Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| No te preocupes querida LEKKER PUH

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
⚠Disclaimer: Grof taalgebruik, geweld, drugs en intimiteit.
Samen met: @Lespoir
GAAT VERDER OP DISCORD

꧁꧂

“Cuando te enamoras no vuelves a ser la misma persona que eras antes, porque es en ese momento donde empiezas a vivir la vida de verdad.”

ꕥ

Chilo Nathanaël "Naël" Rafel Gonzalez, Also known as: Nacho.  ♕ 24

𖥸

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

Addison "Addy" Aracelis Hawkins - 21

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
In het duister had Naël zijn spullen gepakt. "Date prisa, tentos!" galmde door de lege ruimte waar hij en de andere leden van zijn bende zich hadden bevonden. De 3 woorden die hij zo juist tegen ze had geroepen waren Spaans voor; schiet op, sukkels. Hij had haast, er was een feest in de stad. Op dit feest moesten Naël en zijn leden een grote drugs aflevering doen waar ze een berg met geld voor zouden ontvangen. "Wie houd het bij?" Zijn blik was over hun allen heen gevlogen. "Muño" Knikte hij bevestigend waarna hij de grote sporttas met de drugs erin naar Muño gooide. Hij ving hem nog net op tijd. "Niet aarzelen en Javier, verneuk dit niet nog eens." Met zijn kaken stijf op elkaar had hij Javier aangekeken, de man die er voor moest zorgen dat ze niet naar huis zouden gaan met nep geld, dit was de vorige keer fout gegaan en dat had hij geweten. "Anders is het niet alleen je wijsvinger die je verliest dit keer." snauwde hij. "Neem dat stomme apparaat mee en zorg dat het klopt!" Als trouwe honden hadden ze allemaal geknikt, ze hadden allemaal geweten dat het vandaag een moeilijke dag was voor Naël, de dag dat hij 4 jaar geleden de kans om ooit nog liefde te ervaren totaal had afgeschreven, na het verliezen van het meisje waarvan hij zeker leek te weten dat zijn hart alleen bij haar zou toebehoren. Het was een afrekening geweest tussen de Rojos, zijn ultieme vijand en de bende van Naël zelf; La Línea. Ze hadden het meisje die zijn ijskoude hart leek te kunnen ontdooien, het licht ontnomen en voor Naêl was dit het besef dat het voor iemand zoals hem niet mogelijk was om met liefde te leven. Hij had het geaccepteerd en zijn hart volledig omgezet in pure steen, niks had hem meer geraakt en sinds het verlies had hij geen traan meer gelaten. Het liet hem allemaal koud. Geïrriteerd trok hij het pakje met sigaretten uit zijn zak, haalde er een uit en stak hem tussen zijn lippen. "Nacho, waarom doen we deze onzin nog? We staan nu boven aan, we hoeven deze onzin toch niet te doen?" klonken de woorden van Muño.
Terwijl Naël zijn sigaret had aangestoken had hij hem verbaasd aangekeken. Met een opgetrokken wenkbrauw en een kleine grijns in een van zijn mondhoeken schudde hij zijn hoofd. "Wie beslist wat er wél en níet gedaan word? Jij?!" Lachte hij bespottelijk. Gefrustreerd nam hij een teug terwijl hij ervoor zorgde dat hij enkele centimeters van Muño zijn gezicht verwijderd was. Hij blies de rook in zijn gezicht weer uit. "Ik wil geen discussies meer voeren, ben je er niet blij mee zorg je maar dat je oprot, Entendí?!" Het laatste woord had er voor gezorgd dat de rest van de leden hadden geknikt, ze hadden het inderdaad begrepen.
Naël had ook al lang door gehad dat ze zich ergens zorgen hadden gemaakt over deze dag en wat het met hem zou doen en het irriteerde hem. Het geroezemoes binnen de kartelleden had er juist voor gezorgd dat hij er aan moest denken, dit terwijl hij er zo hard voor werkte om dat niet te hoeven doen. Na een paar lange teugen van zijn sigaret, gooide hij zijn armen wijd. "Ik wil ook niks meer horen over deze dag, nada." De sigaret had hij op de kale betonnen vloer van het pand gegooid, die hij met zijn voeten uit duwde. "Als dat allemaal duidelijk is dan voeren we het plan nu uit en wil ik geen fuck ups zien." Zijn capuchon had hij opgedaan en met een volle vaart liep de groep naar de zwarte geblindeerde bus om hun weg te vervolgen naar het feest in de stad.

Naël had een goede band met zijn kartelleden, al had hij het zelf ontkent. Hij moest wel, de jongens hadden hem nodig, hij was alles wat de meeste hadden en andersom ook. Ze waren familie en wisten niks beters. Muño, de oudste van de groep kende hij ook daadwerkelijk het langst. Ze hadden samen deze business opgebouwd, Naël de brains en Muńo de muscles. Het waren bloedbroeders, zonder dat ze de zelfde ouders deelde. Helaas voor Muño betekende dat, dat hij meestal alle vieze klusjes mocht opruimen, maar hij wist niet beter.
Javier daarentegen het nieuwste lid, daarmee ook het lid die het dichtste bij een normaal leven was geweest. Hij was hiervoor een bankier die door de verkeerde contacten terecht was gekomen in de criminele organisatie van Naël. Hij was er achter gekomen dat een bankier zoals Javier in je kartel hebben, best wel handig uit zou komen, vooral als je te maken hebt met grote geld bedragen. Helaas zou Javier dat dus nu moeten regelen met één wijsvinger minder.
De andere vele leden van Naël waren hem ook trouw. De een natuurlijk wat meer dan de ander, maar niemand durfde zijn leiderschap in twijfel te brengen. Er was een duidelijke hiërarchie en ze wisten waartoe Naël in staat was, bovendien was hij ook een uitstekende leider en was er tijdens zijn leiderschap weinig fout gegaan. Hun kartel stond zelfs boven aan de zogezegde ranglijsten. Allemaal door Naël, die door hun Nacho genoemd werd.

Bij aankomst bij het huis waar het feest plaats vond had Javier de geldmachine waarmee hij de echtheid van de briefjes zou testen in zijn handen genomen. Muño zou als aller eerste het feest gaan verkennen, een soort veldonderzoek. Toen hij terug kwam en de schuifdeur van de bus opentrok keek hij Naël aan. "Veilig, het zaakje stinkt niet." Naël had genikt en zorgde dat de rest van de groep klaar was voor de deal. "Iedereen weet zijn taak, lets go." Nonchalant liepen ze de bus uit, alsof ze zelf gasten waren voor het feest, ze blendde in.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Meezingend met de muziek die zich afspeelde op de achtergrond had Addison de laatste stijle, rode lok haar nog gekruld met haar krultang. Haar outfit voor het feest die avond had ze inmiddels al aangetrokken. De outfit die haar lichaam omsloot, bestaande uit een simpele wijde jeans en een glitter top met franjes, had onthuld dat ze alles behalve het type was geweest om zich in een jurkje te vertonen aan de buitenwereld. Jurkjes hadden in Addison's optiek nooit een handigheid geweest op feestjes, hoewel ze er graag vrouwelijk en sexy uitzag. Haar kleding had dat naar haar mening goed uitgebeeld, voornamelijk de hoge pumps die een glimp vertoonde van haar zacht roze gelakte teennagels. Tevreden had ze zich bedekt met een walm van haar favoriete parfum, om zichzelf te beschermen tegen nare geurtjes die de warmte van het feest zouden kunnen veroorzaken. Haar tas had ze snel van haar bed genomen toen ze het getoeter van een auto hoorde, het kon niet anders dan dat haar vriendinnen zich voor haar huis bevonden. De lichten van haar kamer had ze gedoofd waarna Addison stiekem door de gangen naar haar voordeur sloop. Haar ouders mochten immers niet weten dat ze zich naar een feestje begeven zou, het enige waar ze zich volgens hen mee mocht bezig houden waren haar studies. Addison was het ermee eens geweest, dat ze al haar dedicatie in haar opleiding moest stoppen. Desalniettemin zou een feest haar niet van haar motivatie afhouden.

"Hey girl! Ready to party?" vroeg Skyler, één van Addisons vriendinnen enthousiast. Haar manier van doen had inmiddels verklapt dat de voordrink die ze hadden georganiseerd stevig was geweest. Bovendien bezat de auto één grote walm van alcohol. "Niet op letten, er was tequila," grinnikte Ava die achter het stuur zat en BOB zou zijn die avond. Addison kon niet anders dan lachen, ze kende Skylers haat-liefde verhouding met tequila. Doch, lustte Addison er ook wat van en aangezien ze van plan was bij één van haar vriendinnen te slapen en de volgende dag stiekem weer naar huis te gaan, gezien haar ouders vroeg naar hun werk vertrokken, zou ze daar gebruik van maken. Het was lang geleden geweest dat Addison zich had laten gaan. Haar ogen ontmoetten die van Ava die in de achteruitkijkspiegel op haar gericht waren. "Je ziet er zo niet uit als je geen plannen hebt vanavond," greens Ava. Hoofdschuddend had Addison gelachen.
"Ik heb geen tijd voor mannen, Ava. Ik doe dit voor mezelf," zei Addison.

Na een autorit van een twintigtal minuten bereikten het groepje meiden de parking van het huis waar het feest zou plaatsvinden. Een gigantische villa pronkte in het midden na een gigantische oprit die ze dienden af te leggen. Enkele dronken gasten bevonden zich half slapend op de trappen die naar de ingang van de villa leidden. Addison had hun gebrabbel genegeerd terwijl ze met haar vriendinnen de trappen opgingen om vervolgens de villa binnen te gaan. Een hels geluid, geproduceerd door de torenhoge boxen, drong haar gehoorgang binnen. Gezien Addison zelden uitging, was dat iets dat haar keer op keer overviel en waar ze aan moest wennen. Desalniettemin negeerde ze het overprikkelde gevoel en volgde ze haar vriendinnen. In een mum van tijd hadden ze zich voor de geïmproviseerde bar gevonden en enkele shotjes aangenomen. Shot voor shot vloeide Addison's keelgat binnen. Het had een aangenaam, warm gevoel veroorzaakt doorheen haar lichaam. Het had ervoor gezorgd dat haar lichtgekleurde armhaartjes even omhoogstonden en kippenvel ontstond. Na enkele shotjes genuttigd te hebben, voelde Addison hoe ze meegetrokken werd door haar vriendinnen. "Kom Addy, we gaan dansen!" riepen ze enthousiast waarna ze haar meetrokken naar de dansvloer. De kracht waarmee ze werd meegetrokken zorgde ervoor dat er een beetje drank uit de wodka redbull die ze in haar hand had over haar hand spetterde. "Doe voorzichtig," grinnikte ze, terwijl ze van haar rietje dronk. Samen met haar vriendinnen had ze zich op de dansvloer begeven en haar lichaam doen ontspannen. Addison genoot van de sfeer die er hing en hoe de atmosfeer een donkerblauwe kleur kreeg gecombineerd met enkele gekleurde lasers die zich doorheen de ruimte verplaatsten.
Een enige tijd later voelde Addison hoe de drank die ze inmiddels had gedronken drukte op haar blaas. "Ik ga even naar de toiletten," lichtte Addison haar vriendinnen in. Met veel moeite wurmde ze zich door de menigte op de dansvloer heen om vervolgens naar de badkamer te gaan. Enkele minuten had ze gewacht voordat ze een dronken vrouw al strompelend het toilet zag verlaten, waarna ze zich snel opsloot om vervolgens haar drukkende blaas te legen. Nadat ze klaar was en haar handen gewassen had, begaf ze zich weer naar de hal om vervolgens weer naar het feest te gaan. Echter, bleef ze achter het hoekje wachten, gezien ze enkele stemmen hoorde praten over illegale zaken, iets waarvan ze wellicht niets mocht afweten.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Eenmaal binnen werd Naël een paar keer aangekeken en zelfs aangesproken door verschillende dronken dames, hij wist dat hij geen lelijke jongen was. Hij maakte ook wel vaker gebruik van de aandacht van het vrouwelijk schoon, maar als hij op een missie was zoals deze dan was daar geen plek voor. Hij had ze stuk voor stuk genegeerd. Voor hem waren er vrouwen genoeg, dat kwam later wel. Nu was het zijn prioriteit om hier vanavond het spul af te leveren en met het geld terug te keren naar de basis. Een paar mensen schoof hij aan de kant om door te kunnen, het feest was erg druk. "Nacho" Klonk een stem achter Naël die hij maar al te goed herkende als de eigenaar van het feest, Nick. Tevens ook de man die de drugs had besteld. Terwijl Naël zich omdraaide, duwde Nick meteen een shotje in zijn hand. "Welkomsdrankje, kom op... je bent toch ook een gast" lachte hij. Naël had zijn keel op geschraapt en zijn hoofd geschud. "Nee dankje."
"Oh je drinkt zeker niet onder werk tijd?" Had Nick gelachen. Naël kon er nooit tegen als iemand neerbuigend tegenover zijn zaken had gedaan, zijn kaken zette hij weer strak op elkaar. Nick had de serieusheid in zijn gezicht opgemerkt en was meteen gestopt met lachen. "Juist... ehm.. sí, kom maar mee.." Hij liep voor de groep vooruit, naar een gangetje in de buurt van de wc's.

"Het geld zit in deze tas.. wil je het natellen?" Nick zijn woorden klonken twijfelend, onzeker. Zonder iets te zeggen had Naël naar Javier gekeken, de man van het geld. Javier nam de tas aan en begon met checken en tellen. "Wil je het spul testen?" Muño opende de sporttas met drugs en haalde er een zak met coke uit. Nick knikte zijn hoofd, waarna Muño een gat maakte in het blok dat bestond uit Cocaïne. Met de zakmes waren hij het gat had gemaakt schepte hij een royale punt die hij voor Nick in de lucht hield. Nick haalde het op via zijn neus en hapte kort naar adem. "Oke oke." Knikkend had hij naar Naël gekeken, die overigens geen moment getwijfeld had over de kwaliteit. Naël draaide zich een keer om naar Javier, die hem een sein gaf dat het geld klopte. "Top." De wissel werd gedaan en net wanneer ze de boel wilde afronden hoorde Naël iets omvallen achter in de gang. Ze keken met zijn alle om. Zonder iets te zeggen zwaaide hij met zijn hand omhoog, ze wisten genoeg. Muño liep er op af en voor dat Naël het wist kwam hij om het hoekje vandaan met een dame in zijn handen. Ze kon niet praten aangezien Muño zijn hand om haar mond hand gedrukt en met zijn andere hand haar bovenarm vast had en haar op die manier de lucht in tilde. Geïrriteerd was Naël naar ze toe gelopen. "Quién es esta puta?!" riep hij terwijl hij haar aan had gekeken. Het was Spaans voor; Wie is deze hoer? Even liep hij op en neer op zijn plaats, waarom moet zo'n dom wijf het nu weer verpesten? Denk... Denk Naël. Er zat niks anders op, ze moest mee. Wat hij precies met haar ging doen wist hij nog niet. "Lets go, neem haar maar mee." Muño had Naël voor bevestiging aangekeken, ze bleken elkaar zo goed te begrijpen dat er geen woorden voor nodig waren. Naël had wederom weer geen woord gezegd, simpelweg een knik was genoeg om voor Muño te begrijpen dat hij moest zorgen dat ze bewusteloos zou zijn. De klap die Muño haar gaf zorgde daar dus ook voor. Als de dame bewusteloos zou zijn zou iedereen simpelweg gedacht hebben dat ze te veel gedronken had. Met de vrouw in zijn armen liepen ze de woning uit, weer terug naar de auto om hun weg te vervolgen naar de loods, de basis.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Wil je het spul testen?" hoorde Addison een mannenstem zeggen, iets dat haar deed beseffen dat ze getuige was van een drugshandel. De manier waarop ze over het fortuin spraken deden haar het gevaar waarin ze beland was beseffen. Normaliter was Addison niet bang geweest van een stel junkies die hun avonden doorbrachten door kleine hoeveelheden aan drugs om te ruilen voor geld. Desalniettemin hoorde ze hen praten over een toestel om geld te tellen en te onderzoeken naar onbetrouwbaarheid. Het ging om een flinke geldsom, grootser dan een simpele drugsdealer uit New York zou uitgeven aan illegale goederen. Haar hand hield ze voor haar mond, in de hoop dat de mannen haar zware ademhaling niet konden horen. Ze probeerde haar weg te vervolgen naar achteren, om op die manier zich te kunnen verstoppen in het toilet waar ze zich eerder had verstopt. Desalniettemin botste ze tegen de houten kast, wat ervoor zorgde dat een metalen kandelaar met veel kabaal op de grond viel. "Shit, shit shit," mompelde ze tegen zichzelf. Als een speer probeerde ze de toilet te bereiken, maar voordat ze de kans kreeg daar te geraken, werd ze hardhandig vastgenomen en kreeg ze een hand voor haar mond. Ze trappelde met haar benen terwijl ze werd meegesleurd verder de hal in. Dit had ze verder gedaan terwijl ze een tweetal mannen tegen elkaar hoorde praten in een taal die ze niet kende, maar vermoedelijk Spaans was. Hardhandig had ze haar tanden in de hand van de man gezet, die haar losliet en vloekte in een onverstaanbare taal. Verbazing en paniek had haar overgenomen toen één van de mannen het had over haar meenemen.
"Neem haar mee?" vroeg Addison. "What the fuck, je kan je me niet zomaar meenemen?" De kans om weg te lopen had ze echter niet, voordat kon bewegen voelde ze een stevige klap tegen haar slaap. Haar volledige omgeving draaide, vooraleer deze verkleurde in een diepe, donkere duisternis.

Een stekende pijn was voelbaar in haar hoofd en had ervoor gezorgd dat een pijnlijke, zachte kreun haar mond verliet. Met haar hand probeerde ze naar de plaats waar de pijn voelbaar was aan te raken, in de hoop om op die manier de pijn te stillen. Desalniettemin kreeg ze al snel de handboei om haar rechterpols in het vizier. Op die manier hing ze vast aan één van de buizen van de radiator die wellicht dienst deed als verwarming van de kille ruimte. Een helse koude verspreidde zich doorheen haar lichaam. Ze had immers niet anders aan dan een jeans en een topje, die niet veel warmte boden tegen de kou. Haar zicht was nog een tijdje wazig gebleven, waardoor het lastig was de onbekende omgeving te scannen. Enkele minuten verstreken vooraleer ze doorkreeg dat de ruimte waarin ze zich bevond, niet haar oude vertrouwde slaapkamer was. Een man bevond zich achter een krakkemikkig bureau en was druk bezig geweest met zijn laptop. Zijn vingers gingen tekeer over het toetsenbord. De paniek had wederom Addison's lichaam overgenomen, ervoor gezorgd dat ze hardhandig aan de handboeien begon te trekken in de hoop dat deze fragiel genoeg waren om op die manier open te breken. De resultaten van dat plan waren echter tevergeefs.
"Aha, de sleeping beauty wordt uiteindelijk toch nog wakker," zei de jongeman, die zich tot haar keerde en zijn laptop dichtklapte. Addison wist echter niet wat ze reageren of doen moest, wanhopig bleef ze aan de handboeien trekken, ook al creëerde dit wonden rondom haar pols. De pijn voelde ze niet, wellicht ten gevolgde van de adrenaline en paniek die door haar gehele lijf gierden.
"Laat me gaan, alsjeblieft," piepte ze. "I-ik zeg niks. Ik zweer het." Doch, zag ze hoe de jongeman louter kon lachen om de woorden die ze uitsprak. Tranen vloeiden over haar wangen, wat haar hoofdpijn alleen maar verergerden.
"Maar natuurlijk! Laten we de prinses gewoon buitenlaten en haar vertrouwen dat ze haar mond niet voorbij praat. Je bent zo speciaal dat we voor jou wel een uitzondering zullen maken." De woorden van de man hadden spottend geklonken, bovendien ook met een gebrekkig Amerikaans accent. "Oh en doe geen moeite met die handboeien. Ik heb geen zin om straks bloed van de vloer te schrobben. Een beetje respect voor andermans spullen graag." Ongelovig had ze de man aangekeken, genegeerd dat haar linkerpols inmiddels vol snijwonden had gestaan door de wrijving die had ontstaan door het proberen stukmaken van de metalen handboeien.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Zijn rust werd verstoort toen hij de stem van Javier een kamer verder hoorde zeggen; "Dit is dus de plek waar we met zijn allen zitten" Het nieuwste lid van La línea begreep ook niet dat het niet normaal was om met meiden aan te komen in hun pand. Javier begreep niet dat het hun positie in gevaar bracht. Hij was nog naïf genoeg om simpelweg op te scheppen over de positie waar ze in zaten. Zonder te twijfelen had Naël zijn gespierde lichaam van kleding voorzien en de kamer van Javier ingerend. Daar zag hij wat hij al verwacht, hij betrapte de twee op intieme praktijken. "Qué quire decir esto?!" riep hij uit; Wat heeft dit te betekenen? Hij trok het meisje van Javier af en gooide haar tegen de muur. "Hoe vaak moet ik het nog zeggen, je zorgt er nog eens voor dat een van ons 6 meter onder de grond ligt of levenslang tussen 4 muren." Naël zijn rechtervuist kwam met een knal in aanraking met de kaak van Javier. "Waarom denk je dat Muño nu met dat gedrocht beneden zit hmm?!" Javier greep naar zijn kaak. "Wie weet is deze puta ook wel een infiltrant." schreeuwde hij uit terwijl hij naar het meisje aan de andere kant van de kamer wees. "Godverdomme Javier! Fix it, jij gaat dit zelf doen." Zijn ogen leken wel zwart van woede en zijn kaken nog scherper door frustratie dan ze al waren in normale toestand. "Ik ben je zat." Het meisje had hij bij haar haren omhoog getrokken zodat ze weer op zijn hoogte voor hem stond. "Dit is je niveau Javier? Je slooft je hier voor uit?" lachend had hij haar aangekeken. "Deze doorgesnoven Perra?!" Terwijl hij haar uit had gemaakt voor teef had ze de klappen van zien vuisten moeten ondergaan, haar gezicht zwol op van de klappen. Toen hij klaar met haar was liet hij haar bloedend op de grond in elkaar zakken. "Los het op." Waren de laatste woorden die hij siste terwijl hij Javier met het meisje aan hun lot overliet.
Geërgerd over het feit dat hij alleen maar kon nadenken dat zijn leden sukkels bleken te zijn liep hij met bebloede knokkels naar beneden, de koelkast. Voordat hij überhaupt daar aan kon komen kwam hij langs de kamer waar de meid van een aantal uren zich bevond met Muño. Het jammerende geluid van haar stem leek daar uit te komen. Over sukkels gesproken. Zuchtend stormde hij ook die kamer in. "Serieus?! Jullie sukkels kunnen ook niks he?!" boos had hij Muño aangekeken. "Zorg dat ze haar mond houd en dat je er achter komt wie ze is." Zijn blik verplaatste van Muño naar de dame op de grond. Hij wist dat hetgeen wat voor haar stond op dit moment haar nog erger kon laten schrikken, Naël zijn toestand. Zijn witte hemd bebloed net zoals zijn knokkels. "Oh?! je schrikt hier van?" lachend had hij naar zichzelf gewezen. "No te preocupes querida" ontsnapte sarcastisch zijn mond, Spaans voor; "Maak je geen zorgen schat."
Lachend had hij naar Muño gekeken. "Deze meneer hier, daar moet je je zorgen voor maken. Je hebt geen idee wat hij allemaal al wel niet gedaan hebt" Doelend op de absurde taken die hij van Naël uit moest voeren, Muño was zijn persoonlijke beul. "Pas maar op, als jij ons niet verteld wie je bent, zal hij ervoor zorgen dat je nooit meer een woord uit kan spreken." Grijnzend knielde hij bij haar neer. Ook Muño wist dat Naël het af en toe zwart voor zijn ogen kon krijgen, dan leek het alsof hij bezeten was door een donkere ziel die ook zijn ogen zwart leek te kleuren. "Ik zou maar gewoon gaan praten als ik jou was, anders zal ik een paar van deze kerels even flink van die rode lokken van je laten genieten." Zijn hand had hij laten glijden over een van haar plukken. "Genoeg bloed voor mij vandaag." doelend op zijn bebloede witte hemd, stond hij weer op. "Misschien kom ik zo wel even fris en fruitig terug om zelf even te proeven van je, querida."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Misschien maak ik je wel los als je me verteld wie je bent," zei de onbekende man tegen haar terwijl hij opstond. Strak en duister had hij op haar neergekeken, haar bloed druipend op de stenen, kouden vloer.
"Ik vertel helemaal niks," zei Addison. "Denk je dat ik gek ben?"
"Achterlijk genoeg om ervoor te zorgen dat je jezelf in deze situatie gebracht hebt. Nu zitten wij opgescheept met nog een bijdehante slet, alsof we die niet genoeg over de vloer hebben gehad." Addison zag hoe de woede in de man opborrelde, hoe hij het lastig kreeg om met haar koppigheid om te gaan. Ze genoot ervan, hoe ze de furieusheid in hem naar boven kreeg, het effect dat ze op hen had. Hun gesprek werd echter verstoord door een binnenvallend individu, die evenals zijn woede besloot uit te brengen. Alsof hij de baas van een draaiend bedrijf had had hij de man aangepakt.
"Ze? Ik zit gewoon hier hoor," zei Addison terwijl ze met haar ogen rolde uit irritatie. Ze had nog steeds een stevige hoofdpijn, wat maakte dat het geluid van de twee pratende mannen als hels werden ervaren. De vrees die het bebloede shirt bij haar opwekte probeerde ze aan de kant te schuiven. Addison gunde hem de angst niet, gezien dat wellicht hetgeen was waarop de man kickte. Het was hetgeen dat hem drijfveren gaf in het leven, dat hem voedde en motiveerde om zijn gewelddadige levensstijl verder te zetten. Het waren geenszins psychologische trucs waar Addison in zou trappen.
"Natuurlijk! Ik ben echt zo achterlijk dat ik ga zeggen wie ik ben tegen een bende maniakken, die overduidelijk zo naïef zijn om te denken dat ik mijn identiteit zomaar openbaar," zei Addison met een stem boordenvol sarcastisch. "Om dan achteraf mijn hele familie en iedereen die ermee te maken heeft één voor één uit te moorden. In tegenstelling tot jullie heb ik een normaal functionerend moreel denkvermogen, dus ik offer mezelf nog liever op." Haar ogen volgden de onbekende man die zich voor haar gedaante knielde en langzaam streek over een pluk van haar lange, rode haren. De geur van een zware aftershave drong haar neusgaten binnen, iets dat haar afkeer steeds sterker leek te maken.
"Ik ben niet bang voor jouw bedreigingen," zei ze, haar stem kil. Addison had zich kunnen inbeelden dat er veel jammerende vrouwen in dezelfde positie als zij hadden gezeten, huilend en smekend om hun leven. Desalniettemin bezat Addison geen angst voor de dood. Ontkennen dat de situatie spanning en angst in haar naar boven bracht, maar de haat die ze voelde voor de mannen die haar het leven zuur besloten te maken, was groter geweest. Het had ervoor gezorgd dat ze de jongeman terugpakte met de portie kilheid die hij verdiende. Addison zou de mannen laten zien dat ze anders was en dat er met haar niet te sollen viel. Bovendien kon ze hen amper serieus nemen, gezien ze haar mobiele telefoon en identiteitskaart op zak had. Het had hen weinig moeite gekost haar identiteit te achterhalen indien ze iets meer opzoekwerk zouden verrichten. "Het is een kwestie van wachten tot ze me vinden," zei Addison vervolgens. "En dat zullen ze doen."

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Lachend had hij haar aangekeken. “Denkvermogen hmm?” Zijn woorden klonken spottend en dat waren ze ook zeker. “Jij denkt dat dit gedrag je gaat helpen?” Met de seconde leek ze het bloed meer en meer onder zijn nagels te halen. “Maar natuurlijk, jij bent zo’n typje die denkt dat ze ge-wel-dig is.” Met pauzes had hij het woord overdreven uitgesproken. Ze was bijna net zo eigenwijs als dat zij was geweest, het meisje waar hij niet meer over wilde nadenken. Het irriteerde hem, wie dacht ze wel niet dat ze was. “Je wilt het uit testen?” Hij knikte instemmend en zijn grijns verdween als sneeuw voor de zon. “Jouw keus, princesa.” Ze had zich zeker gedragen als een prinses, de prinses op de erwt in zijn ogen. “Muño, heb je haar gestript?” Doelend op haar spullen had hij Muño aangekeken, zijn blik vertelde hem genoeg. Terwijl hij zijn hoofd schudde van teleurstelling had hij zelf de spullen uit haar broek getrokken. “Ze zullen je vinden ja?” Terwijl hij haar telefoon omhoog hield en deze even kort in de lucht bewoog kwam hij met zijn gezicht weer dicht bij die van haar. “Ik ga je één tip geven; die grote mond van je kun je bij mij proberen maar het kan maar 2 kanten op en ik weet niet of je daar blij mee gaat zijn.” De twee kanten die volgens hem mogelijk waren bestonden uit; boosheid en intimiteit. Ondanks dat ze hem furieus maakte, geilde het hem gek genoeg ook op. Grijnzend had hij haar telefoon kapot gegooid naar de andere kant van de kamer. Hij was in stukken gevlogen. “Haal de chip eruit en laat Javier het doorzoeken." beveelde hij hem. Muño knikte, zocht de chip uit de stukken en liep ermee de kamer uit.
De identiteitskaart die Naël nog in zijn handen had, bekeek hij even grondig. Het was alsof hij die naam ooit eerder had zien staan. "Addison... Hawkins..?" met zijn duim streelde hij haar wang. "Princesa Addison.." lachend nam hij afstand. "Wat kan ik voor je betekenen?"
"Je familie uitmoorden is nu wel erg makkelijk nu dat ik je naam en adres heb he.. ben benieuwd of die grote mond er nu nog altijd zou zijn." Terwijl hij geïnteresseerd naar haar had gekeken veegde hij tegelijkertijd zijn knokkels schoon aan de hemd die hij aan had. "Je offert jezelf niet op bebé... Je bent zo'n stoere meid, ik ben nu van plan om jou hier veel langer te houden." Tikkend op haar sleutelbeen had hij weer gelachen, deze keuze maakte hij ter plekken en die had ze totaal aan zichzelf te bedanken. Ze triggerde iets in hem, een kant waar de meeste bang voor zouden zijn. "Het zijn geen bedreigingen, ik zal het je laten zien, ik zal je laten huilen en smeken. Ik ga zorgen dat je spijt hebt van deze houding.. we gaan zien of je nog altijd zo stoer zult praten met die grote mond van je." Hij ontkende dat hij hier stiekem heel erg van genoot, een tegenwoord kreeg hij eigenlijk nooit. Nu dat dit wel het geval was kon het hem alleen maar uitdagen, het zette hem weer op scherp. "Ik vind het alleen maar leuk en gezellig als ze je echt zouden komen zoeken.. Ik moet natuurlijk niet vergeten dat zo'n meisje als jij niet zomaar iemand is.. onmisbare dame." Alweer klonken zijn woorden spottend. "Nou.. genoeg gepraat, ik zal je laten zien wat die grote mond van je oplevert. Mocht je je ondertussen toch bedenken hoef je alleen maar tegen ze te zeggen dat je mij wilt zien, Nacho." Met een serieuze blik had hij haar aangekeken. "Maar zo'n stoere meid zoals jij zult dat waarschijnlijk toch niet nodig hebben hmm? Ik zie je nog wel een keer. Fijne avond, geniet er van." Lachend was hij de kamer uitgelopen en voordat hij de deur achter zich dichtgooide, bleef hij stil staan. Zijn blik leek wel bezet te zijn door de duivel hem zelve. "Hoer in de kelder, vecht maar uit wie als eerste gaat." riep hij richting de jongens terwijl hij haar kil had aangekeken. De deur gooide hij dicht waarna hij zijn weg vervolgde naar boven, zijn kamer.

Eenmaal in zijn kamer zorgde hij ervoor dat het bloed van zijn lichaam verdween onder de douche, de badkamer zat aan zijn slaapkamer vast. Buiten het feit dat het pand bestond uit een grote loots was zijn kamer een van de enige goed verzorgde kamers. Onder de douche vlogen de flashbacks van het incident terug in zijn hoofd, zijn Línda. Zijn Línda was hem ontnomen. Zijn ogen had hij gesloten terwijl hij de druppels over zijn hoofd naar beneden voelde glijden. Zijn vuist sloeg hij even tegen de muur. Hij wilde het niet zien, hij wilde het niet herinneren. Hij wilde het niet voelen, hij wilde NIKS voelen. Die slet in de kelder had het getriggered en het had hem woest gemaakt. Hopend hadden de jongens beneden plezier beleeft en haar grote mond kunnen snoeren.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ik een typetje dat denkt dat ze geweldig is? Zegt de narcist in de meest pure vorm die er bestaat," zei Addison geïrriteerd. Haar ogen had hij niet van de zijne vandaan gehaald, hem op die manier duidelijk gemaakt dat er geen ruimte bestond voor angst. Ondanks er enigszins een vorm van vrees opdook toen hij haar telefoon en identiteitskaart vond, schoof ze ook dat aan de kant. Addison besloot hem te confronteren met zijn fouten en deze in te dikken door haar hier bijdehand bij te gedragen. De manier waarop het effect op hem had amuseerde haar.
"Zorgwekkend dat je hier nu pas aan denkt," merkte Addison op. "Ik moet je helaas teleurstellen, maar als je naar het adres op mijn identiteitskaart nagaat, kom je uit op ons vakantiehuis in Florida." Het was voor Addison nooit duidelijk geweest waarom het adres op haar identiteitskaart niet hetzelfde was als het adres waar ze daadwerkelijk woonde. Haar vader had het benoemd als 'maatregelen voor zijn zaak' en als 'economische overweging'. Doch, was ze nog nooit zo dankbaar geweest dat hun daadwerkelijke adres niet officieel ingeschreven stond op haar identiteitskaart. Haar familie traceren zou op die manier een stuk lastiger, tot zelfs onmogelijk worden. "Ik denk trouwens dat jullie toch veel te laf zijn om mijn familie uit te moorden. Als jullie me al zomaar meenemen omdat ik per ongeluk langs jullie drugsdeal wandel," ging ze verder. "Alsof dat de eerste drugsdeal is die ik met mijn eigen ogen heb gezien. Dit is New York, kom op. Jullie zijn belachelijk." Haar woorden hadden spottend geklonken. Bovendien was het voor haar nog steeds onduidelijk wat het probleem achter haar getuigenis was. "En ik zou nooit een traan door jou laten. Hoop daar maar niet op."

"Maak op zijn minst mijn handboeien los," zei Addison, terwijl ze wegkeek en op die manier de onbekende man een gespeelde vorm van angst schonk. Desalniettemin voelde ze zijn bedenkelijke blik, wellicht ontstaan vanuit wantrouwen tegenover haar. "Kom, waar wacht je nog op?" vroeg Addison. "Ben je bang misschien?" Nog steeds nadenkend of zijn keuze de juiste was, had hij haar pols ontdaan van de handboeien. Pijnlijk had ze haar pols even rondgedraaid, er even op gewreven als natuurlijk mechanisme om te pijn te doen doven. In een mum van tijd voelde ze de jongeman zich over haar ontfermen, de manier waarop hij zijn hand onder haar topje verplaatste en zijn lippen op die van haar drukte. Zo hard als ze kon had ze op de man zijn onderlip gebeten, tot bloedens toe. Het ijzer van de rode vloeistof die uit zijn lip droop kon ze proeven, maar hoe walgelijk ze het ook vond, zette ze dat gevoel opzij. Haar drijfkracht om te overleven en de situatie achter zich te laten was groter. Vervolgens had ze hem met een knietje in zijn edele delen creperend van de pijn op de grond doen rollen. Alsof haar leven ervan af hing, rende Addison de ruimte uit. In het donkerte van de hal zocht ze haar weg om een deur naar buiten te vinden.
"Godverdomme! Iemand, ren dat klote wijf achterna!" hoorde Addison de man roepen. Wellicht zou het de aandacht van de rest in het gebouw trekken. Doch, was haar aandacht meer gericht op het vluchten. Ze moest en zou de buitenwereld terugvinden en hulp zoeken. Eenmaal ze een deur had gevonden, merkte ze dat deze op slot was geweest. Enkele keren probeerde ze hardhandig de klink op en neer te bewegen, in de hoop dat ze op die manier de krakkemikkige deur toch open kreeg. Maar tevergeefs... De deur was onmogelijk open te krijgen zonder sleutel.
"Shit," mompelde ze toen ze doorkreeg dat ze opzoek moest naar een andere uitweg. Haar zoektocht kwam echter als snel tot een einde toen ze voelde hoe ze langs achter in een stevige greep werd getrokken.
“Niet zo snel,” hoorde hij een onbekende man in haar oor zeggen, de warmte van zijn adem in haar oor bracht een gevoel van walging in haar naar boven. “Dacht je echt dat we zo dom waren om onze deuren niet op slot te doen? Mooi, maar zo naïef,” hoorde ze hem vervolgens zeggen. In een mum van tijd had Addison’s hartslag een piek bereikt, ervoor gezorgd dat er een soort mechanisme in haar ontstond dat er alles op zette om te overleven. Flashbacks van hoe haar vader haar had leren vechten als kind speelden zich af voor haar ogen. Onnadenkend tackelde ze de man door haar been tussen de zijne te duwde en eromheen wikkelde. Onderwijl het mannelijke individu viel, maar haar mee probeerde te sleuren, gebruikte ze haar elleboog om op exact dezelfde wijze als haar vader had geleerd, de man knock-out te slaan. Geschokt van haar eigen kunnen had ze naar de bewusteloze man voor haar voeten gekeken.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
De zachte stof van de handdoek waarmee hij zijn lichaam afveegde had er voor gezorgd dat hij na het douchen zijn lichaam weer kon bedekken met een simpele boxer waarover hij een korte sportbroek aantrok. Zoekend naar een hemd die zijn torso zou omhelzen werd hij gestoord door een stem die hij maar al te goed leek te herkennen. Een stem uit duizenden, de stem van een engel.
Geschokt keek hij haar aan. 'Línda.." Hij was zich niet bewust dat ze slechts een verbeelding was van alles wat ze ooit ook maar geweest was. Zijn stem klonk trillerig en zijn woorden waren nooit zo twijfelend zijn mond uit gekomen. Hij was kwetsbaar.
"Te he extreñado" Ik heb je gemist, klonk er uit zijn mond. Met de achterzijde van zijn rechterhand wreef hij over haar wang en in zijn ogen was ze er écht. "Naël, mi amor.." zei ze terug. Een traan rolde over zijn wang, iets wat hij al in tijden niet toe had gelaten. "Het spijt me, het spijt me zo Línda.." Haar hoofd had ze geschud en zijn traan weg geveegd. "Het is oke, ik ben er.." fluisterde ze terug. Zijn armen had hij stevig om haar heen geslagen en voor heel even was het ook echt oké. De lieve woorden die ze tegen hem zei zorgde er voor dat hij ontspande en dat hij zijn ogen sloot, het was zijn realiteit. Zijn moment met Línda werd al snel verstoort door het geschreeuw van en van zijn leden. "Godverdomme! Iemand, ren dat klote wijf achterna!" hoorde hij vanuit een van de kamers beneden. Línda verdween als sneeuw voor de zon in zijn armen. "No, No..." In paniek greep hij even om zich heen, ze was er toch echt?! Een korte maar harde grom verliet zijn lippen en zijn verdriet maakte weer plaats voor de woede die hij van binnen nog altijd op had gekropt. "Mierda!" oftewel; shit, riep hij uit.
Met alle woede rende hij de trap af, nog altijd shirt-loos met niets meer en minder aan als een boxer en sportbroek. Wat hij daar aan leek te treffen was een bewusteloze man met daarnaast Addison die geschokt de situatie bekeek en weer leek het zwart voor zijn ogen te worden. Voordat hij haar stevig vastpakte waren er al meer leden aangekomen bij de situatie die er voor hadden gezorgd dat ze de bewusteloze man verzorgde, ze hadden al door dat Naël de situatie met de dame zelf zou afhandelen. Zijn kaken strak op elkaar, ze had zijn moment met Línda verstoort. Hardhandig had hij haar bij haar bovenarm vastgepakt en meegetrokken naar zijn kamer. Met de snelheid waarop hij liep struikelde ze een aantal keer over de trappen waardoor haar knieën over de treden schaafde. "Je hebt het weer verpest!" snauwde hij terwijl hij haar op zijn bed gooide. Zijn slaapkamerdeur sloot hij af en de sleutel hiervan stopte hij in zijn broekzak. Naél keek door zijn kamer, op zoek naar Línda die nog enkele secondes geleden in de kamer leek te zijn. Helaas leek ze er deze keer niet te zijn. Kort verliet er een zucht zijn lippen. "Ik heb geen tijd voor dit gedoe.." Zijn kaken zette hij op elkaar. "Waar heb je dat geleerd?" Zo rustig mogelijk probeerde hij te praten, doelend op de bewusteloze man die hij beneden in de hal naast haar trof. "Ben je een spion?" Op het exacte moment als dat hij die woorden uit sprak bedacht hij ze. Zonder verder na te denken of te wachten op haar reactie trok hij de handboeien, die normaal voor andere doeleinde gebruikt werden uit de kast en binden haar handen en benen vast aan de spijlen van zijn bed. "Zo.. je blijft hier totdat je praat.."
Aangezien de sukkels beneden de situatie met Addison niet konden handelen moest hij het heft maar in eigen handen nemen en daarbij was zijn kamer de enige die op slot kon.
Vermoeid sloot hij zijn ogen even, tijd om bij te komen van de situatie waar hij net in had gezeten had hij niet gehad. Het had hem wel emotioneel op gemaakt, dat had iedereen kunnen zien. Zittend op de rand van zijn bed probeerde hij al de spanning in zijn lichaam los te laten, hij was op.

Línda

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Je doet me pijn," zei Addison terwijl de man haar over de trappen naar boven sleurde. Haar rug kwam hard in contact met zijn alles behalve comfortabele matras. Veringen voelde ze door het materiaal heen steken en het oude beddengoed veroorzaakte jeuk op haar rug. De manier waarop de jongeman zijn nachten moest doorbrengen, bracht haar hoofd in de richting van de reden waarom hij zo humeurig rondliep. Desalniettemin was het geenszins een excuus geweest en had hij niet het recht om haar op die wijze te behandelen.
"Waar heb ik wat geleerd?" vroeg Addison, zich van domme gehouden gezien ze niet teveel persoonlijke informatie over haar persoonlijk leven wilde lekken aan een man wiens image wellicht alles behalve zuiver was. Doch, wist ze maar al te goed dat de man het had over de wijze waarop ze de andere man, die zeker een tweetal koppen groter was dan zijzelf, bewusteloos op de grond had geslagen. Het was echter iets dat ze zelf niet volledig verklaren kon. Als kind zijnde had haar vader haar enkele technieken geleerd, dit voortgetrokken door haar als puber mee te nemen naar een groep mensen waarmee hij vocht en haar technieken aanleerde. Zijn redenen daartoe waren steeds de gevaarlijke maatschappij en om haar assertiever te maken, gezien ze opgroeide als stil meisje. De technieken die ze aangeleerd had gekregen hadden daadwerkelijk iets gedaan met haar zelfvertrouwen, ervoor gezorgd dat ze niet meer op haar mond gevallen was. Een zucht rolde over haar lippen toen ze merkte dat de jongeman haar wederop vastketende. De pijn in haar pols keerde terug als nooit te voren. De wonden van haar vorige handboeien waren immers nog steeds aanwezig.
"De handboeien waren in de aanbieding, huh?" mompelde Addison. Het gevoel van de handboeien rondom haar pols en ditmaal ook rond haar enkels waren geenszins iets dat haar vreugde bracht. Sterker nog: het maakte haar laaiender dan dat ze al was. Maakte haar nog opstandiger tegenover hem. Iets dat Addison had geleerd van haar ouders was dat ze louter de mensen die respect voor haar vertoonden haar respect verdienden.
"Een spion?" vroeg Addison, haar best gedaan om niet in lachen uit te barsten. Dat plan mislukte echter een beetje, wat maakte dat ze lichtelijk deed uitschijnen dat ze het lachwekkend vond. Haar ietwat kleinere, tengere gestalte gaf in haar optiek amper weer dat ze een heldhaftige spion was. Daarnevens was een spion wellicht beter voorbereid dan zij was. Dat ze skills had om te vechten wist ze, evenals kennis over het misdaden systeem gezien ze rechten studeerde. Verder hield het op. "Als ik een spion was had ik dat zeker niet aan jouw verteld. Dan verliest het zijn punt een beetje." Haar woorden klonken wederom spottend, uitgebleken dat ze hem alles behalve serieus nam. Desalniettemin besefte ze dat ze een beter verhaal diende te verzinnen.
“Ik ben een simpele student die niet naar feestjes mag en daarom nachten doorhaalt om actiefilms te kijken met haar beste vriend. Ik zal daar wel iets uit opgepikt hebben. Spannender is mijn leven niet,” zei ze, woorden die ditmaal geen leugen hadden gevormd. Addison wist niet welke reden ze ervoor hadden, maar sceptisch over hun dochter in de buitenwereld waren ze altijd geweest.
"Ik heb gesproken. Laat me los," zei ze, standvast. Het aanwezige individu op de rand van het bed probeerde ze aan te kijken, voor zover dat mogelijk was in de houding waarin ze zich bevond. Doch bleef de argwaan en wantrouwen op zijn gelaat zichtbaar. Ze moest dit anders aanpakken. "Deze aanpak met vastketenen heeft echt alles behalve zin bij mij. Je deur is op slot, dus ik kan hier toch niet buiten. Misschien dat ik iet of wat respect voor je kan opbrengen als ik niet vasthang als een fucking hond,” zei ze vervolgens. “Alsjeblieft?”

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Haar gelach was iets wat Naël geen aandacht aan kon geven, het interesseerde hem niet en bovendien was hij ondertussen bezig met het dissociëren terwijl hij een korte tijd voor zich uit leek te staren. De beelden van Línda die net verder op in zijn kamer leek te staan bleven zich opnieuw afspelen in zijn hoofd, ditmaal bestond ze alleen in zijn herinneringen en bevond ze zich niet in de ruimte.
Het aanhouden van Addison haar gezeur en in Naël zijn ogen; nutteloze stoerdoenerij, zorgde er voor dat hij weer terug landde in hun realiteit.
"Die handboeien zorgen er normaal voor dat meiden zoals jij, net zoals jij normaal gezien op een andere manier hun mond niet meer kunnen houden." Zijn ogen had hij op haar gericht. "Jouw manier van je mond niet dicht kunnen houden vind ik toch wat irritanter. Het zou me verbazen als ze je komen zoeken als dat betekend dat je dit kattengejank ook bij hun zou vertonen."
"Een spion ja." siste hij uit. Weer kreeg ze het voor elkaar om zijn bloed onder zijn nagels vandaan te halen. "Actiefilms hmm?" de rollen waren omgedraaid en nu was het Naël zijn beurt om te lachen. "Heb je daar die stoere praat vandaan?" zijn lach bleef een tijdje aanhouden. "Misschien laten je ouders je niet uitgaan omdat ze er van bewust zijn dat hun dochter irritant is en ze wellicht voor schut zet."
Haar opmerking over dat ze nu gesproken had en dat ze los wilde vond hij ergens wel eerlijk, tevens had ze gelijk en kon ze geen kant op aangezien de deur op slot was. Voorzichtig maakte hij haar handen en voeten weer los van de bed spijlen.
"Het is omdat je alsjeblieft zei, Querida" mompelde hij rustig. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij na dacht over een nieuwe aanpak om er achter te komen wie ze was. Wellicht was aardig doen de manier, zieltjes winnen was voor Naël nooit moeilijk geweest en vooral niet bij de dames. "Wil je andere kleren? Je zult het wel koud hebben hmm?" Terwijl hij opstond en liep naar de kast waar hij momenten geleden ook een hemd uit wilde halen stopte hij even met lopen en bevroor zijn pas. Hij slikte en schudde zijn hoofd. "Niet nu.." mompelde hij. Ze was er weer... Jaloers dat een andere meid nu zijn kamer had betreed. Zijn hoofd schudde hij om haar uit de kamer te doen verwijderen en hij kneep zijn ogen dicht. Toen hij zijn ogen even later weer opende zucht hij opgelucht, ze was weg. De hemd trok hij eindelijk uit de lade en deze gooide hij nonchalant over zijn hoofd terwijl hij hem aandeed en draaide hij zich weer naar Addison. "De badkamer is daar zoals je ziet, je mag alles proberen er is geen uitweg dus ontsnappen lukt toch niet.. dus je bent vrij om een douche te nemen.. totdat ik weet wie je bent en wat ik met je aan moet zit ik helaas met je opgescheept.." Zijn hand haalde hij gefrustreerd door zijn haren. Gefrustreerd was nog te zacht gezegd, hij wist niet wat hem overkwam en wat hij moest met deze situatie vooral in combinatie met het feit dat Línda in zijn ogen weer leek te leven en jaloers bleek te zijn.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De woorden die hij uitsprak deed een lichte frons ontstaan op haar façade, onwetend welke problematiek hij bezat. Wat Addison wel wist was dat hij niet het recht bezat om zo over haar, noch haar ouders te spreken. Elke dag hadden haar ouders alles uit de kast gehaald om haar klaar te stomen voor de harde maatschappij waarin ze leefden, haar de nodige bagage gegeven om voor zichzelf op te komen en te overleven. "Misschien. Maar het valt wel tegen hoor," begon Addison te vertellen. "Ik wist niet dat mensen uit echte bendes zulke mietjes waren. Waar slaat dit op. Mij vastmaken aan je bed omdat je het niet kan halen. Zielig."
"Je probeert me te beledigen? Schattig," zei Addison sarcastisch. De woorden die hij uitbracht deden haar niets gezien ze beter wist; haar ouders hielden meer van haar dan wat dan ook en er was niemand die haar op een andere mening kon brengen. Sterker nog, ze was er bijna zeker van dat ze haar afwezigheid al hadden opgemerkt en ze allang een zoekactie waren opgestart. Evenals haar oudere broer zou naar haar opzoek gaan, gezien ze twee handen op één buik waren. "Je moet het feit dat niemand ooit van jou zou kunnen houden door de manier waarop jij je gedraagt niet op mij uitwerken. Je kiest er zelf voor om een eikel te zijn," ging ze verder. Baten dat haar woorden wellicht kwetsend konden overkomen deed ze niet. Hij verdiende het. "Mijn ouders zijn trots op me en dat weet ik maar al te goed. Het enige wat ze willen is mij beschermen voor narcistische mannen zoals jij die niets beter te doen hebben dan het leven voor iemand anders verzieken omdat ze zielig zijn. In tegenstelling tot jou heb ik tenminste iets om trots op te zijn." Niets als afgunst naar het mannelijke individu voor haar neus had ze geuit. Zelfs geeneens woede. Louter pure haat.
"Het verbaasd me dat je dat woord kent," zei ze spottend terwijl ze hem de handboeien los liet maken. Met haar hand ging ze wederom over de pols heen waar de wonden zich louter verdiept hadden. Ze wist dat het zonder de nodige middelen wel eens zou kunnen ontsteken, maar tijd om erover te rumineren had ze echter niet. In haar achterhoofd bleef het idee om te ontsnappen verwikt zitten, al wist ze nog niet hoe ze dat aanpakken moest. Het idee van andere kleding zette dat idee echter uit haar hoofd, voor hoe kort het ook mocht duren. Andere kleren klonken als goud in haar oren. Ze was vergeten hoe koud ze het had, met louter het topje dat ze droeg in combinatie met haar jeans. Haar jas hing nog in de vestiaire van de club waarin ze zich de vorige avond had bevonden.
"Toch nog een beetje menselijkheid, he? Wat een verrassing," zei ze. Met haar ogen volgde ze hoe zijn gestalte verplaatste naar de kledingkast en hij er een hemd uit haalde. Kort hield ze haar hoofd schuin om hem te observeren; het leek alsof hij tegen iemand sprak. Alsof hij iemand zag die zij niet zag. Wellicht had hij één of andere drug geconsumeerd dat hem wanen bracht als resultaat. Ze hadden zich immers in een bendehuis bevonden, het zou haar eerder verbazen moest er iemand rondlopen die niet onder invloed was. Zijn woorden maakte dat het voor haar duidelijk was dat hij zich weer in dezelfde realiteit bevond. Ze stond op van het oncomfortabele bed.
"Ik douche niet in een huis met hongerige mannen die geen respect hebben voor vrouwen, maar toch bedankt. Je zal moeten leven met mijn zweet lucht," zei ze terwijl ze zich naar hem toe begaf. Kort had ze hem recht in zijn gezicht aangekeken. Het vest dat hij inmiddels in zijn handen had om aan haar te geven nam ze uit zijn handen waarna ze toch haar weg baande naar de badkamer die ze bereiken kon vanuit zijn kamer. "Maar ik maak graag gebruik van je badkamer als ik daardoor even uit je buurt kan zijn." Na die woorden gezegd te hebben trok ze de deur van de badkamer achter haar dicht. Zoals verwacht was er geen slot op de deur te bespeuren, dus moest ze hem er maar op vertrouwen dat hij niet binnenkwam. Het vest deed ze zo snel als ze kon aan. Vervolgens staarde ze even naar zichzelf in de spiegel. Addison herkende zichzelf nauwelijks. De make-up van de avond van te voren hing inmiddels uitgesmeerd onder haar ogen, waar ze besloot iets aan te doen. Met een tissue haalde ze de uitgeveegde make-up onder haar ogen vandaan, wat haar meteen een frisser uitzicht gaf. Vervolgens gebruikte ze de kam die ze vond om de knopen uit haar haren te halen, gezien dat iets was dat haar irriteerde. Zo sloot ze zich nog even op in de badkamer, of ja, zonder slot dan toch. Enige tijd was verstreken vooraleer ze besloot de badkamer te verlaten, gezien de kleine ruimte claustrofobisch begon aan te voelen.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Haar woorden kwamen amper nog bij hem binnen, het deed hem wel iets maar niet genoeg om het te laten blijken. "Je woorden zeggen me genoeg." grijnzend keek hij haar aan. "Schattig he, net zo schattig als hoe stoer jij je blijft voordoen." De woorden die hij met haar uitwisselde zorgde ervoor dat hij uitgeput raakte, hij was niet alleen bezig om zijn mannetje tegen haar te staan maar ook Línda uit zijn gedachtes te sluiten.
Toen ze de woorden uitte over dat niemand van hem zou kunnen houden slikte hij even, dat waren tevens de enige woorden die hem wél iets deden. "Hou je mond, puta." snauwde hij.
Hij wilde ook niet geliefd worden, althans dat is iets wat hij zichzelf wijs had gemaakt na het verlies. Niemand was en zou het ook maar weer waard zijn om zijn liefde aan te geven. "Ik heb al iemand die van me houd en daar hoef jij je toch zeker niet druk om te maken." Zijn kaken weer sterk op elkaar. "Zij is alles wat jij nooit zult zijn." Hij had over Línda gepraat alsof ze er nog was. In zijn ogen was ze er ook, ze was terug gekeerd uit de dood en er was haar een nieuw leven geschonken.
Terwijl hij haar een vest aan gaf had hij haar bekeken. "Lo que quieras." Wat jij wilt, waren de enige woorden die hij nog aan haar vuil wilde maken. Hij keek haar na terwijl ze de badkamer inliep.
Een sigaret was brood nodig en die ging hij ook zeker nuttigen.
Met de sleutel die zich in zijn broekzak bevond, opende hij de slaapkamerdeur en sloot deze weer achter zich zodat ze in zijn afwezigheid geen kant op kon.

Na het genieten van de sigaret die hij gulzig opteugde in de tuin liep hij het pand weer binnen, hoe zeer hij de woede voor haar nog in zich voelde was er een stukje menselijkheid dat het won. Een koud flesje water trok hij uit de koelkast en een bordje met daarop een broodje met kaas. Ze had vast al lang niks meer gegeten of gedronken en zolang hij niet wist wie of wat ze was moest hij haar hier wel houden en dat kon hij niet doen zonder eten of drinken. Alhoewel Naël zijn hart had versteent was hij niet harteloos. Met het flesje en het broodje liep hij weer de trap op en opende hij de deur van zijn kamer die hij uiteraard weer achter zich sloot.
Toen ze zijn kamer weer binnenliep had hij haar aangekeken. "Je kunt er nu ook voor kiezen om weer eigenwijs te zijn maar ik denk dat je er meer aan hebt om gewoon naar je lichaam te luisteren." Hij gaf haar het bordje en het flesje water aan. "Hier.." Haar twijfelende blik liet hem lichtelijk lachen. "Ik vergiftig je echt niet hoor, ik wil graag nog zien hoe lang je deze stoere act van je vol houd." Terwijl hij neerplofte op zijn bed trok hij zijn mobiel uit zijn zak en beantwoorde hij wat berichten. De een van een aantal booty calls en de andere via een geheime portal van bende leden in hun gebruikelijke geheime taal. Op zijn telefoon verscheen ook een herinnering van een aantal jaar geleden, een video die hij afspeelde. De korte video was Línda die hem vertelde dat ze van hem hield. "Te amo Nacho." speelde zich een aantal keer achter elkaar af. Een tijde staarde hij naar zijn telefoon voordat hij deze weer wegstopte. Zie je wel, de woorden van Addison waren onzin, Línda hield van hem en dat zal ze altijd blijven doen. Die woorden had hij alleen nu nog harder nodig dan ooit.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Twijfelend wat ze met zichzelf aanmoest had Addison even in zijn kamer gestaan, nadien plaatsgenomen op de bureaustoel op wieltjes die aan een tafel stond. Ze negeerde het bord met het broodje dat hij haar aanreikte. Addison was zodanig bezig geweest met nadenken hoe ze uit het bendehuis zou geraken, dat voedsel geenszins in haar op was gekomen. Het leek alsof haar lichaam andere prioriteiten op orde had gesteld, alsof honger niet bestond.
"Mijn lichaam zegt dat ik geen honger heb," zei Addison simpelweg. De moeite om hem aan te kijken deed ze echter niet. In de badkamer had ze tijd voor zichzelf gehad, beseft hoe egoïstisch het van de jongeman was geweest om haar leven te ruïneren, simpelweg omdat ze zich per ongeluk op de verkeerde plek bevond. Onschuldig, alsof ze geen toekomst of mensen had die van haar hielden, werd ze meegenomen en gedropt in een andere realiteit. Eentje waarbij ze haar uiterste best zou doen om eraan te ontsnappen. Addison had teveel moeite gedaan om het er zomaar bij te laten. "Maar bedankt voor de moeite, ik kan wel water gebruiken," zei ze nadien nog. Het had geen zin om zich defensief op te stellen wanneer hij haar een gunst verleende, voor zover haar eten geven nadat hij haar ontvoerde een gunst kon zijn. Ze had zodanig lang zonder enige vorm van hydratatie gezeten en was in de tussentijd even bewusteloos geweest; haar hoofd leek wel op barsten te staan. Nadat ze enkele slokken water uit het flesje had genomen, begon ze uit verveling een beetje rond te draaien op de bureaustoel. Het kon haar weinig interesseren of ze de man hiermee irriteerde. Hij was immers toch zodanig in zijn telefoon verzonken dat hij geen oog meer had voor Addison. Ze merkte op hoe hij video's afspeelde, maar negeerde dit verder. Het had geen zin om er vragen over te stellen.
Enige tijd later merkte Addison op dat het verdacht stil was in de kamer. Ze draaide zich om naar het mannelijke individu waarbij ze opgesloten zat en besefte dat hij in slaap gevallen was. Een zucht verliet haar lippen. Desondanks ze de man met elke cel die ze had verachtte, was zijzelf niet moe en wist ze niet hoe ze zich in zijn kamer moest vermaken zonder dat iemand tegen haar sprak, of het nu verwijten waren of niet. Addison's ogen gleden over de schuiven van de bureau. Vrijwel meteen kwam het in haar op dat er wellicht ergens een reservesleutel zou zijn, of iets anders dat haar naar buiten kon krijgen. Ze besloot elk schuifje af te gaan, opzoek naar iets dat haar kon helpen, al was het maar een haarspeldje. Hij had het immers over een vrouw gehad, dus de kans dat ze iets had achtergelaten dat haar kon helpen bestond. De eerste lades die ze had onderzocht waren echter zo goed als leeg geweest. Vervolgens was de onderste lade aan de beurt, maar al wat ze hierin kon vinden was een stapel foto's die rommelig verspreid lagen over de bodem van de houten lade, vergezeld met een stapel brieven, geschreven met een nauwkeurig en sierlijk handschrift en aan elkaar vastgebonden met een katoenen lint. Ze nam enkele van de foto's uit de schuif, ze stuk voor stuk uitvoerig bestudeerd. In de eerste instantie dacht Addison dat hij foto's bijhield van zijn slachtoffers, maar al snel werd het haar duidelijk dat het om dezelfde vrouw ging. Op elke foto bevond zich dezelfde blonde, natuurlijke schoonheid. Alsof ze geboren was om op de foto's te staan stond ze nonchalant geposeerd. Vrolijkheid had zich op haar gelaat afgespeeld. Ook de brieven die ze had gevonden probeerde ze te lezen, maar uiteindelijk besloot Addison dat het te ver ging. Enerzijds was het een inbreuk op zijn privacy, maar anderzijds was het geschreven in een taal die ze niet kende. Spaans. Louter woorden die te maken hadden met liefde en 'voor altijd samen zijn' had ze begrepen. Het verbaasde haar, dat hetgeen wat hij zei over dat hij al iemand had die van hem hield, de waarheid waren. Ze kon zich niet voorstellen dat iemand vrijwillig voor zijn aanwezigheid koos. De brieven, evenals de foto's legde ze weer in de schuif. Haar oog viel immers op iets anders interessants; een doodsbrief. Een deftige foto van diezelfde jongedame bevond zich centraal, met daarrond verscheidene teksten die ze wederom niet lezen kon. Desalniettemin had ze door de jaartallen doorgehad dat de jonge vrouw overleden was. Onwetend wat ze met de informatie moest, legde ze snel de doodsbrief terug. Het schuifje deed ze weer dicht, althans ze dacht dat ze het volledig had dichtgedaan. Wellicht was het niet goed dichtgeklikt, waardoor het weer voor een stuk open was gegaan. Dat waren echter geen zorgen geweest waarmee ze zich wakker kon houden. Ook Addison was inmiddels overspoeld met een vermoeidheid waartegen ze niet meer vechten kon.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld