Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - An echo of murder

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het horen van de kiezelsteentjes achter haar, wetende dat hij haar achterna kwam, bracht verscheidene emoties bij Crystal naar boven. Enerzijds irriteerde het haar; ze wou dat Laury haar met rust liet. Dat hij een ander lastigviel met zijn leugenachtige woorden. Desondanks zij normaliter de persoon was die speelde met mannen, puur uit eigen leedvermaak, kon ze het niet hebben dat hij een spelletje met haar had gespeeld. Ze was dom geweest, naïef om te denken dat ze een man had ontmoet die wél interessant genoeg voor haar was. Anderzijds was dat al wat hem aantrekkelijk voor haar had gemaakt. Het imago dat hij had opgebouwd, het karakter dat hij voor haar had gerepresenteerd. Dat was hetgeen dat Crystal aangetrokken had tot de man die haar blijkbaar even interessant had gevonden, gezien de manier waarop hij haar achternaliep. Naar haar eigen verbazing toe toonde ze echter geen weerwind toen hij haar omdraaide. Voor enkele seconden had ze naar zijn hand gekeken die haar pols zachtaardig beet had. Een tintelend gevoel had zich voorgedaan waar zijn koude huid de hare aanraakte.
"Ik weet niet of je naam echt Laury is of niet. Ik weet niet wie je bent," zei ze rustig, schouderophalend. "Even tussendoor; ik hoop voor je dat dat je echte naam is. Als dat de naam is die je voor jezelf hebt verzonnen, dan... Dan euhm, vind ik het belachelijk. Er zijn zoveel namen die beter passen bij een man die...," ratelde ze. Ze kon en wou hem het laatste woord niet gunnen. Desalniettemin deed hij haar uit haar rol vallen. De manier waarop hij haar achterna had gerend. Dat hij de moeite had gedaan om, wat hetgeen dat ze hadden ook was, te kunnen redden. Ze voelde zich gevleid en dat irriteerde haar. Bovendien verachtte ze het idee dat hij haar te slim af was geweest, haar in zijn leugens had laten trappen. Ze vond het een verschrikkelijk idee dat, de interessante Laury die ze had leren kennen, wellicht een saaie vader was die zijn vrouw bedroog. Het was een waarheid die ze niet wilde kennen, waarvan ze spijt had dat ze die had onthuld. "Ugh, laat ook maar. Mijn punt is dat..." Alvorens ze de kans had haar spraakwaterval af te vervolledigen, trok ze verbaasd haar wenkbrauwen op. Crystal kon nauwelijks geloven wat hij haar zonet had voorgesteld.
"Naar een rustige plek gaan, met een man die ik nauwelijks ken," zei ze, expres en overdreven bedenkelijk. Ze lachte kort, simpelweg omdat het haar amuseren kon hoe fout hij haar inschatte. Crystal had geen idee of ze het als compliment of belediging had moeten opvatten. "Jonge vrouw vermoord nadat ze een man betrapt op overspel. Klinkt als een goede headline voor de krant, vind je niet?" Haar woorden klonken eerder spottend dan dat ze het met een lading angst had overgebracht. Zodanig dat het zelfs een beetje theatraal klonk. Ze was ook niet bang. Crystal wist dat dat geen uitkomst zou zijn van hun korte verhaal, maar hem gehoorzamen behoorde niet tot haar plannen. Desondanks ze op de hoogt was van een moordenaar in de buurt, wist ze dat hij dat niet was en dat ze onverwoestbaar was. Nee, Crystal wou het hem gewoon niet makkelijk maken.
"Je denkt echt dat ik simpel ben, he?" zei ze, hoofdschuddend, met een uitdagende glimlach op haar gelaat. Wederom had ze een stap dichter bij Laury's gedaante gezet. "Je bent zo ontzettend naïef, Laury. Je hebt het zelf niet eens door." Haar toon bevatte louter spot, met een gespeelde vorm van medelijden die eerder grappend bedoeld was. Na even weg te kijken, nadenkend wat dat ze met hem moest aanvangen, keek ze hem terug aan. "Als je het wil uitleggen, ga je gang, maar je doet het hier en nu. Ik heb geen zin, noch de tijd voor een spelletje van nog maar eens een man die zich verveelt en hoopt zich te vermaken met een onwetende vrouw die hem toch wel zou gehoorzamen," zei ze, wellicht dominanter dan dat ze het had gepland. Crystal wist van zichzelf dat haar karakter eerder dominant en verbitterd was. Bovendien wist ze dat een andere vrouw nooit op haar manier had gereageerd en dat ze vroeg of laat door de mand zou vallen als ze verder deed met wat ze bezig was. Op dat moment kon het haar weinig schelen. "En liefst vandaag nog."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Haar woorden brachten hem in de war. Normaal had hij zijn antwoord klaar. Vaak wist hij iemand te domineren. Hij had een vrouw zo ingepakt, zonder zelf al teveel te zeggen. Maar Crystal, met haar spraakwatervallen en gedachten die ze hardop uitsprak, dat was iets waar hij niet op voorbereid was. Hij wist niet eens wat ze van hem wilde horen. Zijn uitleg, waarom hij weg was gegaan uit het restaurant, of een antwoord op zijn naam die ze -blijkbaar- belachelijk vond.
En had ze gedoeld op haar eigen moord? Hij meende dat hij haar zoiets had horen zeggen, maar hij wist niet zeker of ze die woorden ook in haar mond had genomen. Misschien had zijn brein dat er van gemaakt, in blinde paniek. Want als ze dat daadwerkelijk had gezegd, dan betekende dat ze hem door had. En dat zou er toe leiden dat hij haar wel zou moeten vermoorden om zijn eigen dekmantel te beschermen.
En dat wilde hij echt niet doen.
Hij wreef met zijn hand over zijn gezicht, nadenkend over de juiste uitleg. Als hij te lang zijn mond zou houden, dan zou ze ongeduldig worden. Dat was ze nu al. Een seconde te lang stilte betekende dat ze nogmaals de benen zou nemen, en dit keer zou hij niet meer achter haar aan gaan. Dus wat hij ook zou verzinnen, het moest snel zijn. En goed.
‘Dit,’ hij gebaarde naar haar en vervolgens naar hem zelf, ‘dit is geen spelletje. Jij bent geen naïeve vrouw. Als je dat wel was, dan had ik geen aandacht aan je besteed.’ Hij slikte zodra hij de woorden uit had gesproken. Wellicht was dit te bot. Waarschijnlijk wel, maar hij was aan het improviseren om zijn eigen hachje te redden. Hij had geen tijd om na te denken voordat hij iets zou zeggen.
‘Die vrouw,’ hij wees naar achteren, in de richting van het restaurant waar ze hadden gezeten. ‘Die vrouw was… Dat wel. Naïef. We hebben elkaar een paar keer gezien, maar na een tijdje verloor ik mijn interesse. Dat heb ik haar eerlijk verteld, maar het interesseerde haar niet. Ze wilde het niet horen.’
Het was verbazingwekkend hoe gemakkelijk hij de leugen wist te vertellen. Hij zag het al helemaal voor zich. Hoe ze elkaar een paar keer hadden gezien, elkaar hadden aangeraakt. Maar zij wilde meer dan hij, dus nam hij zijn afstand. Die beslissing had haar gepijnigd en vanaf dat moment had ze hem niet meer met rust gelaten.
Hij knikte, alsof hij zijn eigen verhaal volledig geloofde. ‘Ze achtervolgt me. Daarom ging ik weg. Ik wilde niet dat ze een scène zou schoppen in het restaurant. Niet in jouw bijzijn.’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Zonde, die scène had ik graag gezien." Haar woorden hadden sadistisch geklonken, eigenaardig. Wat haar zo geïnteresseerd had was dat hij om wist te gaan met haar sadisme, het niet te excentriek vond voor een vrouw die er doodgewoon uitzag. Het leek alsof het hem bekoren kon, hoe ze op haar eigen manier haar donkere kanten naar buiten bracht, de ene keer subtieler dan de andere keer.
"Fijn dat je beseft dat ik geen naïeve vrouw ben, maar dan hoop ik ook dat je beseft dat ik nog niet weet of ik jouw verhaaltje kan geloven," was haar antwoord geweest. Zijn hartslag had hem de das omgedaan, haar doen laten weten dat wat hij ook vertelde niet behoorde tot de waarheid. Desalniettemin besefte ze dat de vlaag van jaloezie die haar lichaam eerder nog had overheerst, onterecht was. Hoe langer ze over haar eigen theorie had nagedacht, des te langer ze aan zichzelf en de situatie twijfelde. "Het stelt me eigenlijk zelfs een beetje teleur," begon Crystal te vertellen. Haar armen had ze inmiddels over elkaar heen geslagen, voor haar lichaam gehouden om op die manier een afstand tussen hen beide te creëeren. "Zo'n cliché verhaal. Maar ik moet toegeven dat mijn eigen idee van, wat die vrouw ook zou moeten betekenen in jou leven, ook te cliché was. Nee, ik denk niet dat iemand zoals jij een vrouw kan hebben, dan had je betere smoesjes leren verzinnen," dacht ze luidop. Ze wees op de natuurlijke achterdocht die vrouwen doorgaans met zich meedroegen, eentje waarvan ook zij last had gehad nu ze voor Laury's mysterieuze gestalde stond. "Voor iemand die hopeloos verliefd op je is en jou met een andere vrouw zag zitten was ze veel te rustig. Ze heeft je gezien, dat zag ik met mijn eigen ogen, dus dat kan niet het correcte verhaal zijn." Met een gespeelde, vriendelijke glimlach had ze tegenover hem gestaan, hem strak in de ogen aangekeken terwijl ze hem een dodelijke stilte gaf.
"Maar het is niet erg en als ik eerlijk ben kan het me eigenlijk ook niet interesseren, Laury. Ik denk dat ik jouw spelletje gewoon ga meespelen en er vanzelf wel achter zal komen welk donker geheim je voor me verbergt," had ze simpelweg gezegd, waarna ze kort haar hand op zijn wang had gelegd. Koud en stoppelig had het gevoeld tegen haar huid. Een gevoel van iets dat zou moeten lijken op het kwaad had zich doorheen haar lichaam gevoerd, als een schok van elektriciteit had het haar benaderd. Hetgeen dat achter hem gaande was had haar aandacht echter getrokken. Het zien van de blonde vrouw die enige tijd hun gespreksonderwerp had geweest, bevond zich buiten de deuren van het restaurant. Een fractie van een seconde hadden ze oogcontact gehad, alsof de vrouw Crystals aandacht met een doel probeerde te trekken. Het had ervoor gezorgd dat ze haar hand van Laury's wang losliet, dat ze hem, zonder nog meer woorden aan de situatie vuil te maken, wilde verlaten. Enkele passen had ze zich voorbij hem verplaatst, waardoor zijn gedaante achter haar te vinden was. Voordat ze besloot daadwerkelijk weg te wandelen, had ze zichzelf echter alsnog even omgedraaid. "Als ik je een tip mag geven, Laury. Onderschat me niet. Je weet niet met wie je te maken hebt." Na haar laatste woorden uitgesproken te hebben, verdween ze. Ze had hem achtergelaten zonder hem de kans te geven extra smoesjes te bedenken en zichzelf te redden. Op een stevig tempo had ze haar weg gebaand naar de locatie waar de vrouw die ze wou spreken zich enkele seconden geleden had bevonden. Ze moest haar spreken. De werkelijkheid uit haar mond horen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een vrouw had hem nooit angst in gejaagd. Hij kon zich niet meer herinneren wanneer hij in een vrouw haar ogen had gekeken en een rilling over zijn rug had voelen gaan. Normaal gesproken was hij de baas. Hij had de controle. Zij waren bang voor hem, niet andersom. Hij genoot van die angst. Van die wanhopige blik die in hun ogen verscheen op het moment dat ze zich realiseerden dat er geen weg terug zou zijn en dat de angst hen langzaam zou verteren.
En hij werd niet bang. Nooit.
Tenminste, dat was voor Crystal geweest. Maar haar ijzige ogen, en haar woorden die minstens net zo koud waren geweest, hadden hem laten herinneren hoe het voelde om bang te zijn. Ze had gezegd dat ze zijn geheim wel zou ontrafelen. Bij ieder ander had hij gelachen en gezegd dat ze bluften. Maar bij Crystal waren die woorden niet eens in hem op gekomen. Want hij geloofde haar. Hij twijfelde er niet eens aan dat ze zijn geheim zou achterhalen.
En dat was waarom hij zo snel mogelijk zou moeten verdwijnen.
Hij kon Crystal niet de kans geven om er achter te komen wat hij deed. Als ze zijn geheim zou achterhalen, dan zou er niets anders opzitten dan haar te vermoorden. Hij kon haar niet vrijuit laten gaan met die informatie. Ze zou de politie erbij halen. En ondanks dat hij al een lange tijd onvindbaar was gebleven, was het niet zo dat ze geen bewijsmateriaal jegens hem zouden hebben.
Hij wachtte tot Crystal uit het zicht was verdwenen, om er zeker van te zijn dat ze hem niet zou volgen. Zodra hij haar niet meer zag, draaide hij zich om en haastte hij zich naar de plek die hij de afgelopen maanden zijn huis had genoemd: een hotelkamer in een afgelegen wijk. Een plek waar mensen geen vragen stelden, zolang er maar op tijd werd betaald voor de kamer.
Met twee treden tegelijk rende hij de trappen op, totdat hij op de vijfde verdieping van het gebouw was. Hij zocht in zijn zakken naar de oude, roestige sleutel. Er knipperde een lamp in de gang, waardoor er spookachtige schaduwen op het vervallen behang werden geworpen.
Eindelijk vond hij de sleutel diep in zijn jaszak. Hij werkte met veel kracht de deur open en liep naar binnen. Daar trok hij een leren koffer onder het bed vandaan, waarna hij al zijn bezittingen verzamelde.
Hij wist nog niet waar hij naartoe zou gaan, maar hij zou er voor zorgen dat er zo snel mogelijk een zo’n groot mogelijke afstand tussen hem en Crystal zou ontstaan.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
In dezelfde bovennatuurlijke snelheid die de vrouw bezat, had Crystal de vrouw gevolgd. Het had even geduurd vooraleer de vrouw stopte met rennen, alsof ze er zeker genoeg van wilde zijn dat ze ver genoeg van Laury verwijderd waren.
"Wel, wel, wel...," zei Crystal. Haar armen had ze over elkaar geslagen om op die manier intimiderend over te komen. "Alsjeblieft, ik smeek het je, mijn dochter is ziek! Ze heeft het nodig, anders overleefd ze het niet!" Ovedramatisch imiteerde Crystal de eerdere woorden die de vrouw haar had gesmeekt, eveneens haar handen gebruikt om het nog belachelijker over te laten komen. Wanhopig had ze op haar knieën voor Crystal gezeten, smekend om een deel van haar bloed af te staan om haar zogenaamde zieke dochter te helen. En hier stond de vrouw, in een betere fysieke staat dan ooit voor Crystals neus. "Wat heb je met hem te maken?" vroeg ze, terwijl de glimlach van haar gelaat als sneeuw van de zon verdween.
"Ik weet niet wie je bedoelt." De vrouw keek haar ongeïnteresseerd aan. Ze voerde een act die Crystal niet geloven kon. Iets waar ze zich niet bij zou neerleggen.
"Doe niet alsof ik achterlijk ben en beantwoord geen vraag. Die stel ik je niet nog een keer," zei Crystal, terwijl ze een stap dichter bij de vrouw zette om haar duidelijk te maken dat ze geen zin had in een spelletje. "Jullie kennen elkaar, en ik wil weten wat er tussen jullie aan de hand is. Dus zeg op, ik heb geen hele avond de tijd."
"Hij is kwaadaardig, dat is al wat ik je kan zeggen!" zei de blonde vrouw voor haar neus. Het feit dat ze geen hartslag bezat, maakte dat het voor Crystal onmogelijk te bepalen was of de woorden die ze zei overeenkwamen met de werkelijkheid. "Hij is een gevaar voor elke vrouw in deze maatschappij en hij verdient het niet om levend rond te wandelen." Het waren woorden die Crystal deden lachen. Haar gelach ontstaan vanuit een diepe bron in haar lichaam, bestaande uit spot en ongeloof. Desalniettemin leken de woorden van de vrouw niet te stoppen. "Ik heb gezien hoe hij in de ban van je is, ik hoorde hoe fascinerend hij je vind en de beste manier om dat monster te straffen is door hem een koekje van eigen deeg te geven door de vrouw die hij begeert."
"Doe niet belachelijk. Ik wacht nog steeds op een antwoord op mijn vraag," zei Crystal, ditmaal de irritatie in haar stem extra verduidelijkt. Ze hield er niet van wanneer mensen haar tijd verspilden, of in dit geval een andere vampier. "Zeg op. Wat is dat tussen jullie?" Crystals stem was lichtelijk verhoffen terwijl ze haar woorden uitsprak. De manier waarop de vrouw ontkende dat er iets speelde en, net zoals Laury eerder had gedaan, onbenullige smoesjes gebruikte om zich uit de situatie te praten. Doch, vond de vrouw het klaarblijkelijk onnodig haar vraag met de waarheid te beantwoorden.
"Als jij hem niet doodt, dan doe ik het. En knoop goed in je oren dat ik er iets gruwelijk van zal maken." Na die woorden gezegd te hebben, overgebracht met een heuse lading haat en afgunst, had de vrouw Crystal achtergelaten. Haar de kans niet te geven om haar te achtervolgen en nogmaals te vragen achter de werklijkheid. Ze dacht na, desondanks er geen helderheid meer te vinden was in haar brein. Voor het eerst in een lange periode had ze iets als angst ervaren. Het had niets te maken met Laury's geheim, maar het feit dat ze verstandig genoeg was de vrouw op haar woorden te geloven. Ze moest iets doen vooraleer ze een einde zou breien aan Laury's veel te korte leven.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het inpakken ging vrijwel vanzelf. Laury lette niet meer op. Hij gooide het ene na het andere kledingstuk in zijn koffer. Hij deed geen moeite om het netjes op te vouwen. Hij moest weg, en snel ook. Hij voelde de druk. Alsof er iemand in zijn nek ademde en tegelijkertijd zijn keel dichtkneep. Hij had behoorlijk wat haast gemaakt om bij zijn kamer te komen en zijn spullen bij elkaar te rapen, maar hij kon nog niet rusten. Hij zou niet ontspannen voordat hij er zeker van zou zijn dat hij zo’n groot mogelijke afstand tussen hem en Crystal had gecreëerd. Totdat hij er zeker van zou zijn dat hij haar nooit meer onder ogen zou komen.
Maar zelfs met de meest grote afstand die hij voor ogen had, zou ze zijn gedachten niet met rust laten. Had hij een verkeerde inschatting gemaakt? Crystal had zijn aandacht getrokken omdat ze anders was dan andere vrouwen. Slimmer, brutaler. Maar hij had nooit gedacht dat ze hem ergens op zou kunnen betrappen. Tot nu toe had geen enkele vrouw hem door gehad. De politie had zijn acties nooit teruggeleid naar hem. En nu was zij er opeens. Hij was altijd overmoedig geweest, denkend dat niemand hem op heterdaad zou kunnen betrappen. Maar voor het eerst in zijn leven voelde het anders. Alsof iemand plots dichterbij was gekomen. Crystal had een glimp van iets opgevangen en ze was niet van plan om het los te laten.
Hij klapte de koffer dicht en trok de gespen die er omheen zaten stevig aan. Zijn blik viel op het kleine raam en het uitzicht. Er bekroop hem een onbehagelijk gevoel. De vrouw die hij had gedood, die plots weer levend in het restaurant had gestaan, en Crystal… Wat als ze samenwerkten? Wat als ze elkaar kenden, de vrouw alles aan Crystal had bekend en dat dit een plot was om hem te ontmaskeren?
Hij schudde zijn hoofd. Hij zag zijn eigen spiegelbeeld en besefte zich hoe gek hij er uit moest zien. Opengesperde ogen, een wazige blik een lichaam dat strak stond van de spanning. Hij liet zich gek maken door zijn eigen gedachten. Er was geen enkele realiteit waarin het logisch zou zijn dat de twee vrouwen elkaar kenden en hem achterna zaten. Dat Crystal zo had gereageerd, en dat de vrouw toevallig dit restaurant binnen was gelopen, betekende niets. Als hij zijn gedachten die kant op zou laten gaan, zou hij al helemaal gek worden.
‘Raap jezelf bij elkaar, man,’ mompelde hij tegen zichzelf. Hij controleerde of hij alles in had gepakt en vertrok daarna de kamer uit.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Crystal had er weinig gras over laten groeien, toen ze een voldoende effectief idee trachtte te beredeneren om Laury te redden van de blonde vrouw die klaarblijkelijk op hem jaagde. Onnadenkend had ze zichzelf vergiftigd met verbena, om op die manier haar eigen sterktes te dwarsbomen en zichzelf niet te onthullen aan de autoriteiten. Meermaals had ze haar scherpe tanden gebruikt en zich ermee verwond op haar eigen armen, een pijn veroorzaakt die niet te beschrijven was. Doch, was pijn geenszins één van Crystals zorgen, gezien ze er regelmatig mee in aanraking was gekomen én ze andere zaken aan haar hoofd had. Om de scène die ze schoppen zou geloofwaardiger te maken had ze haar jurk op verscheidene plaatsen stukgescheurd en het bloed van een overleden, opengereten, wild dier gebruikt om te doen lijken alsof ze slachtoffer was geweest van een tergend bloedbad. Met haar handen had ze, met het behulp van zand, haar wangen vuilgemaakt, doen lijken alsof iets haar had aangevallen.
Strompelend, met haar haren verwilderd had ze de deuren van het politiebureau geopend. Alsof haar lichaam geen energie meer bezat zakte ze in op de grond, neppe tranen hadden over haar wangen gevloeid.
"Help me, alsjeblieft!" riep ze. Haar woorden trokken de aandacht van de werknemers, die zich meteen op haar hadden gericht. Eén van de vrouwelijke werknemers bezorgde haar een glas water, hoewel Crystal besloot daar niet op in te gaan. "I-ik werd aangevallen," zei Crystal, de paniek die ze fakete leek duidelijk aan te slaan bij de agenten, die haar bezorgd aankeken.
"Kan je beschrijven wat voor dier het was?" vroeg één van de mannen voorzichtig. Dramatisch had Crystal haar nep huilen doen stoppen en de politieagent een blik gegeven die haar zogenaamd trauma weerspiegelde.
"Het was geen dier," zei Crystal.
"Geen dier? Laat me je armen eens zien," zei de agent. Crystal stak haar armen uit, waar de verschillende bijtwonden zich hadden bevonden. Bloed sijpelde eruit, gezien de verbena ervoor had gezorgd dat haar wonden heelden met een behoorlijke traagheid.
"Het was een vrouw," zei Crystal. "Ze, ze had blond haar. Krullend. Ongeveer dezelfde grootte als ikzelf. Groene ogen," stamelde ze. "I-ik dacht dat we vriendinnen waren. Ze nodigde me uit bij haar thuis en toen ik wou weggaan viel ze me aan. Ze heeft me gebeten, en ze wou mijn bloed." Bezorgd, onwetend wat ze moesten doen hadden de agenten elkaar aangekeken. Wellicht was het verhaal lastig te geloven, maar de slachtoffers die Crystal nonchalant had laten rondslingeren, maakte dat ze wellicht niet anders konden dan haar verhaal tot op een zekere hoogte te geloven. Doch, deden ze voor hun eigen reputatie hoog te houden alsof het simpelweg een dier was.
"Ga alsjeblieft bij haar thuis kijken. Ze komt achter me aan, i-ik loop gevaar," zei Crystal, de paniek hoorbaar in haar trillende stem. "Alsjeblieft, ik smeek het. Ik durf niet meer naar buiten." Smekend had ze zich voor het stel agenten bevonden. Crystal wist wat haar te doen stond, ze zou haar rol hooghouden tot ze de agenten met hun eigen mond hoorde zeggen dat ze een interventie zouden oprichten om de nieuwe vampier te strikken en haar vervolgens te sturen naar de plek waar ze hoorde. De hel.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Simpelweg vertrekken uit de stad was niet voldoende geweest voor Laury. Hij had verder willen gaan dan dat, maar voor een reis had hij de benodigde papieren niet gehad. Hij had al zijn connecties opgezocht, hopend dat iemand hem had kunnen helpen. Uiteindelijk had hij een vrouw gevonden die handelde in treinkaartjes. Via haar had hij er eentje kunnen bemachtigen, tegen een flinke prijs. Maar en paar dagen later, toen hij op het station had gestaan, had iets hem tegen gehouden om te gaan.
Meedere reizigers hadden gefluisterd over een verbranding van een vrouw. En niet zomaar een vrouw, een vampier. Tenminste, dat was er rond ging. Ze hadden haar gedoopt tot de Blonde Dood. Het verhaal ging rond dat ze een andere vrouw aan had gevallen, en dat zij waarschijnlijk niet haar eerste slachtoffer was geweest. De aangevallen vrouw had kunnen ontsnappen en had de politie gewaarschuwd.
De beschrijving van de vrouw had hem bekend geklonken. Blonde krullen, groene ogen.
Het was té toevallig. Hij wist dat er meer vrouwen zoals haar rondliepen, maar na wat er was gebeurd in het restaurant, voelde het niet alsof dit om een ander ging. Hij had een sterk vermoeden dat het om de vrouw ging die hij voor dood achter had gelaten. En als hij zich dat bedacht, dan klonk de verklaring van anderen nog niet eens zo vreemd in de oren. Tenminste, als hij zou geloven in vampiers.
En dat deed hij niet.
De trein kwam binnen rijden op het perron. Iedereen verzamelde hun bagage, zo ook Laury. Waar anderen echter al in de richting van de trein liepen, bleef hij staan. Iets in hem hield hem tegen. Hij moest zeker weten wie de vrouw was die verbrand zou worden. Want als zij het daadwerkelijk was, dan zou hij hier misschien kunnen blijven. En als hij zou kunnen blijven…
Het beeld van Crystal dook op in zijn gedachten. Hij schudde zijn hoofd om de gedachte te laten verdwijnen. Hij kon onmogelijk blijven met het idee dat hij dan meer een kans bij haar zou maken. Nee. Hij zou simpelweg de volgende trein nemen, nadat hij had gecontroleerd of de vrouw die hij in zijn hoofd had ook echt de vrouw was die op de brandstapel zou eindigen.
Hij draaide zich om en liep in de tegengestelde richting van iedereen. Om hem heen namen families afscheid, stapten op de trein. Hij had daar ook onderdeel van kunnen zijn. In plaats daarvan duwde hij zich door de menigte, op weg naar de uitgang.
Het station bevond zich in het centrum van de stad, vlakbij het grote plein waar de verbranding plaats zou vinden. Het was niet ingewikkeld om te vinden. Hij hoefde alleen maar de grote groep mensen te volgen, evenals het gefluister gevuld met sensatie.
Wat hij aantrof was een plein vol afwachtende mensen. In het midden was een berg van hout, met daar bovenop een grote schandpaal waar de vrouw aan vast zou worden gebonden. Nu was hij nog leeg, wachtend op zijn slachtoffer.
Laury zocht een onopvallende plek, achteraan en verscholen tussen anderen. Hij zou enkel wachten totdat de vrouw naar voren zou worden gebracht. Daarna zou hij terugkeren naar het station en zou hij dit alles achter zich laten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld