O | A rebellion among the stars - Forum

Daynty schreef:
Hierheen gaan was een slecht idee geweest.
De eerste paar minuten nadat Zaniah de club binnen was gestapt, hadden de muziek en de drukte de spanning van haar af laten glijden, alsof ze een sluier afworp die haar in de Torens langzaamaan verstikte. Ze had een aantal mensen begroet die ze herkende, met een lachje haar schouder opgehaald naar de uitsmijter die had opgemerkt dat ze niet vergezeld werd door een bodyguard en gezegd dat hij dan maar op haar moest letten. Ze was tussen de mensen op de dansvloer geglipt om naar de bar toe te gaan.
En toen hadden haar ogen de zijne ontmoet. De lichten van de club verhulden het saliegroen van zijn ogen en hij droeg niet zijn uniform, maar ze zou hem overal herkennen. Ryszard. Hij zat op een van de barkrukken, zo te zien alleen, zijn hand gedachteloos spelend met een leeg whiskyglas. Hij droeg een zwart shirt met korte mouwen. Een doodgewoon kledingstuk, maar Zaniah kon haar ogen niet afhouden van de manier waarop de stof om zijn bovenarmen spande en zijn torso omsloot. Als het licht op hem viel, kon ze de lijnen van zijn borstspieren zien. Zachtjes zette ze haar tanden in haar onderlip. Hoe zou het voelen om die lijnen de traceren met haar vingers? Om zijn buikspieren onder haar handen door te voelen glijden, zijn huid onder haar lippen te proeven.
Hierheen gaan was absoluut een slecht idee geweest.
Terwijl Zaniah aan het proberen was het beeld van Ryszard zonder shirt uit haar hoofd te zetten, had hij haar gezien tussen de mensen. Ze kon zich niet herinneren hoe ze van de dansvloer bij de bar was gekomen. Haar voeten hadden haar automatisch naar hem toegebracht, tot ze vlak voor hem stond, en hij haar ondervroeg waar haar bewaker was.
Zijn onsamenhangende antwoord liet haar glimlachen. Het kalmeerde een stukje van de zenuwen die door haar heen raasden. Ze wist niet goed waar het vandaan kwam, ze had zich lange tijd niet zo gevoeld.
‘Dan is het maar goed dat hij niet hier is,’ zei ze terwijl ze de barman gebaarde om een cocktail te bestellen en zichzelf in gedachten voorhield dat het fladderige gevoel in haar buik alleen kwam door de warmte in de club.
Ryszard sloeg haar zwijgend gade terwijl ze langs hem heen over de bar leunde om te vertellen wat ze wilde hebben en ook voor hem nog een glas te vragen. Ze voelde zijn ogen langs haar heen glijden. Toen ze terug boog, ontmoette haar blik de zijne weer. Nu ze dichterbij stond, kon ze het groen van zijn ogen weer onderscheiden. Hij hield zijn hoofd iets schuin. ‘Doe je dit vaker? Wegsluipen uit de Torens zonder beveiliging?’
Zaniah had hem gerust kunnen stellen met de waarheid; dat het een uitzondering was dat ze wegsloop. Maar nu ze weg waren uit de formele omgeving van haar thuis leek de afstand tussen hen kleiner, alsof de zakelijke muur die normaal tussen hen in stond dunner was. Ze wilde weten hoe het was als die er helemaal niet zou zijn. Daarom haalde ze luchtig haar schouders op. ‘Ik doe dat regelmatig, ja. Naast deze club vind ik het ook geweldig om naar gevechtstoernooien in de derde ring te gaan. En om mee te doen.’ Ze schonk hem een kleine grijns. Zelfs in het gedimde licht kon ze het bloed bijna uit zijn gezicht weg zien trekken. Zijn lippen zakten nog net niet van elkaar. Ze besloot er nog een klein schepje bovenop te doen: ‘En ik doe het ook om af te spreken met jongens.’
Een frons vervlocht zich met de geschrokken uitdrukking op Ryszard zijn gezicht. Maar de onvrede over haar laatste woorden werd kennelijk verdrongen door wat ze daarvoor had gezegd. ‘Je gaat naar gevechtstoernooien? In de derde ring!’ Zijn lippen weken uiteen alsof hij meer wilde zeggen, maar hij bedacht zich en schudde zijn hoofd, haalde een hand over zijn gezicht. ‘Zaniah, prinses… Heb je enig idee hoe gevaarlijk dat is! Als iemand je herkent, als ze weten wie je bent… En je doet ook mee!?’
Ryszard zag eruit alsof hij ieder moment van de barkruk kon vallen. Lachend legde Zaniah een vinger tegen zijn lippen om zijn reprimande te onderbreken. ‘Rustig, Rys, ik maakte een grapje.’
Zijn ogen vernauwden zich even, maar de opluchting gleed zichtbaar over hem heen. De barman zette hun drankjes neer en hij greep onmiddellijk naar zijn glas om een grote slok achterover te slaan. Kort sloot hij zijn ogen. Ondertussen reikte Zaniah met een grijns naar haar eigen glas. Ze ving het rietje tussen haar lippen en nam een slokje van het mierzoete, oranjeroze drankje. Ryszard opende zijn ogen weer. Het ontging haar niet dat zijn blik net een tel langer bij het rietje tussen haar lippen bleef hangen.
‘En de rest van wat je zei?’ vroeg hij. Hij probeerde zijn gezicht vlak te houden, maar aan het onrustige trekje om zijn mond kon Zaniah zien dat wat hij ook wilde vragen meer voor hem betekende dan hij wilde laten zien. Haar hart versnelde in haar borstkas toen hij uiteindelijk naar haar opkeek. ‘Dat je de Torens uit sluipt om met jongens af te spreken. Is dat ook een grapje?’
Dit keer voelde ze niet de neiging om hem verder te plagen. Ze wilde hem niet laten denken dat ze met andere jongens afsprak, dat ze op een of andere manier bezet was. Voor redenen die ze niet aan zichzelf toe wilde geven, wilde ze dat hij dat wist. ‘Ja, dat was ook een grapje.’
Ryszard verraste haar door zijn glas weg te zetten en zijn hand naar haar gezicht te brengen. Zaniah hield haar adem in op het moment dat zijn vingers zacht langs haar gezicht streken om een lok haar achter haar oor te duwen. ‘Mooi, ik zou niet willen dat je ze zouden missen.’
Opnieuw dat fladderige gevoel in haar buik. Haar lippen waren een stukje uiteen geweken en Zaniah ademde zachtjes in. ‘En jij?’ vroeg ze, de zwaarte van haar vraag verhullend met een plagerige ondertoon. ‘Miste jij me toen je wegging vanmiddag?’

Demish schreef:
Het was oneerlijk wat ze met hem deed. De manier waarop ze hem plaagde, constant een reactie uit hem probeerde te lokken. Het was nog oneerlijker dat zijn eigen lichaam hem op dit moment verraadde. Dat zijn hand tegen haar zachte wang lag en dat zijn met drank bedwelmde hersenen hem niet tegenhielden. Maar Zaniah was hier, met hem. Voor het eerst waren ze op een plek buiten de Torens. Een plek waar ze allebei naar toe waren gekomen om zich voor te doen als een ander persoon. Hij had zijn verantwoordelijkheden en verplichtingen voor een avond willen laten varen, maar kon hij dat nog doen nu de prinses voor hem stond?
Hij wilde het wel. En iets in haar rebelse ogen vertelde hem dat zij dat ook wilde.
‘Het is gemakkelijk om iemand te missen als diegene een aanwezigheid zoals die van jou.’ Langzaam trok hij zijn hand terug. Hij doelde niet zozeer op haar statige aanwezigheid als prinses, maar eerder op de warmte die ze uitstraalde. Haar plagerige, blauwe ogen die hem constant op wisten te zoeken. Zelfs als dat niet de bedoeling was. En haar zachte stem, die nu behoorde tot één van de weinige dingen die hem in slaap kon sussen.
‘Wat een politiek correct antwoord, Rys.’ Was er een hint van teleurstelling in haar woorden? Ryszard vond het moeilijk om in te schatten. Zaniah maakte het niet beter toen ze haar lippen weer om het rietje krulde. Het voelde alsof ze het expres deed. Alsof ze wilde dat hij naar haar lippen keek, zodat ze hem af kon leiden van het feit dat ze hier eigenlijk niet hoorde te zijn. Dat, als iemand hen zou betrappen, ook hij in de problemen zou komen.
‘Stop daarmee,’ verzuchtte hij. Hij wendde zijn blik af en greep naar zijn glas, dat al veel leger was dan hij had gedacht, en gooide het laatste beetje achterover. Hij kon Zaniah haar afleiding nu niet gebruiken. Zijn collega had, overduidelijk, gefaald in zijn taak en hoe langer Zaniah hier was, hoe groter de kans dat iemand haar afwezigheid op zou merken.
‘Waarmee?’ vroeg Zaniah, haar toon onschuldig en haar ogen groot. Een druppel van haar drankje bleef achter op haar lippen en Ryszard hield zich in om niet met zijn duim langs haar lippen te gaan. Hij wist dat als hij dat zou doen, hij verloren had.
Zaniah ging met haar eigen vingers langs haar onderlippen. Ryszard volgde iedereen beweging, zijn gezicht gevangen in een geërgerde frons. Zijn vingers waren strak gespannen rond het lege glas.
Hij overwoog zijn keuzes. Hij kon, voor het eerst sinds weken, al zijn orders negeren. De orders van zijn kapitein, de opdrachten die Nirah hem influisterde. Hij zou kunnen kiezen voor hetgeen wat hij wilde: haar.
Maar wat zou hem dat brengen? Eén nacht met Zaniah, waarna zijn missie alleen nog maar gecompliceerder zou worden. En dat was het beste scenario. Hij zou alles kunnen verliezen als iemand er achter zou komen. De koning zou woedend zijn, Nirah zou hem de huid vol schelden. En hij zou Zaniah nooit meer zien.
‘Drink je drinken op,’ zei hij resoluut. Hij had een beslissing gemaakt. ‘Daarna breng ik je terug naar de Torens.’
Hij kon dit oplossen. Hij kon voorkomen dat iemand op zou merken dat de prinses niet in haar vertrekken was. Hij kon haar vervangende wachter aanspreken en er voor zorgen dat hij nooit meer zijn dienst over zou nemen. Hij zou waarschijnlijk de hele lijst van eventuele vervangers moeten bekijken, aangezien Zaniah vaker leek te verdwijnen. Ze had geen idee hoe gevaarlijk dat was met iemand als Nirah op de loer.
‘Ik ben er pas net,’ pruilde Zaniah. ‘Ik heb dit vaak genoeg gedaan om te weten wanneer het kan. Niemand heeft het door.’
‘Ik weet het nu,’ wierp hij tegen en hij gebaarde naar zichzelf. ‘En ik kan je niet hier laten blijven. Het is onveilig.’
‘Ik ben hier al zo vaak geweest.’
‘Dat maakt het niet beter.’ Hij schudde zijn hoofd en ging met zijn handen door zijn haar. Hij had geen idee hoe hij de prinses moest overtuigen om te vertrekken. Waarschijnlijk had ze dit bewust gepland. Als hij hier niet was geweest, dan had niemand haar betrapt en had ze de hele nacht kunnen feesten. Dan had hij haar de vorige ochtend pas weer gezien. Waarschijnlijk had hij zelfs medelijden met haar gehad als ze had geklaagd over haar hoofdpijn.
Hij moest haar wegbrengen. Dat was het juiste om te doen. Maar tegelijkertijd wilde hij, voor eens in zijn leven, het verkeerde doen. Hier blijven, nog een drankje bestellen en zich mee laten slepen in de gekte die Zaniah voor hem had gecreëerd.
‘Het is te gevaarlijk, prinses,’ zei hij, al klonk het lang niet zo overtuigend als dat het zou moeten zijn. ‘Voor ons allebei.’