Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Natural. A beating heart of stone

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De man tegenover haar maakte Naylene nieuwsgierig. In een stad met een rijke geschiedenis als New Orleans was het haast niet voor te stellen dat een vampier alle heksen bang voor hem kon maken. Er waren genoeg winkels als deze geweest. Die waren enkel een façade voor de vele toeristen die iedere dag door de straat heen liepen. Mensen die hekserij als een soort theatervoorstelling beschouwden.
Eén vampier die dat alles voor elkaar kreeg, dat vond Naylene buitengewoon bijzonder. Zeker als ze ook keek naar de woorden die hij uitsprak. Iedere andere vampier leek niet te twijfelen aan de macht die de originele familie over zich heen had liggen. Jarenlang was het de familie geweest die bij ieder angst had ingeboezemd. Voor eeuwen was het de familie geweest die onverslaanbaar was geweest. Recente gebeurtenissen had wel aangewezen dat ze dat niet daadwerkelijk waren. De prijs was echter dat de vampiers uit de lijn daarmee ook niet meer leken te overleven. De meeste vampiers leken dan ook te weten dat ze maar beter de familie niet aan hun verkeerde kant kon hebben samen.
Marcel leek de familie echter langer te kennen, net zoals Naylene dat zelf deed. Er waren tijden geweest waarop ze enkele maanden bij hen had geleefd. Marcel had dat ook een groot deel van zijn leven gedaan. Zij wisten daardoor beter dan ieder ander hoe de familie in elkaar zat.
Klaus uitdagen was iets wat Naylene goed in de oren klonk, ware het niet dat ze hier niet was gekomen om binnen een paar dagen zijn wraak op haar dak te voelen. Dus hoe graag ze alleen om die reden al in wilde stemmen met het idee, kon ze dat niet aan haarzelf rechtvaardigen.
“Wat zit er voor mij in?” Naylene vond het moeilijk te bepalen hoe deze man in elkaar stak. Volgens de familie wie haar uit had genodigd was hij één van de bedreigingen in de stad. Nou waren er wel voorzorgsmaatregelen genomen om er voor te zorgen dat de vampiers na vanavond het huis niet meer ik zouden komen. Toch leek het haar niet dat de familie er blij mee zou zijn mocht ze Marcel meenemen.
Marcel legde een hand over zijn hart alsof hij geraakt was dat Naylene zijn hand niet meteen aan had genomen. “Een date met mij.”
“Oh dat is zeker de overweging van een furieuze Klaus waard.”
Naylene keek om haar heen, al wel wetend waar ze om wilde eisen om de man te geven wat hij wilde. Ze legde haar kaarten echt niet zo makkelijk op tafel.
“Iets zegt mij dat je net zoveel voldoening haalt aan het idee van een pissed off Klaus, als ik dat doe.” Hoewel Naylene het zeker aantrekkelijk vond, wist ze ook dat ze het niet zomaar kon maken. De familie had haar als gast in hun huis genomen. Met een reden, waar ze zelf ook nog niet helemaal achter was. Toch kon ze het niet vervelend vinden dat ze de oude boeken van hun moeder door mocht spitten. Om die privilege op te geven voor zoiets, alleen om deze man te helpen. Met iets wat haar totaal ook onduidelijk was.
“Heb je dat ook ontdekt in het onderzoek?” Naylene zette nog een stap naar voren, om te laten zien dat ze zeker dat niet heel erg onder de indruk van deze ontmoeting.
“Hoeveel van het onderzoek is persoonlijke ervaring en verhalen die Linn je jaren geleden heeft verteld?” Naylene stapte weer weg, om zich om te draaien naar één van de schappen. Als ze haar best deed, zou Marcel vast happen. Ze wist dat ze de woede van de familie op de hals zou halen om met hem te verschijnen, als er iets goeds tegenover stond. Dan werd haar dat vast ook snel vergeven.
Naylene wilde nu alleen dat de mensen om haar heen door hadden dat ze geen pion was in hun spelletjes. Zowel de Mikaelson familie als de man die tegenover haar stond. Natuurlijk wilde hij iets van haar en kon zich niet indenken dat het alleen een ticket naar binnen was. Had hij dat gewild, dan had hij het op een andere manier ook voor elkaar kunnen krijgen.
“Trek je mijn interesse in twijfel?”
“Ik zal niet durven.”
Uiteindelijk stapte Naylene achter de verlaten toonbank. De heks had alles achtergelaten in haar vlucht. Het was wel duidelijk dat ze ook wapens had om vampiers tegen te houden. Genoeg. Ze gebruikte ze echter niet.
“Wat is het wat je wil?” Marcel stond aan de andere kant van de toonbank, had zijn armen op het oppervlak gelegd en leunde met zijn hoofd op zijn hand. Hij leek Naylene haar onverdeelde aandacht te geven. Naylene wist echter ook dat hij maar al te goed in te gaten hield wat er allemaal om hen heen gebeurde. Buiten de winkel. Net zoals zij dat ook deed.
Naylene
“Iets wat het voor mij waard maakt.” Naylene leunde ook over de toonbank, zodat ze weer op dezelfde ooghoogte waren.
“Er is vast een reden dat jij je hier nu in deze winkel bevindt. Dus noem je prijs.”
Naylene keek even naar beneden, de naald brandde verder onder haar handen door het glas heen.
“Als je zo lang leeft als ik, dan heb je op een gegeven moment kennis van alle vlakken.” Marcel leek nog niet te weten dat er een andere kant aan haar zat. Linn had het hem waarschijnlijk nooit verteld. Ze had altijd aangegeven dat het Naylene haar verhaal was om te vertellen, vanaf het eerste moment al. Nu hield ze zich zeker van het domme.
Naylene keek naar beneden, Marcel zijn blik volgde al snel. “Dat is mijn prijs. En alleen dat, geen mooie verhalen, niets.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hij had niet verwacht dat hij Naylene zo gemakkelijk aan zijn zijde zou krijgen. Ze was immers de beste vriendin van Linn; een vampier die nooit van de Mikaelsons zou wijken. Het zou vanzelfsprekend zijn als Naylene haar beste vriendin daarin zou volgen, maar Naylene had hem zojuist het tegendeel bewezen. Natuurlijk had hij wel begrepen dat Naylene haar eigen bedenkingen had over de familie, net zoals hij die had, maar haar loyaliteit aan Linn was hetgeen wat hem had laten twijfelen. Naylene leek dat echter los van elkaar te zien.
Marcel zijn blik viel op het object dat in de glazen vitrine onder hen lag. Waarom Naylene interesse had in een gouden naald, was voor hem een raadsel. Ondanks dat hij al bijna een eeuw een ervaring had met heksen, waren veel van hun objecten een mysterie. Hij had deze nog nooit eerder gezien. En aangezien de naald achter slot en grendel werd bewaard, was dat misschien maar beter ook.
‘Wat is het?’ vroeg hij nieuwsgierig. Als Naylene het zo graag wilde hebben dat ze in staat was om het object te verruilen voor haar hulp aan hem, dan moest het wel bijzonder zijn.
‘Iets waarvan het beter is als de heksen het niet bezitten.’
Hij keek op naar haar, vastberaden om haar te vertellen dat als ze wilde dat hij iets van de heksen zou stelen, hij wat meer informatie nodig had. Voor hetzelfde geld was de naald zo gevaarlijk dat het hem zou vervloeken op het moment dat hij het aanraakte. Bij het zien van haar blauwe ogen viel hij echter stil.
Haar schoonheid was hem al opgevallen, natuurlijk. Maar nu haar gezicht zo dicht bij dat van hem was, verraste het hem toch. Hij zag dat ze iets voor hem verborgen hield, maar door de manier waarop ze hem aankeek, maakte het hem niets uit.
‘Oké, Naylene,’ besloot hij terwijl hij weer overeind kwam. ‘Ik zorg ervoor dat je je creepy heksennaald krijgt. Ik zal hem vanavond met me meenemen.’
Hij wist niet of dat genoeg tijd zou zijn, maar dat was het frame waar hij het mee moest doen. De naald zou vast niet gemakkelijk te verkrijgen zijn. Als Naylene hem echt graag wilde, had ze de vitrine zonder moeite kunnen vernietigen. Dat ze dat niet had gedaan, vertelde Marcel dat de glazen kast was beschermd met magie. Hij zou een heks nodig om zich aan zijn kant van de belofte te houden.
‘Deal,’ zei Naylene. Ze kwam achter de toonbank vandaan en liep naar de uitgang van de winkel. Bij de deur bleef ze staan, ondanks dat haar hand al op de deurklink lag. Ze draaide zich naar hem om. ‘Laten we elkaar ontmoeten voor het Mikaelson huis.’
‘Ik zal degene zijn die er verdraaid goed uit ziet in pak,’ zei hij grijnzend, wat zowaar een lach opleverde van Naylene.
‘Je zal wel moeten, anders roep je niet alleen de toorn van Klaus op je af, maar ook die van Linn.’
‘En we willen Linn natuurlijk niet van streek maken.’ Marcel zei het geamuseerd, maar hij hoopte dat Naylene zou merken dat er een kern van waarheid zat in zijn woorden. Hij had nooit iets tegen Linn gehad. Hij had naar haar opgekeken. Een deel van hem had net zoals haar willen zijn: een vampier die onderdeel was van de familie. Iets wat hij nog steeds niet had, maar die fout lag niet bij Linn. Zij kon er ook niets aan doen dat ze eeuwen geleden was gevallen voor de charmes van een Mikaelson.
Hij had immers ooit diezelfde fout gemaakt.
Naylene glimlachte. ‘Nee, ik veronderstel dat we dat inderdaad niet willen.’
‘Tot vanavond, Naylene. Ik kijk er naar uit om samen Klaus te provoceren.’
Weer lachtte ze, hoofdschuddend. ‘Tot vanavond, Marcel Gerard.’
De bel klingelde en Naylene verliet de winkel. Hij volgde haar met zijn gehoor en toen hij zeker wist dat ze een paar straten verderop was, haalde hij zijn telefoon uit zijn broekzak. Hij had een heks nodig die de spreuken in de winkel onschadelijk zou kunnen maken, zodat hij vanavond niet met lege handen aan zou komen.

Met de naald veilig verborgen in de binnenzak van zijn jasje stond Marcel voor het indrukwekkende huis van de Mikaelsons. Toen hij had gehoord dat ze hun intrek hadden genomen in het huis van de voormalige gouverneur, had het als een harde klap in zijn gezicht gevoeld. Op deze grond was hij mishandeld en geteisterd door zijn vader. Op deze plek had Klaus hem gered van de gruwelen die hij had moeten doorstaan. Om hier nu weer te staan, bracht meerdere tegenstrijdige gevoelens met zich mee.
Hij had al meerdere vampiers naar binnen zien gaan, evenals heksen en weerwolven. Hij hield ze in de gaten, maar bovenal luisterde hij naar het gekeuvel dat in het huis afspeelde. De Mikaelsons, inclusief Linn, begroetten iedereen hartelijk.
‘Goedenavond, Marcel.’
Marcel draaide zich om. Naylene had vlak achter hem gestaan en hij had het niet eens gehoord. Meteen werd hij er aan herinnerd dat ze meer dan vierhonderd jaar over hem had.
‘Naylene.’ Hij glimlachte en bekeek de vrouw voor zich. Ondanks dat ze gekleed was in een simpele, zwarte jurk, zag ze er beter uit dan ieder ander die hij voorbij had zien komen. ‘Ik weet dat ik heb gezegd dat ik er goed uit zou zien, maar ik denk dat ik mijn woorden in moet slikken.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Op avonden als deze leek het niet uit te maken uit welke groep iemand kwam. In haar leven had Naylene het al vaak genoeg gezien. Bondgenoten werden gemaakt op de meest ongebruikelijke momenten. Een feest was daar vaak een goed begin voor.
Ze had haar ontmoeting met Marcel van die middag, nog meerdere malen in haar hoofd afgespeeld. Een bondgenoot zal hij wellicht niet worden. Voor deze avond zou hij echter wel voor zorgen dat Naylene het wapen in handen kreeg dat tegen Hayley kon worden gebruikt. Voor haar was het een verzoeningsoffer aan de familie. Een die ze met haar date zeker nodig had.
Als een echte heer had Marcel haar al op staan wachten. In haar passen naar hem toe had Naylene hem in zich op kunnen nemen. Er was geen woord gelogen aan het feit dat hij er goed uitzag in een pak. Zijn verschijning had die middag al een indruk op haar achtergelaten.
“Nonens. Ik had niets minder verwacht na vanmiddag.” Het was te zien dat het Marcel niet gewoon was om zich in een pak te kleden, zoals iemand als Elijah. De zelfverzekerdheid waarmee hij het droeg, maakte echter wel dat het hem goed stond.
“Accepteer dan minstens mijn complimenten. Je ziet er goed uit.”
“Bedankt.”
Naylene zette een stap dichter bij Marcel en stak haar arm naar hem uit, die hem zonder twijfeling aannam.
“Ik had verwacht dat je eerst zou willen weten of ik mijn eind de deal had behouden.” Naylene keek opzij, naar de man die niet heel veel groter was dan zijzelf. Ze mocht hem dan wel niet kennen, ze wist echter wel dat hij zich hier niet had vertoond als hij de naald niet bij zich had gehad.
“Ik weet niet veel van je Marcel Gerard, maar je maakt niet de indruk dat je zo onverstandig zou zijn om hier te komen zonder. Dus ik weet zeker dat het bij je hebt.” Daarvoor had hij wel een heks nodig gehad, er hadden heel wat spreuken voor gezorgd dat het glas onbreekbaar was.
“Het is wel een ongewoon geschenk voor de eerste date. Normaal zal een vrouw content zijn met bloemen.”
“Ik betwijfel of je er op dit moment nog bloemen te verkrijgen zijn in New Orleans.” Naylene wist zeker dat Linn een groot deel van de bloemisten had gevraagd om te leveren voor het feest.
“Dat is hetgeen wat je uit die zin haalt?”
“Had je liever dat ik had gehapt op het date stukje van de zin?” Beiden grijnsden. Ze konden er echter niet meer over praten omdat ze de trappen van het huis opliepen. Voor hen werden er al mensen begroet door de familie begroet. Naylene hoopte dat de vrolijkheid in Linn haar stem niet weg zou sterven op het moment dat zij binnen liep.
Op het moment dat ze in het aanblik van de familie kwamen, leek alles even stil te vallen. Naylene haar ogen vonden al snel die van Klaus, die in een enkele seconden voor haar stond. Zijn kaken gespannen, ogen vol intense haat. Hij had voor minder andere vampiers vermoord. Toch deinsde zowel Naylene als Marcel geen één moment achteruit.
“Hoe durf je-…” Voordat Klaus ook maar iets van zijn zin af kon maken, was het de gastvrouw zelf die naast hem kwam staan en met haar hand op zijn arm probeerde hem tot stilte te maken. Om hen heen waren er ondertussen mensen gestopt met hun gesprekken om op te vangen wat zich afspeelde.
“Mij is niet verteld dat ik geen gast kon meenemen.” Naylene keek Linn verontschuldigend aan. Wetend dat haar vriendin ook geen scène wilde maken op dit moment. Wellicht dat ze de situatie misbruikte. Later zou ze Linn wel uitleggen waarom.
“Het lijkt mij vanzelfsprekend dat hij hier niet welkom is.”
“Niklaus.” Ondanks dat het een fluistering was, kon iedereen het om hen heen horen. Linn had haar hand op de arm van Klaus leggen. Elijah had zich ook bij hen gevoegd en stond aan Linn haar zijde.
“Geef me één goede reden waarom ik ze beiden niet meteen zal vermoorden.” Waar Linn probeerde haar oude vriend tot rust te manen, probeerde Naylene haar gezicht in de plooi te houden. Dit was precies de reactie die ze had verwacht. Ze wist echter ook dat hij zijn woorden geen daad bij zou zetten. Klaus was slimmer dan dat. Alle bondgenoten die hij zocht, zouden in één keer vervlogen zijn. Hij probeerde angst te gebruiken om te laten zien dat hij onverslaanbaar was. Voor haar werkte dat niet. Zeker niet als hij Linn aan zijn zijde had.
“Dit is een avond waarop we iedereen in de stad verwelkomen.” Probeerde Linn. Naylene kon echter ook zien dat ze haar vriendin op had geschokt met haar gezelschap, ze had niets anders verwacht.
“En ondanks dat Naylene ons wellicht had kunnen vertellen dat ze van plan was om iemand mee te nemen, zullen wij hem net als ieder ander toe laten tot het feest, waar we allemaal van kunnen genieten.”
Linn stapte voor Klaus. “Het is goed je weer te zien Marcellus.” Sprak ze voorzichtig. Naylene liet haar date even los zodat hij Linn kon begroeten. Linn legde beide handen op zijn armen en kneep er als begroeting in, terwijl ze hem een glimlach schonk.
Ze richtte zich ook al snel op Naylene en mimede een “Hoe dan.” Gevolgd door een “Goed bezig.” Waardoor Naylene zachtjes moest lachen.
“Het ziet er prachtig uit Linn. Je zou geen last van ons hebben vanavond. Als het in ieder geval klaar is met de doodsbedreigingen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Je hebt veel lef, Marcellus. Om hier te komen en-’
‘Niklaus.’ Linn herhaalde zichzelf liefjes, maar Marcel zag de strenge blik in haar ogen. Terwijl één van haar handen nog op zijn arm lag, drukte de ander tegen Klaus zijn borstkas om hem tegen te houden. Ze wisselde een blik tussen de twee mannen. ‘We willen niet dat onze andere gasten het idee krijgen dat er iets mis is, toch?’
Klaus snoof en duwde Linn haar hand aan de kant, maar zette wel een stap naar achteren. Hij wees naar Marcel en Naylene. ‘Ik ben nog niet klaar met jou. Met geen van jullie.’
Hij draaide zich om en beende weg, gevolgd door Elijah. Marcel schudde zijn hoofd. Altijd gevolgd door zijn broer die hem moest kalmeren en overtuigen om zijn woede niet de overhand te laten nemen. Het was nooit anders geweest.
Linn kneep in zijn onderarm. ‘Ik zou graag nog even blijven praten, maar aangezien mijn gastheren me hebben verlaten, is het aan mij om de andere gasten te verwelkomen. Ik neem aan dat je je aan je belofte houdt, Marcellus.’
‘Marcel, eigenlijk,’ corrigeerde hij haar.
Linn glimlachte enkel en knikte. Ze keek nog naar Naylene, waarvan Naylene ongetwijfeld meteen wist wat ze precies met de blik bedoelde en liet hen alleen. Marcel kon zijn zenuwen niet meer bedwingen en lachte, waarna hij over zijn gezicht wreef. Hij had verwacht dat zijn actie Klaus uit zou lokken, dat was zelfs een reactie geweest waar hij op had gehoopt, maar hij had op de goedheid van Naylene en Linn moeten rekenen om er zeker van te zijn dat zijn hart er niet meteen zou worden uitgetrokken.
‘Na dat gesprek kan ik wel een drankje gebruiken.’ Naylene nam hem weer bij de arm en leidde hem naar één van de vele tafels waar de drank al rijkelijk vloeide. Zonder te vragen wat hij wilde, pakte ze een fles en verdeelde ze de inhoud over twee glazen. Een daarvan overhandigde ze aan hem.
‘Proost, Marcel.’
‘Op een pissed off Klaus,’ suggereerde hij grijnzend.
‘Op een pissef off Klaus.’ Naylene tikte haar glas tegen het zijne en nam een flinke slok.
Marcel volgde haar voorbeeld. Hij draaide zich naar de ruimte en keek inschattend rond. Hij had verwacht dat veel van zijn vampiers op zouden dagen. Hij had het ze ook niet verboden. Hoe meer van zijn mannen hier rondliepen, hoe beter. De heksen waren ook aanwezig, maar ze leken alles behalve blij om hem te zien. Een gevoel dat hij met ze deelde.
Wat hem nog het meest verbaasde, was dat hij al enkele weerwolven had gezien. Hij had niet gedacht dat ze op zouden komen dagen. Marcel gokte dat het iets te maken had met Hayley, die zich ver had teruggetrokken en met twee mannen stond te praten.
Naylene hield haar beste vriendin ondertussen in de gaten. Linn leek er geen problemen mee te hebben dat ze nu als enige klaarstond voor de gasten. Ze verwelkomde iedereen met een glimlach, nam de complimenten aan en gaf ze vervolgens ook terug, waardoor iedereen goedgehumeurd het huis betrad.
‘Ze is altijd al zo geweest, of niet?’ vroeg Marcel. Hij kon zich nog herinneren hoe verlegen hij was geweest toen Elijah haar aan hem had voorgesteld, maar Linn had die verlegenheid vrijwel meteen weggehaald. Voor hij het had geweten, hadden ze samen op de grond gezeten en had hij haar zijn speelgoed laten zien.
‘Voor een groot deel van de tijd wel.’ Naylene zette haar lege glas op het dienblad van een ober die voorbij liep.
‘Waarom kwam jij nooit met haar mee naar New Orleans?’ vroeg hij nieuwsgierig. Hij had verhalen over Naylene gehoord, maar de keren dat hij Linn had gezien, was ze altijd alleen geweest. Dat terwijl het nu leek alsof Naylene er niet aan moest denken om haar beste vriendin alleen te laten.
‘Ik heb een lage Mikaelson tolerantie,’ grapte Naylene, al was hij er niet zeker van in hoeverre het echt een grapje was. Naylene reikte voor een nieuw glas, maar haar aandacht werd getrokken door iemand die achter hem stond. Marcel draaide zich om en zag Rebekah aan de andere kant van de kamer staan.
En ze zag er alles behalve blij uit.
‘Dat is mijn cue om weg te gaan. Een jaloerse ex kan een eerste date verpesten.’ Naylene maakte aanstalten om weg te gaan, maar Marcel greep haar bij haar arm. Hij had nog steeds de naald bij zich en met de hoeveelheid heksen die hier nu rondliepen, vond hij het geen verstandig idee om het nog langer bij zich te dragen.
‘Wat doen we met de naald?’
Naylene keek hem waarschuwend aan. Blijkbaar had ze niemand, zelfs Linn niet, verteld over het heksenobject dat ze had willen hebben. ‘Bewaar je een dans voor me?’
Hij was er niet zeker van of ze de woorden cryptisch bedoelde, maar het enige wat hij kon doen is knikken. Naylene glimlachte en maakte zich zonder moeite los uit zijn greep. Ze was nog geen twee seconden uit zijn gezichtsveld toen Rebekah haar plek innam.
'Jij bent ongelooflijk dom, Marcel. Waarom zou je hier met haar komen?'
Marcel haalde zijn schouders op. ‘Ik kan me niet herinneren dat ik een uitnodiging van jou heb ontvangen, of wel?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Nog voordat de twee vrouwelijk vampiers in New Orleans, leek de hele sfeer in het huis omgeslagen te zijn. De hele familie leek de komst van Linn te zien als iets wat hen allen kon redden. Hayley was er al sceptisch in geweest. Ergens had ze er totaal niet op zitten te wachten om nog meer vampiers om haar heen te hebben. Toen de eerste dag ook nog eens was gebleken dat het briljante plan inhield dat er een feest werd gevierd, was ze er al helemaal klaar mee geweest. Voor haar was het enige lichtpuntje geweest dat de weerwolven uit de moerassen ook een verschijning zouden maken. Een groep waar ze heel erg nieuwsgierig naar was, omdat er een kans bestond dat haar ouders een onderdeel van de pack waren geweest.
Voordat het feest was begonnen, had de jonge weerwolf er echter al helemaal geen zin meer in gehad. Terwijl de voorbereiding in volle gang waren geweest, had ze zich zoveel mogelijk afzijdig gehouden. Er was enkele druk op haar gelegd door Klaus, die haar duidelijk aan had gegeven dat het aan haar had gelegen om de weerwolven aan hun kant te krijgen. Daar waar ze zeker was geweest dat Linn had geprobeerd haar meest charmante glimlach te oefenen, had Hayley zich terug getrokken van dat alles.
Ineens waren zijn boeken daar geweest. Elijah. En ondanks dat ze beter had moeten weten had ze haar ogen niet van de pagina’s kunnen halen.
De verhalen hadden haar meegezogen in het verleden. Het was de manier waarop ze Elijah had leren kennen. Berekend, maar ook heel vertellend, vol passie die hij ergens diep in zichzelf verschool maar op sommige momenten in zijn ogen leek op te komen. De liefde voor zijn familie voorop.
Haar naam had er als een doorn uitgestoken. Ondanks dat het Hayley niet meteen duidelijk was dat het dezelfde vrouw had beschreven die nu het hele huis op zijn kop had gezet.
De beschrijving had echter niet anders gekund. De lange bruine haren die haar olijfkleurige gezicht leken te omlijsten als een schilderij. De diep bruine ogen, die Elijah had weten te beschrijven als de kalmte van de natuur afgewisseld met een vuur dat zijn hart leek aan te wakkeren ieder moment dat ze naar hem keek.
Lena.
Hayley was wellicht in gesprek met twee van de weerwolven die zich op het feest hadden vertoond. Haar hoofd leek ver weg te zijn. Iedere keer bekeek ze de vrouw in de, in haar ogen overdreven, gouden jurk. Hoe ze iedereen leek te verwelkomen alsof het haar huis was waar ze zich in bevonden. Hoe Elijah een hele tijd naast haar had gestaan, om aan te tonen dat de nieuwe gasten een deel van de familie waren. Met alle hormonen die door haar lichaam heen gierde, had ze haar gedachten ook niet helemaal meer onder controle. Zeker niet omdat ze de enige was op het hele feest die weg moest blijven van de drank, iets wat ze op het moment veel te goed kon gebruiken.
De ruimte werd steeds voller. Hayley haar blik viel op de vrouw, die in haar eentje de laatste paar mensen binnen liet. Zonder er echt over na te denken te denken liep Hayley door de ruimte heen.
“Lena.” Snauwde Hayley.
Het leek de aandacht van de vrouw te trekken. De vrolijke glimlach op haar gezicht, leek al snel te verdwijnen. Dat gaf Hayley wel aan dat de vrouw voor haar de hoofdrolspeelster was geweest in een groot deel van de verhalen.
“Pardon?” Al snel leek de perfecte façade van de vrouw af te vallen. Iets wat Hayley bijzonder van om te zien. Zo perfect was de vrouw dus ook niet.
“Ik denk dat je me goed hebt gehoord.” Vampiergehoor had er voor gezorgd dat ze het aan de andere kant van de ruimte nog had gehoord.
“Ik zou het waarderen dat je mij nooit meer zo noemt.” Linn draaide zich om naar de nieuwe mensen die binnen waren komen lopen. Het irriteerde Hayley dat ze daardoor werd genegeerd.
“En ik zou het waarderen om te weten waar we aan toe zijn. Ga je binnen een paar weken weer verdwijnen?” Dat was hetgeen wat haar het meeste op was gevallen uit alle verhalen. Wat er ook tussen de twee was gebeurd. Linn of Lena was nooit heel lang gebleven. Het langste waar ze over had gelezen was een paar maanden, hooguit iets meer dan een jaar.
“Excuseer mij.” Zei Linn tegen de mensen die voor haar stonden. Niet heel veel later pakte ze Hayley bij haar arm en nam ze de vrouw mee naar een wat rustigere plaats.
Hayley legde haar hand op die van Linn en trok die los op het moment dat ze iets verder weg van de deur waren.
“Waar komt dit vandaan?”
“Is het niet waar dan? Dat is hoe dit werkt. Je komt hier, in Elijah zijn leven. Voor een paar maanden en dan vertrek je weer om god moge weten wat te doen. Je kunt hier lief lopen knipperen met je ogen, maar ik heb wel door met wie ik te maken heb.” Onbetrouwbaar, dat was Linn in haar ogen. Een vrouw zoals haar wilde ze op het moment niet in de buurt hebben.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Haar oude naam had aangevoeld als nagels op een krijtbord. Dat hij uitgerekend werd uitgesproken door een persoon die haar hulp, en die van iedereen in het huis, nodig had, waardeerde Linn niet. Een deel van dit feest was bedoeld om de wolven aan hun kant te krijgen, zodat ze Hayley en haar ongeboren kind zouden beschermen.
En nu beschuldigde Hayley haar er ook nog eens van dat ze onbetrouwbaar was; iemand die kwam en ging wanneer het haar uitkwam.
Linn haar ogen vernauwden zich. Ze kon haar stem niet verheffen. Niet vanavond. En zeker niet na wat Naylene had veroorzaakt met Marcel. ‘Ik weet niet wat Elijah je heeft verteld, of wat je hebt gehoord, maar ik kan je verzekeren dat dat niet is hoe ik ben.’
Hayley haalde haar schouders op. Ze leek niet van plan om haar woorden aan te nemen, of om deze discussie te staken. Ze stond uitdagend tegenover haar. Linn zou beter moeten weten dan een weerwolf uit te lokken op de volle maan, maar Hayley had nu haar aandacht.
‘Elijah hoefde me niets te vertellen. Zijn geschreven verhalen hebben het plaatje maar al te goed geschilderd.’
Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze naar de weerwolf. ‘Dat lijkt me een inbreuk van privacy.’
‘Ik mocht ze lezen wanneer ik wilde, om te leren over de familie.’
Linn twijfelde. Het klonk als iets wat Elijah zou doen. Hij had haar al vanaf het begin duidelijk gemaakt dat hij Hayley wilde beschermen. Dat, ondanks alle gekke omstandigheden, ze nu onderdeel was van de familie. Ze was de moeder van zijn neefje of nichtje. Een kind waarvan hij voor ogen had geacht het nooit te ontmoeten. Natuurlijk wilde hij dat Hayley zo betrokken mogelijk was bij alles.
‘Als je ze hebt gelezen, dan weet je ook dat het niet zo is. Elijah en ik zijn altijd goed uit elkaar gegaan, wat de reden ook was.’ Soms had zij een stap teruggenomen. Op andere momenten was het Elijah die niet bij haar had kunnen zijn omdat zijn familie hem nodig had gehad. Maar ze hadden het elkaar nooit kwalijk genomen. Ze hadden geaccepteerd dat, wat er ook tussen hen had gespeeld op dat moment, er nog zou zijn als ze elkaar weer op zouden zoeken.
‘Ik heb gelezen dat het hem pijn deed, iedere keer als je zijn aanbod om te blijven afwees.’ Hayley zette een stap naar haar toe. ‘Er was altijd wel een plek waar je naar toe moest, iemand die op je wachtte. Op een dag zal hij stoppen met die vraag te stellen, Lena. Of Linn, wat dan ook je naam is.’
De aderen onder haar ogen zetten op. Als Hayley niet zwanger was geweest, dan had ze de vrouw tegen de muur geduwd. Er waren slechts een paar mensen die haar als Lena hadden gekend en ieder van hen had haar wens voor een andere naam gerespecteerd. ‘Ik heb je al gezegd dat je me niet zo moet noemen.’
‘En wat ga je er aan doen?’ Hayley zette één hand in haar zij. De ander legde ze op haar buik. Haar eigen ogen kleurden geel. ‘Elijah zal je niet vergeven als je mij iets aan doet.’
‘Ik ga je niets aandoen.’ Ze probeerde zichzelf rustig te houden. Hayley verveelde zich waarschijnlijk. Ze zat in een benarde situatie. Haar leven was overhoop gegooid en om het nog erger te maken, werd ze nu omringd door nog meer vampiers. En degene die voor haar had willen zorgen, had nu andere prioriteiten.
‘Oh,’ zei Linn terwijl de realisatie op haar indaalde. De aderen onder haar ogen verdwenen. ‘Je geeft om hem, Elijah.’
‘Dat heeft hier niets mee te maken.’ Hayley haar woorden klonken overtuigend, maar Linn hoorde de verandering in haar hartslag. Ze loog, wat betekende dat ze het bij het juiste eind had.
‘Ik denk van wel.’ Linn schudde haar hoofd. ‘Ik had het al eerder moeten zien. De manier waarop je naar me keek toen ik binnenkwam, hoe je je nu gedraagt.’
Hayley drukte haar lippen op elkaar en balde haar handen tot vuisten.
Linn zuchtte. Ergens had ze nog medelijden met haar ook. ‘Ik kan het je niet kwalijk nemen. Hij is zorgzaam, zachtaardig. En hij wil je helpen.’
‘Dit gaat niet om hem.’ Weer klonk ze zelfverzekerd, maar haar eigen lichaam verried haar. ‘Ik vertrouw jou niet. Naylene, over haar ben ik nog niet uit. Maar zij is de enige persoon die in de afgelopen dagen aan me heeft gevraagd hoe het met mij gaat. Jij bent hier alleen maar om de goede fee te spelen en je sprookje uit te spelen met Elijah, totdat je daar weer genoeg van hebt. Zoals je dat altijd hebt gedaan.’
‘Als ik jou was, zou ik ontzettend goed nadenken over je volgende woorden,’ siste Linn. Hoe groot was de kans dat Elijah, of wie dan ook, meeluisterde met hun gesprek?
Linn hoorde onbekende voetstappen haar kant op komen en ze zette een paar stappen naar achteren. Ze wilde haar gasten iet de verkeerde indruk geven.
Hayley veegde haar haren uit haar gezicht en zette ook een paar stappen terug. In de deuropening van de ruimte verscheen een jongen met donkere krullen en getatoeëerde armen. Zijn ogen vielen op Hayley. ‘Jackson vraagt naar je.’
Linn wist wie Jackson was, maar ze had niet verwacht dat zijn naam zoveel indruk zou maken op de weerwolf. Hayley keek haar nog een keer venijnig aan, maar verliet daarna de ruimte. Linn verwachtte dat de jongen zou volgen, maar hij bleef staan.
‘Je hebt een goede timing,’ complimenteerde ze hem. Ze fatsoeneerde de gouden jurk die ze samen met Rebekah had uitgekozen. ‘Alhoewel, ik denk eigenlijk dat ik Jackson daarvoor moet bedanken.’
‘Jackson heeft niet om Hayley gevraagd,’ zei hij achteloos. ‘Het leek er op dat je hulp nodig had.’
Linn wilde het liefst reageren dat ze geen hulp nodig had, maar diep van binnen was ze blij dat ze van Hayley verlost was. Dankbaar liep ze naar de jongen toe, die zich overigens totaal niets had aangetrokken van de dresscode. ‘Mijn ridder op het witte paard. Dankjewel…?’
‘Calum,’ stelde hij zichzelf voor. ‘Van de crescent wolven.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het waren avonden als deze die Calum het meeste miste. Samen zijn met zijn vrienden. Als hij had mogen kiezen was de setting wat anders geweest. Een groot kampvuur met daarom heen genoeg plaatsen om te zitten. De overeenkomst met deze plaats was echter de drank die rijkelijk leek te vloeien. Over de omgeving was hij twijfelachtig, maar zoals het grootste gedeelte van zijn roedel was hij niet iemand die gratis drank afwees. Met welke reden ze dan ook hier waren.
De gastvrouw had duidelijk zijn hulp nodig gehad in een zaak die hij maar al te goed begreep. Calum had Hayley één keer eerder gezien. Er was iets aan de vrouw waarom ze hem niet lag. Het was niet eens echt iets waar hij zijn vinger op kon leggen. Hij had zichzelf verteld dat het kwam omdat ze zeker geen verstandige keuze had keuze had gemaakt in bedpartners. Niet iets waar hij iets over kon zeggen. Daarbij leken de enige dagen die ze nu hadden in hun menselijke lichaam, nu te gaan over de vrouw. Zeker bij Jackson.
Kort wierp Calum een blik over zijn schouder. Het huis stond redelijk vol met mensen van alle delen van de New Orleanse bevolking. De inloop was teruggelopen .Vandaar dat hij zich richtte op de gastvrouw.
“Je staat hier vast al een tijdje en iets zegt me dat de afgelopen gesprekken er voor hebben gezorgd dat je wel een drankje kan gebruiken.”
Calum stak zijn hand naar de vrouw uit. Naast haar leek het alsof hij op een totaal anders feest was. Ze leek hem er echter niet op af te keuren en wierp hem enkel een vriendelijke glimlach. Toch keek ook zij eerst om haar heen. Hij schatte het zo in dat ze zat te wachten op de man voor wie ze in deze stad was.
“Als je mans eraan komt dan zal ik uiteraard niet langer van je tijd innemen. Ik weet zeker dat je wel een dans verdient voor alles wat je hier hebt geregeld.” De manier waarop het oude huis aan was gekleed maakte het bijna leefbaar. Niet voor Calum, voor hem was simpel al goed genoeg. Ergens was hij gek op de bossen waar hij zich normaal in bevond. Slapen als een mens was voor hem te lang geleden.
“Mans.” Lachte Linn zachtjes. “Ik weet niet of Elijah die term zal waarderen, maar ik vind het goed klinken.”
De vrouw pakte Calum zijn hand vast en begeleidde hem naar de tafel die vol stond met drank.
“Wat drink je?”
“Een biertje is goed.” Calum reikte naar het biertje dat Linn hem aangaf. Hij maakte het met gemak open aan de rand van de tafel.
“Het is maar goed dat het niet één van de antieke tafels is.” Ondanks dat ze hem deels terecht wees voor zijn gedrag, zei ze het ook met een glimlach in haar stem.
“Relax. Je mag ook best een beetje genieten van deze avond.” Calum pakte de fles wijn die Linn al had gepakt van haar over en schonk nog wat extra in haar glas.
“Je bent wel recht voor zijn raap.” Linn nam een flinke slok van haar wijn, waardoor Calum de vrijheid nam om haar glas weer bij te schenken.
“Het is niet echt alsof ik tijd heb om over dingen heen te draaien.” Calum haalde zijn schouders op, terwijl hij naar de vrouw keek die eindelijk een beetje iets meer te leek relaxen. Toch veranderde ook iets in haar blik, waar deels medelijden in leek te staan.
“Je hoeft er niets over te zeggen. Ik heb er helemaal geen problemen mee.” Calum was één van de weinigen die juist van alle momenten kon genieten. Er was een vrijheid aan het zijn van een wolf. Zijn wolfvorm was in zijn hoofd een betere vorm. Eentje die meer innerlijke rust had, iets waar het hem aan ontbrak toen de vloek enkel als een donkere deken over hem heen had gehangen, maar hem nog niet had geraakt.
“Maar dit soort avonden zijn zeker een hartelijke welkom. Als er niet zoveel drama is.” Calum had het idee dat hij daarvoor niet in de juiste omgeving was. Wellicht was het ook niet het slimste idee om heksen, weerwolven en vampiers bij elkaar te zetten. Zeker niet in een stad zoals New Orleans, waar de onderlinge verhoudingen nog ingewikkelder lagen dan waar dan ook in de wereld.
“Geloof me, dat was ook hetgeen waar ik me voor op had gegeven. Blijkbaar had niet iedereen dat bij hun uitnodiging begrepen.” Calum volgde de blik van Linn, die uitkwam op een roodharige vrouw.
“Wat onbeschoft.” Lachte Calum. Hij leunde tegen de muur naast de tafel aan en nam nog een slok van zijn bier, terwijl hij Linn bekeek. Voor een vampier had ze een open uitstraling. Waarschijnlijk iets wat ze mee had genomen omdat ze al honderden jaren oud was. Dat kon haast niet anders voor het nieuwe gezelschap hier.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Na Naylene haar stunt en het gesprek met Hayley was Linn opgelucht dat ze iemand had gevonden waar ze een fatsoenlijk gesprek mee kon hebben. Ze had al lang geleden geleerd dat niet iedere weerwolf een vijand was voor vampiers en Calum leek daar een goed voorbeeld van te zijn. Hij oogde erg ontspannen, misschien iets te ontspannen omdat hij het meubilair gebruikte als bieropener, en dat maakte dat ook Linn iets meer kon genieten van het feest wat ze met zoveel aandacht had georganiseerd.
‘Heel onbeschoft,’ lachte Linn, waarna ze een slok nam van de wijn. ‘Al moet ik toegeven: het gaat beter dan verwacht. Ik had gedacht dat de ene groep de ander al lang aan zou hebben gevlogen.’ Zeker toen Marcel het huis in was gelopen. Zowel de heksen als de weerwolven hadden een strijd met hem. Tot nu toe leek niemand echter van plan om de vampier aan te vallen.
‘De nacht is nog jong,’ grapte Calum, maar bij het zien van haar gealarmeerde blik, schudde hij zijn hoofd. ‘Ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken. Niemand is zo dom om nu iemand aan te vallen.’
Linn hoopte dat hij gelijk had. Ze wist dat het een domme zet was om nu één van de heksen aan te vallen, maar de weerwolven waren minder sterk. Toch leek niemand van plan te zijn om een slag te slaan.
‘Ik vraag me wel iets af,’ begon Linn. Van wat ze had begrepen was de vloek van de weerwolven al voor een lange tijd in New Orleans. Misschien al wel voordat de weerwolf voor haar geboren was. Dat zou betekenen dat deze situatie al meer dan twintig jaar speelde.
Calum keek haar afwachtend aan. Hij had iets heel geruststellends over zich heen, alsof ze hem alles kon vragen.
Linn draaide zich iets meer naar hem toe. ‘Hebben de weerwolven nooit geprobeerd om de vloek terug te draaien? Om met Marcel te praten, of een heks te zoeken?’ Het kon toch niet zo zijn dat ze zich er zomaar bij neer hadden gelegd? Zelfs met maar één dag per maand zou het mogelijk moeten zijn om iemand te vinden die hen kon helpen.
Calum draaide zijn bierflesje rond in zijn hand. ‘Marcel heeft de heks die de spreuk heeft gemaakt gedood. Een andere heks zou ons ooit durven helpen en met de tijd die we hebben…’ Calum haalde zijn schouders op. Ergens begreep Linn het ook wel. Als zij zo weinig tijd zou hebben met de mensen van wie ze hield, zou de vloek ook niet haar eerste gedachte zijn.
Calum keek rond in de ruimte en Linn volgde zijn blik. Ondanks dat hij Hayley met een leugen bij haar weg had gewerkt, stond ze wel bij Jackson. De twee leken verwikkeld te zijn in een diep gesprek. Eentje waar Linn op dit moment de details niet van hoefde te weten.
‘Jackson denkt dat Hayley ons kan helpen.’ Calum knikte naar de twee. Het klonk niet alsof hij diezelfde mening deelde.
Linn draaide zich weer om naar hem. ‘En wat denk jij?’
‘Dat het niet uitmaakt of dat wel of niet zo is.’ Hij had al aangegeven dat hij het niet erg vond om zijn dagen als wolf te slijten. Ze geloofde hem, ondanks dat ze het niet kon begrijpen dat iemand er oké mee kon zijn dat er zoveel tijd van hem werd afgenomen. Misschien had hij vrede gevonden met de manier waarop hij werd gedwongen te leven.
Calum zette zijn bierflesje aan de kant en knikte naar iemand achter Linn. ‘Ik denk dat het tijd is om je weer over te dragen.’
Linn draaide zich om en zag Elijah staan. Hij had één hand in zijn zak, maar zelfs met die nonchalante houding was hij de meest statige in de ruimte.
‘Ik ben hier voor de eerdergenoemde dans.’ Elijah glimlachte en stak zijn hand uit naar Linn.
Linn overhandigde haar lege wijnglas aan Calum en kneep daarbij zachtjes in zijn arm. ‘Het was goed om je te ontmoeten, Calum. Ik weet zeker dat we elkaar snel zullen zien.’
Ze nam Elijah’s hand aan en liet zich begeleiden naar de dansvloer. Haar andere hand plaatste ze op zijn schouder, terwijl hij die van haar rond haar middel legde.
‘Je had gelijk. Ik waardeer de term “mans” inderdaad niet,’ zei hij terwijl hij de dans inzette. Ondanks zijn opmerking, glommen zijn ogen wel. Geamuseerd trok Linn haar wenkbrauwen op.
‘Je luisterde mee.’ Het was geen beschuldiging, enkel een constatering. Op een avond zoals deze was het belangrijk om te weten wat er gebeurde, wie eventueel iets plande. Linn was er dan ook zeker van dat Klaus de hele avond al bezig was om Naylene en Marcel in de gaten te houden. Ze wist echter ook dat Naylene zich daar bewust van was.
Elijah trok haar dichterbij en liet zijn hand over haar blote rug glijden. ‘Het lijkt erop dat je de aandacht hebt getrokken van meerdere weerwolven vannacht.’
‘Je bedoelt Hayley.’
‘Toen ik haar toestemming gaf om de dagboeken te lezen had ik geen idee dat ze zich zou focussen op jou.’
‘Ze voelt zich bedreigd. Haar hele leven is veranderd en de veilige plek die ze hier heeft gevonden, wordt binnengedrongen.’ Linn staarde over zijn schouder naar de weerwolf. Ze kon zich verlagen en Hayley duidelijk maken dat wat zij ook voelde voor Elijah, niets was tegenover de gevoelens die ze zelf had. Maar wat zou ze daar mee opschieten? Uiteindelijk was haar doel om de familie te helpen. En of ze het daar nou mee eens was of niet, Hayley hoorde daar nu ook bij.
Elijah draaide hen om, zodat Linn niet langer zicht had op haar. Linn keek op naar hem en streek met haar vingers langs zijn hals. ‘Als ik Hayley moet geloven, kom ik er ontzettend vaak in voor. Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat er allemaal staat.’
Hij lachte en Linn voelde haar hart samentrekken bij het horen van het geluid. ‘Ik zal ze aan je voorlezen.’
Hij hield zijn arm omhoog en liet haar er een rondje onder draaien. Linn sloeg haar beide armen om zijn nek. ‘Komt deze avond er ook in?’
‘Dat is zweer waarschijnlijk.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dit was zeker niet hun eerste dans. In de tijd dat ze elkaar kenden, had Elijah vaak genoeg om Linn haar hand gevraagd. Toch berouwde het hem dat het niet altijd had gekund zoals Linn het in haar hoofd had. Feesten zoals deze leken wellicht veel voor te komen. Er was echter een tijd dat Elijah en zijn familie zich nergens konden laten zien, door het gevaar wat voor hen op de loer lag.
Elijah kon zich de verlangde blik van Linn nog goed herinneren toen hij haar eens op was komen zoeken. Een groot bal had zich plaats gevonden in de stad. De vrouwen in de stad hadden zich er weken lang voor klaar gemaakt en het was allemaal perfect geweest. Linn uiteraard ook. Zijn bezoek had hem alleen nog maar meer verblijd. Er was even een moment geweest waarop ze had gedacht dat hij mee had gekund. Helaas had hij haar teleur moeten stellen omdat hem ten ore was gekomen dat er mannen in de buurt waren die zijn vader had gestuurd.
Die avond had Elijah het enige gedaan wat hij op dat moment had kunnen bedenken. Hij had haar buiten het grote landhuis opgewacht en had daar, ver weg van alle andere bezoekers had hij haar toen wel ten dans gevraagd.
Op het moment was er wellicht genoeg gaande. Er waren zelfs genoeg gedachten die door Elijah zijn hoofd schoten. Genoeg om hen heen dat niet perfect was. Lang geleden had hij echter al geleerd dat het streven naar perfectie niet haalbaar was. Dat hij het moest doen met de momenten zelf en niet alles om hen heen. Momenten zoals deze die hij goed in zich opnam.
Elijah trok Linn weer iets dichter tegen zich aan. Zijn ene hand op haar rug en de andere stevig in de hare.
“Als je de behoefte hebt om ze te lezen. Het staat je altijd vrij; je weet dat ik niets voor je te verbergen heb.” Elijah had de boeken ter beschikking gesteld aan Hayley om haar welkom te heten in de familie. Ze verdiende het om te weten wat hun geschiedenis was. Haar kind zal immers een deel van die geschiedenis worden.
“Ik heb de boeken niet nodig. Ik hoor de verhalen liever van jou.”
Een kleine grijns verscheen op het gezicht van Elijah. Voor even. Net zoals een glinstering in zijn ogen. Hij genoot net zo van de momenten die ze over de jaren samen hadden gehad, als Linn dat deed. De momenten waar ze ondanks haar weinige woorden, naar had verwezen. De avonden die samen door verschillende steden hadden gelopen. Verhalen die als zachte fluisteringen waren gedeeld. Elijah twijfelde er niet over dat er verhalen waren die hij nog niet had verteld of van haar had gehoord, maar dat was nooit bewust gebeurd.
“Toch ben ik nieuwsgierig naar wat je over deze avond zal schrijven.”
Elijah hoefde er niet over na te denken en sprak meteen. “Hoe jij je staande houdt ondanks alles wat er naar je geworpen wordt. Altijd.”
De vertederde blik in Linn haar ogen gaf Elijah zijn woorden in zijn hoofd alleen nog maar meer bijstand.
“Hoe gaat het met Niklaus?”
Elijah draaide Linn nogmaals om haar eigen as, waarna ze weer in zijn armen verscheen.
“Het duurde even voordat hij mijn woorden kon accepteren, maar volgens mij is het tot hem doorgedrongen dat dit niet de avond is voor zijn wrok. Al moet ik zeggen dat ik had gedacht dat Naylene een betere keuze kon maken in haar gezelschap.”
Elijah wist vrijwel zeker dat Naylene zijn woorden maar al te goed hoorde. De meeste gesprekken in dit huis waren alles behalve geheim. Daar leken de meeste mensen ook wel op bedacht, want het meeste bestond uit oppervlakkige gesprekken. De alcohol hielp daarin zeker.
“Ik ken Naylene. Die heeft vast haar redenen.” Elijah knikte enkel, daar wilde hij Linn zeker in geloven. Nou was de roodharige vrouw nou niet heel erg blij geweest in New Orleans te zijn en had ze dat in haar woorden al wel laten blijken. Toch kende Elijah haar goed genoeg om te weten dat ze hier niet was gekomen met Marcel, omdat ze te onvolwassen was. Op het moment vertrouwde hij haar nog voldoende om niet van haar te verwachten dat ze zich tegen hen zou keren.
“Je had ook geen idee.” Constateerde Elijah. Linn schudde haar hoofd.
“In dit geval houd je je nog beter staande.” Elijah had altijd bewondering gehad voor hoe Linn in haar schoenen stond. Ze had er zelfs een tijd voor gekozen om haar eigen pad te volgen, omdat ze het zelf op die manier had gewild. Zelfs als jonge vampier had ze laten zien dat ze het kon. Wellicht was het op sommige momenten moeilijk geweest. Het had haar echter gebracht op de plaats waar ze nu was. Een van de sterkste vrouwen die Elijah in zijn leven had leren kennen.
“Ik hoef niet alles aan Linn te verantwoorden.” Naylene haar stem klonk ineens vlak naast Elijah. Toen hij even over zijn schouder keek, zag hij haar op de dansvloer staan samen met Marcel.
“En mijn motieven lijken mij niet relevant?”
“Jullie moeten jezelf heel gelukkig prijzen dat ik niet wil dat dit feest in een fiasco afloopt. Maar als het aan Klaus lag, had hij jullie al op een niet zo’n hele vriendelijke manier de deur gewezen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rebekah had het Marcel niet in dank afgenomen dat hij het feest had betreden met Naylene aan zijn zijde. Op de vraag of het daadwerkelijk ging om Naylene, of om het feit dat hij hier met een ander was, had ze geen antwoord gegeven. Sterker nog, ze was van hem weggelopen. Hij was echter niet zo dom dat hij aan had genomen dat hij daarmee van de Mikaelsons af was. Klaus hield hem in de gaten, evenals Elijah en Rebekah. Heel ver in zijn zoektocht naar hetgeen wat hij nodig had, was hij dan ook niet gekomen.
Omdat hij nog steeds de vreemde heksennaald op zak had, had hij Naylene weer opgezocht en haar gevraagd om te dansen. Met alle nieuwsgierige ogen en oren om hem heen was het onmogelijk om haar het wapen te geven zonder dat iemand het door had, maar hoe langer de avond duurde, hoe meer hij het gevoel kreeg dat iemand het zou ontdekken.
En als die iemand Klaus was, dan zou hij meteen worden beschuldigd voor het meebrengen van een mysterieus wapen, wat het dan ook precies deed.
Naylene had zijn uitnodiging voor een dans aangenomen. Wat hij niet had verwacht, en ook niet door had gehad, was dat ze zonder moeite tussen alle dansende paren door was gemanoeuvreerd totdat ze naast Linn en Elijah stonden.
En Naylene leek er ook nog eens plezier in te hebben om te kibbelen met Elijah.
‘Ik heb al gezegd dat we geen problemen willen,’ herhaalde Marcel zijn eerdere standpunt nogmaals. Hij had het gemeend. Linn had deze avond overduidelijk georganiseerd en hij wilde dat niet verpesten. Hij wist niet zeker of hij haar kon vertrouwen, maar ze was niet zijn vijand.
‘Mijn geheugen werkt nog uitstekend, dankjewel Marcellus,’ zei Elijah. ‘Maar ik heb die woorden nog niet van Naylene gehoord. Al kan ik me niet voorstellen dat ze van plan is om het feest, waar haar beste vriendin alles voor heeft gedaan, te verstoren.’
‘Niet meer dan dat ik al heb gedaan,’ antwoordde Naylene liefjes. Snel draaide Marcel hen weg van Linn en Elijah, voordat het gekibbel uit zou lopen op een discussie die ze niet meer in de hand zouden kunnen houden.
‘Jij bent wel iemand die de problemen opzoekt, of niet?’ vroeg hij aan haar. Toen Klaus op hen af was gestormd, gevolgd door Linn en Elijah, had hij gemerkt dat Naylene er van had genoten. Hij begon zich steeds meer af te vragen of dat toch niet haar echte reden was geweest. Hoe meer tijd hij doorbracht met de vampier, hoe duidelijker het werd dat ze hem helemaal niet nodig had gehad om de naald in handen te krijgen.
En dan was er nog de vreemde melding van de magie, die hij nog steeds niet kon plaatsen. Het moest haast wel iets met Naylene te maken hebben, maar hij kon zijn vinger er niet op leggen.
Naylene lachte en haalde haar schouders op. ‘Soms onderschatten ze me. Dan is het des te leuker om het tegendeel te bewijzen.’
‘Ik wist wel dat ik je leuk zou vinden,’ zei Marcel grijnzend.
Naylene haar handen gleden langs de revers van zijn jasje. Als hij daar niets had verstopt, had hij gedacht dat het een andere kant op zou gaan. Hij voelde het gewicht van de naald uit zijn zak verdwijnen en zag dat Naylene het hem afhandig had gemaakt zonder dat hij het haar had zien doen.
Hij knikte naar het gouden wapen. ‘Ga je me nog vertellen wat dat ding is? Ik heb er de halve avond mee rondgelopen.’
Haar hand vond opnieuw zijn jasje, maar dit keer om hem mee te trekken naar een lege kamer. Ze duwde hem tegen de muur en hield de naald omhoog. ‘Wil je nog meer de aandacht trekken?’
Marcel bekeek de naald, besefte zich dat het misschien wel een wapen was dat tegen andere vampiers kon worden gebruikt en hij schudde zijn hoofd. Wat hij ook niet wilde, was dat hij alsnog vroegtijdig van het feest werd verwijderd. Hij had immers nog steeds niet hetgeen waarvoor hij hier was gekomen.
‘Goed dan,’ zei hij, waarna hij zich losmaakte van haar. ‘Je kunt het me vertellen op onze tweede date.’
Naylene schudde haar hoofd. ‘Eén avond waarop we Klaus ergeren lijkt me al meer dan genoeg. Daarbij, we hebben allebei gekregen wat we wilden.’
Ze liep naar de boekenkast en haalde er een houten, langwerpig kistje uit om de naald in te bewaren. Ze zette het kistje neer op een tafeltje en plaatste de naald er zorgvuldig in.
Marcel liep naar de andere kant en legde zijn vingers op het kistje, zodat ze hem niet zomaar kon sluiten. ‘Hebben we perse iets van elkaar nodig om elkaar weer te zien?’
‘Nee.’
‘Nou dan.’ Zelfverzekerd leunde hij naar voren. Naylene was iemand waarvan hij meer wilde weten. En hij had het gevoel dat de enige die hem daadwerkelijk meer over haar kon leren, zijzelf was. ‘Ik kan je mijn stad laten zien.’
Naylene klapte het kistje dicht. Marcel wist nog net op tijd zijn vingers terug te trekken. ‘We zullen wel zien, Marcel.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De rest van de avond had Naylene, Marcel niet meer getroffen. Toen ze zich eenmaal buiten de kamer had begeven had ze ook niet meer bewust naar hem gezocht. Beiden hadden ze gekregen wat ze hadden gewild uit hun deal. Voor het moment was dat genoeg.
Naylene had een wat rustiger plaatsje gevonden in de grote ruimte waar de meeste mensen zich hadden bevonden. Ze was benieuwd geweest naar de mensen die af waren gekomen op het feest. Ze wist dan wel niet hoe groot de groepen van de heksen, wolven en vampiers waren, er waren er voldoende om een boodschap proberen over te brengen. Dat er geen opstootjes zijn geweest gaf eigenlijk al wel aan dat de avond een succes was geweest.
Ergens was Naylene vooral benieuwd geweest naar de heksen en hoe ze zich hadden gedragen. Het was gemakkelijk geweest om ze tussen de groep uit pikken. Ondanks dat ze net als de wolven hun menselijke deel nog gewoon hadden, lag er altijd iets over een heks heen. Naylene had nooit moeite gehad om ze te herkennen. Er was haar niets geks aan hen opgevallen. Zelf de aanwezigheid van de vampiers en met name Marcel, had hen niets zichtbaars gedaan. Toch vroeg Naylene zich af het een façade was geweest. Een heks die zijn of haar magie niet kon gebruiken, was zeker geen vrolijke heks en zeker niet iemand die je tegen wilde hebben mocht het eenmaal omslaan. Wat dat betreft hadden de Mikaelsons in Naylene haar ogen misschien wel een klein voordeel.
Ze had zichzelf zo afzijdig mogelijk gehouden van de heksen, omdat haar ware aard niet kon worden ontdekt. Wel had Naylene meerdere gesprekken gevoerd met een paar van de vampiers en zelfs met een paar van de wolven. Uitgebreide gesprekken waren het echter niet geworden.
Ondertussen liep het huis leeg. Linn, de goede gastvrouw wie ze was, stond bij de deur om iedereen te bedanken voor hun bezoek. Naylene had nadat ze zelf op de dansvloer had gestaan, niet meer met Elijah zien dansen. De twee waren ieder hun eigen weg gegaan. Toch wist Naylene ook dat Linn het liefst de hele avond de dansvloer had gestaan. Alle gemiste dansen in te halen. Dat waren de verhalen die Naylene vaak genoeg van haar beste vriendin had gehoord.
Naylene besloot zich bij Linn te voegen, die bij de voordeur stond. Een paar dronken wolven waren de laatste personen die nog op het feest waren. De groep van ongeveer twaalf personen kwam wat lastiger vooruit dan de rest van gasten.
Eén van de mannen had zijn arm om de andere heen geslagen, die duidelijk moeite had met lopen.
“Hey Linn. Bedankt voor deze avond.”
De bruine ogen van de man geleden even over Naylene heen, voordat ze zich even samenknepen.
“Ik hoop dat de mensen die zich onbeschoft hebben gedragen zich hebben verontschuldigd.” Natuurlijk was het duidelijk dat het over Naylene haar gast ging. Ze wist dat haar beste vriendin haar daar ondertussen al wel voor had gegeven.
“Dat is geen probleem hoor. Heb je een goede avond gehad?”
“Zeker. Dit was de ene avond meer dan waard.” Naylene kon zich niet voorstellen hoe het moest zijn voor de wolven om maar één avond te hebben waarop ze op deze manier konden leven. De rest van hun tijd brachten ze door in een lichaam van een beest. Als ze de heksen logica moest volgen, leefden ze eigenlijk op de puurste manier, omdat ze dicht bij de natuur waren. Het leek Naylene echter pijnlijk om op deze manier te moeten leven.
“Ik zie je de volgende keer. Geniet nog van de avond met je mans.”
De man haakte zijn arm weer iets beter om zijn vriend heen en ondersteunde hem in de weg naar buiten. Er klonk nog een tijdje behoorlijk wat gelach van de hele groep. Terwijl ze zaten te wachten totdat al hun botten zouden breken en hun hele lichaam weer terug zou veranderen.
“Twee vragen.” Bracht Naylene lachend uit, Linn had ondertussen de deur gesloten en draaide zich naar haar om. Ondanks dat ze haar handen in haar zij had staan alsof ze iedere moment een hele tirade kon geven, waar Michael altijd bang voor was geweest, wist Naylene ook wel dat ze al lang niet meer boos was.
“Moet ik me nog verontschuldigen of was dat al wel duidelijk?” Naylene keek eens goed naar Linn. De twee kenden elkaar al langer dan vandaag. Naylene ging er vanuit dat haar beste vriend ook wel door had gehad dat het met een reden was geweest.
“Zeer duidelijk. Je weet echter ook wel dat het niet volstaat met enkel deze woorden. Ik ben een uitleg verschuldigd.”
“Later.” Beloofde Naylene, want ze wist zeker dat Linn precies wilde weten wat er was gebeurd. Het ging haar er niet eens om dat ze de vijand van de familie mee had genomen. In het hoofd van haar beste vriendin ging het vooral om het feit dat ze een man mee had genomen naar een feest. Ze wisten namelijk beiden dat het niet vaak gebeurde.
“Ik wil eerst iets anders weten.” Ondanks dat de deur dicht was, keek Naylene in die richting. Het gezicht van één van de wolven nog op het netvlies gebrand. Net als één woord “Mans?”
“Elijah.” Er was een twinkeling in de ogen van Linn te zien.
Naylene keek naar de trappen, Elijah bevond zich waarschijnlijk ergens boven maar kreeg vanzelfsprekend ieder woord mee van dit gesprek.
“En wat is de reden dat iemand die je één avond heeft gezien, meteen weet wat er aan de hand is. Terwijl jullie twee weer compleet om elkaar aan het heen draaien zijn.” Dit was hetgeen wat Naylene de afgelopen honderden jaren telkens weer had gezien. De twee waren zo content met de aanwezigheid van de ander, maar ze leken nooit het moment te willen pakken. Er gebeurde nu wellicht van alles, maar Naylene had de hoop gehad dat het nu anders zou gaan worden. Zeker omdat zij nu niets anders in hun leven hadden.
Linn wilde net iets terug zeggen, wat Naylene al probeerde weg te wuiven door haar aan te geven dat ze naar Elijah toe moest gaan. Daar kregen ze echter niet de kans voor. Een furieuze Klaus klonk namelijk door het hele huis heen.
“Linn!”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het geschreeuw van Klaus beangstigde haar, ook al wist Linn dat ze niets fout kon hebben gedaan. De manier waarop hij haar naam eruit gooide klonk alsof hij er zojuist achter was gekomen dat ze iemand had vermoord die hem ontzettend dierbaar was.
Haar ogen schoten naar Naylene, vragend of zij hier misschien meer van wist. Maar Naylene leek net zo verrast te zijn als zij.
Samen haastten ze zich naar boven, want daar was het geluid vandaan gekomen. Klaus stond in de ruimte die vooral diende als salon. Er stonden comfortabele stoelen en rijen met boekenkasten. De inhoud lag echter verspreid op de grond, met Klaus er middenin. Geschrokken legde Linn haar hand op haar borstkas. Met grote ogen bekeek ze de omgeving.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze en ze gebaarde naar de rotzooi. Had iemand de plek ontdekt en besloten het te herinrichten? Of was Klaus de aanstichter van dit alles?
‘Jouw halve heksenvriendin, dat is wat er is gebeurd!’ Beschuldigend wees Klaus naar Naylene. ‘Vanaf het moment dat ze hier met Marcel naar binnenliep wist ik dat ze niet te vertrouwen was! Ik had beter moeten weten dan te denken dat je haar wel onder controle kon houden.’
‘Jij denkt dat dit haar schuld is?!’ Verdedigend zette Linn een stap naar voren, ondanks dat ze wist dat Naylene hem met haar magie wel aan zou kunnen. Ze waardeerde het echter niet dat Klaus naar haar beste vriendin verwees alsof ze één of andere hond was. ‘Wie dit ook gedaan heeft, Naylene heeft hier niks mee te maken. En waag het niet om nog een keer tegen me te schreeuwen.’
Elijah, Hayley en Rebekah voegden zich bij hen in de salon. Rebekah keek net zo geschrokken als Linn naar de schade die was veroorzaakt. Elijah liep recht op zijn broer af en plaatste zijn hand op zijn schouder. ‘Niklaus, ik adviseer je om heel goed na te denken voordat je met beschuldigingen gaat strooien.’
Linn schudde haar hoofd. Elijah hoefde dit gevecht niet voor haar te vechten.
‘Zij bracht hem in ons huis!’ Klaus duwde Elijah aan de kant en liep naar Naylene toe. ‘Voor hetzelfde geld heeft ze hem geholpen ze te stelen.’
‘Wat te stelen?’ vroeg Naylene, zonder van haar plaats te komen of een spiertje te verrekken. ‘En wie?’
‘Marcellus, natuurlijk!’ Klaus draaide zich om en gebaarde naar de ruimte. ‘Jij wist dat de grimoires hier lagen. En nu zijn ze weg.’
‘Dit hoeft niet door Marcel te komen,’ zei Linn. Er waren zoveel mensen geweest.
‘Als je dat denkt, ben je een dwaas.’
De ruimte viel stil. Linn wilde vragen of dit echt om de oude spreuken van zijn moeder ging, maar ze had teveel vragen in haar hoofd. Had Marcel dit echt gedaan? En als dat zo was, had Naylene er dan van geweten? Was dat waarom ze hem mee had genomen? Had ze hem willen helpen om Klaus te bestelen? Linn kon dat niet geloven. Wat Naylene haar motieven ook waren geweest, ze zou hen niet verraden. Want dat zou betekenen dat ze ook haar had verraden.
‘Naylene.’ De kalmte in Elijah zijn stem was anders dan gebruikelijk. Koeler, afstandelijker. ‘Verklaar je nader.’
Gespannen wachtte Linn de uitleg van haar beste vriendin af. Ze hoopte vurig dat Naylene hier niks mee te maken had. Ze vermoedde van niet. Ze meende woede bij Naylene te zien, maar Naylene uitte haar emoties een stuk minder snel dan Linn dat deed.
Naylene nam plaats op de leuning van een stoel, haar benen over elkaar geslagen en haar handen rustend op haar knie. ‘Marcel wilde graag mee, maar daar had hij mij niet voor nodig. Het huis was open voor iedere vampier.’
Misschien hadden ze toch maar het huis op het naam van Hayley moeten laten staan. Maar wat voor een boodschap had dat gestuurd naar de vampiers in de stad?
‘Maar hij kwam hier met jou,’ zei Klaus. ‘Dat was vast niet alleen om mij een hak te zetten.’
Naylene haalde haar schouders op. ‘We hadden een deal.’
Klaus deinsde naar voren, maar leek zich op het laatste moment te bedenken en drukte zijn vuist tegen zijn lippen.
‘Wat voor een deal?’ vroeg Elijah. Zijn toon gaf Linn rillingen op haar rug.
‘Ik zal het laten zien, als jullie dat toelaten.’ Naylene kwam overeind van de stoel en liep naar de deur, maar Klaus was haar te snel af.
‘Als je denkt dat ik je zomaar laat gaan, dan ben je een stuk dommer dan ik dacht. Wie zegt dat je deze kans niet gebruikt om te vluchten naar Marcel?’
‘Dat doet ze niet,’ zei Linn scherp. Ze geloofde Naylene. Wat er ook was gebeurd, dit was geen onderdeel van haar plan geweest.
‘En wat bewijst jouw woord, Linn?’ Klaus keek langs Naylene naar haar. ‘Je zou net zo gemakkelijk met haar en Marcel samen kunnen werken.’
‘Niklaus, genoeg!’ Elijah zijn stem donderde door de ruimte. Linn liep naar hem toe en legde haar hand op zijn arm, om hem te verzekeren dat ze hier niet wat om hem of zijn familie dwars te zitten. En Naylene ook niet.
Elijah gebaarde naar Naylene. ‘Wat je ook moet laten zien, haal het.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks dat woede haar lichaam en geest had overgenomen, weigerde Naylene dat te laten zien aan de familie. Het laatste wat ze wilde was de zelfvoldane grijns van Klaus zien die haar vertelde dat ze een verkeerde beslissing had genomen. Wellicht had ze beter moeten weten toen Marcel haar had gevraagd om hem binnen te loodsen. Ongetwijfeld wist hij nog niet dat hij juist diegene was die beter had moeten weten. Dat was echter iets wat ze hem later duidelijk zal gaan maken. Voor nu het vooral de familie waar ze zich durk om moest maken. Niet dat ze ook maar naar enige vergeving of goedkeuring zocht.
Op haar weg naar de kamer, probeerde Naylene zoveel mogelijk van haar woede weg te drukken. Ondertussen had ze haar magie misschien onder controle. Het duistere object wat ze ophaalde kon daar nog wel eens verandering in brengen en wilde niet het gehele huis in brand steken. Ze moest lichtelijk in haar zelf lachen toen ze zich bedacht dat ze het niet zo erg zou vinden als ze enkel Klaus voor even liet branden.
Tot Naylene haar opluchting zat de naald nog steeds in het kistje waar ze het achter had gelaten. Marcel was wat dat betreft zijn kant van de deal nagekomen. Zij de hare. Ze hadden nooit afspraken gemaakt over wat wel en niet in het huis kon gebeuren.
De stemmen van de familie had haar de hele tijd achtervolgd. Ze had maar al te goed meegekregen dat Klaus haar onbetrouwbaar had genoemd. Linn had daar nog tegenspraak in gehad, maar dat had alleen voor gemopper gezorgd.
Naylene merkte maar al te goed dat alle ogen op haar waren gericht op het moment dat ze de kamer weer binnen kwam lopen. Zelfverzekerd liep ze naar de tafel in de kamer en legde het kistje erop, ze hurkte er vervolgens bij.
“Je begint mijn geduld op de proef te stellen Naylene…” Dat alles zo snel kan als ze maar wilden, betekende niet dat Naylene daar ook meteen behoefte aan had. Op dit moment was het misschien wel het laatste wat ze wilde doen. Ze slikte de woorden in die Klaus wilden vragen of hij überhaupt van geduld had gehoord.
Naylene klopte het kistje open, om de naald te laten zien.
De reacties in de kamer waren bekoeld. Niemand leek te begrepen wat ze precies voor zich hadden. Wat ook niet gek was aangezien dit gedeelte van de familie zich weinig in magie leek te verdiepen.
“Een naald? Marcel heeft je een naald gegeven?” Rebekah leek totaal niet onder de indruk te zijn.
“Naylene, kun je nader toelichten waarom je zo graag in het bezit van deze naald wilde zijn dat je het waard vindt dat deze overhoop is gehaald.” Elijah was naar voren gestapt en leek de naald goed te bekijken.
Terwijl Naylene naar hem opkeek knikte ze. Ze pakte de naald voorzichtig uit het bakje, de magie was voor haar onmiskenbaar.
“Dit is niet zomaar een naald. Het is een naald behekst zodat één prik bij een zwangere vrouw er voor kan zorgen dat de temperatuur van haar bloed zo hoog oploopt dat ze binnen enkele uren een miskraam krijgt.”
Er ging een golf van geschrokken kreten door de kamer heen. Linn haar hele gezicht was vertrokken. Terwijl Hayley haar armen voorzichtig om haar buik heen sloeg, om de baby die daarin groeide de bescherming te geven.
Het was echt Klaus die het eerste echt reageerde. Hij griste de naald uit de hand van Naylene. Zijn andere hand om haar hals verwikkeld, waardoor Naylene al snel naar adem moest happen.
“Hoe haal je het in je hoofd om dat ding hier in huis te halen! Je wilde het gewoon zelf gebruiken he?!”
Naylene probeerde woorden te vormen, de hand om haar keel liet dat echter niet toe.
In haar hoofd gingen al honderden spreuken om er voor te kunnen zorgen dat Klaus zijn grip zou verzachten. Ze hoorde de stem van Linn die NIklaus terecht wees. Om vervolgens het wazige beeld van Naylene te verschijnen. Haar hand had ze om zijn nek geplaats terwijl de andere zijn schouder weg duwde, zodat Naylene iets meer ruimte kreeg.
Door de ruimte die ze had gekregen, kon Naylene door Hayley overeind worden geholpen, die tevens ook de naald uit de handen van Klaus had gegrist.
“Ik snap dat het moeilijk is om in deze omstandigheden mensen te vertrouwen, Niklaus. Ik weet echter zeker dat Nay nooit, maar dan ook nooit een kind pijn zou doen.” Linn had Klaus ondertussen zo vast dat hij haar aan moest kijken. Dat leek hij echter niet te willen. Zijn ogen branden namelijk nog in de richting van Naylene.
Ondertussen had Hayley Naylene de naald gegeven, maar was ze wel voor haar gaan staan. Ondanks dat Naylene zeker wist dat ze zichzelf wel kon verdedigen, was het wel duidelijk dat Klaus Hayley niet zomaar iets aan zou doen. Dan zou het kind dat in haar buik groeide er namelijk ook de dupe van worden.
“Hoe weet je hier over?” Vroeg Hayley voorzichtig.
Terwijl Naylene langs haar hals ging, die ondertussen amper nog pijn deed, keek ze nog eens goed naar de naald. “Kol.”
Het kwam als geen verrassing dat de jongste broer van de Mikaelsons heel veel verstand had gehad van magie. Hij was zelf dan geen heks meer geweest. Hij had het nooit afgeleerd om er uit de buurt te weten. Iets wat de drie overgebleven kinderen wel hadden gedaan.
“Kol heeft je er over verteld.”
Naylene haalde haar schouders op. “Niet met veel woorden. Maar ik weet waar dit object toe in staat is en ik weet ook zeker dat er genoeg andere dingen zijn. Het leek me heel duidelijk dat dit niet in de verkeerde handen kon vallen. Daarom heb ik er voor gezorgd dat het in mijn bezit kwam. Het was nu in de bezit van de heksen. Ik mocht niet laten weten dat ik deels heks was, dus heb ik een deal met Marcel gemaakt om aan de naald te komen. Het enige wat hij wilde was hier binnenkomen.”
Naylene keek om haar heen.
“Hier hebben we nooit over gesproken.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Onbedoeld veranderde er iets aan de sfeer toen de naam van Kol werd genoemd. Het gemis van de jongste broer raakte iedereen. Linn kon soms nog steeds niet geloven dat twee broers uit de familie er niet meer waren. Ze wist echter ook dat hij zich zou verkneukelen omdat hij, indirect, Naylene had geholpen en dat er een ander was die het daar niet mee eens zou zijn.
‘Dus hij wilde hier binnenkomen om de grimoires te stelen,’ concludeerde Linn. ‘Waarom?’ Ze zag niet in wat Marcel met boeken vol spreuken moest. Hij haatte heksen, zoveel was wel duidelijk. Was dit een achterbakse manier om nog meer controle over ze te krijgen? Linn kon het zich niet voorstellen, maar Marcel moest er een goede reden voor hebben. Hij had dit waarschijnlijk al van te voren gepland.
‘Waarom doet Marcel iets?’ vroeg Elijah, zijn ogen gericht op de naald en daarmee ook de baby die hij had gezworen te beschermen.
‘Het is toch duidelijk! Hij wil me ondermijnen, aan iedereen laten zien dat hij denkt te kunnen stellen van mij. In mijn eigen huis!’ schreeuwde Klaus. Linn duwde hem naar achteren, maar hield haar arm nog voor zich uit voor het geval Klaus toch besloot om naar voren te schieten om Naylene nogmaals aan te vallen.
Linn keek over haar schouder naar Naylene om te controleren of het goed met haar ging. Ze had een gevaarlijk wapen in handen gekregen, eentje waarvan Linn zeker wist dat ze het nooit zou gaan gebruiken. Ze had er juist voor gezorgd dat de heksen het niet langer in hun bezit hadden en daarmee had ze Hayley beschermd.
Naylene oogde prima, maar Linn wist dat ze woedend was op Marcel. Hij had haar vertrouwen misbruikt en daar zou hij niet zo gemakkelijk vanaf komen.
‘Heeft Marcellus interesse getoond in de grimoires?’ vroeg Elijah. ‘Wist hij waar ze verborgen lagen, of heeft hij naar ze gevraagd?’Linn zag aan zijn peinzende gezicht dat hij probeerde te bedenken wat een vampier moest met de spreuken. Het zou toch niet alleen maar zijn om Klaus te irriteren? Daar had hij alles voor kunnen stelen. De grimoires waren te specifiek.
‘Zoals ik al zei: we hebben het hier niet over gehad. Ik wilde de naald, Marcel wilde een weg naar binnen. Als ik had geweten waar hij daadwerkelijk op uit was, dan was de avond anders verlopen.’
‘Weet je dat zeker?’ vroeg Rebekah. Ze sloeg haar armen over elkaar en liep naar Naylene. ‘Het zag er anders wel heel gezellig uit.’
Elijah zuchtte en liet zich in een stoel zakken. ‘Rebekah, alsjeblieft. Als Marcel niet via Naylene naar binnen was gekomen, weet ik zeker dat jij hem uiteindelijk ook toegang zou hebben verleend. We hebben geen tijd voor jaloezie.’
‘Ik ben niet jaloers.’ Linn klemde haar lippen op elkaar om niets te zeggen. Ze had slechts een deel meegemaakt van de romantiek die er tussen Marcel en Rebekah had gespeeld, maar ze had niet het idee dat de twee voor elkaar waren gemaakt. Als dat echt zo was geweest, hadden ze veel sneller hun weg naar elkaar terug gevonden.
‘Het doet er niet toe,’ zei Linn. Ze liep naar Elijah toe en nam plaats achter de stoel, zodat ze haar handen op zijn gespannens schouders kon laten rusten. Vrijwel meteen omsloot één van zijn handen de hare. Naylene had gezegd dat ze om elkaar heen draaiden en misschien bedoelde ze dit wel. Het leek erop dat ieder moment dat ze hadden, verloren raakte in al het andere wat er nog speelde.
Het was simpel wat ze moesten doen. Ze moesten de gestolen boeken weer terug zien te krijgen en Marcel moest weten dat hij hiermee niet de familie aan had gevallen, maar ook Naylene. ‘Marcel vertrouwt Naylene nu, in ieder geval meer dan dat hij één van ons vertrouwt. En hij weet niet dat ze een heks is. Dat geeft haar een voordeel. Dat kunnen we gebruiken om uit te vinden waarom hij de boeken heeft gestolen.’
‘Als je denkt dat ik Naylene nog naar Marcel laat gaan, dan ben je gestoord,’ zei Klaus, die ondertussen door de kamer beende en geen enkel moment van rust leek te vinden. Hij was zijn wraakactie waarschijnlijk al aan het plotten, maar het was niet aan hem om wraak te nemen. In ieder geval niet in Linn haar ogen.
‘Zij is degene die moet gaan,’ benadrukte Linn. Niet alleen omdat Marcel het verdiende te weten dat hij een fout had begaan, maar ook omdat Naylene zonder enkele moeite de boeken weer terug zou krijgen. Met slechts een paar spreuken zou ze Marcel en zijn helpers op de grond hebben liggen en dan zou ze vrij spel hebben. Ze draaide zich naar Naylene. ‘Als ze wil.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De gemoederen waren behoorlijk hoog opgelopen deze avond. Vanaf het moment dat Rebekah een feest voor had gesteld, had Elijah er zijn twijfel over gehad. Linn had de avond niet alleen met verve gedragen, de onderlinge verhoudingen waren niet hetgeen geweest wat voor spanningen had gezorgd.
Spanningen die deze avonden niet uit werden gesproken. Elijah wist ook dat ze niet langer in de ruimte moesten blijven dan het nodig was. Het heft lag, zoals wel vaker het geval was, in zijn handen. Hij had Klaus wellicht niet tegen gehouden in zijn aanval op de vrouw wie hun vertrouwen enigszins had beschadigd, hij had het echter ook nooit verder laten gaan dan nodig was. Naylene behoorde echter ook te weten dat wat ze had gedaan niet verstandig was geweest.
Waar Elijah het bezit van de naald op waarde kon schatten, wist hij ook dat Naylene een andere wijze had kunnen vinden om deze te bemachtigen. De aanval van zijn broer was overdreven geweest, het had haar wellicht op haar plaats gewezen. Zeker nu ze weer iets anders hadden waar ze hun aandacht op moesten vestigen.
Elijah ging met zijn vingers over zijn voorhoofd heen. Klaus wilde niet dat Naylene nog in de buurt zou komen bij Marcellus. Linn leek zijn mening niet te delen. De waarheid was dat zij wel verhaal konden halen. De grimoires konden proberen te bemachtigen. Op die manier wisten ze echter nog niet wat de reden was geweest dat hun huis was geplunderd.
“Is dat iets wat je zal willen doen?” Vroeg ook Elijah zich af.
Naylene knikte “Ja, dat is wel iets wat ik zou willen doen.”
Elijah kwam overeind uit de stoel. Hij sloeg zijn colbert dicht en knoopte hem vervolgens vast. Een vrije hand liet hij in zijn broekzak glijden. Midden in een kamer vol machtige wezens, leek hij echter het meeste ontzag af te kunnen winnen. De rest leek dan ook af te wachten totdat hij iets te zeggen had over de kwestie.
“Dat lijkt me dan voor nu voldoende.”
“Elijah.” Klaus kwam op hem afgelopen, hij begon al met zijn handen te wijzen. Elijah stak echter enkel zijn hand op.
“Niklaus, ik snap dat je genoeg te zeggen heb over het gedrag dat vandaag is vertoond. Naar mijn mening heeft Naylene ook wel door dat ze in het vervolg lichtelijke moet omgaan met haar vertrouwen. Uiteindelijk is hetgeen wat ze heeft gedaan iets wat ons enkel te goede doet, dit lijkt mij geen object dat wij in de handen van de heksen willen hebben.” Elijah kreeg al een naar gevoel bij enkel het idee. Een klein object dat zoveel schade aan had kunnen richten. Nu hadden zij er in ieder geval de controle over. Ze moesten er enkel voor zorgen dat het in hun handen bleef.
“Dit lijkt mij voldoende voor deze avond. Naylene zal Marcellus een bezoek brengen en wellicht komen wij dan ook meer over zijn intenties te weten. Voor nu verzoek ik iedereen het te laten rusten. Laten we dankbaar zijn voor deze succesvolle avond die Linn perfect heeft opgezet.” Elijah liep naar Linn toe en legde zijn hand even op haar arm.
De kamer was voor de rest stil, ondanks dat te merken was dat iedereen nog genoeg opmerkingen wilde maken. Elijah had de avond echter afgesloten en iedereen leek te weten dat ze op het moment niet verder zouden spreken. Hij verwees iedereen dan ook naar de deur.
Niet veel later was de rust wedergekeerd. Iedereen had de kamer verlaten. Een enkeling verliet zelfs het huis. Elijah pakte de naald en borg het op in het kistje dat Naylene er voor had gevonden. Op een nader moment zal hij Naylene zeker vragen of het object ook vernietigd kon worden.
Alleen Linn was in de kamer gebleven. Een van de weinige personen waar Elijah zich ook even wat minder staande durfde te houden. Hij liet dan ook een diepe zucht over zijn lippen heen rollen.
“Soms vraag ik me echt af wat voor chaos het zou worden als jij er niet was om het in goede banen te leiden.” Elijah vond het prettig dat hij een groep op deze manier kon leiden. Dat hij met enkele woorden kon zorgen dat ze deden wat hij het juiste achtte. Op het moment konden ze geen onderlinge haat gebruiken. Als hij diegene was die de rust moest behouden, dan deed hij dat.
“Ik ben niet de enige die alles in goede banen kan leiden.” Elijah stapte naar Linn toe en legde een hand om haar gezicht heen.
“Je hebt niet genoeg complimenten gekregen over hoe je deze avond in een paar dagen op hebt gezet. Binnen deze muren was het wellicht chaos, maar daar buiten leek het enkel goed te verlopen tussen de groepen.” Daar was deze avond voor opgezet. De groepen hadden gezien dat ze samen konden zijn. Dat was het belangrijkste wat ze mee hadden genomen.
“Heb ik je al verteld dat je er geweldig uit ziet vanavond.” Zijn duim gleed zachtjes over de huid van Linn heen. Haar jurk zat er geweldig uit. Al was Elijah van mening dat Linn er achter geweldig uit zag, wat ze ook aanhad.
Voorzichtig af Elijah Linn een kus op haar voorhoofd.
“Moeten we nog praten over hetgeen wat jij en Naylene wilden bespreken voordat de hel open brak.” Elijah had maar al te goed gehoord hoe ook Naylene hem had genoemd. Hij had het echter over het feit dat hij had gehoord dat ze om elkaar heen draaiden.
“Ik denk dat er voldoende is gepraat voor deze avond.” De twinkeling in Linn haar ogen gaf genoeg aan.
Elijah maakte dan ook geen woorden meer aan vuil, hij trok Linn dichter tegen zich aan. De zoen die al de hele avond in de lucht hing, voelde als een soort van verlossing. Het einde van om elkaar heen draaien.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld