Zijn moeder had hem altijd gezegd dat hij een ‘goede jongen’ moest zijn. Dat niemand van vervelende kinderen houdt. Hij had als reactie daarop altijd braaf geknikt. Een goede jongen. Braaf. Goed gemanierd. Vriendelijk, galant zelfs.
Het licht in de vochtige ruimte flikkerde een paar keer. Zijn blik gleed naar het peertje, dat hij weken geleden had moeten vervangen.
Hij herinnerde zich haar zachte handen nog. Zacht, maar ze had hem er goed mee geraakt wanneer hij de regels overtrad. De littekens droeg hij nog steeds.
Opnieuw flikkerde het licht. Belichtte zijn bleke huid, geïnkt met diepzwart. Kronkels, tekeningen, lijnen, die in elkaar overliepen en samen met de schaduwen een altijd bewegend beeld vormden. Hij kwam overeind, streek zijn ongewassen haar uit zijn gezicht. De ogen, die diep in hun oogkassen verborgen lagen, waren leeg en dood.
Een geluidje vanuit de hoek van de kamer. Hij draaide zich er naartoe. De vrouw die daar zat, kroop ineen in de schaduwen, alsof hij haar dan over het hoofd zou zien.
Hij herinnerde zich haar stem. Lieflijk, vooral als ze tegen andere mensen moest spreken. Ze ervan moest overtuigen dat het goed ging met hem. Dat hij had gevochten op school, want dat doen jongens. Van mishandeling was geen sprake.
Hij herinnerde zich de dode beesten die hij voor haar had achtergelaten, als een teken van opstandigheid. Hij herinnerde zich haar woede als reactie daarop. De ijzeren pook die ze had gebruikt om hem dat soort dingen af te leren.
Hij herinnerde zich de pijn die ze hem gedaan had.

Hij liep naar de vrouw in de hoek toe, ging voor haar op de grond zitten. Haar voeten waren aan de grond geketend, zodat ze er niet zomaar vandoor kon gaan. Hij pakte haar hand vast, die ze eerst nog probeerde weg te trekken. Een zachte hand. Een hand die hij zich herinnerde.
De lege ogen vonden die van de angstige. Er was herkenning. Ze kroop zo mogelijk nog verder bij hem vandaan. Hij glimlachte, zonder echt plezier te hebben. Liet haar hand los, kwam weer overeind. Hij liep naar het andere einde van de ruimte, pakte daar een voorwerp op. Kwam weer terug naar de vrouw.
Het licht flikkerde opnieuw, ging ditmaal niet meer aan. Perfect. Hij kwam weer dichterbij en de oplettende toekijker had de glans gezien die in zijn lege ogen lag. Er was weinig waar hij nog voor leefde, maar dit gaf hem meer energie dan wat dan ook. Hij hief de ijzeren pook op, liet hem neerkomen op de schouder van de vrouw. Gekraak, botten die braken. Gegil en gehuil. Hij had zijn interesse verloren, liep weg van het miserabele hoopje mens dat daar lag. Gelukkig was hij toentertijd niet zo makkelijk gebroken.