Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| No te preocupes querida LEKKER PUH

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
 ꕤ Ts de volgende ochtend ꕤ

Roze bladeren vlogen door de lucht, de zon leek te schijnen alsof het licht was wat uit de hemel leek te komen. Vrolijke en twinkelende geluiden galmde door het landschap waar hij zich in bevond. Het uitzicht was prachtig, een bos bestaande uit bomen met roze bladeren. Gelukkig gelach klonk uit de verte, toen hij opkeek zag hij haar dansen. Ze was gelukkig en draaide in het rond waarna ze richting hem liep en hem met alle liefde die ze voor hem heeft zoende. Naël was gelukkig maar ook dit kwam tot een eind toen de hele situatie totaal omsloeg, de bomen zwart kleurde, de zon verdween, de vrolijke geluiden steeds grimmiger leken te worden en Línda leek te verdwijnen.

Happend naar adem schrok hij, weliswaar zachtjes uit zijn droom. Wederom was hij totaal zijn realiteit verloren en moest hij alles om zich heen opnemen om deze weer terug te krijgen. Hij zag haar met haar armen voorover op zijn bureau liggen, slapend. Zuchtend was hij opgestaan en had hij haar opgetild en voorzichtig in zijn bed gelegd en haar ondergestopt. Eenmaal omgedraaid merkte hij de troep op, ze had rondgesnuffeld.
Een van de vele dingen waar hij niet tegen kan, mensen die aan hun spullen zaten. Zijn spullen en de spullen van zijn Línda. De lade die ze had geopend stak nog uit en voor heel even bekeek hij de foto's die zich er in bevonden. Gek genoeg leek het hem steeds minder te doen, hij geloofde steeds meer dat ze nooit was overleden aangezien de beelden van haar niet alleen steeds realistischer leken te worden, maar ze leek ook steeds langer aanwezig te blijven.
Hij stopte de foto's terug en veranderde zijn gedachte, ze moest van hun spullen afblijven. Boos had hij haar wakker gemaakt doormiddel van het schudden van haar lichaam. "NO TOQUES NEUSTRAS COSAS!" raak onze spullen niet aan, schreeuwde hij uit. Hij besefte dat ze het niet kon verstaan en herhaalde het, nu in de juiste taal. "Ik vind het niet erg om je een beetje met respect te behandelen als jij dat ook doet en haar met rust laat. Begrepen?!" Haar onderarm had hij stevig vastgepakt en haar op die manier rechtop laten zitten en haar zo gedwongen om hem aan te kijken. Hij was erg woedend, zo woedend was hij nog nooit in haar buurt geweest. Als het om Línda gaat moest niemand iets verkeerds doen of zeggen, ze was alles voor hem. "Zeg het, Ik wil het je horen zeggen" siste hij terwijl hij er voor zorgde dat zijn gezicht nog maar net een millimeter van haar af leek te zijn. Nog altijd had hij haar onderarm vast, zijn volledige hand om haar dunne arm met volle kracht, hij zou haar vast pijn doen maar dat kon hem niks schelen. Dit was nog niks vergeleken de dingen die hij haar aan zal gaan doen wanneer ze zijn woorden niet opvolgde.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zowel geschrokken als verward werd Addison gewekt uit haar diepe slaap. Vermoeid keek ze de man aan die boven haar hing, zijn gezicht leek op onweer te staan. Ze had hem vaker boos gezien, in de enkele uren waarbij ze met elkaar zaten opgescheept, al had ze hem nog nooit zo woedend gezien als toen. Doch begreep Addison niet wat hem dan zo woedend had gemaakt, gezien ze louter lag te slapen.
"Haar met rust laten? Waar heb je het over?" vroeg ze, haar verwardheid hoorbaar in haar ietwat zachte, vermoeide stem. Bovendien verwarde het feit dat ze in zijn bed lag haar evenzeer, gezien ze in slaap was gevallen op zijn bureaustoel nadat... Het kostte haar weinig tijd om te beseffen wat ze voor ze in slaap viel had gezien. De foto's. Terwijl ze voelde hoe haar lichaam recht werd getrokken en hij haar arm stevig vastnam. De pijnscheuten die zich wellicht al snel zouden vormen tot blauwe plekken negeerde ze. Desondanks ze inbreuk had gedaan op zijn privacy, vond Addison dat hij geenszins de redenen bezat om haar op zo'n hardhandige manier aan te pakken. Louter haar wijzen op haar curiositeit was genoeg geweest. "Ik heb foto's gezien, niets meer dan dat. Doe even normaal," zei Addison. Ze dacht na over wat ze nog had zien liggen in de schuif. De doodsbrief. Wellicht was het een vrouw geweest van wie hij gehouden had of nog steeds hield. Voor Addison kwam het eerder over als een obsessie, maar ze besefte zich dat liefde voor ieder een andere definitie had. Bovendien oogde de vrouw gelukkig op de foto's, wat haar deed denken dat hij misschien wel goed voor haar was, hoe onmogelijk dat het klonk. "Wordt het niet tijd dat jij haar met rust laat?" vroeg ze. Haar woorden klonken hard, maar hij zou evengoed weten dat wat ze zei de realiteit was. Hoezeer de dood pijn kon doen; het had geen zin om zich vast te klampen aan het verleden en iemand die er niet was. Die manier hield mensen in een dal, die steeds dieper werd. "Ik begrijp heus wel dat het pijn doet, maar het heeft oprecht geen zin om je vast te houden aan iemand die er niet is, en al zeker niet als dit het gedrag is dat het uitlokt," vertelde Addison. Ze probeerde de angst die ze voelde door zijn dreigend uiterlijk opzij te zetten, in het achterhoofd gehouden dat, als hij haar iets wilde aandoen, hij dat allang had gedaan. Bovendien was Addison het zodanig oneens met de manier waarop hij tekeer ging tegen haar, dat wederom haar afgunst naar hem toe het won van haar angst. Desondanks hij haar arm stevig vast had, wist ze zich uit zijn greep te krijgen. Hardhandig duwde ze hem van haar weg, zelf opgestaan om nadien met elk beetje kracht dat ze bezat hem tegen de muur te duwen. Hoewel haar ietwat klein tot middelmatig gestalte amper bedreigend oogde, wilde ze haar punt wel maken, dus liet ze zichzelf niet onderdoen.
"En jij bent de laatste persoon in deze ruimte die het over respect moet hebben," vertelde ze vervolgens, haar stem klonk woedender met elk woord dat ze uitsprak. Tranen begonnen zich te vormen in haar ogen toen ze dacht aan de manier waarop hij haar egoïstisch behandelde. "Het spijt me dat je iemand die heel belangrijk voor je is verloren, maar besef jij niet wie je allemaal van mij afpakt door mij op te sluiten in dit fucking huis? Heb je er ooit bij stil gestaan wie ik daardoor moet achter laten en misschien nooit meer kan zien? Misschien heb ik ook wel iemand die net zo belangrijk voor mij is als zij voor jou was," zei ze, haar stem gebroken. Desondanks ze gezworen had geen traan voor hem te laten, had ze het lastig wanneer het ging over de mensen die haar nauw aan het hart lagen. Addison was een mensenmens en wanneer ze iemand liefhad, was dit gevoel steeds erg intens. "Doe niet alsof je een hart hebt als jij mensen liever in dezelfde situatie als jijzelf ziet dan enige blijk van sympathie te tonen. Jij bent niet in staat om van iemand te houden als dit is hoe jij bent," bracht ze vervolgens uit. "Jij verdient geen respect."

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Een harde grom verliet zijn lippen, ze had het recht niet om zo over zijn Línda te praten alsof ze verleden tijd was. "Ze is er." Boos duwde hij haar terug, zo hard dat ze op de grond viel. Hij gaf haar een trap zo hard dat ze wel in elkaar moest kruipen. "Fijn, respect dus he?!" hij sleep haar mee naar de kamer hiernaast waar hij haar in de hoek smeet en een paar rake klappen gaf, hard genoeg dat haar neus begon te bloeden en haar lip open barste. Hij zou haar laten zien dat ze zijn behandeling voor lief nam en dat niemand hem wijs kon en mocht maken dat ze er niet meer was.
"Als ik toch de laatste persoon mag zijn hoef ik je niet te horen janken." Nog een laatste trap gaf hij haar na voordat Javier hem van Addison af trok. "Nacho.." Ondertussen was de ruimte gevuld met allemaal leden van La línea. "Mantén dus manos fuera de mí!" Blijf met je handen van me af, riep hij tegen Javier die hij wegduwde. Javier wist ook beter, hij kon nu maar beter uit zijn buurt blijven.
Muño wist al meteen waarover de situatie zou gaan. "Nacho.." Voorzichtig liep hij naar Naël toe. "Het is oke,
ella está aqui.." Ze is hier. Voorzichtig greep hij Naël zijn schouder terwijl hij naast de leegte van hem wees. Ondertussen wist Muño wel wat er met Naël aan de hand was, hij was tenslotte bij het moment van Línda zijn overlijden en had hem al wel eens vaker in deze toestand gezien. Nu was het door Naël zijn toe doen dat er een meisje in bijna net zo'n toestand voor hem lag als dat Línda ooit lag. Muño deed alsof Línda zich daar bevond en voor Naël leek dit ook zo te zijn, hij zag haar echt, alleen niet op de plek waar Muño wees. Línda bevond zich op de pek waar hij Addison op die manier toegetakeld had achtergelaten, ze was Línda. 'No..No... bebé..." fluisterend knielde hij bij haar neer. Hij streelde door haar haren en probeerde het bloed weg te vegen.

"Goed gedaan!" De stem van een van de kerels die ze de avond daarvoor bewusteloos had geslagen vulde de ruimte en hij richtte een pistool op haar. Hij was behoorlijk op zijn ego getrapt natuurlijk nadat een meid hem met de vloer gelijk had gemaakt. Bij het zien van de pistool die hij op zijn Línda richtte vloog hij in zijn flashback, niet weer.. Hij kon haar niet weer kwijtraken. Met alle snelheid en skills die hij had overmeesterde hij de jongen van zijn geweer en zonder twijfel schoot hij hem door zijn hoofd, het geweer gooide hij aan de andere kant van de kamer waarna hij Addison in zijn armen optilde en wee mee nam naar zijn kamer.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Terwijl ze voelde hoe hij haar mee trok, probeerde Addison haar vingers achter de planken van de vloer te houden, op die manier een poging gewaagd om zich tegen te houden. Doch, mislukte haar plan en wist hij haar te krijgen in een andere ruimte. Een pijnscheut trok doorheen haar gehele lichaam toen ze in de hoek van de ruimte gegooid werd, maar werd als sneeuw voor de zon vervangen door een nog hevigere, blijvende pijn in haar gelaat. Naarmate de klappen vorderde verloor Addison de kracht om terug te vechten. Slechts half bij bewustzijn lag ze op de grond in de hoek van de kamer, haar laatste trap van hem ontvangen voordat een ander bendelid hem bij haar wegtrok. Gezien de trap in haar ribben terecht was gekomen, hoestte ze even en kreeg ze enkele seconden geen adem. Pijnlijk greep ze haar de rib die hij geraakt had, geschrokken schoof ze een stukje achteruit terwijl de kamer zich langzamerhand begon te vullen met andere bendeleden. Waar ze het over hadden was voor haar een raadsel geweest, gezien de andere taal waarin ze communiceerden. Bovendien had Addison geen tijd gespendeerd aan het proberen te vertalen wat ze zeiden. Geenszins de energie had ze bezeten, noch de capaciteiten gezien haar lichaam vol pijn zat. Blauwe plekken zouden zich in een mum van tijd over haar volledige lichaam vormen. Verwarring overspoelde haar verzwakte lichaam toen hij haar vastnam en door haar haren streelde. De shock die ze voelde tegenover hem had haar compleet verstijfd, uit de angst die ze tegenover hem had ontwikkeld in die enkele seconden dat hij haar in elkaar had geslagen. Een stem die haar vaag bekend voorkwam werd hoorbaar in de ruimte. Desalniettemin was er niets dat ze kon doen eenmaal ze het pistool op haar gericht zag. De rest speelde zich vaag af voor haar zicht en geschrokken deinsde ze ietwat achteruit toen er een schot weerklonk. Echter was het de man zelf die geraakt werd in plaats van zijzelf. Vermoord door de man die Addison enkele minuten geleden verscheidene klappen had verkocht. Ze voelde hoe haar lichaam van de grond werd gehaald en hoe ze werd opgetild naar de ruimte waar ze zich eerder bevond.
"Blijf van me af!" piepte ze, gezien de weinige zuurstof die ze kreeg door de klappen op haar ribben. Ze probeerde zich te wurmen uit zijn greep en kwam daardoor op de grond gelegd. Angstig had ze hem aangekeken terwijl ze achteruit kroop en zich gedeisd hield in een hoekje van zijn kamer. "Je bent een monster!" zei ze vervolgens nog. Tranen hadden in haar ogen gestaan, maar wisten hun uitweg niet naar buiten te vinden. Haar borstkas ging in een snel tempo op en neer. Hoe pijnlijk het ook was, hyperventileerde ze uit de paniek die ze voelde. Desalniettemin probeerde ze zich ertegen te verbijten. Al strompelend kwam ze recht en richtte ze haar blik op de deur. Addison zag hoe hij het besef kreeg dat hij de deur niet meer op slot had gedaan, maar dat hield haar niet tegen de kamer te verlaten. Een beetje scheef rennend, rende Addison de trap af. Ditmaal niet naar voordeur, maar naar de koken. Het feit dat ze achtervolgd werd door enkele bendeleden en wellicht Naël genegeerd. Uit het houten keukenblok trok ze een mes, deze op een defensieve manier voor zich gehouden op een manier waarop het leek dat het haar professioneel was aangeleerd. Dat was dan ook het geval geweest. Ze zag hoe enkele bendeleden zowel verward en bezorgd naar elkaar keken, wetend dat de vrouw die ze in huis hadden gehaald wellicht anders was. Getrainder op vlak van vechtkunsten dan zou moeten. Addison zag hoe iemand van de mannen dichter naar haar toekwamen.
"Addison toch?" vroeg hij haar op een rustige toon, terwijl hij traag naar haar toe wandelde. Zijn handen deed hij ietwat in de lucht, om op die manier aan te tonen dat hij niet bedoelde haar schade te berokkenen. "Laat het mes vallen. Oké?" vroeg hij haar, nadat hij stopte om zijn veiligheid niet verder op het spel te zetten. Desalniettemin negeerde Addison hem. De volledige omgeving leek ze weg te filteren, haar blik louter op Naël gericht, wetend dat hij een gevaar was voor haar. Het bloed voelde ze uit haar neus druppen en de stilte in de ruimte leek ervoor te zorgen dat ze de druppels bloed op de grond hoorde vallen.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Terwijl ze zich los probeerde te wurmen uit zijn greep bleef hij haar liefdevol strelen. 'Línda.." zijn hoofd bewoog hij op en neer, hij had zojuist haar leven gered en in zijn ogen had Línda geen recht om zo tegen hem te doen. Hij bleef nog altijd door leven in de waas die zijn hoofd gecreëerd had, zijn Línda was er al lang niet meer en de situatie die het schetste met Addison was niets meer en niets minder dan een illusie die werkelijkheid was geworden in zijn hoofd. Hij keek toe hoe ze afstand van hem nam en hem een monster noemde.
"Dat meen je niet, het was hij of jij lieverd.." Met verdriet op zijn gezicht had hij haar aangekeken. Het deed hem pijn om die woorden te horen. Voordat hij het in de gaten had rende ze de kamer uit. Gefrustreerd haalde hij de bebloede hand waarmee hij net de klappen had uitgedeeld en de trekker had overgehaald door de krullen in zijn haren heen voordat hij achter haar aan liep.
Een van zijn bende leden zag hij haar naderen met de woorden 'Addison'. Het mes in haar handen deed hem weinig tot niks, de angst om zijn eigen leven te verliezen was hij al lang verloren. "Línda.." Voorzichtig stak hij zijn hand uit. "Ik weet dan het moeilijk was.." Zonder twijfel liep hij naar haar toe, ze bewoog het mes in zijn richting wat er voor zorgde dat er zich in zijn zij een snee vormde. Kort kreunde hij van de pijn maar echt een lichamelijke reactie was er niet. Het mes sloeg hij uit haar handen en zonder twijfel trok hij haar tegen zich aan. "Laat me je helpen.." De geur van haar haren nam hij in zich op, het was zo lang geleden dat hij zijn Línda had vastgehouden. Het bloed van de snee in zijn zij begon te stromen en voordat hij het wist had Muño, Addison van hem afgetrokken. "We moeten jullie helpen Nacho... Laat ons helpen.."
Naël greep de snee vast en schudde zijn hoofd. "Nee.. nee.. Línda.." Met de andere hand greep hij in het niets in de richting van Addison.
Javier trok haar mee een andere ruimte in waar hij haar voorzichtig begon te verzorgen. "Het is oke.. ik help je.."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De chaos in de keuken ging als een waas aan haar voorbij. Verward had ze Naël aangekeken, onbewust een snede in zijn zij gemaakt toen hij te dichtbij kwam, terwijl hij haar aanzag voor Linda, zijn overleden vriendin. Het feit dat ze half werd meegetrokken door een bendelid had ze louter half meegemaakt, dit voor lief genomen. In een mum van tijd hadden ze in zijn kamer gearriveerd. Lusteloos nam ze plaats op de stoel die hij aanbood, afwezig toegekeken hoe hij haar aanbood haar wonden te verzorgen. Het had pijnlijk gevoeld, hoe hij haar gezicht ontdeed van het bloed en haar lip ontsmette. Zijn kamer bevatte een kast waarbij de deuren van glas waren. Haar eigen reflectie kon ze hierin waarnemen. Een reflectie die voor haar als onbekend overkwam, gezien zij zichzelf niet zo herkende.
"Hij is gek," zei Addison. "Nee, gestoord!" Wederom was Addison overspoeld met woede en onbegrip, onwetend welk individu het over zijn hart kreeg iemand zodanig te behandelen. Het was een opmerking die de jongeman, die ze nog niet kende, kort deed lachen. Niet op een spottende manier, eerder uit sympathie.
"Goed opgemerkt, maar zijn we dat niet allemaal een beetje?" zei hij met een zwakke glimlach op zijn gelaat. Ze hoorde hoe een zucht zijn lippen verliet, waardoor een wind voelbaar was op haar gelaat sinds hij nog steeds op zijn hurken voor haar zat. "Hij heeft veel meegemaakt, je kan het hem niet kwalijk nemen."
"Het hem niet kwalijk nemen?" vroeg Addison terwijl ze hem ongelovig aankeek. Ze begreep de luchtigheid van de andere bendeleden niet, de manier waarop ze alles van Naël toelieten. Hoe ze hem ophemelden alsof hij geen vlieg kwaad deed. "Iedereen maakt dingen mee, maar dat is nog geen reden om iemand verrot te slaan om haar nadien te verwarren met je overleden vriendin," zei ze vervolgens, haar stem intens. "No way dat ik terug die kamer met hem inga. Hij moet verdomme met zijn poten van me afblijven."
De man leek wat ze zei ietwat te negeren, wellicht zag hij in dat ze gelijk had en haar aanwezigheid Naël, noch zichzelf goed zou doen. Addison wist weinig af van zijn problematiek, maar nadat ze gezien had waartoe hij in staat was, voelde ze zich niet veilig bij hem. Desalniettemin wist ze niet wat haar het onveiligst deed voelen; zijn agressie of de wijze waarop hij haar op momenten aanzag voor zijn overleden vriendin. "Laat me alsjeblieft niet terug naar die kamer gaan," smeekte Addison bijna terwijl de tranen in haar ogen opwelden. Ze mocht zich dan wel sterk gehouden hebben, maar haar lichaam was gevuld met pure angst.
"Addison, toch?" vroeg de onbekende man aan haar. "Ik ben Javier, aangenaam." Het feit dat hij zichzelf voorstelde op een rustige manier, bedaarde Addison's kalmte. Desalniettemin bleef ze in haar achterhoofd zitten met het idee dat ze wellicht snel weer naar Naël's kamer moest, gezien hij haar in de gaten moest houden. Ironisch, gezien hij beter iemand had die hem in de gaten hield. Addison trok haar benen op, sloeg haar armen op haar opgetrokken benen en steunde met haar kin op haar knieën.
"Ik ben hier niet om vrienden te maken," zuchtte ze. Wederom deed haar opmerking Javier lachen.
"Niet de makkelijkste, huh?" vroeg hij grinnikend. "Geen vrienden dus. Maar in een huis als deze zal je je eenzaam genoeg gaan voelen. Dus het aanbod blijft voor wanneer je je bedenkt." De manier waarop Javier zijn woorden uitsprak deed Addison zwak glimlachen. Het was de eerste glimlach die haar gelaat had vertoond sinds het moment dat ze besefte waar ze opgesloten zat, wellicht iets zeer waardevols en schaars.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Javier wist beter, het was dan ook enkele maanden geleden dat ze samen met zijn alle rond het kampvuur hadden gezeten nog over de grens in Mexico. Er was veel drank in het spel geweest en Naël en Muño hadden verteld over hun jeugd. Niet alleen was Naël de liefde van zijn leven verloren doordat ze voor zijn neus in haar hoofd werd geschoten, ook was hij zijn moeder op jonge leeftijd op de zelfde manier kwijt geraakt. Zijn vader had net zoals Naël nu nooit meer over het incident heen kunnen komen en dat was ook zijn ondergang geweest. Al vroeg had Naël het stokje dus al moeten overnemen toen hij ook zijn vader verloor. Een echte keuze had hij dus ook niet. Dat was allemaal 10 jaar geleden.
Javier wist ook dat dit natuurlijk vele daden niet goed pratte en zeker het recente geval met Addison niet, de dame die gebroken voor hem op de stoel zat, maar elk mens met een hart en empatisch vermogen zou meer begrip kunnen hebben voor Naël zijn situatie, mits ze er van af zouden weten. Net zoals zijn vader heeft hij zijn liefde verloren alleen was hij ook nog het kind die het al eerder had zien gebeuren bij zijn moeder.
"Het is fijn om een glimlach bij je te zien.. Vind je het oke als ik heel even weg ga en wat drinken voor je pak?" De paniek in haar ogen zorgde ervoor dat Javier voorzichtig een hand op haar schouder legde. "Ik beloof je dat ik binnen een minuut terug ben en dat niemand naar je toe komt, ik weet zeker dat Muño nu bij Nacho is en de rest zou toch niet in je buurt durven te komen aangezien je Xavier gisteren nog met de vloer gelijk hebt gemaakt." Zacht lachte hij bij het herinneren van een van zijn bende leden die knock out op de vloer werd aangetroffen, die lach verdween echter vrijwel meteen toen hij zich herinnerde dat ook Xavier zijn hersenpan ergens in dit huis verspreid lach over de vloer. Een zachte kuch vulde de ruimte.
"Ik vertrouw je.." fluisterde Javier zacht terwijl hij zijn wijsvinger zacht tegen zijn lip drukte. Het was een klein gebaar om aan haar te laten merken dat het eigenlijk niet de bedoeling was aangezien de rest nog in de veronderstelling was dat ze een spion kon zijn, of misschien nog wel erger.
"Dus.. als ik terug kom met het drinken... vertel ik je alles wat je wilt weten.. over Nacho oke? Je mag me alles vragen.. Als ik antwoord kan geven dan doe ik dat.. Als je dat wilt tenminste.."
Met die laatste woorden liep hij de kamer snel uit om zijn weg naar de keuken te vervolgen.

Javier

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Aarzelend had Addison Javier aangekeken toen hij haar om toestemming vroeg iets te drinken te gaan halen. Hoe dan ook besloot ze toch te knikken, gezien opstandigheid haar in de uren die ze zich had bevonden in het huis, nergens hadden gebracht. Ietwat in de war had ze hem aangekeken terwijl hij haar toefluisterde dat hij haar vertrouwde. Een zwakke glimlach wist ze echter niet te onderdrukken toen hij indikte hoe de rest van de bende wellicht angst voor haar had vertoond nadat ze één van hen zonder moeite knockout geslagen had.
"Schiet maar op, je hebt nu nog maar 59 seconden," grapte Addison met een zwakke glimlach op haar gelaat, doelend op zijn belofte dat hij slechts een minuut weg zou zijn om het drinken te halen. Met haar ogen volgde ze het mannelijke individu dat zich doorheen de deuropening naar de hal verplaatste. De deur had hij achter zich dicht gedaan, iets dat haar een veilig en geborgen gevoel gaf, voor zover dat mogelijk was. Haar gehoor focuste zich op zijn voetstappen, die langzamerhand verder en verder hadden weerklonken. Zonder nadenken had Addison de stoel waarop ze zat verlaten, zich laten lijden door haar instinct. Ze wandelde wat rond in de ruimte, die er anders uitzag dan de slaapkamer van Naël; netter, gezelliger. In een mum van tijd hoorde ze de deur weer opengaan. Geschrokken keek ze de man, die ze inmiddels herkende als Javier, aan die in de deuropening stond. Uit angst had ze zichzelf tegen de muur achter haar laten deinzen, een doffe klank was hoorbaar doorheen de ruimte. Geenszins had hij kwaadwillendheid naar haar toe uitgestraald, maar haar eerdere ervaring met Naël had haar een welbepaalde angst aangejaagd. Haar curiositeit had haar de klappen van haar leven als straf gegeven, iets dat ze niet nogmaals wilde beleven.
"Ik was niet aan het rondneuzen hoor, i-ik wandel als ik nerveus ben," zei ze eerlijk, iets te eerlijk naar haar zin zelfs. Addison wilde niets lossen over zichzelf, hoewel haar angst ervoor zorgde dat ze begon te ratelen. Haar ogen richtte ze op de klok, wat haar deed beseffen dat er daadwerkelijk amper één minuut tijd verstreken was. Javier had zich aan zijn woord gehouden. "Je hebt die minuut wel heel letterlijk genomen," zei ze vervolgens, om de spanning iet wat te doen zakken. Het was een strategie geweest om haar angst naar binnen te doen keren, deze onzichtbaar te maken voor de buitenwereld, waar Javier toe behoorde. Gek genoeg bleek haar angst ook daadwerkelijk te zakken eenmaal hij de kamer verder betrad en de deur achter zich wederom had gesloten.
"Waarom vertrouw je me?" vroeg Addison hem onnadenkend, de verwijten die ze had gekregen van Naël over hoe ze mogelijks een spion was in haar achterhoofd gehouden.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Toen hij terugkwam met het drinken in zijn hand en haar geschrokken zag staan bewoog hij zijn hand rustig op en neer. "Nee nee.. rustig.." Langzaam liep hij naar haar toe. Hij vond het moeilijk om haar zo te zien. Het was dan ook niet gek gezien Javier het nieuwste lid was, hij had hiervoor een normaal leventje als bankier. Vele officiële zaken en deals met grote bedrijven had hij voor de bank waar hij voor werkte geregeld voordat hij verwikkeld raakte in de zaken van Naël en La Línea. Het drinken, Fanta, had hij haar aangegeven.
"Het is Fanta.. ik hoop dat je het lekker vind.." Een kleine lach vormde op zijn gezicht. "Ik kom altijd mijn afspraken na, dat is soms een slechte eigenschap." Zijn blik viel op zijn linkerhand waar hij een wijsvinger miste, de wijsvinger die hem ontnomen werd toen hij een grote geldfout had gemaakt door slordig ter werk te gaan. "Het is zeker een slechte eigenschap als je verstrengeld raakt in een kartel.."
De deur had hij een tijd geleden achter zich gesloten wat er voor zorgde dat hij vrij uit durfde te praten.
"Ik vertrouw je omdat ik ook de chip van je telefoon heb moeten doorzoeken.. Ik vermoed niet dat je een spion bent of dat je hier met opzet bent.. Het was denk ik gewoon een dom ongelukje, toeval.. Maar i don't make the call hier..." Hij haalde zijn schouders op. "Ik.. ben het nieuwste lid zelfs.. ik was gewoon een bankier." Een zucht verliet zijn lippen bij de herinneringen over zijn verleden. "En ik vertrouw je ook omdat mijn gevoel zegt dat je te vertrouwen bent.." Met alle oprechtheid had hij haar aangekeken. "En je hebt gelijk.. wat jou net is aangedaan had niet mogen gebeuren en ook al zit je niet op mij te wachten, je verdient op het moment wel iemand die er voor je is en waar je mee kan praten.." Javier wist dat hij zichzelf in gevaar kon brengen door de woorden die hij nu uitsprak en de keuzes die hij nu maakte.
"Maar genoeg over mij.. Wat ik net bedoelde over Nacho.. Hij.. wat hij heeft mee gemaakt is.." zoekend naar woorden die hij niet leek te vinden stopte hij met praten. "Dus.. wat wil je weten?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Voorzichtig nam ze het drinken van hem aan, terwijl ze knikte als teken dat ze het lustte. Een stille dankjewel verliet haar mond. Desalniettemin diende ze haar wantrouwen volledig aan de kant te zetten, wat louter mogelijk was door een middeltje in haar drinken uit te sluiten. Enkele trucs had ze van haar vader geleerd om na te kijken of er geen drugs in haar drankje zat, wederom iets waarvan ze niet wist waar hij het vandaan haalde. Alsof het iets was dat ze vaker deed, hief ze het glas omhoog om door het glas te kijken terwijl de lichtinval op een specifieke manier tegenlicht gaf. Daarnaast rook ze eraan. Die tweetal zaken konden haar het gevaar doen uitsluiten. Doch, wist ze dat het wellicht onbeleefd kon overkomen indien de jongeman haar daadwerkelijk geen schade wilde berokkenen. Ze kon niet zeker genoeg zijn; better safe than sorry werd haar altijd verteld. "Sorry, gewoonte," excuseerde ze zich, vooraleer ze een slokje van de fanta nam en het glas vervolgens neerzette.
"Als ik een spion was hadden ze me allang moeten ontslaan, ik bak er niks van," zuchtte Addison, waarna ze besloot plaats te nemen op de rand van Javier's bed. Rechtop staan werd zowel vermoeiend als pijnlijk, hoewel gaan zitten evenzeer een pijnscheut door haar ribben veroorzaakte. Echter probeerde ze doorheen die pijn te verbijten, wat makkelijk lukte toen hij onthulde welk beroep hij uitvoerde vooraleer hij in de bende terecht kwam.
"Een bankkier?" vroeg Addison, ietwat verbaasd. Het was geen functie die ze achter het mannelijke individu voor haar neus. Normaliter zag Addison bankiers als saaie, norse mensen die er evenals typisch nerderig uitzagen, alles behalve hoe Javier eruit zag. "En ik dacht dat ik saai was," kwam ietwat plagend haar mond uit.

Ze dacht even na toen Javier over Nacho, waaruit ze begrepen had dat het een bijnaam van Naël was, begon. Addison wist niet wat ze over hem denken moest, afgezien het feit dat ze niet anders kon dan hem gelijk stellen aan de duivel zelve. "I-ik weet het niet," zei Addison schouder ophalend. "Wat kan iemand zo ver drijven?" vroeg ze vervolgens. "Hoeveel hij ook meegemaakt zou hebben, het is geen excuus." Een korte zucht ontsnapte tussen Addison's lippen hoor. Rillingen ontstonden over haar lichaam terwijl ze probeerde de situatie die zich eerder had voorgedaan te herhalen in haar hoofd. Wazige herinneringen waren op haar netvlies gebrand. "Ik weet ook niet wat ik enger vond, hoe zijn uitbarsting mij bijna het leven heeft gekost of de manier waarop hij mij verwarde met iemand anders." Terugdenken aan de gebeurtenis deed haar kort distantiëren, vooraleer ze haar mond weer opentrok.
"Ik weet dat het waarschijnlijk jouw bedoeling is om goed te praten wat hij me heeft aangedaan, maar het is niet goed te praten. Hij is zo...," zei Addison waarna ze even nadacht over de woorden die ze nodig had om haar gevoelens goed uit te kunnen drukken. "Zo gefixeerd op zichzelf. Ik kan geen medeleven tonen voor het verlies van iemand anders, als diegene mij ook veel verlies veroorzaakt. Wat met de mensen die ik liefheb? Zolang ik in dit klote huis zit kan ik hen ook nooit meer zien of ben ik niet zeker of ze wel veilig zijn gezien jullie waarschijnlijk achter elk beetje informatie dat achter mijn identiteit zit kunnen komen." Tranen welden op in haar ogen terwijl ze dacht aan de paniek die haar ouders wellicht voelden, hoe ze radeloos zochten naar haar of misschien zelf niet meer in veiligheid waren indien iemand van de bendeleden haar eigenlijke adres had achterhaald.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
BYE BABE <3

Gaat verder op discord (':

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
DOEI

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
rip, wij maar denken dat we alles oprijd weghaalde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld