Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Anoniem
 Hey, everybody!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O| Caught up in heaven
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Er was een hoop wat Frankie frustreerde. Hades sprak maar met halve woorden, waardoor het mysterie alleen maar groter was geworden. Michael had iemand geholpen, en vlak daarna was er een andere ziel verdwenen. Een halfgod. Edyn deed haar best en vreemd genoeg leek Hades haar nog het meeste te waarderen van iedereen, maar Frankie was het niet volledig eens met haar methodes. Luke was daadwerkelijk flauwgevallen en nu was het aan haar om haar vrienden terug te brengen naar Los Angeles. Als haar broer zich nou niet als een klootzak had gedragen, dan had ze zich daar in ieder geval niet druk om hoeven te maken.
‘Pak mijn handen,’ instrueerde ze Luke en Edyn. Edyn nam hem zonder twijfel vast. In haar andere hand hield ze de beanie van Michael stevig vast. Luke keek twijfelend naar haar uitgestoken had. Misschien was hij nog niet bijgekomen van zijn val, maar Frankie wilde geen tijd verspillen. Ze greep zijn hand vast en verstrengelde zijn vingers met die van haar.
‘Wat gaan we doen, Frankie?’ vroeg Edyn.
‘Michael kan door de schaduwen reizen, toch?’ Luke en Edyn knikten allebei. Frankie haalde diep adem en probeerde al haar energie te verzamelen. ‘Wij gaan door de nacht reizen.’
Om haar heen begonnen donkere slierten zich te verzamelen. Ze gleden langs haar benen omhoog, ontfermden zich over haar handen en daarmee ook om die van Luke en Edyn. Normaal gesproken was het een fijn gevoel en verwelkomde de duisternis haar. Maar deze keer was het anders. Ze had nog nooit geprobeerd om drie mensen tegelijker te vevoeren.
‘Eddy?’ fluisterde Luke, die met grote ogen naar de duisternis staarde. Frankie hoorde de angst in zijn stem, maar besloot het te negeren.
‘Het komt wel goed, Luca. Frankie weet wat ze doet,’ verzekerde Edyn hem. Ze kneep in Frankie haar hand.
‘Houd Suzy goed vast.’ Ze wist niet bij wie de muis op dit moment was, maar het laatste wat ze wilde was dat Edyn de gift van haar moeder kwijt zou raken. ‘En wat je ook doet, laat mij niet los.’
Het reizen door de nacht was ingewikkeld. Het kostte veel energie en, net zoals Michael, kon ze het niet te vaak doen zonder dat er gevolgen waren. En ze moest precies weten waar ze uit zou komen. Een paar meter te ver kon betekenen dat ze in de lucht zou eindigen, of in water.
De enige plek die ze nu kon bedenken, die ook niet te ver was, was het volle appartementje van Luke.
De duisternis ontfermde hen. Als Edyn en Luke al iets zeiden, dan hoorde Frankie het niet. Al haar concentratie ging naar de weg terug naar een veilige plek. Langzaam ontstonden er verschillende kleuren. Diepere tinten blauw en paars, gemengd met het zachte licht van de sterren. Alles draaide rond, tot het bijna een tunnel vormde. Daar, aan het einde, was de woonplek van Luke.
Frankie opende haar ogen. Het duurde een paar seconden voordat het rumoer van Los Angeles haar oren bereikte. Het was nog lict, wat betekende dat ze minder lang onderweg waren geweest dan dat ze had verwacht. 
Edyn en Luke stonden naast haar, allebei hadden ze haar handen nog vast. Luk had zijn ogen dichtgeknepen. Edyn keek verwonderd haar kant op. Suzy hield zich stevig vast aan de borstzak van Edyn haar tuinbroek.
Langzaam ademde Frankie uit. Ze had het gedaan. Ze waren weg uit de Onderwereld.
‘Wow!’ verklaarde Edyn. Ze liet Frankie los, klapte in haar handen en maakte een sprongetje. ‘Ik wist helemaal niet dat je dat kon!’
Frankie gaf haar een zwakke glimlach. Ze was gewend aan het lichte gevoel in haar hoofd na het reizen, maar dat was enkel nadat ze haarzelf had vervoerd. Nu waren het drie mensen geweest. Dat merkte haar lichaam maar al te goed. Het begon haar te duizelen.
‘Luca, we zijn er!’ Edyn liep naar hem toe en sloeg een arm om hem heen. Frankie liet op datzelfde moment haar hand uit die van hem glijden en liet haarzelf op de bank zakken.
Ze verstopte haar gezicht in haar handen. Haar lichaam voelde leeg en ze was misselijk. Dit kon ze niet gebruiken. Er was zoveel wat ze moest doen. Ze moest Chiron informeren, en hem vragen naar de gegevens van de afgelopen maanden. Ze moest weten welke halfgoden niet terug waren gekeerd, als het al een halfgod was geweest die bekend was bij kamp Halfbloed.
Er was simpelweg geen tijd om uit te rusten.
Ze keek op naar haar vrienden. Ze kneep haar ogen toe bij het zien van een wazige Luke en Edyn. Luke leek eindelijk te ontspannen nu hij door had dat hij weer thuis was.
‘Frankie?’ Luke was de eerste die haar naam noemde. Hij stootte Edyn aan en knikte haar kant op. Met z’n tweetjes knielden ze naast haar neer. Bezorgd keek Luke naar haar op, terwijl hij zelf ook nog niet hersteld leek. ‘Gaat het wel?’
Frankie wilde haar hoofd schudden, maar ze knikte. Ze konden geen tijd verliezen. Zeker niet als Hades zijn woorden had gemeend. Wat had hij ook al weer gezegd? Aan het einde van de maand? Of het einde van de week? Het was allemaal vaag.
‘We moeten…’ Ze slikte, haar keel plotseling droog. ‘Chiron,’ wist ze uit te brengen. 
‘Jij moet slapen,’ antwoordde Edyn enkel. 
Frankie schudde haar hoofd. Luke en Edyn hielpen haar omhoog. Frankie probeerde haar armen los te maken uit die van hen, maar ze hielden haar goed vast. 
‘Er is geen… Geen tijd om te slapen,’ protesteerde ze. Ze leken echter niet naar haar te luisteren.
‘Het reizen kostte haar vast teveel energie,’ zei Edyn tegen Luke. ‘Ze moet goed uitrusten.’
18
Posts: 17081
Datum: 31-10-2022 19:03
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Het leven trok langzaam weer in Luke. Alles in de onderwereld was als een nachtmerrie langs hem heen gegaan, alsof hij enkel een weerloze bijstander was geweest. Iemand die naar een film had gekeken. 
Wat er was gebeurd was niet belangrijk. Het was wel duidelijk dat het alles behalve goed ging met Frankie. Dat terwijl er een eigenwijze blik in haar bruine ogen. Luke kon echter ook zien dat ze lang niet zo sterk stonden als normaal. Ze waren afwezig. 
“Frankie.” Het was niet vaak voorgekomen dat hij haar tegen had gesproken. Op het moment was dat het enige wat zou helpen. Wat ze ook van plan was, het was wel duidelijk dat het haar nu niet zou lukken. Een gesprek met Chiron kon wellicht nog, maar dat kon ook wachten totdat ze bij was gekomen. 
Luke had haar nog vast, dat terwijl Frankie zich los probeerde te maken. Daaruit was al helemaal te merken dat al haar kracht kwijt was. Luke voelde haar zelfs trillen in zijn lichte grip. 
“Ik snap dat er veel moet gebeuren. Maar het gaat niet lukken. Niet op deze manier.” Al was het maar om het feit dat ze op het moment geen normale zinnen kon vormen. Hij en Edyn konden niet uitleggen wat er zojuist was gebeurd. Luke had geen enkel woord opgenomen. 
“We moeten…” 
Frankie had moeite om op haar benen te blijven staan. Luke kon haar net op tijd opvangen. 
“Ik ga wat drinken pakken en iets met suiker. Dat heb je nodig. Daarna moet je slapen.” Gaf Edyn aan. Daar was Luke het wel mee eens. Hij wist niet hoe lang ze weg waren geweest, maar ze hadden niets gegeten. 
“Er is op het moment één ding wat je moet en dat is rusten.” Daar waren Luke en Edyn het over eens. Alles gaf hem aan dat het niet goed ging met Frankie. 
Luke bleef Frankie ondersteunen en hielp haar op die manier naar de kleine slaapkamer. Nu hij er over nadacht had hij haar de afgelopen nacht ook niet zien slapen. Toen hij wakker was geworden, had zij al op het balkon gezeten. 
Vanuit de tijd dat ze op het kamp hadden gezeten wist Luke echter ook dat Frankie vooral sliep wanneer het licht buiten was. Na een blik naar buiten te hebben geworpen, zag Luke dat de lucht oranje was gekleurd. De zon scheen nog, maar hij was al lang niet meer sterk genoeg om Frankie de kracht te geven om echt goed te slapen. Waar hij juist overdag niet kon slapen, had Frankie waarschijnlijk het tegenovergestelde. De nacht was waar zij zich het meest op haar gemak voelde. 
“Kom je kan op mijn bed liggen.” Luke streek even over haar arm heen, om haar gerust te stellen. Het nachtreizen leek hem zwaar. Voor haarzelf al. Nu had ze hem en Edyn ook nog mee moeten nemen. Drie keer zo zwaar dus. 
Luke hielp Frankie op zijn perfect opgemaakte bed. Edyn had zelfs wat extra kussens erop gelegd, waar Frankie in weg kroop. 
“Ik wil niet…” 
“Dat weet ik.” Luke ging zelf tegenover haar zitten. “Ik weet dat je je niet zo wilt voelen en we willen je allebei ook niet op deze manier zien. Maar soms is het niet erg om aan te geven dat je heel even op pauze moet staan. Als je nu geen rust neemt, hebben we daar misschien een paar dagen last van en wat moeten we dan? Wat nou als er een monster komt en het brein van onze groep werkt niet.” Frankie liet een flauw lachje zien. Luke kon wel merken dat ze zich nog niet om had laten praten, maar hij zou haar niet meer uit het bed laten komen. 
Hij ging dan ook op zoek naar een shirt waar ze comfortabel in kon slapen en legde die op het bed neer.
“Ik zal Edyn even roepen. Die wil je vast wel even helpen.” Voordat Frankie iets kon zeggen, en hij kon zien dat ze dat wilde. “En zeg nou niet dat je het zelf wel kan. Ik zie dat het echt niet goed gaat.
In de keuken wisselde hij en Edyn om. Hij zag dat ze al wat jam op een broodje had gesmeerd. Op het moment was er ook niet veel meer thuis. Buiten een hotpocket die hij ook nog voor Frankie opwarmde. Voordat Frankie wakker werd, konden ze vast wel iets voor haar bestellen zodat ze alle drie goed konden eten. 
De twee vrouwen kregen een paar minuten de privacy. Luke wilde niet dat Frankie zich alleen nog maar ongemakkelijker voelde. Hij kon zich alleen maar voorstellen hoe weerloos ze zich voelde. Dat was precies hoe hij zich de afgelopen uren had gevoeld. Ergens was hij blij dat ze zich nu zorgen konden maken om Frankie, want het leidde zijn gedachten af van wat er was gebeurd.
“Kijk eens.” Frankie was ondertussen omgekleed in het shirt en was door Edyn goed onder de dekens gestopt, waardoor ze geen kant meer op leek te kunnen. Ergens zag Luke haar er nog wel voor aan om daar echt voor te zorgen, zodat Frankie echt kon blijven liggen om te slapen. 
“Een hotpocket?” vroeg Frankie. Luke voelde zich meteen stom, het was vast niets tegenover het eten wat ze was gewend bij haar moeder. Het was ook niets wat ze op het kamp zouden krijgen, niemand zou om een hotpocket vragen.
“Sorry, ik had niet veel thuis.” 
“Het ruikt goed.” 
“Ik ga zo wel boodschappen doen.” Edyn klonk een beetje afwezig. Ze leek ook al snel de kamer weer uit te gaan, waardoor Luke en Frankie alleen zaten. Luke keek toe hoe Frankie langzaam wat at.
“Nachtreizen.” Luke kon er bijna niet over uit dat Frankie hen daar echt weg had gekregen. Ze wist niet hoe dankbaar hij haar daar wel niet voor was. Hij wist zeker dat hij het niet had overleefd als ze zelf hun uitgang hadden moeten vinden. Hij had zich nu al niet goed gevoeld. 
Frankie knikte. “Het is makkelijk. Maar het kost veel energie.” 
“Daarom is het beter dat je echt goed bij slaapt.” Luke keek nogmaals naar buiten, waar het beduidend donkere begon te maken.
“Als je zo hebt gegeten, zorg ik er voor dat er hier genoeg zon is, zodat je goed kan bij rusten. Ik weet zeker dat het beter voor je lichaam is.” Daarbij kon Luke wel voor een zon zorgen. 
22
Posts: 4865
Datum: 06-11-2022 15:43
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Er was veel wat Frankie over Luke kon zeggen. Dat had ze ook zeker gedaan, met name vroeger. En lang niet alles was positief geweest. Ze had altijd gedacht dat hij te erg zijn best had gedaan om indruk op haar te maken, of hij was te stuntelig geweest. Maar dat hij zich nog herinnerde dat ze vaak overdag had geslapen op het kamp en de zon daarin ook deels nodig had, raakte haar meer dan verwacht.
Ze verweet het warme gevoel aan de vermoeidheid.
‘Kan je dat? vroeg Frankie, oprecht nieuwsgierig. Ze wilde liever niet slapen. Er was teveel om te doen, teveel mensen om te spreken. Hades had hen iets verteld waarvan Chiron nog niet eens op de hoogte was. Hij moest weten dat er iets mis was in de Onderwereld, dat de ziel van een halfgod kwijt was! Er was geen tijd voor rust. Toch hadden Luke zijn krachten haar interesse gewekt. Ze wist dat sommige kinderen van Apollo in staat waren om licht op te roepen. Ze had het Luke echter nooit zien doen.
Luke knikte. Hij ging iets verzitten en bracht zijn handen bij elkaar in een kommetje. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich. Frankie hield hem goed in de gaten, terwijl ze voorzichtig aan de hotpocket knabbelde. Het was jaren geleden dat ze voor het laatst een snack als deze had geproefd, maar de smaak bracht haar meteen weer terug naar vroeger.
Langzaam ontstond er licht tussen de vingers van Luke, dat zich vormde tot een bal. De warmte straalde er vanaf, alsof de zon door het raam naar binnen scheen. Frankie kneep haar ogen iets samen tegen het felle licht, maar het was niet onprettig.
Luke opende zijn ogen en keek enigszins trots naar wat hij had geproduceerd. Hij hief zijn handen iets en bracht zijn zonnetje zo omhoog, zodat het zelfstandig in de lucht zou zweven.
‘Wauw.’ Iets anders wist ze niet uit te brengen. Het was maar iets heel kleins, maar het licht bracht een hoop met zich mee. Luke leek zich er ook wat beter bij te voelen. Gelukkig maar, want dat was een uur geleden nog wel anders geweest.
‘Misschien-’ ze stopte om te gapen, ‘misschien moet jij ook slapen.’
Luke haalde zijn schouders op. Hij zei verder echter niks.
Frankie nam de laatste hap van de hotpocket en zette het bord aan de kant. Ze pakte de dekens die Edyn zo zorgvuldig om haar heen had gelegd en trok ze iets hoger. Nu ze wat te eten had gehad, voelde ze zich al iets beter. Moe, maar iets minder leeg.
Ze bestudeerde Luke. Hij zag nog steeds wat wit, maar zijn blauwe ogen hadden in ieder geval hun glans weer terug.
‘Waarom viel je flauw?’ vroeg ze voorzichtig. Ergens kon ze zich voorstellen dat het allemaal te indrukwekkend was geweest, maar Luke had vanaf het begin al niet gesprongen om het idee om naar de Onderwereld te gaan. Ondanks de vermoeidheid kon Frankie wel concluderen dat er meer aan de hand moest zijn.
Luke sloeg zijn ogen neer. Hij reageerde niet op de vraag die ze had gesteld. Misschien probeerde hij te bedenken of hij haar wel kon vertrouwen, of probeerde hij een manier te vinden om haar te vertellen dat het haar helemaal niks aan ging. Zij was ook niet de persoon die dat soort dingen aan hem hoorde te vragen. Dat was Edyn. Maar er was iets wat Luke dwars zat en ze vond het oprecht vervelend om te zien. Als er iets was waar ze hem mee kon helpen, of waar ze rekening mee moest houden, dan wilde ze dat graag weten.
Het leek er echter niet op dat ze haar antwoord ging kregen. Frankie wilde zeggen dat het oké was als hij het niet aan haar wilde vertellen, maar op datzelfde moment liep er een bruin met witte hond de kamer binnen. 
‘Luke?’ Frankie wees naar de deuropening. ‘Zie jij die hond ook?’
‘Hond?’ Luke draaide zich om. Een grote glimlach  verscheen op zijn gezicht. Opeens was hij een stuk meer ontspannen. ‘Tunia!’
Dat Luke de hond ook zag, stelde haar enigszins gerust. De hond liep enthousiast naar Luke en ging voor hem zitten, waarna ze haar kop op zijn schoot legde. 
‘Is het jouw hond?’ vroeg Frankie verward. Ze had de vorige avond nergens een hond gezien. En Luke had ook niemand uitgelaten, voor zover zij wist. En ze was de hele nacht wakker geweest.
Luke aaide de hond achter haar oren. ‘Petunia komt soms op bezoek. Ze woont ergens in het gebouw.’
‘En ze loopt zomaar bij mensen naar binnen?’ Frankie trok haar wenkbrauwen op. Het klonk vreemd. Maar Luke leek de hond te kennen, en andersom. Dus ze kon niet anders dan aannemen dat het ook echt zo was. En haar hoofd was ook te moe om iets anders te bedenken. Hoe kon een hond hier anders verschijnen?
Zuchtend liet ze zich weer zakken in het bed en draaide ze zich op haar zij. Petunia keek haar kant op en zette haar poten vervolgens op het bed.
‘Hier, meisje,’ zei Luke, waarna hij Petunia hielp om op het bed te komen. Daarna keek hij naar Frankie. ‘Ze houdt van bedknuffels.’
18
Posts: 17081
Datum: 11-11-2022 16:39
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Nu Petunia er was, viel er iets meer rust over het appartement. Luke was gek op de hond die hem zo nu en dan bezocht. De eerste keer kon hij zich niet eens meer heel goed herinneren. Hij wist echter wel dat hij een paar namen voor haar had geprobeerd en ze Petunia had leukst had gevonden. Tunia was nog beter, want haar oortjes gingen daardoor op een schattige manier omhoog. 
Petunia vormde het midden van het bed. Frankie lag nog steeds goed weggestopt onder de dekens, terwijl Luke er op was gaan liggen met de hond naast zich. Hij kriebelde met zijn vingers over haar kop heen, waardoor er een tevreden geluid te horen was. Een die Luke alleen kon vergelijken met die van een varkentje. Hij kon het dan ook niet laten om haar op sommige momenten Piggy te noemen. 
“Ze is echt heel erg lief.” Probeerde Luke, Frankie nog aan te sporen. De hond leek te begrijpen waar het over ging en keek in de richting van Frankie.
De grote zielige ogen leken een effect te hebben op de vrouw, die haar handen onder de dekens vandaan haalde en de hond zachtjes begon te aaien. Petunia haar kop bewoog al snel in de hand van Frankie, wat het vertrouwen aangaf. 
Het bleef een tijdje comfortabel stil tussen hen beiden. Het was dat Luke kon voelen hoe Frankie de hond zachtjes bleef aaien, anders had hij gedacht dat ze in slaap was gevallen. Zelf voelde hij ook hoe zijn lichaam zwaarder en zwaarder werd. Een nacht slecht slapen en een tripje naar de Onderwereld deed dat met iemand. 
Zelf probeerde Luke alles te doen om de gedachten over de Onderwereld uit zijn hoofd te bannen. Iets wat moeilijk ging. Iedere keer als hij zijn ogen ook maar iets sloot, werd hij meegetrokken in het duister. Bang dat het hem compleet zou consumeren en hij niet meer terug wakker kon worden.
“De zon.” Fluisterde Luke zachtjes. Hij draaide zich iets bij op zijn zij, zodat hij naar Frankie kon kijken. Hij wist dat ze nog wakker was. Voor enkele seconden kon hij echter naar haar ontspannen gezicht kijken. Haar donkere wimpers die een zachte schaduw wierpen op haar prachtige huid. Het geheel dat omlijst werd door haar grijze haren, waardoor haar huidskleur alleen nog maar buiten uit leek te komen. Al snel kreeg hij echter ook haar bruine ogen te zien, de zon die boven hen beiden scheen, werd er in weerkaatst. 
“Hij is echt heel erg bijzonder. Prachtig.” Fluisterde Frankie. Hoewel Luke niet gewend was om complimenten van Frankie te krijgen, was het niet hetgeen waar hij op had gedoeld. Zijn krachten waren sowieso iets waar hij zich niet snel op focuste. 
“Dat bedoel ik niet. Maar bedankt.” Hij waardeerde het compliment. 
Frankie draaide zich iets bij, zodat ze ook op haar zij lag. Daardoor konden zij en Luke elkaar goed aankijken. Hoewel ze er vermoeid uitzag, kon Luke niet anders dan denken dat ze prachtig was. Het menselijke maakte haar alleen nog maar aantrekkelijker. De vragende blik, die aangaf dat ze benieuwd was wat hij te zeggen had, deed dat alleen nog maar meer. Haar interesse had haar altijd veel gedaan. 
“In de Onderwereld.” Fluisterde Luke. Het was niet de waarheid, maar hij wist zeker dat het wel iets te maken had met hoe hij zich voelde. Dat had het altijd. Op de dagen dat de zon scheen voelde hij zich sterker dan op de bewolkte dagen. 
“Er was geen zon. Ik ben altijd zwakker als er geen zon is. Ik denk dat ik deels daardoor flauw viel.” Luke wilde niet compleet liegen en in zijn ogen deed hij dat ook niet. 
Normaal gesproken had Frankie hem wel gevraagd wat het andere deel was, in zijn hoofd was de Onderwereld zelf daar al genoeg reden voor. Op het moment leek ze echter ook niet in staat te zijn om er echt over na te denken. 
“Dan moeten we maar zorgen dat we de zon bij ons houden de rest van de reis.” Fluisterde Frankie, waarop Luke enkel knikte. 
De ogen van Frankie sloten zich al weer. Ze moest toegeven aan de slaap, anders zou ze niet verder kunnen reis. “Ga maar slapen. Dat is goed voor je.” 
Frankie knikte een beetje, waarschijnlijk te moe om nog woorden uit te brengen.
“Slaap lekker Frankie.” Luke hoopte dat ze droomloos kon slapen, iets wat soms als halfgod nog niet zo makkelijk was. 
22
Posts: 4865
Datum: 12-11-2022 16:58
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Een fysiek gevecht was onmogelijk.
Daar was Michael al snel genoeg achter gekomen. Rhi hield hem bewust zwak. Wat ze ook had gebruikt om hem buiten bewustzijn te houden, was langzaam aan het opgaan. Michael was steeds vaker wakker, waardoor hij wist wat er om hem heen gebeurde. Rhi had hem vastgebonden aan het bed. Hij lag er niet langer op, maar hing er altijd slapjes tegenaan. Ze negeerde al zijn vragen over waarom ze hier waren, of wat ze van hem nodig had.
Ondanks dat hij steeds vaker de kans had om wakker te zijn, was hij niet sterk genoeg om hier weg te gaan. Hij had nauwelijks energie, waardoor schaduwreizen onmogelijk was. En het was onbetrouwbaar als hij zich niet voldoende kon focussen. Dus moest hij het beetje energie wat hij had op een andere manier besteden.
Als hij weg wilde komen van Rhi, dan moest hij zorgen dat ze afgeleid werd. Zodanig afgeleid dat hij een stuk zou kunnen rennen en ergens beschutting zou kunnen zoeken, in de hoop dat hij daar aan zou kunnen sterken en terug zou kunnen reizen naar huis.
Of naar het kamp. Ergens waar hij veilig zou zijn.
Rhi bracht niet veel tijd door in het huisje. Ze as vaak uren weg en kwam vaak gefrustreerd terug. De laatste paar dagen had Michael gedaan alsof hij al weer in slaap was gesukkeld, in de hoop dat Rhi hardop zou praten en hem onbewust meer informatie zou geven. Jammer genoeg hield Rhi haar gedachten privé. Hij had geen idee waar ze mee bezig was, of waarom hij hier was.
Ook vandaag had Rhi hem weer alleen gelaten. Michael had zijn best gedaan om los te komen uit de boeien die Rhi had gebruikt om hm vast te maken, maar hij had geen geluk gehad. Zijn polsen waren geschaafd door de druk die hij uit had geoefend. Hij had er uiteindelijk mee moeten stoppen, omdat hij zijn overige energie ergens anders voor nodig had.
Ze zouden hem maar moeten helpen om los te komen.
Het was al laat op de avond. Michael kon net uit het raam kijken, naar de donkere lucht en de sterren. Hij kon niet anders dan zich afvragen of Frankie wist dat hij hier was, of ze naar hem opzoek was. En wie ze dan met zich mee had genomen.
De deur van het huisje ging met veel kabaal open. Rhi beende naar binnen en wierp haar zwaarden en rugtas van zich af. Snel sloot Michael zijn ogen en deed hi alsof hij sliep.
De boze voetstappen van Rhi dreunden door het huisje. Michael probeerde het te negeren en zich te focussen op hetgeen wat hij wilde doen: hulp inschakelen.
In de Onderwereld had zijn vader veel oude soldaten in dienst. Ze bewaakten de belangrijke delen van het paleis, maar ook de verschillende velden. Zo kon geen enkele ziel ontsnappen of weg glippen naar een veld waar ze niet hoorden. Zijn vader had hem jaren geleden al verteld dat, als hij ze nodig zou hebben, de soldaten hem zouden helpen.
Hij realiseerde zich dat hij eigenlijk niet goed wist hoe hij ze kon bereiken, maar hij hoopte dat zijn concentratie en het feit dat hij de zoon van Hades was, genoeg zou zijn.
‘Alsjeblieft,’ smeekte hij de soldaten zo zacht mogelijk. Veel had hij er niet nodig. Al was het er maar eentje die Rhi af zou kunnen leiden, haar vast zou kunnen houden. Hij moest hier weg.
In gespannen stilte wachtte hij af. Hij wist niet goed wat hij moest verwachten, of waar hij op moest hopen. Een skelet dat door de deur heen vloog en Rhi aanviel? Of een skelet dat plots zijn hand door de vloer zou steken, zoals in een slechte horrorfilm?
Er gebeurde echter helemaal niets.
Het enige wat hij hoorde, was het heen en weer geloop van Rhi.
‘Ik weet best dat je wakker bent,’ zei ze, plots heel dichtbij. Geschrokken opende Michael zijn ogen. Rhi stond vlak voor hem, voorover gebogen. Automatisch kroop hij iets naar achteren, al was daar eigenlijk geen ruimte meer voor.
De afgelopen dagen had hij geprobeerd te onderhandelen met Rhi. Hij had willen weten waarom hij hier was, wat haar reden was dat ze hem hier vasthield. Maar ze wilde hem niks vertellen. Wat hij ook probeerde, wat hij ook zei, Rhi hield haar mond.
‘Ik doe liever alsof ik slaap,’ mompelde hij enkel. Dan kon hij tenminste nog doen alsof hij ergens anders was. Zodra hij wakker was, merkte hij hoeveel honger en dorst hij had, en hoeveel pijn. Hij wilde zijn energie sparen, in plaats van met Rhi in discussie gaan. Hij had immers al geleerd dat dat geen zin had en een verspilling was van zijn energie.
‘Dat is pas triest.’ Rhi snoof. ‘En dat is een zoon van Hades.’
Het liefst wilde Michael haar vertellen dat zij degene was die er voor had gezorgd dat hij hier was, maar hij deed het niet. Deels omdat hij wist dat Rhi hem alleen maar meer uit zou dagen. En deels omdat hij een witte schim langs het raam had zien bewegen.
En het klonk alsof iemand op het dak liep.
‘What the…’ Rhi keek omhoog. Nogmaals klonk er gestamp. Dit keer klonk het als meerdere voetstappen.
Hoopvol keek Michael ook omhoog. Was het dan toch gelukt?
Rhi zag hem omhoog kijken en haar scherpe blik was meteen op hem gericht. Ze knielde bij hem neer en trok hem aan zijn trui naar voren. ‘Wat heb je gedaan?!’
Michael slikte. Hij wist zelf niet eens wat hij had gedaan, maar hij wilde het niet aan Rhi laten blijken. ‘Als je denkt dat ik hier ga zitten totdat je me eindelijk vertelt wat er aan de hand is, dan heb je het fout!’
Alsof de skeletten op zijn teken hadden gewacht, stormden ze naar binnen. Door de deur, de ramen en zelfs de schoorsteen.
Rhi duwde hem gefrustreerd terug naar achteren en rende bij hem weg om haar zwaarden te pakken.
De skeletten volgden haar moeiteloos.
‘Hé!’ Michael rammelde met zijn boeien, in de hoop dat één van de skeletten hem zou helpen te ontsnappen.
18
Posts: 17081
Datum: 15-11-2022 20:42
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Hoewel het bezoek aan de Onderwereld ook Edyn behoorlijk had vermoeid, had ze ook gezien dat haar vrienden de slaap meer nodig hadden dan zij. De afgelopen nacht had zij een goede nachtrust gehad. Luke en Frankie hadden dat beiden niet. Daar bovenop was het wel duidelijk dat Luke niet veel meer te eten in huis had. Terwijl ze juist goed moesten eten voordat ze op pad zouden gaan. Waar dat ook precies was. 
In de winkel had Edyn een paar keer haar eigen reflectie gezien. De beanie die ze op haar hoofd had, bracht allerlei gevoelens met zich mee. Ze maakte zich zorgen om Michael. Ze was daarin niet de enige, zijn vader had zich ook zichtbaar zorgen gemaakt. Hades leek echt begaan met zijn zoon. Het was echter niet toegestaan voor hem om zich er in te bemoeien. Iets wat Edyn maar belachelijk vond. Als hij Michael kon redden, dan moest hij dat doen! Waarom zouden andere goden hem daar in tegenhouden. 
Wat er ook was. Edyn wilde er alles aan doen om Michael weer terug te krijgen waar hij hoorde. Misschien kon ze dan samen met hem naar Cerberus om met hem te spelen of zouden ze kunnen helpen met de rivier. Ze hoopte in ieder geval dat ze de Onderwereld nogmaals kon bezoeken, maar dat keer met Michael. Hij behoorde veilig te zijn. 
Met een tas vol boodschappen liep Edyn door de inmiddels donkere straten van Los Angeles. Overal waren wel mensen te horen. Er was gelach, geschreeuw, heel veel getoeterd. Toch leek het voor haar alsof alle geluiden ineens werden gedempt. Ze niet meer bestonden. Niets geks voor Edyn, die wel eens vaker in haar eigen wereldje verkeerde. 
Het waren schaduwen die haar aandacht trokken. Schaduwen van twee personen, zonder een eigenaar. Eén van hen zwaaide naar haar. Edyn stak haar vrije hand op. Nieuwsgierig naar hetgeen wat er voor zich afspeelde zette ze een paar stappen in de richting van de schaduwen. 
De tweede schaduw begroette haar echter niet vrolijk. Hij leek haar aandacht op een andere manier te willen trekken. Het duurde even voordat ze hem herkende.
“Michael?” Edyn durfde te wedden dat de schaduw bij Michael hoorde. Haar hart maakte een sprongetje. Was hij dan toch in de buurt? Kon ze hem helpen! Haar vrije had bracht ze in de richting van haar zeis die ze als klein wapen in haar broekzak had. 
Terwijl ze om zich heen keek begon de teleurstelling toe te nemen. Michael was niet om haar heen. Maar de schaduw… Ze snapte het niet. 
De eerste, vrouwelijke schaduw, trok haar aandacht. Ze wuifde haar naar zich. Langzaam begon Edyn ook deze schaduw te herkennen als één van haar vrienden. Rhi. 
Edyn zette nog enkele stappen naar de schaduw, die richting een boom was gelopen. Hoe dichterbij Edyn kwam, hoe meer de schaduwen leken te vervagen. Waardoor Edyn inmiddels bijna naar de boom toe rende.
Eenmaal bij de boom waren de schaduwen echter verloren gegaan. Alsof ze er nooit waren geweest. In wanhoop keek Edyn om haar heen, in de hoop dat ze ergens anders waren opgedoken. Er was niets. Helemaal niets.
“Michael.” Sprak Edyn zachtjes uit. In de hoop dat ze zijn stem ineens zou horen. Het bleef stil. Stilte die haar bijna pijn deed. Dat terwijl ze krachtig moest blijven. Anders zouden ze Michael nooit vinden.
Haar vingers raakte de boom voor haar aan. Een manier waarop Edyn troost hoopte te vinden. In plaats daarvan gebeurde er iets heel anders.
De knoestige boom kraakte zachtjes. Haar harde schors leek zachter te worden onder Edyn haar vingers. Enkele blaadjes vielen naar beneden. Nu Edyn om haar heen keek, was het één van de weinige bomen in de omgeving. Enkel palmbomen sierden de straten van Los Angeles. De boom moest zich eenzaam voelen. 
De stam van de boom was in elkaar gevlochten, alsof het ooit twee bomen waren geweest die hadden besloten troost te zoeken bij elkaar. Edyn wilde van het alles vertellen. Daar kreeg ze echter de kans niet toe. De boom leek als eerste met haar te spreken. De twee delen ontvlochten zich waardoor er een poort leek te ontstaan. 
Edyn keek nieuwsgierig naar de poort. De andere kant leek niet op de rest van de straat. Wat er wel was, kon ze echter ook niet zien. 
Er ritselde wind door de bladeren van de boom. Het leek alsof de boom haar iets wilde vertellen. 
“Je wilt dat ik er doorheen ga?” Edyn keek vertwijfelend achter zich. Ze wist zeker dat Frankie het geen goed idee vond dat ze dit deed. Ze wist immers niet wat zich aan de andere kant van de boom bevond. Het was magisch, dat kon ze voelen. Wat het precies was, dat niet. Aangezien ze de schaduw van Michael had gezien, kon ze niets anders dan de stap nemen.
Voor even was alles wat ze zag duisternis. 
De grond onder Edyn haar voeten begon te trillen. De geur van omgeploegde grond vulde haar neus. En langzaam kreeg ze zicht op haar omgeving. 
Voor haar was een klein huisje wat haar ergens bekend van voor kwam. Er brandde licht. Hoe wel het er vredig uitzag, merkte Edyn al meteen dat het niet zo was. 
Het duurde niet lang voordat iemand naar buiten rende.
“Zorg dat ze stoppen! Dit is belachelijk, dit zorgt nog voor je eigen dood!” 
Edyn herkende de stem van Rhi, waardoor ze in de richting van het huisje begon te rennen.
In de duisternis zag ze echter niet goed waar ze liep. Uit het niets leek het alsof ze aan haar been werd getrokken, waardoor ze op de grond viel. 
Edyn trapte rond met haar voet, die net op tijd los was, want achter haar ontstond een gat in de grond, waar het skelet uit verscheen dat zojuist haar voet te pakken had gehad.
De boodschappen liet Edyn op de grond liggen, terwijl ze nu haar wapen wel uit haar zak pakte. Al snel groeide de zeis tot zijn ware grote, klaar om zich te verweren tegen de aanvallers. 
Een schreeuw leidde Edyn echter af. 
“Michael?!”
“Edyn?!”
Edyn rende in de richting van de stem, waar ze Michael daadwerkelijk zag staan. Aan zijn ene hand bungelde handboeien, waarvan het leek alsof in het slot een bot van één van de skeletten zat. In zijn andere hand had hij iets wat leek op een poot van een stoel.
Edyn rende naar hem toe en zag ook Rhi, die op de grond was gevallen.
“Edyn, je moet helpen!” 
Natuurlijk moest ze helpen! Dat merkte ze pas echt toen een paar soldaten van het kleine skelettenleger dreigend in haar richting kwamen en uithaalden met botten die ze als wapens gebruikten. Ze wist hem dan wel tegen te houden met haar zeis, waardoor zijn lichaam in één viel. Echter begon hij zichzelf weer in oorspronkelijke staat op te bouwen. 
Edyn was zo in de war waar ze nou precies terug was gekomen en wat er aan de hand was, waardoor ze niet na kon denken wat ze moest doen. 
22
Posts: 4865
Datum: 04-12-2022 15:28
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het had zo’n goed idee geleken. Een paar skeletten om Rhi af te leiden en hem te bevrijden. Maar het bleef niet bij slechts een paar. Het huisje was volgestroomd met skeletten en ze leken onverslaanbaar.
Het ergste was nog wel dat ze ook hem aan leken te vallen. Daarom had hij een stoelpoot gepakt – Rhi had een stoel in de richting van de skeletten gegooid – en gebruikte hij dat nu als wapen.
Met veel moeite was hij het huisje uitgerend, achter Rhi aan. Op dit moment leek alle vermoeidheid te zijn verbannen door de adrenaline. Hij moest letten op de skeletten die hem ieder moment aan konden vallen en er kwamen er steeds meer bij. 
Om het allemaal nog erger te maken, was Edyn opeens verschenen uit het niets. Heel even had Michael gedacht dat hij de enige was geweest die haar had gezien, maar Rhi had naar haar geroepen en ook de skeletten hadden haar gespot.
Als het alleen om Rhi was gegaan, dan zou Michael vluchtten. Rhi hield hem al dagen vast, misschien wel weken. Zijn hoofd werkte nog maar nauwelijks en zijn lichaam deed er alles aan om overeind te blijven, maar hij wist dat wat Rhi deed, niet hoorde. Maar nu was het niet alleen maar Rhi. Edyn was er ook, en ze werd omsingeld door de skeletten die hij op had geroepen.
‘Edyn!’ Michael rende naar haar toe en ontweek tijdens zijn sprint twee skeletten. Edyn zwaaide met haar zeis naar de skeletten en raakte er een paar, maar het duurde niet lang voordat de gevallen botten weer een geheel vormden.
Michael bereikte Edyn. Hij wilde haar allerlei vragen stellen: hoe had ze hem gevonden? Waar kwam ze vandaan? En misschien nog wel het belangrijkste: wist zij wat ze moesten doen?
‘Buk!’ gilde Edyn. Michael dook meteen naar de grond en Edyn haalde uit met haar zeis. Achter hem hoorde hij de botten op de grond vallen. Met grote ogen keek hij omhoog naar Edyn, die haar hand naar hem uitstak om hem overeind te helpen.
Michael greep haar hand stevig vast en liet zich omhoog trekken. Was ze al die tijd al in de buurt geweest? Had ze geweten waar hij was geweest en hem expres bij Rhi gelaten? Dat laatste kon hij niet geloven. Maar hij snapte niet hoe ze hier zomaar kon zijn.
Desalniettemin was hij blij dat ze er was.
Rhi schreeuwde en dat trok de aandacht van zowel Michael als Edyn. Ze lag op de grond en probeerde skeletten vanaf daar te bevechten, maar een paar skeletten hielden haar armen vast. Het enige wat ze nog kon doen, was trappen met haar benen.
‘Waar komen de skeletten vandaan?’ vroeg Edyn aan Michael. ‘Er kwam er eentje uit de grond!’
‘Ik weet het niet!’ riep hij in paniek. ‘Het was niet mijn bedoeling om er zoveel te laten komen! En ze luisteren ook helemaal niet!’ Ze hadden zich zelfs tegen hem gekeerd. Dat terwijl hij degene was die ze op had geroepen.
‘Edyn!’ Rhi schreeuwde haar naam, wat maakte dat ze omkeek. Nu pas zag Michael dat de muts op haar hoofd, helemaal niet van Edyn was. Hij had geen vrolijke kleurtjes, of touwtjes. Het was zijn muts. Waarom had ze zijn muts?
‘We moeten Rhi helpen!’ Edyn trok Michael met zich mee naar Rhi, maar Michael wilde haar helemaal niet helpen. Hij had het idee dat Edyn niet wist wat er de afgelopen tijd was gebeurd. Anders zou ze niet zo snel naar Rhi rennen om haar te beschermen tegen de skeletten.
Michael trok Edyn terug. Hij kon niet toestaan dat Edyn zich zou mengen in het gevecht tussen Rhi en de skeletten. Straks zou ze nog gewond raken. Dat zou dan zijn schuld zijn. ‘Je kunt niet met ze vechten, Edyn! Ze zijn niet te verslaan.’
‘Maar we moeten iets doen! Ze vallen Rhi aan.’ Edyn gebaarde naar de spartelende Rhi op de grond. Achter Edyn rende een skelet hun kant op. Michael gooide de stoelpoot en raakte het hoofd van het skelet. 
Hij keek naar zijn lege hand en realiseerde zich dat hij nu geen wapen meer had. Niet dat hij nog wilde vechten. Hij wilde zo snel mogelijk weg hier, het liefst met Edyn. Wat er met Rhi zou gebeuren, maakte hem niet uit. Edyn leek daar echter anders over te denken.
‘Als we ze niet kunnen verslaan, moeten we zorgen dat ze weg gaan,’ zei Edyn zorgelijk.
‘Ik weet niet hoe! Ik wist niet dat dit zo uit de hand zou lopen!’ Michael schudde zijn hoofd. Hij had geen idee wat hij moest doen om de skeletten te laten stoppen. Hij wist ook niet of hij dat wilde. Was dit niet wat Rhi verdiende voor alles wat ze hem had laten doorstaan? Ze had hem opgesloten, bewust in slaap gehouden en hij was er vrij zeker van dat ze hem had geslagen met een pan.
Edyn kneep in de hand die ze nog steeds vast had. ‘Hoe heb je ze hierheen gekregen?’
Michael haalde zijn schouders op. Hij wist het zelf niet eens. Hij had aan ze gedacht, ze gevraagd in zijn gedachten om hem te komen helpen. Hij had geen idee gehad wat voor gevolg het zou hebben. ‘Ik heb ze opgeroepen, gevraagd of ze wilden komen helpen.’
Edyn keek bedenkelijk om haar heen, opzoek naar een oplossing. Op dit soort momenten wenste Michael dat Frankie hier was. Zij zou vast weten hoe ze een skelet moest verslaan. 
‘Misschien moet je ze dan ook weer vragen om weg te gaan,’ zei Edyn. ‘Als je ze ook gevraagd hebt om hier te komen?’
Michael zijn mond zakte iets open. Het klonk zo simpel uit Edyn haar mond en hij had geen vertrouwen in zichzelf. Maar wat voor andere opties had hij?
18
Posts: 17081
Datum: 06-12-2022 17:04
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De skeletten waren angstaanjagend. Edyn had nog nooit zoiets gezien. Het was alsof het een leger was. Michael had ze opgeroepen, maar ze leken zich zelfs tegen hem te keren. Iets wat ze zich niet voor kon stellen. Ze wilde niet bang zijn voor de wezens, zij konden er ook niets aan doen hoe ze er uit zagen. Toch deden ze haar vrienden pijn, waardoor ze wel een einde moesten maken aan deze situatie. Als dat pijnloos kon verlopen voor iedereen zal dat alleen maar beter zijn.
Het gerammel van de botten werd alleen maar duidelijker. Ze werden langzaam omsingeld. Rhi was er niet veel beter aan toen en als er niet snel iets gebeurde dan zou haar echt iets overkomen. 
“Je kan het.” Fluisterde Edyn. Ze had het volste vertrouwen dat Michael de skeletten daadwerkelijk weg kon krijgen.
“Willen jullie…” De stem van Michael zat vol met angst, maar Edyn kon ook horen dat hij zwak was. Misschien had hij al een hele tijd moeten vechten. Edyn wist daarbij niet wat zich voor haar komst allemaal af had gespeeld.
“We kunnen het samen doen.” Waarschijnlijk zouden de skeletten niet naar haar luisteren. Hetgeen wat in de aarde leefde, had die neiging wel. Een skelet was niet levend en zeker niet iets wat kon groeien. Toch wilde ze Michael zoveel mogelijk helpen.
Edyn kneep dan ook nogmaals in Michael zijn hand. Met haar duim streek ze over het kleine stukje huid waar ze bij kon. Michael bewoog wat naast haar, hij keek wat naar beneden om haar aan te kijken. Ze keek dan zelf ook op opzij en schonk hem een glimlach.
“Ik wil...” Begon Edyn, omdat het de juiste woorden waren. Van Frankie had ze altijd geleerd dat je stellig moest zeggen wat je wilde, anders konden mensen het nog steeds niet goed begrijpen of er zo overheen lopen. 
“Ik wil dat jullie weg gaan.” Sprak Michael uiteindelijk uit. Edyn hielp hem door de woorden tegelijkertijd uit te spreken. 
Het skelet dat bij hen was, leek ineens te stoppen met hetgeen wat hij van plan was. Hoewel Edyn al klaar was om met haar zeis uit te halen als het nodig was. Het bot viel uit de hand en niet veel later rammelde ook alle andere boten op de grond. 
De hele omgeving werd overgenomen door een symfonie van botten die op elkaar vielen. Toen Edyn goed keek trokken de botten ook weer de aarde in, die zich vanzelf sloot. Op dit moment vond ze het niets dat ze haar schoenen aan had gemoeten, want anders had ze er meer van kunnen voelen.
Daarom liet ze Michael even los en legde ze haar hand op grond. Het voelde rustig. Alsof er helemaal niets was gebeurd. Ze keek over haar schouder naar Michael. Ze had altijd geweten dat hij heel erg krachtig was, hij had duidelijk ook krachten waar hij zelf helemaal niets van wist. 
“Ik voel niets meer. Alsof er nooit wat is gebeurd. De aarde heeft zichzelf al helemaal hersteld.” Iets wat snel was. Zeker als ze zich bedacht hoe lang het soms kon duren voordat de aarde zich herstelde. Zeker als mensen er iets mee te maken hadden. 
Michael ging met zijn hand over zijn nek heen en keek wat ongemakkelijk opzij. Ongemakkelijk door hetgeen wat hij had gedaan. Edyn vond dat niet nodig. Iedereen had zijn eigen krachten en ze waren één voor één bijzonder. Soms duurde het wat langer om te weten hoe er precies mee om te gaan. Misschien waren er ook wel dingen die over haarzelf niet wist.
Voor een tijdje was Edyn vergeten dat het niet enkel zij en Michael waren. Totdat Rhi achter Michael verscheen. Michael leek moeite te hebben om recht overeind te blijven staan en Rhi pakte hem dan ook bij zijn bovenarmen vast. Hoewel hij meteen tegen begon te stribbelen, kreeg ze het voor elkaar om de stoelpoot uit zijn handen te nemen.
“Rhi, wat doe je?!” Vroeg Edyn verbaasd uit. Het leek niet alsof ze Michael aan het helpen was.
“Het gaat niet goed met Michael. We moeten hebben helpen.” 
“Edyn.” De stem van Michael leek gebreken, natuurlijk hij had er moe uitgezien. Ze kwam overeind en liep naar de twee toe. Ze had ook al wel gezien dat het niet goed ging met Michael. Maar de manier waarop Rhi met hem om ging, leek haar nou ook niet nodig. 
“Hij heeft net de skeletten weg gekregen. Natuurlijk gaat het niet zo goed met hem. Het was best wel eng helemaal. Als we nou allemaal naar binnen gaan, kunnen we vast kijken hoe we nu verder moeten.” Edyn had geen idee hoe ze hier precies was gekomen, maar ze konden proberen contact op te nemen met Frankie en Luke. Zij hoefden in ieder geval niet verder te zoeken. 
“Ik ga niet meer naar binnen!” Michael leek in paniek te raken. 
“Er zijn geen skeletten meer, dan beloof ik je Mikey.” Edyn wist zeker dat ze binnen veilig waren. Dit was ook niet de tijd om hier te vertrekken. Ze hadden Frankie niet bij zich, zij zou haar weg door de nacht makkelijk vinden. Edyn zelf had daar heel erg veel meer moeite mee. 
Michael begon alleen nog maar meer tegen te stribbelen in de handen van Rhi. Ze pakte zelfs een mes. 
“Rhi!” Probeerde Edyn, want dit was niet hoe het hoorde! Ze moest Michael juist helpen! Nu wist ze niet wat ze moest doen. Rhi was ook haar vriendin. Normaal zou ze Michael meteen helpen, maar ze wilde Rhi ook geen pijn doen. Het enige wapen wat ze bij zich had was de zeis. Omdat het donker was, had ze geen zicht op de begroeien om haar heen, die haar eventueel kon helpen. 
“Edyn.” Rhi keek haar doordringend aan. “Michael moet naar binnen.” 
De woorden van Rhi klonken ineens zo logisch. Natuurlijk moest Michael naar binnen. Hij moest bijkomen van alles wat er net was gebeurd. Hij moest goed eten en daarna slapen. Pas dan konden ze nadenken over alles wat er verder nog kon gebeuren. 
“Je hebt gelijk, Michael moet naar binnen.” Rhi liet haar mes zakken, waardoor Edyn weer naar voren durfde te stappen. Ze pakte Michael zijn hand goed vast. 
“Kom Michael, we moeten naar binnen. Ik maak je wat eten en daarna kun je slapen.” 
22
Posts: 4865
Datum: 11-12-2022 10:44
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
‘Wat? Nee!’ Michael trok zijn hand uit die van Edyn.
Verward keek hij van Edyn naar Rhi. Hij snapte niet goed wat er nu gebeurde. Rhi probeerde hem naar binnen te werken, maar Edyn had hem zien tegenstribbelen. Ze had hem gehoord toen hij had geroepen dat hij niet naar binnen wilde, maar ze koos toch Rhi haar kant. Iets wat hij niet begreep, want dit was Edyn. Edyn, die nog geen bloem plukte als de aarde haar daar geen toestemming voor gaf. Edyn, die een kip vroeg of ze wel een eitje mocht pakken.
‘Edyn, hij moet echt naar binnen. Hij is oververmoeid en uitgeput.’ Rhi had hem losgelaten, maar ze stond nog achter hem. En ondanks dat ze net had gevochten, wist hij dat ze meer energie over had dan hij. Als hij nu weg zou rennen, dan zou hij het alsnog niet halen.
‘Michael,’ probeerde Edyn zachtjes. In iedere andere situatie was hij blij geweest met de manier waarop ze zij naam uitsprak, of hoe ze net zijn hand vast had gehouden. Maar hij kon nu niet naar haar luisteren.
‘Als je naar binnen gaat, dan kan je op het bed liggen. En uitrusten. Dat is belangrijk.’ Edyn leek te geloven dat het het beste was. Ze zei iets wat ze normaal gesproken ook zou zeggen, en misschien ooit ook wel tegen hem had gezegd, maar toch voelde er iets anders aan. Want Edyn zou nooit iets doen wat iemand niet wilde, niet op deze manier.
Michael keek over zijn schouder naar Rhi. Een dochter van Nemesis. Een godin die een sterk gevoel voor rechtvaardigheid had en precies iedereen toebedeelde wat zij goed achtte. Ze kon geluk wegnemen of geven. En mensen beïnvloeden.
Michael zijn ogen werden groot. ‘Het is Rhi! Rhi dwingt je dit te zeggen!’
Rhi rolde met haar ogen en gaf hem een duw richting Edyn. Michael verloor zijn balans en Edyn wist hem nog net op te vangen. Hij haatte het dat zijn lichaam zo zwak was.
‘Edyn doet alleen maar haar best om je te helpen, Michael.’
‘Ze doet alleen maar wat jij wil!’ beet Michael haar toe. Hij keek omhoog naar Edyn, die niet helemaal leek te snappen wat er aan de hand was. Haar ogen ware zelfs glazig, alsof ze niet helemaal door had wat er gebeurde.
‘Edyn, je moet naar me luisteren,’ smeekte hij haar. ‘Ik weet niet wat Rhi van plan is, maar dit is niet goed. Ze houdt me hier expres vast. Niet omdat ze me wil helpen, maar om een andere reden!’ Edyn was zijn enige kans om hier weg te komen. Zijn enige kans om nog tegen Rhi in te gaan. Zijn vorige plan was helemaal mislukt en Rhi zou hem vast niet nog een keer laten ontsnappen. Ze zou nu extra goed op hem letten, hem misschien nog wel meer vastbinden dan dat ze had gedaan. 
Of ze zou hem weer voor een lange tijd in slaap brengen. Bij dat idee liep er een koude rilling over zijn rug.
‘Hij ijlt,’ mengde Rhi zich er in. ‘Hij weet niet waar hij het over heeft. We moeten hem naar binnen brengen.’ 
Rhi nam één van zijn armen vast en trok hem al richting het huisje. Edyn nam zijn arm ook weer vast, voorzichtig maar stevig, en hielp Rhi om hem naar binnen te brengen. 
Michael probeerde tegen te stribbelen. Hij probeerde zich los te maken, zijn hakken in de grond te zetten. Alles om er voor te zorgen dat hij niet naar binnen moest. ‘Edyn, je moet niet naar Rhi luisteren! Alsjeblieft, ik wil niet naar binnen.’
‘Het komt wel goed, Michael,’ suste Edyn hem. ‘Als je binnen bent, dan kunnen we je helpen.’
Michael schudde zijn hoofd. Naar binnen gaan zou niks oplossen. Dan zou hij weer vast zitten. Een boodschap die Edyn niet leek te begrijpen, of misschien wel niet kon begrijpen door de invloed van Rhi.
Rhi trok aan zijn arm om hem over de drempel te krijgen en Michael kermde van de pijn.
‘Rhi, voorzichtig!’ zei Edyn geschrokken. ‘Hij heeft het al zo moeilijk.’
Michael kon er niet bij hoe Edyn dit soort dingen kon zeggen en tegelijkertijd mee kon werken. Het waren hele tegenstrijdige dingen.
Binnen was het een ravage. De skeletten hadden een hoop gesloot. De stoel die Rhi had gegooid lag in delen op de grond. Kastjes waren open getrokken en de meubels stonden scheef.
‘Zet hem op bed. En geef hem iets om rustig te worden. Ik ben zo terug.’ Rhi liet Michael los en gooide haar zwaarden op de grond. Hij zag dat ze gewond was, waarschijnlijk liep ze daarom richting de badkamer. 
Edyn leidde hem naar het bed en zette hem neer op de rand. Michael wilde niet met haar vechten. Hij hoopte dat hij tot haar door kon dringen. 
‘Edyn, je moet naar me luisteren,’ smeekte hij haar. Hij nam haar handen vast en dwong haar hem aan te kijken. ‘Rhi is… Ze is nu niet een vriend. Er is iets met haar aan de hand. Ik kan hier niet blijven, Edyn. Echt niet. En jij ook niet.’
Wat als ze met Edyn hetzelfde zou doen? Dat kon hij niet laten gebeuren. Daarom moest hij haar overtuigen dat ze niet naar Rhi moest luisteren. ‘Alsjeblieft, luister niet naar haar.’
18
Posts: 17081
Datum: 13-12-2022 16:24
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Ergens klonk het zo logisch, Michael zijn gezondheid was op het moment het belangrijkste. Edyn wist dat ze er voor kon zorgen dat hij de rust kreeg die hij nodig had. Voor de zorg zouden ze eerder bij Luke moeten zijn. Die was daar veel beter in dan haar. Op het moment kon ze echter niet eens bedenken waar Luke precies was.
Al Edyn haar gedachten leken echter zo te zijn. Tegenstrijdig, in de war, niet op één lijn. Michael moest geholpen worden. Waarom keek hij haar dan aan alsof hij het totaal niet wilde. Zijn woorden waren duidelijk. Edyn moest niet naar Rhi luisteren. Ze kon zich echter niet indenken dat de vrouw aan de andere kant van het kleine huisje, niet haar vriend was. Dat moest ze toch wel zijn. Ze kenden elkaar al jaren. Toch kende ze Michael ook al jaren en ook hij zou niet tegen haar liegen.
Vol twijfel bleef Edyn gehurkt voor Michael zitten. Haar handen lagen nog stevig in de zijne. Ze bleef in zijn ogen kijken. Een smekende blik staarde terug naar haar. 
“Je bent gewond.” Fluisterde Edyn. 
Er was zoveel aan de hand. Dat wist ze echter zeker. Michael zag er zwak uit en hij had net een aanval van een leger aan skeletten moeten doorstaan. Dat was echt. Over alles twijfelde.
“Ik word niet beter als ik hier ben. We moeten hier weg Edyn.” 
“Edyn…” Klonk het geïrriteerd vanuit de badkamer. 
“Hoe langer jullie kletsen, des te langer het duurt voordat Michael beter is. En we willen niet dat hij ergens blijvend last van blijft houden, toch?” 
Edyn schudde haar hoofd, hoewel Rhi haar op het moment niet kon zien.
De woorden van Rhi leken minder binnen te komen dan haar vorige. Ineens was het alsof ze ogen van Michael veel helderder voor haar zag. Ze keken haar zo smekend aan. Er was zoveel pijn te zien. Iets wat zij deels veroorzaakte omdat ze niet naar hem had willen luisteren. 
Michael knikte naar haar. Edyn kneep daarop in zijn handen, ten teken dat ze het begreep. 
Rondom de badkamerdeur groeiden kleine groene blaadjes. Ze ontsprongen snel in takken, waaraan in een rap tempo nieuwe bladeren aan verschenen.
Edyn kwam overeind liep over wat puin van het gevecht. Op een afstandje bleef ze kijken naar de planten die langzaam hun weg vonden onder de badkamerdeur. 
Rhi was iets van plan. Ze kon haar vinger er niet opleggen. Maar Michael had haar nog nooit aangekeken zoals hij zojuist had gedaan. Ze had hem wel moeten geloven, toch? 
Michael kwam achter haar overeind van het bed. 
Vrijwel gelijk met het gegil vanuit de badkamer, hoorde Michael zwaarder ademen. Ze kon nog net een stap naar achteren zetten om hem op te vangen. Wat Michael ook beweerde, het ging niet goed met hem.
“Edyn! Haal dat stomme spul weg!” 
“Edyn, we moeten hier weg.” 
Van binnen voelde Edyn tranen opkomen. Ze wist niet wat ze moest doen .Natuurlijk wilde ze hier weg. Maar ze kon Rhi niet achterlaten met de gifsumak die zich nu om haar lichaam had gewikkeld. Michael kon niet schaduwreizen op deze manier. Wandelend zouden ze midden in de nacht nergens komen. Laat staan dat ze wist waar ze was. In dit soort gevallen wilde Edyn dat Frankie en Luke bij zich had. Frankie leek altijd te weten wat ze moest doen en Luke leek haar altijd het vertrouwen te geven wat ze nodig had. 
“Je kan niet reizen.” Fluisterde Edyn. Al probeerde ze Michael wel te ondersteunen om uit het huisje te komen. En dan? Wat moesten ze dan!
Pijnlijke kreten klonken vanuit de badkamer. De deur werd opengesmeten en voordat Edyn zichzelf kon verweren was Rhi al naar haar toe gelopen. Haar hand lag pijn strak op haar schouder. Op armen waren de blaasjes te zien die de gifsumak hadden veroorzaakt.
“We hebben hier geen tijd voor Edyn. Ik weet niet wat Michael je wijs hebt gemaakt.” 
“Edyn….” Edyn probeerde om te kijken, maar ze kon de blik van Michael niet meer vangen.
“Maar ik ben niets slechts met hem van plan. Ik doe dit alleen voor zijn veiligheid. Jij wil toch ook dat Michael veilig is?” 
Ineens begon Edyn zich slecht te voelen. Wat was ze eigenlijk van plan geweest? Als ze hier weg waren gegaan, had ze Michael misschien nog wel meer pijn aan gedaan. Dat was helemaal niet goed gegaan. Rhi had gelijk. Zij wilde Michael in veiligheid brengen. 
“Sorry.” 
“Luister Edyn.” Rhi haar stem werd rustiger. “Michael moet slapen, het gaat niet goed met hem. Hij moet zo min mogelijk bewegen. Dus hij kan echt niet reizen. Als de tijd daar is, komt dat wel. Maar het is niet nu. En ik heb je nodig om dit te doen. Michael ook. Michael heeft jou nodig.” 
“Michael heeft mij nodig.” Herhaalde Edyn zachtjes. 
Ineens was alles weer duidelijk in haar hoofd. Michael had haar echt nodig. Hij kon het nu niet gebruiken om te reizen. Hij kon zichzelf niet eens overeind houden. Hij hield zichzelf nu vast aan een tafel, die ook al niet meer zo stabiel stond. 
Ook nu begon Michael tegen haar te praten. Het was nu echter alsof Edyn het helemaal niet meer hoorde. Ze zag zijn smekende ogen niet meer, terwijl ze zijn handen vast pakte en hem weer terug bracht naar het bed. 
“Je moet beter worden Mikey.” Edyn knikte, ze wist nu zeker dat dat de waarheid was. Michael zijn gezondheid was het belangrijkste. Ze zag nog wel dat hij tegen haar praatte. Zelfs de smekende ogen bleven op haar gericht. Alsof ze in haar huid brandde. Toch deed het haar niets. Het was enkel Rhi in haar hoofd die haar vertelde dat het goed was, dat Michael moest worden geholpen. Dat kon alleen als hij beter werd.
Michael zijn vingers gleden in een wanhoopspoging langs Edyn haar gezicht, om haar zijn verhaal te doen geloven. Ze vonden zelfs de stof van de beanie die ze op had. Echt contact met Edyn leek hij niet meer te krijgen.
In haar handen verscheen een mengeling van kruiden. Al snel leek Michael daar het effect van te voelen. Voordat hij wegzakte in zijn slaap, hielp Edyn hem liggen.
“Dat is geregeld. Zal je kunnen kijken of je hem kan laten liggen, misschien kun je hem vastbinden met hetzelfde spul uit de badkamer. En wil je er dan meteen voor zorgen dat deze rot dingen weg gaan?” Rhi pulkte aan de wondjes die waren ontstaan aan haar huid. Toch leek het voor Edyn alsof ze heel ergens anders was. Iedere minuut langer te duren. Vager te worden.
En voordat ze wist stond ze weer in het midden van Los Angeles. 
22
Posts: 4865
Datum: 24-12-2022 11:21
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Frankie had de hele nacht geslapen. Iets wat uitzonderlijk was, aangezien ze normaal wakker werd als de zon onderging. Dankzij Luke had de slaapkamer echter de hele nacht een zonnige gloed gehad. Pas in de ochtend was ze wakker geworden, van de geur van verse wafels.
De slaapkamer was op haar na leeg. De hond, waarvan Frankie zeker wist dat ze het had verzonnen, was ook verdwenen. In de verte hoorde ze Luke en Edyn praten. Ze wierp een blik op de wekker die op het overvolle nachtkastje stond en realiseerde zich dat het al bijna middag was. Ze had veel te lang geslapen en Edyn en Luke hadden haar niet eens wakker gemaakt.
Snel gooide ze de dekens van zich af. Ze kleedde zich om en waste zich snel in de kleine badkamer van Luke. Met een opgetrokken neus bestudeerde ze de verschillende producten die er allemaal stonden. Ze was er zeker van dat de helft niets deed. Op Olympus had ze ook nooit behoefte gehad aan een crème die haar wallen wegwerkte of haar huid straktrok.
Nadat ze zich had omgekleed, liep ze naar  woonkamer. Luke zat aan tafel, Petunia stond tussen zijn benen. Maar haar aandacht ging niet naar de hond die ze blijkbaar toch niet had verzonnen. Het ging naar het uitgebreide ontbijt dat op de tafel stond. Naast een bord met wafels waren er ook Amerikaanse pancakes, een grote schaal met fruit, vers sap en allerlei soorten beleg. En aan al het geluid uit de keuken te horen, was Edyn nog lang niet klaar.
Luke keek op van de hond, die hij ondertussen aaide. ‘Hé, je bent wakker! Gelukkig.’ 
‘Toen Edyn zei dat ze boodschappen ging doen…’ Frankie gebaarde naar de hoeveelheid eten. Dit was niet wat ze in gedachten had gehad.
Luke wierp een blik op de keuken. Edyn had iets van een blender aangezet, waardoor ze hen waarschijnlijk niet zou horen. Zijn gezicht stond zorgelijk, zag Frankie nu.
‘Ze is al de hele ochtend bezig,’ fluisterde hij. ‘Ze bleef heel lang weg, en toen ze terugkwam, was ze heel afwezig.’
Afwezig was niet perse iets ergs voor Edyn. Ze zat wel vaker in haar eigen wereldje. Frankie wist dat de meeste halfgoden in de menselijke wereld werden gediagnostiseerd met adhd, wat te wijten was aan hun snelle reflexen. Edyn had juist het andere deel, waardoor ze soms helemaal in haar eigen hoofd kon verdwijnen. Maar Luke kende Edyn goed genoeg om te weten wanneer ze aan het dagdromen was en wanneer er iets anders aan de hand was. Hij leek nu op het laatste te doelen.
‘Is er iets gebeurd?’ vroeg ze voorzichtig, terwijl ze plaatsnam aan de tafel. Misschien was het een slecht idee geweest om haar alleen te laten in Los Angeles. Misschien was ze wel verdwaald geraakt, of was ze nare mensen tegen gekomen.
Luke haalde zijn schouders op. ‘Niet dat ik weet. Ze kon er ook niets over vertellen. Ze heeft boodschappen gedaan, meer niet.’
Frankie fronste. Het klonk vreemd. Edyn die in de war terug was gekomen, afwezig. En nu zorgde ze voor een ontbijt waar het halve kamp van kon eten.
‘Frankie, je bent wakker!’ Edyn kwam de keuken uitgelopen met de kan van de blender in haar hand. ‘Ik heb smoothies gemaakt!’ Ze schonk voor iedereen een groot glas in.
Frankie bestudeerde haar, zoekend naar iets wat niet klopte. Ze kon echter niks aan haar ontdekken. In ieder geval niet fysiek. Ze was niet gewond, ze leek niet moe. Haar blonde haren kwamen in twee vlechtjes onder de beanie van Michael vandaan en ze had een andere tuinbroek aan. Het enige wat miste, was Suzy. 
Frankie slikte. Wat als ze het muisje kwijt was geraakt?
‘Het ziet er allemaal heel erg lekker uit,’ zei Frankie, omdat ze Edyn niet plots van streek wilde maken. Toch zou ze moeten vragen waar Suzy was.
‘We moeten goed eten als we vandaag weer verder gaan.’ Edyn zette de kan neer en nam zelf ook plaats aan tafel. Ze gebaarde naar het eten. ‘Tast toe! Ik heb speciaal wafels gemaakt, Franks. En ik heb kipreepjes gebakken, dus het lijkt op chicken and waffles.’
‘Dat is… Heel lief.’ Frankie was vergeten dat ze dat vaak op het kamp had gegeten. Ze schepte dan ook wat op. Ze wierp een blik op Luke om aan te geven dat hij hetzelfde moest doen.
Edyn schoof ondertussen een fles met stroop haar kant op, zodat Frankie haar gerecht kon maken. Voor Luke had ze koffie gezet en zelfs Petunia kreeg een bakje met eten. Toch klopte er iets niet. Een slecht voorgevoel knaagde aan Frankie. Het gedrag was enigszins passend bij Edyn, maar tegelijkertijd leek het allemaal teveel. Alsof ze in een soort overdrive was gegaan. Het verhaal van Luke maakte het allemaal nog vreemder.
‘Edyn.’ Frankie nam een slok van haar smoothie. ‘Waar is Suzy eigenlijk? Ik heb haar nog niet gezien.’
Edyn keek om haar heen en haalde haar schouders op. Ze prikte een stukje fruit aan haar vork. ‘Ze ligt vast nog ergens te slapen. Ik wil haar niet storen.’
Frankie moest een zucht inhouden. Het was een antwoord waar ze niets mee kon. En ze wist nu ook niet of ze meteen een plan van aanpak moest maken. Er was iets aan de hand met haar vriendin.
Zachtjes schopte ze Luke tegen zijn scheenbeen, in de hoop dat hij nog iets aan Edyn kon vragen waardoor ze er achter zouden komen wat er was gebeurd.
18
Posts: 17081
Datum: 24-12-2022 16:17
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Vanaf het moment dat Luke de keuken in was gelopen had hij gemerkt dat er iets niet in orde was met Edyn. Het waren de kleine momentjes die hem opvielen, niet het aanrecht dat vol lag met producten, gebruikte kommen of alle pannen die op het fornuis stonden. 
Het waren juist de momenten daarbuiten. Hoe Luke zachtjes iets had geneuried en Edyn niet mee had gezongen. Zo in haar eigen hoofd, dat ze niet precies mee leek te krijgen wat er om haar heen gebeurde. 
Luke verslikte zich bijna in het stukje toast dat hij af had gehapt door de schop die hij van Frankie had gekregen. Hij kuchte en greep naar het glas sap dat Edyn voor hem neer had gezet.
Met gefronste wenkbrauwen keek Luke op naar Frankie. Verrast door haar plotselinge uithaal. Dat terwijl hij had gedacht het goed was gegaan. Ze had kunnen slapen en wat hij wist had hij niets verkeerds gezegd of gedaan.
Frankie leek niet boos, eerder verontrust. Ze knikte in de richting van Edyn, die ondertussen naar haar ontbijt keek alsof het haar iets vervelends had verteld. Een stukje van haar pannenkoek werd over haar bord heen geduwd. Het was een sneu gezicht. 
“Hey Eddy.” Probeerde Luke haar aandacht te trekken. 
Edyn keek op van haar bord. Er leek niets mis aan haar blauwe ogen die hem op een warme manier aankeken. Ze was altijd de persoon geweest wiens blik voor rust had gezorgd in de hectiek van het kamp. Zelfs als ze beiden aan andere tafels hadden gezeten, had ze elkaar weten te vinden. Eén blik had hem aangegeven dat het goed was geweest. 
Nu was het alles wat Luke wilde weten. Of alles goed met haar was.
“Heb je gezien dat Piggy er is?” Natuurlijk had ze dat. Ze had de hond zojuist wat te eten gegeven.
Edyn knikte enkel. 
“Weet je nog de eerste keer dat we haar tegen kwamen?” Vroeg Luke in de hoop dat Edyn het verhaal zou vertellen.
“Je hebt de hond vaker gezien?” Vroeg Frankie verbaasd. Alsof het heel gek was dat de hond hier was. Dat was het niet. Luke vond het alleen maar prettig dat ze zo nu en dan even naar binnen sloop. 
“Oh ja. Het was een keer toen ik hier was.” Vertelde Edyn, heel wat meer ingetogen dan normaal.
“Ik was hier voor een optreden van Luke. Hij was echt heel erg goed.” Edyn keek naar haar bord, alsof ze de avond daar voor zich zag. Er kwam wel een glimlach op haar gezicht, wellicht hielp het. 
“Luke was zijn telefoon kwijt. Weggegooid in een vuilnisbak, omdat hij een papier van een hamburger weg wilde gooien.” 
“Je hebt een telefoon?” vroeg Frankie veroordelend.
“Zonder simkaart. Anders kom ik niet door de stad.” Bijna alles ging nu via een smartphone. Luke had het nodig om de juiste metro’s te nemen en zeker van zijn afspraken. 
“En je was hem kwijt omdat je hem in een prullenbak hebt gegooid.” 
“We waren dronken.” Probeerde Luke zich te verdedigen. Op dat moment had hij het vreselijk gevonden. Nu hij er aan terug dacht, moest hij echt heel erg hard lachen. Het was een leuk verhaal. 
“Vertel verder Edyn.” Moedigde Luke haar aan, omdat het haar een beetje leek te helpen. 
“Toen we het gebouw binnen kwamen, zagen we Petunia ineens. Volgens mij was ze buiten gesloten uit haar huis. We probeerden nog wel te kijken waar ze hoorde te wonen, maar ze stond er op dat ze mee wilde.” Vertelde Edyn.
Petunia was klaar met haar eten en leek het hele verhaal mee te krijgen. Alsof ze wist wat de volgende woorden waren. 
“We hebben een hele tijd met haar gespeeld, geknuffeld en daarna heeft ze op bed geslapen.” Luke wist nog maar al te goed hoe hij er doorheen had gezeten. Natuurlijk was het optreden fijn geweest. De avond die daarop volgde ook. Toch leek de avond ineens om te zijn geslagen. En even had hij aan alles getwijfeld. Hoe kon hij een leven leiden, als hij geen telefoon bij zich kon houden. 
Petunia drukte ondertussen een paar keer haar neus tegen de scheenbeen van Edyn. Er kwam zelfs een speelse blaf van de hond, waar je het eigenlijk niet verwachtte. 
“Ze wil spelen.” 
Edyn stond op van haar stoel en ging door haar knieën heen.
“Wil je aandacht meisje?” Edyn kriebelde achter de oren van Petunia. Ze leek echter geen knuffels te willen want er kwamen nog een blaf van de hond. Die vervolgens rond Edyn reden. Iets waardoor Edyn toch een klein beetje moest lachen. 
Petunia leek dat als een goede reden te zien om te beginnen met spelen, want ze begon rond Edyn te rennen. Op het moment dat Edyn overeind kwam en achter haar aan rende, sprong ze zelfs op de bank! 
Toen Edyn er aan kwam en zichzelf bij op de bank wilde zitten om met hem te knuffelen, sprong ze weer van de bank af. 
Hoe ze het voor elkaar kreeg, wist Luke nog steeds niet. Zoals ze was gekomen waarschijnlijk. Petunia had echter deur geopend en Edyn rende er achteraan. Er klonk wat gelach vanuit het trappenhuis.
Luke liet zichzelf wat verder in de stoel zakken en ging weer verder met zijn toast. 
“Ze heeft verder niets gezegd?” Vroeg Frankie nieuwsgierig. 
Luke schudde zijn hoofd. Hij had Edyn wel gevraagd wat er was gebeurd, maar ze had enkel aangegeven dat ze boodschappen had gedaan. Wellicht was ze verdwaald en had ze uren lang gelopen, maar durfde ze dat niet te vertellen. Iets wat Luke wel gek vond, want normaal waren ze daar wel eerlijk over. 
Toen Luke zijn toast op had en hij wilde gaan voor wat voor het fruit dat klaar stond, hoorde hij Edyn weer de woning inkomen. Hij draaide zich bij. Tot zijn verbazing zag hij Petunia niet. 
“Petunia moest terug naar huis.” 
Edyn ging ook weer aan de tafel zitten en begon nu wel haar pannenkoeken te eten.
“Oh he kijk daar is Suzy wel.” Edyn knikte naar een vest van Luke, wat vol stond met smileys. Die had ze gisteren aan de kleine kapstok gehangen. Nu Luke goed keek zag hij Suzy inderdaad in de capuchon slapen. 
22
Posts: 4865
Datum: 31-12-2022 11:02
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het bleef een vreemde ochtend. Frankie was blij om te zien dat Edyn werd afgeleid door de hond en dat ze er ook van kon genieten, maar daarmee was het niet opgelost. Luke had echter wel zijn best gedaan om hun vriendin te helpen en daar was ze hem dankbaar voor. Toen Edyn terug kwam van het spelen, zonder hond, begon ze zelfs aan haar pannenkoek.
Frankie gaf Luke een dankbaar knikje en prikte zelf ook nog wat te eten aan haar vork. Luke vulde een bakje met allerlei fruit en gaf haar een kleine glimlach.
Al kauwend dacht Frankie naar over de gehele situatie. Edyn die zich zo gedroeg, de hond die zomaar was verschenen. Plots realiseerde ze zich wat Luke haar zojuist had verteld en wat Edyn had gezegd over de hond.
‘Ik dacht dat jullie niet wisten waar Petunia woont?’ vroeg Frankie verward. Ze keek naar Luke, maar die haalde enkel zijn schouders op.
‘Ze liep zelf een andere deur in,’ antwoordde Edyn, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Frankie bleef bij haar eerdere standpunt: het was vreemd dat een hond opeens naar binnen kon wandelen. Het verhaal over hoe ze Petunia tegen waren gekomen, maakte het voor haar niet veel duidelijker. En hoe graag ze ook stil wilde staan bij een hond die uit het niets kon verschijnen, zeker in combinatie met het nieuws dat Luke een telefoon had, had ze al genoeg om zich zorgen over te maken.
Nu Edyn weer iets meer haarzelf leek en Suzy terecht was, besloot Frankie dat het tijd was om hun queeste voort te zetten. Ze legde haar bestek neer en keek de tafel rond. ‘We moeten Chiron een Iris-bericht sturen over wat we hebben geleerd in de Onderwereld.’
Door haar lange slaap had ze er niet over na kunnen denken, maar ze was het niet vergeten. Michael had een belangrijke regel gebroken. Hij had een dood iemand weer tot leven gebracht. Dat terwijl de ziel al in de Onderwereld was geweest om beoordeeld te worden. Frankie kon zich niet bedenken waarom Michael dat zou doen, of voor wie. Wat had deze persoon zo anders gemaakt dat hij geen andere optie had gezien? Er kwamen iedere dag duizenden zielen daar en Michael wist wat de gang van zaken waren. Het moest een bijzonder iemand zijn geweest.
Hun spoor liep echter dood bij de naamloze persoon. Hun enige aanwijzing was dat er een ziel was verdwenen. De ziel van een halfgod, wat betekende dat Chiron daar meer van moest weten. Tenminste, daar hoopte Frankie op. Want als ook hij geen idee zou hebben wie deze persoon kon zijn, dan wist ze niet waar ze naar toe moesten en dan zouden ze Michael misschien wel nooit vinden.
‘Ik kan een regenboog maken?’ opperde Luke. Edyn kwam meteen overeind en liep rond in het appartement totdat ze had gevonden waar ze naar opzoek was geweest. Ze hield de plantenspuit omhoog. 
‘Deze kunnen we wel gebruiken.’
Frankie knikte en pakte haar tas, waar ze een paar gouden drachmas uithaalde. Eentje zou genoeg moeten zijn voor een bericht naar het kamp.
Luke schoof ondertussen wat spulletjes aan de kant, zodat hij de ruimte op de tafel had. Hij schudde zijn handen om zijn vingers op te warmen. Edyn spoot al een paar keer met de plantenspuit, om te controleren of hij op de juiste stand stond en de zachte nevel langzaam zou dalen.
Suzy was uit de capuchon van Luke zijn vest gekropen en klom op de tafel. Ze ging afwachtend bij het bord van Luke zitten, starend naar de drie halfgoden.
Luke bracht zijn vingers bij elkaar en Frankie volgde ze nauwlettend. Ze verwachtte dat hij weer een kleine bal met licht zou maken, zoals hij voor haar had gedaan, maar nu verscheen er licht bij zijn vingertoppen. Het was kleiner, en daardoor meer gecontroleerd. Zo kon hij de zonnestralen precies richten op de nevel die Edyn creëerde met de plantenspuit.
Frankie nam een drachma in haar hand en wachtte op de regenboog. De zonnestralen van Luke schenen door de kleine druppels, maar de kleuren van de regenboog bleven uit.
‘Dat is vreemd,’ mompelde Frankie. Ze schoof iets dichterbij, alsof de regenboog daardoor plots zou verschijnen. Ze wist dat dit een goede methode was. Het ging erom dat er een regenboog werd gecreëerd. De manier waarop maakte niet uit. Luke had daadwerkelijk zonlicht tot zijn beschikking, dus daar zou het mee moeten lukken.
‘Fuck, sorry,’ mompelde Luke. Hij kromde zijn vingers in zijn palmen en het licht verdween.
‘Het is niet jouw schuld. Misschien is de nevel niet voldoende,’ zei Edyn. Ze zette de plantenspuit weg en pakte de glazen kan met water. Ze zette het voor Luke zijn neus. ‘Probeer het hier eens mee?’
Voorzichtig legde Frankie haar hand op Luke zijn schouder. Ze had gezien wat hij kon doen, en het leek haar onwaarschijnlijk dat het aan het licht had gelegen. Ze gokte dat Edyn gelijk had en dat ze op een andere manier het licht door het water moesten laten gaan.
‘Maak je geen zorgen, Luke. Je hebt Edyn ook al vaak op deze manier een bericht gestuurd. Het lukt je vast. Ik denk dat ze gelijk heeft en dat we het op deze manier moeten proberen.’
18
Posts: 17081
Datum: 02-01-2023 12:17
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Zoals Frankie al had gezegd: Luke had op meerdere momenten een Iris-bericht verzonden. Altijd was het op deze manier gegaan en gelukt. Nu leek hij het niet voor elkaar te krijgen om een regenboog te maken, ondanks dat de zonnestralen voldoende hadden moeten zijn. 
Luke legde streek met zijn handen over elkaar. Er had niets mis geleken met de zonnestralen. Ze hadden net zo sterk geschenen als de zon die de hele nacht over hen had gewaakt. Toch was er iets niet goed. 
Twijfelend keek Luke naar de kan met water. Hij kon zich niet voorstellen dat het gebrek aan een regenboog door het water was gekomen. Normaal gesproken werkte het ook op deze manier. Wellicht had het iets te maken met hun trip naar de Onderwereld. 
Luke keek op naar Frankie, die hem een bemoedigende glimlach schonk. Al kon hij ook wat ongeduld in haar ogen zien. Begrijpelijk. Ze moesten meer te weten zien te kopen over de halfgod die vermist was. Wellicht wilde ze ook meer weten over het andere wat zich voor had gedaan in de Onderwereld. Hetgeen waarom Michael en zijn vader ruzie hadden gekregen. 
“Moet het water bewegen?” Vroeg Luke voor de zekerheid. Op het moment wist hij niet wat gebruikelijk was. Hoe hij normaal een regenboog maakte.
“Nee, je moet enkel het juiste breekpunt vinden. Dan zal er een regenboog moeten ontstaan aan de andere kant van het glas.” Frankie deed duidelijk haar best om zo geduldig mogelijk te blijven. 
Luke balde zijn hand en sloeg de andere er omheen, om vervolgens precies hetzelfde te doen met de andere hand. De energie bouwde zich op in zijn lichaam.
Met alle concentratie die hij had richtte Luke zich op de grote kan met water. De warmte trok door zijn lichaam heen en eindigde uiteindelijk bij zijn vingertoppen. Het zonlicht verscheen weer aan de toppen van zijn vingers. 
Voorzichtig bewoog Luke zijn vingers, zodat ze gericht waren op de grote kan met water. De stralen leken te worden geabsorbeerd door het water. Daarom bewoog hij ook wat met zijn hoofd, om te zien of er daadwerkelijk een regenboog was ontstaan.
Niets. 
De zonnestralen leken gewoon door het water heen te slaan. Ze werden niet meer opgedeeld in de prachtige kleur van een regenboog.
“Probeer het water eens te schenken?” Vroeg Luke uit wanhoop.
Edyn pakte een schaal uit de kast en zette die op tafel.
Suzy was ondertussen op haar achterpootjes komen staan. Haar voorpootjes legde ze tegen Luke zijn hand aan. Diezelfde geruststelling kreeg Luke nogmaals van Frankie haar hand die op zijn schouder lag. 
Overal was de spanning te voelen. In Luke zijn lichaam, omdat het hem niet leek te lukken. Maar ook bij Frankie. Zelfs Edyn haar optimisme leek niet meer op de rest over te kunnen slaan. 
Luke knikte, ten teken dat Edyn kon beginnen met schenken. Zijn vingers lichtte zich weer op in de richting van het water. 
Frankie liep om de tafel heen, om te controleren of er een regenboog ontstond. Van meerdere hoeken leek ze te willen kijken of het natuurverschijnsel zich voordeed. Vol spanning bleef Luke naar haar kijken. Hij wilde het zelf niet eens weten. 
“Niets.” De verslagenheid in Frankie haar stem was precies hoe Luke zich voelde.
De zonnestralen trokken zich terug. Luke liet zijn hoofd in zijn handen zakken. Het kon niet anders dan dat het zijn fout was. De Onderwereld…
“De regenboog lijkt weg.” 
“De regenboog…” Begon Edyn.
“Weg?” Vroeg Luke verbaasd. Hij kon zich namelijk niet bedenken hoe een regenboog weg kon zijn. Iris was de godin van de regenboog. Was er dan iets met haar aan de hand.
“Nee het moet liggen aan de zonnestralen.” Luke wreef met zijn handen over zijn gezicht. Het moest haast wel aan hem liggen. Dat kon haast niet anders. Voor hem was dat niet meer dan logisch. Zeker door de gebeurtenissen. 
“Er was niets mis mee Luke. Ze zagen er goed uit.” Frankie probeerde hem wellicht een beetje op te beuren. Luke wist echter niet of het hem echt werkte.
“Hoe kan de regenboog dan weg zijn? Ik kan me niet voorstellen dat Iris zomaar laat gebeuren.” 
“De regenboog kan niet weg zijn!” Bracht Edyn geschrokken uit, alsof ze nu pas echt leek te beseffen waar ze het over hadden. 
Verslagen liep Edyn naar de bank en liet haarzelf daar op zakken.
“Wat nou als ik het heb gedaan?” 
Ineens waren Luke zijn zorgen over de zon niet meer aanwezig. Edyn leek te denken dat Frankie gelijk had en dat de regenboog weg was. Erger nog, ze leek ook nog eens te denken dat zij er iets mee te maken had. 
Voordat Luke naar haar toe kon lopen, was Frankie al bij haar en was naast haar op de bank gaan zitten. 
“Nou. Ik was vannacht weg. Maar ik weet niet meer precies wat ik heb gedaan. Wat nou als ik de regenboog ergens heb gezien, hem zo mooi vond en hem daarom heb verstopt.” Edyn keek met grote ogen op naar Frankie. “Ik vind de regenboog altijd zo mooi.” Fluisterde ze. 
Het deed Luke pijn dat Edyn haarzelf de schuld gaf. Waardoor hij zich besefte dat hij zojuist precies hetzelfde had gedaan. Wellicht was het overdreven geweest en hadden ze een groter probleem dan dat zijn krachten niet werkten. Als de regenboog weg was, betekende dat er geen communicatie meer mogelijk was. Wellicht zelfs dat de godin Iris gevaar liep. Misschien wel meer dan alleen Iris. 
“Daarom zou je het toch juist nooit doen.” Zei Luke, terwijl hij voor Edyn neer knielde. “Je zegt altijd dat je dingen nooit zomaar mee mag nemen. Zelfs niet als ze mooi zijn. Dat moet je eerst vragen.” 
Luke keek naar Frankie, maar die leek zo in haar eigen gedachten te zijn. Alsof ze een antwoord probeerde te krijgen op dit grote raadsel. 
“Ja maar…” 
“Waar zou je de regenboog verstoppen?” Vroeg Luke, waardoor Edyn hem verbaasd aankeek.
“Dat weet ik niet.” 
“Kijk dan kan jij het niet hebben gedaan.” Luke was er zeker van dat Edyn er niets mee te maken had. Hij probeerde zichzelf nog te vertellen dat het ook niet zijn schuld was dat ze zojuist geen regenboog had kunnen maken.
“Frankie?” Vroeg hij voorzichtig. De blik waarmee Frankie hem aankeek, baarde Luke zorgen.
“Wat denk je dat er aan de hand is. Denk je echt dat de regenboog weg is?” 
22
Posts: 4865
Datum: 08-01-2023 10:51
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Dit kon niet aan de hand zijn. Het was onmogelijk.
De regenboog was een creatie van Iris. Het was magie van een godin. Dat kon niet zomaar stoppen te bestaan. Maar het bewijs had zich voor haar afgespeeld. Hoe erg Luke zijn best ook had gedaan, de weerkaatsingen van het zonlicht hadden niets opgeleverd. En als ze geen regenboog konden creëren, dan konden ze niet in contact komen met Chiron. Met niemand. Dan zouden ze weer terug moeten vliegen naar het kamp, wat voor vertraging zou zorgen. En ze hadden al zo weinig tijd om Michael te vinden.
‘Frankie?’ Luke herhaalde haar naam voor de tweede keer en nu pas wist ze zichzelf los te maken uit haar gedachten. Tenminste, voor een deel. Haar ogen vielen op de stapel cd’s die Luke had. Ze herinnerde zich dat als je een cd vasthield en op een bepaalde manier kantelde, er ook een regenboog kon ontstaan.
‘Het kan bijna niet zo zijn dat de regenboog verdwenen is,’ zei ze tegen Luke en Edyn, maar ze was niet zeker van haar eigen woorden. Ze kwam overeind en opende één va de cd’s. Ze liep naar het raam, om er zeker van te zijn dat het licht voldoende zou zijn. Ze kantelde de cd op alle mogelijke wijzen en staarde hoopvol naar de witte muur.
Maar ook dit leverde geen regenboog op.
Verslagen draaide ze zich om naar haar vrienden, de cd nog steeds in haar hand. ‘Als de regenboog echt verdwenen, hebben we een nog veel groter probleem.’ Eentje waar ze zich niet eens op konden focussen, want ze hadden al een taak: Michael vinden.
Iets wat ze niet konden doen zonder terug te gaan naar het kamp en te vragen naar de halfgod die nu vermist was.
‘Arme regenboog,’ fluisterde Edyn. ‘En arme Iris.’

De drie waren het er over eens geweest dat ze zo snel mogelijk hadden moeten vertrekken naar het kamp. De reis zou sneller duren door de paarden en strijdwagen die Frankie tot haar beschikking had, maar in haar ogen was het niet snel genoeg. Tegen de tijd dat ze zich klaar hadden gemaakt, hadden ze in theorie Chiron al kunnen spreken. Als de regenboog er was geweest, tenminste.
Ze vlogen door de lucht en ze hadden Los Angeles al een tijd geleden achter hen gelaten.
‘De paardjes merken dat je ongeduldig bent, Frankie,’ zei Edyn voorzichtig. Zodra het had gekund, had ze Edyn de taak gegeven om voor de paarden te zorgen. Edyn was een natuurtalent, in tegenstelling tot zijzelf. Ze had nooit echt geweten hoe ze met de paarden om had moeten gaan. Daarom zat zij nu op de grond van de strijdwagen, evenals Luke.
‘Ik wil gewoon geen tijd verliezen. Dat moeten zij toch ook begrijpen,’ verzuchtte ze. Als ze Michael niet op tijd zouden vinden, dan zou Hades ingrijpen. En wie weet wat dat zou betekenen voor andere halgoden en Olympus zelf.
Ze had een schrift gepakt en had alle informatie die ze wisten opgeschreven, in de hoop dat het papier haar plots antwoord zou geven op haar enige vraag: waar was Michael?
Jammer genoeg was er geen antwoord te vinden tussen de geschreven letters. Ze had het al meerdere keren bekeken. Zo vaak zelfs, dat ze gek werd van haar eigen handschrift.
Het voelde alsof ze niet verder kwam. Normaal gesproken lukte het haar veel sneller om een aanwijzing te vinden. Nu zag ze het niet. En als het nou een simpele opdracht van een god was geweest, of van een ander wezen, dan was het misschien minder erg geweest. Maar dit ging om Michael. Ze had het gevoel dat ze hem teleurstelde. Eigenlijk had ze dat al gedaan, omdat het haar niet eens was opgevallen dat hij verdwenen was.
Michael was niet de enige persoon die ze teleurstelde. Ze merkte dat Edyn en Luke allebei naar haar keken voor de moeilijke vragen, voor het maken van een plan. Zij was door Chiron aangewezen als leider. Daarmee stelde ze hun alle drie teleur. En ze wilde niet eens denken aan Hades, of aan haar eigen moeder.
Ze tikte met haar pen op het papier en nam nogmaals door wat Hades aan hen had verteld. Michael had een regel gebroken, maar dat was niet de reden dat hij weg was. Hij had niets te maken met de ziel die was verdwenen, maar niet veel later was Michael er niet meer geweest. Het moest met elkaar te maken hebben, maar Frankie kon de verbinding niet maken. Niet zonder te weten wie de missende ziel was.
Een gefrustreerde zucht verliet haar lippen en ze gooide de pen en papier op de grond. Luke keek naar haar op. Frankie had geen idee wat hij al die tijd had gedaan.
‘Misschien moeten we wachten totdat we op het kamp zijn. Het kan vast niet lang duren,’ opperde hij. Ze waardeerde zijn poging om haar te kalmeren, maar het hielp niet. Ver boven in de lucht kon ze echter ook niet veel anders doen.
Ze zuchtte en liet haar achterhoofd tegen de strijdwagen aan zakken. Ze staarde naar de blauwe lucht en de wolken die voorbij trokken. ‘Ik wil Michael gewoon zo snel mogelijk vinden.’
‘Wij allemaal,’ zei Luke zacht, maar er volgden geen motiverende woorden. Hij herhaalde zichzelf enkel nog een keer: ‘wij allemaal.’
18
Posts: 17081
Datum: 08-01-2023 15:48
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS