Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Alle ouders waren anders. Geen enkel kind had twee ouders die precies op een ander stel leken. Jammer genoeg waren er ook ouders die soms niet wisten hoe ze met een kind om moesten gaan, hoe ze moesten laten zien dat hij of zij heel belangrijk voor hen was. Linn had het geluk dat ze twee liefhebbende vaders had, die beide heel dol waren op haar. Zij was ook heel dol op hen en ze vond het, na al die maanden, nog steeds lastig om al die tijd zonder hen te zitten. Gelukkig hadden ze vele gesprekken tijdens brieven, waardoor het wel volhield tot aan de zomervakantie.
‘Ik wil je wel een andere keer alle snoepjes laten zien? Het zijn er echt teveel om op te noemen! Ik heb nog wel wat over van Pasen.’ Voor Linn was het niet verrassend dat iemand van twaalf of dertien veel interesse had in snoep, want dat had ieder kind eigenlijk wel. Naylene kende echter heel ander snoep dan Linn. Linn had haar ogen uitgekeken toen ze in de kerstvakantie mee was gegaan om boodschappen te doen met Edyn en haar moeder. Ondanks dat ze ook vele ingrediënten wel had herkend, was alles net even iets anders geweest. De wereld van tovenaars en heksen was zo bijzonder en elke dag kwam Linn nog wel een verassing tegen. Ze had echter nooit gedacht dat er ook tovenaars zouden zijn die zoveel interesse hadden in spullen die uit de mensenwereld kwamen. Naylene leek er echt geïnteresseerd in te zijn, en niet alleen maar om te eten. Iets waardoor Linn haar graag iets anders wilde laten zien. Ze had nog paaseitjes over en een deel van de chocolade-paashaas. Die laatste had ze verborgen gehouden voor Edyn, omdat ze zeker wist dat Edyn het niet volledig zou begrijpen waarom er chocolade konijnen bestonden, al hadden ze hier chocolade kikkers. Die at Edyn overigens ook niet, ondanks dat het geen echte kikkers waren. ‘De oranje zijn mijn favoriet,’ zei Linn glimlachend, ondanks dat Naylene een groene had geproefd. ‘Maar de groene zijn ook heel lekker.’
Linn knikte instemmend. ‘Edyn heeft heel erg veel lef. Toen ik haar de eerste dag in de trein zag, met haar vleugeltjes op, vond ik haar zo cool.’ Dat was wel echt wat er door haar hoofd was gegaan. Ze had het zo stoer gevonden dat Edyn er mee rond had gelopen. Ze hadden er ook heel erg mooi uit gezien. Ze pasten bij Edyn. Het roze, de glitters, dat hoorde allemaal bij Edyn en Linn vond het geweldig dat ze er schijt aan had wat anderen er van vonden. Al was het ook vaak zo dat Edyn niet eens door had dat anderen naar haar keken. Ze zat zo vaak in haar eigen wereldje dat anderen niet eens leken te bestaan.
Ze richtte haar aandacht weer op de Thestrals, die zich best vriendelijk naar haar op hadden gesteld. Iets wat Linn wel verbaasde, aangezien het toch even had geleken alsof ze hen aan had willen vallen. Gelukkig hadden ze nu door dat Linn hen ook helemaal niets aan wilde doen.
Naylene sprak haar gedachten uit over de Thestrals en Linn vond haar woorden heel mooi klinken. Heel wijs ook, voor een meisje dat niet veel ouder was dan zijzelf. ‘Je hebt al veel tijd met ze doorgebracht, of niet?’ Linn kreeg het idee dat Naylene hier wel vaker te vinden was. Ze snapte wel waarom, zeker nu ze de uitleg van Naylene had gehoord. Het leek erop dat de Thestrals haar heel erg hadden geholpen, al had Linn ergens ook een soort medelijden voor het meisje omdat ze deze wezens nodig had gehad. Dat betekende dat ze ergens heel erg hard mee had gezeten en dat er niemand was geweest die haar echt had kunnen helpen. Niemand behalve deze wezens.
Naylene was uiteindelijk degene die begon over waar ze het eigenlijk al de hele tijd over hadden moeten hebben. Ze vroeg of Linn wilde praten en gebaarde vervolgens naar de grond. Ondanks dat Linn niet wist wat ze precies moest vertellen, knikte ze en nam ze plaats tussen de bladeren en takjes op de grond. Ze staarde naar de stof van haar zwarte mantel, die nu verspreid lag over de grond. Ze streek er over met haar vingers en keek vervolgens opzij naar Naylene, wie naast haar was komen zitten.
‘Ik denk dat ik ze zie omdat mijn ouders dood zijn?’ vroeg Linn zacht. Naylene had gezegd dat de Thestrals alleen werden gezien door mensen die iemand hadden zien overlijden. Linn kon zich niet veel herinneren van haar ouders, maar voor zover zij wist, waren dat de enige mensen wie waren overleden in haar leven. Hoe ze van haar magische ouders bij haar twee vaders was beland, wist niemand precies. Het enige wat Linn wist, was dat haar vaders haar op hadden gehaald uit een weeshuis en haar meteen hadden willen adopteren. Toen ze er oud genoeg voor was geweest, hadden haar vaders haar tussen hen in op de bank gezet en verteld dat ze niet wisten wie haar ouders waren, alleen dat ze er niet meer waren.
‘Ik kan het me niet echt herinneren? Maar ik weet dat mijn biologische ouders ergens door zijn overleden. Dus misschien is dat het wel?’ Ergens voelde ze zich schuldig dat ze niet wist wat er was gebeurd, waarom ze de Thestrals precies kon zien. Ze had het idee dat Naylene het wel wist. Voor Linn voelde het haast alsof het nep was. Alsof ze de Thestrals niet hoorde te zien, omdat ze ook niet wist wat er precies was gebeurd. Misschien dat Naylene er ook wel zo over.
‘Wil je vertellen wat er bij jou is gebeurd?’ vroeg Linn zacht. Het kon letterlijk van alles zijn. Van een zieke opa tot een vriendje of vriendinnetje dat er nu niet meer was. Wat het ook was, Linn wist dat de dood geen pretje was. Het was al erg genoeg om ergens te horen dat iemand was overleden, maar het leek haar nog veel erger om het ook te zien. Iets wat ze zelf blijkbaar ook mee had gemaakt, maar daar wist ze niets meer van. Ondanks dat het nu onhandig was, was ze daar eigenlijk wel blij mee.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren kinderen die een goede band hadden met hun ouders. Wie elke week een brief konden verwachten en soms zelfs pakketjes met dingen vanuit huis. Naylene verwachtte geen brieven als de uilen iedere morgen rond vlogen. Als er wel een keer een brief voor haar neus landde, was ze eerder bang om hem te openen dan dat ze blij was om iets van huis te horen.
Naylene stak het ook niet echt onder banken of stoelen dat ze liever in het kasteel was dan thuis. Haar vrienden vonden het vaak wat overdreven, maar dat kwam omdat ze niet echt wisten wat zich van het grote huis afspeelden. Haar ouders waren echt niet zo erg dat ze haar fysiek pijn deden, maar Naylene was vaak na één week al mentaal gesloopt als ze thuis was. Dat had ze in ieder geval de vorige zomervakantie gemerkt. Sindsdien was ze ook niet meer thuis geweest en daar zat ze ook echt niet op te wachten. Het liefst bleef ze het hele jaar hier en zou ze dat blijven doen totdat ze klaar was met school en een eigen plekje kon gaan zoeken. Iets wat onmogelijk was, dat wist Naylene maar al te goed. Toch hoopte ze er een beetje op iedere keer als ze weer een brief van haar ouders voor haar had en ineen kromp door de woorden die erin stonden.
Linn had duidelijk geluk gehad met haar vaders, waar Naylene alleen maar blij mee was. Al legde het meisje al snel uit dat het niet haar echte ouders waren. Iets wat Naylene ook wel begrepen, want twee mannen konden zelfs in de magische wereld geen kinderen met elkaar krijgen. Toch had ze er niet echt over nagedacht toen Linn het net ter sprake had gebracht. Er waren zoveel manieren om een kindje te krijgen, er was ook een optie geweest dat één van hen haar biologische vader was. Nu was ze daar ook pas echt over aan het nadenken, maar het was wel duidelijk dat geen van hen de biologische vader was. Linn had net immers verteld dat haar biologische ouders waren overleden.
Naylene was ergens blij voor Linn dat ze niet mee had gekregen hoe haar ouders waren overleden. Ze was er duidelijk wel bij geweest en ze had die informatie misschien diep in haar hoofd opgeslagen, waardoor ze de Thestrals op het moment kon zien. Toch was het voor haar waarschijnlijk niet iets wat ze nu nog dagelijks voor zich zag of nachtmerries van kreeg. Waar Naylene niet echt over mee kon praten, omdat ze van beide nog steeds last had.
"Wat vervelend voor je." Zei Naylene, omdat ze het wel echt vervelend vond voor het meisje naast zich. Het was niet niets om je ouders te verliezen, al wist Naylene ook maar al te goed dat ze niets anders was gewend. Als ze echt zo jong was geweest als ze vertelde, dan had ze het niet zo bewust mee gemaakt. Ze had het geluk gehad dat ze een familie had gekregen die duidelijk van haar hielden, wat fijn voor haar was.
Naylene wist niet precies of ze verder nog iets over moest vragen. Ze was blij voor het meisje dat het duidelijk niet een heel erg traumatische ervaring was. Ondanks dat het niet fijn was om te horen dat je ouders er niet meer waren. Toch wist Naylene precies hoe het was om het bewuste beeld nog voor ogen te hebben, soms gewoon dagen achter elkaar. Hoeveel ze het ook probeerde, soms ging het gewoon niet weg.
Natuurlijk wilde Linn ook weten wat er met Naylene was gebeurd, daarom had het roodharige meisje ook wel een beetje getwijfeld om haar vraag te stellen. Buiten Michael, wist niemand op school wat er precies wat gebeurd en ergens was het vreemd om het tegen een wildvreemde te vertellen. Toch voelde het voor Naylene, alsof ze Linn kon vertrouwen. Het meisje had net ook verteld wat er met haar was gebeurd en daar was toch ook wel een beetje lef voor nodig geweest. Iets wat duidelijk niet alleen Edyn bezat.
Naylene probeerde al haar moed te verzamelen. Alsof de Thestrals door hadden dat ze het moeilijk had, kwamen ze dichterbij en er ging er zelfs een naast haar liggen, met zijn kop haar schoot. Zo had ze hen eigenlijk nog nooit gezien, maar ze kon er wel aan wennen. "Mijn broer." Fluisterde Naylene zachtjes, alsof het dan niet hoorbaar zou zijn. Soms wilde ze nog niet eens toegeven dat het echt was. Dat hij er echt niet meer was. Ze wilde er niet aan denken dat hij niet meer terug zou komen. Ondanks dat het nu al eventjes zo was. Het was niet iets waar ze aan wilde wennen, maar ze zou het wel moeten doen, want ze wist zelf maar al te goed dat hij niet meer terug kwam.
Een logische vervolgvraag vanuit Linn was, wat er precies gebeurd was. Naylene wist dat die er aan zat te komen en ergens wilde ze die voor zijn. Daarom keek ze opzij naar het meisje. "Weet je wat een Squib is?" vroeg ze zachtjes. Het was wel duidelijk dat Linn op was gegroeid in de Muggle wereld.
Aan haar gezicht te zien had Linn duidelijk nog nooit van het woord gehoord, wat Naylene eigenlijk wel had verwacht. "Er zijn genoeg mensen met niet magische ouders, die er ineens achter komen dat ze toch magische krachten bezitten. Het begint meestal al wel vroeg, met onverklaarbare dingen." Dat was in ieder geval wat Naylene er van mee had gekregen. "Kinderen van tovenaars hebben dat eigenlijk ook wel? Op een gegeven moment is het gewoon best wel duidelijk, maar dat hoeft niet voor iedereen zo te zijn." Zei Naylene zachtjes. "Squibs, zijn mensen die uit een magische familie komen, maar in tegenstelling tot hun ouders, geen krachten bezitten."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dit was een gesprek dat kinderen van elf en twaalf niet hoorden te voeren. Het was al vreselijk dat zulke jonge kinderen de wezens om hen heen moesten zien, want dat betekende dat ze het één en ander mee hadden gemaakt in hun leven, hoe kort het ook nog maar was geweest. Toch was het dapper dat ze er nu beide zaten en over durfden te praten met elkaar. Ze kenden elkaar nauwelijks, ze wisten niet veel meer van elkaar dan hun namen en wat hun favoriete smaak gummybeer was. Geen van heen leek echter te twijfelen over dit moment. Ze hadden besloten hun verhalen met elkaar te delen en dat was dan ook precies wat ze zouden doen.
Langzaam knikte Linn op de woorden van Naylene. Het was inderdaad wel vervelend, omdat ze niet veel van haar ouders wist. Er waren dagen geweest waarop ze zich af had gevraagd of ze op hen leek. Er was nooit iemand die haar vertelde dat ze de lach van haar moeder had, of de ogen van haar vader. Dat was ook iets wat mensen onmogelijk konden weten, maar Linn had momenten gehad waarop ze heel graag had willen weten of ze op haar ouders leek. Dat zou ze echter nooit te weten kunnen komen. Dat was ze echter ook niet te weten gekomen als ze nog wel hadden geleefd, mocht ze dan ook geadopteerd zijn door Brent en Byron. Ze wist niets van haar ouders, behalve dat ze dan op was gevangen door haar vaders omdat haar biologische ouders er niet meer waren geweest. Ze gokte dat het iets te maken had met magie, maar ze kon het nooit zeker weten.
‘Het is wel naar om niet te weten wat er is gebeurd. Ik denk dat ze ook tovenaars waren, in ieder geval eentje van hen. Ik weet echter niet wat er verder met ze is gebeurd. Waarschijnlijk kom ik dat ook nooit te weten.’ Dat was het meest vervelende er aan. Haar ouders konden letterlijk vanuit de hele wereld komen. Ze hadden overal kunnen wonen, al was het wel vrij logisch dat haar ouders uit Zuid-Amerika waren gekomen. Daar hadden haar vaders haar immers ook opgehaald. Meer dan dat was er echter niet over hen bekend en Linn betwijfelde of ze er ooit meer over te weten zou komen. Het was niet zo dat ze het nooit aan haar vaders had gevraagd, maar zij wisten ook niet meer dan dat ze aan haar hadden verteld.
Linn merkte aan Naylene dat haar vraag niet gemakkelijk voor haar was. Dat betekende dat zij waarschijnlijk meer mee had gekregen dan Linn zelf. Ergens had Linn de behoefte om het meisje te knuffelen, maar misschien zou ze dat wel raar vinden. Heel erg goed kenden ze elkaar niet en misschien was Naylene wel niet het meisje dat graag werd geknuffeld. Linn was niet anders gewend met Edyn. Zelfs Calum kreeg zo nu en dan een dikke knuffel van de meisjes en hij knuffelde dan gewoon mee. Linn wist dat niet ieder kind zo was, maar ze voelde zich ergens heel machteloos om het verdriet van Naylene. Het was zo duidelijk en Linn wilde er iets aan doen, ondanks dat ze wist dat het niet kon.
Haar broer. Ze had haar broer zien sterven. Linn wist nog niet op welke manier dat was gebeurd. Ze wist ook niet hoe het was om een broer of zus te hebben, maar ze stelde zich vaak voor dat het net zoiets was als het hebben van een hele goede vriend. Iemand die er altijd was, met wie je altijd kon praten of spelen. Als zo’n iemand opeens weg zou vallen, zou dat veel pijn doen. Nu was de broer van Naylene niet eens zomaar weggevallen. Ze had het ook nog eens zien gebeuren.
Linn wist niet wat een Squib was. In eerste instantie klonk het schattig. Het deed haar denken aan Squishy, wat de bijnaam was die ze voor Calum had verzonnen. Hij had hele lieve wangetjes. Van die wangetjes waar oma’s heel graag in wilden knijpen. Linn kwam er echter al snel achter dat een Squib niet echt iets schattigs was. In ieder geval niet voor tovenaars.
Squibs waren kinderen die wel tovenaarsouders hadden, maar zelf geen magische krachten hadden. Linn kon zich haast niet voorstellen dat zoiets mogelijk was, maar er waren ook kinderen die gewone mensen hadden als ouders, terwijl ze zelf werden geboren met magische krachten. Dus dan zou het andersom haast ook moeten kunnen. Linn zou in eerste instantie zeggen dat het niets uit hoorde te maken, maar ze snapte dat het in een wereld als deze wel uit maakte. Als iedereen magische krachten had, zeker iedereen uit je familie, dan was het lastig om te accepteren dat jij die krachten niet had. Tenminste, dat was wat er op dit moment door Linn haar hoofd ging.
‘Was je broer een… Iemand die geen magische krachten had?’ vroeg Linn voorzichtig. Aan Naylene was heel goed te zien dat er iets aan de hand was, dat ze het moeilijk vond om te vertellen. Nog voordat Naylene was begonnen met vertellen, was er al een Thestral bij haar komen liggen. Alsof het haar wilde troosten, maar tegelijkertijd ook wilde helpen met het vertellen van het verhaal. Linn kreeg steeds meer sympathie voor de wezens. Ergens voelde ze zich zelfs een beetje schuldig dat ze zo door hen was geschrokken, want ze waren op dit moment alles behalve eng. Al waren de Thestrals wel het laatste waar Linn op dit moment aan dacht.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Iedereen had hun eigen herinneringen, goed of slecht, er was altijd wel iets wat er voor zorgde dat die persoon was zoals hij of zij was. Duistere gebeurtenissen of juiste plezierige dagen, ze waren genoeg om veel verhalen te vertellen. Bij Naylene was het niet anders, ze kon genoeg verhalen vertellen, bij haar was het vaak alleen zo dat ze er tegen besloot. Ze had genoeg dingen meegemaakt, die ze liever niet aan iemand weg gaf. Toch was er iets aan Linn, waardoor ze haar volledige vertrouwde, het kwam deels door hoe open het meisje zelf was geweest, maar ook wel door haar zachte gezicht, wat vertrouwelijk overkwam.
Naylene werd hoe dan ook zelf wel terug gezogen in haar eigen herinneringen, hoe vreselijk ze ook waren. Het gebeurde wel vaker, zeker als ze op deze plaats was. Dan hoefde ze er echter nooit over te praten. Zelfs als ze zwetend wakker werd, door weer een nachtmerrie, kon ze haar mond er over houden. Ze kon Linn nu echter niet met vragen laten hangen en dat wist ze zelf maar al te goed. Naylene wilde niet dat ze ineens op haar af zou stappen met vragen die ze nog had. Dan kon ze er nu het beste over praten en ergens hoopte ze dat het opluchtte, dat gevoel had ze wel nodig.
Het roodharige meisje werd meegetrokken in haar eigen hoofd, in de beelden die nog op haar netvlies gegrift stonden, ondanks dat het nu al een paar jaar geleden was. Haar broer was inderdaad een Squib geweest. Daarom knikte Naylene ook voorzichtig op de vraag van Linn. Het was niet te ontkennen, hoe graat zij had het ook had gedaan. Niet omdat ze niet trots was geweest op haar broer, maar juist door wat haar ouders hadden gevonden.
Alles in de familie Kimbell had altijd perfect moeten zijn, daarmee op de eerste plaats hun kinderen. Vanaf hun geboorte was er gestreefd naar perfectie. Maar al snel was er duidelijk geworden dat Naylene en Christian op dezelfde plaats hadden gestaan als het ging om hun krachten. Bij Naylene was er op jonge leeftijd al iets naar voren gekomen, terwijl dat bij Christian niet het geval was geweest. Veel hadden haar ouders er op dat moment niet over gedacht. Ze waren wel bang geweest en hadden er dan ook alles aan gedaan om het naar boven te krijgen.
"Christian, was twee jaar ouder dan ik was, maar vanaf kleins af aan verschilden we te veel, volgens onze ouders." Het had Naylene echt helemaal niets uitgemaakt dat ze anders hadden geweest. Als ze er de kans voor hadden gekregen hadden ze samen gespeeld. In vele gevallen stiekem, omdat haar ouders niet hadden gewild dat ze elkaar hadden beïnvloed. Vooral niet dat Naylene naar beneden werd getrokken door haar broer. "Ze probeerden ons zoveel uit elkaar te halen, maar als het kon, ging ik ’s avonds zoveel mogelijk naar hem toe." Er waren zoveel nachten geweest dat ze bij haar broer had geslapen, helemaal omdat ze het idee had gehad, dat ze alleen elkaar hadden.
"Mijn ouders stuurden hem naar een andere school en als we thuis waren, waren ze de hele dag met hem bezig. Hij vertelde er niet heel veel over, maar volgens mij probeerden ze het echt uit hem te trekken?" Fluisterde Naylene zachtjes. Iedereen wist echter dat het gewoon niet te doen was. Als je zonder krachten was geboren, zouden die niet ineens magisch gaan verschijnen. "Als ik hem te veel afleidde, kregen we allebei straf." Naylene had er achteraf gezien wel eens fysieke pijn van gehad, maar dat verdrong ze vaak achter de rest van het verhaal. Dat was lang niet het ergste wat er was gebeurd.
"Op de elfde verjaardag van Chris, kwam er geen brief, zoals dat wel hoorde. En dat was het moment dat mijn ouders er echt klaar mee waren."
Naylene haar vingers gleden zachtjes over de stroeve huid van de Thestral, die dicht tegen haar aan lag. Het gaf haar een beetje afleiding, maar ook wel de sterkte om verder te praten. Het was een moeilijk verhaal en ze snapte hoe fucked up haar familie wel niet leek. Iets wat het ook wel echt was. Soms snapte ze niet echt wat ze er nog deed, maar het was niet dat ze een andere plaats had om naar toe te gaan. Haar ouders zouden dat ook niet toelaten en ergens was ze alleen maar bang voor wat er dan zou gaan gebeuren. Daarom deed ze ook echt haar best op school, want ze was al niet ingedeeld in Slytherin, wat niet hoorde binnen de familie. Zoals het niet had gehoord dat Christian
"Het is een understatement door te zeggen dat mijn ouders niet blij waren met het nieuws. Maar ik had nooit gedacht dat ze zouden doen wat ze hebben gedaan." Naylene schudde haar hoofd, ze wilde er echt niet over nadenken, laat staan dat ze verder wilde vertellen wat er was gebeurd. Naylene wist zeker dat Linn de afloop wel kon raden. Zij zelf had nu echter alleen het beeld van haar broer die op de grond lag voor zich. Gemarteld, om Naylene bewust te maken hoe belangrijk toverkrachten wel niet waren geweest. Het meisje, negen jaar oud, had niet weg mogen kijken, totdat dat de groene flitsen voor haar ogen waren verschenen en haar broer levenloos op de grond had gelegen. Ondertussen waren de woorden van haar ouders binnen gedrongen. Ze hadden hem geholpen, hadden ze geroepen. Maar daar kon Naylene nog steeds niet in geloven. Er was niets mis geweest met Christian, maar haar ouders hadden daar anders over gedacht.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren momenten waarop mensen hun mond moesten houden. Momenten waarop ze respect moesten hebben voor wie er tegenover hen zat en het verhaal dat ze probeerden te vertellen. Soms bestond het leven niet uit oordelen en het eerste roepen wat er in je op kwam, maar juist uit actief luisteren en je bewust zijn van wat er precies verteld werd. De woorden die nu door het Verboden bos klonken, de zinnen die Naylene haar lippen verlieten. Het was niet zomaar een verhaal. Het was een verhaal wat zoveel had veranderd in haar leven. Iets wat Linn wist, ondanks dat ze nauwelijks nog iets had gehoord. Daarom had ze ook besloten om niets te zeggen en enkel te luisteren, net zoals ze dat ook had gedaan toen Edyn haar iets had willen vertellen. Edyn verhaal was echter vrolijk en lief geweest. Linn wist honderd procent zeker dat het verhaal van Naylene het compleet tegenovergestelde zou zijn.
Linn had nooit een broertje of een zusje gehad. Waarschijnlijk zou ze die ook nooit krijgen. Dat betekende dat ze niet wist hoe het moest voelen om te weten dat je een broer had, maar er nooit mee mocht spelen. Linn wist echter wel hoe het voelde om alleen te zijn. Om compleet in je eentje te zitten, zonder precies te weten wat jij had gedaan waardoor er niemand bij je in de buurt had willen zijn. Bij Naylene was het zo dat haar ouders de boosdoeners waren geweest. Ze hadden hun bloedeigen kinderen uit elkaar gehaald, en waarvoor? Omdat ze anders waren geweest? Te verschillend van elkaar? Linn wist niet precies hoe ouders in de magische wereld dachten. Ze kende alleen de ouders van Edyn en Keith en Jackie waren twee hele lieve, warme mensen geweest. De ouders van Naylene leken echter alles behalve dat te zijn. Linn kon zich niet voorstellen dat ouders hun eigen kinderen niet met elkaar lieten spelen, maar ze vond het nog veel erger om Naylene zo voor haar te zien zitten. Ondanks dat ze nog lang niet alles had verteld, merkte Linn dat Naylene er veel moeite mee had.
Linn kreeg, met de informatie die Naylene wilde vertellen, wel de indruk wat er aan de hand was geweest met Chris. Hij had geen magische krachten gehad. Iets wat, volgens Naylene, niet gebruikelijk was voor een kind me twee magische ouders. Linn kon zich echter niet voorstellen dat het een reden zou zijn om een kind anders te behandelen. Uiteindelijk was het maar een kind? Een onschuldig kind, die nog nauwelijks iets begreep van de wereld. Linn had ook nooit geweten waarom anderen haar niet hadden gemogen, waarom er soms vreemde dingen waren gebeurd. Nu zij zelf was, kreeg ze eindelijk kleine delen van de antwoorden die ze al die jaren al had willen hebben. Christian, de broer van Naylene, was ook elf geweest. Toen had hij echter geen brief gekregen, zoals Linn en Naylene dat beide wel hadden gedaan. Voor Linn was die brief hetgeen wat haar leven had veranderd. Dat was het voor Christian ook geweest, maar niet op de goede manier.
Naylene kwam heel verdrietig op Linn over, maar ergens ook heel sterk dat ze dit verhaal met haar wilde delen. Ze kenden elkaar niet eens heel goed. Ze wisten nauwelijks nog iets van elkaar, maar Naylene had blijkbaar het gevoel gehad dat ze dit bij Linn kwijt had gekund en daarom deed Linn zo goed mogelijk haar best om alles in haar op te nemen. Elk woord, elke zin. Ze wilde er voor dit meisje zijn, vooral omdat ze na een deel van het verhaal al snapte dat dit echt een verschrikkelijk verhaal was en dat Naylene ook iets verschrikkelijks mee had gemaakt.
Linn was zich niet bewust van wat ze had gezien. Ze had dan wel geweten dat haar biologische ouders niet meer in leven waren, maar wat er precies was gebeurd? Dat was iets waar ze waarschijnlijk nooit achter zou komen. Het voelde slecht om te denken, maar ze prefereerde haar eigen situatie boven die van Naylene. Zeker toen de laatste woorden haar lippen verlieten. Christian was dood. Niet eens door een ziekte of iets anders. Hij was dood gegaan door zijn eigen ouders. Linn kon zich niet voorstellen dat zoiets geoorloofd was. De magische wereld had misschien andere regels, maar zoals Linn het nu begreep, leek het alsof Naylene haar ouders hun eigen zoon hadden vermoord. Het ergste was nog wel dat Naylene het had gezien. Anders had ze de hier niet gezeten met de Thestrals.
‘Dat is echt…’ Linn wist niet eens hoe ze haar zin moest af maken. Er gingen genoeg woorden door haar hoofd, maar geen leek echt gepast te zijn voor deze situatie. Ook omdat het nog altijd ging over de ouders van Naylene. Linn wist niet precies wat ze van hen dacht, maar ouders bleven nou eenmaal ouders. Daar was niets aan te veranderen.
In plaats van dat Linn haar zin af maakte, schoof ze naar Naylene toe en sloeg ze vervolgens haar armen om het roodharige meisje heen. Het leek wel alsof Naylene behoefte had aan een knuffel en op dit moment wist Linn ook niet wat ze anders zou moeten doen. Ze wilde niet iets zeggen wat Naylene nog meer pijn zou bezorgen, want ze zag hoe diep de pijn momenteel al zat.
‘Het spijt me dat je zoiets mee hebt moeten maken,’ fluisterde Linn, niet wetend of dat wel het juiste was om te zeggen. ‘Ik weet zeker dat Christian een hele lieve jongen was en dat hij niet verdiende wat hem is toegekomen.’ Ze kende Naylene nauwelijks, laat staan haar broer. Ze wist echter zeker dat het een hele lieve jongen was geweest en dat zijn leven niet nu al aan een einde had moeten komen. Zeker niet omdat hij iets niet had gehad, waar hij niks aan had kunnen doen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Over sommige dingen werd niet veel gepraat. Er kon beter over worden gezwegen. Soms omdat het een diep geheim was, maar op andere momenten omdat diegene van wie het verhaal was, het niet aan kon om het te vertellen.
Naylene haar verhaal was eigenlijk nooit verteld. Haar ouders zwegen er sowieso over en naast Linn, die het nu wist, was Michael de enige die op de hoogte was van het verhaal. Voor de rest van de wereld was Christian overleden omdat hij ziek was. Iedereen die er iets anders van maakte, werd toch niet geloofd. De Kimbells kwamen misschien voor de buitenwereld over als een hechte familie, zelfs de meest hechte vrienden van Naylene haar ouders, hadden de barstjes in de spiegel nog niet gevonden. Naylene zelf wist wel beter en ze was blij dat ze iets kwijt kon bij Michael als ze dat wilde. Ze hoefden het er echter niet continu over te hebben. Naylene kreeg soms wel het idee dat de jongen uit Slytherin haar af probeerde te leiden om haar hoofd een beetje leeg te halen. Waar ze hem dankbaar voor was en ze hoopte dat hij dat ook wist.
Nu iemand anders haar verhaal ook wist, had Naylene niet echt het idee wat ze had moeten verwachten. Het meisje dat nu naast haar zat, wist helemaal niets van haar, laat staan haar familie. Nu had ze alleen maar een reden gegeven om er een gedachten over te vormen. De feiten daarvoor waren alles behalve positief en zo zou het ook nooit geïnterpreteerd kunnen worden.
Naylene deed haar verhaal niet heel erg graag, om verschillende redenen. De eerste was het meest duidelijke, het deed haar heel erg veel pijn om terug te worden gesleept naar de verschillende momenten. Er waren ook mooie momenten geweest tussen haar en Chris, omdat ze een beetje rond hadden moeten sneaken in hun eigen huis. Het had voor een band gezorgd die niet als minder dan bijzonder kon worden bestempeld. In hun ogen waren er geen verschillen geweest. Ondanks dat één van hen duidelijk krachten had gehad en de andere ding. Niet alles in de wereld draaide er om, zelfs niet in de magische wereld. Dat die band nu weg was, voelde als een groot gemis en veroorzaakte daarmee ook genoeg pijn bij Naylene. Waardoor ze er niet graag over praatte.
Een tweede reden waarom Naylene er niet over wilde praten, was omdat ze niet zielig gevonden wilde worden. Ze hoefde niet de hele tijd de vraag te krijgen of het wel goed met haar ging. Vaak ging het goed, maar soms had ze ook haar mindere dagen. Had iedereen die niet? Ze had er geen zin in om dan telkens maar vragen te krijgen over wat er precies was gebeurd. Ondanks dat Naylene haar vrienden wel echt vertrouwde, was het verhaal nog nooit naar boven gekomen. Het meisje naast haar, dat ze amper een half uurtje kende, wist haar hele verhaal nu al. Er was iets aan haar geweest waardoor Naylene haar vertrouwd. Misschien omdat ze zelf zoiets mee had gemaakt, of gewoon door de manier waardoor ze rustig naast haar zat en ook wel echt naar het verhaal had geluisterd.
Naylene knikte, Linn hoefde de zin niet af te maken. Het maakte niet eens uit welk woord aan het einde kwam. Het was zoveel dingen. Zeker in Naylene haar hoofd. Idioot. Onzin. Laf. Dat laatste sprong er vaak wel uit. Haar ouders waren laf geweest, ze hadden het niet eens aangedurfd om hun zoon te laten leven, bang dat hun reputatie werd geschaad. Terwijl het helemaal niets was waar ze zich voor hadden moeten schamen. Naylene had het nooit gedaan? Misschien was ze nog wel trotser op haar broer geweest, juist omdat hij geen krachten had. Hij had het gewoon allemaal gedaan. Nu kon hij echter niets meer doen.
Naylene schrok een beetje van de armen van Linn en ze wist niet precies wat ze er moest van vinden. Vond Linn haar zielig en wilde ze haar daarom vasthouden. Waren het troostende armen. Of was het juist om haar nog een beetje kracht te geven? Ze wist het niet precies, maar Naylene vond het ergens best wel oké aanvoelen, maar liet ze het ook maar gewoon toe en leunde ze een klein beetje tegen Linn aan. Het meisje was een jaar jonger, heel wat kleiner, maar Naylene voelde zich nu juist de kleinste.
"Hij was echt geweldig en hij had het zo goed gedaan in de Muggle-wereld." Zei Naylene zachtjes. Ze wist zeker dat haar broer een goed beroep had kunnen vinden, als haar ouders hem daar de kans voor hadden gegeven. Hij had naar een gewone school kunnen gaan, waar Muggles ook naar toe gingen. Natuurlijk wilden haar ouders helemaal niet met niet magische mensen te maken hebben en was dat geen optie geweest. Daarbij hadden ze dan uit moeten leggen wat er precies was gebeurd met Christian en dat hadden ze waarschijnlijk niet aangekund.
Ook de Thestrals hadden door dat Naylene wel even iemand konden gebruiken. Ze had de aandacht van de wezens nooit gezien als medelijden. Ze waren er voor haar, ze hoefde niets te vertellen. Ergens wist ze wel dat de wezens heel goed door hadden wat er met haar broer was gebeurd. Ze had nooit iets hoeven te vertellen. Ze waren er vanzelf geweest en dat was juist het fijne aan deze plaats.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren een aantal dingen die ouders hoorden te doen in hun leven. Ze hoorden er te zijn voor het kind, hen te ondersteunen en te motiveren. Ze hoorden een fijn milieu te creëren voor kind, zodat het kind op kon groeien zonder zorgen. Iets wat de ouders van Linn heel goed hadden gedaan. Brent en Byron hadden altijd rekening met haar gehouden, ze hadden haar altijd geloofd, al wist Linn ook wel zeker dat toen ze wat gekke dingen had verteld, ze het waarschijnlijk niet écht hadden geloofd. Ze hadden haar in ieder geval het idee gegeven dat wat ze had gezegd, echt had kunnen gebeuren. Ze hadden altijd achter haar gestaan, maar dat leek niet zo te zijn bij de ouders van Naylene. Misschien dat ze wel achter Naylene hadden gestaan, maar ze hadden nog een andere zoon gehad en het leek Linn dat ze hem echt niet hadden willen hebben. Iets wat ze zelf belachelijk vond. Een kind was meer dan een voorwerp. Hij had geen krachten gehad, maar dat had hem niet meteen nutteloos gemaakt. Linn kende tientallen mensen die niet magisch waren, maar van alles en nog wat hadden bereikt in de normale wereld. Misschien had Naylene haar broer er wel één van kunnen zijn.
Linn deed haar best om het roodharige meisje zo goed mogelijk te knuffelen. Ze was ouder en groter, maar Linn had het idee dat ze een heel klein meisje in haar armen had. Iets wat ze zelf heel logisch vond. Naylene had een heel moeilijk verhaal moeten vertellen en natuurlijk had dat ook wat met haar gedaan. Ze had terug moeten gaan naar die tijd. De tijd waar haar broer er nog wel was geweest, maar plots ook niet meer. Dat leek Linn behoorlijk zwaar. Daarnaast had ze niet het idee dat haar ouders er nog vaak met Naylene over hadden gepraat, wat ze eigenlijk wel hadden moeten doen. Aan de andere kant: Linn zou waarschijnlijk ook een hele tijd niet met haar ouders willen praten over zoiets. Zeker als zij degenen waren geweest die de verantwoordelijkheid hadden moeten dragen.
Zelf snapte ze echt niet hoe een ouder zoiets kon doen. Hoe ze konden besluiten dat een kind het niet waardig was om nog te blijven leven, alleen maar omdat hij niet in het standaard-hokje had gepast. Linn wist vrijwel zeker dat het een hele lieve, leuke jongen was geweest. Naylene was vriendelijk, dus dat was hij vast ook geweest. Daarnaast had Naylene zo lief over hem gesproken. Linn vond het jammer dat ze de jongen nooit zou kunnen ontmoeten, maar ze wist wel zeker dat Naylene het nog veel erger vond dat ze haar broer nooit meer zou kunnen zien.
Zachtjes streek ze over de rug van Naylene, in de hoop dat het haar iets gerust zou stellen. Linn wilde dat Naylene wist dat ze het heel erg waardeerde dat ze haar verhaal had verteld, en dat ze het ook heel erg knap vond dat ze dat had gedurfd. Het was echt een heel lastig verhaal en Linn kon zich alleen maar voorstellen hoe moeilijk het was om alle woorden te zoeken en ze vervolgens ook nog uit te spreken.
‘Ik weet zeker dat hij dat ook echt was geweest,’ fluisterde Linn. Ze kon zich enkel een voorstelling maken van de jongen. Hoe hij misschien was geweest, hoe hij eruit had gezien. Ze gokte dat hij de rode haren van Naylene ook had gehad. Dat hij ook het lange, slanke figuur had gehad en dat zijn hele gezicht onder de sproeten had gezeten, net zoals bij Naylene.
‘Ik vind het echt heel erg vervelend voor je, dat je dat allemaal mee hebt moeten maken.’ Iets anders wist ze op dit moment niet te zeggen, al ging er nog heel veel door haar hoofd. Naylene had nu alleen nog maar haar ouders, maar haar ouders waren juist degene die haar broer van haar af hadden gepakt. Linn kon zich voorstellen dat Naylene moest zitten met woede, maar misschien ook wel met onbegrip. Het bleven echter wel haar ouders. Dat was iets wat ze altijd zouden blijven. Net zoals dat Linn haar biologische ouders, ook haar ouders waren. Al was dat iets heel anders dan dit.
Naylene haar ouders hadden iets gedaan wat vrijwel onvergeeflijk was. Als dit was gebeurd in de echte wereld, of de wereld waarin magie niet bestond, dan hadden ze waarschijnlijk al achter slot en grendel gezeten. Iets wat nu duidelijk niet was gebeurd. Misschien leefde Naylene zelfs nog wel bij hen? Als ze dat deed, dan vond Linn dat heel erg knap van haar. Ze wist niet of zij ooit terug zou kunnen naar die plek. Iets wat Naylene tot nu toe misschien wel had gedaan.
‘Woon je nog steeds bij je ouders?’ Linn probeerde de vraag zo normaal mogelijk te stellen en niet al te veroordelend te klinken. Ze zou het wel begrijpen als Naylene aan zou geven dat ze er nog zou wonen. Het bleven immers haar ouders en waar kon een kind anders naar toe? Het was niet zo dat anderen vaak stonden te springen om iemand op te voeden. Daarnaast had Linn ook het idee dat Naylene de trots van haar ouders was. Dus misschien zouden ze haar wel niet eens laten gaan.
‘Of is dat een hele stomme vraag? Je hoeft hem natuurlijk niet te beantwoorden, als je dat niet wil.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Iedereen dacht wel eens aan hoe het leven was gelopen als die ene gebeurtenis uit was gebleven. Soms waren het hele kleine dingen. Wat als ik die kleren wel had gekocht? Wat als ik mijn baas aan had gesproken over die kwestie. De twee woorden aan het begin van de zin, gaven aan dat de rest waarschijnlijk nooit echt zou gaan gebeuren.
Naylene had zich wel eens afgevraagd wat er was gebeurd als het allemaal op een andere manier was gelopen. Als zij en Chris weg waren gelopen, want daar hadden ze het wel eens serieus over gehad. Er had alleen een angst gezeten dat de twee dan alsnog uit elkaar werden gerukt. Aangezien Chris geen krachten had en Naylene wel. Zij had op een gegeven moment toch echt naar Hogwarts gemoeten en hij had zijn eigen dingen moeten doen. Dat was ook niet het probleem, ze waren bang geweest dat ze beiden in een heel ander instantie op werden gevangen. Daarom hadden ze besloten het niet te proberen. Toch vroeg Naylene zich wel eens af wat er was gebeurd als ze dat wel hadden gedaan.
Eén keuze kon je hele leven op de kop zetten. Als de twee hun ouderlijk huis waren ontvlucht, had Chris misschien nog wel geleefd, maar was Naylene nooit echt veilig geweest omdat ze op haar hoede had moeten zijn voor haar ouders. Dat was precies de reden dat ze ook nog bij haar ouders woonde. Naylene wist gewoon dat ze haar nooit met rust zouden laten, waar ze ook was. Naylene was hun paradepaardje. Het enige kind dat er nog voor kon zorgen dat de naam van de Kimbells hoog bleef. Ondanks dat ze die ook al had beschadigd door niet in Slytherin terecht te komen.
"Ja ik woon nog bij mijn ouders." Zei Naylene zachtjes. Ze had er zelf ook echt wel over na gedacht om weg te gaan. Ze kon haar ouders soms nog steeds met moeite aan kijken. Ze was er maar een paar weken en in die weken zat ze toch vooral op haar kamer. Daar probeerde ze zich een beetje aan te houden. Al zat ze er niet op te wachten dat het over een paar weken alweer zomervakantie was.
"Ik heb niet echt een andere plaats om naar toe te gaan en het blijven wel mijn ouders." Op het moment had ze nog niet het lef om haar spullen te pakken en het huis te verlaten. Ze was ook echt veel te bang voor die gevolgen. Haar ouders zouden het echt niet leuk vinden en omdat Naylene ondertussen maar al te goed wist, waar ze toe in staat waren, kon het maar zomaar zo zijn dat haar hetzelfde lot stond te wachten als haar broer, als ze ook maar probeerde weg te gaan. De enige reden dat ze haar nog niet martelende, was in haar hoofd, de goede cijfers die ze haalden en daar wilde ze dan ook zoveel mogelijk mee door blijven gaan.
"Het zijn maar een paar weken in het jaar. Ik heb me vorig jaar vooral bezig gehouden met school." Op de momenten dat Michael met zijn ouders op bezoek was gekomen na dan. Dat waren toch wel de dagen die Naylene extra fijn had gevonden, omdat haar ouders haar niet vreemd aan hadden gekeken als ze dan door het huis had gelopen of zelfs daarbuiten. Ze was Michael wel dankbaar dat hij haar tijd aan haar besteedde, want ze wist dat er niet altijd wat te doen was bij haar in huis. Wat betekende dat hij zich soms echt wel verveelde, maar dat hadden ze dan wel met z’n tweeën op proberen te lossen.
Op het moment was Naylene wel een beetje klaar met haar verhaal. Als Linn nog vragen had, wil ze die best wel beantwoorden, maar niet op dit moment. Het was gewoon een zwaar verhaal en ze wilde het gewoon allemaal niet naar haar trekken. Daarom draaide Naylene zich iets bij naar Linn, ondanks dat ze nog steeds in haar armen zat. Dat was niet iets wat ze perse anders hoefde te zien. Ze vond het lief van het meisje dat ze haar armen even beschermend om haar heen had willen slaan. Ondanks dat het niet hielp tegen de pijn.
"Als jouw ouders zijn overleden, waar woon je dan?" vroeg Naylene zachtjes. Ze wilde niet onbeschoft klinken. Ze kon zich herinneren dat Linn iets had gezegd over haar biologische ouders. Naylene kwam wel tot de conclusie dat ze “andere” ouders had, ze had alleen geen idee wat ze zich daar bij voor moest stellen. Ze had wel eens onderzoek gedaan naar gezinnen. Er waren mensen die kinderen met magische krachten adopteerden, maar er waren ook gevallen dat ze werden opgevangen in gezinnen. Vaak werd er wel geprobeerd om ze in families te zetten, die zelf ook krachten. Aan het snoep te zien, was dat bij Linn niet het geval. "Zijn je ouders Muggles?" vroeg ze zachtjes. Het waren twee mannen, dat wist Naylene zich ook nog te herinneren uit de rest van het gesprek. Dat kon ook nog van alles betekenen? Misschien was het wel familie van Linn? Al kon dat haast niet. Naylene was er in ieder geval wel heel erg nieuwsgierig naar.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het laatste wat Linn van een mooie lentedag als deze had verwacht, was een gesprek als dit. Eentje waarin allerlei ervaringen werden gedeeld, sommigen misschien zelfs te gruwelijk om hardop te zeggen. Linn vond het echt heel naar voor het meisje, wetend dat er niks meer zou kunnen veranderen aan haar situatie. Haar broer was weg, haar ouders zouden altijd degenen zijn die daar verantwoordelijk voor waren en Naylene zou er altijd mee moeten leven, maar dat betekende niet dat Naylene er niet aan mocht denken, of dat ze zich er niet naar bij mocht voelen. Want dat mocht ze absoluut. Linn snapte zelfs heel erg goed dat ze zich er naar bij voelde.
Ondanks dat Naylene leek te doen alsof het niet erg was dat ze bij haar ouders woonde, merkte Linn aan haar woorden dat ze het misschien wel anders wilde zien. Linn begreep dat het haar ouders bleven en dat daar nooit iets aan zou veranderen, maar het was wel duidelijk dat Naylene zich niet helemaal op haar plek voelde samen. Misschien had ze dan wel geluk dat ze een groot deel van het jaar op school zat. Iets wat ze ook had gezegd. Het waren maar een paar weken per jaar en in die tijd was ze vaak bezig geweest met school. Iets wat op sommige momenten misschien wel handig was, maar school was niet een soort plek waar Naylene naar toe kon vluchten. Niet altijd. Linn kende het meisje nog lang niet goed genoeg en waarschijnlijk had ze dit nooit aan een ander aangeboden, maar ze had best medelijden met het meisje en ze wenste haar een leuke zomer toe, en niet eentje waar ze constant werd herinnerd aan wat haar ouders hadden gedaan.
‘Als je het leuk zou vinden, dan mag je van de zomer wel een weekje bij me komen slapen? Of langer? Als je dat zou willen,’ zei Linn zachtjes. Ze wist zeker dat haar vaders het niet erg zouden vinden. Ze wilden heel erg graag haar vrienden opvangen. Dat hadden ze ook gezegd toen Linn bij Edyn had mogen slapen. Calum en Edyn waren ook welkom geweest bij Linn thuis. Haar vaders kenden Naylene dan nog niet, maar Linn was er van overtuigd dat ze het niet erg zouden vinden als ze dit meisje mee naar huis zouden nemen! Al zou ze niks vertellen over Naylene haar situatie, als ze dat niet wilde. ‘En ze hoeven helemaal niet te weten wat er is gebeurd. Dan ben je gewoon een vriendin die langskomt?’ stelde Linn voor en ze keek Naylene, misschien wel iets te, hoopvol aan. Ze wilde gewoon wat voor dit meisje doen, haar verlossen van alle pijn die ze met zich mee leek te slepen.
‘Ik ben geadopteerd,’ antwoordde Linn eerlijk op de vraag van Naylene. Ondertussen wist ze wel dat Naylene een lief meisje was en dat ze geen vreemde dingen zou zeggen of roepen. Daarnaast had Linn ook al laten vallen dat ze twee vaders had. Dat laatste ging nu eigenlijk vanzelf. Door alle leuke reacties van de mensen om haar heen, was ze niet meer bang om het toe te geven. Ze wist dat haar vaders iets waren waar ze trots op mocht zijn!
‘We weten niet precies wat er is gebeurd met mijn biologische ouders, of hoe ik dan in de mensenwereld beland ben, maar mijn vaders hebben me geadopteerd uit een weeshuis toen ik nog een baby was,’ legde ze aan Naylene uit. Meer dan dat was er niet aan het verhaal. Er waren wel momenten waarop Linn meer antwoorden wilde. Zeker nu ze wist dat haar ouders waarschijnlijk tovenaars waren geweest. Er moest meer achter zitten. Ze wist echter niet hoe ze er achter zou kunnen komen. Daarnaast voelde het toch een beetje als bedrog tegenover haar vaders. Zij hadden al die jaren zo goed voor haar gezorgd en ze wilde hen niet het idee geven dat ze niet om hen gaf, of het niet waardeerde.
Linn ging weer iets beter naast Naylene zitten en trok haar rokje wat over haar knieën. Naylene stelde een vraag die heel logisch was, namelijk of Linn haar ouders muggles waren. Iets wat ze eigenlijk al had beantwoord in haar vorige antwoord.
Linn wist nog niet wat ze van het woord muggles moest vinden. Ze wist dat het een woord was om aan te duiden dat het mensen waren, maar ze snapte niet waarom ze hen dan niet gewoon mensen werden genoemd. ‘Ze zijn mensen, ja,’ antwoordde ze, hopend dat het er niet te gemeen uit kwam. Ze wilde niet dat Naylene het idee zou krijgen dat ze boos op haar was, want dat was ze niet. Naylene gebruikte ook alleen maar de woorden die ze kende. Daar kon zij verder niks aan doen.
‘Maar ze zijn wel de twee meest lieve mensen die ik ooit heb ontmoet,’ zei Linn vervolgens, met een glimlach op haar gezicht. Ze wist dat ze heel erg veel geluk had met haar vaders. Ze waren er altijd voor haar geweest, op wat voor manier dan ook. Ze hadden haar geknuffeld als ze verdrietig was geweest, ze hadden haar altijd geloofd. Zelfs als de dingen die ze had verteld, verschrikkelijk vreemd hadden geklonken. Zelfs nu, nu ze aan de andere kant van het land op een magische school zat, stonden ze volledig achter haar. Het was geweldig hoeveel steun en begrip ze voor haar hadden en Linn wist dat ze zelf ook heel blij waren dat zij nu eindelijk haar plekje had gevonden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Op de meeste vreemde manieren konden vriendschappen ontstaan. Er hoefde maar één klein ding te gebeuren en er was een band, die niet bij anderen in de buurt kwamen. Iets wat ook niet heel erg goed uit te leggen was.
Voor Naylene hoefde dit ook niet uit te worden gelegd. Ze was blij dat ze Linn hier vandaag tegen was gekomen. In het begin had ze er niet heel erg veel van gedacht, ze was juist bang geweest dat ze de Thestrals iets aan had willen doen. Het meisje was alleen maar onwetend geweest. Naylene hoopte er op dat ze Linn haar gedachten over de wezens wat bij had kunnen brengen en dat ze misschien zelfs wat vaker op de plek zou komen. Naylene vond het geen vervelend idee om het meisje er vaker te hebben. Toch hoopte ze dat er momenten waren dat ze nog in haar eentje op de plaats in de bossen kon komen.
Op één ding hoopte Naylene wel een beetje en dat was dat ze dit meisje vaker zou zien, niet alleen in de bossen, maar ook daarbuiten. Linn was een aardig meisje en ondanks dat ze elkaar nog niet echt kenden, wilde ze wel meer van het meisje te weten komen. Ze wist dat Calum gek was op het meisje en haar vriendin, dus het moest wel een aardig meisje zijn.
Naylene had geen idee hoe Michael zou reageren op haar nieuw gevonden vriendschap. Hij had behoorlijk duidelijk gemaakt wat hij van de nieuwe vriendinnen van Calum had gevonden. Het maakte Naylene echter niet heel erg veel uit wat Michael vond. Op school nam ze haar eigen beslissingen en als ze met iemand om wilde gaan, dan deed ze dat gewoon. Haar ouders zouden het ook zeker afkeuren dat ze met Linn omging, maar op dit moment konden haar ouders niet alles controleren. Ze wisten niet wat er gebeurde.
"Echt?!" Vroeg Naylene verbaasd toen haar nieuwe vriendinnetje, zo zag ze Linn nu wel een beetje, aangaf dat ze in de zomer een weekje bij haar door zou mogen brengen. "Dat is heel erg lief van je." Ze kenden elkaar net een uurtje, als het al zo lang was. In principe wisten ze niet meer van elkaar dan hoe ze de Thestrals konden zien en hoe hun families een beetje in elkaar zaten. Bij Naylene was het een rotzooitje. Ze had geen groot gezin. Ze leefde met alleen haar ouders. Maar dat betekende niet dat het eenvoudig was.
Eén weekje een uitweg zou ze heel erg fijn vinden, maar Naylene wist wel zeker dat ze niet zomaar weg kon van huis. "Ik denk alleen niet dat mijn ouders me weg zouden laten gaan?" Ze zouden eerst heel wat over Linn en haar familie willen weten en als ze er achter kwamen dat haar ouders, twee mannen waren, dan was er al één reden om haar niet te laten gaan. Een tweede en misschien nog wel heftige punt waarop haar ouders het zeker af zouden keuren, haar ouders waren muggles. Of mensen zoals Linn ze zelf noemde. Mensen die niet magisch waren. Dat zouden haar ouders echt niet accepteren en ze zouden echt wel eerst iets willen weten over de familie waar ze naar toe zou gaan. Hierin zou ze zich niet achter Michael kunnen verschuilen, zoals ze in de zomer wel had gedaan met de brieven die ze van haar vrienden had gekregen.
"Dat is fijn." Zei Naylene zachtjes. Omdat ze echt blij was dat Linn, ondanks dat ze haar echte ouders waas verloren, een fijne familie had gekregen. "Ik vind het alleen bijzonder dat je bij mensen terecht bent gekomen." Ze wilde niet negatief klinken over de ouders van Linn, want dat was ze ook niet. Het leken haar twee hele lieve mannen en ze was blij voor Linn dat ze zonder moeit een liefdevol gezin had gevonden. "Normaal gesproken, zorgen ze ervoor dat kinderen met een magische achtergrond, ook bij mensen komen die deel zijn van die wereld." Er was vast een reden voor het feit dat het bij Linn niet was gebeurd. Misschien wisten de mensen die haar in een adoptietehuis wel helemaal niets over hun wereld? Dat was de enige logische reden die Naylene zich had kunnen bedenken. Het leek haar wel dat Linn en haar hele gezin behoorlijk waren geschrokken van het nieuws dat Linn eigenlijk een heks was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De laatste paar weken waren voorbij gevlogen. De ganzenveren van alle leerlingen van Hogwarts waren in en uit de potjes met inkt gevlogen en de zinnen in boeken waren nog nooit zo hard bestudeerd. Voor sommigen waren de tentamens belangrijker dan anderen, zoals voor de vijfdejaars die hun O.W.L’s moesten halen, of de laatstejaars die al jaren aan het leren waren voor hun N.E.W.T’s. De examens voor het eerste jaar waren echter ook alles behalve gemakkelijk geweest. Spreuken hadden moeten worden geoefend, verslagen hadden nog geschreven moeten worden op het laatste moment en docenten hadden plotseling miljoenen vragen gekregen over lesstof die ze al lang uit hadden gelegd. Al met al was het jaar op Hogwarts goed afgesloten, met een groot eindfeest en een dag vol beloftes om elkaar te schrijven en te bezoeken.
Linn was zelf heel trots op wat ze dit jaar had bereikt. Ze was niet alleen terug naar huis gegaan met hele mooie cijfers van al haar docenten, maar ook met het gevoel dat ze niet kon wachten om weer naar school te gaan. Ze had elke dag doorgebracht met haar vrienden, want die had ze nu, en ze wist niet hoe ze al die weken door zou komen zonder de vrolijkheid van Edyn, of de verhalen die Calum kon vertellen. Ze zou zes weken moeten wachten totdat ze de aanstekelijke lach van Ashton weer zou horen en ook de rest van haar vrienden zou ze heel erg gaan missen. Ook zou ze haar rustige momentjes met Naylene missen, want ondanks dat ze elkaar pas later in het jaar hadden leren kennen, hadden ze meteen een goede klik gehad en hadden ze nog een aantal keren samen bij de Thestrals gezeten.
Naylene was degene die Linn weer voor had gesteld aan haar neefje, genaamd Emmet. Hij had al het gehele jaar in Gryffindor gezeten, maar Linn had toe moeten geven dat ze hem niet zo snel had herkend. Linn was er echter al snel achter gekomen dat ze een heel jaar iets had gemist, want Emmet was echt een heel leuk persoon. Hij was ook heel bijzonder. Althans, dat vond Linn. Ze had aan het begin van het jaar een tovenaar al speciaal gevonden, maar Emmet was een dove tovenaar. Hij had zelfs een speciale toverstok, die als het ware zijn gedachten las en zo precies wist welke spreuk hij wilde gebruiken. Daarnaast kon hij er ook mee spreken, al had Linn hem al meerdere keren verteld dat ze wilde leren hoe hij gebruikelijk communiceerde, namelijk met zijn handen, via gebarentaal. Naylene had haar al een aantal woorden geleerd, evenals Emmet, maar met alle tentamens was het bij een aantal woorden gebleven.
De vakantie was nu ongeveer anderhalve week bezig en Linn had al een uitnodiging gekregen van Emmet om te komen logeren. Iets wat Linn meteen aan had genomen, ondanks dat ze het ook heel erg fijn had gevonden om weer bij haar vaders te zijn. Emmet had echter in zijn brief uitgelegd dat hij ook zou proberen om Naylene bij hem te laten logeren. Ook Emmet wist van het tragische verhaal wat Naylene mee had gemaakt en hij kende natuurlijk zijn oom en tante als geen ander. Linn wist dat de ouders van Naylene ook geen fan waren van Emmet, maar gelukkig waren zijn ouders heel anders. Linn had ze de vorige dag, toen ze hier aan was gekomen, ontmoet en ze vond het twee hele lieve mensen, die oprecht heel veel van hun zoon hielden. Ook van hun nichtje. Iets wat Linn al wel had gezien, want er hingen genoeg foto’s van Naylene en Emmet samen in het huis van Emmet.
Linn en Emmet zaten samen aan de tafel en voor hen stond een uitgebreide lunch. Volgens Emmet had zijn moeder er zeker van willen zijn dat ze genoeg in huis had gehad wat Linn lekker had gevonden. Linn had haar nog geprobeerd te verzekeren dat ze geen moeilijke eter was en dat het eten in de tovenaarswereld niet heel erg veel verschilde van wat zij normaal at, maar toch had ze een behoorlijke keuze aan brood en beleg gehad, gepaard met verschillende soorten drinken.
‘Ik hoop dat Naylene ook kan komen,’ zei Linn, nadat ze haar laatste hap van het broodje door had geslikt. Bij de naam van Naylene had ze met haar vingers op haar wang getikt. Dat was het naamgebaar voor Naylene, omdat ze sproetjes had. Emmet en Naylene hadden haar verteld dat de meeste mensen wel een naamgebaar gekregen. Linn wist echter nog niet wat die van haar was, maar ze was wel nieuwsgierig. Volgens Emmet moest een doof iemand dat verzinnen, dus dat betekende dat hij degene was die een gebaar voor haar moest verzinnen.
‘Het is altijd maar afwachten of we haar ouders kunnen overtuigen,’ sprak de toverstok van Emmet, al gebaarde hij er ook bij. Linn probeerde goed op te letten op de gebaren die hij maakte. Hij deed het al een stuk langzamer, zodat zij het nog een beetje kon volgen. Tot nu toe snapte ze wat ouders betekende, maar de rest van de zin had ze niet begrepen als de toverstok van Emmet niet mee had gepraat. Ze vroeg zich wel af of dat zijn stem had kunnen zijn. Het paste echter wel bij hem. Het klonk jong en levendig, net zoals Emmet eigenlijk.
‘Het zou heel leuk zijn als we wat met z’n drietjes konden doen,’ zei Linn. Daarnaast wilde ze ook echt niet dat één van haar vriendinnen een vreselijke zomer zou hebben omdat ze bij haar ouders moest zitten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De meeste leerlingen hadden uitgekeken naar de zes vrije weken. Zes weken thuis, met hun ouders en vooral heel erg ver van lessen. Ze hoefde niet meer na te denken over toetsen of verslagen. Iedereen zou de roddels die voor de zomer in de rondte gingen, na de zes weken weer vergeten zijn. Er waren zoveel mensen die leuke plannen hadden voor hun vakantie en daar ronduit over hadden verteld op hun reis terug naar huis.
Naylene had vanaf het moment dat ze terug had gemoeten naar huis, de dagen afgeteld. De dagen voordat ze haar kamer weer kon verlaten en terug kon naar school. Waar ze ondertussen meer vrienden had gemaakt. Ze had haar vrienden in Ravenclaw gehad, net zoals Michael en Emmet, die dit jaar op school waren gekomen. Het roodharige meisje had nooit verwacht dat ze nog een vriendin zou gaan maken. Ze had het altijd beter kunnen vinden met jongens. Richting het einde van het schooljaar was dat echter veranderd en nu waren zij en Linn wel zeker vriendinnen. Naylene had wel geprobeerd om haar brieven te sturen, maar ze wist haast zeker dat haar ouders de brieven terug, als ze die had gekregen, hadden achtergehouden.
Op haar eigen manier had Naylene de laatste afgelopen week doorgebracht. Wat betekende dat ze heel wat in haar boeken had gezeten en al vast dingen voor het aankomend jaar te leren. Ze zou nu naar haar derde jaar gaan, in haar hoofd betekende het dat ze bijna haar O.W.L’s zou moeten afleggen, waar ze wel zoveel mogelijk haar best voor wilde doen. Er moest veel voor worden bereid, dingen moesten herhaald worden. En het klonk misschien alsof ze nog een paar jaar had, maar in Naylene haar hoofd, was dat iets anders. Ze wilde er zoveel mogelijk tijd voor hebben, dus daarom was ze ook bezig met het een en ander.
Vandaag was echter anders. Emmet had Naylene van de week een brief gestuurd, met daarin de vraag of ze een keer langs had willen komen. Iets wat ze eerst met haar ouders had moeten overleggen, die vervolgens weer in gesprek waren gegaan met haar oom en tante. De band daar lag niet heel erg goed. Naylene kwam er echter wel graag. De band die zij en Emmet hadden, was alleen maar versterkt sinds dat Chris wat overleden. Ze waren beiden niet de standaard mensen in de toverwereld geweest. Wat weer een band tussen die twee had gezorgd. Die natuurlijk ook weg was gevallen en soms vonden de twee troost bij elkaar. Naylene praatte er echter niet graag over en vaak was het gewoon meer om het samen zijn.
Het had een hele tijd geduurd voordat Oliver en Marie-Claire uiteindelijk in hadden gestemd met het idee, maar Naylene stond nu dan echt op het punt om naar haar familie te gaan. Ze had wat spulletjes ingepakt om te blijven slapen. Ze hoopte dat het ging werken en dat haar ouders zich niet ineens bedachten en haar daar op kwamen halen. Daar zou ze zich zeker bewust van blijven, maar voor de rest wilde ze zoveel genieten.
"Gedraag je, wees niet te veel tot last. En laat je niet te veel meeslepen door Emmet." Mompelde Marie-Claire terwijl ze de boort van het blouseje dat Naylene aan had. Het meisje kon niet anders dan alleen maar knikken. "En laat ik geen vreemde dingen van je horen, dan komen we je meteen ophalen!" Naylene kende de regeltjes ondertussen wel, ze kreeg ze vaak genoeg te horen. "Ja moeder." Zei Naylene zachtjes, terwijl ze het hengels van haar tas, beter tussen haar armen klemde. Natuurlijk bleef Marie-Claire bij de haard staan. Haar dochter wist maar al te goed dat wanneer ze een andere locatie noemde, haar moeder meteen achter haar aan zou komen. Niet dat ze veel locaties kon noemen. Ze zou haar vrienden misschien wel willen bezoeken, de jongens waren toch bijna allemaal weg en Naylene wist dat ze niet zomaar in een haard van een Muggle-gezin kon verschijnen.
Voorzichtig pakte Naylene wat flowpowder en ging ze in de haard staan. Ze haalde even diep adem en noemde vervolgens de juiste naam. Voordat er groenen vlammen om haar heen verschenen en ze weg werd getrokken uit de haard. Naylene kneep haar ogen even dicht, totdat ze uiteindelijk voelde dat ze aan was gekomen in het nieuwe huis. Ze rook het al. Niet alleen de geur van het vertrouwde huis, maar ook van echt heerlijk eten.
"God, ruik ik daar bacon?!" Vroeg Naylene verbaasd, terwijl ze uit de openhaard stapte. Ze wist dat Emmet haar toch niet hoorde, maar haar tante was vast ergens in de buurt. Toen ze naar de eetkamer liep, zag ze echter nog iemand aan tafel zitten. "Linn?!" vroeg ze verbaasd. Ze had niet eens geweten dat het meisje hier zou zijn! Daarom had Emmet haar ook uitgenodigd! Ze moest toegeven dat het heel erg slim was van haar neefje om niets over hun vriendin te schrijven, want haar ouders lazen de brieven eerst voordat ze zelf kreeg. Er was geen kans dat ze haar hadden laten gaan als Linn er ook was geweest.
Nu was ze hier wel en Linn was hier ook! Iets waar Naylene echt blij mee was. Daarom liep ze ook om de tafel heen, zodat ze haar armen om Linn heen kon slaan. "Wat leuk dat je hier bent!" Zei ze, terwijl ze dezelfde woorden gebaarde. Haar ouders waren er op tegen, maar ze had de taal van haar neefje graag willen leren. Iets waar ze ook genoeg boeken voor had, die ze wel heel erg goed opborg. Ondertussen wist ze eigenlijk alles wel en vond ze het alleen maar fijn dat ze soms in alle rust met Emmet kon praten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn had nooit durven dromen dat het zo goed zou gaan op Hogwarts. Aan het begin was ze echt heel bang geweest voor alles wat er had kunnen gebeuren, maar ze had nog geen tien minuten in de trein gezeten of Edyn had die angst al weggenomen. Het meisje had haar geknuffeld en haar verzekerd dat alles helemaal goed zou komen. Edyn had gelijk gehad, want het was ook echt goed gekomen. Ondanks dat ze aan het begin wat moeite had gehad om alles te volgen, had Linn ook gemerkt dat ze niet de enige leerling was geweest die nog nooit eerder had gehoord van de school en al zijn magische eigenschappen. Ze was trots op wat ze nu allemaal kon, maar ze was nog veel trotser op alle vrienden die ze had gemaakt.
Edyn en Calum waren toch wel haar beste vrienden. Ze waren een groepje met z’n drietjes, maar iedereen mocht er ten alle tijden bij komen zitten. Iets wat Linn juist heel erg leuk had gevonden, want tijdens de pauzes en het avondeten waren er zoveel mensen bij hen komen zitten dat er altijd wel een leuk gesprek te voeren was geweest. Zelfs mensen die elkaar eerst niet hadden gekend, zoals Ashton en Calum, waren nu redelijk goed bevriend met elkaar. Linn was echt heel blij met de vrienden die ze had en ze was ook heel trots op het feit dat ze die vrienden, bijna, allemaal zelf had gemaakt. Nu rekende ze Emmet en Naylene ook nog tot haar vrienden en ze hoopte dat ze volgens jaar wat vaker les zou hebben met Emmet, want ze wist zeker dat ook Edyn het heel goed met hem zou kunnen vinden, al zou het misschien even duren voordat ze zou begrijpen wat er anders aan hem was.
Aan de andere kant van het huis klonken allerlei geluiden en niet veel later hoorde ze de stem van Naylene, die vroeg of ze bacon rook. Iets waardoor Linn moest lachen. Emmet leek niet te begrijpen waarom, want hij had haar natuurlijk nog niet gehoord. ‘Naylene is er!’ zei Linn daarom ook, zodat hij ook snapte dat zijn nicht aan was gekomen.
‘Naylene!’ riep Linn terug toen Naylene binnen was gekomen en haar had gespot. Ze schoof haar stoel naar achteren en spreidde haar armen, zodat ze het meisje kon knuffelen. Glimlachend sloeg Linn haar armen om haar roodharige vriendinnetje heen. Ze had wel geweten dat Emmet niet aan Naylene had verteld dat zij er ook was geweest. Niet zozeer omdat het een verrassing had moeten blijven, al vond Linn het oprecht heel leuk dat ze Naylene zo kon verrassen. Er was echter een andere reden dat haar naam niet in de brief had gestaan. Linn had al gemerkt dat er iets aan de hand was met de brieven van Naylene. Toen zij er aan het begin van de vakantie meteen eentje had gestuurd, en vervolgens nog eentje toen haar uil weer terug was geweest, had ze er geen van Naylene terug gekregen. Daarom had ze Emmet benaderd en hij had verteld dat de ouders van Naylene heel streng waren in haar post. Iets wat Linn eigenlijk wel had kunnen verwachten, maar ze vond het naar om te weten dat de ouders van Naylene niet blij waren met hun vriendschap. Dat terwijl Linn de ouders van Naylene nog nooit had gesproken.
‘Hoi!’ zei ze vrolijk, toen Naylene zich weer terug had getrokken. ‘Verrassing! Ik vertelde Emmet dat ik geen brieven van je had gekregen en toen hij me de hele situatie uit had gelegd, kwam hij met dit idee!’ Ze probeerde zoveel mogelijk mee te gebaren voor Emmet, maar ze vond heel erg lastig om haar handen tegelijk te bewegen met de woorden die ze uitsprak. Daarnaast kende ze ook nog lang niet alles. Ze vond echter dat ze het moest proberen. Emmet kon haar misschien niet horen en zijn toverstok was ongelooflijk handig, maar Linn kon aan haar vriend zien dat hij het heel fijn vond als hij voor zichzelf kon praten. Dat gevoel wilde ze dan ook niet van hem afpakken. Daarnaast had Naylene beloofd om haar nog veel meer te leren.
‘Naylene, meisje! Ga lekker zitten,’ zei de moeder van Emmet, die dus de tante van Naylene was. ‘En neem vooral wat bacon,’ grapte ze vervolgens, terwijl ze gebaarde naar het bord vol met gebakken spek. Linn had er al een paar plekjes van geproefd en het was heel erg lekker. Ze wist dat Naylene het thuis ook niet gemakkelijk had met eten. Haar ouders waren zo gericht op status. Alles moest er goed en perfect uit ziet, wat betekende dat er ook perfect moest worden gegeten.
‘Oh, dat doet me er aan denken! Ik heb samen met mijn vaders koekjes gebakken en er zijn er nog een over! Daar mag je er straks wel eentje van proeven,’ vertelde Linn aan Naylene. Haar vaders waren heel erg goed in koken, maar ook in bakken. Iets wat ze Naylene ook had verteld. Ze had graag iets mee willen nemen, ook om de ouders van Emmet te bedanken dat ze hier mocht blijven logeren. Ze had overigens ook nog een uitnodiging staan om bij Calum en Edyn op te bezoek te gaan. Iets wat ze absoluut nog zou doen. Nu had ze echter eerst een paar dagen met Naylene en Emmet en ze kon niet wachten totdat alle pret echt zou beginnen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het huis van haar oom en tante was heel erg anders dan het huis waar Naylene zelf in woonde. Het was kleiner, maar zelfs voor normale begrippen was het nog best wel een aardig groot huis. Naylene haar ouders hadden gekozen voor een huis zo groot dat iedereen haast hun eigen kleine huisjes had. Voor Oliver en Marie-Claire was het vooral heel erg handig geweest om hun kinderen uit elkaar te houden. Toch wisten ze nu precies wat Naylene deed en als ze ook maar één seconde te lang door de gangen zwierf kreeg ze daar wel iets van te horen.
Hier voelde Naylene zich veel meer thuis. Wat misschien kwam doordat het veel knusser in was gericht. Er stond overal wel iets, bloemen, beeldjes en lagen genoeg kleedjes op de grond. Het zag er al met al gezellig uit. uitnodigend. Maar Naylene voelde zich hier vooral op haar gemak omdat het hier helemaal niets uitmaakte hoe ze was. Haar ouders hadden het nooit toegelaten om Linn te ontvangen. Het meisje was hier echter! Wat Naylene echt blij maakte. Ze was er een beetje vanuit gegaan dat ze het meisje de hele zomervakantie niet zou zien. Wat nog niet het einde van de wereld was. Daarbij kon ze gewoon geen brieven beantwoorden, dus ze was wel bang geweest dat ze aan haar vriendschap had getwijfeld. Terwijl Naylene juist heel erg blij was dat ze het meisje had leren kennen. Misschien onder rare omstandigheden, maar ze waren echt vriendinnen geworden.
"Wat een leuke verrassing!" Bracht Naylene echt verrast uit. Ze had er naar uitgekeken om weg te zijn uit haar eigen huis, om een paar dagen met haar neefje door te brengen. Ze had echter niet gedacht dat het nog beter kon. Ondertussen stond Naylene niet meer in de armen van Linn, waardoor ze de ruimte had om de woorden mee te gebaren. Iets wat ze eigenlijk automatisch deed als Emmet in de buurt was. Ze had zichzelf er wel eens op betrapt dat ze het op andere momenten ook had gedaan. Iets wat haar ouders haar zeker niet in dank af hadden genomen, omdat ze het idioot vonden dat ze überhaupt haar tijd verdeed met zoiets als leren gebaren.
"Ik had het misschien moeten vertellen, want het was te verwachten, sorry." Mompelde Naylene. Ze wist maar al te goed hoe haar ouders vorig jaar haar helemaal hadden ondervraagt over de vrienden die ze had gemaakt. Jammer genoeg kende haar ouders zo’n beetje iedere achternaam van de volbloeden die er rondliepen, dus heel veel had ze niet kunnen doen. Zelfs de brieven die ze wel had mogen sturen, werden nagekeken en als er maar één ding was wat haar ouders niet aanstond, werden ze zonder pardon in de haard gegooid. Natuurlijk hadden ze de naam van Linn niet herkend en hadden ze in haar brieven ook nog iets gelezen over haar vaders, waardoor Naylene vooral heel erg veel gezeur aan had moeten horen, dat er op neer was gekomen dat ze niet meer met Linn om mocht gaan. Gelukkig wisten die twee niets van wat hier gebeurde.
"Het ruikt altijd zo lekker!" Naylene sloeg haar armen nog even om haar tante heen en gaf haar twee kussen op haar wang. Ze leek echt helemaal niets op haar zus. Ze was volbloed, had dezelfde kleur haren, maar daar was ook echt alles mee gezegd. Ze was een veel lievere vrouw, rustig en ze leek voor iedereen te willen zorgen. Naylene had nooit over haar hart kunnen verkrijgen om haar tante te vertellen wat er met Chris was gebeurd, maar ze wist zeker dat ze anders alles aan had gedaan om haar in huis te krijgen. Naylene was er ergens wel blij mee dat het niet was gebeurd, omdat ze dan gewoon alle vier gevaar hadden gelopen.
"Koekjes?!" Vroeg Naylene enthousiast, toen ze ook Emmet een knuffel had gegeven en aan tafel was gaan zitten. Ze was wel echt benieuwd naar de koekjes die de vaders van Linn had gemaakt. Vaak pakte ze stiekem wel iets lekkers bij het eten, al probeerde ze er wel op te letten dat ze niet aan was gekomen in de tijd dat ze thuis kwam. De koekjes op Hogwarts waren heerlijk, maar ze durfde te wedden dat Muggle koekjes misschien nog wel beter waren. Zoals de Muggle snoepjes die ze van Linn had geproefd. "Heb je ook Gummybeertjes bij je?" Vroeg Naylene voorzichtig. Ze durfde er bijna niet om te vragen, maar ze had de beertjes zo lekker gevonden en ook gewoon heel erg bijzonder. Ze had in de meeste beertjes even geknepen voordat ze de snoepjes in haar mond had gestopt.
Nu stopt Naylene zonder twijfelen de bacon in haar mond. Ze wist dat ze het beter niet kon doen, maar soms had ze zichzelf gewoon niet helemaal in de hand. Niet nadat ze anderhalve week had moeten leven op smakeloos eten. Ze had geluk dat ze normaal van het maal op Hogwarts kon genieten, maar ze deed altijd wel voorzichtig met hetgeen wat ze precies nuttigde. Ze had geen tijd om ook nog te sporten, omdat ze veel te druk bezig was met haar boeken. Dus was opletten op wat ze at, de enige optie die ze had. Nu had ze daar geen zin in, ze wist wel zeker dat ze niet de hele dag zouden zitten, dus daarom nam ze ook gewoon een stukje bacon, zonder er verder iets bij te eten.
Naylene richtte haar aandacht op Linn "Hoe lang ben je hier al?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze vond het echt super lief dat ze hier was en dat Emmet daar mee had geholpen, ondanks dat de twee ook echt vrienden waren geworden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zelf hadden Emmet en Linn al bedacht wat ze zouden kunnen doen. Emmet woonde in Londen zelf, het tovenaarsgedeelte. Iets waar Linn heel nieuwsgierig naar was, want naast Diagon Alley was ze nog nooit in Londen geweest. Ze zouden niet alleen de straat op mogen, wat Linn logisch vond, maar Linn wilde zeker aan aantal dingen zien. Daarnaast had de tanen van Naylene al gezegd dat ook Naylene graag de muggle-wereld bekeek. Iets wat Linn ondertussen ook wist. Alles wat ook maar een beetje anders was, wilde Naylene meteen bekijken. Vervolgens stelde ze er dan allerlei vragen over. Wat het deed, waar het voor diende, of het nou echt gemakkelijker was dan een spreuk. De vragen vond Linn alleen maar grappig, omdat ze haar dwongen om er zelf ook goed over na te denken.
‘Oh, dat geeft niks! Emmet heeft het uitgelegd.’ Eigenlijk had Linn geen enkele minuut gedacht dat Naylene met haar had willen praten. Als Naylene geen vriendinnen met haar had willen zijn, dan had ze zich niet zo gedragen. Linn wist dat er gemene mensen op de wereld bestonden, maar Naylene was er daar niet één van. Ze had zich eigenlijk alleen maar zorgen gemaakt omdat het meisje niet terug had geschreven. Ze gunde Naylene een zomer vol leuke bezigheden, niet een zomer waarin ze enkel en alleen bezig was met de lesstof van volgend jaar. Linn wist niet eens hoe ze dat zou moeten doen, want ze kregen pas aan het einde van de vakantie hun boekenlijst. Tenminste, dat was wat Linn was verteld door de Potions Lady, het hoofd van Hufflepuff. Al gokte ze dat Naylene haar ouders wel hun eigen manier hadden om aan boeken te komen, zoals ze voor alles een eigen manier had.
Zelf knikte Linn beamend. Het rook inderdaad heel erg lekker. De moeder van Emmet was een hele lieve vrouw en ze kon ook nog eens heel erg goed koken. Linn vond het altijd wel leuk om de moeders van anderen te zien. Vooral omdat ze er zelf geen had. Niet dat ze haar twee vaders ooit zou willen ruilen, maar een moeder was toch anders. Moeders waren… Moeders. Al waren niet alle moeders even leuk, als ze de verhalen van Naylene moest geloven. Haar tante leek echter ook heel erg veel om Naylene te geven. Iets wat Linn heel mooi vond om te zien. Ze vroeg zich wel af of Naylene haar oom en tante wisten wat er met Chris was gebeurd. Ergens kon Linn zich niet voorstellen dat ze Naylene dan nog daar zouden laten zitten, als ze het zouden weten. Deze mensen waren zo lief en zorgzaam dat het haast niet anders kon dat ze Naylene daar meteen weg zouden halen.
Linn moest lachen om de vraag van Naylene. De gummybeertjes waren de snoepjes geweest die ze met Naylene had gedeeld toen ze elkaar had ontmoet. Ze kon zich nog goed herinneren hoe Naylene de snoepjes had bestudeerd voordat ze er uiteindelijk eentje in haar mond had gestopt. Ze had ze individueel opgepakt en er zelfs in geknepen, alsof ze de structuur ervan had willen weten. Naylene had ze heel erg lekker gevonden en als Linn dan ook een aantal zakjes van haar vader opgestuurd had gekregen, had ze er altijd een paar aan Naylene gegeven. Ook nu ze had geweten dat Naylene haar deze dagen zou vergezellen, had ze twee grote zakken meegenomen, waar allemaal uitdeelzakjes in zaten. Linn wist dat Naylene ze niet mee mocht nemen, maar Emmet vond ze ook lekker en hij zou er vast wel een paar voor zijn nichtje willen bewaren. ‘Ik heb uitdeelzakken met mee! Daar zitten die kleine zakjes in. Dan hebben jullie een voorraad!’
Naylene had al plaatsgenomen aan de tafel en vergezelde Emmet en Linn met haar gezelschap. Linn was eigenlijk al zo goed als uitgegeten, maar ze vond het niet erg om nog even bij Naylene te zitten. Aan Naylene te zien had ze nog wel zin in wat bacon, aangezien ze al twee stukjes naar binnen had gewerkt. Linn wist wel hoe het eten van Naylene haar ouders was, maar ze kon zich haast niet voorstellen dat het echt zo slecht was. Haar vaders kookten ook wel eens gezond, maar vaak vond ze dat juist heel erg lekker, omdat ze er dan allerlei smaken in gooiden, waardoor je haast vergat dat het echt gezond was.
‘Ik ben hier gister aangekomen,’ vertelde Linn, terwijl ze zelf ook nog een stukje bacon pakte. Ze brak het doormidden en stopte het vervolgens in haar mond. ‘Maar stiekem ben ik blij dat je er bent, dan kan je voor ons vertalen,’ gaf ze toe. Het was niet zo dat zij en Emmet niet hadden kunnen communiceren. Het ging eigenlijk best vaak goed. Hij begreep haar, zelfs als ze een eigen gebaar verzon. Emmet gebaarde op zijn beurt juist heel erg langzaam, om Linn de kans te geven om te snappen wat hij precies zei. Hij had ook wel aangeboden om zijn toverstok te gebruiken, maar dat wilde Linn zoveel mogelijk vermijden.
Ze zag Emmet iets gebaren naar Naylene, maar het ging te snel om alle woorden mee te krijgen. Ze herkende zo snel alleen het gebaar voor toverstok, maar dan kon het letterlijk nog over van alles gaan! Toch vond ze het heel interessant om te zien, vooral omdat Naylene zo goed kon praten met haar neefje. Ze had het speciaal voor hem geleerd. Stiekem vroeg Linn zich wel af of het ook wat met Chris te maken had. Naylene had haar broer niet meer, dus misschien wilde ze er wel alles aan doen om Emmet te behouden, door te laten zien dat hij heel belangrijk voor haar was en dat ze graag met hem wilde praten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld