Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Caught up in heaven

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:

Caught up in Heaven, but your Heaven ain't the same.
And I've never been a saint, have I?

Ω

♥

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael had rondgedwaald in de velden van Asphodel, maar de doodse stilte die daar heerste was niet te vergelijken met de duisternis die hem omringde.
Voor het eerst in zijn leven begreep hij wat de zielloze wezens moesten voelen die daar voor een eeuwigheid vast zaten. Geen emoties of herinneringen, geen geluiden of geuren. Niets. Alleen zijn eigen lichaam, dat zich ergens tussen een plek van leven en dood leek te zweven. De ondergrond waar hij op lag was hard en zacht te gelijk, en wanneer hij zijn ogen opende wist hij niet of hij dat daadwerkelijk gedaan had. Er was geen zonnestraal te bekennen.
Met een kreun draaide hij zich om. Het voelde alsof alle energie uit zijn lichaam was getrokken en het kostte hem veel moeite om zijn spieren te laten bewegen.
Het was onduidelijk hoe lang hij zich hier al bevond, of waar. Het kon uren zijn, maar ook dagen. Hij kon zich niet eens herinneren waar hij voor het laatst was geweest, of wie hij had gesproken. Alle herinneringen die hij nog wel had, voelden zo ver weg dat ze net zo goed van iemand anders hadden kunnen zijn. Het was een moedeloos gevoel.
Met de weinige energie die hij nog in zich had, opende hij opnieuw zijn ogen. Dit keer leek het duistere zwart te zijn veranderd in donkergrijs. Veel verschil was er niet, maar hij had het gevoel dat er meer licht was dan voorheen. Het was onduidelijk. De omgeving was nog steeds zo nietszeggend dat hij niet kon opmaken waar hij was.
In de verte klonken stemmen, maar ze waren te ver weg om daadwerkelijk te horen wat er werd gezegd. Michael opende zijn mond om hun aandacht te trekken, maar zijn keel was zo droog en pijnlijk dat er geen geluid uit kwam. Als ze hem konden horen, dan konden ze hem misschien helpen.
Langzaam kwamen de stemmen dichterbij. Het klonk alsof er twee vrouwen aan het praten waren, misschien zelfs wel aan het discussiëren. Maar één van de twee klonk zacht en bezorgd, terwijl de ander die toon totaal niet leek te hebben.
Hij kneep zijn ogen samen, maar zag de figuren nergens. Werd hij dan langzaam gek? Was hij hier al zo lang dat hij zich begon in te beelden dat hij gezelschap had? Was dit hoe het was om langzaam af te sterven? Het voelde alsof zijn lichaam het al had opgegeven. Misschien zouden zijn hersenen dan snel volgen.
‘Hij ziet wel erg bleekjes.’
‘Volgens mij deed hij dat altijd al.’
Heel even voelde het alsof een paar vingers langs zijn voorhoofd gleden. Michael kneep zijn ogen dicht en draaide zijn gezicht weg. Als de geesten van mijn verbeelding hem zo gingen teisteren, wilde hij liever terugkeren naar zijn droomloze slaap.
Tenzij het échte geesten waren, die wraak wilden nemen op hem en zijn vader.
‘Volgens mij is het erger,’ zei degene met de zorgelijke toon in haar stem. ‘Misschien moeten we hem wakker maken, zodat hij wat kan eten en drinken.’
Michael wilde protesteren dat hij geen eten of drinken nodig had, enkel iemand die hem weg kon trekken uit de plek waar hij nu was. Waar het dan ook was. Maar weer kwam er geen geluid uit zijn keel. Wat als ze niet door zouden hebben waar hij was en weer zouden verdwijnen?
‘We kunnen hem niet zomaar wakker maken. Hij heeft veel te verduren gehad.’
‘Ik let wel op hem,’ zei één van de twee zelfverzekerd. Het bleef even stil, maar Michael had het idee dat er iemand instemmend humde, gevolgd door een waarschuwing die hij niet helemaal kon verstaan. Waarschijnlijk was de tweede persoon weer verdwenen.
Hij wist niet hoeveel tijd er was verstreken, maar hij had de tweede persoon ook niet gehoord en zijn ogen waren weer dicht gezakt. Wellicht hadden de geesten besloten om hem met rust te laten, zodat hij langzaam aan zijn einde zou komen.
Voor het eerst in een lange tijd rook hij een zoete geur. Alsof hij zich in een groot bloemenveld bevond. Het was een geur die zo intens betoverend was dat hij hem diep inademde.
Vanzelf gingen zijn ogen open en ondanks dat het wazig was, zag hij een hele andere plek. De omgeving was wazig, maar het was lichter. En voor hem zag hij het silhouet van een gezicht, vlak bij het zijne. Met vlak daaronder een roze bloem. Daar was de geur vandaan gekomen.
‘Kijk eens aan. Daar ben je.’ Ze klonk bijna blij om hem te zien.
‘Wie…’ Michael kwam niet verder dan dat, want zijn keel voelde nog altijd scherp en pijnlijk aan. Hoestend boog hij zich voorover en hij werd opgevangen door twee zachte handen.
‘Rustig maar. Er kan je hier niets gebeuren.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De prachtige omgeving was het laatste waar Edyn zich op het moment mee bezig kon houden. Normaal zou ze iedere bloem in zich opnemen. Van de geur die ze afgaven tot aan de manier waarop ze stilletjes bewogen in de wind.
Nu ging haar volledige aandacht naar de jongeman die ooit bij haar op kamp had gezeten. Hoe hij hier terecht was gekomen was Edyn compleet onduidelijk. Aan alles was echter te zien dat hij haar hulp nodig had. Zijn gezicht wit wegtrokken, zijn stem alsof hij dagen achter elkaar had moeten hoesten en verwilderde ogen die in paniek rond schoten.
“Je moet rustig aan doen.” Fluisterde Edyn, terwijl ze Michael in een goede zitpositie hielp en daar een beetje bleef ondersteunen.
“Hoe voel je je?” Met haar vingers streek Edyn zachtjes over Michael zijn rug, om hem enigszins te kalmeren. Ze merkte echter dat haar vraag er voor zorgde dat zijn spieren zich alleen nog maar meer aanspanden.
“Ik eh…” Stamelde Michael, hij leek niet te weten hoe hij zich voelde.
Vol medelijden keek Edyn ze hem aan. Ze maakte enkele overwegingen om hem te helpen. Voor ieder van hen moest ze als eerste weten hoe hij zich voelde, daarbij was het wel handig om te weten wát er met hem was gebeurd.
“Maak je geen zorgen. Dat komt later wel.” Al kon Edyn zich indenken hoe angstig Michael zich moest voelen. Als zij niet zou weten hoe ze zich zou voelen, dan kwam er ook paniek. Wellicht voelde hij dat gewoon niet op het moment. Ze wilde hem dan ook niet lastig voelen met meer vragen, zeker niet wat er was gebeurd.
Haar vingers gleden nog even langs zijn voorhoofd, die lichtelijk aan het gloeien was. Daar moesten ze in ieder geval iets aan doen.
“Ik ben zo weer terug.”
Op het moment dat Edyn overeind wilde komen, pakte Michael haar hand vast ten teken dat ze moest blijven.
“Ik beloof je dat ik zo terug kom.” Sprak ze nogmaals. Ze moest met Rhi spreken, wellicht wist zij beter wat er was gebeurd. Dan kon Edyn inschatten wat ze moest doen om Michael te helpen. Ze probeerde nu al wat van Luke zijn woorden te herinneren, die hier sowieso beter in was dan zij.
“Alsjeblieft…” Smeekte Michael. De manier waarop hij sprak brak Edyn haar hart. Hoe graag ze ook wilde blijven, was zijn gezondheid belangrijker.
“Suzy blijft bij je. Ik ben niet ver weg.” Edyn keek om zich heen, ze zag Rhi een stuk verderop in het veld staan.
“Kijk, daar ben ik.” Ze wees met haar vinger in de richting van Rhi. Ondanks dat Edyn zeker wist dat Michael niet veel verder had gekeken dan het topje van haar vinger zag ze hem knikken.
“Suze, blijf je Michael? Als er iets is, moet je meteen op komen halen, oké?”
Vanonder haar blonde haren kwam een dwergmuisje tevoorschijn. Verlangend keek ze naar de bloemen om haar heen, toch sprong ze over van Edyn haar schouder en kwam ze met een klein plofje terecht in het haar van Michael.
Als laatste gaf Edyn, Michael nog de bloem waarmee ze hem had gewekt. Het had genoeg kracht om hem nog wakker te houden, mocht dat nodig zijn. Ze had er echter wel voor gezorgd dat het geen nare gevolgen kon hebben.
Michael leek redelijk content te zijn met zowel de bloem als het muisje dat hem gezelschap hield, waardoor Edyn nu met een gerust hart op kon staan.
Op haar blote voeten liep ze door het bloemenveld heen, naar de gedaante die verderop stond. De schaduw om haar heen was groter geworden dan op het moment dat Edyn naar haar om had gekeken. Ze wist beter dan haar aan te spreken over het feit dat de bloemen om haar heen het niet prettig vonden. Ze beloofde hen meer vruchtbare grond.
“Rhi?”
“Ik dacht dat je op hem zou letten.” Rhi leek het alles behalve prettig te vinden dat Edyn nu tegenover haar stond.
“Dat is geregeld.” Edyn was niet van plan om lang bij Michael vandaan te zijn. Voor nu kon Suzy even opletten.
“Ik wil hem helpen, Rhi. Hij lijkt alleen niet te weten hoe hij zich voelt of wat er met hem is gebeurd. Het moet echt iets ernstigs zijn geweest. Kun je nog een keer vertellen waar je hem hebt gevonden en wat daar is gebeurd?” Rhi had hem immers gevonden, voordat ze Edyn om hulp had gevraagd.
“Er is niet veel over te vertellen Edyn.”
“Maar Rhi…”
Rhi draaide zich weg en wilde verder lopen. Edyn gaf het echter niet zo makkelijk op en liep achter haar aan.
“Ik kan hem niet helpen, als ik niet weet wat er voor heeft gezorgd dat hij zo is.”
Rhi gooide uit frustratie haar handen omhoog. “Monsters.”
“Monsters?” Fluisterde Edyn zachtjes. “Wat voor monsters? Wat hebben ze gedaan?”
“Je stelt zoveel vragen.”
“Ik moet weten of ik hem nectar kan geven. Luke zegt dat je er niet te veel van moet geven, maar dat te weinig ook niet goed is. Misschien moet hij ook wel ambrosia.”
“Geef hem gewoon wat. Het kan echt niet kwaad.”
“Jawel, Luke zei…”
“Luke zegt wel vaker wat.”
“Maar Rhi.”
Het was wel te zien dat Rhi op het moment niet de beste gemoedtoestand was. Wellicht had ze ook met monsters gevochten en wilde ze er daarom niet over praten bedacht Edyn. Ze zette een stap naar haar toe en legde haar handen op haar arm.
“Als jij iets nodig hebt, moet je het ook zeggen he? Ik snap dat er iets heel heftigs is gebeurd en dat je er misschien daarom niet over wilt praten, maar ik wil jullie alleen maar helpen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hoe meer vragen Edyn stelde, hoe meer spijt Rhi kreeg van haar keuze om haar hier bij te betrekken. Ze had haar reis naar het hutje kunnen voltooien als Michael niet langzaam bij was gekomen, waardoor het lastiger was geworden om hem te vervoeren. Ze had haar reis gedwongen moeten stoppen en ze had niet de juiste benodigdheden bij zich gehad om Michael weer terug te laten keren in zijn droomloze slaap. Dus was ze gedwongen geweest om snelle keuzes te maken. Daar was Edyn het resultaat van.
‘Ik heb niets nodig.’ Ze trok haar arm weg van de handen van Edyn, wat de verwarde en bezorgde blik van Edyn alleen nog maar erger maakte. Meteen voelde ze een ander soort spijt. Edyn was hier om haar te helpen, zonder te weten waarmee. Ze moest Edyn aan haar kant houden als ze wilde dat dit zou lukken.
Rhi dwong haarzelf om diep adem te halen. ‘Het spijt me, Edyn. Het gaat goed met me, echt waar. Ik ben alleen moe. Michael is er erger aan toe en ik moet hem op een veilige plek krijgen. Op deze manier trekt hij alleen maar meer monsters aan.’
Michael zijn gemoedstoestand zou niet meer of minder monsters aantrekken dan dat hij normaal al deed. Halfgoden vielen nou eenmaal op. De zoon van Hades deed dat nog meer. Rhi hoopte echter dat Edyn die link niet zo snel zou leggen.
Edyn wierp een blik op Michael. Hij zat met moeite rechtop. Hij had zijn handen gevormd tot een kommetje, waarin hij zowel een bloem hield als iets anders. Waarschijnlijk het muisje van Edyn, dat om de één of andere reden altijd bij haar was.
‘Wat is er gebeurd, Rhi?’
Rhi zuchtte en haalde een hand door haar korte haren. Ze kon Edyn niet vertellen dat zij hier de oorzaak van was. Dat het haar bedoeling was geweest om Michael mee te nemen en bij haar te houden totdat ze de aandacht van de goden zou krijgen. Voor zover Edyn wist, had ze Michael gered van zijn ondergang.
‘Een Chimera,’ verzon Rhi. Een monster met een leeuwenkop, het lichaam van een geit en een slang als staart.
Geschrokken draaide Edyn zich om naar Michael. ‘Is hij gebeten? Een Chimera heeft dodelijk gif!’
‘Nee,’ zei Rhi snel. Ze had moeten weten dat Edyn haar kennis over monsters behoorlijk goed was geweest. Dit was waarom ze haar vragen niet had willen beantwoorden. Omdat ze had geweten dat ze het alleen maar ingewikkelder zou maken voor haarzelf.
‘Nee,’ herhaalde ze haarzelf, terwijl ze na probeerde te denken. ‘Hij is niet gebeten, maar hij was al buiten bewustzijn toen ik hem vond. Ik heb de Chimera weggejaagd.’
‘Weet je zeker dat hij niet gebeten is?’ vroeg Edyn, terwijl ze Rhi haar hand vastnam en haar door de bloemen meetrok naar Michael. Rhi zette haar hakken in de grond en trok haar hand los van Edyn. Michael mocht Edyn zien. Daar had ze een oplossing voor. Maar op dit moment was het nog niet nodig om haar identiteit bekend te maken aan hem.
‘Rhi…’ Edyn leek niet te snappen wat er aan de hand was. Dat was iets waar ze op had gerekend. De vragen echter niet.
‘Edyn,’ verzuchtte Rhi. Ze bracht haar handen bij elkaar en maakte een smekend gebaar. ‘Ik begrijp dat het onduidelijk is. En ik kan je er later meer over vertellen, maar nu heb ik je nodig om hem te helpen. Een beetje nectar moet voldoende zijn. En iets waardoor hij weer slaapt, zodat hij geen pijn voelt.’
Ze had hem al die tijd in zijn trance gehouden met Nachtschade, maar ze had zich verrekend in haar voorraad en had niet genoeg meegenomen voor de reis. Later zou ze meer halen, maar daarvoor moest ze Michael eerst verplaatsen naar een plek waar hij niet zomaar gevonden zou kunnen worden.
‘Oké,’ fluisterde Edyn. Meer leek ze niet nodig te hebben om zich weer om te draaien naar Michael. Zuchtend liet Rhi zich op de grond zakken. Boven de bloemen uit zag ze nog net hoe Edyn weer voor Michael neerknielde en haar hand op zijn voorhoofd legde.
Ze kende Edyn al jaren, maar na de paar zomers die Rhi door had gebracht op het kamp -voordat ze had besloten dat ze zich daar niet meer had willen bevinden- hadden ze elkaar nauwelijks gesproken. Toch had Edyn zonder twijfel op haar Iris-bericht gereageerd.
Het ergste was nog wel dat als iemand op het kamp zich had gedragen zoals zij dat nu deed, ze diegene waarschijnlijk op de grond had geduwd en een mes tegen hun keel had gedrukt. Ze had Edyn vaak genoeg beschermd en nu was ze zelf degene die misbruik maakte van haar goedheid.
Rhi schudde haar hoofd. Het was maar voor één keer. En als Edyn zou vertrekken, zou ze zich er niets meer van herinneren.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het werd als vrij normaal gezien dat jonge Halfgoden op een missie gingen. Tijdens die missies was er niet altijd te ontkomen aan monsters. Niet in de laatste plaats omdat Halfgoden ze aan trokken. Edyn zag het vaak genoeg voorkomen. Te jonge kinderen die weg werden gestuurd om een missie te voltooien. In sommige gevallen waren het kleine dingen als het wegbrengen van een pakket. Toch konden de gevolgen bij de kleinste missie al groot zijn.
Voor Edyn was dat één van de redenen dat ze het grootste gedeelte van het jaar op het kamp doorbracht. Vroeger had ze dat gedaan als één van de kampleden. Ondertussen was Edyn een begeleider geworden en probeerde ze de jonge kinderen zoveel mogelijk te helpen. Elke dag leerde ze net zoveel van hen als zij van haar. Daarbij probeerde ze de tijd in het kamp zo leuk mogelijk te maken, zeker voor diegene die er het hele jaar verbleven.
Nu was ze enkele dagen niet op het kamp geweest. Waarom eigenlijk wist Edyn ook niet. Die informatie leek haar echter ook niet belangrijk om nu naar te gaan zoeken. Michael, iemand wie ze op kamp had leren kennen, had haar hulp nodig. Net zoals Rhi. Voor hen beiden zou ze alles doen wat tot haar mogelijkheden behoorde.
“Heeft Suzy goed voor je gezorgd?” Het kleine muisje kroop over Michael zijn arm omhoog naar zijn schouder. Hij leek haar nog even met zijn ogen te kunnen volgen, waarna hij uit zijn zicht verdween. Michael knikte op haar vraag, wat haar in ieder geval aangaf dat hij mee kreeg wat er om hem heen gebeurde.
“Wat een schatje is het toch ook.” Edyn stak haar vingers uit, zodat Suzy er op kon springen. Het muisje was één van de weinige dingen die Edyn ooit van haar moeder had gekregen. Demeter had meerdere kinderen, met wie Edyn een groot deel van haar kamptijd had doorgebracht. Ze snapte echter wel dat haar moeder geen tijd had om ieder van hen dagelijks te spreken. Hoe erg ze daar op sommige momenten ook naar verlangde.
“Edyn?” Vroeg Michael zachtjes. Hij leek nu door te hebben wie hij precies tegenover zich had zitten, wat betekende dat hij zich hopelijk al wat beter begon te voelen.
“Ik ben hier.” Fluisterde ze terug. Ze knielde bij haar tas neer, ze wist niet eens precies wat ze er in had gepakt. Dat gebeurde haar echter wel vaker dus ze dacht er niets geks van.
Het duurde even voordat ze gevonden had wat ze zocht: nectar. Als halfgod was het onverstandig om de veiligheid te verlaten zonder wat van het drankje bij je. Een groot deel van de verwondingen waren tegen te gaan met het goedje. Wat Michael ook precies mee had gemaakt met de Chimera, Edyn wist zeker dat hij zich over een paar minuten heel wat beter zou voelen. Ze moest echter ook denken aan de andere woorden van Rhi, het was belangrijk dat Michael weer de slaap zou vatten zodat zijn wonden goed zouden helen.
“Kijk eens, je moet hier wat van drinken. Dan voel je je beter.” Edyn opende het flesje en bracht het naar de lippen van Michael toe en hielp hem om een beetje van de nectar te geven. De verhalen die ze er over had gehoord van Luke waren angstaanjagend, ze wilde niet dat Michael van binnenuit vlam zou gaan vatten omdat ze hem te veel had gegeven, daarom nam ze het flesje al snel weer terug.
“Je smores zijn echt de beste. “
“Dat is zo lief van je.” Antwoordde Edyn zonder dat ze echt door had waarom Michael het had aan had gegeven. Nectar smaakte immers voor iedereen anders. Dat Michael de smaak van haar favoriete kampvuursnack had geproefd was voor haar dan ook niet duidelijk.
De ogen van Michael begonnen iets helderder te staan en hij kreeg het ook voor elkaar om zich zelf iets te gaan verzitten.
“Je moet niet te veel doen. We weten niet precies wat er is gebeurd, dus je moet echt rustig aan doen.” Zei Edyn bezorgd, bang dat iedere beweging te veel zou zijn.
Er leek een soort van paniek te ontstaan in het lichaam van Michael.
“We moeten hier weg.” Sprak hij dringend, terwijl hij de hand van Edyn vastpakte. Ze liet zich echter niet door hem overeind trekken, maar was diegene die hem op de grond wist te houden.
“We moeten eerst zorgen dat jij gezond bent. We zijn in een veilige omgeving, echt waar.”
Edyn gebaarde om haar heen.
“Kijk…”
Niets kon Edyn gelukkiger maken dan een veld vol met bloemen. Hoe ze ook op deze plaats waren gekomen, het was niet voor niets. Ze hoorden hier te rusten. Michael moest op deze plek bij komen.
Edyn herinnerde zich de woorden van Rhi en de onrust die ze bij Michael zag maakte haar een beetje bang voor wat er kon gebeuren als hij niet weer in slaap zou vallen.
Haar handen sloten zich in elkaar, waar ze zich concentreerde op de krachtigste bloem die ze zich kon bedenken. Een die er ook nog voor kon zorgen dat Michael in slaap zou vallen. Gelukkig leek hij geïnteresseerd te zijn in hetgeen wat ze deed. Het deed haar denken aan één van de eerste zomers waarop ze hem had gezien en dat ze precies hetzelfde voor had gedaan.
“Kijk.” Ze opende haar handen, waar een passiebloem tevoorschijn was gekomen, groter en krachtiger dan ieder mens kon kweken. Edyn rook de geur al, maar ze probeerde zich af te sluiten voor de dampen die er vanaf kwamen.
“Een passiflora incarnata.”
Michael pakte de bloem over en rook er aan. De geur leek hem te bedwelmen, want binnen enkele seconden zag Edyn zijn ogen dichtvallen. Ze ving hem op, zodat hij niet een klap kon maken en streek even zachtjes over zijn hoofd. “Sorry, we moeten echt even goed voor je zorgen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Met behulp van Edyn wist Rhi Michael veilig naar het verborgen hutje te brengen. Het was ze plek die ze via een oude bekende had geregeld. De persoon die daar woonde, was haar nog een gunst verschuldigd. Daarbij was deze plek perfect om Michael een tijd verborgen te houden. Niemand zou naar hem zoeken in de bossen van Mount Rainier. Tenminste, niet meteen. Rhi rekende er op dat vroeg of laat een paar halfgoden opzoek zouden gaan naar Michael, maar dat was allemaal onderdeel van het plan waar ze al een lange tijd over na had gedacht.
Samen tilden ze het zwakke lichaam van Michael op het bed. In stilte keek Rhi toe hoe Edyn zich over hem ontfermde, zijn schoenen uit trok en een deken over hem heen legde. Rhi kon zich Edyn niet op een andere manier herinneren. Ze had altijd iets zorgends over zich heen gehad en het maakte haar niet uit wie ze tegenover zich had: iedereen verdiende hulp.
‘Ik hoop dat het snel beter met hem gaat,’ zei Edyn, terwijl ze Michael nogmaals bestudeerde. Rhi wendde haar blik af en bekeek in plaats daarvan het huisje. Het was knus en klein. Michael lag nu op het bed, wat betekende dat de bank voor haar zou zijn vanavond. Zelf zou ze hier de komende tijd wel kunnen leven. En zodra Edyn weg zou zijn, zou ze nog wat extra voorbereidingen treffen om er zeker van te zijn dat Michael niet zomaar zal verdwijnen.
Rhi haar blik viel weer op Edyn, die ondertussen zelf ook het kleine huisje bekeek. Zelf pakte ze de tas die ze hier al eerder had verstopt en nam ze die mee naar het kleine keukentje. Daar pakte ze een ketel en vulde ze deze met water, zodat ze deze op het gasfornuis kon zetten. Met wat moeite kon ze het gas aansteken. Terwijl ze wachtte tot het water kookte, zocht ze in haar tas naar een klein, glazen flesje.
‘Hoe wist je dat hier een huisje was?’ vroeg Edyn nieuwsgierig. Kort wierp ze een blik over haar schouder. Edyn had plaatsgenomen op een houten stoel, die bij een ronde tafel stond. Op de tafel lag een geblokt kleed. Alles aan het huisje was knus en gezellig. Iets wat normaal niet haar smaak was.
‘Dit was de eerste plek waar ik aan dacht toen ik me realiseerde dat ik Michael niet kon vervoeren,’ antwoordde ze, wat geen complete leugen was. Eindelijk raakten haar vingers het glazen flesje. Voorzichtig, afgeschermd van Edyn, haalde ze het eruit. ‘Thee?’
‘Lekker! Maar misschien moet je gaan zitten? Ik kan ook wel thee maken,’ stelde Edyn voor, maar Rhi schudde haar hoofd. Ze hoefde niet te zitten. Ze moest er voor zorgen dat Edyn terug zou keren naar het kamp, en dat ze zich niets meer zou herinneren van waar ze was geweest en wie ze had gezien.
Rhi trok een paar kastjes open en zocht naar een theedoos. Ze kon zich herinneren dat het ergens achterin een kastje had gestaan.
‘Ik ben hier een paar keer eerder geweest,’ vertelde ze Edyn. ‘De vrouw die hier woonde, stond nog bij me in het krijt. Ze vertelde me dat als ik een plek nodig had om een tijdje te verblijven, of als ik nergens anders naar toe kon, ik hier altijd welkom was.’
Het water kookte en Rhi haalde de ketel snel van het vuur af. Uit de theedoos die ze had gevonden, haalde ze twee zakjes thee en maakte ze twee dampende mokken met thee klaar. In de mok van Edyn liet ze voorzichtig een paar druppels uit het glazen flesje vallen.
Het zou er voor zorgen dat Edyn een aantal specifieke zaken zou vergeten. In werkelijkheid had ze het voor Michael meegenomen, voor het geval dat. Dat ze haar kostbare maatregel al eerder moest gebruiken, was niet wenselijk. Maar als Edyn terug zou keren naar kamp Halfbloed met verhalen over haar en Michael, zou haar hele plan in duigen vallen.
‘Maar we zijn helemaal in Washington,’ zei Edyn verbaasd. Rhi draaide zich om en zette de mokken met thee op de tafel. Edyn verschoof iets op haar stoel en keek bedenkelijk naar buiten. ‘Toch?’
‘Ja, dat klopt.’ Rhi ging zitten en vouwde haar handen om de mok. ‘Ik ben op veel plekken geweest.’ Als kind, maar ook als volwassene. Ze had het nooit lang volgehouden op één plek. Het kamp voor halfgoden was daar geen uitzondering in geweest. Na een paar zomers had ze er genoeg van gehad, in tegenstelling tot Edyn.
‘Je bent altijd welkom op het kamp,’ zei Edyn. Ze haalde haar vingers door de dampwolken van haar thee, bijna alsof ze er mee speelde. ‘Michael ook.’
‘Dat is lief van je, Edyn. Maar ik denk niet dat Chiron daar op zit te wachten.’
‘Natuurlijk wel! Juist wel! Het kamp is de meest veilige plek voor halfgoden.’ Rhi moest haar best doen om niet te lachen om de hoopvolle ogen van Edyn. Als ze dacht dat het kamp veilig was, dat niemand haar daar kon raken, dan had ze in al die jaren niets geleerd.
In plaats van te reageren, schoof Rhi de mok van Edyn iets naar haar toe. ‘Als je terug gaat naar het kamp, dan kan je niets tegen Chiron zeggen. Niet over Michael, niet over mij. Als ze naar hem vragen, heb je geen idee waar ze het over hebben. Dat is belangrijk, Edyn.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Kamp was Edyn haar favoriete plaats op de wereld. Al vanaf jonge leeftijd had ze besloten om er het hele jaar te verblijven. Omdat niet veel anderen dat deden, had dat op sommige momenten een beetje eenzaam gevoeld. Daar wilde ze nu alles aan veranderen bij de kinderen buiten de vakanties ook in het kamp verbleven. Aangezien het er steeds meer werden, wilde ze bijna zeggen dat het succesvol was.
Soms koos Edyn er voor om een paar dagen weg te gaan naar de stad. Al was het maar om wat nieuwe kleding te kopen. Stiekem wat menseneten mee te nemen, gelukkig had ze die regel zelf al iets op kunnen rekken. Of om wat van haar vrienden te bezoeken.
Vanochtend was Edyn wakker geworden met goede herinneringen aan de tijd die ze in de stad door had gebracht. Dat ze niet precies wist te zeggen wat ze had gedaan, deerde haar niet. Dat ze terug was in het kamp was alles wat door haar hoofd heen ging.
Vrolijk als ze was had Edyn zich die ochtend klaar gemaakt voor een nieuwe dag. In haar eigen hut had ze zich gedoucht, de geur van passiebloem was in haar neus blijven hangen. Edyn had dat als teken genomen dat vandaag een goede dag zou worden.
Na het ontbijt was ze samen met twee van de andere kinderen van Demeter, naar de velden gegaan. Ze had de rest nog wel meegevraagd, maar de meeste van hen hadden al wel andere plannen gehad. Edyn had de velden juist gemist in haar afwezigheid. Ze wilde weten of het goed ging met de planten die er stonden.
Met haar blote voeten liep was ze dan ook over de velden heen gelopen. Ze deed haar best om zoveel mogelijk planten te geven wat ze nodig hadden. Of dat nou wat water of schaduw was of dat ze af moesten worden geholpen van beestjes. De planten waren goed onderhouden in de tijd dat ze er niet was geweest. Ze wist niet hoe lang dat precies was geweest.
Nadat ze het serieuze werk hadden gedaan, was Edyn al snel verwikkeld in een intens potje tikkertje. Niet alleen haar twee helpers deden er aan mee, maar ook een paar van de satyrs die in de buurt waren geweest en er waren zelfs een paar anderen uit het bos komen rennen. Al had ze hen er wel op moeten wijzen dat er geen geweld gebruikt mocht worden. Op de een of andere manier moest ze dat vaker doen als er kinderen van Ares in de buurt waren.
Edyn raakte afgeleid door een tweeling die op haar af kwam gerend. Even twijfelde ze of de twee al mee deden met het potje tikkertje en was ze bang om gepakt te worden. Dat veranderde toen ze gezichten zag.
“Edyn!”
“Edyn!”
“Nee, ik zou het zeggen!”
“Nee, ik!”
“Rustig, rustig.” Edyn knielde zodat ze op ooghoogte was van de twee jongens die niet veel ouder waren dan een jaar of acht. Ze waren duidelijk blij dat ze iets mochten doen. Iets wat Edyn ze ook niet wilde ontnemen. Het belangrijkste was dat de kinderen op het kamp allemaal leerden hoe om moesten gaan met verantwoordelijkheden.
“Als jullie het nu samen vertellen? Archie als jij begint, dan mag Bowie daarna.”
Edyn keek als eerste naar Archie, die zoveel wilde vertellen dat hij bijna dicht begon te slaan.
“Ik wil wel eerst.” Stelde Bowie, dan ook al snel voor.
“Laat je broer het maar eerst proberen.” Edyn stak haar hand uit naar het jongetje. Toen ze de klamme hand vastpakte, leek hij echter al snel te kalmeren.
“Chiron stuurde ons!” Ze gaf een kneepje in zijn hand, ten teken dat hij het goed had gedaan.
“Waarom stuurde hij jullie?”
“Om een boodschap door te geven!” Bracht Bowie enthousiast uit.
Edyn knikte, het moest wel belangrijk zijn als Chiron het haar meteen wilde vertellen. Anders had hij wel gewacht totdat ze elkaar hadden gezien in één van de pauze uren.
“En wat wilde hij doorgeven?”
“Dat er bezoek is!” sprak Bowie voor zijn beurt. Edyn was echter we geïnteresseerd. Misschien was er een nieuwe halfgod bij gekomen die begeleiding nodig had.
“Archie, weet jij wie er is?” Vroeg Edyn.
Archie knikte voorzichtig en boog naar haar toe, zodat hij in haar oor kon fluisteren. “Ik hoorde dat het de dochter van Nyx was.”
“Echt waar?!” Vroeg Edyn enthousiast. Nyx had maar één dochter, dat wist ze zeker: haar beste vriendin Frankie.
Archie knikte enthousiast, terwijl Edyn overeind kwam.
“Bedankt voor het doorgeven jongens!” Ze wilde beide jongetjes even door het haar heen, waarna ze wegrende in de richting van de gebouwen van het kamp.
In haar weg daar naar toe merkte ze dat Suzy via haar been omhoog kroop en uiteindelijk op haar schouder terecht kwam.
“Frankie is er!” Bracht ze enthousiast uit. Edyn kon zich niet eens bedenken wanneer ze haar beste vriendin voor het laatst had gezien. Het was een hele tijd geleden. Frankie deed veel opdrachten vanuit de Goden en als ze daar niet mee bezig was, dan bracht ze het meeste van haar tijd door met haar moeder.
Zo snel als ze kon rende Edyn in de richting van het gebouw waar Chiron zich het vaakst bevond. Daar hoorde ze de stem van Frankie al. Toch klopte ze netjes aan.
“Binnen.”
Edyn opende de deur en zag daar het gezicht van Frankie.
“Frankie!”
“Edyn!”
Al snel stonden ze in een omhelzing. Edyn kon zich echt niet meer herinneren wanneer de laatste keer dat Frankie hier was geweest. Luke kwam nog wel eens op bezoek. De rest van de vrienden die ze had gemaakt, leken het allemaal te druk te hebben.
“Wat goed om je te zien!”
“Ik wou dat ik hier om een goede reden was.” Verzuchtte Frankie. De blik in haar ogen baarde Edyn meteen zorgen.
“Wat is er?” vroeg ze dan ook meteen.
“Edyn, ga even zitten. Frankie is niet zonder reden. Het lijkt me verstandig als we je even bij praten.”
Edyn liet los en liep naar één van de stoelen die in de ruimte stonden.
“Nu maak ik me zorgen. Vertel, wat is er aan de hand…”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie had een bezoek aan kamp Halfbloed al veel te lang uitgesteld. Ze had zich voorgenomen om vaker terug te keren naar de plek waar ze zulke warme herinneringen aan had, waar zoveel van haar avonturen waren begonnen. Zonder die plek was ze nooit in staat geweest om zoveel grootste dingen te bereiken. Toch was het er al een lange tijd niet meer van gekomen. Na haar laatste missie had haar moeder haar een plek aangeboden bij haar. Een kans die weinig halfgoden kregen, dus vanzelfsprekend had ze hem aangenomen.
Toch had het als vanouds gevoeld toen Frankie langs de aardbeienvelden was gelopen en Chiron had begroet. Het enige jammere was dat hun ontmoeting alles behalve vrolijk was geweest. De centaur had haar speciaal naar het kamp gehaald. Zijn bericht had ernstig geklonken en toen hij de situatie uit had gelegd aan haar, had ze meteen begrepen waarom ze zo snel mogelijk naar het kamp had moeten afreizen.
Eén van haar vrienden was vermist. En ondanks dat er een hoop bekwame halfgoden op het kamp rondliepen, snapte Frankie maar al te goed waarom Chiron haar in had geschakeld. Dit was geen missie om jonge kinderen op te zetten. Michael had mensen nodig die om hem gaven, die er alles aan zouden doen om hem te vinden.
Frankie had dan ook niet anders gekund dan in te stemmen met Chiron zijn voorstel: zij zou degene zijn die de zoektocht naar Michael zou leiden. Ze had zelfs mogen kiezen wie ze mee zou nemen. Daar had ze niet lang over na hoeven denken. Er was één iemand die meteen in haar gedachten naar boven was gekomen en ze had het geluk dat de desbetreffende persoon op het kamp verbleef.
Ondanks de zwaarte van de situatie, was Frankie blij om Edyn te zien. Ze zag er gelukkig uit, op haar plek. Met haar vrolijke tuinbroek, haar oranje kamp shirt en de doek die haar blonde haren uit haar gezicht hield. En niet te vergeten: Suzy. Het bijzondere cadeau wat Edyn van haar moeder had ontvangen.
Veel tijd om bij te kletsen was er echter niet. Dat moest wachten. Chiron leek geen tijd te willen verspillen.
‘Michael is vermist,’ zei Chiron somber. Met ingehouden adem bestudeerde Frankie haar beste vriendin. Ondanks dat het al jaren geleden moest zijn dat Edyn hem had gezien, wist ze zeker dat ze maar al te goed wist op wie de centaur doelde. Edyn was één van de weinige personen die Michael uit zijn hut had kunnen krijgen. Juist daarom had Frankie er op gestaan dat ze Edyn nodig zou hebben bij haar opdracht.
‘Wat?’ vroeg Edyn verbaasd. Haar ogen schoten van Chiron naar Frankie en weer terug. ‘Michael? Hoe dan?’
‘Dat vragen wij ons ook af,’ zei Chiron. ‘En niet alleen wij, maar ook zijn vader.’
Frankie slikte. Hades moest woedend zijn geweest toen hij er achter was gekomen dat Michael niet langer in de Onderwereld was. Vanzelfsprekend had hij zijn best gedaan om zijn zoon te vinden, maar dat leek alles behalve gemakkelijk. Zelfs voor een god. Daarom was zij hier.
‘Wat vreselijk,’ fluisterde Edyn beduusd. Suzy klom van Edyn haar schouder af en gebruikte haar tuinbroek om verder af te dalen naar Edyn haar schoot. Ook het muisje leek onrustig te zijn door het nieuws. Zo erg zelfs dat het begon te piepen.
‘Ik weet het Suze. Hij is vast heel bang. Arme Michael.’ Edyn schudde haar hoofd.
Frankie liep naar Edyn toe en knielde bij haar neer. Voorzichtig legde ze haar hand op Edyn haar knie. ‘Hij heeft onze hulp nodig, Edyn. Als er iemand is die hem kan vinden, dan zijn wij het.’
‘Michael is niet de enige die jullie hulp nodig heeft,’ zei Chiron. Hij staarde naar buiten, naar het bruisende kamp, vol halfgoden en satyrs. ‘Hades is woedend. Het is een kwestie van tijd voordat hij de andere goden gaat verdenken voor de verdwijning van zijn zoon.’
Een rilling trok over Frankie haar rug. Het idee alleen al dat Hades zich tegen zijn familie zou keren en hen zou beschuldigen; het zou op een oorlog kunnen uitlopen. Dat zouden ze moeten voorkomen.
‘Frankie, wanneer heb je Michael voor het laatst gesproken?’ vroeg Chiron. Omdat ze allebei verbleven bij hun ouders, was communiceren makkelijker. Het was echter lastig om voor de geest te halen wanneer ze Michael voor het laatst had gezien.
‘Een paar weken geleden, denk ik?’ Ze haalde haar schouders op. Het was geen bijzondere ontmoeting geweest. Op gen enkele moment had ze gedacht dat het de laatste keer zou zijn dat ze Michael zou zien.
Ze draaide zich naar Edyn. ‘Ik weet dat je hier graag bent, zeker nu het geen vakantie is er hier kinderen zijn die niet naar huis kunnen. Maar ik denk echt dat we hem samen kunnen vinden. Ik zou je hulp ontzettend goed kunnen gebruiken.'
Suzy rende over Edyn haar benen en legde haar pootjes op Frankie haar hand. Weer begon ze te piepen.
‘En die van jou natuurlijk ook, Suze,’ stelde ze het muisje gerust. Hoopvol keek Frankie op naar haar beste vriendin. Ze zou het begrijpen als Edyn het voorstel af zou slaan, maar ze hoopte van niet.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Michael was vermist! Edyn kon het haast niet geloven. Ondanks dat ze Michael niet vaak meer sprak, wist ze dat hij zich goed voelde op de plaats waar hij naar haar weten de meeste tijd door had gebracht: de onderwereld.
Frankie had Edyn ooit uitgelegd dat Monsters haar en Michael beter konden ruiken en dat het niet de enige reden was waarom ze meer gevaar liepen. De monsters wilden er alles aan doen om hen uit te schakelen, enkel door wie hun ouders waren. Dat Michael nu weg was, betekende dat hij nog meer gevaar liep. Hij kon overal zijn!
Vertwijfelend keek Edyn naar Frankie. Alles in haar wilde aangeven dat ze mee zou gaan. Natuurlijk wilde ze haar meehelpen om naar Michael te zoeken! Er kon van alles met hem aan de hand zijn. Toch wist ze ondertussen ook dat het niet zo simpel was als meteen van het eerste wat in haar op kwam, uit te gaan.
Frankie was bekwaam in het doen van queesten. Vanaf haar moment op het kamp was ze er al bedreven in geworden. Edyn had nooit in de rij gestaan om mee te gaan op één van de queeste. In haar tijd had ze wel wat dingen voor haar moeder gedaan, die hadden echter bestaan uit dingen die ze echt kon doen.
De manier waarop haar vriendin haar aankeek, vertelde Edyn eigenlijk al wel genoeg. Frankie zou haar niet zomaar vragen. Edyn wilde ook niet hier af zitten wachten tot het moment dat ze te horen kreeg wat er met Michael was gebeurd.
“Natuurlijk ga ik mee. We moeten Michael helpen!”
Wederom begon Suzy te piepen, ten teken dat ze ook wilde helpen. “Suzy wil ook mee.”
Edyn keek opzij naar Chiron, ze kon niet met een gerust hart vertrekken als ze niet één ding zeker wist. “Redden jullie het zonder mij?”
“Het zal altijd anders zijn als jij er niet bent, Edyn. Maar ik weet zeker dat iedereen hier het zou begrijpen. Je doet het ook voor hun veiligheid.” Edyn knikte. Ze wilde er niet aan denken dat het kamp gevaar liep. Dat de jonge Halfgoden hier misschien niet meer veilig waren, omdat Hades wraak wilde. Edyn vond het dan wel niet de juiste oplossing, ze wist dat Goden daar niet altijd op dezelfde manier over dachten. In de jaren dat ze hier was, was het helaas niet altijd even rustig geweest.
Chiron klapte in zijn handen. “Dat is dan geregeld.”
Edyn streek met haar handen over haar bovenbenen. Ze vond het best spannend allemaal. Ondanks dat ze het leuk vond om met Frankie op pad te gaan, had dit een hele serieuze reden. Ze wilde niet dat het door haar kwam dat ze Michael niet konden redden.
“Dan zit er nog maar één ding op, naar het orakel.” Stelde Chiron voor. Frankie kwam overeind en Edyn knikte ook. Ze wist dat het er bij hoorde, ze had het al wel eens eerder meegemaakt. Hetgeen wat de door het orakel werd gezegd was voor haar alleen soms niet te volgen. Ze snapte niet waarom er niet gewoon kon worden gezegd wat hen te wachten stond. In woorden die ze daadwerkelijk begreep.
Edyn maakte een kommetje van haar handen, zodat ze Suzy daar in op kon tillen, om haar volgens te verplaatsen naar de zak die ze voorop haar tuinbroek had zitten.
Frankie pakte de hand van Edyn vast. “Ik vind het heel erg fijn dat je mee gaat.”
“Ondanks dat de manier waarop niet fijn is, ben ik wel heel om je weer te zien.” Fluisterde Edyn. Ze wist hoe druk Frankie was. Soms wilde ze gewoon dat ze wat meer tijd met elkaar door konden brengen.
“En ik hoop dat we Michael ook snel weer terug zien.” Fluisterde Edyn. “En dat er niets ergens met hem is gebeurd natuurlijk.” Ze kon zich alleen maar indenken wat er was gebeurd. Ze hoopte dat het orakel hen daar iets meer in zou kunnen helpen.
“Het komt wel goed.” Verzekerde Frankie haar. Normaal was het Edyn die het positieve van alles in zag. Frankie was echter de sterkste van hen twee en kon in dit soort gevallen ook een helder hoofd houden, terwijl Edyn zich alleen maar kon bedenken wat Michael allemaal door kon maken. Wat als hij echt door Monsters mee was genomen?!
Hand-in-hand liepen ze de stoffige oude zolderkamer op. Er waren maar weinig plekken op het kamp waar Edyn zich niet prettig voelde. Dit was er zeker één van. Er kwamen meteen kriebels over haar hele lichaam heen. Het stof kriebelde in haar neus, waardoor ze die eventjes optrok.
Het gedaante van het orakel verscheen in de ruimte. Voorzichtig zette Edyn een stapje naar achteren. Ze wist ook wel dat ze niet bang hoefde te zijn. Dat was ze ook niet. Niet voor het orakel zelf.
“Orakel. We zijn hier gekomen voor wijsheden voor onze queeste.” De manier waarop Frankie het vroeg, vond Edyn bijzonder. Met grote ogen keek ze dan ook naar de zelfverzekerde vrouw die naast haar stond.
De gedaante kwam dichter en dichter bij. Het oude lichaam leek bijna niet te kunnen bewegen. Waardoor Edyn zich schuldig voelde dat ze ook maar één moment had gedacht dat ze iets te vrezen had. Nu wilde ze haar het liefst een knuffel geven.
De vrouw begon echter te spreken voordat Edyn iets kon doen:

“De zoon van Hades is gevallen
Drie halfgoden voor het lot van allen
Apollo's zoon zal zijn weg vinden
En kan kiezen om de groep te verbinden
Elke halfgod moet bezwijken
En slechts een zal met de eer strijken”

Edyn had haar best moeten doen om alles te horen. Op het moment dat ze de naam van Apollo had gehoord, had ze maar aan één iemand kunnen denken: Luke. De rest vond ze moeilijk te begrijpen. Ze hoopte dat Frankie wel alles mee had gekregen.
“Heel erg bedankt.” Frankie knikte.
“Dankjewel!” Bracht ook Edyn uit, blij dat ze weer naar buiten mocht.
Op het moment dat ze van de trap afdaalden bleven ze even tegenover elkaar staan. Frankie was duidelijk aan het nadenken. Nu hadden ze daar nog even de tijd voor, zonder dat er iemand bij hen in de buurt was.
“Hoorde je dat, ze had het over drie halfgoden.”
Edyn knikte. “Ze had het over Luke.” Daar was Edyn zeker van.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Lieverd, ik begrijp dat je dit graag met Luke zou willen doen, maar we weten dat helemaal niet zeker. Apollo heeft veel zonen,’ probeerde Frankie zo voorzichtig mogelijk duidelijk te maken. Ondanks dat er een deel van de kinderen af zou vallen, omdat ze te jong waren, waren er nog velen waar het Orakel op kon doelen. Toch snapte ze wel waar Edyn het idee vandaan had, waardoor ze begon te vermoeden dat haar beste vriendin nog wel eens gelijk kon hebben.
‘Maar Luke kende Michael ook heel goed,’ zei Edyn. ‘Ze waren vrienden. Luke zou hem willen helpen, dat weet ik zeker.’
Met een frons op haar gezicht staarde Frankie over de velden van het kamp. De waarheid was dat ze niet op Luke zat te wachten. Het was lang geleden dat ze hem had gezien, maar hun laatste queeste was niet verlopen zoals dat had gemoeten. Luke had graag indruk willen maken op haar, maar de indruk die hij achter had gelaten was alles behalve positief.
Ze kon echter ook inzien dat zij en Edyn uit waren gekozen door Chiron omdat ze allebei een connectie hadden met Michael. Het zou logisch zijn om Luke er bij te halen. En het was niet alsof ze tegen het Orakel in kon gaan, hoe graag ze dat ook wilde.
‘Zelfs als het Orakel over Luke spreekt,’ begon Frankie. Edyn begon meteen te glunderen. Frankie hield haar hand omhoog, om een enthousiaste reactie tegen te gaan. ‘Luke is al lang niet meer zo actief. En we weten niet waar hij is.’
‘Natuurlijk weten we dat wel!’ zei Edyn verontwaardig. Frankie had moeten weten dat Luke en Edyn elkaar nog spraken, wat betekende dat Edyn heel goed wist waar hij zich bevond. En dat Frankie er niet onderuit zou komen om hem een bezoekje te brengen.
Ze zuchtte en gebaarde naar Edyn dat ze verder moest praten. ‘Waar is hij dan?’
‘Los Angeles! Hij is daar om aan zijn muziek te werken.’
‘Natuurlijk is hij dat.’ Frankie moest haar best doen om niet met haar ogen te rollen. Een zoon van Apollo die muzikale talenten had, was niet iets nieuws. Dat hij naar een grote stad was gegaan om zijn droom als muzikant uit te laten komen, verbaasde haar dan ook niets. Het enige goede nieuws was dat de doorgang naar de Onderwereld zich in Los Angeles bevond. Het zou een goed aanknopingspunt zijn om te beginnen, als dat de plek was waar Michael voor het laatst was gezien.
‘Naar Los Angeles reizen kost tijd. En we hebben niet veel tijd.’ Ze probeerde Edyn niet perse te overtuigen dat Luke niet de juiste persoon was. Ze wilde haar bewust maken van de druk die er op zat. Als Luke zou weigeren, dan zouden ze kostbare tijd verliezen. Niemand wist waar Michael was, hoe ze bij hem konden komen. Ze konden het zich niet veroorloven om te lang bezig te zijn met een zoektocht naar Luke.
‘Ik denk dat we sowieso naar Los Angeles moeten.’ Edyn ging op een traptrede zitten en legde haar handen onder haar benen, zodat ze daar ook op zat. Ze keek omhoog naar Frankie. ‘Want Michael woont daar.’
Een tikkeltje verbaasd dat Edyn die link ook had gemaakt, ging ze naast haar zitten. Het bevestigde wel voor haar dat ze een goede keuze had gemaakt door Edyn er bij te halen. Het was duidelijk dat ze Michael wilde helpen. En ze was niet bang om haar eigen ideeën in te brengen.
‘Dan gaan we naar Los Angeles.’ Op dit moment zat er niets anders op. Het was een logisch punt om te beginnen en wellicht was Luke veranderd in de afgelopen jaren. Frankie kende hem als een ongemakkelijke tiener die nog wel eens voer zijn eigen benen kon struikelen terwijl hij haar aan het lachen probeerde te maken. Maar Edyn was al jaren bevriend met hem, wat betekende dat hij overduidelijk iets goed deed.
‘Echt?’ Edyn keek haar hoopvol aan, waarop Frankie knikte.
‘Als jij echt denkt dat we Luke nodig hebben, en hij is precies op de plek waar we eventuele aanwijzingen kunnen vinden, dan is dat het proberen waard. Als ik één ding weet, dan is het dat ik naar jou moet luisteren.’
Bij die woorden begon Edyn te glunderen en leunde ze tegen Frankie aan. In alle jaren die Frankie door had gebracht op het kamp, was het haar al snel duidelijk geworden dat Edyn een heel ander soort wijsheid met zich meebracht. Eentje waar kinderen van Athena niet aan konden tippen, en zij ook niet.
Daarnaast werden de kinderen van Demeter vaak onderschat. Iets wat onzin was, in haar ogen. Demeter was de godin van de landbouw, en nog zoveel meer dan dat. Zij was verantwoordelijk voor het natuurlijke leven op aarde. Iedere halfgod die zij tot leven had gebracht, was speciaal. En Edyn al helemaal.
‘Dan moet ik mijn spullen pakken,’ fluisterde Edyn. ‘En afscheid nemen.’
Frankie nam haar hand vast en kneep er in. ‘Ik moet ook nog het één en ander voorbereiden. Wat als we rond het avondeten elkaar bij de poort ontmoeten?’
Edyn stemde in, maar toch bleven de twee nog een paar minuten in stilte op de trap zitten. Want zodra ze op zouden staan, zouden ze onder ogen moeten komen dat het lot van Michael in hun handen lag.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In een stad als Los Angeles was iedereen druk bezig met zichzelf. Mensen waren er met grote dromen naar toegekomen. Een groot deel van hen was er met een gebroken weggegaan om dat geen van die dromen werkelijkheid waren geworden. Anderen streden nog iedere dag om ze waar te maken. Terwijl een enkeling het daadwerkelijk had gemaakt.
Voor Halfgoden bestond hun leven vaak met dat: Halfgod zijn. Als een kind van één van de Goden en een sterveling voorbij de leeftijd van zestien kwam, was het in sommige gevallen al uitzonderlijk. Luke was één van de kinderen van Apollo, een God die voor genoeg nageslacht had gezorgd. Daarmee liep hij weliswaar minder gevaar. Zo normaal als stervelingen kon hij echter niet over straat.
Ondanks alles had Luke zijn leven altijd zo normaal mogelijk willen leiden. Een queeste op zijn tijd was misschien welkom geweest, hij had ze echter nooit opgezocht. Van zijn tijd op kamp Halfbloed had hij dan ook zoveel mogelijk geprobeerd te genieten. Zijn gevechtstechniek mede als zijn andere krachten had hij kunnen ontwikkelen. Echter had hij ook vriendschappen voor het leven gemaakt. Was de band met zijn halfbroers en –zussen belangrijk geweest en had hij één belangrijk ding geleerd: zijn hart te volgen.
Met enkele aanmoediging van Edyn was Luke dan ook vertrokken om zijn droom te jagen in Los Angeles. Een jacht waarvan Artemis niets van moeten weten. Haar tweelingbroer, Apollo echter wel. Muziek was hetgeen wat Luke vreugde bracht. Zijn hart vulde.
De afgelopen jaren had Luke dan ook gewerkt aan zijn muziek. Hij had geschreven, teksten en de muziek zelf. Hij had zich meer ontwikkeld op zijn gitaar. Piano spelen was een nieuwe passie geworden. Maar zang was hetgeen waar hij zich het meeste mee kon uiten. De paar singels die hij op had kunnen nemen, waren als een geschenk gekomen, maar het feit dat hij drie vaste avonden in de week in een bar op kon treden was hetgeen waar Luke het meest van genoten. Van de mensen die hem voor het eerst zagen optreden, tot aan mensen die iedere keer weer terug kwamen.
Ook vanavond was de bar weer goed gevuld. Een avond vullen met muziek ging niet met enkele nummers. Luke koos er dan ook voor om zowel zijn eigen nummers als covers te spelen. Covers zweepten het publiek vaak op de juiste manier op. De reactie op zijn eigen nummers waren voor Luke echter ook vaak boven verwachting.
“Dit is één van de nieuwste nummers die ik heb geschreven.” Er kwam een klein gilletje van achter in de ruimte, waardoor Luke moest lachen.
“Ja, ik ben er zelf ook best blij mee.” Hij nam een slok van het water wat voor hem klaar stond. Vervolgens liep hij terug naar de microfoonstandaard waar hij zijn microfoon in verplaatste.
“Dit is take my hand.” Luke zijn ogen keken misschien wel naar de mensen die in de bar zaten. Hij zag ze niet meer. Zijn hoofd was ze gefocust op het nummer. De eerste akkoorden die hij op zijn gitaar speelde. De woorden die over zijn lippen heen kwamen:
“A painted heart on a sidewalk. A bleeding sun on een silver screen.”

In de tijd dat Luke zich klaar had gemaakt voor zijn nieuwe nummer, waren er twee nieuwe toeschouwers de bar binnen gekomen.
“Edyn weet je zeker dat we hier goed zitten.” Vroeg Frankie vol ongeloof. Haar blik richtte zich op alles in de bar, behalve de plaats waar ze moest kijken.
“Ja natuurlijk. Luister.” Edyn haar hoofd deinde al zachtjes mee met de muziek die haar bekend voor kwam. Een gitaarspel van Luke kon ze uit duizenden herkennen. De stem die haar mee kon nemen in prachtige verhalen.
Edyn stootte haar vriendin aan en knikte in de richting van Luke, aangezien ze merkte dat Frankie hem nog niet de aandacht had geschonken die hij verdiende. De aandacht die hij van tientallen anderen om hen heen kreeg.
“Lustful eyes filled wit love now. Sending in every calvary.”
Edyn kon aan Frankie merken dat ze niet content was met de manier waarop alles verliep. Edyn verweet het feit dat ze zich zorgen maken om Michael. Dat deed ze zelf ook. Zorgen die groot waren, maar voor enkele minuten ruimte konden maken voor de trots die ze voelde nu ze Luke weer kon zien optreden.
“Ik ben hier niet gekomen voor een concert.” Mompelde Frankie. “Kunnen we niet gewoon zijn aandacht trekken, hem spreken en er klaar mee zijn. Ik weet zeker dat hij graag weer met je wil spreken.”
“Franks, dat kan je niet maken. Kom ik koop een drankje. Probeer te genieten van de muziek. Ik weet zeker dat we er voor Luke ook beter aan doen, dat hij dit eerst rustig af kan sluiten voordat we hem overal in gooien.” Edyn sprak uit ervaring. Het liefst had ze nog een paar minuten zorgeloosheid gehad.

Luke wilde zeggen dat de blonde vrouw hem als eerste op was gevallen. Met haar haren vastgebonden in een doek. Een deel van haar tuinbroek die te zien was, maar haar vooral de grote glimlach die hem opviel of de manier waarop ze mee leek te zingen met zijn muziek.
Edyn was hem echter niet als eerste opgevallen. De vrouw naast haar, was dat wel. Frankie. Luke had er alles aan moeten om de woorden van het nummer door te zingen. Om geen snaar te breken van zijn gitaar. Alles om maar niet compleet voor schut te staan voor de vrouw waar hij zo naar op keek.
Met de woorden die hij zong, zonk de verbazing van zien van Frankie weg. Het maakte plaats voor een pijn die Luke al lang niet meer had gevoeld. De keren dat Frankie hem af had gewezen leken zich voor zijn ogen af te spelen.
Toen de laatste noten van de nummer door de bar heen klonken bleef Luke even stil staan. Er kwam applaus, iets wat hem nu veel zou doen. Nu vroeg hij zich alleen maar af waarom Frankie van alle mensen in de bar stond waar hij optrad.
“Bedankt!” Riep Luke in de microfoon. “Ik denk dat het tijd is voor een korte pauze.”
Met een soepele beweging deed Luke zijn gitaar, inclusief band af en zette deze neer. Hij sprong van het kleine podium af. Hij kreeg hier en daar klopjes op zijn schouders. Zijn ogen waren echter op één iemand gefocust. Die persoon was niet langer Frankie meer.
Edyn kwam net terug lopen met twee glazen in haar handen.
“Eddy, wat kom jij nou hier doen?!” Ergens voelde Luke zich kleinzielig .Hij kon het echter ook niet helpen, daarbij was hij écht blij om Edyn te zien.
“Luca! Wat was je goed! Het is zoveel beter om je in het echt te horen een Iris-bericht is toch heel erg anders!”
Luke sloeg zijn armen om zijn vriendin heen, pas toen had hij de moed om in de richting van Frankie te krijgen.
“Frankie.” Hij knikte eventjes. “Goed om je te zien.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De reis naar Los Angeles had niet lang geduurd. Dankzij haar moeder had Frankie de beschikking tot een wagen dat getrokken werd door twee paarden. Edyn leek een veel betere klik te hebben met de paarden dan zijzelf, maar dat deerde haar niet. Zo lang ze haar maar brachten waar ze moest zijn: de stad waar Luke zich bevond.
Frankie wist niet wat ze had verwacht toen Edyn haar had verteld dat Luke in een bar speelde in Los Angeles, maar het was in ieder geval niet het beeld wat ze nu voor zich had.
Het was geen bar ergens in de buitenwijk, waar slechts een paar gasten naar toe kwamen om hun leven weg te drinken. Het was een gezellige plek en hij was redelijk goed gevuld. De meeste mensen leken zelfs veel aandacht te hebben voor de jongeman op het podium, die Frankie niet had herkend totdat ze een paar minuten naar zijn gezang had geluisterd.
Zelfs toen hij voor haar stond, kon ze nauwelijks geloven dat dit dezelfde persoon was die ze jaren geleden op het kamp had gezien. Toen was hij nog lang en onhandig geweest en had hij zijn blonde haar omhoog gewerkt met gel. Nu leek hij veel comfortabeler in zijn eigen lichaam en krulde zijn haar rond zijn gezicht. Pas toen hij haar met zijn blauwe ogen aankeek en ze zag hoe zijn voeten iets over de grond schuifelden toen hij haar begroette, wist ze het zeker. Dit was de zoon van Apollo die ze jaren geleden af had gewezen.
‘Luke,’ begroette ze hem. Ze had haar drankje nog niet aangeraakt, terwijl Edyn een paar flinke slokken nam via haar rietje. Ze wiebelde zelfs een beetje op en neer, waaruit Frankie concludeerde dat ze het lekker vond.
Edyn stootte haar voorzichtig aan met haar elleboog. ‘Vond je ook niet dat hij goed heeft gespeeld?’
‘Luke heeft altijd al talent gehad voor het spelen van gitaar.’ Dat was zo goed als vanzelfsprekend voor een zoon van Apollo. Frankie had genoeg kinderen van de god ontmoet om te weten dat ze allemaal hun eigen voorkeur hadden in de muziek, of de poëzie. Voor Luke was het zijn gitaar geweest. Op het kamp had hij vaak genoeg gespeeld. Iets waar Frankie nooit wat op tegen had gehad. Ze had er echter ook nooit veel aandacht aan besteed.
Dat ze net verbaasd was geweest over de tekst en zijn stem, en al helemaal de reactie van het publiek, liet ze even achterwegen. Dat was immers niet waarvoor ze naar Los Angeles waren gereisd.
Luke keek aar aan alsof hij niet had verwacht dat ze hem een compliment zou geven. Zijn “dankjewel” kwam er zelfs wat vragend uit, waarna hij zich weer richtte op Edyn.
‘Wat doe je hier? Als ik had geweten dat je zou komen, had ik iets speciaals geregeld!’
Frankie sloeg haar armen over elkaar. Het maakte haar niet uit dat hij zich voornamelijk op Edyn focuste. Ze had eigenlijk niets anders verwacht. Wat haar wel wat uitmaakte, was dat ze helemaal niet veel tijd hadden. Ze waren hier omdat het Orakel had gezegd dat ze een zoon van Apollo nodig hadden. Dat betekende dat ze Luke zo snel mogelijk moesten inlichten over wat er aan de hand was. Ze waren al wat tijd verloren door hun reis.
‘Dat vertellen we wel als je klaar bent met spelen. Het is zo goed dat er zoveel mensen voor je zijn!’ Edyn wees naar het publiek.
Frankie zuchtte. Natuurlijk was Edyn blij voor haar beste vriend, maar als ze nog de hele avond op Luke zouden wachten, zou Michael alleen maar meer gevaar lopen.
‘Het kan niet wachten tot daarna,’ bracht Frankie dan ook in. ‘Chiron heeft ons om hulp gevraagd. En we zouden deze tussenstop niet hebben gemaakt als het Orakel niet had gezegd dat we een zoon van Apollo nodig hadden.’ Ze hoopte dat het noemen van het Orakel iets los zou maken bij Luke, aangezien zijn vader daar ook het één en ander mee te maken had.
‘Chiron?’ Luke schudde zijn hoofd, waardoor zijn krullen meebewogen. Ze waren lichter dan Frankie zich kon herinneren.
‘We vertellen het je strakjes,’ beloofde Edyn hem met een geruststellende hand op zijn arm. ‘Speel eerst maar verder. Ik wil graag meer horen en Frankie vast ook.’
Het liefst wilde Frankie reageren dat ze helemaal niet meer hoefde te horen en dat het publiek zo naar de volgende bar zou kunnen lopen om een andere muzikant te zien optreden, maar ze hield zich in. Uiteindelijk moest Luke zich bij hen aansluiten. Iets wat niet zou gebeuren als ze hem af zou katten.
‘Je kan misschien een paar nummers minder spelen?’ opperde ze voorzichtig, om er toch wat vaart in te brengen. ‘Het is echt heel erg belangrijk. Anders waren we niet helemaal naar Los Angeles gekomen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het bezoek van Edyn en Frankie had de avond van Luke totaal veranderd. Ondanks dat dit niet de eerste keer was dat de twee hem hoorden spelen, was het wel de eerste keer in deze setting. Waar Edyn een paar maanden geleden nog was komen kijken, had hij Frankie al jaren niet meer gezien. Haar aanwezigheid zorgde er voor dat hij zich meer bewust was van iedere snaar die hij raakte op zijn gitaar en hoe hij de noten haalde van het nieuwe nummer dat hij in had gestart op het moment dat hij weer terug was gelopen naar het podium.
De woorden van Frankie waren echter in zijn hoofd blijven hangen. Er was een reden dat ze hier naar toe waren gekomen. Chiron was blijven hangen, net zoals het Orakel en natuurlijk de laatste dringende woorden van Frankie. Luke kon haar doordringende ogen nog voor zich zien. Zelfs nu hij weer op het podium stond. Hij had de hoop gehad dat ze hem ooit op deze manier kon zien. Al was het wel duidelijk dat er nu meer aan de hand was. Dat moest hem angst in boezemen. Gevoelens die hij nu met gemak voor even opzij kon schuiven. Luke leek het allemaal te kunnen vergeten op het moment dat hij zong. Zijn eigen kleine bubbel waar niets iets uitmaakte behalve de muziek, en de aanwezigheid van twee belangrijke gasten.
Luke speelde dan ook een paar van zijn gebruikelijke nummers. Zijn aandacht vooral gericht op de twee vrouwen in het publiek. Zoals gebruikelijk stond Edyn dansend in het publiek. Op het moment dat de nummers rustiger werden liet ze zichzelf heen en weer deinen op de melodie. Aan Frankie was in het begin nog wel te zien dat ze zich wat minder op haar gemak leek te voelen. Toch kon hij na een paar nummers ook aan haar zien dat ze zich wat meer op haar gemak begon te voelen. Het kon ook komen door Edyn haar handen die haar langzaam lieten bewegen. De glimlach die voor even op het gezicht van Frankie verscheen, zorgde ook bij Luke voor een glimlach
De twee leken misschien onwaarschijnlijke vrienden, maar ze waren gek op elkaar. Dat waren ze al geweest op het kamp. Daar waar Edyn vriendschappen met iedereen had kunnen beginnen, had ze gekozen voor een bijzondere verzameling aan mensen. Luke mocht van geluk spreken dat hij daar onder viel. Het had hem ook de kans gegeven om dichter bij Frankie te komen. Destijds had Luke zeker niet genoeg lef gehad om in zijn eentje tegen haar te praten en hij was lang niet de enige geweest binnen het kamp. De statigheid waarom Frankie zichzelf nu nog steeds droeg, was bijzonder om te zien.
Na enkele nummers besloot Luke dat het klaar was voor de avond. Gelukkig werd hij daar in vrij gelaten en de woorden van Frankie zaten nog wel zo in zijn hoofd dat hij haar enigszins tegemoet wilde komen door wat minder nummers te spelen.
Luke nam afscheid van zijn publiek met een buiging, genietend van het applaus van het publiek. Hij bedankte de mensen nog en liep vervolgens naar de twee vrouwen die hier niet voor niets waren gekomen
“Ik ben zo trots op je Luke!” Edyn gaf hem wederom een knuffel, om haar woorden meer kracht bij te zitten.
“Dat was heel goed Luke.” Luke wilde dat de woorden van Frankie hem niets deden. Dat hij niet weer een jaar of vijftien werd van die woorden. Toch was hij weer terug naar de jongen die helemaal onder de indruk van haar was. Van binnen maakte ze hem nog steeds een beetje nerveus. Ondertussen wist Luke echter beter met die zenuwen om te gaan.
“Dankjewel.”
Luke gebaarde naar de bar en kreeg al snel een biertje en ook voor Edyn en Frankie werd al snel een nieuw glas drinken neergezet.
“Je woorden klonken net wel heel erg dringend. Als jullie willen kunnen we hier met elkaar praten.”
Ondanks dat Frankie leek te twijfelen, stemde ze uiteindelijk in. Wat betekende dat het echt wel dringend was. In een bar zoals deze kon je alles bespreken. Luke had een lange tijd geleden al geleerd dat de meeste mensen niet door hadden wat er om hem heen gebeurde. Niet echt. Dus ze konden praten over alles wat ze wilden. Zeker in een omgeving als deze, waar de drank behoorlijk vloeide, was niets te gek.
Ze kropen met z’n drieën dan ook terug in een hoekje van de bar, waar een vrije tafeltje was nu het vermaak op het podium gedaan was.
“Kunnen jullie me vertellen wat er aan de hand is?” Uit ongemak haalde Luke een hand door zijn krullen heen. Aan alles was te voelen dat het niet goed was.
“Ik kom maar meteen met de deur in het huis vallen.” Dat was iets wat hij waardeerde aan Frankie, ze was duidelijk en recht door zee. Het kon echter ook uitpakken op een manier waarop het soms pijnlijk was, zonder dat ze dat echt door leek te hebben.
“Michael is spoorloos verdwenen.”
Luke veerde wat op bij de naam van één van zijn vrienden van kamp Halfbloed. Het laatste wat hij over Michael wist was dat hij veel in de onderwereld te vinden was. Als een zoon van Hades liep hij nog meer de kans om aan te worden gevallen dan ieder ander van hen. Dus hij had er voor gekozen om zo min mogelijk echt op aarde te zijn. Een baan zoals die van Luke zou hij niet kunnen hebben en hij was niet iemand die zoals Edyn de rest van zijn leven op het kamp wilde blijven.
“Wat bedoel je met verdwenen?”
“Er is al enkele dagen niets meer van hem vernomen.”
“En we weten dat hij niet ergens in de onderwereld is?” Vroeg Luke voorzichtig. Ondanks dat Michael en hij vrienden waren, wist Luke ook dat Michael gek was op zijn eigen tijd en ruimte. Op het kamp was het ook al wel eens voor gekomen dat hij gewoon even alleen had willen zijn en ze op geen mogelijke manier contact met hem hadden kunnen krijgen.
Edyn schudde spijtig met haar hoofd. “Het Orakel heeft het er zelfs over gehad. Het is niet goed Luke. En we hebben jou nodig.”
“Mij?” Luke kon zich niet voorstellen hoe hij er aan bij kon dragen iemand als Michael te vinden. Dat terwijl Frankie genoeg van dit soort dingen deed. Luke deed dat zelf nooit. Hij wist niet eens hoe aan zoiets moest beginnen. Laat staan dat hij wist hoe hij het nieuws op moest pakken dat Michael was verdwenen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hoe vaker ze werd gedwongen om het hardop te zeggen, hoe meer dingen Frankie zich ging beseffen. Als Michael niet snel werd gevonden, zou Hades onvoorspelbaar worden. Ze wist niet wie hem nu had overtuigd om te wachten, maar vroeg of laat zou zijn geduld op zijn. En dat zou een oorlog kunnen betekenen.
Maar het tweede besef was nog erger: Michael was al dagen spoorloos en zij had het niet eens opgemerkt. De persoon die ze voor een lange tijd als haar enige vriend had beschouwd was weg. Ze had er niet eens bij stil gestaan toen ze een tijd niks van hem had gehoord, omdat het wel vaker zo was gegaan. Michael trok zich graag terug. Toch had ze moeten weten dat het dit keer anders was geweest.
Frankie knikte op de vraag van Luke. Suzy kroop over de tafel en klom via Luke zijn arm naar zijn blonde krullen, waar ze voorzichtig een weg doorheen zocht. Luke leek het muisje nauwelijks op te merken. Hij keek enkel vragend naar haar en Edyn.
‘Het Orakel noemde een zoon van Apollo,’ zei Frankie en ze gebaarde naar Luke. ‘En jij kende Michael. Het kan niet anders dan dat ze jou bedoelde.’
Luke schudde zijn hoofd, waardoor er klagelijk gepiep van Suzy kwam. Haar pootjes omklemden stevig een paar krullen. Kort wierp hij een blik omhoog, alsof hij daarmee sorry wilde zeggen. Zijn blik gleed echter snel weer terug naar Frankie en Edyn.
‘Ik ben niet de enige zoon van Apollo. Verre van zelfs. Ze kan iedereen hebben bedoeld. En het is jaren geleden dat ik zoiets heb gedaan.’ Kort vonden zijn ogen die van haar. Was hun queeste samen zijn laatste keer geweest?
‘Maar je kende Michael. Goed, zelfs.’ Frankie greep haar tas en maakte hem open. Ze was al bang geweest dat Luke meer overtuiging nodig zou hebben. Hij leefde immers al een tijdje op deze manier, zonder zich zorgen te maken om de monsters of de Goden zelfs. Ze had gehoopt dat Michael zijn leven belangrijk genoeg zou zijn, maar voor de zekerheid had ze nog iets meegenomen uit de wapenschuur van het kamp.
‘En je bent heel slim, Luca!’ zei Edyn, terwijl ze haar voet tegen de rand van de tafel zette. ‘Als Michael gewond is, kan jij hem het beste helpen.’ Ondertussen haalde ze de knoop uit de veters van haar sneakers.
‘Jij kan ook helende planten maken,’ wierp Luke tegen.
‘We weten niet in wat voor staat we Michael gaan aantreffen. Helende planten zijn misschien niet genoeg.’ Frankie keek op uit haar tas en zag dat Edyn haar schoenen en sokken uit had gedaan, die ze netjes op de grond had geplaatst. Ze wiebelde haar tenen, waarna ze haar voeten op de grond zette.
Zuchtend dook Frankie de tas weer in. Ze was dankbaar voor een tas die veel dieper en groter was dan dat het op het eerste gezicht leek, maar het maakte het lastig om iets te vinden.
‘Edyn, lieverd. De grond is plakkerig. En er kan glas liggen.’
‘Maar mijn voeten hadden het warm!’ Edyn wees naar haar voeten. ‘En het is niet erg dat het plakkerig is.’
Met wat moeite haalde Frankie een paar roze slippers uit haar tas. Ze stak ze uit naar Edyn. ‘Hier. Dan hebben ze het wat minder warm.’
Edyn keek van de slippers naar haar blote voeten. Frankie wist Luke zijn blik te vangen en gebaarde naar hem dat hij ook aan haar duidelijk moest maken dat ze hier niet op blote voeten kon lopen. Dit was niet het kamp, met grasvelden en zandstranden. Wie weet wat voor een nare infectie ze zou oplopen als ze in glas zou stappen.
‘Als we bij mij thuis zijn, kan je ze weer uit doen?’ opperde Luke.
‘Bij jou thuis?’ herhaalde Frankie.
‘Eh, ja,’ stamelde Luke. Hij haalde een hand door zijn haar, wat weer geklaag van Suzy opleverde. ‘Sorry, Suzy,’ verzuchtte hij. ‘Jullie moeten ergens slapen, toch?’
Frankie knikte, dat moesten ze. In ieder geval Edyn. Ook Edyn knikte, waarna ze de slippers van Frankie aannam. Met wat tegenzin trok ze de slippers aan. ‘Betekent dit dat je met ons mee gaat?’
Luke bleef stil, waardoor Frankie zich besefte waar ze in eerste instantie naar opzoek was gegaan. Ze rommelde nog wat in haar tas en haalde er een leren pijlenkoker uit, met daarin twaalf pijlen. Ze plaatste de koker voor Luke op de tafel. ‘Ik neem aan dat je nog wel een boog hebt.’
Geschrokken greep Luke de pijlenkoker van de tafel. Hij keek om zich heen of te zien of iemand het had gezien, maar het leek erop dat iedereen te druk was met zijn eigen leven. Niemand lette op hen. Zelfs niet op Edyn, met haar roze slippers en de muis die ze weer uit Luke zijn haren viste.
‘Je hebt wapens meegenomen naar een bar?’ vroeg Luke zachtjes. Frankie haalde enkel haar schouders op. De pijlen van Luke waren nog vrij onschuldig als ze het vergeleek met de zeis van Edyn, of met haar eigen wapens.
‘Het zijn speciale pijlen,’ gaf Frankie aan. ‘Als ze worden afgevuurd, geven ze zoveel licht dat het de vijand tijdelijk blind maakt. Ik heb ze meegenomen van het kamp.’
Nieuwsgierig bekeek Luke de pijlen. Hij liet zijn vingers er langs glijden. Frankie had gehoopt dat het zou werken. Er waren maar weinig kinderen van Apollo die een paar goede pijlen zouden kunnen weigeren.
‘Ze zijn van jou als je met ons mee gaat, Luke.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke liet zijn vingers over de pijlen glijden. Kriebels in zijn buik gaven aan hoe erg hij het wapen had gemist. Hoewel hij sinds hij kamp Halfbloed had verlaten had hij een groot gedeelte ervan achter zich gelaten. Eens in de zoveel tijd kwam het voor dat hij zichzelf moest verdedigen tegen een monster die lucht van hem had gekregen. Zelfs dat was nu al eventjes geleden.
De laatste keer dat Luke pijlen had gegooid was in deze bar geweest. Dan niet eens om zichzelf te verdedigen. Achterin de bar hing een dartbord, waar vaak genoeg mensen aan het spelen waren. Luke had op een avond, na zijn optreden, nieuwsgierig toegekeken hoe een paar mannen elkaar aan het aftroeven waren geweest. Toen Luke ze op was gevallen hadden ze hem uitgedaagd, er niet vanuit gaand dat hij ook maar één van de gevraagde pijlen had weten te raken. Het toverde nog steeds een glimlach op zijn gezicht als hij er aan terug dacht hij met gemak de drie pijlen in bullseye had kunnen gooien. De rest van die avond had hij gratis gedronken. Nog steeds kreeg hij een klopje op zijn schouder als hij langs één van de mannen tegen kwam.
“De pijlen zijn geweldig.” Luke kon het voelen, hoeveel kracht er in zat. Eén schot en een tegenstander zou niet weten wat hen zou overkomen. Verblind door de pijlen van vader. Want zover kon Luke het voelen waren ze dat.
“Maar ik denk dat jullie één van mijn broers beter kunnen vragen.” Er was genoeg keuze. Luke wist zeker dat er zelfs een deel van hen stond te springen om mee te gaan op een queeste. Hoewel Luke normaal alles had laten vallen om met Frankie mee te gaan, om tijd door te brengen met Edyn en Michael te helpen, wist hij in dit geval niet of het verstandig was. Hij had geen recente ervaring met gevechten.
“Zij zullen net zo geïnteresseerd zijn in de pijlen.” Luke wilde de koker weer op de tafel leggen, maar de blik in Frankie haar ogen zorgde er voor dat hij zichzelf stopte. Het was duidelijk dat ze teleurgesteld was in zijn antwoord.
“Maar Luca…” Het was niet Frankie die iets te zeggen had, maar Edyn die een hele tijd stil om zich heen had gekeken, die nu sprak.
“Wij hebben je nodig. Michael heeft je nodig. Niemand anders moet dit doen, maar juist iemand die om Michael geeft.”
Frankie leek op te willen staan. “Als Luke niet wil moeten we nu verder om iemand anders te zoeken. Iedere minuut die we nu verspillen is er één te veel.”
“Nee.” Gaf Edyn op een voor haar strenge manier aan. Ze pakte Frankie haar arm vast en keek haar met een betekenisvolle blik aan. Vervolgens richtte ze haar volledige aandacht op Luke. Haar smekende blauwe ogen probeerden Luke daardoor al meteen over te willen halen. Iets waardoor Luke meteen begon te twijfelen.
“Het is een hele lange tijd gereden. Buiten een paar monsters die ik hier tegen ben gekomen, heb ik haast geen ervaring de afgelopen jaren.” Dat was de grootste reden waarom Luke twijfelde. Hij wist maar al te goed wat het allemaal van hen zou vragen. Dit was niet zomaar een queeste om een paar halfgoden koest te houden. Dit ging om het leven van één van zijn vrienden.
“Ik weet zeker dat het niet uit maakt. Je was altijd goed met pijl en boog en wij kijken alle drie anders naar dingen, daardoor weet ik zeker dat we een goed team maken. En we geven alle drie om Michael. Dat heeft hij nodig.”
Luke keek naar Frankie, om te peilen wat zij vond. Hij wist zeker dat het idee niet vanuit haar was gekomen. Hoe graag hij dat ook wilde. Edyn had het voorgesteld om hem te vragen en niet een andere zoon van Apollo.
“Ik ben het met Edyn eens. Het zou prettig zijn als je mee gaat. Hoe meer tijd we nu verdoen, des te groter de kans dat dit catastrofaal afloopt.” Luke wist dat het niet om hem ging, niet voor Frankie in ieder geval. Zij dacht vooral aan de gevolgen. Zo was ze gewoon. Toch deed het hem iets dat ze prettig zou vinden.
“Ik ga mee.” Besloot Luke dan ook uiteindelijk.
Edyn klapte in haar handen uit blijdschap, wat Luke ook liet glimlachen. Zelfs Frankie leek tevreden met zijn antwoord. Suzy piepte enthousiast in zijn oor.
“Laten we naar mijn appartement gaan. Dan kunnen jullie slapen. Wellicht kunnen jullie onderweg alvast vertellen wat het plan is. Want jou kennende heb je die al wel.” Frankie had het vast al wel uitgedacht. In ieder geval waar ze moesten beginnen. Hij kende de voorspelling niet, maar misschien hadden ze daar al wel iets in gehoord.
Luke stond op en liep naar het podium om zijn gitaartas te pakken. Vervolgens pakte hij de pijlen die hij er achter kon verstoppen. Al zou de Mist ook al wel zorgen dat de mensen om hen heen er weinig van zouden zien.
Luke zwaaide nog even naar de barman, voordat hij naar buiten liep. Suzy sprong van zijn haar over naar de schouder van Edyn. Luke pakte de hand van zijn beste vriendin even vast. “Ik ben blij je weer te zien. Het is te lang geleden. Het is jammer dat het op deze manier moet.”
Natuurlijk vond Luke het vreselijk wat er met Michael was gebeurd. Ze wisten niet eens wat er was gebeurd en dat drukte toch wel echt een stempel op de stemming. Dat merkte hij ook aan Edyn.
“Ik heb je zo gemist.” Een van de zwaarste dingen van in Los Angeles wonen was toch wel het feit dat Luke mensen zoals Edyn niet zo vaak kon zien als hij wilde.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hand in hand liepen Luke en Edyn voor haar uit. Het had meer moeite gekost dan gedacht om Luke te overtuigen met hen mee te gaan. Frankie had het zelfs op willen geven, maar het was Edyn geweest die vol had gehouden. Nu ze de twee samen zag lopen, met hun handen die tussen hen in heen en weer zwaaiden, was Frankie blij dat Edyn zo standvastig was geweest.
Zelf moest Frankie nog wennen aan de persoon die naast Edyn wandelde. De jaren hadden hem goed gedaan. Het leek alsof hij eindelijk comfortabel was in zijn eigen lichaam. En dat niet alleen, ze had hem nog nooit zo zien stralen als op deze avond. Hij leek zich erg thuis te voelen op het podium, maar ook in het leven dat hij voor zichzelf had gecreëerd. Frankie voelde zich bijna schuldig dat ze hem hierin meetrok. Bijna.
En ondanks dat ze zich schuldig voelde dat ze Edyn weg had gehaald van het kamp, werd haar schuldgevoel hier alleen nog maar erger. Luke en Edyn waren omringd door het drukke nachtleven van Los Angeles. Edyn wees naar alle lichtjes en Luke legde op zijn beurt uit waar ze van waren. Frankie volgde de twee in stilte, terwijl ze haar blik gericht hield op Luke. Ze volgde de lijnen van zijn arm, iedere keer als hij ergens naar wees, tot aan de rand van zijn rode broek. Daar bleven haar ogen iets te lang hangen op hetgeen waar ze niet naar zou moeten kijken.
Snel schudde ze haar hoofd, alsof ze daarmee de gedachte ook weg kon schudden. Het was misschien jaren geleden dat ze Luke voor het laatst had gezien, maar hij was nog steeds dezelfde persoon. En zij ook.
Edyn en Luke vertraagden hun pas iets. Edyn zette een paar stappen opzij en ze tilde hun armen omhoog zodat er een poortje ontstond. Frankie schudde enkel haar hoofd en stapte er onderdoor. Edyn haakte al snel haar arm door die van haar.
‘Luke zei dat het niet ver meer is,’ vertelde ze.
Frankie knikte. ‘Dat is fijn. We moeten zoveel mogelijk uitrusten, aangezien we morgen naar de onderwereld gaan.’
Luke stopte met lopen, waardoor een tegenligger snel opzij moest stappen. Frankie draaide zich om en keek hem vragend aan.
‘De… de onderwereld?’ stamelde hij. Zijn blauwe ogen schoten van Frankie naar Edyn. ‘Waarom?’
‘Omdat dat de plek is waar Michael voor het laatst is geweest.’ Frankie vond het de meest logische plek om te beginnen. Michael zijn vader en Persephone waren ongetwijfeld de laatsten die Michael hadden gezien. Wellicht konden zij meer vertellen over de laatste paar dagen die hij bij hen door had gebracht. Dan zouden ze een aanknopingspunt hebben. Er was geen andere manier om Michael op te storen. En ze zouden niet zomaar het hele land door kunnen reizen in een wanhopige poging om Michael te vinden.
‘Maar hij is daar nu niet meer. En als zijn vader zou weten waar hij uithangt, dan had hij onze hulp toch niet nodig?’
Frankie zuchtte. Luke had een punt. Natuurlijk had hij dat. Ze verwachtte ook niet om alle antwoorden in de onderwereld te vinden. Sterker nog, ze was ontzettend bang dat ze niks aan zouden treffen. Dat het een nutteloos bezoek zou worden en dat ze na morgen alsnog zouden moeten gokken welke kant ze op zouden gaan, omdat er geen enkel spoor was om te volgen. Maar ze moesten het proberen. Als ze dat niet zouden doen, dan zou ze nooit kunnen zeggen dat ze alles hadden gegeven om Michael te vinden. En dat wilde ze voorkomen.
Edyn gebaarde naar Luke dat hij bij hen moest komen staan, waarschijnlijk zodat ze hem iets gerust kon stellen. Frankie had dit plan al met Edyn besproken en zij had er niets op tegen gehad. Luke leek echter alles behalve blij met het plan. Met een zorgelijke blik stapte hij naar hen toe.
‘Kunnen we ze niet op een andere manier bereiken?’ opperde Luke, waardoor Frankie zich in moest houden om niet haar hand tegen haar gezicht te slaan.
‘Jij wil de koning en koningin van de onderwereld een Iris-bericht sturen?’ vroeg ze, hopend dat Luke zich zou realiseren hoe belachelijk dat klonk. Goden reageerden niet zomaar op de berichten van hun zoon of dochters. Als ze dat wel deden, dan zou Iris dagelijks bezig zijn met het doorverbinden van halfgoden naar hun ouders. Zoiets simpels zou niet werken, daar was ze van overtuigd.
‘Misschien kan Edyn het doen? Zij en Persephone zijn zusjes.’
‘Dat is zo!’ stemde Edyn met hem in. Frankie deed haar best om Edyn niet af te vallen. Ze hadden misschien dezelfde moeder, maar daar hield het ook bij op. Ook Persephone zou niet snel reageren op een bericht van Edyn. De enige manier om de woonplek van Michael te bereiken, was om ze te bezoeken. iets wat ze normaal deed door te schaduwreizen, maar ze zou Edyn en Luke niet zomaar mee kunnen nemen. Gelukkig was er nog een andere manier om de onderwereld te betreden.
‘Onze beste kans is om ze te bezoeken,’ hield Frankie vol. ‘De ingang is in Hollywood. Eén van de andere kinderen van mijn moeder werkt voor Hades. Ik weet zeker dat ik hem kan overtuigen om ons heen en weer te brengen. En ik heb Michael daar al vaak genoeg bezocht. We hoeven er niet eens lang te zijn. Alleen maar lang genoeg om iets te vinden dat ons de juiste kant op wijst.’
De onderwereld was misschien geen aantrekkelijke plek voor halfgoden, maar lang zouden ze er niet blijven.
‘Ik snap wel dat het eng is, Luca,’ zei Edyn, die haar hand op zijn arm legde. ‘Maar het is ook een goede plek. Anders zou Michael daar niet wonen, toch?’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld