Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - An echo of murder

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Wacht!’ Zo snel als hij kon duwde hij zijn lichaam uit de stoel. Met een paar flinke stappen stond hij achter haar. Hij nam haar pols vast en stopte haar in haar tocht richting de deur. Met een klein trekje aan haar arm wist hij haar om te draaien, waardoor hun lichamen bijna tegen elkaar stonden. Haar gezicht was zo dicht bij het zijne dat hij voor even vergat wat hij daadwerkelijk had willen zeggen, maar hij herstelde zich snel.
‘Dat was niet wat ik bedoelde. Niet op die manier,’ probeerde hij zichzelf te verduidelijken. Het laatste wat hij had gewild, was haar wegjagen. Hij had haar niet willen beledigen en hij had ook gedacht at zijn opmerking dat niet zou doen, omdat ze de betekenis wel tussen zijn woorden uit kon vissen. Maar nu stond hij hier, zijn hand rond haar pols en zijn hoofd te vol met woorden.
Zij deed dit met hem. Hij wist niet of hij het moest haten of dat hij er van moest genieten.
‘Wat ik bedoelde, was…’ Hij likte zijn lippen, zoekend naar de juiste woorden. Op dat moment had zij zijn besluit genomen: hij haatte het dat ze zoveel grip op hem had. Hij was niet deze persoon. Hij was niet de man die halsoverkop achter een vrouw aan ging. Toch had iedereen hem net uit zijn stoel zien springen.
‘Ik drink omdat ik je niet uit mijn hoofd krijg.’ Het was belachelijk. Hoe lang kenden ze elkaar? Een paar dagen. Hoeveel woorden hadden ze met elkaar gewisseld? Niet veel. Ze hadden slechts één avond met elkaar doorgebracht. Een avond waarop er niet eens iets plaats had gevonden. Hij had haar niet gezoend, zij had hem niet uitgenodigd in haar bed. Het was belachelijk dat zijn brein zich zo fixeerde op haar. Bijna onwenselijk, zelfs.
‘En ik weet dat dat belachelijk is. We kennen elkaar nauwelijks, we hebben één avond met elkaar gespendeerd. Ik weet niet hoe je het voor elkaar hebt gekregen, maar ik krijg je niet uit mijn hoofd. Daarom ben ik hier.’ Dat had ze immers aan hem gevraagd, eerder. Ze had willen weten waarom hij had besloten haar uitnodiging aan te nemen, in plaats van het te laten voor wat het was. Nu hij hier zo stond, had hij misschien voor de tweede optie moeten kiezen. Hij zette zichzelf onnodig voor gek.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alvorens hij er een glimp van zou kunnen opvangen, had een kleine glimlach zich ontstaan op Crystals gelaat, zoals al enkele keren was voorgevallen die avond. Laury had exact gereageerd zoals ze had gehoopt. Sterker nog, hij de moeite gedaan om haar achterna te komen. Desondanks Crystal genoeg geïnteresseerde mannen had gekend, zouden de meesten haar laten vertrekken, haar hebben ingeruild voor een ander die wél gehoorzaamde. Slechts millimeters hadden zich nog tussen hun lichamen bevonden. Het had ervoor gezorgd dat ze zijn frisse adem, gecombineerd met een vleugje whiskey, op haar gezicht kon voelen.
"Dus je drinkt om mij te vergeten, maar je komt wel helemaal hierheen om me te zien?" vroeg Crystal. Zijn woorden hadden zelfs voor haar onlogisch geklonken. Ze had de locatie van het café gekozen, nét om of hij de moeite zou doen om haar nogmaals te ontmoeten en hier wel eventjes voor onderweg te zijn. Maar die moeite doen voor iemand die je probeerde te vergeten? Laury bracht verwarring in haar teweeg. Desalniettemin zou Crystal een extra tactiek toepassen, namelijk: bijdehand doen en doen blijken dat ze twijfelde aan zijn oprechtheid. "Zoals ik daarnet zei, ik kan het makkelijk voor je maken en gewoon vertrekken als het voor jou een probleem is om zogenaamd met mij in je hoofd te zitten," zei ze, gezien hij er op bleef hameren dat hij haar vergeten wou. Ze had zich losgemaakt van zijn grip rond haar pols, haar armen over elkaar gekruist om op die manier een psychologische- en fysieke afstand tussen hen beide te veroorzaken. "Je klinkt namelijk niet heel overtuigend om hier te blijven."
Ze hoopte om meer van dat soort woorden. Woorden waaruit bleek dat ze indruk op hem had gemaakt, simpelweg door haar eigen, roekeloze en koelbloedige, karakter. Licht fronsend had ze hem aangekeken, wachtend op zijn antwoord.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ze stond zo uitdagend voor hem dat het hem gek maakte. Laurence kende geen enkele vrouw die zich zo gedroeg. Ze was niet geschrokken van zijn woorden, ze rende niet van hem weg. Ze bleef staan, haar ogen gefocust op hem. Als hij niet beter zou weten, zou hij haast nog denken dat ze er van genoot. Dat ze het daadwerkelijk leuk vond om te merken dat hij niet wist wat hij met zichzelf aan moest, terwijl hij normaal gesproken zelfverzekerd was.
‘Het is zeker een probleem,’ bevestigde hij. Natuurlijk was het dat. Hoe langer ze in zijn hoofd rond zou blijven dwalen, hoe moeilijker het voor hem zou worden om zich te focussen op zijn eigen leven. Hij kon het niet hebben dat ze opdook op de meest onhandige momenten, terwijl hij daar niet op zat te wachten. Hij wilde niet nadenken over haar felblauwe ogen, laat staan over haar volle lippen en hoe ze zouden smaken. Daarom was hij hier. Als hij het uit zijn systeem zou krijgen, zou hij weer verder kunnen met zijn leven.
‘Ik wil hier blijven,’ zei Laurence, zo zeker als hij dat kon. Ondanks dat ze zich los had gemaakt uit zijn greep en haar armen over elkaar had geslagen, stapte hij naar haar toe. Hij kon het niet aan dat ze zo gemakkelijk afstand tussen hen had gecreëerd. Ze was zo vlug geweest dat hij nauwelijks door had gehad dat ze zich los had gemaakt, en ook nog eens zonder moeite.
Hij likte zijn lippen en schudde zijn hoofd. ‘En ik wil ook niet dat jij gaat. Ik ben hier naartoe gekomen omdat ik ervan overtuigd ben dat dat is wat ik nodig heb.’
Een paar uur, misschien een nacht. Hij moest wat tijd met haar doorbrengen. Haar zoenen, haar vasthouden. Zodra hij dat zou hebben gedaan, zou ze verdwijnen uit zijn gedachten. Dan zou haar naam net zo betekenisloos worden als die van iedere vrouw waarmee hij ooit het bed, of minder, had gedeeld.
Laurence liep naar de tafel en ging achter haar stoel staan, zodat hij deze naar achteren kon schuiven. ‘Alsjeblieft, ga toch zitten. Ik kan een vrouw als jij niet zomaar weg laten lopen.’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Crystal genoot van de tweestrijd die ze in zijn donkere ogen kon waarnemen. Desalniettemin wist ze niet wat doen met de dingen die hij zei. Voor elke andere vrouw waren zijn woorden verwarrend geweest. Desondanks Crystal zich niet gedroeg als de doorsnee vrouw die ze heeft gekend in haar leven, wou niet zeggen dat ze niet dezelfde emoties kon ervaren, in tegendeel zelfs. Mannen bleven voor haar één groot raadsel, vooral hij.
"Je beseft toch dat het een probleem noemen niet echt uitnodigend is om hier te blijven, hé?" vroeg ze, ditmaal serieus. Ondanks dat ze genoot van de strijd die hem binnenin lastigviel, had ze zich in hem vergist. De vorige avond had Laury zichzelf voorgedaan als een zelfzekere man, bewust van de dingen die hij zei. Ditmaal waren zijn woorden louter in tegenspraak.
Haar felblauwe ogen had ze even laten rollen om haar irritatie te doen overkomen, gevolgd door een zuchtje dat langzaam over haar lippen rolde. "Zorg jij er maar voor dat ik hier geen spijt van krijg," mompelde ze terwijl ze haar weg baande naar de stoel waar ze eerder ook had plaatsgevonden. Ze wist niet of zijn tegenstrijdigheden en onzekerheid hem juist aantrekkelijk maakte of niet. Enerzijds had Laury exact gereageerd zoals ze had gehoopt, echter hield Crystal van mannen die zelfzeker waren, zelfs een beetje arrogant. "Ironisch dat dit bijna de tweede keer was dat je me laat weglopen," merkte ze op. Vorige keer was het niet zijn schuld, maar ditmaal had hij haar weggejaagd door zijn eigen woorden. "In dat geval heb je nog veel te leren."
Eenmaal haar zitvlak zich weer op de houten stoel had bevonden, sloeg ze haar rechterbeen over haar linkerbeen heen, ervoor gezorgd dat niemand de mogelijkheid had onder haar jurkje te kijken. Geduldig zat ze te wachten totdat ook Laury weer had plaatsgenomen voor haar, net zoals voorheen. "Oké, laten we maar opnieuw beginnen," bracht ze uit, gevolgd door een korte stilte. Even had ze nagedacht wat ze over de man wou weten.
"Wat doe jij om rond te komen?" vroeg ze vervolgens, doende alsof de situatie voorheen nooit had plaatsgevolgen. Zichzelf niet meer beledigd of gekwetst voorgedaan, maar onpeilbaar zoals voorheen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hij snoof, niet gediend van de opmerking dat hij nog veel had te leren omdat ze zogenaamd bijna twee keer van hem weg was gelopen. De eerste keer had niets met hem te maken gehad en deze keer was ze niet eens daadwerkelijk vertrokken. Hij had zelfs het idee dat ze er van had genoten om hem uit te testen, om te zien of hij zijn best zou doen om haar hier te houden.
‘Je bent nog steeds hier, of niet?’ zei Laurence, terwijl hij zelf weer plaatsnam op de stoel. Hij haalde een pakje sigaretten uit zijn zak en gooide hem op tafel, waarna hij er behendig eentje uitviste en hem tussen zijn lippen klemde. Met een aansteker stak hij de sigaret aan. Deze vrouw maakte hem gek, met al haar bijdehante opmerkingen en haar felblauwe ogen die hem maar niet met rust lieten. Hij had wat hulp nodig om zich te kunnen blijven focussen, om niet één of andere mompelende idioot te worden die zichzelf niet in de hand kon houden rondom een mooie vrouw.
Gelukkig leken ze het voorval achter zich te kunnen laten. Dat leek in ieder geval haar bedoeling te zijn. Laurence nam een lange trek van zijn sigaret, terwijl hij nadacht over zijn antwoord. Hij kon haar niet vertellen wat hij daadwerkelijk deed. Daarmee zou hij haar meteen wegjagen. En ondanks dat hij haar uit zijn hoofd wilde, was dat niet meteen zijn doel.
‘Ik… Werk in het ziekenhuis. Als chirurg.’ Het was een dekmantel die hij vaker gebruikte. Het maakte het gemakkelijker om er over te praten. Hij hoefde nauwelijks te liegen als hij sprak over de lichamen van zijn patiënten en hoe hij daar mee om ging. Daarnaast was het ook het soort werk waar niet veel vragen over werden gesteld. Meestal vonden mensen het te indrukwekkend.
‘En hoe bekostig jij jouw levensstijl?’ vroeg hij, terwijl hij vragend het pakje sigaretten naar haar ophield. De meeste vrouwen werkten niet, maar Crystal leek geen moeite hebben om rond te komen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Omdat ik je nu het voordeel van de twijfel geef, ja."

"Mensen opensnijden voor geld dus. Interessant," merkte ze op. Hoe erg het ook klonk, dat was de essentie van het beroep dat hij uitoefende. Daarnevens was ze ervan onder de indruk en was het een beroep dat haar bekoren kon. Chirurgen waren in principe allemaal een beetje psychopaat, toch? "Ben je vaak in het ziekenhuis dan? Of werk je niet fulltime?" vroeg ze vervolgens, daadwerkelijk geïnteresseerd. Haar elleboog had ze ondertussen op tafel geplaatst, haar arm als steunpilaar gebruikt om haar hoofd op te laten rusten. Het lokale ziekenhuis was voor haar een makkelijke uitweg als het jagen even niet goed liep. Duizenden bloedzakken lagen er telkens op haar te wachten. Het feit dat hij beweerde in het ziekenhuis te werken, zou echter ook betekenen dat ze moest opletten met het stelen van bloed.
Haar kracht om met telepathie mensen te overtuigen in te gaan op haar orders zonder er tegenstribbelingen, dat had ze willen antwoorden. Dat én de gigantische erfenis die haar ouders haar hadden nagelaten. Echter kon dat niet. Desondanks het de normaalste zaak van de wereld was dat vrouwen niet werkten, wou ze het zo niet doen overkomen. Bovendien was Crystal een alleenstaande vrouw, ze moest doen blijken dat ze haar geld ergens aan verdiende. Voor haar vampirisme waren vrouwen werkzaam als vroedvrouw of als huismoeder. Gezien Crystal niet toe was aan moeder worden, verkoos zij het ondersteunen van vrouwen bij de geboorte van hun kind(eren). Desalniettemin is dat beroep onmogelijk uit te voeren door een vampier. Ondanks Crystal alles behalve beschikte over een makkelijk karakter, was ze niet door en door slecht en wou ze niet in verleiding komen om het bloed te drinken. Momenteel bestond haar leven louter uit rondreizen zodat niemand het ooit zou doorhebben dat ze niet ouder werd. "Ik werk als vroedvrouw. Of ja, werkte. Ik ben nog niet heel lang terug van een soort wereldreis dus ik ben nog zoekende," antwoordde ze. Het feit dat ze zogenaamd werkzoekende was, betekende niet dat ze iets tekort kwam. "Maar dat is voorlopig goed zo."
Ongegeneerd ging Crystal in op Laury's aanbod en nam ze een sigaret uit de verpakking.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ik denk dat ik en mijn collega’s het liever noemen: het redden van levens voor geld,’ zei hij met een grinnik, waarna hij zijn sigaret uitdrukte in de asbak. Niet dat dat daadwerkelijk was wat hij deed. Sterker nog, hij kreeg geen geld voor hetgeen wat hij deed. Hij leefde van de gestolen voorwerpen en sieraden die hij vond op zijn slachtoffers. Uiteindelijk bracht hem dat nog meer op dan het salaris van een hardwerkende arts.
Terwijl hij haar bekeek, vroeg hij zich af wat haar werk kon zijn. Ze was zelfstandig en overduidelijk niet afhankelijk van een man. Dat maakte dat ze wel haar eigen geld moest verdienen, maar hoe? Heel even flitste de mogelijkheid door zijn hoofd dat ze haar eigen lichaam verkocht. Maar, als dat het geval was, dan had ze haar diensten vast en zeker al aan hem aangeboden.
‘Vroedvrouw, eh?’ Ondanks dat zijn werk als arts slechts een dekmantel was, was dat niet iets wat hem deed gruwelen. Het idee om een vrouw te ondersteunen met een geboorte, en een kind geboren te zien worden, was iets heel anders. Hij moest er niet aan denken. Hij veroorzaakte zelf maar al te graag pijn bij vrouwen, maar toekijken hoe er een krijsend misbaksel uit de bekken van een vrouw werd gedrukt, met bloed en al het andere er bij, was niets voor hem. ‘Interessant.’
Gelukkig noemde ze ook haar wereldreis, waar hij veel liever over wilde praten. Dat Crystal een medisch beroep had, of had gehad, maakte dat ze hem veel sneller kon betrappen op een leugen over zijn zogenaamde werk. Daar had hij geen behoefte aan. Een oppervlakkig gesprek over een reis was dan ook veel beter.
‘Waar ben je naar toe gereisd?’ vroeg hij nieuwsgierig. Ondertussen volgden hij met zijn ogen haar kleine bewegingen. Van het vastpakken van een sigaret uit het pakje tot het aansteken. ‘En met wie? Of was je wederom weer alleen?’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Mijn definitie ervan klinkt alleszins spannender," zei Crystal schouderophalend, vergezeld met een zwakke glimlach op haar gelaat.

"Een betere vraag is waar ik niet naartoe ben gereisd," grinnikte Crystal. Haar woorden klonken alsof haar reis vrijwillig was geweest. Haar jarenlange vlucht, die nooit zou eindigen, om haar ware aard verborgen te houden was iets waarvan ze slechts kon dromen dat het niet de waarheid was. "Ik heb bijna heel Europa afgereisd en ben uiteindelijk vrij lang in Bulgarije blijven plakken," vervolgde ze. Maar liefst 25 jaar had ze doorgebracht in Bulgarije, al was dat ouder dan hoe Crystal eruit zag. Het was dus geenszins de optie om in detail te treden, al had hij daar ook geen zaken mee. "Daarna ben ik naar Amerika gegaan, om te kijken of er wel waarheid zit achter die welbekende 'American Dream'. Maar uiteindelijk was het daar toch niet veel specialer dan hier." Crystal hield een korte pauze van het verhaal dat ze aan Laury vertelde en gaf zichzelf de tijd om even na te denken over wat ze nog vertellen zou. "Mijn reis is nog niet klaar hoor, maar ik vind het nu wel even welletjes geweest. Ik zie wel wanneer ik hem verderzet." Het was een kwestie van tijd voordat mensen doorkregen dat ze niet verouderde en oude mythes zouden bovenhalen om haar te betichten van hekserij of andere zaken.
"Ik was alleen. Ik had niemand die bereid was om mee te reizen, maar dat vond ik niet erg. Ik heb er veel uit geleerd," antwoordde ze zijn vraag. Crystal had zich vaak eenzaam gevoeld toen ze genoodzaakt was haar eigen dood in scéne te zetten zodat haar familie niets zou afweten van haar vampirisme. Ook zij zouden doorkrijgen dat ze fysiek geen haar veranderde en hard genoeg zijn om het monster dat zij was te brengen naar waar ze hoorde, de hel.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Laury probeerde zichzelf voor te stellen hoe Crystal had gereisd door Europa. Waar ze was geweest, waar ze naar toe was gegaan. Bulgarije klonk in zijn oren als een vreemde keuze. Zelf zou hij eerder naar de rijkere landen reizen. Steden bezoeken als Parijs, Amsterdam. Misschien ooit, in de toekomst. Voor nu was hij te gehecht aan de Londense straten.
‘Toe maar. Jij zit niet stil.’ Laurence gebaarde naar de ober voor nog een rondje om de glazen te vullen.
‘En hoe bekostigt een vrouw zoals jij een verre reis naar Amerika?’ vroeg hij nieuwsgierig. Het was niet dat reizen binnen Europa goedkoop was, maar zeker goedkoper dan een reis met de boot naar het continent aan de andere kant van de oceaan. Hoe kon een vrouw, die al een tijdje niet meer werkte, zonder moeite dat alles voor elkaar krijgen?
Crystal intrigeerde hem. Bij iedere vraag die ze beantwoordde, leek het wel alsof er weer meer vragen bij kwamen kijken. Ze vertelde hem iets, maar nooit genoeg. Keer op keer bracht ze weer een ander mysterie met haar mee. Hij had nog nooit een vrouw ontmoet die dat kon. In ieder geval niet op deze manier.
Hij zou hier uren met haar kunnen zitten en daarna nog steeds het idee hebben dat hij niets over haar wist. Althans, niet genoeg.
‘Was je niet eenzaam?’ Ondanks dat ook hij graag leefde in zijn eentje, was het niet ongebruikelijk dat hij soms het gezelschap van een ander opzocht. Vrijwel gelijk aan wat hij nu deed met haar. Op sommige avonden was het prima om alleen te zijn. Op andere momenten had hij een persoon naast zich nodig. Iemand die zijn gedachten kon verzetten, zijn behoeften kon bevredigen. Als ze echt al die tijd alleen over de aarde had gewaand, dan zou ze dat moeten herkennen.
De ober plaatste de twee nieuwe drankjes voor hen en hij had twee kaarten onder zijn arm gestoken.
Laurence gebaarde naar Crystal. ‘Wat zeg je er van? Willen we wat te eten?’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Gedurfde vraag," merkte Crystal op, doelend op het feit dat een andere vrouw zulke vragen normaliter als onbeleefd zou beschouwen. Bovendien vroeg ze zich af wat Laury bedoelde met 'een vrouw zoals zij'. "Een vrouw zoals ik-," begon ze, om even zijn vreemde woordkeuze te benadrukken, "kan zo'n reis bekostigen door op jonge leeftijd te beginnen werken, veel te sparen en al op jonge leeftijd geld moeten erven," antwoordde ze. Haar erfenis had ze echter niet op jonge leeftijd gekregen. Het was eveneens een leugen om te verdoezelen dat ze ouder was dan dat ze eruit zag. "Op zich hoeft reizen ook niet heel duur te zijn. Het is maar waar je je prioriteiten legt. Ik hechtte meer waarde aan de steden en natuur verkennen dan een luxe hotelkamer bijvoorbeeld." Ten slotte hoefde Crystal buiten bloed niets te eten, waardoor dat geenszins bij haar kosten behoorde.
Crystal haalde haar schouders op als verduidelijking van haar antwoord op zijn vraag. "Soms. Maar uiteindelijk heb ik wel geleerd hoe ik met eenzaamheid moet omgaan. En ik had niet dezelfde reis kunnen maken als ik vergezeld was door iemand. Ik heb daar eigenlijk ook nooit bij stilgestaan en doe ik nu ook niet meer," legde ze uit. Het kon asociaal en deprimerend tegelijk klinken, maar het kon Crystal ondertussen geen moer meer interesseren of ze alleen was of niet. Zich hechten aan mensen deed ze allang niet meer gezien dat voor emoties zorgde die ze niet meer wou ervaren. Het was even stil alvorens ze haar mond weer opende om het volgende te zeggen.
"En jij? Voel jij je vaak eenzaam dan?" vroeg Crystal hem, verdergaand op het onderwerp. Echter praatte ze niet graag over zichzelf en hing er een zeer groot mysterie rond de man tegenover haar. Crystal wou meer over hem weten, in plaats van leugens over zichzelf te vertellen. Bovendien was eenzaamheid vast een onderwerp in zijn leven. Anders had hij haar die vraag niet gesteld.

"Prima. Dat sla ik niet af." Normaliter zou het geen van de dingen zijn die Crystal in een brasserie zou doen. Puur omdat eten voor haar slechts een optie was. Hoe dan ook mocht ze niet door de mand vallen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zowel hij als Crystal kreeg een kaart van de ober. Dat ze instemde om samen iets te eten, was een goed teken. Dat betekende dat ze net zo nieuwsgierig was naar hem als hij naar haar. Dan had hij toch nog iets goed gedaan.
Daarnaast was hij nog lang niet klaar met zijn vragen. Ondanks dat ze hem enigszins had uitgelegd hoe ze haar reizen had gemaakt, was er voor hem nog veel niet duidelijk. Ze had een erfenis ontvangen, maar wat vond haar familie van haar acties en de manier waarop ze leefde? Hoe kon het dat ze tot deze instelling was gekomen, en zichzelf op deze manier presenteerde? Ze was geen doorsnee vrouw, dat was duidelijk. Een doorsnee vrouw zou hij binnen een paar minuten uit hebben gevogeld.
‘Dames eerst.’ Laurence knikte naar Crystal.
Hij bestudeerde haar terwijl haar ogen over de kaart gleden. Lang duurde het niet voordat ze de kaart weer dichtklapte. ‘Lasagne, alsjeblieft.’
Laurence richtte zich op zijn eigen kaart en bekeek de verschillende gerechten.
Zijn aandacht werd weggetrokken van de kaart door een stem van de gast die zojuist door de duren van het restaurant was gelopen. Met een lieve toon in haar woorden vroeg ze om een vrije tafel voor haarzelf. Niemand keek op of om door de vrouw haar aanwezigheid, maar Laurence zijn vingers drukten in het papier van het menu dat hij voor zich had. Toen ze door een man begeleid werd naar een vrije tafel en hij de geur van haar parfum opving, wist hij het zeker.
Deze vrouw zou niet meer in leven moeten zijn.
Nog geen week geleden was hij degene geweest die haar leven had beëindigd. Hij had haar aan haar blonde haren met zich mee getrokken en zijn mes op aar keel gedrukt. Haar geschreeuw speelde zich opnieuw af in zijn hoofd. Het bloed aan zijn handen flitste voor zijn ogen, evenals haar levenloze lichaam.
En toch wandelde ze door het restaurant.
‘Meneer?’ drong de ober aan.
Geschrokken keek Laurence naar de ober, en daarna naar Crystal. Hoe lang was hij verzonken geweest in zijn gedachten?
‘Als u nog geen keuze heeft kunnen maken, dan kan ik ook terugkomen?’

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Er ontstond een drang om met haar ogen te rollen bij het horen van zijn woorden. Crystal had een hekel aan mannen die leefden naar het concept dat men een 'gentleman' noemde. Hoe dan ook, wist ze van het impuls te ontsnappen en besloot ze in te gaan op hetgeen waarvoor de ober bij hen stond; het opnemen van hun bestellingen.
"Voor mij de lasagne, alsjeblieft." Het liefst zou ze een biefstuk bestellen en de ober vragen deze zo rauw mogelijk te laten om dan louter te genieten van het bloed dat uit het stuk vlees zou druipen. Echter, kon ze dat niet maken in het bijzijn van Laury; het zou te riskant zijn. Hij mocht op geen enkele manier ontdekken wat zij was. Het zou hem afschrikken en moest hij aan de alarmbel trekken zou het niet lang duren voordat ze achtervolgd zou worden door jagers.
Seconden, of misschien zelfs een minuut verstreek terwijl zowel de ober als Crystal Laury hadden aangekeken, wachtend tot hij hetgeen dat hij van de menukaart wou bestelde. Uit verveling had Crystal de ruimte gescand, haar ogen had ze gestopt bij het vrouwelijke individu dat enkele tafels naast hun zat. Hetzelfde vrouwelijke individu dat anderhalve week geleden nog had gesmeekt om haar bloed.

Flashback:
"Alsjeblieft, mijn dochter is ziek. Doodziek," vroeg de blondine wanhopig.
"Je weet dat ik je nu zou moeten doden, toch? Het is dat je een dochter hebt, anders had ik allang elke mililiter bloed uit je gezogen. Of misschien doe ik het wel gewoon? Nu je van mijn geheim weet kan ik je niet meer vertrouwen," zei Crystal, als de harteloze ziel die ze was. Langzaamaan kwam ze dichterbij. Het was voor haar eigen bestwil; haar geheim mocht en zou niet onthuld worden aan de buitenwereld. Ze had geen idee hoe de blondine achter haar vampirisme was gekomen, maar deze nare situatie zou ten einde komen.
"Wacht," onderbrak de blonde vrouw haar. "Jij geeft mij wat van jouw bloed en ik hou daarna mijn mond tegen iedereen over wat je bent."
"En ik moet geloven dat je te vertrouwen bent? Nooit."
"Je kan me dwingen dit te vergeten toch? Dwing mij om je gezicht uit mijn geheugen te wissen. Ik kan mijn dochter redden en niemand zal erachter komen wat jij bent."

Desondanks Crystal exact had gedaan wat de vrouw van haar had gevraagd, bleef ze het een riskant gegeven vinden. Normaliter kon de vrouw haar onmogelijk herkennen, tenzij ze uiteindelijk getransformeerd zou zijn. Hoe dan ook had het bloed gediend voor haar zieke dochter. De blondine was niet getransformeerd en kon Crystal niet meer herinneren. Ze voelde hoe de blik van de vrouw naar hun richting verplaatste, maar inplaats van dat zijzelf werd aangekeken, waren de ogen van de vrouw kort gevestigd op Laury. Kenden ze elkaar? Was dat ze reden waarom hij zo zenuwachtig was? Ze schudde die gedachte van zich af bij het horen van de ober en tikte zachtjes met haar voet tegen Laury's enkel om hem uit zijn dagdromen te halen.
"Als u nog geen keuze heeft kunnen maken, dan kan ik ook terugkomen?" vroeg de ober beleefd.
"Nee hoor, hij zal wel kunnen kiezen nu, toch?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Haar blonde haren waren het eerste geweest wat zijn aandacht had getrokken. In plaats van het gebruikelijke kapsel, opgestoken en aan de onderkant gekruld, had het los gehangen. Warrig zelfs, alsof ze geen tijd had gehad om er aan te denken. Want er was iets anders geweest in haar leven dat meer aandacht had gevraagd dan het kammen en onderhouden van haar lokken. Vlak daarna hadden de punten van haar haren een rode kleur gehad.
Hij zag het nog zo voor zich. Hoe hij haar had gevolgd, de buitenwijken in. Hij had gewacht tot ze een zijstraat in was geslagen, weg van de drukke straten en huizen. Ze had haar pas versneld toen ze had gemerkt dat hij in de buurt was geweest. Ze had naar huis gewild, en snel ook. Naar een plek waar ze zich veilig had kunnen wanen. Maar voordat ze die plek had bereikt, had hij haar vastgenomen. Aan dezelfde, opvallende blonde haren had hij haar ruw met zich meegetrokken.
Ze had hem gesmeekt, gehuild. Ze had twee kinderen die ze niet alleen kon laten. Het probleem was echter dat hij daar niet om gaf. Ze zouden niet de eerste kinderen zijn die achter werden gelaten door een ouder, en ook zeker niet de laatste.
Zonder twijfel had hij zijn mes op haar keel gezet. Met veel druk had hij een diepe snee gemaakt. Bloed was uit de wond gegutst, direct op zijn handen en het vlijmscherpe ijzer dat haar had verwond. Haar gil stond nog vers in zijn geheugen, evenals haar zwakke lichaam dat naar beneden was gezakt. Daar, op de natte klinkers had hij haar lichaam nog meer gehavend.
En hij had haar voor dood achtergelaten.

Laury schoot overeind uit zijn stoel. De ober schrok en zette een stap naar achteren, maar het kon hem niet deren. Zelfs dat hij tegenover een intrigerende vrouw zat, deed er nu niet meer toe. De vrouw die hij had vermoord was hier. Ze hoefde alleen maar haar hoofd te draaien en dan zou ze hem zien. En zodra haar ogen op zijn gezicht zouden vallen, dan zou ze hem herkennen. Dan zou ze hem aan kunnen wijzen en dan zou de politie hem op het spoor zijn. Zijn zorgvuldige reputatie, zijn vlekkeloze alibi, zou in duigen vallen.
‘Ik ga.’ Het was een half excuus, en nog niet eens een kwart verklaring. Hij kon het Crystal niet uitleggen. Wat moest hij zeggen? Zij dacht dat ze uiteten was met een dokter. Een rol die hij normaal zonder moeite op kon voeren, maar hij had dit nog nooit meegemaakt. Als hij iemand doodde, dan waren ze precies dat. Dood.
Hij haastte zich met een omweg uit het restaurant, alles om te voorkomen dat de vrouw hem zou zien. Zijn hart klopte in zijn keel en hij had het warm. Benauwd, zelfs. En zijn keel was samengeknepen.
Hij duwde de deuren van het restaurant open en haalde diep adem. De koele buitenlucht was geen verlossing van het paniekerige gevoel dat hij ervaarde. Zo was hij niet. Hij was kalm, bedachtzaam. Hij had alles onder controle.
En nu hij dat niet had, kwam het des te harder aan.
Hij haalde diep adem en haalde zijn handen door zijn haren. Hij moest hier weg. Misschien dat hij met wat afstand meer duidelijkheid kon scheppen. Misschien had hij het verkeerd gezien. Wellicht leek de vrouw simpelweg op één van zijn slachtoffers. Of was ze niets meer dan een hersenschim. Een geest die hem probeerde te teisteren.
Laury zette snelle passen en maakte dat hij weg kwam van het restaurant. Hij moest er achter komen of de vrouw echt dood was. Of hij zich niet had vergist.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Verbaasd had Crystal toegekeken hoe Laury zijn weg baande richting de deur. Nog verbaasder was ze wanneer hij daadwerkelijk de benen nam om vervolgens de brasserie te verlaten. Een vorm van woede en verraad voelde ze doorheen haar gehele lichaam. Van top tot teen kon ze de teleurstelling waarnemen. Zonder een woord aan de situatie vuil te maken, stond ze op van haar stoel, deed ze haar mantel om en ging ze hem achterna. Nog nooit eerder had ze de moeite gedaan een man te volgen, maar deze keer zou ze hem duidelijk maken dat er niet met haar te sollen viel.

Een geluid van sarcastisch gelach verliet Crystal's lippen eenmaal ze Laury's gedaante alsmaar dichter benaderde en ondertussen enkele seconden in haar handen klapte. "Interessante scène die je daarbinnen schopte, Laury," zei ze spottend, waarnaar haar glimlach als sneeuw voor de zon verdween. "Of is dat je echte naam niet misschien?" Ze had hem doordringend aangekeken bij het uitspreken van haar woorden.
"Ik moet toegeven, voor even had je me hoor. Je was me bijna te slim afgeweest. Ik was er echt van overtuigd dat dat toneeltje dat je speelde echt was," zei ze op een spottende toon. "Ik ben een geheimzinnige en onweerstaanbare dokter met gigantische muren om me heen. Dat werkt vast om een simpele vrouw te imponeren, om daarna...," ze lastte een stilte in, simpelweg omdat ze aan de juiste woorden ontbrak. Echter, sloeg haar onbegrip al snel om naar een soort woede, een vorm van kwaadheid ontstaan uit teleurstelling. Ze wandelde dichter naar hem toe, tot er amper een centimeter aan ruimte tussen hun lichamen bevond. De warmte van zijn adem weerkaatste tegen de koude huid van haar gelaat. Met haar handen nam ze de de bovenkant van zijn trui vast, waarmee ze zijn gezicht nog iéts dichter bij de hare trok.
"Als ik je één ding kan meegeven, is het dat ik niet simpel ben en vooral ook niet achterlijk," begon ze, met een zachte stem terwijl ze hem doordringend in de ogen aankeek. "Je hebt geen idee met wie je te maken hebt, Laury, of wie je ook mag zijn." Na haar laatste woorden had ze hem losgelaten. Een vaag beeld had zich plaatsgevonden voor haar ogen; een slanke arm vol bloed die levenloos over een bedrand hing, blonde haren die bijna rood kleurden, een naakt lichaam vol diepe sneden, toegetakeld alsof het een wild beest was.
Met een blik van lichte verwarring had ze hem aangekeken, maar al snel herpakte ze zich en maakte deze uitdrukking plaats voor een façade van serieusheid en irritatie.
"Zomaar met andere vrouwen uitgaan terwijl je thuis een vrouw en misschien wel kinderen hebt zitten. Denk maar niet dat ik haar niet heb gezien en ik denk dat jij wel wat uit te leggen hebt als je zo thuiskomt." Na die woorden gezegd te hebben, wandelde ze van hem weg.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ademloos had hij haar laten razen. Zelfs als had hij zichzelf willen verdedigen, ze had hem niet eens de kans gegeven om hem te onderbreken. En hij had tijd nodig gehad. Tijd om te bedenken wat hij nu moest doen, wat voor leugen hij aan Crystal moest vertellen om haar te kalmeren. Ze zei dat ze zijn spelletje door had. Dat ze wist dat hij niet de mysterieuze dokter was, een charmeur die zijn pijn verdoezelde met een glas alcohol en charismatische woorden. Hij wilde die man nog steeds voor haar zijn
Zonder angst haakten haar vingers zich in zijn trui. Haar gezicht kwam dichterbij. Haar ogen waren zo vurig dat ze iets in hem losmaakten wat hij in een lange tijd niet meer had gevoeld. ‘Je hebt geen idee met wie je te maken hebt, Laury, of wie je ook mag zijn.’
Hij zette een stap naar achteren toen ze hem losliet, verward door de spraakwaterval. Dacht ze echt dat hij weg was gevlucht omdat hij was betrapt op overspel? En nu voelde zij zich verraden, omdat hij haar zogenaamd om de tuin had geleid.
‘Ik…’ Stamelde hij, omdat hij niet wist wat hij moest zeggen. Hij kon meegaan in haar verhaal, maar hij zag niet waarom. Niet dat Crystal hem de kans gaf om daar een keuze in te maken, want ze had zich al omgedraaid en was weggelopen.
Het had hier kunnen eindigen. Hun korte verhaal, de interesse die ze bij elkaar hadden gewekt, had nu klaar kunnen zijn. Maar dat riep weerstand bij hem op. Crystal intrigeerde hem. Hij wilde deze vrouw, op veel verschillende manieren. En hij wilde het hier niet bij laten eindigen.
‘Crystal, wacht!’ Hij rende achter haar aan, eindelijk in staat om zijn lichaam weer naar hem te laten luisteren. Hij greep haar arm en draaide haar om. Zijn hand bleef rond haar pols liggen, hopend dat ze hem niet terug zou trekken en alsnog er vandoor zou gaan.
Hij schraapte zijn keel. Waarom stond hij tegenover een vrouw die hij amper kende? Hij had haar weg kunnen lopen. Wat maakte het uit dat zij dacht dat hij overspel had gepleegd, of had willen plegen? Dat was een onschuldige gedachte. Het zou hem niet persoonlijk raken. En toch stond hij nu hier; zijn blik indringend op haar gericht.
‘Ik heb geen vrouw, of kinderen,’ zei hij langzaam. ‘En ik heet Laury,’ verduidelijkte hij. Een verklaring voor zijn gedrag had hij nog niet. Hij kon immers niet vertellen waarom de vrouw hem zo had beangstigd. Maar hij wilde ook niet dat ze dacht dat hij vreemd was gegaan, of vreemd had willen gaan.
‘Als je met me mee gaat naar een rustige plek, dan kan ik het je uitleggen.’ Hij wist nog niet eens wat hij wilde uitleggen, maar soms loog hij voordat hij nadacht. Dit was zo’n geval.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld