Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - An echo of murder

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

ORPG ft.

WARNING; geweld etc.

"Eventually I crossed that invisible line of no return. After years of mental torment, behavioral problems, deep inner struggles and my own rebellious ways. I became the criminal that, at the time, seemed as if it was my destiny to become."

Crystal Aracelis Hawkins - Vampire

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

Laurence Deverell

”Dig two graves. One for your victims and one for the man you used to be.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het zachte gepraat en de zwoele muziek van de muzikanten vulden het smoezelige tentje waarin een deel van de Londense gemeenschap zich op deze avond had verzameld. Kaarsen waren aangestoken om het wat aangenamer te maken, maar zelfs het kaarslicht kon alle schaduwen en hun zonden niet uitbannen. Maar hij zag ze zonder moeite.
Hij zag de groep oudere mannen, die samen staarden naar vrouwen die veel te jong voor hen waren en ongepaste opmerkingen maakten, zelfs waar de echtgenoten van de eerder genoemde vrouwen bij stonden. En verderop, een tafeltjes van hem verwijderd, zag hij dat er geld uit werd gewisseld voor verboden middelen. Op het eerste gezicht leek het misschien een doorsnee avond op een normale kroeg, maar Laurence Deverell was een expert in het spotten van monsters.
Wellicht omdat zijn daden daar ook onder werden geschaard.
Monsterlijk, gruwelijk en walgelijk. Hij had ieder synoniem al voorbij zien komen in de kranten die verslag deden van zijn acties. Er was immers geen machtiger gevoel dan te lezen dat de autoriteiten en journalisten het spoor bijster waren, terwijl hij zich recht onder hun neus bevond. En dan was er nog het vele geroddel. Als iemand sprak over zijn moorden, over zijn slachtoffers, bleef hij automatisch wat langer staan om te luisteren. Toch leek hij nooit verhalen van lof te ontvangen, wat hem vervolgens weer in liet zien dat de simpele bevolking van Londen het niet in zich had om de waarde van zijn werk te zien.
Langzaam bracht hij zijn glas whiskey naar zijn lippen. De scherpe geur van alcohol drong zijn neusgaten binnen, maar het was een geur die hij verwelkomde. Hij beweerde altijd dat hij beter na kan denken met wat meer alcohol in zijn systeem. Het verbande al het ruis, alle onnodige gedachten en observaties die hij niet nodig had. Op die manier kon hij zich daadwerkelijk focussen op hetgeen waarvoor hij hier was: zijn nieuwe slachtoffer.
Laurence was geen kieskeurig man, al had hij wel een voorkeur. Hij kon niet ontkennen dat hij er echt van genoot als een vrouw onder hem schreeuwde om haar redder in nood, of hem smeekte haar te sparen. Maar als er een man was die hem irriteerde, dan kon hij niet ontkennen dat ook hij zijn onverdeelde aandacht zou krijgen.
Hij wierp het laatste beetje van zijn drinken naar achteren en keek kritisch de ruimte rond, zoekend naar zijn volgende slachtoffer.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het nuttigen van alcohol behoorde intussen al bij Crystals avondritueel. Echter, had het niet het effect op haar dat het normaliter wel zou hebben. Het zou geenszins haar gedrag remmen zoals het bij elkander individu zou doen, of haar stomdronken achterlaten. Desalniettemin bezat Crystal geen terughoudend karakter; haar jarenlange levenservaring had haar doen inzien dat het zinloos was zich te beheersen in haar doen en laten.
Onnadenkend had ze haar weg gebaand richting de caféwijk van Whitechapel. Normaliter besteedde Crystal haar avonden liever op afgelegen locaties, kijkend of er iemand toch dom genoeg was om zich naar de buitenwijken van de stad te begeven. Toch mocht ze zichzelf niet als eenzelvig definiëren. Er waren tenslotte genoeg mannelijke individuen die haar bekeken, het expliciet over haar hadden en haar uiterst graag genootschap wilden bieden, desondanks ze daar het lef niet voor hadden.
Haar vrouwelijk silhouette had ze voor enkele seconden kunnen aanschouwen voordat ze de glazendeur, die een ingang zou vormen naar het café waar ze enkele alcoholische drankjes zou nuttigen. Enkele blikken van hongerige mannen had ze voelen branden op haar rondingen, al had ze ongeïnteresseerd haar route verdergezet richting de bar. Het bekeken worden door mannen die dingen tekort kwamen behoorden niet tot de dingen die haar stoorden. Desondanks ze het bekoren kon, ging ze daar niet op in.
"Laat me raden? Een rood wijntje voor deze dame?" Crystal had zich nog geen minuut plaatsgevonden op één van de houten barkrukjes vooraleer de barman haar had aangesproken.
"Verras me maar met iets sterker," had ze ongeïnteresseerd uitgebracht terwijl ze een blik wierp op haar omgeving. Normaliter was een glas -of meerdere- haar standaardbestelling, maar vanavond had ze meer nodig om haar irritatie te doen dalen. Het feit dat een andere inwoner van Whitechapel het nodig vond haar slachtoffers af te nemen, bracht een hoog niveau van ongenoegen in haar naar boven.
Het geluid van een glas dat neergezet werd, deed haar uit haar gedachten ontwaken. In een mum van tijd had ze haar lippen tegen de zijkant van het glas geplaatst, met een grote slok whiskey die door haar slokdarm naar beneden ging als gevolg.
"Wat brengt jou hier, alleen?" vroeg Crystal, terwijl ze haar blik naar de onbekende man die op een barkruk na, naast haar aan de bar zat.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hij had haar al geregistreerd voordat ze plaats had genomen aan de bar. Met een soepele finesse was ze door het café getrokken. Iedere blik van een willige aanbidder had ze genegeerd, maar het was haar wel opgevallen. Daarvoor was ze te slim. Iedere vrouw die er zo uit zag, wist wat voor effect ze had op haar omgeving. Dat ze de mannen achter zich had gelaten, was een bewuste keuze geweest. Haar houding en de manier waarop ze zonder moeite de barman had weten te verrassen, hadden de knoop door gehakt. Deze vrouw verdiende zijn aandacht.
Haar lichte ogen vonden die van hem. Haar vraag klonk simpel, zonder al te veel bemoeienis of geveinsde interesse. Het was echter wel een vraag die hem amuseerde, wat maakte dat zijn mondhoeken ook iets omhoog schoven. Hij stak zijn hand op naar de barman en gaf hem een knikje, hem laten wetende dat ook hij nog een glas whisky wenste.
‘Ik zou jou hetzelfde kunnen vragen,’ merkte hij op. ‘De meeste vrouwen zouden hier niet verschijnen zonder een man aan hun zijde.’ Sterker nog, het was niet gebruikelijk om een vrouw alleen te zien. In de meeste gevallen was er altijd iemand aan haar zijde. Niet dat een eventuele begeleider hem ooit in de weg had gezeten. Laurence had zo zijn manieren om zijn slachtoffers af te zonderen van de groep.
De barman schoof een gevuld glas naar hem toe en hij plukte het van het gladde hout alsof hij het zijn dagelijkse bezigheid was. Hij nam een diepe slok, terwijl hij haar geen moment uit het oog verloor. ‘Maar om antwoord te geven op jouw vraag: ik ben hier voor hetzelfde als ieder ander. Om te ontsnappen aan de dagelijkse sleur.’
Zijn echte motief hield hij liever verborgen. En wie was deze vrouw om te twijfelen aan zijn intenties? Hij was immers één van de vele mannen die deze plek op had gezocht. Wellicht was hij één van de weinigen die hier zonder gezelschap was verschenen, maar de avond was nog jong. Er kon nog een hoop gebeuren.
Nu ze dichterbij zat, kon hij haar beter bekijken. Ze had nagedacht over haar kledij, hetgeen geaccentueerd waarvan ze wilde dat anderen er naar keken. Haar blauwe ogen waren hem al eerder opgevallen, maar nu zag hij hoe zorgvuldig ze op waren gemaakt. Net als haar donkere haren, die haar gezicht omlijstten, maar niet belemmerden.
Hij verplaatste zijn focus en zag verscheidene mannen hun kant op kijken. De blikken die ze hem wierpen waren lang niet zo prettig als degene die zij ontving. ‘Je hebt wel een hoop veroorzaakt met je aanwezigheid, liefje.’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Iemand moet de tradities doorbreken," zei Crystal schouderophalend. Ze had een haat-liefde verhouding met de stigma's rond vrouwen die alleen de buitenwereld ingingen. Enerzijds vormde ze makkelijke prooien. Crystals liefelijke uitstraling kon makkelijk inspelen op de empathie van onnadenkende, alleen ronddwalende vrouwen. Anderzijds wist Crystal als geen ander welke blikken een vrouw, die in haar eentje het nachtleven betrad, moest ontvangen. "Daarnaast hoef ik me niet aan een man vast te klampen om mezelf te vermaken."
Een nieuwe slok had zich doorheen haar keel begeven bij het aanhoren van zijn antwoord. "Een dagelijkse sleur creëer je zelf," merkte Crystal op. Na haar transformatie was het Crystals grootste angst om gevangen te geraken in een dagdagelijkse sleur, zoals de onbekende man het noemde. Echter, had haar jarenlange levenservaring haar doen inzien dat een dagelijkse sleur een verzonnen gegeven was. "Wat doe je dan in het dagelijkse leven?" vroeg ze vervolgens, onnadenkend en zonder verwachtingen over wat zijn antwoord had kunnen zijn. Enkele ogenblikken had ze hem uit het oog verloren om een slok van haar drankje te nemen, met als gevolg een leeg glas. Afwachtend op zijn antwoord wierp Crystal hem weer een blik.
Velen blikken waren op hen gericht. Blikken waarin verschillende emoties vervat zaten. Jaloezie, argwaan, lust. Het waren geenszins gezichtsuitdrukkingen waar Crystal tegenin ging. Gevleid voelde ze zich echter niet. Geen enkele vrouw werd graag als louter een lustobject aanschouwd. "Mijn aanwezigheid? Ik denk eerder simpelweg het feit dat hun vrouwen ze tekortdoen," merkte Crystal op. "Het is een vreemd gegeven dat mannen denken dat ze me bezitten, puur omdat ik me in dezelfde omgeving als hun bevind," vervolgde ze, doelend op de blikken vol haat, voortgevloeid uit jaloezie, die de man naast haar ontving.
"Ik ben Crystal trouwens."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was niet ongebruikelijk dat hij vrouwen tegenkwam die een sterke houding aannamen dan van hen werd verwacht. Toch was de vrouw die voor hem zat anders. Ze probeerden zich niet sterker op te stellen, ze was sterker. Haar antwoorden bevatten zoveel zekerheid dat het bijna leek alsof ze feiten sprak, in plaats van haar mening over haar plaats in de maatschappij. Als ze dit de gehele avond vol zou houden, zou het op zijn zachtst gezegd interessant worden.
‘Daar heb je wellicht een punt.’ Het was niet dat hij vast zat in de dagelijkse sleur, totaal niet. Niet zoals de anderen die zich hier bevonden. Hij had geen werkdagen, waarna hij terugkeerde naar zijn huis om zijn vrouw en kinderen te begroeten, waarna hij zich terug zou trekken in zijn studeerkamer om daar een sigaar op te steken. Laurence zijn leven zat vol spanning. Maar dat kon hij niet zomaar prijsgeven.
‘Ik denk dat zij zullen beargumenteren dat een man altijd in staat is om te krijgen wat hij wil, simpelweg omdat hij daar het recht toe heeft,’ mompelde hij, waarna hij een slok nam. Kort keek hij naar de mannen die hem met een intense blik aankeken. Ze waren overduidelijk jaloers dat hij de aandacht van deze vrouw voor zich had gewonnen, terwijl zij vastgeplakt zaten aan hun stoel en enkel toe konden kijken. Dwazen, dat waren het.
‘Crystal.’ Hij herhaalde haar naam. Hij kon zich indenken dat de anderen allerlei schaapachtige opmerkingen zouden maken over haar naam en hoe die relateerde tot haar schoonheid. Laurence hield echter zijn mond.
‘Laury,’ stelde hij zichzelf voor. Ondanks dat niemand zijn identiteit had achterhaald en hij altijd een andere naam achterliet om de autoriteiten te treiteren, was hij zuinig met zijn gehele naam. Een afkorting was voldoende. Aan het einde van de avond zou ze toch niet meer in staat zijn om zijn naam hardop te zeggen. Tenminste, als ze zijn aandacht vast wist te houden.
Een man was van zijn plek gekomen en plantte zichzelf op de kruk tussen hem en Crystal in. Zijn rug was naar Laurence gekeerd, om zijn zicht op Crystal op die manier te blokkeren.
‘Dag schoonheid. Als hij je problemen geeft, moet je het eerlijk zeggen hoor. Ik kan hem waarschijnlijk wel aan.’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Dat kan ik niet ontkennen nee," antwoordde Crystal. In haar beleving hadden mannen hun rechten altijd al overschat. Ze vond het echter alles behalve hoe een man zich hoorde te gedragen ten op zichten van het vrouwelijke geslacht. Het objectiveren van vrouwen om zichzelf beter te doen voelen was een eigenschap in de meeste mannen die Crystal vervloekte. "Maar mannelijk is het niet," voegde ze er schouderophalend aan toe.
"Aangenaam, Laury," zei Crystal, gevolgd door een zwakke glimlach op haar facade. Hun gesprek werd echter al snel verstoord door een dronkenlap die het lef had haar aan te spreken. Geïrriteerd had ze met haar ogen gerold, het hem doen blijken dat zijn aanwezigheid ongewenst was. Het kon hem klaarblijkelijk amper schelen.
Crystal kon het niet laten zacht te lachen bij het horen van wat de onbekende man haar te zeggen had. "Waarschijnlijk wel? Dat is ook niet heel overtuigend hé," merkte Crystal op. "Als hij me problemen geeft, kan ik hem zelf wel aan. Ik ben niet zo achterlijk om mijn lot in handen te geven van een dronkaard die amper op zijn eigen benen kan staan," vertelde ze geïrriteerd. De man was met stomheid geslagen, verwonderd door haar lichtelijk verbitterde uitspraken. Wellicht had hij haar als makkelijke prooi verwacht, één van de wanhopige vrouwen die smachtten om de aandacht van een man om hun zelfzekerheid op te krikken. "Je verstoort een gesprek, dus ik zou het waarderen als je een beetje mannelijkheid gaat zoeken en iemand anders gaat lastigvallen."
Zijn verbaasde blik veranderde naar in een mum van tijd naar een soort grijns die Crystal niet plaatsen kon. "Mooi én denkt dat ze wat te zeggen heeft," hoorde ze hem uitbrengen. "Zo sexy."
Desondanks het een verschrikkelijk denigrerende opmerking was, kon het haar amper schelen.
"Jaja. Als je ons dan nu wil excuseren, ik heb hier geen tijd voor." Lichtelijk fronsend had Crystal de man aangekeken, wachtend tot hij op zou staan om weer te vertrekken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De manier waarop Crystal hem aan had gesproken, had al bewezen dat ze niet zat te wachten op een ridder in nood. En dat bewees ze nu ook weer. Met een sterke zekerheid in haar woorden vertelde ze de man dat hij zich zo snel moest verwijderen van zijn huidige plek, maar dat leek de ongewenste gast nog niet volledig te begrijpen. Laurence balde zijn hand tot een vuist, terwijl hij zich probeerde in te houden om de man niet aan zijn jas van de kruk te trekken.
‘Ik denk dat je wel wat tijd kan maken voor iemand zoals mij, denk je ook niet?’ vroeg de man met een dubbele tong. Net op et moment dat Laurence overwoog om zijn voet om de poten van de kruk te wikkelen en hem iets naar achteren te trekken zodat de man zou vallen, gebeurde precies dat. De man leunde naar voren, maar zijn elleboog miste de bar en hij verloor zijn balans. Met een harde klap belandde zijn dronken lichaam op de grond, wat gelach opleverde van alle kanten.
‘Charmant,’ merkte Laurence lachend op. Hij zette zijn glas aan zijn lippen en werkte het laatste beetje naar binnen, waarna hij zonder schaamte een plaats opschoof. Zo zou hij er zeker van zijn dat niemand anders hem en Crystal nog zou storen.
Laurence bestelde nog een drankje voor hem en de dame voor hem. Het was niet moeilijk om te bepalen dat ze de meest interessante aanwezige was. Hij zocht er wellicht niet meteen iets achter, hij bedacht zich zelfs dat ze te interessant was om zijn slachtoffer te worden voor vannacht. Dat was de reden dat hij niet van haar zijde week en haar de ene na de andere, onschuldige vraag stelde.
De tijd sleet weg alsof het haast had. Voordat Laurence het door had, werd er geroepen dat de laatste bestellingen op zouden worden genomen en dat de bar daarna zou sluiten.
‘Wat zeg je er van, Crystal?’ vroeg hij, waarna hij knikte naar hun lege glazen. Hij had een vrouw nog nooit zoveel zien drinken zonder dat het enig effect op haar leek te hebben. Hij was er zelfs zeker van dat ze meer had gedronken dan hij, en hij voelde het effect van de alcohol toch zeker. ‘Nog eentje, voor het slapen gaan?’
Voordat Crystal antwoord kon geven, hoorde hij de barman achter hem: ‘Ik dacht het niet maat. Jij hebt genoeg gehad voor de avond. Of ben je die nare ontmoeting met mijn vloer al vergeten?’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Voordat Crystal de kans had om Laurys vraag te beantwoorden, werd het gesprek verstoord door de barman. Het was haar al veel eerder opgevallen dat de drank die hij genuttigd had effect kreeg op zijn doen en laten. Echter, kon het haar amper iets schelen. Hij was slechts goed gezelschap om de avond mee door te brengen, maar of hij al dan niet thuis zou geraken behoorde geenszins tot haar zorgen. Afwezig had ze het gesprek tussen hen beide gevolgd, niet de moeite om zich er mee te moeien. Haar aandacht was voornamelijk gevestigd op de commotie die zich op de achtergrond begon te vormen. Vervolgens had ook haar gezicht zich naar het tafereel gedraaid. Het geluid van een vallende tafel, gevolgd door glasscherven die op de grond terecht kwamen weerklonk door het gehele café. Zowel gejuich als geluiden van paniek galmde doorheen de ruimte, die nog vrij drukbevolkt was ongeacht het late uur. De man die haar eerder had lastiggevallen tijdens haar gesprek met Laury bevond zich tussen de scherven, creperend van de pijn die hij had opgelopen tijdens zijn gevecht met een andere dronkenlap.
Crystal's speekselsecretie bevorderde naarmate een bekende geur in haar neusgaten terecht kwam. Het deed haar verlangen naar iets dat ze die avond nog niet had kunnen consumeren, namelijk: bloed, rechtstreeks vanuit de slagader. Desondanks Crystal zich normaliter uitstekend kon beheersen, kon ze het niet riskeren haar geheim te onthullen aan een drukbevolkt café midden in de stad. Zenuwachtig ging ze opzoek naar een pen in haar tas. Vervolgens had ze het bierkaartje dat zich eerder nog onder haar lege glas had bevonden, omgedraaid. Ze had er een boodschap op geschreven zodat Laury haar terug wist te vinden:

Aldwych Cafe, vrijdag 21:00.

Niet veel later stond Crystal op van haar barkruk, haar weg richting de deur van het café gebaand. Zonder iets te zeggen had ze het café verlaten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ze had hem achtergelaten.
Zodra het gevecht in het café weer was gaan liggen en hij zich om had gedraaid, was ze verdwenen. Het enige wat er voor hem had gelegen, was een klein briefje met een adres en een tijdstip. Hij had het dubbelgevouwen en in zijn borstzak gedaan, niet van plan om er daadwerkelijk iets mee te doen. Laurence was niet iemand die op jacht ging, niet op die manier. Hij hield zijn slachtoffers in de gaten, volgde ze totdat hij zeker wist wat hun routines waren zodat hij ze kon insluiten, maar als het ging om een mooi vrouw voor de avond? Daarin had hij andere voorkeuren.
Het briefje was de komende dagen precies gebleven op de plek waar hij het had bewaard: in zijn borstzak. Zo nu en dan was Crystal in zijn gedachten naar boven gekomen, maar dat had hij geweten aan de vreemde gebeurtenissen die plaats hadden gevonden in de bar. Niet met haar.
Maar zelfs toen hij zichzelf had verstopt in de schaduwen, zijn vingers gekromd om een mes en klaar om een willekeurige vrouw aan te vallen, had hij zichzelf erop betrapt dat ze ietswat op Crystal had geleken. De tint in haar ogen, de kleur van haar haren. De vrouw zat in zijn hoofd. En dat was iets wat hij zich niet kon veroorloven. Het kon er toe leiden dat hij fouten zou maken.
Het knaagde aan hem, terwijl hij het levenloze lichaam van de vrouw op een vindbare plek had gelegd, met een uitdagende brief gericht aan de politie. Ze zouden hem niet vinden.
Want hij zou geen fouten maken. Daarvoor zou hij er alleen voor moeten zorgen dat Crystal zijn gedachten zou verlaten.
Dus had hij op vrijdag het briefje weer uit zijn jasje gevist en had hij het adres bestudeerd. Nu hij het beter bekeek, zag hij dat het geen eens een adres was, maar enkel de naam van de plek waar ze hem wilde ontmoeten. Aldwych Cafe.
Het was een plek waar hij niet vaak kwam, in een ander deel van de stad. Hij voelde zich dan ook enigszins ongemakkelijk toen hij door de deuren van het café liep om iets voor negen. Tenminste, hij verweet het aan de onbekende plek. Niet aan dat hij als een mak schaap de boodschap van een vrouw had gevolgd.
Hij moest haar uit zijn hoofd krijgen. Daarom was hij hier. Geen andere reden.
Hij nam plaats aan een tafel en gooide zijn jasje over de rugleuning van de stoel. Hij wenkte één van de obers en bestelde wat te drinken voor hem een Crystal. Twee glazen whisky, gezien ze dat ook had gedronken toen hij haar had ontmoet.
En als hij haar uit zijn gedachten wilde bannen, dan had hij het zelf ook nodig.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Dagen vestreken, maar geen enkele dag ging voorbij zonder terug te denken aan haar eigenaardige ontmoeting met Laury. De man was anders dan de mannen die ze eerder had ontmoet, nuchterder, desondanks de drank die hij genuttigd had die avond van hun ontmoeting. Normaliter wist geen enkele man Crystal's aandacht te winnen, maar de mysterie die rond hem hing, maakte dat ze meer over hem wou weten. Het was voor haar een onzekere kwestie of hij haar notitie had gevonden en zou ingaan op haar verzoek. Wie weet had hij haar briefje laten liggen of had hij het weggegooid. Echter, zou het haar koud laten indien dat het geval was. Crystal had geen tijd om zich zorgen te maken over de aandacht van een willekeurig mannelijk individu. Maar was hij willekeurig?
'Aldwych café' had zich, op de deur van het gebouw dat ze betreden zou, bevonden. Haar jurk, gemaakt uit een donkerrood fluweel, had ze met haar handen gladgestreken vooraleer ze de ruimte betrad. Crystal's ogen scande de ruimte, al had ze het individu waarnaar ze zocht in een mum van tijd gevonden. Een gevoel van verbazing had echter de overhand genomen. Het aanschouwen van een bekend, maar toch nog onbekend, gestalte had een zwakke glimlach op haar gelaat veroorzaakt. Desalniettemin vervaagde deze glimlach al snel eenmaal besefte dat een blijk van emotie tonen niet bij haar hoorde.
"Je bent er...," merkte Crystal op terwijl ze plaatsnam aan de tafel. Gezien de warmte die heerste in het café besloot Crystal haar jas uit te doen, die ze vervolgens achter haar over haar stoel legde. De opmerkingen van andere mannen die onderling bespraken over hoe provocerend haar jurk was, negeerde ze. Volgens Crystal zou het verhullen van een beetje huid, geen reden geven om een vrouw ongewenst aan te raken.
"Ik had niet gedacht dat je zou opdagen," gaf Crystal aan hem toe. Na hoe ze hem de vorige avond had achtergelaten, had hij het volste recht niet in te gaan op wat ze hem vroeg. Ze hoopte echter dat hij niet dacht dat ze negatief over hem dacht. "Ik euhm... Ik bedoel, omdat ik zonder iets te zeggen wegging vorige keer," zei ze er licht stamelend achterna. Ze liet zichzelf in verbazing achter. In tijden had ze zichzelf niet meer zo onzeker doen overkomen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Laurence zag haar zodra ze naar binnenstapte. Haar ogen leken nog feller in het daglicht. Ondanks dat ze haar jas nog aan had, zag hij de fluwelen, rode jurk die rond haar lichaam hing alsof hij voor haar gemaakt was. Ze had overduidelijk een plan. Geen enkele vrouw stapte op deze manier een café binnen zonder bijbedoelingen.
Kort zag hij en glimlach over haar gezicht glijden. Voor heel even trokken haar mondhoeken iets omhoog toen hun blikken elkaar kruisten, maar ze duwde de glimlach snel weer weg. Alsof ze niet wilde dat hij haar door zou hebben.
Crystal liep naar hem toe alsof ze de eigenaar was van het café. Met zijn voet schoof hij de stoel tegenover hem iets naar achteren, zodat ze met gemak plaats kon nemen. Haar jas belandde met een sierlijke vlaag op de leuning van de stoel.
‘Ik was het eigenlijk ook niet van plan,’ gaf hij eerlijk toe. Het deed hem goed dat ze stamelde en zocht naar haar woorden. In de dagen die waren verstreken had hij zich als een idioot gevoeld. Nog nooit had een vrouw hem zo kunnen bewerken, zijn aandacht vast kunnen houden. Als ze een andere, willekeurige vreemdeling was geweest, dan had hij hier nooit gezeten. Dan had hij de uitnodiging meteen weggegooid. Waarschijnlijk had zijn onderbewustzijn hem beter ingeschat, want hij had het briefje bewaard.
‘Meestal jaag ik niet achter vrouwen aan die spontaan verdwijnen.’ Hij had niet eens door gehad dat ze niet meer naast hem had gezeten. Het ene moment waren ze nog verwikkeld geweest in hun gesprek, het andere moment was het gevecht tussen twee gasten begonnen en was Crystal weg geslipt. Toch had ze de tijd genomen om snel iets op een onderzetter te krabbelen. Het was hem nog steeds een raadsel waarom ze was vertrokken die nacht. Hij had immers niet de indruk gekregen dat een opstootje haar van streek zou maken.
Met zijn vingertoppen schoof hij één van de twee glazen haar kant op. ‘Ik heb iets voor je besteld.’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Wat heeft je dan zover gekregen om wel op te dagen?" vroeg Crystal zich luidop af. Elke andere vrouw had zich dezelfde vraag gesteld, gezocht achter zijn motief om in te gaan op haar verzoek om af te spreken. Het zou haar teleurstellen moest hij louter tegenover haar zitten omdat hij zich anders had verveeld. Zijn volgende woorden hadden haar zeker geplezierd. Desondanks ze niet het idee kreeg dat hij achter haar 'jaagde' kon het haar bekoren dat hij, ondanks ze elkaar amper kenden, deed blijken alsof ze een uitzondering was.
"Meestal niet, he?" grinnikte ze zacht. Haar plezier verdween echter als sneeuw voor de zon toen ze besefte dat hij wellicht opzoek was naar een verklaring én hij daar eigenlijk ook recht op had.
"Ik euhm... Ik moest nog ergens zijn en ik was de tijd uit het oog verloren," had ze als reden voor haar vertrek gegeven. Desalniettemin besefte ze, enkele seconden nadat haar woorden haar mond verlieten, dat haar excuus waardeloos was. Normaliter ging liegen haar beter af.
"Dankje," was haar antwoord geweest, gevolgd door diezelfde kleine glimlach die ze vervloekte. Met een beetje moeite had ze ook die glimlach verdrongen, gezien ze zich niet kwetsbaar mocht opstellen. Crystal was gehecht geraakt aan haar koelbloedige, roekeloze karakter en liet nooit emoties toe. Emoties waren voor zwakkelingen, waartoe zij niet behoorde. Ze zou dan ook al snel het onderwerp veranderen.
"Wat probeer jij weg te drinken?," vroeg ze, doelend op de sterke drank die hij zowel voor haar als voor zichzelf had besteld. Normaliter werd het besteld om een vlucht uit de harde realiteit te creëeren. Voor Crystal was het anders. Het was de enige alcoholische drank die effect op haar had, al was het voor maar enkele seconden. Het deed haar denken aan toen ze nog mens was, onafhankelijk van andermans bloed.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De reden voor haar vertrek klonk verzonnen. Het was laat op de avond geweest en hij kon zich niet voorstellen dat een vrouw op dat tijdstip nog een afspraak had gehad. Natuurlijk kon het zo zijn, en wie was hij om aan haar antwoord te twijfelen? Toch had hij het idee dat Crystal tegen hem loog. Hij was zelf een leugenaar, wat maakte dat hij de leugens van een ander ook op zou moeten pikken. De lange pauze, de twijfel die ze in haar woorden had verstopt; allemaal tekens dat ze niet de waarheid sprak.
‘Ik had gedacht dat je niet terug zou deinzen voor een opstootje, gezien je ook in staat leek te zijn om je belagers terecht te wijzen.’ Hij had niet verwacht dat ze zichzelf er tussen had geworpen, maar hij had ook niet gedacht dat ze zou vluchten.
Laurence keek toe hoe ze het glas dankbaar vastnam. Weer schoven haar mondhoeken iets omhoog, voor heel even. En weer corrigeerde ze haarzelf, wat betekende dat ze hem niet het genoegen wilde geven dat hij wist dat hij de oorzaak was van die glimlach.
Hij lachte om haar vraag, omdat hij niet had verwacht dat ze hem zou stellen. En daarom deed ze het juist. Daarom interesseerde ze hem zo. Omdat ze precies deed wat hij niet verwachtte. En wellicht was het goed dat ze het meteen op tafel gooide. Dan kon hij haar bekennen dat ze sinds hun ontmoeting in zijn hoofd zat, en dat hij er alles aan zou doen om haar er zo snel mogelijk uit te halen.
‘Om eerlijk te zijn…’ Was dit een goed idee? De meeste vrouwen zouden zich niet gevleid voelen door zijn antwoord, maar Crystal was anders dan de meeste vrouwen. Dat had ze al wel bewezen. Zijn ogen vonden dan ook die van haar, waarna hij een slok nam voor wat zelfvertrouwen. ‘Jij.’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zijn antwoord deed blijken dat hij haar smoesje niet geloofde, uiteraard. Laury was niet zo goedgelovig en naïef als de andere mannen waarmee ze had gesproken in het verleden. Echter, had ze er plezier in dat hij zichzelf wijsmaakte dat ze geschrokken was van het tafereel dat zich die avond had plaatsgevonden. Angst voor bloed was een goed denkmantel voor haar geheim. "Ik ben hier niet om te praten over waartoe ik al dan niet in staat ben," was haar antwoord geweest, simpelweg om het onderwerp af te kappen. Crystal kon het niet veroorloven dat ze haar mond voorbij zou praten en dat haar geheim boven water zou komen.
Haar wenkbrauwen gingen ietwat omhoog bij het aanhoren van zijn antwoord. Echter, was dit een gespeelde reactie en kon het haar eerlijk gezegd bevallen hoe hij over haar sprak. Ze had een indruk op hem nagelaten, en blijkbaar een goede ook. Hij had aan haar gedacht in de dagen dat ze elkaar niet hadden gezien. Een beetje dramatisch reageren kon echter geen kwaad, het kon wat leven in de avond brengen. "Excuseer?"
"Ik kan het heel makkelijk voor je maken, als ik je niet aansta," begon ze. In één beweging stond ze op van de houten stoel die eerder nog plaatsvond onder haar zitvlak. Vervolgens nam ze haar jas van de leuning en nam en deze over haar arm hing. "Dan ga ik gewoon weg en kan je jezelf in je eentje vermaken deze avond," vervolgde ze, lichtjes uitdagend. Gezien ze niet daadwerkelijk beledigd was door zijn reactie, hoopte ze dat hij haar zou overhalen, om toch te blijven en elkaar gezelschap te houden. Desalniettemin deed ze alsof het haar niet kon schelen en maakte Crystal aanstalten om hem, voor de tweede keer, te verlaten. Ditmaal mét aankondiging.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld