Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Too much love will kill you

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

*Too much love will kill you, just as sure as none at all.

Met ♡

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Herfst 1492

De kou van de grond had zich in haar lichaam getrokken. Tot op haar botten voelde het bevroren. Stijf, alsof ze geen deel meer kon bewegen. Bijna lachwekkend, als je de vooruitzichten van de jonge vrouw wist.
Een paar uur geleden was Naylene in de cel gegooid. De plaats waar ze de laatste uren van haar leven door zou brengen. Alsof die gedachten nog niet somber genoeg was, zorgde de omgeving er wel voor het zwaarmoedige gevoel wat op haar maag drukte. Toch deed ze haar best om er niet te veel over na te denken. Haar dood zat er aan te komen, om daar nu iedere seconden bij stil te staan hielp ook niet.
Kleine druppels die zich langzaam tot een plasje op de grond vormden, was het geluid geweest waar ze zich het afgelopen uur op had gefocust. Af en toe was één van de andere gevangen te horen. Vrouwen die voor hetzelfde in de cel waren gegooid als de roodharige vrouw: verdenkingen van hekserij.
Naylene wist hoe dit ging, ze had het vaak genoeg voorbij zien komen. Roddels die door het dorp heen gingen. Vrouwen die zich net iets anders gedroegen dan de rest; daardoor meteen uit werden gekozen. Er was geen kans. Geen eerlijk proces om vast te stellen of diegene echt was waarvan ze haar verdachten. Heksenvervolgingen trokken vaak veel mensen, alsof het een groot feest was. Vaak gaf het ook een waarschuwing af voor de overgeblevene. Zij waren de volgende.
Ondanks dat Naylene al meerdere malen mee had moeten maken hoe er - al dan niet onschuldige vrouwen - levendig werden verbrand, was ze nooit bang geweest om op deze plaats te eindigen. Ze had nooit echt haar plaats gevonden bij de mensen die magie beoefende, toch hoorde ze ook niet bij de mensen zich onder het kopje ‘doorsnee’ schaarden.
Een leven waarbij ze beide paden bewandelde, was vermoeiend geweest voor de jonge vrouw. Alles wat haar interesseerde, lag buiten hetgeen wat haar ouders voor haar hadden bepaald. Vrouwen hoorden niet geïnteresseerd te zijn in alchemie of astronomie. Ze hoorden niet na te denken over hoe de rest van de wereld er uit zag. Laat staan dat ze op zoek gingen naar een remedie voor een aandoening die niet te genezen was.
Ergens was het niet eens een verrassing dat ze hier zat door haar ouders. De personen die haar hele leven hadden bepaald. Vanaf het moment dat ze geboren was, hadden ze Naylene gebruikt als hun eigen pion in een groot schaakspel. Altijd twee of drie stappen voor de tegenstanders. In vele gevallen was zij zelf de grootste tegenstander geweest. Dat was de uiteindelijke reden dat ze zich hier nu bevond.
“Alsjeblieft. Alsjeblieft.” Klonk het vanuit de cellen. Naylene liet haar hoofd tegen de muur achter haar zakken en staarde uit het kleine raampje dat uitzicht bood aan de maan die zich voorzichtig probeerde te laten zien na een dag vol bewolking en regen.
“Ik ben onschuldig! Vraag het mijn man! Ik heb kinderen. Twee kinderen.” De smekende stem vol met tranen had Naylene normaal gesproken misschien veel gedaan. Nu kon ze zich er niet druk over maken. Wellicht kwam het door het gebrek aan energie wat ze over had. Geen eten en amper slaap deed dat met mensen. Het feit dat de vrouw niet zo onschuldig was dat ze beweerde hielp ook mee. Zeker aangezien Naylene een paar weken geleden nog om de hulp van de vrouw had gesmeekt en ze er niets van had willen weten.
Waar de vrouw een volwaardige heks was, had Naylene die gehele kracht niet. Enkele jaren geleden was er achter gekomen dat er wel degelijk magie in haar lichaam kon zitten, maar niet zoals die van ware heksen. Naylene moest haar magie van bronnen afhalen. Mensen, artefacten of plaatsen gevuld met magie. Geen probleem, aangezien niet een heftige beoefenaar van magie was geweest. Totdat ze het daadwerkelijk nodig had gehad en er niet veel mensen waren geweest die haar ook echt hadden willen helpen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Blokken hout werden gestapeld rondom een paal en nieuwsgierige bijstanders verzamelden zich op het plein in de stad. Lena baande zich geruisloos door de menigte, voorzichtig om geen aandacht te trekken. Tussen de mensen ving ze verschillende gesprekken op.
‘Hebben ze weer heksen gevonden?’
‘Wie zal het deze keer zijn?’
‘Gisteravond hebben ze de bakkersvrouw opgepakt. Die arme man is meteen zijn zaak kwijt.’
‘Ik hoorde dat de dochter van de Kimbells vanochtend is weggevoerd uit het huis.’
De bekende achternaam deed Lena met haar ogen rollen. Ze wist maar al te goed wie het laatste verhaal de wereld in had geholpen. Het was niemand minder dan Marie Clarie Kimbell, de vrouw van de stadhouder en daarmee onderdeel van de nobele bewoners van de stad. En een persoon dat Lena met heel haar lichaam haatte.
Marie Claire was een goede vriendin van een kennis van Lena. Een vrouw die haar had ontvangen in de stad. Wekelijks had ze Marie Claire gezien en iedere week was ze zich meer gaan ergeren aan de opscheppende verhalen van de vrouw. Tijdens die verhalen waren haar gedachten vaak afgegleden naar hoe het zou zijn om de arrogante vrouw open te rijten en haar bloed te drinken.
Deze ochtend tijdens het theedrinken had Lena echter aandachtig geluisterd naar het verschrikkelijke verhaal van mevrouw Kimbell. Huilend was ze binnen gevallen, onmiddellijk de aandacht getrokken van iedere aanwezige in de gedecoreerde salon. Met tranen had ze verteld hoe de wachters haar huis binnen waren gestormd en haar dochter hadden beschuldigd van hekserij.
Mevrouw Kimbell had niet kunnen verklaren hoe of waarom men dacht dat haar dierbare dochter een heks was en ze was gebroken door het verlies in de familie. Tenminste, dat was het verhaal wat ze probeerde over te brengen.
Lena haar verscherpte zintuigen hadden haar verteld dat de vrouw loog. Dat haar tranen een façade waren en dat dit slechts onderdeel was van een groter spel. Eentje waarin haar dochter niets meer was dan een pion die opgeofferd zou worden.
Het kleine gebouw waar de cellen zich bevonden werd bewaakt door nietsvermoedende stadswachters die haar met een strenge blik aankeken. Ze waren in de veronderstelling dat zij het voor het zeggen hadden. Ze zouden het nooit kunnen verliezen van een weerloze, jonge dame.
Lena glimlachte om haar eigen gedachten. Mannen waren complete dwazen.
Zelfverzekerd liep ze de trappen van het gebouw op. Met iedere stap eiste ze haar doorgang, maar zoals ze had verwacht schoten de twee mannen voor haar en blokkeerden ze haar weg naar de deur.
‘Het spijt ons, mevrouw. We hebben de instructie gekregen om geen enkele burger binnen te laten.’
De woorden kwamen er hard en koel uit, maar Lena zag dat de man die had gesproken haar gezicht bestudeerde.
Met haar mondhoeken licht omhoog gekruld trok ze haar wenkbrauwen op. ‘Wat een goede werknemer. Uw baas is vast trots, maar,’ ze draaide zich naar de tweede man. Zijn stilte verraadde hem, net als zijn snellere hartslag. Hij was jonger, ongetwijfeld ook korter aan het werk.
Ze zette haar liefste glimlach op. ‘Kunnen jullie geen uitzondering maken voor mij? Ik hoef maar heel even naar binnen. Ik sta weer buiten voordat jullie het door hebben,’ beloofde ze op een zoete toon.
Ze legde haar hand op haar hart. ‘Ik zweer het op mijn leven.’
‘Eh, we kunnen niet. Ik bedoel-’ stamelde de jongste wachter.
‘Mevrouw,’ onderbrak de ander hem streng. ‘Ik verzoek u om te vertrekken. Weet uw man dat u hier bent? Uw familie?’
‘Dat is niet echt van belang, of wel?’ Ze probeerde de irritatie in haar stem te verdoezelen. Ze had gehoopt dat ze de mannen kon bewerken zonder haar manipulatie te gebruiken, maar het was duidelijk dat mevrouw Kimbell extra maatregelen had genomen.
Lena zette een stap naar voren en onmiddellijk greep de oudste wachter haar bij de arm. Donkere, strenge ogen vonden die van haar. ‘Ik heb uw gewaarschuwd.’
‘Dit is wel een tikkeltje agressief, of niet?’ vroeg ze op een spijtige toon. Ze hield zijn blik vast en klemde haar hand om de man zijn arm zodat hij niet zomaar weg kon stappen.
‘Je laat me hier binnen en brengt me naar de cel van de Kimbells dochter. Daarna ga je terug naar buiten en vergeet je dat je me binnen hebt gelaten.’
De man reageerde voor enkele seconden niet. Een waas trok voor zijn ogen, waarna hij knipperde. Hij liet haar los en stapte opzij. ‘Volgt u mij, mevrouw.’
Lena knikte tevreden en maakte een kleine buiging. Terwijl ze langzaam overeind kom, keek ze naar de tweede wachter. Vol verbazing keek hij haar aan. Glimlachend legde ze haar vinger voor haar lippen. Zo’n jochie zou haar niet verraden.
Ze volgde de wachter naar binnen en bracht de capuchon van haar mantel omhoog. Ze werd omhuld in donkere gangen en smeekbedes van gevangenen. Een penetrante geur drong haar neusgaten binnen en haar mantel sleepte in iets nattigs wat vast geen water was.
Met een opgetrokken neus tilde ze haar rokken op en volgde ze de man verder de cellen in.
‘De cel van Naylene Kimbell,’ zei de man toen hij tot stilstand kwam. Zoals Lena had geïnstrueerd draaide hij zich om en ging hij terug naar zijn post.
Lena stapte in het licht van de aangestoken lantaarn en keek door de tralies naar in elkaar gedoken vrouw. Haar rode haar viel in strengen langs haar gezicht en ze trilde van de kou.
‘Naylene Kimbell,’ zei Lena en ze legde haar handen rond de tralies. ‘Wat heb je moeder aangedaan dat ze je op de brandstapel wil hebben?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De onaangekondigde aanwezigheid van de onbekende vrouw veroorzaakten een schok die door het lichaam van Naylene trok. Angst was een groot woord. De realisatie dat haar leven ieder moment over kon zijn, nestelde zich weer in haar hoofd.
Naylene hief haar hoofd op, zodat ze de vrouw aan de andere kant van de tralies kon bekijken. Alles aan haar schreeuwde vrouw met status. De kringen waar haar moeder zich in bevond, werden allemaal bezet met vrouwen zoals deze. Prachtige haren, waarvan iedere pluk op de juiste plaatst leek te vallen. Kleding gemaakt door de duurste tailleur van de stad. Mensen die voor hem klaar stonden om het meest stomme en kleine op te lossen. Alles wat Naylene aan haar eigen leven had gehaat.
“Als je daar antwoord op wil hebben moet je misschien bij Marie Claire zelf zijn.” Op het moment was het onduidelijk wat de vrouw van haar wilde, wat ze wist en wat ze daar mee wilde doen. Er was dan wel geen liefde voor de vrouw die haar baarde te voelen, als hier iemand kwam om laster over haar moeder te verzamelen, hield ze zich daar het liefst afzijdig van.
Het feit dat niemand haar zou geloven wanneer ze aan gaf dat dit haar moeders idee was geweest, terwijl deze vrouw er zelf mee aan was gekomen, vulde haar met een onbestemd gevoel.
“Als ik onwaarheden wil horen kan ik net zo goed de Bijbel lezen. Daar kan ik nog meer uit halen.”
Haar stijve spieren bewogen zich langzaam, maar Naylene kreeg het voor elkaar om op te staan. Ze overbrugde de afstand naar de deur en keek naar de perfecte vingers van de vrouw die op een zachte manier om de spijlen heen lagen. Geen klein beetje vuil te zien. Perfect. De dochter die haar moeder graag had willen hebben.
“Ben je hier voor haar?”
Er kwam een bespottelijke lach over de lippen van de vrouw. “Het moment dat ik die feeks ook maar ergens mee help, mag men de laatste dag van de wereld worden genoemd.”
Naylene kneep haar ogen bij elkaar, om de vrouw goed te bekijken.
“Om vuil over haar te verzamelen dan?” Naylene had het allemaal al gehoord. Vrouwen die het meest slechte over anderen probeerden te verzamelen. Onzin die er voor konden zorgen dat ze niet uit werden genodigd bij belangrijke etentjes. Alsof dat iets was waar Naylene zich op het moment mee bezig wilde houden.
“Ik ben hier enkel en alleen voor jou.”
“Voor mij? Iemand wie je nog nooit eerder hebt gezien. Is het niet genoeg om je bij de rest te scharen en te genieten van het hele feest. Iedereen zal zich vast uitgelaten voelen. Veilig wellicht.” Er was iets aan de vrouw tegenover haar waar ze haar vinger niet helemaal op kon leggen. Ze wist wat er aan de hand was, of deed in ieder geval alsof ze het wist hoe haar moeder in elkaar stak. Tot nu was er geen enkele vrouw geweest die tegen haar moeder in had durven te gaan.
“Uiteindelijk maakt het niet uit waarvoor ik hier precies ben. Ik weet dat er zich het een en ander voor heeft gedaan. Ik wil alleen maar weten waarom een moeder haar eigen bloed zo zou behandelen.”
“Bloed maakt haar echt helemaal niets uit.” Mompelde Naylene zachtjes. Zij was niet het enige bloed wat ze de afgelopen dagen had verlaten.
Haar gedachten trokken terug naar het moment dat ze haar ware aard niet meer had kunnen verbergen. Waar bloed voor haar moeder niets uitmaakte, was het voor haar alles wat ze in de wereld had. Niet haar ouders, maar haar broer. Voor wie ze alles over had gehad. Zelfs het verraden van het grootste geheim wat ze met zich meedroeg.
Alle emoties werden Naylene de baas. Uit een reflex greep ze de handen van de vrouw voor haar vast. Hetgeen wat ze echt niet had verwacht gebeurde ineens. De delicate huid onder haar tengere vingers leek te branden. Haar aderen leken zich te verwijden en een stoot van magie trok door haar lichaam heen.
“Wat ben je?” Ze trok haar handen geschrokken weg, maar bleef wel bij de ijzeren deur staan, terwijl ze verbaasd naar de vrouw bleef staren.
Haar ogen veranderen. Haar oogwit trok rood weg, de aderen er onder zwollen op, het bloed duidelijk zichtbaar.
Naylene was perplex geslagen, het enige wat ze uit wist te brengen het woord: “Vampier.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was niet haar bedoeling geweest om zichzelf zo snel te onthullen, maar ze had deze actie van de heks niet verwacht. Lena staarde naar haar vingers, grijs en dof alsof ze waren afgestorven. Ze kromde haar handen en keek met een ruk op naar Naylene, die aan de andere kant van de tralies stond.
Ze had nog nooit een heks ontmoet die haar met alleen een aanraking al kon pijnigen. Misschien was dit toch niet zo’n goed idee.
‘Ik… De heksen hebben hier helemaal geen weet van!’ stamelde ze, nog altijd geschrokken door de aanwezigheid van Lena.
Ze dwong haarzelf om diep adem te halen en haar menselijke gezicht weer naar voren te brengen. Met haar, nu herstelde, vingers duwde ze een zwarte lok van haar haren uit haar gezicht en wierp ze een blik op de heks. ‘Een echte dame bewaart de beste geheimen voor haarzelf. Het zijn de beste middelen om mee te onderhandelen.’
Ondanks dat Lena haar leven als vampier nog maar net was begonnen, wist ze hoe ze zich moest verbergen voor de mensen die bang voor haar waren en degenen die op haar jaagden. In plaats van zich te verstoppen, mengde ze zichzelf in de maatschappij. Ze draaide mee in het dagelijks leven, maakte zichzelf onmisbaar als een goede vriendin, een waardevolle toevoeging aan de stad of een geliefde. Iedereen lette haar, maar om andere redenen.
‘Waarom ben je hier?’ Er was iets veranderd in de manier waarop Naylene nu sprak. Ze klonk nog steeds uitgeput, maar sinds hun aanraking brandde er een vonk in haar ogen. Het was zwak, en Lena merkte dat ze er niet aan toe wilde geven, maar hij was er wel.
‘Ik heb zo mijn redenen.’ Lena vouwde haar armen achter haar rug en begon heen en weer te lopen voor de cel. Ze hoefde nu niet meer te doen alsof. Haar ware identiteit was al onthuld. ‘Ik heb een heks nodig. Een échte heks, geen kwakzalvers die wat kruiden mengen om van ongewenstheden af te komen.’
Ze draaide zich bij de muur weer om en keek naar de vrouw die haar handen angstvallig onder haar armen verborg. ‘En jouw verhaal was het meest interessant. Ik ken jouw moeder via een vriendin van me en toen ze vanochtend zich huilend liet vallen op de bank, wist ik dat dit weer één van haar vreemde bedenksels was om alle aandacht op haar te vestigen.’
Met een bedenkelijk gezicht tikte ze met haar nagels tegen de spijlen. ‘Maar waarom? Waarom zou ze haar eigen bloed in verraden? Haar verlinken? Het is niet logisch. Als ze geen heksendochter had gewild, dan had ze al veel eerder een manier bedacht om zich van jou te ontdoen.’
‘Ik ben geen heks.’ De woorden kwamen zo snel uit haar mond dat Lena een lach moest inhouden.
Ze hield haar vingers omhoog. Nu waren ze weer in tact, maar ze wisten allebei dat het voor even niet zo was geweest. ‘Je bent iets. En dat is voor mij nu voldoende.’
Naylene haar ogen vernauwden. Ze bekeek Lena van top tot teen, alsof ze in probeerde te schatten of ze haar kon vertrouwen. Geen enkele heks vertrouwde zomaar een vampier, daar was Lena zich ook bewust van. De heks had echter niet bijzonder veel opties.
‘Wie weet dat je hier bent?’
‘Niemand.’ Lena haalde haar schouders op, maar vlak daarna realiseerde ze zich de tweede wachter. ‘Oh, een jonge knul die bij de deur stond. Maar hij zal niemand alarmeren.’
‘En mijn moeder?’
‘Is te druk bezig met haar eigen toneelstukje om zich bezig te houden met mijn… vrijetijdsbestedingen. Al houdt ze me normaal gesproken maar al te graag in de gaten. Ze staat niet echt open voor verandering, hm?’ Ze schudde haar hoofd, denkend aan de strenge en afkeurende blik die ze altijd ontving van Marie Claire. Haar dochter kende die blik vast nog beter.
‘Hoe dan ook, ik ben hier om je te helpen. En om die feeks van een moeder van je de schrik van haar leven te geven. Ik kan je hieruit halen.’
De cel was niet gebouwd voor het weerstaan van haar kracht. Met haar snelheid zou ze Naylene ongezien mee kunnen nemen. En in het kleine huisje in het nabijgelegen bos zouden ze ongestoord verder kunnen praten.
Lena bekeek de vieze kledij van Naylene. ‘Wat zeg je er van? Je hebt vast een nieuwe jurk nodig? En een bad, overduidelijk.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Heksen en vampiers waren van nature niet de beste vrienden van elkaar. Ondanks dat Naylene zelf geen volledige heks was, had ze zich wel in die kringen begeven. Waar het bestaan van vampiers in het begin als een verrassing was gekomen, wist Naylene wel dat de wereld niet was zoals de meeste mensen dachten. Ze had zich er helemaal in begeven. Ieder moment was bijzonder geweest. Eindelijk had ze interesses gevonden die bij haar pasten. Enkele mensen om haar heen die niet leken te denken dat ze zich anders moest gedragen. Er waren mensen die haar het een en ander hadden willen leren. Toch was het ook voor Naylene duidelijk geweest dat ze te anders was geweest. De heks die een paar cellen verderop zat, was daar het grootste bewijs van.
Naylene probeerde haar kansen nu dan ook zo goed mogelijk af te wegen. De vampier die voor haar stond wilde iets van haar. Op het moment stond Naylene op de goede plaats om te onderhandelen. Het bloed van de vrouw had haar dan wel wat magie gegeven, het gebrek aan eten zorgde er voor dat haar lichaam te zwak was er iets mee te doen.
“Je naam?” Vroeg Naylene. Ze wist niet waarom, maar ze wilde weten hoe de vrouw voor haar heette voordat ze er ook maar over nadacht in te stemmen.
De vraag leek voor een lach bij de vampier te zorgen.
“Zo welgemanierd. Ik begrijp het beklag van je moeder minder en minder.”
Nu was het Naylene haar beurt om te lachen. Als deze vrouw haar moeder ook maar enigszins kende, wist ze maar al te goed dat ze haar mening over alles deelde. Niets was goed genoeg. Een last die Naylene haar hele leven met haar mee had gedragen.
“Magdalena. Maar noem me Lena.
Alles aan haar kwam oprecht over. Was er een deel van Naylene dat angstig was dat dit verkeerd uitpakte? Wellicht. Hier blijven zitten leidde haar tot het einde van haar leven. Daar was ze zeker nog niet klaar voor. Deze vreemde vrouw was dan ook haar enige redding. In haar ogen kon Naylene zien dat zij dat ook wist.
Mocht dit eindigen als maaltje voor een vampier, verkoos Naylene dat alsnog boven de brandstapel. Ten eerste gunde ze haar moeder de voldoening niet. Haar lichaam deed al pijn bij de gedachten aan de vlammen die langzaam aan haar benen begonnen te likken. Als laatste vond ze niet dat ze het verdiende. Ze had nooit iets mis gedaan met haar magie.
“Haal me hier uit Lena.” Haar woorden duidelijk, zonder enige twijfel. Als dat er al zat, wist ze het heel goed weg te drukken.
Lena wuifde met haar hand. Het teken dat Naylene naar achteren moest stappen. Twee voorzichtige stappen naar achteren. Haar ogen bleven gefixeerd op de spijlen die tussen Naylene en haar vrijheid stonden.
Voor Lena leek het totaal geen moeite. Binnen een paar seconden lagen de tralies op de grond. De verbazing in Naylene haar ogen moest te zien zijn, waardoor er weer een klein beetje gelach klonk. De vrouw had iets over zich heen, Naylene snapte maar al te goed waarom haar moeder het als een bedreiging zag.
Voordat Naylene nog iets kon zeggen, rende de vrouw naar haar toe. Met één simpele beweging werd ze vast gepakt en weggetrokken uit haar cel.
De omgeving flitste langs haar voorbij. Naylene wist niet of ze er misselijk van werd of zich er juist heel vrij door voelde. Het rare gevoel in haar maag was eerder adrenaline te noemen. Normaal gesproken overwoog ze iedere stap die ze zetten. Nu had ze geen keus gehad. Dat maakte het spannend.
Lena leidde hen beide naar een huis aan de rand van de volgende stad. Daar liet ze Naylene weer los.
De eerste paar seconden moest de vrouw wennen aan de vaste grond onder haar voeten. Haar hoofd tolde, terwijl haar maag begon te protesteren. Het gebrek aan eten begon nu echt parten te spelen.
Met dezelfde elegantie die Lena tot nu toe had getoond, ving de vrouw haar op toen haar benen de rest van haar lichaam haar verraadde.
“Mijn excuses. We moesten daar zo snel mogelijk weg. Ik snap dat je lichaam op het moment niet veel trekt. Kom binnen, ik heb nog wat brood.”
“Je eet?”
“Natuurlijk eet ik! Ik heb het niet nodig uiteraard. Toch wordt het vreemd geacht als ik op feesten ben en helemaal niets eet.”
Lena leidde Naylene naar binnen. Voor een vrouw van haar leeftijd was de woning riant te noemen. Vampiers konden krijgen wat ze maar wilden. Een vrouw van Naylene haar leeftijd werd raar aangekeken als ze ongehuwd, uit huis zou gaan. Lena had de mensen om haar heen vast overtuigd dat er niets buitengewoons aan was. Al betwijfelde Naylene of ze bij sommige dingen haar dwang nodig had.
De vrouwen liepen samen naar binnen. Naylene werd naar de tafel verwezen, terwijl Lena naar het keukentje liep.
“Of wil je je eerst opfrissen?”
Naylene schudde enkel haar hoofd. Haar lichaam te zwak om nu langer dan een paar seconden te staan.
“Hebben ze je verwond?”
“Een paar pijnlijke ribben en blauwe plekken.” Gek genoeg wist Naylene waarom de vraag was gesteld. Het bloed van een vampier werkte genezend. Wonden zouden zo weg trekken. Natuurlijk had Lena zelf al wel geroken dat er geen open wonden waren.
Naylene had honderden vragen. Op het moment stelde ze er geen een. Ze wachtte in stilte op het brood dat haar voor werd geschoteld. Lena gaf haar al de tijd de rust die ze nodig had. De laatste vraag al lang weer vervaagd.
Eenmaal op tafel kon Naylene haar goede manieren niet meer echt bewaren. Gretig begon ze te eten van de stukken brood die nog nooit zo goed hadden gesmaakt.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Lena kon zich alleen maar afvragen wat de reactie van de wachters zou zijn als ze zouden concluderen dat er een gevangene mistte. Ze stelde zich een woedende Marie Claire voor, die haar toneelstukje misschien uiteindelijk zou laten varen als ze zou horen dat haar dochter haar te slim af was geweest. Er bestond een kans dat ze opzoek zouden gaan naar Naylene, die nu stukken brood met haar tanden afscheurde, maar Linn achtte de kans klein.
Terwijl ze toekeek hoe de kruimels over het tafelblad vlogen, probeerde ze haar eigen gevoelens onder controle te krijgen. Het liefst wilde ze van de daken schreeuwen dat het eerste gedeelte van haar plan was geslaagd. Ze had een heks. Of iets wat daar op leek. Ze had iemand die haar zou kunnen helpen met haar plan.
Naylene veegde met de rug van haar hand de overige kruimels van haar lippen en wangen. Haar blik vond die van Lena. In haar nadenkende ogen zag Lena een overwegende blik. Alsof ze probeerde te bedenken welke vraag ze als eerste moest stellen.
‘Je bent een vampier,’ constateerde Naylene nog een keer, waarschijnlijk om haar eigen gedachten op orde te krijgen. Daarom knikte Lena enkel en wachtte ze tot Naylene verder ging. ‘Hoe lang?’
‘Hoe lang ben ik een vampier, of hoe lang ben ik hier in de stad?’
‘Allebei.’
Een kleine glimlach ontstond rond Lena haar lippen. Wat deze vrouw ook precies was, ze draaide niet om de zaken heen. Nu er weer wat eten in haar systeem zat, was het alsof ze wakker was geworden. Plotseling was er weer hoop, waar ze eerder nog had gedacht dat haar leven ten einde zou komen.
‘Ik ben hier pas een paar maanden.’ Ze gebaarde naar de buitenwereld, de stad die ondertussen ver achter hen lag. Het huisje waar ze zich nu bevonden, was nog niet lang in haar bezit. ‘Ik ben pas sinds drie jaar een vampier.’
Een ongewenste bijkomstigheid van de man die haar had gedood. Tot op de dag van vandaag geloofde ze dat hij teveel in zijn eigen extase had geleefd om door te hebben dat hij haar had gedood met zijn eigen bloed nog in haar lichaam. Tegen de tijd dat hij zich het had gerealiseerd, was hij al vertrokken en had zij in een verlaten, vochtige kelder gelegen.
De gedachte deed haar rillen.
‘Hoe kan het dat niemand iets door had?’
Lena bracht haar hand omhoog en wiebelde met haar vingers. Om haar ringvinger zat een sieraad met een blauwe steen. Eentje die de vrouw tegenover haar herkende aan haar gezichtsuitdrukking te zien. ‘Ik heb zo mijn manier om me aan te passen aan de samenleving.’
De meeste vampieren konden niet overleven in het daglicht. Ze had zelf ook al ondervonden wat er gebeurde als ze onbeschermd in een zonnestraal stapte. Het was geen plezierig gevoel. De ring beschermde haar.
‘Een heks heeft je geholpen?’
‘Het was een kleine gunst, in ruil voor iets anders.’ Lena wuifde de vraag van Naylene weg. Het was voor nu niet belangrijk.
‘Maar je hebt nu een andere heks nodig?’ vroeg Naylene.
‘Correct.’
Bedenkelijk trok ze haar wenkbrauwen op. ‘Waarom ik? Je had iedere andere heks kunnen kiezen. Er was er zelfs een aanwezig in de cellen.’
Lena herinnerde zich de smeekbedes van de andere vrouw. Wellicht was zij nog wanhopiger geweest voor een weg naar buiten. Misschien was ze wel sterker dan Naylene, kende ze meer spreuken. Maar Lena wist wat ze had gevoeld toen Naylene naar haar handen had gegrepen. De vrouw die tegenover haar zat, was degene die ze moest hebben.
Haar ogen gleden langs Naylene naar buiten, naar het stille bos waar niemand leek te weten wat voor een gesprekken er hier werden gevoerd. ‘Wat ik van je ga vragen, is niet iets wat iedere heks zou doen.’
Geallarmeerd, maar ergens ook gretig, ging Naylene iets rechter in haar stoel zitten. ‘Wat wil je dan?’
‘Dan lopen we op de zaken vooruit.’
‘Maar waarop denk je dat ik je wel zal helpen?’
Lena gaf haar een scherpe blik. Naylene zou niet terug gaan naar haar familie. Haar moeder was haar liever kwijt dan rijk. Lena had rond gevraagd en wist dat Naylene niet de vrouw was die ze hoorde te zijn. Ze had geen enkele reden om haar oude leven op te pakken nu ze een tweede kans had gekregen.
‘Omdat je niets meer te verliezen hebt.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Waar ze genoeg waarschuwingen over vampiers had gehad, was Naylene altijd wel nieuwsgierig geweest. De legende ging dat een heks er voor had gezorgd dat haar kinderen konden blijven leven, door ze vampiers te maken. Toch waren er veel heksen die tegen de andere soort waren. Ze vonden het tegen natuurlijk. Naylene had heksen echter dingen zien doen die daar ook niet onder vielen.
De vrouw die tegenover haar zat maakte indruk op Naylene. Niet alleen haar uiterlijk, maar ook de manier waarop ze haarzelf droeg. De woorden die ze met zekerheid uitsprak. Dat niet alleen, maar vooral ook het feit dat ze precies leek te weten hoe Naylene in elkaar zat. Lena was iemand die ze zeker had gemogen als ze haar tegen was gekomen. Echter niet als één van de vriendinnen van haar moeder.
“Stel je hebt de juiste in schatting gemaakt.” Begon Naylene echter al snel, terwijl ze haar ogen wat samen kneep.
“Dan meen ik nog steeds wat ik de cellen vertelde, ik ben geen heks.” Wat dat betreft had ze beter iemand anders kunnen zoeken. Er waren genoeg heksen die hun eigen kracht hadden en daarmee ook meteen meer ervaring omdat ze het continu konden gebruiken.
“Dat heb je al een paar keer gezegd. Dat in de cellen was niet zomaar iets. Dat heb ik een heks nog nooit zo zien doen. Vertel.” Lena leunde wat over de tafel heen, waar ze haar met haar kin op haar hand steunde. Nieuwsgierig naar het hele verhaal.
“Ik heb zelf geen toegang tot magie, zoals heksen hebben.” Ze werd door de andere heksen dan ook niet als één van hen gezien. Naylene had zelf nooit echt geweten wat voor term ze had moeten gebruiken. Ze was een paar van de heksen al lang dankbaar geweest dat ze haar het een en ander hadden geleerd. Echter niet ieder van hen was verwelkomend geweest en hadden haar liever weer zien gaan. Ze hadden het weer gegooid op het feit dat het tegen natuurlijk was geweest. Er was geen een coven geweest die haar had gewild.
“Ik kan echter wel magie afnemen. Vaak van oude artefacten, die vol zitten met magie. Maar dus ook van jou. Vampierbloed is immers magisch.”
De gedachten waren al wel eens door haar hoofd heen gegaan. Hoe het zou zijn bij een vampier in de buurt. Ze had er genoeg boeken over gelezen. Ook omdat ze er haar eigen gedachten bij had. Ze wist dat een normale heks wel een vampier kon worden, maar daarvoor haar magie in moest leveren. Een heks, werd gewoon een vampier. Naylene wist niet of dat met haar zou gebeuren. Tot nu toe was het ook niet een optie geweest die ze had overwogen.
“Waar je ook wil dat ik je mee help. In mijn eentje heb ik niet genoeg kracht om het te doen. Jou kan ik niet gebruiken, want dat wordt je dood en ik heb nog geen artefacten die ik kan gebruiken.” Naylene haalde haar schouders op, om zich vervolgens wat verder in de stoel te laten zakken.
De vrouw had haar gered van haar dood, maar ze wilde wel eerlijk zijn. Uit het niets zou Naylene haar echt niet helpen. Het feit dat ze hier zat door Lena, maakte het al anders. Toch zou ze niet zomaar met alles instemmen wat de vrouw haar nu vroeg.
“Daar verzinnen we wel iets op, als we op dat moment komen.” Lena haar stem klonk geduldig. Wat ze ook voor elkaar wilde krijgen, ze had er geen haast bij.
“Ik wist niet dat er heksen zoals jij bestonden.”
“Er zijn er weinig. Ik heb geprobeerd onderzoek te doen, er is amper iets over te vinden. Ik heb het geluk dat ik niet in een coven ben opgegroeid, anders hadden ze mij er vast uitgezet.” De heksen met wie Naylene om was gegaan hadden allemaal geen coven meer gehad. Waren hun eigen weg gegaan. Of waren er ook uitgegooid. Zij hadden haar al met moeite willen helpen. De verhalen over daadwerkelijke covens hadden behoorlijk wat indruk op Naylene gemaakt. Ze had nooit het gevoel dat ze iets had gemist.
“Ik denk dat wanneer ze er al zijn, ze dat zelf niet aangeven.” Naylene kon zich voorstellen dat mensen liever werden verbannen dan werden gedood als bleek dat ze niet over de magie bezaten die wel in hun familie hoorden te zijn.
“En hoe komt het dat jij deze krachten hebt?” Een vraag die Naylene zichzelf ook vaak genoeg had gesteld.
“Want je moeder leek echt tegen magie te zijn. Het lijkt mij niet dat Marie Claire stiekem een heks is?”
Naylene moest lachen, terwijl ze haar hoofd schudden. Haar moeder een heks? Misschien in haar gedrag, maar magie had ze zeker niet.
“Ik weet het niet zeker. Maar ik denk dat het misschien mijn grootmoeder was. Zij heeft enkel zonen gekregen. Het kan best een lijn zijn, waarin alleen de vrouwen magie hebben. Ik heb er zelf geen andere verklaring voor.” Legde Naylene uit.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De manier waarop Naylene haar magie beschreef, was voor Lena nog onbekend. In haar korte leven als vampier kon ze ook onmogelijk alles weten, maar zelfs degene die er veel over zou moeten weten, Naylene, leek weinig informatie te bezitten over wat ze kon. En de roodharige vrouw wekte niet de indruk dat ze er geen onderzoek naar had gedaan.
Lena leunde op haar hand, denkend aan wie Naylene zou kunnen helpen. Een wame glimlach verscheen in haar gedachten en ze veerde iets overeind. ‘Ik heb wellicht een kennis die hier meer over weet, of in ieder geval toegang heeft tot meer informatie dan jij of ik.’
‘Meer vampiers? Hier in de buurt?’ vroeg Naylene nieuwsgierig
Snel schudde Lena haar hoofd. Degene die ze in gedachten had, was hier ver vandaan. Sterker nog, ze wist niet eens of hij nog steeds op de locatie was waar ze hem voor het laatst had ontmoet. En ook de term “vampier” was iets t min voor hem, maar ze wilde Naylene niet teveel laten schrikken.
‘Niet hier, maar ik zal mijn best doen om hem zo snel mogelijk te contacteren.’ Als ze een brief zou sturen, zou er behoorlijk wat tijd overheen gaan, maar een andere optie had ze nu niet. Daarbij, zij en Naylene hadden nog genoeg te bespreken. ‘In de tussentijd kunnen we bedenken hoe je wraak gaat nemen op die feeks van een moeder van je.’
Lena nam aan dat ze wraak wilde. Marie Claire was een verschrikkelijk mens en ze had haar eigen dochter verraden. Het ergste was nog dat ze er zieltjes mee probeerde te winnen. Haar hele speech over hoe vreselijk het was geweest om er achter te moeten komen dat haar dochter niet puur was en dat ze verbrand zou worden voor de ogen van de hele stad, had een hoop medelijden opgewekt bij haar zogenaamde vriendinnen.
Ze kon niet wachten totdat alle burgers zouden zien wie Marie Claire echt was.
‘Wraak?’ herhaalde Naylene.
‘Oh, kom op.’ Lena legde haar handen op de tafel. ‘Je gaat me toch niet vertellen dat je haar hier mee weg wil laten komen? De zielige, getroffen vrouw die haar dochter zou verliezen aan de straf die tegenover haar magie staat? Alsjeblieft zeg.’
‘Maar als ik terug ga…’
‘Mensen zullen naar je opzoek zijn, dat is zeker,’ zei Lena rustig. Ze wierp een blik naar buiten en probeerde in te schatten hoeveel tijd er al voorbij was. ‘Ze zijn er vast al achter dat een heks is ontsnapt. Het zal niet lang duren voordat ze de hele stad zullen uitkammen.’ Ze keek weer naar Naylene. ‘Tenzij je moeder accepteert dat haar dochter is verdwenen.’
Naylene haar cynische lach klonk door de kamer. ‘Waarschijnlijk organiseert ze een hele zoektocht.’
‘Een heksenjacht,’ corrigeerde Lena haar. Dat was immers wat het zou zijn. Een jacht op de heks die was ontsnapt. Dat het nu ging om een dochter van een vrouw die de stad om haar vingers had gewikkeld, maakte het des te spannender voor de burgers om mee te doen.
‘Wat als ze hier komen?’
‘Niemand zal zo ver zoeken.’ Lena wuifde de vraag weg. ‘Het is allemaal in een korte tijd gebeurd, dus ze zullen denken dat je je ergens stilhoudt. Misschien zoeken ze de mensen op waarvan ze denken dat ze je te hulp hebben geschoten.’ Naylene haar ouders zouden buiten beschouwing worden gehouden, maar Lena wist niet hoeveel vrienden Naylene had en of die vrienden in staat zouden zijn om de wet te breken.
De berichtgeving dat haar vrienden, of andere mensen in haar leven, ondervraagd zouden kunnen worden, leek iets te raken bij Naylene. Haar hartslag ging omhoog, haar vingers kromden zich om het tafelblad en er verscheen een zorgelijke blik in haar ogen. Er was iets waar ze zich zorgen om maakte.
Iemand.
‘Naylene?’ vroeg Lena voorzichtig, omdat ze haar niet teveel wilde laten schrikken. ‘Als er iemand is om wie je je nu zorgen maakt, dan kan ik helpen? Ik kan de stad in gaan, kijken hoe de situatie is.’ Niemand zou haar opmerken in de chaos en ze wist zeker dat niemand haar zou verdenken. Ze had immers haar dwang gebruikt en het was toch onmogelijk voor een vrouw van haar postuur om iemand ongezien mee te slepen?

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Na een kort overleg hadden ze besloten dat het verstandig was geweest dat Lena zich naar de stad had begeven. Voor de vrouw was het te opvallend dat zij ineens was verdwenen. Van wat Naylene er van mee had gekregen had zij geen behoefte meer om nog iets te maken te hebben met de stad, toch was het voor nu goed om haar gezicht te laten zien. Zo konden zij ook peilen hoe het liep.
Ondanks dat Lena door had gehad dat Naylene nog iets te zeggen had gehad, was ze er niet op verder gegaan. Voor nu wilde de vrouw nog niet alle kaarten die ze had op tafel gooien. De vampier had haar dan misschien gered, ze wist echter nog niet of het vertrouwen op honderd procent zat.
Kort hadden ze het plan besproken. Lena ging terug naar de stad. Daar zou ze onder ander haar moeder bezoeken. Iets wat vast niet moeilijk was, aangezien zij waarschijnlijk de helft van de stad bij elkaar had getrommeld om Naylene te zoeken.
Voordat Lena was vertrokken had ze Naylene kennis laten maken met het huisje. Het warme water had ze opgezet voor het bad. Schone kleding was voor haar klaar gelegd. De manier waarop ze welkom werd geheten in het huis, was zo prettig dat Naylene het niet over hart had kunnen verkrijgen om te zeggen dat ze de jurk die Lena klaar had gelegd, vreselijk had gevonden.
Nadat Lena had verzekerd dat het huisje veilig was. Naylene had het zelf helemaal af mogen sluiten. Wat aangaf dat Lena haar ook vertrouwde in haar huis. Een gekke gewaarwording vond Naylene. Ze kenden elkaar amper een paar uur. Er was echter al een band gestaan. Ze waren aangewezen op elkaar. Lena wilde wat van haar, wat ook gevraagd mocht worden voor het redden van haar leven.
Naylene dompelde zichzelf onder in het warme water. Haar lichaam was dan wel iets opgewarmd, toch zorgde het water om haar heen voor tintelingen. De kou was zover doorgetrokken dat het er ook niet makkelijk uit was gegaan.
Met haar hoofd op de rand, was het moeilijk om haar ogen open te houden. Een diepe zucht verliet haar lichaam. Haar lichaam kon zich echter niet ontspannen, omdat haar hoofd zo druk bezig was.
Naylene kon alleen maar denken aan wat ze achter had gelaten. Haar ouders waren één ding. Onder hun dak waren echter meer geheimen geweest dan alleen de krachten die Naylene had. Eén persoon voor wie ze dit allemaal had gedaan: haar broer. Het voelde alsof ze hem achter had gelaten. Zonder keuze, dat wel.
Op het moment dat ze in de cel had gezeten waren de gedachten ook naar haar broer gegaan. Ze wist wat dit betekende, maar al te goed. Haar ouders hadden hem altijd achter gehouden. Er was niemand geweest die over hem had geweten, omdat hij niet perfect was, zoals haar moeder had gewild. Naylene had altijd aan die verwachting waar moeten maken. Nu bleek dat ook zij het niet was, hadden ze niets meer.
Naylene vreesde grootste vrezen, maar ze had Lena hier niet over kunnen vertellen. Nu de aandacht op haar was gevestigd, was Chris wellicht nog veilig. Als ze zelf de kans kreeg, zou ze hem uit de woning halen. Om Lena er nu over te vertellen gaf haar een te grote troef. Als er iemand veilig moest blijven, was hij het.
Onbewust waren er tranen over Naylene haar gezicht heen gegleden, terwijl ze rechtop ging zitten in het bad liet ze haar natte handen over haar gezicht heen glijden. Tranen en water vermengden zich met elkaar, alsof ze er nooit waren geweest. De pijn was echter nog maar al te goed te voelen.
Zo goed als ze kon probeerde Naylene de gedachten weg te drukken. Haar huidige situatie had enige reflectie nodig. Ze was in een huis waar een vampier woonde. Een vampier die haar wilde gebruiken voor iets wat ze nodig had. De twee zouden op elkaar aangewezen zijn. Ondanks dat Lena te vertrouwen leek, wist Naylene ook dat ze dit op een paar uur moest baseren. De komende dagen zouden hectisch worden. Misschien zelfs de komende jaren. Naylene was vast beraden dat ze er klaar voor was, wat het leven ook op haar pad gooide. Zo had ze altijd al geleefd. Ergens had ze het idee dat Lena precies op dezelfde manier leefde en dat ze elkaar zeker aan konden vullen wanneer het nodig was.
Het vertrouwen moest echter nog groeien. Daarin had ze geen andere keuze.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het gemis van één gearresteerde heks had de andere verbrandingen niet gestopt. Lang voordat Lena het plein had betreden, had ze het vuur al geroken. En meters daarvoor had ze al de verschrikkelijke schreeuwen gehoord. Het geluid ging door merg en been.
Degene die zij had willen zoeken, had ze echter al snel gevonden. Marie Claire Kimbell zat huilend en klagend in het midden van de belangstelling in één van de huizen die aan het plein grensden. Door het raam zag Lena dat er meerderen om haar heen stonden en ze haar troostende woorden toefluisterden. Ze was vast aan het genieten van de aandacht.
Lena duwde de deur open van het huis en liep recht af op het gesnik van de vrouw. Ze veinsde een geschrokken en bezorgde uitdrukking op haar gezicht en haastte zich de kamer in, alsof ze hier naar toe was gerend op het moment dat ze had gehoord van de gebeurtenis.
‘Ik ben zo snel mogelijk gekomen! Wat een verschrikking,’ mengde ze zich schaamteloos in het gesprek van de andere vrouwen. Ze knielde neer naast de stoffen stoel waar Marie Claire in zat en legde haar hand op de leuning. Het was haar taak om in te schatten wat Naylene haar moeder nu ging doen, hoe gevaarlijk ze was voor haar en haar dochter. Dat ging het beste als ze dichtbij zat.
Marie Claire gaf geen reactie, maar snoot in plaats daarvan haar neus in een veel te dure, borduurde zakdoek.
‘Ze weet geen woord uit te brengen,’ vertelde Geraldine haar, een van de weinigen in het gezelschap die Lena wel daadwerkelijk mocht. Liefkozend klopte ze op de rug van Marie Claire. ‘Ik weet zeker dat het snel wordt opgelost. Het zal niet lang duren voordat ze haar vinden.’
Lena haar donkere wenkbrauwen gingen iets omhoog. Dat betekende dat ze opzoek waren naar Naylene. Ze was er zeker van dat Naylene veilig was in het huisje, maar de informatie was zeker nuttig.
‘Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn,’ verzuchtte Lena. ‘Eerst die gruwelijke ontdekking moeten doen, een heks in eigen huis, om vervolgens ook nog te horen dat ze is ontsnapt.’ Meelevend schudde ze haar hoofd. Natuurlijk was ze alleen maar uit op een reactie, eventueel nog meer informatie over de zoektocht naar Naylene.
Marie Claire liet een luide snik horen en niet veel meer dan dat. Geraldine wierp Lena een boze blik toe, wat duidelijk maakte dat ze niet heel helpend was. Gelukkig was dat ook niet haar intentie.
‘Weten ze al iets meer? Hoe ze is ontsnapt, waar ze kan zijn?’
‘Een echte heks kan zich vast zo uit een benarde situatie toveren,’ merkte iemand anders op. Marie Claire drukte haar vingers in de stoef van de stoel. Lena kon een kleine glimlach niet onderdrukken.
‘Misschien wel,’ zei ze, waarna ze weer overeind kwam. ‘Maar zelfs dan zou ze niet ver kunnen zijn, toch? Zelfs heksen hebben hun limieten.’
De twee deuren van de kamer vlogen open en een kleine groep stadswachters kwam binnen. De vrouwen in de ruimte schoten meteen opzij en ook Lena volgde hun voorbeeld. De groep mannen kwam in bewegingen en één van hen vond haar blik.
De jonge jongen die samen met de andere wachter de ingang van de cellen had bewaakt.
‘Daar is ze! De vrouw die als laatste de cellen bezocht voordat de heks verdween.’
Het gezelschap slaakte een geschrokken zucht. Lena slikte. Dit had ze niet voorzien.
Ze rechtte haar rug en hield haar kin hoog, alsof de woorden van de jongen haar niet bang maakten. ‘Vergeef me, meneer. Ik heb geen idee waar u het over heeft. Ik ben nog nooit in de cellen geweest.’
‘Bedriegster!’ De jongen schoot naar voren en haalde zijn zwaard uit de schede die aan zijn middel hing. Automatisch zette Lena een stap naar achteren en ze hield haar handen omhoog. ‘Ik zag je. Je ging samen met mijn collega naar binnen, maar hij kwam alleen naar buiten.’
Paniek klom langzaam naar boven. Ze dwong zichzelf rustig te blijven. Ze was slimmer dan deze jongen, had zich uit ergere situaties gepraat. Ze moest niet te overhaast reageren, haar woorden zorgvuldig uitkiezen. Ze zou nu niet weg kunnen rennen. Niet zonder argwaan te wekken.
‘Ik kan u, en iedereen hier, verzekeren dat ik vandaag niet in de cellen was. Als u zo zeker weet dat u mij bij uw college heeft gezien, waarom vraagt u dan niet aan hem? Mocht het echt zo zijn, dan zal hij dat toch zeker hebben bevestigd?’ vroeg ze, ervan overtuigd dat de man alles zou ontkennen. Dat had ze hem immers opgedragen.
De jongen zette nog een stap naar voren, zijn zwaard nu gevaarlijk dicht bij haar eigen lichaam. Hij kneep zijn ogen samen. ‘Je hebt iets met hem gedaan. Je hebt hem… Betoverd! Je bent een heks, net als die ander!’
Schok golfde door de ruimte en iedereen schoot weg van Lena. Haar ogen gleden de ruimte door, zoekend naar een tactische uitweg. Als ze nu weg zou rennen, zou ze Naylene in gevaar brengen.
‘Waar wachten jullie dan op? Arresteer haar!’ Verbaasd keek Lena opzij, waar Marie Claire plots haar tranen had gedroogd. ‘Als zij iets met mijn dochter te maken heeft, arresteer haar dan nu!’
Als blikken konden doden, dan had mevrouw Kimbell nu op de grond gelegen. Lena hield haar blik strak op haar gericht, terwijl de wachters op haar af kwamen om haar in de boeien te slaan.
Marie Claire zette een stap naar voren en sloeg haar armen over elkaar, waarna ze haar bekeek van top tot teen. ‘Jong, dom kind. Ik wist vanaf dag één al dat er iets vreemds met je aan de hand was. En nu heb je je eigen graf gegraven door je te bemoeien met de zaken van een ander. Ik hoop dat ze mijn dochter vinden, zodat ze jullie samen kunnen verbranden.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het warme water omringde haar lichaam, zorgde ervoor dat haar spieren zich langzaam konden ontspannen. Ondanks dat ze nog probeerde te vechten tegen de vermoeidheid die haar lichaam over had genomen, werd de afgelopen dagen Naylene te veel en liet ze zich meetrekken in een onrustige slaap.

Twee roodharige kinderen renden samen door de grote tuin. Een plaats die al lang geen geheimen meer voor hen beide kende. Door de seizoenen veranderde er kleine dingen, toch bleef het in grote lijnen hetzelfde. Als ze het voor elkaar kregen om naar buiten te gaan, genoten ze daar ook ten overvloede van.
Waar het meisje nog af en toe buiten de deur speelde, met andere kinderen, was de jongen gebonden aan de tuin. Wanneer het kon, kwam het kleine meisje terug met dingen die ze samen konden doen. Daarvoor moest ze haar ouders wel beloven dat ze goed haar best deed tijdens de lessen, die normaal gesproken haar hele dag in beslag namen.
Nog geen paar minuten geleden hadden ze bij de stenen achter het huis staan om daar de bikkels die Naylene mee had kunnen krijgen, op en neer te gooien. Het gebeurde niet vaak, maar ze had haar oudere broer er om horen lachen. Die lach had nog achter haar geklonken op het moment dat Naylene weg was gerend met één van de gewrichtsbeentje nog in haar handen.
Door haar jurk had het meisje lang niet de snelheid die haar broer wel had. Daardoor werd ze al snel in gehaald. Ze voelde een hand door om haar arm heen sluiten, waardoor ze niet meer door kon rennen. Naylene moest zelfs haar best doen om nog op haar voeten te blijven staan. Dat zorgde alleen voor nog maar meer gelach.
De twee keken elkaar aan. De jongen wees naar hetgeen wat Naylene in haar handen had en vervolgens wees hij naar zichzelf. Daarop schudde het meisje wild haar hoofd. Ondanks dat ze het totaal niet erg vond om te delen. Ze kon juist genieten van het spel wat nu was ontstaan. De momenten waarop Naylene haar ouders zo ver kon krijgen om haar broer naar buiten te krijgen. Het was geweldig om Chris op deze manier te zien.
Voor een meisje van 8, wist Naylene veel van de wereld. Niet alleen door de lessen die haar ouders haar verplichtte te volgen. Ze kon prima de omgeving lezen. Af en toe hoorde ze dingen vallen. Daaruit had ze helaas haar eigen conclusies moeten trekken. Haar broer was anders dan zij zelf. Iets wat haar ouders reden genoeg vonden om hem zoveel mogelijk binnen de vier afgeschermde muren van hun huis te houden. Vaak moest Naylene beloven dat ze nog even wat meer haar best deed met haar lessen, voordat Chris überhaupt naar buiten mocht.
“Naylene! Naylene! Naar binnen nu en neem Chris met je mee.” Voor nog een paar seconden genoot Naylene van de lach op haar broers gezicht. Toen ze haar moeder echter nog een keer naar buiten hoorde roepen wees Naylene zelf naar het huis, ten teken dat ze weer terug moesten.

De tuin bleef hetzelfde. De seizoenen veranderden. Terwijl de twee kinderen ouder en ouder werden. Een veertienjarige Naylene had een boek gevonden die haar nader bracht naar het antwoord op de vraag die ze de afgelopen jaren al vaak genoeg aan haar ouders had gesteld. ‘Waarom mag Chris nergens naar toe?’ Waar Chris zich er bij neer leek te leggen, omdat het zijn leven was op die manier. Vond Naylene het oneerlijk worden.
Verstopt in een boom, waar Naylene met gemak in was geklommen. Had ze het boek opengeslagen. Voorzichtig lees ze alle stukken die er toe deden. Deze wilden haar vertellen dat haar broer, die niet kon horen, eens straf van God had gekregen. Dezelfde God waar ze over leerde dat het een geweldige man was. Iemand die alles in goede banen leidde. Als een man die helemaal niets wist over haar broer er voor had gekozen dat hij niets kon horen, niets mocht in deze wereld, opgesloten moest zitten. Dan was dat niet de man waar Naylene over had geleerd. De man die van iedereen hield.
Even keek Naylene naar boven, waar de God zich misschien wel moest bevinden. Ze haalde haar neus op, als dat de God was waar ze in moest geloven, dan wilde ze dat niet eens.

Enkele jaren later was het Naylene die in paniek naar de tuin was gevlucht. Er waren geen ouders thuis geweest, waardoor Chris haar met gemak had kunnen volgen. Tussen de bosjes achter in de tuin, was Naylene ineen gedoken, terwijl er tranen over haar wangen heen geleden. Paniek gierde door haar lichaam, maar er was ook nog iets anders wat door haar lichaam heen ging. Ze had geen idee hoe ze het precies kon benoemen.
Snel had ze twee paar armen om haar heen, die er voor zorgden dat ze iets meer op aarde leek te komen. Voorzichtig liet Naylene haar hoofd op de schouder van haar oudere broer rusten. Haar adem leek maar door te blijven razen, terwijl haar logische gedeelte van haar brein overuren draaide. Het kon niet waar zijn. De enige gedachten die ze in haar hoofd had, kon gewoonweg niet waar zijn.
De handen van Chris, vonden die van Naylene, waar ze een klein kristal in vast klemde. Het ding dat er voor had gezorgd dat ze hier nu waren. Waar Naylene normaal gesproken alles wilde delen met haar broer, wilde ze niet dat hem hetzelfde overkwam als haar net. Daarom probeerde ze haar best te doen om het kristal van hem weg te trekken.
Tot haar grote verbazing leek er niets te gebeuren toen haar broer de kristal leek te bestuderen. Vragend keek hij haar dan ook aan. Waar Naylene en Chris voor veel woorden ondertussen wel een gebaar hadden bedacht, wist Naylene niet eens hoe ze hier mee moest beginnen.
Voorzichtig pakte ze het kristal dan ook over. Het rare gevoel bekroop haar lichaam. Wanneer ze zich concentreerde op de bladeren die om hen heen lagen en niet heel lang daarna vlogen ze om haar heen. Dit was anders dan de waren op die markt die uit het niets waren gevallen.
Chris keek haar verbaasd aan. Toch was het lang niet de angst die Naylene in haar eigen lichaam voelde. Hij leek meer onder de indruk te zijn. Hij pakte zelfs de kristal nog een keer over om te proberen of hij hetzelfde kon doen. Daar kwam niets uit.
De jongeman hield het kristal tegen zijn hart aan en knikte vervolgens naar het huis, waarna hij zijn vinger tegen zijn mond aan hield. Naylene was het daar compleet mee eens. Dit was niet iets waar haar ouders van mochten weten. Nu niet, nooit niet.

Magie. Dat was het juiste woord geweest. Het had echter niets aan de band tussen broer en zus veranderd. Als er al iets was gebeurd dan was het alleen maar sterker geworden. Naylene probeerde zo vaak mogelijk de deur uit te gaan om aan de magie te werken. Ze probeerde manieren te vinden om Chris te helpen. Ze had hem beloofd om de plaats te verlaten wanneer ze de mogelijkheid er voor hadden. Ze konden dat echter pas wanneer hij niet raar aan zou worden gekeken door de rest van de wereld. Waar haar broer perfect voor Naylene was, wist ze zelf dat hij de rest van zijn leven gevaar zou lopen als hij niet kon horen.
Naylene had iets gevonden waar ze magie uit kon halen en probeerde daarmee hetgeen voor elkaar te krijgen wat ze zo graag wilde. Haar handen had ze voorzichtig om de oren van haar broer gelegd, terwijl ze voorzichtig de spreuk prevelde.
Haar hoofd en lichaam waren zo druk bezig met de spreuk, dat ze niet door had wat er om haar heen gebeurde. Van het bloed dat langzaam uit haar neus sijpelde tot aan haar naam die meerdere keren was geroepen.

Bruut werd ze uit dat alles weg getrokken.
Waar nog geen dag geleden ze in het gezicht van haar moeder had gekeken, was dat nu niet zo. Lena was de badkamer binnen gestormd. Normaal gesproken had Naylene geroepen dat ze privacy nodig had. De vieze jurk, waar niet alleen modder maar ook bloed opzat, zorgde er echter voor dat ze omhoog veerde in het bad.
“Wat is er gebeurd?!”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was één van de ergste namiddagen in haar leven.
Nu meerdere stadsbewoners haar hadden gezien, had Lena niet zomaar haar krachten kunnen gebruiken om de wachters duidelijk te maken dat ze niet verhoord, of verbrand, zou worden. Echter, ze had ook geweten dat hoe langer ze mee zou werken aan het vragenvuur, hoe sneller ze zou worden betrapt. Geen enkele wachter nam immers genoegen met een antwoord. Nu ze een potentiële heks in hun midden hadden, was ze in hun ogen niets meer waard. Slechts een pop uit wie ze de antwoorden zouden slaan.
In paniek had ze er voor gekozen om de onschuldige rol aan te nemen. Haar onwetende houding en nietszeggende antwoorden hadden haar alleen maar flinke klappen opgeleverd. Met de seconde was haar woede gegroeid. Iedere nare opmerking, iedere beschuldiging die naar haar was gegooid, had zich in haar gedachten genesteld en daarmee een ander voor haar geplaatst. Een man die ze het liefst uit elkaar wilde schreeuwen voor wat hij haar aan had gedaan.
Ze had zich betrapt gevoeld, als een kat die in het nauw was gedreven. Toen ze op de grond had gelegen en één van de wachters haar bij haar gezicht vast had gegrepen om haar te vertellen dat het “spijtig” was dat een mooi schepsel zoals zij was beladen met zoiets duivels, had ze zich niet meer in kunnen houden.
Ze had geklauwd naar hun benen, net zolang tot zij degenen waren die hulpeloos op de grond hadden gelegen. Haar handen hadden zich verwikkeld in hun haren en met een harde klap had ze de hoofden van de wachters tegen de grond geduwd.
Toen was het bloed gekomen.
Bloedplassen hadden zich in een razend tempo onder hun lichaam gevormd en Lena was haar honger niet te baas geweten. Ze had gedronken en gedronken totdat de paniek uit haar lichaam was verdwenen en ze weer logisch had kunnen redeneren.
Ze had de gesloten deur ingetrapt en de wachter die de cel had bewaakt tegen de muur gedrukt. Hem had ze geïnstrueerd om de lichamen te verbergen. Als iemand hem zou vragen naar haar, zou hij ze vertellen dat ze de andere kant op was gevlucht. Dat zou haar wat tijd moeten geven.
Zonder op te letten was ze naar het huisje in het bos gerend. Takken hadden haar jurk gescheurd en spetters modder hadden de dure stof voor altijd verpest, maar geen van dat alles deed er nu nog toen.
Lena stormde de badkamer binnen. Ze greep de deur vast om zichzelf staande te houden. Haar hart klopte in haar keel, ze proefde nog steeds het bloed op haar lippen. Ze wilde nog steeds iedereen neerhalen die haar had aangeraakt, op wat voor een manier dan ook.
‘Lena, wat is er gebeurd?’  herhaalde Naylene nogmaals.
Lena keek naar haar op alsof ze nu pas door had dat de nieuwe bewoonster van het huis in bad zat.
‘Wat denk je dat er is gebeurd?’ vroeg ze, terwijl ze gebaarde naar haar vernielde kledij en de bloedvlekken. Ze wist niet eens meer wiens bloed het was. ‘Ik ging naar de stad en zocht je moeder op, omdat ik wilde weten hoe het precies zat. Maar toen ik daar was, kwamen er wachters en ze herkenden me! Dat terwijl ik ze nog had gedwongen om me te vergeten.’
‘Wachters?’ herhaalde Naylene. ‘Wat als ze je nu gevolgd zijn?’
Lena begon te ijsberen door de kleine ruimte.
‘Ze zijn dood.’  Ze wuifde de vraag weg met een gebaar van haar hand. ‘En ik heb een ander gedwongen om te liegen over welke kant ik op ging. Ze zullen ons hier niet snel vinden.’
‘Maar ze hebben je gezien. Mijn moeder weet wie je bent, wat je bent en-’
‘Ze weet niet wát ik ben. Ze denkt dat ik een heks ben.’  Ze greep een handspiegel van een klein tafeltje en bestudeerde haar uiterlijk. Op haar lippen en kin zat opgedroogd bloed en haar gepoederde wangen waren uitgeveegd, net als het zwart op haar wimpers.
‘Dat is niet veel beter,’ wees Naylene haar terecht. ‘Had je je ze niet kunnen dwingen om een ander verhaal te geloven?’
‘Daar dacht ik niet aan,’ antwoordde Lena. De vragen, de behandeling die ze had gekregen, de herinneringen die ze aan hadden gewakkerd… Ze had niet anders gekund dan de mannen doden.
Aan het water te horen kwam Naylene uit het bad. Druppels vielen op de grond en ze hoorde haar scherp inademen door de kou die ze voelde nu ze uit het water was gestapt.
‘Daar had je wel aan moeten denken,’ zei Naylene terwijl ze een droge doek rond haar lichaam wikkelde.Fel draaide Lena zich om. De aderen onder haar ogen waren opgezet. ‘Ik heb gedaan wat ik kon!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Woorden waren altijd Naylene haar beste wapen geweest. Ze wist wat ze moest zeggen. Soms leek ze echter moeite te hebben wanneer ze iets voor haarzelf moest houden. Dit was één van de momenten geweest dat ze haar woorden beter in had kunnen slikken. Lena haar gezicht vertelde haar zoveel.
Het angstaanjagende gezicht van Lena had haar een paar uur geleden pure angst ingeboezemd. Nog nam Naylene onbewust een stap naar achteren, terwijl ze haar handdoek goed om haar heen hield.
“Rustig. Ik begrijp het. Dat was niet slim om te zeggen.” Probeerde ze op zo’n kalm mogelijke toon te zeggen. Op het moment wist ze ook even niet wat voor houding ze zichzelf moest geven. Ze had zichzelf altijd willen prijzen dat ze niet de apathie van haar ouders over had genomen. Op sommige momenten wist ze zichzelf echter ook geen houding te geven. Alles aan deze dag was vreemd, ze behoorde dood te zijn. Nu moest ze zich ineens zorgen maken om een vampier, die voor haar bij haar ouders was gaan peilen hoe alles liep.
“Wat hebben ze met je gedaan?” Vroeg Naylene oprecht bezorgd. Lena leek geen andere uitweg meer te hebben gezien. Daarbij had Naylene gisteren waarschijnlijk hetzelfde door moeten maken. De blauwe plekken en schrammen op haar lichaam ,waren daar het levende bewijs van. Het was niet de pijn die iemand door had mogen maken. Zeker niet als ze zich bedacht dat het de laatste uren van haar leven hadden kunnen zijn.
Er leek pijn in de ogen van Lena te bespeuren te zijn. Naylene kon zelfs zien hoe haar aderen onvrijwillig zich nog wat meer opzette. Een glinsterende traan liep vanuit haar ooghoek naar beneden en daarmee leek alles te verdwijnen. Het gezicht van Lena was weer normaal, als je het bloed om haar mondhoeken niet meerekende.
Naylene knikte een enkele keer “Ik weet het.” Naar alle waarschijnlijkheid waren ze op dezelfde manier behandeld. Alle menselijkheid ging uit iemand wanneer ze dachten dat ze een heks tegenover zich hadden.
Er waren vast mensen geweest die precies hadden geweten wat ze tegen Lena hadden moeten zeggen. Haar in hun armen hadden genomen, om haar vervolgens te vertellen dat ze dapper was geweest en haar misschien zelfs te bedanken voor wat ze had gedaan. Naylene was niet die persoon. Ondanks dat ze het bijzonder vond dat de vampier voor haar was gaan kijken, was dit een vrouw die ze zelf nog maar een paar uur kende. De twee leken echter op elkaar aangewezen te zijn.
“Wellicht is het een goed idee als je je een beetje opfrist?” Stelde Naylene voor. Ongemakkelijk van het gesprek. Ze wilde Lena wel laten weten dat ze het begreep, ze wilde haar echter niet vertellen wat ze zelf door had moeten maken de afgelopen dagen.
“Als je dan wil praten over wat zich voor heeft gedaan.” Probeerde Naylene echter wel. Ondertussen keek ze om zich heen. Buiten was het donker. Het badwater was ook al lang koud geweest, ze had dus best een tijdje geslapen.
“Ik durf het bijna niet te vragen, maar heb je wat meer comfortabel?” Naylene knikte naar de jurk die Lena voor haar neer had gelegd.
“Ja natuurlijk. Aan de overkant van de hal is mijn kamer, daar ligt genoeg kledij.” Naylene knikte en liep langs Lena de badkamer uit. In de hal bleef Naylene even staan. Het beeld van Lena nog op haar netvliezen gebrand. Ze wist zeker dat ze dit beeld jaren later nog in haar hoofd zou hebben. Wellicht moest het haar angstig maken. Ergens deed het dat ook wel. De vampier zou er zo voor kunnen zorgen dat ze er niet meer was. Ze leek haar echter nodig te hebben. Het was totaal niet duidelijk waarvoor precies.
Naylene liep door naar de kamer die Lena haar aan had gegeven. Daar zag ze een groot bed het grootste gedeelte van de ruimte indelen. Er waren echter ook ladekasten, waar ze voorzichtig naar toeliep. Het duurde even voordat ze er een nachtjapon uit had gevonden. Ze kleedde zich om in de stof die losjes over haar lichaam heen viel.
Uiteindelijk voelde Naylene zich zo vrij om zichzelf op het bed neer te zetten.
Niet veel later verscheen Lena ook in de ruimte. Ze zat niet meer onder het bloed. Haar ogen stonden nog steeds verwilderd. Zelf kleedde ze zichzelf ook om in een meer comfortabele jurk en liet zichzelf naast Naylene op het bed zakken.
“Ik ben hier niet goed in.” Bekende Naylene. “Maar als je wil praten over hetgeen wat er is gebeurd, dan mag dat. Ik denk dat het veel lijkt op hetgeen wat ze met mij hebben gedaan.” Ze wees even naar een paar blauwe plekken die nog zichtbaar waren op haar benen. “Maar zelf praat ik daar liever op het moment niet over.”
Naylene was gewend haar eigen gevechten te strijden, die deelde ze niet zomaar. Chris was de enige persoon geweest die er soms wat over had geweten. Toch was het veel eenvoudiger om haar broer te vertrouwen dan deze vrouw. Ze wilde ook niet dat Lena niet genoeg werden gewaardeerd.
“En ondanks dat ik meende wat ik net zei, dat het misschien anders had moeten gaan. Hebben ze vast gekregen wat ze hebben verdiend.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Als vampier was er niet slechts één emotie die op de voorgrond trad. Het waren er meerderen die zich allemaal naar voren duwden en om de overhand vochten. Lena voelde zich boos, angstig, verraden en alleen, ondanks dat er iemand tegenover haar zat die tot op een zekere hoogte wist hoe vreselijk de wachters konden zijn.
Tijdens het schrobben van haar huid had ze geprobeerd te denken aan de woorden van een goede vriend van haar: Jouw emoties hebben slechts zoveel controle als dat je ze zelf geeft.
Ze vroeg zich af of hij zich die woorden zou kunnen herinneren op het moment dat hij werd gepijnigd en een heel plan in duigen viel.
Toch had ze zijn kalmerende stem in haar hoofd herhaald en langzaam had ze de rust terug voelen glijden in haar lichaam. Ze had het bloed en de tranen weggeveegd, zich omgekleed en nu zat ze recht tegenover Naylene op het bed.
Haar mondhoeken trokken licht omhoog. ‘Ze verdienden nog veel meer. Niet alleen voor wat ze mij aan hebben gedaan, maar voor iedereen die ze daar onnodig vasthouden.’
Lena schudde haar hoofd. De echte monsters werden nooit opgesloten. Zij kon het weten.
Voorzichtig stak ze haar hand uit, zodat ze de bleke hand van Naylene vast kon nemen. Ze herinnerde de pijn die door haar eigen vingers was getrokken toen Naylene haar vast had gegrepen, maar nu was daar geen spraken van. De heks voelde enkel een beetje koud aan.
‘Ik weet niet hoe lang we hier kunnen blijven,’ bekende Lena. Ze had in haar woede de wachters een andere kant op gestuurd, maar als ze haar daar niet zouden vinden, zouden ze vanzelf in andere richtingen gaan zoeken. En dan was er nog Naylene haar moeder, wie nu niet alleen de naam van haar dochter op een lijst had staan, maar die van Lena er ongetwijfeld aan had toegevoegd.
‘Hoe ver weg zijn we van de stad?’
‘Ver genoeg dat ze hier niet zomaar voor de deur kunnen staan,’ verzekerde ze Naylene. Met haar snelheid waren ze er zo geweest, maar een normaal mens zou er uren, misschien wel een dag, over doen voordat ze hier zouden zijn. ‘Maar als er iets is wat je nodig hebt, dan kunnen we dat regelen.’
Hoewel Lena haar gezicht misschien niet meer kon laten zien in de stad, had ze haar manieren om te komen aan hetgeen wat ze wilde. Er waren genoeg mensen die wel iets voor haar over hadden. Ze was er al achter gekomen dat ze haar dwang niet eens altijd nodig had om haar verzoeken in te dienen.
Naylene bleef stil en staarde langs Lena heen naar de grond, denkend aan iets wat misschien wel altijd onbekend zou blijven voor Lena. Misschien had ze bepaalde spullen die ze met zich mee wilde nemen, of was er nog iemand van wie ze afscheid wilde nemen.
Langzaam pakte Lena ook haar andere hand vast. Misschien had ze ook wel een fout gemaakt om Naylene met haar mee te trekken, maar dit was niet de eerste keer dat ze naar een heks had gezocht die haar had kunnen helpen. Naylene was echter wel de eerste waarvan ze het gevoel had dat ze het samen voor elkaar zouden krijgen.
De stilte bleef aanhouden. Zelfs al was er een vraag die Naylene wilde stellen, dan zou ze dat niet nu doen. Zachtjes kneep Lena in haar handen, hopend dat ze een kleine geruststelling kon waarderen.
‘Het is een lange dag geweest. Wellicht moeten we maar gaan slapen. Het bed is vannacht voor jou.’
Verbaasd keek Naylene naar het bed waar ze op zaten, waarna ze haar hoofd schudde. ‘Nee, dat kan ik toch niet aannemen? Je hebt al zoveel voor me gedaan.’
‘Jouw lichaam heeft de rust meer nodig dan ik, geloof mij maar.’ Naylene had nog blauwe plekken op haar benen, haar spieren voelden vast strak en pijnlijk aan en als zij Naylene was geweest, had ze een ongelooflijke hoofdpijn gehad. Haar eigen lichaam had ondertussen geen enkel spoor meer dat nog kon vertellen dat ze was geslagen.
Ze greep een gehaakte deken van het bedeinde en vouwde die onder haar arm. De rest van de dekens zou Naylene hard nodig hebben.
‘Ik zal de haard nog aansteken. Dan wordt het hier wat warmer. Als je iets nodig hebt, kun je me altijd wekken.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Daar waar Naylene had verwacht niet snel de slaap te kunnen vatten in de vreemde omgeving. Net zoals in het bed, had het echter niet lang geduurd voordat ze weg was getrokken in een diepe slaap. Deze slaap was droomloos geweest. Precies wat ze nodig had gehad, om de volgende dag met Lena een plan op te stellen.
Beiden waren ze het er over eens geweest dat ze niet lang meer konden blijven. Alhoewel ze nu een prachtig huisje hadden, was het onveilig. De wachters zouden ze vinden, vroeg of laat. Wellicht kon Lena ze aan, maar daar wilden ze het niet op aan laten komen.
Ondanks dat ze beiden opzagen tegen de terugkeer naar de stad, wisten ze wel dat het beter was om het te doen. Er was nog een kans dat ze in de stad iets vonden waar Naylene magie uit kon putten. Er was echter één reden waarom de roodharige vrouw echt terug wilde naar het landhuis waar ze in op was gegroeid. Ze moest afscheid nemen van haar broer. Dit was niet iets wat ze met Lena had gedeeld. Veiligheid stond voorop.
Deze ochtend had Lena voor genoeg eten gezorgd, daarna had Naylene zich omgekleed in één van de jurken die voor haar klaar hadden gelegen. Snel hadden ze nog gesproken over de woning. Er was een kans dat ze hier niet meer terug zouden komen. Lena had dan ook wat spullen bij elkaar gepakt die ze meer zouden nemen. Met haar snelheid zouden ze wel kunnen ontkomen. De dag er voor had Naylene er niet over na kunnen denken, maar nu kon ze echt ervaren hoe snel de vampier wel iet niet was. Binnen enkele minuten waren ze richting de stad.
Aan het begin van de stad was Lena gestopt, waardoor Naylene bij kon komen van de beelden die langs haar heen waren geflitst. Een paar keer haalde ze diep adem, terwijl ze naar de gebouwen keek die tussen de bomen door opdoemden. Ondanks dat ze hier goed over hadden gesproken, maakte het Naylene ergens angstig. Dit was echter de perfecte timing. De mannen van de stad waren nu vast opgeroepen om de heksen te zoeken en waren in grote getalen het bos in gestuurd, in de richting waar Lena ze op had gestuurd.
Naylene kende de stad goed genoeg, ze was hier vaak genoeg doorheen geslopen, om zo haar ouders te ontlopen. Op een makkelijke manier kon ze dan ook bij het landhuis komen, dat toch aan de rand van de stad lag. Daar konden ze zich verstoppen in de bossen, waar Naylene zich vaak genoeg had gevonden.
“Dus het plan?” Vroeg Lena. Hier hadden ze nog niet goed over gesproken. Naylene had wel aangegeven dat ze terug had gewild naar haar eigen huis, maar niet de reden waarom. Er waren niet veel spullen die ze nodig had. Misschien een boek, waar genoeg over magie in te vinden was. Chris was op het moment het belangrijkste.
“Als je de keukens in loopt.” Naylene wees richt het huis en maakte en hoek, ten teken dat het om de hoek was. “Als het goed is Rosetta daar nu alleen. Vraag haar naar Christopher. Gebruik misschien je dwang.” Naylene wist vrijwel zeker dat de keukens op het moment veilig waren. Als Lena daar bleef, dan was het voldoende.
“Ga niet met haar mee. Laat haar hem ophalen. Als hij in de keukens is, geef je hem dit.” Naylene liep naar één van de bomen. In de barst vond ze precies wat ze had gezocht, één van de bikkels die ze samen met Chris had verstopt.
Lena stak haar hand uit en Naylene liet het stukje bot erop vallen.
“Weet je zeker dat dit gaat werken?”
“Zeker. Als je hem dit laat zien, weet hij genoeg. Dan hoef je naar de tuin te wijzen.”
Lena haar tengere vingers omsloten het kinderspeelgoed. Ze leek niet goed te begrijpen wat er gaande was. Naylene wist dat ze wellicht wat meer uitleg behoefde.
“Het is mijn broer.” Mompelde ze. “Ik wil weten dat hij veilige is en hem duidelijk maken dat hij voor zichzelf moet kiezen.” Het liefst wilde Naylene hem meenemen in wat ze ook zouden gaan meemaken, maar daarvoor was het te onzeker. Ze had Lena aangegeven haar te helpen, ze wist niet waarmee. Dit kon hun leven op het spel zetten, dat had het de afgelopen dagen al gedaan. Chris moest daar niet in meegetrokken was.
“Ik ga er voor zorgen dat hij hier komt.” Verzekerde Lena. Ze wilde al weglopen, maar Naylene pakte haar hand vast.
“Hij hoort niet.” Vertelde Naylene zachtjes.
“Wat?”
“Hij kan je niet horen. Hij begrijpt veel woorden wel, maar gebaren is beter. Dwang is niet nodig.” Drukte Naylene haar op het hart.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld