Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In het bos leek het allemaal weer goed te zijn. De nimfen hadden Edyn geholpen, precies zoals Michael gewild had dat ze dat zouden doen. Hij had gehoopt dat ze haar in hadden kunnen laten zien dat haar magie er nog steeds was, dat ze nog steeds in staat was om alles te doen wat ze eerder ook had gekund. Edyn leek weer helemaal de oude te zijn, daar was hij blij om. Nu ze echter naar haar ouders zouden moeten gaan, zou het moeilijkste gedeelte misschien nog wel komen.
Michael keek naar de Occamy in zijn armen. Hij, of zij volgens Edyn, was nu ongeveer net zo groot als Pixie, zodat Michael haar gemakkelijk in zijn armen kon houden. Als hij de nimfen zou moeten geloven, dan zou de Ocammy naar hem luisteren. Als hij zou willen dat ze groter werd, dan zou ze dat doen. Michael vroeg zich wel af hoe groot ze zou kunnen worden. Ze had vleugels, dus zouden ze dan ook op haar kunnen vliegen? Dat zou nog eens een verhaal zijn! Nu was echter niet de tijd om alles te ontdekken aan de Occamy. Het was belangrijker om Edyn thuis te krijgen.
‘Ik denk dat ik haar Kali noem,’ zei Michael tegen Edyn, maar ook een beetje tegen de Occamy in zijn armen. Van Edyn had hij geleerd hoe belangrijk het was om ook tegen de wezens te praten. Aan het begin zag het er vreemd uit, maar Michael had vaak genoeg meegemaakt dat het echt had gewerkt. Wat Edyn ook had gezegd, alle dieren en wezens hadden haar altijd begrepen. Als ze aan Pixie had verteld dat hij iemand had moeten zoeken, had hij dat zonder moeite gedaan. Het ging verder dan het aanleren van trucjes. Edyn en de wezens om haar heen leken altijd dezelfde taal te spreken. Als Michael dat ook zou kunnen met zijn Occamy, dan zou dat toch wel heel bijzonder zijn.
Het huisje van de Jenkins kwam steeds dichterbij. Het zou er vast rustig zijn. De twee oudsten woonden al lang niet meer thuis. Edyn liep naast hem en hij wist niet waar Rhi was. De pleegbroertjes van Edyn zaten ondertussen ook al op Hogwarts. Eén van hen zat nu zelfs in zijn eerste jaar. Michael wist dat Edyn het erg jammer had gevonden dat ze dat had moeten missen. Haar jongste zusjes zaten nu vast ook op school, dus dat betekende dat Keith en Jackie waarschijnlijk alleen thuis waren.
‘Kun je op mijn schouder zitten, Kali?’ vroeg Michael aan de Occamy. Hij wilde haar omhoog helpen, maar ze gleed zonder moeite langs zijn arm omhoog. Ze vouwde haar staart over zijn schouder en nestelde zich goed tegen hem aan. Glimlachend aaide Michael haar langs haar kop. Hij was erg blij met het cadeau van de nimfen en hij zou zijn best doen om er zo goed mogelijk voor te zorgen, net zoals hij dat ook voor Edyn had gedaan.
Michael en Edyn kwamen tot stilstand voor het huis waar Edyn was opgegroeid. Michael was hier wel een aantal keren geweest, maar toen was hij enkel nog bevriend geweest met Edyn. Ze hadden pas sinds afgelopen schooljaar een relatie. Iets wat haar ouders waarschijnlijk niet eens wisten. Al was dat wel het laatste wat ze aan haar ouders zouden moeten vertellen.
‘Ben je er klaar voor?’ vroeg Michael aan zijn vriendin, waarna hij zijn arm om haar heen sloeg. Ze had haar ouders al een hele tijd niet meer gezien. Michael wist dat ze niet kon wachten om hen te knuffelen. Het betekende echter ook dat ze haar verhaal opnieuw zou moeten vertellen. Michael hoopte dat het haar niet weer terug zou sleuren in het diepe dal waar de nimfen haar zojuist uit hadden gehaald. Hij hoopte dat ze, ondanks dat ze het moest vertellen, er iets afstand van kon nemen. Hij wilde het ook best voor haar vertellen, als dat zou helpen.
‘Ja. Ik heb ze heel erg veel gemist,’ zei Edyn. Nog voordat ze aan konden kloppen, werd de deur al open gegooid. Ze staarden in het bezorgde, geschrokken gezicht van Jackie Jenkins. De moeder van Edyn.
‘Oh, Edyn!’ riep ze uit, waarna ze haar dochter meteen in de armen nam. ‘Lieverd toch! Toen enkele weken geleden de klok aangaf dat je niet meer op school was, maakte ik me zo’n zorgen! En nu veranderde hij net weer, naar dat je thuis was! Ik dacht dat hij wel kapot moest zijn, maar je bent hier. Je bent thuis!’ Al die woorden kwamen er uit terwijl Jackie haar dochter stevig vasthield. Michael had er niet eens bij stil gestaan door wat voor een nare tijd de ouders van Edyn hadden moeten gaan. Edyn was opeens verdwenen geweest en ze hadden niks geweten. Ze hadden zich ontzettend veel zorgen gemaakt, dat was Michael nu wel duidelijk.
‘Keith? Keith, schat! Edyn is weer thuis!’ riep Jackie naar binnen, maar ze had haar dochter nog steeds niet losgelaten. Het leek haast alsof ze dat nooit meer zou doen. Toch liet ze uiteindelijk haar dochter los, alleen maar om haar nog eens goed te kunnen bekijken, door haar gezicht in haar handen te nemen. Vervolgens kreeg Edyn een hoop kusjes over haar hele gezicht.
De vader van Edyn kwam tevoorschijn. Hij was een stuk rustiger dan zijn vrouw, maar Michael zag de tranen in zijn ogen glimmen.
‘Papa!’ zei Edyn, die al snel naar haar vader ging om ook hem te begroeten. Diep van binnen voelde Michael zich schuldig. Hij had Edyn al die tijd bij zich gehad, maar hij had er nooit aan gedacht om haar ouders te vertellen dat alles goed met haar was gegaan. Het had niet gemogen van Rhi, niet totdat hij zeker had geweten dat het veilig was geweest. Dat was het nu, maar Michael wist niet precies wat dat inhield.
‘Michael, heb jij haar gevonden?’ vroeg Jackie aan hem, waarop Michael niet meer kon doen dan zijn schouders ophalen. Hij had haar niet gevonden. Hij had gewild dat hij dat had kunnen doen, maar dat had allemaal bij Rhi gelegen.
‘Ik denk dat we het beste naar binnen kunnen gaan,’ zei Michael zachtjes. ‘Zodat Edyn kan vertellen wat er is gebeurd.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks dat Edyn tijdens het schooljaar ook nooit haar huis had kunnen bezoeken, had ze het nu wel heel erg gemist. Ieder dag had ze gehoopt dat ze even naar de vertrouwde plaats had kunnen komen. In de kelder van de Kimbells, was dit warme huis één van de dingen waar ze veel aan had moeten denken. Vol met al haar broertjes en zusjes. Haar ouders die hun armen om haar heen sloegen. Michael die er bij was en vertelde dat het goed zou komen. Samen met Calum en Linn die samen ergens over aan het praten waren op de bank. Dit huis had er voor gezorgd dat ze niet op had gegeven. Dat ze had gedaan wat de Kimbells van haar hadden gevraagd, ondanks dat ze dat op een gegeven moment echt niet meer had kunnen doen.
Nu was ze terug in het huis waar ze zich meteen veel beter voelde. Het kwam deels omdat ze net in het bos was geweest. Daar hoorde ze zich ook thuis. Ze voelde zich weer zoals ze altijd was geweest. Ondanks dat ze het misschien niet echt door had gehad, waren er net wat vogeltjes achter haar aangevlogen. Pixie was vrolijker geweest. Er was nu al zoveel verschil.
Nu Edyn in de armen van haar ouders kon staan, maakte het allemaal nog zoveel beter. Ze had haar ouders heel erg gemist. Daarom hield ze hen beiden ook nog even heel erg goed vast, voordat ze samen met Michael en haar ouders naar binnen liep. Waar ze haar verhaal zou moeten doen.
Edyn kroop op de bank, waar ze dicht tegen Michael aan kroop en Pixie op haar schoot zette. Het ging nu zoveel beter met haar dan het een maanden geleden had gedaan. Toen ze Michael voor het eerst had gezien, had ze niet eens geweten waar ze precies was geweest. Haar hoofd had nog op een hele andere plaats gezeten. Michael had er echter voor gezorgd dat ze terug was gekomen in het huisje in Noorwegen. Daar had ze hem verteld wat er was gebeurd.
Nu vertelde Edyn het verhaal nogmaals, dit keer voor haar ouders. Ze vertelde hoe ze het gezellig had gehad bij Naylene, maar dat ze op een dag wakker was geworden in de kelder. Daar had ze niet meer uit mogen komen. Ze vertelde over de dingen die de Kimbells van haar hadden gewild, ondanks dat ze het zelf nog niet eens heel goed begreep wat ze had moeten doen. Ook vertelde ze eerlijk over de dingen die ze met haar hadden gedaan om het voor elkaar te kregen. Ze vertelde alles en natuurlijk kwamen er tranen in haar ogen. Net zoals bij haar ouders.
Uiteidenlijk moest ze wel vertellen dat ze Rhi had gezien in de kelder, maar dat ze daarna niets meer van had gehoord. Dat mevrouw Ripple niet veel had willen vertellen over hetgeen wat er met Rhi was gebeurd. Haar ouders leken daar erg van te schrikken, want er was nog een grote kans dat hun andere dochter in de vreselijke plaats zat waar Edyn haar tijd door had moeten brengen. Daar was Edyn zelf ook bang voor en ze had al een paar keer aan Michael gevraagd of ze niet terug hadden kunnen gaan naar het grote huis.
"Naylene schreef me dat de kust nu veilig is." vertelde Michael uiteindelijk. Toen hij verder wilde vertellen over het feit dat hij niet wist waar zijn beste vriendin was of waar Rhi zich op dit moent bevond, werden ze verstoord door het gekraai van een uil. Die behoorlijk standvastig was.
Keith was diegene die met de brief terug kwam en hem doorlas. Ondanks dat er een soort opluchting op zijn gezicht te zien was, was het ook wel duidelijk dat hij zich behoorlijk zorgen maakte. "Rhi is veilig. Ze is op Hogwarts. Er wordt wel verzocht om zo snel mogelijk naar haar toe te komen."
Jackie stond meteen op de van de bank. "We moeten naar haar toe, we moeten er voor zorgen dat het goed met haar gaat. Wie weet wat er met haar is gebeurd Keith!"
Keith leek achter wel door te hebben dat deze situatie iets meer rust behoefte. Voorzichtig pakte hij zijn vrouw vast, sloeg hij zijn armen om haar heen. "Schat, als jij bij Edyn en Michael blijft, dan ga ik naar Hogwarts. Ze zetten het netwerk voor even open."
Het duurde even voordat Jackie was overtuigd dat ze thuis moest blijven. Michael moest er zelfs op een gegeven moment voor zorgen dat Edyn ook niet mee wilde, want nadat ze de naam van haar zusje had gehoord, was ze meteen in alle staten geweest. Ze had meegewild naar Hogwarts.
Keith was echter diegene die alleen in de haard uitliep in het kantoor van McGonagall, die al op hem stond te wachten.
"Meneer Jenkins, gelukkig dat onze uil u zo snel heeft kunnen bereiken en dat u de tijd hebt gevonden om hier zo spoedig mogelijk te komen."
"Natuurlijk, het gaat om mijn dochter." Ondanks dat Keith rustig bleef, voelde hij zich van binnen net zoals zijn vrouw er uit had gezien. Het deed pijn om te weten waar Edyn door heen was gegaan en waarschijnlijk had Rhi hetzelfde mee moeten maken. Dat terwijl zij het niet eens door hadden gehad. Het voelde alsof hij had gefaald als een vader, maar dat was niet iets waar hij nu aan kon denken. Hij moest er eerst voor zorgen dat ook zijn andere dochter veilig thuis was.
Daarom liep hij mee met het hoofd van de school. Ze bracht hem naar een plaats die hij zelf maar al te goed kende. Hij was vaak genoeg op de ziekenzaal geweest in zijn tijd op Hogwarts. Vooral omdat hij ook Quidditch had gespeeld en daar was wel eens het een en ander gebeurd. Rhi had hier vast ook wel nu en dan gelegen, wist hij, maar nu was het anders.
Op het moment dat hij haar zag liggen op het bed, voelde hij zich alleen nog maar rotter. Ze hadden iets door moeten hebben. Hun oudste dochters hadden iets vreselijks door moeten maken. Nu waren ze op een veilige plaats en ze gingen er voor zorgen dat ze er bovenop zouden komen.
Keith liep naar Rhi toe. "Och schat." fluisterde hij, terwijl hij voorzichtig zijn arm om haar heen sloeg. Rhi was anders dan Edyn, maar nu wilde hij niets liever dan haar vasthouden, haar vertellen dat ze veilig was en dat ze er voor zouden zorgen dat ze kon herstellen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De ziekenzaal was geen onbekend terrein voor Rhi. Ze had hier en daar wel eens een blessure opgelopen tijdens het spelen van Quidditch. Als Beater kwam je immers aardig in de buurt van de Bludgers en mocht je niet snel genoeg reageren, kon er wel eens wat mis gaan. Lang had Rhi echter nooit moeten blijven. Hoogstens een nachtje, maar vaak was het binnen enkele minuten weer opgelost geweest. Nu was dat niet het geval geweest. Madam Pomfrey was erg streng, net als McGonnagal en professor Lowell, het hoofd van Slytherin. Rhi mocht de ziekenzaal niet verlaten, zeker niet als ze niet meewerkte. Tot nu toe had ze niemand nog verteld wat er was gebeurd, al was de zuster er al achter gekomen welke spreuken op Rhi waren afgevoerd. En dat was genoeg om te besluiten dat ze de komende tijd zeker niet naar haar eigen kamer zou mogen. Sterker nog, Jackie en Keith hadden een bericht per uil gekregen.
Luke was bij haar gebleven, ondanks dat ze hem meerdere keren had verteld dat hij wel terug zou gaan. Ze waardeerde zijn gezelschap, maar met Luke in de buurt, zou ze niet weg kunnen sneaken. Dat was immers wel iets wat ze wilde. Ze wilde verder gaan met haar leven, doen alsof er niks meer aan de hand was. De mensen om haar heen gunden haar dat echter niet.
Keith was zelfs naar Hogwarts gekomen. Hij was de ziekenzaal binnen gelopen. Luke was opgestaan van het bed, zodat haar pleegvader naast Rhi zou kunnen zitten. Ergens was ze opgelucht dat hij er was, en niet Jackie. Ze waardeerde en respecteerde Jackie, maar ze had dezelfde, emotionele trekjes als Edyn. Dan had Rhi liever iemand zoals Keith, die toch iets rustiger was. Al leek hij het heel erg te vinden dat ze hier zat, zo in het bed op een ziekenzaal.
Rhi voelde de arm rond haar schouder, maar ze bleef voor zich uit kijken. Wat verwachtte hij nu van haar? Dat ze hem alles zou vertellen? Rhi wist dat Luke daar wel op hoopte. Hij had haar al meerdere keren gevraagd wat er precies was gebeurd, maar Rhi had er geen antwoord opgegeven. Hoe meer ze zou vertellen, hoe meer mensen er medeplichtig zouden worden. Dat gunde ze niemand, Luke zeker niet. De school bleef echter ook door vragen en ook Keith zou vast volhouden. Net zoals Luke dat deed.
Het bleef een tijd stil. Rhi zag dat Luke er wat ongemakkelijk bij stond. Hij leek te twijfelen of hij weg moest gaan of niet. Waarschijnlijk was hij te nieuwsgierig en stond hij daarom hier nog steeds. Keith deed niks anders dan zijn arm om haar heen houden, of zachtjes over haar rug te wrijven.
‘Weet je, het gaat allemaal wel goed hoor,’ zei Rhi uiteindelijk. ‘Ik snap niet waarom ze hier zo dramatisch doen. Het gaat echt wel.’ Ze hoopte dat ze haar pleegvader er mee zou kunnen overtuigen, maar ze wist eigenlijk wel zeker dat dat niet het geval zou zijn.
‘Ik denk dat ik wel begrijp waarom ze zich zorgen om je maken, Rhi,’ zei Keith. De toon in zijn stem gaf weg dat hij meer wist. Hoe kon hij meer weten? Naylene zou hem nooit iets hebben verteld. Ze hadden elkaar beloofd dat wat er was gebeurd, tussen hen zou blijven. In ieder geval hetgeen wat er met de Kimbells was gebeurd. Toch leek Keith nu meer te weten.
‘Edyn is thuis gekomen, samen met Michael,’ legde Keith uit. Rhi veerde iets overeind. Edyn was thuis? Ze was terug gegaan naar haar ouders. Edyn wist lang niet alles, zeker niet wat er was gebeurd nadat ze weg was gegaan. Maar als Edyn had verteld wat haar overkomen was.
Luke leek het duidelijk niet te snappen. ‘Maar Edyn zat toch gewoon in Brazilië?’
‘Dat dachten wij ook,’ gaf Keith toe. Zijn stem leek vol te zitten met spijt en schaamte. ‘Maar de waarheid is dat ze in de zomer nooit het huis van de Kimbells heeft verlaten. Ze hebben haar daar vastgehouden en er zijn de meest vreselijke dingen gebeurd,’ legde Keith uit aan Luke. ‘Maar dat wist jij al,’ zei hij vervolgens tegen Rhi. ‘Want jij bent naar haar toe gegaan.’
Rhi sloeg haar ogen neer. Er was geen ontkennen meer aan. Haar pleegvader wist al dat ze naar Edyn was gegaan, wat betekende dat hij ook wist dat Rhi haar had geholpen om te ontsnappen. Daarna was het voor Edyn echter een invulverhaal geweest, omdat ze niet had geweten wat Rhi van plan was geweest. Iets wat maar goed ook was geweest, want Edyn had het haar nooit laten doen. Niemand. Alleen Naylene had de ernst van de situatie ingezien en had begrepen dat iemand Edyn had moeten helpen, op wat voor een manier dan ook.
‘Ben je daar gebleven? Bij de Kimbells?’ vroeg Keith vervolgens. Rhi klemde haar lippen op elkaar. Ze durfde niet op of om te kijken naar Luke, of naar Keith. Als ze zou beginnen aan het verhaal, dan zou ze het ook af moeten maken en ze wist hoe mensen zouden reageren als ze zouden horen wat er met de Kimbells was gebeurd.
Zelf had ze niet door dat haar handen waren begonnen te trillen. De gevoelens die ze zo lang verborgen had gehouden, probeerden zich een weg naar buiten te banen. Rhi probeerde haar woorden in te slikken, haar tranen tegen te houden en dit was een nieuwe manier voor haar lichaam om alsnog alles naar buiten te krijgen.
‘Rhi?’ drong Keith aan. Niet op een vervelende manier. Juist op een bezorgde, bekommerende manier. Rhi sprak geen woord. Ze knikte enkel. Ja, ze was bij de Kimbells geweest. En ja, alles wat ze met Edyn hadden gedaan, hadden ze op haar herhaald. En ja, de Kimbells waren nu verdwenen en zij was degene die daar verantwoordelijk voor was.
Keith nam haar in zijn armen en dat was het moment dat alles in Rhi leek te breken. De muren die ze had opgetrokken, om haar gevoelens binnen te houden en de mensen buiten, werden doorbroken door een golf van tranen en er was niets wat ze nog kon doen om het tegen te houden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De Jenkins waren een gezin dat bestond uit vele kinderen. Ieder van hen had een heel ander karakter. Ze hadden allemaal een andere achtergrond. Toch waren ze allemaal voordat ze naar Hogwarts zouden gaan, bij de familie gekomen. Jackie en Keith deden hun best om een veilige omgeving voor de kinderen te bouwen. Iets waar ze nu als ouders, in hun eigen ogen, in waren gefaald.
Het verhaal van zijn oudste dochter had Keith diepgeraakt. Vanaf het moment dat zijn vrouw aan had gegeven dat haar foto welk op een hele rare plaats op de klok had gestaan, waren de twee zich zorgen gaan maken. Niet veel later hadden ze brieven gekregen, waarin had gestaan dat alles goed met haar was gegaan. Waardoor het haast niet anders had gekund dan dat het ding kapot was geweest.
Weken later was ook de wijzer van Rhi raar gaan staan. Daar hadden ze vast meer achter moeten zoeken. Op dat moment hadden ze echter gedacht dat ze bij hun volgende tripje aan de lokale tovenaarswinkel, een nieuwe klok hadden moeten vragen.
Toch had het niet lekker gezeten. Keith had zijn best gedaan om te weten wat er was gebeurd. Om te kijken waar zijn dochter echt waren geweest. Zonder succes. Pas vandaag, waren ze beiden weer teruggekeerd, maar in welke staat.
Gelukkig leek Rhi ook door te hebben dat ze zich niet groot hoefde te houden voor haar vader. Hij hoefde nu niet te weten hoe ze het voor elkaar hadden gekregen om te ontsnappen uit de greep van de Kimbells. Hij had de familie wel eens ontmoet, via via op zijn werk. Zelf was hij totaal niet onder de indruk geweest van de mensen, zeker niet toen ze denigrerend waren begonnen te praten over de kinderen voor wie ze zorgen. Het maakte Keith niets uit wat hun afkomst was. Ze hadden zelfs een dochtertje dat geen magische voorouders had, maar van wie haar niet-magischie ouders haar niet meer hadden willen hebben. Het ging hem er om dat hij haar en ieder ander in zijn gezin een veilige plaats gaf om op te groeien.
Rhi had op het moment die plaats ook nodig. Ze hing gebroken in de armen van haar pleegvader. Het enige wat hij op het moment wilde doen, was haar vasthouden. Er voor zorgen dat ze rustiger werd en daarna overleggen of ze mee kon naar huis. Hij zou zijn dochter namelijk niet op deze manier achterlaten.
Luke had het hele gesprek meegekregen. Hij had er helemaal niets van begrepen. Rhi was heel geheimzinnig geweest over de plaats waar ze zich had bevonden. Omdat hij niet aan had willen dringen om het te vertellen, had hij het, nadat hij een paar keer af was gewimpeld, laten rusten.
De pijn in Rhi haar ogen was duidelijk geweest, maar dat het zo diep had gezeten, had hij Luke niet geweten. Al zei het Luke nog niet heel erg veel van wat er was gebeurd. Ze was bij de Kimbells geweest. De ouders van Naylene. Ze stonden bekend in de hele tovergemeenschap. Het waren mensen met aanzien. Mensen die zich niet in lieten met mensen die ook aar een beetje anders waren dan volbloed tovenaars.
Luke wist zeker dat Edyn niet bij de Kimbells was geweest omdat ze even een gezellig hadden willen babellen. Rhi was daar ook niet om die reden geweest. Voor de blonde jongen was het maar een raadspelletje. Wat er daar ook was gebeurd, als Rhi er van moest huilen, was het ook behoorlijk heftig. Luke kon zich namelijk niet herinneren dat hij dat ooit eerder had zien gebeuren.
Keith hield zijn dochter goed vast en gaf haar zo rustig de tijd om bij te komen van de vreselijke gedachten die nu vast weer door haar hoofd gingen.
"Het komt allemaal goed. We hadden dit moeten voorkomen, maar nu is het enige wat we kunnen doen, er voor zorgen dat het beter met jou gaat." fluisterde Keith, het deed hem pijn om niet één maar twee van zijn dochters op deze manier te zien. Al was het wel duidelijk geweest dat Edyn er al iets makkelijker over had kunnen praten. Daar was hij Michael dankbaar voor.
"Je gaat mee naar huis." Ondanks dat Rhi wilde protesteren, kreeg ze daar geen kans voor."Dat is voor nu het beste Rhi. Ik weet dat je hier het liefste wil blijven, je leven meteen weer op wil pakken, maar dat gaat je uiteindelijk veel meer pijn doen." Het was wel duidelijk dat Keith geen discussie wilde. Zijn dochter zou mee gaan naar huis.
"Jij bent natuurlijk van harte welkom, Luke. Het lijkt me dat Rhi er baad aan heeft als iemand zoals jij in haar buurt is. Het is je eigen keuze. Ik kan je niet van school wegnemen, als je dat zelf niet wil."
Luke leek geen minuut te twijfelen. Hij dacht even niet aan wat zijn moeder zou vinden. Wat voor gevolgen het had als hij nu mee zou gaan met Rhi. Het zou namelijk best kunnen dat hij zijn schooljaar dan niet af kunnen maken. Het maakte hem helemaal niets uit.
"Natuurlijk ga ik mee." Daar was geen twijfel over mogelijk. Zeker nu hij Rhi op deze manier had gezien. Het was wel duidelijk dat dat ze het heel erg moeilijk had gehad de afgelopen tijd en dan had ze juist iemand om zich heen nodig, op wie ze kon leunen. Luke wilde graag denken dat hij diegene was.
"Dan ga ik het zo overleggen, misschien kunnen we vanmiddag dan nog terug naar huis." Keith leek ondanks alles behoorlijk rustig te blijven. Waar Luke best blij mee was, want door de tranen van Rhi had hij zelf al niet echt meer geweten wat hij moest doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi wist niet of ze de woorden van haar pleegvader zou kunnen geloven. Zou het allemaal goed komen? Hij had hetzelfde vast tegen Edyn gezegd. Natuurlijk zou het met haar wel goed komen. Ze had wel een hele traumatische ervaring gehad, ze had weken opgesloten gezeten en ze was iedere dag gemarteld, maar Rhi was ervan overtuigd dat Edyn door alle liefde van de vrienden en familie om haar heen, er wel weer bovenop zou komen. Bij haarzelf was ze daar nog niet zeker van. Wat zij had meegemaakt, wat ze had gedaan… Dat was iets waar niemand liefde of begrip voor zou kunnen geven. Ze had geduelleerd tot de dood en ze was er zelf nog maar net aan ontsnapt.
Keith leek echter niet in staat te zijn om dit te discussiëren. Hij vond dat Rhi mee moest naar huis. Dat dat op dit moment de beste plek voor haar was. Rhi kon niet protesteren. Ze wilde wel, maar de woorden kwamen niet verder dan haar keel. Ze had in geen tijden meer gehuidl, waardoor ze er zelf volledig niet aan gewend was. Ze vond het een verschrikkelijk gevoel, hoe de pijn door haar lichaam trok en de tranen maar bleven komen. Net zoals dat ze het niet aan kon om haar eigen snikken door de kamer heen te horen.
Ze wilde niet mee terug naar huis. Ze wilde op Hogwarts blijven, waar ze haar problemen niet aan hoefde te pakken, waar ze Edyn en de anderen niet hoefde te zien. Ze wilde terug naar haar Quidditch team, die de eerste wedstrijd had verloren zonder het team van Beaters dat hen in de afgelopen jaren veel overwinningen had gebracht. Ze wilde, ondanks alle lessen die ze had gemist, aan haar vakken werken en haar N.E.W.T’s halen. Ze wilde samen met Luke grappen uithalen met haar mede-leerlingen en haar idee om tatoeages te zetten met een magische veer verder uitbreiden. Iets wat ze nu allemaal niet zou kunnen doen, omdat ze mee zou moeten naar huis.
Rhi durfde niet op te kijken naar haar pleegvader, of naar Luke. Ze was ervan overtuigd dat geen van hen haar ooit had zien of horen huilen. Het was al erg genoeg dat ze er nu zo bij zat. Ze hoefden haar tranen niet ook nog te zien. Toch kreeg Rhi wel alles mee. Met name dat Luke werd uitgenodigd om mee te gaan naar huis. Dat terwijl hij gewoon op school hoorde te zijn. Hij was headboy! Dat Rhi zelf haar eigen taken achter had gelaten om iemand te helpen om wie ze erg veel gaf, rekende ze op dit moment niet mee. Edyn had echt hulp nodig gehad. Dat was anders geweest.
Keith bleef een hele tijd bij haar zitten, tot het moment dat ze iets rustiger was geworden. Ze had nog niet eens verteld wat er was gebeurd en nu al kon ze het allemaal niet meer bij elkaar houden. Als ze naar huis zou gaan, zou ze Edyn zien. Die wilde vast ook weten wat er allemaal was gebeurd, net zoals Michael. Rhi had iedereen zo min mogelijk informatie gegeven over haar plan, maar nu bleek dat ook maar beter te zijn. Anders waren ze allemaal medeplichtig geweest aan de moord op de Kimbells. Het was al erg genoeg dat Naylene dat was.
‘Ik zal eens kijken of ik directrice McGonnagal kan vinden. Redden jullie het voor even met z’n tweetjes?’ vroeg Keith. Rhi veegde haar tranen weg en knikte dapper, ondanks dat ze niet zeker wist wat het antwoord op de vraag was.
‘Ik blijf wel bij haar,’ zei Luke, die vervolgens al bij Rhi op het bed kwam zitten. Keith knikte en liep de ziekenzaal uit. Zelf wende Rhi haar blik af van Luke. Ze had van hem verwacht dat hij boos op haar zou zijn geweest, omdat ze zomaar weg was gegaan. Tot nu toe was hij echter nog niets anders geweest dan bezorgd. Bezorgd om wat er met haar was gebeurd, waarom ze zo lang weg was gebleven. Nu had hij delen van het verhaal meegekregen. In ieder geval dat ze bij de Kimbells was geweest, net zoals Edyn.
Luke leek echter niet te geven om het feit dat ze hem niet aan wilde kijken, of dat ze nog nauwelijks wat tegen hem had gezegd. Hij schoof simpelweg dichter naar haar toe, zodat hij zijn armen om haar heen kon slaan. Het voelde anders dan de armen van Keith. Haar pleegvader had haar doen laten voelen dat ze veilig was, dat niemand haar nog iets zou doen. Ondanks dat Luke zijn armen net zo veilig voelden, was het toch een ander idee.
Voorzichtig sloeg Rhi haar armen om haar vriendje. ‘Het spijt me,’ fluisterde ze zacht. Ze wist niet precies waarvoor ze het hardop zei. Het speet har dat ze hem achter had gelaten, dat ze hem niet had verteld wat haar plan was geweest. Het speet haar ook dat hij zich zorgen maakte om iemand die twee andere tovenaars had vermoord, en dat hij dat nog niet wist. Rhi wilde hem hier niet in meetrekken, maar het leek er op dat zowel Keith als Luke er zelf voor kozen om dit samen met haar op te lossen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks dat Naylene zich veilig moest voelen. Was ze nog ieder moment van de dag op haar hoede. Ze probeerde het uit haar systeem te krijgen. Ze was hier in een gebouw vol met tovenaarsleerlingen. Ashton was bij haar. Het belangrijkste was nog wel dat haar ouders dood waren. In principe kon haar helemaal niets meer overkomen. In haar hoofd was het echter nog niet op die manier.
Dagelijks vlogen de beelden door haar hoofd heen. Hoe ze toe had moeten kijken hoe twee van haar vriendinnen door de meest vreselijke dingen hadden moeten gaan. Er waren zoveel spreuken gebruikt die voor pijn hadden gezorgd. Voor Naylene was het niet alleen maar gokken geweest hoeveel pijn het wel niet had gedaan. Haar ouders hadden er wel voor gezorgd dat ze precies hetzelfde had gevoeld. Lang niet zo vaak, maar ze wist wel wat Edyn en Rhi door hadden moeten maken.
De laatste momenten dat Naylene en Rhi in de kelder waren geweest, staken echter boven alle andere herinneringen uit. Beide ouders hadden op een gegeven moment niet veel meer kunnen doen. Op het moment dat ze weg waren gegaan, waren ze zeker nog niet dood geweest. Naylene wist echter wel dat ze dat nu wel waren. Ze wist alleen niet wat ze er mee aan moest. Op een gegeven moment zou het op gaan vallen dat haar ouders niet meer naar afspraken kwamen. Dat haar vader niet meer op zijn werk kwam. En dan? Wat zou er dan gebeuren? Het was iets waar Naylene zich best zorgen om kon maken.
Haar dagen bestonden uit niet heel erg veel. De eerste paar dagen was ze niet heel erg veel verder gekomen dan voor zich uit staren. Zeker in de tijd dat Ashton weg was. Ondanks dat hij een paar keer aan had gedrongen dat hij wel thuis zou blijven. Hij moest echter naar school en dat Naylene ook wel duidelijk proberen te maken. Met veel gebaren, want op een andere manier was het nog niet gedaan.
Ze wist nog steeds niet hoe het kwam, dat er niets uit haar mond kwam. Waarschijnlijk was het de shock waar ze zich nog steeds in bevond. Er was natuurlijk van alles gebeurd. Dingen die niet in de koude kleren waren gaan zitten.
Naylene had al snel een brief gestuurd naar Michael, om hem te laten weten dat Edyn geen gevaar meer liep. In de brief had ze niet heel veel dingen verteld, alleen dat hij Edyn naar huis kon brengen als ze daar beiden klaar voor waren.
Niemand wist het verhaal nog. Naylene had het aan niemand verteld. Niet op papier en op een andere manier was het nog niet mogelijk geweest.
Ze vond het naar voor Ashton. Iedere dag weer probeerde hij zijn best te doen om met haar te praten. Om haar te verzekeren dat ze veilig was en dat ze met hem kon praten. Naylene zag ook wel dat hij geïrriteerd raakte en er waren dan ook momenten geweest waarop Ashton even weg had moeten lopen omdat hij anders vast tegen haar was gaan schreeuwen. Iets waar ze duidelijk niet goed tegen kan.
In de tijd dat Ashton weg was naar school, had Naylene geoefend op haar verhaal. Ze had vandaag van Michael een brief gekregen dat Rhi thuis was en dat ze die veiligheid nodig had. In de brief had ook wel gestaan dat ze die veiligheid ook op moest zoeken. Iets wat ze zeker had bij Ashton. Hij had zijn best gedaan om een goede omgeving voor haar te creëren.
Ze wist nog niet of er überhaupt iets uit zou komen. Ze wilde het wel heel graag. Het frustreerde haar misschien nog wel meer dan het Ashton deed, dat ze niet kon praten. Het ging gewoon weg niet. Als Ashton zijn geduld verloor, kroop Naylene alleen nog maar meer weg in haar schulp.
Voor vandaag had Naylene toch iets willen doen. Het was niet veel, maar voor haar was het heel wat. Ze was voor het eerst naar buiten geweest. Samen met Freckles, die toch ook wel heel veel veiligheid gaf. De hond leek te begrijpen dat ze iemand nodig had die tegen haar aankroop en haar gewoon alle gevoelens liet voelen, die door haar heen gingen. Ze was buiten heel angstig geweest, maar Freckles had haar willen beschermen tegen hetgeen wat zich om hen heen had bevonden. Wat een paar keer had gezorgd voor wat geblaf.
Naylene en Freckles hadden daarna hun plaats op de bank weer ingenomen. Tegen de tijd dat Ashton thuis was gekomen was hij naast hen komen zitten.
Al een paar keer had Naylene zich bijgedraaid naar Ashton. Die duidelijk ook niet meer wist wat hij moest doen en daarom zelf maar was gaan vertellen over zijn dag op school. Naylene was blij om te horen dat hij daar zo fijn had. Toch hoorde ze ook de irritatie in zijn stem. Ze wist hoe graag hij wilde dat zij met hem praatte en niet andersom.
Het had een paar keer geduurd, ze had het al een peer keer ervoor proberen te zeggen. Iedere keer was er iets door haar hoofd heen gegaan waardoor ze het niet meer had gedurfd. Ze had weken lang niet mogen praten, in ieder geval niet geen. Nu moest ze praten. Ergens was ze bang dat er weer naar haar zou worden geroepen.
"Ash?" kreeg Naylene er uiteindelijk toch uit. Het was moeilijk, klonk shaky, maar het was iets.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton had geprobeerd om er zoveel mogelijk voor Naylene te zijn. Hij had meerdere keren aangeboden om thuis te blijven van zijn lessen, zodat hij haar in de gaten had kunnen houden. Naylene had echter keer op keer haar hoofd geschud, of een ander gebaar gemaakt waaruit was gebleken dat hij gewoon had moeten gaan. Uiteindelijk had hij dat ook wel moeten doen, maar leuk had hij het niet gevonden. Ondanks dat Naylene nu al meerdere dagen bij hem was, wist hij gewoon niet wat hij nog kon doen of proberen om haar te laten praten. Soms schreef ze wel iets op, maar het ging nooit over hetgeen wat er met haar was gebeurd. Zelfs de brief die ze aan Michael had geschreven, had niet veel details bevat. Ashton snapte er niks meer van en hij probeerde zijn ophopende frustratie keer op keer naar beneden te duwen. Want wat er ook was gebeurd, het was zo heftig geweest voor Naylene dat ze er geen woord meer kon uitbrengen. Daar mocht hij, van zichzelf, niet boos om worden.
Hij probeerde zoveel mogelijk tegen Naylene te praten, hopend dat ze er een keer op zou reageren. Hij vertelde over zijn dagen op school, de lessen die hij volgende en de docenten die hij had. Hoe alles zo anders was dan Hogwarts. Hij las de brieven voor van Calum en Linn, die beide erg opgelucht waren geweest toen ze hadden gehoord dat Naylene bij hem was, maar er ook niet veel van hadden begrepen. Gelukkig vertelden ze beide ook verhalen over Hogwarts en wat daar allemaal gebeurde. Toch had Naylene er geen één keer echt op gereageerd, waardoor zelfs het voorlezen van de brieven als iets nutteloos voelde om te doen.
Op dagen zoals deze was het lastig om vol te blijven houden, om te hopen dat Naylene vroeg of laat zou praten. Ashton werd er moedeloos van. Hij wilde haar helpen, maar wist niet hoe en Naylene leek het zelf ook niet te weten. Daardoor had hij soms het gevoel dat hij juist weg moest, maar hij wilde haar niet alleen laten, of haar het idee geven dat hij niet bij haar wilde zijn. Hij wist het gewoon allemaal niet meer, en niemand leek hem te kunnen helpen. Zelfs de ideeën van Linn en Calum leken niets uit te halen.
Ashton was net verwikkeld in een verhaal over zijn les Geschiedenis van de Magische Kunsten en Literatuur, toen hij gestopt werd door Naylene. Heel even dacht hij dat hij het zich had verbeeld. Dat hij zo vaak had verlangd naar het horen van haar stem, dat hij er nu waanbeelden door had gekregen, maar aan de blik van Naylene te zien, had ze echt zijn naam gezegd. Het was maar een kort woordje geweest, maar drie letters, maar het was genoeg om Ashton stil te doen vallen. Het had haar waarschijnlijk ontzettend veel moeite gekost om de moed te verzamelen en om echt te spreken, maar nu had ze het gedaan. Ashton wist echter niet goed wat hij nu moest zeggen.
‘Ja?’ Hij draaide zich iets meer naar Naylene toe en nam haar handen vast. ‘Ik heb je stem gemist,’ sprak hij vervolgens zacht. Hij hield van Naylene haar stem. Hij had altijd naar haar kunnen luisteren als ze hem iets uit had gelegd, of als ze zachtjes had gezongen. Hij had het gevoel dat ze een hele tijd in stilte hadden geleefd, maar nu durfde hij zelfs nauwelijks wat te vragen of te zeggen. Bang dat Naylene weer afstand zou nemen en haar mond weer voor een lange tijd zou houden.
Het bleef eventjes stil tussen beide. Ashton kneep in haar handen, hopend dat ze het als een aansporing zou zien om toch te praten. Ze had zijn naam genoemd, wat betekende dat ze wel degelijk na had gedacht over hetgeen wat ze hem wilde vertellen. Want zo was Naylene. Die deed niet zomaar iets. Die overwoog de situatie, dacht na over de woorden die uit haar mond zouden komen. Zeker nu. Dus hij hoopte dat ze de woorden, welke dat dan ook zouden zijn, ook uit zou durven spreken tegenover hem.
‘Het spijt me,’ zei Naylene als eerste, waardoor Ashton meteen zijn hoofd wilde schudden. Het hoefde haar niet te spijten. Als hij haar het gevoel had gegeven dat ze zich schuldig moest voelen om dit hele gebeuren, dan had hij iets fout gedaan. Misschien had ze zijn frustratie wel opgepikt. Dat zou hem niets verbazen, want Naylene kende hem daarvoor goed genoeg.
‘Nee, dat hoef je niet te zeggen. Het is oké. Sorry als ik boos of gefrustreerd reageerde.’ Hij was ervan overtuigd dat het zijn schuld was dat ze haar excuses aan moest bieden, want dat gevoel kwam ergens vandaan en hij was de enige persoon om haar heen. Hij had juist voor haar willen zorgen, niet haar nog slechter laten voelen dan dat ze al had gedaan!
Naylene schudde echter op haar beurt ook haar hoofd. Alsof dat niet de reden was dat ze haar excuses aanbood. Ashton begreep er op het moment niet veel van, maar het enige wat hij kon doen, was naar haar luisteren. Hij zag dat er zich tranen begonnen te vormen in haar ogen en ze leek te vechten tegen de brok in haar keel, die haar er waarschijnlijk al die tijd al van had weerhouden om te spreken.
‘Ik heb een vreselijke tijd gehad?’ Het lukte haar nog net om de woorden uit te spreken zonder dat de tranen het verpestten. Ashton trok haar meteen dicht tegen zich aan, terwijl hij sussend over haar rug heen wreef.
‘Het spijt me zo dat ik er niet voor je kon zijn,’ fluisterde hij. Hij had er waarschijnlijk wel moeten zijn, dat vond hij zelf in ieder geval. Naylene was zijn vriendin. Hij hield van haar en ze was door een vreselijke tijd heen gegaan, zonder dat hij er weet van had gehad. Dat maakte hem toch wel het slechtste vriendje ooit.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De afgelopen dagen had Naylene zich misschien stil gehouden, er was echter genoeg door haar hoofd heen geschoten. Alle gebeurtenissen hadden zich nog eens afgespeeld. Ze had zich afgevraagd hoe ze dit verhaal het beste had kunnen vertellen. Ashton had het recht om te weten wat er met haar was gebeurd, waarom ze hem voor zo'n lange tijd achter had gelaten zonder hem iets te vertellen. Ze wist maar al te goed dat ze hem heel erg veel pijn had gedaan door niet op te komen dagen aan het begin van het schooljaar. De verdriet was omgeslagen in woede, wat hij wel had laten merken toen Naylene ineens voor hem had gestaan. Iets wat Naylene hem niet eens kwalijk kon nemen. Dat deed ze ook niet. Zeker niet nu hij de laatste dagen wel echt lief voor haar was geweest, ondanks dat Naylene de irritaties ook wel had gezien.
Het had heel wat moed gekost om zijn naam uit te spreken. Ze had de laatste dagen zo graag willen praten, het was gewoon niet gegaan. Alsof ze niet meer had geweten hoe ze had moeten spreken, want ze had het echt wel geprobeerd. Nu waren de woorden er wel uitgekomen, maar zelfs nu was ze doodsbang voor het vervolg. Dit betekende namelijk dat ze zou moeten vertellen wat er was gebeurd. Ze was er zovaak overheen gegaan in haar hoofd. Er waren zoveel woorden die ze wilde zeggen, zinnen die zich al gevormd hadden. Vandaag zouden ze er echter niet uitkomen zoals ze altijd hadden gedaan.
Naylene schudde haar hoofd. Ze had er niet aan willen denken dat Ashton bij haar in de buurt was geweest terwijl het allemaal gebeurde. Daarom had ze ook besloten dat het goed was op de manier waarop het was gelopen. Ze had geen brieven mogen verzenden, maar die had ze ook niet kunnen schrijven. Ze had gewoon niet geweten wat ze Ashton had moeten vertellen. Dan was het beter voor hem geweest dat hij had gedacht dat zij hem niet meer wilde zien.
"Ik ben blij dat je er niet was." fluisterde Naylene. Ashton leek niet veel te begrijpen van hetgeen wat er allemaal aan de hand was. Hij wist immers niet wat er was gebeurd en het liefst liet Naylene hem er, zelfs nu, ver buiten. Dat was echter niet hoe het hoorde te gaan. Ze wist dat er van haar verwacht werd dat ze het verhaal vertelde en Ashton verdiende ook wel om te weten wat er precies was gebeurd.
"En de afgelopen dagen ben je heel lief geweest." In het begin had hij het niet begrepen, maar dat nam Naylene hem niet kwalijk. Hij had ook niet geweten wat er was gebeurd. Op zijn plaats was zij misschien ook wel begonnen te schreeuwen. Ze kon zich namelijk maar al te goed voorstellen hoe frustrerend het wel niet was.
Naylene wist precies wat ze moest vertellen, toch wilde ze nu niets liever dan haar mond weer dichthouden. Zichzelf stilhouden, zoals ze dat de afgelopen had gedaan. Nu kon ze echter niet meer terug. Ashton verdiende het om te weten wat er met haar was gebeurd. Ook met Edyn en met Rhi. Hij en Rhi waren geen vrienden, maar hij was zeker wel bevriend met Edyn.
“Mijn ouders.” begon Naylene zachtjes. Ze wilde er eigenlijk helemaal niet meer over nadenken. Haar ouders waren er waarschijnlijk niet meer. Ondanks dat Naylene nog niet met Rhi had gesproken, wist ze wel dat het een soort van geheim tussen hen beide was, wat er de laatste momenten was gebeurd.
“Ze wilden Edyn?” Iedereen had kunnen zien hoe geïnteresseerd ze waren geweest in het meisje. Iets wat Naylene in eerste instantie heel vreemd had gevonden. Edyn was namelijk alles wat Chris ook was geweest. Ze had echter nog iets extra’s. Ze had wel degelijk magie, maar Naylene wist maar al te goed dat het niet was gekomen bij haar geboorte. Iets wat haar ouders ook door hadden gehad en ze hadden het voor hun eigen ideeën willen gebruiken. Slechte dingen!
“Haar magie, voor vreselijke dingen.” Naylene vond het vreselijk dat ze er over moest praten. Ze voelde zich zo schuldig dat Edyn überhaupt op die plaats terecht was gekomen. Ze had haar zover mogelijk bij haar ouders uit de buurt moeten houden. Vanaf het begin, maar ook zeker in de vakantie. Haar ouders hadden precies een manier weten te vinden hoe ze om haar heen hadden communiceren met Edyn, door haar leuke dingen aan te bieden. Anders was het meisje nooit komen logeren. Naylene had haar zelfs nog tegen proberen te houden. Iets wat niet was gegaan.
“Omdat ze niet gaf wat ze wilden, hebben ze het op een andere manier proberen te krijgen. Er zijn zoveel vreselijk spreuken op haar afgevoerd.” En op Naylene zelf ook, daar wilde ze eigenlijk helemaal nie tover hebben. Door de schuld die ze nu voelde, kreeg ze tranen in haar ogen. Edyn had daar nooit doorheen mogen gaan.
“Rhi en ik probeerden een oplossing te bedenken. Eentje die misschien wel de domste ooit was.” fluisterde Naylene. Want Rhi had daardoor precies door moeten maken wat Edyn ook had gedaan. Rhi was misschien sterker, er was echter maar zoveel wat een mens aankon. Dit was iets waar ze niet had tegen moeten vechten. Toch was ze er door Naylene wel doorheen gegaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Naylene hem complimenteerde over hoe hij zich had gedragen tegenover haar, voelde hij zich wel schuldig. Zijn reactie was alles behalve gepast geweest op de situatie. Hij kon dan wel roepen dat hij de informatie niet had gehad, dat hij onmogelijk had kunnen weten wat er met Naylene was gebeurd en dat hij misschien ook wel terecht boos was geweest om het feit dat ze hem zomaar had laten zitten, maar ze had er overduidelijk een goede reden voor. Eentje die, naarmate Naylene haar verhaal vertelde, ook steeds duidelijker en duidelijker werd.
Ashton wist niet eens hoe hij moest reageren op het verhaal van Naylene. Hij had altijd al geweten dat haar ouders geen lieverdjes waren geweest. Dat ze tot vreselijke dingen in staat waren geweest, maar hij had nooit verwacht dat ze iemand zoals Edyn iets aan zouden kunnen doen. Dat had hij fout gehad, want ze hadden Edyn zo goed als ontvoerd. Ashton wist er geen andere benaming voor. Ze hadden Edyn bewust bij hen gehouden, opgesloten en ze hadden Naylene er in meegetrokken. Naylene had niet geweten wat ze had moeten doen en ze had de hulp van Rhi ingeschakeld, maar goed was dat ook niet gegaan. Tenminste, dat was wat Ashton ervan begreep tot dusver.
‘Dat is… Dat is echt vreselijk,’ wist Ashton uit te brengen. Normaal wist hij de woorden altijd wel te vinden, vaak zelfs in overvloed. Er waren weinig momenten waarop hij niet iets wist te zeggen, maar dit was er toch zeker wel eentje van. Hoe kon hij hier het beste op reageren? Wat moest hij doen? Nu snapte hij waarom Naylene het zo lang voor zich had gehouden. Zij had waarschijnlijk ook niet geweten wat ze er mee aan had gemoeten, hoe ze het had moeten vertellen. Logisch, want het was ook niet zomaar iets. En ze had ook gelijk. Hij had haar er inderdaad niet mee kunnen helpen.
‘Dus jij en Rhi wilden Edyn helpen,’ herhaalde hij Naylene, omdat hij zelf ook niet wist wat hij anders moest zeggen. Het was nobel van Naylene dat ze haar vriendin had willen helpen, net zoals dat Rhi haar pleegzusje had willen helpen. Rhi was echter niet de logische keuze geweest. Naylene had naar het ministerie gemoeten, of andere ordehandhavers. Aan de andere kant: haar ouders waren belangrijke mensen. Ze hadden haar vast niet snel geloofd. Ashton wist dat Naylene constant afwegingen maakte in haar hoofd. Rhi was haar beste optie geweest, anders had ze er niet voor gekozen.
‘Wat was de oplossing die jullie hadden bedacht?’ Ashton snapte dat het een moeilijke vraag was. Het was al erg geweest dat ze spreuken op Edyn af hadden gevoerd, maar het was hem al wel duidelijk dat wat er daarna was gebeurd, nog veel erger was geweest. Hij hoopte dat Naylene het hem zou vertellen, hoeveel moeite het haar ook zou kosten. Hij kon haar namelijk alleen maar helpen als hij wist wat er was gebeurd.
Hij zag dat Naylene het er moeilijk mee had, dus hij probeerde haar nog iets beter in zijn armen te nemen en haar gerust te stellen. Alles wat ze hier zou vertellen, zou tussen hen blijven. Wat er ook zou gebeuren, hij zou er niemand anders bij halen. Tenzij hij echt het idee had dat ze hulp nodig zou hebben die hij niet zou kunnen geven. En ondanks dat hij dat ook niet wilde, begon het daar wel op te lijken.
‘We hebben Rhi omgewisseld voor Edyn,’ fluisterde Naylene zacht. Ashton keek haar aan met een vragende blik. Omgewisseld? Had Rhi de plaats van Edyn ingenomen? Dat was iets wat echt niet zomaar ging. Daar had je wisseldrank voor nodig. Iets wat je ook niet met veel gemak kon maken. Dat kostte weken en de effecten waren niet blijvend.
‘Ik heb de wisseldrank gemaakt en Rhi nam het in, zodat ze niet door hadden dat Edyn weg was. Ondertussen was Edyn bij Michael, ver weg van alles,’ legde Naylene uit. Dus toch, de wisseldrank. Ashton kon haar nu ook wel vertellen dat het geen goed idee was geweest, maar dat leek Naylene zelf ook wel te weten. Daarnaast was het nu toch al gebeurd. Rhi en Naylene hadden beide geen andere oplossing gezien en ze zouden er nu ook niks aan hebben als Ashton die nu zou opsommen.
‘Waar is Rhi nu?’ vroeg Ashton. Naylene was hier, Edyn was bij Michael. Was Rhi dan ook veilig? Hij gaf niet ontzettend veel om het meisje, hij verachtte haar zelfs soms voor hoe ze met zijn vrienden om ging, maar als ze verschrikkelijke dingen door had moeten maken, dan verdiende ze het nu wel om op een plek te zijn met mensen die om haar gaven, net zoals Edyn en Naylene die ook hadden.
‘Ik weet niet waar ze nu is. Ik heb haar hier mee naartoe genomen, maar ze ging daarna meteen weer weg. Misschien is ze thuis, of op Hogwarts.’ Naylene haalde haar schouders op. Ze wist dus niet eens waar Rhi was, terwijl ze duidelijk iets heftigs mee hadden gemaakt samen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Op deze plaats voelde Naylene zich in de afgelopen dagen meer thuis dan dat ze afgelopen jaren bij haar ouders thuis had gedaan. Het kwam niet door de omgeving, maar vooral door één persoon: Ashton. Ze had dan wel niet veel met hem gesproken en hij had ook zijn eigen dingen moeten doen, toch was hij hier aanwezig. Had hij voor een goede plaats gezorgd. Een nieuw maatje die ook door had wanneer het wat minder ging.
Nu Naylene de moed had verzameld om te vertellen wat er was, voelde het ergens wel alsof er een last van haar schouders af viel. Nog steeds voelde ze zich schuldig om wat er was gebeurd. Ze had op verschillende manieren kunnen zorgen dat het nooit was gebeurd. Ze had Edyn naar huis moeten sturen, misschien zelfs doen alsof ze geen vrienden waren. Dat was de enige manier waarop Edyn had kunnen luisteren.
Voorzichtig knikte Naylene. Het was vreselijk. Wat Edyn door had moeten maken, was echt vreselijk. Daarna had Rhi precies hetzelfde door moeten maken. Twee van haar vriendinnen hadden door de meest vreselijke momenten van hun leven moeten gaan. En zelf was ze daar deels verantwoordelijk voor geweest. Bij Edyn misschien indirect, maar ze Naylene had Rhi om haar hulp gevraagd en daardoor was ze uiteindelijk ook in de kelder terecht gekomen. De schuld was haar behoorlijk aan het overnemen.
Om het erger te maken wist Naylene niet waar Rhi zich op het moment bevond. Het was haar behoorlijk duidelijk geworden dat Rhi alleen had willen zijn. Ze had zo snel mogelijk weggewild uit deze woning. Wat de reden ervoor was, wist Naylene niet. Ze kon echter wel voorstellen dat het deels iets met haar te maken had. Ze was de enige wie precies wist wat er was gebeurd, tot aan het einde.
“Ik kon haar niet laten blijven.” probeerde Naylene nog uit te leggen. Ze wist niet of ze moest vertellen wat er precies was gebeurd. Daardoor zou Ashton misschien ook op een hele moeilijke plaats komen te staan. Naylene was misschien niet diegene die de spreuken af had gevoerd, maar ze wist wel dat het deels door haar toedoen zo ver was gekomen dat haar ouders er nu niet meer waren.
Ergens voelde Naylene zich opgelucht. Haar ouders waren er niet meer, ze konden niet meer bepalen wat zij moest doen. Ze zouden geen van haar vrienden geen pijn meer kunnen doen. Toch was het niet zo makkelijk. Het waren wel haar ouders. De mensen die haar hele leven voor haar hadden gezorgd, hoe vreselijk ze ook waren geweest. Dan nog niet te spreken over een eventuele rechtszaak die zou komen als anderen het nieuws te weten kwamen. Er zouden hele onderzoeken komen. Naylene zou mee moeten werken en ze wist niet of ze dat wel zou trekken.
“Voordat we daar weggingen..” begon Naylene zachtjes. Ze wist dat ze Ashton kon vertrouwen en misschien kon hij haar wel helpen met een idee. Ze moesten iets doen. Op een gegeven moment zou Naylene misschien terug moeten naar het grote huis, om spullen te halen. Het geld wat in de stenen, maar ook zeker binnen de muren lag, was van haar. Het zou er voor kunnen zorgen dat zij en Ashton makkelijk rond konden komen. Al maakte het haar niet veel uit wat ze moest doen. Als ze maar vrij was. Nu was ze dat, maar het geheim zorgde ervoor dat ze het niet helemaal was.
“Er is nog iets vreselijks gebeurd.” Alsof het nog niet vreselijk genoeg was dat er twee meisjes van nog geen zeventien jaar waren gemarteld. Maanden lang op waren gesloten in een koude, natte kelder, met haast geen eten.
“Op een gegeven moment was de wisseldrank op. We hadden nog geen oplossing verzonnen, ondanks dat we dachten dat het wel zou komen.” Naylene snapte nog steeds niet hoe ze dit als goede oplossing hadden gezien, dat ze dit alles door hadden gezet. Dat was misschien wel één van de domste ideeën ooit.
“Rhi, was weer Rhi. En mijn ouders kwamen daar natuurlijk achter. Ik kon ze niet voor eeuwig uit die kelder houden, want iedere dag probeerden ze Edyn zover te krijgen.” Naylene kon Ashton niet aankijken terwijl ze de volgende woorden uit moest spreken. Daarom legde ze haar hoofd op zijn schouder en sloot ze haar ogen voorzichtig.
“Toen ze het eenmaal door hadden kwam het tot een duel. Er gebeurde echt van alles. Rhi was sterker?” Fluisterde Naylene zachtjes. Ze vond dat op het moment genoeg informatie. Ashton was slim genoeg om daar uit op te halen dat haar ouders er niet meer waren.
“Ik weet niet wat ik moet doen? Ik weet dat we waarschijnlijk terug moeten, misschien mensen in moeten lichten, maar dan gaan ze misschien een onderzoek doen? Aan de andere kant is het ook gek als ik daar nooit meer terug kom. Het gaat toch allemaal opvallen?” Er waren zoveel vragen en onzekerheden waar Naylene mee bezig was geweest. Ze had nog steeds niet bedacht wat ze het beste kon doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een verschrikkelijk verhaal. Eentje dat je niet zomaar kon verzinnen, dus het zou wel waar moeten zijn. Niet dat Ashton daar aan twijfelde. Naylene had altijd de waarheid aan hem verteld en hij was ontzettend blij en opgelucht dat ze dat nu ook deed, ondanks de zwaarte van alle woorden die ze tot nu toe uit had gesproken. Hij wilde haar helpen, maar hij wist ook niet hoe. Hij wist niet wat hij het beste kon zeggen om haar gerust te stellen, of hoe hij het beste kon handelen om er zeker van te zijn dat Naylene veilig was.
Het verhaal was echter nog niet klaar. Er was nog iets gebeurd, iets wat misschien nog wel moeilijker voor haar was om te vertellen. Daar leek het in ieder geval op, want Ashton zag dat ze moeite had met de woorden die ze uit wilde spreken.
Ashton kon het zich nauwelijks voorstellen dat een meisje van nog maar net zeventien sterker was geweest dan de ouders van Naylene, maar zo had Naylene het zelf genoemd. Ashton wist wel een beetje hoe Rhi was. Hij had genoeg Quidditch wedstrijden meegemaakt om te zien dat ze erg volhardend was en er alles aan deed om te winnen. Misschien was dat ook zo geweest in het duel tussen haar en de ouders van Naylene. Hoe dan ook, ze had gewonnen. Wat betekende dat de ouders van Naylene hadden verloren. De manier waarop Naylene dat aan hem had verteld, betekende voor Ashton dat ze niet slechts het duel hadden verloren, maar ook hun leven. Een tiener had hen met spreuken vermoord en Naylene was er bij geweest. En nu wist hij het ook.
Er gingen duizenden gedachten door hem heen. Waren de Kimbells nog steeds daar? Naylene was al enkele dagen bij hem. Had niemand hen dan nog gevonden? En wat zou er gebeuren als ze het aan iemand zouden vertellen? Wat voor straf zou Rhi te wachten staan, en hoe groot was Naylene haar aandeel hierin precies? Het waren allemaal vagen waar Ashton geen antwoord op had.
Naylene leek het ook niet te weten. Ze wist niet of ze terug zou moeten naar haar huis, naar haar ouders. Of ze iemand moest inlichten over wat er was gebeurd, of dat ze haar ouders dood aan had getroffen. Het zou inderdaad vreemd zijn als Naylene daar niet meer zou komen, maar dacht niet iedereen dat ze gewoon op school was? Dat ze aan het studeren was, samen met Ashton? Dat klonk als een alibi, maar Ashton wist ook wel dat het allemaal niet zo simpel was. De autoriteiten zouden van alles op kunnen sporen. Als ze ook maar een klein vermoeden zouden hebben van Rhi en Naylene hun aanwezigheid, dan zou het allemaal voorbij zijn.
‘Ik weet het niet,’ zei Ashton zachtjes. ‘Ik weet het echt niet.’ Hij had sowieso geen verstand van dit soort zaken en het was ook niet het vak waar hij voor aan het leren was. Hij had geen idee wat Naylene het beste zou kunnen doen, wat een logische stap zou zijn. Het enige wat hij wel wist, was dat Naylene een aantal zware weken achter de rug had gehad. Ze had moeten toekijken hoe twee van haar vriendinnen gemarteld waren én ze was haar ouders verloren. Waarschijnlijk had ze dat zelfs met haar eigen ogen gezien.
Ashton bleef haar in zijn armen houden. Hij liet zijn kin op haar hoofd rusten, terwijl hij in stilte probeerde na te denken over de gehele situatie. Wat was het meest logische om te doen? Mensen inlichten over de Kimbells. Maar wie dan? En hoe zouden ze kunnen voorkomen dat er niets met Naylene en Rhi zou gebeuren? Ze waren allebei strafbaar, Rhi al helemaal als zij degene was die had geduelleerd. De ouders van Naylene natuurlijk net zo erg, maar die waren al dood. Dus zij zouden hun straf nooit in ontvangst kunnen nemen.
Ashton bleef een tijd stil, net zoals Naylene. Gevangen in hun eigen gedachten, worstelend met alle opties die in hen op kwamen, maar uiteindelijk niet goed genoeg leken te zijn. Ashton was de eerste die weer sprak: ‘Misschien moeten we eerst Rhi proberen te vinden?’. Rhi hoorde ook bij dit alles. Zij had hier ook iets over te zeggen. Het was Rhi haar eigen schuld dat ze zoveel afstand van dit alles had genomen en eigenlijk kon Ashton haar dat ook niet echt kwalijk nemen, maar hij had ook het idee dat ze hier niks over zouden kunnen beslissen zonder de persoon op wie het misschien wel het meeste effect zou hebben.
‘Ze is vast bewust hier weg gegaan, wat ik heel goed kan begrijpen, maar als we iets gaan doen, wat dan ook. Dan moet ze dat wel weten? Zij is degene die het grootste gevaar van iedereen loopt.’ Natuurlijk was het enkel zelfverdediging geweest. Naylene haar ouders waren vast woedend geweest toen ze er achter waren gekomen dat Edyn al dagen niet meer bij hen was geweest, maar dat een ander persoon haar plek in had genomen. Dat nam echter niet weg dat de Kimbells dood waren en dat Rhi daar verantwoordelijk voor was.
‘Ik kan vragen of mensen haar op Hogwarts hebben gezien,’ stelde Ashton voor. Linn, Calum, Luke. Dat waren de enige drie die er nog zaten op dit moment, maar misschien hadden ze iets van haar gezien of gehoord. Waarschijnlijk niet. Luke zou de enige, logische persoon zijn met wie ze contact op zou nemen, maar Ashton wilde elk contact benutten dat hij had. Zeker als het Naylene zou kunnen helpen.
‘Maar ik denk dat als je een beslissing maakt, Rhi daar ook deel van uit moet maken. Ze verdient het in ieder geval om het te weten.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld