Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
|
Blog
|
| Schrijfwedstrijd S7 Ronde 3 |
 ‘Waar gaan we heen?’ Ze wist dat ze zeurde. Hij keek slechts om en lachte. Pakte haar hand en trok haar mee. ‘Niet zo nieuwsgierig, Anne. Je merkt het vanzelf wel.’ Anne glimlachte terug en liet zich gewillig door hem meevoeren. Ze was inderdaad benieuwd naar wat ze gingen doen, maar wist beter dan te blijven zeuren. David zou toch niets verklappen, dat deed hij nooit. Al weken zat hij haar te plagen en al weken probeerde Anne uit te vinden wat ze precies zouden gaan doen. Nu, op de avond in kwestie, hoefde ze niet meer te zeuren. Nog even en ze zou erachter komen. Ze kwamen aan bij een zebrapad. Iets verderop reed een auto, maar de weg was hier goed verlicht en de bestuurder zou hen zeker zien tijdens het oversteken. David liep nog steeds iets voor haar, nam haar aan de hand mee. Ze wist dat ze er bijna waren, ze kon het merken aan zijn enthousiasme. Aan zijn glanzende ogen wanneer hij omkeek. De jongensachtige grijns die bijna permanent op zijn gezicht geplakt was. Ze begon wat harder te lopen, zodat ze naast hem zou kunnen lopen. Op dat moment veranderde de blik in David zijn ogen. Ze werden groter, angstig. Anne fronste en stopte met lopen. Nog geen halve seconde later voelde ze hoe ze van de zijkant geschept werd. Remmen die piepten, de geur van brandend rubber. Haar hoofd, dat op de motorkap klapte. En daarna… Niets. ‘Ja, natuurlijk bel ik je handsfree,’ antwoordde hij de bezorgde vrouwenstem, terwijl hij de telefoon harder tegen zijn oor drukte. Zijn gesprekspartner zuchtte opgelucht en zei nog iets tegen hem, waardoor Hans het gaspedaal ongemerkt dieper indrukte. Hij lachte. ‘Stuur maar,’ antwoordde hij op uitdagende toon. De vrouw zei nog iets, waarna ze ophing. Hans haalde de telefoon bij zijn oor vandaan en opende zijn berichten. Hij keek even snel op de weg voor zich, waarna hij zich weer op het scherm richtte. Één nieuw bericht. Snel opende hij het. Hij was niet teleurgesteld. De donkerrode lingerie stond haar heel goed en liet haar mooie, brede heupen goed uitkomen. Even beet de man op zijn lip, in de ban van de foto. Vanuit zijn ooghoek zag hij ineens een gezicht. Een meisje. In enkele milliseconden reageerde hij op de razendsnel naderende gedaante door op de rem te trappen. Het duurde te lang. Met veel te veel snelheid kwam zijn auto tegen het lichaam aan, dat op zijn motorkap viel en daarna door de lucht slingerde. Hans werd doodsbleek, alle aandacht voor de foto was verloren. ‘Waar gaan we heen?’ Hij had die vraag al vaker gehoord. Veel vaker. David keek om naar het meisje en lachte. Op het toontje reageerde hij niet, hij wilde haar gewoon zien. Hij stak zijn hand uit en pakte haar koude hand, om hem op te warmen. ‘Niet zo nieuwsgierig, Anne. Je merkt het vanzelf wel.’ Ze lachte naar hem en hij voelde hoe zijn hart smolt. Hand in hand liepen ze verder. David had deze avond al weken gepland. Had er al weken naar uitgekeken. Anne was vandaag jarig en hij had beloofd haar de mooiste dag van haar leven te bezorgen. Vandaag zou hij haar vertellen wat hij voor haar voelde. Dat hij zijn leven met haar wilde delen. Al jaren waren ze vrienden, al jaren was haar glimlach het enige wat hij nodig had op een slechte dag. Hij wilde haar vertellen hoe belangrijk ze voor hem was en vandaag was daar de perfecte dag voor. Samen staken ze de weg over, zij vlak achter hem. Lachend, overduidelijk nieuwsgierig naar wat ze gingen doen. Hij keek een aantal maal om. Gewoon, om even in haar ogen te kunnen kijken, de blijdschap erin te zien. Ineens realiseerde hij zich dat er een auto wel heel snel dichterbij kwam. Het gaf hem geen tijd iets te doen. Zijn ogen werden groter en hij merkte dat Anne het aanvoelde. Ze stopte. De auto schepte haar, ze vloog door de lucht als een lappenpop en kwam met een misselijkmakend geluid op de weg terecht. David sloot zijn ogen en opende ze weer. Niets. Er was niets. De straat voor hem was leeg. Hoe kon het ook anders? Anne was al zes maanden geleden overleden. |
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
