Welkom bij Virtual Popstar, de #1 community voor jongvolwassenen!
|
Blog
|
| Schrijfwedstrijd S7 Finale |
 ‘Zou je alsjeblieft één keer normaal kunnen doen? Dankzij jouw grandioze plan zitten we hier.’ Ze lachte. Godverdomme, ze vond het blijkbaar grappig dat we hier zaten. Waarschijnlijk was het voor haar dagelijkse kost, met haar gedrag werd ze vast vaak naar het kantoor van de rector geroepen. Voor mij niet. Hoe zouden mijn ouders reageren als ze hoorden dat ik in de problemen was gekomen dankzij dit meisje? ‘Het is niet mijn schuld dat jij op het verkeerde moment op de verkeerde plek was,’ reageerde ze onverschillig. Het deed haar overduidelijk niets dat ik woedend was. ‘Als jij gewoon op school was gebleven, had ik je niet hoeven zien, Kate.’ Kate schudde haar hoofd, waardoor haar halflange, fel paarse haren langs haar gezicht dansten. ‘Dat is stom, Liv.’ Ik haatte het als ze mijn naam afkortte, alsof we vrienden waren. ‘Livia.’ ‘Wat jij wilt, Livia. Maar dit heeft niets met mijn vertrek te maken, het stomme was dat die leraar voorbij kwam lopen.’ Daar had ze eigenlijk gelijk in, al zou ik dat niet hardop toegeven. In mijn ogen was het nog steeds haar schuld dat we in dit kantoor terecht waren gekomen, want zij was degene die zo nodig weer had willen spijbelen. Dat ik haar op hetzelfde moment trof als de leraar die ons betrapt had, was een puur ongeluk geweest en eigenlijk niet aan het meisje naast me toe te rekenen. Toch was dat beter dan het toeschrijven aan het noodlot, want dat zou geen reactie geven wanneer je er boos op werd. Typisch. ‘Liv? Ik zei wat!’ Verdomme Kate, het is Livia voor jou. ‘Sorry, wat?’ Ze rolde met haar ogen. ‘Voor iemand die de trots van de school zou moeten zijn, heb je een vrij korte concentratieboog. Ik zei, laten we gaan doen waar ze ons voor willen straffen. Gewoon weggaan. Nu.’ Doordat ze eerder haar haren aan de kant had geschud, was haar linkeroor nu zichtbaar. Zilveren ringetjes pronkten over de gehele lengte van het oor, als een lange slang die door haar kraakbeen kronkelde. ‘Dat is het stomste idee dat ik ooit gehoord heb, Kate. De rector kan ieder moment terugkomen.’ ‘Des te meer reden om zo snel mogelijk te vertrekken, vind je niet? We zitten toch al in de problemen.’ ‘Jíj zit in de problemen, bedoel je. No fucking way dat ik ooit mee ga in een plan van jou.’ De ogen van het meisje werden groot van verbazing. ‘Zei je nou een scheldwoord?’ Nu was het mijn beurt om met mijn ogen te rollen. ‘Surprise, Kate. Zelfs de trots van de school gebruikt weleens krachttermen.’ ‘Huh. Vet.’ Ik wist niet wat er precies vet aan was, maar ik besloot er niet naar te vragen. Ik was al lang blij dat ze niet doorging over haar idee om ervandoor te gaan. ‘Toch denk ik dat het geen slecht plan is.’ Bijna ontplofte ik. Had ze mijn gedachten gelezen, geweten dat ik wilde dat ze erover ophield? Deed ze dit opzettelijk, puur om een reactie uit te lokken? Ze lachte haar tanden bloot, die helderwit afstaken tegen haar natuurlijk rode lippen. Ze zag mijn blik en sloot haar mond weer, trok een wenkbrauw op. ‘Niet slecht hè, voor een junkie?’ Ik opende mijn mond om er iets tegenin te brengen, maar wist niet zo goed wat. In plaats daarvan snoof ik slechts, waarna ik mijn blik afwendde. Misschien haatte ik dat wel het meest aan Kate. Naast het feit dat school haar niet leek te boeien, ze alle regels aan haar laars lapte en maar onvoldoendes bleef scoren, misdroeg ze zich ook buiten school. Ze rookte, had ik van andere mensen gehoord. Niet alleen maar sigaretten, maar ook wiet. Van een vriendin had ik zelfs gehoord dat Kate soms stoned naar school kwam, iets wat ik dus echt niet vond kunnen. Het stonk, was slecht voor je concentratie en bovenal getuigde het gewoon van gebrek aan respect voor de school. Nu leek dat laatste Kate sowieso al niet echt te boeien, maar dat maakte niet dat ik me er minder aan ergerde. ‘Stop gewoon met praten, Kate,’ zei ik daarom maar. Even keek ik weer naar haar, maar toen ik merkte dat ze ook naar mij keek, wendde ik mijn blik weer af. ‘In tegenstelling tot jou ben ik het niet gewend om hier te zitten.’ ‘Geen zorgen, na de eerste keer is de glamour er ook wel een beetje af.’ Ik rolde mijn ogen weer. ‘Waarom blijf je hier dan toch terugkomen?’ ‘Beter dan een klaslokaal.’ Ongelofelijk. Ze zat liever hier dan in een klaslokaal? Daar kon ik dus echt met mijn hoofd niet bij, net zoals ik wel meer dingen niet kon begrijpen. Zoals die heldere, groene kleur van haar ogen, die opvallend goed bij haar haarkleur paste. Verdorie, nu zat ik haar toch weer aan te kijken. En zij keek terug. Er heerste een ongemakkelijke stilte, waarvan ik niet wist hoe hem te doorbreken. Moest ik hem wel doorbreken? Geen van ons keek weg, alsof we een staarwedstrijd waren begonnen. Er glansde iets in haar ogen, waardoor ik eindelijk mijn blik weer afwendde. ‘Kate…’ ‘Liv.’ ‘Het is Livi- ‘ Ik kon mijn zin niet eens meer afmaken. Ineens lagen haar lippen op de mijne en ik rook een subtiele geur van wiet, vermengd met de geur van de deodorant die ik zelf ook gebruikte. Haar haren roken naar bloemetjesshampoo en haar lippen waren zacht. Dit was niet onprettig, schoot er door me heen. Helemaal niet onprettig. _______ Ik neuriede een liedje. Op de maat van de melodie tikte ik op het bureau van de rector, waardoor een tikkend geluid door de ruimte echode. Links van mij werd overdreven gezucht. ‘Zou je alsjeblieft één keer normaal kunnen doen? Dankzij jouw grandioze plan zitten we hier.’ Ik stopte met tikken, lachte hardop en wierp een blik op het meisje naast mij, dat wat bleekjes zag. Arme Liv, dit moest de eerste keer zijn dat ze op het matje geroepen werd. Toch voelde ik geen echt medelijden voor haar. ‘Het is niet mijn schuld dat jij op het verkeerde moment op de verkeerde plek was.’ ‘Als jij gewoon op school was gebleven, had ik je niet hoeven zien, Kate.’ Oh, dus op die manier was het mijn schuld? Natuurlijk, het was veel makkelijker om het probleemkind de schuld te geven. Ik had een bepaalde reputatie die ik met liefde naleefde, wat waarschijnlijk de reden was dat mensen zoals Liv me nogal eens veroordeelden. ‘Dat is stom, Liv.’ ‘Livia.’ Mevrouw was dus te serieus om met een afgekorte naam aangesproken te worden? Dat haar volledige naam een achterlijke, pretentieuze naam was, deed er niet toe? ‘Wat jij wilt, Livia. Maar dit heeft niets met mijn vertrek te maken, het stomme was dat die leraar voorbij kwam lopen.’ Er viel een stilte tussen ons. Ik wist dat Liv niet zo heel goed was in het voeren van discussies. Dat was het enige onderwerp waarop andere mensen hoger scoorden dan zij, puur omdat ze zo makkelijk met haar mond vol tanden stond. Ik zuchtte. ‘Kom, laten we hier weggaan.’ Ik hoopte dat ze afwijzend zou reageren, ik zou er toch liever in mijn eentje vandoor gaan. Geen reactie. Ik fronste. Was de modelleerlinge doofstom geworden? ‘Liv? Ik zei wat!’ ‘Sorry, wat?’ Wauw, ze had gewoon echt niet gehoord wat ik zei. Ze was er zo van ondersteboven dat ze niet eens een opmerking maakte over de afkorting die ik gebruikte, iets wat ze anders sowieso wel gedaan zou hebben. ‘Voor iemand die de trots van de school zou moeten zijn, heb je een vrij korte concentratieboog. Ik zei, laten we gaan doen waar ze ons voor willen straffen. Gewoon weggaan. Nu.’ Was ik zo duidelijk genoeg geweest? Of zou ze het nog steeds niet begrijpen en me enkel dom aankijken? En ik maar denken dat het halen van hoge cijfers betekende dat iemand in ieder geval redelijk intelligent moest zijn. ‘Dat is het stomste idee dat ik ooit gehoord heb, Kate. De rector kan ieder moment terugkomen.’ Natuurlijk kon de rector ieder moment terugkomen, dat maakte het juist zo spannend om ervandoor te gaan, vergrootte de uitdaging slechts. ‘Des te meer reden om zo snel mogelijk te vertrekken, vind je niet? We zitten toch al in de problemen.’ Mij leek het logisch, we gingen hier toch al voor gestraft worden. Beter om dan daadwerkelijk de misdaad te begaan, zodat je tenminste nog terecht gestraft werd. ‘Jíj zit in de problemen, bedoel je. No fucking way dat ik ooit mee ga in een plan van jou.’ Wow Liv, heftig hoor. De vastberadenheid in haar woorden verbaasde me iets, maar het taalgebruik nog veel meer. ‘Zei je nou een scheldwoord?’ ‘Surprise, Kate. Zelfs de trots van de school gebruikt weleens krachttermen.’ ‘Huh. Vet.’ Ze gebruikte mijn eigen woorden tegen me, daar kon ik wel respect voor opbrengen. Eventjes leek het alsof dit saaie meisje daadwerkelijk nog wat pit in zich had, dat ze uit meer bestond dan enkel braaf gedrag en goede cijfers. Misschien kon ik haar toch overhalen om mee te gaan, eens zien of ze dan nog wat meer los zou komen. ‘Toch denk ik dat het geen slecht plan is.’ Blijkbaar was dat niet wat ze wilde horen, want een blik van woede gleed over haar gezicht. Het was amusant om te zien en ik kon mijn lach niet inhouden. Haar woede, die zo misplaatst leek bij het brave, schoolse meisje, was hilarisch om te zien. Liv keek naar me. Meer specifiek, richting mijn mond. Ik wist wat ze daar zou zien, een stel prachtig witte tanden. Bijna onnatuurlijk, voor iemand die dagelijks rookte. En dan had ik het niet over sigaretten. ‘Niet slecht hè, voor een junkie?’ Eventjes leek het erop dat Liv zou reageren op mijn woorden en ik was benieuwd naar de volgende opmerking, nu ik haar al tot zo ver gedreven had. Ik vroeg me af hoe ver ze zou gaan, of ze de act van braafheid en gehoorzaamheid nog wat verder zou laten vallen. Jammer genoeg werd ik teleurgesteld. ‘Stop gewoon met praten, Kate, in tegenstelling tot jou ben ik het niet gewend om hier te zitten.’ ‘Geen zorgen, na de eerste keer is de glamour er ook wel een beetje af.’ Ze rolde met haar ogen, grappig. Zou ze nu dan toch weer bijten? Ja, dat deed ze. ‘Waarom blijf je hier dan toch terugkomen?’ ‘Beter dan een klaslokaal.’ Alles wat ik nu zei, was enkel om haar te provoceren. Tenminste, dat dacht ik. Het bleef stil, dus ik keek in de richting van Liv. Haar donkere ogen keken terug en er ging een schok door me heen. Waarom keek ze zo naar me? Waar dacht ze aan? Waarom wendde ze haar blik niet gewoon af, betrapt op het staren? ‘Kate…’ Ze had haar blik eindelijk afgewend, maar het maakte de situatie er niet beter op. ‘Liv.’ ‘Het is Livi- ‘ Zal wel, Liv. Ik drukte mijn lippen op die van haar, al was het enkel om te zorgen dat ze stopte met praten. En het werkte, want eindelijk leken de verwijten en het geklaag naar mij toe voorbij te zijn. De oordelende blik verdween ook toen ze haar ogen sloot en opging in de zoen. Dit was nog niet eens zo heel slecht. |
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
