Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O) Dead wish, dead kiss.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Arya voelde zich vermoeid. Desondanks de adrenaline door haar lijf gierde vond ze het lastig om haar ogen open te houden. Het waren twee heftige dagen geweest, in een situatie die dicht in de buurt kwam van haar nachtmerries. Eentje die haar al bestaande nachtmerries triggerde tot een hoger niveau, waardoor ze wist dat ze zonder medicatie niet veel vredige slaap zou vatten. Doch, wist ze dat dat voor Ayden geen reden vormde om haar te laten gaan, dat hij de ernst van de situatie niet zou gaan inzien en haar louter zou straffen om problemen waar ze niets aan kon doen. Als hij niet tegen haar nachtmerries kon, moest hij haar laten gaan.
"Ik verwacht geen medelijden. Ik verwacht rechtvaardigheid," waren haar woorden geweest, simpel en kortaf. Medelijden was iets waarvan ze wist dat ze het niet krijgen zou, in haar achterhoofd gehouden hoe zijn persoonlijkheid in elkaar zat. Arya kon zich inbeelden dat ze daar niet op moest hopen, maar ze kon simpelweg niet om met de manier waarop hij met haar omging. Ze was louter een object geweest, werd verwacht te luisteren als een hondje.
"Nergens voor nodig?" vroeg Arya hem, zich met haar rug naar hem toegedraaid zodat ze de man niet meer onder ogen hoefde te komen. Walging weerklonk in haar stemgeluid, laten horen dat ze een grote afgunst had voor de man die bij haar in de ruimte zat. "Ik weet niet of je een zusje hebt, of wat dan ook en of je überhaupt de empathie hebt om je in iemands anders schoenen te verplaatsen. Maar voor het geval dat je die capaciteit wel hebt: stel dat dit bij jou zusje zou gebeuren. Stel dat iemand haar meeneemt en ze waarschijnlijk in gevaar is en je geen idee hebt waar ze is. Zou je je dan nog zo groot houden?" Ze lag op haar zij, volledig van hem weg gekeerd toen ze hem die woorden toegooide. Arya besloot er verder ook geen woorden meer aan vuil te maken.

Loui
YouTube-ster

Loui schreef:
Haar reactie had hij ergens moeten zien aankomen. Haar frustrerende uitdrukking had hem al meer dan haar worden verteld. Voor even vertrok zijn gelaat, zijn lippen op elkaar gedrukt verdreven in zijn gedachten. Haar opmerking, nog nooit had iemand zo’n toon tegen hem opgezet of werkelijk waar het lef gehad om tegen hem te praten met zoveel weerstand.
Toch, raakte de opmerking zijn kille hart ergens. Een zusje had hij zeker ergens in een ver verleden. Het was jaren geleden maar nog steeds voelde het verlies recent, alsof het gisteren had plaatsgevonden. Haar leven was afgenomen door een soortgelijke, brut vermoord om hem te laten boeten. Misschien zou een ander het karma noemen voor zijn daden.
Toch wou hij niet te lang in zijn gedachten blijven hangen en zich herleven in zijn gevoelens. Ayden had de dame voor hem opnieuw aangekeken, starend in haar diepe blauwe ogen. Nors trok hij zijn wenkbrauwen toe, voor even wilde hij zijn woede uiten, los gaan op Arya haar koppige gedrag dat hij als onverteerbaar had ervaren. Maar toch, herkende hij ergens zichzelf erin. Zijn gelaat ontspande. Ayden besefte zich dat hij haar wellicht had overvallen met zijn ontvoering. Zijn leven, de wereld waar hij in leefde, het was zo afwijkend als dat van mensen. Als vampier distantiërende hij zich van het normale alledaagse leven, er geen interesse in. Zijn bloedlust belemmerde hem, het was voor hem al moeilijk om zich in te houden nu de sterfelijke dame enkele uren in de buurt was. Tenminste, enigszins, had hij verwacht dat Arya kennis van zijn soort had. Haar ouders klonken naar zijn mening beschermend over haar, zijzelf kwam over als een gevoelig persoon, te gevoelig voor de wereld waar hij in leefden. Vechten tegen vampieren zag hij haar al helemaal niet doen, laat staan een staken door harten steken. Ze was er ronduit veel te zwak voor.
Vreemd genoeg voelde hij ergens medelijden voor Arya. Het gevoel had hij nooit, echt nooit, verwacht te voelen. Verstelt stond hij er zeker van, ietwat onwetend hoe hij zich nu moest gedragen. Ongemakkelijk, dat voelde het voor hem en hij probeerde zijn gevoel te onderdrukken. Maar toch voelde de stilte in de kamer ingewikkeld aan.
“Sorry, ik ben zoals je gemerkt heb niet heel sociaal. Daarbij hielp mijn opmerking niet om je te troosten”. Een kleine, maar lastige glimlach verscheen op zijn gelaat. Zijn mondhoeken krulde onpraktisch omhoog, enkele spieren die het niet toelieten om zijn gevoel te openbaren.
Nog voordat hij zijn actie daadwerkelijk door had, haar gezicht aangeraakt. Zijn duimen veegde het traanvocht op haar wangen weg, ze erna op haar schouders laten rusten in de poging haar dan wél ‘troosten’. Een kleine zucht verliet zijn mond, de glimlach weer teruggetrokken. In vergelijking tot zijn koude temperatuur, voelde hij haar warmte, het voelde rustgevend aan. “Kan je alsjeblieft me geloven en luisteren? Straks regel ik je medicatie voor je. Het is het minste wat ik voor je kan doen”. Verliet zijn mond, ditmaal op een wat kalme toon. Hoewel het gesnik nog galmend zijn gehoor verstoorde, leek hij zichzelf er minder aan te irriteren.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De manier waarop ze hem had aangesproken, leek klaarblijkelijk iets in Ayden los te brengen. Ietwat verward had ze naar hem gekeken toen hij zijn excuses aanbood en daarbij zelfs een glimlach vertoonde, klein, maar wel zichtbaar aanwezig. Doch, leek het hem voor elkaar te krijgen om haar te kalmeren. Haar tranen stopten met vloeien en haar hartslag daalden iet of wat. Hem bedanken deed ze echter niet, omdat ze vond dat hij haar dankbaarheid niet verdiende. "Zie het maar als een gunst voor jezelf als je niet graag dingen voor een ander doet. Ik ben gevaarlijker als ik slaap dan wanneer ik wakker ben," zei Arya. Haar woorden klonken kalm, vrij van spot of vijandigheid. Het leek zelfs alsof haar normale karakter een beetje te boven kwam; ietwat humoristisch.
Een beetje vermoeid legde ze zichzelf in een comfortabelere houding, de lakens hoog opgetrokken zodat het de koude brak en ze zich opgeborgen en veilig zou voelen wanneer ze weer zou indommelen. Op die manier had ze ook weer wat afstand veroorzaakt tussen hen beide, omdat ze het vreemd vond aanvoelen. Arya was en bleef bang voor de man waarmee ze opgesloten zat in de ruimte en dat was geenszins iets waar ze onderuit kon. "Zo slecht ben je er niet in als je moeite doet," zei Arya vervolgens nog, doelend op het feit dat hij zichzelf asociaal en als iemand die niet wist hoe hij iemand moest troosten noemde. Haar woorden klonken mompelend, vermoeid, alsof ze elke seconde weer in slaap kon vallen. Dat was dan ook hetgeen dat ze deed; ze was inmiddels zodanig gekalmeerd dat haar vermoeidheid haar lichaam compleet overheerste, haar weer meenam naar een dimensie waar ze niet toe behoorde. Haar gevecht met wakker blijven was ontdaan van het succes; nu was het louter een kwestie van hopen dat haar nachtmerries ditmaal op een afstand bleven.

Loui
YouTube-ster

Loui schreef:
Ayden staarde naar Arya terwijl ze zichzelf behaaglijk nestelde onder de lakens, op zoek naar een comfortabelere positie. Hij was zich terdege bewust van de afstand die ze tussen hen in creëerde, voortkomend uit haar angst voor hem.
Hij begreep maar al te goed dat hij haar bang maakte en dat het haar moeite kostte om zich op haar gemak te voelen in zijn aanwezigheid. Niettemin voelde hij zich onbehaaglijk door de onbekende kant van zichzelf die hij had laten zien. Gedurende een vluchtig moment had ze zijn kille hart weten te raken en een vonk van empathie in hem weten op te wekken. Hij luisterde met verbazing naar haar mompelende woorden, doordrenkt van vermoeidheid in elke zin. Een kleine glimlach verscheen op zijn kille gezicht bij haar opmerking over zijn troostpoging.

Terwijl Arya langzaam wegzonk in een diepe slaap, stond Ayden behoedzaam op en nam plaats in een stoel naast het bed. Met aandachtige blik observeerde hij Arya en nam de tijd om de verfijnde details van haar gezicht in zich op te nemen. Haar gelaat vertoonde een subtiele zachtheid, maar er was iets in uitstraling dat hem intrigeerde. Terwijl hij haar gelaat blijvend bestudeerde, drong het tot hem door dat zijn gedachten niet louter gericht waren op het waarnemen van haar uiterlijke kenmerken, maar ook op zijn eigen innerlijke bespiegelingen. Het aanschouwen van haar zachte uitstraling en mysterieuze glans deed een verlangen in hem ontwaken om de complexiteit van menselijke emoties beter te doorgronden. Kennis en gevoelens waarvan hij zichzelf lag geleden had ontdaan.
Hij vroeg zich af welke geheimen er schuilgingen in haar dromen, wat haar zo bang maakte dat ze verkoos om wakker te blijven. Misschien kon de medicatie enige verlichting brengen, al was het maar zodat haar geschreeuw not nogmaals in zijn gehoorgang galmde. Zelfs in haar slaap bleef haar angst voelbaar. Een duistere grijns speelde om Ayden's lippen bij het horen van dat bonkende geluid, waarna hij nonchalant een sigaret opstak om zijn innerlijke demonen enigszins te bezweren. Hij inhaleerde de rook diep in zijn longen, hield die een moment vast en blies die langzaam uit.
Mogelijk bracht het tonen van zorgzame emoties een gevoel van schaamte bij hem teweeg, maar hij wenste er niet langer over na te denken.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Beetje bij beetje kwam Arya weer in contact met de werkelijkheid, geluiden werden steeds meer weer hoorbaar. Het geluid van de autoradio die stil speelde op de achtergrond was het eerste dat ze opmerkte, evenals het geluid van de motor. Langzame bewegingen ontstaan door het remmen en afdraaien deed haar vervolgens verder ontwaken uit haar niet meer diepe slaap. Eens haar besef beter werd, zag ze dat ze zich in een auto met Ayden bevond; wederom een teleurstelling dat dit nog steeds haar werkelijkheid was en dat het geen slechte nachtmerrie was waarin ze vervat zat.
"Waar gaan we nu weer naartoe?" mompelde Arya, nog wakker wordend van haar blijkbaar hele diepe slaap, aangezien Ayden haar zonder problemen de auto in had gekregen. Met haar hand ging ze naar haar hals, gevoeld naar haar ketting die ze van haar ouders had gekregen, maar al snel herinnerde ze zich van het feit dat ze deze aan Ayden had gegeven omdat hij hier blijkbaar veel waarde aan hechtte. Terwijl ze zichzelf een beetje uitrekte in de passagiersstoel, keerde ze haar blik naar buiten toe, waar een auto haar opviel in de zijspiegel. Zo bleef ze een tijdje zitten, wellicht voor wel een tiental minuten terwijl ze de auto in haar vizier nam. Het was opvallend, hoe de auto net iets sneller dan Ayden probeerde te rijden en elke beweging in zich opnam om niks te missen. Het individu achter het stuur kon ze echter niet duidelijk waarnemen, omdat de autoruit lichtelijk geblindeerd was.
"Je weet dat je achtervolgd wordt, toch?" vroeg ze vervolgens aan hem, alsof het de normaalste zaak van de wereld was omdat ze nog zo vermoeid was na haar onrustige nachtrust zonder slaapmedicatie. Het leek alsof ze de afgelopen 2 dagen al zodanig angstig was geweest, dat haar adrenaline op was en niets haar nog deren kon.

Loui
YouTube-ster

Loui schreef:
Ayden staarde naar de dame in de bijrijdersstoel naast hem, nog immer verzonken in een diepe sluimer. Haar slaap was ditmaal rustgevend in vergelijking tot wat ze eerder had vertoond. Daarin tegen, was ze niet wakker geworden toen hij haar had verplaatst naar de auto. Haar vermoeidheid manifesteerde zich zelfs in haar slaap, als een zichtbaar symptoom van uitputting ip haar gelaat.
Zijn blik verzette zich op de weg, gefocust op het verkeer voor hem. De schemering van de opkomende zon liet enkele lichtstralen licht branden op zijn huid. Alhoewel de mythe dat vampieren niet bestand zouden zijn tegen zonlicht volstrekte nonsens was, begreep hij niettemin de oorsprong van deze fabel. Het licht brandde en hij ondervond het, doch was het niet zo dat het een bedreiging voor hem vormde. Daarin tegen, gaf hij er de voorkeur aan om na de val van de avond op stap te gaan, simpelweg uit gewoonte.
Zachte klanken drongen zijn gehoor binnen, een indicatie dat de dame langzaam ontwaakte uit haar diepe sluimer. Voor even had hij Arya aangekeken, slechts een snelle blik geworpen en zo oogcontact gemaakt. Hij greep naar een compartiment in de portier, hieruit haalde hij een potje. Zijn blik focuste zich tot kort opnieuw op de brunnette en vervolgens overhandigde hij haar het medicijn."Volgens de apotheker was dit het gebruikelijkste om te nemen op basis van je klachten. Hopelijk heb je nu niet nog een keer de brutaliteit om tijdens je slaap te gaan schreeuwen” verduidelijkte hij met een sarcastische toon. Met een zachte glimlach keerde zijn blik terug naar de weg, zijn aandacht gefixeerd op het verkeer.
Nochtans werd zijn aandacht spoedig herleid naar de dame, die hem ter attentie bracht van het voertuig dat hen volgde. Zijn hoofd maakte een schuddende beweging, als hij achtervolgd werd had hij dat immers wel doorgehad. Ayden wierp een blik in de zijspiegel en merkte een obscuur zwart busje op dat duidelijk zijn rijgedrag spiegelde. Een lichte frons verscheen op zijn gelaat. "Fuck..," siste Ayden kortaf. Met een grijns drukte hij het gaspedaal in, de snelheid opdrijvend tot boven het toegestane maximum. Hij wisselde van rijstrook, roekeloos inhalend om een afstand te creëren tussen hen en het achtervolgende voertuig. In een naderende bocht slipte de wagen heel even, terwijl het geluid van gierende banden zijn gehoorgangen door galmde. Doch zelfs dat weerhield hem niet van de hoge snelheid waarmee hij voortraasde. Hij drukte het gaspedaal nog dieper in, zich vloeiend manoeuvrerend tussen het overige verkeer.
Zijn blik keerde terug naar de zijspiegel. Het busje leek nu onzichtbaar te zijn geworden. Ayden hield nauwgezet het beeld in de achteruitkijkspiegel in de gaten, tot enkele seconden later toen dat het busje zich opnieuw vertoonde. De bestuurder leek zich er geen erge in te hebben dat zijn achtervolging was opgevallen.
“Verdomme..”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld