij Torrance kon ze er niets aan doen. Hij gaf haar het gevoel dat ze leefde en ze wilde dicht bij hem zijn, zich koesteren in zijn aanwezigheid. Ze zag hoe zijn overhemd zijn spieren omsloot terwijl hij kookte, en ze kon het niet helpen te bedenken hoe aantrekkelijk hij was.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het kostte Torrance weinig moeite om het ideale gerecht te bedenken om klaar te maken. Verschillende ingrediënten verzamelde hij om de bereiding van de maaltijd te kunnen starten. Eerst en vooral sneed hij rundvlees in blokjes en sneed hij enkele champignons in vieren. Hij pelde en versnipperde enkele uien, wat enkele prikkelingen in zijn ogen veroorzaakte. Hij haatte het om uiten te snijden, maar wist dat dat in zijn gerecht niet te ontbreken viel. Vervolgens deed hij hetzelfde met enkele teentjes knoflook. Nadat hij de pan verhitte en hier boter in toevoegde, stoofde hij de uien en knoflook tot ze in een glazige toestand bevonden. De heerlijke geur doordrong zijn neusgaten en veroorzaakte een hongerig gevoel. Aan het ui-knoflook mengsel voegde Torrance tomatenpuree toe om het kort mee te laten bakken, waarna hij een beetje bloem aan het mengsel toevoegde. Al roerend liet hij de ingrediënten in de pan garen. Vervolgens had hij het mengsel geblust met Engels bier, bouillon en enkele druppels worcestershire saus. Dat deed hij terwijl hij met zijn garde bleef roeren in de saus-achtige substantie. Daarna nam hij er een tweede pan bij, die hij op dezelfde manier verwarmde en vulde met een goede laag kwalitatieve boter. Eens er bubbeltjes vormden in de boterlaag, voegde hij het rundvlees en de champignons toe, evenals wat laurier en tijm. Eens dit gaar was, voegde hij het toe aan de pan met saus waar hij eerder al aan was begonnen. Ondertussen had hij de oven laten voorverwarmen. Het gestoofde gerecht vulde hij behendig in een kleinere ovenschaaltjes, die hij nadien afdekte met bladerdeeg. Nadat hij, door met een vork op de rand te duwen, het bladerdeeg vastmaakte aan de rand van de ovenschaaltjes, bestreek hij het deeg met een losgeklopt eitje. Inmiddels was het gerecht klaar om de oven in te gaan zodat het bladerdeeg goudbruin zou worden. Dit deed hij vervolgens ook. Hij was zo sterk gefocust op het koken dat hij geen aandacht had besteed aan wat Margaux aan het doen was.

"Dat zal wel," grinnikte Torrance nadat ze haar woorden, die ze speels in zijn oor had gefluisterd, corrigeerde. De speelsheid die ze bezat, amuseerde Torrance. Het maakte hem los van de zorgen en verplichtingen die hij bezat. "Je hebt geluk, het is zo klaar," zei hij vervolgens. Het zou louter een tiental minuutjes duren vooraleer het gerecht uit de oven mocht worden gehaald en hij haar kon laten proeven van zijn kookkunsten.
"Voor als je je afvraagt waarom in godsnaam een befaamde kroonprins kan koken; ik had een hekel aan wiskunde dus ik heb me tijdens die lessen altijd verstopt in de keuken om te kijken hoe de dienstmeiden het eten aan het voorbereiden waren," zei Torrance. Hij herinnerde het zich als de dag van gisteren hoe hij als kleine jongen de mensen in de keuken onder de voet liep, maar evenzeer hoe hij uit elke pot een beetje mocht proeven omdat hij nieuwsgierig was. Hij stond meestal zodanig veel van de voorbereidingen te snoepen dat hij geen honger meer had bij het eigenlijke diner. Torrance vond het fijn om te denken aan zijn zorgeloze kindertijd, hoewel hij inmiddels besefte hoeveel druk er toen al op zijn schouders lag. "Toen mijn moeder doorkreeg hoeveel interesse ik had in koken, liet ze altijd stiekem de deur van de keuken op een kier staan om me naar daar te lokken. Uiteindelijk hadden we als iedereen dacht dat ik al wel zou slapen kook-onderonsjes in plaats van de standaard voorlees momentjes die kinderen normaal krijgen," zei Torrance. "Niet echt een koninginnen actie om je zoon die eigenlijk moet oefenen om de troon over te nemen te leren koken, maar goed. Niemand die het weet." Het denken aan zijn moeder, die jaren geleden om het leven kwam tijdens een koninklijke missie, bracht vreugde in hem op. Het deed hem denken aan de jaren die hij zorgeloos, met zijn sterke moeder aan zijn zijde had doorgebracht. Torrance had altijd al een goede band met haar gehad, haar bewonderd voor wie ze was en omging met negativiteit. Daarnevens was ze de enige persoon die Torrance's vader met zijn beide voeten op de grond kon houden en tegen hem in durfde te gaan. Vermoedelijk was zij diegene die haar koppige karaktereigenschappen aan Torrance had overgebracht. Koppig was hij zeker, maar louter als het gerechtvaardigd was, evenals zijn moeder. Net zoals haar, dacht Torrance niet in zwart-wit en durfde hij wel eens buiten de lijntjes te kleuren. "Ik maak steak and ale pie trouwens, typisch Engels. Ik gokte dat je de Franse gerechten hier inmiddels al wel beu bent."
Torrance had zijn blik gericht op hoe ze de keuken had omgegooid naar een prachtige, romantische eetzaal. Hoe ze de tafel had aangekleed met bloemen en kaarsjes om op die manier de kilte van de keuken te doorbreken. Hij wist dat hij dit praktisch gezien met de verkeerde vrouw aan het doen was, maar naar zijn gevoel was het niet verkeerd. Hij voelde zich goed en op zijn gemak. "Jij hebt ook je best gedaan, zie ik." Hij besloot niks anders te doen dan zijn waardering naar buiten te brengen.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux luisterde aandachtig naar Torrance's verhaal over zijn jeugd en zijn passie voor koken. Ze was geboeid door de manier waarop hij sprak over zijn liefde voor eten en hoe het allemaal begon met het verstoppen in de keuken tijdens de wiskundelessen. Terwijl hij sprak kon ze de vreugde en opwinding in zijn ogen zien, en ze voelde een gevoel van warmte en troost alleen al door in zijn aanwezigheid te zijn.
Ze glimlachte toen hij over zijn moeder sprak, die stiekem de keukendeur op een kier zette om hem naar binnen te lokken, en ze bewonderde de band die ze deelden. Ze voelde een gevoel van verdriet bij de gedachte dat hij zich moest verstoppen en rondsluipen om zijn passie na te jagen, maar ze was ook dankbaar dat hij de steun van zijn moeder had. Terwijl Torrance verder sprak, werd Margaux getroffen door het gewicht van de verantwoordelijkheid die hij als kind al droeg. Ze kon zien dat hij altijd voorbestemd was geweest voor grootsheid, maar desondanks had hij zijn kindervreugde en nieuwsgierigheid weten vast te houden.Margaux was bewonderd door Torrance en zijn passie voor koken. Ze kon zien dat hij, ondanks zijn koninklijke status, een echt authentiek en nuchter persoon was, en ze voelde zich gelukkig dat ze de kans had gekregen om zijn verhaal te horen. Ze vond dat zijn verhaal een bewijs was van het belang van het najagen van je passies en het volgen van je hart, ongeacht de omstandigheden.
Bij het horen van Torrance's compliment warmden Margaux's wangen op met een subtiele blos. Ze voelde een vleugje trots en geluk, omdat ze moeite had gedaan om de keuken uitnodigend en gezellig te maken. "Dank u, Uwe Hoogheid. Ik wilde een speciale sfeer creëren voor ons diner vanavond," zei ze met een glimlach. Ze was blij dat Torrance haar inspanningen had opgemerkt en haar harde werk waardeerde. De manier waarop hij met haar sprak, met oprechte vriendelijkheid en warmte, maakte dat ze zich op haar gemak voelde. Even vergat ze hun maatschappelijke verschillen en genoot ze van het moment.
Terwijl Torrance de borden vulde met de dampend hete steak and ale pie, kon Margaux niet anders dan zich verbazen over de presentatie. De taart was een kunstwerk, met de schilferige korst en de gouden vulling die over de zijkanten van het bord liepen. De jus was met precisie over de taart gedruppeld, waardoor de kleuren nog meer tot hun recht kwamen. Het bord werd gegarneerd met een takje rozemarijn en romige aardappelpuree. Margaux werd getroffen door hoe speciaal ze zich voelde toen ze naar het bord voor haar staarde. Ze had nog nooit zo'n luxe maaltijd voorgeschoteld gekregen, en ze voelde zich ongelooflijk bevoorrecht dat ze ervan kon genieten.
Toen ze haar eerste hap nam, werden Margaux' ogen groot van verrukking. De smaken waren intens en heerlijk. De biefstuk was perfect gebakken, mals en sappig, en het bier voegde een subtiele bitterheid toe die het vlees perfect aanvulde. Ze was weggeblazen door de smaken en kon niet geloven dat dit echt door de kroonprins zelf was gemaakt. Ze kon niet anders dan Torrance aanvullen en hem vertellen dat de taart absoluut heerlijk was. "Ik ben sprakeloos, Torrance. Zoiets lekkers heb ik nog nooit geproefd," zei ze met een oprechte glimlach op haar gezicht. Margaux hief haar glas rode wijn op om het tegen dat van Torrance te laten klinken, net zoals ze de vorige avond hadden gedaan. "Op ons, nogmaals," zei ze met een glimlach. Ze nam een grote slok van de wijn en proefde de smaken die perfect pasten bij de biefstuk. De wijn was ook heerlijk op zichzelf, rijk en vol met een vleugje fruittesse. De keuken werd verlicht door de zachte gloed van kaarslicht, waardoor een warme en intieme sfeer ontstond. De borden met steak en ale pie voor hen zagen eruit als kleine kunstwerken, het eten op een esthetische manier gerangschikt.
Terwijl ze dronk, liet Margaux de rug van haar hand op tafel rusten, haar handpalm naar boven gericht. Het bood Torrance de kans om hun vingers te verstrengelen, als extra bevestiging van de speciale gevoelens dat ze voor elkaar hadden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Noem me geen uwe hoogheid als ik voor je aan het koken ben, Margaux. Dat slaat echt helemaal nergens op," zei Torrance lachend. "Moet ik je dan altijd boos maken om je mijn echte naam te mogen horen zeggen?" vroeg hij haar plagend. Het was hem opgevallen hoe ze louter zijn voornaam uitsprak op momenten dat ze haar woede naar hem uitte. Op andere momenten, waarbij ze rustig met elkaar omgingen had ze hem steeds aangesproken met zijn titel. Het was iets dat hij eigenaardig vond, maar wellicht iets dat ze bewust deed om hem te plagen.
Behendig had Torrance de ovenschaaltjes uit de oven gehaald nadat deze het sein had gegeven dat de tijd verstreken was. Ovenwanten had hij nodig gehad om het dampende voedsel op de borden te krijgen. Om het gerecht iets meer spanning te geven had hij een beetje aardappelpuree toegevoegd. Het voor een langere verzadiging zorgen. Nadat hij de bordjes had gedresseerd alsof het één van zijn kunstwerken waren, had hij ze met trots bediend aan de tafel die Margaux prachtig had gedekt. "Bon appétit," had hij in zijn beste Frans gezegd, hoewel zijn engelse accent overduidelijk hoorbaar was.

Ongeduldig had Torrance afgewacht terwijl Margaux een hap nam van het verse gerecht dat hij had gemaakt. Desondanks hij wist dat het niet anders dan lekker kon zijn, deed haar mening er daadwerkelijk toe. Een gevoel van overwinning en vreugde nam zijn lichaam over bij het zien en horen van haar reactie. Het verwarmde zijn hart en deed hem goed. De moeite, die hij met alle plezier en liefde, had gedaan was dus niet voor niets geweest. Een glimlach verscheen op zijn gelaat, waarna hij met zijn rechterarm een teken van vreugde uitbeeldde, alsof hij iets had gewonnen.
"Ik zei het toch. Ik ben een natuurtalent," zei Torrance, maar niet op een manier waarop hij liet blijken vol te zijn van zichzelf. Onderwijl dikte hij zijn woorden aan door er een subtiele buiging bij te doen. Hij uitte louter zijn trotsheid ten opzichte van zichzelf uit, iets dat hij weinig had gedaan de afgelopen periode. "Vanaf nu kan je nooit meer tevreden zijn met het eten dat de rest hier maakt, mijn excuses voor de eeuwige teleurstelling vanaf nu. Gelukkig heb ik eten voor het hele leger gemaakt, dus ik zou ervan profiteren." Uit beleefdheid, maar ook omdat hij er plezier uit haalde, had hij met haar meegeklonken. De 'ons' waarover ze het had weerklonk hem als goud in de oren. Het was een 'ons' die nooit daadwerkelijk zou bestaan, maar waarvan hij genoot op de stiekeme momenten dat het toch mogelijk gemaakt kom worden. De 'ons' die er was wanneer het daglicht verdween en het duistere van de nacht de gangen van het kasteel donker maakte. De 'ons' wanneer er niemand anders in hun bijzijn was geweest en ze zich konden toegeven aan hun gevoelens, hoe fout dat ook mocht zijn. Dat was ook de reden geweest waarom Torrance zijn kans waagde om zijn hand op de hare te leggen en hun vingers met elkaar te verstrengelen. De tijd vloog voorbij terwijl ze tafelden en smulden van de heerlijke maaltijd die Torrance op tafel had gezet. Hij genoot met volle teugen van het aanwezigheid dat voor hem zat. Desalniettemin wist Torrance als geen ander dat er een einde aan hun diner moest komen, dat ze moesten opruimen om vervolgens terug te keren naar elk hun eigen vertrek. Ze konden het risico niet wagen betrapt te worden. Dat idee had Torrance van zijn stoel doen opstaan.
"En nu het hatelijke deel aan koken; de afwas," mompelde hij. Voorzichtig nam hij de borden en het bestek van de tafel en wandelde hij naar de gootsteen die hij vervolgens vulde met een sopje bestaande uit warm-lauw water en zeep. Zijn blik had hij kort gericht op Margaux, die hem aankeek met een blik waaruit hij kon aflezen dat de situatie onnatuurlijk was. Normaliter was zij diegene geweest die Torrance's rommel opruimde, zonder zijn hulp weliswaar. "En nee, ik ken die blik al. Ik ga jou dit niet in je eentje laten doen," zei Torrance vervolgens nog. Hij wilde zich zo normaal mogelijk voelen, wat enkel mogelijk was in het bijzijn van Margaux. Zij was de enige die hem niet louter zag als kroonprins, maar hem de kans gaf Torrance te laten zien. Hij gooide de handdoek naar haar toe, als teken dat zij mocht afdrogen terwijl hij de afwas zuiverde in het water dat hij inmiddels had klaargezet. "Droog jij maar af, dan hoop ik dat ik die smerige knoflooklucht uit mijn handen krijg op deze manier." Het was immers niet anders geweest; zijn handen bezaten het aroma van gesneden knoflook, een hardnekkige geur die niet zomaar wegging. De afwas verliep snel, sneller dan verwacht. Ze waren bijna klaar, tot hij het impulsieve idee kreeg om Margaux te verrassen met zijn geplaag. Gedaan alsof het per ongeluk ging, spetterde hij een beetje water op haar, wat voor een natte vlek op haar kleding had gezorgd. "Oeps, dat was heel per ongeluk," grinnikte hij sarcastisch. Zoals verwacht was haar reactie louter plezier geweest en wist geen wrok haar over te nemen. Hun spelletje werd echter al vlug verstoord door het gekuch van iemand achter hen. Henry.
"Wel, wel, wel," hoorde Torrance zijn broer zeggen. Met zijn armen over elkaar had Henry hen aangekeken met een blik vol verraad en jaloezie. "Als dat niet de gevangene van het kasteel en de kroonprins zijn." Het was een situatie waarvan Torrance wist dat deze komen zou, de reden waarom hij had geprobeerd van dienstmeid te veranderen. "Wat? Verstoor ik jullie romantische onderonsje? Ik wist altijd al dat je de snuggerste niet was, Torrance. Toevallig vergeten aan wiens hand je gisteren nog een ring hebt geschoven?" Henry spuugde zijn woorden uit met afgunst, die evenals van zijn gezicht te lezen viel. Torrance wist dat hij de situatie moest bedaren voordat het fout zou aflopen.
"Doe rustig, Henry. Ik had nog niet gegeten omdat ik verzoop in het werk daarstraks. Het stelt niks voor," was Torrance's antwoord geweest, in de hoop een conflict met zijn broer te vermijden. Margaux zou vanzelf beseffen dat ze Torrance's woorden met een korreltje zout diende te nemen, dat het wél iets voor hem betekend had, maar dat hij geen andere keus had dan hun motief te verbergen. Henry leek Torrance's slechte excuus echter te negeren en had zich gericht op het individu dat zich naast hem had bevonden, Margaux.
"Wie denk jij eigenlijk wel niet wie je bent?" vroeg Henry aan Margaux, zijn woorden grof en genadeloos. "Zal ik je anders herinneren aan waarom jij hier in godsnaam bent?" vroeg Henry aan haar, waarna hij zijn passen dichter naar haar toe had gezet om op die manier zijn bedreigend postuur vlakbij haar te brengen.
"Henry, hou op," zei Torrance.
"Hey, je hebt over veel mensen iets te zeggen, maar niet over mij. Ik had je verdomme in het meer moeten laten verdrinken toen ik de kans had," zei Henry. Cru had hij zijn woorden uitgesproken, Torrance verbaasd achtergelaten in een positie waarbij hij niet wist wat hij moest denken of zeggen. Het was een opmerking geweest die dieper stak door zijn hart dan eender welk verwijt hij ooit had gekregen. Desalniettemin gunde hij het zijn broer niet om de pijn en teleurstelling naar buiten te brengen. Zoals altijd had Torrance gedaan alsof het hem niets deed, ook al stookte dat in tegen de werkelijkheid. Het enige dat hem nog restte was de situatie ontlopen, een verder conflict vermeden. Woedend had hij de deur van de keuken dichtgeslagen.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Toen Torrance opstond van tafel, voelde Margaux zich onnatuurlijk. Ze was gewend op te ruimen na de maaltijd, maar nu stond Torrance erop te helpen. Ondanks het vreemde van de situatie kon ze het warme gevoel dat ze bij het gebaar kreeg niet ontkennen.Terwijl Torrance de afwas begon, nam Margaux de handdoek van hem over en begon hem af te drogen. Ze moest glimlachen om zijn sarcastische opmerking over de knoflookgeur. De afwas was sneller klaar dan ze had verwacht, en voor ze het wist had Torrance water op haar gespat, waardoor er een natte vlek op haar kleren ontstond. Ze kon niet anders dan lachen om zijn sarcastische verontschuldiging.Hun spelletje werd echter al snel onderbroken door het gekir van iemand achter hen. Henry. "Nou, nou, nou," hoorde ze hem zeggen. Toen ze zich omdraaide om hem aan te kijken, voelde ze de spanning in de lucht stijgen. Ze wist dat dit ging komen, en ze kon niet anders dan zich bang voelen.Margaux en Henry stonden tegenover elkaar in de keuken. De kamer was ruim en zwak verlicht met flikkerende kaarsen op het aanrecht. Het enige geluid was het zachte gesis van voedsel op het fornuis en het gerinkel in de verte van potten en pannen in de bijkeuken. De stilte van de kamer maakte de spanning tussen hen beiden alleen maar groter."Henry, wat is je probleem? Waarom doe je zo?" vroeg Margaux, haar stem laag en stabiel. Henry keek haar met gefronsde wenkbrauwen aan. "Mijn probleem? Jij bent het probleem, Margaux. Begrijp je wel wat je aanwezigheid hier betekent? Je bent maar een gevangene, een dienstmeisje, en toch pap je aan met mijn broer." Margaux deed een stap achteruit, haar handen balden zich tot vuisten aan haar zijden. "Aanpappen? We waren net aan het eten, het is geen big deal." Henry grijnsde. "Geen big deal? Voor mij wel. Heb je enig idee hoe het eruit ziet, een meid als jij die met de kroonprins dineert?" Margaux hief haar kin op. "Ik ben me bewust van mijn status hier, Henry. Maar ik weet dat dit gewoon jaloezie is. Je bent gewoon boos dat Torrance en ik een hechte relatie hebben." Henry deed een stap dichter bij Margaux, zijn stem ging omhoog. "Jaloezie? Hoe durf je! Ik ben niet jaloers op een niemand zoals jij." Margaux stak haar hand op, in een poging Henry op afstand te houden. "Kun je alsjeblieft een stap terug doen, Henry? Je komt te dichtbij." Henry ging verder, met een grijns op zijn gezicht. "Te dichtbij? Waar ben je bang voor?" Margaux rook een vlaag alcohol in zijn adem, alsof hij aangeschoten was. "Je zou bang moeten zijn. Je hebt geen idee waartoe ik in staat ben." Margaux hield voet bij stuk. "Ik ben niet bang voor je, Henry. Ik weet dat je me geen pijn zou doen. Maar je dronken toestand en agressief gedrag maken me ongemakkelijk." Henry's ogen flitsten van woede. "Je denkt toch niet echt dat ik dronken ben? Ik spreek gewoon de waarheid. Je moet uit de buurt van mijn broer blijven, anders krijg je er spijt van." Margaux's stem was streng. "Ik blijf niet uit de buurt van Torrance. Hij is een aardig en zorgzaam persoon, en ik laat jou niet dicteren met wie ik wel en niet bevriend mag zijn." Henry lachte bitter. "Vrienden? Heet dat zo tegenwoordig? Nou, laat me je iets vertellen. Je bent niet zijn vriend, je bent gewoon zijn speeltje. Hij zal je snel genoeg beu zijn, net als alle andere vrouwen in zijn leven." Margaux's ogen vernauwden zich. "Dat is niet waar. En zelfs als het waar was, is het niet aan jou om dat te zeggen. Laat me nu alsjeblieft met rust, Henry. Ik wil geen ruzie met je." Henry's gezicht vertrok van woede. "Goed, ga je gang. Maar let op mijn woorden, Margaux. Dit zal voor geen van ons beiden goed aflopen." En daarmee stormde Henry de keuken uit, het geluid van zijn voetstappen echoënd tegen de muren. Toen Henry weg was, bleef Margaux alleen achter met haar gedachten. Ze klemde geïrriteerd haar kaken op elkaar terwijl ze probeerde te verwerken wat er zojuist was gebeurd. Met een diepe zucht begon ze de rommel van hun diner op te ruimen en zorgde ervoor dat alles op zijn plaats zat, zodat niemand zou weten wat er gebeurd was. Terwijl ze werkte, walgde ze van Henry's gedrag. De manier waarop hij tegen haar had gesproken was onaanvaardbaar, en ze kon niet geloven dat hij nog steeds zo bezitterig deed. Toen alles opgeruimd was, ging Margaux snel terug naar haar kamer. Terwijl ze door de gangen liep, probeerde ze het onaangename gevoel dat haar overviel van zich af te schudden. Toen ze eindelijk in haar kamer was aangekomen, liep Margaux naar haar bed en leunde tegen het bedframe, waarbij ze haar handen gebruikte om haar lichaam te ondersteunen. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem, in een poging haar op hol geslagen gedachten te kalmeren. Maar hoezeer ze ook probeerde, ze kon het gevoel van walging dat zich in haar maag had genesteld niet van zich afschudden. Margaux haalde diep adem en probeerde zichzelf te kalmeren na de ruzie en uiteindelijk besloot ze naar Torrance's kamer te gaan om hem te bedanken voor het diner. Ze liep door de gang en stond voor zijn deur, aarzelde even voordat ze eindelijk de moed had om aan te kloppen. "Kom binnen," hoorde ze Torrance's stem zeggen vanaf de andere kant van de deur. Margaux haalde diep adem, duwde de deur open en stapte naar binnen. De kamer was zwak verlicht, met alleen een paar kaarsen die een warme gloed verspreidden. Torrance zat op zijn bed een boek te lezen. "Margaux, wat brengt jou hier?" vroeg hij, terwijl hij zijn boek dichtsloeg en opzij legde. "Ik wilde je bedanken voor het eten," zei Margaux en deed een stap dichterbij. "Ik heb het echt naar mijn zin gehad."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het geklop op de deur had de aandacht die hij op zijn boek gevestigd had verbroken. "Kom binnen,' zei hij, omdat hij wist dat het Margaux was. Ondertussen was dat iets dat hij horen kon aan de manier van kloppen. Margaux had immers een welbepaald tempo gehad, wat hij uit de duizenden herkende. Zijn boek sloeg hij dicht en legde hij naast zich neer. Een zwakke glimlach had hij Margaux gegeven als reactie op haar dankbaarheid.
"Daar moet je me niet voor bedanken hoor," zei Torrance. "Ik deed het omdat ik het zelf leuk vond. Dus dat jij daarvan mee kon genieten was alleen een extra voordeel." Hij volgde haar met zijn ogen toen ze de deur sloot en vervolgens haar weg baande naar zijn bed en daar op de rand ging zitten. Het had hem verbaasd haar nog te zien die avond, gezien het tafereel met Henry. Torrance had verwacht dat Henry haar zou dwingen tot dingen die ze niet wilde, zo was hij immers altijd geweest. Indien hij niet kreeg wat hij wou, zou hij er alles aan doen om te krijgen wat hij wou, hoeveel hij zijn omgeving ook kwetste. Ook Torrance had die eigenschap in bepaalde maten bezeten, maar iemand gebruiken voor zijn eigen plezier was geenszins iets voor hem.
"Het spijt me dat ik wegging, ik hoop dat Henry niet al te lastig meer heeft gedaan?" vroeg Torrance haar verontschuldigend. Voor Torrance was het inmiddels onmogelijk geworden om Margaux gedachtegang te peilen. Ze kon het laf vinden, dat Torrance was weggegaan omdat hij een verdere confrontatie van Henry's duistere gedachten over hem niet meer aankon. Een andere optie was begrip, iets dat ze af en toe ook voor hem kon opbrengen. "Hij is nogal gesteld op zijn eigendommen en kan nogal opvliegerig zijn in dat opzichte. Maar maak je geen zorgen, na een nachtje slapen zal hij zijn charmante zelf weer zijn, en ik zal hem duidelijk maken dat ik geen bedreiging ben." Torrance kon alleen maar hopen dat hij daadwerkelijk een bedreiging had kunnen vormen voor Henry, dat hij echt voor Margaux had kunnen vechten en haar op een eerlijke manier voor zich kon winnen. Desalniettemin was hij al verloofd en bezat hij het recht op een andere relatie niet. Het zou geen schande zijn, gezien de daden die zijn eigen vader verrichtte met zijn dienstmeiden, maar Torrance wilde niet zo zijn.
"Ergens had hij ook een beetje gelijk," zei Torrance, hoewel hij het onderwerp voorzichtig aanbracht. Het was immers niet zijn bedoeling geweest om Margaux het gevoel te geven dat ze louter als speelgoed had gediend. Torrance wist dat het een onderwerp was dat ter sprake moest komen en dat ze het uiteindelijk voor elkaar zou krijgen om begrip te tonen. Wellicht dacht ze al aan hetzelfde, maar was het Torrance die de eerste stap moest zetten. "Je bent hier inderdaad omdat je een straf moet uitzitten en ik ben bang dat, als we hiermee doorgaan en ik het je gemakkelijker maak dan de bedoeling is, mijn vader en Eleanor het je alleen nog moeilijker willen maken. We moeten echt opletten." Torrance besefte zich hoe makkelijk hij het haar maakte, hoe hij haar in een welbepaalde luxueuze manier liet overnachten in het kasteel en haar zo min mogelijk orders gaf. Daarnaast was hij ervan op de hoogte dat als zijn vader daar iets van zou opmerken, het nadelig voor Margaux zou zijn. "Ik vooral moet opletten. Eleanor is dan misschien maar mijn verloofde voor politieke en economische redenen, maar ik weet hoe emotioneel zij er bij betrokken is in tegenstelling tot ikzelf. En ze mag dan misschien een gemeen karakter hebben, maar ik wil niet zoals mijn vader zijn," zei hij. Terwijl hij zijn woorden uitsprak had hij zijn ogen op zijn handen gericht, die op zijn schoot lagen. Hij dacht eraan hoe hij zijn eigen moeder in het stiekeme van de nacht hoorde huilen, hoe hij ging kijken en hoe snel ze haar tranen wegveegde toen ze doorhad dat Torrance haar bespiedde. Het leed dat zijn bloedeigen vader Torrance's moeder had aangedaan. Datzelfde zou hij Eleanor aandoen indien ze van zijn onderonsjes met Margaux zou afweten. "Ik wil Eleanor niet in de positie zetten zoals mijn vader bij mijn moeder deed. Ik ben niet zo wreed aan hem."

"Ik weet het gewoon allemaal niet meer."

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux luisterde aandachtig terwijl Torrance sprak, elk woord in zich opnemend. Ze had de situatie nog nooit vanuit zijn perspectief bekeken en terwijl hij sprak, begon ze de complexiteit van de situatie te begrijpen. Ze voelde zich schuldig omdat ze niet had nagedacht over hoe haar acties niet alleen Torrance, maar ook Eleanor konden beïnvloeden. "Je hebt gelijk," zei ze, haar stem zacht. Margaux haalde diep adem en probeerde haar gedachten te ordenen. Ze was altijd een beetje impulsief geweest, handelend naar haar emoties in plaats van na te denken. "Ik wil het jou en Eleanor niet moeilijker maken," ging ze verder. "Ik zal voortaan meer op mijn gedrag letten. Ik begrijp het belang van deze situatie." Ze pauzeerde, haar ogen gericht op Torrance. "Ik begrijp ook hoe moeilijk het is om in jouw positie te verkeren. Je wordt verscheurd tussen je plicht en je eigen wil. Maar ik wil dat je weet dat ik er altijd voor je ben om naar je te luisteren en je te steunen." Torrance's blik ontmoette de hare, en ze kon de opluchting en dankbaarheid in zijn ogen zien. Hij glimlachte zachtjes naar haar, en ze voelde haar eigen lippen opkrullen als antwoord.
Margaux' lichaam voelde ontspannen aan na het gesprek met Torrance. Ze haalde diep adem en slaakte een tevreden zucht, gevolgd door een geeuw. Ze strekte haar armen en benen en voelde de spanning van de dag uit haar spieren verdwijnen. "Ik denk dat het tijd is dat ik naar bed ga," zei ze met een glimlach, terwijl ze slaperig naar Torrance keek. De avond was zo anders geweest dan ze gewend was, en ze was dankbaar voor Torrance’s moeite. Ze stond op van het bed en liep naar hem toe, waarbij ze hem voor de grap een luchtkus gaf. "Welterusten, Torrance," zei ze, terwijl ze zich omdraaide om de kamer te verlaten. Ze deed de deur zorgvuldig achter zich dicht, omdat ze niemand anders in het kasteel wilde storen. Toen ze haar kamer binnenging, voelde ze dat het gewicht van de dag haar eindelijk inhaalde. Ze kleedde zich snel uit, voelde de zachtheid van haar pyjama en kroop in bed. Het bed was zacht en comfortabel, het deken omsloot haar als een warme cocon. Het verbaasde Margaux hoe snel ze in slaap viel, gezien haar adrenalinestoot die ze had gekregen door Henry. Het gehuil van de wind buiten leek een rustgevend slaapliedje, en de zachte gloed van de maan scheen door het raam en verlichtte de kamer met zijn licht. Het was vredig en stil, en Margaux voelde hoe haar lichaam eindelijk toegaf aan de rust waarnaar het had verlangd. Ze sloot haar ogen en liet de stress van de dag wegsmelten, dankbaar voor het comfort en de veiligheid van haar bed. Ze voelde zich al snel wegdrijven in een diepe slaap.
Terwijl Margaux sliep, vulde de wereld zich buiten het kasteel met de geluiden van de natuur. De koele nachtlucht droeg het zachte geritsel van de bladeren met zich mee, terwijl de bomen zachtjes wiegden in de bries. Een koor van krekels en af en toe het geroep van een uil waren te horen, terwijl de nachtdieren door de omringende bossen en weiden zwierven. De maan, hoog aan de hemel, wierp een etherische gloed over het landschap, verlichtte de schaduwen en gaf de wereld een buitenaards karakter. Het kasteel, omgeven door groen, stak trots en sterk af tegen de duisternis. De geur van bloeiende bloemen zweefde door de lucht, vermengd met de aardse geur van vochtige grond en de frisse geur van dauw op het gras. De klimop die de kasteelmuren bedekte ritselde zachtjes, alsof hij de dieren wenkte om het toevluchtsoord dat het kasteel bood te komen verkennen. Terwijl Margaux sliep, was de wereld in vrede, en de natuurlijke schoonheid van het platteland was volop te zien, en herinnerde iedereen die het zag aan de tijdloze kracht en majesteit van de natuur.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De afgelopen dagen had Torrance zich op een zekere, zakelijke afstand van Margaux proberen te houden. Enerzijds was dat omdat hij geen argwaan wilde opwekken bij de rest van het paleis en dan voornamelijk Eleanor. Anderzijds wilde hij het zichzelf niet lastiger maken dan dat hij het al had; zijn gevoelens voor Margaux naar buiten brengen, ook al was dat in het geniep pijnigde hem. Het deed hem met de seconde meer herinneren aan wat hem, als kroonprins werd ontzegd en wat hij nooit ervaren mocht; liefde. Het was inmiddels een drietal dagen later na hun laatste incident op de zolderkamer en hun romantische diner. Torrance had het druk gehad met het onderzoek ondersteunen naar de brand in de stal, die naarmate men verder onderzoek pleegde, steeds onwaarschijnlijker leek. Het idee dat de brand veroorzaakt werd door een individu in plaats van louter de natuur, wakkerde bij alsmaar meer onderzoeksleden aan. Langzamerhand kon een natuurramp zelfs uitgesloten worden. Het was iets dat na een heuse zoektocht werd bevestigd. Een goud object glinsterde tussen het zand en enkele overgebleven brokstukken. Het bewijsstuk dat het vermoeden van een brand met voorbedachte rade werd bevestigd. Desalniettemin wist Torrance wie beschuldigd zou worden van de misdaad en wie ervoor gestraft zou worden. Zonder dat hij iets aan de situatie kon doen, bracht het onderzoeksteam het voorwerp naar de koningen, inclusief hun mentale reconstructie van wat er die avond was gebeurt.

"Vader, Margaux zou nooit zichzelf, noch de paarden zo in gevaar brengen. Dat weet u ook," zei Torrance. Desondanks de, met goud omhulde, aansteker waarin de letters M.A.T. gegraveerd waren in haar richting wees, geloofde hij niet dat zij achter de brand zat. Torrance had met zijn eigen ogen de angst gezien waarin ze zich verkeerde, de manier waarop ze naar adem snakte en de tranen over haar wangen dropen. De wijze waarop ze naar hulp riep, ook al hadden haar woorden als slechts piepend geklonken. In geen opzichte kon Torrance geloven dat Margaux iets met de brand te maken had.
"De bewijzen spreken het tegendeel, Torrance. Ik vond al dat we haar te lief behandelden en dat ze zich te verwaand begon te gedragen. Vanaf nu slaapt ze bij de rest van het personeel, in de slaapzaal," zei de koning standvast. Feitelijk gezien kon Torrance hem geen ongelijk geven; voor een dienstmeid werd ze te erg betutteld en hij had zelf geen idee hoe het tot daar had geleidt. Hij besefte zich dat de manier waarop zijn vader haar ging straffen, een groot contrast zou vormen met de manier waarop ze het intussen gewoon was geworden in het paleis. "Ga haar halen, het wordt tijd dat we haar met de neus op de feiten drukken. Zo kan het niet meer. Ze zal betalen voor de schade die ze aangericht heeft!" Woedend had zijn vader één van de bewakers op pad gestuurd om Margaux te zoeken en haar vervolgens haar straf uit te leggen. Hoezeer Torrance hem ook van gedachte probeerde te veranderen; zijn besluit stond vast. Ze zou moeten overnachten bij de rest van het personeel, harder moeten werken en wellicht zou een schadevergoeding voor de stal en het overleden paard naar haar vader toegestuurd worden.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux stond voor de koning, haar hart klopte en haar handpalmen zweetten. Ze was naar zijn kantoor gestuurd zonder enige indicatie van de reden. De kamer was zwak verlicht en de koning zat aan zijn bureau en staarde aandachtig naar een gouden aansteker. "Margaux, ik heb je hierheen geroepen omdat ik iets met je moet bespreken." De toon van de koning was ernstig en zijn gezicht onleesbaar. "Uw initialen werden gevonden op deze aansteker, die werd ontdekt op de plaats van de stalbrand." De koning wees naar de aansteker op het bureau. "We hebben reden om aan te nemen dat jij verantwoordelijk bent voor de brand." Margaux's hart zonk. Ze kon niet geloven wat ze hoorde. "Majesteit, ik zweer u dat ik niets met die brand te maken had. Ik zou de paarden, of wie dan ook, nooit in gevaar brengen." De koning schudde zijn hoofd, zijn uitdrukking koud. "Het bewijs spreekt voor zich, Margaux. Het is duidelijk dat je iets verbergt." Tranen welden op in Margaux's ogen. Ze kon niet geloven wat er gebeurde. Ze had maanden in het paleis gewerkt en was altijd loyaal geweest aan de koninklijke familie. Hoe konden ze denken dat ze tot zoiets in staat was? "Uwe Majesteit, ik ben onschuldig. Ik zweer het op het graf van mijn moeder." Margaux's stem kraakte toen ze sprak, en ze kon haar lichaam voelen trillen van emotie. De koning leunde achterover in zijn stoel en keek haar aan met een mengeling van achterdocht en woede. "Het spijt me, Margaux, maar het bewijs is te sterk. We zullen je dienovereenkomstig moeten straffen." Margaux voelde zich hulpeloos. Ze wist niet wat ze moest doen of zeggen. De woorden van de koning weerklonken in haar hoofd, en ze voelde het gewicht van hun beschuldigingen die haar geest verpletterden. Toen ze de kamer verliet, had ze het gevoel dat ze naar haar eigen executie liep. De volgende uren waren een waas. Margaux kreeg opdracht haar spullen te pakken en te verhuizen naar de slaapzaal van het personeel, waar ze voortaan zou slapen. De koning had duidelijk gemaakt dat hij haar niet langer vertrouwde, en tegelijk was haar aanzien binnen het paleis was drastisch verminderd.

Margaux liep door de lange gangen van het kasteel met haar hoofd naar beneden, oogcontact met het andere personeel vermijdend. Ze kon het gewicht van hun veroordelende blikken op haar rug voelen. Het nieuws had zich al verspreid, en daarmee ook de beschuldiging dat zij de brand had veroorzaakt. Toen ze de slaapzaal binnenkwam, keken de andere dienstmeisjes haar argwanend aan en fluisterden onder elkaar. Margaux wist dat ze onschuldig was, maar het leek erop dat niemand haar wilde geloven. Door de beschuldigingen voelde ze zich onbegrepen, kwetsbaar en alleen. Ze was altijd met respect en vriendelijkheid behandeld in het paleis, maar nu leek het vertrouwen voor haar ogen af te brokkelen. Ze maakte haar bed op en ging erop zitten, met haar hoofd in haar handen. Ze voelde zich hulpeloos, alsof ze niets kon doen om haar naam te zuiveren. Ze wist dat ze Torrance moest spreken, haar onschuld moest bepleiten, en hopelijk zou hij haar geloven. Maar de gedachte om hem onder ogen te komen, na alles wat er gebeurd was, was beangstigend. Margaux's gedachten werden onderbroken door het geluid van voetstappen. Ze keek op en zag een van de dienstmeisjes, Isabelle, op haar afkomen. Isabelle was altijd vriendelijk tegen Margaux geweest, maar nu leek ook zij haar met argusogen aan te kijken. "Margaux, is het waar? Heb jij echt de brand aangestoken?" vroeg Isabelle, haar stem laag. "Nee, natuurlijk niet. Ik zou zoiets nooit doen," antwoordde Margaux, haar stem trillend van emotie. Isabelle leek niet overtuigd. "Maar ze hebben een aansteker gevonden met jouw initialen erop. Hoe verklaar je dat?" "Ik weet het niet. Ik zweer dat ik het vuur niet heb aangestoken," zei Margaux.Isabelle reageerde niet, maar Margaux kon de spanning in de lucht voelen. Terwijl Isabelle wegliep, lag Margaux weer op haar bed, haar ogen gericht op het plafond. Ze voelde zich een gevangene, gevangen op een plek waar niemand in haar onschuld geloofde. Ze sloot haar ogen, haalde diep adem om zichzelf te kalmeren, en probeerde een uitweg uit deze puinhoop te bedenken.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Torrance's uren verstreken met de nodige portie aandacht en argwaan. Een spoedvergadering betreffende de beschuldiging op Margaux over de stalbrand had het grootste deel van zijn dagbesteding geweest. Uren hadden zich gevuld met zoeken naar een gepaste straf, naast de speciale behandeling van haar te ontnemen. Inmiddels zat Torrance achter het bureau in zijn eigen kamer. Schemerend licht was al dat er nog overbleef van de dag in zijn kamer. Een oranje gloed had zich voorgedaan, de kamer gekleurd alsof het een deel was van de zonsondergang. De gouden aansteker met de gegraveerde initialen bevond zich in zijn handen. Bestuderend had hij het object bekeken. Torrance liet het tussen zijn vingers door draaien, opende het clipje en deed de aansteker doen branden. Deze stappen herhaalde hij systematisch, onnadenkend over de cyclus waarin hij een tijdje verwikkeld zat. Op die manier zat hij met de vergadering van enige tijd geleden in zijn hoofd.

"Het is onbegrijpelijk dat het zo ver is kunnen komen," hoorde Torrance Eleanor zuchten. "Een volledige stal doen afbranden tot er niets meer van overblijft buiten assen, de dood van één van onze beste paarden... En dat om uit egoïsme een statement te maken." Hoofdschuddend, met een blik boordevol onbegrip keek Eleanor voor zich uit. "Hoe kon dit zo ver komen? Margaux kwam naar het paleis omdat ze gestraft werd voor het tafereel dat ze had aangericht in het dorp enkele maanden geleden. Ze zou hier voor ons werken om de disrespect die ze naar ons heeft getoond recht te zetten. Maar in plaats van haar te behandelen als een gevangene, kreeg ze haar eigen kamer met alles wat haar hart begeert. Dat is toch te absurd voor woorden? Geen enkele bediende heeft in de tijd dat ik hier leef zo'n behandeling gekregen." Eleanors woorden klonken standvast, wat ze duidelijk maakte door van haar stoel op te staan. Ietwat gebogen, met haar twee handen op de tafel stond ze er, iedereen doordrongen aangekeken. "En wat heb jij hier op te zeggen, Torrance?" Torrance haalde zijn schouders op. De situatie had hem met stomheid geslagen. Het had hem perplex met duizenden vraagtekens achtergelaten.
"Je hebt gelijk, het is ook te ver gegaan. Maar denk je niet dat haar laten slapen in die stal er enigszins iets mee te maken kan hebben, vooraleer je de schuld volledig op mij induceert?" vroeg Torrance. "Haar een eigen kamer geven heeft mij vanaf de eerste seconde verbaasd. Dat zijn keuzes geweest die boven mij uit gemaakt zijn.''
"Goed euh, laten we hier niemand de schuld geven. De enige schuldige hier is Margaux. We moeten nog steeds deftige maatregelen treffen want haar louter in de slaapzaal laten slapen is niet voldoende," zei Eleanors vader om de boel tussen hen te doen sussen.
"Ik heb een idee," zei Eleanor. "In de eerste instantie lijkt het me logisch dat we de vergoeding die Margaux krijgt voor het werk dat ze verricht tijdelijk stopgezet wordt, om van haar taken daadwerkelijk een werkstraf te maken. Haar zomaar een baan aanbieden als dienstmeid van Torrance én hiervoor betaald worden is in geen opzichte een gegronde straf," begon te ze vertellen. Het had een straf geweest die beide koningen goedkeurend deed knikken. "Maar natuurlijk moet de schade van de stal betaald worden. Die stal was nodig om voldoende bezetting te bieden voor de paarden, die nu in krappe omstandigheden moeten overnachten. Er is dus een nieuwe stal nodig en deze prijs kan oplopen. Ik vind dat een schadevergoeding het minste is dat de familie van Margaux, die hier voor zal moeten opdraaien aangezien zij geen vergoeding meer zal krijgen, kan doen. Vinden jullie niet?" De blikken van de koningen spraken boekdelen. Beide zagen ze het geld voor hun ogen rollen, wat maakte dat ze gretig akkoord stemden met Eleanors idee. "Dan is het verdict bij deze gemaakt."
"Sinds wanneer krijg ik geen inspraak meer?" vroeg Torrance. Desondanks het met voorbedachte raden aansteken van een brand een serieus feit was, vond hij de straf ongegrond. Margaux' vader zou moeten instaan voor het betalen van de stal. Hij zou een groot deel van zijn inkomsten moeten spenderen aan iets dat zijn dochter al dan niet veroorzaakte.
"Oh, jij krijgt zeker ook inspraak hoor, mijn liefste," zei Eleanor, haar stem liefelijk terwijl ze even over zijn wang aaide. "Jij mag haar de straf hoogstpersoonlijk uitleggen."

Als een pleister wilde hij de korte pijn ondergaan, wat had gemaakt dat hij diezelfde avond nog besloten had Margaux aan te spreken over de straf die haar tegemoet zou komen. Ietwat ongeduldig en met een zware vorm van tegenzin zat hij te wachten, nadat hij iemand had gestuurd om Margaux in te lichten dat ze bij hem verwacht werd.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Margaux voelde zich nerveus toen ze het bericht kreeg dat Torrance haar wilde zien. Ze had de hele dag op de slaapzaal doorgebracht en voelde zich een buitenbeentje. De achterdochtige blikken van het personeel en het gefluister leken haar overal te volgen. Het nieuws over de aansteker had zich als een lopend vuurtje door het kasteel verspreid, en ze voelde zich onbegrepen. Het was niet haar schuld dat de schuur was afgebrand, maar niemand leek haar te geloven. Terwijl ze naar Torrance's kamer liep, vroeg ze zich af wat haar straf zou zijn. Ze was naar het kasteel gekomen om te werken en een ‘misdaad’ zich ze werkelijk was begaan uit te zitten, en nu bezorgde ze haar familie nog meer problemen. Toen ze bij Torrance's kamer aankwam, waren haar zenuwen op een hoogtepunt. Ze klopte op de deur en een stem riep: "Kom binnen." Toen ze de kamer binnenkwam, zag ze Torrance aan zijn bureau zitten met een gouden aansteker tussen zijn vingers. Hij keek naar haar op en gebood haar plaats te nemen. "Margaux, ik heb je hierheen geroepen om het incident in de schuur te bespreken," zei hij, zijn stem streng maar beheerst. Margaux haalde diep adem en zette zich schrap voor het ergste. Ze had een akelig gevoel dat zowel zij als haar vader gestraft zouden worden. De gedachte om haar vader te vertellen wat er was gebeurd, maakte haar ziek van schuld. Margaux voelde tranen in haar ogen opwellen. Het was niet eerlijk. Ze had er alles aan gedaan om een aanwinst te zijn voor het hof, en nu werd ze gestraft voor iets wat ze niet had gedaan. Haar vader had al zoveel opgeofferd om haar een kans op een beter leven te geven, en nu had ze hem in de steek gelaten. Ze kon de gedachte niet verdragen dat hij moest boeten voor haar fout. Als ze haar wilden straffen, konden ze doen wat ze wilden, zolang haar vader er maar niet onder leed. "Het spijt me," zei ze, haar stem nauwelijks hoger dan een fluistering. "Ik zal alles doen om het goed te maken. Maar alsjeblieft, laat mijn vader niet boeten voor mijn fout. Dat verdient hij niet. Ik zal harder werken dan ooit tevoren, ik zal alles doen wat je van me vraagt. Maar alsjeblieft, straf hem niet voor wat er nu gaande is." Margaux wist dat het een kleine kans was, maar ze moest het proberen. Ze kon haar vader niet laten lijden door haar fout. Ze kon alleen maar hopen dat de koningen haar smeekbede ter harte zouden nemen en een manier zouden vinden om haar te straffen zonder haar vader te schaden. Margaux's gedachten dwarrelden rond in haar hoofd als een storm. Hoe meer ze erover nadacht, hoe meer ze ervan overtuigd raakte dat ze in de val werd gelokt. Het was niet alleen de straf die haar irriteerde, maar er leek iets mis met de hele situatie. Ze wist zeker dat iemand haar aansteker op de plaats van de misdaad had gelegd en dat ze erin geluisd werd. Ze kon niet geloven dat iemand zo ver zou gaan om haar in een kwaad daglicht te stellen, maar het bewijs was tegen haar. Haar geest was een wervelwind van twijfels en verdenkingen, en ze kon zich niet van het gevoel ontdoen dat ze als zondebok werd gebruikt. "Kijk, ik weet dat het er slecht voor me uitziet, maar ik zweer dat ik niets met de brand te maken had. Ik zou zoiets nooit doen." zei Margaux, terwijl ze Torrance recht in de ogen keek. Waarom zou ze de stal willen afbranden, met een van de paarden waar ze van was gaan houden? Het klopte gewoon niet. "Alsjeblieft, Torrance, ik smeek je," zei Margaux, haar stem licht trillend. "Ik weet dat de aansteker bij de stal is gevonden, maar ik zweer je dat ik het niet was. Ik zou nooit iets doen om deze plek of een van de paarden kwaad te doen. Kun je geen onderzoek instellen om te bewijzen dat het echt mijn aansteker is? Misschien heeft iemand hem daar neergelegd zodat het lijkt alsof ik het was. Alsjeblieft, je moet me geloven." Ze was wanhopig om haar naam te zuiveren, maar ze wilde vooral niet dat haar vader door haar zou lijden. Ze wist hoezeer hij op haar vertrouwde om voor het gezin te zorgen, en de gedachte dat hij zou moeten boeten voor een misdaad die zij niet begaan had, deed haar maag kolken van schuldgevoel. "Alsjeblieft, straf mijn vader niet voor iets wat ik niet heb gedaan," ging Margaux verder, terwijl haar ogen zich vulden met tranen. "Je kunt mij zo hard straffen als je wilt. Hij is een goede man, Torrance. Hij verdient dit niet." Margaux hoopte tegen beter weten in dat Torrance haar kant van de zaak zou inzien, dat hij tenminste zou overwegen een onderzoek in te stellen om haar onschuld te bewijzen na haar spraakwaterval. Ze wist dat als hij dat niet deed, haar leven in het paleis voorbij zou zijn, en haar vaders broodwinning in gevaar zou komen. Margaux besefte dat Torrance zelfs nog geen woord heeft kunnen zeggen, maar dat ze al een hele betoog naar hem toe had gesmeten. “Mijn excuses,” fluisterde ze kort, waarna ze in de stoel voor Torrance’s bureau ging zitten.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Torrance liet de spraakwaterval, waaruit Margaux deed blijken dat ze inmiddels zelf doorhad dat haar vader wellicht ook zou geraakt worden door de beschuldiging die naar haar werd geworpen. De moeite om haar aan te kijken deed hij niet, gezien hij geen blijf wist met zichzelf. Verscheidene emoties, gaande van verraad en onbegrip overspoelden hem, zorgden ervoor dat hij niet helder kon nadenken. De vrouw die hij bemind had alsof het de zijne was, maar als sneeuw voor de zon veranderde in de dader van een tragedie daarbovenop nog eens moeten aankijken was hem teveel geweest. Nerveus speelde hij met de aansteker in zijn handen. De initialen erop was hetgeen dat zijn blik kreeg.
"Ik wou dat ik je kon helpen, maar deze misdaad gaat boven mijn macht uit. Als kroonprins ben ik niet bevoegd om te beslissen wie schuldig is en wie niet of om verder onderzoek op te starten. Dat is helaas aan de koning van Engeland. Zelfs mijn vader heeft hier niets over te zeggen en bovendien zien ze mij als te dichtbij de zaak omdat je mijn dienstmeid bent en heb ik geen recht tot beslissen in dit geval, dus ik kan niets voor je doen. We hebben het vonnis al aan je vader voorgelegd, maar hij gaf aan dat jij, noch hij het geld hebben voor een goede advocaat, dus ik vrees dat dat het enige was dat ik nog kon voorstellen," zei Torrance, verontschuldigend. Een onhoorbare zucht rolde over zijn lippen toen hij besefte dat het gesprek tussen hen beide nog lang niet klaar was. "Ik dien momenteel slechts als boodschapper die je je verdere straf uitlegt. Dat wil niet zeggen dat ik er achter sta."
Torrance haalde zijn schouders op waarna hij een poging waagde haar toch aan te kijken. Alsof hij de schuldige was en iets te verantwoorden had, leek hij er moeite mee te hebben. Het voelde niet juist. Zijn buikgevoel vertelde hem dat iets aan de situatie niet klopte.
"Ik weet niet wat ik moet geloven, Margaux. Ik zou willen dat ik het kon en dat ik kon bewijzen dat jij het niet hebt gedaan, echt. Maar er zijn enkel bewijzen die naar jou als dader leiden," zei Torrance. Kort bestudeerde hij het wanhopige individu tegenover hem, de manier waarop de tranen over haar wangen rolden en hoe ze hem smekend aankeek. Smekend dat hij haar geloven zou. Desalniettemin besloot hij zijn tactiek aan te houden; de korte pijn. Torrance zou het aanpakken als een pleister; als een ruk zou hij het eraf halen, om op die manier het leed te verkorten. "De koningen hebben onderling besloten dat uw vergoeding stopgezet wordt. Ze hebben zich beseft dat je in de eerste instantie in het paleis was om een straf uit te zitten en dat het absurd was je hiervoor te vergoeden, maar voornamelijk omdat ze vermoeden dat je dat geld hebt gebruikt om er stiekem vandoor te gaan en de gouden aansteker te kopen. Ze willen dus dat je geen enkele vorm van betalingsmiddelen tot je bezit hebt zodat je geen onnodige zaken het paleis in kan smokkelen. Je taken zullen dus dienen als gemeenschapsdienst. Bovendien hebben ze beslist dat je onder sterkere bewaking zal staan, zodat je niet zomaar buiten de muren van het paleis kan. Iemand heeft verlinkt dat je enkele dagen geleden één van de paarden hebt gebruikt om je buiten de muren van het paleis te begeven, terwijl dat strikt verboden was, met als gevolg dat men strenger zal toekijken en de bewaking die je toen heeft doorgelaten, ontslagen zijn." Torrance hield een korte pauze alvorens hij het vonnis verder uitlegde. "En nu komt het lastige deel... Je vader zal aansprakelijk gesteld worden om de schadevergoeding van de stal te bekostigen en dit zal gaan over een flink bedrag. Ik heb geprobeerd het uit hun hoofd te praten, maar de koning van Engeland vertikt het om iets te bekostigen dat vernield is door personeel, wat ergens ook begrijpelijk is."
Torrance stond recht van zijn bureau, gezien hij de spanning niet meer aankon. Hij wandelde van de ene kant in zijn kamer naar de andere kant, onwetend wat hij met zijn lichaam aanmoest. "Ik kan jouw intenties naar ons toe niet inschatten, Margaux," zei Torrance, doelend op de manier waarop ze keek naar de koninklijke familie. Al vanaf het begin gedroeg ze zich verachtend naar hen toe, alsof ze hen zag als stuk voor stuk kwaadaardige wezens. Het sloeg hem dan ook niet in als een bom dat de brand werd gezien als statement van haar uit. "Het ene moment ben je poeslief en lijkt het alsof er niets aan de hand is, maar dan draai je als de wind en gedraag je je als iemand die er alles aan zou doen om te bewijzen dat wij allemaal slecht zijn, terwijl wij uiteindelijk ook maar gewoon ons werk doen en daar heel veel voor moeten opofferen, ook al lijkt dat voor jou niet zo," ging hij verder. "De koningen denken dat je de stal in brand hebt gestoken om een soort van statement te maken en ik kan het hen eerlijk gezegd niet kwalijk nemen. Maar ik beloof het je dat, als dit niet jouw misdaad was, je rechtvaardigheid zal krijgen."

"Ik laat het hier niet bij. Maar als ik er achter kom dat jij dit echt hebt gedaan, dan...," zei hij, maar hij had moeite met zijn woorden af te maken. Het kostte hem teveel moeite om een einde aan zijn zin te breien. Torrance had veel risico's genomen voor Margaux, ervoor gezorgd dat haar tijd in het kasteel niet te zwaar was. Daarboven had hij zijn hart enkele keren aan haar gegeven, zijn vertrouwen aan haar geschonken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld