Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Too much love will kill you

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Tijd om door te vragen naar de broer van Naylene had ze niet. Geen van de twee wist hoe lang de ouders van Naylene weg zouden zijn. Het was Lena al duidelijk dat Christopher ontzettend veel voor Naylene betekende en dat ze niet weg wilde voordat ze hem had gezien.
‘Ik begrijp het. Geen dwang,’ fluisterde Lena, waarna ze haar hand uit die van Naylene liet glijden en de tuin in stapte. Het was een prachtige plek, zelfs voor de koude tijd van het jaar. In de zomer moest het wel volstaan met kleurrijke bloemen en geurende bomen. Het was bijna spijtig dat Marie Claire haar nooit een rondleiding had gegeven.
Lena sloopt het huis binnen en luisterde naar de geluiden om haar heen om de weg naar de keuken te vinden. Ze hoorde iemand de vloer schrobben, maar ook het zachte omslaan van een bladzijde van een boek. Op de meeste momenten was het nog lastig om te focussen op slechts één geluid, maar uiteindelijk hoorde ze het geluid van een snijdend mes. Daar moest de keuken zijn.
Langzaam liep ze door de verlaten gangen, alert op iedere persoon die wellicht haar kant op kon komen. In haar vuist voelde ze het stukje bot. Ze begreep niet hoe iemand daar een boodschap uit kon halen, maar wie was zij om te oordelen over de band tussen Naylene en haar broer?
De deur naar de keuken stond open en Lena rook het versgebakken brood. Boven het vuur pruttelde er soep en ze hoorde hoe kleine stukjes groenten het water in gleden. Toen ze zeker wist dat Rosetta van het vuur verwijderd was, glipte ze de keuken in en maakte ze zichzelf kenbaar.
‘Niet schreeuwen,’ zei ze, voordat de vrouw kon reageren op haar plotselinge aanwezigheid. Ze legde haar handen op haar schouder en keek haar met een lieve glimlach aan. ‘Ik ben hier niet om iemand pijn te doen. Het enige wat ik wil, is dat je Christopher voor me ophaalt en hem hier mee naar toe neemt.’
‘Maar jongeheer Christopher heeft geen toestemming om in de keukens te zijn,’ stamelde de vrouw. Lena zag de angst in haar vriendelijke ogen. De Kimbells moesten vreselijke mensen zijn om voor te werken.
‘Dat geeft niet,’ fluisterde ze en ze streek een pluk van de vergrijsde haren van Rosetta uit haar gezicht. ‘Niemand zal het weten. En je bent niet in gevaar. Ik wil alleen Christopher zien. Haal je hem voor me op?’
De vrouw knikte, maar de angst in haar ogen bleef. Diep van binnen wist ze vast dat ze nu een belangrijke regel brak. Toch stapte de vrouw naar achteren en liep ze de keuken uit.
Lena vouwde haar armen achter haar rug en bekeek de keuken terwijl ze er langzaam een rondje door liep. Volgens Naylene werkte Rosetta hier al jaren.
Zodra ze voetstappen hoorde van twee personen, draaide Lena zich om naar de deur en wachtte ze geduldig af. Ondanks dat Naylene had uitgelegd dat ze het beste kon gebaren in plaats van praten, wist ze niet goed hoe ze om moest gaan met iemand die haar niet kon horen.
Rosetta kwam als eerste de keuken binnen en gebaarde naar Lena. Het duurde een paar seconde voordat de jongeman naar binnen stapte. In een flits van rode haren en sproeten herkende Lena zijn gezicht.
Ze had hem eerder gezien. Slechts voor een klein moment, toen ze tijdens een feest van Maie Claire door de gangen was gaan zwerven. Ze had hem bij een boekenkast in de gang zien staan, maar toen hij haar in de gaten had gekregen, had hij zich omgedraaid en zich uit de voeten gemaakt.
‘Cristopher,’ zei Lena met een lichte glimlach. Ze bekeek hem van top tot teen. ‘Die naam past bij je.’
Ondanks dat hij haar niet hoorde, voelde ze zich comfortabeler door zelf wel te praten.
Ze liep op hem af en opende haar lege hand, in de hoop dat hij haar naar zou doen. Gelukkig deed hij dat.
Met haar andere hand legde ze de bikkel er in. Zijn ogen, die dezelfde kleur hadden als die van Naylene, schoten van de bikkel naar Lena en weer terug. Naylene had het juiste uitgekozen om met hem te communiceren, want Lena zag iets in zijn gezicht gebeuren.
Ze zette een stap opzij en wees naar de tuin, precies zoals Naylene haar verteld had.
Christopher haastte zich langs haar heen en liet haar alleen achter met Rosetta. Ze oogde zo gespannen dat het Lena beter leek om haar te dwingen dit alles te vergeten. Als ze geen geheimen had voor de Kimbells, zou er niets kunnen gebeuren.
‘Je hebt mij nooit gezien. Je bent al die tijd bezig geweest met het eten en Christopher heeft zijn kamer niet verlaten.’
Rosetta knipperde met haar ogen en Lena nam dat moment om weg te vluchten, terug naar de plek waar ze Naylene achter had gelaten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Op de plaats waar de mooiste herinneringen van hen tweeën lagen, zal het ook gaan eindigen. Tot nu toe was het besef nog niet helemaal bij Naylene doorgedrongen. In de tijd dat ze in haar eentje in de tuin stond, begon ze er echter over na te denken.
In deze stad kon ze zich niet meer laten zien. Het moment dat iemand haar of Lena door had, was het voor hen voorbij. Er was maar één oplossing: zo ver mogelijk weg van deze plaats. Met Lena haar snelheid moest dat geen probleem zijn. Weggaan zonder haar broer iets te laten weten, voelde voor Naylene echter niet goed. Belangrijker nog, ze wilde zeker weten dat hij veilig was. Op deze plaats was hij dat zeker niet. Mocht zij vertrekken, kon ze niet garanderen dat hij dat bleef. Chris had altijd verstopt moeten zitten op zijn kamer, dat was geen leven. Zeker niet als je daarbij bedacht dat de jongen vooral werd gebruikt om zijn zuster te laten doen wat zijn ouders wilden.
De tijd leek voorbij te kruipen, terwijl Naylene haar ogen over de verschillende plaatsen liet glijden. Achter haar ogen drukten tranen. De lichamelijke pijn die ze de afgelopen dagen had gevoeld, zou niets zijn bij de pijn die ze zou gaan voelen door het afscheid.
Naylene wist dat ze geluk hadden gehad dat Lena ooit eerder bij haar thuis was geweest. Er was genoeg wat ze moest leren over haar nieuwe vriendin. Ze wist echter wel dat vampiers niet zomaar een huis binnen konden stappen, daarvoor moesten ze uitgenodigd worden. Daardoor leek het redelijk voorspoedig te gaan. Ze had dan wel niet het gehoor dat Lena wel had, Naylene probeerde ieder geluid vanuit het huis in de gaten te houden. Ook wist ze precies waar ze moest zitten, om in de richting van het gebouw te kijken.
Het voelde als een eeuwigheid voordat Lena terug kwam met Chris naast haar. Naylene probeerde zijn gevoel in te schatten. In haar ogen was haar broer altijd onbevreesd geweest. Vandaag was dat niet anders. Ondanks dat hij waarschijnlijk wel wist dat de vrouw naast hem geen mens was. Toch had hij haar ook nooit vreemd aangekeken. Chris had het meest pure hart had ze ooit had mogen leren kennen. Het was oneerlijk dat het leven heel anders tegenover hem keek, dan hij naar het leven deed.
Toen de twee eenmaal in de veilige omgeving van de bebossing waren, stapte Naylene naar haar broer. Hij was bijna sneller en had zijn armen al om haar heengeslagen. Ze merkte aan hem dat hij bang was geweest de afgelopen dagen en dat er nu een soort opluchting door zijn lichaam ging. Ze was er nog. Ze leefde nog en was voor nu veilig. Toch wist ze ook dat ze die angst na vandaag haast weer aan moest wakkeren.
Lena was nog wel bij hen in de buurt, maar gaf hen duidelijk wat ruimte. Naylene wist dat ze wel wat mee zou krijgen, maar omdat ze niet met elkaar spraken, was het voor hen toch een soort van privacy. De uitkijk van Lena zorgde er daarbij voor dat ze zich iets veiliger voelde om hier te zijn. Vooral voor Chris. Zijn veiligheid was op het moment het belangrijkste.
Chris stapte een stukje van haar weg en wees naar de jurk die Naylene aan had. Totaal anders dan hetgeen wat ze normaal gesproken aan had. Het was te beschrijven als een jurk die haar moeder voor haar uit had gekozen. Chris moest er dan ook om lachen, wat hem een duwtje van zijn zuster op leverde.
Naylene bekeek haar broer eens goed, om te weten of echt alles goed met hem ging. Ergens was ze bang dat haar ouders hem mee hadden getrokken in dit alles. In de hele heksenjacht. Ze wisten hoe close ze waren en dat de weg naar Naylene via Chris te bereiken was.
Voorzichtig gebaarde Naylene dan of alles goed ging. Het waren een paar handgebaren die ze in de loop van de jaren, elkaar hadden aangeleerd.
Ondanks dat Chris knikte, geloofde Naylene hem niet helemaal. Ze kon niet geloven dat haar ouders hem geheel met rust hadden gelaten. Zeker niet naar alles wat er met Lena was gebeurd.
In plaats van haar iets te laten weten, stapte haar broer weer naar haar toe, om zijn armen haar heen te slaan. Naylene liet zich tegen hem aantrekken en hield hem even goed vast.
Nogmaals keken de familieleden elkaar aan. Chris wees in de richting van Lena, vervolgens bewoog hij met zijn handen om aan haar te vragen of ze ook een heks was. Daar schudde Naylene haar hoofd op.
“Vampier.” Zei ze zachtjes. Chris kon haar dan wel niet horen, maar hij wist ook veel van de bewegingen van de mond. Naylene gebaarde nog naar haar tanden, om hem uit te leggen wat de ware aard van haar nieuwe vriendin was. Zelfs dat leek Chris niet af te schrikken, hij keek alleen nog maar meer in de richting van Lena, alsof hij onder de indruk was.
“Ik kan hier niet blijven.” Vertelde Naylene zo rustig mogelijk. Chris leek dat ook te weten. Hij pakte echter haar hand vast. Natuurlijk wilde hij niet achterblijven. Ze wilde hem ook niet achterlaten.
Naylene schudde dan ook haar hoofd. “Ik kan je hier niet in meetrekken.” Dat was voor niemand goed. Chris verdiende een goed leven. Er was al een gedachten door haar hoofd gegaan. Een die ze hoopte dat uit kon komen.
“Misschien dat Lena je het leven kan geven dat verdient.” zei ze met een brok in haar keel.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren geen woorden nodig om te laten zien hoeveel de broer en zus voor elkaar betekenden.
Van een afstandje keek Lena toe hoe ze elkaar omhelsden, zo stevig en vol liefde. Naylene haar ouders leken dan niets om haar te geven, er was iemand ie dat wel deed. Lena duwde de nare steek in haar maag weg. Ze wilde niet jaloers zijn op hetgeen wat Naylene had. Ze had haar eigen familie immers al meerdere jaren geleden achter zich gelaten.
Ze zag hoe Christopher wanhopig de hand van Naylene vastgreep. Spijtig keek ze weg. Ze wist dat het niet haar schuld was dat Naylene nu weg moest. Als zij haar niet had geholpen, dan was ze er nu niet meer geweest. Nu konden ze nog afscheid nemen van elkaar. Het was echter al duidelijk dat één van de twee dat niet zomaar toe zou laten.
Toen haar naam door de tuin klonk, keek ze weer op. Ze had expres niet mee geluisterd, maar ze zag nu Naylene naar haar kijken en ook Christopher had zich naar haar omgedraaid. Het was vreemd dat hij zo rustig bleef onder de hele situatie. Als Lena in zijn situatie had gestaan, was ze waarschijnlijk doodsbang geweest.
Langzaam liep Lena naar het duo toe. Ze merkte dat Naylen haar broer haar bestudeerde. Naylene had hem vast verteld wie ze was, wat ze was. Het was alsof hij iets anders aan haar probeerde te ontdekken. Iets wat niet zou gebeuren. Ze zag er uit als het perfecte roofdier. Onschuldig.
‘Je hebt een hele dappere zus,’ zei ze en ze gebaarde naar Naylene. Ondanks dat ze haar nog niet lang kende, merkte ze aan alles dat Naylene niet iemand was die zomaar opgaf. Juist daarom voelde het zo goed om te weten dat ze de komende tijd aan haar zijde stond. ‘En ik beloof je dat ik goed op haar zal letten.’
Ze zouden op elkaar letten. Althans, als het aan haar lag.
Ondanks dat Christopher haar woorden leek te waarderen, voor zover ze hem kon peilen, zag ze dat er iets speelde in zijn ogen. Misschien probeerde hij enkel alles te verwerken, maar Lena had het gevoel dat er meer was.
Hij maakte een vragend gebaar met zijn handen en wees vervolgens naar haar, waardoor Lena op haar beurt weer vragend naar Naylene keek.
‘Ik vertelde hem dat je hem misschien een leven kan geven dat hij verdient.’ Naylene haar stem was breekbaar.
‘Ik?’ vroeg ze verbaasd. Ze zag niet in wat ze voor hem kon doen. Het enige wat ze zo snel kon bedenken, was dat ze hem ook mee zouden nemen op hun reis. Als Rosetta gelijk had en Christopher alleen maar op zijn kamer mocht blijven, dan zou dat zeker een verbetering zijn van zijn leven. De vraag was echter of hij dat ook wilde.
Naylene nam Lena bij de arm en trok haar iets verder weg van Christopher, al vroeg Lena zich af in hoeverre dat echt effect had. Ze had het idee dat hij veel meer meekreeg dan dat het op het eerste gezicht leek.
‘Ik weet dat een bloed van een vampier een mens kan helen. Op meerdere manieren.’ Lena slikte om de intense blik in Naylene haar ogen. Ze bedoelde het goed, en Lena wilde het duo graag helpen. Maar het eerste waar ze aan dacht was de dwingende arm die tegen haar eigen lippen aan was gezet, jaren geleden.
‘Alleen als hij het wil,’ was haar eerste reactie. ‘En ik weet niet hoe het werkt. Of dít wel werkt.’ Afwezig streek ze met haar vingers over haar eigen lippen. Voordat zij vampierbloed in zich had gehad, hadden die er anders uit gezien. Maar wat als het bloed niks zou veranderen aan het gehoor van Christopher? Lena wist niet wat de regels waren, of ze er wel waren.
Vanuit haar ooghoeken zag ze Christopher naar hen zwaaien. Naylene gebaarde iets, maar ze kon de handgebaren niet echt volgen. Nerveus pulkte ze aan de huid rond haar nagels.
‘Ik heb het al eens geprobeerd,’ zei Naylene tussen haar gebaren door. ‘Maar als er iets moet werken, dan is dit het. En ik wil hem niet achterlaten. Niet op deze manier.’
Lena hoorde de wanhoop in haar stem. Ze keek naar Christopher, die haar met een hoopvolle blik aankeek. Hij stak zijn hand naar haar uit en legde hem daarna op zijn eigen hart. Hij vertrouwde zijn zus, en daardoor ook haar.
‘Ik heb dit nog nooit gedaan,’ bekende ze aan Naylene. Ze had het andere zien doen, maar ze had haar eigen bloed nooit aan iemand gegeven. Wat als het misging?
Naylene moest haar nerveuze houding hebben gezien, wat een voorzichtig hand kneep zacht in haar schouder. ‘Het is iets heel bijzonders. Wellicht is het juist daarom dat je hebt gewacht en dat je het nu kan gebruiken voor iets goeds?’
Iets goeds. Dat was dit wel. Op deze manier was het nooit op haar gebruikt.
Ze blies rillerig haar adem uit en keek naar Christopher. ‘Weet je het zeker?’
Hij knikte, met een lichte maar warme glimlach op zijn gezicht. Vanaf dat moment wist Lena dat ze hem niet iets kon weigeren.
Langzaam stapte ze naar voren. Ze schoof haar mouw aan de kant en staarde naar de licht getinte huid van haar onderarm. Het was moeilijk om voor te stellen dat Christopher binnen enkele seconden haar bloed op zou likken.
‘Ik beloof niets,’ zei ze tegen zowel Naylene als haar broer. Voorzichtig bracht ze haar arm naar boven. Ze sloot haar ogen, alsof het daardoor minder angstaanjagend zou worden. Ze beet in haar arm, lang en diep genoeg om een kleine wond te creëren.
Ze slikte. Haar arm trilde terwijl ze hem naar Christopher bewoog. Ze hoopte dat het zou werken. Als dat niet het geval was, wist ze niet wat ze zou moeten doen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Alle kennis die Naylene had over vampiers, was uit boeken gekomen. Veel van de heksen hadden niet willen praten over Lena haar soort. Ze waren behoorlijk duidelijk geweest. Een vampier was iets tegennatuurlijks. Heksen hielden de natuur in balans. Vampiers hadden het eeuwige leven, dat hoorde daar niet tussen. Zeker niet als je keek naar de verwoesting die ze achter lieten.
Voor Naylene was het nooit zo zwart-wit geweest. Alles wat zij had gekund, had voor haar ook niet gevoeld als iets hoorde. Wanneer heksen normaal waren geweest, een deel van de samenleving, waren zij niet op de brandstapel gegooid. Het bleef nou eenmaal zo dat men bang was voor het onbekende. Mensen voor de heksen. De heksen voor vampiers. Ondanks dat Naylene nog niet wist wat Lena van plan was, haar voor nodig had. Kon ze wel zien dat de vrouw te vertrouwen was.
Al dat vertrouwen legde ze nu in Lena. In de hoop dat ze Chris een beter leven kon geven.
Dat het bloed van een vampier helende krachten had, wist Naylene maar al te goed. De reikwijdte daarvan, was nergens te vinden. Voor Lena was het ook niet helemaal duidelijk, blijkbaar had ze dit nog nooit eerder gedaan. Alles aan de vrouw, maakte Naylene duidelijk dat ze zich er niet heel prettig bij voelde. Toch had ze er voor gekozen het wel te doen
Al snel was er wat bloed op de arm van Lena te zien. Naylene wist dat het raar moest voelen voor Chris. Hij wist helemaal niet hoe dit allemaal werkte, had zich er nooit zo in verdiept als Naylene dat had gedaan. Daar had ze hem ook buiten gelaten. Chris leek zijn vertrouwen echter in hen beiden te liggen, nadat Naylene hem uit had gelegd dat het de bedoeling was om het bloed op te drinken.
Voorzichtig pakte Naylene de vrije had van Lena vast. Wat er ook was gebeurd, het was wel duidelijk dat ze dit alles behalve prettig vond. Wellicht vond ze het enkel spannend. Gisteravond had Lena haar hand vastgenomen, ten teken dat ze nu elkaar hadden. Dat wilde Naylene haar nu ook laten weten.
Toen Lena in haar richting keek, wierp Naylene haar een zwakke glimlach. Dit was niet de meest veilige plaats waar ze dit konden doen. Op het moment hadden ze weinig keus.
Heel voorzichtig pakte Chris de arm van Lena vast, alsof hij bang was om haar pijn te doen. Hij leek zelfs even te twijfelen en een geruststelling in de bruine ogen van de vrouw voor zich te zoeken. Een kleine glimlach gaf hem aan dat hij zich geen zorgen hoefde te maken.
Chris bracht haar arm dan ook voorzichtig naar zijn lippen. Al snel kleefde de ijzerige smakende substantie aan zijn lippen. Zijn ogen kneep hij samen, alsof hij zich probeerde in te denken dat hij een sap aan het drinken was in plaats van de bloed van een ander.
Naylene nam voorzichtig zijn hand ook vast.
Op die manier stonden ze even samen. Afwachten wat er ging gebeuren. Totdat Chris diegene was die verschrikt naar achteren stapte. Daarmee Lena los liet en zijn hand uit die van Naylene trok.
De twee vrouwen keken hem verbaasd aan. Lena zette een stap naar achteren, terwijl ze haar arm schoon probeerde te maken. Dat terwijl Naylene juist een stap naar voren zetten, om te kijken hoe het met haar broer ging.
Handen pakten elkaar vast. Ogen geleden over zijn gezicht. De uitdrukking was duidelijk verward. Er borrelde een soort van hoop in de buik van Naylene op. Als je ineens alles kon horen, leek haar dat ook heel erg overweldigend. Zeker als je dat nog nooit eerder had kunnen doen.
“Chris.” Fluisterde zachtjes. Wel wetend dat haar broer niet eens wist hoe zijn naam hoorde te klinken. Hij kende geen woorden. Niet echt, in ieder geval. Toch reageerde hij op haar stem.
Er ontstonden tranen in de ogen van de man, waardoor Naylene het ook niet meer hield. Ze keek even om naar Lena.
“Het heeft gewerkt. Het heeft echt gewerkt.” Fluisterde ze.
Chris trok echter meteen weer haar aandacht, door zijn armen weer om haar heen te slaan. In de afgelopen jaren had Naylene hier naar gezocht. Een manier waarop Chris zijn leven kon leven. Waarop hij weg kon gaan van de ze plaats, niet meer opgesloten hoefde te zijn. Zelfs misschien wel bang voor zijn leven.
Naylene legde haar hand voorzichtig op het hoofd van haar broer. Haar vingers vonden zijn rode lokken en ze kon hem zo begeleiden dat zijn hoofd op haar schouder lag. Ze had nooit verwacht dat deze dag echter daar zou zijn. Normaal had ze alles doordacht. Hiervoor had ze echter geen volgende stap. Ze had nu dan ook geen idee wat ze moest doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was wonderlijk, hoe het gezicht van Christopher veranderde toen hij voor het eerst in zijn leven de stem van zijn zus hoorde. Het warme gevoel verspreidde zich door Lena haar lichaam en ze vergat meteen hoe naar ze zich had gevoeld. Zij had dat gedaan. Haar bloed had er voor gezorgd dat iemand kon horen, terwijl hij dat eerst niet had gekund. Ze had nooit geweten dat dit mogelijk was geweest. In haar gedachten was het iets naars geweest. Haar bloed kon anderen veranderen in een vampier, ze helen om hen vervolgens weer pijn te doen. Maar dit? Dit was magisch.
Sprookjesachtig.
Ondanks dat ze altijd haar gehoor tot haar beschikking had gehad, kon ze zich een klein beetje indenken hoe Christopher zich moest voelen. Toen zij wakker was geworden als vampier, had ze geluiden gehoord die ze nog nooit eerder had herkend. Het getrippel van muizenpootjes die zich achter de muren schuilhielden, het knisperende hout van een haard die meters verderop aan was gestoken. Alles was een stuk intenser geweest. Wellicht ervaarde hij dat nu ook.
Lena hield zich afzijdig, wetende dat dit niet haar verhaal was. Ze hoefde zich er niet in te mengen. Ze was enkel blij dat Naylene nu met zekerheid kon zeggen dat haar broer meer wapens had om tegen zijn ouders te gebruiken. Al betwijfelde Lena hoe lang hij het verborgen zou kunnen houden. Nu hij hoorde, en alle stemmen en geluiden nieuw waren, was het logisch dat hij daar op zou reageren. Ook als hij dat eigenlijk niet wilde. En als er twee mensen waren die alles door hadden, dan waren het de Kimbells.
Wellicht was het nog veel wreder om Christopher achter te laten nu hij wel de stemmen van zijn ouders zou kunnen horen, en het geschreeuw wat daar bij kwam kijken.
Lena schraapte haar keel, wat de aandacht trok van de broer en zus. Voor een kort moment ving ze de blik van Christopher. Hij had tranen in zijn ogen, maar zijn mondhoeken krulden omhoog. Hij was dankbaar.
Lena glimlachte en en legde haar handen op haar hart. Het was maar iets kleins wat ze had gedaan, zeker als ze het vergeleek met het resultaat.
‘Ik ben ontzettend blij dat het heeft gewerkt. Ik wist niet of…’ Ze haalde haar schouders op. Dit had ze nog nooit meegemaakt. ‘Ik hoop dat het je verder kan helpen in je leven, zoals jouw zus dat graag wil.’
Misschien hoefde hij niet langer in zijn kamer te verblijven. Hij kon de stad in, mensen ontmoeten. Hij kon genieten van muziek en zang. Alles wat hij eerder niet had kunnen horen. Toch knaagde er nog iets aan Lena. Wat als de Kimbells vragen zouden stellen? Als hij zo was geboren, dan kon hij niet ineens genezen zijn. En gezien de gruwelen die ze Naylene aan hadden gedaan, was het niet onwaarschijnlijk dat ze aan zouden nemen dat dit een laatste actie van hun heksendochter was. Of erger: ze zouden denken dat ook hij magie bezat.
‘Ik hoop dat ik je ooit een keer kan opzoeken, Chris,’ fluisterde Naylene en vouwde haar handen om zijn gezicht.
Lena opende haar mond om iets te zeggen, maar ze wist niet hoe ze haar idee moest opbrengen. Naylene had het niet gehad over wat hierna zou komen. Het enige wat duidelijk was geweest, was dat ze met z’n tweetjes verder zouden reizen. Maar waarom zouden ze hun gezelschap niet uit kunnen breiden? Dan zou Naylene zich geen zorgen hoeven te maken over haar broer, of andersom.
‘Misschien hoeven jullie geen afscheid te nemen?’ stelde Lena voorzichtig voor. Ze zag niet in waarom ze Christopher niet mee konden nemen. Ze zouden een extra paard moeten regelen, zijn spullen in moeten pakken, en het zou voor haar een uitdaging zijn om nog een mens naast zich te hebben, maar ze zouden hem tenminste veilig kunnen houden. Veiliger dan hier.
‘Lena,’ zei Naylene op een waarschuwende toon. Ze voorzag waarschijnlijk wat Lena wilde voorstellen. ‘Als hij ook verdwijnt-’
‘Als hij hier blijft, krijgt hij hoe dan ook te maken met jullie ouders. Schreeuwende vragen die hij nu kan horen,’ maakte ze duidelijk. ‘Hoe lang gaat het duren voordat ze doorhebben dat hij ze verstaat? Voordat ze hem gaan verdenken van magie?’
Naylene bleef stil. Daar had ze duidelijk niet over nagedacht toen ze Lena had gevraagd om haar broer te helpen.
Lena sloeg haar armen over elkaar en draaide zich naar Christopher. ‘Naylene en ik moeten hier weg. Maar als je met ons mee wil, dan kan dat. Het is jouw keuze, natuurlijk. Maar ik denk dat je in meer gevaar bent als je hier blijft, dan dat je met ons mee gaat.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Waar alles in Naylene haar lichaam probeerde te schreeuwen dat het een slecht idee was, wist ze ook dat Lena een punt had. Chris leek nu niet veel te begrijpen van de woorden die ze hem vertelden. Het was echter wel duidelijk dat hij anders reageerde dan hij eerder had gedaan. Zijn ogen hielden de lippen van de vrouwen voor hen nog steeds goed in de gaten, om zoveel mogelijk mee te krijgen. Voor Naylene was het echter duidelijk dat hij overweldigd was door dit alles.
“Lena.” Probeerde Naylene. Ondanks dat het misschien het beste idee was, wist ze niet dat het echt het veiligst was.
“Ik weet niet wat je plannen zijn, maar ik weet niet of dit gaat.” Daar was Naylene nog niet eens achter gekomen. Wat Lena precies van haar verlangde. Waar ze zelf had geaccepteerd dat ze het wilde doen, Lena wilde helpen. Wilde Naylene niet dat haar broer daar in mee werd getrokken.
“Dat komt later wel.” De schouders van niets behalve gepolijste vrouw schoten zachtjes omhoog. Haar aanblik was zo anders dan Naylene haar gisteren had gezien, volledig onder het bloed. Wellicht was dat nog iets waar ze angstig voor moeten zijn. Haar broer meenemen in de aanwezigheid van een vampier. Voor nu vertrouwde ze Lena echter genoeg om hen beiden niets aan te doen. Al was het maar omdat ze Naylene echt nodig leek te hebben.
“Ik vind het nu belangrijker dat we hier weg gaan, een veilige plek vinden. Het lijkt mij dat Christopher daar ook behoefte aan heeft.”
“Uiteraard.” Fluisterde Naylene. Dat betekende echter voor haar niet dat ze hem mee moesten trekken in dit alles. Een wereld waar Naylene hem al een klein beetje in had getrokken, maar waarvan ze toch had geprobeerd om hem ook op een veilige afstand te houden. Hetgeen wat er de afgelopen dagen was gebeurd had haar wel verteld dat ze het juiste daarin had gedaan. Om dat nu helemaal om te gooien, was gewoon moeilijk.
“Er is niets wat ik liever wil dan je meenemen.” Naylene keek naar haar broer en zuchtte zachtjes.
“Hier is het niet veilig. Maar wij zijn op de vlucht en dat is ook niet veilig.”
“We kunnen altijd kijken tot hoe ver het veilig is.” Opperde Lena.
“Mocht het op enig moment niet gaan, dan kunnen we afscheid nemen. Maar als je verteld dat Christopher een kans verdiend op een gelukkig leven, weet ik wel dat hij dat niet gaat krijgen bij jullie ouders. Zeker niet als ze hem door gaan hebben.”
De hand van Chris vond die van Naylene weer. Zijn ogen keken haar smekend uit. Ogen die ze niets zou kunnen weigeren. Het was beter voor hem als hij een veilige omgeving zou hebben, in ieder geval voor de komende tijd. Dit was een grote veranderen, een die hij nooit zou kunnen verschuilen voor hun vreselijke ouders. Daarbij kon hij er op het moment heel weinig mee. Ondanks dat hij ondertussen veel woorden kon herkennen aan de vorming van de lippen, was het horen van woorden heel erg anders. Op het moment kon hij zichzelf dan ook niet redden als ze hem ergens anders naar toe zouden brengen.
“We doen het.” Fluisterde Naylene. “Maar alleen als je het zeker weet.” Haar ogen vonden die van Lena nog even, die begon te knikken. Ook Chris knikte op haar woorden. Geen van beiden zeker naar wie ze waren gericht. Naylene wist het ook niet meer.
Waar het waarschijnlijk als een opluchting moest voelen dat ze geen afscheid hoefde te nemen van haar broer, wat het ook wel deed, voelde het ook als een zwaarte. Naylene gunde hem alles. Door haar zou hij door van alles en nog wat kunnen worden getrokken. Zo was het al jaren lang gegaan. Alles had om haar gedraaid. Dat hadden haar ouders wel duidelijk gemaakt. Ondanks dat de zusterlijke liefde dieper ging dan wat dan ook
“Het komt goed.” Verzekerde Lena haar, waarop Chris knikte.
Naylene keek bedenkelijk naar het huis. Als Chris nu weer naar binnen ging, was de kans te groot dat hij niet zomaar weer naar buiten zou komen. Er waren nu nog geen mensen die op hadden gemerkt dat hij er niet was, daar moesten ze gebruik van maken.
“Laten we naar de paarden gaan.”
Naylene hield de hand van haar broer vast. Toen ze even naar hem om keek zag ze hem zijn vrije hand gebaren of ze hem wel mee wilde hebben.
Naylene knikte “Ik ben gewoon bang voor wat er gaat gebeuren. We weten niet waar we naar toe moeten en ik wil je niet nog meer in ellende trekken.” Haar hand bewoog mee, ze wist dat hij nu woorden kon horen, maar ze het leek haar niet dat hij ook maar iets begreep van hetgeen wat binnen kwam.
“Ik houd van je, meer dan wat dan ook in de wereld. Als je dat maar blijft onthouden.” Dan wilde ze gewoon het beste voor hem. Op het moment vond ze het moeilijk te beoordelen wat dat precies was.
Naylene en Chris waren als eerste bij de paarden. Lena had hem in alle rust gevolgd. De broer en zus liepen beiden naar het paard die hen het meest lief was. Die maakten ze los van de stallen.
“Lena?” Naylene wenkte haar. De vampier stond al snel naast haar.
“Dit is één van de rustigste paarden in de stallen. Je kan hem meenemen.”
Naylene stapte al snel weg naar het volgende paard, om ook hem los te maken voor de rit. Een paard was dan wel niet zo snel als Lena was met haar vampierkrachten, maar ze konden er niet vanuit gaan dat ze met z’n drieën op die manier door het land zou trokken. Het zou haar alleen maar krachten kosten, waardoor ze vaker moest voeden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Drie dagen waren gepasseerd en ze waren nog niet eens halverwege. Ondanks dat Lena zelf in had gestemd om te paard te reizen, haatte ze hoe langzaam het ging en pas nu merkte ze hoe erg ze belemmerd werd door de twee mensen die met haar mee gingen. Ze kon het hen niet kwalijk nemen, maar op de eerste dag was het haar al duidelijk geworden dat Naylene en haar broer veel meer behoeften hadden die ook daadwerkelijk moesten worden vervuld als ze de reis vol wilden houden.
Hun lichamen werden sneller moe en hadden meer eten en drinken nodig. Voor Chris was het al een nieuw gegeven om te reizen en hij had daardoor niet de energie die zijn zus wel bezat. Lena probeerde haar geduld te bewaren, maar hoe langer ze met de twee op pad was, hoe moeilijker het ook voor haar werd.
Vanaf de tweede dag had ze de droogte in haar keel gevoeld. Op stille momenten hoorde ze de twee harten van haar reisgenoten pompen. Ze rook hun bloed steeds beter en afgelopen nacht had ze zichzelf betrapt op het staren naar de twee terwijl ze hadden geslapen. Haar lichaam hunkerde naar bloed, maar ze vermeden expres de dorpjes en daarmee ook de mensen.
Het einde van de dag naderde en Lena reed voorop. Het voelde voor haar veiliger om niet te dichtbij te blijven, zodat ze ook niet plotseling verleid zou kunnen worden. Daarnaast wilde ze vooral door blijven gaan. Het zou nog dagen duren voordat ze aan zouden komen op haar geplande bestemming en ze merkte aan alles dat ze begon te verlangen naar een veilige plek, waar mensen waren die haar echt zouden begrijpen.
‘Lena?’ riep Naylene van een achteren. ‘We kunnen beter stoppen. Het wordt al bijna donker en we moeten onze tenten nog opzetten.’
‘We hebben nog een uur voordat de zon echt begint te zakken,’ zei Lena zonder op of om te kijken. Normaal had ze niet getwijfeld en geluisterd naar wat Naylene aan had gegeven, ook omdat ze wist dat dit waarschijnlijk was overlegd met Chris, maar vandaag was het anders. Hoe langer ze de nacht kon vermijden, hoe beter.
Naylene haarde haar in en kwam naast haar rijden. ‘We hebben al de hele dag gereden. Een goede nachtrust zal ons allemaal goed doen. Daarbij is het veiliger als we nu stoppen. Als het straks donker is-’
‘Mijn ogen werken prima in het donker,’ snauwde Lena. ‘Het is net zo veilig.’
‘Voor jou misschien, maar niet voor ons.’ Het irriteerde haar hoe kalm Naylene de woorden uitsprak. Lena wierp een blik over haar schouder naar Chris, die zich verstandig op de achtergrond hield. Hij zag er moe uit, net als zijn zus.
Lena zuchtte en draaide zich weer om. ‘Goed dan, maar ik wil morgen niet te laat vertrekken.’
Naylene knikte, maar het leek niet alsof ze er vrijwillig mee instemde. Naylene stuurde haar paard naar een beschutte plek waar ze hun twee tenten op konden zetten. Chris ontfermde zich over het maken van een kampvuur, terwijl Lena Naylene hielp om de doeken over de stokken te spannen. Lena haar zintuigen pikten elke beweging op die Naylene maakte, en daarmee ook het bloed dat door haar aderen stroomde. Ze zou het niet lang volhouden op deze manier. Ze moest mensen opzoeken.
Naylene overhandigde haar een doek, zodat ze die samen over het houten frame konden spannen. ‘Ik begrijp dat je snel door wil reizen, maar misschien zouden we het beter begrijpen als je ons zou vertellen waar we precies naar onderweg zijn.’
Lena keek op. Ze had het bewust nog niet verteld aan de twee, omdat ze niet wist hoe ze zouden reageren. Zelfs al zou ze er bij vertellen dat het haar bedoeling was om Naylene te helpen, wist ze niet hoe het zou vallen als ze eerlijk zou bekennen naar wie ze onderweg waren.
‘We gaan naar vrienden van me,’ antwoordde ze koeltjes. Ze knielde neer bij de tent om met een houten stok en een hamer het doek in de grond te vestigen. ‘Ze hebben mij erg goed geholpen en ik hoop dat ze hetzelfde voor jou kunnen doen.’
Toen haar wereld woest om haar heen had gedraaid en ze zichzelf had verloren in hetgeen wat haar was opgelegd, hadden ze haar verwelkomd in hun huis en er voor gezorgd dat haar wereld was gestopt met draaien. De groep leefde al veel langer op deze aarde en misschien hadden ze al eens gehoord van iemand zoals Naylene. Dat moest haast wel.
‘Zijn het heksen?’ vroeg Naylene. Ze knikte naar de hand van Linn, waar een ring om haar vinger zat die haar beschermde tegen de krachten van de zon. ‘Hebben ze die voor je gemaakt?’
‘Het zijn geen heksen.’ Lena ontweek het echte antwoord en liep weg van de opgezette tent. Chris had ondertussen het vuur aangestoken en prikte met een paar takjes in de vlammen. Als hij het gesprek al had gehoord, was hij verdomd goed in doen alsof hij er niks van mee had gekregen.
Ze liep naar haar paard om daar de tassen van af te tillen. Ze hadden nog wat eten over, maar ook dat begon langzaam op te raken. Toen ze zich omdraaide, stond Naylene recht voor haar.
‘Vertel me niet dat het meer vampiers zijn.’
‘Oké, ik vertel niks.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De dagen reizen zorgde bij niemand voor een goed humeur. Ze waren vermoeid, hongerig, vies. Daarbij was het niet makkelijk om met iemand die je amper kende aan een lange reis te beginnen. Naylene had het zwaar onderschat. Niet dat ze veel keuze hadden. De stad moest zo ver mogelijk achter hen gelaten worden. Het feit dat ze gezocht werden, zorgde er alleen maar voor dat er nog meer druk op hen kwam te liggen. Dat Lena ook nog eens wilde vertelde waar hun reis naar toe ging, stond Naylene al een tijd niet aan.
Nu bleek wel dat Lena er bewust voor had gekozen om niet te vertellen waar ze naar toe gingen. Zelfs nu wilde ze het nog niet hardop zeggen. Ze waren onderweg naar een groep vampiers! Als twee mensen. Daar was niets anders aan dan terug lopen naar de stad die ze achter had gelaten. Het was een doodstrap.
“Lena!” Bracht Naylene dan ook verbaasd uit. “Dat meen je niet!”
Een groep vampiers. Dat klonk niet als iets waar twee mensen naar binnen moesten lopen. Ondanks dat Naylene er voor had gekozen Lena te vertrouwen, wist ze ook wat in de aard van een vampier kon zitten. Er waren genoeg verhalen rondgegaan bij de heksen. Verhalen over vampiers werden door de andere soort natuurlijk aangedikt. Ze werden beschreven als iets gruwelijks.
Naylene had tot nu toe ook wel gezien dat er goeds in Lena zat. De afgelopen dagen had ze echter ook opgemerkt hoe de vrouw net even iets te lang in haar richting of die van haar broer, had gekeken. Hoe haar ogen over hun hals leek te glijden en daar net iets langer bleef hangen. Haar ogen die net een klein beetje vergrootten, alsof ze er over na leek te denken om zich te goed te doen aan hun bloed. Dan probeerde Naylene zichzelf te vertellen dat ze ook hongerig was en dat ze Lena het niet kwalijk kon nemen. Die gevoelens waren echter ook snel weg, wanneer ze zich bedacht dat dit geen behoefte aan brood was. Wanneer ze bloed zou drinken, kon het zo zijn dat ze binnen een paar minuten dood op de grond lagen.
Lena leek echter haar schouders onverschillig op te halen, wat irritatie bij Naylene opwekte.
“Je kunt niet denken dat het een goed idee is om twee mensen mee te nemen naar een groep vampiers!”
“Het zijn mijn vrienden.” Lena probeerde langs Naylene te komen, iets wat haar makkelijk lukte. Toch probeerde Naylene haar tegen te houden, door in haar weg te gaan staan. Ze was nog niet klaar met dit gesprek.
“Ik heb gezien hoe je de afgelopen dagen naar ons hebt gekeken.” Zei ze verwijtend. Al mocht Lena blij zijn dat ze er tot nu toch nog niets over had gezegd.
“En het is een belachelijk idee om ons mee te nemen naar een groep die ons aan kan vallen op de momenten dat we ook maar het kleinste wondje hebben.”
Lena stapte wat naar Naylene toe, misschien om haar wat angst in te boezemen. Of juist om haar eigen weg te krijgen. Naylene bleef op haar plaats staan. Ze liet zich niet zomaar wegdrukken uit dit gesprek. Lena moest ook weten dat dit geen goed waren.
“Het zijn mijn vrienden.” De woorden kwamen er langzaam uit en klonken veel strenger dan ieder woord dat Naylene haar tot nu toe had horen zeggen.
“Fijn voor je! Ik ga er niet naar toe! Ik ga niet in één ruimte zitten met een stel monsters, wachtend totdat één van hun zich niet meer in kan houden en zich tegoed doet aan mijn bloed, of misschien wel dat van Chris!”
Er kam een schreeuw over de lippen van Lena heen. Naylene kreeg niet echt mee of er woorden mee gepaard waren. Met een flinke kracht werd ze tegen de boom achter haar gedrukt. Een pijn trok door haar rug heen, terwijl ze met geschrokken ogen naar Lena keek.
“Je hebt geen recht om zo over te praten! Je weet helemaal niets!” Begon de vrouw, terwijl ze een stap naar achter zette. Nu was zij diegene die met een verwijtende vinger naar Naylene wees.
Terwijl Lena door bleef praten, leek het voor Naylene alsof haar hoofd weg werd getrokken in wolkjes vol rook. Ze kreeg er echt niet er niets van mee.
Haar hoofd had ook een klap gekregen tegen de boomstam. Dat was echter nog niet het erger. Rond haar schouder druppelde langzaam bloed naar beneden, van waar ze zich open had gehaald.
Naylene keek geschrokken op naar Lena, toen ze merkte dat ze bloedde. Lena keek op dezelfde manier naar haar. Er was echter niets meer tegen te doen. Voordat ze het wist, werd Naylene weer tegen de boomstam aan geduwd. Dit keer hield Lena haar daar met stevige armen tegenaan. Er trok een pijn door haar hals heen, waar de tanden van Lena in haar huid sneden.
Een pijnlijke schreeuw kwam over de lippen van Naylene heen, terwijl ze de vampier van zich af probeerde te houden met haar handen op de schouders van Lena.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het warme bloed dat door haar keel naar beneden gleed was het enige wat nog telde. Het enige wat ze nog voelde.
Naylene haar geschreeuw klonk ver weg, net zoals de zachte stem in haar achterhoofd die haar smeekte om te stoppen. Niet alleen voor Naylene, maar ook voor haarzelf. Ze kon de heks niet doden. Ze mocht de heks niet doden. Maar ieder protest dat haar hoofd maakte werd genegeerd door haar vurige dorst, die alleen maar meer werd des te meer bloed ze naar binnen werkte.
Nog iets meer bloed, totdat ze zeker wist dat ze genoeg energie zou hebben voor het laatste gedeelte van hun reis. Ze zou Naylene weer kunnen helen. Ze zou haar zelfs kunnen dwingen het voorval te vergeten, net zoals Chris. Niemand zou nog weten wat er was gebeurd en ze zouden zonder problemen verder kunnen reizen. Alles zou weer zijn zoals eerst.
En dan zouden ze haar niet zien als het monster dat ze daadwerkelijk was.
Plots brandden de handen van Naylene in haar huis en het voelde alsof haar huid wegschroeide in de hete zon. Het leek alsof haar ring zijn kracht was verloren en haar huid niet langer beschermd was tegen het licht en de warmte.
Gillend stapte Lena naar achteren, woedend en gefrustreerd dat haar prooi zich verdedigde. Ze tastte in haar hals en naar haar schouders, maar de huid had zich al geheeld. Ze bekeek haar handen, maar ook die waren ongedeerd. Op een aantal bloedvlekken van Naylene na.
Lena slikte en keek naar degene die ze aan had gevallen. Haar lichaam was in elkaar gezakt en als de boom er niet had gestaan, had ze op de grond gelegen. Christ haastte zich naar zijn zus en ontfermde zich over heer zwakke gesteldheid.
Langzaam drong het besef tot haar door. Ze had Naylene aangevallen. De enige persoon die ze nodig had, een persoon waaraan ze had beloofd haar en haar broer veilig te houden.
En ze had haar alles willen laten vergeten, Chris ook. Ze had precies willen doen wat haar al die jaren aan was gedaan.
Lena balde haar vuisten en schudde haar hoofd. Ze moest hier weg. Al het bloed en haar gevoelens maakten dat ze nauwelijks nog na kon denken. Ze kon echter niet weg zonder Naylene te helpen. Als ze haar op deze manier achter zou laten, zou ze de nacht niet overleven.
Ze dwong haarzelf tot rust en ze voelde haar gezicht veranderen. Haar hoektanden trokken zich terug, de aderen onder haar ogen
Ze stapte naar voren, maar werd tegengehouden door een harde schreeuw, afkomstig van Chris. Hij hield zijn arm afwerend voor zich uit. Ze hoefde hem niet aan te kijken om te weten dat hij doodsbang was voor haar.
‘Chris, het spijt me,’ probeerde ze, ook al waren het nog lang niet de juiste woorden. Misschien zou ze die wel nooit kunnen vinden. ‘Ik verloor de controle en ik… Naylene heeft mijn hulp nodig.’
Chris schudde verwoed zijn hoofd en gebaarde dat ze weg moest gaan, maar Lena bleef op haar plek staan.
‘Mijn bloed kan haar helen, zoals ik dat ook bij jou heb gedaan. Dan gaat de wond dicht en is ze buiten levensgevaar,’ probeerde ze met een trillende stem aan hem uit te leggen. Ze snapte dat ze al zijn vertrouwen nu had verloren.
Ze keek om zich heen en raapte de eerste tak van de grond die ze zag. Ze brak hem doormidden, waardoor één van de uiteindes scherp was. Ze gooide hem naar Chris.
‘Als ik Naylene niet help, dan kun je me hiermee stoppen.’ Ze zag hem twijfelen. Ondertussen probeerde ze de geur van Naylene haar bloed te negeren, evenals de smaak van de overgebleven resten op haar lippen. Zodra ze Naylene geheeld had, zou ze weg gaan. Ver weg.
Chris pakte de stok van de grond en gaf haar een minuscuul knikje, maar hij bleef aan Naylene haar zijde. Lena kon hem dat niet kwalijk nemen.
Lena liep naar de twee toe en knielde voor Naylene neer. Ze verspilde geen tijd en beet in haar eigen pols. Ze drukte hem stevig tegen de lippen van Naylene en wachtte tot er in ieder geval iets van haar bloed naar binnen was geglipt. Zodra ze daar zeker van was, trok ze haar pols weer terug.
‘Het spijt me,’ fluisterde tegen zowel Naylene als Chris, waarna ze wegvluchtte van de open plek. Het zou beter zijn als ze ver uit de buurt bleef van de twee.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Haar lichaam had zich nog nooit zo krachtig, maar tegelijkertijd zo leeg gevoeld. De pijn schoot niet alleen door haar hals, maar door heel haar lichaam. Haar omgeving was een wazig geheel geworden, alsof haar lichaam onder haar weg aan het zakken was. Toch waren er genoeg krachten die door haar aderen heen gleden. De magie die ze van Lena af had genomen. Hoe graag ze het ook wilde, alles maakte haar duidelijk dat ze de magie op het moment niet kon gebruiken. Dat zou de laatste zijn wat ze deed, want haar lichaam zou haar daarna echt in de steek laten.
Haar ademhaling schoot omhoog. De wond was zo groot, dat ze ook wist dat ze dit niet zal overleven. Wat er allemaal om haar heen gebeurde, ging haar totaal aan haar voorbij. Er waren wel stemmen te horen, maar ze ving de gevormde woorden totaal niet op. Totdat ze de hand van Lena aan haar mond voelde. De ijzeren smaak van bloed gleed door haar keel. De vloeistof leek binnen enkele seconden haar hele lichaam door te dringen. Iedere kleine cel die geheeld moest worden, werd aangeraakt. Alsof er kleine tintelingen ontstonden.
Voorzichtig liet Naylene haar vingers over haar hals gaan. Ze werden dan wel nat van het bloed dat er nog plakte. Toch voelde ze geen gapende wond, die ze wel verwachtte. Natuurlijk had ze gezien wat Lena bij Chris had gedaan. Dit alles voelde anders, omdat Lena dit zelf had gedaan. Ergens had Naylene niet verwacht dat dit dan ook zou werken. Dat dit echt de laatste paar minuten van haar leven waren geweest.
Naylene voelde hoe Chris zijn armen goed om haar heen sloeg. Vermoeid liet ze haar hoofd op zijn schouder zakken, nog steeds niet helemaal wetend wat er om haar heen gebeurde. Haar lichaam hoefde misschien niet meer te vechten om haar in leven te houden, toch voelde zich wel zo. Ze was kapot niet op zijn laatst omdat haar hoofd overuren leek te draaien. Hoe ze op deze plaats waren gekomen. Dat ze er nog was. Naylene zou dit nooit uit kunnen leggen. Het gevoel wat door haar lichaam heen trok. Wat er de afgelopen dagen überhaupt was gebeurd. Ze wist dat het niet eenvoudig was om met een vampier mee te gaan, maar ze had zeker niet verwacht dat er dit van was gekomen.
Een vampier die er op het moment niet eens meer was. Dat leek Naylene niet eens door te hebben. Op het moment had ze Lena toch liever niet bij haar in de buurt. De laatste paar dagen had ze het al wel doorgehad, maar in haar eigen hoofd had ze zichzelf verteld dat ze hen nooit aan zou vallen. Nu was dat alles toch gebeurd.
Haar hele lichaam leek onder haar weg te trekken, van de vermoeidheid. Ze hoorde nog zachtjes hoe Chris haar vertelde dat ze kon gaan slapen. Woorden waarbij ze zich comfortabel genoeg bij voelde. Normaal gesproken was het bij Naylene in haar hoofd echt niet opgekomen om Chris op de wacht te laten, terwijl ze wist dat er nog een hongerige vampier rondliep. Nu was ze binnen een paar seconden weggezakt tegen haar broer aan.
Het was enkele uren later toen ze wakker schrok uit een vreselijke droom. Ze was terug geweest in de cellen waar Lena haar had gevonden. Haar lichaam zwakker dan ze zich had kunnen herinneren. Niemand die haar op was komen zoeken. De man die haar weer was komen opzoeken, maar nu zonder een vrouw met zich mee te nemen. Vlammen. Er waren heel veel vlammen geweest, die haar lichaam langzaam in brand hadden gezet. De brandende pijn die Naylene in haar hals had gevoeld, was er niets bij geweest. Haar hele lichaam had opgegeven.
Snakkend naar adem keek Naylene om haar heen. Er waren vlammen te ruiken. Voor zich zag ze dan ook een klein kampvuurtje, waar Chris zich over had ontfermd.
Naylene wilde iets te enthousiast overeind komen. Ondanks dat haar lichaam prima voelde, voelde ze zich wel licht in haar hoofd. Chris kwam dan ook snel naar haar toe en maande haar om weer te gaan zitten.
“Ik voel me prima.” Vertelde Naylene zachtjes. Ze kon niet zeggen dat ze zich heel goed voelde. Maar er was haast niets meer te voelen van de aanval. Onwillekeurig liet ze haar vingers nogmaals naar haar hals glijden. Ze kon gewoon niet geloven hoe de krachten van een vampier werkten.
Naylene zag hoe Chris haar streng aankeek, maar ze schudde haar hoofd, ten teken dat het echt goed met haar ging.
Nu pas kwam het besef tot haar dat Lena hier verantwoordelijk was geweest en dat ze Chris hier alleen had gelaten. Ze had nog best terug kunnen komen, om haar broer aan te vallen.
“Lena?” Vroeg Naylene dan ook zachtjes.
Er veranderde ook iets in de ogen van Chris, ze kon niet echt zien of het een soort van angst, verdriet of juist verraad was. Haar broer schudde echter zijn hoofd, ten teken dat de vrouw hier niet meer was geweest. Naylene wist wel, dat wanneer ze de vrouw ooit nog zag, ze genoeg te zeggen had.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Lena kwam de rest van de nacht niet meer terug.
In ieder geval niet lang en dichtbij genoeg voor Naylene en Chris om het te merken. Ze was het bos ingetrokken om te luisteren of de twee er nog steeds waren, of ze veilig waren. Bij die gedachte had een cynische stem in haar hoofd gelachen. Natuurlijk waren ze veilig, nu zij uit de buurt was. Naylene had het zelf geroepen. Vampiers waren monsters en zij was daar niet anders in.
Ze had zich omgedraaid en was weer ten westen getrokken, naar het dorpje waar ze zich eerder op de avond had verstopt.
Het was haar gelukt om te voeden van mensen zonder ze te doden, maar dat was enkel omdat ze iedere keer Naylene haar gegil had gehoord en de gekwetste blik van Chris voor zich had gezien. En diep van binnen was ze ook bang geweest dat ze nog iemand als Naylene tegen zou komen en ze weer de brandende pijn zou voelen die ze eerder had gevoeld.
De rest van de nacht had ze zich teruggetrokken in een bar van een herberg. Ze had de eigenaar gedwongen om af te sluiten, zoals hij iedere avond had gedaan, en naar bed te gaan. Ze had zich opgekruld in een zitje en met haar hoofd tegen het raamkozijn geleund, denkend aan hoe ze nu verder moest.
In haar hoofd was het vanzelfsprekend dat Naylene en Chris niet langer met haar zouden reizen. Ze had gezien hoe Chris naar had gekeken, ze had gehoord hoe Naylene werkelijk over haar dacht. Het zou beter zijn als de twee hun reis zonder haar zouden voortzetten. Wellicht zou ze hen nog kunnen wijzen op dit dorpje, deze herberg. En zij zou kunnen doorreizen naar haar vrienden, zoals haar intentie was geweest.
Ze dacht aan Elijah en wat hij haar zou vragen als hij zou horen wat er gebeurd was. Hij zou zich waarschijnlijk afvragen waarom ze het in haar hoofd had gehaald om met twee mensen te reizen, om haarzelf en anderen op deze manier in gevaar te brengen. Waarom ze zoveel moeite doorstond om te bereiken wat ze het liefste wilde, in plaats van voor de gemakkelijke weg te kiezen.
Lena zuchtte. Ze kon zijn woorden bijna hardop horen.
Ze bleef in de herberg tot de zon langzaam opkwam, haar blik op buiten gericht. Toen ze de eigenaar van de herberg hoorde ontwaken, verdween ze.
Met lood in haar schoenen liep ze naar het bos. Ze wist niet of Naylene en Chris er nog waren. Als ze eerder op waren gestaan, waren ze misschien al vertrokken. Ze had geen vertrouwen dat de twee op haar zouden wachten. Waarom zouden ze ook? Na wat er was gebeurd, nam ze het hen niet kwalijk.
Tot haar verbazing hoorde ze het knipperende vuur en het zachte gepraat van de broer en zus die bezig waren met het voorbereiden van hun ontbijt. Het maakte dat ze stopte met lopen, nog zenuwachtiger dan dat ze eerder was geweest.
Ze wist niet wat er zou gebeuren als ze haar weer zouden zien.
Lena wierp een blik op haar jurk. Ze had de jurk van de vorige avond in het dorp achter gelaten, met alle bloedvlekken er nog op. Deze jurk was een stuk simpeler dan haar eigen voorkeur, maar iets mooiers had ze niet kunnen vinden. Het zorgde er voor dat ze zich nog ongemakkelijker voelde.
Langzaam kwam ze weer in beweging, totdat ze tussen de bomen door Chris en Naylene bij het vuur zag zitten. Ze zagen er allebei moe uit. Lena zag dat haar bloed het gewenste effect had gehad, maar dat betekende niet dat het daarmee ook opgelost was.
Chris had haar als eerste door en stootte zijn zus aan met zijn elleboog.
Lena slikte en hield haar handen omhoog. Ze bleef op gepaste afstand staan. ‘Ik begrijp dat jullie me nu niet meer vertrouwen, maar ik ben hier niet om jullie nog meer pijn te doen.’
Ze knikte naar het paard en haar eigen spullen. ‘Als jullie zonder mij verder willen, dan verzoek ik alleen dat ik mijn spullen kan pakken. Daarna zal ik jullie alleen laten.’
Ze wilde de keuze bij Chris en Naylene laten. Het was aan hen. En ondanks dat Lena hun keuze wel kon voorspellen, wilde ze die niet al voor hen maken. ‘En als jullie, ondanks alles, om toch nog samen door te reizen, dan beloof ik jullie dat het anders zal gaan. Het moet anders gaan.’ Ze schraapte haar keel. ‘Maar het is aan jullie.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De slaap was niet goed te vatten geweest voor broer en zus. Uren lang hadden ze naast elkaar gezeten. Waar ze af en toe wel hun ogen dicht hadden laten zakken, had geen van hen beiden lang geslapen. Naylene had niet kunnen stoppen met nadenken over wat er de afgelopen dagen was gebeurd. De wereld waar ze zich in bevond leek totaal veranderd te zijn. Ze had haar broer daar in meegetrokken, wat waarschijnlijk niet het beste idee was geweest.
Naylene had de tijd gebruikt om samen met haar broer te praten. Zijn spraak was echt heel erg snel vooruitgegaan en ze konden nu bijna hele gesprekken voeren met hun stem. Tijdens de gesprekken was ze zich echter blijven afvragen hoe het nu verder moest. Toen Lena was vertrokken had ze behoorlijk wat woede achter gelaten, maar echter ook twee mensen die in werkelijkheid niet veel verder zouden komen. Ze konden maar zover reizen en in een nieuwe stad zouden er zoveel vragen over hen heenkomen, dat ze er nooit rustig zouden lopen. De rest van hun leven zouden ze leven met het idee dat ze ieder moment gepakt konden worden of dat de verhalen vanuit hun eigen stad.
Ondanks dat woede door het hele lichaam van Naylene had geborreld, had ze zich ergens ook wel zorgen gemaakt over Lena. Ze wist niet veel over de vrouw. Toch was ze in haar hoofd terug gegaan naar het moment dat ze samen op het bed had gezeten. Dat moment had haar laten weten dat Lena veel had meegemaakt en ze niet zonder reden op zoek was geweest naar een heks.
De verschijning van Lena kwam toch een beetje als verrassing. Naylene had verwacht dat ze de vrouw nooit meer zou zien. Ze had al hele plannen in haar hoofd gemaakt hoe ze de komende dagen aan moesten pakken. Nu veranderde dat alles weer.
Naylene wilde opstaan, Chris hield haar echter tegen. De angst voor de vampier was ondertussen wel diep in hem geworteld. Angst die Naylene een beetje voelde, maar het was niets in vergelijking met wat ze de afgelopen jaren had gevoeld. Telkens op haar tenen moeten lopen, om haar geheim te verhullen. Het was iets wat Lena ook moest doen en dat kon gewoon niet makkelijk zijn.
“Het komt wel goed.” Zei Naylene tegen Chris. Lena had ondertussen vast gevoed, waardoor ze wellicht iets makkelijker met elkaar konden praten. Ergens voelde Naylene zich meer zeker nu ze wist dat ze de vampier kon verzwakken mocht het nodig zijn.
“We moeten praten.” Zei Naylene, terwijl ze langs Lena liep. Haar toon was scherp geweest, er zat immers ook nog genoeg woede om hetgeen wat er precies was gebeurd. Ze zou dit niet zo laten gaan. In beide gevallen niet. Niet door nu wegen te scheiden van Lena, maar ook zeker niet als ze verder zouden gaan.
Naylene liep iets verder door. Ze kon nog wel een blik op Chris werpen en hij op haar, maar ze wist zeker dat ze buiten gehoor afstand waren. Dit gesprek wilde ze alleen met Lena voeren. Dat was nodig.
“Het spijt me echt. Dit had nooit mogen gebeuren.”
Naylene hief haar hand op, ten teken dat Lena niet verder hoefde te praten. Natuurlijk had ze spijt, als ze dat niet had gehad, dan was ze zeker het monster waar ze haar voor uit had gemaakt. Naylene had ook wel bedacht dat haar woorden had waren geweest. Natuurlijk was dat geen excuus voor wat er was gebeurd.
“Aan spijt heb ik op het moment niet zo veel. Het is goed dat je spijt hebt, maar daar is het niet misgegaan.” Het was niet hetgeen wat er gisteravond was gebeurd, het was alles wat er toe had geleid. Woorden die niet waren gezegd. Momenten die veel te lang door waren getrokken. Naylene had het al eerder aan Lena kunnen zien, ze had zich moeten voeden. De vrouw had hen echter niet gezegd.
“Mochten we verder willen gaan. Dan moeten er dingen gaan veranderen.” Naylene wist nog niet of ze Lena had vergeven. Na één nacht zou dat wel heel erg snel zijn. Ze wist echter wel dat ze tot die vergeving in staat was, als ze er voor zouden zorgen dat er het een en ander veranderde.
“We kunnen niet doorgaan op deze manier. We moeten eerlijk tegen elkaar zijn. Over alles. Echt alles.” Het feit was dat Lena niet alleen haar dorst had verborgen, maar ook hun bestemming. Ze had Naylene overal buiten gelaten. Op het moment wist ze nog niet eens waarom ze precies nodig was in het leven van Lena. Ze had een heks nodig. Dat was echter niet alleen omdat het handig is. Dan had ze er wel voor gekozen om een heks op sleeptouw te nemen, die altijd bij haar krachten kon komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Lena wist niet of het een goed teken was dat Naylene haar wilde spreken. Ze kreeg niet veel hoogte van de vrouw, op de scherpe toon die haar woorden achterlieten na. Ze was boos. Natuurlijk was ze boos. Lena had haar aangevallen en als ze zichzelf niet had beschermd, dan was ze er nu niet meer geweest.
In stilte hoorde ze Naylene aan, wachtend totdat ze alles uit had gesproken wat ze kwijt wilde. Haar boodschap was duidelijk. Ze wilde eerlijkheid. Ook over de dingen die Lena bewust achter had gehouden, bang voor de reactie van haar en haar broer.
‘Je hebt gelijk,’ verzuchtte ze. ‘Ik heb jou, en Chris, met me meegetrokken en ik heb jullie niet alles verteld. Dat had ik wel moeten doen. Ik was bang dat als ik het wel vertelde…’ Ze maakte haar zin niet af. Naylene kon haar angst wel invullen. Als ze vanaf het begin open kaart had gespeeld, waren Naylene en Chris misschien nooit met haar mee gegaan. En als ze eerlijk aan had gegeven dat ze dorst had gehad, wat hadden ze dan van haar gedacht.
‘Vertel het dan nu,’ zei Naylene, maar in haar gezicht was nog geen enkele hint van vergeving te zien. ‘Maar weet dat deze kans niet snel nog een keer zal komen als ik merk dat je iets achter houdt.’
Beschaamd keek Lena naar de grond. Het was een vreemd gevoel om te hebben, vooral tegenover iemand die ze met gemak aan zou moeten kunnen, maar Lena merkte dat Naylene het meende. Het was nu of nooit.
‘Wat wil je als eerste weten?’ vroeg ze zacht.
Naylene streek met haar vingers over haar hals. ‘Je hebt me gered. Waarom?’
Lena rilde. Ze dacht liever niet terug aan dat moment, waar Naylene op de bosgrond had gelegen en Chris had met zoveel angst en haat aan had gekeken. Ze had weg kunnen rennen en Naylene dood kunnen laten gaan, maar dan had ze de gevoelens van Chris alleen maar bevestigd. En dan was ze niet beter geweest dan de persoon die ze zo intens haatte.
‘Ik kon je hier niet achterlaten. Chris had je niet kunnen verzorgen, niet genoeg. En hij zou je nooit op tijd bij een dorp kunnen krijgen. Als ik niks zou hebben gedaan, zou je hier nu niet meer staan.’
‘Daar leek je een paar momenten daarvoor anders geen moeite mee te hebben.’
Lena draaide zich weg van Naylene om niet meteen te reageren. Ze wilde het uitpraten, niet de situatie verergeren. ‘Ik heb een heks nodig.’
‘Er zijn wel meer heksen. Je had zo een nieuwe heks kunnen vinden.’
‘Niet zoals jou,’ wierp Lena tegen. ‘Ik had eerder toe moeten geven hoe het met me ging, wat ik nodig had. Het had nooit mogen gebeuren. Het gaat niet meer gebeuren.’
Ze verwachtte dat Naylene haar zou vertellen dat haar woorden geen zekerheid bevatten, of waarom ze een heks nodig had. Dat ze niet zomaar aan kon nemen dat het nooit meer plaats zou vinden, maar dat deed ze niet. In plaats daarvan vroeg ze: ‘Waar zijn we precies naar onderweg?’
Dat was misschien nog wel een ergere vraag om te beantwoorden. Naylene wist al dat het vampiers waren, maar niet precies welke vampiers.
‘Weet je hoe vampiers de wereld in zijn geholpen?’ vroeg Lena en ze draaide zich weer om naar Naylene.
Naylene oogde verward, maar ze beantwoordde haar vraag. ‘Een heks wilde haar kinderen beschermen. Ze maakte een spreuk waarmee ze het oneindige leven kregen, maar daar stond de vreselijke bloeddorst tegenover.’
Lena knikte. Ze kende geen heks die niet wist hoe haar soort was ontstaan. ‘En de heks realiseerde te laat wat ze had gedaan. Ze werden opgejaagd, zelfs door hun eigen vader.’
Naylene knikte. ‘Ik ben bekend met het verhaal, maar ik zie niet in wat dat te maken heeft met mijn vraag.’
Lena trok haar wenkbrauwen op, wachtend tot Naylene de link zou leggen tussen het verhaal en de bestemming.
Vol verbazing keek Naylene haar aan, ze stapte zelfs naar achteren, haar hand tegen haar borst gedrukt. ‘Jij kent de eerste vampieren?’
Bescheiden haalde ze haar schouders op. Het was niet meer dan toeval geweest. Een speling in het lot.
‘Ik weet hoe dat klinkt. En ik weet niet wat je over ze hebt gehoord, maar ze zouden jou of Chris nooit pijn doen. Echt niet. En ik hoop dat ze jou misschien kunnen helpen. Hun moeder was een heks, ze kennen ongetwijfeld vele andere heksen. Ze hebben meer contacten dan wie dan ook.’
Ze zag hoe Naylene het allemaal in zich op nam. Hoe alle raderen in haar hoofd aan het werk waren om te verwerken wat ze haar zojuist had verteld.
‘En jij wil naar ze toelopen met niets meer dan hoop dat ze je een gunst willen verlenen?’ vroeg Naylene.
Lena schudde haar hoofd. Zo was het niet. En ze zouden zeker niet iedere vampier helpen die aanklopte, maar haar wel. Elijah had zijn belofte gegeven.
‘Ze zijn mijn vrienden,’ verzekerde ze Naylene. ‘Ik heb ze al een paar jaar niet meer gezien, maar Elijah en ik…’ Ze stopte, niet zeker wat ze het beste kon vertellen. ‘We… Hij schrijft me, soms. En ik weet dat ze nu niet ver zijn van hier.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De antwoorden van Lena, riepen alleen nog maar meer vragen bij Naylene op. Als de vrouw de originele familie vampiers kende, was het voor haar helemaal niet duidelijk waarom zij hier nog was. Er waren voldoende verhalen over de familie, in hoeverre ze waar waren wist Naylene niet. Maar ondanks dat de meeste heksen tegen de familie waren wist ze wel zeker dat er ook genoeg heksen waren die zich bij zulke krachtige mensen aan wilde sluiten. Uiteindelijk gingen de heksen die Naylene had gekend altijd voor hun eigen kracht. Ze kon zich voorstellen dat een heks die kon uitbreiden door bij de familie te zijn. Mocht Lena echt zo goed bevriend zijn met de familie, kon ze op die manier toch makkelijk aan een heks komen.
“Dus ze zijn hier in de buurt?” Lena knikte op die woorden.
Naylene keek bedachtzaam om haar heen. Er waren nu zoveel vragen en ze wist niet zo goed waar ze precies moest beginnen. De originele familie vampiers was niet zomaar iets. Zoals Lena al aan gaf, ze hadden contacten. Ze hadden wellicht wel antwoorden voor haar, aangezien ze geen normale heks was.
“En daar waren we naar onderweg.” Wilde Naylene toch eerst nog even weten. Het kon best dat Lena zich door de gebeurtenissen van gisteravond had bedacht. Ze knikte echter, ten teken dat het hun bestemming was geweest.
Naylene legde haar handen in haar zij en trok haar ogen iets bij elkaar. Ze probeerde Lena in te schatten, misschien haarzelf wel. Ze vroeg zich af of ze wel de goede keuze had gemaakt door Chris mee te nemen. Lena had haar gered, voor Naylene voelde het zeker alsof de vrouw nog iets van haar tegoed had. Na gisteravond was dat misschien wel weggevallen.
“Waarom heb je een heks nodig?” Vroeg Naylene nogmaals, aangezien Lena over de eerste vraag heen had gepraat. De informatie was misschien nodig. Toch was het niet hetgeen waar ze om had gevraagd. Er waren genoeg heksen. Linn had niet geweten wat ze precies voor zich had gehad. Dus ze kon Naylene niet wijs maken dat ze een halve heks nodig had.
Door de ogen van Lena schoot een soort van angst heen. Een blik die Naylene nog niet echt eerder bij haar had gezien.
“Lena.” De scherpe toon was nog niet gaan liggen.
“Je hebt een heks nodig. De vrienden die je noemt hebben zoveel krachten, gezag zelfs, dat ik zeker weet dat ze met gemak een heks voor je kunnen regelen. Eentje die niet veroordeelt is aan de kracht van anderen gebruiken. Tenzij je iemand zoals mij nodig hebt voor een offering.”
“Wat? Nee, zo zit het helemaal niet!” Lena sloeg haar ogen neer. Naylene kon aan haar merken dat het niet iets was waar ze gemakkelijk over sprak. Normaal gesproken was ze ook echt niet iemand die een andere pushte om de woorden eruit te gooien. Nu had ze het echter nodig om een beslissing te maken.
“Vertel me dan hoe het wel zit.”
Lena keek naar Chris. Naylene volgende haar blik. Haar broer hield hen beiden nog goed in de gaten. Ze wist zeker dat hij iets van het gesprek mee had gekregen door hun lippen te lezen. Ze draaide zichzelf iets bij, zodat hij in ieder geval van haar niet helemaal meer meekreeg wat er werd gezet. Wellicht hielp dat Lena om eerlijk te zijn.
“Ik heb een heks nodig om wraak te nemen op iemand. En ik wil dit zelf doen, niet door iemand anders. Ik wilde zelf een heks zoeken. Ik wil mijn eigen dingen op kunnen lossen.” Er klonk zoveel pijn in de woorden van Lena. Naylene kon het alleen maar beschrijven als iemand die de afgelopen jaren niet haar eigen keuzes had kunnen maken. Zo was haar eigen leven ook geweest.
“De vampier die er voor heeft gezorgd dat jij er ook een bent?” Gokte Naylene. Ze had niet voor niets een heks nodig. Ze moest iemand aankunnen die sterker dan haar was. Iemand die een andere pijn kon doen. Lena was duidelijk nog niet lang een vampier, als ze moest vechten tegen iemand die vele malen ouder was, zou ze dat nooit overleven.
Lena beet op haar lip, terwijl ze knikte. Naylene kon maar al te goed zien dat dit echt een moeilijk onderwerp voor haar was. Toch was ze blij dat ze nu in ieder geval wist waarom Lena haar had gekozen. Of in ieder geval een heks. Misschien had de vrouw onbewust iets van haarzelf in Naylene gevonden. Het was iets wat Naylene met de dag meer bij Lena had namelijk.
“Dat lijkt me voor nu voldoende.” Sprak Naylene zacht, haar stem totaal anders dan het in de rest van het gesprek had geklonken.
“Ik zal je helpen. Dat heb ik je beloofd en daar houd ik me aan.” Nogmaals keek Naylene naar haar broer en zuchtte zachtjes.
“Maar ik wil hem hier niet in meetrekken.” Ze hadden hem wel weg moeten nemen uit zijn omgeving, anders waren hun ouders er achter gekomen en was hij niet meer veilig geweest.
“Hij is bij ons net zo min veilig als hij thuis was. En hij verdient een normaal leven.” Naylene wilde hem niet meenemen naar een familie met originele vampiers. Ze wilde niet eens dat hij door kreeg wat deze wereld allemaal in hield. Dat zou alleen maar voor ellende voor hem zorgen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Opluchting vloeide door haar heen toen Naylene vertelde dat het voor nu voldoende was. Voor Lena haar gevoel had ze nauwelijks iets versteld. Slechts losse flarden van een incompleet verhaal, maar toch nam Naylene er genoegen mee. Wellicht was het ook maar beter, want zodra ze aan hem dacht, gleed al haar controle langzaam van haar weg. Zelfs na de jaren die waren verstreken had hij nog die invloed op haar. Dat was precies de reden waarom ze haar wraak wilde nemen.
Gelukkig was Naylene over haar broer begonnen. Een onderwerp waar ze zich op kon focussen, waardoor ze het zware gevoel dat over haar heen was gevallen voor even weg kon drukken. Misschien zou ze Naylene nog meer vertellen. Later, beloofde in haar hoofd aan de vrouw tegenover haar.
Ook Lena keek naar Chris. ‘Dat begrijp ik. Ik had ook niet moeten aandringen. Jij had jouw plan.’
Naylene hield haar hand op en schudde haar hoofd. ‘Ik ben blij dat hij daar weg is. En ik denk dat hij, dankzij jou, een beter leven kan krijgen.’
Lena zuchtte en sloeg haar ogen neer. Ze had hem geheeld, niet wetend of het wel zou werken. Nu bleek dat ze hem zijn gehoor terug had gegeven, en daarmee ook zijn spraak, was het wonderlijk dat zij daar verantwoordelijk voor was.
‘Er is hier een dorpje in de buurt, een paar kilometers die kant op,’ Lena knikte in de richting van het dorp waar ze vandaan was gekomen. ‘Het is ver genoeg, denk ik. Het oogde rustig. Misschien is dat een plek voor hem om opnieuw te beginnen.’
Lena wist dat zij en Naylene Chris nergens toe konden dwingen, maar ze zouden hem wel kunnen helpen. Tenminste, als hij haar hulp toe zou laten. Lena twijfelde er niet aan dat hij zijn zus zou laten helpen, maar na wat er was gebeurd, merkte ze dat het kleine beetje vertrouwen dat er tussen hen was geweest, nu was verdwenen.
Naylene sloeg haar armen over elkaar en draaide zich om in de richting van het dorp. ‘Ik weet niet of hij zomaar zal gaan. Of hij mij alleen zal laten.’
‘Misschien moeten we dat aan hem vragen?’ stelde Lena voorzichtig voor. Ze wilde niets voor de twee invullen, maar ze had gezien hoe Chris had gereageerd toen zijn zus in gevaar was geweest. Hoe dapper hij was geweest, ook al had hij het nooit van haar kunnen winnen. Gebaseerd op die situatie vermoedde Lena dat Naylene gelijk had. Chris zou haar niet zomaar alleen laten.
‘Hij zal nee zeggen,’ verzuchtte Naylene. Lena liep naar haar toe en zag dat ze een paar vingers tussen haar lippen had gedrukt. Met haar duim tikte ze tegen haar mondhoek. Verloren in haar eigen gedachten.
Lena wierp een blik over haar schouder naar Chris. Hij hield hen nog steeds in de gaten, maar hij kon niet door hebben dat hij het onderwerp was van hun gesprek. Een nerveus gevoel bekroop Lena. Ze had het gevoel dat hij dat wel moest weten. Op dit moment durfde ze echter niet zomaar iets te doen. Niet nu ze net de belofte van Naylene had gekregen dat ze haar zou helpen.
Plots draaide Naylene zich naar haar om. ‘Jij kan hem dwingen, toch?’
‘Naylene.’ Lena hield haar handen omhoog. ‘Het lijkt me niet verstandig als ik-’
‘Maar je kunt het doen,’ hield Naylene vol. ‘Je kunt hem daar een leven geven. Een andere naam, werk, een plek om te wonen. En hij kan dit allemaal vergeten.’
Ondanks dat Naylene ontzettend wijs was, Lena had niet lang nodig gehad om dat te ontdekken, betwijfelde of ze wel daadwerkelijk besefte wat ze nu bedacht. Wat het precies was wat ze aan Lena vroeg om te doen.
‘Dit soort dingen kunnen niet zomaar worden teruggedraaid,’ waarschuwde ze haar. Tenminste, ze had het nog nooit meegemaakt. ‘Ik heb mijn dwang nog nooit voor zoiets gebruikt. Ik weet niet wat er gaat gebeuren op de lange termijn.’
Ze gebruikte haar dwang in haar eigen voordeel, maar hiermee zou ze Chris zijn leven volledig beïnvloeden. Dat vergde meer voorzichtigheid, duidelijkheid in de woorden die ze hem mee zou geven. Iets waarvan ze niet wist hoe ze dat het beste kon doen, maar Naylene was erg duidelijk. Ze zouden niet verder kunnen voordat Chris het leven kreeg wat hij in haar ogen verdiende.
‘Als dit is wat je wil,’ begon ze tegen Naylene, ‘dan moet je er goed over nadenken. Over wat je wil dat ik hem vertel. En je moet eerst met hem praten.’
‘Dat moet ze inderdaad.’ Geschrokken draaide Lena zich om. Ze had niet door gehad dat Chris dichterbij was gekomen. Hoeveel hij had gehoord.
‘Mijn hele leven praten mensen al over me alsof ik er niet ben,’ gaf hij aan. Lena kon niet inschatten of hij daarmee nu ook zijn zus bedoelde, en of hij haar dat kwalijk nam.
‘Ik zal jullie even alleen laten.’ Lena stapte naar achteren om ze de ruimte te geven. Ze knikte naar Chris en keek daarna naar Naylene, waarna ze haar zachtjes succes wenste.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld