Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Too much love will kill you

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Alles in hem schreeuwde dat dit een slecht idee was. Niemand wist of het zou werken. Ze hadden geen voorbeelden om op af te gaan. Naylene was de eerste heks, als ze dat al was, bij wie hij magie op deze manier had zien werken. Het was een gevoelig onderwerp. Eentje waar Kol voorzichtiger mee om had moeten gaan dan wat hij nu had gedaan. Zoals Finn gewend was van zijn jongste broeder, had hij niet nagedacht en had hij zijn ideeën hardop geuit. Hij had daarin geen rekening genomen met hoe kwetsbaar en beïnvloedbaar Naylene was geweest. En nu leek het nog onmogelijk om haar van het idee af te brengen.
‘Je klinkt vrij zeker van je zaak, Naylene,’ zei Finn enkel. Hij wilde haar tegenhouden. Ze had met eigen ogen kunnen zien hoe een leven als vampier eruit zag. Ze had meegemaakt hoe Linn zich kon gedragen. Dat niet alleen. Ze had ook ondervonden hoe disfunctioneel zijn familie was. Hij had zijn ongenoegen over zijn eigen leven meerdere malen tegen haar uitgesproken. Ze wist hoe hij dacht over het vampirisme. Dat alles was niet voldoende om haar af te schrikken. Zelfs Linn, die iemand had vermoord waar ze om zou hebben gegeven, had Naylene zich niet laten realiseren dat een vampier worden geen verstandig idee was. Als dat allemaal al niet had gewerkt, dan zouden zijn waarschuwingen alleen maar loze woorden zijn.
‘Dat ben ik ook,’ bevestigde ze. Finn zag het in haar ogen. Ze stonden vastberaden, brandden bijna met het verlangen om zich volledig te voelen. Hij had zijn mening al kenbaar gemaakt en hij wilde haar niet opnieuw pijnigen met het idee dat hij haar afwees. Dat was namelijk niet zo. Hij beschouwde Naylene als een vriend en hij was haar dankbaar dat ze niet op had gegeven, zelfs niet nadat zijn reactie uit was gebleven. Sterker nog, haar vasthoudendheid had haar deze avond gered. Hij was van plan net zo goed vast te houden aan hun vriendschap, wat er ook zou gebeuren.
Fin schraapte zijn keel. ‘Ondanks dat ik het niet eens ben met je keuze, snap ik je beweegredenen. Ik wil je dan ook nergens vanaf praten, maar ik wil wel dat je je goed beseft wat voor leven je dan kiest.’
Hij had zich al voorgenomen om bij Naylene te blijven, los van wat Linn of Elijah daar van zouden vinden. Nu hij wist wat Naylene wilde, was hij alleen maar zekerder van zijn plan. Hij zou haar niet alleen laten. Het was duidelijk dat Linn niet in staat was om zichzelf onder controle te houden, laat staan dat ze zou moeten zorgen voor een vampier in transitie. Finn zou niet toestaan dat Naylene haar controle zou verliezen, enkel omdat er niemand was om haar te helpen.
Naylene knikte. ‘Ik waardeer dat je mijn beslissing accepteert.’
Finn grimaste. Hij deed zijn best om het te accepteren, maar het zou nog even duren voordat hij er vrede mee zou hebben. Veel kon hij echter niet, met name omdat zij zich aan haar belofte had gehouden en niet de kamer uit was gestormd naar Elijah. ‘Ik ben je gaan zien als een goede vriend, Naylene. En je hebt mij niet opgegeven, al had ik het begrepen als je dat wel had gedaan. Ik wil er voor jou zijn.’
‘Betekent dat…?’ vroeg Naylene hoopvol.
Finn knikte. ‘Ik ben niet van plan om van jullie zijde te wijken. Tenminste, als jij en Linn nog steeds samen verder willen. Ik zal jou in ieder geval niet alleen laten, ongeacht wat jouw beslissing is.’
Hij had de brieven van Naylene gelezen. Hij begreep haar woede jegens haar vriendin. Zoals Finn gewend was van zijn familie, had ook Linn een hoop kapot gemaakt. Het leven waar Naylene aan gewend was geraakt, was verdwenen door haar toedoen. Als ze niet langer samen zou willen reizen met Linn, dan zou Finn dat begrijpen. Hij zou haar hoe dan ook vergezellen. Het belangrijkste voor hem was dat zij goed terecht zou komen. Waar Linn zou eindigen, maakte hem niet uit.
Ergens hoopte hij zelfs dat Elijah haar met zich mee zou nemen, zodat Naylene die keuze niet zou hoeven maken.
Naylene bleef stil, maar Finn merkte dat ze in haar eigen gedachten was verzonken. Hij snapte dat het geen makkelijke keuze was om te maken. Hij wilde dan ook opperen dat ze het er op een later tijdstip over konden hebben. Het was immers midden in de nacht en hij had haar vooral gewekt om te controleren of ze nog steeds haarzelf was, en er niet iets met haar aan de hand was. Maar net toen hij dat wilde doen, knikte Naylene. Alsof ze haar eigen gedachten beantwoordde.
‘Ik ben nog steeds boos op Linn,’ liet ze hem weten. ‘Maar we hebben een hoop meegemaakt samen. Ik denk niet dat ik door zou kunnen zonder haar, of andersom.’
Finn deed zijn best om zijn teleurstelling te verbergen. Hij wist nog steeds niet wat Elijah van plan was, maar het was overduidelijk dat Naylene haar trouw aan Linn te groot was om haar te verlaten. Zelfs na alles wat er was gebeurd.
‘Je loyaliteit siert je, Naylene. Ik hoop dat het niet je ondergang wordt.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren twee dagen voorbij gekropen waarin Linn enkel had geslapen. In die tijd had Elijah geen moment van haar zijde geweken. In de tijd waren er allerlei gedachten door zijn hoofd heen getrokken. Ieder van hen leidde tot de gedachten hoe dankbaar ze mochten zijn dat Linn nog in leven was. Haar eigen trots en eigenwijsheid waren bijna haar dood geweest.
Toen Elijah door had gehad dat Linn bijna was ontwaakt, had hij er voor gezorgd dat er bloed voor haar was geweest. Net zoals wat van het eten dat al klaar had gestaan in de keuken. In stilte had hij toegekeken hoe Linn haar lichaam weer wat sterkte had gegeven.
Daarna had hij haar alleen moeten laten om er voor te zorgen dat ze zich op kon frissen. Het kon niet langer dan een uur hebben geduurd. Toch had iedere minuut hem angst in geboezemd. Bang dat haar iets zou overkomen. Een totaal onredelijk beeld, daar was hij zich bewust van. Na de recente gebeurtenissen was hij nergens meer zeker van.
Hoewel hij opgelucht was dat Linn was ontwaakt, had hij de afgelopen dagen ook nagedacht over de gesprekken die hij met haar diende te voeren. Te beginnen met hetgeen wat er was gebeurd, te eindigen met hetgeen waar hij binnenkort weer naar terug zou moeten keren. Hetgeen wat Finn, Naylene over hem had verteld was waarschijnlijk ook nog iets wat diende te worden gesproken. Daar stelde Elijah nu echter geen prioriteit bij.
“Elijah.” Haar zachte stem gaf aan dat hij weer welkom was in haar kamer. Waarin hij zich binnen enkele seconden dan ook in bevond.
Hoewel Linn net twee dagen had geslapen, bloed had gedronken en haarzelf op had gefrist, merkte Elijah dat ze zich niet goed voelde. Al hetgeen wat er met haar was gebeurd was veel. Het was overweldigend. Enkel het weerzien met Rhett was overweldigend. Laat staan hetgeen wat daarna was gebeurd.
Daar waar Elijah het liefst nog dagen met Linn op het bed zou willen zitten, wist hij ook dat hij dat hetgeen wat hem op zijn hart lag er uit moest. Ze moesten met elkaar spreken over hetgeen wat er was gebeurd.
“Kan ik nog iets voor je betekenen?”
Linne schudde haar hoofd. “Enkel je gezelschap.”
“Uiteraard.” Het was een verzoek dat Elijah graag wilde inwilligen.
Hij liep dan ook naar Linn en pakte haar hand vast en begeleidde haar naar de fauteuils die in de ruimte stonden, uitkijken naar het land dat bedekt was in een witte deken van sneeuw. De ruimte vulde zich met de geluiden van het haardvuur dat was ontstoken. De afgelopen dagen had Elijah af en toe gehoord hoe Finn en Naylene met elkaar hadden gesproken. Op het moment waren ze niet in de woning. Finn was zich er ook bewust van geweest dat Linn ieder moment had kunnen ontwaken en dat Linn op dat moment behoefte in bloed had gehad.
Voor nu waren ze dus nog even alleen. Gezien het weer, kon Elijah zich niet voorstellen dat het lang zo zou zijn. Linn had ook behoefte om haar vriendin weer te zien en te spreken.
“Ik wil mijn dankbaarheid naar jou en Finn uitspreken.” Sprak Linn, haar stem was nog steeds breekbaar.
Elijah voelde zich opgelucht dat Linn over het onderwerp was begonnen. Er lag zoveel op zijn hart wat hij had willen bespreken. De afgelopen dagen hadden de gevoelens zich opgebouwd. Nog nooit had hij zich zo wanhopig gevoeld dan op het moment dat hij met Finn door de bossen had gerend, op zoek naar het juiste dorp, niet wetende of ze daadwerkelijk nog op tijd waren geweest.
“Vergeef mijn tactloze bewoording.” Elijah haalde diep adem. Er was zoveel te zeggen. Normaal zou hij Linn de pijn besparen. Echter was dit niet het moment. Ze behoorde te weten wat ze haar handelingen aan hadden gericht.
“Je dankbaarheid komt te laat.” Hoewel hij zich in kon denken dat Linn dankbaar was voor hetgeen wat hij en Finn hadden gedaan, hadden ze hier nooit over deze manier hoeven te spreken als Linn zijn hulp aan had genomen. Meerdere keren had hij al aangeboden dat hij Rhett voor haar uit de weg had willen ruimen. Iedere keer had ze dat voorstel afgewezen.
Nooit had Elijah gedacht dat het op deze manier zou eindigen. En daarbij hadden ze nog geluk gehad hoe het was geëindigd. Linn was te koppig geweest en uiteraard had Rhett daar misbruik van gemaakt.
“Meerdere keren heb ik aangegeven dat ik je wilde helpen. Meerdere keren waren het jouw woorden die mij daar in tegen wisten te houden.” Op een gegeven moment had Elijah de behoefte gehad om het heft in eigen handen te nemen. Uit respect voor Linn had hij dat echter nooit gedaan.
“Ik…” Linn wist duidelijk niet wat ze moest zeggen. Haar ogen waren gericht op haar handen die opgevouwen op haar benen lagen. Wellicht ongemakkelijk van het gesprek. Terechtgewezen.
“Ik heb mij nog nooit zo angstig gevoeld dan op het moment dat ik met Finn door de bossen heen liep, op zoek naar jou. Niet wetend of we te laat waren.” Op dat moment had Elijah niet geweten wat hij had moeten doen als hij daadwerkelijk te laat was geweest.
“En de afgelopen dagen. Ik heb mij alleen maar kunnen bedenken hoe je zo onverantwoordelijk hebt kunnen zijn.” Ze hadden er voor gekozen om het tegen Rhett op te nemen. Dat terwijl vluchten de beter optie was geweest. Linn had beter moeten weten. Ondanks dat hun laatste weerzien alles behalve soepel was verlopen, had ze hem op moeten zoeken voor hulp.
“Hoe heb je zo om kunnen gaan met mijn hart?” Vroeg Elijah uiteindelijk. Zijn woorden haast een fluistering die opgingen in de kamer, waarin de raspende ademhaling van Linn, die tranen over haar wangen had lopen, tot nu toe de overhand had gevoerd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Tranen van verwarring en verdriet stroomden over haar wangen. Toen ze Elijah had gevraagd om zijn gezelschap had ze wel verwacht dat het ter spraken zou komen. Ze was er zelf over begonnen. Maar ze had niet verwacht dat hij tegen haar zou uitvallen. Hij had zoveel benoemd dat ze niet eens wist waar ze moest beginnen, wat hij van haar wilde horen. Hij was bang geweest vóór haar. Om háár te verliezen. Een boodschap die normaal haar hart zou moeten verwarmen, maar nu ging het gepaard met een zware, kwetsende ondertoon. Want hij vond haar onverantwoordelijk. Dom, voor hoe ze had gehandeld.
‘Ik…’ Met betraande ogen keek ze hem aan. Ze wist niet wat hij wilde horen, wat ze kon zeggen om het beter te maken. De laatste tijd had ze een hoop verpest. Naylene was nog steeds woedend op haar, dat wist ze zeker. Ze kon Elijah zijn woede er niet bij hebben.
Maar dit? Dit voelde oneerlijk. Hij had haar meerdere malen aangeboden om haar te helpen met Rhett, en dat had ze meerdere keren afgewezen. Ze was blij dat hij op was komen dagen. Ze wist wat er zou zijn gebeurd als Finn nooit de brief van Naylene had gelezen. Maar hoe Elijah het beschreef, kwam niet over met haar beleving.
‘Nee,’ fluisterde ze, meer tegen haarzelf dan tegen hem. Haar hele leven had ze rekening gehouden met anderen. Ze had haar familie haar eigenwaarde laten bepalen, evenals Rhett. Het grootste gedeelte van de tijd was ze niet voor haarzelf opgekomen, omdat ze het niet had gedurfd. Ze wist niet wat er zou gebeuren als ze zichzelf zou verdedigen tegenover Elijah, maar het voelde niet goed om haar excuses aan te bieden en hem zijn gelijk te geven.
‘Je praat over die dingen, over jouw hart, alsof ik tijd had om daar rekening mee te houden. Dat had ik niet.’ Vanaf het moment dat Rhett de bakkerij had betreden, was alles versneld gegaan. Ze had geen moment stilgestaan.
Elijah opende zijn mond, maar Linn schudde haar hoofd. Hij mocht nog niet spreken. Niet voordat ze alles gezegd had. ‘Opeens was hij daar. Hij stond recht voor mijn neus en hij maakte me duidelijk dat hij er al die tijd al was geweest. Die jaren zonder hem? Die betekenen niks, omdat hij altijd op de achtergrond was. En hij maakte zijn bedoelingen erg duidelijk: hij zou er altijd zijn.’
Hij had alles geweten. Haar tijd alleen, maar ook de momenten die ze door had gebracht met de Mikaelson familie. Haar bijzondere band met Elijah, haar vriendschap met Naylene. Hij had haar altijd in de gaten gehouden. In de tijd dat zij had gedacht haar vrijheid te hebben, te kunnen leven hoe zij dat had gewild, had hij haar altijd gevolgd. Elijah wist niet hoe dat voelde. De realisatie dat haar leven nog steeds niet volledig van haarzelf was geweest, zelfs niet na al die jaren, had haar van streek gemaakt.
Door Rhett was ze in paniek geraakt. Ze kon hem niet volledig de schuld geven voor de dood van Allister, maar zijn aanwezigheid had een hoop in gang gezet. De dood van de bakkerszoon, arme Meggy die nu helemaal alleen was, de woede van Naylene. Ze had zich zo miserabel gevoeld. Er was geen ruimte geweest om aan Elijah te denken. Het enige wat ze had gewild, was Naylene haar vergiffenis en de veiligheid waar ze zich de afgelopen jaren in dacht te hebben gewaand.
Hij wees haar kant op. ‘Daar. Precies dat was het moment dat je contact op had moeten nemen. Als je had gereageerd op mijn brieven, als je me had verteld wat er aan de hand was-’
‘Ik weet dat ik het verpest heb!’ Linn verhief haar stem. Onbewust wisselde ze naar het Portugees. Haar tweede taal voelde niet juist aan voor dit gesprek. Het zou haar gevoelens niet volledig kunnen omvatten. ‘Ik had moeten weten dat Rhett niet zou stoppen, dat hij achter Naylene aan zou gaan. En zodra hij haar bloed had gegeven, hadden we moeten vluchten. Dat wéét ik. Maar je ontvlucht iemand zoals Rhett niet.’
Elijah haalde diep adem en bracht zijn handen naar zijn gezicht. Ook hij sprak in het Portugees. ‘Ik vrees dat je mijn woorden verkeerd interpreteert, Linn.’
‘Ik weet precies wat je bedoelt. Het was dom en onverantwoordelijk. Je vindt mij dom en onverantwoordelijk.’
‘Dat klopt.’ Pijn schoot door haar hart bij het horen van zijn woorden. Elijah zette een stap naar voren. Haar hele lichaam schreeuwde om een stap naar achteren te zetten, maar ze dwong haarzelf te blijven staan. Zelfs nu was hij niet een persoon waarvoor ze weg zou rennen.
‘Ik vind het dom om jezelf in een gevecht te plaatsen waarvan je al weet dat je het zal verliezen. En het is ongelooflijk onverantwoordelijk om op deze manier met jouw leven om te gaan.’ Hij zette nog een paar stappen dichterbij, tot hij vlak voor haar stond.
‘Je bent woedend, dat begrijp ik,’ zei Linn. ‘Woedend, omdat ik niet heb gehandeld zoals je had gewild.’
Elijah schudde zijn hoofd. Hij bleef spreken in het Portugees. ‘Je begrijpt me nog steeds niet. Ik ben woedend omdat ik niet weet wat ik moet zonder jou, Linn. Ik ben woedend, omdat je onvoorzichtig om bent gegaan met jouw eigen leven. En daardoor ook met dat van mij. Want jij hebt mijn hart. En als Rhett…’ Elijah viel stil. Voor het eerst tijdens hun gesprek zag ze de pijn in zijn ogen.
‘Als je dood was gegaan, dan had je mijn hart met je meegenomen. Want ik zou het nooit aan een ander kunnen toevertrouwen.’
Zelfs in het Portugees begreep ze niet wat hij probeerde te zeggen. Ze keek naar hem op, haar ogen nog steeds betraand en haar wenkbrauwen licht gefronsd. Hopend dat hij zichzelf nog zou verduidelijken.
Voorzichtig hief hij zijn hand, alsof hij bang was dat de kleinste beweging haar af zou schrikken. Zijn ogen hielden haar blik vast. Toen ze niet van hem weg bewoog, legde hij zijn hand tegen haar wang.‘Er zijn niet genoeg woorden om mijn gevoelens voor jou uit te drukken, Linn. In welke taal dan ook,’ fluisterde hij. ‘Ik houd van je.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De stilte die over de ruimte heen viel voelde als een afwijzing richting Elijah. De situatie waar ze zich nu in bevonden was alles behalve comfortabel. De woorden hadden dan wel een hele tijd op zijn hard gelegen, dat betekende echter niet dat ze naar Linn dienden uit worden gesproken.
De angst om Linn te verliezen was zo groot geweest, dat zijn gevoelens haast niet meer tegen te houden waren. Op het moment dat Finn de brief van Naylene had ontvangen, die hem had verteld wat er met Rhett was gebeurd en wat ze van plan waren geweest, was er zoveel angst door hem heen gegaan. Hun reis had het er niet beter op gemaakt en hetgeen wat er in de kerk was gebeurd was hem de afgelopen dagen blijven achtervolgen.
Linn stapte voorzichtig van hem wel. Waardoor Elijah zijn hand voor even in de lucht bleef hangen. Met een geschrokken blik in haar ogen bleef Linn hem aankijken. Op het moment dat hij zich weg wilde draaien, voelde hij hoe Linn zijn hand vastnam. Voor even. Toch had het zijn aandacht getrokken.
“Ik hoop dat je mij kunt vergeven dat ik op het moment niet de juiste woorden kan vinden om op je te reageren.” Linn klonk kwetsbare in haar moedertaal. Juist omdat ze zich daarin normaal juist goed kon te verwoorden.
Hoewel Elijah het liefst had gehoord dat haar gevoelens wederzijds waren geweest en dat ze samen een leven op konden bouwen, wist hij zelf ook wel dat het onredelijk was om daar naar te verlangen. Rhett had haar beschadigd en nu kon ze pas echt beginnen met te helen. Een proces dat jaren lang zou kunnen duren. Uiteraard zou hij haar die tijd gunnen.
“Uiteraard.” Sprak Elijah zachtjes. “Als je mij vergeeft voor de manier waarop ik mijn gedachten heb geuit, dit was niet de manier en zeker niet het moment om dit onderwerp te bespreken.” Er was niets besproken en dat was ook hetgeen waar het precies om ging. Sommige woorden dienden gewoon niet uitgesproken te worden. Zeker als diegene die ze te horen kreeg, er nog niet klaar voor was om ze te horen.
Elijah wilde nog over zoveel meer met Linn spreken, maar dit was gewoonweg niet het moment. Ergens werden ze geholpen door de voordeur die open leek te gaan.
“Naylene.” Fluisterde Linn. Haar vriendin was al even de stad in geweest en dat had haar ook wel de rust gegeven die ze nodig had gehad, toen ze was ontwaakt. Finn had het bewust gedaan, om ongelukken te ontkomen. Elijah had hem daarin niet tegen gehouden.
“Ze is de afgelopen dagen meerdere keren wezen kijken of je in order was.” Elijah vertelde er maar niet bij hoe ze hem op die momenten aan had gekeken. Dat was een gesprek wat ze later dienden te hebben, als het aan Naylene lag.

Beneden waren Naylene en Finn inderdaad teruggekomen van hun wandeling door de stad. Naylene haar wangen waren rood gekleurd van de kou. Ze had wel van de omgeving kunnen genieten, toch had ze ook snel weer terug naar de woning gewild.
De afgelopen dagen was ze bezorgd geweest om Linn. Hoewel Naylene zelf, binnen een dag weer redelijk opgeknapt was. Had Linn de afgelopen dagen geslapen. Fysiek gezien was dat voor een vampier niet nodig. Waardoor haar zorgen toe waren genomen, naar mate het langer had geduurd dat ze Linn had kunnen spreken.
Finn had in de tussentijd zijn best gedaan om voor haar te zorgen. De vertrekken in het verblijf hadden ieder moment warm aangevoeld. Er was voldoende eten geweest. En als ze even afleiding nodig had gehad, was hij er geweest om een gesprek mee te voeren. Nu hielp Finn haar zelfs mee met de mantel die ze buiten had gedragen.
Op het moment dat Naylene naar het hoofdvetrek wilde lopen, om daar wat te lezen, hoorde ze de trap kraken. Niet veel later vloog Linn haar om haar hals, iets waar ze net op kon anticiperen door haar armen te openen.
“Linn!” Naylene kon niet beschrijven hoe opgelucht ze was om te zien dat Linn wakker was. De laatste keer dat ze elkaar hadden gesproken was toen hun wegen hadden gescheiden, nog ver voordat ze de kerk hadden betreden. Dat alles hoefden ze nu niet te bespreken. Het belangrijkste was dat ze hier beiden waren. Gezond. Onbedreigd. Linn zou vanaf nu echt haar leven kunnen gaan leiden.
“Naylene.” Linn haar armen wikkelden zich alleen nog maar strakker om haar heen. Alsof ze bang was dat ze anders zou verdwenen.
“Wat ben ik blij om te zien dat je veilig bent.” Fluisterde Linn. Naylene bespeurde een snik te horen. Het ontroerde haar dat hun weerzien dat bij haar teweeg bracht.
“Ik ook! Ik maakte me zorgen om je.” Zei Naylene terug. Elijah had haar telkens verzekerd dat hij goed op Linn zou letten en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Toch was er iets bij Naylene geweest dat niet lekker had gezeten, waarschijnlijk was dat gekomen door hetgeen wat Finn haar over Elijah had verteld. Misschien kom vampiers wel iets overkomen, waarvan de Originele familie niets over wist omdat ze onsterfelijk waren.
“Wellicht is een goed idee om te gaan zitten.” Onderbrak Finn hen, wie duidelijk zijn best had gedaan om hen even een moment samen te geven. De afgelopen dagen had hij met haar over het vampier zijn gesproken en hoewel hij had geprobeerd om haar wens te accepteren, had Naylene ook kunnen merken dat hij moeilijk van het idee wat hij van vampiers had af kon komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Elijah zijn woorden waren teveel geweest. Zelfs in het Portugees had Linn niet geweten hoe ze er op had moeten reageren. Ze was opgelucht dat hij het haar niet kwalijk nam dat ze zich geen houding had weten te geven, en ze was blij dat hij zich had verontschuldig voor de manier waarop zijn woorden eruit waren gekomen. Maar hij kon zijn woorden niet terugnemen. Linn wist dat ze ze de komende uren zou herhalen in haar hoofd, zich afvragend wat ze er mee moest. Gelukkig bood de terugkomst van Naylene afleiding.
Naylene was veilig. Ze was nog steeds een mens. Linn kon haar hart horen kloppen. Ze voelde warm aan in haar armen, ondanks dat het buiten koud was. En ze leek niet gewond te zijn, op wat voor manier dan ook. In de twee dagen dat Linn had geslapen, was Naylene aangesterkt. En ze had iemand gehad die voor haar had gezorgd.
Langzaam liet ze Naylene los. Ze was oprecht blij om de rode blos op haar wangen en neus van de kou te zien. Ze wist dat ze nog een hoop uit te praten hadden, en dat zou op z’n tijd ook zeker gebeuren, maar voor nu was ze dankbaar dat haar vriendin nog hier was.
Ze keek langs Naylene heen naar Finn. Hij hield haar nauwlettend in de gaten, zoals hij twee avonden geleden ook had gedaan. Net zoals Elijah had hij overduidelijk een mening over haar gedrag en wie ze er in mee had gesleept. Finn had echter hele andere prioriteiten.
‘Dankjewel, Finn. Het betekent veel voor me dat je haar de afgelopen dagen gezelschap hebt gehouden en voor haar hebt gezorgd.’
Finn trok met zijn mond, maar gaf haar geen antwoord. Hij knikte enkel, waarna hij de trap naar boven nam. Linn sloeg haar ogen neer. Ze wist dat Finn dacht dat ze niet voldoende voor Naylene had gezorgd, dat ze haar nooit mee had moeten trekken in het gevaar van Rhett. En als hij de brieven van Naylene had gelezen, dan snapte ze ook waarom hij haar zag als de slechterik. Ze nam het hem niet kwalijk, en Naylene ook niet. Ze wist dat de blijheid en opluchting van Naylene niet gelijk stonden aan vergiffenis.
‘Kom.’ Naylene nam haar handen vast. ‘In het hoofdvertrek is een haard. Daar kunnen we bij zitten.’ Naylene nam haar mee naar de grote ruimte.
Linn had twee dagen geleden geen tijd, of aandacht, gehad voor het huis waar ze zich in bevonden. Het hoofdvertrek had een imposante haard, waar het vuur al in knisperde. Stoelen en banken waren opgesteld richting de haard, maar zij en Naylene namen plaats op de grond. Aan de muren hingen schilderijen van het landschap waar ze zich bevonden.
Een bediende liep de kamer binnen met een silveren dienblad in haar handen. Daarop rustte een theepot met een kopje en een bordje met koekjes. In stilte zette de bediende het dienblad neer op een tafeltje. Ze knikte naar Naylene en verliet daarna weer de ruimte.
Het eerste wat Naylene deed, was het schoteltje met koekjes pakken. Ze hield het uit naar Naylene. ‘Ze zijn uit de stad. Misschien zijn het wel de lekkerste koekjes die ik ooit heb geproefd.’
Linn pakte onzeker het schoteltje aan. Ze had verwacht dat de vijandigheid van Finn ook nog aanwezig zou zijn bij Naylene, maar daar leek het tot nu toe niet op. Ze stond zelfs op om nog een extra kopje uit de houten kast te pakken. Ze schonk thee in voor hen allebei.
Linn bestudeerde haar vriendin nauwkeurig. Het voelde anders dan ze zich kon herinneren. Het laatste, echte gesprek dat ze hadden gevoeld was beladen geweest met emoties. Toen had Linn zelfs nog geloofd dat Naylene haar haatte en dat ze zonder haar verder zou willen reizen. Maar dat was niet het enige. Er heerste een bepaalde rust over Naylene heen. Anders dan wat ze gewend was.
‘Het lijkt also het goed met je gaat,’ zei Linn onzeker, omdat ze niks wilde aannemen.
Naylene knikte. ‘Het gaat beter nu ik weet dat het ook goed gaat met jou. Ik werd er bang van toen je na een paar uur nog steeds niet ontwaakte.’
Linn klemde haar handen beter om de warme kop thee. Het rook erg lekker. Kruidig, geruststellend. ‘Elijah vertelde me dat je vaak bent komen kijken. Dat verbaasde me, na alles wat er is gebeurd.’
Naylene keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Door het licht van het vuur leken haar haren nog roder. Ze zette haar kop thee aan de kant en schoof dichter naar Linn toe. ‘Ik geef om je, Linn. Om toe te kijken hoe je met Rhett vocht, om een klein deel mee te maken van wat jij moest doorstaan met hem… Dat was verschrikkelijk.’
‘Ik geef ook om jou.’ Waar haar woorden voor Elijah er niet waren gekomen, voelden deze als vanzelfsprekend. Het was simpel. Ze gaf om Naylene. Ze was haar vriendin. En toen het er op had geleken dat ze dood zou gaan aan de hand van Rhett, had ze er alles aan willen doen om haar te beschermen. Ze wist nu dat ze het verkeerd had aangepakt, maar haar intentie was goed geweest. Ze hoopte dat Naylene dat ook zou zien.
Voorzichtig nam Linn haar hand vast. ‘Ik geef om je, en daarom wil ik weten wat jij wil. Want als je hier niet wil zijn, dan moet je me dat eerlijk aangeven. Ik weet dat we Rhett probeerden uit te lokken, maar wat je die dag zei…’ Linn slikte. ‘Ik wil wat het beste is voor jou, Nay. Maar dat kan ik niet voor je invullen. Dat is aan jou om te bepalen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor Naylene was het haast niet te beschrijven wat voor opluchting ze voelde nu ze Linn weer naast haar had zitten. De afgelopen dagen had ze veel nagedacht over de woorden van Finn. Hetgeen wat zij daar op had gezegd. Ze zou niet door kunnen gaan zonder Linn. Daarvoor hadden ze te veel met elkaar meegemaakt.
Voor hun gevecht met Rhett had Naylene woorden moeten zeggen die hem deden geloven dat ze alleen verder had gewild. Zowel zij als Linn hadden doorgehad dat de woorden de waarheid waren geweest. Linn bezat nog steeds de schuld dat Allister dood was, hoewel Rhett daarvan de aanleiding was.
“Ik weet dat ik dingen heb gezegd die je pijn hebben gedaan.” Op dat moment had het voor Naylene zelfs als een opluchting gevoeld dat ze de woorden eindelijk uit had kunnen spreken.
“Ik had ze verdiend.” Fluisterde Linn terug. “Maar daarom wil ik weten of je er nog steeds zo over denkt.”
Naylene schudde haar hoofd. Niet enkel ten teken dat ze er niet op die manier over dacht, maar ook omdat ze er die dagen geleden niet op die manier op had gedacht.
“Ik heb mijn woede doen spreken. Ik nam het je kwalijk dat Allister niet meer leefde. Maar Chris.” Ergens vond Naylene het lastiger om over haar broer te spreken. Ze wist niet hoe het inmiddels met hem ging. Was hij veilig? Had hij al een leven voor zichzelf opgebouwd. Dat was alles waar ze op hoopte.
“Ik heb zelf de keuzes gemaakt die ik heb gemaakt en daar moet ik mee leven. Jij hebt dingen gedaan waar jij moet leren leven.” Fluisterde Naylene. Ze pakte voorzichtig de hand van Linn vast, omdat ze zag dat haar vriendin het onderwerp moeilijk vond. Dat vond ze zelf ook.
“En hoewel ik boos ben dat het is gebeurd, verdrietig. Kan ik je het vervegen.” Dat was ook hetgeen wat Allister voor hen had gewild. Hij was gek op hen beiden geweest. Dat had hij op zijn eigen manier laten weten. Gewoon door er te zijn. Soms tijd in stilte door te brengen.
“Echt?” Vroeg Linn voorzichtig ze klonk zo breekbaar. Dit was wellicht ook niet hetgeen wat ze nu moesten bespreken. Aangezien Linn er mee was begonnen, wilde Naylene het echter ook niet afkappen.
“Echt.” Naylene knikte. “Ik zeg niet dat ik het meteen kan vergeten. Maar ik snap waarom het is gebeurd. En we zijn vriendinnen.”
Voor Naylene was Linn hetgeen wat het dichtstbij kwam bij familie, sinds haar wegen met Chris waren gescheiden. Dat was de reden dat ze elkaar hadden willen beschermen. Ze hadden vooral elkaar. Daar kon ze toch niet zomaar afscheid van nemen? Zelfs niet voor hetgeen wat er was gebeurd.
“Oh, ik heb iets voor je meegenomen uit de stad.” Bedacht Naylene zich ineens. Tussen het uittrekken van haar mantel en het feit dat Linn naar beneden was gekomen, was ze compleet vergeten dat ze daadwerkelijk iets mee had genomen.
Naylene kwam overeind van de grond en liep naar de hal, ze merkte meteen dat de kou van buiten daar meer optrok. De openhaard had hen juist heerlijk verwarmd.
Op de plaats waar ze de bloemen achter had gelaten, zag ze hen inderdaad nog liggen. Omdat het winter was, was het niet veel. Toch had een vrouwtje hen graag wat van haar bloemen verkocht. Naylene was van plan geweest ze naast Linn haar bed neer te zetten, nu ze ze aan Linn geven.
Met de bloemen in de handen liep Naylene dan ook terug naar de woonkamer. Linn zat nog precies hetzelfde zoals Naylene haar achter had gelaten.
“Zijn die voor mij?” Vroeg Linn verbaasd. Naylene knikte, terwijl ze de bloemen uitstak.
“Ik wilde ze bij je bed zetten, maar ik ben veel blijer dat ik ze aan je kan geven.” Ze gaf ze dan ook aan Linn, die aan de bloemen rook. De glimlach op haar gezicht was alles waard.
“Dankjewel. Ik vind het echt heel erg lief van je.” Het was iets heel kleins, maar dat maakte het juist zo fijn dat het werd gewaardeerd. Finn had haar geholpen met het geld, aangezien zij en Linn bijna alles achter hadden moeten laten in het vorige dorp.
Naylene hief haar jurk iets op, zodat ze wat makkelijker op de grond kon gaan zitten. Vervolgens wilde ze echter haar benen over elkaar heen kruizen, wat de stof natuurlijk niet toeliet. Daardoor raakte ze geïrriteerd.
“Ik heb zo’n hekel aan jurken.” Mompelde ze, tevergeefs begon ze meer aan de jurk te trekken.
“Maar het staat je zo mooi.” Probeerde Linn haar op te vrolijken. Iets wat Naylene aan haar waardeerde. Het maakte het echter niet beter. Al jaren lang had ze een hekel aan de kleding die ze aan moest trekken. Nu ze Finn rond had zien lopen in zijn kledij, was ze alleen maar jaloers geworden. Waarom was het niet geoorloofd voor vrouwen om dat soort simpele kleding aan te hebben. Dan had ze hier veel makkelijker kunnen zitten.
“Maar het zit gewoon niet lekker.” Mompelde Naylene. “En het is onhandig! Ik moest het net de hele tijd vast houden, want anders zou de onderkant helemaal nat zijn geworden door te sneeuw. Dat is toch niet handig. Er moet een andere manier zijn.”
Linn moest lachen en sloeg haar arm om Naylene. “Ik ben blij dat je van alles je daar nu druk om maakt.”
Naylene liet haar hoofd even tegen de schouder van Linn aan rusten. “Soms is het onnodig om te lang stil te staan bij dingen. We kijken hoe het loopt.” Er was nog genoeg dat ze aan Linn moest vertellen, waarover ze moesten spreken. Dat hoefde echt niet meteen. Juist niet. Dat ging ze niet van Linn verlangen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een paar dagen waren verstreken sinds Linn was ontwaakt. Het had de dynamiek in het huis veranderd. Finn en Naylene brachten niet langer al hun tijd door met elkaar. Het waren Linn en Naylene die elkaar weer hadden gevonden. Ze praatten uren in hun vertrekken, Linn vergezelde haar tijdens het ontbijt en het diner en Naylene had het op zich genomen om Linn te helpen met haar leeswerk. Iets wat Elijah ooit had gedaan.
Hij had de vrijheid genomen om gebruik te maken van de studeerkamer van de man des huizes. Hij had plaatsgenomen achter het bureau, papier en een inktpot gepakt om een brief aan zijn broeder Kol te schrijven. Zijn vraag aan Kol kon hij niet helderder formuleren in zijn gedachten dan dat hij al had gedaan, maar toch vonden de woorden niet hun weg op het gelige papier. Met een zucht legde hij de veer terug op het hout.
Zijn blik vond het winterse landschap. Linn was al even geleden vertrokken naar het dorp. Ze had erop gestaan dat ze voor even het huis uit zou gaan. Ze had behoefte aan een andere omgeving. Hij had zijn aanwezigheid aangeboden, zodat hij haar had kunnen vergezellen, maar dat had ze afgewezen. Ze had alleen willen gaan. Iets wat geen van de aanwezigen in het huis een verstandig idee had gevonden. Toen Linn door had gekregen dat ze haar zin niet zou krijgen, had ze erop gestaan dat Finn haar zou begeleiden naar de stad. Finn had daar zichtbaar ontevreden op gereageerd, maar Elijah had hem met een blik duidelijk gemaakt dat hij geen keuze had gehad.
Zijn band met Linn was de afgelopen dagen… Gecompliceerd. Sinds hij zijn gevoelens kenbaar had gemaakt, al dan niet in een staat waarin hij geen controle had gehad over wat er op dit moment uit zijn mond was gekomen, was de lucht tussen hen anders. Statisch. Hij was zich pijnlijk bewust van haar plek in het huis, en andersom ook. Linn probeerde het te verbloemen, maar iedere keer als hij haar aankeek, zag hij een mengeling van gevoelens. De grootste was haar overduidelijke moeite met de situatie.
Hij had zich in moeten houden. Hij had simpelweg moeten verklaren dat hij blij was dat ze nog leefde, moeten benoemen dat ze geluk had gehad. Nu had hij het enkel nog ingewikkelder gemaakt.
Wat Linn niet wist, was dat hij niet lang meer had voordat hij terug zou moeten keren naar Niklaus. Wat daar op hem wachtte, wie daar op hem wachtte, was iets waar hij geen raad mee wist. Het liefst wilde hij het met haar delen, maar de laatste dagen leek het alsof Linn er niets bij kon hebben.
Het liefst nam hij haar met zich mee. Hij wilde het aan haar vragen, maar hij was ook op de hoogte van de sterke band die Linn en Naylene hadden gesmeed. Als Linn al met hem mee zou gaan, en dat betwijfelde hij ten zeerste, dan zou Naylene volgen. En Naylene zou niet in de buurt willen komen van Niklaus - of bij hemzelf. Daar waar hij twijfelde over Linn haar antwoord, wist hij dit zeker.
Omdat Finn zijn intenties al duidelijk had gemaakt, namelijk het blijven bij Naylene, moest Elijah voorzorgsmaatregelen treffen. Het was overduidelijk dat Linn niet in staat was om om te gaan met de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Hij nam het zichzelf kwalijk. Hij had haar beter moeten voorbereiden. Hij had moeten voorkomen dat ze Rhett alleen zou bevechten.
Finn zou geen aandacht aan haar besteden. Hij had alleen maar ogen voor de bijzondere, roodharige heks. Elijah had iemand nodig die op Linn zou letten, die haar zou helpen. Zijn zuster Rebekah was geen optie. Vandaar de brief aan Kol die voor hem lag.
Elijah werd uit zijn gedachten gehaald door een beweging in het huis. Naylene had zich al die tijd in haar eigen kamer bevonden, lezend. Zo nu en dan had hij het geluid van een omslaande bladzijde gehoord. Maar nu hoorde hij hoe ze het boek dichtklapte en zich een weg maakte naar de kamer waar hij zich bevond.
Hij zat met zijn rug naar de deuropening, maar hij had de deur nooit gesloten. Naylene stond in de deuropening, maar ze begroette hem niet. Wellicht wachtte ze tot hij haar opmerkte. Maar ze bevond zich al lang genoeg onder de vampiers om te weten dat hij dat al lang had gedaan.
Hij zuchtte, wetende dat Naylene kennis bezat die hij nog niet met Linn had gedeeld. Die kennis was de precieze reden dat ze hem de afgelopen dagen met woede in haar ogen aan had gekeken. Hij had zich afgevraagd hoe lang het zou duren voordat ze haar woede met hem zou delen. Nu Linn weg was, zag ze haar kans.
‘Naylene, ik adviseer je om naar binnen te treden en te delen wat er in je hoofd speelt, of om terug te keren naar je kamer.’ Hij draaide de brief naar Kol om, zodat haar nieuwsgierige ogen de beginnende zinnen niet zouden kunnen lezen.
Naylene stapte naar binnen. Haar zachte voetstappen waren voor hem luid, evenals het geruis van de rokken die zo zo verachte.
Langzaam kwam hij overeind uit de stoel. In plaats van zich op Naylene te richten, liep hij naar het raam toe. Het winterse landschap bood hem nog enigszins troost.
Naylene bleef stil. Het arme kind was nerveus, wellicht zelfs op de lijn van angst. Hij hoorde haar hart kloppen als een bezetene. Hij wist niet of hij haar als dapper moest bestempelen, of als onbezonnen.
‘Ik ben op de hoogte dat Finn een familiegeheim met je heeft gedeelt. Ben ik correct in mijn aanname dat dat hetgeen is wat je wil bespreken?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De afgelopen dagen had Naylene vooral met Linn doorgebracht. Ze hadden de dagen zo normaal mogelijk gehouden. Beide vrouwen hadden hun dagen doorgebracht met lees en schrijfwerk. Er waren heerlijke maaltijden voor hen geserveerd. Af en toe hadden ze zelfs kunnen genieten van het winterweer.
Er was echter iets wat de sfeer binnen de woning had beïnvloed. Linn had Naylene in vertrouwen over haar gesprek met Elijah. Er waren woorden gebruikt die Linn op dat moment niet aan had gekund. Niet enkel had ze de woorden niet helemaal begrepen. Op de woorden waar ze wel vat had gekregen had ze geen antwoord geweten. Wellicht behoorden ze romantisch te klinken, Naylene vond echter dat Elijah, Linn op een positie had gezet wat hij niet van haar had kunnen verlangen. Niet zo vlak nadat Rhett was gedood.
Hetgeen wat Naylene nog meer aan Elijah liet twijfelen, was het verhaal wat Finn haar had verteld. Linn leek geen weet te hebben wat zich af had gespeeld op de dag dat ze de Mikaelsons hadden. Voordat ze een definitieve keuze zal maken, behoorde ze het hele verhaal te weten. De man die ze had opgehemeld in haar hoofd, leek niet alleen te zijn wie ze had gedacht.
De belofte die ze aan Finn had gemaakt werd hiermee niet verbroken. Naylene had hem immers beloofd om niet op dat moment naar Elijah te lopen. Nimmer had ze toegezegd er niet met hem over te spreken. Nu Finn zich niet in de woning bevond, was Elijah zeer onvoorspelbaar, dat maakte haar nerveus. Toch was dit het enige moment om het te bespreken.
Naylene staarde naar de rug van Elijah. Ondanks dat hij wist waarom ze hem een bezoek bracht, nam hij geen moeite om haar daadwerkelijk aan te kijken.
“Dat is correct.” Naylene streek over de rok van haar jurk. Haar vingers krulden zich gespannen in de stof. Wellicht had ze uit voorzorgmaatregel haar steen mee moeten nemen. Toch hoopte ze er op dat ze een normaal, volwassen gesprek met Elijah kon voeren.
“Dan adviseer ik je dat je snel ter zake komt.” Elijah sprak stoïcijns. Naylene probeerde alles om haar in zich op te nemen. Op de tafel in de kamer lag briefpapier, een veer en geopend inktpotje. Ze vroeg zich af met wie Elijah communiceerde. Niklaus was waarschijnlijk het juiste antwoord. Ergens was ze de afgelopen dagen al bang geweest dat de jongere broer van Finn en Elijah de woning zou binnenstormen. Als Elijah hem hierheen leidde, wist ze niet hoe ze zichzelf moest verdedigen. Dat wist ze nu al niet.
Naylene haalde diep adem. Ze weigerde het om nerveus te klinken. Dit was een serieuze zaak en Elijah leek de ernst van de zaak niet in te zien. Het behoorde niet normaal te zijn om je broeder neer te steken met een dolk om hem vervolgens weken lang in een kist te laten liggen.
“Linn verdient het om te weten wat je met Finn hebt gedaan.” Wat de hele familie elkaar leek aan te doen, als het nodig was. Haar eigen broer was zo belangrijk voor haar geweest, dat ze niet voor kon stellen hoe iemand in de wereld ook maar zo kon denken. Niet als je sprak over een band die niet te breken was. Zelf had ze juist over gehad om Chris zijn veiligheid te waarborgen.
“Ik houd haar niet tegen. Als je het nodig vindt, dan vertel je het haar.” Het feit dat het Elijah niets deed te doen irriteerde Naylene. Het maakte haar echter ook nog meer nerveus, want ze moest Elijah tegen spreken.
“Ik zal het op prijs stellen als je me aankijkt als we met elkaar spreken.” Naylene kon niet tegen de onverschilligheid waarmee ze werd behandeld. Ze vond het niet enkel respectloos tegenover haarzelf, maar ook tegenover Finn en zelfs Linn.
In enkele seconden had Elijah zich omgedraaid en stond hij voor haar, waardoor Naylene verschrokken naar achteren stapte. Met grote ogen keek ze op naar Elijah, hij was niet veel langer dan zij was, maar wel een stuk intimiderende. Haar hart klopte in haar keel, terwijl haar handen met de seconden zweteriger van angst begonnen te worden.
“Ik adviseer je om in het vervolg je uitingen beter te overwegen. Als je om iets verlangt kan je exact krijgen waar je om hebt verzocht.” De manier waarop ze Elijah had leren kennen, was niets bij de man die nu voor haar stond. Hij had zich open naar haar gedragen. Nu leek hij zich bitter tegenover te gedragen. Alsof hij Naylene de schuld gaf van het feit dat hij niet kon leven met Linn. Vergetend wat zijn eigen woorden ter weeg hadden gebracht.
Naylene moest haar best doen om niet weg te rennen uit de ruimte. Ze wilde zich echter niet gewonnen geven. Elijah wilde haar enkel angst in boezemen. Misschien juist zoveel dat ze zelf niet met het verhaal naar Linn zou stappen. Als hij daadwerkelijk dacht dat ze op die manier in elkaar stak, wist hij nog niet dat hij aan haar de verkeerde had. Angst of geen angst, haar eigenwijsheid zat dieper dan dat.
“Linn behoort te weten wat jij hebt gedaan op de dag dat we zijn vertrokken.” Sprak Naylene stellig, alhoewel ze wel haar best moest doen om zo zeker mogelijk te klinken. De indringende blik van Elijah liet haar namelijk niet los.
Elijah wilde weer spreken, waarschijnlijk om te zeggen dat het vrij stond om Linn te vertellen wat ze wilde. Daar ging ze zich echter niet mee laten wegschepen. “En ik vind dat jij het haar moet vertellen.”
De spanning in de ruimte was om te snijden. Elijah bleef Naylene indringend aankijken. Alsof het genoeg behoorde te zijn om haar mond te snoeren. Ze bedacht zich dat het enkel zijn eigen angst was. Linn had over Elijah gesproken alsof hij niets fout had kunnen doen. De laatste tijd leek dat in elkaar te vallen. Dat was juist de reden dat Naylene vond dat Elijah het moest vertellen. Niet om hem slechter af te tekenen dan dat hij was, juist niet. Het zal juist slechter zijn als zij het verhaal zou vertellen.
“En Finn verdient excuses.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Elijah zou Naylene niet daadwerkelijk pijn doen. Hij had haar laten schrikken, hield zijn gezicht bewust in de plooi en maakte zijn voordeel duidelijk, maar hij zou niet fysiek uithalen. Ongeacht hoe ze zichzelf nu staande hield, wat ze dacht te kunnen doen, ze bleef Linn haar vriendin. Ieder ander had hij al door het raam geworpen voor de manier waarop ze hem aansprak, maar haar niet. Linn zou hem dat nooit vergeven, en hij zichzelf ook niet.
Hoewel haar eerste eis nog enigszins redelijk was, moest hij zijn best doen om niet te lachen bij de tweede. Finn, een excuses? Dat was wel het laatste wat zijn broer verdiende. Elijah was er nooit van gediend geweest hoe Finn zijn broeders en zuster had behandeld. Toen het tijd was om het voortouw te nemen, zoals verwacht werd van de oudste, had hij zich teruggetrokken. Daardoor was de last op hem gevallen. Hij had voor zijn broeders en zuster moeten zorgen.
Finn daarentegen had zich teruggetrokken, zich stilgehouden. Hij verdiende geen excuus voor de jaren die hij al door had gebracht in de kist, en ook niet voor wat Elijah maanden geleden had gedaan. Hij had gehoopt dat de afwezigheid van Finn zou resulteren in dat Linn zou inzien hoe belachelijk haar plan om te vertrekken was geweest.
Hij vouwde zijn armen achter zijn rug. ‘Ik kan niet inschatten of je lijst aan eisen dapper is, of dom.’
Naylene hief haar kin. Haar eigenwijsheid was op sommige momenten een bewonderingswaardige eigenschap geweest, maar nu irriteerde het hem enkel. Ze wist duidelijk niet wanneer ze op moest geven.
‘Wellicht doe je er goed aan om in acht te nemen tegen wie je spreekt. Ik ben een Originele Vampier. Ik dwaal al bijna 500 jaar rond op deze aarde. Wat maakt dat jij denkt dat ik mijn manier van handelen zal bijstellen, simpelweg omdat jij dat van me vraagt?’ Hij liet zijn donkere ogen over haar angstige gezicht glijden. Hij was onder de indruk; ze had de ruimte nog niet verlaten. Niet dat hij dat met haar zou delen.
Naylene wilde spreken, maar hij hield zijn hand op. ‘Als jij gelooft dat deze informatie Linn moet bereiken, waarom vertel jij het haar dan niet? Het lijkt me zelfs voordeliger voor jou als jij diegene bent. De trouwe vriendin, die Linn wil behoeden.’
‘Er is een simpel antwoord,’ gaf Naylene aan. ‘Linn. Je zou het voor haar moeten doen. Om aan haar te laten zien dat de man die zij maanden geleden aan mij ophemelde, er nog steeds is. De betere man, niet degene die nu voor mij staat.’
Linn.
Het was niet enkel haar naam die hem aan het denken zetten. Het waren de woorden van Naylene, die vrijwel identiek waren aan die van Linn. Maanden geleden, toen ze afscheid hadden genomen, had ze hem een geborduurde zakdoek geven. Haar intentie was om hem als cadeau te geven, maar nu was de zachte stof bevuild met de nare herinneringen. En met de nieuwe betekenis die Linn er aan had gegeven: een herinnering aan de man die hij kon zijn, maar die avond niet was geweest.
Hij zuchtte en haalde de zakdoek uit de zak van zijn broek. Het simpele ontwerp deed niet af voor de hoeveelheid liefde die ze er in had gestopt. Hij liet de stof door zijn vingers glijden en keek op naar Naylene. ‘Linn heeft haar intenties duidelijk gemaakt. Ze heeft geen behoefte aan mijn aanwezigheid, en vast nog minder in een conversatie.’
‘Ik geloof niet dat dat waar is.’ Naylene haar blik viel ook op de zakdoek. Ongetwijfeld had ze Linn er die avond mee gezien. Wellicht bracht het haar ook terug naar die tijd. De aanval van Niklaus, de gevolgen. Elijah was zich bewust van zijn aandeel die avond. Hij had ingegrepen, Niklaus gestopt. Maar het was niet genoeg geweest om Linn te laten blijven. Op dit moment vroeg hij zich af of hij daar ooit genoeg voor zou zijn.
Elijah trok zijn wenkbrauwen op. Hoe goed kende Naylene haar nu? Ze kenden elkaar slechts een paar maanden. Hij had meer tijd met Linn doorgebracht en hij vertrouwde op zijn eigen instinct. Op dit moment zou er niet veel goeds komen uit een gesprek over wat er was voorgevallen die avond. Hij zou Linn nu geen plezier doen met die informatie.
‘Dit is jouw kans om het juiste te doen. Om haar te laten zien dat je het juiste kan doen,’ moedigde Naylene hem aan.
Hij zuchtte. ‘Je bent net een hond met een bot, Naylene.’
Aan de triomfantelijke blik in haar ogen te zien, zag ze het als een compliment.
‘Als Linn me wenst te spreken, dan zal ik mijn best doen om het bespreekbaar te maken. En wat Finn betreft…’ Hij vouwde de zakdoek weer dubbel en stopte hem terug in zijn broekzak. Hij keek met een ernstige blik naar Naylene. ‘Mijn familie is gecompliceerd. Ik sta de disfunctionele uitbarstingen van Niklaus niet altijd toe en ik erken dat ook ik niet altijd de juiste beslissing maak. Maar mijn broeder is niet onschuldig. Neem niet enkel zijn kant van het verhaal aan, omdat dat toevallig goed uitkomt.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Haar conversatie met Elijah had tot noch toe niet het gewenste doel getroffen. Hoewel hij in eerste instantie onverschillig had gereageerd op Naylene haar woorden, had ze zijn verdedigende houding ook kunnen beschouwen als een erkenning. Een gesprek met Linn was echter uitgebleven.
De stemming in de woning werd er niet beter op. De keren dat Finn en Elijah met elkaar sproken waren op één hand te tellen. Vaak werd het gesprek gestaakt op het moment dat Naylene bij hen in de buurt kwam. Linn verzekerde haar dat ze niet over haar spraken en dat de gesprekken niet belangrijk genoeg waren om te delen.
Het waren dat soort momenten dat Naylene alleen nog maar verlangde van een verandering. Het leven met vampiers om haar heen had haar ver gebracht. Zonder Linn had ze niet eens meer geleefd. Nooit had de jonge heks van toen gedacht dat er een dag kwam dat ze overwoog om vampier te worden. Nu was ze vrijwel zeker. De gedachten trokken iedere dag weer door haar hoofd. Ze beangstigden haar niet meer.
Toch stond Naylene haar besluit nog niet vast. Niet voor de volle honderd procent. Er was nog één persoon met wie ze haar idee moest bespreken: Linn.
Tot nu toe had Naylene nog niet het juiste moment gevonden. De luisterende oren van Finn en Elijah waren overal geweest. Finn wist haar plan al, Elijah deed dat niet en Naylene gunde het niet om die woorden te horen alsof ze het tegen hem sprak.
Het was echter niet met die reden dat Naylene samen met Linn voor even de verademing van de koude winterse dag op had gezocht. Ze waren het er over eens geweest dat hun dagen binnen eentonig begonnen aan te voelen. Het was te merken dat Linn zich niet altijd meer even prettig voelde bij Elijah door de woorden die hij haar had verteld. Finn en Linn leken elkaar niet te liggen.
Nu ze een eindje weg waren van de woning was de rust over hen heen te voelen. Ze hadden dan ook al een tijdje in rust naast elkaar gelopen. De zomen van hun jurken waren al doorweekt, zelfs Linn had besloten dat het optillen het niet waard was.
Geen van hen sprak over hetgeen wat er de afgelopen dagen voor was gevallen. Zeker niet over hetgeen waar ze in waren gelopen met Rhett. Voor nu was het juist hetgeen wat ze beiden even moesten verwerken. Vriendschap was op het moment het belangrijkste wat ze hadden.
Vanuit haar ooghoeken zag Naylene hoe Linn even leek te struikelen over een tak die net iets uit de sneeuw had gestoken. Natuurlijk had ze vreselijk snelle reflexen, waardoor er niet veel van was te merken. Toch moest Naylene lachen.
“Ik dacht dat je als vampier zijn niet echt onhandig kon zijn.” Zei Naylene plagend.
“Let op wat je zegt.” Linn haar woorden alles behalve dreigend, ze moest juist zelf ook lachen. Toch was het volgende voor Naylene haast niet te bevatten. Voordat ze het wist voelde ze de koude sneeuw tegen haar schouder en een deel van haar schouder. Daarna zag ze Linn wegflitsten en iets verderop zich omdraaien.
“Wat nou onhandig?” Vroeg Linn lachend.
“Ben je me nu aan het uitdagen?!” Naylene had Linn al een lange tijd niet meer op deze manier gezien. Alsof even alle zorgen van haar af leken te vallen. Misschien dat de laatste keer was geweest toen ze bij alle Mikaelsons hadden verbleven.
“Werkt het?”
Naylene bukte voorover om wat van de koude sneeuw bij elkaar te rapen en in een bol te vormen. Ze bekeek waar Linn was en probeerde bal zo goed mogelijk in haar richting te gooien. Linn kon makkelijk weg bukken als ze wilde, maar dat deed ze niet. Naylene wist zelfs haar arm te raken. Wat gelach van hen beiden opleverde.
Voor Naylene was het het juiste moment om wat weg te rennen, juist om Linn wat meer uit te dagen. Een spelletje als deze was hetgeen wat ze nodig hadden.
Naylene voelde Linn op haar hielen en vloog zelfs een sneeuwbol langs haar hoofd heen.
“Mis!” Bracht ze lachend uit.
Om haarzelf wat tijd te gunnen, verschool Naylene zich achter een paar bosjes. Uiteraard verraadde ze zichzelf doordat haar adem wat gejaagder was geworden. Linn zou haar met gemak kunnen vinden. Haar vriendin leek het nieuwe spelletje wat ze hadden bedacht alleen maar leuk te vinden en gaf haar dan ook de ruimte om op een normale manier te spelen.
Van achter het bosje gooide Naylene nog wat sneeuw. De eerste leek niet zijn doel te treffen. Daarom raapte ze nog wat bij elkaar. Ze hoorde Linn aankomen, waardoor ze omhoog schoot.
Ze schrok van verbazing toen ze het gezicht van Linn raakte.
“Sorry!” Bracht Naylene van schrik uit, ondanks dat ze Linn vast niet heel erg veel pijn had gedaan. Ze was eerder geschrokken dat ze daadwerkelijk raak had gegooid.
Linn ging met haar hand door haar haren, waar wat van de sneeuw uit viel. “Die krijg je terug!”
Naylene strompelde overeind, ze struikelde bijna over haar eigen voeten maar kreeg het voor elkaar om weg te rennen, met Linn op haar hielen. Natuurlijk was de ondergrond glad en hun schoeisel maakte het niet makkelijker om echt te rennen. Hoewel Linn het even elegant leek te doen als al het andere wat ze deed.
De armen van Linn wikkelde zich om de middel van Naylene, waardoor ze niet meer kon lopen. Ze wist echter ook haar balans niet meer te behouden en ze was niet de enige, want Linn viel haar mee, waardoor de twee vrouwen met z’n tweeën in de koude sneeuw lagen. De kou leek hen beiden niets te doen, Linn hield haar armen goed om Naylene heen gewikkeld in een goede knuffel.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor het eerst in dagen voelde Linn zich weer vrij. Het huis voelde bedrukkend. De gespannen sfeer zorgde er voor dat bepaalde woorden werden ingehouden. Hier, op de besneeuwde vlakte, leek het alsof die spanning nooit had bestaan. Ze kon rennen, lachen. Nu pas leek ze zich te realiseren hoe vrij ze was. Rhett was voorgoed uit haar leven. Hij vormde geen gevaar meer voor haar, of voor de mensen van wie ze hield. En hier, buiten in de sneeuw, hoefde ze geen rekening te houden met de veroordelende blik van Finn, of met de gepijnigde blik die Elijah voor haar probeerde te verstoppen.
Alles rondom de laatste paar dagen voelde zo zwaar aan. Linn was blij dat ze Naylene had, maar binnenshuis kon ze de anderen niet vergeten. Meer dan ooit was ze zich bewust van waar Elijah zich bevond. Zijn woorden verlieten haar gedachten niet, maar haar tijd met Naylene was een zeer welkome afleiding. Het dwong haar te focussen op het herstellen van hun vriendschap.
Het fijnste was nog wel dat ze Naylene weer hoorde lachen. Dat ze samen met haar in de sneeuw lag, haar armen stevig om haar vriendin heen. Geen van heen leek het erg te vinden dat hun kledij nat was geworden, of dat de sneeuw hun haren nat maakte. Het belangrijkste was dat ze de gebeurtenissen achter zich hadden gelaten. Linn wist dat wat ze had gedaan, fout was geweest. Maar Naylene was nog steeds hier, en ze leek niet van plan om weg te gaan.
‘Ik ben zo blij dat je hier nog bent,’ sprak Linn haar gedachten uit. ‘Dat je niet weg bent gegaan.’
Ondanks dat zij degene was geweest die was gevlucht uit haar ouderlijke huis, had ze altijd het gevoel gehad dat ze alleen was geweest. En Rhett had haar achter gelaten. Zelfs Elijah toonde haar niet op deze manier zijn trouw. Dat Naylene dat wel deed, was ontzettend bijzonder.
Naylene draaide zich iets om. Linn trok haar armen terug en ging op haar zij liggen. Behalve de natte kleren had de sneeuw geen invloed op haar. Voor Naylene was dat anders, maar op dit moment leek het ook haar niet te beïnvloeden.
‘Ik wil hier nog voor een lange tijd zijn.’ Naylene veegde haar natte, rode haren uit haar gezicht en leunde met haar hoofd tegen haar hand. ‘Kun je je nog herinneren wat Kol mij heeft verteld? Over wat er wellicht zou kunnen gebeuren als ik een vampier zou worden?’
Linn knikte. Naylene had het haar verteld. Kol was van mening dat ze haar magische krachten niet zou verliezen, maar dat ze er juist meer toegang tot zou krijgen. Een echt argument om dat te ondersteunen had hij niet, maar volgens Naylene was zijn overtuiging duidelijk geweest. En ondanks dat ze niet wisten in hoeverre het te vergelijken was, had Naylene duidelijk meer beschikking gehad tot haar magie in de tijd dat ze vampierbloed in haar lichaam had gehad.
‘Ik heb de laatste dagen gebruikt om na te denken over Kol zijn idee. En in acht nemend hoe ik mij voelde toen het bloed van Rhett in mijn lichaam zat…’
Linn kwam overeind. Ze begreep waar Naylene naar toe ging. ‘Je wil een vampier worden.’
‘Niet zonder dat ik weet hoe jij er tegenover staat.’ Ook Naylene kwam overeind en ging zitten. ‘Ik heb al kennis van Finn zijn mening. Die van jou is minstens net zo belangrijk, wellicht nog meer.’
Linn hoefde niet te gokken wat Finn zijn ideeën hierover waren. Hij had zijn walging voor zijn eigen soort al meerdere keren geuit. Ze zag hoe hij naar haar of Elijah keek op de momenten dat ze direct van één van de personeelsleden in het huis dronken. Dat was niet wat hij wilde voor Naylene. Maar het ging niet om zijn mening, en eigenlijk ook niet om de hare. Al was ze geraakt dat Naylene daar anders over dacht.
‘Zoals ik het zie, heb je een keuze.’ Linn deed haar best om haar gedachten zo goed mogelijk te verwoorden in het Engels. Daarvoor moest ze wat langer zoeken naar de woorden, maar ze had er alle vertrouwen in dat Naylene haar zou begrijpen. ‘Je bent slim. Je weet dat je niet kan voorspellen wat er zal gebeuren als je wakker wordt als vampier. Dat het een gok is. Maar jij kan er voor kiezen om een vampier te zijn, om op die manier te leven. En dat is meer dan dat sommigen van ons hebben gekregen.’
Als haar jaren geleden de vraag was gesteld of zij als vampier door het leven had willen gaan, dan had ze waarschijnlijk met nee geantwoord. Maar nu ze hier was, wist ze dat dat een fout antwoord zou zijn geweest. Ondanks alle tegenslagen leek haar leven meer te kloppen. Dat was een gevoel dat ze Naylene ook gunde.
Voorzichtig nam ze Naylene haar hand vast. ‘Als jij Kol gelooft, als jij een vampier wil zijn, dan sta ik achter jouw keuze. Je bent mijn vriendin. Ik gun je dat je op de manier kan leven die jij prefereert. En ik sta hoe dan ook aan jouw zijde.’
Er verscheen een glimlach op Naylene haar gezicht. Ze kneep in Linn haar hand. Gelukkig had Naylene nog wanten aan om haarzelf iets te wapenen tegen de kou. ‘Ik hoopte dat je iets in die trant zou zeggen. Want het zou betekenen dat we nog voor een lange tijd samen zouden zijn.’
‘Ik hoop dat je gelijk hebt, Nay.’ Een lang leven met Naylene klonk precies als wat ze nodig had.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Uit onwetendheid en angst had Naylene eerder tegen Linn geroepen dat ze haar moest veranderen in een vampier. Destijds was het niet hetgeen wat haar hart haar had verteld, maar haar hoofd. Ondertussen had Naylene na kunnen denken over de gevolgen van haar verlangens. Ze had gezien hoe het was om te leven met een vampier. De voordelen, maar ook zeker hetgeen wat het leven zwaarder maken.
Dat ze haar gedachten nu met Linn kon delen en dat haar vriendin en zo goed op reageerde vulde Naylene haar hart met warmte. De liefde die ze voor Linn voelde, deed haar denken aan haar broer. Chris had haar begrepen, zonder dat ze met elkaar hadden kunnen spreken. Linn had aan enkele woorden genoeg, ze begreep Naylene en liet haar zelf spreken wanneer het nodig was. Daarnaast leek ze ook nog eens de juiste woorden te vinden, woorden die recht uit haar hart kwamen.
Het was de reden dat ze hier nog was. Hun vriendschap.
En omdat hun vriendschap haar zo dierbaar was, had Naylene nog een vraag voor Linn. Een die misschien nog wel dieper ging wat ze net hadden besproken. Daarom hield ze haar hand nog goed vast.
“Ik zou het zeer waarderen als jij het zou doen, zou je dat willen?” De woorden van Naylene waren voorzichtig. Ze wist wat ze van Linn vroeg. Zoals ze zojuist zelf al aan had gekaart, zij had zelf nooit de keuze gehad. Rhett was onvoorzichtig geweest, waardoor ze een vampier was geworden. Nu Naylene zelf de keuze had, wilde ze dat iemand haar veranderde in wie ze het volledige vertrouwen had.
“Ik?” Linn keek haar verbaasd aan. “Je wil dat ik je verander?”
Naylene kon zien aan Linn dat het emotioneel was. Er welden wat tranen op in haar ogen. Zelf voelde ze zich ook zo. Haar maag ze vol met spanning voor Linn. Ze wist wat ze vroeg. Dit was niet zomaar iets. Het zou hun beide levens veranderen. Maar dat was juist wat ze wilde, om een lange tijd samen met Linn te zijn.
“Alleen als je je daar comfortabel bij voelt.” Gezien haar verleden, kon Naylene zich ook indenken dat ze het moeilijk vond. Toch was het een connectie die ze alleen met Linn voor zich kon zien.
Finn zou haar kunnen veranderen. Ze wist echter hoe hij dacht over haar idee. Voor haar probeerde hij het te accepteren. Om zoiets tussen hen in te zetten, wilde ze niet hebben. Hun band zou er niet van versterken. Er was juist een kans dat Finn zichzelf er voor zou haten.
Linn zou dat niet hebben. De manier waarop ze zojuist had gesproken. Ze stond achter Naylene haar acties, zolang zij zelf maar wist wat wilde. Nu ze deze conversatie hadden, was ze er zeker van. Ze wilde vampier worden en ze wenste dat Linn haar daarin kon helpen.
Linn kneep nogmaals in de handen van Naylene.
“Ik voel me vereerd dat je mij vraagt.”
Naylene zocht naar een twijfeling in de stem van Linn, ze wachtte op woorden die haar vertelden dat ze niet klaar was om zoiets groots te doen. Om haar leven in haar handen te hebben.
“Als jij het op die manier wil, dan zal ik dat voor je doen.”
Naylene kwam overeind op haar knieën, zodat ze haar armen goed om Linn heen kon slaan. Het betekende zoveel voor haar dat Linn al haar angsten opzij wilde zetten, om haar leven te kunnen veranderen. Het was niet enkel dat ze een vampier werd. Naylene hoopte zich compleet te voelen op het moment dat ze was zoals Linn. Dat ze hetgeen vond wat ze altijd had gemist.
Inmiddels was Linn ook overeind gekomen en hielden de twee vrouwen elkaar goed vast. Naylene voelde tranen in haar ogen prikken. Opluchting. Ze had dit een moeilijk gesprek gevonden. Nog moeilijker dan Elijah confronteren met zijn acties. Het liet haar zien waar hun vriendschap stond.
De knuffel werd verpest door sneeuw die recht op hen af was gevoerd. Naylene was de eerste wie het voelde, er trok wat pijn door haar wang maar vooral de kou en met name de verrassende factor zorgden ervoor dat ze opschrok.
Ook Linn zat onder de sneeuw, was geschrokken. Het waren geen voetstappen die ze eerder leek te hebben gehoord. Finn en Elijah waren het dus zeker niet. Geen van hen beiden zag Naylene zich mengen in het gevecht wat ze zojuist hadden gedaan. Zeker niet nu ze hem waren gestaakt.
Uit voorzorg leek Linn in een aanvalmodus te gaan. Ze trok Naylene overeind, maar haar ogen waren rood doorlopen en haar aderen er onder opgezet. Naylene zag nog hoe haar hoektanden zichtbaar waren, voordat Linn haar wat achter zich zetten.
Een bekende lach zorgde echter al snel voor wat rust. Zowel bij Naylene, als de vrouw die voor haar stond.
“Kol!” De vrouwen waren bijna gelijk in het noemen van zijn naam. De man die lachend van achter een paar bomen vandaan kwam.
“Ik kon het toch niet hebben dat jullie eindelijk over mij lijken te praten, maar dat het zo kort duurt? Heb je mij gezien, ik verdien beter dan dat.” De jongste Mikaelson broeder was anders dan ieder van zijn familieleden. Hoewel hij Naylene de eerste avond, net als Niklaus had uitproberen te dagen, was hij al snel bijgedraaid. Zijn interesse had altijd oprecht gevoeld, hoe Finn het ook had willen draaien. De hulp die hij Naylene had geboden met haar magie, was iets wat ze niet zomaar zou vergeten.
“Denk maar niet dat je daar zomaar mee weg komt.” Begon Naylene.
Linn was al naar beneden gedoken om wat sneeuw te pakken. Naylene pakte de kleine steen, die ze goed in haar jurk had verborgen. Op die manier kon ze haar magie gebruiken. Uiteraard wilde Kol zijn best doen om weg te komen, sneeuw te pakken en een nieuw gevecht te beginnen.
Naylene schoof hem echter met haar magie tegen één van de bomen aan. Dat gaf Linn de kans om haar sneeuwballen op hem af te vuren. Het ging met heel wat meer kracht, dat gaf aan dat Linn zich in had gehouden bij haar.
Kol hief zijn handen voor zich, alsof hij zich overgaf. “Ik snap het Lassies. Ik geef me over. Maar jullie moeten toegeven dat jullie me hebben gemist. Dat jullie niet dood zijn gegaan aan verveling.”
Zowel Naylene als Linn liepen naar Kol, die ondertussen los was uit de spreuk. Beiden sloegen ze tegelijk hun armen om hun vriend. Zijn aanwezigheid betekende een verlichting voor de stemming in de woning. Een die ze goed konden gebruiken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De komst van Kol bracht nog meer vreugde met zich mee, wat maakte dat Linn met een warm gevoel terugkeerde naar het huis dat tot hun beschikking stond. Ondanks dat het haar beangstigde dat zij degene zou zijn die Naylene zou veranderen in een vampier, was ze vooral blij voor haar vriendin. Ze had haar keuze gemaakt en ze zou, hopelijk, eindelijk het leven krijgen waar ze al die tijd al zo naar had verlangd.
En misschien nog wel belangrijker dan dat: ze zouden voor een lange tijd samen zijn. Over tientallen jaren zou Naylene nog steeds aan haar zijde staan. Ze zouden samen toekijken hoe de wereld voor hun ogen zou veranderen. Misschien zouden ze zelfs wel onderdeel zijn van die veranderingen. En dat allemaal omdat Naylene er voor had gekozen om bij haar te blijven.
Arm in arm met Kol waren ze terug gelopen. Wat de precieze reden van zijn komst was, had hij nog niet onthuld. Iedere keer dat ze het vroegen, gaf hij weer een ander antwoord. De eerste keer had hij gezegd dat het onmogelijk was dat hij Naylene haar transformatie zou missen. Hij was immers degene die het had bedacht. De tweede keer had hij geantwoord dat hij zijn broers niet alle lol kon laten hebben. Over waar hij was geweest, was hij dan wel weer te spreken.
‘Als jullie gaan reizen is Italië absoluut een aanrader. Jullie zullen het daar allebei geweldig vinden. De wetenschap, de kunst, de mode. Oh, en het eten!’ Het was onduidelijk of Kol doelde op het daadwerkelijk het eten, maar Linn vermoedde dat hij de Italiaanse bevolking bedoelde. Er was iets aan zijn glimlach dat hem verraadde.
‘Ik wil zoveel van Europa zien!’ Naylene was enthousiast geworden van de verhalen van Kol, maar misschien ook wel van het idee dat ze daadwerkelijk zo ver zou kunnen reizen. Dat de wereld aan haar voeten zou liggen zodra ze een vampier was. Linn had zichzelf iedere reis die ze had gewild kunnen veroorloven door haar dwang. Een koets, of een passage op een boot, het had allemaal niet uitgemaakt. En iedere man die haar toegang had geweigerd omdat ze zonder gezelschap had gereisd, had ze duidelijk gemaakt dat ze helemaal geen begeleiding nodig had gehad.
Ze kwamen aan bij het huis, waar Elijah en Finn al in de hal stonden te wachten. Elijah leek niet op of om te kijken van de aanwezigheid van zijn jongste broeder. Alsof hij hem al had verwacht. Finn leek ook niet verrast, maar hij verbloemde zijn emoties niet. Hij leek niet blij te zijn met het weerzien.
‘Broeders!’ riep Kol vrolijk uit. Hij spreidde zijn armen om ze te begroeten. Linn en Naylene gaven ondertussen hun natte mantels aan een bediende.
‘Kol,’ begroette Finn de jongste Mikaelson. ‘Ik dacht al dat ik het onaangename geluid van jouw stem hoorde.’
Kol trok zich niks aan van de opmerking van Finn en sloeg zijn armen om hem heen. ‘Kom nou, broeder. Zo begroet je je familie toch niet? Ik nam aan dat je verheugd zou zijn op mijn komst. Heeft Elijah je niet op de hoogte gesteld?’
Kol zijn blik gleed naar Elijah, evenals die van Linn. Was Elijah de reden dat Kol hen nu vergezelde?
‘Het doet me goed om je te zien, Kol,’ zei Elijah vlak.
‘Oh, ik weet al wat er aan de hand is!’ Kol wees met zijn vinger naar Elijah. ‘Je hield het niet uit met Finn. Je raakte verveeld met zijn voorbeeldig saaie gedrag en had behoefte aan iemand die wat leven in de brouwerij brengt.’
Hij draaide zich om naar Linn en Naylene. Dit keer wees hij naar Linn. ‘Of, je vertrouwde jezelf niet genoeg om je in te houden bij die daar. Jullie hebben je immers al een keer schandalig gedragen. Alhoewel, als je het mij vraagt: ik denk dat jullie twee een goed paar maken.’
Linn haar gezicht betrok, evenals dat van Elijah. Het was de kleinste beweging rond zijn mondhoeken, maar Linn kende hem goed genoeg om te weten dat hij niet gediend was van Kol zijn woorden. Ze sloeg haar ogen neer.
Kol legde een hand op zijn hart. ‘Wat? Heb ik iets verkeerds gezegd?’
‘Dit is dus exact waarom het een slecht idee was om hem hierheen te halen,’ zei Finn. Hij nam de arm van Kol stevig vast. ‘Laten we een kamer vinden voor je voor de nacht. Morgen kan je weer terug naar het gat waar je uit bent gekropen.’
‘Eigenlijk,’ onderbrak Elijah. Een bediende kwam aanlopen met zijn jas en andere benodigdheden voor een tocht naar buiten. ‘Ik hoopte Kol onder vier ogen te kunnen spreken.’
Linn wisselde een blik met Naylene. Onder vier ogen kon ook in het huis. Elijah wild specifiek iets met Kol bespreken wat zij en Finn niet mochten horen.
Kol nam de arm van Finn vast en gaf er een klapje op met zijn hand. ‘Dit gebeurt er dus als je de leuke broeder bent, Finn. Dan krijg je alle details te horen.’
‘Of je krijgt een preek voor je belachelijke wangedrag.’ Finn schudde zijn arm los van Kol en draaide zich om. Hij verliet de ruimte zonder verder nog iets te zeggen. Ondertussen had Elijah zich aangekleed voor een wandeling naar buiten.
Ondanks dat Linn niet goed wist hoe ze zich nu moest gedragen tegenover hem, was er een deel van haar dat er naar verlangde om samen met hem door de sneeuw te wandelen. Ooit was het zo vanzelfsprekend geweest dat hij aan haar deur had gestaan, wachtend totdat ze hem zou vergezellen naar buiten. Wie weet hadden zij wel lachend verwikkeld kunnen raken in een gevecht van sneeuw, als er niets was veranderd.
Elijah liep naar de deur. ‘Kol?’
‘Ik kom al, ik kom al.’ Kol wapperde Elijah zijn ongeduldigheid weg. Voordat hij vertrok, richtte hij zich nog op Linn en Naylene. ‘Niet teveel lol hebben zonder mij, lassies. Ik zal niet lang weg zijn.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld