Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Anoniem
 Hey, everybody!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O| Caught up in heaven
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De reis door de lucht verliep gevuld door spanningen. Alle drie de halfgoden hadden door dat er grote dingen gaande waren. Dat Michael vermist was, klonk al erg genoeg. Nu was de regenboog ook nog eens zoek en moesten ze het hele land doorkruisen om bij het kamp te komen. Iedere seconden die ze langer spendeerden aan hun rit, hoe meer het afnam van de rest.
Ergens voelde het voor Luke alsof het voor hen tegen werd gehouden om de gebruikelijke manier van communicatie te kiezen. Edyn had het immers ook geopperd om op die manier contact te houden met Hades. Nu hij daar zelfs mee in had gestemd, leek het ineens niet meer mogelijk. Wellicht betekende het voor hen dat ze de volgende keer weer een reis moesten maken naar de onderwereld. 
De meeste gedachten gingen echter uit naar Michael. Luke had zich proberen te bedenken waar hun vriend kon zijn. Of hij veilig was. Als er geen contact met hem te krijgen was, al voordat de regenboog op was gehouden te bestaan, moest er echt iets ernstigs aan de hand zijn. Wellicht wist hij zelf meer, maar dat durfde hij zichzelf en vooral Frankie niet toe te geven. 
Luke leidde zichzelf af met blauwe lucht. De zonnestralen die over rand van de koets heen kwamen, vielen op zijn gezicht. Het zorgde ervoor dat Luke zich een beetje op kon laden. Voor even probeerde hij dan ook te genieten van de rust die hen omringde. 
Hoewel de omgeving rust uitstraalde, was geen van hen drieën dat. Luke kon het merken aan de manier waarop Frankie haar been op en neer ging van de zenuwen. Aan de manier waarop ze in haar boek aan het krassen was en de diepen zuchten die door bleven gaan. Zijn woorden hielpen niet, dat wist hij zelf ook. 
Daarom richtte Luke zich om alles wat om hem heen te vinden was. In de lucht was het weinig. Af en toe moesten ze een vliegtuig ontwijken. Voor de piloten was het vast alsof er een verloren wolk in de lucht hing. 
“Waar vliegen we ongeveer?” Vroeg Luke. Hij kon aan de zon bepalen hoe lang ze ongeveer in de lucht zaten. Echter gingen ze met zo’n snelheid dat hij niet kon bepalen waar ze precies waren.
Frankie kwam overeind en leunde wat over de rand.
Luke wist Frankie nog niet op te vangen toen ze naar achteren strompelde en bijna door haar benen zakken. Alsof ze niet gewend was aan de hoogte. Wellicht was het nog een overblijfsel van het schaduwreizen dat haar niet in de koude kleren was gaan zitten.
Voorzichtig trok Luke, Frankie naast zich. Even twijfelde hij maar toch sloeg hij voorzichtig zijn arm om haar heen. 
“Ik denk ten hoogte van Kansas.” Zei Frankie voorzichtig. Ergens was Luke opgelucht dat ze in ieder geval halverwege waren. Dat betekende dat ze hooguit nog enkele uren in de lucht moesten hangen voordat ze bij het kamp aan kwamen.
Het kamp. Luke was er in jaren niet meer geweest. Toch hoorde hij nog steeds de verhalen van Edyn. Soms miste hij de tijd die ze daar samen door hadden gebracht. Alles had zo makkelijk geleken. Natuurlijk waren er genoeg queeste geweest. Maar meestal had hij daar niets mee hoeven doen. Zijn vrienden hadden geen gevaar gelopen. De dood was iets geweest wat heel ver weg had gelegen. 
Luke liet zijn arm weer naast zich zakken.
“Nog een paar uurtjes.” Zei Luke hardop, waarop Frankie gelukkig knikte. Hopelijk waren ze voor de avond viel in de buurt van New York. 
De stilte viel weer over de koets. Heel af en toe was Edyn te horen die de paarden aanmoedigde. 
Uit het niets was de stilte vergaan. 
“Houdt je vast!” Luke kon Edyn haar woorden niet op tijd verwerken en werd met een behoorlijke kracht werd hij tegen de zijkant van de koets aan gesmeten. Frankie had haar wel vastgegrepen aan de handels die aan de zijkant van de koets zaten, maar ook voor haar was het niet mogelijk om dat geheel te doen waardoor ze tegen hem aanviel.
“Wat is er aan de hand?” Vroeg Frankie geschrokken. 
Luke krabbelde overeind, ondertussen pakte hij de pijlen die in de koets lagen vast en haalde hij de boog van zijn rug af. Dit was niet zomaar een windvlaag die Edyn en de paarden niet aan hadden zien komen. 
“Er zijn Gryphons!” 
Luke moest bijna naast die woorden bukken omdat er een scherpe bek naar hem uit probeerde te halen. Het monster met het lichaam van een leeuw, grote vleugels en kop als een adelaar probeerde zich om te wenden om de aanval in te gaan.
Edyn had echter de teugels stevig vast genomen en probeerden te paarden te vertellen welke kant ze op moesten. 
Luke zag echter ook al snel dat het niet maar één gryphon was. Het ging om meerdere. Wat onwennig pakte hij één van de pijlen en legde hij die op zijn boog. Naast hem had Frankie haar werpsterren gepakt.
Luke probeerde zijn pijl te richting op de gryphon, maar omdat ze alle kanten op gingen was dat nogal lastig. Een paar keer diep adem halen en goede concentratie zorgde er voor dat Luke het alsnog wist af te vuren. Mede door de krachten van zijn vader gingen de pijlen naar het doelwit. De flits waar Frankie hem over had verteld was te zien, maar het deerde hem niets. De gryphon daarentegen leek er door afgeleid, waardoor de pijl zijn vleugels raakte en hij uit de lucht viel.
“Het is niet goed voor de paarden om in de lucht te blijven! Ze worden ook aangevallen. We moeten landen, anders kunnen we niet meer verder vliegen.” 
“Doe wat nodig is!” riep Frankie, ten teken dat Edyn mocht doen wat ze dacht dat goed was.
Luke wierp een blik over zijn schouder en zag een beeld wat hem normaal gesproken angst aan zou jagen. Edyn kroop vanuit de bestuurdersplaats, naar de rug van één van de paarden. Het was nog net te zien hoe Suzy naar het andere paard sprong.
“Jullie moeten je goed vasthouden!” Riep Edyn, Luke wist dat het naar hen was gericht. 
Zelf had hij beide hadden in gebruik en had hij net een nieuwe pijl op de boog gelegd, op zoek naar een nieuw doelwit. Een paar van de sterren vlogen naar één zijde, van welke kant een krachtige kreet kwam. Ze had de gryphon geraakt. 
“Frankie! Vasthouden!” Gaf Luke aan, toen hij ook merkte dat ze wel heel erg hard naar beneden aan het dalen waren. 
“Er komen er meer bij.” 
Luke wist niet of het normaal was voor gryphons om in grote groepen te komen. Dit leek hem echter overdreven. Hij had echter geen tijd om er over na te denken. Ze moesten hier heel doorheen zien te komen. 
Hij wachtte dan ook totdat Edyn hen naar de grond had geleidt. De landing was niet perfect, maar zacht genoeg voor de paarden om nog een tijdje door te rijden. 
Luke keek naar zijn omgeving: Een open veld. Zolang hij kon, sprong hij uit de koets en maakte hij zich klaar voor de rest van het gevecht. 
22
Posts: 4865
Datum: 14-01-2023 11:30
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het open veld bood geen beschutting voor de vliegende monsters. De Gryphons waren uit het niets gekomen en hadden zich in een grote groep verzameld. Ze waren erg snel en met hun scherpe klauwen en snavels waren ze een groot gevaar. Enerzijds was Frankie blij dat ze op de grond stonden, omdat het voelde alsof ze daardoor meer kans hadden. Anderzijds hadden ze geen plekken om zich te verstoppen, wat maakte dat de Gryphons vrij spel hadden.
Frankie greep haar zwaard. De werpsterren waren prettig geweest in de lucht en ze zou ze nog steeds kunnen gebruiken, maar het zwaard voelde beter. Als een Gryphon op haar af zou komen, zou ze hem beter kunnen raken en dus ook meer schade toe kunnen brengen.
‘We moeten ze zodanig verwonden dat ze terug gaan naar Tartarus!’ Dat was de enige optie ze hadden. Ze konden ergens naar toe rennen en er was niets anders om de monsters af te leiden. Ze zouden moeten vechten, en ze zouden moeten winnen.
Edyn was van het paard af geklommen en had haar zeis tevoorschijn gehaald. Iedere keer als ze de zeis zag transformeren, was Frankie onder de indruk. Edyn was zo zachtaardig dat ze soms vergat dat ook zij had getraind op het kamp en zichzelf wist te verdedigen tegenover monsters.
Luke had zijn pijlen gericht op de zwerm Gryphons, maar ze bewogen zo snel dat het bijna onmogelijk was om een voltreffer te maken. Gelukkig was dat niet altijd nodig. De lichtflitsen die de pijlen veroorzaakten, waren voldoende om ze te desoriënteren.
Luid gekras van een vogel klonk door de lucht, alsof er een arend op zijn prooi dook. Eén van de Gryphons kwam met een duikvlucht op hen af. Edyn en Luke maakten dat ze wegkwamen, maar Frankie bleef resoluut staan. De enige manier waarop ze deze monsters zou kunnen verslaan, was als ze dichtbij genoeg zouden komen.
‘Frankie, ga weg daar!’ schreeuwde Luke, maar de woorden kwamen nauwelijks binnen. Al haar focus lag op het gevaarte dat met de seconden dichterbij kwam. Ze klemde haar handen om het heft van haar zwaard. Ze zette zich schrap voor een eventuele klap die ze op zou vangen.
De Gryphon spreidde zijn vleugels om af te remmen, hij opende zijn klauwen om zijn prooi te vangen.
Net op tijd zwaaide Frankie met haar zwaard en doorklief ze het monster. De Gryphon kraste pijnlijk, vlak voordat hij tot stof verging.
Triomfantelijk draaide Frankie zich om naar haar vrienden, om te laten zien dat ze het wel aan had gekund. Boven haar ontstond veel kabaal.
‘Frankie!’ Edyn wees naar de zwerm met Gryphons. Zo vliegen dicht bij elkaar, waardoor ze een zwarte, dreigende wolk vormden. Ze waren alles behalve blij met haar actie en ze leken zich voor te bereiden op een gezamenlijke aanval.
Zo snel als ze kon rende ze naar haar vrienden. Met z’n drietjes renden ze naar de koets, wat hun enige bescherming was. Ze verstopten zich aan de zijkant, al deed het niets voor het zich van bovenaf.
‘We moeten hier weg!’ riep Luke. Hij had zijn pijl en boog nog steeds in zijn hand. Een pijl balanceerde losjes tussen zijn vingers, klaar om afgeschoten te worden.
‘We kunnen nergens naar toe!’ Het veld was te open. Zelfs als ze de bosrand in de verte zouden halen, was dat geen garantie. De Gryphons zouden hen één voor één van de grond plukken. En ze was nog niet sterk genoeg om nog een keer door de schaduwen te reizen.
‘Wat we ook doen, we moeten snel-’ Edyn gilde midden in haar zin. Eén van de Gryphons was op de koets gedoken en er in geland. De koets wankelde en de Gryphon hapte naar de drie halfgoden.
Frankie en Luke doken op de grond en maakten dat ze wegkwamen. Edyn daarentegen draaide zich om en zwaaide met haar zeis. ‘Ga weg!’
‘Edyn!’ riep Frankie, maar op hetzelfde moment raakte de zeis de snavel van de Gryphon en verging ook hij tot stof. Edyn gebruikte haar zeis om haarzelf overeind te trekken. ‘Het is niet aardig om halfgoden zomaar aan te vallen!’
‘Ik denk niet dat ze gaan luisteren,’ zei Luke. Steeds meer Gryphons vlogen lager en omsingelden de groep. Luke schoot zo snel mogelijk zijn pijlen af, maar nu de lichtflitsen zo dichtbij waren, was het moeilijk voor Frankie om zelf niet afgeleid te raken.
Ze wierp haar sterren de lucht in, hopend dat ze er een paar zouden raken.  Haar zwaard gebruikte ze voor degenen die dichterbij waren.
Edyn legde haar hand op de grond en fluisterde iets naar de aarde, waarna er lange wortels omhoog kwamen en zich om de poten van de Gryphons cirkelden. Zo werden ze aan de grond gehouden. De Gryphons waren echter sterk en sommigen trokken zich weer los.
‘Het zijn er teveel!’ schreeuwde Luke in paniek. ‘Ik heb bijna geen pijlen meer!’
Frankie probeerde na te denken of ze iets kon met haar magie. Ze zou haarzelf kunnen hullen in de nacht, maar midden op de dag zou ze daar niets aan hebben. Ze zou het licht van de sterren kunnen oproepen, maar daarmee zou ze aar vrienden ook benadelen.
Edyn haar schreeuw trok haar uit haar gedachten. Ze had niet gezien hoe het was gebeurd, maar Edyn lag op de grond en haar zeis lag een paar meter verderop. Een Gryphon stond vlak bij haar.
‘Edyn!’ Frankie rende naar haar toe, maar de weg werd versperd door twee flapperende vleugels. Een Gryphon landde vlak voor haar. Ze keek over haar schouder, maar ze had geen eens zich meer op Luke.
‘Kom op,’ mompelde ze, meer tegen haarzelf dan tegen het monster. Haar vrienden hadden niks aan haar als ze bleef treuzelen.
Met een schreew stortte Frankie zich op het wezen, maar de Gryphon was haar te snel af. Eén van zijn klauwen klemde zich om haar arm en borden zich in haar huid. Haar zwaard gleed uit haar hand en het monster duwde haar op de grond.
Frankie probeerde hem met haar benen van zich af te werken, maar het monster was te sterk.
Zijn kop schoot naar voren en ze sloot haar ogen. Ze wilde niet dat zijn angstaanjagende kop het laatste zou zijn wat ze zou zien. Ze bereidde zich voor op het onvermijdelijke.
Maar het gebeurde niet.
In plaats daarvan voelde ze de spanning rond haar arm verminderen, totdat de klauwen uit haar arm verdwenen en de Gryphon met een plof naast haar viel.
Frankie greep naar haar bloedende arm en opende haar ogen. Vlak boven haar zag ze een silhouet van een vrouw, maar het was absoluut niet Edyn. Door de zon di zo fel scheen, kon ze niet zien wie het was.
Het silhouet boog zich over haar heen en trok een pijl uit de Gryphon. Daarna stak het een hand naar haar uit.
‘Kom. We hebben de meesten te pakken gekregen. De anderen zijn verjaagd.
Frankie haar maag draaide om bij het horen van de stem van Linn. Ze had de kinderen van Aphrodite nooit gemogen, Linn nog het minste.
Dat ze haar nu had gered, vond ze maar niks. Ze duwde de hand van Linn dan ook aan de kant en kwam zelfstandig overeind.
Er lagen nog een paar Gryphons met pijlen in hun lichaam op de grond. Degene die Frankie aan had gevallen, was verdwenen. Een paar meter verderop zag ze een paar versteende Gryphons, en Luke die er met grote ogen naar staarde. Zijn blonde krullen waren door de war en er droop bloed langs zijn gezicht. Calum, de zoon van Athena, trok met moeite zijn speer uit het steen.
Op de plek waar ze Edyn voor het laatst had gezien, zag ze nu hoe ze overeind werd geholpen door het laatste deel van het trio. De dochter van Athena, Naylene.
18
Posts: 17081
Datum: 15-01-2023 15:45
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Hoewel het gevecht niet perfect verliep was het zeker niet zo dat het heel erg slecht was. Luke was van mening dat ze simpelweg nog moesten wennen aan weer in gevecht zijn. Bij hemzelf was dat in ieder geval zo. Daarbij was het een lange tijd geleden dat ze samen hadden gevochten. 
Ze hadden echter niet de kans gekregen om het gevecht naar eigen handen te zetten. Drie van hun oud kampgenoten waren er uit het niets geweest. Nu, in de stilte die was ontstaan na het gevecht, was het alsof ze door hen werden veroordeeld. 
De gespierde armen van Calum was het enige waar Luke zich voor een tijdje op had kunnen focussen. De man had hem met gemak overeind getrokken, nadat hij zijn speer in één van de Gryphons had geworpen. Niet veel later was het beest in steen veranderd. 
De kinderen van Athena. Op kamp waren ze vaak afzijdig geweest van de rest. Mede daardoor hadden ze iets intimiderends over zich heen gehad. Calum en Naylene waren altijd al een hecht groepje geweest samen met Linn. Zelfs in de tijd dat zij en Luke korts iets met elkaar hadden gehad. 
Calum had hem altijd aangekeken alsof hij iedere mogelijke beweging van een gevecht overwoog. Nog voordat het plaats had gevonden. Er gingen vast duizenden gedachten door zijn hoofd heen. De ene nog genialer dan de andere. De norse blik en de strenge wenkbrauwen hielpen niet in zijn voordeel. Toch had Luke hem vaak genoeg zien lachen, als hij in de buurt van Linn was geweest.
Op het moment leek Calum echter niet te kunnen lachen. 
“Jullie mogen van geluk spreken dat we in de buurt waren en iets hoorden. Anders had geen van jullie dit na kunnen vertellen.” Luke luisterde amper naar wat Calum vertelde. Dat was op het moment ook niet belangrijk. Zelf had hij bloed over zijn gezicht heen lopen en hij zag dat Frankie gewond was. Daarom liep hij naar de koets waarin zijn rugzak nog behoorde te zeggen.
“Het ging prima.” Frankie was duidelijk niet gediend van Calum zijn uitspraak. Luke was het met haar eens. Het was hen prima afgegaan. Soms kwamen er momenten in gevechten waar het even wat minder ging, maar ze hadden er best wel bovenop kunnen komen.
“Wat nou prima?” Naylene was ondertussen achter Edyn aangelopen, die zich bij Frankie had gevoegd. Luke haalde zijn tas uit de koets en liep naar het groepje dat er niet heel erg ver vanaf stond. Wat Ambrosia zou het makkelijk op kunnen lossen, maar het was belangrijk dat hun wonden eerst goed werden gedesinfecteerd. 
“Twee van jullie zijn gewond. Het was duidelijk dat de Gryphon Luke als voorgerecht naar binnen zou werken en wat was Edyn aan het doen?” Naylene keek even naar Edyn.
“Wat maakt het uit wat ik aan het doen was.” Mompelde Edyn. Achter haar was ineens een geitje verschenen. Luke had geen idee waar die vandaan was gekomen. Wellicht uit het bos dat hij iets verderop zag liggen. Edyn had wel vreemde beesten naar zich toe geroepen.
“Jongens, laten we het allemaal een beetje beschaafd houden.” De rust waarmee Linn sprak was meteen bij Luke te voelen. Frankie had hem ooit verteld dat kwam doordat Linn een dochter van Aphrodite was. Luke wist niet of hij dat erg vond. 
Frankie en Edyn leken er minder door aangedaan dan Luke, die de neiging kreeg om verder niets meer te zeggen en rustig zijn spulletjes klaar te maken om zichzelf en Frankie te helpen. Wellicht moest hij Edyn nog nakijken of ze niet met een te harde klap op de grond was gekomen, dat kon resulteren in een hersenschudding.
“Wat doen jullie hier eigenlijk?” 
“Onze tijd verdoen, blijkbaar.” 
“Je was niet verplicht ons te helpen. Ik had liever gehad dat je niet had gedaan.” 
“En dan het gezeik horen dat er drie halfgoden zijn omgekomen. Dat zou ons alleen maar in de weg zitten bij onze missie.”
“Welke missie?” Vroeg Edyn. “Wij zijn ook op een missie.” 
“Oh ja om de zoon van Hades te zoeken. Onze missie is wel iets belangrijker dan dat.” Deed Naylene uit de hoogte. 
“Als het zo belangrijk is, dan wil je ons vast inlichten wat het is.” Frankie haar bruine ogen stonden stormachtig. Alsof ze ieder moment naar haar werpsterren kon grijpen en die tegenover Naylene kon gebruiken.
“Houdt daar nou eens mee op!” Sneerde ze vervolgens naar Linn. Die duidelijk met hun gevoelens probeerde te spelen. 
“Rustig, rustig.” Linn gooide haar handen omhoog en keek er zo onschuldig mogelijk bij. Edyn vond het zelfs vervelend. Helemaal omdat ze ook nog geen antwoord had gehad op haar vraag. Ze had vaak genoeg bij Naylene het gevoel gehad had de roodharige vrouw dacht dat ze te dom was om mee te praten. Belachelijk. 
“Wat is jullie missie?” 
“Ik hoor nog weinig bedankjes.” Tutte Linn.
Edyn wiebelde wat heen en weer op haar benen, ze begon zich ongemakkelijk te voelen in de omgeving, maar ze wist dat ze nu ook niet zomaar weg konden gaan.
Luke had ondertussen alles bij elkaar gekregen om bezig te gaan met de wond van Frankie.
“Je moet even gaan zitten, zodat je arm zo stil mogelijk is en je hem niet aanspant.” 
“Ik wil nu niet.”
“Frankie…”
Luke wist niet of Frankie daadwerkelijk naar hem luisterde of dat Linn hem had geholpen, want ze zag de vrouw knipogen.
“Bedankt voor jullie hulp.” Was hij maar de eerste en waarschijnlijk ook enige die dat aangaf. Anders zouden ze er toch niet vanaf komen.
Frankie liet zich helpen. Terwijl Edyn nogmaals bij Naylene aandrong wat nou precies hun missie was. Wellicht had ze hoop dat het hen ook verder zou helpen. Misschien waren ze opzoek naar de andere vermiste halfbloed. Diegene waar Hades over had gesproken..
“We zijn in opdracht van godin Iris, opzoek naar haar regenboog.” 
Luke keek verbaasd op naar Naylene. De regenboog was daadwerkelijk verdwenen. Hij kon zich niet indenken waar het precies moest zijn. Hoe moest je op zoek naar iets wat een natuur verschijnsel was. Iets wat wet gecontroleerd door een godin. Het leek hem behoorlijk ingewikkeld.
Normaal zou Edyn diegene zijn geweest die zich het meeste zorgen maakte om de natuur en al haar verschijnselen. Luke verwachtte dan ook dat ze wat in paniek zou schieten van het nieuws.
“Als jullie missie zoveel belangrijker is en jullie zijn na eigen zeggen zoveel beter dan ons. Waarom hebben jullie de regenboog dan nog niet gevonden?” Zei Edyn op de meest brutale manier die Luke haar ooit had horen praten. 
“Jij kleine!” Naylene schoot naar voren, waardoor Frankie zich ook los probeerde te maken, om haar vriendin te beschermen. Het geitje was hen echter al voor. Te zien aan broek van Naylene, die al aan was gekauwd was het geitje al even in haar buurt geweest, maar nu gaf ze haar een flinke trok tegen de scheenbenen aan, wat alleen maar gevloek opleverde.
22
Posts: 4865
Datum: 21-01-2023 14:41
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Er zou geen competitie moeten zijn tussen de halfgoden, maar soms was het onmogelijk om dat te voorkomen. Frankie wist dat ze daar zelf ook aan bij had gedragen. Als enige dochter van Nyx had ze het niet altijd gemakkelijk gehad op het kamp. Velen hadden haar vreemd aangekeken. Haar reactie was simpelweg geweest om te doen alsof het haar niet had gedeerd. Iets wat anderen al snel hadden bestempeld als arrogantie. En misschien was dat het ook wel een beetje geweest. Haar ideeën waren minstens net zo goed als die van de kinderen van Athena, misschien soms wel beter. En ze haatte het dat sommige kinderen van Aphrodite in staat waren om andermans gevoel te beïnvloeden. Het maakte haar onrustig.
Frankie deed niet eens haar best om haar lach te verbergen toen het geitje Naylene aanviel. Kort viel haar blik op Edyn, die met een triomfantelijk gezicht toe stond te kijken. Het was ongebruikelijk van Edyn om geweld aan te moedigen en Frankie had geen idee waar het diertje vandaan kwam, maar ze had het gevoel dat Edyn er wel iets mee te maken had.
Naylene hinkte op een been en had haar handen om haar scheenbeen geklemd. Het geitje sprong steeds omhoog in een poging om weer haar broek vast te grijpen. ‘Haal dat ding bij me weg!’ 
Edyn bleef staan. Ze was duidelijk niet van plan om in gesprek te gaan met het geitje.
‘Oké, kom hier,’  zei Calum. Hij overhandigde zijn speer aan Linn en liep naar Naylene en het dier toe. Hij zakte iets door zijn knieen en probeerde de geit vast te pakken. Het geitje was echter te snel en draaide zich om naar hem. Hij hapte zelfs naar zijn vingers, die Calum snel terugtrok.
Frankie schoot in de lach en klapte in haar handen. Meteen vertrok haar gezicht van de pijn. Haar arm was misschien schoongemaakt door Luke, maar de wond zat er nog steeds. Ze was weggelopen voordat hij haar daadwerkelijk had kunnen helpen.
Luke liep weer naar haar toe. Hun blikken kruisten elkaar en Frankie knikte bij het zien van zijn vragende, blauwe ogen. Hij nam voorzichtig haar arm weer vast, zodat hij verder kon gaan met het ontsmetten van de wond.
‘Misschien moeten we allemaal even een stap terug doen?’ opperde Linn. ‘Ze zijn gewond. Luke heeft tijd nodig om hen, en zichzelf, te helpen. En misschien kunnen we elkaar wel helpen.’
‘Dat betwijfel ik.’ Naylene zette haar voet weer op de grond, wat voor het geitje weer een extra reden was om tegen haar op te springen.
‘Kom hier, klein ding.’  Calum deed nog een poging om het geitje te vangen. Hij spreidde zijn armen en greep naar het dier, maar het geitje blerde in zijn gezicht en rende onder zijn benen door.
‘Nu snap ik waarom jullie de regenboog niet kunnen vinden,’ zei Edyn. ‘Een geitje vangen is veel makkelijker. En dat lukt ook niet.’ 
Dat schoot bij Naylene in het verkeerde keelgat. ‘Luister, jij kleine geitenfluisteraar. Het is niet alsof jullie het zoveel beter zouden doen. Wij zijn-’
‘Naylene!’ De strenge stem van Linn onderbrak haar. Frankie voelde het zelfs in haar eigen lichaam doordringen. Als zij nu had gepraat, zou ze ook haar mond willen houden.
‘Niet doen, Linn!’ 
Linn haalde haar schouders op. Ze liep naar haar vrienden en overhandigde Calum weer zijn speer. ‘Laten we even pauze nemen. Wat eten, wat drinken. Zij kunnen de tijd gebruiken om wat aan te sterken. Daarna kunnen we bij elkaar komen en informatie uitwisselen.’ 
‘We hebben jullie hulp niet nodig,’ beet Frankie haar toe.
Linn wierp een blik op haar gewonde arm en daarna op het bebloede gezicht van Luke. ‘Laten we daar maar niet over in discussie gaan, Frankie. We zien jullie zo.’ Ze legde haar handen op de ruggen van haar vrienden en leidde ze weg van het andere groepje. Iets verderop in het veld namen ze plek op de grond. Frankie wist niet wat ze precies zeiden, maar ze kon de stem van Naylene in ieder geval horen.
Luke had ondertussen haar wond verbonden. De ambrosia zou een hoop oplossen, maar hij had er ook voor gezorgd dat de wond niet zomaar open zou springen in de tussentijd. Uit zijn rugzak haalde hij een zakje, waar hij een klein blokje ambrosia uithaalde. Hij gaf het aan Frankie.
‘Deed ze dat ook toen jullie iets hadden?’  vroeg ze aan hem, terwijl ze knabbelde aan het medicijn van de goden.
‘Wat?’ vroeg Luke, terwijl hij in zijn rugzak naar iets ander zocht.
‘Gewoon, dat hele Aphrodite gedoe. Dat lijkt me niet echt oprecht.’
Luke haalde zijn schouders op. ‘Ze liet me altijd heel kalm voelen. Ik weet niet of ze dat echt bewust deed. Ik vond het nooit erg.’ 
Frankie humde wantrouwend, maar besloot verder niks te zeggen. Het ging haar niets aan dat Luke en Linn een relatie hadden gehad. Het was eigenlijk ook geen relatie te noemen, toch? Ze waren twee verliefde tieners geweest. Gevoelens die Linn misschien zelf wel had aangewakkerd bij Luke.
‘Ik ga bij Edyn kijken. Volgens mij is ze op haar hoofd gevallen.’ 
Frankie knikte. Ze stapte opzij en keek toe hoe Luke naar Edyn liep. Edyn was ondertussen op de grond gaan zitten. Ze had een kommetje van haar handen gemaakt en Suzy zat er in. Haar spitsige snuitje was op Edyn gericht en Edyn fluisterde haar van alles toe. Ze stopte toen Luke in de buurt kwam en ze plaatste Suzy in de zak van haar tuinbroek.
Frankie knipperde met haar ogen. Had Suzy iets te maken gehad met de geit? En waar was de geit nu? Het kon toch niet zo zijn dat hij zo snel was weggerend dat hij de bosrand al had bereikt?
‘Bijzonder,’ mompelde Frankie tegen haarzelf. Ze nam het laatste beetje van de ambrosia. Het blokje had nog steeds de zoete en hartige smaak van gefrituurde kip met wafels en stroop.
18
Posts: 17081
Datum: 22-01-2023 09:52
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Als het aan Luke lag mochten ze dankbaar zijn voor de hulp die ze zojuist hadden gekregen. Hoewel ze het gevecht waarschijnlijk wel tot een goed einde hadden gebracht met z’n drieën, wilde hij niet weten in welke staat ze waren geweest. Monsters moesten niet onderschat worden. Daar wist Luke helaas zelf alles van. 
Gelukkig had Linn hen de ruimte gegeven die Frankie en Edyn wel even nodig hadden om alles te verwerken.
“Edyn?” Vroeg Luke. De wonden van Frankie waren zichtbaar geweest, daardoor had hij makkelijk geweten wat hij had moeten doen. Bij een mogelijke hersensschudding was dat altijd wat moeilijk. Zeker omdat Luke geen idee hard de klap van Edyn was geweest.
Suzy piepte naar Luke, alsof ze hem iets wilde vertellen. 
“Ik zal heel erg goed voor Edyn zorgen. Dat beloof ik, Suzy.” Gokte Luke hetgeen wat het muisje hem had willen vertellen. Het leverde wat gelach van Edyn op, mede als wederom een hoge piep van het muisje. 
Luke wist nog goed hoe hij voor het eerst kennis had gemaakt met het muisje en hoe blij Edyn wel niet was geweest. Ergens voelde het voor hem ook als een geruststelling om te weten dat zijn beste vriendin altijd iemand had. Misschien wel een rechtstreekse link met haar moeder. Iets waar veel halfgoden jaloers op waren. Veel van hen kregen hun hele leven niets van hun ouders te horen. 
“Luke zorgt altijd goed voor ons, toch?” Edyn legde haar hand op zijn knie, waardoor Luke even glimlachte. Ondanks de hele situatie waar ze in zaten, was hij blij dat hij tijd door kon brengen met Edyn. Hij had haar gemist.
“Maar Suzy gaf aan, dat je ook voor jezelf moet zorgen. Je bent ook gewond Luca.” 
Luke ging onbewust met zijn vingers langs zijn gezicht. Door de pijn fronste hij zijn wenkbrauwen. Een blik die zich alleen maar verdiepte op het moment dat hij het bijna opgedroogde bloed aan zijn vingers voelde plakken.
“Dat komt zo.” Luke rommelde in zijn rugzak en haalde er een fles water uit.
“Hier drink hier maar van. Flinke slokken.”
Edyn deed wat er van haar werd gevraagd. Ondertussen was Frankie bij hen gevoegd. Het was duidelijk dat ze genoeg te zeggen had. Op het moment was het niet hetgeen waar Luke zich op kon focussen. Hij moest hetgeen doen waarvan hij deze ochtend nog had gedacht dat hij het totaal verkeerd had gedaan. 
Met volle concentratie liet Luke de zonnestralen die op hem vielen, door zijn lichaam heen gaan. Zijn bleke handen leken zich langzaam op te warmen tot aan het punt dat er zachte lichtstralen uit zijn vingertoppen gloeiden. Zijn vrije hand gebruikte hij om voor Edyn haar linkeroog te leggen. 
“Probeer het licht zo goed mogelijk te volgen. Het kan in het begin even vervelend aanvoelen, als je hoofd te pijn doet moet je het zeggen.” 
Luke was er niet trots op hoe vaak hij dit op het kamp had moeten doen. Als één van zijn broers of zussen weer eens in de nest had gewerkt. Soms was er alcohol in het spel. Soms een stomme weddenschap. Maar vaker wel dan niet hadden ze hun best willen doen om indruk op iemand te maken. 
Gelukkig leek Edyn niet te veel met haar ogen te trekken op het moment dat het felle licht haar pupillen raakte. Luke kon wel aan haar merken dat haar reactievermogen wat aan was getast, het was niets waar hij zich zorgen om maakte. Zeker niet nadat hij ook haar andere oog had gecontroleerd.  
“Als je een klein stukje ambrosia eet moet je je weer goed voelen. Mocht er iets veranderen, dan moet je het me meteen zeggen ook.” Edyn knikte netjes en pakte het stukje cake van hem aan. Ze begon er bedreven op de kauwen.
Luke had zich altijd afgevraagd waar Edyn haar eten naar smaakte. Soms waren de meest bijzondere dingen op haar bord tevoorschijn gekomen. Maar Edyn har ook vaak genoeg zelf eten gemaakt wat heerlijk smaakte. Luke kon enkel voor zichzelf spreken, maar als hij ambrosia of nectar naar binnen kreeg had het altijd de smaken van Edyn haar gerechten. Daarin was hij vast niet de enige. 
Uiteindelijk liet Luke zich ook op de grond zakken. Met een doek en wat water begon hij bij zichzelf de wond te ontsmetten. Ondertussen keek hij naar Frankie, wie duidelijk diep in gedachten was over de andere groep. Zo nu en dan gleed haar blik immers af naar het drietal dat verderop zat. Luke had nog nooit drie zulke indrukwekkende halfgoden bij elkaar gezien. Zelfs in de tijd dat hij een relatie had met Linn, had hij zich afgevraagd of hij bang had moeten zien voor Calum en Naylene of dat hij jaloers moest zijn op Linn omdat ze zoveel tijd met hen door had kunnen brengen en ze alles voor haar over hadden. Zij was immers duidelijk de leider van de groep. 
“Waar zit je over te denken?” 
Frankie haar ogen weerspiegelden voor even de nacht. Alsof er duizenden gedachten tegelijk zich verzamelden. Luke had al wel eens gedacht dat hij de sterren in haar ogen had kunnen zien, toch had hij zichzelf altijd voor gek verklaard als hij dat gezien. Wellicht was het enkel zijn verliefde tienerbrein geweest die de meest poëtische worden had willen verzinnen om Frankie te beschrijven. 
“Wil je een acceptabel antwoord of een eerlijk antwoord.” 
Edyn gniffelde al zachtjes, alsof ze wist waar het op uit zou komen.
“Beide.” Besloot Luke. 
“De regenboog is weg. Er is nooit meer zoiets groots gebeurd sinds de bliksemschicht van Zeus was gestolen en we weten allemaal waar dat bijna op uit is gedraaid.” Een oorlog. Tussen de Goden. Dat zou betekenen dat het tussen hun kinderen ook chaos zou worden. De hele wereld zou daar hinder van ondervinden.
“Iris is…” Luke wist niet hoe hij het moest zeggen zonder dat hij denegerend over de godin sprak. Ze was een kleinere Godin. Zeus had zoveel meer macht dan Iris.
Frankie leek te begrijpen wat hij bedoelde en knikte. “Maar Hera niet. Het gaat niet lang duren voordat zij zich er mee gaat bemoeien en als Hera zich ergens in mengt…” 
Luke wilde er niet eens aan denken wat er dan gebeurde. 
“En dan sturen ze drie halfgoden om het op te lossen. Niet eens een kind van Iris. Ik vraag me af of alles wel eerlijk is gegaan.” 
“Linn zou dat nooit doen.” Verdedigde Luke haar. 
“Dat je aanneemt dat ik op Linn doelde zegt al genoeg.” 
“Wat was het andere Frankie?” Vroeg Edyn hoopvol.
“Oh, ik dat ik het niet erg zou vonden als er een hele groep met geitjes op die drie af zou rennen en ze eens duidelijk maakt dat ze niet zo geweldig zijn als ze denken te zijn.” 
Edyn moest nu echt lachen en ook Suzy begon weer geluidjes te maken. 
“Dat verdienen ze, hoe durven ze te zeggen dat Michael niet belangrijk genoeg is. Michael is heel erg belangrijk.” 
Luke zuchtte, want hij wist dat zijn volgende woorden zijn twee vriendinnen niet gelukkig zouden stemmen. “Daarom moeten we met ze praten. Wellicht weten zij meer en kunnen ze ons helpen.” 
22
Posts: 4865
Datum: 29-01-2023 15:04
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
De ambrosia zorgde er voor dat Frankie zich al weer iets beter voelde. Luke had haar arm voldoende verbonden en over een paar uur zou ze er vast geen last meer van hebben. Gelukkig leek ook Edyn geen zware verwonding te hebben opgelopen. En Luke zelf leek niet eens te merken dat hij gewond was, dus ook dat leek mee te vallen. Het ergste was dat ze nu nog meer vertraging hadden opgelopen en dat de paarden, en de strijdwagen, niet in staat leken te zijn om verder te reizen.
Luke stelde voor om te praten met de andere groep. Edyn trok een afkeurend gezicht, waar Frankie het mee eens was. Linn had al aangegeven dat ze weer bij elkaar zouden komen, maar voor haar had het geen waarde. Ze hadden al duidelijk gemaakt dat ze geen interesse hadden in het vinden van Michael. Waarom zou zij dan moeite doen om met hen mee te denken over hun zoektocht? Het was niet alsof ze iets wist over de regenboog.
Ze bestudeerde de groep die iets verderop in het gras was gaan zitten. Naylene maakte haar zwaard schoon. Linn zat half bij Calum op schoot en hield plagend een flesje water boven zijn hoofd. Hij leek niet eens moeite te doen om het water te pakken te krijgen. Hij keek enkel lachend naar zijn vriendin. Ze schudde haar hoofd. Die drie moesten de regenboog vinden? Frankie zag niet in waarom, net zoals dat ze niet inzag waarom ze nog met hen zouden moeten praten.
‘Ze kunnen ons toch niet helpen. Wat zouden zij weten dat wij niet weten?’ Waarschijnlijk hadden zij juist meer informatie, aangezien zelfs Chiron niks had gezegd over de verdwenen ziel. En als Chrion hen hierover al niet had geïnformeerd, hoe zou de andere groep het dan wel moeten weten?
Luke haalde zijn schouders op. Hij leek er geen antwoord op te hebben, maar hij leek ook niet van plan om zijn voorstel te laten varen. Hij kwam overeind en slingerde zijn rugzak over zijn schouder. Hij raapte zijn pijl en boog van de grond. ‘Ik ga naar ze toe. We moeten ze sowieso bedanken, en misschien zijn zij ook wel gewond.’
‘Succes,’ zei Frankie nors. Zelf begon ze haar werpsterren te verzamelen. Edyn kwam overeind en hielp haar. Suzy was in haar blonde haren geklommen en hield zich stevig vast aan een paar lokken terwijl Edyn steeds naar beneden boog om iets van de grond te rapen. Frankie had de muis altijd al bijzonder gevonden, wat ze ook kon verklaren doordat het een geschenk was van Demeter, maar soms gedroeg ze zich eigenaardig. Zoals nu, slingerend aan Edyn haar haren.
‘Oh Suze, kijk!’ Edyn dook op de grond en wees een bloem aan. ‘Misschien mogen we deze meenemen. Dan kan je daar in slapen.’
Frankie schudde haar hoofd en liet Edyn voor wat het was. Vanuit haar ooghoeken hield ze Luke in de gaten. Hij was naar de groep toe gelopen en uitte overduidelijk zijn dank voor hun hulp, al was het in Frankie haar ogen nog steeds niet nodig geweest. Linn kwam overeind en liep naar hem toe, waarna ze hem begroette met een knuffel. Ze trok zich iets terug en legde haar handen rond zijn gezicht. Frankie voelde een steek in haar maag, maar weet dat aan het gevecht.
Ze pakte haar laatste werpster op en draaide zich om naar Edyn, die een bedankje fluisterde naar de grond en de bloem in de voorste zak van haar tuinbloem plantte. Suzy kroop er meteen in.
Frankie zag dat Linn Luke bij de hand had genomen en op de grond had getrokken om zich bij de groep te voegen. Ze raapte de zeis van Edyn op en overhandigde die aan haar. ‘Misschien moeten we toch naar ze toe. Kijken of ze iets nuttigs te zeggen hebben.’
‘Ik denk het niet,’ antwoordde Edyn. ‘Ze zeggen alleen maar gemene dingen.’
Frankie glimlachte iets en sloeg haar vrije arm over Edyn haar schouders. ‘Misschien moeten we dan kijken om te zien of het geitje nog haar terugkeer maakt om ze nog een flinke trap na te geven.’
Edyn lachte. Frankie zweerde dat ze naar het muisje in haar zak keek, maar het kon ook dat ze zich dat verbeelde. 
Samen liepen ze naar de groep. Linn was druk in gesprek met Luke. Ze leken verder niet gewond, dus er was vrijwel geen reden voor Luke om daar nog lang te blijven zitten. Frankie moest toegeven dat het aardig van hem was om daar aan te denken, maar ze vond niet dat de groep het verdiende. Ze gedroegen zich zo uit de hoogte en ze hadden heel neerbuigend gedaan over het vinden van Michael, terwijl dat in Frankie haar ogen ontzettend belangrijk was.
‘Frankie, Edyn. Kom erbij. Ik vertelde net aan Luke hoe we hier zijn gekomen.’ Linn gebaarde naar de grond. Luke schoof al iets op om plek te maken voor zijn vrienden, maar Frankie schudde haar hoofd. Ze zou wel blijven staan.
‘En ik vertelde dat we onderweg waren naar het kamp om Chiron te spreken, omdat we er vanochtend achter kwamen dat de regenboog was verdwenen,’ vulde Luke aan, toen de stilte te lang aan bleef houden.
‘Juist,’ zei Frankie. ‘En meer weten we ook niet over de regenboog.’
‘Dat verwachtten we ook niet,’ zei Naylene zonder op te kijken van haar zwaard.
‘Dus dan zijn we klaar hier,’ concludeerde Frankie. Ze deed haar best om niet iets terug te zeggen tegen Naylene. Ze wilde hier nu enkel zo snel mogelijk weg.
‘Ga nou even rustig zitten,’ drong Linn aan. Dit keer gebruikte ze haar krachten niet. Tenminste, Frankie voelde in ieder geval niet de neiging om op de grond te zitten. En ook Edyn bleef staan. ‘Vertel ons waarom jullie naar het kamp onderweg waren. En wij kunnen vertellen wat ons plan zover is. Misschien kunnen we elkaar nieuwe inzichten opleveren.’
18
Posts: 17081
Datum: 30-01-2023 16:05
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Voor even voelde het voor Luke alsof hij weer op het kamp was. Iemand als Linn sprak hij haast nooit. De omstandigheden waarin ze elkaar nu ontmoette waren wellicht niet ideaal, het maakte het echter niet minder prettig om haar te zien. 
Er waren altijd mensen om Luke heen. Op het kamp had hij zijn hut moeten delen met heel wat broers en zussen. Daarvoor had hij een hele lange tijd bij zijn moeder, stiefvader en twee broers kunnen wonen. Het feit dat er altijd wat te doen was geweest, maakte het voor Luke nu soms lastig dat hij alleen was. Dan miste hij de mening van een tweede persoon. Iemand die hem wellicht op andere inzichten kon brengen. 
Andere inzichten waren juist iets waar alle halfgoden nu behoefte aan hadden. Men zocht vaak de personen met wie je het beste samen kon werken. Juist omdat zij dan dezelfde ideeën hadden. De kinderen van Athena dachten vaak nog veel dieper na over een probleem. Wellicht konden zij helderheid verschaffen in hun probleem. 
Linn leek in ieder geval welwillend om mee te denken. Naylene had daarnet wat onverschillig geleken over het lot van Michael. Toch wilde geen enkele halfgod dat één van hen iets overkwam. Wie dan ook hun ouder was. Daarom besloot Luke ook niet op Frankie te letten. Het was overduidelijk dat ze weg wilde, maar straks zou hen kritische informatie ontgaan als ze dit gesprek niet zouden voeren.
Daarom begon Luke te vertellen over wat hen de afgelopen dagen was gebeurd. Sommige details liet hij weg, zoals dat hij flauw was gevallen in de Onderwereld. Andere hield hij wat vaag. 
De vier halfgoden om hem heen luisterde geïnteresseerd naar hem. Zelfs Naylene nam de moeite om haar zwaard weg te leggen en daadwerkelijk met hem mee te denken.
Helaas leek het verhaal hen ook onbekend voor te komen en kon de andere groep hen niet helpen. 
Nadat Luke zijn verhaal had gedaan, vertelde ook Linn wat zij de afgelopen dagen mee had gemaakt. Dat de regenboog vermist was, leek voor paniek te zorgen bij de goden. Het was immers hun manier op te communiceren. Daarom was het noodzaak dat de groep hun reis zo snel mogelijk weer zouden voorzetten. Ze hadden aanwijzingen die hen richting het Noorden van het land leidde. Geen van hen wist echter wat hen te wachten stond. 
“Weten jullie waar we ons nu ongeveer bevinden?” Vroeg Luke.
Ze hadden een heel eind gereisd deze dag. Hij had echter niet in de gaten gehad waar ze precies waren. Kansas was de laatste gok geweest, vanuit de lucht was dat echter moeilijk in te schatten. 
“Arkansas.” Zei Naylene kalmpjes. “Niet heel ver van het Ouachita National Forrest. Waarschijnlijk tussen de honderd en tweehonderd kilometer van Little Rock.” 
Luke keek om zich heen, hoewel ze op een openvlakte waren, kon hij merken dat ze in een omgeving waren waar veel bebossing stond. Dat was echter niet hetgeen waar hij naar op zoek was. 
Edyn was door de woorden van Naylene een stukje weg gelopen. Verbaasd keek ze om zich heen.
“Natuurlijk!” Bracht ze verbaasd uit, alsof het al die tijd voor hen had gelegen. 
Luke wist waar ze op de doelde. De plaats die Naylene net genoemd. Het nationale park. Het was de plaats waar Edyn op was gegroeid. Een die Luke zelf al wel eens had bezocht, samen met Edyn, maar ook al eens samen met Rhi. Hun ouders woonden er immers nog al die tijd. 
“Waar heeft ze het over?” Vroeg Naylene. 
Luke kwam overeind, hij keek van Frankie naar de drie vrienden die op de grond zaten. Hij vroeg zich af of Frankie wist van deze plek. Waarschijnlijk niet. Alleen hen die er eerder waren geweest zouden hem ook daadwerkelijk kunnen vinden. 
“Het is vast het bos.” Vertelde Luke snel. Wetende dat sommige dingen gewoonweg geheim moesten blijven. 
Calum boog in de richting van Naylene, waarna hij iets naar haar fluisterde. Met gelach en instemmend geknik als gevolg. Luke hoefde niet eens te raden waar het over ging. Het waren vast geen aardige woorden over Edyn. 
Luke liep zelf naar Frankie, zodat hij zelf woorden naar haar kon fluisteren. “Probeer Edyn rust te houden, ze vertelt je wat er aan de hand is. Je moet afscheid nemen van de paarden. We hebben een veilige plaats voor vannacht.” 
Hoewel Frankie hem een vragende blik toewierp, liep ze na een knikje van Luke, we in de richting van Edyn. Ze waren buiten gehoorafstand maar Luke kon zien hoe Edyn enthousiast uit begon te leggen over de woning die dicht bij hen was en waar ze zeker een bezoekje aan moesten brengen. 
“Voordat de duisternis valt, lijkt het mij beter dat we hier weg gaan. Ik ben bang dat hier onze wegen weer zullen scheiden.” Vertelde Luke, met name tegen Linn. De andere twee waren namelijk al druk bezig met hun eigen ding. 
“Het was goed je weer te zien Lukey.” 
“Jou ook Linn. Als de regenboog er weer is, laat dan iets van je weten.” 
Linn sloeg haar armen om hem heen, waardoor Luke vanzelf iets door zijn benen heen ging om haar ook te omhelzen. Terwijl hij voelde hoe Linn haar lippen tegen zijn wang aandrukte, ving hij net een blik van Frankie op. Daar leek het in ieder geval op, want op het moment dat hij haar aankeek, richtte ze haar aandacht weer op Edyn. Wellicht had hij het verkeerd gezien.
“Doe voorzichtig.” Linn zijn handen woelden door Luke zijn blonde lokken heen, waardoor hij glimlachte.
“Jullie ook. Jullie zijn er zeker van dat geen van jullie gewond is?” 
Linn schudde haar hoofd. 
Ondertussen waren Calum en Naylene al druk bezig om hun reis voort te zetten. Luke kon zich niet eens druk maken hoe ze precies op de open vlakte waren gekomen, want hij snelde naar Edyn en Frankie. Die ondertussen al bij de koets waren.
Frankie leek niet precies te weten wat er gaan was. “Heeft Edyn verteld…”
Luke kon zijn zin niet afmaken. “Ze heeft verteld over Jackie en Keith.” 
“Ze wonen hier echt niet ver vanaf.” Zei Edyn stellig. Luke vertrouwde er op. Waarschijnlijk zou Edyn aan worden getrokken naar het huis. Alsof het een magneet was. Het was immers Edyn haar veilige plaats, haar haard. Daar waar ze behoorde te zijn. Het was logisch dat ze het zo zou vinden. Wellicht had ze al iets diep in zich gevoeld.
“Ik voelde me een beetje gek, maar ik dacht misschien dat het door die klap kwam.”
“En dat vertelde je me niet?!” Vroeg Luke verbaasd, hij had zijn best gedaan om haar te helpen. 
“Je was zelf ook gewond, niets ergs.” Wimpelde Edyn hem af.
Ze keek met grote ogen naar Frankie. “Ik snap het nu. Huis, we zijn dicht bij huis.” 
“We kunnen de paarden wellicht gebruiken voor één laatste rit door de bossen. Edyn kan ons de weg wijzen. We kunnen de koets echter niet meer meenemen.” Begon Luke een plan te bedenken.
Frankie bleef hem wat beduusd aankijken. 
“Wat” Vroeg Luke onzeker. “Is het geen goed plan?”
22
Posts: 4865
Datum: 31-01-2023 18:56
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Toen Frankie voor het eerst de verhalen over Edyn haar moeder had gehoord, was ze in de war geweest. Haar moeder was Demeter. Een godin. En een groot deel van de goden besteedden geen tijd aan hun kinderen. Edyn had echter zo vanzelfsprekend gepraat over haar moeder, met wie ze samen spelletjes had gespeeld en eten had gemaakt. Het had even geduurd voordat Frankie had begrepen dat de moeder waar Edyn over had gesproken niet haar biologische moeder was geweest. 
Jackie was, net als zijzelf, een halfgod. Eentje die het haar missie had gemaakt om een veilige plek te creëren voor jonge halfgoden. Dat was ook de plek waar Edyn was opgegroeid. In een groot huis, ergens in de bossen. Volgens Edyn waren er nooit monsters naar toe gekomen, hoeveel halfgoden er ook waren geweest. Het had altijd als een magische plek geklonken. Frankie had niet gedacht dat ze het ooit zou zien, tot vandaag.
Luke keek haar onzeker aan. Dat terwijl hij dat helemaal niet hoefde te zijn. Hij had voor hen had gezorgd, had contact gelegd met de anderen - ook al had zij daar geen behoefte aan gehad - en nu had hij een plan bedacht. Een goed plan. Dat was iets wat ze niet van hem had verwacht, maar ze was blij dat hij het had gedaan.
Frankie schudde haar hoofd. ‘Nee, het is juist een heel goed plan.’
‘Oh.’ Luke haalde een hand door zijn krullen. Frankie zag dat hij nog een restje bloed op zijn voorhoofd had zitten. Ze had de neiging om het voor hem weg te vegen. Hij had het zelf waarschijnlijk niet gezien.
‘Ik bedoel: juist. Laten we gaan, dan.’ Alle zekerheid die Luke zojuist had bezeten leek nu weer te zijn verdwenen. Hij draaide zich om en liep naar de paarden. Edyn huppelde achter hem aan, blij dat ze weer naar huis kon.
Ze maakten de paarden klaar voor een laatste rit. Luke en Edyn kozen er samen voor om een paard te delen. Frankie nam de overige spullen voor haar rekening. Paardrijden was nooit haar favoriete manier van transportatie geweest, dus ze hoopte dat het rustig zou verlopen. Het laatste wat ze nu kon gebruiken, was een dwars dier dat niet naar haar luisterde. Ze hoopte dat Edyn haar aanwezigheid voldoende zou zijn om het paard iets te kalmeren.
Tijdens de rit vertelde Edyn uitgebreid over het koppel dat de veilige haven beheerde. Jackie, een dochter van Hestia. En Keith, een zoon van Apollo. Ze vertelde over alle avonden waarop ze rond het kampvuur had gezeten en dat Jackie degene was die haar had geleerd hoe ze s’mores moest maken. Geen enkel kampvuur was compleet geweest zonder de muziek die Keith had gemaakt. Hij hield heel erg van honkbal en wist iedereen altijd te motiveren om een potje te spelen. Zelfs als ze er in eerste instantie geen zin in hadden. Er waren op verschillende plekken hutten gebouwd om in te spelen en in te klimmen en het huis stond in de buurt van een groot meer, waar ze konden zwemmen.
In Frankie haar oren klonk het als een magische plek. Eentje waar halfgoden echt kind konden zijn. Zij was dan wel voor een groot deel opgegroeid bij haar moeder, en op het kamp, maar daar hadden haar prioriteiten altijd gelegen bij het trainen. Ze was nooit zomaar in een boom geklommen. Alleen als daar een reden toe was geweest, bijvoorbeeld tijdens een spelletje Verover de vlag. Het klonk als een fijne manier om op te groeien, hier in de bossen. Ver weg van alle zorgen.
‘We zijn er bijna!’ zei Edyn vrolijk. ‘Ze vinden het vast leuk om jullie te zien. Voor Luke is het al erg lang geleden. En ik heb ze zoveel over jou verteld, Frankie!’
Verbaasd keek ze naar het tweetal op het paard. ‘Je bent hier al eens eerder geweest?’
Luke haalde zijn schouders op. ‘Edyn heeft me een keer meegenomen. Rhi ook.’
Frankie had altijd wel geweten dat haar vrienden een heel ander leven hadden gehad dan zij. Ze kon het ook goed verklaren. En op de momenten dat ze bij haar moeder was geweest, had ze het nooit erg gevonden. Ze had daar willen zijn. Ze had zich belangrijk gevoeld. Maar nu voelde het alsof ze wat gemist had. Ze had nooit met Edyn en haar familie rond een kampvuur kunnen zitten.
Onbewust verminderde ze iets het tempo, waardoor ze achter Luke en Edyn ging rijden. Edyn was ondertussen al weer druk aan het vertellen over alle kinderen die er waren geweest de laatste keer dat ze Jackie en Keith had bezocht. Ze hoopte dat ze er nog steeds waren, zodat ze ze allemaal weer zou zien.
Verzonken in haar eigen gedachten volgde Frankie haar vrienden. Ze wist niet precies wanneer, maar ergens tussen een paar bomen begon ze zich anders te voelen. Warmer, welkom. Alsof er een geruststelling over het bos heen was gedrapeerd. Het voelde veilig.
‘Kijk, daar is het!’ Edyn wees naar een groot, houten huis waarvan Frankie zeker was dat ze het nog niet had gezien. Edyn klom van het paard af en rende al naar voren. Als ze nog last had van haar val, dan was het niet meer te merken.
De deur van het huis vloog open en een blonde vrouw van middelbare leeftijd verscheen. Frankie merkte meteen dat zij de reden was dat alles hier zo veilig aanvoelde. Dat moest Jackie zijn.
‘Edyn, ben jij dat? Ik had al zo’n gevoel dat je in de buurt was!’
Edyn begroette de vrouw met een knuffel. Achter hen verscheen een blonde man met een grote glimlach op zijn gezicht. ‘He Buttercup! Het is goed je weer te zien.’
18
Posts: 17081
Datum: 04-02-2023 10:34
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De houten woning had al het charmante van een blokhut, dat samen ging met de grootte van een familiehuis. Met plaatsen voor iedereen die er voor lange of korte tijd verbleef. Het huiselijke was terug te zien in iedere ruimte. Vol met liefde, die ook van Jackie en Keith afstraalde. 
De eerste keer dat Luke de woning had betreden had hij zich redelijk opgelaten gevoeld. Edyn had hem altijd verhalen verteld over de man en vrouw die beschouwde als haar eigen ouders. Daarin was het ook vrij duidelijk geweest dat de twee al het beste voor wilden voor de kinderen die ze opvoedden.
Ondertussen voelde het voor Luke ook als een thuiskomst. Er was geen plaats waar hij zich meer op zijn gemak had gevoeld als de prachtig woning midden in de bossen. Hoe kon het ook anders als de bewoners hen begroette met de grootste knuffels die er waren.
Zo werd ook Frankie in een knuffel van Jackie getrokken. Alsof ze haar al jaren kende. 
Nadat Keith Edyn in zijn armen had genomen, stapte hij naar Luke toe om ook hem vast te nemen. Net zoals Luke zelf was Keith een zoon van Apollo. Dat had vanaf het begin gezorgd dat de twee het goed met elkaar hadden kunnen vinden.
“Goed je te zien, breadstick.” Plagend gingen de vingers van Keith door zijn krullen heen. Waardoor Luke hem op zijn beurt een duwtje gaf met zijn ellenboog. De bijnaam die hij ooit van de man had gekregen maakte hem nog steeds aan het lachen. Al was hij een jaar of veertien geweest toen Luke het voor het eerst had gehoord.
“Al moet ik ondertussen misschien bread zeggen.” Keith liet hem los en zorgde dat hij in de richting van Jackie liep, om haar ook te ontmoeten met een knuffel.
“Inclusief een paar buns.” Hoewel de bijnaam waarschijnlijk beschamend moest zijn, zelfs Frankie moest er zachtjes om lachen, vond Luke ze ook best grappig.
“Ik krijg je nog wel Keith, wacht maar de volgende keer als we softball spelen. Ik heb geoefend.” 
Keith gooide zijn handen in de lucht. “Kijk uit Luke, ik zou bijna bang van je worden.” 
Keith stapte vervolgens naar Frankie, die er nog wat verloren bij leek te staan.
“Welkom, jij moet Frankie zijn. Edyn heeft al zoveel over je verteld. Wat fijn om kennis met je te maken.” Begroette Keith ook Frankie, waarna ze met elkaar begonnen te praten. Luke werd door Jackie in een knuffel getrokken. 
“Het is zo goed om je hier te hebben Luke.” Fluisterde ze. Haar armen lagen zo stevig om hem heen, alsof hij ieder moment kon breken. Precies de manier hoe Luke zich de afgelopen tijd had gevoeld. 
“Wat is er met jullie gebeurd?” Vroeg Jackie, terwijl ze Luke meenam naar de keuken. Gevolgd door Edyn en Keith die al pratend ook Frankie met zich meenam. 
“Mijn geweldige vrouw voelde al dat er bezoek aan zat te komen, dus ze heeft allemaal lekkere dingen gebakken. Ze heeft zelfs al een het een ander voor het avondeten gemaakt. Al weet ik zeker dat jullie even wat rust ook kunnen waarderen. Ik zal kijken of ik wat kamers voor jullie klaar kan maken.” Sprake Keith rustig. Alsof het allemaal vanzelfsprekend was dat er drie halfgoden bij kwamen.
“Oh pap, wie zijn er allemaal?” Vroeg Edyn enthousiast. “Maddie?” 
“Ja Maddie is er.” 
“En AJ?” Edyn haar stem ging wat hoger, werd enthousiaster. Er kwam zelfs een enthousiast geluid over haar lippen heen toen Keith instemde dat ook AJ er was.
“Lieverd, waarom loop je niet even mee, dan kun je meteen iedereen begroeten die er is. Al zijn de meesten met Ethan en Evan naar buiten.” 
“Zijn Ethan en Evan er?!” Kirde Edyn, waarna ze bijna rennend de keuken verliet. Ze liet Jackie lachend achtend met Luke en Frankie.
Jackie pakte een krukje, die ze voor het aanrecht zette. Ze gebaarde ten teken dat Luke er moest gaan zitten, hij snapte niet helemaal waarom. 
“Het lijkt alsof je gewond bent, jongen.” Fluisterde ze zachtjes. Luke taste naar zijn voorhoofd. 
Jackie zette hem neer op het krukje en begon zijn voorhoofd schoon te maken. “Vertel me waar jullie in zijn gelopen en waarom jullie hier in de buurt zijn. Jullie zijn met z’n drieën. Hebben jullie een queeste?”
Luke keek in de richting van Frankie, ze stond bij de grote ramen die uitzicht gaven naar het prachtige bos. Verzonken in haar gedachten. Iets wat Luke ook aan haar had gemerkt toen ze op de paarden hadden gezeten. Hij vroeg zich af waar ze met haar gedachten zat. Waarschijnlijk was ze nog druk bezig met de informatie die ze van Linn en haar vrienden had gekregen. De regenboog was immers verdwenen.
Luke knikte. Hij liet Jackie zijn hoofd schoonmaken. “We waren op weg naar het kamp, maar we kwamen Gryphons in de buurt tegen.” 
“Zijn ze hier weer in de buurt aan het zwerven?” Vroeg Jackie bezorgd. Luke knikte.
“Hoe ver was het ongeveer?” Vroeg hij aan Frankie, zij was daar beter in dan. Vele malen beter.
Frankie leek echter geen van zijn woorden te horen. Terwijl ze speelde met een krul die langs haar gezicht hing. 
“Frankie?” Vroeg Luke voorzichtig. Ze schrok daadwerkelijk op van zijn woorden.
“Sorry, ik was in gedachten verzonken.” Luke keek haar wat bezorgd aan. Het was niets voor Frankie om niet door te hebben wat er om haar heen gebeurde. Wellicht hielp het huis daarin mee, voelde ze zich eindelijk rustig genoeg om zich er aan over te geven. 
“Niets ernstigs. Ik vroeg alleen hoe ver de Gryphons ongeveer weg waren.” De paarden waren van Frankie haar moeder, natuurlijk waren ze veel sneller dan ieder ander paard dat hen hier had kunnen brengen. 
Frankie richtte zich op Jackie. “Ik denk ongeveer vijftig kilometer?” 
Jackie knikte. “Wellicht moet Keith er dan toch een keer op af nu Ethan en Evan er zijn.” 
Vervolgens richtte Jackie zich weer op Luke zijn voorhoofd. De warme doek had prettig gevoeld, hij voelde dan ook meteen het gemis. 
“De wond is voor het grootste gedeelte al dicht getrokken, maar je moet de komende dagen rustig aan doen. Het zit op een plaats die zo open kan springen.” Luke knikte. Hij had zelf duidelijk niet goed gekeken of hij niet ook gewond was geraakt. Dat had hij wel gevoeld, maar toch was het even minder belangrijk geweest dan de rest om hem heen.
“Misschien kun je kijken of Edyn en Keith wat hulp kunnen gebruiken?” Stelde Jackie voor. “Dan kunnen Frankie en ik even kijken of alles goed gaat met de paarden.” 
Luke keek naar Frankie. Ze leken hetzelfde idee te hebben. De paarden zouden terug gaan naar Nyx. Waarschijnlijk zou zijn voor hen zorgen. Toch leek Jackie haar tijd met Frankie alleen te willen hebben. De vrouw leek precies door te hebben wanneer iemand het nodig had om een goed gesprek te hebben. 
“Dankjewel Jackie.” 
Jackie sloeg haar armen om Luke heen. “Het is goed, lieverd. Het is fijn om je weer te zien. En blijf onthouden, hier ben je veilig. Voor zo lang jullie het nodig hebben.” 
22
Posts: 4865
Datum: 05-02-2023 14:28
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
De omgeving was prachtig. In combinatie met de mensen die hier waren, snapte Frankie maar al te goed dat dit Edyn haar favoriete plek was. Het voelde rustig, bijna normaal. Er was niets dat de sfeer zou kunnen verpesten en Frankie moest toegeven dat ze nog nooit zoveel warmte en veiligheid op een plek had gevoeld. Maar het deed haar niet vergeten wat hun daadwerkelijke taak was. Zij waren hier, veilig en wel. Maar Michael was nog steeds ergens. Niemand wist hoeveel pijn hij had, of waar hij was. En nu hun vervoersmiddel kapot was gegaan, hadden ze geen enkele manier om hun reis voort te zetten. Op deze manier zouden ze Michael nooit vinden.
Ze had het meeste van wat Jackie, Luke en Edyn hadden besproken niet meegekregen. Pas toen Jackie er op had gestaan dat ze samen met haar naar buiten zou gaan om te controleren hoe het met de paarden was, had ze opgelet. Luke werd met lieve woorden weggestuurd, wat maakte dat ze alleen in de keuken was met de vrouw.
‘Het is een aardig aanbod, maar ik betwijfel of de paarden er nog zijn. Ik gok dat ze al weer zijn vertrokken naar mijn moeder. Ze zullen geen verzorging nodig hebben.’
Jackie glimlachte alsof ze al lang wist dat de paarden zich niet meer buiten bevonden. Ze pakte een schaal met muffins van het keukenblad en stak hem uit naar Frankie. ‘Doe me een plezier en ga alsnog even mee naar buiten. En neem wat muffins mee. Ze zijn nog vers.’ 
Twijfelend keek Frankie naar de verschillende muffins. Ze roken stuk voor stuk heerlijk. Haar maag knorde. Het was ook al even geleden dat ze iets fatsoenlijks te eten had gehad. Daarom pakte ze twee muffins. Eentje met bosbessen, de tweede met iets wat leek op appel en kaneel. Ze knikte naar Jackie en brak een stukje af van de muffin, dat ze vervolgens in haar mond stopte.
Jackie nam haar mee naar buiten. Tussen het bladerdak van de bomen zag ze dat het was gaan schemeren. Het zou niet lang duren voordat de sterren weer aan de hemel zouden staan. Een periode van de dag waarop Frankie zichzelf altijd beter voelde. Door de queeste was haar ritme echter helemaal omgegooid. Hoe graag ze de nacht buiten door wilde brengen, haar lichaam en hoofd voelden moe aan. En als ze Michael wilden vinden, zouden ze de volgende ochtend weer vroeg op moeten.
De blonde vrouw bestudeerde haar aandachtig terwijl ze plaatsnamen op een houten trap aan de zijkant van het huis. ‘Heeft Edyn wel eens mijn verhaal met je gedeeld?’
Frankie peuterde een bosbes los uit de muffin en stopte hem in haar mond. Ze knikte. ‘U bent de dochter van Hestia. De wens om een kind was zo groot dat u als het ware tevoorschijn kwam. U bent het enige kind dat ze ooit heeft gehad. U bent uniek.’ 
Jackie knikte. Haar blik bleef op Frankie liggen. ‘Net als jij, als ik me niet vergis.’
Ze haalde haar schouders op. Hestia had nooit kinderen gehad. Nyx was daar anders in. ‘Mijn moeder heeft meer kinderen. Charon, Hypnos, Nemesis. Ik ben slechts de enige halfgod.’
‘De goden hebben een grote verantwoordelijkheid, maar ik geloof dat verantwoordelijkheid van de halfgoden nog veel zwaarder weegt,’ zei Jackie. ‘Zeker als er geen broers of zussen zijn om die last mee te delen. Als je de enige bent, verwachten mensen een hoop.’
Frankie sloeg haar ogen neer. Ondanks dat alles zo veilig aanvoelde, vond ze het niet prettig dat Jackie de vinger op de zere plek legde. Ze voelde zich verantwoordelijk voor de queeste, voor Michael. En ook voor Edyn en Luke. Zij was immers de dochter van Nyx. Op de een of andere manier betekende dat dat ze dit moest kunnen.
Ze zette de muffins naast haar neer en haalde uit haar tas, die ze nog steeds bij haar droeg, de zonnebloem die Luke en Edyn voor haar hadden gemaakt. Een normale bloem was al lang afgestorven zonder water en voedingsstoffen. Deze was echter in perfecte conditie. Zelfs de stengel was niet geknakt, terwijl hij al een tijd in haar tas verbleef.
‘Wat is dat?’
Frankie draaide de bloem rond tussen haar vingers. ‘Luke en Edyn hebben hem voor me gemaakt, samen.’
‘Ze zijn ook een bijzonder paar samen,’ zei Jackie glimlachend, terwijl ze de bloem bestudeerde.
Frankie knikte. Edyn en Luke waren allebei heel bijzonder. Van Edyn had ze dat altijd al geweten. Over Luke leerde ze steeds meer. Wellicht had ze hem vroeger niet zo snel moeten veroordelen.
Ze focuste zich op de gele blaadjes van de bloem. ‘Ze hebben zoveel vertrouwen in me.’
‘Is dat een slecht iets?’
‘Nee. Ja?’ Frankie zuchtte. Ze wilde niet ondankbaar klinken. Ze wist dat vertrouwen op zichzelf een bijzonder concept was. ‘Ik heb vaker een queeste geleid, maar nog nooit eentje als deze. Er hangt een hoop van ons af, van mij. Iedere keer als er een plan moet komen, als er iets is dat ze niet weten, dan kijken ze naar mij. Alsof ik alle antwoorden heb.’ Die verwachtingsvolle blikken waren moeilijk om te negeren.
‘En heb je dat ook?’ 
Voorzichtig schudde Frankie haar hoofd. Ze had geen idee waar Michael was, of wat ze nu moesten doen nu ze hun vervoer kwijt waren. Ze konden nachtreizen, maar het zou geen zin hebben als ze niet zou weten waar ze hen naar toe zou moeten leiden.
Voorzichtig schoof Jackie iets dichterbij. ‘Heb je ze dat wel eens verteld? Dat je hun nodig hebt om de antwoorden te vinden?’
Frankie snoof. Het enige wat ze voor zich kon zien was de paniek in de ogen van Luke en de bezorgdheid in die van Edyn. Als ze toe zou geven dat ze geen idee had wat ze moest doen, dan zou alles in elkaar vallen.
Jackie knikte naar de zonnebloem. ‘Ik denk dat ze deze aan je hebben gegeven om je eraan te herinneren dat jullie dit samen doen. Een queeste valt of staat niet met een persoon, Francesca. Zij hebben jou nodig, maar andersom is dat net zo. Als je ze toestaat.’ 
Het klonk zo logisch. Natuurlijk had ze Luke en Edyn nodig. Maar soms had ze het gevoel dat ze ook hen moest beschermen. Juist van de onzekerheden.
Jackie legde haar hand op haar schouder. ‘Iets om over na te denken, voor zolang je hier bent. Ze staan vast open voor een gesprek.’
Frankie knikte. Ze wist niet goed wat ze nog moest zeggen. Met haar moeder had ze nog nooit zo’n gesprek gehad.
Jackie kwam overeind van de trap. ‘Oh, Frankie? Ik besef me dat dit tegenstrijdig gaat klinken, maar ik denk dat Luke ergens over moet praten. Normaal zou ik Edyn op hem afsturen, maar ik denk dat jij de geschikte persoon bent om aan zijn verhaal aan te horen.’ 
‘Wat?’ Verward keek Frankie naar het huis waar Luke zich in bevond. Had hij iets tegen Jackie gezegd.
‘Hij zal vanzelf naar je toekomen,’ beloofde Jackie haar. ‘Maar hij heeft een luisterend oor nodig.’ Met die woorden liep ze de trap af en liet ze Frankie achter in de nacht.
18
Posts: 17081
Datum: 06-02-2023 11:41
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Hoewel het de derde keer was dat Luke de woning had hij het nog nooit hetzelfde te zien. Het leek zich aan te passen aan de bewoners en zelfs de gasten kregen een kamer die er meteen voor zorgde dat ze zich meteen thuis voelden. 
Keith had Luke meegenomen naar een kamertje aan het einde van een gang. Hoewel het niet groot was, voelde het perfect aan. Een comfortabel ogend bed nam het meeste van de ruimte in beslag. De muren waren bekleed met vrolijk behang, dat zelfs doortrok tot aan het plafond. Een zacht kleed lag op de grond, waarop in de hoek van de kamer een gitaar had gestaan. 
Er hadden wat spulletjes gelegen om zichzelf op te frissen. Dat was dan ook hetgeen wat Luke had gedaan.
Ondertussen had Edyn iedereen die zich in het huis had bevonden begroet. Ze was dan met de meeste van hen niet opgegroeid, toch voelde ieder van hen als familie. De meeste van hen waren nog te jong om naar het kamp te gaan, maar op het moment als ze daar oud genoeg voor waren zouden ze die keuze van Jackie en Keith zeker krijgen.
Zo was het ook met Edyn gegaan. Voor haar was het leven bij Jackie en Keith gewoonweg geweldig geweest. Toch had ze ook begrepen dat er genoeg kinderen waren die het ook verdienden om een huis als dat van hun als thuis te krijgen. Daarvoor had er wel ruimte moeten zijn.
Edyn had er voor gekozen om eerst een paar zomers naar het kamp te gaan. Ethan en Evan waren haar daarin voorgegaan en ze had altijd geweldige verhalen van hen gehoord. Voor haar was het dan ook niets anders geweest. Eén zomer was een tweede geworden en daarna had ze besloten dat ze op het kamp wilde blijven. 
Toch vond Edyn het heerlijk dat ze haar tijd weer thuis door kon brengen, dat was het nog steeds voor haar.
Nadat ze iedereen uitgebreid had begroet was ook Edyn naar haar kamer gegaan. Voor haar was er aan de kamer niet veel veranderd dan dat hij er vroeg uit had gezien. Er had een mandje voor Suzy klaar gestaan, waar het muisje meteen in was gekropen, om bij te komen van de drukke dag die ze had gehad. 
Zelf had Edyn zich omgekleed, net op tijd voor het eten. Daar had iedereen aan de lange tafel gezeten en hadden ze de verhalen van de afgelopen tijd aan kunnen horen. Trots was door haar hele lichaam heen getrokken toen Edyn had gehoord wat iedereen mee had gemaakt, had geleerd. Soms wenste ze dat ze er ook nog een deel van uit kom maken. Gelukkig kon ze op kamp hetzelfde doen als Jackie en Keith voor de kinderen deden. 
Na het eten was iedereen naar buiten getrokken. Ondertussen was de zon al lang ondergegaan en had de nacht zich kenbaar gemaakt. Tussen de bladeren door was het schijnsel van de maan te zien. Het bos werd echter meer verlicht door het kampvuur dat was ontstoken.
Jackie had samen met Edyn voor de smores gezorgd. Keith had was flesjes bier tevoorschijn getoverd en de jonge kinderen hadden genoten van warme chocolademelk met marsmallows en heel veel liefde.
Luke had de gitaar die op zijn kamer klaar had gestaan opgehaald nadat hij aan was gespoord door Keith en hij de smekende blikken van de kinderen niet had kunnen negeren. 
Nu hij eenmaal aan het spelen was, kon Luke er ook daadwerkelijk van genieten. Bijna iedereen had al wel een nummer opgeworpen dat hij had kunnen spelen. Op sommige momenten had hij niet goed geweten hoe hij er mee had moeten beginnen, maar Keith was hem daarin al snel bijgevallen. 
Inmiddels zat niemand meer op de grote boomstronken die als bankjes waren gebruikt. Luke wist niet meer wie eerst op was gestaan, Edyn of Jackie. Maar beiden hadden ze er voor gezorgd dat iedereen nu aan het dansen was.
Jackie en Keith waren met z’n tweeën aan het dansen. Zo nu en dan liet Keith haar een rondje onder zijn arm rond draaien, waardoor ze iedere keer weer begon te lachen. Soms deed Edyn Luke aan Jackie denken, alsof het haar eigen dochter was. 
Ethan en Evan hadden beiden één van de jongste meisjes opgetild. Maddie en Abby hingen in hun armen en moesten iedere keer lachen als ze weer in de rondte werden gedraaid, iets in de lucht werden gegooid of zelfs werden gekieteld. 
Toch gleed Luke zijn blik telkens af naar Frankie, die samen met Edyn, AJ en Tyler aan het dansen was. Voor het eten had ze zich omgekleed in een casual broek en topje. Daaroverheen droeg ze echter een flowy vest die haar warm hield nu ze buiten waren. In haar grijze krullen was een bloemenkrans tevoorschijn getoverd. 
Hetgeen wat Luke het meeste aan Frankie opviel was haar lach. Eindelijk was er een oprechte lach op haar gezicht te zien. Iets wat Luke nog niet had gezien sinds ze voor hem had gestaan in de bar in Los Angeles. 
Luke had helemaal niet in de gaten dat er ondertussen iemand naast hem was komen zitten. Hij schrok dan ook van Keith zijn stem, die hem vertelde dat hij de muziek over zou nemen en dat Luke met Edyn en Frankie moest gaan dansen. 
Nu voelde Luke al wel aan zijn keel dat het inderdaad een goede tijd was om even afstand te nemen van het zingen. Hoe lang had hij hier gezeten? Langer dan een uur in ieder geval.
Hij gaf de gitaar dan ook over aan Keith. Die de vrolijke muziek doorzette. 
Tyler was ondertussen naar Jackie gelopen, om met haar te dansen. Waardoor Edyn, Frankie en AJ nog met z’n drieën aan het dansen waren. Ze stonden met elkaar in een kring, handen vast. Voorzichtig legde Luke zijn hand op Frankie haar schouder.
“Mag ik mee doen?” 
“Natuurlijk.” Frankie liet hem er al snel tussen, waardoor Luke haar hand vast pakte en die van AJ. Al snel vond hij het ritme van de muziek die Keith speelde. Zonder dat hij het door had, humde hij zachtjes mee. Nu hij dichter bij Frankie stond, kon hij alleen nog maar meer genieten van de lach die op haar gezicht was verschenen. Op het kamp had hij altijd al gevonden dat ze de beste lach had gehad. Het werkte aanstekelijk. Het maakte hem nog steeds warm van binnen, zeker als het naar hem was gericht. 
Al snel veranderde de muziek. Van de vrolijken deunen die Luke ook de hele tijd had gespeeld, was Keith over gegaan naar rustige muziek. Nog steeds prachtig, maar niet om op deze manier op te dansen. 
Voor even viel het dan ook stil in het groepje. 
“Kom Edyn, we kunnen samen dansen.” Zei AJ. 
AJ de oudste van de kinderen, waardoor diens lengte niet veel onder deed van Edyn, sloeg hun armen om Edyn heen, waarna ze samen begonnen te dansen. 
Wat in de war, stond Luke nog met zijn hand in die van Frankie. Hij keek opzij en zag dat ook de rest over was gegaan in rustiger dansen. Zelfs Ethan en Evan leken zich moeiteloos aan te passen. Ethan was zelfs door zijn knieën gegaan zodat hij met gemak met Maddie kon dansen. 
“Mag ik?” Vroeg Luke, omdat hij niets wilde doen waar Frankie zich niet comfortabel bij voelde. 
Ergens verbaasde het hem dat ze zelfs knikte op zijn woorden. 
Voorzichtig liet hij Frankie een rondje draaien, waardoor hij haar hand voor even los liet. Met gemak pakte hij hem echter weer vast en liet ze samen op schouder hoogte hangen. Zijn andere hand, plaatste hij op haar middel. Ondanks dat hij geen geweldige dansen was, had hij in der loop der jaren wel het een en ander geweest. Zijn gevoel voor ritme hielp hem ook mee.
Toch had Luke nooit gedacht dat er ooit nog een dag zou komen, waarop hij met Frankie zou dansen. 
22
Posts: 4865
Datum: 07-02-2023 20:34
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het gesprek met Jackie had haar aan het denken gezet. Echt tijd om na te denken had ze echter niet gekregen. Het leek alsof er een warme deken over haar heen was gevallen. Alsof de buitenwereld voor even niet bestond. Ieder kind dat rond rende, leek gelukkig te zijn. Er was genoeg te beleven. Jackie en Keith leken de ouders te zijn waar iedereen van droomde, met hun oneindige voorraad aan eten, advies en liefde.
Op de rustige momenten had ze naar Luke gekeken. Ook hij leek op te bloeien hier. Hij had het duidelijk naar zijn zin. Hij lachte met Edyn en Keith en hij leek helemaal ontspannen. Juist op die momenten vroeg ze zich af wat hetgeen was waar Jackie op had gedoeld. En waarom was het iets wat hij met haar moest delen, en niet met Edyn? Edyn en Luke waren al jaren bevriend en voor zover Frankie wist, was er niets dat ze niet tegen elkaar konden zeggen. Waarom zou zij dan de geschikte persoon zijn om zijn verhaal aan te horen?
Ondanks dat ze erg benieuwd was naar wat Luke, volgens Jackie, met haar zou delen, lukte het ook om te genieten van de omgeving. Ze had nooit gedacht dat ze lachend bij een kampvuur zou dansen met Edyn en andere kinderen, terwijl Luke hen begeleidde op de gitaar.
Of dat ze met hém zou dansen.
Het was overduidelijk dat Luke niet meer de ongemakkelijke tiener was die ze ooit had leren kennen op het kamp. Ze had hem nooit helemaal begrepen toen. Bij anderen had hij altijd zo zeker van zijn zaak geleken. Hij had genoeg halfgoden om zich heen gehad. Maar bij haar had grapjes gemaakt die ze niet altijd had gesnapt en had hij niet altijd het juiste gezegd. Het was tijd dat ze dat beeld van Luke zou vergeten.
Zachtjes bewogen ze zich op de muziek die Keith speelde. Ze liet zich leiden door Luke zijn bewegingen. Haar vingers raakten net de krullen die in zijn nek lagen. Soms kruisten hun blikken elkaar, maar meestal was het Luke die snel weer weg keek. Naar Edyn, die danste met AJ. Of naar Ethan, die met één van de jongste meisjes danste.
‘Dankjewel, Luke. Voor vandaag.’ Hij had het misschien niet bewust gedaan, maar hij had voor een deel de last van haar schouders getild. Hij had de leiding genomen toen ze het niet had verwacht. Niet alleen op het moment dat hij had bedacht hoe ze naar Edyn haar ouders hadden kunnen reizen, maar ook daarvoor. Hij was degene die in gesprek was gegaan met de groep van Linn. En hij had hen geholpen met hun verwondingen. Het waren misschien vanzelfsprekende dingen, maar Frankie was blij dat hij er was geweest. Ze zag nu in waarom ze specifiek hem nodig hadden op de queeste.
Luke grinnikte en ontweek haar blik. Hij keek naar de grond. Maar hij hoefde haar niet aan te kijken om een warm gevoel in haar aan te wakkeren. Ze had zijn lach al vaker gehoord. Misschien wel honderden keren, op het kamp waar hij rond had gerend met Edyn op zijn rug. Maar nog nooit had hij haar bereikt zoals nu. Ze voelde het vrolijke geluid nog door haar lichaam tintelen.
Het was één van de mooiste geluiden die ze ooit had gehoord. En ze was er zeker van dat als het mogelijk was, het een wond zou kunnen helen. Ze voelde zelfs haar wangen warm worden.
Luke haalde zijn schouders op. ‘Dat was niks. Ieder ander had dat ook kunnen bedenken. Edyn wist ook al dat we in de buurt waren. Ze had vanzelf een manier gevonden om hier naar toe te gaan.’
Frankie schudde haar hoofd. ‘Nee, dat moet je niet zeggen. Het maakt niet uit dat ieder ander het had kunnen bedenken. Jij bedacht het. Jij was er voor ons vandaag. Daar moet je trots op zijn, Luke.’ 
Zonder Luke hadden ze het misschien wel niet gered. Dan was er niemand geweest die hun had kunnen helpen met de verwondingen. Niemand die een poging had gedaan om te overleggen met de andere halfgoden. Hij had gezien wat er moest gebeuren en had daar naar gehandeld.
‘Oh, ik deed alleen maar-’ 
Frankie schudde nogmaals haar hoofd om aan te geven dat hij niet verder moest praten. ‘Het is een compliment, Luke. Die mag je best aannemen.’ 
‘Juist,’ zei Luke een tikkeltje ongemakkelijk. ‘Dankjewel, Frankie.’
Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze legde haar handen iets beter rond zijn hals. Keith was ondertussen gewisseld naar een ander nummer, maar het had nog steeds het langzame tempo.
Voorzichtig liet ze haar hoofd tegen zijn schouder aan zakken. Het voelde onwennig, onbekend. Maar tegelijkertijd voelde het ook het juiste om te doen. Luke had vandaag laten zien dat hij haar en Edyn zou beschermen. Zelfs nu voelde ze nog steeds die veiligheid, door zijn armen die om haar heen lagen.
18
Posts: 17081
Datum: 11-02-2023 11:23
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Voor één avond leek het alsof alle zorgen die over de groep hadden gelegen, aan de rand van de bos waren gebleven. De woning van Jackie en Keith was gevuld met veiligheid. Luke had genoten van het heerlijke eten, maar vooral de tijd bij het kampvuur. Een hele tijd had hij gedanst met Frankie. Iets wat hij jaren geleden alleen maar van had kunnen dromen. Nu had het als een prettig moment tussen hen beiden gevoeld.
Frankie haar vertrouwen had Luke zijn ogen geopend. Nog ver na hun dans had Luke nagedacht over de woorden die ze hem toe had gesproken, maar ook hetgeen wat er de afgelopen dagen was gebeurd. De gedachten die daardoor bij hem op waren gekomen. Steeds meer besefte hij zich dat hij er niet alleen doorheen kon komen. 
Ondertussen was het rustig geworden rond het kampvuur. De jonge kinderen waren naar hun bed gebracht. Ook Edyn was niet meer terug gekomen toen ze hen naar bed had gebracht. Een tijdje geleden waren Ethan en Evan lachend naar binnen gelopen en niet meer weer gekomen. 
Dat had gemaakt dat Luke en Frankie nog achter waren gebleven met Jackie en Keith. Iedere keer als Luke op had willen staan om Jackie te helpen met opruimen was hij weer terug gezet op zijn plek, met de woorden dat hij juist zoveel mogelijk moest herstellen. 
“Wij gaan naar bed.” Kondigde Keith aan. “Zorgen jullie voor dat het vuur goed is gedoofd?” 
Luke keek naar het knisperende vuur dat nog over was gebleven. Het gaf nog enigszins warmte, maar het waren niet meer de uitzinnige vlammen waar ze omheen hadden gedanst. Hij knikte, ten teken dat ze zich er over zou ontfermen. 
Niet veel later waren enkel Luke en Frankie nog over. Ze zaten op dezelfde stronk, met een gepaste afstand tussen hen beide. Door hun dans voelde Luke zich echter meer met haar verbonden dat hij ooit had gedaan. 
Frankie haar gezicht was naar boven gericht. Voor even haar ze haar ogen gesloten, alsof ze de rust van de nacht in zich op wilde nemen. Hij kon zich voorstellen hoe het voor haar voelde. Er ging voor hem niets boven een zonnige dag. Om de stralen op zijn huid te voelen. Het was gewoonweg niet te beschrijven.
“Je hoeft voor mij niet op te blijven, Luke.” Frankie haar stem klonk niet verwijtend, juist zacht. Begaan met zijn rust. Ze moest eens weten hoeveel mee rust zij hem gaf. Hoewel zijn hoofd de laatste dagen hem mee had genomen naar de meest vreselijke plaatsen, wist hij nu wat hij moest doen. 
Er waren genoeg woorden die Luke kon zeggen. Hoe hij wist dat hij hier niet voor Frankie hoefde te zitten, ze was hier immers veilig. Of hoe hij zelf graag nog even buiten wilde te zijn. Geen van die woorden waren de waarheid. Tijdens hun dans had Luke besloten dat hij Frankie voor de volle honderd procent vertrouwde en dat ze voor de volledigheid zijn verhaal 
“Ik wil wat met je bespreken.” Sprak Luke voorzichtig terug. 
Frankie opende haar ogen, Luke wist zeker dat ze van kleur veranderde in de duisternis. De manier waarop ze hem vervolgens aankeek was iets wat Luke nog niet vaak bij haar had gezien. Bezorgd. Ze leek echter niet te zijn geschrokken van zijn woorden. 
“Ik luister.” Het waren twee woorden, maar van Frankie betekende ze heel veel. 
Tot nu toe had Luke de zenuwen in zijn lichaam genegeerd. Nu leken ze hem echter te overweldigen. Zijn handen begonnen te trillen, daardoor probeerde hij de zenuwen er uit te schudden. Niet dat het iets leek te helpen. Daarom legde hij zijn handen op zijn benen en speelde hij met de stof van zijn broek. 
Er waren maar een paar mensen die dit wisten. Niet eens het hele verhaal. Eén van de personen sprak hij niet mee. Naar de andere waren ze nu op zoek. Luke kon niet anders dan denken dat het juist te maken had met hetgeen wat hij wilde vertellen. Dat hij iets te maken had met de vermissing van Michael. 
Voor even bleef het stil. Luke vroeg zich af waarom hij de woorden uit had gesproken, nu moest hij ze gevolg geven. Dit was niet iets wat makkelijk uit te leggen was. Toch was hij niet in staat om meteen de volledige versie te geven. Het leek alsof de woorden in zijn keel bleef hangen. Wat zou Frankie van hem denken als hij het haar zou vertellen? Zou ze het überhaupt begrijpen? Want hij deed het zelf niet eens. 
Luke haalde diep adem, spreidde zijn vingers iets alsof de spanning daardoor wat minder zou worden. Hij had de woorden in de lucht geholpen, nu kon hij niet ineens terugkrabbelen en niet meer vertellen wat op zijn hart lag. Het kon zelfs belangrijke informatie zijn. Dat had hij zich al meerdere keren bedacht. 
“Ik ben dood gegaan.” Die woorden klonken net zo onwerkelijk als het was. Toch was het wel echt de waarheid. Luke wist niet hoe hij er mee om moest gaan. Nog iedere dag boezemde het angst in. Hij hoorde dood te zijn, maar toch liep hij hier nog rond. Daar had hij Michael aan te danken. 
Michael.
“En ik heb Michael gezoend.” Kwam er heel snel achteraan. Alsof dat alles duidelijker zou maken. Het leek nu nog veel belangrijker dan het feit dat hij dood was gegaan. Luke kon zich daardoor op iets heel anders richten. 
“Wat?” Vroeg Frankie verbaasd.
“Ik heb Michael gezoend. Twee keer!” Luke ging met zijn handen door zijn haren. Het was allemaal zo snel gegaan, maar het was wel de laatste keer dat hij Michael had gezien. 
“Dat is dubbel zoveel als één keer!” Luke stond op en gooide zijn handen in de lucht. Hij wist echt niet zo goed wat hij op het moment met zichzelf aan moest. Waarom had hij er voor gekozen om dit met Frankie te delen. Ook nog eens op dit moment! Het was net goed tussen hen geweest. Nu zou ze zeker anders naar hem kijken!
22
Posts: 4865
Datum: 18-02-2023 12:38
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Toen Jackie had gezegd dat Luke iets aan haar te vertellen had, had Frankie niet geweten wat ze had moeten verwachten. Luke die uitkraamde dat hij Michael had gezoend, en dood was gegaan, was in ieder geval niet in haar opgekomen. Ze kon hem nauwelijks volgen. Ze snapte niet waar hij het over had, of waarom hij het nodig vond om dit te delen. De zoen tussen Michael en Luke was al jaren geleden gebeurd en Michael had het haar toen verteld. En Luke was overduidelijk niet dood gegaan, want hij was hier. Hij ijsbeerde rondom het kampvuur en hij klonk paniekerig, maar hij was al die tijd al hier geweest.
‘Luke, ik kan je niet volgen.’ Ze probeerde haar stem zo neutraal mogelijk te houden. Want ook al begreep ze hem op dit moment niet, het was duidelijk dat iets hem wel dwars zat. Anders zou hij zich niet zo gedragen. Ze kwam overeind van de boomstronk en liep naar Luke toe, zodat ze hem de weg kon versperren. Geschrokken keek hij naar haar op, alsof hij was vergeten dat ze er was.
‘Ik heb Michael gezoend!’ herhaalde hij opnieuw, alsof dat het belangrijkste was wat hij wilde delen. Frankie wilde het liever hebben over waarom hij had gezegd dat hij dood was gegaan. Luke was immers een zoon van Apollo, de god van de profetieën. Wat als hij iets gezien had in zijn dromen? Of wat als dit zijn bizarre manier van de toekomst voorspellen was? Al zou hij dan niet in de verleden tijd spreken.
‘Luke, dat weet ik,’ probeerde Frankie hem te kalmeren. ‘Jaren geleden, op het kamp. Dat heeft Michael me verteld.’ Michael was toen net zo in paniek geweest als Luke nu. 
‘Wat?’ Dit keer was het Luke die haar verbaasd aankeek. Ze hoopte de rust in zijn ogen weer te zien, maar hij keek nog steeds even angstig. Al snel schudde hij zijn hoofd. ‘Nee, daar heb ik het niet over. Niet alleen. Dat is ook gebeurd, maar het is nog een keer gebeurd!’ 
Frankie zuchtte. Ze moest haar best doen om de rode draad in zijn woorden te vinden, om geduldig te luisteren. Ze had het gevoel dat ze met een kind praatte die zijn eigen fantasie te veel geloofde. Of dat ze met iemand praatte via een Iris-bericht waarvan ze maar de helft verstond. Luke keek haar aan alsof ze het moest begrijpen waar hij het over had, maar ze had werkelijk waar geen idee. Meer en meer kreeg ze het gevoel dat Jackie het fout had gehad. Zij was niet de persoon om dit aan te horen. Ze wist niet eens wat ze moest doen. Edyn zou hier veel beter mee om kunnen gaan.
‘Je hebt Michael gezoend,’ herhaalde Frankie zijn woorden. Luke knikte. ‘En je bent dood gegaan.’ 
Luke knikte opnieuw. Hij leek zijn eigen woorden te geloven. Een angstig gevoel bekroop Frankie. Wat als er een monster was dat hem beïnvloedde? Wat als iets zijn hoofd aan had getast, waardoor hij nu zo deed? Het kon bijna niet zo zijn, want ze was al die tijd bij Luke geweest. De enige keer dat ze minder op hem had gelet, was in de Onderwereld. En toen was hij uit het niets flauwgevallen.
‘Je bent flauwgevallen in de Onderwereld, bedoel je dat?’
‘Ik heb Michael gezoend in de Onderwereld!’ zei Luke. Gefrustreerd ging hij weer zitten op de boomstronk. Hij legde zijn hoofd in zijn handen. Zijn vingers haakten zich in zijn eigen krullen. Ondanks dat hij was gaan zitten, was hij alles behalve rustig. Ze hoorde hem snel ademen door zijn neus en zijn hele lichaam trilde.
Langzaam zakte Frankie naast hem neer op de grond. Voorzichtig legde ze een hand op zijn schouder. ‘Luke, ik begrijp niet wat je me probeert te vertellen. Heb je iets gezien over Michael? Heb je gedroomd dat je hem zag in de Onderwereld?’ 
Luke schudde enkel zijn hoofd. Ergens was ze blij dat hij niet nog een keer zijn woorden herhaalde, maar tegelijkertijd merkte ze ook dat het niet goed ging met hem. Ze keek twijfelend om zich heen. Zou ze Edyn op kunnen halen? Zij zou vast weten wat ze moest doen. Of misschien Jackie? Als Jackie had geweten dat Luke iets had willen vertellen, dan zou ze ook moeten weten wat de juiste reactie hierop was.
‘Je hebt Michael gezoend, in de Onderwereld,’ mompelde Frankie, meer tegen haarzelf dan tegen Luke. Volgens hem was het geen droom geweest. Geen visioen of een toekomstbeeld. En Michael was niet bij hen geweest in de Onderwereld. ‘Dat is toch onmogelijk? Normaal gesproken komen halfgoden niet in de Onderwereld. Niet tenzij ze…’ 
Frankie stopte haar zin. Ze realiseerde zich waarom Luke deze twee dingen aan elkaar koppelde. Halfgoden kwamen alleen maar in de Onderwereld als ze dood gingen. En Luke was met Michael daar geweest. En hij had gezegd dat hij dood was gegaan.
‘Oh,’ fluisterde ze. Ze herinnerde zich wat Hades aan hen had verteld. Michael had een ziel gered voordat hij veroordeeld had kunnen worden. Iemand die dood was gegaan, maar nu weer leefde. En vlak daarna was het Luke teveel geworden. Zij, en hijzelf, had het geweten aan het gebrek aan zonlicht en het feit dat ze ondergrond waren geweest. Maar Luke zijn zenuwen, de manier waarop hij zich had gedragen… Plots leek het allemaal zo logisch.
‘Je bent doodgegaan,’ fluisterde ze. Ze verplaatste haar hand naar die van hem en nam ook de ander vast, zodat ze die voorzichtig van zijn gezicht kon halen. Hij keek niet naar haar, maar Frankie zag de tranen glimmen in zijn ogen. ‘Je bent doodgegaan en Michael heeft je geholpen. Jij bent één van de zielen waar Hades over sprak.’ 
Zodra Frankie haar woorden had uitgesproken, ontsnapte er een snik uit Luke zijn mond en dook hij in elkaar. In een reflex sloef Frankie haar armen om hem heen. Wat hij ook mee had gemaakt, het zat overduidelijk diep. Zo diep dat het zelfs haar hart brak om hem zo mee te maken.
18
Posts: 17081
Datum: 18-02-2023 17:33
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Nog steeds kon Luke niet helemaal beseffen wat er met hem was gebeurd, ondanks dat het al enkele maanden geleden was. Het hardop uitspreken maakte het nog echter. Zwaarder dan het ooit was geweest. 
Luke was noot bang geweest voor de dood, totdat hij het daadwerkelijk mee had gemaakt. De eerste weken had hij zijn ogen niet durven te sluiten, hij had zich niet eens buiten zijn appartement durven te begeven. Bang dat het nogmaals zou gebeuren. 
Als hij het voor elkaar had gekregen om te slapen, was hij achtervolgd door nachtmerries waar hij zichzelf uit had moeten trekken. Om zich vervolgens te beseffen dat wakker zijn net zo erg was. Dat daar de echte angst in lag. 
De dood was pijnlijk. Hetgeen wat er aan vooraf was gegaan had er voor gezorgd dat het had geleken alsof zijn helemaal lichaam uit elkaar was getrokken. Toch leek het niets te zijn met hetgeen wat hij in de onderwereld was gebeurd. De uitzichtloosheid. Luke wist niet of hij er minuten, uren of dagen was geweest. Michael had het hem wel uitgelegd. Die woorden kon hij zich echter niet meer herinneren. Enkel de pure paniek die hij had gevoeld toen zijn besef terug was gekomen. De extreme dankbaarheid naar Michael toe. 
Frankie was de eerste met wie hij het deelde. Michael had hem gered, aan hem had hij niets hoeven te vertellen. Luke wist niet eens of hij alles had verteld. Waarschijnlijk wel. Toch kon hij het zich niet herinneren. Alles voelde als één grote waas. 
Het bleef stil. Frankie gaf hem de tijd om zijn gevoelens te uiten. Luke was blij dat ze zelf op de conclusie was gekomen. Er waren geen woorden in zijn hoofd die precies uit konden leggen wat er was gebeurd. Hij wilde het wel proberen. Het was waarschijnlijk nodig voor de queeste. 
De paniek trok nog steeds door Luke zijn lichaam heen. Nog geen enkele dagen geleden had hij de onderwereld wederom betreden. Dit keer was zich heel bewust geweest wat er precies was gebeurd. Hij had gezien hoe Hades hem aan had gekeken. Terwijl hij zelf zijn best had gedaan om de God zoveel mogelijk te negeren. Natuurlijk was hij bewust geweest dat Luke dood behoorde te zijn en hij had er best op kunnen staan dat hij daar had moeten blijven.
“Ik dacht…” Luke zijn stem trilde zo erg dat hij niet eens wist hoe hij een hele zin uit moest spreken. Frankie leek dat ook door te hebben, ze ging zachtjes met haar hand over zijn rug. 
“Doe maar rustig aan.” Luke knikte, hij kende Frankie als iemand die altijd de bodem van iets wilde bereiken. Het liefst zo snel mogelijk. Nu leek ze echt rekening met hem te houden. Dat stelde hem iets gerust. 
Luke ging met zijn handen over zijn gezicht. Hij had er voor gekozen om met Frankie te delen. Dan moest hij de volgende stappen ook zeggen. Toch wist hij niet hoe hij haar alles moest vertellen. Er waren zoveel vragen, dat kon haast niet anders. Luke had er misschien niet eens antwoorden op. 
Luke keek op naar Frankie, haar ogen staarden hem bezorgd aan. Hij moest een paar keer met zijn ogen knipperen om haar scherp te zien, terwijl hij probeerde de snikken te onderdrukken. 
“Ik dacht echt dat Hades mij niet zou laten gaan.” 
“Oh Luke.” Fluisterde Frankie. “Het spijt me dat je daar doorheen hebt moeten gaan. Natuurlijk zag ik dat je angstig was, dat je je niet goed voelde. Maar ik dacht dat het lag aan het gebrek van licht.” 
Luke knikte, hij snapte echt waarom Frankie had gedaan wat ze had gedaan. Het lag ook niet aan haar. Zij had niet kunnen weten wat er met hem was gebeurd. Luke had hen eerder moeten vertellen waarom hij het niet had gewild. Toch was het nodig geweest voor hun queeste. 
“Ik snap dat het veel gevraagd is en als je er niet over wilt praten, dan moet je je niet verplicht voelen. Maar wil je mij vertellen wat er precies is gebeurd?” Frankie pakte zijn hand voorzichtig vast, zijn vingers trilden tussen die van haar. 
“Euhm.” Bedacht Luke zich. “Ik wil het vertellen.” 
Luke was er niet voor niets mee begonnen. Hij wilde dit met Frankie delen. “Maar ik weet niet of…” 
“Het hoeft niet logisch te zijn, echt niet Luke. Ik denk dat het goed is dat je het deelt. Niet voor de queeste of wat dan ook, maar voor jou. Het zit diep en dat je hier met mij over wilde praten, geeft wel aan dat het er uit moet.” Luke keek nog even naar Frankie. Ze was zo slim. Bedachtzaam. Maar ook nog eens heel erg lief. Misschien had hij wel echt de juiste keuze gemaakt om er met haar over te praten. Dat maakte het echter niet makkelijker. 
“Ik was samen met Rhi.” Begon Luke voorzichtig. Enkel het benoemen van haar naam deed hem pijn. Hij had altijd gedacht dat hun relatie goed genoeg was om veel te doorstaan. Natuurlijk hadden ze wel eens momenten en was het niet de meest gezonde relatie, maar ze waren er wel altijd voor elkaar. Ze hadden voor elkaar gevochten. Althans dat had hij gedacht.
“We kwamen monsters tegen. Meerdere. Ik kan me vooral de Chimera herinneren.” De littekens op zijn huid waren daar een dagelijkste herinnering aan. Toch vond hij het gek om het hardop te zeggen. Luke zijn hele lichaam begon te trillen. De angst zat nog zo diep. 
“Het werd te veel.” Fluisterde Luke. Hij hoefde niet te vertellen wat er allemaal was gebeurd. Het was duidelijk dat hij het gevecht niet had kunnen winnen. Een Chimera was al erg genoeg. Iets wat ze met z’n tweeën niet aan hadden gekund. Dan waren er nog andere monsters geweest die er vast vandoor hadden willen gaan met hetgeen wat ze hadden kunnen krijgen.
“En Rhi?” Vroeg Frankie voorzichtig. Luke schudde zijn hoofd, dat was nog wel hetgeen wat hem het meest pijn deed. 
“Ik werd vast gegrepen door de Chimera…” Vertelde Luke met pijn en moeite, zijn stem klonk zo zwak. De tranen stroomden over zijn wangen en zo nu en dan kwam er een snik over zijn lippen.
“Het laatste wat ik zag was hoe ze weg rende.” Luke trok zijn hand los en legde zijn hoofd weer in zijn handen. Het deed hem nog steeds zoveel pijn, omdat het had gevoeld als verraad. Het laatste wat hij had gezien voordat hij dood was gegaan, was Rhi die weg was gerend. Zijn laatste herinnering was dat geweest. Dat behoorde niemand te overkomen. 
22
Posts: 4865
Datum: 19-02-2023 13:23
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS