Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Love me like my demons do

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
De rest van de middag hadden ze gespendeerd aan de lange tafel in de bibliotheek. Terwijl om hen heen het kaarsvet naar beneden drupte, echter zonder dat de kaarsen ooit op raakten, had Idas woord na woord en spreuk na spreuk voor haar opgeschreven om na te maken. Net zolang tot haar vingers pijn deden van het vasthouden van de schrijfveer en ze het liefst de tafel doormidden brak van frustratie. Of Idas zijn rug, omdat ze hem had horen gniffelen iedere keer als hij zag dat ze een fout maakte.
De spreuken hadden er beter uit gezien dan degene die ze in haar eentje had geprobeerd, maar geen had dezelfde diepte en levendigheid bereikt als de eerste die hij haar had laten overschrijven. Wat hij had gezegd over het toelaten van haar zwarte magie had door haar hoofd gespookt. Hij had haar precies gewezen op datgene dat ze ver in zichzelf had weggestopt. Eeuwenlang had ze er alles aan gedaan om de kwaadaardige roep van de magie in haar bloed te onderdrukken en negeren, alles om haar familie te laten zien dat ze niet anders was. Het had gevoeld alsof ze een stukje van zichzelf verstikte.
‘Nooit weer,’ fluisterde Liraz tegen haar spiegelbeeld. Ze bestudeerde haar gezicht en bleef hangen bij haar blauwe ogen, waarin haar kracht smeulde als ze haar magie gebruikte. Hoe groot zou dat vuur kunnen zijn als ze het helemaal toeliet? Ze dacht dat ze dat al deed, maar Idas’ opmerking liet haar twijfelen. Was er een onbewust deel in haar dat nog steeds een stuk van de magie onderdrukte? Of was een deel van de magie afgestorven, verdwenen doordat ze zolang had geprobeerd precies dat te laten gebeuren?
Gespannen drukte ze haar lippen op elkaar. Ze kende slechts één persoon die meer kon weten over hoe dat werkte, maar Liraz zag nu al voor zich hoe hij honend zijn lip op zou trekken en haar uit zou lachen.
Zijn heksenbaby, had hij haar genoemd. Dat weigerde ze te zijn.
Wellicht kwam het probleem met haar magie simpelweg voort uit de onderdrukking van het Dodenrijk. Als zij de macht had en ze dat zou stoppen, zou het ongekend krachtig worden. Zíj zou ongekend krachtig worden. Haar magie was al sterk met een deel ervan onderdrukt, het zou onoverwinnelijk zijn als ze bij het volle spectrum ervan kon.
Het vooruitzicht aan die macht bracht een zelfvoldane grijns om haar roodgekleurde lippen. Een jurk in diezelfde diepe, wijnrode kleur omhulde haar lichaam. Het lijfje van de jurk was gevormd als een korset en had glinsterende zwarte en gouden details, de kleuren die haar en Idas’ rijk representeerden. Het drukte haar borsten omhoog en liet een groot deel van haar hals bloot. Een fijne gouden ketting met daaraan een bloedrode robijn trok de aandacht vanzelf van haar donker opgemaakte ogen naar al die blote huid toe. De mouwen van de jurk liepen luchtig en wijd uit.
Tevreden stapte ze achteruit. Het zou een speciaal soort man kosten om haar deze avond te kunnen weerstaan, daar was ze van overtuigd. Verder was de kleurkeuze vooral praktisch geweest; het zou het bloed verhullen waarmee de stof aan het eind van de avond doordrenkt zou zijn.
Een hongerige schittering deed haar ogen oplichten. Vanavond zouden ze de goden een eerste klap toebedelen.
‘Waar zit jij zo om te grijnzen, liefje?’ Idas’ stem liet haar om haar as wervelen tot ze hem in de deuropening van haar slaapkamer spotte. Hij leunde tegen de deurpost en bekeek haar gretig. Hij droeg een pak dat perfect om zijn lichaam sloot. Het overhemd onder zijn jasje hing net iets te ver open en herinnerde aan hoe ze haar tong over dat strookje huid had laten glijden de vorige avond. De kleuren van zijn outfit waren dezelfde als de hare. Geen ziel zou erover twijfelen dat zij een dodelijk bondgenootschap vormden.
Liraz liep op hem af. Bij elke stap gleed de rok van de jurk open bij een split tot hoog aan haar bovenbeen. ‘Ik dacht aan hoe adembenemend we eruit zien als we de goden een eerste klap uitdelen vanavond.’
Toen ze voor hem stond, tilde Idas zijn hand op. Met de rug van zijn vingers gleed hij langs haar wang, haar hals en de huid vlak boven haar jurk. ‘Adembenemend is zacht uitgedrukt.’
Zijn lage stem liet haar rillen. Ze wilde hem vastpakken bij zijn jasje, dat hem belachelijk goed stond, en hem op haar bed duwen en zich over hem heen laten zakken, om hem het komende uur niet meer onder haar weg te laten komen.
Alsof Idas haar gedachten kon lezen kleurden zijn ogen een tint donkerder. Zijn hand was om haar middel blijven liggen en zijn vingers namen haar steviger vast. Net op het moment dat ze dacht dat hij zich dichter naar haar toe zou trekken, begon elders in het kasteel een klok te slaan.
Liraz ademde scherp in om de opwinding in haar lichaam weg te drukken toen hij zijn hand terugtrok.
‘Voor we gaan heb ik nog iets om je outfit mee af te maken.’ Hij draaide met zijn vingers en in zijn hand verscheen een fijne, gouden tiara. In het goud zaten kleine robijnen. Toen hij het tussen hen in omhoog hield, weken haar lippen verbaasd iets uiteen. Het waren robijnen in de vorm van kleine lelies.
‘Hoe kom je daaraan?’ vroeg ze ademloos. Het was een domme vraag, waarschijnlijk had hij het gecreëerd met zijn magie, maar haar gedachten waren te onder de indruk om die logica te produceren.
‘Een toekomstig koningin kan toch niet zonder kroon naar buiten gaan, kom.’ Met zijn vingers onder haar kin tilde hij haar hoofd op. Terwijl hij de tiara in haar half opgestoken haren schoof, zag ze dat er ook goud met robijnen in zijn krullende haren schitterde. Idas boog zich naar haar toe toen hij klaar was en fluisterde in haar oor: ‘En vanavond na het feest? Dan mag je alleen die kroon voor me dragen.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Na de tegenslag bij het archief verlangde Idas naar een overwinning. En nu ze aan de rand van de avond stonden, waarop ze op hun feest toe zouden slaan als de twee machtige wezens die ze waren, stroomde de adrenaline door zijn aderen. Hij ad het gevoel dat hij en Liraz hun doel zouden behalen deze avond. Ze zouden de sleutel bemachtigen, de heksenjagers doden en zijn eigen onderdanen zouden weten dat hij, samen met Liraz, een betere wereld voor ze zou scheppen.
Triomfantelijk stapte hij terug. Liraz stond voor hem, de gouden tiara in haar donkere lokken verweven alsof hij daar hoorde. Hij kon niet wachten om te zien hoe ze eruit zou zien als haar jurk op de grond lag, haar haren uitgezakt uit het zorgvuldig opgestoken kapsel en de kroon nog als enige sieraad op haar lichaam.
Liraz veegde zijn blonde krullen aan de kant en haar vingers raakten het goud van zijn eigen kroon. ‘Je mag me aanbidden als de koningin die ik ben, engeltje.’ Haar vingers leden uit zijn haren en op haar gezicht vormde zich een verleidelijke glimlach. ‘En daarna zal ik je laten zien hoe een oppergod vereerd moet worden.’
Als de klok niet had geslagen dan hadden ze haar kamer nooit verlaten. Hoe verleidelijk het ook was om hun plannen nog iets uit te stellen en Liraz weer op het bed te werpen, wist hij de gevoelens aan de kant te zetten. Als ze zege zouden vieren zou de smaak van haar huid tegen zijn lippen nog zoveel zoeter proeven.
‘Deze avond wordt een nieuw begin voor velen, liefje.’
Liraz hield haar hand op en glimlachte. ‘Ben je er klaar voor?’
Idas snoof en greep haar hand stevig vast.
Hij prefereerde het om te reizen met zijn godenmagie, maar Liraz had eerder die dag aangekaart dat het de goden wellicht zou alarmeren. Grommend had hij haar gelijk gegeven, wat betekende dat het aan Liraz was om hen te vervoeren. Ondanks dat hij nu voorbereid was op hoe erg het hem zou raken, voelde zijn lichaam nog steeds alsof het van binnen leeg was geschraapt met een mes toen ze aankwamen bij hun bestemming.
Waar eerst slechts afgebrokkelde muren en vervallen trappen hadden gestaan, stond nu een immense balzaal met gouden pracht en praal, een glimmende dansvloer en tientallen kroonluchters met kaarsen die eeuwig konden branden.
De ruïne was betoverd om er feestelijk uit te zien. Voor zover de bewoners van Kurza wisten, was dit gebouw er altijd al geweest. Hij en Liraz waren een welvarend stel dat zichzelf op deze avond zou introduceren aan de elite van de stad. Idas ving een glimp op van hen samen in de weerspiegeling van de ramen en hij kon een grijns niet onderdrukken. Ze zagen er koninklijk uit.
Langs een van de wanden had een orkest zich opgesteld en speelden muziek alsof ze niet op hadden gemerkt dat hij en Liraz de ruimte hadden betreden. Toen hij beter luisterde, herkende hij de noten van magie die verborgen zaten in de meeslepende melodieën die werden gespeeld. Liraz moest ze hebben betoverd om verloren te raken in de muziek. Zelfs als het noodlot toe zou slaan.
‘Onze gasten kunnen ieder moment arriveren,’ zei Idas. Hij gebaarde naar de ingang van de zaal. ‘We moeten ze begroeten.’
Hij nam Liraz haar hand vast en leidde haar door de balzaal naar de rand van de grote trappen. Voor de gelegenheid had Idas zijn eigen personeel ingefluisterd om hem te helpen. Ze waren zichtbaar en oogden levend, maar geen van hun harten klopten nog. Het was haast lachwekkend wat hij en Liraz samen hadden gecreëerd en hoe gemakkelijk de stervelingen in hun illusies trapten.
De eerste gasten arriveerden. Ze oogden niet al te belangrijk, wat wellicht verklaarde waarom ze op tijd op het feest kwamen. Toch hield Idas zich vriendelijk en verwelkomde hij ze met de neppe, vriendelijke glimlach die hij had geleerd op te zetten op zijn dagen in Olympus.
‘Het is een eer om jullie te mogen ontvangen,’ zei Liraz keer op keer, alsof ze de vrouw des huizes was en een heel huishouden runde, compleet met al haar personeel, hofdames en honderden kamers die ze had gedecoreerd. Ondanks dat hij genoot van haar acteerkunsten, vond hij het maar niets dat ze zich zo stilletjes en liefjes gedroeg. Hij genoot veel meer van haar chaotische aanwezigheid.
Toen een groot deel van de gasten binnen was, trok Idas haar mee naar de zijkant van de zaal. ‘Is hij er al?’
‘Je zal toch iets specifieker moeten zijn dan dat, mijn liefste,’ zei Liraz lachend terwijl ze zijn jas recht trok. Hij fronste zijn wenkbrauwen en wierp haar een strenge blik toe, wat genoeg was om haar te laten antwoorden. ‘Nee, nog niet. Maar de avond is nog jong. Hij komt wel.’

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Idas’ wenkbrauwen hadden zich naar elkaar toebewogen in een uiting van ongeduld. Liraz tikte zachtjes met haar vinger tegen zijn wang. ‘Niet zo boos kijken, engeltje. Straks jaag je de gasten nog weg.’ Sommige van hun bezoekers wierpen steelse, schichtige blikken op de god, alsof ze probeerden te bepalen of ze hem deze avond zouden vermijden of niet. Het zou leuk zijn als ze dat zouden doen, mijmerde ze, dan zouden zij en Idas een uitdaging hebben. Maar hij mocht ze pas wraakzuchtig aankijken als ze de sleutel hadden. Liraz zou hem de kans om het archief binnen te komen niet nogmaals laten verpesten. Ze duwde haar mondhoeken terug in een brede glimlach en draaide zich van Idas weg om de volgende gasten te begroeten.
De façade van van vriendelijkheid en onschuld legde zich als een tweede huid over haar heen. Het verdoezelde de honger in haar ogen waarmee ze iedere gast bekeek, wetende dat de meesten aan het eind van de avond zouden zijn gereduceerd tot een plas bloed en een levenloos lichaam op de marmeren tegels van de balzaal. De decennia die ze had gespendeerd aan het hof in het Dodenrijk zaten diep in haar geheugen gegroefd, evenals de onschuld die ze daar zo wanhopig had geprobeerd te tonen aan haar vader en zussen. Toen was haar onschuld een zwakte geweest, nu greep ze het met gretige handen aan en wikkelde ze het als een wapen om haar heen.
Met iedere bezoeker die over de drempel stapte, vulde de balzaal zich met meer stemmen. Glazen tikten tegen elkaar en gelach vermengde zich met de vrolijke, luchtige tonen van de muziek. Alleen iemand die aandachtig naar de muzikanten zou kijken, zou wellicht opmerken dat ze haast zielloos naar hun instrumenten staarden, gevangen in de betovering die ze zelf in stand hielden met iedere toon die opsteeg boven hun hoofden.
In de dubbele deuren van de ontvangsthal verscheen een in donkergroen geklede man. Hij was lang en breedgebouwd, met hier en daar een beginnende pluk zilvergrijs in zijn bruine haren, die strak in model waren gebracht.
Liraz ging iets rechterop staan en plakte haar meest stralende glimlach op haar gezicht. ‘Herr Bergmann,’ groette ze de man met een kleine reverence. De beweging was soepel en elegant, maar vanbinnen knarste ze met haar tanden. Ze haatte het voor een ander te moeten buigen. Ze troostte zichzelf met het idee dat deze man aan het eind van de avond voor haar op zijn knieën zou zitten, smekend om zijn leven terwijl haar vingers zijn keel open klauwden. ‘We zijn zeer verheugd dat u ons vereert met uw aanwezigheid.’
De man lachte minzaam. Hij plukte achteloos een stofje van zijn mouw, alsof hij allerminst onder de indruk was van het kasteel of de twee mensen voor hem, maar Liraz zag zijn ogen lustig over haar heen flitsen voor hij het verborg onder een beleefde glimlach. ‘Ik dank jullie voor de uitnodiging. Het verwelkomen van twee nieuwe inwoners in mijn gebied kan ik natuurlijk niet overslaan.’
Als de man al vragen had over waar ze zo plots vandaan waren gekomen, dan hield hij deze voor zich. Een deel van de waarheid werd afgeschermd door een spreuk van Idas - voor zover de gasten wisten, was dit kasteel nooit een ruïne geweest, nooit een onbewoonbare hoop brokstukken vergane glorie. Hij had haar verteld dat de spreuk voortdurend aan zijn energie knaagde nu hij de draden ervan over zoveel zielen moest uitwerpen, daarom was het aan haar om de sleutel in handen te krijgen en daarbij de spreuk te gebruiken die hij die middag in de bibliotheek met haar had gemaakt. Een spreuk om voor de goden te verbergen dat de sleutel van hand was gewisseld. Voor het zover was, moest ze hem echter eerst overhandigd zien te krijgen van de landheer.
‘Maar natuurlijk,’ antwoordde Idas op de man zijn woorden, een en al charme en beleefdheid. Het was wat ze nodig hadden om te krijgen wat ze wilden, maar ze prefereerde de arrogante en ongeduldige Idas met zijn ruwe randjes en smeulende wraakzucht. ‘Als nieuwe bewoners willen we ook graag iets voor de gemeenschap blijven doen, dus als u ideeën heeft, horen we dat graag van u. Wellicht dat we…’
Idas’ zoete vleierij dreef naar de achtergrond toen ze behoedzaam haar magie uitstrekte naar de landheer. Alsof het een onzichtbare tentakel was, tastte ze de man af, zoekend naar de te zoete sensatie van godenmagie. Bij zijn broekzakken bleef haar magie onaangeroerd, maar toen het bij zijn borstkas aankwam, trok er een kriebel door haar vingers. Vlak voor Idas een stap opzij zette om de man toegang te verschaffen tot de balzaal, trok Liraz haar magie terug.
Met een zoet glimlachje om haar lippen keek ze toe hoe de man langs hen heen stapte en de balzaal betrad. Hij daalde de paar traptreden af en voegde zich al snel bij enkele mensen die hij leek te kennen.
Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Idas naast haar kwam staan in de deuropening. ‘En?’ In dat ene woord lag eenzelfde gretigheid als door haar lichaam suisde.
‘Hij heeft de sleutel bij zich, zoals verwacht,’ antwoordde ze, haar glimlach vervormend tot een voldane grijns. ‘Ik kon de godenmagie die eromheen ligt voelen.’
Idas humde tevreden, zijn ogen nog steeds gefixeerd op de man in zijn donkergroene kleding. ‘En wat ga je doen om die te pakken te krijgen?’
Liraz streek een blonde krul uit zijn gezicht en stak haar arm door de zijne. ‘Om te beginnen, engeltje, gaan we dansen.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was hem een raadsel waarom de goden zoveel vertrouwen stopten in iemand als Herr Bergmann. Onder zijn medemens was hij vast iemand om voor te vrezen, maar voor hem en Liraz was hij niets meer dan een speeltje. Een kleine uitdaging om te bereiken wat ze wilden. Hij moest zich inhouden om niet op de man af te lopen en de sleutel van zijn lijf, en wat voor ledematen daar dan ook bij kwamen, te trekken.
‘Dansen?’ herhaalde Idas lachend. Als Liraz dacht dat ze hem de dansvloer op kon trekken, dan had ze hem fout ingeschat. Hij was hier niet om mee te spelen in de menselijke waas van pracht en praal. Hij had slechts een doel voor ogen en hij zag niet in wat het dansen daar mee te maken had. ‘We kunne ons beter focussen op hoe we die sleutel te pakken krijgen.
Liraz pruilde. ‘Altijd zo serieus,’ prevelde ze. Met haar arm nog door de zijne gestoken, trok ze hem mee naar de dansvloer. Nieuwsgierige ogen volgden het nieuwe paar, inclusief de lustige blik van Herr Bergmann. Idas keek naar Liraz en snapte plots wat ze probeerde te doen.
‘Je probeert hem jaloers te maken,’ fluisterde hij, zodat omstanders het niet zouden horen. Hij nam Liraz haar hand vast en legde zijn andere hand om haar middel. Haar ogen fonkelden met de duivelse glinstering toen ze hem aankeek. Ze stapte naar hem toe en bij de volgende maat van de muziek gleed ze gracieus in haar eerste dansstappen.
‘Herr Bergmann is zoals de meeste mannen,’ legde Liraz uit terwijl ze dansten. Begeleid door de violen en piano zweefden ze over de vloer. ‘Hij wil wat hij niet kan krijgen.’
‘Dus geef je hem een goede kijk op het verboden waar,’ concludeerde Idas. Hij liet haar een rondje draaien onder zijn arm door en trok haar expres steviger tegen zich aan toen ze uitgedraaid was. Hij verplaatste zijn hand naar haar blote rug en streek met zijn vingers over de zachte huid. ‘En als ik me straks omdraai, gaat hij op jacht.’
Herr Bergmann was niet de eerste die was gevallen voor Liraz haar schoonheid deze avond. Hij had meerdere personen met een verlangende blik naar haar zien kijken. Of dat nou was geweest omdat ze in haar plaats hadden willen staan, of omdat ze haar ruw tegen de muur hadden willen duwen en haar willen claimen voor henzelf. En Liraz genoot van elke blik die ze kreeg.
Idas zijn ogen dreven af naar de man. De landheer draaide zich weg op het moment dat hun ogen elkaar ontmoetten, maar het was overduidelijk dat hij elke beweging van Liraz volgde en hij een plan opzette om haar te verleiden terwijl hij aan zijn drank nipte.
‘Dus je verwacht dat ik braaf aan de kant ga zitten terwijl jij de sleutel pakt? Zo zijn we niet getrouwd, liefje.’ Hij drukte zijn vingers iets in haar rug.
Liraz glimlachte liefjes en ging op haar tenen staan, zodat ze in zijn oor kon fluisteren: ‘Bespeur ik daar jaloezie?’
Idas rolde met zijn ogen. Het muziek stuk naderde het einde en hij besloot Liraz van haar voeten te trekken en haar in zijn armen laten vallen, precies op de laatste, indringende noot. Hun gasten barsten los in een welgemeend applaus. Hij boog zich met een grijns naar haar toe. ‘Maak je geen illusies. We weten allebei voor wie je vanavond niets anders zal dragen dan die kroon.’
In de zee van gasten zag hij Herr Bergmann onopvallend in hun richting schuifelen. Idas bracht haar weer overeind en streek een lok achter haar oren. ‘Hij kom hierheen. Het is tijd om je te gedragen alsof je hier bent met een monster.’
‘Daarvoor hoef ik niet te doen alsof.’
‘Je woorden flatteren me,’ zei Idas met een glimlach en hij drukte een kus op haar hand. Langzaam liet hij zijn vingers uit de hare glijden en draaide hij zich weg van Liraz. Ondanks dat hij niet wilde dat alles in haar handen lag, wilde hij niet nogmaals de fout maken om te denken dat ze dit niet aan kon.
Hij kon zich in de tussentijd focussen op de heksen die hier zouden arriveren. Als hij en Liraz een strijd met de goden aan wilden gaan, dan had hij zijn volgelingen nodig. Hij zou een beroep doen op iedere heks die hun magie angstvallig verborgen had moeten houden, iedere heks die een familielid was verloren aan de jacht. Een moeder, een kind een goede vriend of een geliefde. Welke pijn zijn heksen ook voelden, hij zou ze verlossing beloven. En dat niet alleen.
Ze zouden wraak krijgen op de goden die hen al die jaren hadden onderdrukt, net zoals ze dat bij hem hadden gedaan. Zij, samen met hem en Liraz, zouden een wereld creëren die passend was voor hen. Een wereld waar zij de baas zouden zijn.
Met een lichte glimlach rond zijn mondhoeken schonk hij een glas whisky in voor zichzelf. Hoe konden ze ooit zo’n aanbod afwijzen?

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Waar Idas alleen met haar gedanst had omdat het hun doel dichterbij bracht, had Liraz ook genoten van de bezigheid zelf. De muziek was aangezwollen en weer gaan liggen als in het ritme van de getijden, en ze had zich er verlangend door mee laten slepen. En Idas mocht dan wel zijn neus voor het dansen op hebben getrokken, hij was er beter in dan ze had verwacht. Beter dan ze toe wilde geven.
Liraz keek na hoe Idas haar alleen achterliet naar de dans om zijn weg te maken naar de drankjestafel. Om haar heen vonden mensen nieuwe danspartners en zetten de muzikanten een volgend nummer in. Liraz streek een verwaaide lok haar uit haar gezicht en likte langs haar lippen. Het was niet nodig om opzoek te gaan naar degene die zij als volgende danspartner wilde, ze voelde de tinteling van de magie die om de sleutel hing dichterbij komen, voelde zijn ogen gretig langs haar lichaam glijden. De man had lef om haar zo onbeschaamd te benaderen. Idas mocht dan een beleefde uitstraling omhoog houden, er ging nog steeds iets onmiskenbaar gevaarlijks van hem uit - en hij had zijn bezitterigheid tijdens het dansen niet bepaald verborgen.
Aan de rand van haar blikveld zag Liraz hoe Herr Bergmann naast haar kwam staan, zijn handen achter zijn rug gevouwen, en haar blik volgde naar de plek waar Idas benaderd werd door een paar vrouwen. Er verzachtte iets in zijn gezicht, een kleine verandering die haar alles vertelde wat ze moest weten: het waren heksen. Ze verwonderde zich erover hoe snel ze hem hadden gevonden. Waren ze simpelweg gelokt door zijn aantrekkelijke uiterlijk of wisten ze wie het precies was die voor hen stond?
‘Zonde.’ De gluiperige stem van de landheer drong haar mijmerende gedachten binnen. ‘Zonde dat u hier zomaar alleen achter bent gebleven.’ De man draaide zich nu een kwartslag naar haar om, een medelijdende blik in zijn ogen die weinig deed om de honger die daarachter schitterde te verbergen.
Liraz glimlachte lijzig en wierp nogmaals een blik op Idas en de heksen. ‘Mijn Idas… Hij houdt gewoon niet zo erg van dansen, ben ik bang,’ zei ze spijtig, maar in haar ogen bleven nadrukkelijk iets langer liggen bij de drie vrouwen om hem heen.
Herr Bergmann schuifelde een stapje dichterbij en stak zijn hand naar haar uit. ‘Dan heeft u het getroffen! Ik vind dansen bijzonder plezierig.’ De manier waarop hij langs haar lichaam keek, vertelde haar dat hij het vooral plezierig vond om zo dichtbij een vrouw te zijn dat hij moeiteloos in haar jurk kon gluren.
Laat hem maar kijken, dacht Liraz stilletjes terwijl ze een slinkse glimlach onderdrukte op het moment dat ze zijn hand aannam. Ondertussen besloot ze dat zijn ogen het eerste waren dat hij zou verliezen, nog voor zijn leven.
Herr Bergmann had een goede danser kunnen zijn, als Idas die plek niet moeiteloos van hem had gestolen. Zijn vingertoppen waren ruw tegen de huid van haar rug, anders dan Idas zijn elegante, begerige handen. Ook bewoog hij een stuk stijver dan de god en Liraz had af en toe moeite zijn rommelige passen te volgen. Hij miste overduidelijk de souplesse die meekwam met een onsterfelijk leven. Wellicht zou ze zijn ziel een tijdje in het dodenrijk houden om hem die kunde bij te brengen. Het zou vast vermakelijk zijn om hem te zien dansen om een martelende pijn op afstand te houden.
‘Het doet me goed om te zien dat u hier net zo van geniet als ik.’ Herr Bergmann trok haar dichter naar zich toe na haar een rondje om haar as te hebben gedraaid, haar glimlach gemisinterpreteerd als eentje van vermaak in plaats van leedvermaak.
Liraz hield haar mondhoeken omhoog gedrukt. ‘Hoe kan ik ook anders? Ik ben blij dat u de plaats van mijn man inneemt terwijl hij… geoccupeerd is.’ Nu pas wankelde haar glimlach en ze keek naar Idas en de heksen.
‘Ach.’ De landheer legde zijn vingers onder haar kin en draaide haar hoofd terug. ‘Hij is uw aandacht niet waard, laat hem niet uw avond verpesten.’ De muziek viel terug in een rustiger tempo en hij greep de verandering aan om haar dichter tegen zich aan te trekken. Terwijl zijn vingers langs haar kaak naar haar hals gleden, bracht hij zijn lippen naar haar oor. ‘Ik weet dat het voor mannen geaccepteerd wordt om gezelschap buiten het huwelijk te zoeken, maar eerlijk? Ik vind dat vrouwen net zo vrij moeten zijn om genot na te jagen.’ Hij ving haar blik, zijn bleekblauwe ogen listig en verlangend. Zijn vinger traceerde de lijn van haar sleutelbeen en gleed langzaam verder omlaag. ‘Vind je ook niet?’
Liraz staarde in zijn ogen met een blos op haar wangen, het toonbeeld van een onschuldige vrouw met onzedelijke gedachten. ‘Ja… Ja, dat vind ik ook,’ fluisterde ze, de neiging om zijn vinger vast te grijpen en van zijn hand te rukken onderdrukkend.
De hand op haar rug gleed omlaag, over de stof van haar jurk en bleef pas gevaarlijk dicht boven haar billen liggen. Ze voelde hem zijn vingers zacht maar dwingend in haar huid drukken. ‘Vertel me een geheim,’ zei hij op samenzweerderige toon. Hij boog zich naar haar toe. ‘Je grootste fantasie in de slaapkamer.’
Alle dingen die Idas en zij de afgelopen nacht hadden gedaan flitsten door haar hoofd. Het kostte haar bijna geen moeite om de blos op haar wangen te behouden. ‘Mijn grootste fantasie…’ Ze sloeg gegeneerd haar ogen neer, maar Herr Bergmann tilde onmiddellijk haar kin op. Hij wilde dat ze hem aankeek. Ze ademde in, alsof ze zich moest inspannen om de woorden over haar lippen te krijgen. ‘Die is niet in de slaapkamer.’
Herr Bergmann ademde hoorbaar in. ‘O nee?’ Hij probeerde nauwelijks de interesse in zijn stem te verhullen. ‘En waar is die dan wel, schoonheid?’
Liraz frunnikte met de rand van zijn jasje. ‘Dit klinkt misschien gek, maar… Ik heb het altijd al eens willen doen in… In een bibliotheek.’ Vanonder haar wimpers keek ze naar hem op. ‘Tegen een boekenkast, op een tafel, alle geluiden van genot in de stilte daar…’ Zodra ze de triomfantelijke schittering in zijn ogen zag, wist ze dat ze de man had waar ze hem wilde hebben.
Hij kon zijn opwinding bijna niet inhouden toen hij haar heupen tegen de zijne duwde. Gretig bevochtigde hij zijn lippen. ‘Had ik al verteld dat ik de enige sleutel heb van het grootste archief in de stad?’ Hij reikte in zijn jasje en nog voordat het voorwerp in beeld kwam, wist Liraz wat hij ging pakken. Een hebberig gevoel laaide op in haar lichaam bij het zien van de sleutel, bij het voelen van de magie die er vanaf gonsde. Het kostte haar al haar zelfbeheersing om de gretigheid van haar gezicht te weren, om de sleutel niet tussen zijn vingers vandaan te grissen. Nee, hij moest hem uit zichzelf aan haar geven.
‘Ik weet dat een archief niet precies hetzelfde is als een bibliotheek, maar ik kan je vertellen…’ Hij draaide de sleutel rond tussen zijn vingers en keek haar aan. ‘De akoestiek in de ruimte is geweldig.’
Liraz week haar lippen uiteen en ademde zachtjes in. ‘Mag ik hem vasthouden?’ vroeg ze ademloos.
Zelfvoldaan, als een spin die een prooi in zijn web heeft gevangen, nam Herr Bergmann haar hand vast, om deze met de palm naar boven te draaien. Daarna legde hij de sleutel erin.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het liefst had hij het hele gesprek tussen Liraz en Herr Bergmann gevolgd. De onschuldige blik in haar ogen, de manier waarop ze haar heupen zwierde. Hij hoefde haar woorden niet te horen om te zien dat ze hem probeerde te verleiden. En dat deed ze verdomd goed. De landheer hing aan haar lippen, vastberaden om haar te verlossen van haar leven met een man als Idas. Liraz mocht haar pleziertjes hebben. Ze mocht de landheer om haar vingers wikkelen en hem plagen met woorden die vol met belofte en zondes lagen. Aan het einde van de avond zou hun plan slagen en zouden ze dat uitgebreid vieren.
Het was echter niet de bedoeling dat hij de rest van de avond toe zou kijken hoe Liraz de sleutel van het archief probeerde te veroveren. Hij had zijn eigen taak. Tussen alle edelmannen en hun gezelschap, bevonden zich de heksen. Zijn heksen. De heksen die al jaren werden vervolgd. Als het ware waren ze zijn afstammelingen. En wat deden de goden om hen te beschermen? Niets. Ze gunden hem niet eens de toegang tot zijn volledige krachten, waardoor ook zijn handen geboeid waren.
Maar na vanavond zou dat niet meer het geval zijn.
Liraz danste nog maar enkele minuten met de man, maar in die tijd kwamen de eerste heksen al op hem af. Voorzichtig, argwanend. Maar hij zag de flikkering in hun ogen. Ze wisten precies wie hij was. Ze voelden zijn energie, net zoals hij dat deed. Ze waren onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Drie vrouwen knielden voor hem neer. De rest van de zaal zou het enkel zien als een begroeting voor de gastheer, maar Idas wist wat het daadwerkelijk betekende.
‘Onze beschermer,’ spraken ze in koor. De middelste vrouw keek naar hem op. Nu hij haar en de andere beter bestudeerde, zag hij dat ze dezelfde gelaatstrekken hadden. Een moeder met haar twee dochters.
‘We hebben geen moment aan u getwijfeld. Anderen wel, maar wij? Nooit. Wij weten dat u hier bent om ons te redden.’
‘Alsjeblieft, sta op,’ gebood Idas de vrouwen. Hij zag anderen nieuwsgierig naar hen kijken. Soortgenoten, wist Idas. Er waren meer heksen op komen dagen dan hij had verwacht. Hij had gehoopt op een aantal, maar hoe langer hij door de ruimte keek, hoe meer hij zag.
Liefdevol nam hij de handen van de middelste vrouw vast. Zijn ringen glommen in het licht. ‘Ik waardeer jullie komst, meer dan jullie weten. En ik beloof hierbij dat ik zal vechten voor jullie bescherming. Maar daar zal ik hulp bij nodig hebben.’
Verwonderd keek de vrouw hem aan, net als haar dochters. Alsof ze niet konden geloven dat een god om de hulp van stervelingen zou vragen. Wellicht was dat ook iets wat onder hem zou moeten staan, maar dit was de enige manier om de goden te verslaan.
‘We zijn zeer vereerd dat u onze hulp wil, maar… Hoe kunnen wij u, een machtige god, bijstaan?’
‘Alles op z’n tijd,’ beloofde hij haar, waarna hij haar handen los liet. Zo ging hij op dezelfde manier verder. Steeds meer heksen kwamen zijn kant op en hij deed zijn best om hen te begroeten. Ondertussen gleden zijn ogen naar de dansvloer, om Liraz in de gaten te houden. Toen hij voor de derde keer haar kant op keek, zag hij dat Herr Bergmann haar iets overhandigde.
Niet zomaar iets. De sleutel waar ze allebei zo naar verlangden.
‘Excuseer me,’ zei hij tegen de man die hem zojuist had geprezen voor alle bescherming die hij de heksen had verleend. Zonder nog iets te zeggen, liep hij over de dansvloer. De andere paren schoten opzij en maakten zo een pad voor hem, direct naar Liraz en de landheer.
Moeiteloos viste hij de sleutel uit Liraz haar palm. ‘Kijk eens aan, dat was snel. Dankjewel, liefje.’
Hij zag de ogen van Liraz flitsen, maar zij wist net zo goed als hij dat ze nu niet konden discussiëren over wie de sleutel daadwerkelijk bij zich zou houden. Hij sloeg enkel zijn arm rond haar middel en trok haar stevig tegen zich aan.
‘Pardon?’ De landheer staarde verontwaardigd naar de sleutel die hij nu in zijn hand had. ‘Deze sleutel behoort aan mij en aan mij alleen. U zou moeten weten dat u niet zomaar aan de spullen van een ander kunt zitten.’
‘Precies,’ stemde Idas met de man in. Hij snapte nu waarom het Liraz zo gemakkelijk af was gegaan om de sleutel te bemachtigen. Hij wist niet wie deze idioot een landheer had gemaakt, maar diegene zou daar snel spijt van krijgen. ‘We zouden niks aan moeten raken dat niet van ons is.’
Idas trok een wenkbrauw op en keek opzij naar Liraz. ‘Vertel me, Liraz. Waar heeft deze man zijn handen laten dwalen tijdens de dans? Ik meende te zien dat hij behoorlijk zijn vrijheid nam met mijn vrouw.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld